‘Misschien hou ik niet genòeg van je... Maar het is toch zeker dat wat niet is nog
komen kan... In elk geval wil ik toch... willen we immers allebei?’
‘Je bent een grote man Dorus, en veel ouder dan ik. Toch schijn je niet te weten
wat ik bedoel. Maar je moet nooit vergeten, dat ik reeds weet wat het zeggen wil:
van iemand te houden’.
‘Het is beter dat we dat vergeten’.
‘Dat kan niet. Alles is nu eenmaal zo...’
‘Is er dan een ander?’ vroeg Dorus. Hij was doodsbleek.
Annie stond voor het venster, keek hem niet aan.
‘Dat andere immers’, fluisterde zij.
‘Ik begrijp er niets van... Die... die heeft je toch in de steek gelaten...’
‘Dat zegt niets’.
‘Neen... Het kan zijn... Waarom heb je het niet eerder gezegd... Waarom trouw je
dan niet met hem?’
‘Ik zie hem nooit meer. Hij is weggegaan naar Duitsland. En al was hij hier, ik
zou toch niet willen. Ik hou niet meer van hem, hij is laf en gemeen. Het is allemaal
doodgegaan in me, tegelijk met dat misvormde kindje dat ik nooit gezien heb. Ik kan
van niemand meer houden, van hem niet, van jou niet, van mezelf niet en van God
niet’.
Krampachtig kneep Dorus zijn vingers. Hij vond het vreselijk haar zo te horen
spreken, met een koele, diepe stem, alsof ze dingen zei, die zij al jaren overdacht
had, en die ze nu, onwillekeurig, voor zichzelf herhaalde.
‘Je moet niet wanhopen’, stamelde hij. ‘We beginnen samen een nieuw leven...
Jij bent de eerste met wie ik het aandurf’. ‘Ik heb het immers goedgevonden. Laten
we maar niet verder praten’.
Sindsdien was ze niet meer zo geïrriteerd tegen hem, maar afgeslotener. Het leek
wel of ze heel ver weg was, aan andere dingen dacht, wanneer ze samen waren.
‘Ze spreekt nooit over je, voor 's zondagmorgens’, had zijn tante eens gezegd.
‘Toch voelt ze wel voor je. Want ze maakt zich altijd zo mooi, als je komen moet’.
Dat laatste maakte Dorus blij. Want zo gesloten, zo afwezig was ze soms, dat hij
moest denken: Ik sta verder van haar dan een vreemde. Een andere keer ook had ze
hem heel blij gemaakt. Het was toen zij gezegd had: ‘Ik geloof dat je nog altijd bang
bent na die eerste keer, toen ik zo heb geschreid’. ‘Bang waarvoor?’ vroeg Dorus.
‘Hiervoor’, zei Annie, en ze zoende hem op zijn mond.
‘Ik ben niet bang meer’, zei Dorus, ‘Je bent een schat’.
Toen hij 's avonds wegging, gaf hij haar uit zichzelf een kus. Maar zulke zondagen,
die hem zo licht en zo gemakkelijk voorbijgingen, waren veel zeldzamer dan de
andere, waarop ze stil was en teruggetrokken, waarop ze weinig van hem velen kon.
Een keer had hij een brief gekregen van zijn tante, waarin ze schreef: ‘Wat is er toch
met Annie? Ze huilt al dagen lang, en wil niet zeggen waarom. Ik hoop niet dat jullie
ruzie hebt gehad, of dat je met elkaar iets hebt dat misschien nog erger is. Dat zou
mijn dood zijn’.
Over dit laatste was Dorus heftig verontwaardigd geweest. Waarom moesten de
mensen altijd weer het slechtste denken: Ze hadden niets... de vorige zondag waren
ze heel kalm thuis gebleven, het weer was slecht. Wat kon het zijn met Annie? Het
leek wel of hij altijd minder van haar ging begrijpen. Nog diezelfde avond ging hij
naar de stad toe.
Annie keek alsof ze schrok dat hij er was. ‘Hoe kom je zo ineens?’ vroeg ze.
'Ik kom eens kijken hoe je 't maakt. Ik was verlangend je te zien. Dorus zag de
donkere kringen om haar ogen, en ook, hoe nu haar lippen begonnen te beven, en
hoe ze slikken moest om het niet uit te snikken, terwijl twee grote tranen in haar ogen
zwollen.
‘Laat ons een beetje gaan wandelen. De buitenlucht is best vanavond’, zei Dorus.
‘Neen, dat nooit’, antwoordde Annie heftig.
‘Misschien hebben jullie elkaar wat te zeggen’, sprak haar moeder. ‘Ik moet toch
even uit. Dan kan er een eind komen aan je geschrei’.
‘Wil je 't mij niet zeggen!’ vroeg Dorus toen ze allen waren. ‘Ik kan het niet’.
‘Waarom niet? Een vrouw moet haar man toch alles kunnen zeggen?’
‘Vroeger werd ik kwaad op je, Dorus, als je zoiets zei; als je begon te preken.
Tegenwoordig weet ik dat je anders bent; je bent een goed mens. Maar daarom juist
kan ik het je niet zeggen’.
‘Ik wil je niet dwingen. Maar wanneer je van iemand houdt, en die iemand heeft
verdriet, dan wil je het immers altijd weten, want je kunt misschien toch helpen...’
‘Neen. Want ik huil om jou’.
Om mij? Engel! Maar ik kom toch niets tekort. En ik idioot, die altijd dacht dat
jij nog niet van me hield. Zie je nu wel dat het toch is gekomen; zie je nu wel...
Maar Annie hield haar handen tegen haar oren, en boog haar gezicht naar haar borst.
Onbedaarlijk begon ze te snikken, en toen Dorus haar over haar krullen wilde strelen
schreide ze maar: ‘Neen... neen... neen... Het kan niet. God, wat moet ik beginnen’.
Tussen haar snikken door, bijna doof door 't bonzen van zijn eigen hart hoorde Dorus
In document
Albert Helman, Serenitas · dbnl
(pagina 30-33)