‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij, ‘maar wat is dat een bekend gezicht. Ik geloof
vast, dat ik dien meneer al eens meer gezien heb, maar ik kan hem toch niet thuis
brengen.’
‘Is meneer wel eens in Delft geweest?’ vroeg de juffrouw nieuwsgierig.
‘Nooit,’ bekende Jan.
‘Wachteris, wachteris,’ zei de juffrouw zich bezinnend, ‘meneer komt van
Amsterdam, nou, dan kan meneer hem dikwijls gezien hebben, want het is een
halfbroer van mijn schoonzuster en hij is politieagent in Amsterdam geweest. Daar
zal meneer hem dan wel gezien hebben.’
‘Juist,’ zei Jan, ‘daar heb je 't. Waar stond hij in Amsterdam ook zoo ongeveer?’
‘Hij sting,’ zei de juffrouw, met den rug van haar hand onder haar neus wrijvend,
‘hij sting altijd op den hoek van de Prinsegracht.’
‘Zie je nou wel!’ riep Jan triomfantelijk, ‘op den hoek van de Prinsegracht. Ik
denk ook al, wat een bekend gezicht.’
‘Da 's nou toch ook toevallig,’ zei de juffrouw, ‘dat U 'm gekend heb.’
‘Ja, ja,’ zei Jan, ‘en hoe maakt hij het tegenwoordig?’
‘Best,’ zei de juffrouw, ‘dat wil zeggen, hijzelf
maakt 't best, maar zijn vrouw is nog al aan den sukkel.’
‘O jee,’ zei Jan deelnemend, ‘wat mankeert er aan?’
‘Ziet U, meneer,’ zei de juffrouw, de deur weer toeduwend, ‘ik kan het U in
vertrouwen wel zeggen. Ze het maagkanker.’
‘Maagkanker?’ vroeg Jan.
‘Al zeven jaren,’ zei de juffrouw, ‘en de dokters kennen d'r niks aan veranderen.
Maar als U mijn vraagt, dan geloof ik, dat het een familiekwaal is, want d'r oudste
zuster, die met een barbier getrouwd is, die het 't ook gehad en die had 't ook op d'r
borst.’
‘Och hé,’ knikte Jan. ‘En is dat weer beter geworden?’
‘Niks hoor,’ zei de juffrouw, ‘ze het er an gekwakzalverd en alles gedaan, en nog
drie maanden in een conservatorium gelege, maar 't hielp niks en zoo in eenen was
ze weg.’
‘Och kom,’ zei Jan.
‘Zoo in eenen, meneer. 's Aves sting ze de vaten nog te wassche en
Dinsdagsmorgens was ze dood.’
‘Zoo, zoo, Dinsdagsmorgens,’ zei Jan.
‘Nee, wachteris, wachteris,’ zei de juffrouw, ‘nou ben ik in de war. 't Was
Maandagsmorgens, nou weet ik 't weer, want we aten rooie kool.’
‘Bah,’ zei Jan.
‘Houdt meneer niet van rooie kool?’ vroeg de juffrouw.
‘Jawel,’ zei Jan, ‘maar ik zei ‘bah’, omdat ze zoo ineens dood was. En Uw man,
is die ook overleden?’
‘Daar staat hij, meneer,’ zei de juffrouw, naar het portret op de piano wijzend, ‘die
met die zwarte snor. Een beste man, vroeger koloniaal, maar nooit aan den
drank of zoo en altijd trouw zijn centen afgeven. Hij was pertier an de broodfebriek,
dat gaf wel niet zooveel, maar we hadden een klein pesjoentje en dan hebben we van
m'n mans moeder nog wat geërfd, maar dat viel tege, want m'n man z'n oudste zuster
het met d'r leelijke streke bijna alles gekrege. Ik zeg nog wel 's, as die gierige
struisvogel d'r nie geweest was...’
‘Jawel, jawel,’ zei Jan, ‘en nou is hij dood en nou moet U kamers verhuren.’
‘Och ja,’ zei de juffrouw, ‘je moet toch wat doen, maar da's ook geen lolletje.
Soms hei je beste menschen, zooas meneer hier, die merk je nie, maar soms hei je
van die lastige kerels. Dan mot 't ete weer zus en dan weer 's zoo, dan gane ze vroeg
naar bed en een andere avond laten ze m'n dure lichie weer tot half den nacht brande.’
‘En dan,’ zei Jan, met z'n hoofd in de richting van de naastgelegen kamer wijzend,
‘slapen ze overdag en gaan ze 's nachts uit. Dat is toch zeker ook niet pleizierig, zulke
fuifnummers.’
‘Nou ben U toch abuis, meneer,’ zei de juffrouw. ‘Op meneer Boonstra hiernaast
valt niks te zegge. Altijd prompt op tijd met de centen en elken aved precies klokke
tien naar z'n bed.’
‘Maar nou is hij dan toch leelijk in de war,’ zei Jan en hij gaf Wessels met een
knipoogje naar de deur een wenk om even te verdwijnen.
‘Ziet U, meneer,’ zei de juffrouw, toen ze zag, dat Wessels de kamer verlaten had
en de deur zorgvuldig achter zich had gesloten. ‘Onder ons gezeid, kon ik 't niet
zegge waar meneer bij was, omdat ie van de krant is en meneer Boonstra wil het
heelemaal niet gezeid hebbe, dus daar mot je voorzichtig mee weze. Maar
aan U kan ik 't wel vertelle. Ze zitte een smokkelschip achterna.’
‘Een smokkelschip?’ vroeg Jan geïnteresseerd.
‘Ja,’ zei de juffrouw, ‘voor zoover ik 't toevallig gehoord heb toen die andere
commies hier was en toen 'k de thee binnen moest brengen, dan zou d'r een schip
met brandewijn en jenever en zoo moete kome en nou moet meneer overdag slape
omdatte ze 's nachts netuurlijk op de loer moete ligge, za 'k maar zegge.’
‘En waar zou dat schip dan moeten komen?’ vroeg Jan zoo onverschillig mogelijk.
‘Hier vlak bij, mensch,’ zei de juffrouw zenuwachtig fluisterend, ‘an 't strand
netuurlijk. Ik hoorde zegge, dat 't een uurtje fietse was, maar als meneer nou precies
vraagt waar of 't is, dan weet ik 't zoo net nie, maar die andere commies sprak er van
dat ze die brandewijn maar in 'n cafe'tje moste brenge.’
‘Ja, ja,’ zei Jan, ‘enfin, ze doen maar. Geen wonder, dat die meneer zoo'n slaap
heeft als hij den heelen nacht op de loer moet liggen.’
‘Zeit u dat wel,’ beaamde de juffrouw, ‘je ken beter in de meziek stedeeren. M'n
zoon is ook bij de meziek geweest.’
‘Ook piano?’ vroeg Jan.
‘Nee,’ zei de juffrouw, ‘bij “Excelsior”, van de arbeiers za'k maar zegge.’
‘Welk instrument?’ vroeg Jan.
‘Turksche trom,’ zei de juffrouw, ‘en van die blikken deksels.’
De deur ging open en Wessels kwam voorzichtig binnen, maar tegelijkertijd drong
In document
Tjeerd Adema, De verslaggever van de Nieuwsbode · dbnl
(pagina 177-180)