Iedereen een Zicht op Thuis
4.1 Pijlers voor onze aanpak
In februari 2018 werd het Regioplan Beschermd Thuis door de 6 gemeenten vastgesteld. Hierin werd de koers beschreven waarin de uitgangspunten van het rapport van de Commissie Dannenberg waren overgenomen. Al in het regioplan was te lezen dat het vooral gaat om het organiseren van de juiste huisvesting passend bij de vraag en met de juiste ondersteuning. Vandaar dat we de opgave vormgeven aan de hand van vier pijlers.
Pijlers van een op huisvesting georiënteerde, preventieve aanpak van dakloosheid:
Het behouden van een (beschermd) thuis (voorzorg);
Woonruimte in noodsituaties, dicht bij huis (basiszorg);
Verblijf niet langer dan strikt nodig (maatzorg);
Woonruimte met steun bij en na verblijf (nazorg).
Voor alle pijlers geldt dat we uitgaan van preventie en maatwerk toepassen.
Niet iedereen is volledig zelfredzaam te “maken”. Vandaar dat we aansluiten bij de mogelijkheden die de persoon heeft en passen daar de juiste
ondersteuning op aan.
Voorzorg Basiszorg Maatzorg Nazorg
Behoud van een (beschermd) thuis Ieder mens een aanvaardbare kwaliteit van dagelijks leven
Sociale basis op orde Participatie en eigen regie
Woonruimte in noodsituaties, dicht bij huis
Niemand woont langer in tijdelijke woonruimte dan strikt noodzakelijk
Wonen als startpunt van herstel Borgen van onderdak
Verblijf, niet langer dan strikt noodzakelijk
Garantie van beschermd wonen indien nodig
Stimuleren door en uitstroom rekening houdend met de mogelijkheden van de burger
Meer woonvarianten
Woonruimte met steun bij en na verblijf Niemand vertrekt uit een instelling zonder alternatieven voor onderdak
Sociale basis op orde
Waakvlamfunctie om terugval te voorkomen
Handreiking Preventie van dakloosheid. Preventie Alliantie, Impuls-Onderzoekscentrum maatschappelijke zorg, Radboudumc (in voorbereiding)
4.2 Voorzorg
Voorzorg heeft als doel het behouden van een (beschermd) thuis. Daarbij geldt dat ieder mens een aanvaardbare kwaliteit van het dagelijks leven ervaart.
Met voorzorg bedoelen we dan ook de vroegtijdige interventies waardoor dakloosheid en de daarbij zware voorzieningen voorkomen kunnen worden.
Daarbij houden we de vier routes van het ontstaan van dakloosheid zoals in de inleiding beschreven voor ogen.
Vragen die daarbij horen, zijn:
Wat zijn de mogelijkheden bij het verlies van onderdak na een ingrijpende gebeurtenis om een thuis te blijven behouden?
1. Hoe kun je een huisuitzetting voorkomen? Hoe kun je schulden eerder signaleren? Wat betekent de nieuwe aanpak vindplaats schulden?
2. Wat weten we van remigratie.
De inzet van voorzorg is nodig op het vergroten van de economische zelfstandigheid, het verminderen van armoede en het interveniëren op levensgebeurtenissen. Daar bedoelen we onder andere mee dat bepaalde geestelijke aandoeningen andere eisen stellen aan de persoon afhankelijk van de leeftijd. Bij de ambitie in hoofdstuk 1 stond al geschreven dat het regelen van onderdak niet voldoende is. Het mogen “zijn” en “worden” zijn ook elementen waar aandacht aan besteed moet worden. Dat betekent dat er inzet nodig is om het ontwikkelperspectief te benutten, zowel op het gebied van scholing, dagbesteding of vormen van werk.
4.2.1. Subdoelen voorzorg
Dakloosheid is een vorm van uitsluiten en heeft direct grote gevolgen op alle leefgebieden van de dakloze.. Dat willen we voorkomen. De burger staat centraal en de inzet is gericht op normalisering. Daarbij zetten we in op het verbeteren van zelfregie. Dit alles draagt bij aan een goede kwaliteit van dagelijks leven.
Daarvoor is het noodzakelijk dat de Sociale basis op orde is. Een inclusieve samenleving kent begrip, acceptatie en respect voor elkaar. Dat leidt tot meer
saamhorigheid, samenredzaamheid en zorg en ondersteuning voor elkaar. Ook zorgt dit voor minder overlast in de openbare ruimte en draagt bij aan minder veiligheidsrisico’s en een grotere veiligheidsbeleving.
4.3 Basiszorg
Onder basiszorg verstaan we de acute eerste opvang.
Ook voor deze opvang willen we toewerken naar een vorm van kleinschalig “wonen” als een tijdelijke eerste plek om te landen waarbij naast basisvoorzieningen als wonen en eten ook meedoen via dagbesteding, betaald- of vrijwilligerswerk een grote rol spelen. Mensen gaan na de eerste basisopvang zo snel mogelijk naar een huis, kamer of woonvoorziening en krijgen een individueel
traject gericht op wonen, werken (betaald of vrijwillig), financiën op orde, geestelijke gezondheidszorg en het bouwen aan een ondersteunend netwerk.
Het uiteindelijke doel is zelfstandig wonen en regie over het eigen leven rekening houdend met de mate van zelfredzaamheid.
Dakloosheid is een extreme vorm van sociale uitsluiting, heeft een ver-woestend effect op iemands welbevinden en berokkent de maatschappij schade. Dit terwijl er in Nederland een recht op huisvesting bestaat. In het advies van de Raad Voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) zijn aanknopingspunten voor een structureel andere aanpak van dakloosheid.
Daarbij ziet de Raad wonen als het startpunt van herstel. Vanuit een plek om te wonen volgt een persoonsgerichte aanpak van problemen op andere levensgebieden. Dit impliceert een principiële verschuiving van het achteraf oplossen van dakloosheid naar het voorkomen dat mensen dakloos worden (preventie).
Het recht op huisvesting biedt hiervoor het grondwettelijk en
mensenrechtelijk kader. Door de gezamenlijke en integrale aanpak verwachten we dat daklozen sneller in beeld zijn en geholpen kunnen worden. Door er snel bij te zijn, escaleren situaties minder en houden mensen meer vertrouwen in het vinden van een oplossing. Er wordt gewerkt aan herstel.
4.3.1. Subdoelen basiszorg
Door het goed organiseren van basiszorg, voorkomen we dat daklozen op straat verblijven. Daarbij geldt dat we toe gaan werken dat de duur van de eerste opvang maximaal 6 weken is. Voor de opvang geldt dat we dat dicht bij huis willen organiseren: Geografische spreiding van voorzieningen in onze regio. Daarmee normaliseren we de opvang in de samenleving en beperken we de instroom in zware voorzieningen.
4.4 Maatzorg
Op dit moment is er nog sprake van een verkokerd beleidsgebied met te weinig gezamenlijke verant-woordelijk en zicht op het probleem. De dakloze bestaat niet. Er zijn verschillende subgroepen die allen om andere maatwerk oplossingen vragen. Daarbij zetten we in op normalisering en inzet van eigen sociale netwerk voor een snellere door- en uitstroom naar (meer) zelfregie.
Het doel is dat niemand langer in een tijdelijke woning verblijft dan strikt noodzakelijk is om woonruimte voor onbepaalde tijd te krijgen. Een veilige woonomgeving als startpunt van herstel, kleding en voeding zijn de
basisvoorwaarden voor mensen om gezonde sociale relaties aan te gaan, zich te ontwikkelen of aan herstel te werken. Het hebben of behouden van een eigen plek om te wonen zou daarom bij iedere hulpvraag omtrent (dreigende) dakloosheid de norm moeten zijn. Niet omdat daarmee alle problemen meteen opgelost zijn, maar wel omdat ‘een plek om te wonen’ een duidelijk startpunt voor verdere ondersteuning, begeleiding en/of zorg biedt. Voor degene die dakloos is én voor alle andere betrokken partijen.
Een ‘eigen woonplek’ kan verschillend zijn. Uitgangspunt is dat wonen en zorg zoveel als mogelijk gescheiden zijn. Met de analyse van de doelgroepen en de bijbehorende woonproducten kunnen we een vlekkenplan maken. In dit plan hebben we in kaart gebracht wat en waar de benodigde woonplekken zouden kunnen landen. Het vlekkenplan en het optimaliseren van het zorglandschap (hoofdstuk 6) draagt bij aan hoe we maatwerk in onze regio zien.
De weg naar herstel is niet voor iedereen gelijk, de vraagstukken zijn verschillend.
Door het bieden van maatwerk worden op het individu passende ondersteuning geboden.
4.4.1. Subdoelen maatzorg
Ten aanzien van maatzorg geldt dat de vraag en behoefte centraal staat.
Daarvoor is het nodig om passende woonvoorzieningen te initiëren inclusief de daarbij behorende flexibele begeleiding. Er wordt zorg gedragen voor voldoende spreiding van kleinschalige voorzieningen in de regio, dicht bij huis. We realiseren ons dat een deel van de doelgroep aangewezen blijft op een beschermde woonvoorziening. Daarbij bieden we de garantie van langdurige zorg voor degenen die dit nodig hebben. Echter, een deel van de doelgroep kan een vorm van zelfstandig wonen aan, vandaar dat het bevorderen van uitstroom naar zelfstandig wonen een subdoel is. Wonen is daarmee het startpunt van herstel.
4.5 Nazorg
In onder andere het rapport Raad voor Volksgezondheid en Samenleving Advies “Herstel begint met een huis”4 is te lezen dat een algemeen probleem bij de overgang vanuit een instelling een gebrek aan een zogenaamde waakvlamprocedure is. In dit advies wordt geconclu-deerd dat de ambulante hulpverlening of ondersteuning na uitstroom uit een instelling vaak sneller stopt dan
wenselijk is, gegeven de blijvende hulpvragen van voormalig daklozen. Ook is het niet vanzelfsprekend dat relevante hulpbronnen zoals Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) of begeleiding bij financiën goed en langdurig zijn aangehaakt op het moment van uitstroom. Ten slotte is de aandacht voor het weer opbouwen van een sociaal netwerk en het toewerken naar een zinvolle dagbesteding/ dag invulling na uitstroom nog voor verbetering vatbaar.
Het gaat hierbij om een aantal belangrijke uitstroomroutes, namelijk die uit:
De opvang en beschermd wonen;
Detentie;
GGZ en verslavingszorg;
Jeugdzorginstelling.
Detentie en GGZ behoren niet tot de wettelijke taken van een gemeente. Het zijn echter wel onze inwoners waardoor een integrale aanpak noodzakelijk is.
4.5.1. Subdoelen nazorg
Net als bij voorzorg is ook voor nazorg het vormen en stimuleren van een sociale en maatschappelijke basis in dorpen, kernen en wijken belangrijk.
Daarbij wordt de nadruk gelegd op burgerkracht en informele verbanden en netwerken, vooral in relatie tot zorg voor kwetsbare burgers in een kwetsbare positie, zijn hierbij van groot belang.