Patrick zag haar verwonderd aan, of zij met hem spotte? Maar haar blik was zoo sereen, haar glimlachje zoo eenvoudig, dat er blijdschap klonk in zijn stem, toen hij

antwoordde: ‘gaarne - ik dacht dat U boos op me was?’

‘Hoe komt U op dat idée? Ik heb mij integendeel verwonderd, dat U me niet meer

bezocht en U dagen lang zitten wachten. Maar 't is waar, Hugh heeft me ook al

gezegd, dat ik den schijn had onvriendelijk jegens U te zijn. Vergeef me. Dat was

niet zoo gemeend. Maar ik dacht aan een nieuwe schilderij die ik wou maken en die

ik ook al ontworpen heb: een van onze groote New-Yorksche magazijnen, U moet

't zien: ik denk dat 't goed zal worden.’

Den volgenden middag kwam Patrick al vroeg. Zij drukte hem kameraadschappelijk

de hand en liet hem haar nieuwe schilderijen zien. Het hoekje waarin zij vroeger

gekeuveld hadden was in denzelfden toestand, de twee

fauteuils lokten hen uit, het Turksch tafeltje met zijn sigaretten wachtte hen. En nu,

terwijl zij zich lui in den eene neerwierp, wees zij Patrick den andere en vroeg: ‘en

heeft u mooie gedichten gemaakt, in den laatsten tijd?’

Hij schouderschokte, alsof hij zeggen wilde, dat haar bezielenden invloed hem

ontbroken had. Toevallig had hij een fragment van een groot gedicht Prometheus in

den zak en zij verzocht hem het voor te lezen. En nu, terwijl hij las en zij zijn gezicht,

dat onder het lezen d'uitdrukking van verheffende geestdrift ontving, aanzag, liet zij

haar denken wiegen door de golving van zijn welluidende zachte stem. Zij hoorde

het gedicht, dat zij bewonderde, maar haar aandacht verzwakte allengs en nu, in haar

denken ondergedoken, vroeg zij zich af hoe 't toch kwam, dat zij zoo krankzinnig

was geweest om een strijd te beginnen, dien zij vooraf als een verloren strijd had

kunnen beschouwen. En waarom die strijd, waarom toch? Was die man niet iedere

vrouw waard en zelfs de beste van allen? Bezat die man niet alles wat een vrouw

voor hem moest innemen? Hij had kracht en schoonheid, talent en zelfbewustzijn.

Waarom dan die strijd tegen een natuurlijk opkomen van liefde? Zou zij minder

geweest zijn, indien zij dadelijk d'inspraak van haar hart gevolg had gegeven? Neen.

Zij, trotsche en belachelijke vrouw, had zich verzet tegen een natuurkracht en het

gevolg was geweest, dat zij gedeerd en armoedig tot hem terugkwam. Zij ontkende

nu niet meer, of liever ze had 't nooit ontkend, dat zij hem liefhad, dat hij alles voor

haar was: haar heden en haar morgen, haar ademen en

haar denken, haar geluk en haar leven. Het was een plicht dien zij jegens zich-zelve

te volbrengen had om wederliefde te vinden in zijn hart. Zij dacht er een oogenblik

aan of dat mogelijk was? Zij dacht een oogenblik, in een ver-ijzing van haar lichaam,

dat hij haar misschien niet zou liefhebben en haar oogen richtten zich als van zelf

op een stalen stilet, met een ivoren heft, op een ander tafeltje bij een boek, dat zij er

mee open gesneden had. Als hij haar eens niet.... maar zij hoorde, dat Patrick

plotseling zweeg en schrikte op. Zijn gedicht was geëindigd. Wat zij er van gehoord

had vond zij wondermooi, maar zij verzocht hem het te mogen hebben, zij wilde 't

nog eens met groote aandacht lezen.

En nu, dien dag en de volgende dagen, werden de gezellige keuveluurtjes van

vroeger voor het diner hervat. Felicia verborg haar geheim niet langer. Hoe had zij

't kunnen verbergen? Nu zij erkend had, dat de liefde sterker was dan zij, liet zij zich

meeslepen door de liefde. Die liefde vlamde uit haar oogen als zij hem aanzag; die

liefde trilde in haar stem als zij tot hem sprak; die liefde sidderde in haar marmerkoude

handen als zij de zijnen beroerde; die liefde sprak uit haar bewondering voor al wat

hij deed en gedaan had. Zij gaf zich over aan die liefde, zwak-geworden bestond de

kracht harer ziel niet meer dan enkel in de begeerte om mooi te zijn. Zij verfijnde

haar toilet, zocht kleuren die haar schoonheid releveerden: zij wilde schoon zijn voor

hem, zij wilde door hem bewonderd worden. Slechts nu en dan was zij zich-zelve

meester: dan dacht zij in een

tig kalm-zijn hoe zij hem zou kunnen verleiden. Een discrete geur van heliotrope

ademde op uit haar kleed, dat zij bij voorkeur donker koos in harmonie met heur

haar en opdat de blanke schittering van haar huid, die zij met cold-cream en lait d'Iris

souple en glanzend hield, des te helderder zou oplichten. Haar kleine voet, met de

strakgespannen zwart-zijden kous op de wreef opengewerkt, speelde dartel met het

porijzer van den haard; haar witte hand met de spitse vingers en de rozig-glimmende

nagels door de manicure iederen morgen gepolijst en, waar 't noodig was,

geëmailleerd, wier fijne vorm door den amathyst in zijn krans van diamanten, werd