2.4.1 Inleiding
Ook op het niveau van de strafoplegging zijn inmiddels uitgangspunten ont-wikkeld die rechters gebruiken als oriëntatiepunten bij de vraag welke straf-maat en -modaliteit in een concreet geval als passend kunnen worden be-schouwd.110 Daarnaast is sinds 2002 de zogenoemde Databank Consistente Straftoemeting operationeel. Daarin worden uitspraken (van gerechtshoven) opgenomen waarbij een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van meer dan vier jaar is opgelegd. Dat maakt gevalsvergelijking mogelijk met betrekking tot ernstige strafbare feiten. In die zin kan de Databank worden opgevat als een aanvulling op de oriëntatiepunten, die uitsluitend betrekking hebben op min-der ernstige strafbare feiten. Met beide initiatieven wordt beoogd een einde te maken aan moeilijk te verklaren en te verantwoorden verschillen in de straffen die rechters opleggen in vergelijkbare gevallen.
De aanzet tot een consistent landelijk straftoemetingsbeleid door middel van landelijke richtlijnen kwam van de voorzitters van de strafsectoren, die in 1998 het initiatief ontwikkelden de straflijsten die individuele rechtbanken en hoven al gebruikten als oriëntatiepunt bij het bepalen van de straf voor bepaal-de typen strafzaken, op elkaar af te stemmen.111 Daartoe werd de Commissie Straftoemeting ingesteld. Na een aanloopperiode, waarin aan de hand van een startnotitie van de Commissie een aantal uitgangspunten werd ontwikkeld die op hun beurt waren ontleend aan de straftoemetingspraktijk, heeft het LOVS op basis daarvan eind 1998 een aantal landelijke oriëntatiepunten geformu-leerd. Tegenwoordig worden de landelijke oriëntatiepunten ontwikkeld door de zogeheten Commissie Rechtseenheid, een commissie van het LOVS. Het initiatief tot het ontwikkelen van oriëntatiepunten ligt bij het LOVS. Dat geeft
110 Zie uitgebreid onder andere M.J.A. Duker, Legitieme straftoemeting. Een onderzoek naar de legitimiteit
van de straftoemeting in het licht van het gelijkheidsbeginsel, het democratiebeginsel en het beginsel van een eerlijke procesvoering. Den Haag: Boom Juridische uitgevers 2003.
111 Overigens kennen de verschillende rechtbanken en hoven nog steeds hun eigen oriëntatiepunten. Op grond van hun onderzoekje werpen Schoep en Schuyt de vraag op of het wel zo verstandig is dat er naast de landelijke oriëntatiepunten ook nog ‘eigen’ lokale lijstjes blijven bestaan. Vanuit de doelstellingen van de Commissie Straftoemeting, lijkt dat niet zo voor de hand te liggen, maar het is desondanks niet uit te sluiten dat lokale lijstjes toch nog een nuttige aanvullende functie kunnen vervullen. Zie G.K. Schoep en P.M. Schuyt, Instrumenten ter ondersteuning van de rechter bij de straftoemeting; een onderzoek naar
de (potentiële) effectiviteit van de Databank Consistente Straftoemeting en de oriëntatiepunten voor de strafvordering, Leiden: E.M. Meijers Instituut 2005, p. 73.
de Commissie Rechtseenheid opdracht tot het ontwikkelen van het desbetref-fende oriëntatiepunt. Die ontwikkelt vervolgens het oriëntatiepunt in samen-spraak met de rechtbanken en gerechtshoven (in het algemeen in twee consul-tatierondes) en legt het resultaat ten slotte ter vaststelling voor aan het LOVS. Uit een onderzoek van Schoep en Schuyt kan worden afgeleid dat de oriën-tatiepunten een succes blijken te zijn. Ze worden in de praktijk veel toegepast. De verklaring voor het succes schuilt volgens de onderzoekers in het feit dat de oriëntatiepunten nauw aansluiten bij de straftoemetingspraktijk (alhoewel de onderzoekers daarbij wel kanttekeningen plaatsen) en dat de oriëntatiepunten als een handig hulpmiddel worden ervaren bij de straftoemeting. Doordat het stelsel van oriëntatiepunten aanzienlijk fijnmaziger is dan het wettelijke stel-sel met zijn ruime wettelijke bandbreedtes, vormen ze bij het bepalen van de strafmaat een betere indicatie voor de ernst van het feit.112
De oriëntatiepunten hebben vooral betrekking op de daadcomponenten van het strafbare feit en niet of nauwelijks op de dadercomponenten.113 Zij kunnen worden beschouwd als richtlijnen voor de strafmaat met betrekking tot enkele veel voorkomende delicten waar normaal gesproken een gevangenisstraf van maximaal vier jaar wordt opgelegd. Het betreft de delicten:
• Openlijke geweldpleging (art. 141 Sr). • Onwettig verblijf (art. 197 Sr). • Meineed (art. 207 Sr).
• Bezit vals paspoort (art. 231 lid 2). • Kinderporno (art. 240b Sr). • Verkrachting (art. 242 Sr). • Belediging (art. 266 Sr). • Bedreiging (art. 285 Sr). • Mishandeling (artt. 300-304 Sr).
• Recidive (definitie frequente recidive: artt. 310-317 Sr). • Winkeldiefstal (artt. 310-312 Sr).
• Diefstal van vervoermiddelen (artt. 310-312 Sr).
• Zakkenrollerij, tasjesroof en straatroof (artt. 310-312 Sr). • Inbraak (artt. 310-312 Sr).
• Veroorzaken verkeersongeval (art. 6 WVW).
• Rijden onder invloed auto’s en motoren (art. 8 WVW). • Idem bromfietsen en derglijke (art. 8 WVW).
• Idem fietsers en derglijke (art. 8 WVW).
• Idem beginnend bestuurder (artt. 8/162/163 WVW).
• Weigeren onderzoek artikel 8 lid 2 WVW (artt. 8 lid 2/163 WVW). • Besturen motorrijtuig tijdens ontzegging van de rijbevoegdheid (art. 9 lid
1 WVW).
112 Zie G.K. Schoep en P.M. Schuyt, Instrumenten ter ondersteuning van de rechter bij de straftoemeting;
een onderzoek naar de (potentiële) effectiviteit van de Databank Consistente Straftoemeting en de oriën-tatiepunten voor de strafvordering, Leiden: E.M. Meijers Instituut 2005, p. 70-73.
113 A. Schmidt, ‘De cirkel is rond: over instrumenten die helpen bij straftoemeting’, Trema
• Besturen motorrijtuig in geval van een ongeldig verklaard rijbewijs (art. 9 lid 2 WVW).
• Drugskoeriers (art. 2 onder A Opiumwet).
• Dealen van harddrugs vanuit een pand en/of op straat (art. 2 onder B Opiumwet). • Hennepkwekerijen (art. 3 onder B Opiumwet).
Daarnaast zijn in het overzicht nog een aantal algemene LOVS-afspraken op-genomen over: aftrek bij voorarrest; vervangende hechtenis bij taakstraffen, geldboetes en de schadevergoedingsmaatregel; afrondingsregels geldboetes; berekening opbrengst hennepteelt; tabel lijfsdwang; wettelijke rente en scha-devergoedingsmaatregelen, tbs, omzetting van jeugddetentie; verstrekking bandopnames van de terechtzitting; (gekozen) raadsman en tweede toevoe-ging; schadevergoeding bij voorarrest; vergoeding verzoeken artikelen 89, 591 en 591a Sv; vergoeding reistijd en reiskosten raadsman. Overigens zijn rech-ters niet gebonden aan de oriëntatiepunten. De oriëntatiepunten vormen geen recht in de zin van artikel 79 lid 1 Wet RO.
Een vergelijking met de wettelijke categorieën straftoemetingsfactoren wijst uit dat de factoren die in het kader van de oriëntatiepunten worden be-schouwd als strafverhogende en/of -verlagende factoren, in grote lijnen over-eenkomen of zelfs samenvallen met een aantal van de besproken categorieën wettelijke straftoemetingsfactoren. Daarnaast zijn er – ondanks dat de oriënta-tiepunten een eigen referentiekader vormen voor de rechterlijke macht – paral-lellen te trekken, en bestaan er zelfs grote overeenkomsten, met de besproken Polaris-richtlijnen van het OM
Een analyse van de rechterlijke oriëntatiepunten levert de volgende catego-rieën strafverzwarende en strafverlagende factoren op.
2.4.2 De oriëntatiepunten 2.4.2.1 Aard van de gedragingen
Bij praktisch alle oriëntatiepunten vormt de wijze waarop het delict heeft plaatsgevonden een doorslaggevende factor voor de (verfijning van de) straf-toemeting. Het gaat daarbij om een breed palet van bijzondere omstandighe-den die aan het desbetreffende delict een extra strafwaardige lading geven ten opzichte van andere varianten. Bij wijze van voorbeeld van strafbepalende (t.o.v. andere varianten strafverhogende of strafverlagende) factoren, kan worden gewezen op de strafwaardigheid van de verschillende varianten van artikel 240b Sr (kinderporno), waarin – in lid 2 – overigens ook zelf al een strafverzwarende factor besloten ligt. Het vervaardigen van kinderporno wordt strafwaardiger geacht dan het verspreiden van kinderporno of een beroep of gewoonte maken van kinderporno (twee jaar gevangenisstraf t.o.v. een jaar) en
deze laatste varianten worden weer strafwaardiger geacht dan het enkele bezit daarvan (een jaar t.o.v. zes maanden gevangenisstraf en/of 240 uur werkstraf). Als de dader van het verspreiden, aanbieden, et cetera, respectievelijk van het vervaardigen van kinderporno, zijn beroep maakt, verdubbelt de onvoorwaar-delijk op te leggen (variant van de) gevangenisstraf.
Voorts zijn een aantal bijkomende omstandigheden van belang, die voor een deel ook kunnen worden ondergebracht bij andere categorieën strafverho-gend en/of -verlastrafverho-gende factoren, zoals: de aard van de gevolgen, recidive, de persoon van het slachtoffer, et cetera. Het betreft de volgende factoren: • Het aantal afbeeldingen.
• De periode waarin de verzameling is opgebouwd. • De leeftijd van het slachtoffer.
• De persoon van het slachtoffer (bijvoorbeeld: minderjarig kind van de da-der, pupil, aan de zorg, opleiding of waakzaamheid van de dader toever-trouwd, minderjarige bediende of ondergeschikte).
• De toestand van het slachtoffer (staat van bewusteloosheid, verminderd be-wustzijn of lichamelijke onmacht, lijdend aan een gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis waardoor het niet goed in staat is zijn wil te bepalen of kenbaar te maken of weerstand te bieden).
• Met het feit gepaard gaande folteringen of ernstige geweldpleging. • Aard van de afbeelding (zeer vernederende, expliciete pose, ontuchtige
handelingen, seksueel binnendringen, geweld). • Type afbeelding (echt of virtueel).
• Professionaliteit. • Recidive.
• Gepleegd door twee of meer verenigde personen. • Herhalingsgevaar.
• Bereidheid tot gedragsverandering, erkenning en inzicht in de problema-tiek van het gedrag.
Voor een ander voorbeeld zij verwezen naar een ander ernstig delict: het delict van artikel 242 Sr (verkrachting). Het oriëntatiepunt voor verkrachting is (als uitgangspunt) een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 24 maanden. Fac-toren die in dat verband medebepalend (dienen te) zijn voor de uiteindelijke strafmaat, zijn:
• De frequentie van de verkrachting. • De duur van de verkrachting. • De leeftijd van het slachtoffer.
• De bijzondere kwetsbaarheid van het slachtoffer.
• De bijzondere schadelijke gevolgen voor het slachtoffer (aanzienlijke gees-telijk of lichamelijk letsel, ontmaagding, besmettingsrisico, etc.).
• De mate en de ernst van het geweld dat is gebruikt.
• De aard van de gedraging, de aard en de ernst van de inbreuk op de inte-griteit (een onverhoedse aanval, een verkrachting in de huiselijke kring, tongzoen, etc.).
• Recidive. • Meerdere daders.
• Een bijzondere bedreigende of vernederende setting (vrijheidsbeneming, bedreigingen, anale penetratie of penetratie met voorwerpen, etc.). • Misbruik van vertrouwen of misbruik van macht/overwicht. • De relatiesfeer.
• Eerdere vrijwillige seksuele relatie tussen dader en slachtoffer. • Het eigen aandeel van het slachtoffer.
• Bijzondere negatieve gevolgen voor de dader.
Verder zij nog gewezen op enkele andere delicten waarbij de aard van de ge-dragingen een rol speelt bij de (voorgestelde) straftoemeting:
Het veroorzaken van een verkeersongeval (art. 6 WVW), waarbij – wat betreft de strafmaat – verschil wordt gemaakt tussen ‘gewone’ aanmerkelijke ver-keersfouten, grove verkeersfouten en wegpiraterij/roekeloos rijden.
Rijden onder invloed (art. 8 WVW), waarbij de aanbevolen strafmaat ver-schilt naar de mate van de hoeveelheid alcohol die in het bloed wordt ge-vonden (BAG), in combinatie met het type voertuig dat onder invloed wordt bestuurd, en de persoon van de dader (ervaren of beginnend bestuurder). Het gebruik van geweld na betrapping van diefstal (artt. 310-312 Sr): af-hankelijk van het soort geweld dat eventueel wordt gebruikt na betrapping van diefstal, wordt de diefstal de dader zwaarder aangerekend en dreigt een zwaardere straf. Ook in andere opzichten speelt de aard van de gedragingen bij diefstal een belangrijke rol bij het vaststellen van de strafwaardigheid. Zo maakt het voor de voorgestelde strafmaat nogal wat uit of er sprake is van een-voudige zakkenrollerij, tasjesroof of straatroof met geweld. Daarnaast wordt gekeken naar andere factoren, zoals: een eventueel samenwerkingsverband; de professionele werkwijze; kwetsbare situaties (bijvoorbeeld insluiping in een ziekenhuis of bejaardencentrum; het soort wapen of voorwerp waarmee wordt gedreigd, etc.).
En ten slotte geldt ook voor het delict van art. 300-302 Sr (mishandeling en zware mishandeling) dat, naast de ernst van de gevolgen, ook de intensiteit van de mishandeling een strafverhogend effect kan hebben. Naarmate het toe-gepaste geweld intensiever is, zal dat voor de rechter aanleiding kunnen zijn een zwaardere straf op te leggen.
2.4.2.2 Persoon van het slachtoffer
Wat betreft de persoon van het slachtoffer als strafverhogende en/of -verla-gende factor kan bijvoorbeeld worden gewezen op het delict van artikel 141 Sr (openlijke geweldpleging). Bij openlijke geweldpleging tegen gekwalificeerde slachtoffers, zoals gekwalificeerde hulpverleners (brandweerlieden, ambulan-cepersoneel, artsen, verpleegkundigen, e.d.) en tegen politie, boa’s en toezicht-houders tijdens hun rechtmatige uitoefening van hun bediening, kunnen de in het oriëntatiepunt genoemde strafmaten met 33-100% worden verhoogd.
Dat alles geldt ook voor andere delicten, zoals het delict van artikel 266 Sr (belediging), artikel 285 Sr (bedreiging) en de artikelen 300, 302 en 304 Sr (eenvoudige of zware mishandeling). Zie voorts de factoren die zijn opgesomd in de hiervoorafgaande subparagraaf, en die deels ook betrekking hebben op de persoon van het slachtoffer (vgl.: bijzonder kwetsbare slachtoffers; afhan-kelijke slachtoffers; de leeftijd van de slachtoffers).
2.4.2.3 Persoon van de dader
Ook de persoon van de dader kan een strafverhogend en /of -verlagend effect hebben. Zo wordt bijvoorbeeld bij opiumdelicten onderscheid gemaakt tussen: • De zogenoemde ‘pakezels’: daders die op zichzelf niet als crimineel kun-nen worden aangemerkt, maar als gevolg van bepaalde bijzondere om-standigheden tot het smokkelen van drugs worden verleid (zoals armoede, overwicht van een organisatie, misbruik van jeugd, ouderdom of naïviteit van de betrokkene, het ontbreken van financiële middelen voor een opera-tie van een familielid, de zorg voor kinderen, etc.).
• Standaard drugscriminelen (geen ernstige financiële problemen; eigen ini-tiatief van de dader, etc.).
Ook met betrekking tot het delict van artikel 8 WVW (rijden onder invloed) wordt onderscheid gemaakt tussen categorieën overtreders, in dat geval tussen ‘rijden onder invloed in geval van motorrijtuigen met beginnende bestuurders’ versus ‘rijden onder invloed in geval van motorrijtuigen met ervaren bestuur-ders’. Beginnende bestuurders zijn al bij een veel lager percentage alcohol in het bloed strafbaar dan overige bestuurders. Daarnaast is op bestuurders van autobussen en vrachtauto’s (als strafverzwarende factor versus de bestuurders van personenwagens en motoren) de naast hogere schaal van de sanctietabel van toepassing.
2.4.2.4 Gevolgen van het delict
Uit onder andere het oriëntatiepunt met betrekking tot het delict van artikel 141 Sr (openlijke geweldpleging) blijkt dat ook de ernst van de gevolgen als een strafverhogende factor wordt aangemerkt: hoe ernstiger de gevolgen, hoe hoger de in het oriëntatiepunt voorgestelde straf. Openlijke geweldpleging met zwaar lichamelijk letsel levert een verdubbeling van de aanbevolen straf op ten opzichte van openlijke geweldpleging met enig lichamelijk letsel (zes maan-den gevangenisstraf t.o.v. drie maanmaan-den).
Voorts kan in dit verband weer worden verwezen naar de factoren die zijn opgesomd in § 2.4.2.1 (aard van de gedragingen), en die deels ook betrekking hebben op de gevolgen van het delict (vgl.: de bijzondere schadelijke gevolgen voor het slachtoffer, zoals aanzienlijk geestelijk of lichamelijk letsel, ontmaag-ding, besmettingsrisico, etc.).
Verder spelen de gevolgen van het delict ook een cruciale rol bij het vaststellen van de strafwaardigheid van onder andere mishandeling, diefstal (de aard en de waarde van het gestolen goed), het veroorzaken van een verkeersongeval (lichamelijk letsel, zwaar lichamelijk letsel, de dood) en opiumwetdelicten (het op de markt brengen van soft- of harddrugs).
2.4.2.5 Recidive
Er zijn verschillende delicten waarbij recidive, ook in het kader van de oriën-tatiepunten, een strafverhogende factor vormt. Daarbij kan bijvoorbeeld wor-den gewezen op de verhoging van de op te leggen gevangenisstraf met een maand voor elke keer dat verdachte gedurende vijf jaar voorafgaande aan de terechtzitting eerder veroordeeld is geweest wegens het delict van artikel 197 Sr (onwettig verblijf in Nederland). Het strafverhogende effect van recidive wordt in dit verband overigens wel genuanceerd door diverse andere facto-ren en verontschuldigingsgronden (een soort hardheidsclausule). Zo moet er na eerdere veroordeling(en) een redelijke periode (drie tot zes maanden) zijn verstreken die de verdachte in staat heeft gesteld actie te ondernemen om het verblijf in Nederland te beëindigen.
Andere voorbeelden van recidive als strafverhogende factor zijn te vin-den bij delicten als kinderporno, verkrachting (zie boven) en winkeldiefstal, waarbij recidive en frequente recidive zelfs – al dan niet in combinatie met andere strafverzwarende factoren, zoals geweld bij betrapping, de aard van het gestolen goed, de wijze waarop het delict is gepleegd – tot de belangrijkste strafverhogende factoren behoren.
Tot slot kan nog worden gewezen op recidive in het kader van artikel 8 WVW (rijden onder invloed): bij recidive binnen vijf jaar na een eerdere on-herroepelijke veroordeling is de naast hogere schaal van de sanctietabel van toepassing. Bij meervoudige recidive volgt in ieder geval een ontzegging van de bevoegdheid tot het besturen van een motorrijtuig (OBM).
2.4.2.6 De aard van het aangetaste rechtsbelang
Uit de hierboven besproken categorieën straftoemetingsfactoren blijkt dat sommige van de daarin opgesomde omstandigheden en factoren uit het oog-punt van de persoon van het slachtoffer (§ 2.4.2.2; bijzondere kwetsbaarheid, kwaliteit e.d.) als strafverzwarende factor zijn te beschouwen. Dat geldt bij-voorbeeld voor openlijke geweldpleging tegen, en belediging, bedreiging of mishandeling van politieagenten, boa’s, toezichthouders, professionele hulp-verleners, en functionarissen van het openbaar vervoer. Maar er is ook veel voor te zeggen deze factoren en omstandigheden in de sleutel te zetten van de aard van het aangetaste rechtsbelang als strafverhogende of strafverlagende factor. Het betreft hier het rechtsbelang dat de desbetreffende functionarissen ongestoord hun werkzaamheden moeten kunnen verrichten ter behartiging of
ter bescherming van de algemene belangen waaraan in de samenleving een (zeer) groot gewicht wordt toegekend.
Daarmee kan worden geïllustreerd dat – ook in het kader van de oriëntatie-punten – de grenzen tussen de diverse categorieën strafverhogende en strafver-lagende factoren niet scherp zijn te trekken.
2.4.2.7 Het profijt
Datzelfde kan worden gezegd van de factoren die in het bovenstaande in de sleutel zijn gezet van de gevolgen van het delict (§ 2.4.2.4). Zo kan bijvoor-beeld van de waarde van de gestolen goederen afhangen hoe ingrijpend de gevolgen het delict voor het slachtoffer zijn geweest en welke strafmaat daar het best bij past. De keerzijde daarvan is dat het delict de dader meer profijt heeft opgeleverd naarmate de waarde van de gestolen goederen hoger is. Daar-mee kan ook de waarde in de zin van profijt voor de dader als strafverhogende factor worden beschouwd. Hoewel beide factoren zijn elkaars spiegelbeeld zijn en het (dus) ook hier lood om oud ijzer is bij welke categorie straftoeme-tingsfactoren de waarde van de gestolen goederen (als strafverhogende factor) worden ondergebracht, kan er wel de indicatie aan worden ontleend dat ook het profijt dat het delict voor de dader oplevert een strafverzwarende factor kan zijn.
Ook bij het delict van artikel 3 onder B Opiumwet (het kweken van hen-nepplanten) lijken de aard en de omvang van de gevolgen van het delict ener-zijds en het profijt dat het delict de dader oplevert, dan wel op zou leveren, anderzijds, de twee zijden van dezelfde medaille te zijn: hoe groter het aantal gekweekte hennepplanten, hoe hoger de (aanbevolen) straf.
2.4.2.8 De proceshouding van de dader
Ook in het kader van de oriëntatiepunten speelt de houding van de dader een rol bij de straftoemeting. Zoals bij de bespreking van het delict van artikel 240b Sr (kinderporno) al bleek, werd bijvoorbeeld de bereidheid tot gedrags-verandering en de erkenning van en inzicht in de problematiek van het gedrag als een strafverlagende factor gezien.
En bij de oriëntatiepunten bij artikel 8 WVW (rijden onder invloed) vormt de weigering van een ademanalyse (art. 163 WVW) een straftoeme-tingsfactor in die zin, dat daarin wordt aanbevolen de weigering met een forse sanctie af te straffen.
2.4.3 De Databank Consistente Straftoemeting
Naast deze landelijke oriëntatiepunten is – zo bleek – sinds 2002 de zoge-noemde Databank Consistente Straftoemeting operationeel. Daarin worden
uitspraken (van gerechtshoven) opgenomen waarbij een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van meer dan vier jaar is opgelegd.
De rechter kan in de Databank zoeken op bepaalde delictstypen en/of de-licten. De rechter kan daarbij kiezen uit de volgende categorieën: openbare or-dedelicten, zedendelicten, geweldsdelicten (persoonlijke integriteit), diefstal, fraude, bedrog, drugsdelicten, wapen- en munitiedelicten, verkeersdelicten en overige delicten. Elk van deze categorieën is weer onderverdeeld in verschil-lende delicten.
Vervolgens kan de rechter binnen deze categorieën (typen) delicten zoeken op bepaalde strafbepalende omstandigheden en kenmerken, zoals: de aard en de ernst van het letsel van het slachtoffer, recidive, de mate van toerekenbaar-heid, de leeftijd van de dader, en eventuele verslavingsproblematiek.
Dat alles leidt tot een resultatenlijst met uitspraken die aan de zoekcriteria voldoen. De daarin voorkomende uitspraken bevatten algemene zaaksgege-vens, gegevens over de casus en het delict waarvoor de dader is veroordeeld en de opgelegde sancties en de strafmotivering.
Ook de straftoemetingsfactoren waarop de strafmaat in de verschillende uit-spraken is gestoeld, borduren voort op, dan wel vertonen grote gelijkenis met de (eerder besproken) wettelijke strafverzwarende en strafverlagende factoren. 114
2.4.4 De rechtspraktijk
Blijkens een analyse van een aantal (PROMIS)uitspraken115 van feitelijke rechters, worden rechters bij het bepalen van de strafmaat (al dan niet expli-ciet gebruik makend van de oriëntatiepunten en/of de Databank Consistente Straftoemeting) in het bijzonder geconfronteerd met de volgende veel