DAer was een man in den lande Hus
Gheheeten Job, die vroech en spade Slecht ende recht was, en aldus, Godt vreesde en vermijdde t' quade, Seven sonen van zynen zade, Ende drie dochteren hy wan,
Oostwaert en woonde door Gods ghenade, Gheenen soo eerlijcken Man.
Hy hadde seer veel vees in 't velt, Seven duysent Schapen en Bocken, Drie duysent Kemelen ghetelt, En zijn Ossen die ploeghen trocken, Die waren tot vijfhondert jocken, En hadde menich Ezelin,
Jae tot vijfhondert in zijn belocken, Daer toe een seer groot huysghesin.
Zijn Sonen als men mercken mach, Hielden maeltyden al met vrede, Elck in zijn huys op zynen dach, Noodden hare drie Susters mede, Des anderdaechs met neerstichede, Is Job altijt vroech opghestaen Nae zijns kindren ghetal hy dede, Godt den Heere Brandt-offer saen.
Job heeft aldus ghedaen eenpaer, Dinckende, mijn kinderen t' samen Mochten hebben ghesondicht swaer, Gode ghelastert teghen t' betamen, Maer als Gods kinderen eens quamen En traden voor den Heere vry, Onder haer quam Satan by namen, De Heere sprack, van waer comt ghy?
Ick hebbe sprack Satan het landt Rontom doorloopen, doen sprack de Heere Saecht ghy niet Job, mynen knecht vailliant Niemant en is tot gheenen keere
Zijns ghelijcke, dat hy soo seere Slecht ende recht is, en Godt vreest, En schoudt dat quaet t' zynen vermeere, Daerop antwoorde Satan den Gheest.
Meent ghy dat Job Godt vreest om niet Zijn Huys en goet menigherhande Hebt ghy bewaert, alsoo men siet, Ghezeghent t' werck van zynen hande, Zijn goet verbreyt hem in den lande, Maer steeckt u handt al aen zijn goedt, So sal hy u met onverstande,
In 't aenschijn lasteren onvroet. De Heere gaf Satan t' gehwelt, Al wat Job hadde niet te sparen, Maer moest hem laten onghequelt, Terstont is Satan wech ghevaren, Op den dach als Jobs kinderen waren Tot haren oudtsten Broeder fijn, En droncken wijn, seer quade maren, Tot Job eylaes ghecomen sijn.
Een Bode sprack met groot verdriet, Die ossen ploeghden, daer beneven Weyden die Ezelinnen siet, Die van Arabien beseven, Namen de beesten, oock het leven Van uwe knechten met groot dangier, En ick alleen ben overghebleven, Om u de mare te brenghen hier.
Eer desen van spreken ophiel, Quam daer een ander van Jobs knapen En sprack, het vier uyt den Hemel viel, En heeft verbrandt alle die Schapen, Ick ben 't alleen ontvloden breet Op dat ghy meucht door my betrapen, De bootschap en t' rechte bescheet.
Als die noch sprack, quam seer t' onvreen Daer noch een ander in gheloopen,
En sprack hoe dat haer die Chaldeen,
Hadden ghestelt al in dry hoopen, Om al die Kemelen af te knoopen, U Knechten, sonder ick alleen,
Die moestent met den zweerde becoopen Sprack hy, de mare com' ick verbreen.
Als die noch sprack, quam een seer snel, En seyde, u Kinderen ghepresen
Die waren al ter maeltijt wel, Tot den outsten Sone, in desen Quam eenen stercken windt gheresen, Dat huys viel nieder, zy bleven doot De Jonghelinghen, om dat sou wesen U ghebootschapt, ick 't alleen ontvloot.
Job zijn cleederen in stucken track,
Ende heeft zijn hooft gheschoren, Job. 1/21. 27.19. Hy viel ter Aerden aenbadt en sprack,
Ick was van Moeder naeckt gheboren Psal. 49/18 Naeckt moet ick henen, wats dan verloren Eccl. 5/14. Godt gaf, Godt nam, ghelooft sy doch Eccl. 11/10 Des Heeren name uytvercoren, 1 Tim. 6/7 Job en heeft niet ghesondicht noch.
Satan met Godts kinderen tradt, Voor den Heere, die ginck hem vraghen, Hebt ghy gheen acht op Job ghehadt, Hoe hy noch blijft ten allen daghen, By zyner vroomheyt na mijn behagen Maer ghy hebt my daer toe verweckt, Dat ick hem aldus soude plaghen, Sonder oorsaecke die daer toe streckt.
Satan antwoorde vel om vel, Eenen mensche salt al met eenen, Verlaten voor zijn leven snel,
Maer tast hem aen zijn vleesch en beenen Pro. 13/8. In 't aenschijn sal hy u vercleenen,
De Heere sprack tot Satan siet, Die macht die wil ick u verleenen, Maer en neemt hem het leven niet. Satan voer wech ende sloegh Job, Met boose sweren hy hem benaude,
Van zijn voetsolen, tot aen den top
Job 2/9.Van zynen hoofde, Job sat en craude, Mich. 7/6Met eenen potscherf als die verflaude, Tob. 2/16.Zijn Wijf die hielt met hem den spot, mat. 10/36Om dat hy noch soo seer betraude, Al op den Heere zynen Godt.
Zy sprack blijft ghy noch by u vroomheyt Vervloeckt Godt en laet u ontlyven,
Maer Job die heeft tot haer gheseyt, Ghy spreeckt ghelijck de dwase Wyven, Ontfinghen wy goet om beclyven Van Godt, en souden wy niet ontfaen
Esa. 45/7.Het quaet in dancke, sonder kyven? Job met den lippen heeft niet misdaen.
Jobs vrienden hoorden zijn ongheluck Zy drie besloten na t' betamen,
Hem te vertroosten in zynen druck, Eliphas van Theman by namen, Met Bildad van Suah te samen, Met Sophar van Naema present, Maer als zy noch van verre quamen, En hebben zy Job niet ghekent.
Weenende scheurde elck daer zijn cleet By hem op d' aerde dat zy saten,
Niemant tot spreken en was bereet, Siende zijn smerte boven maten, Seven daghen sonder verlaten, En seven nachten, doen met gheclach, Begonste Job seer te verwaten, En vloecken zyner gheboorten dach.
Met vele redenen seer lanck,
Hebben zijn vrienden hem gaen oorconden Dat Godt hem dede sulck lyden stranck Om dat hy Godtloos was bevonden, Maer Job bewees, dat die in sonden Leven, oock hier hebben ghemack, Godt heeft Job van smerten ontbonden Job. 42/1.In een onweder hy hem aensprack.
Job bekende dat hy was
Al te lichtveerdich in zijn reden, Godt sprack dat hy op Eliphas, En zijn twee vrienden was t' onvreden, Om dat zy met spreken misdeden, Job heeft ghebeden voor haer, terstont Wert hy ghesont aen al zijn leden, Godt heeft hem dobbel zijn goet ghejont.
Verthien duysent Schapen hy vercreech Kemelen ses duysent te loone,
Runders een duyst, dus hy bedeech, Met duysent Ezelen ydoone, Seven Sonen, en in persoone
Drie Dochters schoone, ende playsant: Want men en vant soo overschoone Gheen Vrouwen meer in eenich landt.
Ende Job heeft dat erfdeel haer Onder heur Broederen ghegheven, Hy leefde hondert en veertich Jaer,
Naer al dese dinghen voor schreven, Job 42/16. Hy sach zijn kinderen daer beneven,
Kindts kinderen, so de Schrift seyt, Genes. 50/22. Tot in 't vierde lidt, oudt sat van leven
Starf Job den spieghel der lijdtsaemheyt. Psa. 128.6