OMGEWINGS / KONTEKSTUELE FAKTORE

Omgewings- of kontekstuele faktore behels gebeure wat as positief, neutraal of negatief in hul gevolge getakseer kan word. Negatiewe gebeure of situasies word verder getakseer vir moontlike skade, bedreiging of uitdaging (Taylor, 2003). Volgens Sarafino (2006) hou omgewingsfaktore gewoonlik verband met die individu se beroep. Sarafino (2006) plaas die fokus op twee breë faktore wat werk stresvol maak, naamlik vereistes van die betrokke taak en werk wat die individu se lewe kan bedreig. Die volgende kontekstuele faktore wat as dreigend deur die individu getakseer kan word, word in hierdie studie bespreek: werkseise, ‘n tekort aan hulpbronne by die werk, operasionele faktore en oordraagbare siektes.

Van der Merwe, et al. (2004) stel voor dat die oorsake van werkstres in die Suid- Afrikaanse Polisiediens verdeel kan word tussen werkseise, ‘n tekort aan hulpbronne by die werk en operasionele stressore. Hierdie faktore wat aanduiding gee tot stres in die SAPD word hoofsaaklik deur Van der Merwe et al. (2004) soos volg omskryf:

• Werkseise van polisielede behels die voortdurende afwisseling tussen vervelige en opwindende aktiwiteite, die hantering van krisisse, die hantering van gevalle van huishoudelike geweld, oormatige toesig by die werk, ‘n gebrek aan

44

persoonlike tyd, spertye, die toekenning van groter verantwoordelikheid, die neem van kritieke besluite, herorganisasie en transformasie. Swanepoel & Pienaar (2004) plaas hierdie dimensie onder die naam van “organisatoriese stres”. Hulle beweer dat die polisie se outoritêre struktuur en onregverdige dissiplinering ‘n bydra tot stres onder polisielede kan lewer.

• ‘n Tekort aan hulpbronne by die werk verwys na ‘n tekort aan personeel om spesifieke take te hanteer, ‘n gebrek aan erkenning vir goeie werkverrigting, polisielede wat hul werk oneffektief of geensins uitvoer nie, ‘n gebrek aan ondersteuning vanaf bevelvoerders, onvoldoende of minderwaardige toerusting, gebrekkige bevorderingsgeleenthede en ‘n onvoldoende salaris. ‘n Tekort aan materiële hulpbronne kan polisielede se lewens in gevaar stel, die reaksietye verleng, grootskaalse oneffektiwiteit veroorsaak en uiteindelik die publiek se vertroue skaad.

• Operasionele stressore verwys na stres oor polisielede se operasionele take. Voorbeelde van stresvolle operasionele take behels klagtes van hoëspoed- agtervolging en trauma, wat verband hou met geweld, moord, dood en verminkte liggame. Nog gebeurtenisse soos die gewelddadige afsterwe van ‘n kollega en om iemand te dood in die uitvoering van hul pligte kan ook hier ingesluit word (Violanti et al., 2006). Malach-Pines & Keinan (2007) beweer dat hierdie soort stressore as akuut of kronies omskryf kan word.

Akute stressore behels geweld en die vrees vir geweld, ingesluit die vrees vir besering of dood. Gebeure wat as veral stresvol vir polisielede beskou word, behels die mishandeling, besering en dood van kinders. Kroniese stressore handel meer oor die struktuur van die polisielid se werk wat werksoorlading en onregverdige skofte insluit. Werksoorlading kan beskou word as kwantitatief (te veel take) of kwalitatief (die taakvereistes is te gekompliseerd). Polisiewerk behels beide. Swanepoel & Pienaar (2004) som hierdie faktor op as die lewensbedreigende aard van polisiewerk (spanning tussen die polisie en

45

gemeenskap, dreigemente ten opsigte van siviele verantwoordelikheid, ‘n tekort aan ondersteuning by die huis, om geskiet te word, of om ‘n landsburger te skiet en werk in ramp-situasies). Die genoemde situasie word kortliks as volg deur Ranta en Sud (2008, bl. 29) saamgevat as : “The stress imposed by the physical

hazards of policing is well known. Few occupations require employees to face the kind of dangerous situations that police officers may encounter as part of their daily routines.”

Mayhew (2001) en Pearce (2008) beweer dat die risiko vir oordraagbare siektes ‘n realiteit, sowel as ‘n ekstra stressor in polisiëring is.

• Oordraagbare siektes: In hierdie studie word gefokus op die voorbeelde van Hepatitis B en MIV/VIGS. Operasionele take soos die ondersoek van misdade, die behartiging van besoeke en die arrestasie van verdagtes, stel polisielede bloot aan besmetlike organismes. By liggaamlike kontak, wat ‘n substansgebruiker of sy/haar woning insluit, is daar altyd ‘n risiko van ‘n prikwond met ‘n naald wat besmet kan wees met MIV/VIGS, Hepatitis B of ander lewensbedreigende virusse en bakterieë. Polisielede kan ook Hepatitis B opdoen deur kontak met die speeksel van geïnfekteerde individue, vanaf hul braaksel of fekalieë in tronkselle, of terwyl ‘n bytende verdagte bedwing word. Tuberkulose kan opgedoen word deur die lugverspreiding van kieme.

Mayhew (2001) fokus spesifiek op die oordrag van MIV/VIGS tydens die uitvoering van polisielede se take. Alhoewel die persepsie van risiko die waarskynlikheid daarvan oortref, wek dit steeds relatiewe stres en angs by polisielede. Pearce (2008) verskil hiervan en beweer dat polisielede ‘n hoogs kwesbare groep is ten opsigte van seksueel oordraagbare siektes, toegeskryf aan die werksomgewing en ander fasiliterende faktore wat hul blootstel aan ‘n hoër risiko vir MIV/VIGS. Weens die sensitiwiteit en vertroulikheid oor MIV/VIGS, is navorsing op hierdie gebied beperk.

46

Schöunteich (2003) voeg statistiek deur POLMED (die SAPD se mediese fonds) tot die bogenoemde situasie by. Die skatting is dat HIV-geïnfekteerde lede sal toeneem vanaf 8% van lede in 2000 tot 14% teen 2015. Een uit elke sewe lede sal dus geïnfekteer wees. Hy maak dit wel duidelik dat hierdie getalle nie slegs gebaseer is op die opdoen van infeksie in werksverwante situasies nie. Die MIV/VIGS-epidemie in Suid-Afrika sal waarskynlik die aanvraag ten opsigte van die kwantiteit en kompleksiteit van vereiste dienste in die SAPD verander. Hiermee saam sal die polisie se kapasiteit om ‘n voldoende diens te lewer ondermyn word soos wat ‘n toenemende aantal lede aan die epidemie beswyk. Hulpbronne in terme van mannekrag sal gevolglik verder in gedrang wees, wat weer tot lede se stres sal bydra (Schöunteich, 2003).