‘Hij kàn toch komme.... ieder jaar.... 't staat zélf in 't boek....’ betoogde 't broertje.
‘Zeg,’ aarzelend vervolgde hij dan.... in 'n bui van vertrouwelijkheid nu eenmaal....
‘zal 'k je deris wat zegge....? Maar niet an de andere verkraaie.... hoor....!’
‘Wàt?’ vroeg ze, nieuwsgierig.
‘En niet dermee plàge,’ bedong hij nog....
‘Nee, nee,’ verzekerde 't zusje....
‘Nou.... je weet toch wel.... as we de morour gegete hebbe.... dat ik dan de deur
moet opezette.... zie je.... dat beteekent, dat we vannacht allemaal veilig zijn.... Wis-je
dat?’ vroeg ie, weer éven pedant, er achter.
‘Ja.... nou, maar wat....?’
‘Dan ben 'k zoo bang....’
‘Waarvoor?’ vroeg ze met groote oogen.... ‘'t Is toch enkeld de straat.’
‘Ik denk altijd,’ fluisterde 't jongetje, met trillend stemmetje.... ‘ik denk altijd an
de Doods-engel uit 't seider-boekie. As diè nou-eris buite liep....’
‘Neè.... neè,’ weerde 't zusje af.... ‘dat gebeurt ommers niet meer.... wij hebbe nìks
gedaan.... dat was in Egypte....’
‘Ik ben tòch bang.... En-ie smeerde blóed op de deuren....’ somberde z'n stem en
de oogen staarden, als zàgen ze de dingen voor zich uit de kamer in, waar de
zoet-kaneelige geur rondzweefde....
‘Geen menschenbloed.... enkel van een lam,’ bestreed 't meisje, zich verwerend
tegen eigen angst.... ‘en zìj krege de tien plage.... en wìj ginge lekkertjes weg.’
‘Wéet jij de tien plagen?’ vroeg 't broertje, ineens weer in z'n aplomb van knap
broertje tegen dommer zusje....
‘Allemaal achter mekaar?’ vroeg ze timide.
‘Ja,’ eischte hij, stevig.
't Kind begon, dociel ‘dom-bloed, séfardeïang-kikvorschen.... Wat zijn dat?’
‘Kikkers,’ wijsde 't jongetje, ‘gróóte kikkers,’ fantaseerde hij erbij.... ‘En weet-je....
't wàter in den Nijl zag róód van bloed....’
‘Nee, nee,’ weerstreefde ze.... ‘nèt as bloed....’ Dan, ineenen erachter....:
‘Dolf.... ik heb gomets gegete.’
‘O,’ ontstelde hij.... ‘wàt?’
‘Een koekie van de melkboer.... ik had-et al hàllef op.... toen dacht ik er pas an....
dat 't niet mòcht....’
‘Hê-je 't uitgespuugd?’ inkwisiteerde 't broertje....
‘Née,’ bekende ze benauwd, ‘doorgeslikt.’
‘.... O,’ herhaalde hij, ontsteld.
‘Als hìj nou komt.... moet 'k dan....? Hê-jìj niks gedaan?’
‘Laast-sjabbes een cent versnoept,’ biechtte hij nu ook, snel-fluisterend.... ‘met
Moosie,.... maar hìj droeg 'm.’
‘Was-je mee in de winkel....?’
‘Ja....’
‘Dan is 't etzelfde,’ zegt vader.
‘Wat waait-et, zeg,’ leidde 't jongetje af.... ‘'t Was toch zoo akelig bove....’
‘Nou maar hièr ook,’ verzekerde 't zusje....
‘Von-jij 't een mooi verhaal.... van vader?’
‘Wellek?’
‘Nou.... van dat dooie kind....’
‘Mooi wèl,’ gaf ze toe, ‘maar èng, hoor.’
‘Weet-je, wat-ik nou strakkies dacht, toen ik de deur open dee.... as er nou bij óns
ook eris zoo'n kerel binnekwam.... want iedereen mag binnekomme.... wis-je dat?’
‘Ja zeker,’ bevestigde 't zusje, blij, dat ze nu óók wat wist.... ‘'t staat immers in-et
boek. ‘Al die honger heeft, kome en ete.’ Waarom staat 'r ‘kome en ete?’
‘Dat weet 'k niet,’ bekende Dolf.... ‘nou zèg, maar as er nou eris zoo eentje kwam,
zoo'n vreemde kerel.... die je nog nóóit gezien heb.... met een lange zwarte baard....
en 'n lange zwarte jas an.’
‘Waar vandaan?’ huiverde 't meisje.
‘Dat.... weet 'k niet. Errèges vandaan.... en dan zóó maar bij ons an tafel kwam
zitte.... en niks zègge.... wat zou 'k bang zijn.’
‘Hoe ging 't ook weer verder?’ vroeg ze peinzend.
‘Nou.... toen lei-die stilletjes dat dooie kindje onder de tafel.... en toen kwamme
d'r soldate.... dat was zoo afgepraat met die kerel.... noù.... en toen zeien ze, dat die
Joden 't vermoord hadde en toen stakke zullie die Joden dood....’
‘Met messe?’
‘Ja....’
Stilte.
‘Hoe laat zou 't zijn?’ vroeg Dolf.
‘Ga deris kijke,’ ontweek 't zusje.
‘Zeker al bij éénen,’ vermoedde hij, ‘wat waait et, hè....’
‘Zou de deur op slot weze?’ vroeg ze ineenen.
‘Immers nóóit, de seider-nacht.... De deur màg niet eens op slot.... vader zegt....
nou past de Messias op ons en daar moeten we op vertrouwen.’
‘Zou-die op alle mensche passe?’
‘Op alle Jòde,’ verbeterde 't kereltje, eigenwijs.
‘Zou-die nou buite loope.... zoo maar alleen?’
‘Hìj is niet bang,’ zei 't broertje.
Hun stemmetjes waren gedaald tot sidderend gefluister en uit de donkere, warme
bedstee keken hun oogen, groot, nerveus, de kamer in. Buiten rommelruischte de
wind. En de jongen zàg de donkere staat, met de slapende huizen en de zwarte, hooge,
waaiende boomen.... en hij rilde.
‘Is-ie maar één nacht hier....?’ vroeg 't zusje weer.
‘Ja.... je weet toch wel.... hij daalt van de hemel met 'n vurige wagen en zes vurige
paarde.... maar geen mensch kan 'm zien.’
‘O,’ uitzuchtte haar half-open mondje.... Maar dan ineenen sloeg hen-beiden fèl
een hevige, kille schrik....
Door 't slapende huis dreunde plots een slag.... een harde bons.... en dan weer stil.
Buiten floot de wind.
De twee kinderen, dòl van angst in de donkere, warme bedstee, vielen tegelijk mekaar
in de armen, klemden zich, de oogen wild-wijd-open in schrik, aan elkaar vast, gilden
luid-op door 't stille huis....
‘.... O.... daar is-ie.... daar is de Messias.... o.... de zwarte man met 't dooie kind....
o.... de Doodsengel.... moèder.... moèder.... vàder....’
Rauw kreten hun stemmen, woest bebeukten hun vuistjes 't beddebeschot, dat
eronder dreunde.... trapten hun heete voetjes in 't broeierig-verwoelde bed.... rolden
ze hun bezweete gezichtjes wanhopig in hun hoofdkussen....
Maar in 't alkoof kwam nu gerucht. De moeder, plots ontwaakt.... op bloote voeten,
't gezicht slaperig-ontsteld, snelde de kamer binnen.
‘Wat is er.... wat is er?’ vroeg ze. ‘In Godsnaam, maak vader niet wakker. Wat
doet Dolf hìer?’
De kinderen, huilend, half-hangend over den beddeplank, klemden zich aan haar
In document
Carry van Bruggen, In de schaduw (van kinderleven) · dbnl
(pagina 171-176)