Het geldt haar heiligst goed, geen strijd is haar te groot.
SPANDAW, de Vrouwen (IIezang). ‘Uw jongste telg kon my het hart ontstelen:
Ontzeg haer myner bede niet. Zoo moge ze in myne echtkoets deelen,
Die haer en heil en zegen biedt! En gy, Maria! gy, die 'k zie in al mijn droomen,
En zonder wie my zelfs geen ademtocht meer lust, Niet waer? Uw zoete lach deed my de hoop bekomen, Dat gy eerlang, terwijl mijn bloed zal sneller stroomen,
Door mijn verliefden mond, als bruidtjen, wordt gekust? Mijn trotsche bakermat, Parijs, bezit geen vrouwen,
Als de eer van Berlaimont, wier lachj' onschuldig vleit. 't Is wellust haer gelaet te aenschouwen,
Maer heur bezit waer' hemelzaligheid!’
Zy zwijgt: Milet ontdekt den strik zoo loos gespannen. En spreekt: ‘Hoe 't my vereer', dat gy mijn telg bemint, Wil 't denkbeeld van die echt, o Kapitein! verbannen:
Aen Frankrijks adel past geen simpel boerenkind.’
De ontuchtling bloost, verbleekt, en voelt zijn dolheid steigeren. Verknagend spijt! wordt hem zijn prooi zoo licht ontroofd? ‘Vilain (zoo gilt hy)! hoe! durft ge al mijn lust my weigeren?
Zoo kliev' mijn stael uw hoofd!’ De gryze ontvlucht zijn bittre woede,
En 's monsters oog schiet vlammen uit. O, dat een engel haer behoede,
Of 't monster schendt de ontzeide bruid! Zy poogt beurs vaders pad te volgen;
De gier grijpt, vloekend toegesneld, Met woesten ruk, en houdt verbolgen
Het weêrloos duifjen vastgekneld. De wellust heeft haer doel beschoten.
Het soudenierenrot genaekt,
Dat by die bleeke wang, met tranen overgoten, In onbetembre drift ontblaekt.
Men dwingt ze, om aen den disch heur hartewrok te smooren, Waer elk der ontucht teugel viert,
By 't kwetsen van de maegdlyke ooren, En vindt dat haer de blos versiert.
Nu treedt een hopman in, die d'overste wil spreken. Hy fluistert hem iets toe: de dappre maegd ontwaert
De kans om haren smaed te wreken:
En 't kloek besluit staet vast, op 't oogenblik gebaerd. Zy grijpt het stael, voor haer gelegen,
En ploft het in zijn borst. Hy gilt, En duizelt, en valt dood. De in top gestegen Verwarring schut haer vlucht: de krygers staren wild. Zy vliegt heur vader na; meldt, wat zy heeft bedreven,
En roept: ‘Ontvlucht dit duivlenheir.’ Voor haer, wat baet haer nog het leven? Zy leefde lang genoeg: de booswicht is niet meer! Het vloekrot stuift haer toe, en sleurt en sleept haer henen,
Met wonden overdekt, en bindt ze aen d'eersten boom, En 't bloed, om aen de wraek haer vollen eisch te leenen,
Beplascht haer aengezicht met gantsch een purpren stroom. Zy zieltoogt, opent brekende oogen,
Ja, brekend, maer vol verontwaerdiging! Ze ontsluit den mond, met stervend poogen, En roept profetisch uit tot hun verstomden kring: ‘Ik daeg u morgen voor den rechterstoel des Hoogen!’
Te doller spat hun wraekzucht uit
(Als 't vuer een stond gesmeuld, om feller uit te barsten); En 't stael, terwijl zy op de gramme tanden knarsten,
Velt Berlaimonts verheven spruit.
De vader brult, hun vuist ontweken;
De gramschap leent hem kracht: hy maelt aen al die streken Marias heldendaed en dien barbaerschen moord.
Welsprekend is zijn traen; een donderschok, zijn woord. Drie dorpen snellen saem, die 't wrekend wapen zwieren: Zy vliegen naer 't verblijf dier vuige soudenieren,
En vinden 't heilig lijk der maegd, En storten tranen, maer door woede weggevaegd. Als engels van de wraek, gedaeld by 't donkerknallen,
Verschynen zy: het belgisch lemmer zwaeit, En 't beulenrot, als 't gras voor 't zeissenstael gevallen,
Is weggemaeid.
De zieke Vrouw binnen Antwerpen.
aant. Wel haat ik hem uit 's harten grond,Wie Neêrlands omkeer zoekt, ...
Maar grootheid toch en deugd van ziel, En edelheid van aard,
Aan wie zij ook ten deele viel, Is lof en liefde waard.
TOLLENS, de Spaansche Broeders. De deugd is altijd lief en schoon:
Zy moge vriend of vyand sieren; Zy volge eens dwingelands banieren,
Of schittere op der vryheid throon: De deugd is altijd lief en schoon. ‘Beef, Antwerp, voor mijn torengloed (Riep Parma, in het stael gestegen)! Geef op, of kruip, in 't stof bezweken.
Vergeefsch uw weêr, vergeefsch uw moed: Mijn ziel heeft dorst naer kettrenbloed.’
- ‘Neen (riep de vrye stadsgenoot)! Wy siddren voor geen spaensche vanen. Oranje, Marnix!... zie daer namen
Op de onze stralend, rein en groot, De Vryheid zetelt naest den Dood!’ En Parmas arm omslaet hen nauw: Geen nooddruft kan meer binnenstroomen Tot onderstand der vryheid zonen.
De honger, met ontvleeschden klauw, Vell' hunne vryheid, mat en flauw! Wie treurt in die verheven woon, Die eens van vreugden overvloeide? Een moeder die het ziekbed boeide,
Nu 't harte krank, de leden loom, En 't bloed verkild in trager stroom. Een bleeke teering greep haer aen, Die 't laetste wangenblosjen roofde, En de eens zoo vierige oogen doofde.
Geen hand der hoop droogt hare traen. Rampzalige, zy moet vergaen. De bange kwael dringt dieper in. Geneeskunst, met haer leed bewogen, Helaes, heeft vruchteloos gesproken:
Wie brengt de moeder van 't gezin Het heilzaem zog der ezelin?
Wie spoort het dierbaer reddier op, In 't voorgeburchte, zonder schrikken? Be Spanjaert ligt, met gloênde blikken,
Te loeren op een vlaemschen kop. De nood der moeder stijgt in top. Zy snikt: ‘O Kindtjen van den rouw! Weldra mist gy den moederboezem. Mijn gade, ik sterf in 's levens bloesem;
Ik, teedre moeder, jonge vrouw. Blijf 't land en vaderliefde trouw! - ‘O Vrouwe, hopen we in den Heer! De Hemel redt die in hem hopen.’ Hy sloeg daer heen zijn biddende oogen;
Een stille heiltraen dropte neêr, En beiden hoopten in den Heer. En voor het duister de aerde omgordt, Was hy de vesten uitgevlogen,
En had (wat Spanjaerts 't veld doorspooken) Een vuerge dankbeê uitgestort:
Hy schoot in 't doelwit niet te kort. En voor het licht weêr de aerde omvloeit, Leidt hy, aen elken voet een vleugel, Een ezelinne by den teugel,
En naekt alreeds, van vreugd ontgloeid, Be stad, wanneer 't geweld hem boeit.
Hy wordt in 's veldheers tent gebracht. Het spaensche voorhoofd overwolkte, Maer als de Belg zijn ziel vertolkte,
Verklaerde 't; en de held sprak zacht: ‘Gy zijt een sterfling waerd geacht. Mijn Vriend, ga, zegen Parmas naem. Ik wil een gade en moeder helpen; En (geve 't God) haer tranen stelpen.’
En 't dier trok voort, langs vrye baen, Met snep en hoender overlaên. En 's anderdaegs koomt de ega weêr, Den held, den menschenvriend begroeten, En legt zijn offer voor diens voeten,
Het fijnst gebak voor 't spaensche heir, Gekneed door Belgen, en knielt neêr. De moeder rees van hare spond': ‘De spaensche vyand was me een broeder. Beloon hem, God! bescherm zijn moeder!’
Hier sloot de vryheidszucht haer mond, Die, kussend, 't wichtjen wedervond. De deugd is altijd lief en schoon: Zy moge vriend of vyand sieren. Zy volge eens dwingelands banieren,
Of schittere op der vryheid throon. De deugd is altijd lief en schoon.