Intrê.
IOnckvrouwen wtghelesen, Vwen naem hoogh-ghepresen
Doet ons hier singhen all' tot uwer eeren, En vrolijckheyds vermeeren:
Tewijl' wy in u schoonheydt ons verwerren. Staet ons sulcks te verkiesen;
Want de blinckende sterren By u den glans verliesen.
II.
't Waeren Ionghmans, Ionckvrouwen
Vergaert daer twee gheliefs haer paeren souwen, En met spel, en met sanghen,
Sulcke vreught sy bedreuen,
Dat stil bleef staen de Son met groot verlanghen: Daer naer in blijde danssen
Vercierden sy haer hooft met roose cranssen; En met hoorde alom met stemmen verheuen: In gheluck met de schoon MA R I A leuen.
III.
All' die hier sijt versaemt, Ionghmans, Ionckvrouwen, En die, in deughd', en eeren,
Soeckt in dees blijde feest vreught te vermeeren, En laet dees liefd' in u doch niet verkouwen; Maer wilt den tijdt besteden
In alle vrolijckheden, En van dees trouw ghemalen
Wilt d'eendracht, liefde, deught, en eer' verhalen.
IIII.
Laet uwen hooghen throone En comt dees feest vereeren, En vreught daer in vermeeren, Goddin der liefden schoone.
Ghy siet hoe wy u blijde comst' verlanghen. In spel, en soete sanghen,
Sal uwen lof noyt swichten: Gheen lieffelijcke dichten En sullen daer ghebreken: Altijdt soo salmen spreken Van uwe macht verheuen,
Die Abraham, en Maria rust will' gheuen.
V.
In deser blijder salen Wilt spoedigh nederdalen,
O Hymenée, met u liefden t'samen; En, soo ghy dees lichamen,
Bindt van ghelijck haer herten, en haer sielen. En ghy, wilt herwaerds crielen,
Schoon Nymphen van de Scheld', en Goden ieughdigh; Danst, en springht op 't gheluydt der snaren vreughdigh, En singhende vervult all' d'oeuers met
Den naem van Iaecques, en Elizabeth.
VI.
O bouen alle daghen,
Dach, aenghenamen dach, dach vol behaghen, Vol soetigheyt, vol liefde, vol wellusten;
Ghy stelt in goeder rusten
Twee minnaers, die het hert was in verlanghen; Daerom met spel en sanghen,
Is 't reden dat w' u vieren all' te samen. Roept all' te gader mede,
Verbreydt met luyder stemme hare namen, (Gheluckigh sy ons wenschen, en ons' bede) Leeft Lenaerdt, leeft, leeft Margareta in vrede.
VII.
In deser blijder Feesten Verheught u edel gheesten;
Spaert gheen Crom-horens, Herpen, Luyten, Velen; Vermoeyt u noyt van singhen en van spelen. Laet alle droefheydt varen,
Bemerckt van dees minnaren
De trouw, de liefde, d'eendracht, en 'tghenoeghen, 't Welck Venus niet alleen heeft willen voeghen, Maer schicken hun daer toe haer eyghen namen, Als sijn Franciscus en Francisca t'samen.
VIII.
In 'tkrieken van den daegh', als met haer stralen De Son den soeten dauw t'haerwaerdt comt halen, Sachmen in groen Landouwen
Veel verliefde Ionghmans, en schoon Ionck-vrouwen, Die daer met spel en sangh veel vreught bedreuen: Tot eer' van twee ghelieuen,
Sy een bly liedt ophieuen,
En riepen all', met stemmen hoogh verheuen, Vredelijck moet ghy leuen.
IX.
O soeten bandt, o bandt vol aller vreughden; Bandt, die den mensch bestiert tot alle deughden: Men ws ghelijcks ter wereldt niet en vindt, Als hert van hert ghemint wordt, en bemint. Hoe salmen u te vollen moghen prijsen? Wat eer sal m' u naer waerdigheydt bewijsen, Besonder die aenvaerden uwe wet?
Als heden doet dees schoon' Elizabeth, Die t'uwen dienst heeft Lenaerdt wtvercoren, En vriendelijck malcand'ren trouw ghesworen.
Epigrammen.
Wat helpt doch het besit van steden, rijcken, landen? Wat helpt datmen bewoont paleysen schoon ghebouwt? En datmen wordt ghedient van veel dienaren handen? In Purper sijn ghecleedt, en t'eten wt fijn goudt? Ghesonghen worden oock van dapperste verstanden? De kisten t'hebben swaer en vol van schatten oudt? Tot aende Sterren hoogh door maer' te sijn verheuen: Als m'in het bedd' alleen van couw' moet ligghen beuen?
II.
De schoone bloemen, met de lieffelijcke loouen,
Het grasch, en oock de locht, vreught aen een ieder gheuen, De holen brenghen rust, de waters druck verdoouen, De boghen, en 't gheweyr oock alle treurigh sneuen, De schaduwen van 't hert de banghigheydt beroouen, Den coelen soeten windt doet ieder lustigh leuen: Wee my, die gheen vermaeck oyt en vermach te vinden,
In bloem, loof, grasch, locht, hol, water, bogh', schaduw', winden.
III.
Is't dat mijn schoone bloem, mijn suyuer bloem verheuen, Die gheeft soo soeten reuck voor diese maer aenschouwt; Bloem, die 't sneeu ongheraeckt in witheydt gaet te bouen, Vercoelingh' van elck hert, groot, edel, hoogh, en stout, Van u, mijn tranen heet, ontfanght, en houdt haer leuen; Met dusenden schiet wt claer drupkens waerdt om louen, En soo dees ooghen beyd' niet vochts ghenoch en leken, Tot eeuwighe fonteyn voor haer het hert laet breken.
IV.
O wat een kusken soet hebb' ick laetstmael ontfanghen, Van mijne Ionckvrouw schoon; 'k en weet niet oft 't haer ionst, Of of't mijn diefte was: maer, was dit dieft' en const,
Soo'n sy daer niemandt oit, die naer ionst hebb' verlanghen. Ghy, liefde, wordt vry dief, 'kvergheeft u willighlijcken, En laet de ghift' en ionst gheheel voor dief te wijcken.