'k Bid om vloet van poëzye,
Nu de schrandre NOORDSCHERWOUT
Met zyn geestige SO F Y E
Nu hy vrylyk, op haer wangen, Roosjes leest, zoo malsch en fris; En ook kusjes zal ontfangen,
Daer de honigh zuur by is. Zeker, hierop voegt het zingen.
Een rechtminnend huwelyk Strekt, beneên de maenekringen,
Een wellustigh hemelryk. 'k Weet ten dezen goê getuigen.
Doch hoe valt der maegden hart Dan zoo moeielyk te buigen,
Onbeweegt met liefdesmart? Groeit noit bloem in haer gepeinzen,
Maer staêg dorens en gesteent? Of wort dus, met aerdigh veinzen, Vocht getoont, en vier gemeent?
Doch al dat nu daer gelaten. Gy, Heer Bruîgom en Vrou Bruit, Lacht gewis nu om dit praten,
Dat uit troubegeerte spruit. Echter zal u nogh wel heugen,
Hoe het jongkvroulyk bescheit Minbewyzen, die wel deugen,
Tracht te wraken, en weêrleit. Hoe men smeeken moet en klagen,
Arm van troost, en ryk van pyn; Midlerwyl men heete dagen
Lyt en kouden maeneschyn. Ook bedenk' de Bruîgom heden,
Hoe hy dees zyn Bruit verkreeg, Die al mê niet ongebeden
Die al mê niet, dan na stryden, Hem ten tweeden Echtprys strekt, En haers derden Bruîgoms lyden
Dus met minnepleisters dekt. Tot verwinnen en bekooren
Hield hy aen met heusch beleit. Nimmer hoorden menschenöoren
Streelender welsprekendheit. En wie zagh oit, 'k zeg niet dwingen,
Maer verslaen, in zachter schyn? Hemelscher bejegeningen
Zouden schaers te toonen zyn. Hierdoor wert dit heil verkregen.
En die Schoonheit, dus vermant, Is, op 't eind der minnewegen,
Neêrgezegen voor 't Verstant.
Zoo bezwykt, door byleslagen, Een cipres, of gaeve pyn,
Uit wiens stam men hout wil zaegen Tot een ledekant, of schryn. En zoo raekt, uit zoute meeren,
Bly aen wal het moede schip, Dat niet dan na droef laveeren
Binnenliep door baer en slib. Zou ook, die wel yzerbergen
Met zyn tong verzetten zou, Vruchtloos zoete weêrmin vergen
Aen zoo teêr en eêl een vrou? Zou vergeefs hier moeite spillen Hy, die ligt zyn doel beschiet; En door nachten van geschillen
Ja die andren, hoe beledigt, Uit het onrecht, dat wel wreet Door snô baetzucht wort verdedigt,
Ridderlyk te redden weet? Neen, de Bruit was niet geklonken
Uit metael of diamant;
Maer die Schoone schonk met lonken Hem haer hart en rechterhant. Daermê was 't verbont gesloten: En nu quam de bruiloftzoen Uit het diepst van 't hart gevloten,
Opgezoôn in minnegloên. Zoo geviel dit, dus uitstekend,
Net gelyk ten overstaen Der oprechtheit is verrekent.
Zoo wert hier ten echt gegaen.
Dies, op 't spel der troucimbaelen, D' aeble Vreugt de feest ontgint; Een reuzin hier, die de zaelen,
Ja al 't huis te naeu bevint. Echter gaet ze voort op orden,
Aengezet door gullen lust, Lust, die nimmer last zal worden,
En de zielen niet ontrust. Laet die blyschap eeuwigh duuren.
Laet de welvaert, vreemt van pyn, Voor geen' tyt hier kamers huuren,
Maer oneindigh woonvast zyn. Dat hier, met te veel gewemels,
Nimmer zorg koom', droef van aert. En, o dier geschenk des Hemels,
Zegen, zegen kroon' dit trouwen, 't Geen in 't lieven alles tart. Zoo moet' dit de Nyt aenschouwen,
Met een' dootsteek in het hart.
Zoo moet' NO O R D S C H E R W O U T, veel jaeren. Al zyn ampten bly bekleên;
En SO F I A vruchten baren, Die ons Neêrlantsch Algemeen Tot sieraet en glori strekken, En den voorspoet helpen rekken.
Ter Bruiloft van den weledelen heer Mr. Hugo Abraham de Brauw,
heer van Ketel en half Spalant, en de E. Mejoffer Henrika Repelaer,
Getrouwt den XXIX. van Oogstmaent, MDCCXXX.
Noch luister van geslacht, noch eige aenzienlykheit,
Noch gout, getelt met tonnen,
Voldoen 's bezitters wensch, zoo lang, door minbeleit, Geen ega wort gewonnen.
Aldus was d' eerste mensch, hoe magtigh overstort Van heil, niet recht gelukkigh,
Voor hem zyn rib omgreep, door zoete min geport. Wat eenzaem leeft, leeft drukkigh.
't Gezeide kunnen ook op 't krachtigste DE BR A U W
En zyn HE N R I K A staven,
Die, door de Trou verquikt, als kruiden door den dau, Blyst juichen om haer gaven:
Blyst juichen in 't gemoet, vol danks om zulk een lot, Voorzeker noitvolprezen;
Want, o onsterfelyke en overmilde Godt, Wat moet het zaligh wezen!
Hier kust de schoone deugt het deugdelyke schoon. De vreugt vult ziel en ader.
Geen aerdsche lustigheit komt Godts verheugden troon, Of d' Engleblyschap nader.
De Bruidegom verdwaelt, en raekt zich zelven quyt, In d' aertsbekoorlykheden
Der Bruit, die in een' stroom van vol genoegen glyt, Door 's liefs rechtschape zeden.
Dus ryst hun bly geluk zoo hoog als 't weligh hout Der diepgewortelde eiken,
Die, van een' schuinsen berg, of uit een groeizaem wout, De bleeke maen bereiken.
De speelnoot ziet zich blint op 't heil van 't kuisch gevry, En voelt zich zoetlyk grieven.
Het voorbeelt zet hem aen der heusche minnery, En trou van dees Gelieven.
Die vinden zich verlost van kommer; en ontdaen Van veel benaeude zorgen.
Maer laet ze, hant aen hant, in d' opperweelde gaen: 't Loopt naer den rooden morgen.
De Hoogste queek' hun min, en zegen' hunnen echt, En weer' de tegenspoeden.
Zoo strekk' dees liefdeknoop, in 's Hemels gunst gelegt, Ten voordeele aller goeden.
Zoo worde eens 't huwlyxbedt, o welgelukkigh Paer, Een kraembedt, op myn dichten;
Ten duur en roem des stams van BRAUWen REPELAER, Die Staet en Steên verplichtten.