De emissie en depositie van ammoniak kunnen niet met een toereikende dekkingsgraad op landelijke schaal worden gemeten. Daarom zijn rekenmodellen ontwikkeld, die gecontroleerd worden met metingen. De metingen wijzen hogere concentraties uit dan de berekeningen. Dit wordt het ‘ammoniakgat’ genoemd. Mogelijkerwijs worden de emissies onderschat. Dit heeft ertoe geleid dat het nut van maatregelen wordt betwij- feld, omdat de wetenschap niet weet hoe de processen in elkaar steken. Het berekende effect van maatregelen komt echter wel goed overeen met de gemeten concentraties. De depositie van ammoniak wordt berekend door metingen te combineren met de bereke- ningen, zodat het ammoniakgat weinig invloed hierop heeft. Er is een wetenschappelijke verklaring voor het ammoniakgat gevonden (zie hoofdstuk 7).
Dit hoofdstuk gaat in op de manier waarop de emissie, de verspreiding en de depositie van ammoniak worden berekend. Ook de bijdrage van één stal op haar omgeving en ook de bescherming die grote natuurgebieden zichzelf bieden komen aan de orde.
Hoe wordt de emissie berekend?
De excretie van mest en de vervluchtiging van ammoniak worden door het Mest- en Ammoniak Model van het LEI berekend (Hoogeveen et al., 2003). De emissie wordt berekend op grond van de mestproductie van het aantal gehouden dieren en de samen- stelling van het voer. Daarnaast spelen nog diverse factoren een rol zoals de tijd dat de dieren in de weide of in de stal verblijven, de inrichting van de stal en van de mestopslag, en de manier van uitrijden van de mest. Aan de hand van verkoopstatistieken wordt het kunstmestgebruik geschat. Recent is een overzicht van 25 jaar Nederlands onderzoek naar ammoniakemissies verschenen (Starmans en Van der Hoek, 2007), waarin de facto- ren die de emissie bepalen worden beschreven.
Een nieuwe, uitgebreidere methodiek om de emissies te berekenen houdt onder andere rekening met de vergisting van mest in opslagen en de gevolgen van voermaatregelen op de samenstelling van de mest. Mesttransport wordt echter genegeerd. Hoewel de totale emissies van de oude en nieuwe methode weinig verschillen, zijn de verschillen bij de diverse emissiebronnen – met name bij uitrijden van mest en beweiding – wel groot (Velthof et al., 2008). De methodiek is in de vorm van een spreadsheet beschikbaar op de website van de Commissie Deskundigen Mest (CDM) (http://www.kennisonline.wur.nl/ WOT/WOT-04/003/008/producten.htm).
De laatste jaren is de emissie constant op een niveau van circa 120 kiloton in de landbouw en 14 kiloton in andere sectoren. Binnen de landbouwsector levert de melkveehouderij (50 kiloton) de grootste bijdrage. Volgens de laatste raming kan de totale emissie in 2010 tot 125 kiloton worden teruggebracht. Hierbij wordt ervan uitgegaan dat de stallen van de intensieve veehouderij – varkens en kippen – emissiearm worden gemaakt en het in twee afzonderlijke werkgangen uitrijden van mest wordt verboden. Mits deze maatregelen
worden uitgevoerd, kan het doel worden gehaald, maar dat is niet zeker. Dit wordt veroor- zaakt door de onzekerheden in de aantallen dieren, maar ook door afwijkingen van de gemiddelde weersomstandigheden en de netheid in de stallen en bij het uitrijden van mest.
Vergrassing van de Groote Peel en de bemonstering van de concentratie ammoniak. Halverwege de berkenstam bevindt zich een peilbuisje. De Groote Peel maakt deel uit van het meetnet ‘Ammoniak in de natuur’. In de Groote Peel zijn negen van deze monsterpun- ten. Foto: Erik Noordijk.
De concentratie van ammoniak: metingen en berekeningen
Concentraties worden afgeleid uit zowel modelberekeningen als metingen. De concen- tratie kan direct worden gemeten, maar deze kan ook worden berekend door compu- termodellen. Metingen zijn doorgaans de meest overtuigende informatiebron voor een specifieke situatie, maar zij geven weinig extra informatie over bijvoorbeeld bronnen of mogelijke effecten van maatregelen. Bovendien varieert de ammoniakconcentratie over Nederland zo sterk, dat het ondoenlijk is om dit alleen met metingen vast te stellen. Berekeningen dekken wel heel Nederland en geven veel meer mogelijkheden tot analyse. Zij hebben echter alleen dan voldoende zeggingskracht wanneer zij geverifieerd worden via waarnemingen. Modelberekeningen en metingen winnen daarom pas werkelijk aan kracht, wanneer zij gezamenlijk worden ingezet.
De berekeningen worden al twintig jaar uitgevoerd met het Operationeel Prioritaire Stoffen model (OPS), waarin gaandeweg specifieke aanpassingen voor ammoniak zijn opgenomen. Dit model, ontwikkeld door het RIVM en het MNP, beschrijft de proces- sen van emissie, verspreiding, chemische omzetting en depositie. Grootschalig trans- port vanuit het buitenland wordt ook in rekening gebracht (http://www.mnp.nl/ops/ documentatie). De berekeningen worden voor het ammoniakgat gecorrigeerd (zie hoofdstuk 7).
Metingen vinden sinds ruim 10 jaar continu plaats op 8 locaties van het Landelijk Meetnet Luchtkwaliteit (LML). Daarnaast is er sinds 2005 een meetnet voor ammoniak, specifiek gericht op die natuurgebieden waarvoor stikstofdepositie het meest belangrijk is. Dit meetnet omvat nu ruim 30 natuurgebieden met in totaal 130 meetlocaties.
Het meetnet in de natuur laat geen grote verschillen zien met de modelberekeningen. Wel zijn in de duinen de berekeningen tot enkele malen lager dan de gemeten concentraties. Hoewel deze concentraties dan nog steeds naar Nederlandse begrippen laag zijn, lijkt de situatie in de duinen hiermee wat minder rooskleurig te zijn dan berekeningen doen verwachten. Daartegenover zijn in sommige grotere natuurgebieden de gemeten concen- traties juist weer wat lager dan gedetailleerde berekeningen aangeven. Dieper het gebied in nemen de concentraties dus sterker af dan berekend. Dit bevestigt de effectiviteit van het streven naar grotere natuurgebieden, waarmee de afstand tussen ammoniakbronnen en natuurgebieden wordt vergroot.
Hoe hoog zijn de concentratie en depositie van ammoniak?
Als ammoniak in de buitenlucht vrijkomt, wordt het vrijwel direct tot op grote hoogte en afstand door de wind meegevoerd. Door de vermenging met schonere lucht neemt de concentratie daarbij af. Maar omdat er zoveel bronnen zijn, is de concentratie toch nog betrekkelijk hoog. Het Landelijk Meetnet Luchtkwaliteit van het RIVM (LML) laat zien dat de jaargemiddelde concentratie op die meetpunten sinds 1995 van 8 tot 6 µg per m3 is afge- nomen. In gebieden met veel intensieve veehouderij, zoals de Peel en de Gelderse Vallei, is de concentratie hoger. Figuur 4.1 laat zien hoe de ammoniakconcentratie over Nederland is verdeeld.
Ammoniakconcentratie 2006 Jaargemiddelde (µg/m3) < 5 5 - 10 10 - 15 > 15
Figuur 4.1 De jaargemiddelde ammoniakconcentratie in Nederland in het jaar 2006.
Depositie is de som van droge en natte depositie. De droge depositie op een gebied wordt berekend door de concentratie te vermenigvuldigen met de specifieke deposi- tiesnelheid van dat gebied. Deze is afhankelijk van de ruwheid. Hoge bomen vangen ook veel ammoniak. Bij eenzelfde concentratie kan de depositie op een naaldbos tot drie keer groter zijn dan op een grasland. De natte depositie is egaal over Nederland verdeeld. Alleen in de duingebieden, met relatief weinig neerslag, is de depositie lager.
Figuur 4.1 geeft een grootschalig beeld van de luchtkwaliteit in Nederland. Deze kaart vormt de basis voor besluiten en rapportages op het gebied van luchtverontreiniging door onder andere gemeenten en provincies. Figuur 4.2 laat zien hoe de depositie van ammoniak en stikstof over Nederland verdeeld is. Deze kaarten worden gebruikt om in te schatten hoe hoog de belasting van stikstof en ammoniak op de natuurgebieden is. Dit kan van belang zijn voor het verlenen van vergunning aan veehouders. De kaarten worden elk jaar geactualiseerd (http://www.mnp.nl/nl/themasites/gcn/index.html).
Mol/ha < 1000 1000 - 1650 1650- 2300 > 2300 Depositie 2006 Ammoniak Mol/ha < 1650 1650 - 2000 2000 - 3500 > 3500 --- Doelstelling 2010 Stikstof
Figuur 4.2 De depositie van ammoniak en stikstofverbindingen in 2006.
Hoe groot is de invloed van één stal op de omgeving?
De depositie van ammoniak nabij landbouwbronnen is relatief hoog. Zo blijkt dat na 1 kilometer al 20% van de ammoniak via depositie uit de atmosfeer is verdwenen. Na een reisafstand van 50 km is al circa 50% weer op de bodem neergeslagen. De patronen van de emissie, concentratie en depositie van ammoniak komen dan ook sterk met elkaar overeen. De zwavel- en stikstofemissie van energiecentrales verplaatst zich daarentegen over veel grotere afstanden.
Bij het verlenen van vergunningen nabij natuurgebieden gebruikt men de zogenoemde afstandstabel om de bijdrage aan de depositie van een stal op de natuur te berekenen. De afstandstabel geeft aan welke depositie men mag verwachten van een emissie (kg ammoniak) uit één stal die op een zekere afstand (aantal meters) tot een natuurgebied is gelegen. Gegeven de emissie per dier kan men met behulp van deze tabel afleiden hoe groot de depositie is ten gevolge van de emissies in een stal.
Naast ammoniakdepositie kan ook geurhinder voor de omwonenden aanleiding zijn om geen vergunning te verlenen aan de uitbreiding of nieuwe vestiging van veehouderijbe- drijven. Deze geurhinder ontstaat niet alleen door ammoniak. Ammoniak heeft welis- waar een sterk prikkelende geur, maar het ruikt niet naar mest. De stank van mest wordt veroorzaakt door boterzuur en indool, een afbraakproduct van vaste mest. Door stallucht met luchtwassers te reinigen kan zowel de geurhinder als de ammoniakemissie effectief – met 90 tot 95% – worden beperkt.
Een bedrijf met 1000 vleesvarkens in gangbare stallen heeft een emissie van 2700 kg ammoniak per jaar. Volgens de af- standstabel deponeert dit bedrijf jaarlijks op een nabijgelegen (250 m) heidegebied 200 mol stikstof per ha. Hetzelfde bedrijf op 100 m afstand van het natuurgebied gelegen zou meer dan 1000 mol per ha deponeren.
Een stal nabij een natuurgebied kan dus evenveel depositie veroorzaken als de rest van alle stallen bij elkaar. Aandacht voor locale knelpunten is dan belangrijk om te voorkomen dat er onredelijke eisen aan alle stallen worden gesteld. Echter, zo- als gezegd, slechts 20% van de emissie deponeert binnen één kilometer, wat de effectiviteit van locale maatregelen beperkt