from Maes, Ncj<ncj.maes@minbuza.nl>
to Brenda Grinwis<brendagrinwis@gmail.com>
Date 19 January 2010 08:15
subject RE: Scriptie PRT's in Afghanistan en Gender
Beste Brenda,
Nog zes weken inderdaad en dan zit mijn tijd in Uruzgan erop. Op zich een goed moment om je vragen te beantwoorden, want ik ben nu een stuk meer ervaren dan toen je het voor de eerste keer vroeg. Bij deze de antwoorden.
- Wat houdt de functie van Gender Focal Point precies in?
Gender focal point betekent in de praktijk van Uruzgan dat je het eerste aanspreekpunt bent voor alle zaken die met gender te maken hebben: dat varieert van aanspreekpunt voor missieteams en schrijver van allerlei stukjes voor militaire planningscycli tot gesprekken voor met Afghaanse vrouwen en genderprojecten identificeren.
- Is het een full time functie?
Nee, het is geen full time functie. Ik ben er zoiets van 25% van mijn tijd aan kwijt.
Er is één PRT in Uruzgan en daarin zitten in totaal 5 vrouwen. 1 OSAD (dat ben ik zelf), 1 kapitein (MT Deh Rawood), 1 tweede luitenant (MT Sorgh Morghab en omgeving) en 2 meewerkend chauffeurs (beide rangsoldaat)
- Gaat er wel eens ander vrouwelijk personeel mee buiten de poort als er geen
vrouwen in de PRT’s zitten?
ja. Er wordt gebruik gemaakt van alle beschikbare vrouwen. Zwaartepunt ligt bij vrouwen van Battlegroup en TFU staf, omdat die vrouwen ook gewend zijn de poort uit te gaan. Maar er worden ook wel vrouwen van bijvoorbeeld de logistieke dienst ingezet. Indien nodig kunnen we ook gebruik maken van vrouwelijke tolken van de Amerikanen, maar over het algemeen kunnen we ook met mannelijke tolken uit de voeten (in Tarin Kowt en Deh Rawood dan; in Chora kan dat niet)
- Zijn er speciale projecten voor vrouwen zoals bijvoorbeeld het stimuleren van
vrouwelijk ondernemerschap?
Ja. Er wordt op dit moment in Uruzgan een project uitgerold dat wordt uitgevoerd door AWBF (Afghan Women Business Federation) en gericht is op het verkopen van zelf gemaakte
handwerkproducten. NIET DOOR PRT ZELF DUS
- Worden er Afghaanse vrouwen of vrouwen organisaties betrokken tijdens het
plannen en uitvoeren van projecten?
Wat we zouden willen is dat NGO's die in Uruzgan werken zelf vrouwen betrekken bij de uitwerking van hun plannen voor projecten, maar dat is op dit moment nog heel ingewikkeld. Twee belangrijke redenen daarvoor zijn dat er vrijwel geen hoogopgeleide vrouwen in Uruzgan zijn (ik ken er twee) en dat er geen vrouwen voor NGO's werken noch voor UNAMA. Het aantal vrouwen dat werkt voor NGO's zouden we graag willen uitbreiden en de NGO's willen dat inmiddels ook.
- Hoe verloopt contact met Afghaanse vrouwen of vrouwen organisaties?
Vrouwenorganisaties zijn er niet in Uruzgan. Er is alleen het Department of Women Affairs, maar dat is een provinciaal lijnministerie van de overheid waar 5 vrouwen werken (o.a. de directeur). DoWA heeft een bijzonder slechte, corrupte reputatie hier in Uruzgan. Dat komt voor een belangrijk deel door de directeur van DOWA (Mw. Ferishta). Zij is ondanks haar reputatie wel een belangrijk contact voor het PRT. Daarnaast hebben we contact met een vrouwelijk lid van de provinciale raad van Uruzgan, Hilla. Ook zij heeft een corrupte reputatie, maar is een belangrijk contact. Ons netwerk van vrouwen proberen we op dit moment nog uit te breiden.
In algemene zin zijn de vrouwen in Tarin Kowt best bereid met ons te praten. In Chora is dat aanmerkelijk minder en in Deh Rawood ligt het er tussenin (daar is een wekelijkse vrouwen bijeenkomst waar het PRT missieteam voor Deh Rawood bij aanwezig is.
- Wat voor een nieuwe initiatieven worden er ondernomen om Afghaanse vrouwen te betrekken bij projecten van het PRT?
We proberen met vrouwen in gesprek te komen op plekken waar dat helemaal niet
vanzelfsprekend is, zoals Sorgh Morghab en Chora. Een goede ingang is vaak het ziekenhuis waar de vrouwelijke leden van de missieteamsdan naartoe gaan.
- Hoe reageert de lokale bevolking op uw aanpak?
De vrouwen staan open voor contact met vrouwelijke leden van het PRT (zowel civiel als militair), maar de mannen hebben liever niet dat er contact is met Afghaanse vrouwen. Dus dat is erg schipperen en manoeuvreren. Als er gesprekken zijn met een groep vrouwen is er in Chora en Deh Rawood altijd wel een mannelijke voorzitter bij die het gesprek controleert. In TK heeft in oktober een shura plaatsgevonden zonder dat daarbij Afghaanse mannen aanwezig waren (met uitzondering van de tolk) en dat levert dan duidelijk meer informatie op. In de andere drie districten van Uruzgan werkt het PRT niet en daar zijn dus geen contacten met vrouwen.
- Hoe kijkt u terug op de afgelopen periode? Heeft uw functie een duidelijk verschil gemaakt?
Het is heel ingewikkeld om in een half jaar tijd op dit dossier echt vooruitgang te zien, omdat de positie van vrouwen zo zwak is in deze provincie. Wat we nu wel hebben is contact met vrouwen dat verder gaat dan het contact met de usual suspects Ferishta en Hilla. Om echt een verschil te kunnen maken als PRT heb je meer vrouwen nodig en ook van een hogere rang. Wat ook helpt is als mannen zich actief betrokken voelen bij dit dossier. Voor sommige
missieteams geldt dit al en daar zie je dan ook betere resultaten dan in de missieteams die gender geheel aan de vrouwelijke militairen overlaten.
- Is het nuttig om een meer vrouwgerichte focus te hebben voor het doel van CIMIC?
Dat is zeker nuttig, omdat je met de huidige werkwijze toch ongeveer 50% van de bevolking nauwelijks weet te bereiken.
- Draagt uw aanpak duidelijk bij aan de verbetering van de positie en situatie van vrouwen in Uruzgan?
Een substantiële verbetering van de positie van vrouwen in Uruzgan is nog ver weg. We zetten dus met onze aanpak hele kleine stapjes voorwaarts. Onze aanpak is vooral gericht op het bereiken van vrouwen en het achterhalen van hun belangrijkste noden, zodat we daar in nationale programma's op in kunnen spelen. Want naast de aanpak die we in Uruzgan hebben, wordt er ook vanuit de ambassade gewerkt aan het verbeteren van de positie van vrouwen. Dat gebeurt via nationale programma's voor bijvoorbeeld onderwijs en
gezondheidszorg, die ook in Uruzgan worden uitgerold en zo zorgen voor meer meisjes die onderwijs zorgen, een groter aantal vroedvrouwen en betere toegang van vrouwen tot gezondheidszorg.
- Wat zijn uw meest bijzondere ervaringen in uw positie gerelateerd aan de vrouwen in Uruzgan en CIMIC?
Mijn meest bijzondere ervaring is toch wel de vrouwenpatrouille in Chora waarmee we beoogden in contact te komen met vrouwen. Tijdens die patrouille hebben we zo'n twintig vrouwen kunnen spreken, die overduidelijk nieuwsgierig waren naar ons, maar die werden tegengewerkt door de mannen die toevallig voorbij kwamen (sommige vrouwen werden zelfs uitgescholden). Die patrouille heeft ons een allereerste beeld gegeven over de noden van de vrouwen in dat gebied en die zijn fors. Er is in Chora geen meisjesschool en vrouwen gaan nauwelijks naar de dokter of het ziekenhuis.
Hopelijk helpt je dit verder. Succes met het schrijven van je scriptie en laat me weten als je meer informatie nodig hebt.
Vriendelijke groet, Nicole Maes