Aristoclides een Coninck. Onmatighen lust.
Boosen vvil.
Aristoclides coemt alleen uyt.
Aristoclides.
VVat een schoon beelt, vvat een, suyver bloeme verheven, Ia d'allerschoonste die, nu ter vverelt mach leven,
Hebben mijn ooghen hier, op desen dach ghespeurt, Sy is voorvvaer vvel vvaert, dat 'thert om haer vvat treurt, VVant sy dunct my volmaect, en lieflijck boven maten, Door onmatighen lust, die my nu coemt te baten, En my invvendich quelt, door den stralenden schicht Die my 'thert branden doet, en verblint mijn ghesicht, Ghelijck een haestich vier, een groot bos can ontsteken, Alst eenen straffen vvint, met ghevvelt doet doorbreken, So ontsteect sy oock het, binnenste van 'tlichaem,
Dus God der minnen maect, dees schoon spruyt ooc bequaem, Dat ick haer aenghenaem, als haer dienaer mach vvesen, Bereyt oock haer het hert, ja aderen en pesen,
Datse tot myvvaert oock, lieflijck mach zijn ghesint, Als ick tot haer vvel bin, vvant mijn hert haer bemint, En vierich naer haer haect, als een Hert dat ghejaecht,, is, En van den Honden snel, totter doot toe gheplaecht,, is, Seer uytnemende dorst, en haect naer een fonteyn, Also haect oock mijn hert, naer dit suyverlijck greyn, Die daer so vvel behaecht, mijn ghemoet en mijn ooghen, Mocht ick haer spreken doch, vvou 'tgeluck sulcx gedoogen, Ick sou haer claghen al, mijns hertzen druck en noot, Als sy van my verstont, dat de liefd' vvaer so groot, Ick tvvijffel niet sy sou, met my heel soet handelen, Verlanghende gae ick, hier voor haer deur vvandelen, Oft sy uyt oft in ginck, en ick haer eens mocht sien,
Aa3v
Spraeck ick haer aen, ick sou, vvillecoem zijn messchien, Hoe vriendelijck sou ick, haer dan met vvoorden groeten, En een troostelijck vvoort, sou mijnen druck versoeten.
Sy spreken malcanderen aen van haren Heer.
Onmatighen lust.
VVel vvat salt nu doch zijn, vvaer vinden vvy den baes?
Boosen wil.
Hy is al op den draf, al naer zijn out gheraes,
Hy sal vveer een nieu lief, yevvers hebben ghecreghen.
Onmatighen lust.
Daer is gheen tvvijfel aen, hy doet als sulcke pleghen, Alle daechs behoeft hy, schier vvel een versche vrou.
Boosen wil.
O onmatighen lust, dit coemt hem al door u,
Ghy en laet hem gheen rust, ghy doet hem vvel een soecken.
Onmatighen lust.
Ia ghy Boosen vvil dan, doet hem tieren en vloecken, Als hy 'tlief niet en can, crijghen tot zijnen vvil.
Boosen wil.
Neef vvy zijnts doch al eens, svvijghen vvy slechts vvat stil, VVy sullen t'samen noch, vvel lustich zijn als Heeren.
Onmatighen lust.
Eenen schellinck vant pont, maect hy noch vvilt hy leeren, So hy onsen raet volcht, ick sie hem ginder staen.
Boosen wil.
Hoe mach hy so ontstelt, over ende vveer gaen,
Daer schuylt vveer vvat dats claer, tzijn doch d'oude manieren.
Onmatighen lust.
Gaen vvy dan ras by hem, oft hy sou op ons tieren, Sy gaen by Aristoclides.
Aristoclides Heer, hoe zijt ghy dus ontstelt?
Aristoclides.
Een nieu liefde is hier, die my al te seer quelt, Half rasende ben ick, door desen brant der minnen, So haest en sach ick haer, berooft vvas ick van sinnen, En dees liefde maect my, mijn ghemoet gheheel svvaer,
Haer aenschijn blincte schoon, als den dagheraet claer, Haer ooghen my het hert, al stralende doorstaken, Haren lachenden mont, en haer blosende kaken, Beroerden alle mijn, sinnen in corter stont,
Haren sneevvitten hals, haer schoone borstkens ront, Hebben my inden strick, deser liefden ghetoghen, Als den blixem so snel, quam begheerte ghevloghen, Den onmatighen lust, groeyde terstont in my,
En vanden boosen vvil, en ben ick gheensins vry, Ten baet niet sy moet my, ghevvorden noch ten lesten.
Boosen wil.
Had sy u oock lief, 'tsou, al vvel lucken ten besten, Maer 'tsal vvel comen noch, den tijt moet zijn verbeyt.
Onmatighen lust.
De vroukens vvillen al, soetelijck zijn ghevleyt, Dan sullense daer naer, val selfs vvel ter hant comen.
Boosen wil.
Maer kent ghy haer al vvel, hebt ghy naer haer vernomen Hoe dat sy heet, van vvaer, sy is, en van vvat stam.
Aristoclides.
Doen ick haer schoonheyt sach, ick niet meer en vernam, Ick vvenschten haer alleen, lieflijck in beyd' mijn armen.
Onmatighen lust.
Neen, neen daer moet ghy noch, vvat om suchten en karmen, Men raect so niet te bed, maer vvaer is doch haer huys?
Aristoclides.
Daer vvy nu hier voor staen, och is dit niet een cruys, Dat ick haer niet en derf, stoutelijck aen boort vallen, Ick vveet dat sy schoon is, maer anders niet met allen, Had ick den voet in huys, so vvaert ghevvonnen,, spel.
Onmatighen lust.
Ick vveet met de saeck raet, tis al versonnen,, vvel, Ick sal hier inde buert, soetkens een praetken legghen, By eenen goeden vrient, die my alles sal segghen,
Aa4v
Hoe sy heet, van vvat aert, en oock van vvat gheslacht, Het is seer goet dat ick, nu op hem heb ghedacht, VVant hy helpt ons dits claer, al soud' ick zijn hant vullen.
Aristoclides.
Ick bid gaet ras by hem, vvy tvvee beyden vvy sullen V hier vvachten, oc hoe, vvillecoom sult ghy zijn, So ghy goe tijding bringt, belooft hem vry den vvijn, Op dat hy't u verclaer, en al seg heel vrymoedich.
Onmatighen lust.
Ick gae dervvaerts o Heer, ick maeck my tot sulcx spoedich, Van alles dat ick hoor, crijcht ghy terstont de vveet.
Onmatigen lust loopt in.
Boosen wil.
Heer Coninck nu crijcht ghy, van als het recht bescheet, Maer d'oorsaeck van dees liefd', vvilt my doch eens verhalen.
Aristoclides.
So de Son int hoochst' vvas, met haer blinckende stralen, So quam ick gaende juyst, niet veir van hier ontrint, Een hayr en had ick niet, dat vryens vvas ghesint, Maer het vvas by gheval, het vvou vry also vvesen,
Dat my dees schoone spruyt, hoochvveerdich uytghelesen, Ontmoete op den hoeck, hier by van d'ander straet,
Haer vvesen scheen soet als, den schoonen dagheraet, Sy vvas met grooter haest, recht door al naer huys gaende, Haer ooghen niet int vvilt, maer recht voor haer slaende, haer roosachtighe vervv', cierden haer aenghesicht, Als ick om haer noch peyns, so vvort mijn hert verlicht, Hopende dat sy my, metter tijt sal ghebeuren.
Boosen wil.
Men seyt en dede hoop, het hert moeste eens scheuren, Ten staet my noch niet aen, ick heb noch cleynen moet.
Aristoclides.
Mijn jonst is nochtans tot, haer uytnemende goet, Ick hoop te slachten al, de goede cloecke vvinden, Die so lang loopen snel, tot dat sy het vvilt vinden,
Dvvelck alst ghevonden is, sy en verlaten,, niet, So en sal ick nu oock, vvat macht haer baten,, siet, Ick heb haer op ghespoort, ick hoop haer oock te crijghen.
Onmatigen lust coemt uyt.
Boosen wil.
Hy coemt hier al ghegaen, hy sal ons niet versvvijghen, Al dat ghy ghehoort hebt, brengt ons dat troulijck by.
Aristoclides.
Ick hoop datter troost is, en goe tijding voor my,
VVatter is goet oft quaet, vvilet voor den dach bringhen.
Onmatighen lust.
Ick sorch ick en sal niet, naer uvven sin gaen singhen, Tis soot is, ick seg claer, dat my niet en behaecht.
Boosen wil.
Ba segghet vry al uyt, vvat noot ist dat ghy claecht, VVant die de vvaerheyt seyt, voldoet in alle vveghen.
Onmatighen lust.
Als ickt dan segghen moet, sy is gantsch niet gheneghen Tot de mans, sy en spreect, niemant aen niet een vvoort.
Aristoclides.
Ia, ja ick heb al meer, van haers ghelijck ghehoort Diet daer naer metter tijt, vvel leelijck lieten vallen.
Onmatighen lust.
Sy vvil maecht sterven doch, en helpt al niet met allen, VVatter oock veel om doen, dus hout u Heer gherust.
Aristoclides.
Ia maecht sterven, daer toe, en heeft doch niemant lust, Maer segt ons meer bescheet, opent de saeck vvat nader.
Onmatighen lust.
Sy is van deser stadt, van een eerlijcke vader, Die een edelman vvas, van een gheslacht seer groot, Die onlancx comen is, onnooselijck ter doot,
Van zijn vyanden een, die hem leelijck verrast,, heeft.
Boosen wil.
Bb1v
Vvant so ghy ons hier segt, 'tlant is nu sonder Heer.
Onmatighen lust.
Tis vvel gheseyt, maer sy, staet te seer op haer eer, Sy en vvils doch gheensins, eenighe vreucht orbooren, Daer isser drye oft vier, diet haer oock vvillen stooren, Die so vvel als ons Heer, op dees maecht zijn verlieft, Laet haer doch varen dan, daer ist recht uyt ghebrieft, Al ist ter eeren oock, sy vvilt aen ghenen man,, niet.
Aristoclides.
Hoe soud' ick laten haer, al vvou ick, ick en can,, niet, Sy slaet my al te diep, binnen int hert gheprent.
Onmatighen lust.
VVat raet dan?
Boosen wil.
Dat hy haer, soeck te comen ontrent,
En in der liefden strick, lieflijck soeck eens te vanghen, Naer sulcken grooten Heer, sal sy vvel licht verlanghen, Dus moetet beproeft zijn, cost oock vvat costen vvilt.
Onmatighen lust.
Een die te vryen soect, moet hem toonen heel milt, Int nachtspelen, en oock, maeltijden en gheschencken, Oft moeyte en ghelt cost, daer machmen niet om dencken, Dus Heer Coninck vvilt ghy, daer aen, ghy vint ons reet Tot u Majesteyts dienst, doet ons maer slechts de vveet, VVat ghy van ons begheert, vvy sullen daer toe loopen.
Aristoclides.
Het vvaer voor my seer goet, vvaer sy om ghelt te coopen, Maer eylaes neen sy niet, ick moet aengaen den strijt, Dus vvilt my helpen dan, elck doe zijn best met vlijt, Met lieflijckheyt salt doch, int eerst moeten gheschieden, Dus siet dat ghy stracx haelt, al mijn beste speellieden, Datse bringhen met haer, het best en soetste spel.
Onmatighen lust.
Met soet te sluyten, vvort, menich seer haest bedroghen, Die onvervvacht het net, vvort over 'thooft ghetogen, Als den voghelaer doet, over het voghelken cleyn.
Aristoclides.
Laet ons dan gaen, als den, avont elck vvort ghemeyn, Dan sullen vvy eens seer, lustich voor haer huys spelen, En proeven oft ick haer, cost het herte ghestelen, En een troostelijck vvoort, van haer crijghen te loon,
Een minnaer doet seer veel, om jonst van een vrou schoon.