Een organisatorisch vraagstuk: jaren tien

Nu het gebruik en de functie veranderen, dient de bestaande openbare ruimte aan nieuwe eisen tegemoet te komen. In de jaren tachtig en negentig blijkt hoe het dominante functionele discours een onderlegger biedt waar het nieuwe besef van de economische waarde van de openbare ruimte voor de stad aan kan relateren en opbloeien. Een verschuiving naar een meer sociale betekenis van de openbare ruimte blijkt lastiger in praktijk te brengen. Ondanks dat de insteek van het sociale discours verschuift van stedelijke problematiek naar een positievere benadering van de openbare ruimte, iets wat de economische inslag al eerder doet, blijft de normatieve discussie overheersen.

Niet alleen door deze thematische verbreding en ruimtelijke en sociaal-culturele ontwikkelingen wordt het traditionele, functionele discours waarin de overheid verantwoordelijk is voor de openbare ruimte uitgedaagd. Ook door de komst van andere partijen verandert de positie van de overheid. De

33 openbare ruimte als traditionele ‘rijkszaak en gemeentetaak’ lijkt niet meer op te gaan. Het streven naar een kleinere overheid en meer efficiëntie stelt verantwoordelijkheden van de overheid binnen de ruimtelijke ordening ter discussie (Ministerie van BZK, 2011; Ministerie van IenM, 2011).

De aandacht verschuift in toenemende mate naar het organisatorische vraagstuk van de openbare ruimte. Het Pleidooi voor de Openbare Ruimte (Ministerie van VROM et al., 2002) beschrijft bijvoorbeeld hoe de overheid traditioneel verantwoordelijk is voor de openbare ruimte, maar tegelijkertijd steeds meer op ooghoogte met andere partijen komt te staan. Een diverser veld van actoren introduceert nieuwe ideeën aangaande de openbare ruimte. Het Planbureau voor de Leefomgeving (2010) constateert in haar De staat van de ruimte 2010 dat veranderende vormgeving van de openbare ruimte leidt tot een nieuwe verhouding tussen publiek en privaat domein. Grotere onvoorspelbaarheid door maatschappelijke processen is hier een illustratie van, met toegenomen behoefte aan controle als gevolg. De auteurs bespreken hoe dit soort sociaal-culturele ontwikkelingen een “herorganisatie van de openbare ruimte” als resultaat hebben (Bijlsma et al. in: PBL, 2010, p.122). Wanneer de betekenis van deze differentiatie voor rol van de diverse overheidslagen in de discussie wordt overwogen, ontstaat een nieuw dilemma in de constatering dat de overheid van oudsher heterogeniteit positief waardeert waar burgers en marktpartijen aansturen op homogeniteit.

Bovenstaand voorbeeld illustreert hoe strategieën om kwaliteit van de openbare ruimte te realiseren op verschillende manieren worden ingevuld. De nationale overheid worstelt om haar positie aangaande de openbare ruimte aan te passen. In haar zoektocht lijkt ze nieuwe dilemma’s vooral praktisch te formuleren, passend bij het traditionele functionele discours waarin de overheidsrol duidelijk nog was. Oplossingen worden gezocht in efficiëntie, de integrale opgave van ontwerp en beheer en governance-achtige strategieën worden voorgesteld in aanvulling op de traditionele overheidsrol. Ruimtelijk gezien mag de openbare ruimte dan in toenemende mate differentiëren, voorgestelde opgaven en strategieën worden in grote mate nog gekoppeld aan traditionele, praktische ruimtelijke indelingen als: (naoorlogse) woonwijken, binnensteden, stations en knooppunten van infrastructuur of het landschappelijke buitengebied (Ministerie van VROM et al., 2002, VROM-raad 2009, PBL, 2010).

In het rapport van de VROM-raad (2009, p.22-23) leiden ruimtelijke ontwikkelingen als verschraling, hogere eisen aan de publieke ruimte, nieuwe functies en een veranderend gebruik en betekenis van de publieke ruimte bijvoorbeeld tot strategische aanbevelingen. Centraal stelt de raad (ibid., p.12) de gemeenschappelijke noemer, namelijk: “het ontstaan van fricties tussen veranderingen in de organisatie van het beheer, veranderingen in het samenstel van belangen en veranderingen in geldende of gewenste beelden.” Een onbalans tussen deze drie ‘b’s’ hebben gevolgen op het vlak van verantwoordelijkheid, kosten-baten en betrokkenheid. Bovenstaande constatering levert aanbevelingen op in de trant van: ‘integrale strategie’, ‘eigenstandige kwaliteit’, ‘gebiedsgerichte uitwerking’ en ‘betrokkenheid’, welke per gebied specifieker worden uitgewerkt (ibid., p.67-95).

Hierbij wordt de economische betekenis van de openbare ruimte opnieuw benadrukt. De VROM-raad (2009) benadrukt niet alleen de sociale betekenis (verblijfs- en ontmoetingsplek, beleving, gezondheid) maar vooral ook de economische waarde van de openbare ruimte. Toegevoegd wordt aan het argument van de internationale concurrentiepositie – bekend sinds de Vierde Nota voor de

Ruimtelijke Ordening- dat ook in tijden van een economische crisis het niveau van de dagelijkse

leefomgeving niet vergeten mag worden. De actualiteitswaarde wordt verwoord als: “De kwaliteit van de publieke ruimte zal waarschijnlijk de komende tijd de kurk worden waarop de kwaliteit van de gebouwde omgeving in Nederland in belangrijke mate gaat drijven” (ibid., p.24). Op deze manier wordt de publieke ruimte gerelateerd aan termen als: ‘investeringen’, ‘vastgoed’, ‘waardeontwikkeling’ en een ‘multipliereffect’. De aandacht verschuift van de stadscentra, zoals in de jaren tachtig en negentig, naar stedelijke netwerken, strategische knooppunten, sleutelprojecten (Vijfde Nota) en nieuwe plekken van openbare ruimte binnen de ruimtelijke hoofdstructuur. Deze gedachtegang is zowel terug te zien in de kernopgaven van het Pleidooi voor de Openbare Ruimte als in het nieuwe bestuursakkoord (Ministerie

van BZK, 2011). Streven naar versterking van de nationale ruimtelijk-economische hoofdstructuur, verdere decentralisering naar de lokale overheid en een grotere inzet op de regionale schaal (‘de toekomst van de stad ligt in de regio’) biedt een significant andere context voor het vraagstuk omtrent de openbare ruimte (VROM-raad, 2011).

3.6 Conclusie

De ontwikkeling van het functionele discours maakt duidelijk hoe de nationale overheid omgaat met het dilemma van de openbare ruimte in Nederland. Een reconstructie op basis van nationale beleidsdocumenten, adviesrapporten en wetenschappelijke publicaties relateert veranderend gebruik en uitwerking van ideeën en concepten rondom de openbare ruimte aan maatschappelijke ontwikkelingen.

Dominantie van het functionele discours past bij de traditionele overheidsrol in de Nederlandse planningspraktijk van de jaren vijftig en zestig. Wanneer in de jaren zeventig hernieuwde aandacht voor de openbare ruimte ontstaat, vullen nieuwe geluiden de ruimte voor discussie. In de jaren tachtig wordt het groeiende kwaliteitsbesef wat betreft de openbare ruimte in de Nederlandse steden vooral economisch ingevuld. De basisgedachte dat een kwalitatief goed ontwikkelde openbare ruimte de stad welvaart kan brengen wordt aangemoedigd door nationaal beleid en uitgevoerd in de stedelijke-vernieuwingspraktijken van de Nederlandse steden. Het dominante functionele discours, in termen van ruimtelijke structuur, inrichting, vorm en gebruikswaarde, biedt een onderlegger waar het nieuwe besef van de economische waarde van de openbare ruimte voor de stad aan kan relateren en opbloeien. Zowel in taal als in bepaalde praktijken ontwikkelt het dominante functionele discours zich door in de jaren tachtig en negentig, in toenemende mate gestructureerd door een economisch kwaliteitsbesef.

Als reactie ontwikkelt een sociaal alternatief zich in de jaren negentig als een ‘discursive other’ ten opzichte van het economische geluid. Een internationaal veranderingsperspectief en maatschappelijke ontwikkelingen doen onderzoekers de stedelijke openbare ruimte in toenemende mate problematiseren. De sociale dimensie van de openbare ruimte staat hierbij voorop. Het publiek domein geldt ook in de eenentwintigste eeuw als richtinggevend ideaal en als antwoord op de nieuwe opgaven die sociale en ruimtelijke trends binnen de stedelijke samenleving scheppen.

Het functionele discours blijkt aan verandering onderhevig wanneer zij in toenemende mate probeert nieuwe betekenissen van de openbare ruimte op te nemen en in praktijken uit te werken. De worsteling om het dominante functionele discours aan te passen aan deze nieuwe betekenissen illustreert hoe de nationale overheid omgaat met het dilemma van de openbare ruimte in Nederland. Met een poging tot incorporatie van de sociale betekenis probeert de nationale overheid zelf aan nieuwe eisen aangaande de openbare ruimte tegemoet te komen. In praktijk blijkt dit een lastige taak, sociale concepten laten zich moeilijk vertalen in een heldere overheidsrol en bijbehorende instrumenten en maatregelen.

Bovendien verandert de traditionele positie van de nationale overheid, waardoor zij niet meer als enige verantwoordelijk is voor, invulling van, kwaliteit van de openbare ruimte. Andere partijen maken in toenemende mate aanspraak op de openbare ruimte, als gevolg levert de openbare ruimte als organisatorisch vraagstuk nieuwe vragen op. Opnieuw nadruk leggen bij de economische betekenis van de openbare ruimte lijkt de nationale overheid handvatten te geven om praktische antwoorden te vinden. De nationale overheid neemt verantwoordelijkheid daar waar de openbare ruimte economische doelstellingen tegemoet kan komen, ten behoeve van het nationaal belang. Deze nieuwe positie biedt tevens de ruimte aan andere partijen om kwaliteit van de openbare ruimte op een eigen manier in te vullen en te vertegenwoordigen. Kortom, het functionele discours ontwikkelt zich op nationaal niveau tot een dominant economisch-functioneel discours aangaande de openbare ruimte in Nederland.

35

Inleiding case study onderzoek

In hoofdstuk 3 maakt de ontwikkeling van het functionele discours duidelijk hoe de nationale overheid omgaat met het dilemma van de openbare ruimte in Nederland. Het dominante functionele discours verandert wanneer zij in de zoektocht naar kwaliteit en strategie economische en sociale betekenissen van de openbare ruimte probeert op te nemen en in praktijken uit te werken. Sociale concepten blijken lastig in praktijk uit werken, waardoor een economisch-functioneel discours, beter passend bij de veranderende positie van de nationale overheid, domineert.

Nu de positie van de overheid verandert, ontstaat ruimte tussen het nationale en lokale niveau die raakvlakken aangaande de openbare ruimte in toenemende mate doet ontbreken. Elk niveau vult kwaliteit en strategie aangaande de openbare ruimte op een eigen manier in. Om deze reden probeert dit onderzoek middels een discursieve benadering uit te zoeken hoe zowel de nationale als de lokale overheid met het dilemma van de openbare ruimte in Nederland omgaat.

Het gehanteerde perspectief heeft als uitgangspunt dat taal en praktijk verweven is. Het talige aspect is belangrijk, want taal is niet neutraal maar geladen met betekenissen die uitwerken in praktijken en zo het handelen beïnvloeden. Met de toepassing van een discursieve benadering heeft dit onderzoek niet alleen aandacht voor taal maar ook hoe het gebruik van taal in praktijken uitwerkt. Dit maakt discourstheorie tevens tot een institutionele theorie met oog voor plekken waar gehandeld wordt op basis van taal (www.maartenhajer.nl, bezocht op 19-07-2011).

De openbare ruimte vormt op gemeenteniveau een eigenstandige bevoegdheid waardoor ‘de’ lokale overheid niet bestaat. Het case study onderzoek geeft inzicht in de omgang met het dilemma van de openbare ruimte in Nederland op het lokale niveau. De gemeenten Groningen, Tilburg en Almere kennen elk een eigen discours aangaande de openbare ruimte. Met behulp van een historische (beleids)context en een organisatieschets op basis van interviews en document analysis wordt in de hoofdstukken 4, 5 en 6 geanalyseerd hoe elke gemeente op een eigen manier omgaat met het dilemma van de openbare ruimte. Het doel is tevens te begrijpen in hoeverre een vertaling van de nationale discursieve ontwikkeling in het gemeentelijk handelen omtrent de openbare ruimte plaatsvindt.

Een interpretatie van de verschillende manieren waarop de nationale en lokale overheid met het dilemma van de openbare ruimte in Nederland omgaan, levert in hoofdstuk 7 conclusies en aanbevelingen op.

Figuur 4.1 Gemeente Groningen (presentatie Jan van de Bospoort, Nationaal Openbare Ruimte Congres

37 H4. Groningen: traditie onder druk