CORNELIS DE BIE,
1. B
EELD-R
YCS
ONE.
2. S
OENR
YCB
EELD.
OFT CORNELIUS DE BIE
3. S
INE
DELB
ICORVE.
4. E
ELV
REDENSB
ICOI.
5. B
ELDENC
IERV
OIS.
6. L
EVEND BIE CROIS.
Uytleggingh.
DE Bie, Apollos Soon doorsweeft gebloemde velden, Om voor haer Biencorf te saemelen Honingh-raet: Dat is dit edel Boeck, soo Rijck van Kunst als Belden,
Daer menich veers vol gheest en cloecken Sin in staet.
Hier wordt elck Beeld' ghekent door Rijm-kunst dusent jaeren
En jeders lof ghehoort van Musas soete Vois Soo als De Bie ons kan seer Cierlijck openbaeren
Wîens penne groeyt als t'Cruydt, of t'Levend' water Crois.
Uyter herten D
OORR. de Mont Adv. tot Antwerpen.
Op't Gulden Cabinet der Schilder-Const
vanden rijm-vloeyenden Mr. Cornelis de Bie.
TOen Manors Nederlandt door wapens quam verdelghen, Wierdt d'edel Schilder-kunst vertreden in't ghevecht: Maer nu Vulkaan t'gheweer (verzaadt van bloedt te swelghen)
Tot minne schichten smeedt, wordt zy weer opgherecht: Want Venus Zoon deurwondt het hooft der Fransche Rijcken
En Dochter van Philips, tot schrick van t'Krijghs gheweldt, De min is machtich om het Oorlogh te doen wijken.
Dit wist De Bie, en heeft de Kunst hierop herstelt. Wie dat de Kunst beschrijft zal leven door sijn blaaren:
Dit is gheen Bie die op Himet sijn honing gaart,
De strijdtbre Scheldt zoo rijck van Kunst als Kerck Outaaren Verthoont het oogh, een Bie van loffelijcker aart.
Wie zucht tot Maal-kunst heeft is waart om op te roemen, Waer dat Mecenen sijn wordt alle Kunst ghevoedt, De Neet-Bie suyght geen zap uyt leveloose bloemen:
Maer uyt besielde verff doormenght met vlees en bloedt. De verven weeten t'oogh door Kunst naer sich te trekken,
Al wat-aanminnig is, heeft onghemeene kracht:
De Bie komt haar, voor ronnen, met vleughels over-dekken,
Zy biedt De Bie tot loon van sijn ghetrouwe wacht Haer gulde hulsel van Paletten en Penseelen:
Wie dat de Kunst herstelt behoort met haar te deelen.
Ian Vos.
191
Aen den gheleerden ende konst-rijcken Mr. Cornelis de Bie,
op het uytgheven van sijn Schilder-boeck.
DE Kunst ghenooten die naer de volmaecktheydt trachten En d'edel Poësy verr' boven alles achten
En raecken nimmermeer het doelwit van hun hert Ten zy een houwelijck by hun voltrocken werdt.
Een houwelijck dat noeyt d'Echt scheydingh koemt te vreesen Van twee zeer Edele, dogh evenwel maer weesen
De Rijm-en-Schilder-kunst, die schoone kinders van Den gheest, en wetenschap, t'vermaeck van jder Man. Die wondere, daer zich Appollo van laet troet'len, En sonder welck ons doen verandert in een hoet'len,
Versamelt, en vereent in een rechtschapen breyn, Dat heden flickeren al om laet sijnen schijn. En vraeght ghy wie dit is? doorloopt de boeckerijen Gaet by die kennis heeft van Kunst en Schilderijen,
En is u dit te ver? zoo luystert naer de Faem Die aende kinders self gheleert heeft sijnen Naem.
Appelles, en Appoll' zijn by hem jngheswolghen,
Hy komt den eenen, en den anderen te volghen, Te volghen soo naer by, dat ghy hun beyd' verliest En dickwils de Copy voor t'Principael verkiest. Het is die waerde Bie die Hibla, die Himetten, Met hunnen honich-schat, ons komt als voor te setten,
Van wiens was ons wordt soo lichten keers ghemaeckt Dat alle man daer naer, als naer sijn dachlicht haeckt. Die 't Cabinet ontsluyt van d'edele verstanden
Die naer den Lauwerier met open herten branden,
En t'edele Penceel in't hooghste glori-top, Door hunne neerstigheydt, ghedreven hebben op. Die soo een omtreck heeft van hun bedrijf ghegheven, Dat sy, naer hunne doot daer in onsterv'lijck leven,
Die soo heeft afgheschetst hun daden, en verstandt, Dat hy het bloeyend' schier ons voor ons ooghen plant. Hoe staen ick niet verstelt wanneer ick kom te dencken Dat ick jet levendighs hem soude konnen schencken
Iet daermen sijnen aerdt sou kunnen inne sien Soo, als hy is bekent, by letter-rijcke lien. Ick treck my achter-waerts, mijn aderen vervriesen, En stollen tot een ys, ten sy sy hun verliesen
In hunnen eerste standt, soo word' ick roere loos En alle mijn bestaen is oft heel rot oft voos.
Maer houdt; ick raecker door hy die t' al af kon maelen Liet in sijn maelerey den omterck van sijn straelen
En wesentheydt sijns gheest, soo levend' als hy is, Sulckx dat ick hem dit schenck, tot een ghedenckenis. Gheen douwen naer de Kunst, als die ghy self kunt gheven En kunnen t' Taefereel, van uwen gheest, doen leven.
Hy die dit wonder hem wil hebben voor gheset Gae d' eerdichten voor by, en lees u Cabinet.