De troosteloze aanblik van de gesloopte muur, de brokkelige ruïne die erachter vandaan komt en die een muf vocht ademt, maken mijn stemming er niet beter op. Er is een stuk mortel van een kwart vierkante meter uit het plafond losgekomen. Gelukkig geen gewonden, want het is ‘s nachts gebeurd. De ontbijtzaal was bezaaid met gruis en puin. Stof overal. Het plak cement dat omlaag gestort is lag over tafels en stoelen verspreid. Het brok was zo groot en zwaar dat het een onfortuinlijk iemand had kunnen doden.
Nello kreeg direct opdracht de rest van het plafond te controleren.
Enkele stukken bleken los te zitten. De verschillende overstromingen eisen hun tol. Er moet ingegrepen worden. De vochtige voorzetmuren, de losse stukken plafond: Alles wordt momenteel door Nello en zijn zoon gesloopt.
De ruimte wordt nu 15 cm breder, want ik wil geen voorzetwanden meer. De oorspronkelijke muur moet geïmpregneerd worden. Geen lapmiddelen, geen gipsen voorzetwanden gewoon het honderd jaar oude fundament restaureren. Daar heb ik nu de rotzooi van en het stemt me niet vrolijk. Het leek me zo leuk een hotel runnen…
De verantwoording druk op je als er zoiets gebeurd. Wat kun je doen? Je ziet het niet en plots boem. Ik heb er vrede mee dat het tweede hotel waar ik een antiekmarkt wilde organiseren niet door gaat. Niet nog zo’n bodemloze put.
Het 2
eHuis
(vervolg van het boek Bon Natale in Antonia) deel 35 Riccardo ging dus naar zijn auto en haalde zijn computer waarop de plattegronden met zijn ideeën voor het tweede huis getekend waren. Hij had zelfs al een begroting gemaakt met de te verwachten kosten. Dat viel mee! De voorlopige begroting was
minder dan de helft van de verbouwingskosten die ik bij het eerste huis betaalde en dat, terwijl het tweede veel groter is. Of het allemaal gaat kloppen, ik heb zo mijn twijfels, maar aan de Sint Pieter zou men ook nooit zijn begonnen als de uiteindelijke kosten tevoren begroot waren (dat is althans een verhaal dat hier de ronde doet) en ziet welk een groots werk daar volbracht is. Het ontwerp viel me vreselijk tegen. Hij had nauwelijks rekening gehouden met de mogelijkheden van het huis. Het valt ook niet mee als je net een huis verbouwd hebt. Je denkt dat je opdrachtgever voor dat tweede huis net zoiets in gedachten heeft, maar dan brengt hij plotseling heel andere denkbeelden naar voren. Dat is moeilijk. Gelukkig kan Riccardo tegen kritiek.
Men is in Italië kennelijk gewend aan grillige mensen en heeft daar geen moeite mee. In Nederland zou menig architect, waarvan je het ontwerp afkeurt, zich op zijn pik getrapt voelen.
Riccardo heeft dat niet. Met het grootste gemak laat hij zijn eigen ontwerp vallen en begint met veranderde uitgangspunten opnieuw. Heerlijk!
In Italiaanse huizen is het gebruikelijk om elke mogelijkheid voor een extra kamer uit te buiten. In het ontwerp van dat tweede huis had hij die gewoonte niet van zich af kunnen zetten.
Natuurlijk maakte ik mijn visie kenbaar en ook Wim probeerde zich een beeld van dat nieuwe huis te vormen. Een ruimte onder de buitentrap, in de oude situatie meer een kruipgat met vuilnis, was niet benut. In de grote ruimte die daarop aansloot was, net als in het eerste huis, een tweepersoons bubbelbad gepland. Ik had het daar in eerste instantie zelf over gehad, omdat er twee prachtige halve vaten met een doorsnede van minstens anderhalve meter stonden, die me op dat idee brachten. Ik had
die oude vaten graag tot Jacuzzi willen laten ombouwen. Dat leek me enig. Het bleek echter dat die vaten door de houtworm lek gevreten waren, dat plan werd daardoor onuitvoerbaar.
Riccardo zette er dus gewoon een nieuw bubbelbad in maar ja dat is dan onzin. Mijn idee primair was het hergebruik van die vaten om zó iets unieks te creëren. Als dat dan onmogelijk blijkt, moet je zo’n plan loslaten en de ruimte op zijn eigen merites en mogelijkheden beoordelen.
Die ruimte heeft een deur naar de straat, waar mensen lopen en het kleine raam zou dus, als het een badkamer werd, met matglas beglaasd moeten worden. Nee, dat leek me niks. In de kruipruimte onder de trap kon makkelijk een douche met toilet-bidetcombinatie gemaakt worden. De grote ruimte werd dan een slaapkamer met eigen toegang, die eventueel apart verhuurd zou kunnen worden. Mensen die enkel de meest elementaire voorzieningen wilden, zouden zó een kamer met eigen opgang kunnen huren. Zo’n kamer, die alle comfort heeft, kan dan, als trekpleister, erg goedkoop gehuurd worden. Dat leek mij een veel betere oplossing.
Een tweede misser vond ik de indeling van de bovenetage. Langs de trap, naar de mooiste kamer van het huis, liep een gang. Die gang was handig omdat de twee kamers aan de voorkant van het huis zo beiden een eigen toegang hadden. Het ene kamertje was echter zo’n benauwd hok, daar had je niks aan. Als je de tussenwand sloopte en dat kamertje bij de huiskamer trok en die gang daar eveneens bij indeelde, kreeg je een spectaculaire ruimte, die als de enige kamer in het hele huis zo’n sierlijk Italiaans balkonnetje had. Op dat balkonnetje kunnen amper twee stoeltjes en een piepklein tafeltje staan, maar veel zullen
de mensen dat toch niet gebruiken, want er is zo veel in de omgeving te zien. Het geeft zo’n appartement echter wel de allure, die het in een heel andere categorie dan dat slaapkamertje met douche en toilet plaatst. Zó wilde ik het hebben en de opdracht aan Riccardo werd, vanuit die gedachte, de mogelijkheden van het huis opnieuw te bekijken. Ric zou met een aangepast ontwerp komen. Hij wist wat hem te doen stond en ging nu terug naar Mantova, terwijl wij naar huis gingen. Wim was moe en wilde direct naar bed, maar ik heb eerst nog even heerlijk liggen bubbelen.
(wordt vervolgd)