Een schokgolf trok in het verleden door Nederland toen grensrechter Richard Nieuwenhuizen van SC Buitenboys uit Almere op het voetbalveld zo zwaar werd mishandeld, dat hij een dag later aan de gevolgen over-leed. Jeugdspelers van vijftien en zestien jaar oud waren hem na afloop van de wedstrijd voor de ogen van zijn eigen zoon te lijf gegaan. Terwijl hij al op de grond lag, werd de machteloze vader van drie jongens meerdere keren tegen zijn hoofd getrapt.
van de E-pupillen, waarin ook Marisca’s tienjarige zoon Olav speelt, fluit de scheidsrechter voor een overtreding. Die forse tackle leidt in het veld zelf niet tot al te veel beroering. Maar bij een vader van de tegenpartij slaan de stoppen door. Marisca ziet het voor haar ogen gebeuren: “Ineens rende hij het veld op. Hij vloog op de scheidsrechter af en greep hem naar de keel. Het was angstaanjagend. Hij hield hem in een wurggreep.”
Proberen te sussen
De schokkende beelden staan bij de moeder van vier kinderen haarscherp op het netvlies. “Het was bizar. In een paar seconden gebeurde er van alles. Een andere vader schoot de scheidsrechter te hulp en binnen de kortste keren stond het voetbalveld vol met heetgebakerde ouders die elkaar te lijf gingen.
Er werd geschopt, geslagen en gescholden. Een paar moeders probeer-den om de boel te sussen, maar ook zij kregen klappen.”
Zelf rent Marisca ook het veld op. Niet om zich in de veldslag te mengen, maar om Olav en zijn teamgenootjes bij de vechtende volwassenen vandaan te halen. “De kinderen stonden met grote ogen te kijken en waren volledig in shock. Olav en ook andere voetballertjes stonden te huilen. Pas na een paar minuten kwam iedereen een beetje tot bedaren.
Toen liepen er allemaal ouders met blauwe ogen en kapotte, opgezwollen lippen het veld af. Het was een beschamende vertoning.”
Als na een tijdje de politie arriveert, is de rust onder de ouders weergekeerd. Niemand doet uiteindelijk aangifte. “
“Er was natuurlijk door beide kanten incident grote indruk. Marisca: “Dat merkte je meteen aan ze: ze waren er beduusd van. Sommigen hebben natuurlijk gezien dat hun eigen vader of moeder klappen kreeg. Ik kan me goed voorstellen dat zoiets een kind niet in de koude kleren gaat zitten. De trainers hebben er dan ook meteen na de wedstrijd met ze over gepraat en later heeft de club een bijeenkomst voor de ouders georganiseerd.
Want dit mag natuurlijk niet weer gebeuren.”
Marisca, die ook zelf jaren als speelster op het voetbalveld heeft gestaan en een groot liefhebster van de sport is, vindt het ongelooflijk dat ouders zich zo kunnen laten gaan.
“Ze zouden zich kapot moeten schamen!
Ouders horen juist het goede voorbeeld te geven en hun kinderen bij te brengen wat sportiviteit is. Maar kinderen die zo’n voor- beeld krijgen, gaan denken dat het nor- maal is om alles met hun vuisten op te los- sen.”
Sfeer verziekt
De stoere no-nonsensemoeder, die naast Olav drie dochters heeft, vindt net als de KNVB dat clubs zelf veel strenger moeten optreden tegen ouders die zich misdragen.
Zo liet de voetbalbond na afloop van het vorige gewelddadige voetbalseizoen weten dat ouders vaak een kwalijke rol spelen bij de wedstrijden van jonge kinderen. Omdat de ouders zelf meestal geen lid zijn van een voetbalvereniging en daardoor ook geen KNVB-lid, kan de voetbalbond ze niet aanpakken.
“Dat moeten de clubs daarom zelf doen”, vindt Marisca. “Het is in het eigen belang van de verenigingen om mensen aan te spreken op hun gedrag, of ze nu lid zijn of niet. Geen enkele club wil toch dat de sfeer door een paar types wordt verziekt? Ook met die verbale agressie moet het eens afgelopen zijn.
Nog altijd hoor je te veel het k-woord. Het is gewoon respectloos. Bij Olavs club sturen ze een speler die dit woord in zijn mond neemt gelukkig direct het veld af. Dat zou overal het beleid moeten zijn.”
De Haagse moeder houdt haar hart vast voor de komende jaren. “Olav is nu tien. Bij alle wedstrijden zijn heel veel ouders aanwezig. Los van die belachelijke vechtpartij is het meestal juist een fijn idee dat er een beetje op ze wordt gelet. Want zo oud zijn ze nog niet.
Dat wordt heel anders als ze vijftien of zestien zijn. Ouders zijn er dan vaak niet meer bij. Dan gaan ze op eigen houtje op pad en zijn er jongens die elkaar al voor de wedstrijd gaan opfokken.”
Marisca denkt dat het vooral fout gaat bij jeugdteams die op hoog niveau voetballen. “Olav speelt nu ook in de E1, dus met de beste spelertjes.
Dat is natuurlijk leuk, maar zowel in het Rotterdam, had na een akkefietje in het veld van zijn tegenstander een kopstoot gekregen. Die was zo hard aangekomen, dat hij knock-out was gegaan. Met de ambulance was hij naar het ziekenhuis vervoerd.
“Ik was thuis toen de telefoon ging. De kinderen waren nog klein. Ik schrok me helemaal lam”, vertelt Marisca over het geweld dat enkele jaren geleden plaatsvond. “Je gaat er niet vanuit dat zoiets kan gebeuren.
Je zegt elkaar ’s morgens eigenlijk achteloos gedag en dan ineens zie je je man weer terug in het ziekenhuis.
Dat iemand in staat is om zoiets te doen, maakt me zo boos. Ik besef heel goed dat het veel slechter had kunnen aflopen. Je hoeft maar net op de verkeerde plek op je hoofd te worden geraakt en dan is het misschien wel voorbij. Daar kun je beter niet over nadenken. Maar beseft zo’n dader wel wat voor leed hij veroorzaakt? Daar zijn helaas genoeg voorbeelden van.
Met mijn ex ging het gelukkig goed. Met een hele lijst instructies van het ziekenhuis – ik moest allerlei symptomen in de gaten
houden die erop konden duiden dat er toch wat ernstigers aan de hand was – mochten we naar huis.”
Destijds deden ze wel aangifte
ook dat een elftal dat zo’n speler dekt, niet meer zou mogen voetballen.”
Goede zaak
Dat door de dood van de grensrechter het probleem van het geweld op het voetbalveld nu overal op de agenda is gekomen,vindt Marisca een goede zaak. “Die agressie kan zo niet langer.” Toch is Marisca sceptisch en be-twijfelt ze of er daadwerkelijk iets zal veranderen. “Nu heeft iedereen het erover. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd en iedereen spreekt zijn afschuw uit. Maar hoe is dat over een paar maanden? Dan zijn de meeste mensen het allang weer vergeten. Het zijn namelijk altijd de clubleden die zich toch al keurig gedragen, die roepen dat er iets moet worden gedaan.
Degenen die het voor de anderen verpesten, hoor je niet. Die rotte appels blijf je altijd houden. Die misdragen zich waarschijnlijk niet alleen op het voetbalveld, maar ook daarbuiten.”
Marisca vergelijkt de problemen op het voetbalveld met die in de maatschap-pij. “Ieder weekend lopen er in Nederland honderdduizenden mensen bij voetbalverenigingen rond. Net als in het uitgaansleven of gewoon op straat, kun je weleens de verkeerde tegenkomen. Daarvoor hoef je niet eens iets te doen. Een verkeerde blik is al voldoende om in elkaar geslagen te worden.”
Bij het revalidatiecentrum waar ze zelf werkt, ziet ze de voorbeelden van zinloos geweld helaas nogal eens voorbij komen.
“Een van onze patiënten wilde afgelopen zomer even wat te eten gaan halen.
Gewoon een normale man met een gezin thuis. Hij zou zo weer thuis zijn.
Maar hij werd in die zaak volledig in elkaar geslagen.
Hij heeft een paar weken in coma gelegen en is nu nog steeds volop bezig om aan zijn herstel te werken. In één klap
stond zijn hele leven én dat van zijn vrouw en kinderen op zijn kop.”
Aanmoedigen
Maar Marisca blijf positief. De toenemende agressie kan haar er niet van weerhouden om Olav en haar dochter Carmen, die ook voetbalt, aan te moedigen langs de lijn. Jarenlang voetbalde ze zelf ook. “Voetbal is gewoon mijn sport. Ook toen er kinderen kwamen, moest ik er niet aan denken om te stoppen. Ik speelde gewoon mee totdat ik zo’n vijf maanden zwanger was en een paar weken na een bevalling
stond ik weer op het veld. Ik was behoorlijk fanatiek en ook heus niet de liefste in het veld, maar één ding was voor mij duidelijk:
ik hield het altijd fair.”
Dit stuk is door Henry Tinnemans aangeleverd en komt uit het blad VRIENDIN
Veteranen Nieuws
Ze verschoten wel, die uit Ommel, toen we na rust aftrapten. Met een mindere eerste helft, waarin we door individuele inschattingsfouten op een 0 - 3 achterstand waren gekomen, hadden we voor de rest van de
wedstrijd nog een troef achter de hand. Geert als verse wissel op rechts.
Veel inspanning werd er geleverd op het middenveld.
Het grootste probleem zit ‘m in een wedstrijd als deze in het plotseling balverlies. Omdat er beter gecombineerd werd, konden we ons speelveld steeds meer verplaatsten naar de helft van de tegenstander, waardoor er een grote afstand ontstond tot de onze doelman. Hierin schuilde het gevaar van de snelle counter door Ommel. Met een lichtelijk overgewicht
Krachtig begin tweede helft niet genoeg om 1 - 5 te voorkomen. 7 maart 2015
viel het dan niet mee om een net zo snelle start te maken als de tegen-stander die op de lange pass vanuit, maakt niet uit waar, reageerde.
Een van de vele acties van Ruud.
En toen kwam dus de 2e helft. Na de aftrap werd de bal vanuit de verdediging naar Martien in de middencirkel gepassed. Hij had de
opdracht gekregen van onze coach om meer over de rechterflank te gaan voetballen. Met zijn verre strakke pass vanuit het centrum bereikte hij Geert. Met frisse energie speelde Geert zijn man uit en kreeg hij het voor elkaar om de bal vanuit zo’n beetje de rechtercorner voor het doel te schieten. Voor de goal van Ommel stond Marco precies in de juiste positie om met een subtiele beweging de bal vanuit de lucht direct in het doel te schieten. Het was 1 - 3 , er zat meer in.
Marco kwam de bal vaak op het middenveld halen.
Als rechtsback had Peter gewisseld met mij en liet hij zien dat hij zijn man beter in de tes had. Hierdoor ontstonden voor ons minder gevaarlijke counters. Er werd goed gecombineerd en spelers wisten elkaar goed te vinden. De tegenstander echter combineerde ook niet verkeerd, waardoor we niet konden voorkomen dat er uiteindelijk nog twee tegengoals meer bijkwamen. Dus werd de derde helft toch opnieuw weer een inspirerende cooling down.
Reservekeepers zat zo te zien. René bleef rustig, ook met di menneke bij zich.
Die twee hadden er zeker in gemoeten! 14 maart NWC - SV SOMEREN 5 - 0
Ook deze keer werd er door onze redactie koortsachtig overleg gepleegd om niet op “het betonnen speelveld” te hoeven spelen bij NWC. We werden van het kastje naar de muur gestuurd in hun nog nieuwe
catacomben. Ze waren onvermurwbaar, wat uiteindelijk resulteerde in toch maar spelen op zo’n beetje de oudste kunstgrasmat van de regio. We wilden allemaal voetballen, dus zat er niks anders op dan bikkelen.
Wim zocht het hogerop om een nog betere beeld van de wedstrijd te brengen .
We openden de wedstrijd sterk. Er werd goed overge- speeld en Asten kreeg daardoor weinig kansen om een serieuze aanval op te bouwen. Het bleef lange tijd een 0 - 0 gelijkspel. Ver in de 1e helft kreeg Marco de kans
om ons op voorsprong te brengen. Het bleef bij die ene kans voor onze spits. Hans vrat z ’n schoenen bijna op toen hij even later vrij voor goal over het doel van NWC schoot. Die twee hadden er zeker in gemoeten!
Aan de andere kant stond Arno van Osch een goeie partij te keepen. Hij had enkele mooie reddingen laten zien. Kort voor rust wist de rechtsbuiten van NWC dan toch los te komen van onze defensie en scoorde hij het eerste doelpunt voor de thuisploeg.
Arno liet zien dat hij over keeperstalenten beschikte.
Toen ging de 2e helft in. NWC had zoals gewoonlijk flink gewisseld. Zwaar geschut met veel ervaring stond opgesteld in de eerste en tweede
aanvalslinie. Er volgde een reeks schoten en kopballen op ons doel, waar je “U” tegen kon zeggen. Sommige konden we als defensie en als team keren. De rest ging erin. Eindstand 0 - 5. Nie meer over praten! Tot zover is het wel weer genoeg geweest.
Sportieve wedstrijd SV Someren - Helmondia werd beslist in 1 - 3.
21 maart 2015
Helmond Sport bakt er niet veel van dit voetbalseizoen. Hun stadsgenoten en spelers van Helmondia die wij in deze wedstrijd als tegenstander troffen, lieten daarentegen zien dat zij meer in hun mars hadden. Nou kon dat voor een deel ook aan ons voetbal gelegen hebben natuurlijk, maar dat leek onze redactie nogal onwaarschijnlijk.
Dennis had in de wedstrijd een belangrijk aandeel in het ontstaan van het 1e doelpunt voor SVS.
De wedstrijd had naast een strijdbaar ook een sportief karakter. Er waren verschillende momenten in de wedstrijd waar de gemiddelde Helmonder misschien wel flink voor uit z’n dak zou zijn gegaan. Iedereen wist het hoofd echter koel te houden en er waren daardoor soms harde maar eerlijke duels om de bal.
Hans kreeg minder kansen om te scoren deze wedstrijd .
In de eerste 15 minuten werd er rustig rond gespeeld door beide teams.
Iedereen deed z’n best om de bal zo lang mogelijk in de ploeg te houden.
Dat lukte ons met wisselend succes. Uit een spelopbouw vanuit rechts ontstond door een breedtepass van Peter een kopkans op doel voor Marco. De tegenstander wist de aanval te onderscheppen, waardoor de mogelijkheid om een doelpunt te maken aan ons voorbij ging.
Wat een hoge kwaliteit aan keeperstechniek kregen we weer te zien van onze doelman, ongelooflijk! Telkens, bij bijna elke actie was er op het juiste moment een exacte timing en een vastberaden koelbloedigheid om de bal te krijgen. En opnieuw zagen we een spits van de tegenstander stranden op de sluitsteen van onze defensie.
Maar we waren nog niet klaar, want we stonden met 0 - 1 achter. De 2e helft gaf aan het begin wat lucht. Uit een moment van balverlies op links, ontstond er voor Helmondia een uitbraakkans. Ze konden echter niet doorstoten, omdat Dennis de actie wist te blokken. Hij wilde de bal breed leggen, maar werd onderuit gehaald. Daarmee kregen we een vrije trap op ongeveer 10 meter voor het zestienmetergebied. In de tijd dat de tegenstander de muur opstelde, kon Rudy de bal goed leggen om vervolgens op het fluitsignaal van Rob onze scheids de vrije trap te nemen. Het was een mooie boogbal die in de rechterbovenhoek belandde. Tussenstand, 1 - 1.
Zo naar het einde van de 1e helft ontstonden er voor Helmondia meerdere kansen om een gevaarlijke aanval op te zetten. Een van
Alert blijven en op tijd weten in te grijpen.
Even later in de 2e helft kreeg Marco nog een kans om door te breken, maar de afstand tot het doel was voor hem net te lang, waardoor de keeper van Helmondia eerder bij de bal kon zijn. Rudy kreeg even later ook nog een mooie kans om op doel te schieten, maar zijn schot werd door een verdediger vanuit de lucht maar net voor of misschien zelfs op de doellijn weggeschoten. Onze kansen waren er ook in deze wedstrijd geweest, dus daarin gaan we weer vooruit! Jammer was dat de
tegenstander zijn kansen beter wist te verzilveren. Zij gingen met de winst van 1 tegen 3 doelpunten van het veld.
Het tweede schot van Rudy miste maar net z’n doel.
SJVV - SV Someren 0 - 1. 28 maart 2015
Voor een echte Veteraan is het zo’n beetje vaste prik op zondagmorgen;
computer aan en kijken op Outlook of er al een mail binnen is gekomen van onze media-afdeling! Vervolgens de foto ’s en filmbeelden van de wedstrijd van de dag ervoor nog eens rustig bekijken met een lekker bakkie koffie erbij.
Hij was er weer. Een volle wedstrijd. En zo’n bietje overal op het veld.
Vooral de filmbeelden wijzen dan nog eens uit dat er niet slecht gevoetbald werd. Hoewel! Het eerste filmpje toch wel overduidelijk liet zien dat Frank nog last had van de avond ervoor! Met de opgezette aanval door de tegenstander vanuit linksbuiten kwam hij net wat snelheid tekort om zijn spits de bal te ontnemen. Marc kon vervolgens niet meer
voorkomen dat de bal in het doel belandde. De kopkans van Arno even later in de 1e helft had een mooie gelijkmaker kunnen worden, alleen de bal ging net over de linker bovenhoek van het doel van SJVV.
Ofschoon de tegenstander wat agressiever op de bal zat ontstonden er voor ons toch reële kansen. Een schot van Martien
miste wat kracht en precisie, waardoor de bal links langs het doel rolde. Het samenspel met het midden- veld tussen Ralf op de linker en René op de rechter- flank zorgde regelmatig voor mogelijkheden om een schot op doel te lossen. De verdediging van SJVV gooide echter telkens roet in het eten.
De wedstrijd kreeg zijn vervolg. Echte snelle counters zaten er in deze wedstrijd niet bij. Wel was er hier en daar wat schoefelwerk te zien aan beide kanten. Ons goudhaantje moest deze wedstrijd veel oplossingen zoeken om gevaar- lijk te zijn. Zijn eerste kans ontstond uit een bal die de keeper van SJVV niet goed onder controle kreeg. De bal raakte de rechter-
kruising aan de buitenkant van het doel. Vanuit een nipte buitenspelpositie kreeg Marco de bal mooi langs de keeper van SJVV geplaatst. Helaas werd deze treffer afgekeurd. Even later in de 2e helft kreeg Marco een derde kans. Voor hem gold deze wedstrijd echter geen scheepsrecht. Zijn lobje over de keeper rolde irritant langs de buitenkant van de linker doelpaal. Tussentijds was er dan ook nog de tegenstander, die met wat voetbalfantasie Ruud tegen de grond kreeg en vervolgens onze verdediging voor de gek wist te houden en voor open doel, met alleen Marc nog tussen
de palen ruim over het doel schoot. Daar kwamen we effe goed weg!
Foto’s: Wim Tekst: Marcel
Onze vaste vlagger. (Of toch nie?)