In dit hoofdstuk komen kansen en aanbevelingen aan de orde, met als vraag: hoe kan de EHS goed en handig worden geborgd? Hierbij wordt ingegaan op planologische oplossingen (paragraaf 9.1), flankerend beleid (paragraaf 9.2) en juridische oplossingen (paragraaf 9.3).
9.1
Planologische oplossingen borging EHS
Er zijn veel manieren en smaken om met de EHS in bestemmingsplannen om te gaan. In dit rapport zijn veel mogelijkheden aan bod gekomen om de EHS sterker en zichtbaarder in bestemmingsplannen te verankeren. Deze worden hier herhaald, met voors en tegens van de opties (zie tabel 9.1).
Herkenbaarheid EHS in het bestemmingsplan
Het rijk heeft niet gekozen voor een ‘bestemming EHS’. Het is dus niet noodzakelijk om de EHS herkenbaar te maken in het bestemmingsplan. Wanneer een gemeente de EHS niet herkenbaar wil maken in bestemmings- plannen kan de EHS bestemd worden met bestemmingen op basis van gebruik, zoals al de gangbare praktijk is bij veel gemeenten en stedenbouwkundige bureaus. Wanneer een gemeente de EHS wel herkenbaar aan het bestemmingsplan wil koppelen zijn de volgende opties de revue gepasseerd:
– Het opnemen van een kaartje van de EHS in het bestemmingsplan, in de toelichting, of als gebiedsaan- duiding;
– Het opnemen van een bestemming EHS (dit is in dit onderzoek niet aangetroffen; het lijkt ook niet wenselijk omdat het niet in de SVBP standaard zit);
– Het koppelen van een verbale of beeldende toevoeging dat de EHS van toepassing is op een bepaalde bestemming via een dubbelbestemming, functie- of gebiedsaanduidingen of gebruiksfunctie.
Omgaan met de ‘nee, tenzij’ afweging
Wanneer de gemeente binnenplans ruimte wil bieden aan uitbreidingsmogelijkheden of mogelijkheden voor bouwen en bouwwerken, kan de gemeente in het bestemmingsplan aangeven dat bij elke ontheffing, bouw- vergunning of aanlegvergunning een ‘nee, tenzij’ toets plaatsvindt; of een gedeelte daarvan. Precieze formu- leringen hiervan in de planregels zijn in de hoofdstukken 4 en 5 aan bod geweest. Een gemeente kan het ‘nee, tenzij’ regime uit de Nota Ruimte en/of de Spelregels EHS meer of minder compleet uitschrijven in de plan- regels. Bijvoorbeeld in de aanlegvergunning kan de gemeente aanduiden dat de vergunning alleen mag worden verleend wanneer er geen sprake is van een significante aantasting van natuurlijke en landschappelijke
waarden. Wanneer de gemeente binnenplans geen ruimte wil bieden aan ingrepen, kan de gemeente een ‘nee’ regime hanteren. Dit ligt alleen voor de hand bij de bestemming Natuur. Dan wordt bij elke afwijking of voorgenomen ingreep een bestemmingsplan herziening met een buitenplanse ‘nee, tenzij’ afweging nodig.
Omgaan met wezenlijke kenmerken en waarden
Gemeenten hebben verschillende mogelijkheden om de wezenlijke kenmerken en waarden te betrekken bij het opstellen van een bestemmingsplan. Het meest gangbaar bij het opstellen van een bestemmingspan is de indirecte afweging (niet gekoppeld aan het bestemmingsplan), waarbij gemeenten provinciale natuurbeheers- plannen of provinciale websites voor actuele en potentiële waarden benutten. Een nadeel hiervan is dat de
evident is dat die weer worden meegewogen. Opties om de wezenlijke kenmerken en waarden wel zichtbaar te maken in het bestemmingsplan zijn o.a.:
– Dubbelbestemmingen voor bepaalde waarden opnemen in het bestemmingsplan; – Het koppelen van wezenlijke kenmerken en waarden aan de aanlegvergunning. In tabel 9.1 zijn deze oplossingen met voors en tegens opgenomen.
Tabel 9.1
Planologische opties om de EHS te koppelen aan het bestemmingsplan.
Planologische opties Hoe Voors en tegens
EHS zichtbaar maken in het bestemmingsplan
Een EHS kaart koppelen aan de toelichting
Voordeel: inzichtelijk Nadeel: geen juridische status EHS kaart toevoegen aan het
bestemmingsplan
Een EHS kaart koppelen via een gebiedsaanduiding
Voordeel: de aanduiding gaat over bestemmingen heen; en consequenties zijn mogelijk voor vergunningverlening Nadeel: statisch bij beleidswijzigingen Bestemming EHS Nadeel: de bestemming zit niet in
SVBP; EHS is geen gebruik Voordeel: herkenbare EHS
Dubbelbestemming EHS Nadeel: bij dubbelbestemming moeten waarden aanwezig zijn. Dit kan alleen voor actuele waarden
Voordeel: herkenbaar; consequenties voor aanlegvergunning mogelijk
EHS koppelen aan een specifieke bestemming
Aanduiding EHS (voor bestaande, nieuwe EHS of verbindingszone)
Voordeel: herkenbaar; consequenties voor aanlegvergunning mogelijk Nadeel: statisch bij beleidswijzigingen Gebruiksfunctie EHS toevoegen aan
bestemming Natuur
SVBP biedt mogelijkheid om bij bestemming natuur de gebruiksfunctie ‘verbindingszone’ toe te voegen
Voordeel: SVBP-proof
Afweging met Wezenlijke kenmerken en waarden
Wezenlijke kenmerken en waarden inzichtelijk maken voor het hele plangebied
Wezenlijke kenmerken en waarden in een kaart aan het plan toevoegen/ toelichting
Voordeel: duidelijk is voor welke gebieden en waarden het ‘nee, tenzij’ geldt Nadeel: niet juridisch bindend Wezenlijke kenmerken en waarden
koppelen aan de aanlegvergunning
Gebiedswaarden/ kaart koppelen aan de bestemming
Nadeel: te gedetailleerd
Voordeel: goede afweging met specifieke natuurdoelen; gaat over bestemmingen heen
Wezenlijke kenmerken en waarden koppelen aan landschapskarakteristieken als openheid en beslotenheid
Dubbelbestemmingen als openheid en kleinschaligheid
Voordeel: goede borging van deze karakteristieken
Nadeel: het gaat niet om specifieke natuurdoelen
Ecoloog inzetten In planregels aangeven dat bij ontheffingen een ecoloog wordt ingezet
Planologische opties Hoe Voors en tegens
Koppelen ‘nee, tenzij’ aan bestemmingsplan
‘Nee, tenzij’ toets bij herziening over alle geboden ontwikkelingsruimte
Koppelen in bijlage aan toelichting bestemmingsplan
Voordeel: verantwoording is inzichtelijk; EHS-proof bestemmingsplan
Binnenplans ‘nee, tenzij’ (Gedeeltelijke) ‘nee, tenzij’ formulering in de ontheffing opnemen of koppelen aan aanlegvergunning
Voordeel: iedere ontheffings- of aanlegver- gunningsaanvraag ondergaat een nee, tenzij afweging
Nadeel: afweging ligt alleen bij B&W Buitenplans ‘nee, tenzij’;
Binnenplans nee
Binnenplans ‘nee’; dan gaan alle initiatieven buitenplans
Voordeel: rol voor de provincie. Nadeel: gebied dichtgetimmerd; Ligt alleen bij bestemmingen natuur voor de hand
9.2
Flankerend beleid
Het planologische spoor van het bestemmingsplan is niet altijd toereikend om de wezenlijke kenmerken en waarden te garanderen. Het bestemmingsplan is een restrictief instrument. In verhouding tot meer
stimulerende instrumenten, kan het draagvlak om sommige maatregelen in het bestemmingsplan te regelen beperkt zijn (een voorbeeld zijn restricties voor werken in weidevogelgebied, die bij agrariërs op weerstand kunnen stuiten). Het bestemmingsplan kan verder niet gebieden, alleen verbieden. Dat betekent dat in het bestemmingsplan niet kan worden voorzien in maatregelen die de wezenlijke kenmerken en waarden van de EHS kunnen ontwikkelen. Het beschermen van wezenlijke kenmerken en waarden van de EHS tegen schadelijke ingrepen kan daarom niet los worden gezien van financiële instrumenten die de ontwikkeling daarvan mogelijk maken.
De belangrijkste zaken die niet via het bestemmingsplan geregeld kunnen worden zijn:
– Regulier beheer: regulier beheer van landschapselementen, maar ook weidevogelbeheer en botanisch beheer kunnen niet via het bestemmingsplan geregeld worden. Subsidieregelingen voor de realisatie van de EHS lopen via het SNL.
– Kap en aanplant: De kap en aanplant van bosopstanden is niet via het bestemmingsplan geregeld, maar via de boswet. De kap van een klein aantal bomen loopt per 1 oktober 2010 via de WABO, waarbij een gemeente een eigen kapbeleid kan hebben, buiten het bestemmingsplan om.
– Milieukwaliteit: de milieukwaliteit van bodem en grondwater kan niet via het bestemmingsplan geregeld worden, maar loopt via andere wetgeving op het gebied van milieu. Deze aspecten lopen bijvoorbeeld via de Wet Milieubeheer, de Waterwet en de Wet Ammoniak en Veehouderij.
Een mix van instrumenten lijkt dus wenselijk. De (on)mogelijkheden van het bestemmingsplan moeten nadrukkelijk gezien worden in relatie tot flankerende beleidsinstrumenten.
9.3
Juridische oplossingen voor borging EHS
In geen enkele PRV wordt een link gelegd met de gemeentelijke bouwvergunningverlening en daarmee verzekerd dat er voor alle bouwplannen in de EHS een nee, tenzij-toets geldt. In verband met het zogenoemde limitatief-imperatieve stelsel (kortweg: LIS, zie art. 44 Won.w. ) (Kistenkas 2008a) zal juridisch zeker gesteld kunnen dat geen enkele bouwvergunning verleend kan worden in strijd met de wezenlijke kenmerken en waarden en het ‘nee, tenzij’-regime. Alleen dan is de EHS juridisch bindend beschermd en wordt de reeds
bestaande planologische sturing en financiële sturing (subsidie in beheersgebieden) aangevuld met ook juridische sturing.
Limitatief-imperatieve stelsel bij bouwen in de EHS
De reguliere bouwvergunning mag alleen (limitatief) en moet (imperatief) worden geweigerd, indien het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan en de andere eisen uit de Woningwet. Hoofdregel is dat voor een bouwwerk een vergunning nodig is (art. 40 Woningwet). De bekendste toetsingsgrond bij de
bouwvergunning is strijd met het vigerende bestemmingsplan, maar het is niet de enige toetsingsgrond. Art. 44 Woningwet bevat met betrekking tot de reguliere bouwvergunning het limitatief-imperatieve stelsel (LIS) van weigeringsgronden. Als er ingevolge het Besluit bouwvergunningsvrije en licht-bouwvergunningplichtige bouwwerken (Besluit BLB, zijnde een AMvB) geen sprake is van een vergunningsvrij of licht bouwvergunning- plichtig bouwwerk, dan moet een reguliere bouwvergunning aangevraagd worden.
De reguliere bouwvergunning mag alleen en moet worden geweigerd, indien het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan, het Bouwbesluit (een AMvB met bouwtechnische regels), de gemeentelijke
bouwverordening, redelijke eisen van welstand of wanneer op grond van de Monumentenwet of een provinciale of gemeentelijke monumentenverordening een vergunning is vereist en deze niet is verleend. Sinds de
inwerkingtreding van de huidige Wro zijn aan dit rijtje nog de provinciale ruimtelijke verordening (PRV), AMvB, beheersverordening, projectbesluit en inpassingsplan toegevoegd.
Dit stelsel van een beperkt aantal dwingende weigeringsgronden wordt in juridisch jargon kortweg het LIS genoemd: limitatief slaat op de uitputtende opsomming van weigeringsgronden en imperatief wil zeggen dat de wet dwingend voorschrijft wanneer de vergunning moet worden verleend of geweigerd. De bouwverguning zou men aldus een gebonden beschikking kunnen noemen (Van Buuren et al, 2009).
Als er bij de gemeentelijke bouwvergunningverlening niet getoetst kan worden aan de WKW en het nee, tenzij- regime omdat er niet of onvoldoende naar verwezen wordt in bestemmingsplan, beheerverordening, PRV of inpassingsplan dan bestaat dus de kans dat er juridisch een bouwvergunning verleend moet worden ondanks strijdigheid met WKW en nee, tenzij-regime.
De PRV heeft een belangrijke functie van toetsingsgrond voor bouwvergunningen: het limitatief-imperatieve stelsel van art. 44 Woningwet is immers uitgebreid met de PRV als toetsingsgrond. Daarmee kan de provinciale verordening een belangrijk instrument voor effectuering van het provinciale ruimtelijke beleid zijn. Knelpunten zoals oude bestemmingsplannen en niet EHS-conforme bestemmingsplannen kunnen door de PRV gecorrigeerd en gerepareerd worden.
De PRV kan zich bij uitstek lenen voor ruimtelijke ordening van bovengemeentelijke aard die provinciale bemoeienis met inhoud van gemeentelijke ruimtelijke besluiten noodzakelijk maakt. Gemeenten moeten hun bestemmingsplannen en andere planologische regelingen in overeenstemming brengen met de vereisten uit de PRV.
Houdt een gemeente zich niet aan de eisen van een PRV, dan kunnen burgers en maatschappelijke organisaties dit alsnog in rechte afdwingen.
Er wordt daarom wel gesproken van een dubbele functie van de PRV ter bescherming van bepaalde gebieden; een instrumentele functie (bestemmingsplannen conformeren aan provinciale doelen) en een waarborgfunctie (betrokkenen kunnen de normen in rechte doen naleven).
Het gemeentelijk bestemmingsplan is in het kader van het door de huidige Wro uitgebreide LIS niet (meer) het enige of belangrijkste toetsingskader bij gemeentelijke vergunningverlening. PRVs, inpassingsplannen en uiteraard ook AMvBs zijn immers van hogere orde en kunnen eventuele gemeentelijke fouten en/of lacunes repareren. Tot nu toe is het planologische en financiële instrumentarium de focus geweest om de EHS te realiseren, maar is een meer juridische borging van de EHS niet aan de orde geweest. De PRV biedt hiervoor mogelijkheden.
10
Conclusies
Het doel van dit onderzoek was het verkrijgen van inzicht in de voortgang van de planologische bescherming van de EHS in gemeentelijke bestemmingsplannen en de knelpunten die daarbij spelen. Het onderzoek beoogt daarnaast te bepalen of en zo ja, welke beleidsinspanningen nodig zijn om de planologische borging van de EHS bij te sturen. In dit hoofdstuk worden de conclusies en aanbevelingen weergegeven.
De conclusies en aanbevelingen zijn gerangschikt naar de onderzoeksvragen:
– Wat is de (landelijke) voortgang bij planologische borging verankering van de EHS? (paragraaf 10.1); – Hoe nemen gemeenten de EHS (nieuwe natuur, beheersgebied en bestaande natuur) op in
bestemmingplannen en welke planologische en/of juridische borging biedt dit? (paragraaf 10.2); – Welke knelpunten komen voor bij planologische borging van de EHS? (paragraaf 10.3);
– Welke mogelijkheden zijn er om de planologische en/of juridische verankering van de EHS bij te sturen? (paragraaf 10.4).
10.1
Stand van zaken borging EHS
– Wat is de (landelijke) voortgang bij planologische en/of juridische verankering van de EHS?
Tijdens de eerste fase van het onderzoek werd duidelijk dat het verkrijgen van een landsdekkend beeld een onevenredige inspanning zou kosten die in het onderzoek niet voorzien was. De EHS is dusdanig gevarieerd en ‘verborgen’ in de bestemmingsplannen geborgd en het aantal papieren (analoge) bestemmingsplannen waarin de EHS geborgd zou kunnen zijn (circa 400 tot 2600 bestemmingsplannen) nog zo groot dat dit vier manjaren werk zou kosten; hetgeen niet paste binnen de omvang van dit onderzoek.
Waar ligt de EHS?: begrenzingen door provincies en gemeenten
Grenzen EHS –PRV en bestemmingsplannen komen vaak niet overeen
De planologische EHS is niet stabiel geweest vanaf Nota Ruimte tot nu toe. De streekplan EHS was niet op kavelniveau begrensd en daardoor moeilijk 1 op 1 over te nemen in bestemmingsplannen. Met de provinciale kavelbegrensde kaarten (in PRVs) wordt dit anders. De PRV EHS komt vaak niet helemaal overeen met de grenzen in bestemmingsplannen, ook niet bij nieuwe plannen. De situatie die met nieuwe kavelbegrensde PRVs ontstaat, betekent dat iedere geringe afwijking tussen het bestemmingsplan en de provinciale EHS ook juridische consequenties zou kunnen hebben. Gemeenten zijn zich nog beperkt bewust van de verplichting om te voldoen aan de PRV. De provincies reageren tot nu toe niet met een zienswijze op elke afwijking tussen PRV en bestemmingsplan. Dit leidt tot vigerende bestemmingsplannen die op onderdelen (met name begrenzing) onrechtmatig zijn.
Een PRV EHS kaart kan 1 op 1 overgenomen worden in het bestemmingsplan. Dit geeft meer duidelijkheid aan gemeenten (en burgers) waar voorheen meer interpretatieruimte mogelijk was. De keerzijde is dat de
afwegingsruimte op perceelsniveau beperkt wordt. De huidige Wro met PRVs, Spelregels EHS en kavel- begrensde EHS geeft meer duidelijkheid aan gemeenten binnen welke kader gezocht kan worden naar maatwerk op het gebied van bestemmingen, planregels en aanlegvergunningen.
Evenwel lijkt het erop dat provincies en gemeenten ook samen naar interpretatie zullen zoeken bij de definitieve bepalingen van de EHS grenzen onder het ‘PRV regime’, zoals blijkt uit diverse voorbeelden waar nog niet duidelijk is of de provincie de gemeentelijke bestemmingsplangrenzen zal volgen of omgekeerd. Er is geen bestemming EHS: EHS niet herkenbaar op verbeelding en regels
Er is geen bestemming EHS. Het rijk heeft ervoor gekozen om bij de borging in bestemmingsplannen geen bestemming EHS in de landelijke systematiek voor bestemmingsplannen op te nemen (zoals bijvoorbeeld bij elektriciteitskabels). De planologische EHS is geen generiek begrip, maar een resultante van wat er in de praktijk bestemd wordt.
De EHS is bestemd met bestemmingen die variëren: Natuur, Bos, Agrarisch met Waarden, Agrarisch, Recreatie; en loopt dus kans op verschillende beschermingsregimes. De planregels en de ruimte voor niet natuur ontwikkelingen in de EHS verschillen onder al deze bestemmingen. De EHS is niet eenduidig geborgd. Overigens zijn er wel allerlei voorbeelden uitgewerkt van gemeenten die tijdens dit onderzoek bleken wel degelijk de EHS op een herkenbare manier in hun bestemmingsplan te koppelen.
Uit het onderzoek blijkt dat gemeenten flexibiliteit behouden in bestemmingsplannen, bijvoorbeeld met het oog op veranderende beleidscategorieën, of zodat er zo min mogelijk sprake zal kunnen zijn van planschade claims. De toekenning van bestemmingen bij herzieningen van bestemmingsplannen is afgestemd op
vigerende bestemmingen en actuele situatie met betrekking tot grondgebruik en aanwezige waarden. De EHS is een doel en verhoudt zich niet altijd met bestaande functies. Dit leidt ertoe dat bestaande niet natuur- bestemmingen gehandhaafd blijven onder de EHS. Dit is met name het geval bij beheersgebieden en nieuwe natuur.
Verschillende aanpakken exclaveren rode functies in EHS
Provincies gaan zeer verschillend om met rode functies in de EHS. Sommige provincies exclaveren rode functies, andere niet. Hierdoor komen allerlei rode functies onder de EHS kaart voor. Het gaat daarbij dan echter niet om actuele natuur. Belangrijk is wel dat hiermee ook de uitbreidingsmogelijkheden van rode functies in de EHS per provincie verschillen.