O Christe Jesu! Godes kind, O Minnaer! die mijn ziel bemind; O Minnaer! die my langen tijd Voor u beminden hebt gevrijd.
Den koninklijken Propheet David, in zijn 107. Psalm, zeyd aldus: wie zal my leyden tot in de vaste stad? wie zal my leyden tot Idumeën? zult gy 't niet doen, ô God! die ons verstoten hebt? welke woorden ons te kennen geven, dat wy moeten reyzen na een ander stad; dat is, uyt deze wereld, na dat hemelsche vaderland; enom aldaer te komen moet zich een Christen ziele vergezelschappen met goede en getrouwe leydslieden; dat is, met de vreeze Gods, en Christelijke deugden, geestelijke lofzangen, en vuurige gebeden; door de welke de Engelen Gods beweegd werden, onze zielen te beschermen voor alle aenstoten, en lagen der vyanden, zijnde de zonden; de welke hier in deze wereld, als struykrovers onzer zielen, gestadig uyt zijn om de zelvige te bevechten, en af te zetten van hare hoogste wellust, dat is de zaligheyd; dies wy ons niet genoegzaem kunnen bereyden in onze herten, om onbeschadigd deze wildernisse des werelds te door reyzen, al waer wy ons emcingelt vinden van zoo veele zoorten der vyanden, als zijn de begeerlikheden des vleeschs, en der rijkdommen; hovaerdigheyt des levens; wellustigheyd der oogen, en der herten; tegen dewelke geen beter bereydinge gevonden kan werden, als God te vreezen, en vrolijk wezen.
Ik weet wat liefde gy my draegd, Wat wederliefd dat u behaegd, Dies ik mijn hert, en ook mijn zin Wil voegen naer uw lieve min.
Wel eêr heb ik met werelds pracht, Mijn jonge leven door gebracht; In ydelheyd het vleesch gevoed, Gelijk de trotsche wereld doet.
Want als gy 't werelds wel door ziet, Is 't ydelheyd, en anders niet.
't Is met het werelds zoo gesteld, Gelijk een bloempje op het veld, Dat heden aen zijn struykje brald, En morgen los ter aerden vald,
Dat heden schoon en krachtig staet, Maer morgen al zijn glans verlaet, Om dat het van den Hemel word Met felle buyen overstort.
Zoo gaet het ons wanneer de dood, 't Zy rijk oft arrem, kleyn oft groot, 't Zy jonk oft oud, ter aerden slaet, Den mensch gelijk een bloem vergaet.
Het leven, dat is anders niet, Gelijk een schaduw die men ziet, Oftals een rook die met de wijnd, In korten stond tot niet verdwijnd.
Wat is doch hovaerdy, en pracht? Wat is de rijkdom en de macht? Wat is doch al het werelds goed, Wanneer de ziel verhuyzen moet?
Wat is de schoonheyd? niet met al, Mits zy in d' aerde rotten zal; Wat is dan alle werelds lust, Als 't doode vleesch tengrave rust?
Daer 't krielgewurmt met ons vereend, En knaegd het vleesch tot op 't gebeent; Wat is dan alle aerdsche vreugd, Die gy gebruykt hebt domme jeugd?
Dit heeft Susanna wel bedacht, En daerom na de deugd getracht; Deugd, die de ziel ten leven voed, Terwijl het lichaem rotten moet.
Lucia (door wiens zoet gezicht Zoo meenig Minnaer wierd ontsticht) Die maekt hier over een besluyt, Te steken beyd haer oogen uyt.
Zy (die een wreede pijn verkiest) Zy (die haer zoet gezicht verliest) Geen oogen langer hebben woud, Om dat zy niemand schaden zoud.
Euphemia (wiens roode mond Zoo menig minnaer had gewond, En minnens oorzaek minnaers gaf)
Anagrisina ('t schoonste beeld, Dat oyt van menschen was geteeld, De schoonste vrouw van lijf en leên) Die stort voor Gode haer gebeên;
En heeft door haer gebed begeerd, Dat schonigheyd mocht zijn verkeerd; Op dat zy, door mismaekte schijn, Tot minne noyt verzocht mocht zijn.
O Jesu! die op schoonheyd niet, Maer op een zuyver herte ziet; Ik bid, mijn hertje tot u trekt, Op dat het blijve onbevlekt.
O Jesu! trekt tot u mijn hert, Op dat het niet verstroyd en werd; Ey! stort doch zulk een hert in my,
Dat onbevlekt voor u gedy.
Gelukkig acht ik zulk een maegd, Die 't werelds walligd, en mishaegd; Die niet meer met de wereld popt, Maer 't werelds al met voeten schopt.
Bezie, bezie de wereld wel, 't En is maer enkel poppen spel; Het geen de snode wereld heeft, Voor die, die na de wereld leeft.
Den mensch, wiens hert het werelds mind, Die is gelijkerwijs een kind,
Dat al zijn lust en vreugden voed, Op kinderspel; en poppe goed.
Niet langer heeft de domme jeugd, In 't poppe spel hun zoetste vreugd; Niet langer ziet men dat een kind, De lust van 't kinderspel bemind;
Niet langer, ziet men dat het hert, Tot kinderspel gedreven werd; Niet langer mind het kinder vreugd, Als duurt de kindsheyd van de jeugd.
Het kind gebruykt zijn kindsche tijd; Maer ach! het maekt zich eenmael quijt, De lusten van het kindsche hert, Wanneer het oud en wijzer werd:
Een maegd die in haer jonge jeugd Verlaet de wereld, en zijn vreugd; Een maegd die na het eeuwig ziet, Speeld langer met de wereld niet.
In staet, in pracht, in hovaerdy, Steld zy, om 't eeuwig aen een zy.
Het eeuwig acht zy meerder waerd, Als al de vreugde van der aerd; Zy laet het aerdsch, om 't Hemels gaen, En neemt het slechtst om beter aen.
De wereld loofd en prijst dien mensch, Die in de wereld heeft zijn wensch, En die gestadig woeld en wroet, Om 's werelds schat, en ydel goed.
De wereld zulke menschen eerd, Die na de lust van hun begeerd, Gebruyken weeld, en werelds pracht, By Gode niet met al geacht.
De wereld loofd alleen die geen, Die als een God word aengebeên; En die maer voor een korten tijd, Zijn aerdschen vyand overstrijd.
De wereld loofd dien mensch op aerd, Die hier veel geld en goed vergaerd; De wereld loofd en eerd dien man, Die steden overwinnen kan.
Maer ach! wanneer men 't wel beziet, 't Is veel, maer nochtans isset niet, By 't gene dat een maget doet, Wiens lof ik hoger trekken moet.
Een maegd, die voor een korten tijd, Om eeuwig lof en vreugde strijd; Een maegd die door de deugd verwind, Al wat men in de wereld vind.
Een krijgs held voerd alleen 't geweer, Om ydel lof van werelds eer;
Dat hy op aerden voerd een strijd, Dat is om lof van korten tijd.
Dat is om dat hem staet-zucht drijfd, En werelds eer op 'thoogste stijfd; Om eer van adel, geld en goed, Is al zijn strijden dat hy doet.
Ey! zie wat grooten onderscheyd, Dat tusschen d'een en d' ander leyd; Den eenen tracht na werelds eer, Den ander smijtze los ter neer.
Den een mind staet-zucht, eer en goed, Den ander schoptze met de voet;
Die 't aerdsch bemind, dat haest vergaet, Of die bemind dat eeuwig staet?
Als ik mijn oordeel zeggen zal, De maegd heeft verr' het best van al.
Lof zy u, maegden, die 't gemoed, In zuyverheyd en deugden voed; Niet door bedwang van eenig wet, Uw teere jaren voor gezet.
Niet dat u zullix werd geboôn Van hem, die is een God der Goôn; Niet dat u eenig mensch dat raed, Maer om dat gy de wereld haet;
De wereld haet, om 's Hemelsch vreugd, En 't zuyver mind, uyt lust van deugd; En 't aerdsch verstoot om 't eeuwig goed, Dat vruchten baerd in 't reyn gemoed.
Want al wat men ter wereld ziet, Dat gaet ook met het vleesch te niet; Maer wat men na de ziele mind, Zijn schatten die men eeuwig vind.
Gelukkig! die haer jonge leên, In zuyverheyd God wil besteên; En om geen zaeken, 't aerdsch verzaekt, Als dat de ziel na 't Hemelsch haekt.
O! daer men zoo het leven leyd, Om 't Hemelsch van het werelds scheyd; Daer vind men vreugde in 't gemoed, Vreugd, die de ziel in wellust voed.
Gelukkig! die zoo zalig strijd, De wereld als haer vyand mijd; En aen de wereld niet en geeft,
't Geen God voor hem geschapen heeft; Dat is de ziel, dat is de jeugd, Die God begeerd in ware deugd; O! teere maegden, reyn geslacht, Die 't werelds, om de ziel, veracht.
Uzy, ô zuyv're maegden! lof, Dat gy uyt uwe lentens hof, Het bloempjen van een reyne jeugd, Aen Gode offerd door de deugd,
En geen verrotte jaren teld, Die gy uw God ten offer steld; Maer die in zoete morgenstond, Den Hemel offerd uwe grond.
Het eerste roosjen van haer jeugd, In groene bladers van de deugd.
Daerom noem ik de deugden groen, Om dat zy Hemels vruchten voên; Daerom noem ikze groene blaên, Om dat haer werken eeuwig staen.