De aanvullende waarde van haarcortisol en andere biologische ma- ma-ten voor onderzoek naar stress in de justitiële context

5.4.1 Introductie

Verreweg de meeste studies over stress bij gedetineerden of penitentiair inrichtings-werkers gebruiken alleen zelfrapportage als maat voor stress. Op dit moment lijkt het wellicht ‘hoogdrempelig’ om maten als haarcortisol, cortisol uit speeksel, hart-slag en harthart-slagvariabiliteit toe te passen in de penitentiaire sector. Is dit niet meer iets voor in universitaire laboratoria? Wij denken van niet. Het integreren van bio-logische maten in een meetinstrumentarium dat in de penitentiaire sector wordt gebruikt om stress te onderzoeken kan juist een stap zijn naar het verbreden van de kennis over de rol van stress bij gedetineerden en penitentiair inrichtingswerkers en naar nieuwe aanknopingspunten voor (preventieve) interventies. Wel vergen de metingen en interpreteren van de biologische gegevens training en deels specifieke expertise.

Aan veel onderzoek naar stress volgens een biopsychologisch model ligt het idee ten grondslag dat chronische stress door middel van effecten op het biologische stress-systeem, lichamelijke ziekten maar ook sociale, emotionele en gedragsproblemen kan verergeren of veroorzaken (Miller e.a., 2007). Het gaat dan bijvoorbeeld om burn-out, depressie, gedragsproblemen zoals agressie, leerproblemen en fysieke problemen als infectieziekten, ontstekingen, problemen met het immuunsysteem en hartkwalen. Hoe iemand met een stressvolle gebeurtenis omgaat heeft ook in-vloed op de reacties van het biologische stresssysteem. De relatie tussen stress en ontremd gedrag zoals agressie, maakt met het oog op veiligheid het belang van het reduceren van stress binnen de detentiecontext nog duidelijker. Onderzoek laat zien dat de zelf-gepercipieerde stress en de reacties van het biologische stresssysteem niet per definitie gelijk op gaan, maar dat ze wel beide belangrijke schakels zijn die inzicht kunnen geven over de blootstelling van iemand aan stress en over de wijze waarop iemand met stress omgaat. Ze vormen ook een aangrijpingspunt voor on-dersteuning of interventie. In de navolgende deelparagrafen wordt dit voor zowel gedetineerden als penitentiair inrichtingswerkers aan de hand van enkele voorbeel-den geïllustreerd.

5.4.2 Gedetineerden

McClure en collega’s (2015) onderzochten de rol van stress bij de rehabilitatie van gedetineerde moeders van jonge kinderen, tijdens detentie en na invrijheidstelling. Dit gebeurde met herhaalde metingen, waarbij de scores van de vrouwen telkens met die uit hun eigen vorige of volgende meting werden vergeleken. Zij vonden dat haarcortisolniveaus bij de vrouwen tijdens detentie vrij stabiel waren. Na detentie stegen deze echter, terwijl de stijging in zelf-gerapporteerde stress rond het ouder-schap minder duidelijk was. De cortisolwaarden stegen vooral bij moeders van wie de kinderen emotieregulatie-problemen hadden, en dit laatste kwam meer voor naarmate de moeders langer gedetineerd waren geweest. Deze studie laat zien dat het meten van haarcortisol bij justitiabelen een toegevoegde waarde kan hebben, als indicator voor mogelijk schadelijke stress, bovenop het meten van zelf-gerappor-teerde stress. Het verloop van de overgangsperiode van detentie naar de maat-schappij is vermoedelijk cruciaal voor hoe ouders en kinderen zich uiteindelijk kunnen aanpassen aan de nieuwe situatie (McClure et al, 2015). Het verwerven van meer geïntegreerde kennis over biopsychosociale processen achten McClure en col-lega’s noodzakelijk om effectieve preventieve interventies te kunnen ontwikkelen ter

bevordering van een goede uitkomst voor ouder en kind. Maar dit is ook relevant voor het re-integratieproces van gedetineerden in bredere zin, bijvoorbeeld in relatie tot het opnieuw verwerven van huisvesting, werk, en het omgaan met eventuele psychische problemen of een licht verstandelijke beperking.

Een biopsychosociale benadering is meer in het algemeen relevant bij justitiële gedragsinterventies (zie voor overzichten De Kogel, 2008; Cornet, Bootsman, Alberda en De Kogel, 2016). Een recent voorbeeld is een Nederlandse studie over het effect van ‘cel-honden’ (Schenk e.a., 2018). De auteurs veronderstellen dat veel interventies voor gedetineerden onvoldoende werken vanwege gebrek aan motivatie, gebrek aan welbevinden en een onveilig afdelingsklimaat. Met het hon-denproject wordt beoogd het sociale klimaat en het welbevinden van gedetineerden te verhogen. Gedetineerden trainen gedurende twee maanden tweemaal per week twee uur lang een asielhond. Honden krijgen in het asiel alleen basiszorg. De trai-ning geeft daar bovenop sociale interactie met als doel de hond adopteerbaar te maken als huishond. Zo wordt beoogd zowel aan de resocialisatie van de hond als van de gedetineerde te werken. Er wordt onder meer onderzocht of het contact met de dieren gedetineerden leidt tot een beter psychisch functioneren. Daarbij wordt ook gekeken naar het functioneren van het biologische stresssysteem (met als ma-ten hartslag en cortisol).

5.4.3 Penitentiair inrichtingswerkers

Zoals eerder besproken kan chronische, moeilijk hanteerbare stress leiden tot lichamelijke klachten (zoals hoge bloeddruk, verhoogde vatbaarheid infectieziekten, hartproblemen), psychische problemen (zoals angstklachten, burn-out) en verhoogd verzuim (o.a. Schaufeli & Peeters, 2000). Ook kan daardoor werk-gerelateerde stress de bijdragen van penitentiair inrichtingswerkers aan de begeleiding en reha-bilitatie van gedetineerden ondermijnen (Schaufeli & Peeters, 2000). Werk-gerela-teerde stress bij penitentiair inrichtingswerkers kan risico’s meebrengen voor de veiligheid binnen de inrichting, wanneer problemen om met die stress om te leiden tot onaangepaste coping-mechanismen zoals agressie of middelengebruik (Finney e.a., 2013; Schaufeli & Peeters, 2000).

Welke bijdrage kunnen biologische maten zoals cortisol maar ook hartslag of huid-geleiding leveren aan het signaleren van, en omgaan met of preventie van schade-lijke werk-gerelateerde stress? Kunnen nieuwe technieken zoals draagbare sensoren om hartslag of huidgeleiding te meten daarbij ook een rol spelen? Huidgeleiding is de elektrische geleiding van de huid door activiteit van de zweetklieren. Bij stress stijgt de huidgeleiding. Een recent overzichtsartikel van De Looff en collega’s laat zien dat burn-out geassocieerd is met een hogere hartslag en een lagere hartslag-variabiliteit (De Looff, Cornet, Embregts, Nijman & Didden, 2018). De hartslag is een maat voor de activiteit van het sympathische zenuwstelsel. Het sympathische zenuwstelsel helpt om het lichaam klaar te maken voor actie (bijvoorbeeld snel weggaan als er gevaar dreigt). Het functioneert als het ‘gaspedaal’ van het lichaam. Hartslagvariabiliteit is daarentegen een maat voor de activiteit van het parasympati-sche zenuwstelsel, de tak van het zenuwstelsel die juist zorgt dat we weer rustig kunnen worden. Het parasympatische zenuwstelsel is als het ware het ‘rempedaal’ van het lichaam. Hartslagvariabiliteit wordt gemeten als de mate van variatie in de duur van het tijdsinterval tussen twee hartslagen. Mensen verschillen in de mate van variabiliteit die hun hartslag in rust vertoont. Een hoge hartslagvariabiliteit wordt in de literatuur geassocieerd met betere emotieregulatie (Porges, 2007).

De Looff en collega’s volgden gedurende twee jaar 110 begeleiders (van wie er 42 uitvielen) van sterk gedragsgestoorde licht verstandelijk beperkte forensische patiënten om na te gaan of biosensoren bruikbaar zijn bij het signaleren van burn-out-symptomen (De Looff, Didden, Embregts & Nijman, 2019). In die twee jaar droegen zij viermaal tijdens hun diensten een polsband met sensoren die onder meer de huidgeleiding maten. Het bleek dat de hoogte van de pieken in de huid- geleiding een voorspeller was van het ontwikkelen van burn-out. Daarnaast was emotionele intelligentie de belangrijkste voorspeller van burn-out (hoe lager de emotionele intelligentie hoe meer kans op burn-out) en daarna zelf-gerapporteerde werkstress.

Een voorbeeld van hoe ook in de context van preventie en interventie ten aanzien van werkstress bij penitentiair inrichtingswerkers biologische maten een waardevolle aanvulling kunnen zijn is het werk van McCraty en collega’s. Zij onderzochten het effect van een programma om bij Californische penitentiair inrichtingswerkers werk-gerelateerde stress te verminderen en de gezondheid te bevorderen (McCraty, Atkinson, Lipsenthal & Arguelles, 2009). Dit gevestigde programma, genaamd ‘Power to Change Performance’ reikt werknemers gereedschap en technieken aan om hen te helpen emoties te reguleren die de kern vormen van de stress die zij in hun werk ervaren. Juist voor mensen in beroepen als penitentiair inrichtingswerker of bijvoorbeeld politieagent is het reguleren van de eigen emoties een essentieel onderdeel van het werk omdat zij relatief vaak in aanraking komen met situaties die bij de meeste mensen emoties oproepen, zoals heftige woede of agressie en gewelddadig gedrag van anderen. Hun rol is dan om daarbij hun kalmte te bewaren en door hun gedrag de situatie te helpen de-escaleren.

Het model van stress dat McCraty en collega’s bij de interventie hanteren komt overeen met het in paragraaf 1.3 besproken biopsychosociale model en houdt globaal het volgende in. Externe incidenten, situaties en gebeurtenissen worden vaak als de oorzaak van stress gezien. De kern van wat mensen als stress ervaren vormen volgens het model echter de negatieve percepties en emoties die worden opgeroepen wanneer betrokkene een dergelijke gebeurtenis ziet als een te zware uitdaging of als een bedreiging (McCraty & Tomasino, 2006). Het gaat dan bijvoor-beeld om gevoelens van emotionele onrust, frustratie, woede, bezorgdheid, zenuw-achtigheid, angst, onzekerheid, somberheid of tegenzin. De negatieve perceptuele en emotionele processen drijven een scala aan fysiologische (bijvoorbeeld hartslag, huidgeleiding) en hormonale reacties (bijvoorbeeld cortisolproductie) aan die geza-menlijk worden omschreven als de biologische stressrespons.

De penitentiair inrichtingswerkers werden door McCraty en collega’s verdeeld in een experimentele groep die aan het programma ‘Power to Change Performance’ deelnam en een op leeftijd en geslacht vergelijkbare wachtlijstcontrolegroep van 44 personen elk. De experimentele groep kreeg training in zelfregulatietechnieken met betrekking tot emoties met als doel het verminderen van stress en van risico-factoren voor stress-gerelateerde gezondheidsproblemen. Emotieregulatie werd getraind op zowel het psychologische niveau als op het fysiologische niveau. Bij het oefenen van de emotieregulatie-technieken kregen de deelnemers feedback over de eigen hartslagvariabiliteit. Eerdere studies laten zien dat deelnemers hun fysiologische respons ten aanzien van acute stress real time positief kunnen bij- stellen en dat het consistent langere tijd gebruiken van de tools kan leiden tot een gezonder en aangepaster patroon van psychofysiologisch functioneren (McCraty, Atkinson, Tomasino & Bradley, 2006; Bradley, McCraty, Atkinson, Arguelles, Rees & Tomasino, 2007). De penitentiair inrichtingswerkers die aan het programma

deel-namen lieten een verbetering zien ten opzichte van de controlegroep wat betreft cholesterol- en glucosewaarden, hartslag, bloeddruk en wat betreft een positieve houding ten aanzien van verschillende aspecten van het werk en qua vermindering van algehele psychologische stress (zoals gemeten met vragenlijsten).