Musst nicht vor dem Tage fliehen,
Denn der Tag den du ereilest
Ist nicht besser als der heutge.
Als we op den heuveltop gezwind den blik ontloken,
Te lang verstoken
Van 't vreugdig ware' om 't weidsch en cirkelend verschiet,
Hoe striemde daar de storm met toomelooze vlagen
En geeselslagen
Ons aanzicht dat, verdwaasd, slechts damp en neevlen ziet!
Nog komt, een oogwenk, 't licht op de uitgestrekte kronklen
Van 't water monklen;
Dan schuilt het in den nacht die 't wolkig ruim beklimt.
De stormwind wast. De kim, op 't mistig morgenscheemlen,
Ontsluit heur heemlen
Daar 't licht, verstard en geel, uit de open kolken grimt.
De zwarte Rijnstroom, wit van alle nurksche buien,
Vergeelt in 't zuien
En wacht den hagelslag die 't huivrend ruim beren'.
Ai zie ter noorderzij de opalen weerschijn glimmen
Die op gaat klimmen
Tot alle wijdte en wind zijn heerscherslach erken'.
Nog ruischt het woud; nog dwarle', ontsteld, de dorre blâren;
De winden varen;
Het zwangre zwerk ontlaadt zijn waatren met geweld...
Hoe waait de luwte ons aan? Hoe stilt de storm? o Wonder
Nu blank en zonder
Ontsteltenis het licht uit de effen blauwte welt!
Hier vangt het feesttij aan! Hier wentelen de wegen
De vreugde tegen
Die opwaart uit het dal om schacht en delling gloort.
Hier gaat de wijdte ons op, die 't ruizelende leven
Doet steigre' en streven,
En over 't grazig groen al kronklend 't beekje boordt.
O najaarspurperpracht, o goudgevlamde loovren
Die 't licht betoovren
En 't hart ontsteken kwaamt met heimnisvol ontzag,
Hoe heeft uw heerlijkheid me de uitgestrekte weiden
Ten voet doen spreiden
Dat ik als koningszoon uw tuin betreden mag?
De bergen, overglansd met blonde en bruine vachten,
Staan 't uur te wachten
Dat zich, oneindig, uit het aandachtsvolle woud,
De Godgewijde vreê in glorie zal verheffen
Om 't licht te treffen
Dat, roerloos, aan den toog, ter duistre diepte schouwt.
De blinde tijd vervlucht. Zijn 't oogenblikke' of uren
Die wijke' en duren,
Twijl in hun teedren band zich de aard gevangen houdt?
Ik zal geen andren stond dan d' eenen stond ervaren
Die, mèt dees blâren
Verdwarrelend, èn kind èn vader is van 't woud.
Al meerder, meerder vreugd! Nu rekken waar we komen
Zich de appelboomen
Ons toe, en bieden 't zoet van 't zuurgewonnen fruit:
Zoo wilde, om met dit ooft ons langs den weg te laven
Al 't aardrijk slaven
En stuwde zich ten schoot de zilvre sappen uit.
Is de avond nu genaakt? Vloeit daar de Rijnstroom weder
Geruischloos neder
Tot daar in 't vaderhuis een teerder vreugd ons beidt?
Zoo keer u, en gedenk nog eens het romlend zuchten
Van de onweersluchten:
Daar peerlen ze, verklaard tot starlende eindloosheid!
Buitenland.
Niet de Balkan maar Duitschland, en in dat land de kwestie-Zabern heeft in de
afgeloopen maand heel wat te doen gegeven. Men herinnert zich de zaak van den
jongen luitenant, die zijn recruten als ‘schooiers’ betitelde en dien fraaien titel als
een algemeen Elzassisch prerogatief beschouwde. Welnu, de Rijksdag heeft de zaak
ter sprake gebracht of liever die, welke later daaruit voortkwam, namelijk de
hardhandige bejegening van de burgerij van Zabern door de militaire overheden
aldaar naar aanleiding van een standje op de markt van dat plaatsje, waar de ‘fromme
Knecht Fridolin’ eenmaal het bekende avontuur had, door Schiller zoo treffend
bezongen. De Rijksdag riep den ‘schneidigen’ minister van oorlog Von Falkenhayn
èn den rijkskanselier zelven ter verantwoording. De eerste antwoordde uitdagend,
de tweede onhandig laveerend, zoodat de Rijksdag den rijkskanselier zelfs een votum
van wantrouwen naar het hoofd wierp wegens zijn onvoldoende bespreking der
waarborgen tegen militaire machtsoverschrijding. De rijkskanselier toonde echter
heel weinig lust om heen te gaan voor dit votum, dat in een zuiver parlementair
geregeerden staat noodzakelijk dat gevolg òf een Kamerontbinding ten gevolge zou
gehad hebben. Maar Duitschland is een monarchale staat en de rijkskanselier bleef
volharden bij de verklaring, dat hij genoemde waarborgen zeer zeker dacht te
handhaven maar dat de zaak in onderzoek was en niemand nog kon zeggen, wie
schuld had. Vooral de socialisten traden heftig tegen hem op en wezen op de
tegenstelling in het leger tusschen de ‘officierskaste’ en den gemeenen soldaat, die
even erg als, ja erger zou zijn dan die tusschen leger en burgerij. Natuurlijk is van
een en ander wel iets waar maar het is inderdaad geen vraag, of niet eerst de geheele
zaak onderzocht moet worden, alvorens men kan zeggen, dat hier ‘het recht
geschonden’ is en zoo ja, in welke mate, en dan nog, hoe het eventueele misdrijf
bestraft is. Zoolang dat een en ander nog niet is nagegaan, zou de rijkskanselier wel
dwaas zijn, als hij heenging, en het is zelf
zeer de vraag, of hij zal heengaan, zelfs als het resultaat minder gunstig voor hem
zou zijn. Maar in dat geval is er een conflict te wachten tusschen hem en den hem
toch niet zeer welgezinden Rijksdag, ja tusschen dezen en den Keizer zelf misschien,
wiens naam in dit alles natuurlijk ook genoemd is. Dat de rijkskanselier voorloopig
in een moeilijk parket zit, valt niet te ontkennen maar evenmin, dat de zaak een
machine de guerre tegen hem is geworden en dat hijzelf daaraan schuld heeft door
zijn zwakke houding bij de eerste bespreking, die geheel den indruk maakte alsof
hij tusschen het militaire en het burgerlijke gezag in het nauw geraakt was. Zijn geluk
is het in ieder geval, dat een generaal in zijne plaats door den Rijksdag in het geheel
niet zou begeerd worden en dat er verder niemand schijnt te zijn, die als zijn
erfgenaam zou kunnen worden gedoodverfd. Op de algemeene politiek heeft dit alles
geen invloed, al toonde men zich in den Elzas en over de grens niet weinig
verontwaardigd, met name over eene beweerde beleediging der Fransche vlag door
