Willem Bilderdijk, Het nicotiaansche kruid en Uitzicht op mijn dood · dbnl
Hele tekst
GERELATEERDE DOCUMENTEN
Mijn liefde is 't, die voor u mijn' boezem doende beven, Uw tederheid ter gunst', my zorg gaf voor mijn leven, En, zoo ik met mijn vuist hem 't wreevle hart doorstiet, De dood my
Al overschreeuwt het piepend lied Ontboezemd in mijn leed, Den heeschen schorren kreet Van uw ontembaar krijschen niet, Niet minder scheurt het wolk en lucht Wanneer mijn borst
Voor wien geen Zefir zuist noch lispelt door de boomen, Geen rimplend beekjen ruischt of murmelt door het zand, Geen luitsnaar andwoordt aan de tokkling van de hand, Maar de aard
Die hecht zich aan geen nietig slijk, Maar voelt zich zalig, machtig, rijk, En door geen dood verganklijk. Uit SENECA
Gy smaakt dit, dierbre Ziel, die, thands van 't stof gescheiden, Verhemeld voor uw dood, door godsdienst, deugd, en leed, Voor ons vertroosting bidt die by uw rampen schreiden,.. En
neen: geen weeke minneklachten, Geen zuchten, reeds te veel voor de Auraas uitgestort, Geen smeekend hijgen meer, hebt ge uit een hart te wachten,!. Dat uw geweld'narije in 't
Neen, 't belge u niet, indien, voor eigen zangen, Ik thands mijn' toon door beter doe vervangen, En voor een stem die hart noch ooren terg', Een luttel gunst, een luttel
Liet gy voorspoed, schat, en weelde, en wat de aard begeerlijks heeft, Liet gy alles waar op aarde 't grootstgevoelend hart aan kleeft, Liet gy huis, geslacht, en vrienden, liet