€ 2,50
76ste jaargang • nummer 24 • donderdag 18 juni 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
We zijn goed 10 jaar na de ver- kiezingen van 13 juni 2010. Drie jaar eerder had de kiezer al afge- rekend met het paarse malgoverno, in 2010 zijn de traditionele partijen aan de beurt. Toch in Vlaanderen.
De N-VA behaalt een klinkende ver- kiezingsoverwinning. In het decen- nium daarop strompelde men van formatie naar formatie. Op die tien jaar tijd was er hoop en al zeven jaar lang een federale regering met vol- heid van bevoegdheden. Het bewijs dat het vat af is. Dat we nu al in de si- tuatie zitten die Robert Houben, de laatste unitaire voorzitter van CVP/
PSC, voorspelde: ooit komt de dag dat er geen federale regering meer kan worden gevormd. Dat is sinds de verkiezingen van 26 mei 2019 echt wel duidelijk geworden.
De zwaarste crisis - op vlak van gezondheid, maar ook economisch - in honderd jaar is niet voldoende om partijen met uiteenlopende vi- sies samen te brengen. De socialis- tische voorzitters Conner Rousseau en Paul Magnette hebben de voor- bije weken weinig anders gedaan dan rondjes gedraaid. Ze proberen de hete aardappel nu door te schui- ven naar premier Sophie Wilmès (MR). Die wil zich niet verbranden en dus draait de carrousel maar verder.
Eigenlijk is er maar één optie:
verkiezingen. Niet dat die veel zul- len oplossen, maar het is altijd be- ter dan ter plaatse trappelen. De gespannen verhoudingen tussen de Vlaamse rechtse meerderheid en de Franstalige linkse meerderheid zullen dezelfde blijven of nog ver- sterken. En dat zal ook binnen de partijen een aantal zaken op scherp zetten. Want dat er geen doorbraak komt op federaal vlak, heeft ook te maken met interne partijspannin- gen.
De gauchistische dictatuur binnen de PS
PS-voorzitter Paul Magnette wordt door zijn Franstalige collega’s wel eens vergeleken met een tekenfilm- figuur. Namelijk de jakhals of coyote in de Road Runner-tekenfilmserie – miep miep - die hopeloos probeert een vogel te vangen, maar steevast over de eigen voeten en valstrikken struikelt.
Tijdens de pogingen om een fe- derale regering te vormen is het niet anders. De ene keer wil Magnette geen paars-geel met N-VA, een dag later wil hij het wel. Nadat de N-VA een aantal steunmaatregelen van de superkern niet goedkeurt, polst hij opnieuw naar een regering met de groenen en zonder N-VA. Men krijgt er geen vat meer op.
En dan gaat het nog niet om de in- houd, maar enkel over de mogelijke coalities. Vlaamse journalisten die in de bubbel van de Wetstraat zitten, trekken zich dan tevergeefs op aan het ene of andere signaal van Mag- nette. Terwijl de man gewoon geen enkele bewegingsvrijheid heeft. In maart werd een noodregering met de N-VA afgeschoten door de Frans- talige vleugel van de socialistische vakbond. Met de nieuwe voorzit- ter Thierry Bodson evolueert het ABVV/FGTB weliswaar in meer wal- lingantische richting, maar wordt het syndicaat nog linkser. En binnen zijn eigen partij zegt de Brusselse gauchistische afdeling elke dag tien keer njet tegen een regering met de N-VA. Is er dan geen enkele journa- list die op basis hiervan besluit dat verkiezingen de enige uitweg zijn?
De groene Khmers onder leiding van Almaci en Cal- vo
Bij de PS heerst de dictatuur van de basis, bij Groen is het de dicta- tuur van de top. Meyrem Almaci en Kristof Calvo, vastgeklikt aan Ecolo, blijven hopen op een paars-groene coalitie samen met CD&V. Wie daar niet in meegaat, wordt onmiddellijk monddood gemaakt. Zoals Vlaams fractieleider Björn Rzoska, die zo- waar pleitte voor een regering van socialisten, groenen, CD&V en…
N-VA. Van Rzoska is bekend dat hij de partijkoers van Almaci niet echt smaakt. De relatie met Ecolo is voor hem van ondergeschikt be- lang. Maar het voorstel van Rzoska verdween onmiddellijk in de prul- lenmand. De groene Khmers van de partijtop hadden gesproken. Bo- vendien kreeg de jongerenafdeling van de partij nog eens het bevel om zich publiekelijk van Rzoska te distantiëren. Leuke boel daar, bij de groenen.
Inhoudsloos rondjes draaien. Dat hebben de socialistische partijvoorzitters Paul Magnette en Con- ner Rousseau de voorbije weken gedaan. Zonder enig perspectief op een federale regering schui- ven ze de hete aardappel van de formatie nu door naar premier Sophie Wilmès. Dat wordt evenmin iets. Het vat is af. Het is ‘op’ in de Wetstraat. Eigenlijk al minstens tien jaar, niet alleen door de kloof tussen politieke partijen, maar ook door interne spanningen. Tijd voor verkiezingen dus.
Almaci en Calvo hopen natuur- lijk dat ze via een zogenaamde Vivaldi-coalitie een radicaal-links regeerakkoord kunnen sluiten.
Meesurfen op de golf van de kli- maatbetogingen hadden ze in 2019 geprobeerd, maar dat lukte niet echt. Nu haakt Groen (en ook Ecolo) het karretje vast aan de extreem- linkse agitatie en beeldenstorm te- gen de vermeende racistische wes- terlingen. Of hoe de ‘verbinders’ de grootste voorstanders van polarisa- tie zijn.
De chantage van de linker- zijde van Open Vld
Dat is niet anders bij de lin- kerflank van Open Vld onder lei- ding van Bart Somers. Onder het mom van ‘verbinding’ en ‘solidari- teit’ wil de Mechelaar in Vlaanderen een politiek-correcte dictatuur in- stalleren. Daarin geholpen door Si- hame el Kaouakibi, een groene pas- sionara die verdwaald is geraakt bij de liberalen. Er was het verhaal van de praktijktesten tegen discrimina- tie op de arbeids- en huurmarkt die Somers aan de gemeenten probeer- de op te dringen. Er was de groep van experts die als een soort van communistische volkscommissaris- sen de lokale besturen zouden be- geleiden bij de beeldenstorm tegen monumenten die herinneren aan het kolonialisme. Dit links-liberale discours polariseert meer dan goed is. Ook binnen de Vlaamse rege- ring. Somers heeft er blijkbaar ple- zier in om keet te schoppen. Hij test minister-president Jan Jambon (N- VA), die een zwakke indruk maakt.
En hij probeert ook partijvoorzitter Egbert Lachaert, die verkozen is dankzij de donkerblauwe achter- ban, te chanteren. Open Vld wordt opnieuw een krabbenmand. Wie wil daarmee federaal regeren? Zeker nu de Vlaamse liberalen zich in een soort van unitaire nostalgie én uit lijfsbehoud hebben vastgeklikt aan de Franstalige MR. Onder leiding van het ongeleide projectiel Geor- ges-Louis Bouchez, die door nie- mand nog ernstig wordt genomen.
Als men dergelijk politiek slagveld aanschouwt, kan een stembusslag enkel een verademing zijn.
Voorbije maandag zat ko- miek Urbanus in het panel. En wat horen we hem zeggen: “Het valt toch wel op dat als mensen met een migratie-achtergrond slachtoffer zijn van geweld of discriminatie, dan wordt die migratie-achtergrond duidelijk vernoemd, maar als ze dader zijn, dan is dat heel wazig. Jul- lie (de VRT, nvdr) zouden daar iets aan moeten doen. Waarom is dat? Dat werkt op de mensen hun zenuwen.”
Phara de Aguirre probeerde nog een antwoord te formule- ren, uiteraard nietszeggend, maar vond het toch maar best
om direct door te schakelen naar een andere studiogast.
Phara, op Wikipedia omschre- ven als ‘scherp interviewster’, vond het maar beter om niet in te gaan om de vraag van Ur- banus. Als het onderwerp niet past in het linkse kraam, dan worden we snel wat minder scherp, zal Phara gedacht heb- ben.
Tja, De Afspraak is nog goed voor 80.000 kijkers. De linkse kerk van de Reyerslaan trekt steeds minder volgelingen.
En Urbanus? Die zal wel even moeten wachten op een nieuwe uitnodiging in De Afspraak…
Nooit meer Urbanus op De Afspraak
Snel verkiezingen aub
Geen aflevering van De Afspraak of er wordt wat gezeverd over racisme, discriminatie, fakenews,… Zelden wordt eens iemand van de rechterzijde uitgenodigd, tenzij die persoon tot de partijpolitiek hoort. ‘Gewone’ stemmen die kritisch zijn voor links komen zelden aan bod.
Lees het volledige interview met Jan Peumans (N-VA) op blz. 11.
“Uit Michel I stappen door Marrakesh in de hoop zo te cashen, was
een stommiteit”
Voormalig ‘eerste burger van Vlaanderen’ Jan Peumans (N-
VA) trok zich onlangs terug uit de actieve politiek om aan zijn doctoraat te
werken. Met Bruno De Wever als promotor on- derzoekt hij het Limburg-
se Vlaams-Nationalisme sinds de Tweede Wereld- oorlog. We spraken hem over zijn geschiedenis in
de N-VA en de toekomst van de partij. “Mijn vader
zei altijd dat als iets in
‘t Pallieterke staat, het ook
klopt”, zegt Peumans.
Actueel 18 JUNI 2020
2
Een van de vraagstellers was Erik Gilissen (Vlaams Belang): “Voor onze economie is 5G natuurlijk een belangrijke mijlpaal. De draadloze, digitale samenleving groeit met rasse schreden, met meer data en de benodigde bandbreedte tot ge- volg. De zelfrijdende auto’s zullen 5G nodig hebben. Allerlei sectoren kunnen 5G gebruiken, ook de ge- zondheidszorg, om realtime medi- sche informatie en dergelijke door te sturen. 5G is toch wel belangrijk voor onze samenleving, voor onze economie. We mogen een eventu- ele impact op de volksgezondheid echter niet zomaar aan de kant schuiven. (...) Zal er verder onder- zoek uitgevoerd worden naar een eventuele impact van de 5G-stra- ling op de volksgezondheid en de natuur op korte en lange termijn?”
Geen
gezondheidsprobleem...
Minister De Backer: “Als federaal minister heb ik geen bevoegdheid over de stralingsnormen, want dat is een regionale materie, maar ik heb daar natuurlijk wel een opi- nie over als minister en als weten- schapper. In de afgelopen 30 jaar zijn heel wat studies gedaan naar verschillende vormen van straling - in essentie is 5G trouwens niet anders dan 2G, 3G of 4G - en alle
U kent ongetwijfeld de luddieten: de mensen die tegen elke (technologische) vooruitgang zijn. Dat is dom. Even dom is elke technologische vooruitgang zonder kritische analyse te omarmen. Vandaag wordt er stevig gediscussi- eerd over 5G. Zo was er op woensdag 10 juni in de Kamer- commissie voor Economie, Consumentenbescherming en Digitale agenda een vergadering.
studies tonen heel duidelijk aan dat er geen enkele impact is op de volksgezondheid.”
Volgens de minister mag ons land de overgang naar 5G niet missen. “Onze maatschappij, onze burgers en onze bedrijven, hebben er nood aan dat 5G wordt uitgerold.
Wij moeten op dat vlak koploper worden in Europa om ervoor te zorgen dat burgers en bedrijven ervan kunnen profiteren, dat inno- vatie zich kan ontwikkelen en dat wij die trein echt niet missen.”
... maar wel sabotage en spionage
Er is wel een ander probleem.
De Backer: “Bij 5G worden we ook
met andere uitdagingen gecon- fronteerd, bijvoorbeeld inzake de beveiliging van het netwerk. Dank- zij de analyses die de afgelopen maanden door het BIPT (Belgisch Instituut voor Postdiensten en Te- lecommunicatie) zijn gemaakt, is er vooruitgang geboekt in dat veiligheidsdossier.” Dat zal nodig zijn, aangezien de Nederlandse in- lichtingendienst AIVD waarschuwt voor spionage en sabotage via 5G van de Chinezen (zie een voor- gaand ‘t Pallieterke).
5G brengt kortom geen gezond- heidsrisico met zich mee, maar wel een veiligheidsrisico. Via 5G wor- den zelfsturende wagens mogelijk.
Een hacker toonde eerder aan dat hij een wagen van op afstand kan manipuleren. En toen was er nog geen 5G. Met 5G wordt dat nog een stuk makkelijker. De waarschuwing van de AIVD in de wind slaan zou dom zijn.
THIERRY DEBELS
5G opent snelweg
voor spionage en sabotage
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De coronacrisis heeft zoals verwacht zware gevolgen voor de overheidsfinanciën. De totale overheidsuitgaven lopen op tot meer dan 60 procent van het bbp. Ondertussen blijft de restregering Wilmès II het geld uitgeven. Op die ma- nier glijdt België weg richting Zuid-Europese probleem- landen. En wordt Vlaanderen meegezogen in deze nega- tieve spiraal.
Toen de Europese Commissie haar nieuwste herstelplan voorleg- de voor het post-coronatijdperk was de Belgische federale regering en- thousiast. Er werd 750 miljard euro extra vrijgemaakt voor subsidies en leningen om de economische schok van de pandemie op te vangen.
Samen met vroegere steunmaatre- gelen van de Europese Commissie en het expansieve geldbeleid van de Europese Centrale Bank (ECB) worden er nu al totale bedragen in de economieën gepompt die in de biljoenen euro’s (duizenden miljarden dus) gaan. Trouw aan de traditie als pro-Europees land liet regering-Wilmès II weten bereid te zijn de steunmaatregelen te finan- cieren of er borg voor te staan. De redenering is dus dat België tot de Noord-Europese landen behoort die de zogenaamde Club Med-lan- den (Spanje, Italië, Portugal, Grie- kenland,…) te hulp moeten snellen.
Dat is gezien de economische situatie hier een wel zeer optimis- tisch uitgangspunt. Meer en meer cijfers wijzen erop dat België rich- ting Zuid-Europese landen aan het kantelen is. En dat het op termijn eerder zelf geld nodig heeft dan dat het zal bijdragen tot het herstel van andere landen. Het ergste is dat Vlaanderen als motor van de Belgi- sche economie in deze negatieve
draaikolk dreigt te worden meege- zogen. Terwijl Vlaanderen op zich zeker zijn plaats heeft bij de noor- delijke landen.
Sinterklaaspolitiek
Wat maakt dat België een pro- bleemland wordt? Ten eerste is er de aanhoudende sinterklaaspolitiek van de federale regering-Wilmès II, gesteund door andere partijen om de superkern te vormen die volmachten heeft toegekend aan de federale ploeg. Tal van maatre- gelen, zoals het uitstel van betaling van belastingen, zijn terecht. Maar andere financiële injecties en steun- maatregelen, zoals de railpass voor iedereen of financieren door de overheid van arbeidsduurvermin- dering in bedrijven, roepen vragen op. De N-VA had dan ook groot ge- lijk om de laatste reeks maatregelen niet te steunen.
Cijfers van de Nationale Bank to- nen aan dat er dringend een einde moet komen aan de uitgaventsuna- mi. De eerste golf van uitgaven voor steunmaatregelen was een juiste keuze, zo stelt gouverneur Pierre Wunsch. Maar nu is het geld op voor nieuwe cadeautjes. Het begrotings- tekort loopt op van 1,9 procent van het bbp in 2019 tot 10,6 procent dit jaar. De staatsschuld stijgt van bijna 100 procent van het bbp naar 118
procent. De totale overheidsuitga- ven gaan van 52 procent van het bbp naar meer dan 60 procent. Dit is ongezien. De financiering van deze uitgaven wordt zeer moeilijk, want door de economische stilstand zijn de inkomsten ook stilgevallen.
Regering moet handelen
België heeft net als vele ande- re landen het voordeel dat het door de lage rente zeer goedkoop kan lenen. Maar het is de vraag of dit kan blijven duren. Eigenlijk is een doortastend federaal financi- eel-economisch beleid nodig om de overheidsfinanciën weer op de sporen te krijgen. Daarmee wordt getalmd. Niet alleen omwille van de politieke verdeeldheid, ook omdat de Nationale Bank na een krimp van de economie in 2020 met meer dan 13 procent een groei van meer dan 5 procent verwacht in 2021. Het be- grotingstekort zou dan krimpen tot 6 procent van het bbp. Deze evolu- tie wekt de indruk dat het probleem zich grotendeels vanzelf zal oplos- sen. Een foute inschatting natuurlijk.
Indien de komende maanden blijkt dat de federale regering al- les op zijn beloop laat gaan, zal de rente op de staatsschuld toenemen.
En dreigen we langzaam maar ze- ker af te glijden naar de landen die moeten rekenen op steunmaatrege- len en financiële garanties van de EU-staten die hun rekeningen wel op orde hebben. Zoals Nederland, Duitsland, Zweden of Oostenrijk.
Lidstaten waartussen Vlaanderen een plaats heeft. België duidelijk niet.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Uitvoerders van deze daad waren de Simba’s, een groep opstande- lingen uit de provincies Kivu en Orientale. De Simba’s – Swahili voor
‘Leeuwen’ - werden geleid door Christophe Gbenye en Gaston Soumia- lot, leden van de marxistische Mouvement National Congolais (MNL) dat steun kreeg van de Sovjet-Unie en Cuba. De Simba’s kwamen in opstand in 1964 en konden op korte termijn heel oostelijk Congo veroveren met als sluitstuk de inname van Stanleystad op 5 augustus. Tijdens hun ver- overingstocht werden duizenden tegenstanders – ook Congolezen – ver- moord. Er werd geplunderd en verkracht. Westerlingen waren daarbij vooral waardevol als gijzelaar. Bij de verovering van Stanleystad wer- den naar schatting een 3.000 mensen vermoord. Eind november zouden nog eens 10 paters en een 16-tal zusters beestachtig vermoord worden in Stanleystad. De Simba’s waren immers zenuwachtig geworden door de komst van Belgische para’s. Ook elders steeg de zenuwachtigheid;
in Wamba werden 24 mensen waaronder een 8-tal paters vermoord en verminkt. In Bafwasende werden 7 paters vermoord. In Watsa werden de lijken gevonden van 38 vermoorde westerlingen. Eind mei 1965 was de opstand van de Simba’s zo goed als bedwongen. Maar voor de 31 missi- onarissen in Buta kwamen de Belgische para’s te laat.
Daarna zou pas de echte plundering beginnen van Congo, onder lei- ding van generaal Mobutu, leider van het Armée Nationale Congolaise, en met steun van het Belgische – hoofdzakelijk francofone – establish- ment. De rest van de geschiedenis kennen we.
Bovenstaande geschiedenis bewijst dat ook zwarten zich racistisch kunnen gedragen, waarbij de slachtoffers blanken zijn. Maar het kan nog racistischer. In 1994 – zolang is het weeral geleden – werden naar schat- ting zo’n 500.000 Tutsi’s vermoord door Hutu’s. We maken even abstrac- tie van de redenen waarom beide zwarte stammen elkaar te lijf gingen, feit is dat daders en slachtoffers donkergetint waren. Niet Hart boven Hard, maar Zwart boven Zwart.
Wat stoort in heel het verhaal van George Floyd is de snelheid waar- mee de betrokken politieagenten aan de schand- paal werden genageld. Zonder veel boe of ba
werden ze ontslagen en werden hun foto’s publiekelijk via de sociale media verspreid.
“Geen compassie met racisten”, zegt links.
Maar ook deze agenten verdienen het recht op verdediging.
De maatschappij is aan het verruwen. Voor het eerst in de geschiedenis van dit weekblad kreeg een medewerker doodsbedreigingen via facebook. Ook Filip Brusselmans, parle- mentslid van het Vlaams Belang, kreeg de voor- bije weken meerdere doodsbedreigingen.
De Simba’s van toen heten vandaag Antifa’s.
Zo’n 55 jaar geleden, meer bepaald op 30 mei 1965, wer- den 31 missionarissen vermoord in Buta, een stad in het noorden van Congo. Het zou het spreekwoordelijke orgel- punt zijn van een hele lange reeks van executies.
Vergeten racisme
ECONOMISCHE ZAKEN
België wordt economisch
een Zuid-Europees land
Actueel
18 JUNI 2020 3
Op hol geslagen
Mijnheer de samenlever,
Het gebeurde vorige week in het dorpje Meers, Nederlands Limburg. Een borstbeeld van kapelaan Berix dat in 1956 werd onthuld, werd bij nacht door dappere en moedige ‘on- bekenden’ volgekliederd met blauwe verf.
De opgehitste linkse horden die dezer dagen beeldenstormend door onze gewesten trekken, hadden vastgesteld dat het om een blanke man uit het verleden ging en die dan nog priester was van een kerk die in die tijd nog “zilverpa- pier voor de negertjes” verzamelde. In 2020 wordt dat gehonoreerd met verf of omvertrek- king of vernieling. Wat de maatschappijher- vormende criminelen niet schenen te weten, was dat de brave kapelaan tijdens de Tweede Wereldoorlog - toen uw grootvader aan de kant van de bezetter stond, mocht gij het vergeten zijn - zeer actief was in het verzet en dat uitein- delijk moest bekopen met zijn leven, want hij stierf in 1945 na uitputting in het concentratie- kamp Bergen-Belsen. Na zijn dood werd er in Heerlen nog een straat naar hem genoemd en kreeg een scoutsgroep ook zijn naam. U weet wel, die scoutsbeweging van wie de stichter zijn beeld vorige week in Groot-Brittannië ook al moest verdwijnen onder druk van het linkse gepeupel. “Niemand heeft groter liefde dan hij die zijn leven geeft voor zijn vrienden”, staat er ook op het gevandaliseerde monumentje in Meers. Het is bekend dat Joden, communisten en socialisten daar bij kapelaan Berix toe be- hoorden. Mooi is dat… Van uw ‘vrienden’ anno 2020 moet ge het hebben…
Ik vertel u dit verhaal omdat ook gij meer dan de indruk geeft behoorlijk door te slaan.
Behept als gij zijt door een irreëel geloof in een nergens bestaande harmonieuze multiculturele samenleving, gaat gij nu zelfs zover om een be- geleidingscommissie samen te stellen van ‘ex- perten’ om steden en gemeenten te adviseren bij het hernoemen van straten en pleinen, en bij het al dan niet verwijderen van standbeelden en andere monumenten. Een inquisitiecommis- sie wordt op pad gestuurd om het multicultu- rele dogma en de obligate negatieve visie over kolonialisme in goede banen te leiden. En daar bovenop zet gij uw voet dwars om toch prak- tijktesten bij verhuren en solliciteren in te voe- ren, ook al naamt gij daar eerst collegiaal in de Vlaamse regering afstand van. Wat niet via Vlaanderen kan, zult gij dan via de gemeenten laten gebeuren. En daarmee ondergraaft gij uw eigen regering met een ongeziene brutaliteit.
Gij zijt dus zo behept en doordrongen van uw grote gelijk dat gij niets en niemand ontziend uw wil doorzet. “Het draagvlak, het momentum en de maatschappelijke betrokkenheid zijn te groot om het niet te doen”, zo legt gij uit. Excu- seer, Bart?! Het draagvlak? Wilt gij de verkie- zingsuitslag misschien nog eens goed bekijken, of telt die niet als u die niet goed uitkomt? Het momentum? Is dat zo wanneer een opgehits- te massa dwingend en zonder nuance geweld gaat plegen en verwoestend komaf maakt met onze geschiedenis, hoe kritisch, maar sereen we die ook moeten bekijken? De maatschap- pelijke betrokkenheid? Van wie, Bart, van wie?
Van die vele ‘kansengroepen’ die openlijk ver- klaren in Vlaanderen nauwelijks effectieve uit- sluiting aan den lijve te ondervinden, maar dat toch willen uitvergroten als zij daar gemanipu- leerd toe aangezet worden?
Gij lijkt wel een onversneden cultuurmarxist te zijn geworden waarvan Antifa’s, PVDA’ers,
BRIEFJE AAN BART SOMERS
Een van de meest bevreemdende acties kwam van Lego. De speelgoed- fabrikant vroeg in een rondschrijven aan al zijn reclamebureaus om geen publiciteit meer te maken voor blokjes- dozen rond thema’s als politie en, merk- waardig, brandweer. Ook de legodoos
“Donut Shop” moest het ontgelden: in de VS wordt het eten van donuts geas- socieerd met de politie, moet u weten.
IJsjes tegen blank racisme
Ben&Jerry’s was het radicaalst: de ijs- jesmaker plaatste op de webstek van zijn hoofdzetel de boodschap “De blan- ke heerschappij moet ontmanteld wor- den”. Het kon de slogan van het ANC of de Black Panthers geweest zijn. Wie gaat winkelen bij Carrefour, Colruyt of Delhaize zal het ijs van Ben&Jerry’s mis- schien al gekocht hebben, waarschijn- lijk zonder te weten dat dit bedrijf een lange geschiedenis van links activisme heeft.
Twee jaar geleden steunde het bij- voorbeeld de acties voor verblijfsrecht van 9000 Afghaanse ‘vluchtelingen’ in Zweden. Ben&Jerry’s is al in 2000 op- gekocht door voedingsgigant Unilever, maar die vindt het best dat het politiek activisme wordt verdergezet.
Lego en Ben&Jerry’s zijn niet de eni- gen die tonen dat achter een sympa- thiek imago een agenda van politiek activisme kan schuilgaan. Disney stopte zijn sponsoring van het actualiteiten- programma “Tucker Carlson Tonight”
nadat Carlson had geargumenteerd dat het vandalisme en het geweld van BLM niet echt begaan is met zwarte levens.
Je zit heel dicht bij regelrechte censuur.
HBO schrapte de film “Gone with the Wind” wegens racistisch. Netflix ver- bande de serie “Little Britain” en cre- eerde, tussen actie, drama en komedie, een aparte categorie “Black Lives Mat- ter”. Apple, Facebook, Coka Cola, Nike, YouTube en Uber hebben geld gegeven aan allerlei bewegingen en initiatieven die opkomen voor zwart Amerika.
Airbnb, Spanx en Microsoft doneren rechtsstreeks aan BLM, de wraak-racis- tische beweging die betrokken is bij zoveel geweld en plunderingen.
Woke
Het is verleidelijk te denken dat deze grote bedrijven gewoon met de stroom meedrijven. Je onderschat dan hoe
“woke” (de nieuwe, extremere vorm van politieke correctheid) de elites zijn geworden. Dat geldt niet alleen voor de academische en culturele elites die we gemakkelijk associëren met linkse opinies die ingaan tegen de opvattin-
gen van de gewone man.
Ook de leiders en topkaders in
de economi- sche wereld
gaan steeds meer tot de e n c l a v e s
van dat p o l i t i e k dogmatis- me beho-
ren.
In The Spectator maant Ste-phen Daisly deze week de conservatieve le- zers van zijn blad aan om de bedrijfs- wereld niet meer als vriend te beschou- wen: “De regerende corporatieve ethiek staat links van de bevolking omdat dit nu eenmaal de politieke ideeën van de elites zijn. Op de hoogste verdieping van het bedrijfsgebouw staan ras, gen- der en linkse eco-politiek dagelijks op de agenda. Zolang de bedrijfstaks laag staat en de vakbonden zwak, vertonen de CEO’ s geen affiniteit voor conserva- tisme of conservatieve zaken.”
Dissidente opinies komen in de Ame- rikaanse bedrijfswereld gemakkelijk in problemen. Bij ons is de keten nau- welijks bekend, maar Chicken-fil-A veroverde onlangs de derde plaats op de restaurantmarkt van de VS, na McDo- nalds en Starbucks (dat net besloot dat de kledingcode voor het personeel niet geldt voor mensen die truitjes van BLM willen dragen). Het bedrijf is in handen van mensen met een christelijke over- tuiging en het sponsorde ook christelijk geïnspireerde verenigingen.
Daarover ontstond vorig jaar veel hei- sa, toen bleek dat twee van die vereni- gingen, waaronder het Leger des Heils, het traditionele huwelijk tussen man en vrouw verdedigen. Chicken-fil-A hield lang stand tegen een campagne van militante homo’s, lesbiennes en trans- genders - in het Britse Reading werd zelfs de vestigingsvergunning van het restaurant geweigerd -, maar plooide dan toch in november.
Het bedrijf stopt zijn steun aan de christelijke verenigingen en zal voort- aan geld geven aan organisaties die opkomen voor homo’s en transgenders.
Als het regent in New York...
De ideologisering van de bedrijfswe- reld is op dit moment vooral nog een Algelsaksisch fenomeen. Ben&Jerry’s België heeft bijvoorbeeld de radica- le boodschap van de hoofdzetel niet gedeeld (hoewel je best eens nadenkt over de bestemming van je geld als je dat merk koopt). Er is voorlopig geen gevaar dat IJsboerke hier campagne gaat voeren om een einde te maken aan de ‘blanke heerschappij’.
Als het regent in New York, druppelt het echter in Brussel. Alle hogerge- noemde bedrijven zijn ook actief in Europa en brengen hun bedrijfscultuur mee, samen met de producten die de stempel van hun opvattingen dragen.
Belgische bedrijven lieten zich trou- wens ook al verleiden tot deelname in de cultuuroorlogen: in 2016 tekenden Dreamland en Studio 100 mee het “Pie- tenpact” tot uitbanning van de echte Zwarte Piet.
Heel wat grote bedrijven vertonen activistische trekjes als het over kli- maatpolitiek gaat. Het Duitse Zalando lanceerde vorig jaar een ‘genderneu- trale’ kledinglijn en voerde campagne tegen genderstereotypes die een “ob- stakel voor diversiteit en vrijheid” zijn.
De Atlantische Oceaan is een klein beekje als het over culturele trends gaat. We zagen hoe gemakkelijk de ideologische hysterie van de jongste weken oversloeg van de VS naar Euro-
pa. Er bestaat bij mij weinig twijfel dat de veralgemeende cultuuroorlog op
ons afkomt.
De ideologische radicalisering van de multinationals
In de massahysterie die volgde op de dood van George Floyd hebben vele multinationals kleur bekend. Honderden grote merken verklaar- den zich op sociale media solidair met de zwarte woede, die in de praktijk meer dan een beetje werd gestuurd door extreemlinks mili- tantisme. Sommigen spraken zelfs expliciet hun steun uit voor de ra- dicale Black Lives Matter (BLM)-beweging.
JURGEN CEDER COLUMNIST
groenen en gewone roden nog veel van kun- nen leren. Dat gij ‘en passant’ en zonder scru- pules meer dan 800.000 Vlaamse kiezers die het niét met u eens zijn uitsluit, permanent be- ledigt, met de vinger wijst en politiek veroor- deelt, vindt gij niet meer dan normaal.
Beseft gij goed, mijnheer de multiculturele, dat gij door uw strapatsen, uw eigenzinnig- heid en uw kortzichtigheid de boel alleen nog maar meer op scherp zet en de polarisering alleen nog maar groter maakt? Wat gij doet, is de mensen nog meer uit elkaar drijven en de mensen met verschillende visies op mens en samenleving - mag het nog, ja? - voedsel ge- ven om zich nog onverzettelijker te gaan ingra- ven in hun grote gelijk. De maatschappelijke groepen worden tegen elkaar geplaatst en de politieke kloven geraken steeds minder over- brugd. Is dat samenleven en verbinden, mijn- heer de grootinquisiteur? Zijt gij bang van een grondig, maar degelijk maatschappelijk debat met uw tegenstanders? Het lijkt wel zo, want gij scheldt hen liever verrot.
À propos, hebt gij u al verontschuldigd voor uw grootvader en formeel afstand van hem ge- nomen? En voor uw vader, die als parlements- lid opviel voor zijn fervente inzet voor amnestie voor oud-collaborateurs en repressieslachtof- fers? Zijn hun foto’s al verwijderd uit de fami- liealbums? Gij weet dat ik hiermee overdrijf.
Maar ik wil dit alleen maar eens plaatsen tegen de waan van de dag, die gevoed wordt door verdwazing, domheid en kwaadwilligheid. Dat gij meeheult met die trends zonder zin voor nu- ance en met zoveel rancune tegenover zoveel andersdenkende Vlamingen, kan er bij mij echt niet in. Misschien kan de kapelaan van Meers u tot rust en inzicht brengen. Hij nam het immers ook op voor hen die zijn kerk verfoeiden. En als scoutsaalmoezenier was hij niet alleen een man van God, maar ook een man van “be pre- paired”. Dat had hij van Baden Powell geleerd, de generaal uit het Britse koloniale leger die honderdduizenden jongeren sociaal geïnspi- reerd heeft met een wereldomvattende broe- derschap.
Papieren Pilatus
Natuurlijk werd eerste minister Wilmès don- derdag stevig aangepakt over de betoging van de 10.000 antiracisten, gewelddadige keet- schoppers en plunderaars de zondag voordien in Brussel. Vooral haar houding ten aanzien van de Brusselse burgemeester Close en haar mi- nister van Binnenlandse Zaken De Crem werd ernstig in vraag gesteld. Uit alles bleek dat ze een papieren regeringsleidster is die gewoon- weg geen fluit te zeggen heeft, laat staan enig gezag heeft. Ze kwam immers niet verder dan te zeggen dat het allemaal niet kan en dat er gezocht wordt naar formules van alternatieve manifestaties en ‘veilige oplossingen’. Alsof de extreemlinkse lieverdjes van PVDA, Groen en sp.a zich daar ook maar iets van zullen aan- trekken. En er zou ook een juridische taskforce opgericht zijn om de geweldplegers te identi- ficeren. Op de koop toe kwam ze er nog even bijvertellen dat “de tuchtregeling voor burge- meesters die het ministerieel (corona-)besluit niet respecteren, een regionale bevoegdheid is”… Als men zijn handen kan wassen in on- schuld, dan is plots de zo verfoeide “regiona- lisering” welgekomen en is er geen roep tot
“herfederaliseren”.
Zelfs de Open Vld…
Het oordeel over heel de zaak van Jean-Marie Dedecker, Peter De Roover (N-VA) en Dries Van Langenhove (VB) liet zoals verwacht aan dui- delijkheid niets te wensen over. Maar ook Tim Vandenput van Open Vld was onverwacht snoei- hard: “De afspraken van de Nationale Veilig- heidsraad zijn niet nagekomen, het ministerieel besluit is niet gevolgd en we weten nu ook dat de minister-president van Brussel geen tucht- procedure zal opstarten. Als de minister-presi- dent en de burgemeester de wet niet kunnen toepassen, dan meen ik dat het tijd is dat ze hun conclusies trekken.
Wat de betogers betreft, als er binnen een paar weken een opflakkering is van de coron- acrisis, dan moet men eerst vragen waar de betrokkenen op 7 juni waren. De factuur voor de behandeling van die zieken moet dan naar de stad Brussel worden gestuurd. We weten wie de relschoppers zijn en ze moeten snel bestraft worden, want hun gedrag is ontoelaatbaar. Voor mijn part moeten ze de boel helpen opkuisen.
Verder moet ook de factuur voor het herstellen van de handelszaken naar de heer Close ge- stuurd worden.”
Politieke pyromaan
Peter De Roover (N-VA) komt wel vaker on- verwacht uit de hoek. Zo kennen we hem. Zo richtte hij zich in heel dat debat over de antira- cismebetoging plots rechtstreeks tot de groene fractie. Hij vroeg hen of ze ondertussen al af- stand hadden genomen van hun eigen groene voorzitter Almaci, die in een tweet de drama- tische gebeurtenissen in Amerika met George Floyd in verband had gebracht met het func- tioneren van onze ordediensten. Volgens De Roover is zoiets “het gedrag van een politieke
Actueel 18 JUNI 2020
4
pyromaan dat kan geïnterpreteerd worden als een vrijgeleide om geen respect te hebben voor de politiediensten, waarvan geïnsinueerd wordt dat zij zich schuldig maken aan structu- reel racistisch gedrag.” Hij vond het een gebrek aan politieke verantwoordelijkheid, wat alleen maar afkeuring verdient. Waarom verbaast het ons niet dat de groene ‘moreel superieuren van de coalitie van de menselijkheid’ onbeweeglijk de lippen stijf op elkaar hielden?
Van hetzelfde laken een broek
In de commissie Defensie werd de inzet van onze F16’s boven Irak en Syrië goedge- keurd. Tijdens een heuse amendementenslag bij de bespreking van het ‘voorstel van reso- lutie’ daarover werden herhaaldelijk amen- dementen ingediend door de MR, de partij van de eerste minister. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar… het waren identieke amen- dementen dan de amendementen die eerder al ingediend werden door Ecolo-Groen en/of sp.a. Bij de stemmingen ontstond er algemene verbolgenheid toen ze zagen dat hun amen- dementen werden weggestemd en dezelfde amendementen, maar dan van de MR, werden goedgekeurd. Lacroix (PS) en de grote Oos- tendse Staatsman De Vriendt (Groen) reageer- den furieus en krijsten dat men op de inhoud moet beoordelen en niet op de indiener. Op dat moment vroeg Annick Ponthier (VB) het woord en met enig leedvermaak verwees ze kurkdroog naar de talloze keren dat de linker- zijde op dezelfde manier telkens voorstellen van het Vlaams Belang omzeilde en het enige beoordelingscriterium de indiener was en niet de inhoud. Al naargelang het hen goed uitkomt, meten de verbinders zonder verpinken met twee maten en twee gewichten.
Loslaten
Yoleen van Camp (N-VA) profileert zich de jongste tijd vaker en vaker op de dossiers die te maken hebben met asiel en migratie. Zo had ze vorige week in de plenaire vergadering een vraag voor Maggie De Block (Open Vld) over de vrijlating van illegalen uit gesloten centra tijdens de coronacrisis. Er zijn immers tegen- strijdige geluiden te horen over illegalen die al dan niet feiten tegen de openbare orde hebben gepleegd en toch zijn vrijgelaten. De Block stelt dat er zo’n illegalen zijn (die feiten hebben gepleegd), terwijl haar diensten het tegenovergestelde beweren. Het werd dus een welles-nietes-spelletje. En dan betokkelde De Block bewust de morele snaar om de aan- dacht af te leiden. Zo zei ze aan Van Camp het te betreuren dat deze altijd sprak over “losla- ten” en “loslatingen”: “Ik heb het daar moeilijk mee omdat het om mensen gaat.” Yoleen moest daar eens goed mee lachen, want ze verwees naar een zeer recent verslag van de bevoegde commissie waar de zaak ook al eens ter spra- ke kwam en citeerde daaruit een letterlijke zin van De Block waarin die het zelf had over “los- lating”. Maggie gaf geen krimp meer en keek stuurs voor zich uit, zoals al zo vaak de jongste tijd…
De Black Lives Matter-protesten ma- ken wrok los rondom impliciet racis- me op de arbeidsmarkt. Een bekende met zeer genuanceerde maatschap- pelijke opvattingen, worstelt met zijn aannamebeleid. Ondergetekende zou zelf redeneren: vraag de sollicitanten een opdracht uit te voeren en laat des- noods de naam weg. Kies het resultaat dat jij het beste acht - dan hoef je je- zelf nooit af te vragen of je mogelijk bevooroordeeld bent geweest in je aanwerving.
Maar deze benadering blijkt te sim- pel. Want wat nu als je iemand binnen- haalt die zich mettertijd aangetrokken voelt tot de Black Lives Matter-bewe- ging? Zo vroeg de bekende zich af.
“Die persoon hangt dan mogelijk ac- tivistische posters op en begint ge- sprekken over institutioneel racisme.
En als ik zeg, dit vertoog hoort niet thuis op deze werkvloer, dan ben ík een racist in de ogen van die werk- nemer. Voordat ik het weet wordt ik te kijk gesteld in activistische groepen op sociale media.” De maatschappe- lijke situatie dwingt deze bekende om hier rekening mee te houden wanneer hij de kandidaten voor zich heeft. On- gewild wordt hij dit vertoog ingetrok- ken en in het bijbehorende perspec- tief is hij altijd een dader.
Nooit neutraal
Je kunt zeggen: “Politiek hoort niet thuis op het werk - de werkvloer moet neutraal zijn.” Dit loopt echter stuk op het feit dat ieder facet van het leven, waaronder huidskleur, is gepolitiseerd door identiteitspolitiek. De huidige teamleden van deze bekende hebben
allemaal een vergelijkbare midden- klasse-achtergrond: ze bekijken on- geveer dezelfde programma’s en heb- ben grofweg dezelfde humor. In zijn ogen is deze werkcultuur ‘neutraal’.
Maar de demografische fragmentatie van West-Europa in etnisch-culturele enclaves - feitelijk stammen - bete- kent dat deze werkcultuur in de ogen van de ander, van de nieuwkomer, niet neutraal is. Wie een migratieachter- grond heeft, ervaart deze werkcultuur als een exponent van blanke machts- verhoudingen en niet als een neutra- le werksfeer. Als je wordt geconditi- oneerd om het leven waar te nemen via de lens van je ras, dan wordt elke tegenslag een uiting van racisme.
Deze gepolariseerde maatschappe- lijke situatie op cultureel en etnisch vlak manifesteert zich tegen de ach- tergrond van sociaaleconomische machtsverschuivingen. De midden- klasse vangt stevige klappen op van zowel de coronacrisis als de globali- sering. Wat sociale mobiliteit betreft, worden netwerkjes belangrijker om sociaal te kunnen stijgen. Waar de sta- biliserende factor van de middenklas- se wegvalt, bepalen de flanken het de- bat. Links thematiseert institutioneel racisme en de klimaat-Apocalyps, rechts agendeert de oorlog tegen de Westerse cultuur en de demografische, vaak islamitische bevolkingsverande- ring. De mainstream partijen hebben hier vage, niet-doortastende verhalen over, maar dit houdt daadwerkelijk veel burgers bezig. Daardoor zullen de flanken het debat beheersen, ter- wijl het centrum verkruimelt.
S.L.
BLM is ook voor het genuanceerde
midden een probleem
Sinds de dood van George Floyd trekt er een beeldenstorm door de Westerse wereld: cultuurmarxistisch zaad dat generaties lang is inge- zaaid, ontkiemt voor onze ogen. Blanken worden gezien als ‘vertegen- woordigers van witheid’. Niet meer als individuele zielen, maar - hoe marxistisch - als producten van maatschappelijke machtsverhoudin- gen. De aanduiding ‘mensen van kleur’ is geen inclusieve aanduiding.
Het suggereert dat blanke mensen kleurloos zijn, het heeft een bij- klank van steriliteit en eendimensionaliteit.
UIT DE WETSTRAAT
Citaat van de week > Gerolf Annemans (VB)
“We gaan toch niet democratisch
doen, zeker?”
Het mandaat van de bestuursleden van UNIA - het zogenaamde ‘gelijke kansencen- trum’ dat zegt tegen elke discriminatie te zijn - loopt in februari af. Het Vlaams Par- lement levert vier leden in die raad. Zoals bij tal van raden, gebeurt die aanduiding volgens het principe van de getalsterkte in het Vlaams Parlement en past men om dat te berekenen het zogenaamde systeem D’Hondt toe.
Dat is objectief en geldt voor iedereen op elk moment. Dat zou voor N-VA twee zitjes opleveren, voor het VB één en ook eentje voor CD&V. Nooit eerder was dat een probleem, maar nu wel, want Els Keytsman, de leidende politiek correcte agitprop van UNIA, kan daar niet mee leven: “Gaan we een extreemrechtse partij echt een zitje geven?” Daarom pleit ze voor een ‘à la carte’-aanpassing van de spelregels. Want, zegt ze nog: “De leden moeten deskundig en onafhankelijk zijn en worden aangeduid via een transparante procedure en na een ruime bevraging.”
Het is bekend hoezeer een dergelijke werkwijze nooit waterdicht is en bloot kan staan aan manipulatie en subjectiviteit. Alles is dus goed om de gebruikelijke democratische af- spraken in het Vlaams Parlement nu opzij te schuiven om uiteindelijk te vermijden dat een al te kritische stem tot de raad van bestuur toetreedt. Wat bijvoorbeeld wél kan in de raad van bestuur van de staatsomroep, die toch ook niet de reputatie heeft objectief te zijn, kan dus voor Keytsman niet in UNIA. Net UNIA zou boven alle partijen, strekkingen en politiek gekrakeel moeten staan.
Gerolf Annemans vatte heel dit doorzichtige manoeuvre dan ook sarcastisch, maar tref- fend samen: “We gaan Vlaams Belang toch niet opnemen zeg, wat denken ze wel, we gaan toch niet democratisch doen zeker?” Als het Vlaams Parlement hierop gaat toegeven, dan is het democratische hek wel echt van de dam.
Koning Filip en de
beladen
kroon
Actueel
18 JUNI 2020 5
VLAAMS PARLEMENT
Racisme
Je zou zeggen dat het de hoogste tijd wordt om in reces te gaan. De Paasvakantie is de volksvertegenwoordigers al door de neus ge- boord wegens corona en het lijkt er sterk op dat de dames en heren overspannen begin- nen te raken. Zo was de plenaire woensdag- bijeenkomst een eindeloze marteling zowel naar lengte als naar inhoud. Een groot deel van de vergadering werd namelijk gewijd aan ‘racisme’. Een nogal onoverzichtelijk bak- beest van economische relance-maatregelen werd eveneens behandeld. We zullen daar op terugkomen wanneer dit zich duidelijker af- tekent, maar nu dus racisme.
Het ongelukkige wedervaren in de VS van een Afro-Amerikaan met een voorts lelie- blank palmares heeft ook in onze contreien aanleiding gegeven tot gezelligheidsbij- eenkomsten en een politiek-correct me- dia-offensief. Het moet zijn dat men snakte naar wat variatie op het coronamenu. In het Vlaams Parlement - steeds de vinger aan de maatschappelijke pols - is nu echt de nood- toestand uitgeroepen over de racistische kanker die ons Vlaanderen verteert. Het zal niet verwonderen dat daarbij ook de huisspe- cialiteit van de internationale resolutie werd opgediend, ditmaal om Trump tot de orde te roepen. Filip Dewinter (VB) merkte daarbij op - geheel in de lijn van wat wij al vaker schre- ven over dat internationaal gewijsvinger - dat deze Trump hier zeer van onder de indruk zal zijn.
Hysterisch
Toegegeven, we dachten dat het bij enkele actua-vraagjes zou blijven over het gebeur- de in Brussel en in enkele Vlaamse dorpen (waarmee, tussen haakjes gezegd, meteen alle coronabeperkingen hun gezag bij de bevolking zijn kwijtgeraakt), maar het werd uiteindelijk één hysterische zooi. Een waar feest voor het Vlaams Belang natuurlijk, voor de gebruikelijke huilebalken en voor enke-
le parlementsleden met allochtone wortels (wat eigenlijk van geen tel zou moeten zijn).
Zo was er de neofiete Sihame El Kaouaki- bi (Open Vld), maar of die nog ernstig kan worden genomen na het tragediebetoog dat ze afstak… Vlaanderen is zo ongeveer de hel voor allochtonen en alle andere min- derheden wier zielen hier dagelijks worden vertrapt. Een Nadia Sminate (N-VA) was ge- lukkig wel met rede begiftigd: men moet niet het slachtoffer spelen, maar genieten van de
“oneindige” kansen die Vlaanderen biedt.
Bijzonder goed op dreef was Sam Van Rooy (VB), die stelde dat we in een der minst racis- tische samenlevingen ter wereld leven en dat het eens moet stoppen met al die hypocriete onzin over zogenaamd racisme. Nuttiger zou zijn om het “crapuul” aan te pakken, zodat we voort kunnen met onze deftige samenleving.
Gruwel
Zoals gezegd lagen tal van ideeën ter be- strijding van het racisme voor. De resolutie die Trump moest aanmanen om zijn boeltje schoon te vegen, maar ook vele dingen om Vlaanderen van gruwel te zuiveren. Vanuit Groen en sp.a werd alweer aangedrongen op het invoeren van de beruchte “praktijk- tests” om de discriminatie op bijvoorbeeld arbeids- en huurmarkt terug te dringen. Het is vooral de N-VA die niets van die fetisj wil weten, zodat we daar voorlopig nog van ge- vrijwaard zullen blijven. Waaraan echter niet te ontkomen valt, is het op te tuigen Vlaamse gelijke kansen-ding dat in de plaats moet ko- men van Unia. Als dat in dezelfde sfeer gaat baden als het parlementaire delirium dat we zagen, dan belooft het weinig goeds. Ook de strafrechtelijke vervolging van racisme moet worden aangewakkerd en de maatschappij in het algemeen moet worden doordrongen van antiracistisch besef. Wat daarbij kan helpen is
“herinneringseducatie”, nog wat extra flau- wekul voor het onderwijs erbij. Ja, het is de hoogste tijd om in reces te gaan.
In Vlaanderen staan helaas
geen kranen van melk en honing
Het enigszins zakelijk en nuchter becommentariëren van de “lopende zaken”
van de voorbije politieke week is lastig. Centraal stond het debat over discrimi- natie. Zo begint Bart Eeckhout, hoofdredacteur van De Morgen, zijn jongste arti- kel (13 juni) met een verhaaltje aan een schoolpoort waar een dame hem vertelt dat ze op de woningmarkt geen “wat gerieflijker appartement” vindt. En jawel hoor, “haar Marokkaanse naam sluit vele deuren.”
Dat kan zijn, maar is dat alleen het droeve lot van Marokkanen? Op de woonmarkt is het verre van “alle slagen vuur”. Dan zou de ham- vraag moeten zijn: heeft een verhuurder nog het recht om zelf te beslissen over zijn eigen- dom? Is een pikorde meteen racistisch, en zo ja wanneer wel, wanneer niet?
Eeckhout is ervan overtuigd dat veel men- sen met migratieroots “een persoonlijk ver- haal hebben over discriminatie of racistische bejegening”. Dat zullen veel mensen van rechts erkennen en betreuren. Maar de te- rechte vraag om dat te proberen beperken verliest alle kracht als men met hitsigheid en onzinnige veralgemeningen reageert op die voorvallen.
Woonmarkt
Het Vlaams Parlement heeft daar een paar jaar geleden en nu onlangs weer al ellenlang over vergaderd en hoorzittingen over geor- ganiseerd. Weinig verrassend: in de verslag- geving en analyses ging veel meer aandacht naar progressieve stemmen als professor Pie- ter-Paul Verhaeghe (VUB), Unia (Diversiteits- onderzoek) en het Vlaams huurdersplatform, dan naar andere stemmen zoals die van De Verenigde Eigenaars, of professor Matthias Storme.
Door die vaak eenzijdige duiding over het probleem voelen veel eigenaars zich vaak geculpabiliseerd. Ook zij hebben hun argu- menten in een belangrijk debat over de be-
stemming van bijna een half miljoen woon- eenheden op de privé-markt.
Is het evident dat bij een verhuring in da- lende lijn voorrang wordt verleend aan fa- milie, bekende buurt- of dorpsgenoten, leef- tijdsgenoten, mensen die voldoende goed Nederlands spreken, Vlamingen, mensen met een job, enz.? In welke mate mag rekening worden gehouden met zaken als sociale sta- tus, gezinssituatie, solvabiliteit, enz… Hierover zijn al afspraken gemaakt, maar ze zijn chao- tisch en omstreden.
Welk criterium is voor links aanvaardbaar?
In welke mate zijn praktijktesten en “positieve discriminatie” voor rechts aanvaardbaar? Het debat steekt weer de kop op.
Wie op zoek gaat naar een wijze midden- weg moet erop toezien dat het evenwicht wordt bewaard. Dat niet alleen een meer to- talitair denkende voorhoede van progressie- ven in instellingen en media de lijnen uitzet.
Bart Somers (Open Vld) en zijn opstandige partijgenote Sihame El Kaouakibi hebben een mening. Maar ze zijn hyperkinetisch, met de medewerking van een groot deel van het opi- nieapparaat. Maar er zijn er ook andere.
Arbeidsmarkt
Hetzelfde debat dient zich aan over discri- minatie op de arbeidsmarkt, vooral bij sollici- taties. Hierover kon u al veel meer vernemen in een vorige editie van dit blad (“Discrimi- natie op de arbeidsmarkt: mythes en feiten”).
Ook hierover zijn politici en wetenschap- pers het oneens. “De Gentse hoogleraar Stijn Baert is pro, zolang de checks op sectoraal niveau gebeuren. Jan Denys van de uitzend- groep Randstad is sceptischer”, aldus De Tijd.
Zouden de meeste zelfstandigen en perso- neelsdiensten van grotere bedrijven echt zo venijnig omgaan met de kleur van een solli- citant? Als ze werkvolk nodig hebben allicht niet. Maar ze willen ook skippen op basis van
“profielen”. Zijn die per definitie te kwader trouw?
Cruciaal in dit debat is “het al dan niet complementair zijn van migranten met de ar- beidsmarkt”, weet ook Stijn Baert. Vooral het migratiebeleid in dit land negeert die proble- matiek. En dat weegt meer door in de praktijk.
De werkzaamheidsgraad illustreert het pro- bleem. Die bedraagt bij allochtonen 44 pro- cent, bij de algemene Vlaamse bevolking 75 procent. Dat valt te betreuren, maar het is de realiteit, en die heeft met discriminatie veel minder te maken dan met een onverstandig migratiebeleid.
Een groot deel van de sollicitanten botst op de criteria waaraan ze moeten voldoen. Vaak schort er iets aan de vereiste opleiding en een geschikter diploma, aan taalkennis, en andere criteria. Maar ook hier willen progressieven de toon zetten. Vaak zonder nuance en met omstreden principes als “positieve discrimi- natie”. Dat laatste princiep wist in veel geval- len gelijkheid en vrijheid volledig uit.
Ook in deze willen organisaties als Unia de norm bepalen, vaak met verouderde cijfers (in Gent bij voorbeeld, waar Unizo krachtig op reageerde). Hoe lager de lat van discriminatie wordt gelegd, hoe meer dossiers er opduiken, hoe meer middelen er in beeld komen voor de eigen winkel. Wordt het geen tijd dat die winkel eens tot op het bot wordt omgekeerd?
Ook in deze gaan veel verslaggevers meestal te rade bij radicaal linkse academici als Pieter-Jan Verhaeghe (U Gent), een verhit- te fan van ‘mystery calls’. Het lijkt dan ook een beetje een raadsel waarom Bart De Wever die aanpak ook vrije baan geeft in Antwerpen. Al- licht is dit een onderdeel van zijn contract met de sp.a. Nu goed, als zijn partij hiermee de ex- cessen mee onder controle houdt, zit daar ook een positieve kant aan.
Onderwijs
Hetzelfde overtrokken links activisme gooit zich al jaren zonder nuance op “achterstel- ling” in het onderwijs. De kloof in de onder- wijsresultaten bestaat, maar ze wordt vaak uitvergroot. Bovendien is ook die resultaten- kloof ten dele evident, om redenen hierboven vermeld.
Voor al wie niet oordeelt, maar meteen ver- oordeelt, leggen we het nog eens uit: alle de- mografische statistieken tonen aan hoe groot de instroom van nieuwkomers hier is. Vaak anderstalig. Vaak met jaren schoolse achter- stand.
Armoede
En dan is er nog een sociaal item: de armoe- de. Hier jongleert men met criteria zoals de fameuze armoedegrens. Wie daaronder duikt moet het met een karig budget uitzingen, dat klopt. Maar in ons land vallen werkloze nieuw- komers op zijn minst tijdelijk in het vangnet van de sociale vergoedingen. Met het leefloon worden de ergste noden gelenigd.
Is er iets fout aan de stelling dat ook armoe- de een bijna vanzelfsprekend gevolg is van de toenemende instroom van vaak onbemid- delde of minder geschoolde nieuwkomers?
Probeer die mensen billijk te helpen, maar beperk de onbezonnen instroom. Dat hoort bij een democratie. Die heeft geen nood aan de hyperbolen van een utopisch socialisme.
Ook in Vlaanderen staan helaas geen kranen van melk en honing. Wat veel mensen niet aanvaarden, is dat dit soort vragen en opmer- kingen meteen wordt vertaald in “achterstel- ling”, of verwerpelijke “discriminatie”. Doe iets aan de excessen, maar wees behoedzaam met het algemeen beleid.
Wie in Vlaanderen is, zich hier aanpast aan gebruiken en conventies én beschikt over voldoende wil om iets te doen aan taalachter- stand en gebrekkige scholing, krijgt mooie kansen. Met dien verstande dat onze politici de tering naar de nering moeten zetten.
ANJA PIETERS
Zo’n tripartite, samengesteld uit de drie traditionele partijen (CD&V, Open Vld en sp.a en PS, MR en CdH) zou een minder- heidsregering zijn, met 71 van de 150 Ka- merzetels. Ten minste vijf, maar om vlot te kunnen werken nog wat meer zetels te kort voor een meerderheid.
Dat zoiets kan, bewijzen vandaag Noorwe- gen, Denemarken, Spanje en Portugal. Maar in dit gespleten land staan wel wat prakti- sche bezwaren in de weg.
Welke oppositiepartij zou die minderheid structureel steunen, als er geen boter bij de vis is? De N-VA en Vlaams Belang? Ja, zot zijn doet geen zeer, zeggen ze. Ecolo en Groen dan? Ecolo zegt al “non”. En een luxeposi- tie voor Groen, daar zullen ze, zeker bij de Vlaamse liberalen, toch eens over nadenken als het gaat over sociaal-economische en fis- cale dossiers, over migratie, veiligheid, enz.
Bij de christen-democraten ligt Hilde Crevits dwars.
En dan is er nog het communautaire ad- dertje. De drie Vlaamse traditionele partijen zijn samen (sic) maar goed voor 33 van de 89 zetels in de Nederlandstalige taalgroep. In
2014 nog goed voor 48 procent van de stem- men, vorig jaar nog voor 38 procent.
Nog een probleem: de frictie tussen de Vlaamse en de federale regering. In Vlaan- deren bestuurt vandaag de N-VA mee, de sp.a niet. Langs Franstalige kant zit de CdH noch in de Waalse en Brusselse gewestrege- ringen, noch in de Franse gemeenschapsre- gering. En de MR mocht niet meespelen in Brussel. Kunt u nog volgen?
Of Sophie Wilmès staat te trappelen om de klus te klaren voor de PS, is onwaarschijnlijk.
Bovendien zouden in de formule van de snuffelaars CD&V en Open Vld allicht één van hun drie ministers moeten inleveren. De MR, goed bedeeld in Europa met Michel en Reynders nog wat meer.
De snuffelaars zullen wat wierook krijgen in de pers. Het begon al goed bij Phara. Dat alleen al, zou een waarschuwing moeten zijn dat ze weinig kans maken om te slagen. De peiling die er allicht komende week komt, kan mogelijks nog een rol spelen, maar de kans wordt groter dat de burger in het najaar de kans krijgt om zijn gedacht te zeggen. Het
wordt tijd. A.P.
Snuffelaars maken brokken
Zouden de socialistische snuffelaars erin slagen een federale regering in
gang te zetten? Een tripartite, dan nog? Magnette en Conner Rousseau bakten
in hun rode oven vooral een windei.
Verkeerde onderwijsprioriteiten
Investeren in meer plaatsen in het Nederlandstalig onderwijs in Brus- sel is één zaak, maar wordt het niet tijd dat men wat meer gaat investe- ren in degenen voor wie dit aanbod in eerste instantie gecreëerd is? Er is een standaardbenadering, die van de BRUZZ-bobo’s zeg maar. Wie echter wat meer interesse voor de eigen taalgemeenschap combineert met een historische kijk, komt uit op een andere redenering. We begin- nen met het eerste, het onderwijssyllogisme.
Syllogisme 1
Maior – Brussel is een mozaïek van min- derheden, erg multi-, pluri- en dergelijke, kortom het universum zoals ervaren door de BRUZZ-bobo’s. Het is een momentopname die ze van de stad maken, zonder historische kennis of diepgang, wat in deze niet onbe- langrijk is. Franse gemeenschap? Vlaamse gemeenschap? Politieke relikwieën zijn het, ingehaald door de recente Brusselse ge- schiedenis.
Minor – Ook in deze realiteit moet elk kind naar school, alleen blijken er te weinig plaatsen te zijn. En dan hebben we het nog niet over de kwaliteit, die melodramatische wending van de opbouw besparen we ons even.
Besluit – Er moet meer geïnvesteerd wor- den in onderwijs, want een kind is gewoon toch een kind. Nu zit je met die beide ge- meenschappen - relikwieën! - waarmee we het moeten doen, maar dat is niet de essen-
tie: vraag en aanbod op gewestniveau moe- ten kloppen, punt. En dus kan Vlaanderen, rijk en egoïstisch, maar beter wat meer in de buidel tasten.
Quod erat demonstrandum, of staat het huis toch niet zo stevig overeind?
Syllogisme 2
Laten we er een ander syllogisme tegen- over plaatsen (het staat u vrij een naam te bedenken), bedacht door iemand die zelf een product is van het Nederlandstalig on- derwijs in de hoofdstad, de dingen in de periode van de jaren tachtig van de vorige eeuw fors zag veranderen en nu zelf een zoon heeft in een Brussels college.
Maior – Door een te klein en onvoldoen- de kwalitatief aanbod aan Nederlandstalig onderwijs in combinatie met een enorme sociale druk is het onderwijs in Brussel een belangrijke verfransingsmotor geweest. Dat er toch werk van gemaakt werd, was aan
Vlaamse inspanningen te danken. Steun kreeg men er aan Franstalige kant niet voor, op geen enkel niveau.
Minor – Tot in de jaren tachtig bestond een reële vrees over de toekomst van dat Nederlandstalig onderwijs, tot een bepaal- de kentering optrad (“Rijk worden met ta- len,” luidde de campagne). Bewust van de maatschappelijke evoluties en het groeiend belang van onze taal, vonden steeds meer Franstalige kinderen hun weg naar het Ne- derlandstalig onderwijs. En waar men dis- creter over was, maar wat daarom niet min- der pertinent was: de vervreemding van steeds meer Franstalige scholen. Het zorgde alvast voor een grotere kennis van het Ne- derlands, wat sowieso een goede zaak is.
Maar vooral: kinderen van ‘Nederlandstali- ge’ huize ondervonden geen problemen om zich in de school van hun keuze in te schrij- ven.
Besluit – Als we vandaag, het is een jaar- lijks ritueel, weer moeten horen dat kinde- ren afkomstig uit precies dit kernpubliek geen plaats vinden in hun school van keuze, terwijl tegelijkertijd het Nederlandstalig on- derwijs uitgegroeid is tot een grote taalleer- gang voor anderstaligen van verschillende pluimage, dan geeft ons dit een bijzonder onprettig gevoel. Het toont ook aan dat het systeem niet werkt.
Binnenland 18 JUNI 2020
6
Kernpubliek
De reactie van de BRUZZ-bobo’s is voor- spelbaar: ondergetekende heeft niet door hoe Brussel veranderd is.
En dan de dooddoener: wie beschouw je als Nederlandstalig om voorrang te geven?
Vandaag kijkt men naar diploma moeder, taaltest en dergelijke, kwestie van het toch wat objectief te maken. Werken met criteria is onvermijdelijk in iets wat zich een rechts- staat noemt, maar toch.
Wat als men er zijn doel niet mee bereikt?
Want nu kan men eindeloos filosoferen over wat Vlaams, Nederlands en dergelijke is. Punt is dat bepaalde ouders verhuizen uit Brussel omwille van het feit dat ze geen plaats krijgen op een school die hun kind kwalitatief onderwijs moet verschaffen, net zoals dat elders het geval zou zijn, van Veurne tot Maaseik. Stuk voor stuk zijn het flagrante voorbeelden van hoe je dat eigen kernpubliek in de kou laat staan.
Wie in deze tijden minister van Onderwijs wordt, treft inzake de Brusselse situatie een enorme erfenis op zijn bureau aan. Maar misschien mogen we de lat wat hoger leg- gen voor de eerste Vlaams-nationalist op deze post?
KNIN.
BRUSSEL
VB maakt coronabeleid met de grond gelijk in
“Coronablunderboek”
Barbara Pas en Chris Janssens, fractievoorzitters voor het VB in res- pectievelijk de Kamer van Volksvertegenwoordigers en het Vlaams Parlement, schreven een “Coronablunderboek” waarin zij ongena- dig afrekenen met de opgestapelde blunders van de regering en de zogenaamde “superkern” van 10 partijen. Ze wijzen echter niet al- leen vermanend in de richting van ‘de politiek’, maar ook naar de manke Belgische staatsstructuur die loodzwaar op de besluitvor- ming weegt en er zelfs een hinderpaal voor is.
Het boek is een kroniek van een reeks opeenvolgende fouten die de Belgische en de Vlaamse regeringen de voorbije maan- den uit onkunde, politieke berekening en onmacht aan elkaar regen. Het is een vlot leesbaar werkstuk dat systematisch de vele zaken die we de voorbije maanden verna- men in de media helder en voorzien van commentaren en beschouwingen op een rijtje zet.
Het verhaal loopt van het minimaliseren van het risico en het gevaar in februari en maart tot het huidig en aanhoudend fiasco met de mondmaskers. Aan de hand van uitspraken, data, feiten en getuigenissen is dit boek een aanklacht tegen het beleid, waarbij vooral hoofdrolspelers als Maggie De Block (Open Vld), Wouter Beke (CD&V), eerste minister Wilmès, maar ook de po- litiek gekleurde viroloog Marc Van Ranst spitsroeden moeten lopen. Symbolisch voor de ongeziene en onwaarschijnlijke mondmaskersaga wordt op de kaft Maggie De Block afgebeeld met een mondmasker voor de… ogen.
Pleidooi voor homogene Vlaamse bevoegdheden
De auteurs nemen het de regering in het algemeen en de bevoegde ministers in het bijzonder erg kwalijk dat zij de zaak aanvankelijk zwaar onderschat en gemi- nimaliseerd hebben, in die mate zelfs dat zij mensen die aan de alarmbel bleven
trekken belachelijk maakten en uitschol- den. Dan was er de geheimdoenerij rond de vernietigde mondmaskervoorraad, de tekorten in de beschermende kledij, de malafide bestellingen van mondmaskers, het ontbreken van testen voor patiënten en personeel, de tragiek met vele doden in de woonzorgcentra, het in de steek laten van het hardwerkende en besmettingsrisi- co-lopende personeel,…
Het Vlaams Belang is ervan overtuigd dat deze crisis heeft aangetoond dat het alle- maal beter zou verlopen zijn indien Vlaan- deren zelf het voortouw had kunnen nemen om dát te doen waar de treuzelende en onzekere federale regering de ene steek na de andere liet vallen en veel tijd ver- loor. De partij pleit dan ook opnieuw voor het creëren van homogene bevoegdheden voor Vlaanderen, zoals Zorgnet-Icuro dat ook al bepleitte voor de zorgbevoegdhe- den. Maar de partij wil ook dat de woon- zorgcentra anders georganiseerd worden, in kleinere ‘leefbubbels’ bijvoorbeeld waar ouderenzorg op mensenmaat met goed ge- organiseerde teams de regel is.
En natuurlijk volgt er ook een stevig plei- dooi voor de oprichting van een heuse par- lementaire onderzoekscommissie om op het niveau van een onderzoeksrechter te kunnen aantonen wat er allemaal is misge- lopen én wie daarvoor verantwoordelijk is.
De partij diende in die zin al een voorstel in de Kamer in. Het boek sluit overigens af met een indrukwekkende lijst van parle- mentaire initiatieven (vragen en voorstel- len) in coronacontext.
Leuk om weten is dat de opbrengst van het boek integraal naar de zorgsector gaat.
KVDP Barbara Pas en Chris Janssens, “Corona- blunderboek”, Uitgeverij Egmont, juni 2020, 145 blz., ISBN 978 907 8898 55 9 Prijs: 12 euro (10 euro + 2 euro verzendingskosten).
Bestellen door overschrijving op BE56 3200 0482 2788 t.n.v. Egmont of via 02 219 60 09.
Wat een bende…
De Bende-onderzoekers zijn op zoek naar een man op een foto… die wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn. Tja, de foto was al in bezit van de onderzoekers in 1986. Hoe belangrijk de man op de foto ook is, vieren- dertig jaar lang werd er niets of nauwelijks iets mee gedaan.
Jarenlang is het Bende-onderzoek tel- kens opnieuw in de richting van extreem- rechts gestuurd, al dan niet op aansturen van linkse onderzoeks(sic)journalisten zoals Walter De Bock of Hugo Gijsels.
Beiden baseerden hun bevindingen op de structuur A kent B, en B kent C, dus A kent C. Maar alle ‘onthullingen’ van deze links-activisitische journalisten, leidden op geen enkel ogenblik naar een oplos- sing. Als men nu op zoek gaat naar een onbekende man, dan moet men zeker niet zoeken in de richting van extreem- rechts, noch in het Nederlands of Frans- talig milieu.
Waarom niet? Omdat iedereen die ac- tief was of is bij radicaalrechts, gekend is bij de Staatsveiligheid. Er is ongelooflijk veel tijd verloren door de piste richting extreemrechts te volgen en te blijven uitdiepen. Volgens mij werd die richting gevolgd als afleidingsmanoeuvre voor de echte daders. Twee jaar geleden pu- bliceerde dit blad een dossiertje over de mogelijke connectie tussen ex-huurlin- gen die in Katanga hadden gevochten en
de Bende van Nijvel. Er zijn heel wat raak- punten en ook deze foto van een man in kaki-uniform, poserend met een geweer van zwaar kaliber, doet ons wederom in die richting kijken. Nu nog de speurders overtuigen…
KARL VAN CAMP
