Fluiten in het donkerDit weekeinde ging de kogel helemaal door de kerk. Traditio-

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

66

jaargang • nummer 49 • woensdag 7 december 2011 1,90 euro

Deze week :

• Geen bazooka om euro te redden 2

• Briefje aan Steve Stevaert 3

• Mustafa zoon van Ali

(Kemal Atatürk) 4

• Luc Rademakers en de Walen 7

• Hulp voor Orania 11

• Zangfeest 75 11

Fluiten in het donker

Dit weekeinde ging de kogel helemaal door de kerk. Traditio- neel eindigen regeringsonderhandelingen met partijcongressen, waar formeel het licht op groen wordt gezet. Dat gebeurde in de zes gevallen probleemloos. Bij de Vlaamse partijen heerste haast euforie over het afgesloten akkoord, met veel op-eigen-borstklop- perij. “Beste vrienden, wij zetten het land weer op orde”, klonk het onbescheiden uit de mond van Wouter Beke op de CD&V-bijeen- komst. Die werd een beetje geanimeerd door Vlaamsgezinde actie- voerders van VVB, TAK en Voorpost. “Di Rupo-akkoorden: niet in mijn naam”, stond op de pamfletten, maar blijkbaar wel heel erg in naam van het CD&V-kader. De pret kon helemaal niet op toen Beke een sneer uitdeelde naar Bart de Wever, terwijl Leterme werd gevierd als een heilige.

Ook Alexander de Croo bleek heel erg tevreden over zichzelf.

“Dankzij de liberalen zijn we de weg ingeslagen die ons uit de cri- sis zal leiden”, wist de blauwe voorzitter zijn aanhangers te mel- den. Bruno Tobback bleef het meest bescheiden. “Wij zijn bereid verantwoordelijkheid op te nemen in moeilijke tijden”, hield hij het erg rustig. Hij gaf toe dat er pittig werd gedebatteerd over een aantal maatregelen. Al bij al heerste er bij de socialisten dus nog de meeste scepsis.

De situatie tussen sp.a en beide andere Vlaamse partijen is erg verschillend. De vakbonden trokken vrijdag op straat om hun onge- noegen te uiten over het bereikte akkoord. Ze waren met enkele tienduizenden om de druk langs links op te drijven. Maar echt revo- lutionaire taal klonk er niet. De regering is gewaarschuwd, hoop- ten de vakbondsbonzen. Van aansluitende harde acties was niet veel te vernemen. Zouden de syndicaten dan toch beseffen dat ze echt wel in een andere wereld leven dan degene waarin de werke- lijkheid zich afspeelt? De oude verworvenheden staan inderdaad op het spel, dat hebben ze daar goed gezien. Dat die oude verwor- venheden totaal niet meer te handhaven zijn, dat is nog niet echt doorgedrongen. Tja, wie verwacht enige visie op lange termijn van onze syndicaten? De sp.a wil de bevriende vakbond niet meer voor het hoofd stoten dan nodig en vandaar Tobbacks gebrek aan hoe- rakreten. Maar het besef dat die vakbonden intussen wel heel ver weg zijn afgedreven van het gezonde verstand, verzwakt de kracht van hun kritiek aanzienlijk. Het brede publiek onthoudt van die vrij- dagstaking vooral dat er nog langer in de file moest worden aan- geschoven dan anders.

CD&V en Open Vld hebben te kampen met een grotere nacht- merrie en die heet N-VA. Net voor de partijsamenscholingen maak-

ten RTBF en La Libre Belgique de resultaten bekend van een pei- ling, die werd afgenomen na het begrotingsakkoord. De cijfers zijn verwoestend voor de twee partijen die in Vlaanderen het meest verantwoordelijk worden geacht voor het dumpen van de grootste partij van het noorden van het land. CD&V zou terugvallen van de al dramatische 17,3% in juni 2010 naar een beschamende 12,7%.

Dat is nog 0,1% meer dan Open Vld, dat ook nog eens een vol pro- cent moet inleveren. Samen met sp.a komen de drie Vlaamse coa- litiepartijen niet meer aan 39%. N-VA zou op z’n eentje bijna 40%

halen. Zondag was het de beurt aan VTM/De Morgen om met een peiling uit te pakken. De resultaten bleken weliswaar in details af te wijken, maar de tendens was dezelfde. De drie Vlaamse par- tijen samen zijn in dit geval nog zowat 41% van de Vlaamse stem- men waard. N-VA is ook hier de winnaar, weliswaar met “slechts”

35%. Reken dan wel mee dat het Vlaams Belang bij VTM een kleine drie procent beter scoort. De 11,1% is nog niet meteen geweldig en betekent een bijkomend verlies van 1,5%, maar zo’n cijfer met twee getallen voor de komma biedt toch wat meer perspectief dan de droevige 8,4% bij RTBF.

Genoeg over de details. Dat de regering-Di Rupo in Franstalig België wel op een brede volkssteun kan rekenen en in Vlaande- ren absoluut niet gesteund wordt, staat als een paal boven water.

Het gejoel bij de CD&V- en de Open Vld-leden klinkt eerder als het luide gezang van een kind dat zijn angst in het donker wil wegschreeuwen. Tenslotte zaten er in die congreszalen ook maar zo’n 500 allertrouwsten der trouwen verzameld. Zij wilden elkaar de moed inpompen die hen bij het buitenkomen uit de beschut- ting van de gelegenheidsclublokalen alweer snel in de schoenen zal gezakt zijn.

Het ziet er bepaald niet prettig uit voor de troepen van Beke en De Croo. Het afsluiten van een akkoord zal wellicht het hoogtepunt van deze regering blijken te zijn. Na zowat 540 dagen besluiteloos- heid reageert een deel van het publiek zeker opgelucht op het feit van een akkoord op zich. En dan nog krijgen die partijen klappen.

Wat gaat het worden als de gevolgen van de afspraken aan den lijve gevoeld worden door de kiezers? Nu houden de media ons voor dat er fors maar relatief pijnloos bespaard en belast wordt. Maar tot nu betreft het woorden en cijfers op verduldig papier. Als die worden omgezet in maatregelen – met het nodige onderlinge gebakkelei – dreigt de afkeer van het Vlaamse publiek nog groter te worden.

Ons niet gelaten.

Het minderhedenverdrag van de Raad van Europa zorgt in dit land voor een hoop communau- taire spanningen. De Franstaligen, met het FDF op kop, hopen via die weg bijkomende rechten voor de Franstaligen in Vlaanderen te kun- nen afdwingen.

De meer Vlaamsgezinde partijen zijn daar als de dood voor. Vandaar dat Vlaanderen tot vandaag uitdrukkelijk weigerde het minderhedenverdrag te ratificeren. Frankrijk deed dat ook niet.

De N-VA stelt zich op Vlaams niveau erg scherp op in deze zaak en zorgde er voor dat ook de huidige Vlaamse rege- ring afwijzend bleef. CD&V-voorzitter Beke maakte van dat thema eind juli een breekpunt. Om CD&V toch mee in de onderhandelingsboot te krijgen, ver- huisde Di Rupo de bespreking van deze zaak naar een commissie, waar ze dan hopelijk ook nooit wegraakt.

Protocol 12

Blijkbaar weten voldoende Vlaamse partijen tenminste in deze zaak het been stijf genoeg te houden om die dijkbreuk te vermijden. We wachten wel in spanning af of de verwijzing naar die commissie voldoende zal zijn om het onheil af te wenden. Want er zijn omwegen, die mogelijk niet minder gevaarlijk zullen blijken.

Vorige week keurde de Senaat het zogenaamde protocol nr. 12 bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens goed. Een hoogdag voor het FDF, dat al lang ijvert om het zover te krijgen. Protocol nr. 12 voegt het antidiscriminatiebeginsel toe aan het mensenrechtenverdrag. Het Europees Hof van Justitie in Straatsburg krijgt de bevoegdheid te oordelen over alle mogelijke betwistingen inzake moge- lijke discriminaties.

Twee senatoren gooiden zich fel in het verzet tegen de goedkeuring van dit protocol. Bart Laeremans (Vlaams Belang) en Jürgen Ceder (sedert zijn uittreding uit die partij “onafhanke- lijk”) mochten inhoudelijk dan al ijzer- sterk uit de senatorshoek komen, ze moesten toch het hoofd buigen voor de meerderheid.

“Dictature des juges”

Laeremans vertrouwt dat Europees Hof niet echt. “In een linkse missione- ringsdrang probeert dit Hof zich steeds nadrukkelijker in de plaats te stellen van democratisch verkozen regeringen en wordt behoorlijke wetgeving van natio- nale lidstaten op de helling gezet”, vindt de VB-senator. Hij wijst erop dat 47 Europese landen in april “in een geza- menlijke verklaring het Europees Hof hebben opgeroepen zich te bezinnen over zijn ongepaste machtsuitbreiding”.

Volgens Laeremans dreigen we te ver- glijden van een op zich al betwistbare gouvernement des juges – waarbij rech- ters door hun interpretatie heel ver gaan in het bepalen hoe wetten moe- ten begrepen worden – naar een dic- tature des juges. In de toekomst wordt het verboden “nationale minderheden”

te discrimineren. Lees verder blz 2.

Opent N-VA

mee de doos

van Pandora?

De dingen dezer dagen 2

“Rechts” bestaat niet...

De euforie over de regeringsvorming spatte af van de televisieschermen en de opiniebladzijden. De vorst uitte zijn grote tevredenheid. De “spontane glimlach” op de gezichten van de onderhandelaars werd, zo mogelijk, nog breder. Parallel groeide hun eigendunk en aanverwante grootspraak in de

“Vlaamse” regimemedia. Om nog te zwij- gen over onderhuidse Belgische krachten in instellingen allerhande. Bijvoorbeeld een Vlaamse universiteit. De daardoor gecre- eerde “harmonie” maakt dat het “momen- tum” daar is om, alle remmen los, operatie

“afmaken N-VA” op de goegemeente los te laten. Als blijk van eeuwige trouw aan vorst en vaderland en, in één moeite, als bewijs van eeuwig onderdanig buigen voor en gehoor- zamen aan de Franstalige overheersing.

Bleekneus en tsjevenvoorzitter Wouter Beke kwam de eer toe het “momentum” te lanceren door min of meer te pleiten voor aanleg van een of ander “cordon” rond de partij, waarmee zijn voorganger uit Ieper een coalitie smeedde. Of interpreteer ik het amper verborgen agendapunt van Beke ver- keerd, als hij uitkraamt dat, “als de N-VA niet

...of mag niet bestaan. Het is zoals u verkiest. Als het besef maar doordringt dat “rechts” een hersenspinsel is dat niet past in een democratie op zijn Belgisch, waarin de traditionele partijen de beleidsdienst uitmaken. Na het deskundige buitenspel zetten van de grootste partij van het land zal er “geregeerd” worden door een traditionele “tripartiete”, geleid door een Italo-Belg. Er is een tekort aan toeters en bellen om te bazuinen dat De Wever en co zichzelf schaakmat hebben gezet, en daardoor hun kiezers belazerden.

Geen bazooka om euro te redden

Uit de smalle beursstraat

De eurozone strompelt van crisis naar crisis. Een aantal economen beweert dat de oplossing voor het grijpen ligt: de Europese Centrale Bank (ECB) moet haar bazooka bovenhalen. Het is een metafoor om aan te geven dat de ECB massaal schulden van probleemlanden uit de eurozone moet opkopen, om zo de financiële markten te paaien. Mensen als Paul de Grauwe bezweren de ECB bijna om die piste te bewande- len. Zij dwalen.

Het kan geen kwaad uit te leggen wat de bazooka van de ECB precies inhoudt. Het is alom bekend: de voorbije maanden hebben Zuid-Europese landen het steeds moei- lijker om zichzelf te financieren. Beleggers (pensioenfondsen, banken, grote beleggings- fondsen) verkopen massaal obligaties van die landen. Niemand wil die opkopen omdat men vreest voor wanbetaling. Dat stuwt de rentevoeten omhoog. Om te vermijden dat landen als Griekenland, Portugal en Italië nog hogere rentevoeten moeten betalen, of (erger) zich niet kunnen financieren, zodat ze bankroet gaan, komt de ECB tussen.

Vanuit Frankfurt worden overheidsobligaties van die probleemlanden opgekocht.

Intussen heeft de ECB al voor 600 miljard staatsbons van die landen overgenomen.

Wenst de ECB – zoals De Grauwe en co het willen – de hele zuidelijke flank van de eurozone te stabiliseren, dan moet ze zo’n 3.000 miljard euro schulden opkopen, een veelvoud van het huidige bedrag. Een massale hoeveelheid schulden dus, maar de ECB kan die in theorie overnemen. Als ze al die schulden opkoopt, hanteert de ECB vol- gens economen de “big bazooka”. Zo’n operatie komt neer op het onbeperkt drukken van geld en dat is een privilege van centrale banken.

Probleem is echter dat het hanteren van die monetaire bazooka allerlei onaange- name gevolgen met zich meebrengt. Wanneer de ECB de staatsobligaties overkoopt van privéspelers die ze absoluut kwijt willen, komt er massaal geld vrij in de econo- mie. Pensioenfondsen en andere financiële groepen gaan dat geld opnieuw beleggen in grondstoffen, vastgoed en landbouwproducten. Daar dreigen dan nieuwe zeepbellen te ontstaan die de economie ontwrichten. Dan zijn we terug bij af. Bovendien stijgt de kans op inflatie. En dat is het grootste probleem.

Het is precies de taak van de ECB de inflatie tegen te gaan. De instelling zou zijn eigen principes verloochenen als het inflatie aanwakkert. Bovendien komt ook de onafhan- kelijkheid van de ECB in gevaar, het alfa en omega van centraal bankieren.

De ECB moet kunnen opereren los van politieke druk. Als er massaal geld wordt gedrukt dan is de ECB de gijzelaar van de politiek. Want in de praktijk betekent dit dat landen onbeperkt schulden kunnen maken en geen verantwoordelijk beleid moe- ten voeren. Als het misloopt, koopt de ECB die schulden toch over, is de redenering.

Voor Duitsland, dat angstvallig waakt over de onafhankelijkheid van de ECB, is het aanwenden van de geldpers om de eurocrisis op te lossen, en dus het aanjagen van de inflatie, een nachtmerrie. Dat heeft te maken met een trauma uit het verleden. De Duit- sers willen de hyperinflatie die zich in 1922-’23 heeft voorgedaan niet meer meemaken.

Te hoge inflatie ondermijnt om meerdere redenen een gezonde economische werking en dreigt zelfs de samenleving te destabiliseren. Door hoge inflatie smelt spaargeld weg, wat zeer slecht nieuws is voor de middenklasse. In een moderne democratie en een vrije markteconomie is een sterke middenklasse cruciaal voor de politieke stabiliteit.

Duitsland is trouw aan wat men de prekeynesiaanse kwantiteitstheorie noemt. Vol- gens die school wordt economische groei bepaald door een stijging van de producti- viteit, technologische vooruitgang, rechtszekerheid en een goede werking van de vrije markteconomie. Bovendien kan economische groei maar goed functioneren bij een lage inflatie. Deze theorie brengt met zich mee dat het monetaire beleid strikte regels moet respecteren, zoals de geldhoeveelheid niet te veel laten toenemen. Duitsland is bereid geweest de Duitse mark en de Bundesbank op te geven in ruil voor een Euro- pees beleid gericht op het beteugelen van de inflatie. Dat principe komt nu in gevaar.

Vandaar dat een aantal Duitse kopstukken van de ECB, zoals Jürgen Stark, de voorbije maanden ontslag genomen heeft.

Zij vinden dat de ECB niet kan tussenkomen door de schulden van de Zuid-Euro- pese landen massaal op te kopen. Die landen moeten de tering naar de nering zetten.

Dan zal het internationaal vertrouwen in de Zuid-Europese economieën toenemen en kunnen ze op de financiële markten goedkoper lenen.

Het ziet ernaar uit dat Duitsland het been stijf zal houden. Bondskanselier Angela Merkel zal enkel aanvaarden dat de ECB gericht (beperkt en niet massaal) schulden opkoopt op voorwaarde dat de Zuid-Europese landen hun begrotingsbeleid door Duitsland laten bepalen. Dit betekent het opheffen van de economische soevereiniteit.

De Duitsers hebben tijdens twee wereldoorlogen geprobeerd Europa te domineren.

Bijna een eeuw na de eerste wereldbrand zijn ze toch baas op het oude continent, zon- der een schot te lossen. De Duitse overheersing is er via economische weg gekomen.

A^ngélique VAnderstrAeten

oplet, ze meer op het Vlaams Blok dan op de Volksunie gaat lijken”? Het zijn woorden van de man die op zijn (politiek) erewoord ver- klaarde met zijn partij nooit in een regering zonder N-VA te zullen stappen. Het moet zijn dat Beke zich gesterkt voelde door enige voorkennis van – o, wonderbaarlijk toeval – een na zijn uithalen plotsklaps aan het poli- tieke zwerk verschenen “indringende” stu- die van een pakket sociologen van de KU Leuven. De studie zag het licht onder leiding van Marc Swyngedouw, die niet bepaald als trouwe minnaar van het Vlaamse gedach- tegoed bekend staat. Vandaar allicht dat hij voor nadere duiding prompt werd opge- voerd voor camera en praatpeer van de VRT.

Als Beke “vreemd genoeg” vaststelde dat het “genetische materiaal” (sic) van N-VA serieus gewijzigd is, en er “zeer weinig van haar kiezers zijn die de partij inschatten als economisch rechts”, dan citeerde hij recht- streeks uit genoemde studie. Niet gehin- derd door dossierkennis ter zake, maar al electoraal vooruitkijkend, voegde hij er nog aan toe dat het economische programma van de N-VA het best bewaarde geheim van

de Wetstraat moet zijn. Daarmee bedoelde hij dat “economisch rechts” niet bestaat en bij uitbreiding – waarom niet? – rechts “tout court”. Het heeft, met andere woorden, geen zin voor “verandering” en op N-VA te blijven stemmen. De boodschap is duidelijk:

“stem opnieuw “traditioneel, want wij zijn er voor de mensen”.

Waar de tijd...

Dat Luc van der Kelen belgicist tot in de kist is, notoire logebroeder en topheraut van de “weg met ons”-gedachte staat haaks op het gegeven dat Het Laatste Nieuws de meest verkochte en gelezen krant in Vlaan- deren is. De man lijkt franskiljons beze- ten. Zijn opiniestukken zijn dikwijls gesne- den koek voor overname in haatkrant Le Soir. In de krant van 29/11 liet hij onder de veelzeggende titel “Neen, De Wever heeft geen gelijk” weten dat een regering-Di Rupo meer instemming van “rechts” krijgt dan van “links”. Want aan de linkerzijde lie- pen de vakbonden storm. Die vaststelling illustreert, aldus Van der Kelen, “dat de extreme kritiek van de N-VA op de begro- ting en de hervormingen onredelijk is. Zo niet, zouden de vakbonden tevreden zijn geweest. Rechts bestaat dus wel àls het in het Belgische kraam past. Dat het precies de vakbonden zijn voor wie onder vorige

traditionele regeringen “nooit genoeg” het ordewoord was, dat het land mee naar de afgrondrand voerde, vergat VDK er bij te zeggen. Terwijl hij wat verder in zijn eigen logica wel “tabula rasa” predikte voor toe- standen die niet langer houdbaar zijn. Dat die zonder uitzondering onder “traditionele”

regeringen tot stand kwamen, was als detail allicht verwaarloosbaar.

Alles kan echter altijd beter. Ook voor Luc van der Kelen. In zijn krant van 30/11 lanceerde hij de smeekbede: “Geef ons een goede regering.” Dat die, op de PS na, enkel uit verliezers van de “democratische” ver- kiezingen 2010 bestaat, is voor hem duide- lijk een verwaarloosbaar “detail”. Klap op de vuurpijl was de afsluiter van zijn smeek- bede voor een goede regering: “Of daar nu 7 of 8 Franstaligen in zitten, mag deze kelk aan ons voorbijgaan?” Is een evenknie van deze eminente opiniescribent denkbaar in het Franstalige mediawereldje mocht in Bel- gië een regering gevormd worden met én een Franstalige minderheid, én met een pre- mier die elk woord radbraakt dat hij in de taal van Molière in de mond neemt? Giste- ren niet, vandaag niet en morgen evenmin.

Zo’n regering zou trouwens “rechts” zijn. En vermits “rechts” ondanks de Vlaamse kiezer

niet bestaat... d.M^ol

Vervolg van blz. 1

Op zich lijkt daar niet veel tegen in te brengen, maar het is absoluut onduidelijk wat “nationale minderheden” zijn. Vallen Vlaams-Brabantse villabewoners die zich liever bedienen van de taal van Molière daar onder? Voor het FDF biedt het protocol in elk geval nieuwe kansen om de erkenning van de Franstaligen in Vlaanderen via Euro- pese weg – dat wil zeggen, zonder dat wij er nog enige zeg over hebben – af te dwingen.

Jürgen Ceder wijst erop dat grondwet- telijke bepalingen altijd door een nieuwe meerderheid kunnen worden gewijzigd. Nu

“geven we voorgoed het recht uit handen om te bepalen wat gelijkheid en discrimi- natie volgens ons inhouden. Elke verdere invulling van die begrippen zal door rech- ters gebeuren en niet via een democrati- sche besluitvorming”. Ceder stipt ook aan dat Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Polen en Zweden het protocol niet willen onderte- kenen. Duitsland, Oostenrijk en Italië deden dat wel, maar ratificeerden het nooit. Zwit- serland gaf aan waarom het niet wil meespe- len. Daar vinden ze dat het onmogelijk te voorspellen is welke impact dat protocol zal hebben op de interne Zwitserse rechtsorde.

Hete soep

Men moet niet meteen geloven dat de erg- ste interpretatie van de mogelijke gevolgen van dat protocol de enige juiste is, om in te zien dat er heel wat gevaren aan vasthan- gen. Blijkbaar vindt N-VA dat de soep heel wat minder heet zal gegeten worden dan ze wordt opgediend. Zou kunnen, en we hopen

Opent N-VA mee de doos van Pandora?

dat natuurlijk van harte. Maar het is wel een gok, die erg verkeerd kan uitpakken.

In de Senaat keurde N-VA het protocol goed. De argumentatie die N-VA-senator Karl Vanlouwe ontwikkelde, was mager. Een meer overtuigende verantwoording voor het stemgedrag was welkom geweest, want de risico’s zijn groot. Laeremans citeerde uit een nota van de Vlaamse administratie over dat protocol 12, waar wordt aangedrongen op waakzaamheid. Blijkbaar zijn niet alleen de diehards van Vlaams Belang (de huidige en de gewezen) achterdochtig.

Bij de behandeling in de commissie werd dan nog een vreemd nummer opgevoerd, onder voorzitterschap van Karl Vanlouwe.

De zitting werd te elfder ure met een kwar- tier vervroegd, zodat Bart Laeremans, die een andere commissie bijwoonde, zeven- tien minuten te laat arriveerde. Toen was de stemming al achter de rug en moest Laere- mans in de plenaire vergadering pleiten voor de terugzending naar de commissie. Tever- geefs, zoals u al had begrepen. Laeremans’

vraag om Matthias Storme op te roepen als deskundige, verviel daardoor. Vreemd dat N-VA daar geen graten in zag, want die- zelfde Matthias Storme is lid van de partij- raad van de... N-VA.

Dat N-VA niet kiest voor de weg van de zuivere principes om met een meer prag- matisch imago een breder kiespubliek aan te spreken, kan nog begrepen worden. Maar of de partij in deze zaak de juiste snaar wist te betokkelen, durven we toch betwijfelen.

J.K.

Steve Stevaert

“godfather” met pensioen Hasselt

Gij Gevallen Godenkind,

Er zijn lopende zaken en uit de hand gelopen zaken. De absolute behartiger van de eerste soort is door de politieke kaste van onze modelstaat met applaus uitge- wuifd richting een veiligere en vooral lucra- tievere job dan die van premier. Gij zijt dan wel de onbetwistbare “godfather” van uit de hand gelopen zaken binnen de Hasseltse connectie, maar zeggen dat die in het rijk van sire Albert alle soortgelijk bestaande connecties achter zich laat, is de waarheid geweld aandoen. Van een aantal onder de spots gebrachte toestanden in kringen van uw partijgenoten bezuiden de taalgrens, kunt gij nog wat leren. Desondanks wil ik de laatste zijn om te betwisten dat gij in uw politieke loopbaan altijd wel in het pelotonnetje “arrangerende” koplopers te vinden waart. De Hasseltse connectie onderschatten, zou even fout zijn als haar overschatten.

Eén van vele bewijzen is de manier waarop gij uw greep op mediagroep Con- centra, niet toevallig in Hasselt gevestigd, ge- of misbruikte om van de door die groep overgenomen Gazet van Antwerpen een partijblad voor kameraad-burgemeester Patrick Janssens te maken. Eigenaar van Concentra is de familie Baert. Barones worden, heeft een prijs. Dat madame Baert die betaalde, fluisteren kwatongen, kon alleen maar na voorspraak van één connec- tie bij een andere. Die kwatongen beweren dat gij als kopstuk van uw eigen connec- tie hoogstpersoonlijk voor die voorspraak instond. Waarna “voor wat hoort wat”

zich voltrok, in de ideologische 180 gra- denbocht van GvA. De tentakels van uw

“connectie” reikten veel verder dan de hoofdstad van Limburg. Tegelijk bolwerk en zenuwcentrum was altijd uw geliefde Hasselt. Dat hebt gij in lengte van jaren, achter van “omerta” stijf staande scher- men, omgebouwd tot een minirijkje van de Internazionale en van de roos, waarin de door U aanbeden slogan “rood of geen brood” furore maakte.

Geen rijk is eeuwig, ook geen minirijk.

Lag het aan een wat vorderende leeftijd, aan een al wat beverige en minder ijze- ren hand onder een rood fluwelen hand- schoen, of aan een steeds bredere inte- resse voor de geneugten des levens, dat gij binnen uw “connectie” de teugels wat liet vieren? Wie zal het zeggen, als gij het niet doet? Feit is dat een op een kier geopende schandalentrommel binnen de kortste keren de allures kreeg van de doos van Pandora met afgerukt deksel. Zon- der onderscheid wordt bij onthulling van elk nieuw schandaal in de richting gewe- zen van uw nog amper te ontrafelen net- werk, waarin “kameraden onder elkaar”

zich ongestoord uitleven om het manna van het “ons kent ons”-systeem binnen te rijven. Uw rol was niet echt ondergeschikt.

Het is gemakkelijker te vragen welk poli-

tiek “ambt” gij níét hebt uitgeoefend dan een opsomming te geven voor wat gij wel bevoegd geweest zijt.

Dat veelvoud bevoegdheden gaf u de kans liefst achttien min of meer lucratieve nevenmandaten te versieren. Die hebt gij plotsklaps allemaal opgegeven. “De men- sen” proberen wijs te maken dat de “werk- druk” U teveel werd, hebt gij wijselijk niet gedaan. Met regelmaat langs de kassa pas- seren bevordert veel, maar geen werk- druk. De reden van uw achttiendelig ont- slag ligt in de privésfeer. Er is geen sprake van een zware terugval van uw fysische weerbaarheid op het vlak van de erotische beleving, zoals recent opgedoken verhalen hebben uitgewezen. Het zijn de soms te duchten nevenverschijnselen, eigen aan die sector, die uw gemoedsrust steeds nadruk- kelijker zijn gaan bezwaren. Naast de uwe ook die van diverse “entourages” binnen uw uitgebreid mandatendomein, waar men niet bepaald happig was op de daardoor vrijgekomen publiciteit. Gij zult U wel kun- nen voorstellen dat een nominatie van uw persoon als Vlaamse versie van Dominique Strauss Kahn niet overal in goede aarde valt. Ontwerper van die pijnlijke vergelij- king is Knack-columnist Koen Meulenaere.

De man van de satirische lach en traan weet altijd zeer goed waarover hij spreekt.

Bijvoorbeeld waar hij stelt “dat het bewe- zen is dat gij erin slaagt het volledige jaar- inkomen van een gepensioneerde sp.a-kie- zer te besteden aan één avondje met de hoeren”. Anders zou de gerenommeerde intellectueel Marc Grammens het citaat niet overgenomen hebben in zijn “Jour- naal”. Het ziet er sterk naar uit, geachte Limburgse “godfather”, bijna met pen- sioen, dat uw overgave aan vleselijke lus- ten uw kredietwaardigheid tot het nulpunt heeft doen zakken. Gij hebt nog net genoeg gezond verstand overgehouden om daar uw conclusies uit te trekken.

In Hasselt is men het gewoon geraakt altijd en over alles zoveel mogelijk te zwij- gen: weinig of geen van uw Hasseltse mede- burgers toonden zich bereid tot spreken.

Gewezen VRT-journalist Ivo Belet was een uitzondering. Op de vraag of er in Has- selt een standbeeld voor u moet worden opgericht, antwoordde Belet dat dit kan, maar dat er rekening dient mee gehouden dat vogels de kwalijke gewoonte hebben de kop van zo’n beeld vol te schijten. Dat affront roep ik niet over U af, de dag dat gij als gepensioneerd en gevallen goden- kind door uw stad zou kuieren, en voor uw stenen beeld en gelijkenis op dergelijk schouwspel getrakteerd zou worden. U met bekwame spoed definitief terugtrek- ken op het eiland van uw intieme vriend Fidel is een alternatief. Een advies U in kameraadschap aangeboden door

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

dat de wijnen van Oxfam in Molenbeek bot- telt, stelde vast dat een tank van 48.000 liter van de Chileense Cabernet Sauvignon stonk naar rotte eieren. Kenners weten dat dit op waterstofsulfide en een fout in het produc- tieproces wijst. Serieuze wijnproducenten tellen dan hun verlies.

Oxfam liet de wijn evenwel over een pe- riode van drie maanden meerdere keren luchten en overpompen, totdat de stank weg was. De woordvoerder van Oxfam gaf toe dat dit in een normaal commercieel circuit ongebruikelijk is, maar dat zij nu eenmaal een andere relatie hebben met de producenten.

En de klanten dan? En de volksgezondheid?

Werkelijk (h)eerlijke handel op zijn best.

Maar er is meer. De fairtradelobby speelt het spel van vrije handel en eerlijke con- currentie liever niet mee. Door zelfverzon- nen “labels” en prijzen bindt men klanten en producenten aan de organisatie. Zo zijn de fairtradegemeentes en -bedrijven gewil- lige slachtoffers van een marktspeler die een

monopolie in bepaalde niches nastreeft. Zo ontstaat een situatie van oneerlijke concur- rentie tegenover alle niet-fairtradeproduc- ten.

Overdrijven we? Misschien. Maar onlangs oordeelde een Leuvense rechter dat de provincie Vlaams-Brabant in de fout was gegaan door Douwe Egberts bij voorbaat uit te sluiten van een gunningscontract voor 7 jaar koffie. De provincie had geëist dat de gegadigden over het “fairtradelabel” zou- den beschikken. Volgens Douwe Egberts, dat overigens wel gecertificeerd is met een ander duurzaam “label”, kwam dat neer op bestuurlijke willekeur. Een belangrijk prece- dent? Wellicht niet. Veel bedrijven zullen de schouders ophalen en zich niet de moeite getroosten te procederen. Zo blijft het ons- kent-onswereldje garen spinnen. Op kap van de arme boeren, de belastingbetaler en de naïeve consument worden linkse projecten gefinancierd. Dat is allesbehalve fair…

PAN

Over zure wijn, overrijpe bananen en concurrentievervalsing

Fair trade

De provincie Antwerpen is officieel de eerste fairtradeprovincie van het Konink- rijk der Gebelgden. Om deze “prijs” in de wacht te slepen, moest aan heel wat cri- teria voldaan worden. De provincie moest een beleidsnota opstellen, die fair trade als navolgenswaardig doel presenteert. Noem het een moderne geloofsbelijdenis. Verder moest er een “trekkersgroep” komen die initiatieven ontwikkelt – altijd leuk als men geen echt werk om handen heeft. Verder moest tweederde van de gemeentes het goede voorbeeld geven en het “label” van fairtradegemeente halen, vooraleer die eer de provincie te beurt kon vallen. Doorslag- gevend blijft dat er heel veel fairtradepro- ducten aangekocht moeten worden door de provincie en de gemeentebesturen.

Antwerpen is al sinds 2007 fairtradestad.

Liefst vier ambtenaren op de dienst Ontwik- kelingssamenwerking vullen het fairtrade- beleid in. De taken van het vierkoppig actie- team is het promoten van eerlijke handel in scholen, instellingen en bedrijven. Natuur- lijk dient de stad het goede voorbeeld te geven. Alle personeelsleden van de stads- administratie krijgen uitsluitend fairtrade- koffie aangeboden. In totaal 18 ton per jaar.

Deca-koffie nemen we aan, want het blijven natuurlijk ambtenaren. Daar komen nog dui- zenden liters fruitsap, wijn en thee bij, voor o.a. recepties. Ook dragen de burgemees- ter en zijn stadsdiensten sinds 2010 poli- tiek correcte T-hemdjes, volgens de stad

“gemaakt van katoen dat voor een eerlijke prijs wordt verkocht, dat in sociaal ver- antwoorde omstandigheden is geteeld en verwerkt en dat zonder insecticiden werd gekweekt”. Als dat maar niet gaat krimpen.

Ondanks de lyrische ophemeling van deze erkenning in de serieuze gazet van ’t stad en de voorlijke delen der Kempen, hebben wij twijfels. Meer bepaald of het initiatief wer- kelijk zal volstaan om burgemeester Jans- sens te nomineren voor de Nobelprijs voor de Vrede.

Omdat we hier onlangs al kritisch over ontwikkelingshulp spraken, willen we van de gelegenheid gebruik maken om enkele kanttekeningen bij het fenomeen fair trade te plaatsen.

Officieel luidt het dat fair trade bijdraagt tot de duurzame ontwikkeling van arme lan- den, door lokale boeren een eerlijke prijs te geven voor hun goederen. Onder “eerlijk”

wordt dan een prijs verstaan die in verhou- ding staat tot de werkelijke productiekosten.

De prijs komt buiten de normale marktwer- king tot stand. Fairtradeproducten dienen te voldoen aan strenge milieueisen. De meest courante fairtradeproducten worden in de reguliere supermarkten verkocht. Voor het hele palet dient de consument biowinkels of de Oxfam wereldwinkels op te zoeken. Max Havelaar en Oxfam proberen overigens de term fair trade te monopoliseren (en wet- telijk te beschermen) om andere initiatieven die niet volledig op de ideologische lijn zit- ten af te stoppen. Bijvoorbeeld de “minder strenge” Rainforest Alliance.

De greep van links

Dat wij er niets op tegen hebben recht- streeks bij de arme boer in het zuiden te kopen en hem een extra inkomen te verze- keren, mag duidelijk zijn. Maar de fairtrade- beweging is net als de hele herverdelings- sector geïnfiltreerd door groen-links. De verpakking mag onschuldig lijken, de inhoud is wel degelijk ideologisch geladen. Dat de laatste jaren de hele biologische landbouw- ideologie in de fairtradebeweging is geïn- filtreerd, stoort ons ook. Niet dat we iets tegen biologische landbouw hebben, maar men mag het niet opdringen. En al zeker niet aan boeren die in een zwakke positie staan en die in heel wat minder ideale omstandig- heden moeten boeren dan onze westerse landbouwers. Het vermanende vingertje van het groen-linkse neo-imperialisme heeft ech- ter zijn effect gehad. Fair trade wordt meer en meer geassocieerd met insecticidevrije en pesticidevrije teelt. De kleine overrijpe banaantjes en de zure wijn moet u er dan maar bijnemen.

Maar het is vooral de politieke missie van de grote spelers in de sector die ons stoort. Kijk maar eens naar de webstek van Oxfam Wereldwinkels. Die organisatie is minder onschuldig dan vele huismoeders en geschenkjes kopende Gutmenschen wel den- ken. Op zijn webstek komt Oxfam er zon- der gêne voor uit linkse politieke doelen na te streven. Oxfam steunt Palestina door Palestijnse producten te verkopen. We cite- ren: “Deze producten geven uiting aan onze solidariteit met het Palestijnse volk, in hun geweldloos streven naar een onafhankelijke en leefbare staat.” Sta ons toe toch even te twijfelen aan dat “geweldloos streven”.

Anti-Israëlisch gezwets, steunen van ter- rorisme en volksnationalisme, het is een vreemde ideologie die u bij elke aankoop in de Wereldwinkel steunt. Steunt Oxfam het Vlaamse geweldloze streven naar een onaf- hankelijke en leefbare staat?

Onfrisse handelspraktijken

Oxfam kwam in september in opspraak met onfrisse handelspraktijken. Delhaize,

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Geschenk!

Neen, geschenken moet u niet verwachten van de nieuwe regering. Een reden te meer om uw gelief- den een passend Vlaams geschenkje te geven: een abonnement op ’t Pallie- terke.

Er is keuze: een abonne- ment voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet één maal, maar elke week blij.

En dat geldt natuur- lijk ook voor onze digitale abonnementen voor Vla- mingen in het buitenland.

Wenst u iemand in het buitenland een plezier te doen, dan is dit zeker een ideale keuze. Om gebruik te maken van dit aanbod, kunt u ons telefoneren tijdens kantooruren 03/232.14.17 of stuur een e-post naar:

secretariaat@pallieterke.info

Onze lieftallige secretaressen bezorgen u dan nog tijdig – voor de feesten – onze nieuwe geschenkbon.

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

• Bezuinigen...

Dat de zogenaamde Dexia-commissie in de Kamer niet op veel aandacht, laat staan sym- pathie, kan rekenen van de traditionele par- tijen, is een open deur intrappen. Het moet alle- maal snel gaan. Men wil koste wat het kost de boel vooruit laten gaan en absoluut vermijden dat het ooit tot een heuse onderzoekscommis- sie komt. In zo’n commissie doet men altijd een beroep op externe deskundigen. Dat zijn pro- fessoren of specialisten die de commissie bege- leiden in de voorbereiding van dossiers, of in het maken van analyses en syntheses ten behoeve van de Kamerleden. Vorige week was er heel wat te doen in de conferentie van de voor- zitters, over de betaling van die deskundigen.

Normaal gezien krijgen die dik 1.800 euro per maand, op basis van twee (2) werkdagen per week... En waar de Kamer anders nooit op een euro kijkt, komt men nu plots aandragen met

“budgettaire beperkingen waaraan de burgers en de Kamer zullen worden onderworpen”. De conferentie vond er niks beters op de commis- sievoorzitter en de Kamervoorzitter te delege- ren om een onderhoud te hebben met de des- kundigen, teneinde met hen overeen te komen dat zij hun financiële eisen naar beneden zou- den herzien in functie van het aantal werkda- gen. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig: zo snel mogelijk alle potjes dicht en opdoeken die boel.

• Molensteen

Er hing een bijzonder sfeertje in de Wet- straat, vorige week. Bij de nieuwe meerder- heidspartijen was enig triomfalisme niet uit de lucht. Zo van: “Zie maar eens, wij heb- ben het toch maar weer geflikt, die nieuwe regering. Laat ons maar doen en het komt allemaal dik in orde.” Na 536 dagen leek het wel of de leerling-tovenaars hadden iets feno- menaals bereikt waar de ganse wereld van moet opkijken. Maar scherpe waarnemers konden in de wandelgangen goed horen dat het allemaal niet “van harte” is, maar eerder

“van moeten”. De zogenaamde Vlaamse par- tijen weten maar al te goed dat zij bij de ver- kiezingen vorig jaar niet gewonnen hebben en dat zij in die nieuwe regering geen meer- derheid van de Vlamingen zullen vertegen- woordigen. Triomfalisme met een molensteen om de hals, lijkt ons de enige juiste beeld- spraak.

• Draaimolen

Zo’n regeringsvorming brengt natuurlijk altijd verschuivingen met zich. Postjes wor- den gewisseld of anders verdeeld. Ministers gaan weg en er komen nieuwe. Opvolgers moeten zich opmaken en andere opvolgers moeten weer de baan ruimen. Medewerkers op kabinetten moeten vertrekken en andere maken hun opwachting. Het was duidelijk dat men daar al druk mee bezig was. Op alle momenten van de dag liepen mannen als Open VLD-fractievoorzitter Patje Dewael zelfs in de gangen van de praatbarak druk en luidop te telefoneren over de anciënniteit van X en de ervaring van Y. Deze week zullen we er ongetwijfeld wat meer zicht op krijgen.

Maar dat het opnieuw en eens te meer een politieke carrousel zal worden, staat als een paal boven water. Wordt vervolgd.

• Tweetalige ministers

Kuifje Weyts van N-VA kwam vorige don- derdag met een origineel wetsvoorstel op de proppen, waarvoor hij de hoogdringende behandeling vroeg in de plenaire zitting. Zijn voorstel houdt in dat de federale regering voortaan in de praktijk wordt samengesteld uit regeringsleden die niet alleen behoorlijk Frans kunnen spreken, maar ook behoorlijk Nederlands.

Hij stelde dat als gewone federale amb- tenaren tweetalig moeten zijn, en als win- kelbedienden in Brussel tweetalig moeten zijn, leden van de federale regering, men- sen met een gezagsfunctie, ook tweetalig dienen te zijn. Hij vraagt geen voorafgaand taalexamen, maar de toepassing van de rege- ling zoals die vandaag bestaat voor burge- meesters in de taalgrens- en randgemeen- ten. Dat wil zeggen dat er een vermoeden van taalkennis bestaat, maar dat dit vermoe-

den weerlegbaar is en dat het voor de Raad van State kan worden weerlegd. Weyts vroeg gewoon of na 180 jaar eindelijk de federale regeringsleden tweetalig zouden zijn. Gerolf Annemans vond het een goed voorstel en steunde de hoogdringendheid.

Met een grote grijnslach in zijn baard voegde hij eraan toe dat zijn fractie het voor- stel in de commissie nog zal amenderen om ervoor te zorgen dat ook de regeringsonder- handelingen in het vervolg ook in beide talen plaatsvinden. Waarop rumoer ontstond op de banken... Wat had u gedacht? Het voor- stel werd “bij zitten en opstaan” door de

“Vlaamse” onderhandelaars weggestemd...

Moet er nog zand zijn!

• Tragisch uitgewuifd

Het was aandoenlijk hoe krampachtig en huichelend de Kamer afscheid nam van Yves Leterme. Uitgelokt door tsjeef Hendrik Bogaert kwamen alle fractievoorzitters één voor één aan het woord om de geitenboer van Ieper een schone reis richting Parijs toe te wensen en – by the way – ook nog even te bedanken voor de wijze waarop hij de rege- ring van lopende zaken heeft geleid en het land heeft behoed van zoveel onheil.

Zelfs Jan Jambon (N-VA) ging haast met een krop in de keel mee in die stoet kroko- dillentranenplengers. Het Vlaams Belang en Zean-Marie DD distantieerden zich uitdruk- kelijk van al deze woordvoerders die nu met lovende woorden voor de pinnen kwamen, maar die herhaaldelijk een mes in de rug van Leterme hadden gestoken en hem in 2007 de woestijn hadden in gejaagd.

Annemans sprak zonder twijfel naar het hart van Leterme toen hij zei: “Leterme zal wel weten waar zijn echte vrienden zitten.”

Leterme zat erbij en keek ernaar.

Hij wist maar al te goed dat deze twee rebellenpartijen gelijk hadden. Hij beperkte zich in zijn dankwoor tot het meest essenti- ele en tot de beleefdheidsformule: “Dank u et merci à tous!” En weg was hij, opgelucht en blij dat hij van dat zootje verlost is.

Mustafa zoon van Ali (Kemal Atatürk)

Westerse vernieuwer en oosterse despoot

In Atatürk huizen de twee zielen die men nog altijd aantreft bij mohammedaanse heer- sers: die van de westerse vernieuwer en die van de oosterse despoot, en er is geen enkel probleem om van gedaante te verwis- selen op een seconde tijd. Mustafa, zoon van een kleine onsuccesvolle Turkse handelaar en klerk, wordt in 1881 geboren in Saloniki;

toen nog meer Joods en Turks dan Grieks.

Hij heeft heel lichtbruin haar en blauwe ogen en hij laat nooit zijn stamboom onderzoeken, want hij vermoedt, waarschijnlijk terecht, dat hij nogal wat niet-Turkse voorouders heeft. Kemal wordt officier en maakt de geleidelijke déconfiture van het Osmaanse Rijk mee. Hij wordt lid of stichter van allerlei geheime genootschapjes die niet veel voor- stellen.

Hij begrijpt zeer vlug dat de traditionele islam de achterlijke domheid van de Tur- ken initieert of bestendigt. Maar hij is zijn leven lang sluw genoeg om, als hij er voor- deel bij heeft, oproepen te doen voor een

“jihad” tegen de ongelovige christenhonden, al is hij zelf ongelovig. Hij is een bewonde- raar van het Westen en leert zo goed en zo kwaad als het kan Frans om boeken te lezen en te corresponderen. Hij is verslingerd aan Turks-Macedonische liedjes uit zijn jeugd, maar als hij Ankara uitroept tot hoofdstad van de republiek kan er niet vlug genoeg een nog altijd bloeiende operaschouwburg gebouwd worden. Hij is een zware drinker en een trouwe bordeelbezoeker; hij houdt daar zelfs een venerische ziekte aan over die nooit meer geneest.

Hij is geen snoever en is altijd bereid om, in tegenstelling tot de meeste Osmaanse offi- cieren, het voorbeeld te geven. Hij is zeer kundig en goed in wiskunde. Iemand die een terrein kan lezen. Praktische oorlogserva- ring heeft hij weldra in overvloed. In 1911

behoort hij bij de verliezers wanneer de Ita- lianen de Osmanen uit Libië verjagen. Een jaar later vecht hij in de grote Balkanoor- log die, op Constantinopel na, het einde van het Osmaanse Rijk in Europa betekent.

Kemals geboortestad wordt Grieks. Hij is luitenant-kolonel op zijn 33ste maar vindt dat zijn promoties niet vlug genoeg gaan, omdat de generaals hem wat té briljant vin- den. Kemal heeft een hekel aan de Duitse officieren die al sedert een generatie het Osmaanse leger wat moderne methodes proberen bij te brengen. In de zomer van 1914 pleit hij hartstochtelijk voor neutraliteit en als het niet anders kan voor een bondge- nootschap met de geallieerden. Maar de sul- tan en zijn grootvizier zien vooral het gevaar uit Rusland komen en verkiezen in de oor- log te stappen aan de zijde van Duitsland.

Kemal vecht loyaal onder Duits bevel in de Dardanellen.

De Duitsers begrijpen dat hij de enige uitzonderlijke Osmaanse hoofdofficier is.

Kemal doet meer en meer een beroep op zijn soldaten als Turken en niet langer als Osmanen. Hij triomfeert op het beruchte slagveld van Gallipoli, waar in acht maanden 500.000 mannen sterven. De bloedige slag eindigt met de aftocht van de geallieerden.

Zijn oversten proberen hem uit de publiciteit te houden, maar hij is de enige succesvolle Turkse bevelhebber en ten slotte wordt hij toch pasha (generaal). Anderhalf jaar mag hij met slecht uitgeruste en gedemoraliseerde troepen proberen de Britten zo lang moge- lijk op te houden in het Midden-Oosten, maar tenslotte zakt het rijk helemaal door de hoeven. Kemal heeft inmiddels een idee waar hij naartoe wil. Het Turkse deel van het rijk moet een zelfstandige op westerse voet geschoeide staat worden.

De geallieerden bezetten Constantino- pel, verdelen alle Arabische gebieden onder elkaar en beginnen zelfs het eigenlijke Tur- kije in stukken te hakken. De Italianen landen

een leger rond Antalya. De Grieken bezet- ten Smyrna (Izmir) plus een groot gebied in Anatolië rond de Zwarte Zee en kijken al verlekkerd naar de hoofdstad.

De dictator

Kemal laat zich naar Centraal-Anatolië overplaatsen en begint aan zijn revolutie.

Hij roept een congres van Turkse nationa- listen bij elkaar, reorganiseert de versla- gen troepen en laat zich niets gelegen lig- gen aan de regering in Constantinopel, die met de bezetters onder één hoedje speelt.

Hij neemt zogenaamd ontslag uit het leger en wordt voorzitter van een nationaal con- gres. Hij zorgt er wel voor dat dit congres alle wetgevende en uitvoerende macht heeft in het onbezette deel van Turkije, zodat hij in feite het hoofd van een tegenregering is. Hij krijgt heimelijk steun van de Fransen die de Britse invloed zoveel mogelijk willen sabo- teren.

Kemal sluit een nog altijd bestaand akkoord met volkscommissaris Stalin om Armenië te verdelen. Het vredesverdrag dat de sultan met de geallieerden sluit, is verne- derend. Er blijft alleen een klein Turks romp- staatje over. Van alle kanten stromen Turken naar Kemals basis. De Grieken vinden dit het moment om aan een eigen Groot-Grieken- land te bouwen en ze rukken op, tot ze op de legers van Kemal botsen. Tweeëntwintig dagen wordt er gevochten. De Griekse sol- daten zijn dapper maar hun generaals hebben niet het strategische inzicht van de Turk, die zoals in Gallipoli zonder aarzelen zijn solda- ten de dood inzendt als hij dat nodig vindt.

Hij krijgt de titel van Ghazi (islamverdedi- ger en impliciet christendoder). De Grie- ken trekken zich geleidelijk terug en doden en vernietigen alles wat Turks is.

De Turken gedragen zich op hun beurt bij de beesten af in de Griekse nederzettingen.

Tienduizenden Grieken vluchten in de rich- ting van Smyrna waar de Turken een jaar

later arriveren. Ze steken de stad in brand.

Tweeduizend Griekse burgers sterven een vreselijke dood. De geallieerden kunnen er alleen maar naar kijken. Ze hebben gewoon- weg te weinig soldaten om tussenbeide te komen. Kemal is een groot generaal maar ook een goed politicus. Zijn officieren dro- men ervan Saloniki te heroveren, maar hij weigert zijn militaire macht te gebruiken om grondgebied in te lijven waar Turken nu een minderheid zijn, op Koerdistan na, maar zelfs daar laat hij het olierijke Mosul aan de Britten.

De sultan heeft zich door zijn lafheid onmogelijk gemaakt en vlucht. De geallieer- den begrijpen dat het spel voorbij is. Ze ver- laten Constantinopel. Kemal roept in 1923 de republiek uit en wordt de eerste presi- dent. Hij kiest opzettelijk het Turkse slijk- dorp Ankara in Centraal-Anatolië als hoofd- stad en geeft het aloude Constantinopel de naam Istanbul. Na zijn triomf begint hij met zijn oorlog tegen de achterlijke aspecten van de islam. Een opstand in Koerdistan in naam van de islam slaat hij genadeloos neer. Hij schaft de fez, het traditionele hoofddeksel (van Griekse oorsprong) af. Vrouwen mogen geen gelaatssluier meer dragen. In 1925 zet hij volgens de mohammedaanse traditie met een paar woorden zijn officiële vrouw aan de deur en voert vervolgens doodleuk de bur- gerlijke wetgeving in die de gelijkheid van man en vrouw proclameert en zo’n praktijk niet meer duldt.

Hij is inmiddels een idool, en onthult graag zijn standbeelden, hoewel de islam weiger- achtig staat tegenover afbeeldingen. Met steun van het leger en de geheime politie ves- tigt hij een echte dictatuur. Tegenstanders van vroeger, en zelfs oude vrienden die wat mopperen, worden zonder pardon opgehan- gen. Kemal eist dat overal in de moskeeën nog alleen in het Turks gepredikt wordt en niet meer in klassiek Arabisch, en hij maakt een einde aan de waanzin om het Arabisch schrift te gebruiken waardoor maar een paar procent van de mensen kon lezen en schrij- ven. Hij introduceert de westerse tijdreke- ning en het Latijns alfabet. Hij geeft zelf les in het gebruik van de westerse letters.

Drinken blijft zijn hobby. Hij is 57 als hij sterft door overmatig drankgebruik – lever- cirrose – maar hij heeft zijn land letterlijk in de 20ste eeuw geschopt.

Jan neckers

Zeldzaam zijn de Turkse restaurants en cafés in Vlaanderen waar geen foto hangt van de “vader van de Turken”: de bescheiden naam waarmee de Turkse dictator zichzelf optuigt als hij in 1935 alle Turken verplicht om op zijn westers ook een achternaam te kiezen zodat de helse verwarring eindigt, want honderdduizenden Turken zijn alleen gekend als Ahmed zoon van Mehmed, Ali zoon van Abdul, enz. In één moeite stopt Atatürk zijn echte voornaam in de vuilbak wegens te Ara- bisch en vervangt die officieel door zijn populaire bijnaam Kemal, wat al even bescheiden “volmaakt” betekent.

Streektalen nog niet uitgestorven

De dingen dezer dagen

5

Over liberale luchtspiegelingen en de schijnbewegingen van een marxist

De Turkse mars deed een belletje rinkelen

Het is stormlopen voor de Belgo-Turken om nog aan het oude tarief hun legerdienst in het vaderland af te kopen, want binnenkort gaan ze daar 10.000 euro voor ophoesten. Een mens vraagt zich af 1) waarom Turken die hier permanent wil- len blijven, slechts de halve Belgische nationaliteit willen en 2) waarom ze dan toch niet zó patriottistisch zijn dat ze hun legerdienst aldaar zouden willen vervullen. Om bijvoorbeeld de Koerden ginder op te jagen, waar ze hier ook al zoveel last mee hebben. Maar dat doen ze dus liever op de Seefhoek, en voor de rest is een deeltijdse Belg even uitkeringsgerechtigd als een volle. Hoe zou u zelf zijn. De dubbele nationaliteit is als een dubbele partijkaart: iets voor geboren opportunisten.

Over Koerden gesproken. Nu België 6.0 glorieus uit de startblokken schiet, vallen wij, politieke koffiedikkijkers, in een zwart gat.

Gedaan met speculeren over geheime proto- collen en het uitdenken van rampscenario’s.

Gelukkig zijn er nog de grote levensvragen en de raadsels van de menselijke natuur. Zo kunnen we ons eindelijk eens bezig houden met de prangende vraag: “Wat doet Koert Debeuf in Caïro?”

Koert wie? Wel, Debeuf. Hij pleegde ooit een boekje over het politieke bedrijf, “Koord- dansers van de macht”, en is zelf een echte koorddanser: in een vorig leven tsjeef en CVP-jongerenvoorzitter, belandde hij, via het kamikazeproject “Nieuwe Christen-Demo- craten” (NCD) van die andere globetrotter Johan van Hecke, in de VLD en bracht het tot kabinetschef van Guy Verhofstadt. Van alle markten thuis.

In De Standaard licht hij een tipje van de sluier over zijn Egyptische missie: “Ik wil een structureel netwerk uitbouwen van liberalen in de regio.” Kloeke Nijlzonen, houd moed, red- ding is in aantocht onder het blauwe banier!

Vlaanderen werd zowaar veel te klein voor het troetelkind van Guy Verhofstadt, dus vertrok hij, voor rekening van de liberale fractie van het Europees Parlement (toch weer op onze kosten), naar het hoofdpodium van de Arabische Revolutie om de wereld- geschiedenis op de eerste rij mee te maken.

Wat zeg ik: om de geschiedenis zelf te màken.

Want Koert zal, in zijn modern-liberale euforie die hij helemaal heeft overgenomen van zijn grote mentor, “advies geven”, “zijn kennis en expertise ter beschikking stellen”, kortom: in zijn eentje heel het politiek en economisch systeem daar op poten zetten.

Welteverstaan met in het achterhoofd dat dra heel de Nijlvlakte zindert van geestdrift voor de beschavingbrengers van de Open Vld, wat dan weer aangenaam zou afstralen op haar plaatselijke afdelingen te Zoetenaaie en Zichen-Zussen-Bolder.

Edoch, de kans lijkt ons microscopisch klein dat ook maar één woestijnkameel zich druk maakt omtrent de kruisvaart van Koert.

Het zou zelfs kunnen dat hij vrij snel onzacht

op de begane grond terechtkomt. Het echte verhaal is namelijk, dat er in Egypte maar twee spelers van betekenis zijn na de val van Moebarak: het leger en de Moslimbroeder- schap. Alle journalistieke bronnen bevesti- gen dat. Tussen die twee antithesen is een krachtmeting in de maak, tenzij ze een mon- sterverbond sluiten, en dan mag Koert zich gelukkig prijzen dat hij nog met twee armen en twee benen thuiskomt.

Fiere allochtonen

Er zijn namelijk geen “liberalen” in Egypte, dat is een woestijnspiegeling. Wel is er de partij van de intellectuele elite, de Democratic Front Party, een westersgezinde minderheid die met allerlei buitenlandse politici contac- ten onderhoudt.

Men zou haar “liberaal” kunnen noemen, maar dan in de filosofische zin van vrijheids- gericht, seculier en anti-censuur - ja, in die zin zijn wij natuurlijk ook liberaal. Numeriek tellen die democraten hoe dan ook niet mee, ze zijn in Caïro politieke folklore, gedoemd om tussen hamer en aambeeld terecht te komen. De recente verkiezingen bevesti- gen dat.

Toch beeldt de Open Vld, ineengezakt na het leeglopen van de paarse ballon, zich in dat ze wereldwijd de democratie “op de spo- ren zet”. Het is kenschetsend voor de bij- ziendheid van de moderne Oxford-liberaal, die vooral met zichzelf bezig is, dat hij altijd naast de reële krachtsverhoudingen kijkt, en denkt dat hij iedereen en alles kan platlullen, zelfs de tanks van het Egyptische leger. Guy nam de vlucht voorwaarts naar Europa, zijn pupil ging op missie in Egypte, en ergens in de coulissen houden zich nog een rist fils-à- papa’s klaar, genre Mathias de Clercq om de wereld blauw te kleuren: het voluntarisme van peetvader Verhofstadt wordt bepaald lachwekkend.

“Internationaal netwerken”: het is natuur- lijk een prima reddingsboei voor al wie te onzent politiek irrelevant is geworden. Dat Bert Anciaux daar nog niet opgekomen is:

een netwerk van kameleonkwekerijen uit- bouwen in Egypte. Of Jean-Marie Dedecker:

zijn kennis en expertise inzake het schadu-

wen van politieke tegenstanders ter beschik- king stellen van de Libiërs. Of de bij de sp.a afgedankte Frank Vandenbroucke: de Tune- siërs leren hoe ze zwart geld moeten ver- branden, in plaats van zichzelf.

Koert ziet het alleszins helemaal zitten en bespeurt dankzij zijn missie zelfs een goede wind die van het Tahrirplein naar de Seef- hoek waait: “Dit heeft trouwens ook gunstige gevolgen op de allochtone gemeenschap in Bel- gië en Vlaanderen. Die herwint zo een deeltje van haar fierheid.”

Kijk, dat vind ik nu echt een zegening van de wereldhandel: we exporteren poli- tieke kennis en expertise, en krijgen er iets voor terug, namelijk “een fiere allochtone gemeenschap” die de Arabische Revolutie importeert, niet via de liberale denktanks en de VLD-pensenkermissen zoals Debeuf misschien in zijn naïviteit meent, maar via de moskeeën en de ook al rechtstreeks geïm- porteerde imams. De Antwerpse handjes worden dan de afgehakte handjes, ingevolge de sharia, maar tegen dan zijn snelle Guy en blitse Koen allang weer elders.

Het moet nu maar eens gedaan zijn met dat ranzige Vlaams-nationalisme: leve het Egyptisch, Marokkaans, Tunesisch en Alge- rijns nationalisme - zij het dan met twee pas- poorten.

Consensusdemocratie

Op 28 november was uw dienaar één van de 2.500 toehoorders bij de lezing van Sla- voj Žižek in de Brusselse Bozar. Hij is het boegbeeld van de Occupy-bewegingen en de nieuwe goeroe van links. Op zich is het natuurlijk een enorme grap dat wij eerst het kapitalisme naar het voormalige Oostblok geëxporteerd hebben, waarna zij nu een Slo- veense filosoof op ons afsturen om het neo- marxisme te prediken.

Maar de gedachteconstructies van Žižek, vooral vertrekkend van Hegel en Lacan, overstijgen ver het politiek-correcte gewau- wel dat ons zo bekend is: hij pleit resoluut voor nieuwe radicaliteit.

Žižek is niet echt een origineel denker, maar wel een briljant redenaar die zijn klas- sieken kent. Zijn kritiek op het globalisti-

sche laatkapitalisme snijdt hout: we zijn in de totale nivellering terechtgekomen waar- bij alles en iedereen verhandelbaar is aan de prijs van de dag. De politieke markt is slechts een echo van dat planetair winkelcentrum:

kiezers worden, zoals consumenten, gelokt via marketingtechnieken, en shoppen erop los. Net een partij zoals de Open Vld heeft dat heel goed begrepen: zij was de eerste om haar politiek discours uit te besteden aan een groothandelaar in gebakken lucht zoals Noël Slangen.

Wat de nieuwe hippies in de zaal echter niet schenen te snappen, is dat Žižek niet alleen het kapitalisme maar ook de multi- culturele mythe én de Belgische consen- susdemocratie definitief bij het groot vuil zet. Want ook de multiculdroom is een tak van het globalisme: de idee dat alle moge- lijke opinies, levensvisies, culturen, religies, vreedzaam naast elkaar kunnen coëxisteren zoals waspoedermerken in een warenhuis.

Cultuur is geen grootwarenhuis, maar een bron van conflicten, die ook moeten wor- den beslecht. Het heeft geen zin de tegen- stellingen weg te masseren.

Žižek pleit ervoor de zeepbel te doorprik- ken en conflicten onder ogen te zien, terug aan te scherpen. Het invoeren bijvoorbeeld van de sharia, om een islamitische subcul- tuur te pamperen, zal ons niet redden, inte- gendeel.

We zullen moeten kiezen, terug naar de essentie gaan, en de economische crisis kan daar een goede katalysator voor zijn, want we waren zo langzamerhand in slaap geval- len tussen onze gsm’s, laptoppen en I-pods.

Het grote Belgische compromis en eigen- lijk heel de parlementaire praatbarak worden daarmee eveneens geannuleerd: de consen- susdemocratie is boerenbedrog.

Verrassend verwijst de filosoof dan naar een Turks marsmuziekje in de finale van Beet- hovens Negende Symfonie. Niemand heeft daar erg in, want die muziek is vooral platge- speeld dankzij de “Ode aan de vreugde”, de parademars die tot Europees volkslied werd gepromoveerd. Misschien wou Beethoven met dat bellengerinkel alla Turca echter wel iets duidelijk maken dat níét past in de grote sferenharmonie: namelijk dat het kosmopo- litisme moet vertrekken van een zoektocht naar eigenheid en een diep besef van contra- dictie tussen het Ik en de Andere.

Dat is natuurlijk iets helemaal anders dan de goednieuwsshow van Koen en Guy, het eenheidsdenken van de linkse paradijsvo- gels, of de hitsigheid van de marketeers. Een filosoof die tegen zijn eigen winkel praat en zijn gehoor subtiel op het verkeerde been zet: meer van dat, zeker ook in Vlaanderen.

JS

Op weg naar Di Rupo 1

LuchtkasteeL

Di Rupo heeft gewonnen: weinig bespa- ringen, veel nieuwe belastingen, en nog veel meer onverantwoord optimisme over de eco- nomie. De regeringsonderhandelaars gingen uit van een economische groei van 0,8 %. De meeste economen denken dat dat een schro- melijke overschatting is.

Zelfs Leterme, toch echt geen paniek- zaaier, waarschuwde dat die 0,8% waar- schijnlijk niet gehaald zal worden. De wan- kele financiële constructie van Di Rupo dreigt al te kapseizen nog voor er goed en wel een regering is: tot nu ging men meestal uit van een rente van 4,4 %. Ook Leterme.

Maar intussen zitten we al een tijd met een rente van 5 %, en de stijging houdt aan.

Tegen dat u ‘t Pallieterke leest, is het mis- schien al 6 %.

FaLende wetgeving

De Belgische justitie heeft weer eens bewezen hoe “snel en efficiënt” zij werkt.

De federale politie arresteerde drie weken geleden elf verdachten wegens de invoer van 400 kg cocaïne. Eén van hen baatte ook een cannabisplantage uit. Een paar van die drughandelaars behoorde tot de clan van de beruchte crimineel Abdelkader Rahmuni. Maar zij werden korte tijd later vrijgelaten. Volgens hun advocaten was er een procedurefout gemaakt, omdat er een handtekening ontbrak op een bevel tot tele- foontap. Het is duidelijk dat de wetgeving over procedurefouten herzien moet wor- den. Als procedurefouten geen invloed heb- ben op de schuldvraag, zouden zij niet tot vrijspraak of nietigverklaring van het dos- sier mogen leiden. Wettelijk gezien, hebben de advocaten van die drughandelaars gelijk.

Lex dura, sed lex. Moreel gezien, gedra- gen zij zich als medeplichtigen. En nu maar wachten op de woedende telefoontjes van stafhouders, en van juristen die het onder- scheid zijn vergeten tussen wettelijkheid en rechtvaardigheid.

tOevaLLig gesepOneerd

Twee jaar nadat Etienne Schouppe (CD&V) in verdenking werd gesteld van handel met voorkennis, wordt de zaak…

geseponeerd. Wat een toeval! De staatsse- cretaris had, vlak voor de Vlaamse regering KBC moest redden, nog snel een pakket aandelen verkocht. Schouppe ontkende de voorkennis en zei dat hij gewoon een “ver- standige en actieve belegger” is. Met een

pakket Dexia-aandelen deed hij – net voor de crisis uitbrak – net hetzelfde.

Enkele jaren geleden ging Karel de Gucht - bij gebrek aan bewijs - vrijuit na de twijfel- achtige verhandeling van een aandelenpak- ket in volle bankencrisis. Die plotse verkoop was eveneens toevallig, uiteraard.

dOssiervreter

Dat het wegvallen van Roger van Houtte een zware slag is voor de studiedienst van de N-VA zal voor iedereen wel duidelijk zijn.

Vindt maar eens een opvolger van hetzelfde kaliber. Toch wist de N-VA een vervanger te strikken: Jan van de Casteele.

Jan kennen we nog als oud-hoofdre- dacteur (sinds 2001) van Doorbraak. Jan

beschikt over een vlotte pen en kent zijn dossiers door en door. Na zijn vertrek bij Doorbraak enige tijd geleden, hield hij zich onledig met het schrijven van een boek over Knesselare, dat overigens a.s. vrijdag offici- eel wordt voorgesteld. Bij N-VA krijgen ze er in ieder geval een dossiervreter bij.

drOOm? nachtmerrie!

Vincent van Quickenborne solliciteert naar een ministerspost en veegt alvast de mouw van Elio di Rupo. In Le Soir vertelde

“Quickie” dat het traject van Di Rupo de realisatie van de “Amerikaanse droom” in België is. Wij vrezen dat die zogenaamde droom vlug zal omslaan in een nachtmerrie voor Vlaanderen.

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be