Deksel op de pot en glimlachen

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Driekoningengesprekken 3

• Briefje aan Hendrik Bogaert 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• Villa Politica, 10 jaar dolle pret 5

• Een klokkentoren zonder klok 6

• Het zwarte land, moslimland 7

• Lente in Damascus 8

Deksel op de pot en glimlachen

Vorige week werd in een andere rubriek van dit blad betoogd dat het wel leek alsof de ideologische en programmatorische verschil- len tussen de politieke partijen zijn weggevallen. De regering kleurt van blauw tot rood; Magnette vindt het een goed idee alle politieke partijen samen te brengen in de volgende Waalse regering; voor de gemeenteraadsverkiezingen krijgen we kartels van alle denkbare en ondenkbare combinaties voorgeschoteld. De enige politieke tegen- stelling die er nog toe schijnt te doen, is die tussen Vlaams-nationa- listen en niet-Vlaams-nationalisten. De rug blijft uiteraard ostentatief gekeerd naar het Vlaams Belang. Eén illustratie. Vlaams Belang veert bij de jongste peiling (vorige week) toch weer een beetje op, voor het eerst sedert lang, maar De Standaard slaagt erin de resultaten voor alle partijen mee te delen... behalve voor het Vlaams Belang. Ook N-VA hoort, sedert die partij bedankte voor een bijrolletje in de Bel- gische regering, bij de categorie politieke pestlijders.

Die analyse klopt als een zwerende vinger, maar laat niet gezegd zijn dat de tegenstellingen binnen de familie van België-minnende partijen ook niet meer zouden bestaan. Om de ene gemeenschappe- lijke vijand te bestrijden, moet het deksel op de pot wanneer het kan en zolang het kan. Ze zien later wel waar ze met de stoom blijven.

Had u vorige week nog veel van Maggie de Block gehoord? Zo goed als verdwenen uit het nieuws, nadat ze een week lang de voorpagi- na’s niet kon ontvluchten. Als onze thermometer niet loog, dan was het nog steeds steen- en steenkoud. Geen buitenslapers meer? Alle- maal lekker opgevangen met een kop warme soep? Of went zoiets, een nachtje onder het vriespunt doorbrengen in een kartonnen doos?

Het moet zijn, want het thema smolt in de media als sneeuw voor de zon. Deksel er weer op en fluitend doorwandelen, wegens te gevoelig.

Doorwandelen naar de begrotingsdiscussie dan maar. Ze zullen het moeten kunnen, onze excellenties, om het deksel daar op de pot geduwd te houden. Weken geleden werd een begroting opgesteld die uitging van een economische groei in 2012 van 0,8%. Het Planbu- reau vermoedt nu dat het slechts 0,1% zal zijn. Komt nog bij dat de begroting van vorig jaar niet echt keurig werd uitgevoerd. We zouden 3,6% van het bbp onder de inkomsten eindigen, maar het werd 4%.

Afijn, alles bij elkaar moet er 2,5 miljard euro extra gevonden worden.

Plannetjes vliegen over en weer tussen de ministers. Minister van Financiën Vanackere opperde een indexsprong. “Over ons dode lijf”, klonk het bij de PS. Een verhoging van de btw dan misschien? “Geen

sprake van!”, vond MR-voorzitter Charles Michel. Dan wordt het tijd eens na te denken over een “belasting op de grote vermogens”, rea- geerde Philippe Moureaux (PS). Er kwam vlugzout aan te pas om de Open VLD’ers weer bij hun positieven te krijgen. Daarop kwam CD&V-Kamerlid Stefaan Vercramer op de proppen met een Alge- mene Sociale Bijdrage. Dat is eigenlijk een belastingverhoging, dus sloegen de lichten van de blauwen opnieuw op rood.

Voor wie de Belgische politiek niet zo op de voet volgt: in de vorige paragraaf kwamen alleen partijen en politici ter sprake die deel uit- maken van één en dezelfde regering. Het pensioendebat illustreert uitstekend het knip- en plakwerk waarmee deze regering de interne tegenstellingen probeert te beheersen. Van Quickenborne vliegt er stevig in, waarop de vakbonden fel van leer trekken. “Er zal niet geraakt worden aan de principes”, laat Van Q daarop fors en stoer weten. Blijkt er toch ruimte te zijn voor wat ‘overgangsmaatregelen’

genoemd worden. De hervorming van de ambtenarenpensioenen had 400 miljoen euro moeten opleveren, maar na de hervorming van de hervorming zou dat in eerste instantie nog maar 40 miljoen zijn. Allemaal plezant voor de betrokkenen, maar daarmee wordt het tekort uiteraard niet kleiner.

Het gehakketak binnen de regering leidt er toe dat men binnen- kort zowat ieders persoonlijke pensioendossier op de regeringsta- fel gaat bespreken. Verhoging van de pensioenleeftijd? “Goed, maar niet voor ons, want wij zitten in een bijzondere situatie”, vinden de...

(even ademhalen) cipiers, loodsen, brandweerlui, leerkrachten, trein- begeleiders en -bestuurders en de postmannen en -vrouwen. Zelfs de rattenvangers zouden uitzonderingsmaatregelen bepleit hebben (al vermoeden mensen met een slecht karakter dat de politici daarmee zichzelf bedoelen en op die manier de eigen groep buiten schot wil- len houden). Onenigheid troef, achter de schermen. We staan weer voor een week van hard duwen op het deksel van de regeringspot.

Wel allemaal blijven glimlachen voor de foto, alstublieft.

Is er dan niets dat goed loopt bij Di Rupo? Jawel, de staatshervor- ming zit op het ‘goede’ spoor. De Belgische partijen zijn het roerend eens grondwetsartikel 195 te misbruiken om de boel rond te krijgen.

Een gerespecteerd professor had het in dat verband over Afrikaanse toestanden. Maar we gaan ons toch zeker niet opwinden over wat grondwetsgesjoemel in dit land?

Aanhangers van complottheo- rieën zullen instemmend knikken bij het lezen van bovenstaande titel. Toch gaat het niet om wilde speculaties of fantasie. Het inter- net is wel degelijk in gevaar.

Oorzaak is het ‘Anti-Coun- terfeiting Trade Agreement’

(ACTA). Deze handelsovereen- komst legt de internationale stan- daarden vast voor het afdwingen van intellectuele eigendomsrech- ten. De weg die dit verdrag heeft afgelegd, sinds 2007, is op zijn minst vrij obscuur. Meer en meer lijkt het dat de nare ‘bijwerkin- gen’ mee tot het plan behoren.

En meer en meer wordt duidelijk dat de ‘mensen’ het niet pikken.

Vrijheid van

informatievergaring

Het aantal generaties dat met de gigantische communicatiemogelijkheden van het internet opgroeit, groeit gestaag.

Wie kan zich nog een wereld zonder ongelimiteerde informatie-uitwisseling indenken? Sociale media als twitter en facebook kunnen regimes zelfs ten val brengen. Politieke oppositie kan in vele landen slechts via het internet gebeuren.

In eigen land is er in de normale media (kranten, tijdschriften, tv) allesbehalve ruimte voor ongezouten, dissidente meningen. Waar zulke meningen vroeger slechts via een stencil- of kopieer- apparaat verspreid konden worden, staan nu oogstrelende blogs en webpagina’s ter beschikking. Niet voor niets dat een bepaalde partij in Vlaanderen ervoor gekozen heeft volop te investeren in internetberichtgeving om zo het ‘cor- don mediathique’ te kunnen omzeilen.

Piraterij

Het internet kent geen grenzen. Een filmpje dat vandaag ergens in Vlaande- ren wordt gemaakt kan via Youtube en andere webpagina’s morgen door miljoe- nen mensen over de hele wereld bekeken worden. Toch is er een beweging die uitdrukkelijk grenzen wil stellen aan de informatieverspreiding op het net.

Negenendertig vooral westerse landen werkten tijdens de voorbije jaren in het grootste geheim aan ACTA, met als hoofddoel het stoppen van het online delen van auteursrechtelijk beschermde inhouden. In de eerste plaats betreft dat muziek en video’s, maar ook software en zelfs generische geneesmiddelen en milieutechnologieën zijn uitdrukkelijk meegenomen bij de intenties. De discussie rond eigendomsrechten is niet mak- kelijk.

Ook wij vinden het onkies dat iemand die hard werkt uiteindelijk de vruch- ten van zijn werk niet kan plukken. Er wordt inderdaad naar hartenlust geko- pieerd en illegaal gedownload op het internet. Onderzoek heeft aangetoond dat de muziekindustrie weliswaar wat aan omzet inboet door het online delen van bestanden, maar dat anderzijds de concertindustrie enorm floreert door de toenemende bekendheid van zulke

‘gedeelde’ artiesten.

Lees verder blz. 2

Het internet is in

gevaar

Mooie vooruitzichten

67

^ste

jaargang • nummer 7 • woensdag 15 februari 2012 1,95 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

15 februari 2012

Vervolg van blz. 1

Draconische maatregelen

ACTA biedt het kader voor nieuwe, zeer strenge wetgeving (die in elk land nog wel moet vastgelegd worden). Men zou zoekmachines, internetaanbieders en andere dienstenaan- bieders wettelijk aansprakelijk kunnen stellen voor de inhoud die de individuele internetgebruikers op het net plaatsen. Door de bedrijven aansprakelijk te stellen, wil men ervoor zorgen dat er een grote zelfcontrole of “scree- ning” gebeurt, met onvermijdelijk een grote kuis als gevolg. In het verdrag staan heel wat draconische maatregelen.

Wat denkt u van het voorstel de douane de mogelijkheid te geven om te controleren of de muziek op uw ipod wel legaal gekocht is? Het effect van zulke maatregelen op de vrije infor- matiedeling zal gigantisch zijn. In het zog daarvan zullen tienduizenden kritische webstek- ken van het net verdwijnen. Vooral de kleine internetgebruikers zullen getroffen worden.

De echt criminele organisaties bieden al langer hun diensten aan via een labyrint van net- werken in exotische landen, waar nooit enige vorm van controle mogelijk is.

Verzet voor de vrijheid

Op 26 januari ondertekenden in Japan een aantal Europese landen, waaronder België, het verdrag. Daarop brak de hel los bij de internetgebruikers. In Polen kwamen tienduizenden burgers in meerdere steden op straat om te protesteren, waarop premier Donald Tusk besloot het ratificatieproces van ACTA uit te stellen, tot er een bredere discussie gevoerd kan worden. Aan de oostelijke kant van de Oder weet men de waarde van burgerlijke vrijheden immers nog goed in te schatten. In eigen

land daagden afgelopen weekeinde een twee- honderdtal betogers op aan de beurs, ondanks de vrieskoude. Het debat moet echter nog op gang komen.

“La Quadrature du Net” (www.lqdn.fr), een Franse organisatie, staat in de voorlinie van het verzet tegen ACTA. Haar uitgangspunt is nog steeds de oorspronkelijke idee van het internet: vrij verkeer van informatie en kennis.

“Internetneutraliteit” noemen ze het beestje.

Niemand mag het internet controleren. Ieder- een moet de mogelijkheid hebben wat dan ook te raadplegen.

Vrijheid van meningsuiting (ook de foute meningen), kennisdeling (ook de gepaten- teerde) en beschikbaarheid van muziek, tek- sten en video’s (ook materiaal waarvoor eigenlijk betaald zou moeten worden) zijn de praktische gevolgen van die visie.

De meest opmerkelijke actie tot nu, komt op het conto van de Sloveense ambassadeur Helena Zorko, die het verdrag voor haar land ondertekende. Mevrouw Zorko heeft het verdrag “nog eens goed gelezen” (sic) en publie- kelijk spijt betuigd. Ze zei letterlijk: “Ik wil mijn verontschuldigingen aanbieden omdat ik mijn officiële plicht heb gedaan, niet mijn bur- gerplicht. Ik weet niet wat mijn opties waren om niet te tekenen, maar ik had het kunnen proberen. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb een kans gemist om te vechten voor het recht op gewetensbezwaren voor ons, diplomaten.” Een moedige dame, dat staat vast!

Eén van de grootste fouten van de mensheid is de veronderstelling dat de vanzelfsprekende vrijheden van vandaag ook morgen nog zullen gelden. Een zware denkfout die de internationale internetgemeenschap niet mag maken.

PAN

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Gratis bestaat niet

Dat het de belastingbetaler is die de

“middelen” van een OCMW ophoest, weet iedereen. De dagvergoeding van 40 euro per asielzoeker die het OCMW van Houyet van de federale overheid en het federaal agentschap voor asielzoekers (Fedasil) ont- vangt, is daar geen uitzondering op. De huur van de opvangplaats en de andere onkosten worden er mee betaald, ook huur aan de Koninklijke Schenking die de domeinen en kastelen van de “royals” beheert, con- cludeerde Theo Francken. Maar hij had Di Rupo verkeerd begrepen. Per direct werd verduidelijkt dat het OCMW geen huurgeld maar andere onkosten aan de Schenking doorstortte. OCMW-voorzitster Francine Jaspart meldde dat het bedrag van veertig euro per hoofd voor het appartement in Ciergnon zeker niet “integraal” naar de Schenking werd doorbetaald. Hoeveel dan wel vergat ze te verduidelijken.

De koning verstrekt wel degelijk gratis asiellogies. Francken, van een “verkeerde partij”, kwam onder licht en zwaar geschut in de regimemedia, naargelang hun sympa- thiegraad voor het royaltygebeuren. In de standpunten pro-koninklijke geste geen half woord terug te vinden over het algemeen aanvaarde feit dat gratis niet bestaat en dat

altijd iemand de openstaande rekeningen betaalt. Voor de Koninklijke Schenking is dat Jan Modaal, die jaar in jaar uit opdraait voor het onderhoud van de “stulpjes” waar de royals permanent in resideren, of sporadisch logeren. De oude kazerne vlakbij het kasteel van Ciergnon is een deel(tje) van die Schen- king. Als iemand daar asielzoekers gratis laat logeren, is dat niet de Koninklijke Schenking, met in haar verlengde Albert Second, maar Jan Modaal. De waarheid heeft rechten die de regimemedia al eens “ontgaan”, wanneer dat past bij “hogere belangen”.

Laag pitje

Het is maar de vraag of Le Palais/Het Paleis nog veel baat heeft bij de te grote ondoorzichtigheid van het prijskaartje dat eraan hangt? Hoe meer geheimzinnigheid, hoe groter de nieuwsgierigheid en het graven naar de waarheid. Dat die ondoorzichtigheid desondanks steeds angstvallig bescherming geniet, kan enkel betekenen dat de waarheid niet zo koosjer is als “men” haar probeert voor te stellen. Dikwijls, zelfs meestal, onder de slogan “wat niet weet niet deert”. Pro- bleem is, dat “de mensen” dom houden in de vergane glorietijden van de monarchie stuk- ken makkelijker was dan vandaag. De barre De feiten rond rel elfendertig over ons vorstenhuis kent iedereen. De koning verleent in zijn domein van Ciergnon al twee jaar “gratis” onderdak aan enkele asielzoekers. N-VA-Kamerlid Theo Francken wou weten hoe het kostenplaatje precies oogt. De kennis van “de Vlaams” van premier Di Rupo wordt met de dag beter, zegt men, maar “nuances” ontgaan hem nog. Vandaar zijn antwoord dat het OCMW van Houyet de huurkosten draagt.

besparingstijd die “het volk” moet doorspar- telen, doet geen goed aan al dan niet verbor- gen voorrechten van “de beteren” onder ons. Te vrezen valt, dat het ernstig nemen van vorstelijke kerst-, nieuwjaars- en natio- nale feestdagboodschappen op een zeer laag pitje zal branden, steeds lager, naargelang de tijd ondoorzichtigheid aan erosie blootstelt.

Vanuit die invalshoek is het relletje rond het pseudo “gratis logies bij de koning”

relevant. Het één brengt het ander mee. In samenhang met de huurkosten van Cierg- non werd her en der herhaald dat de royale dotaties fiscaal vrijgesteld zijn. De blauw- bloedigen die daarvan genieten, betalen zich, in tegenstelling tot de modale burger, niet blauw aan belastingen. Iedereen weet dat.

Wat nog niet iedereen wist, is dat de koninklijke familie vrijgesteld is van belastingen op ongeveer alles wat ze aankoopt. Voor haar geen accijnzen, invoerrechten of, “last but not least”, btw, op wat dan ook. Waarom?

Niemand weet het. Evenmin kan iemand zeggen of in een hoekje van één of andere wet- tekst daar een verduidelijking over bestaat.

Klap op de vuurpijl

Het enige dat min of meer bekend is, bij wie het zou moeten weten – het beleid dus – is dat dit gunsttarief niet geldt voor privé- aankopen. Maar het is niet geweten waar de grens getrokken wordt tussen privé en niet-privé. Zelfs medewerkers bij Le Palais/

Het Paleis weten het niet. Om het gemak- kelijk te houden, gaat men er vanuit dat zo goed als niks onder de rubriek “privé” valt.

Absolute klap op de vuurpijl van de “iedere Belg is gelijk voor de wet”-farce inzake gelijk- heid voor financiële verplichtingen, is het

bestaan van een eigen tankstation voor de Lakense sibbe.

Terwijl u zich elke dag opnieuw afvraagt waar het heen moet met de prijs van een litertje diesel, benzine en stookolie, gieten de royals aan hun eigen pomp de tank vol – of laten dat doen - zonder rekening te moeten houden met de zestig procent van de kostprijs aan accijnzen en btw. Wanneer u het bij het tanken voor bekeken houdt bij 60 euro, vol of niet, dan duidt de teller van de koninklijke pomp 23 aan. Hoewel gratis niet bestaat, zijn er aanwijzingen dat de door de goegemeente gefinancierde levenswandel van sommigen vrij dicht bij het tegenoverge- stelde aanleunt. Tenzij er bewijzen bestaan van ijzersterke tegenprestaties, die zouden toelaten het toekennen van royale dotaties onder een andere noemer dan “gratis” te catalogeren.

D.Mol

Tot 80 procent belast

Vandaag gaat The Iron Lady in première, de film die het verhaal brengt van de voor- malige Britse premier Margaret Thatcher. Verwacht u de komende dagen niet alleen aan allerlei recensies maar ook aan een resem evaluaties en analyses van het beleid dat Thatcher gevoerd heeft. De voorbije weken gaf de Vlaamse pers al een voorzet. De teneur was bijna overal dezelfde: onder de IJzeren Dame maakte Groot-Brittannië een donkere periode door. Het liberale economische beleid en de ondersteuning van het kapitalisme hebben de kloof binnen de Britse samenleving vergroot. Veel mensen zijn in armoede terechtgekomen. De problemen waar de Britten vandaag mee geconfron- teerd worden, zijn allemaal de schuld van Thatcher. Zelfs de rellen in de steden vorige zomer zijn terug te voeren tot het hardvochtige beleid van Thatcher. Dat zijn de analyses in De Standaard, De Morgen en tutti quanti.

Het is geschiedenisvervalsing van het zuiverste soort. Er worden waardeoordelen geveld zonder naar de feiten te kijken. Onder Thatcher heeft Groot-Brittannië verme- den dat het onder curatele werd gesteld van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), zoals dat nu met Griekenland het geval is.

Thatcher had haar verkiezingsoverwinning van 1979 te danken aan het feit dat de Britten het kotsbeu waren bijna elke dag door de vakbonden gegijzeld te worden. De syndicale macht was zo groot dat de ene staking na de andere plaatsvond. De ene keer bleven huisvuilzakken dagenlang rotten op straat, de andere keer viel de elektriciteit uit omdat de energiebedrijven staakten. Meer dan eens lag het openbaar vervoer stil.

Bovendien had de macht van de vakbonden met zich gebracht dat tal van onrendabele bedrijven overheidssteun bleven genieten en dat veel ondernemingen zich door de hoge loonkosten uit de markt prijsden. De inflatie scheerde hoge toppen.

Thatcher keerde het tij. Subsidies aan verlieslatende industrieën werden afgebouwd.

Kapitaalmarkten werden geliberaliseerd en de belastingen werden aanzienlijk verlaagd.

Het valt vandaag nog moeilijk te vatten, maar in 1979 was de hoogste aanslagvoet in de personenbelasting 80 procent. Thatcher verlaagde die prompt tot 60 procent. Ook de andere belastingvoeten gingen omlaag. 33 of 35 procent werd het streefdoel. Ter vergelijking: belastingkampioen België legt in de personenbelasting een maximale aanslagvoet van 50 procent op.

De nieuwe Britse eerste minister voerde een beleid om meer Britten eigenaar te laten worden van een eigen woning.

Om te wijzen op het zogenaamd hardvochtige economische beleid van Thatcher, halen critici vaak haar onverzettelijke houding aan tegenover de stakers in de steenkool- mijnen. Die verzetten zich tegen de sluiting van die mijnen. De Britse regering volgde gewoon een normale economische logica, die ook van toepassing was op de mijnen in Limburg en de Borinage: ze waren niet rendabel meer.

Critici hebben wel gelijk als ze zeggen dat de effecten van Thatchers beleid de eerste jaren niet direct merkbaar waren. De Britten moesten zelfs door een zware reces- sie. Pas tijdens haar tweede ambtstermijn kwam de economie er weer bovenop. Dat was te danken aan de volharding van de IJzeren Dame (intern was de kritiek toegeno- men, omdat de economie maar niet aantrok).

In 1984 was de inflatie sterk gedaald, net als de werkloosheid. Dat had een stabili- serende impact op de economie. Consumenten lieten het geld weer rollen en bedrijven durfden weer investeren. Dat genereerde groei. In de jaren 90, lang na het vertrek van Thatcher, haalde Groot-Brittannië jaarlijkse groeicijfers van 3 procent. Dat is vandaag in West-Europa ondenkbaar.

Thatcher staat bekend als euroscepticus, maar ze legde wel een belangrijke basis voor de Europese eenheidsmarkt. Ze was de drijvende kracht achter de Europese een- heidsakte in 1986, die de vrijhandel in Europa liet toenemen. Het was één van de wei- nige Europese verdragen die van de Unie geen superstaat maakte maar er voor zorgde dat de welvaart in de Unie toenam.

Thatchers economisch beleid heeft wel degelijk tot positieve resultaten geleid. Onder haar bewind ontstond er in Groot-Brittannië een echte middenklasse. Die bestaat nog altijd. Gebreken aan het Britse sociale systeem - zoals de nog altijd inefficiënte gezond- heidszorg - zijn vooral een erfenis van Labour.

A^Ngélique VANDerstrAeteN

Uit de smalle beursstraat

Het internet is in gevaar

(3)

3 De dingen dezer dagen

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hendrik Bogaert

Lijfeigene van de PS en de MR Jabbeke

Mijnheer de Slappe Straffe,

Gij hebt uw entree in de nieuwe Belze regering niet gemist; zoveel is duidelijk.

Nog maar net waart gij tot de eer der Belze altaren verheven of gij kwaamt de goegemeente meedelen dat gij uw spierbal- len zoudt laten rollen aangaande de tweetaligheid van de topambtenaren in de over- heidsdiensten. Alleen hadt gij vooraf beter enige minuten langer nagedacht, want uw verhaal had van meet af aan een vreemde bijsmaak.

Op het eerste zicht leek het evident dat de Copernicuswet van tien jaar geleden, die de functionele tweetaligheid van de topambtenaren zou invoeren, eindelijk van kracht zou worden.

De Franstaligen hadden dat immers gesaboteerd, door het oude systeem van de eentalige topambtenaren en hun twee- talige taaladjuncten telkens te laten ver- lengen in de paarse en de Leterme-rege- ringen. Onverminderd en onverstoord konden eentalige ambtenaren blijven benoemd worden.

Die verlenging stond niet in Di Rupo’s regeerverklaring. Vandaar uw straffe ijver om daar eens rap rap een mouw aan te passen. Gij deedt dat middels het doen uit- schijnen dat de invoering van die functionele tweetaligheid – waarbij de ambtenaar slechts zeer passief de tweede taal moet beheersen – eens definitief zou regelen dat alle topambtenaren fiks en fluks twee- talig zouden zijn.

Niet is minder waar. Het verbaasde dan ook iedereen dat Ben Weyts van de Gedoogde Vlaams-nationalisten uw per- ceptie deelde en aankondigde dat zijn partij uw voornemen zou steunen.

Het was evenwel Gerolf Annemans van de Uitgespuwde Vlaams-nationalisten die in de Kamer uw geheugen kwam opfris- sen en u kwam meedelen dat van de straffe praat van uw partij, tien jaar geleden, niks overbleef.

Want toen fulmineerde Paul Tant – overigens in koor met het VB en de Volks- unie - in alle toonaarden tégen die functionele tweetaligheid als “onvoldoende”

en bijlange niet grondig genoeg. Zij berie-

pen zich destijds - heel terecht - op het advies van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (samengesteld uit Neder- landstaligen én Franstaligen!) die zonder verpinken oordeelde dat hier van een grondige kennis van de tweede taal absoluut geen sprake kon zijn en dat het wets- ontwerp ruim onvoldoende was om topambtenaren in de andere landstaal te laten oordelen over juridisch-technische en per- soneelsdossiers.

De Uitgespuwde lijkt vandaag de enige te zijn die op zijn standpunt van toen is blijven staan.

Wie gij ook nog op uw weg tegen- kwaamt, waren de lieverdjes van de MR en van de PS. Zij lieten meteen verstaan dat van die invoering van de functionele tweetaligheid zoals gij die uitlegt en wilt doen uitvoeren, absoluut geen sprake kan zijn. Want dat is nog te zwaar voor de Franstaligen…

Het was de premier zelf die in de Kamer moest komen toelichten dat er een nieuw voorstel wordt uitgewerkt. Hierover ondervraagd in de bevoegde Kamercom- missie, kwaamt gij niet verder dan: “We zijn er mee bezig. Ik kan nog niks zeggen.” Omdat een goed verstaander maar een half woord nodig heeft, werd meteen duidelijk dat gij als horige voor de Franstalige heren en dames dezer regering een kniebuiging zult maken. De functionele tweetaligheid, die al een toegeving is op de grondige tweetaligheid, zal verder worden uitgehold. Het staat in de sterren geschreven.

Waar Straffe Hendrik meende het aan- schijn van dit land even te gaan verande- ren, middels de toepassing van een oude wet, werd hij dadelijk in de kuiten gebeten door hen die zijn partij aan haar verleden herinnerden, en door hen die zeiden dat het allemaal zo’n vaart niet mag lopen. Bij- gevolg gedraagt gij u als een slapjanus, in trouwe en slaafse dienst van de werkelijke heersers van Het Edel Land der Belgen.

Dat gij nog veel boterhamen zult moeten verorberen alvorens gij een flinke, Vlaamse staatsman zult

zijn, is alvast de conclusie van

Brief aan

Driekoningengesprekken

Het is een jaarlijkse traditie, een drieko- ningengesprek over Vlaanderen en de wat bredere toestand. Telkens de laatste maan- dag van januari, doch dit jaar de eerste maan- dag van februari. Het publiek? De gekende Vlaamse bewegers, al dan niet met Fland- riensjaal, maar je kon er ook de namenlijst van de Gravensteengroep afpunten: organi- sator Frans-Jos Verdoodt (ADVN), gastheer Jo de Caluwe (theater Tinnenpot - Gent), Etienne Vermeersch, Tinneke Beeckman, Chris Michel, Ludo Abicht, en een stuk of wat die we niet herkenden. Op het podium, nu ja, net ervoor, zaten twee grijze heren op een barkruk. Voor een buitenstaander leek het alsof de honderd aanwezigen kwamen voor een optreden van twee klein- kunstenaars. Maar ze hadden geen gitaar.

Zingen hebben ze niet gedaan. De heren waren Jean-Pierre Rondas (ook lid van de Gravensteengroep) en Philippe van Parijs (Brusselaar, lid van de paviagroep, en vurig verdediger van België, afijn, toch van Brussel)

Beide heren gingen in gesprek, met al lei- draad de vraag: “Blijft het communautaire lot van België eeuwig onbeslist?” Zoals men dat van Rondas gewoon is, begon hij eerst met een fijne ontleding van het discours van Philippe van Parijs. Die man gelooft oprecht in een komende meertaligheid (zeker in Brussel) en dat de verengelsing onze taalproblemen zal opheffen. Daarna richtte Rondas zich op de vraagstelling.

“België is een natiestaat in wording die nooit een natiestaat geworden is”, stelde Rondas. België is de incarnatie van de onbe- slistheid en zal, volgens Rondas, niet blijven bestaan. Toch is de Vlaamse strijd een rare strijd. Het is Vlaanderen tegen België, waar Vlaanderen een deel van uitmaakt. Een

“asymmetrisch gevecht”, noemde Rondas dat, maar een gevecht dat in Vlaanderen zorgt voor de vervaging van de ideologie.

Kijk maar naar de achteruitgang van de tra- ditionele partijen. Wat doen de Franstali- gen? Die spelen op afwachten en het behoud van het huidige evenwicht. Volgens Rondas is gebleken dat die strategie gefaald heeft.

Maar de Franstaligen hebben een nevenstra- tegie: rebelgisering en het ondergraven van de Vlaamse Gemeenschap (zeker in Brussel) en het Vlaamse Gewest.

Rondas ondersteunde zijn punt met een verwijzing naar de akkoorden rond de splitsing van BHV. Die splitsing was een gevraagd herstel van een anomalie. Dat is niet op een goede manier rechtgezet. De juridische splitsing is één bric-à-brac.

Men duwt de Vlaamse Gemeenschap uit Brussel weg en snijdt zo de banden van Vlaanderen met Brussel door. Ook de andere akkoorden van Di Rupo bieden geen oplossing. Uiteindelijk zal het Vlaams Parlement een scheidingsprotocol moeten opstellen, met specifieke paragrafen voor Brussel. Zoals het nu is, zijn we Brussel al kwijt, dus veel hebben we niet te verliezen.

Philippe van Parijs ging niet echt in op Rondas’ analyse, enkel op Brussel. Na de tussenkomst van Van Parijs ging het enkel en alleen nog over Brussel. Me dunkt dat er, met bovenstaande vraag als vertrekpunt, meer te bediscuteren is. Maar soit, zo verliep de avond. Van Parijs gaat uit van drie punten.

Ten eerste zal de EU nooit uit Brussel vertrekken, om allerlei praktische en politieke redenen.

Ten tweede, België zal niet splitsen, want Vlaanderen en Wallonië willen niet weg

zonder Brussel, maar kunnen niet weg mét Brussel. Trouwens, ook de Brusselaars willen niet naar Vlaanderen of Wallonië bij een gebeurlijke splitsing, amper 2,6 % wil bij Vlaanderen en 1,8 % wil bij Wallonië aansluiten. Door die patstelling blijft België bestaan.

Ten derde, Brussel zal uitbreiden, maar niet zoals Vlaanderen vreest. “Enkel” een uitbreiding tot de 25 (de 19 Brusselse gemeenten + De Zes) lijkt Van Parijs “logisch”; de faciliteiten waren niet uitdovend en het is een aanpassing aan de sociologische realiteit. “Er wonen proportioneel meer Franstaligen in De Zes dan in Brusselse gemeenten”, dixit Van Parijs. Vlaanderen heeft het fout door de aanhechting van De Zes te zien als een annexatie. Brussel heeft die gemeenten nodig als expansievat voor het groeiende aantal expats. Trouwens, De Zes zijn amper 1,4 % van het Vlaamse grondgebied. Het Waalse Gewest zal de Oostkan- tons moeten afstaan, dat is veel groter.

Rondas ging inhoudelijk in op Van Parijs, die hij een Brussels separatist noemde, Van Parijs’ eerste zorg is niet België, maar Brussel. Wat Van Parijs ontkende, hij komt op voor Brussel en de uitbreiding van Brussel vanwege de sociologische realiteit.

Brussel heeft omwille van de samenstelling van haar bevolking de extra transfers nodig.

Volgens Van Parijs hebben de Vlamingen de keuze: een klein Brussel en een sterk België dat moet herverdelen, of een groot Brus- sel en een zwak België omdat de transfers dan niet meer nodig zijn (Waals- en Vlaams- Brabant zijn de rijkste provincies van het land en die zouden dan bij Brussel aansluiten).

Volgens Rondas zijn de Vlamingen gevoelig voor taalproblemen, maar voorbij de Vlaamse beweging van de taalminnaren.

Kernpunt voor veel Vlamingen is het gebrek aan wederkerigheid: er zijn transfers, maar loyauteit en transparantie is er niet in België.

Alles is veel te ingewikkeld geworden. Wie voelt zich thuis in zo’n land?

men. Volgens Rondas wil Van Parijs geen separatisme omdat Brussel de centen nodig heeft. Waarom zijn de rijke Brusselse gemeenten niet solidair met de armere? “Er zijn geen interne Brusselse transfers”, stelde Rondas. Brussel verkoopt zich als de grootste uitzondering ter wereld, maar dat is niet zo. Het is een middelgrote Europese stad die zich probeert te redden.

Na een kleine discussie met het publiek moest Van Parijs dringend met de trein naar Brussel; een lift sloeg hij af. Jammer, want er was nog veel te zeggen. Wat was de conclusie na die avond? Veel hangt af van hoe je het bekijkt. Zoals zo vaak, is de vooropgestelde positie de voedstervader van het geloof in

“de goede zaak”. Van Parijs sluit zich op in een heel systeem van denken over België, met in de kern zijn vooropstellingen rond de toekomst van Brussel. Wat niet in zijn denk- kader past, verwerpt hij.

Zo werkt het niet, natuurlijk. Wat als Vlaanderen weg wil zonder Brussel? Dat zou volgens Van Parijs dom zijn, maar verder gaat zijn redenering niet.

Waar staat van Parijs? Hij spreekt zeker de taal van een groep Brusselse intellectue- len maar is ook daar, en zeker in Wallonië, wel eens een dissidente stem. Zijn discours is interessant om volgen, maar zijn argumentatie waarom België niet zal splitsen, bleef niet echt overeind. België staat er voorlopig nog, ondanks onze argumentatie…

PFS

JuiSte prioriteiten

Vrieskou en dakloze asielzoekers zorgen jaarlijks voor een weerkerend “item” in de regimepers van onze modelstaat. Luc van der Kelen, gedreven verdediger van die staat, liet in Het Laatste Nieuws weten dat premiers vroeger zelf tussenkwamen om af te dwingen wat voor daklozen nodig was. Dat hielp, want het gezag van een premier reikt verder dan dat van een junior minister, Maggie de Block, die haar eerste stappen zet in het beleid. Di Rupo moet niet aarzelen, aldus Luc, belgi- cist tot in de kist en bijgevolg notoire fan van Elio. Maar waar zat Lucs idool, toen Maggie langs alle kanten onder vuur lag? Elio woonde vanuit de eretribune de bekermatch tussen

“zijn” Bergen en KV Kortrijk bij; kwestie van de juiste prioriteiten te leggen.

Bevelvoerend genie

Soms is het gezond verstand in dit landje helemaal zoek. Terwijl het twaalf graden en meer vroor, en wie niet echt naar buiten moest binnen bleef, gaf één of ander bevel- voerend genie van de politie in het Antwerpse

“zijn mensen” opdracht weekeindalcoholcon- troles uit te voeren. Er stelde zich meteen een probleem. De blaastoestelletjes lieten het in de Siberische kou afweten. Nadat de televi- siecamera’s de “doortastendheid” waarmee zelfs in het barste weer over de veiligheid van de burger wordt gewaakt hadden vastgelegd, werd de “opdracht” afgeblazen en konden de onderkoelde agenten naar huis. Of hun opdrachtgever voor een medaille voor moed en zelfopoffering kandideert, konden we niet achterhalen.

gerechteliJke SaBotage?

Bart Laeremans is in de Senaat al even gedreven en onvermoeibaar als vroeger in de Kamer. Dit keer scoorde hij zeer goed met een vraag over de sabotage van de federale anticorruptiecel die fraudezaken onderzoekt waarbij een aantal PS-kopstukken betrokken zijn, onder andere de Waalse ex-minister- president Jean-Claude van Cauwenberghe, Waals minister Furlan en Edmée de Groeve, een vertrouwelinge van premier Elio di Rupo.

Het Waalse gerecht tracht dat onderzoek te saboteren door zelf een onderzoek te starten naar… de onkostennota’s en de maaltijdbon- netjes van de speurders. Men hoopt op die manier de anticorruptiecel in diskrediet te brengen, en mogelijk zelfs te laten ontbinden.

(4)

De dingen dezer dagen 4

Piraten

De boekaniers

De westerse piraten in de Caraïben – zoals we ze kennen uit films en strips – hebben maar zeer kort de zeeën onveilig gemaakt, niet langer dan tien jaar, tussen 1716 en 1726. Dikwijls worden piraten ver- ward met de boekaniers, die tussen 1650 en 1680 die regio teisterden. Boekaniers waren Fransen en Engelsen die tijdens de oorlogen met Spanje de Spaanse kolonies plunderden en Spaanse schepen beroofden. Hun naam dankten ze aan de buccan; een houten tuig om vlees op te roken. Oorspronkelijk waren boekaniers vee- en varkenshouders op Haïti.

Later trokken ze naar het piepkleine Tor- tuga, een eilandje ten noorden van Haïti, dat goed verdedigbaar was.

De Engelse gouverneur van Jamaica gaf hen kaperbrieven om Spaanse bezittingen te roven, op voorwaarde dat ze de buit op zijn eiland verkochten. Boekaniers waren geen kapers zoals Jan Baert uit Duinkerke. Eens de zoveelste oorlog in Europa voorbij was, zochten de Duinkerker kapers ander werk.

Die Europese vrede telde niet in de Caraï- ben. Boekaniers vochten en roofden. Een groot verschil tussen boekaniers en piraten was er op sommige momenten niet.

De Spaanse slachtoffers maakten ook geen onderscheid: ze hingen iedere gevangene op, zelfs al had die een officiële (of vervalste) kaperbrief. Soms werden er expedities uit- gerust met een gemengde vloot van boekaniers en officiële oorlogsschepen. Dat eindigde geregeld in ruzie, omdat boekaniers de oorlogsmores niet respecteerden, zoals bij de aanvallen op Cartagena en Panama. Som- mige Spaanse kolonies werden vier, vijf keer in een paar jaar overvallen.

Iets in de speelfilms over die tijd (o.a. ‘Cap- tain Blood’) klopt. Boekaniers kozen hun kapitein en konden hem afzetten. De bemanning, niet de kapitein, bepaalde het reisdoel en de buit werd vrij evenredig verdeeld.

Er bestond zelfs een systeem van sociale zekerheid. Boekaniers die een been of een arm verloren, of zo zwaar gewond werden dat ze niet meer konden varen, hadden recht op een schadevergoeding uit een geza- menlijke pot.

Na dertig jaar was het rijk van de boekaniers uit. De Franse, Engelse en Nederlandse kolonies waren hun kapers meer dan beu, want ze veroorzaakten geregeld koloniale oorlogjes en waren niet te beroerd om in economisch zwakkere tijden eens een schip uit het eigen land te overvallen.

De boekaniers zochten andere mogelijk-

heden en vonden die tientallen jaren in de Indische Oceaan, grotendeels onverdedigd.

De plaatselijke bootjes waren geen partij voor de westerse schepen met hun kanonnen. De buit was dikwijls immens. Nog een leuk exploitatiegebied waren de wateren rond de Rode Zee waar de boekaniers jacht maakten op schepen met rijke mohammeda- nen op pelgrimstocht naar Mekka.

Sommige boekaniers konden het niet laten: ze enterden Engelse, Portugese en Nederlandse schepen met specerijen uit Oost-Azië. Toen was hun rijk snel uit.

Die even zeewaardige schepen met een geschoolde bemanning en flink wat artille- rie aan boord, lieten zich niet vlug intimide- ren. Ze voeren weldra in konvooi en lieten zich begeleiden door oorlogsschepen.

De piraten

Daarmee heerste er een generatie lang rust in het Caraïbengebied, zodat de Span- jaarden weer hun Zuid-Amerikaans zilver vervoerden en hun kolonies heropbouwden.

De Franse, Engelse en Nederlandse eilanden

werden schatrijk omdat Europa geleidelijk aan verslaafd werd aan rietsuiker en koffie. In ruil voor die producten leverden de handelsschepen afgewerkte Europese producten en slaven die ze in Afrika oppikten. Toen ging in Europa het Franse expansiestreven naar zijn hoogtepunt. Tussen 1688 en 1697, tijdens het campagneseizoen (grosso modo van Pasen tot oktober), werd gevochten. Dan was het vier jaar rustig, maar toen stierf de laatste Spaanse Habsburger, en Lodewijk XIV kon zijn oogjes niet van Spanje en de Zuidelijke Nederlanden afhouden.

Dat conflict duurde veertien jaar. Het eindigde ermee dat de Franse koning gekort- wiekt werd (al kreeg een kleinzoon de Spaanse troon).

Groot-Brittannië (Schotland was inmid- dels met Engeland en Wales verenigd) over- vleugelde op zee definitief de Republiek der Verenigde Provinciën. Een flink deel van die oorlogen werd op het grondgebied van de Zuidelijke Nederlanden uitgevochten met alle gevolgen van dien. De vrede in 1713 bete- kende een enorme opluchting en het begin van een economisch herstel. Het slachtoffer waren de Caraïben. De Royal Navy dankte ervaren matrozen met duizenden tegelijk af. Die kenden niets anders dan varen en vechten.

De handelaars profiteerden van dat enorme reservoir aan zeelui om de sala- rissen te verlagen en schepen zo goedkoop mogelijk uit te rusten, met slecht voedsel.

Vele handelsschepen waren even ongezond als slavenschepen. Sommige Britse zeelui namen dat bestaan niet meer, stalen of veroverden een schip en begonnen voor eigen

rekening, als zeerover, en deze keer was geen enkel schip meer veilig, om het even onder welke vlag.

Piratenfilms tonen zelden de realiteit. De piraten voeren niet met driemasters à la Nelson, met indrukwekkende zeilen en ver- scheidene dekken. Meestal gebruikten ze een schoener of een oorlogssloep; snelle, ranke scheepjes met één dek en twee mas- ten, met aan boord zes kanonnen en een bemanning van gemiddeld zeventig koppen.

Zeerovers kozen de dapperste en beste vechter onder hen als kapitein, want hij moest hen leiden terwijl ze enterden. Die kapitein was zelden de beste zeeman aan boord. Meestal was onderweg de kwartier- meester – die de navigatie verzorgde – de baas. Piraten monsterden zich zo schrik- wekkend mogelijk uit om handelsschepen te terroriseren zodat die zich zonder gevecht overgaven. Passagiers en de bemanning van die schepen werden heel zelden vermoord, meestal alleen beroofd.

Piraten waren niet op zoek naar juwe- len, want die konden ze moeilijk verkopen, omdat ze op alle eilanden vogelvrij waren en soms zonder proces aan een ra werden opgeknoopt. Water en voedsel was dikwijls hun enige buit. Met suiker, koffie en specerijen konden ze weinig aanvangen. Een belangrijke buit was de medicijnkist, vol drugs en geneesmiddelen, om de primitieve omstandigheden aan boord wat te verzach- ten.Zeerovers gebruikten inderdaad de bekende piratenvlag: een doodshoofd en gekruiste beenderen. Omdat ze zelden schatten veroverden, zijn er geen voorbeel- den bekend van piraten die in één of ander onbekend eiland hun buit begroeven en een schatkaart tekenden.

Zeerovers kozen voor een avontuurlijk, gevaarlijk en vooral kort leven. De berucht- ste zeerovers hielden het nauwelijks een paar jaar vol, tot ze door oorlogsschepen onderschept werden en soms naar Londen gevoerd werden om opgehangen te worden, als een vorm van volksvermaak. Hun lijk werd twee jaar in een ijzeren kooi opgehangen, tot het helemaal verrot of door vogels kaalgeplukt was. De bekendste zeerover, Edward Teach, bijgenaamd Zwart- baard, was duidelijk de inspiratie voor de strip Roodbaard en ontelbare films. Ook zijn rijk duurde maar een paar jaar. Hij was bekend omdat hij op zeker ogenblik met een kleine vloot uitvoer: een veroverd Frans han- delsschip, met veertig kanonnen en een paar sloepen, met in totaal honderdvijftig zeerovers. Gedurende een tijd was Nassau in de Bahama’s de nieuwe piratenschuilplaats, maar de Britten maakten daar een einde aan.

De Royal Navy begon op de zeerovers te jagen. In korte tijd was alles voorbij.

Een paar Britse schepen verrasten Zwart- baard in een kreek, in North-Carolina. Hij had slechts negentien bemanningsleden bij zich: dertien blanken en zes negers. Hij werd doodgeschoten. Men hakte zijn hoofd af en hing het aan de boeg.

J^an n^eckers Ik ben in mijn piratenperiode, want ik herlees mijn stripalbums van ‘Barbe-

Rouge, le démon des Caraïbes’ van de onovertroffen verteller Jean-Michel Char- lier en tekenaar Vic Hubinon, die ook de Buck Danny-reeks produceerden. ‘Rood- baard’ is integraal in het Nederlands verschenen, maar ik kocht ze in het Frans omdat je nooit zeker bent dat een stripalbum vertaald wordt. Overigens zijn piraten weer ‘in’, dankzij de Johnny Depp-films. In de Kuifje-film van Spielberg duikt ook een bekende zeerover op, Jack Rackham, in Vlaanderen bekend dank- zij het album ‘De schat van Scharlaken Rackham’ van Hergé.

Roddels uit de Wetstraat

• Patstelling

De werkgroep ‘Taalevenwicht in het Leger’

werd vorig jaar in het leven geroepen om de vermeende benadeling van Franstaligen in het leger in kaart te brengen en te zorgen dat op korte termijn alles weer in evenwicht zou gebracht worden. Kolonel Gennart, van MR-strekking, kandidaat bij de volgende ver- kiezingen, had Vlaamsvijandig de kat de bel aangebonden. Maanden en een batterij hoor- zittingen later, blijkt van heel die geschetste sfeer niet veel waar te zijn. Eén en ander blijkt bewust uit zijn context te zijn gesleurd.

Maar... de werkgroep moet aanbevelingen opmaken. Daartoe had commissievoorzitter Bert Maertens van N-VA een basistekst laten verspreiden, die door de andere partijen kon geamendeerd worden; wat gebeurde. Alleen de MR vond heel die tekst maar niks en stelde een heel andere tekst voor.

• Waar zijn de tsjeven?

Voldoende stof om er nooit meer uit te geraken, bleek vorige week overduidelijk. Van de sp.a en CD&V was geen kat te bespeu- ren in de werkgroep. Vooral de afwezigheid van de tsjeven deed wenkbrauwen fronsen.

Toen er nog een regering van lopende zaken was en de regeringsonderhandelingen aan-

sleepten en er nog volop Vlaams trompet- tengeschal kon opklinken, was CD&V er als de kippen bij om Vlaamser dan Vlaams te zijn. Vandaag gaat zij ‘in den duik’ om, samen met andere afwezige parlementsle- den, zoals Patje Dewael, geen kleur meer te moeten bekennen. N-VA en Vlaams Belang staan alleen. Het VB ziet die tekst van Maer- tens wel zitten, mits enkele kleinere aanpas- singen. Wordt het de basistekst van Maer- tens, of de MR-nota? Dat valt af te wachten.

Prompt werd alles verschoven tot ‘na car- naval’. Nadien wordt het wellicht Pasen. En dan is de kans reëel dat het sint-juttemis zal worden. Het is duidelijk dat de MR daarop aanstuurt. Om gezichtsverlies te vermijden.

• Maat voor niets

Ook in de Dexia-commissie is het pure ellende. Elke dag opnieuw voelt men de gigantische blunder aan, er nooit een onder- zoekscommissie van gemaakt te hebben. Pot- jes blijven dicht. Getuigen komen als ze goes- ting hebben. Ze blijven weg als het hen goed uitkomt. Omdat ze niet onder ede staan, zeggen ze wat ze willen. De ware toedracht van één en ander zal nooit aan het licht komen. Ondertussen worden politieke spel- letjes gespeeld. De politici maken elkaar het

leven zuur en vangen vliegen af. Het inci- dent met de Groenen sprak boekdelen. Men zou hen er eens gaan uitbonjouren, omdat ze zouden gelekt hebben aan de pers. Nou moe! Lekken naar de pers is in alle commis- sies ‘bon ton’. Het bleek een storm in een glas water. Uiteindelijk mochten ze blijven. Moet deze commissie ooit tot conclusies komen, en een rapport uitbrengen, dan wordt dat de moeilijkste klus ooit. Het is duidelijk dat ‘de politiek’ deze zaak al van bij de aanvang de nek heeft omgewrongen. De waarheid mag gewoon niet aan het licht komen. Er zijn te veel belangen mee gemoeid. Zo simpel is dat.

• Rattenvanger

Donderdag kwam minister Q in de Kamer antwoorden op vragen van meerdere praat- barakkers, over de uitzonderingen op de pen- sioenhervormingen die vanuit diverse hoeken worden gevraagd. Madame ‘Non’ – vicepre- mier en minister van Binnenlandse Zaken nota bene – had in haar gekende stijl een voorzet gegeven door te pleiten voor een pen- sioenverlaging voor brandweerlieden. Quic- kie, duidelijk geïrriteerd toen hij het spreek- gestoelte beklom, haalde een lijst boven van beroepen waarvoor vanuit de Vlaamse rege- ring uitzonderingen worden gevraagd. Als

voorbeeld haalde hij de rattenvangers aan.

Het verbaasde ons dat hij het sprookje van de rattenvanger van Hameln niet begon te vertellen, met Joëlleke Milquet in de hoofd- rol, natuurlijk.

• Record

Vorige week gaven we hier al een staal- tje van verspilling, toen we het hadden over een commissie waar het grootste deel van de ingediende vragen werd geannuleerd, maar waarbij toch tal van mensen ‘ter logistieke ondersteuning’ op de been waren. Alles kan blijkbaar beter. Woensdag 8 februari werd er een gooi gedaan naar het Guinnessboek van Wereldrecords in de commissie Volksgezond- heid. Deze commissie begon stipt om 10.20 uur en eindigde na welgeteld één vraag en één antwoord, om 10.24 uur. Besparingen in de Kamer? Vergeet het! Maar, de lichten moeten wel zoveel mogelijk uit, de radiatoren mogen niet te ver open gedraaid, het water- verbruik moet beperkt worden en de mede- werkers moeten meer gaan betalen voor hun maaltijdbonnetjes. Ziedaar de belangrijke besparingsaccenten. Waarover die ene vraag ging? Wilt u dat weten? Over de opvang van honden van daklozen; een vraag van Ecolo- furie Zoë Genot.

(5)

De dingen dezer dagen

5

De pers komt…

Theo Francken van N-VA vroeg in de com- missie Binnenlandse Zaken aan Di Rupo of er niet voor kan gezorgd worden dat de “rode schriftjes van Boudewijn I” ter beschikking gesteld worden van het Koninklijk Archief of een groep historici. Niet toevallig sugge- reerde hij Bruno de Wever… Hij meent dat die schriftjes van grote historische waarde kunnen zijn, omdat Boudewijn daarin minu- tieus al zijn audiënties met staatshoof-

Echo’s uit de Koepelzaal

Vlaamse politie

De pakkemannen die aan onze adem ruiken en onze fout geparkeerde wagen doen wegslepen, betalen we uiteraard zelf! Een dikke 60 percent van het budget van een politiezone komt uit de gemeen- tekas, de federale toelage bedraagt haast veertig ten honderd. Maar er zijn grote verschillen per gemeente en – hoe raadt u het! – per gewest. De Brusselse gemeenten geven 273 euro per inwoner uit, meer dan het dubbele van een Vlaamse (129 euro) of een Waalse (117 euro) gemeente.

Nog frappanter zijn de cijfers wat betreft de federale toelage: de honderdzeventien Vlaamse politiezones ontvangen gemiddeld 72 euro per inwoner, de tweeënze- ventig Waalse zones 98 euro en de zes Brusselse zones tot 134 euro!

Investeringen in Vlaanderen

Het Vlaams Agentschap voor Internati- onaal Ondernemen maakte cijfers bekend waaruit blijkt dat vorig jaar door hon- derdvierenzeventig buitenlandse inves- teerders meer dan 3.700 banen werden geschapen in ons land, voor een totaal bedrag van 1,79 miljard euro. Enkele opvallende feiten: het aantal fusies en overnames is het afgelopen jaar enorm gestegen en de helft van die investeringen zijn nieuwe investeringen; de uitbrei- dingsinvesteringen kenden een terugloop.

Dat was ook in sterke mate het geval in de logistieke sector maar de investeringen in innovatie en onderzoek bleven geluk- kig op peil.

Het grootste deel komt overigens nog steeds uit de Verenigde Staten, de Euro- pese landen samen zijn goed voor meer dan de helft en de toename van investeringen uit Azië (en andere groeilanden) is stilgevallen. Vorige woensdag werd in het Vlaams Parlement gedebatteerd over recente ontslagen (o.a. bij Bekaert).

Nieuwe cijfers!

Klinkt het investeringsverhaal nog vrij optimistisch, minder geestdriftig zal men zijn over de meest recente groei- en inflatiecijfers die het Planbureau bekend- maakte.

Hoewel minister-president Peeters ruim een maand geleden al voorzichtig was geweest, moest hij nu toegeven maar juist pessimistisch genoeg te zijn geweest:

de Vlaamse regering moet voor dit jaar al zeker op zoek naar ruim 500 miljoen euro extra om de begroting in evenwicht te houden. Er zal amper een economische groei opgetekend worden (als dat al het geval is), nauwelijks 0,1 procent. Boven- dien zorgt de hogere inflatie (2,7 procent) voor een serie hogere overheids- uitgaven.

Broeksriem

Anders gezegd: vergeet nieuwe uitgaven! De Vlaamse Sinterklaas zal dit jaar geen onverwachte pakjes brengen, ook niet voor het compenseren van de weggevallen federale premies voor energie- besparende maatregelen. Peeters: “De fiscale maatregelen die op nul zijn gezet, zitten er ook nog niet in. Minister Freya van den Bossche zoekt binnen haar budget naar mogelijke verschuivingen daar- voor.”

Wie goed kan lezen, begrijpt dat er eigenlijk geen marge is! Maar opnieuw de beruchte kaasschaaf hanteren, zal moeilijk zijn, is de stelling van minister Philippe Muyters, met het oog op de begrotings- controle die binnen een tiental dagen moet beginnen.

Daar zal moeten gekeken worden waar de extra middelen voor een evenwicht vandaan moeten komen…

Op vrijdag 19 december 2008 wordt een brief van Ghislain Londers, voor- zitter van het Hof van Verbreking, gericht aan Kamervoorzitter Herman van Rompuy, aangaande politieke beïnvloeding in de Fortis-zaak, in de wan- delgangen voorgelezen en door God en klein Pierke becommentarieerd, nog voor het parlement eraan te pas kwam. Met zoveel camera’s in de buurt, worden alle registers opengetrokken, rechtstreeks op tv. Een kampioen- schap in gespeelde verontwaardiging, en een paar uur later is Yves Leterme premier-af.

10 jaar dolle pret in de wandelgangen

Villa Politica, tralala

don médiatique bereiken immers hun verval- datum. Vroeg of laat sneuvelt de beruchte censuurnota jegens het VB, “De VRT en de democratische samenleving”. Het is dan han- dig andere, meer “esthetische” criteria bij de hand te hebben. “Sorry mijnheer, u plakt niet op tv.”

De inzet van externe productiehuizen is nuttig. Die selecteren naar eigen smaak bekende gezichten, voor quizzen en praat- programma’s. De VRT is dan van het probleem af, uiteraard met de mogelijkheid één en ander onder tafel te regelen. De recente statistieken spreken voor zich. Afgezien van hun ondervertegenwoordiging op nieuws- en duidingsprogramma’s, valt het aanwezig- heidscijfer van VB-politici voor quizzen en

“talkshows” op: nul komma nul.

De inbreng van Woestijnvis, dat zijn rol heeft gespeeld en nu nóg lucratievere hori- zonten zoekt, is niet te onderschatten. Waar de pret regeert, zijn principes van geen tel.

Bijna-slimste-mens Bart de Wever werd in 2008 tot absolute Prins Carnaval van tv- kijkend Vlaanderen gebombardeerd - iedere nuchtere waarnemer is het erover eens dat men een kanon tegen het Vlaams Belang in stelling wou brengen.

Maar binnenkort kan Bart voor de pret- programma’s afgekeurd worden, wegens te mager, of zijn te belegen grappen. De politieke schutskring die zich rond de N-VA afte- kent, vertaalt zich binnen afzienbare tijd in Die scène is tot het collectief geheugen

van een staat-in-ontbinding gaan behoren.

Voor Linda de Win was die scène het absolute hoogtepunt van tien jaar Villa Poli- tica, een jubileum dat met de nodige luis- ter werd gevierd. Inderdaad: wat kan er nu beter zijn voor de politieke betrokkenheid van de burger, dan een rechtstreeks verslag van een tuimelende regering, als het ware in slow-motion, van stap tot stap, van seconde tot seconde? Is het katapulteren van die bombrief, rechtstreeks in de Vlaamse huis- kamers (bij wie toen niets beters te doen had), geen bewijs dat de vierde macht de democratie overeind houdt?

En toch. Uit dat voorval bleek hoe politiek en journalistiek een perfecte alli- antie van wederzijds profijt vormen. Het was VLD-fractieleider Herman de Croo die het spel in gang had gestoken, en met voorbedachten rade de brief begon voor te lezen, maar niet eerder dan dat de camera’s draaiden. Zonder twijfel was de VRT getipt over het geplande scenario en kon ze tijdig groot materiaal laten aanrukken. De Croo haalde zijn slag thuis, in de beschadi- gingscampagne jegens Leterme. Linda had haar show in primeur. Iedereen tevreden.

Showboot

Men kan zich natuurlijk afvragen of Leterme zonder die hypertheatrale tv- enscenering ook gestruikeld zou zijn. Een nog stoutere vraag: zou de (volgens een recente bevraging nog altijd dominant rode) publieke omroep er met zoveel ple- zier tegenaan gegaan zijn indien het een socialistische premier betrof?

Welke scenario’s worden er nog zoal in de coulissen geprepareerd, goed-geoliede coproducties van politieke agenda’s en journalistieke ambitie? Informeert dit soort televisie? Of maakt ze zelf de verhalen, en breit ze die verhalen aaneen tot een soort eindeloze soap? Is dit het parlementaire halfrond, of eerder een circustent? Iets tussen de twee?

Het allang vergeten boekje van mei

’68-activist Guy Debord, “La société du spectacle”, is in dat opzicht een mijlpaal.

Met een onfeilbaar instinct leidde hij de kritiek op de consumptiemaatschappij verder naar een radicale mediakritiek, in een tijd dat dat woord nog niet bestond. Het is onvoorstelbaar hoe de televisie onze per- ceptie bepaalt en uiteindelijk ons bewust- zijn kneedt. De camera is niet neutraal. Er staat een cameraman achter en een repor- ter ervoor. Een hele knip-en-plakploeg bewerkt de beelden in de regiekamer.

Daarachter zitten de echte strategen:

producers en programmamakers. Allen zijn ze min of meer “embedded”, ingebed in een systeem waar manipulatie en desinforma- tie essentiële vormen van machtsuitoefe- ning zijn. Onze openbare omroep, door de belastingbetaler gefinancierd, draait mee in dat netwerk, waar fictie en realiteit niet meer uit elkaar te halen zijn. Politici voeren nummertjes op.

Journalisten willen sterke verhalen. Het is een onzichtbare, discrete ons-kent-ons- cultuur. Twee werelden die op elkaar aan- gewezen zijn, die elk hun redenen hebben om de waarheid een beetje naar hun

hand te zetten, en versmelten. Villa Poli- tica, dus. Geven de kranten tegengas? Zel- den. Wie De Standaard openslaat, krijgt vooral meer van hetzelfde. De geschreven pers warmt de televisiekost nog eens op, gelardeerd met zogenaamde analyses en achtergrondinfo. Heel de reutemeteut van politici, journalisten, “waarnemers”, zelf- verklaarde experten, politicologen, “opi- niemakers”, en dies meer, vormen samen de indrukwekkende bemanning van een groteske showboot, die drijft tussen de Wetstraat, het Koninklijk Paleis, de res- pectievelijke partijhoofdkwartieren, en af en toe een conclaafkasteel. De kijker kijkt ernaar.

Prins Carnaval

Linda de Win mag dan als een Vlaamse Pippi Langkous (ondanks haar 54 jaren) stout door het decor huppelen en alleman aan de mouw trekken, er zit een reukje aan. Net die blitse, opgepepte pretcultuur maakt een bevreemdende indruk op een meer kritische kijker.

De fameuze “kloof tussen politiek en burger” lijkt gedicht via een permanente carnavalsstemming. Amusementscrite- ria, die steeds meer in de politieke ver- slaggeving geïntroduceerd worden, zetten de objectiviteitsnormen op een hellend vlak. Alles moet, alles kan, zolang het maar goede, grappige en/of beklijvende televisie oplevert. Met die stijlcriteria kan men bij- voorbeeld moeiteloos bepaalde figuren en partijen van het scherm houden, een vorm van censuur die nooit die naam krijgt, want de gustibus non est disputandum.

Ontspanningsprogramma’s worden voor politici de echte podia om hun waar te verkopen. Het ouderwetse debat is passé. De publieke omroep speelt die kaart van het infotainment voluit. Dat is slim bekeken.

De puur politieke premissen van het cor-

een nieuw, “apolitiek” mediacordon, volgens hetwelk De Wever níét meer de plezantste thuis is, en zijn partij plots niet meer hip of sexy wordt geacht. Veel efficiënter dan 1.000 interne VRT-nota’s.

Dat neemt niet weg dat De Win zich wel eens liet verleiden tot een politiek-incorrect nummertje. Zoals in 2007 (ja, zover moeten we terug), toen ze zowaar met Gerolf Anne- mans stond te dansen, nadat de Vlaamse partijen de wetsvoorstellen voor de splitsing van BHV hadden goedgekeurd.

De reactie van het sp.a-politbureau onder leiding van Freddy Willockx (“Mevrouw De Win heeft zich on-socialistisch gedragen!”), inclusief dreiging met broodroof, sprak toen boekdelen.

Niet voor herhaling vatbaar. Haar lach is nog altijd even leutig, maar dansen doet ze sindsdien volgens het boekje. JS Woensdag 29 februari te Hoboken/

Antwerpen:

Res Publica – Groot schrikkeldebat

“De Vlaamse media, wie gelooft ze nog?”

Meer info op www.debatclub.org den, politici en personen uit de sociaaleco-

nomische wereld noteerde. Heel concreet vroeg Francken zich af of er met “mevrouw Fabiola” ter zake een afspraak zou kunnen gemaakt worden. De Belze duce liet zich niet uit het lood slaan en antwoordde, in zijn gebruikelijk krakend en brakend Nederlands, dat “de documenten waarover u het heeft”

deel uitmaken van het privéarchief van Bou- dewijn. Noppes, dus. Maar Francken had alweer gescoord. De pers was aanwezig in

het kader van deze en andere tussenkom- sten, op zijn eenvoudige vraag. De gewillig- heid van de pers ten aanzien van de N-VA is een doorn in het oog van velen.

… en De pers gaat

Na Theo’s vraag was het de beurt aan Annick Ponthier van het Vlaams Belang.

Zij ging nogmaals interpelleren bij Hendrik Bogaert, over de stand van zaken in het dos- sier van de functionele tweetaligheid van de

topambtenaren. Enkele weken geleden had hij laten verstaan dat hij daar eens schoon schip mee ging maken, nadat de Franstali- gen tien jaar lang de uitvoering van een wet ter zake hadden weten te blokkeren. Ponthier hamerde voor de zoveelste keer op de nood- zaak van een grondige kennis van de talen, die niet gegarandeerd is bij een simpele func- tionele taalkennis. Voor Annick haar vraag kon stellen, was de pers al ribbedebie. Niet interessant wellicht, en “maar” van het VB.