Politieke winnaars en verliezers van de strandrellen

(1)

€ 2,50

76ste jaargang • nummer 31 • donderdag 13 augustus 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Eerst waren er 100 relschoppers, dan 50, dan 30 en uiteindelijk moesten ocharme drie leden van een Brusselse bende voor de onder- zoeksrechter verschijnen omwille van hun aandeel in de strandrellen vorige week in Blankenberge. De relativering en minimalisering van de feiten was begonnen. De tv-kij- ker en de lezer van de dagbladen kreeg de indruk dat het in kuststeden als Oostende en Blankenberge allemaal peis en vree was geweest indien de leden van de zogenaam- de Stuivenberg-bende in Brussel waren gebleven.

Dat klopt natuurlijk niet. Er is al dagen sprake van oplopende spanningen op de stranden, vooral in Blankenberge, Oostende en Knok- ke-Heist. En ja, zoals Blankenbergs burgemeester Daphné Dumery (N- VA) op Terzake verklaarde, het gaat voor 80 procent over allochtonen.

De vechtpartijen in Blankenberge waren geen eenmalig feit. Ook in Knokke zijn er al vaak spanningen geweest. Daar komen steeds meer Noord-Fransen naartoe, onder andere dankzij de snellere verbin- ding via de nieuwe A11-snelweg.

Ondertussen is men het vergeten, maar Brusselse families allochtonen veinsden voor het weekend een verdrinking in Oostende. Alle hulpdiensten trokken uit. Het bleek vals alarm en politie, redders en brand- weer werden nog eens uitgelachen.

In Oostende staan de beelden van de grote groep dagjesmensen die opeengepropt waren in het station nog op het netvlies gebrand.

Wat weinigen weten is dat veel van die dagjestoeristen niet moeten weten van de coronaregels. Ze over- spoelen de stranden het dichtst bij het station. Indien ze aangesproken worden op hun gedrag (geen mondmasker, onvoldoende afstand,…) is het antwoord steevast “fuck you”,

“fuck corona”, “ferme ta gueule”.

Tussendoor worden vrouwen in badpak nog eens beschimpt. Ver- schillende Oostendenaars hadden daarover hun beklag gedaan, vooral

op sociale media. De ambtenaren en medewerkers van schepenen onder hen werden tot de orde ge- roepen door burgemeester Bart Tommelein (Open Vld). Er volgde een zwijgplicht.

Wie al die feiten op een rij zet, kan niet anders dan besluiten dat een aantal binnenlandse problemen de kust hebben bereikt. Het onhebbelijke en agressieve gedrag van allochtonen die lak hebben aan regels. Dat ze nu naar zee komen, is geen toeval. Veel binnenlandse plassen en vijvers waar in het verleden vaak problemen waren, zijn gesloten. Net als “Brussel Bad” aan het kanaal, dat omwille van corona niet doorgaat. En dan zoekt men elders goedkoop vertier. De kust is gratis.

Vlaams Belang krijgt een cadeau

De gebeurtenissen in Blanken- berge en elders zijn natuurlijk een cadeau voor het Vlaams Belang. Ook al is het op veel plaatsen op de 60 kilometer lange kust veilig en rus- tig, de stukken strand met schorrie- morrie zijn terecht een bron van er- gernis. Net als het onvermogen van de politiek om dit aan te pakken.

Relschoppers zorgen ervoor dat iedereen gestraft wordt die gewoon een dagje naar zee wil. Vlaams Be- langers uiten terechte kritiek daarover op sociale media en krijgen daar applaus voor. Het zou verbazen dat de partij daarop electoraal niet kan kapitaliseren.

Ook applaus was er voor Daphné Dumery, N-VA-burgemeester van Blankenberge, die in Terzake man en paard noemde. Noord-Afrikanen zijn het probleem en vooral het feit dat ze geen enkel overheidsgezag aanvaarden.

De media snellen Bart Somers ter hulp

Stiller was het dan weer op de linkerflank van het politieke spectrum.

Groenen Jessika Soors, Kristof Cal- vo en Meyrem Almaci, die elke dag een rechts en racistisch terroristisch

De coronacrisis zet al maanden maatschappelijke problemen op scherp. Dat werd vorig weekend duidelijk met de vechtpartijen en het agressief gedrag van vooral allochtonen op de kuststranden. Die hebben zoals we weten lak aan bestaande regels. Een cadeau voor partijen als Vlaams Belang en in iets mindere mate de N-VA. Verliezers in de ogen van de publieke opinie zijn de naar eigen zeggen “verbindende” politici van Groen en de Somers-flank van Open Vld. Ondanks steun van de bevriende media.

complot menen te ontdekken, zijn spoorloos. Wel kwamen er reacties van de linkerflank van Open Vld. Si- hame El Kaouakibi had kritiek op…

de politie, die aan etnische profilering zou doen door mensen van Afrikaanse origine die aan de kust van de trein komen te viseren.

Kopstukken van de groen-blau- we flank kozen wel voor een flinker discours. Maar ook een belegen discours. Bart Somers en Bart Tom- melein toeterden dat de daders snel moesten worden gevat en hard be- straft. Dat klopt, maar in de praktijk gebeurt dat weinig of niet. Somers kon ook niet nalaten om zijn zielige zelve te zijn door op sociale media de gewone Vlaming de les te spel- len: “Men mag het gedrag van één persoon niet extrapoleren naar een volledige groep.” Daarna volgde ook het stedelijk liberale riedeltje van “verbinden” en “niet polarise- ren.” Weinig geloofwaardig, maar de links-liberale bende kreeg wel de steun van de media.

Volgens de VRT waren de rellen het gevolg van eb en vloed, waardoor er plots minder plaats was op het strand. Journalisten van De Stan- daard en De Morgen (Yves Delepe- leire en Bruno Struys, die van zichzelf denken een nieuwe versie van wijlen onderzoeksjournalist Walter De Bock te zijn) focusten op de zo- genaamde etnische profilering van de politie. En dan was er nog Rien Emmery, die onder de naam “Arbi- ter of Tweets” voor Knack op Twitter op zoek gaat naar fake news. Hij had er niets beters op gevonden dan een foto van de aartslelijke oran- je blokken van Arne Quinze op de dijk van Oostende te posten met het bijschrift “Behalve de vechtpartijen in Knokke en Blankenberge zijn er nu ook beelden opgedoken van extreem sluikstorten in Oostende.” In een analyse van de linkse relativering van het strandgeweld op Twit- ter had meneer geen zin.

Dat kan alleen maar bete- kenen dat dat aandeel buiten- sporig groot is. Net zoals bij de eerste golf trouwens. Natuurlijk lekten er toch cijfers uit. We geven slechts één voorbeeld: op 30 juli lagen er in het ziekenhuis ZNA Stuivenberg 31 coronapa- tiënten. Eén had een Vlaamse naam, één een Chinese en ne- gentwintig een Arabische. U kunt daarover meer lezen op sceptr.net. Er zijn natuurlijk ook vele Vlaamse “covidioten”

die alle voorzorgsmaatregelen negeren, maar bij bepaalde ge-

meenschappen is het een col- lectief verschijnsel.

Zij hielden zich niet aan de lockdown. Zij hielden niet de nodige afstand. Ze droegen geen mondmaskers. Ze vier- den gezellig op een kluitje hun religieuze feesten. Sommigen hoestten of spuwden zelfs naar de politie. Maar niemand durft doelgerichte maatregelen nemen om de besmettingshaar- den in hun wijken te isoleren.

En alle Vlamingen moeten de gevolgen dragen van hun on- verantwoordelijke gedrag.

Zwijgplicht

Politieke winnaars en

verliezers van de strandrellen

Er heerst al lang een echte omerta over het aandeel van im- migranten in de criminaliteit. Nu heeft het medisch perso- neel in de ziekenhuizen ook zwijgplicht gekregen over het aandeel van de moslims in de nieuwe golf van coronabesmet- tingen. Daarover mogen geen cijfers vrijgegeven worden.

Lees alles over de ideologie van BLM op blz. 15

BLM: Verering van linkse dictators en marxistische

terreurgroepen

“Zwarte levens doen ertoe!” Het is een slogan waar je op zich weinig op kunt aanmerken. Maar wie zijn, en belang-

rijker, wat willen de aanhangers van de ‘Black Lives Mat- ter’-beweging echt? Het feit dat de leiders van BLM linkse

dictators vereren en zich beschouwen als de erfgenamen van de revolutionaire marxistische terreurgroepen uit de

jaren 1960 en 1970, blijft opmerkelijk onderbelicht.

(2)

Actueel 13 AUGUSTUS 2020

2

Artikel 41 van de wet op het politieambt verleent die mogelijkheid aan de korpschef, de commissaris-generaal, de directeur-generaal of hun afgevaardigde om bij bepaalde (risicovolle) interventies te beslissen het naamplaatje van de politieagent te vervangen door het interventienummer. Het unie- ke interventienummer bestaat uit 5 cijfers die zijn afgeleid van het identificatienummer van de politie- ambtenaar of de agent van politie.

Het gebruik hiervan kan sinds 9 mei 2016.

Uitzondering

Volgens minister De Crem bepalen “parlementaire stukken evenwel uitdrukkelijk dat het gebruik van het interventienummer een uitzondering dient te zijn”. Hoewel het opzet van artikel 41 van de wet op het politieambt is om een evenwicht te vinden tussen enerzijds de noodzaak personeelsleden van het operationele kader te kunnen identificeren en anderzijds de bescherming van deze laatsten tegen mogelijke represailles, is het niet de bedoeling dat er op algemene wijze toegestaan wordt dat de po- litiemannen op het terrein steeds met hun interventienummer optreden. De Crem: “Het doel van de be- paling is in concrete en bijzondere omstandigheden personeelsleden te behoeden voor wraakacties (bijv. bij bepaalde bijzondere gevallen van ordehandhaving, sommige huiszoekingen met een ver- hoogd risico).”

Politieagenten krijgen steeds vaker te maken met ver- baal en non-verbaal geweld tijdens (extreemlinkse) de- monstraties. Sommigen zijn dan ook vragende partij om tijdens interventies naamloos te kunnen optreden om wraakacties achteraf te vermijden.

Soors wil veel weten

Parlementslid Jessika Soors (Groen) wil weten wanneer dat precies gebeurt. De Crem: “Het is niet opportuun om een exhaustie- ve lijst op te stellen van deze omstandigheden. Gelet op de uiteen- lopende omstandigheden waarbij het nodig kan zijn om het interventienummer te gebruiken in plaats van het naamplaatje, is het noodzakelijk om de beoordeling van de uitzonderlijke omstandigheden over te laten aan de discretionaire bevoegdheid van de korpschef, de commissaris-generaal, de directeur-generaal of hun afgevaardigde.”

Soors wil ook weten of die ge- gevens bijgehouden worden. De Crem antwoordt ontkennend. “Er is immers geen operationele meerwaarde om het aantal keren dat het

interventienummer wordt gebruikt bij te houden. Bovendien brengt dit een bijkomende administratie- ve verplichting met zich mee voor de 185 lokale politiezones en de verschillende eerstelijnseenheden van de federale politie.”

Anonimiteit

De Crem: “Ten slotte kan ik u nog melden dat de mogelijkheid tot het opstellen van proces-verbalen waarbij enkel melding wordt gemaakt van het interventienummer, slechts voorzien is voor die interventies waarbij de korpschef, de commissaris-generaal, de directeur-generaal of hun afgevaardigde de beslissing heeft gemaakt om te werken met het interventienummer. Dit is enkel mogelijk wanneer vooraf de beslissing werd genomen. Immers, de anonimiteit wordt niet verzekerd door achteraf het interventienummer te gebruiken.”

Op het terrein wordt de mogelijkheid om ‘anoniem’ op te treden tegen relschoppers als positief er- varen.

THIERRY DEBELS

Interventienummer biedt bescherming aan politie

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

In de basis van regeerakkoord dat PS en N-VA klaar heb- ben, staan heel wat nieuwe uitgaven. Sommige daarvan zijn vanuit sociaal perspectief begrijpelijk, maar wegen voor decennia op de al kaduke begroting. Een aanhouden- de cadeaupolitiek kan zuur opbreken.

Bij de N-VA weten ze sinds de verkiezingen van 2019 dat er op economisch vlak meer sociale ac- centen moeten worden gelegd.

Vandaar dat de partij een eind meegaat in de vraag van de PS om sociale uitgaven te verhogen. De groeinorm in de gezondheidszorg gaat in post-coronatijden opnieuw richting 3 procent. Daarnaast zijn de Vlaams-nationalisten akkoord om de sociale uitkeringen en de pensioenen te verhogen. Het gaat dan vooral om de minimum- uitkeringen. Om die allemaal boven de armoededrempel te krijgen, moet er 1,2 miljard euro worden gevonden. De minimumpensioenen van 1500 euro voor iedereen kosten 3,2 miljard euro. Dat zijn extra uitgaven bovenop de steunmaatrege- len zoals tijdelijke werkloosheid en premies allerhande voor bedrijven en werknemers die kreunden onder de coronacrisis. Het grote verschil is natuurlijk dat de uitgaven om de corona-impact te beperken een tij- delijk karakter hebben. In april waren er nog meer dan een miljoen tij- delijk werklozen, nu is dat nog een fractie ervan.

Langer werken

De gestegen sociale uitgaven zijn er voor altijd. En de geschiedenis leert dat bepaalde cadeaus niet zomaar kunnen worden terugge- draaid. Het zijn dus uitgaven die in

jaren blijven duren. Het is natuurlijk begrijpelijk dat de pensioenen om- hoog moeten, want die uitkeringen behoren in België tot de laagste van de Europese Unie. Maar een royaal pensioenstelsel is pas betaalbaar indien er meer mensen aan het werk zijn en dat gedurende een langere tijd. Dat de pensioenuitkeringen in de Scandinavische landen en Nederland hoger liggen dan bij ons, heeft niet alleen te maken met het Nederlandse systeem van de pensioenfondsen. In zo’n kapitali- satiestelsel betaalt of spaart men via belastingen en sociale bijdra- gen voor het eigen pensioen. België kent een repartitiestelsel waarbij de huidige werkenden de huidige pensioenuitkeringen financieren.

Dat maakt een verschil voor de beheersbaarheid van de pensioen- kosten, maar in de noordelijke landen heeft men nog de extra bonus van langere loopbanen: men doet minder vlug een beroep on pensioenuitkeringen omdat men langer werkt. En men betaalt langer bijdra- gen en belastingen. Dubbele winst voor de staatskas dus.

Het is bijgevolg eenvoudig. In- dien men in België die gestegen uitkeringen wil blijven financieren, dan zit er niets anders op dan meer en langer te werken. Maar dan zijn er arbeidsmarkthervormingen nodig en daar wil de PS niet van weten.

Meer nog, men wou de pensioen-

leeftijd verlagen, het brugpensioen versoepelen en morrelen aan de gelijkgestelde periodes. Dat laatste zijn periodes van werkloosheid en tijdskrediet die worden meegeteld in de berekening van het pensioen als gewerkte jaren. Die gelijkgestelde periodes werden de voorbije jaren verstrengd, maar de PS wil dat nu terugdraaien. Dat alles zou meer dan 4 miljard aan de schatkist kosten. De N-VA vindt het blijkbaar al een trofee dat dit uit de basisnota voor de regeringsonderhandelingen is gehaald.

Zware

begrotingsinspanningen?

Niet dat Bart De Wever en co daar fier op moeten zijn. De cadeaupolitiek die de PS wil voeren zal jaren zo niet decennia wegen op de publieke financiën. Men mag niet vergeten dat het begrotingstekort sowieso zal oplopen tot 50 miljard van het bbp in 2020. Daar moeten we de komende jaren nog 24 miljard aan vergrij- zingskosten aan toevoegen.

Voor de zoveelste keer zullen politici het hebben over “zware begrotingsinspanningen”. Wie is dat ondertussen niet beu gehoord?

De staatsschuld zal oplopen tot 120 procent van het bbp. Dat doet terug- denken aan de jaren 1990. “Die jaren hebben we ook overleefd, en de rente lag toen nog veel hoger”, zegt Jean Deboutte van het Agentschap van de Schuld. Dat klopt. Maar toen was er nog geen gigantische ver- grijzingsgolf en kon men de tekor- ten nog via hogere belastingen beperken. Die relatieve luxe hebben we niet meer.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Ik ben ook student geweest, ik ben zelfs drie jaar praeses geweest. Dat was dan weliswaar niet in een regioclub of zo, maar van een politieke studentenvereniging. Ja, en ook onze schachten werden gedoopt, maar dat ritueel is in de verste verten niet te vergelijken met de boertigheden in andere studentenclubs.

Een doopritueel betekent zoveel als een initiatie tot de club, een proef om erbij te mogen horen. Dat is de theorie en op zich is daar niets op tegen. Maar blijkbaar horen studenten vunzig te zijn. De studenten van de ULB waren daarin volgens mij de koplo- pers. Zij waren het die zich in witte labojassen hulden, ‘versierd’

met de meest ranzige en seksueel getinte afbeeldingen. Het gebruik werd overgenomen door de Nederlandstalige collega’s van de VUB. Studenten van de VUB en ULB hadden nog zo’n eigenaar- dig gebruik: ze gingen in hun eigen stamcafé nooit naar het toilet, ze bleven gewoon aan de toog staan en plasten ertegen. Je kan dat moeilijk hygiënisch noemen.

De uitbater van café Egmont, legendarisch Vlaams huis in de buurt van De Beurs, vertelde me lang geleden dat hij zijn zaaltje eens had verhuurd voor een cantus van een VUB-studentenclub.

De cantusleden maakten effectief geen gebruik van het sanitair, ze plasten waar ze zaten (of stonden); meer nog, wie wou kon zijn grote behoefte doen in het midden van de corona. Opkuisen was een werkwoord dat deze studenten niet kenden… VUB-studenten en studentinnen hadden (hebben) ook de gewoonte om tijdens een cantus meerdere keren op tafel te gaan staan en hun broek te laten zakken en daarbij uitgebreid hun genitaliën tentoon te stellen.

De dopen aan de ULB en VUB waren berucht. Die studentiko- ze (sic) dooprituelen zijn nadien overgewaaid naar de andere Vlaamse universiteiten. In het begin werd enkel gebruik gemaakt van wat eieren en bloem (en veel bier), later werd het alsmaar vuiler, vulgairder en wansmakelijker. Het ludieke was veraf, het sadistische element werd belangrijk. Met als tries-

tig hoogtepunt de dopen van studentenclub Reuzegom. In de linkse pers werd uitvoe-

rig ingezoomd op het profiel van de leden van Reuzegom, allemaal zogezegde

fils-de-papa. Er was zelfs sprake van een soort alt-right-mentaliteit binnen Reu- zegom. Kan allemaal zijn, maar dat is in deze discussie totaal onbelangrijk. Of de studentenclub nu extreemrechts is of ex- treemlinks, en alle gradaties ertussen, dat maakt niet uit: laten we a.u.b. stoppen met de afschuwelijke mensonterende doopge-

bruiken. Zonder pardon en zonder mede- lijden.

Er is dezer dagen heel wat te doen rond de dooprituelen aan onze hogescholen en universiteiten. Het is een walge- lijk gebruik dat geen enkel mens kan goedkeuren.

Dopen

ECONOMISCHE ZAKEN

Cadeaus zonder einde

(3)

Actueel

13 AUGUSTUS 2020 3

Rechttoe rechtaan

Mevrouw de kastanjes-uit-het-vuur-haler, Velen weten dat er aan het hoofd van de pro- vincie Antwerpen een gouverneur staat. Maar wie dat precies was of is, was nooit erg duidelijk. Heel dat provinciale bestuursniveau was immers altijd iets dat zich in een schemerzone bevindt. Met een beetje geluk kende iemand uw naam en wist hij dat gij uit de CD&V-stal komt. En dat gij - met alle respect - niet al te groot van postuur zijt. Gij zijt nochtans niet de eerste de beste, en zeker niet zo iemand die weggepromoveerd is in een lucratieve uitgroeibaan in de luwte van een provincie. Nog tijdens uw rechtenstudies ontpopte gij u al als een klasbak met gegarandeerd een schitterende pro- fessionele en zelfs politieke toekomst in het voor- uitzicht. Gij zijt belezen en kent de grote literatuur, wat garant staat voor een brede algemene kennis.

In uw vakgebied zijt gij een dossiervreter en ie- mand die weet hoe wet en realiteit zich tegenover elkaar verhouden. Het spreekt dan ook vanzelf dat de grote CD&V-bobo’s u destijds snel in de gaten kregen en zij tekenden prompt een weg voor u uit.

Gij gingt aan de slag op de studiedienst van de partij, werd lid van de Vaste Commissie voor Taal- toezicht en nadien ook Vlaams Parlementslid en gemeenteraadslid in Antwerpen. In die tijd werdt gij - samen met Wouter Beke overigens - zelfs on- dervoorzitter van de partij en het stond in de ster- ren geschreven dat er een dag zou komen dat gij zelfs de grote baas zoudt worden. Het was de tijd dat ook Kris Peeters en Inge Vervotte zich opmaak- ten voor grootse dingen. Het werd drummen in de provincie Antwerpen. Tevens waart gij topadviseur van Yves Leterme, waardoor gij nauw betrokken raakte bij de Vlaamse regeringsonderhandelingen in 2004 en de federale in 2007. Toen echter daarna de post van Antwerps gouverneur vrijkwam voor CD&V, na jarenlang liberaal bestuur, was het Jean- Luc Dehaene die u daarvoor ‘aanwees’. Gij hapte toe en bleeft op een vrij hoog niveau in beeld én gij kondt uw job als wetenschapper aan de univer- siteit blijven combineren. In al die tijd en in al die hoedanigheden heeft men u leren kennen als een op het persoonlijke vlak minzame, maar ook vast- beraden politica die heel goed weet wat ze wil en daar ook naar durft handelen. En dat hebben we de voorbije weken mogen merken en ondervin- den naar aanleiding van de coronacrisis.

Gij voelde het enkele weken geleden al met uw ellebogen aan dat er iets schortte met de me- dedeelzaamheid van de virologen aangaande de broeihaarden waar het virus opnieuw hardnekkig de kop opstak. Er zat iets politiek ‘vervelends’ ach- ter en men twijfelde om het wel te zeggen. Men had immers al een tijd vastgesteld dat in meerde- re Antwerpse buurten en deelgemeenten de co-

BRIEFJE AAN CATHY BERX

Ze heeft ook een avondklok ingevoerd.

Als die nog geldt tenminste, want ik lees nu dat dat Berx die weer heeft opgeschort omdat het te warm is. Wil dat dan zeggen dat de avondklok weer wordt ingevoerd eenmaal de temperaturen weer dalen?

Dat blijkt dan weer niet zo duidelijk. Dat is mijn punt: voor de burger die zich aan de cononamaatregelen moet houden, is vandaag nog weinig duidelijk.

Tweedeverblijvers

Ik heb volgende week twee sociale af- spraken waarvoor ik mij moet verplaatsen.

Ik ga met een vriendin lunchen in Aalst en heb ook beloofd een bezoek te brengen aan een paar vrienden die in Knokke een tweede verblijf hebben. Terzijde: tweedeverblijvers zijn weer helemaal in de gratie.

Maandenlang waren ze opgejaagd wild voor politiecontroles, drones en verklik- kers. Maar nu de dagjestoeristen de boos- wichten van het moment zijn geworden, genieten de tweedeverblijvers weer van alle voorrechten van de buitenpoorters van een middeleeuwse stad. Ik zag op het journaal hoe fier ze hun papieren toonden aan de politiecontroles.

Moet ik in Aalst een mondmasker dragen? Ik weet het niet. Een vriend zegt me dat de stad een eigen reglement heeft opgesteld over de plaatsen waar je een masker moet dragen. Moet ik dat reglement nu opzoeken en lezen? Mijn plan is om met een mondmasker uit de auto te stappen op de Hopmarkt en te zien of andere mensen het ook dragen. Voor 250 euro kan een mens beter geen risico’s nemen.

En kan ik mijn vrienden in Knokke nog wel bezoeken? Als ik ga, doe ik dat als ver- maledijde dagjestoerist. Sinds de massale rellen aan de kust, trouwens uitgelokt door het soort mensen waarvoor in Antwerpen de avondklok is ingesteld, is de dagjestoerist persona non grata in die gemeen- te. Uit de verklaringen van burgemeester Daphné Dumery leid ik af dat in Blanken- berge enkel in het weekend dagjestoeristen worden geweerd. Is dat in Knokke ook zo? Of geldt het verbod ook op week- dagen? Ik weet het echt niet.

De virtuele bubbels

Indien de politie hier meeleest, wil ik verduidelijken dat de mensen met wie ik contact heb allemaal tot mijn bubbel van vijf behoren. Echt. Of hoeveel mensen zitten er momenteel in de toegelaten bubbel? En hoe zit dat met “groepsbijeenkom- sten”: volgens de webstek van de overheid mogen die tien personen tellen. Dus als ik met één andere persoon ga lunchen of een pint ga drinken op een terras, mag ik dat maximaal met vijf verschillende personen doen. Maar als ik ze allemaal samenbreng, mag dat met tien? Heb ik dat juist voor?

De vragen zijn schertsend bedoeld. De waarheid is dat niemand geïnteresseerd is in het precieze antwoord omdat niemand zich eigenlijk aan de regels rond de bubbel houdt. In mijn kennissenkringen ken ik niemand die dat doet. Letterlijk niemand.

Iedereen heeft wel veel minder sociale omgang dan voorheen (in Zweden, waar

nauwelijks maatregelen gelden, blijkt dat men-

sen spontaan hun contacten hebben

herleid tot 30%

van wat ze voor de crisis waren)

en niemand gaat de politie tergen door een barbecue met 50 man in

de voortuin, maar voor de rest vult iedereen zijn menselijke contacten in naar eigen voorkeur en inzicht. De discussies die over de grootte van bubbels worden ge- voerd in de cenakels van experten en politici zijn volslagen virtueel, het equivalent van het rondschuiven van papieren legers op een oorlogskaart.

Lokale potentaten laten zich gelden

De bubbelonzin is symptomatisch voor een compleet falend federaal beleid. Ook Het Laatste Nieuws, dat in maart nog “Niets dan lof voor dit land” titelde en “het land in goed handen” noemde, is daar vorige week expliciet in een stuk van de hoofdredacteur op teruggekomen, een moedige en zeldzame rechtzetting in de kranten- wereld. Het federale beleid inzake corona mist visie, daadkracht, communicatie. En het Vlaamse niveau is zo goed als onzicht- baar.

Zoals we weten heeft de natuur een he- kel aan een vacuüm. Allerlei lokale potentaten zien het gebrek aan nationale stuur- kracht nu als een gelegenheid om zich te laten gelden. Vlaanderen is daardoor een lappendeken van verschillende maatregelen geworden, die bovendien om de vijf voet worden gewijzigd, opgeschort, verstrengd of versoepeld.

Toen de virologen plots het nut inzagen van mondmaskers, was dat het signaal voor vele plaatselijke heersers om op hun eigen territorium 101 verschillende varianten van de mondmaskerplicht in te voeren. Ca- thy Berx legde het mondmasker op in de gehele provincie Antwerpen, maar De We- ver zegt dat hij het gebod niet te strikt zal afdwingen in de stad (waar het eigenlijk voor bedoeld was). Berx heeft de verplichting ook al laten vallen voor sporters. Van Quickenborne legde een algemene mondmaskerplicht op voor Kortrijk, maar niet voor fietsers. Leuven verplichtte het alleen in de binnenstad, maar ook voor fietsers.

Enkele burgemeesters van kustgemeenten legden mondmaskers op voor wande- laars op de dijk, waarna de West-Vlaamse gouverneur het dan maar verplichtte in alle kustgemeenten. Dedecker van Mid- delkerke stuurde zijn kat naar het overleg en zal de verplichting waarschijnlijk aan zijn laars lappen, maar hij voerde wel een mondmaskerplicht in op markten.

De illusie van beleid

Elk doet maar zijn eigen ding. Ik ben toevallig het boek “De Bourgondiërs” van Bart Van Loo (een aanrader) aan het lezen en de vele lokale regimes inzake corona doen mij denken aan feodale toestanden van toen, waarbij de vele baronnen en ste- den elk hun eigen regels uitvaardigden en handhaafden.

Alles wat ik al heb gelezen over het coronavirus doet mij trouwens vermoeden dat ze allemaal ongelijk hebben. Zoals epidemioloog Luc Bonneux het deze week stelde: “Het buitenhuis dragen van mondmaskers is zo nutteloos als look hangen tegen vampieren.” De futiele voordelen die het masker heeft in de buitenlucht, waar de kans op besmetting extreem klein is, worden meer dan gecompenseerd door de nadelen.

Maar het mondmasker is een fetisj geworden, een gemakkelijk en goedkoop instrument voor lokale bestuurders die de indruk willen wekken dat ze een krachtda- dig beleid voeren. Ik was verbaasd hoeveel lezersbrieven positief waren over het plotse dictaat van Cathy Berx. Een kracht- dadig beleid is wat de mensen willen.

Daarom stappen ze maar al te graag mee in de illusie van een overheid die weet wat ze doet.

De feodale

aanpak van corona

Ik woon in Edegem. Daarmee ben ik mee het slachtoffer van het dic- taat van Cathy Berx om een algemene mondmaskerplicht in te voeren.

Zij vond het blijkbaar een goed idee om de problemen van bepaalde Antwerpse wijken op de hele provincie uit te werken. Ik ga eerlijk zijn: tot dan wist ik eigenlijk niet wie onze gouverneur was en ook niet dat die het recht had regels uit te vaardigen over de klederdracht in de gehele provincie.

JURGEN CEDER COLUMNIST

ronastatistieken erg stegen. Gij wilde het dan ook weten en gij staakt de politiek van stad en staat voorbij door te zeggen wat moest gezegd wor- den: het ging om wijken en buurten waar vooral

‘mensen met een migratie-achtergrond’ wonen.

De kleine politiekers en ‘bepaalde’ virologen vonden immers dat die mededeling ‘te stigmati- serend’ zou zijn en het Vlaams Belang in de kaart zou spelen. En dus zweeg men er best over… Met dit feit alleen al, de politiek correcte doofpot dus, bereikte men echter het omgekeerde van wat men wilde. Gij trokt dus het laken naar u en gij naamt de teugels over, met nogal straffe beslissingen tot gevolg, die evenwel niet iedereen begrijpt. Een voorbeeldje: van Borgerhout en Deurne, over Meerle tot Herselt en Zandhoven worden mond- maskers overal verplicht, op straat, op de fiets, in het bos. Dus ook in gemeenten waar nauwe- lijks of geen besmettingen geteld werden. En als toetje: de instelling van een avondklok, ook voor hen die ’s nachts geen offerfeest vieren of de zomerse bloemetjes niet buiten zetten. Uw vriend Bart De Wever liet het graag aan u over om de hele provincie ‘te vatten’. Hij zat niet alleen druk-druk aan de federale onderhandelingstafel, maar zo kon hij er ook aan ontsnappen dat hij specifiek voor de stad Antwerpen maatregelen moest ne- men die hem precies uit de poco-hoek erg kwa- lijk zouden zijn genomen. “Wie deze maatregelen graag neemt, is niet geschikt voor deze functie.

Wie deze maatregelen niet neemt als het absoluut noodzakelijk is, is dat evenmin”, zo verdedigde gij uw beslissingen die minstens een maand zul- len duren. De burgemeesters zijn dus maar al te blij dat gij voor hen de kastanjes uit het vuur hebt gehaald. Het is nu enkel nog wachten op de rid- ders (m/v/x) van de politieke correctheid om uw maatregelen als racistisch en stigmatiserend te bestempelen. Door heel de provincie te overgie- ten met uw maatregelen hebt gij dat alsnog voor- komen. Stel u maar even voor dat gij vanuit het vol- komen legitieme principe dat eerst broeihaarden moeten geïsoleerd en getest worden, derhalve enkel Marokkaanse buurten of de ‘omvolkende’

gemeenten maatregelen zoudt opgelegd hebben, ge zoudt wat meegemaakt hebben. De poco’s zou- den al lang gekrijst hebben, gesteund door de tra- ditionele media. Uw maatregelen zijn doortastend vergeleken met die van de federale overheid. Dat is gedurfd en dat siert u. Het ware echter nog beter geweest dat ze minder veralgemenend en enkel van kracht waren geweest voor die groepen die zich met minder solidariteit en burgerzin tegen- over gans de gemeenschap gedragen.

Comical Rudi ziet

geen coronagevaar

in Brussel

(4)

Actueel 13 AUGUSTUS 2020

4

Wie de beelden zag van de wedstrijd Brugge tegen Charleroi, stelde vast dat na hun doelpunt zeker 10 spelers van Charle- roi op elkaar lagen te ‘vieren’. Beelden van de trainers en begeleiders in andere mat- chen toonden aan dat er van mondmaskers niet steeds sprake was en dat de fysieke afstand niet werd gerespecteerd. Als voorbeeld kon dit tellen.

Voorkeursbehandelingen

Nog steeds krijgt het voetbal een voor- keursbehandeling die, nu ook door de culturele sector, terecht wordt aangeklaagd.

Waarom wordt de voetbalindustrie bevoor- deeld voor pensioenregeling, belasting- voordeel, RSZ-bijdrage? Waar betalen ma- kelaars (mensenhandelaars) belasting op hun riante vergoeding? Waarom speelt het twijfelachtige Moeskroen nog steeds in 1A?

Waarom worden profclubs niet onderwor- pen aan de witwaswet (Prof Maus)? Waarom moet de voetbalbond zich niet aanpassen aan een 43 jaar oud decreet, wat alle andere sportfederaties wel deden? Waarom is er, na 11 jaar met een N-VA-minister van sport, nog steeds geen erkenning van de voetbalbond?

Het antwoord is duidelijk: schrik bij de politici voor hun imago bij de media, die vooral met kijkcijfers en verkoopcijfers goochelen, maar bovenal beïnvloed worden door het lobbywerk van de voetbalbonzen.

Als de supporters eerlijk worden ingelicht over de ‘werking’ van de voetbalbond, zullen zij zeker instemmen met een correcte verhouding overheid-voetbalbond.

Voetbal Vlaanderen is onbestaande

Het amateurgedeelte van de voetbalbond

is gesplitst omwille van het vele (Vlaamse) overheidsgeld. De voetbalbond beschouwt Voetbal Vlaanderen echter als een vleugel van de nationale structuur, waarbij Voetbal Vlaanderen grotendeels uitvoert wat de unitaire koepel beslist. Dit gaat rechtstreeks in tegen de decretale regelgeving waarbij de autonomie van de Vlaamse federatie vereist is. De twee federaties (Vlaamse en Franstalige) zouden, zoals in alle andere sportfederaties, samen het beleid van de voetbalkoepel moeten bepalen. Quod non.

En voetbal Vlaanderen laat dit gebeuren en de Vlaamse minister van Sport lacht dit weg en laat dit gebeuren en Sport Vlaanderen (het vroegere Bloso) wil dat het anders is, maar moet dit ook laten gebeuren. En de media zwijgen, want voetbal verkoopt en is een staatszaak.

Toen de voetbalbond onlangs besliste dat de U23 van Club Brugge in 1B mochten aantreden, was Voetbal Vlaanderen volle- dig afwezig en dit tot grote woede van de Vlaamse clubs uit Eerste Amateur, van wie de promotie van een Vlaamse club norma- liter was weggelegd. Eerder wilde de voetbalbond de U23 van meerdere profclubs onderbrengen in het voetbal van Eerste Amateur, maar dat stuitte terecht op groot verzet en ging niet door. Profvoetballers in een amateurreeks, dat kan immers niet. De klucht van 8 ploegen in 1B en een kampioen die niet zeker is van promotie is ook onge- zien in Europa.

Er zijn voorzitters van Vlaamse profclubs die de problemen goed kennen en die het voetbal willen aanpassen aan de bestaande wetten en decreten, maar zij zijn een min- derheid. Ook het voetbal is immers zo ziek

als België. PENANTI

Koning voetbal

Verschillende cultuurhuizen hielden op de sociale media een ludie- ke actie tegen de strenge voorwaarden voor cultuurevenementen. Zij vormden zich om tot voetbalclubs, want voor het professionele voet- bal is er geen verbod op wedstrijden. Daar zou alles immers volgens de richtlijnen (fysieke afstand, mondmaskers) gebeuren.

Citaat van de week > VSOA

Na de rellen in Blankenberge en Knokke, en voorheen in Brussel en elders, telkens met provocerend en gewelddadig allochtoon tuig, is de liberale vakbond voor de openbare sector VSOA, die dus ook de belan- gen van de politiediensten verdedigt, het kotsbeu.

Omdat het politiepersoneel danig onder druk staat door het janhagel, maar ook omdat de politiek de problemen blijft veralgemenen en omfloersen, is het nu voor VSOA genoeg geweest. De voorbije dagen eiste de vakbond zonder meer absolute nultolerantie voor geweld tegen politie en hulpverleners. De oproep was deze keer gericht aan de preformateurs Bart De Wever en Paul Magnette met het oog op op- name van die nultolerantie in het regeerakkoord. Eigenlijk vragen zij niets meer dan wat minister van Binnenlandse Zaken De Crem al eerder beloofde, maar nooit kon of mocht nakomen.

De belangrijkste eis was echter ongetwijfeld: “Het is tijd dat deze ‘jongeren’ einde- lijk benoemd worden door de politiek.” En daar knelt wellicht het schoentje. Want dán moet gezegd worden wie die ‘jongeren’ zijn en tot welke groepen ze behoren. En daar wil links niets van weten, want dan komt een flink deel van hun kiesvee in het vizier.

Ook de politiek correcte media en de moraliserende vingertjesopheffers kijken liever de andere kant op en culpabiliseren het liefst al degenen die kritiek hebben op het migratiebeleid en de pamperende aanpak van de verrijkende multicultuur en de kan- senparels. Het valt te hopen dat de andere politievakbonden VSOA op dit vlak zullen volgen. Wie goed kijkt en luistert, zal ondertussen wel weten dat de gewone Vlaming het nu wel echt beu is dat hij mee moet boeten voor het wangedrag van hen die zich in onze samenleving niet willen aanpassen.

“Het is tijd dat deze ‘jongeren’

eindelijk benoemd worden door de politiek.”

De Wever maakt zich sterk dat hij de nota met succes kan verdedigen voor een partijcongres. De nota bevat voor beide partijen wat lekkers. Er is een com- munautair luik dat de N-VA moet plezie- ren. Er zijn plannen voor een doortasten- der veiligheidsbeleid en tevens een batterij aan sociale maatregelen en een herziening van de financieringswet die de socialisten moeten geruststellen.

Misplaatst optimisme?

Het geraamte van de regering ligt klaar.

In Terzake omschreef de N-VA-voorzitter het als “de bubbel van vijf”: N-VA, PS en sp.a, CD&V en cdH. De Wever weet met zijn optimisme geen blijf en verkondigt dat de vier andere partijen - mits wat aanpassingen aan de nota - binnen een termijn van een aantal weken aan de slag kunnen gaan. Probleem is om de vijf extra zetels te vinden om tot een meerderheid in het parlement te komen.

De liberale partijen hebben zich als een Siamese tweeling aan elkaar geklit en hebben zichzelf uit de race gemept met voorstellen over een federale kies- kring, om de rol van de sociale partners te verkleinen en om de abortuswet- geving te versoepelen. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez genereert zoveel wantrouwen dat een samenwerking heel moeilijk zoniet onmogelijk wordt.

Als het niet lukt met de liberalen, dan maar met de groenen. Een samenwerking met Ecolo was voor Bart De Wever voordien onmogelijk, want “te com- munistisch”. In Jambers in de politiek omschreef hij Groen vorig jaar als een

“prulpartij” die op bestuurlijk vlak “tot economische rampen” leidt. De bocht van De Wever is opmerkelijk.

Vergaande staatshervorming

Een vergaande staatshervorming die de weg vrijmaakt voor een afgeslankte, efficiëntere overheid is het best denkba- re relanceplan. Gezien de verschillende visies op de economie en de organisatie van de maatschappij, ligt een doorgedre- ven regionalisering van onder andere de arbeidsmarkt en de zorg voor de hand.

Dat daarbij weer een afkoopsom voor de PS moet worden betaald om peper- dure sociale maatregelen te financieren, doet wel de wenkbrauwen fronsen. Een herfinanciering van de gezondheidszorg en een verhoging van de laagste uitkeringen prijkt bovenaan het socialistisch verlanglijstje.

Het ‘afkoop- en consumptiefederalis- me’ heeft de federale overheid fundamenteel verarmd en de infrastructuur van dit land ondermijnd. Wat hebben de gigantische geldstromen naar het zuiden van dit land opgebracht? Struc- tureel niets. Vijfentwintig jaar geleden vroeg PS-voorzitter Philippe Busquin de Vlamingen om Wallonië een decennium de tijd te geven om budgettair orde op zaken te stellen. Een kwart eeuw later groeit de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië (Brussel inclusief) nog steeds en staat het budgettaire, economische water weer aan de lippen.

Bart De Wever zal goed moeten uit- kijken om zich niet om de tuin te laten leiden en Vlaanderen te binden aan af- spraken die zuur zullen opbreken. De so- cialistische verzuchtingen zullen snel in wetten worden gegoten. De Vlaams-nationalisten zullen mogelijks tot 2024 op hun staatshervorming moeten wachten.

Intussen is de staatskas tijdens de min- derheidsregering van Sophie Wilmès onder toezicht van het parlement ver- worden tot een grabbelton. Dat zal de factuur in de vorm van besparingen en

De Wever (vals)

optimistisch over ‘un grand deal’ met de PS

Bart De Wever is enthousiast over een mogelijke historische deal met de PS om een België 2.0 in de steigers te zetten. Volgens de voorman van de N-VA ligt er reeds een vergevorderde nota op tafel waarbij in ieder hoofdstuk ge- zocht is naar een evenwicht tussen beide partijen. De welvaart van dit land staat onder enorme druk en er is dringend nood aan een stevig herstelbe- leid met een krachtdadige regering. Volgens De Wever heeft Paul Magnette de les begrepen en is hij bereid om de bladzijde om te draaien. De bocht van Magnette is al even indrukwekkend als die van De Wever.

mogelijke belastingen voor Vlaanderen nog duurder maken, want je kan een Brusselse en Waalse kei het vel niet af- stropen. De vraag is of Vlaanderen dergelijke facturen nog kan betalen, gezien de vele tientallen miljarden die het de komende jaren zal moeten ophoesten om Wallo-Brux uit het sterfhuis te houden.

Kan de Vlaamse economie deze inspan- ning wel aan, wetende dat er ook nog een Brexit-factuur volgt?

De gevaarlijke

bocht van Bart De Wever

De Wever moet beseffen dat hij zijn achterban maar kan paaien als hij erin slaagt om de federale staatstructuur ern- stig te ontvetten, grondig te hervormen en de deelstaten te responsabiliseren. De deelstaten eten nog te veel uit de federale ruif onder de vorm van dotaties en weinig transparante geldstromen.

De bocht van De Wever is opmerkelijk. In 2014 was een sociaaleconomisch beleid zonder de groenen en de socialisten de enige weg die het land kon redden. Staatshervormingen waren niet aan de orde. Bovenaan het prioriteitenlijstje stond een centrumrechts herstelbeleid.

Een stevige coronacrisis verder staat alles op zijn kop. De N-VA maakt de weg vrij voor een uitgesproken linkse regering en dito herstelbeleid, met een stevig budgettair wensenlijstje en een com- munautair programma dat zeker niet tot fundamentele hervormingen zal leiden en pas na 2024 zal worden gerealiseerd.

Wie verkondigt hier sprookjes?

Bovendien is de vraag of de Vlaamse regering vrij blijft van strategische spel- letjes. Stel dat De Wever een regering vormt met aan Vlaamse kant Groen, de sp.a en de CD&V, zal Jan Jambon dan bereid zijn om de Open Vld in te wisselen voor rood en groen - als dat hun vraag is - en het gehele Vlaamse regeerakkoord om te woelen… om België te redden?

Vlaamse onafhankelijkheid

De Wever speelt hoog spel. Als de deal afspringt, dan lijken verkiezingen onaf- wendbaar en moet hij met een mager resultaat naar de kiezer dat hij het toch heeft geprobeerd. Komt hij wel tot een federale regering, dan is het wachten tot wanneer de N-VA in botsing komt met een Waalse partij. Intussen wordt het Vlaams Belang slapend rijk.

Twintig jaar geleden schreef ghost- writer Bart De Wever in “De puinhopen van Paars-Groen”: “De Belgische drie- hoek draait vierkant… Splitsen moet, niet vanwege een drang naar Vlaamse onafhankelijkheid als doel op zich, maar wel omdat dat de enige mogelijkheid is om eindelijk goed bestuur te realiseren.” In Vlaanderen groeit er stilaan een electo- rale meerderheid om dit idee te realise-

ren… JULIEN BORREMANS

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Geen woorden

maar daden!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Air Lippens

(5)

Actueel

13 AUGUSTUS 2020 5

Een vooruitblik op de verkiezingen van 2024

Heeft het eigenlijk zin om vier jaar op voorhand al vooruit te blikken op de regiona- le verkiezingen van 2024? Niet als de lezer ons zal willen afrekenen op de getallen die we hieronder presenteren. De oefening is dan ook niet meer dan een excuus om eens door het politieke landschap te wandelen en de stand van zaken op te maken van de politieke partijen in Vlaanderen. We geven ze trouwens met de garantie dat we voor minstens één partij er meer dan vijf procent zullen naast zitten.

Om de relativiteit van de peilingen te il- lustreren, hoeven we niet meer dan ander- half jaar in de tijd terug te gaan. Tot in april haalde Vlaams Belang in de peilingen om en bij de tien procent. In mei mat Ipsos een score van 14,8 procent en we denken dat de top van de partij op dat ogenblik onmiddellijk zou getekend hebben voor die uitslag. Op 26 mei werd het uiteindelijk 18,5 procent. Om maar te zeggen: als die partij in de jongste peilingen rond de 25 procent scoort, zijn we er vrij zeker van dat het wer- kelijke getal ergens tussen de 15 en de 35 procent zal zitten.

CD&V sterft verder uit

Laten we onze ronde beginnen met de partij waarvoor de uitslag het gemak- kelijkst te voorspellen is: de christende- mocraten. Verleden jaar haalden ze 15,4 procent. In de TNS-peiling van april zit de partij aan 11,8 procent, in de Ipsos-peiling van juni aan 11,9 procent. We denken dat de partij er goed aan gedaan heeft zich vast te klikken aan de N-VA. Was de partij meegestapt in een Vivaldi-avontuur, zat ze waarschijnlijk nu al onder de tien procent.

Maar we betwijfelen het dat de partij zich tegen de Vlaamse verkiezingen van 2024 zal kunnen herstellen. De partij heeft er zeventig jaar gestage achteruitgang op zitten en er is geen reden om aan te nemen dat de komende jaren voor een trendbreuk zullen zorgen. De kiezers van de partij ster- ven letterlijk uit, ironisch genoeg mede door het geklungel van ex-partijvoorzitter Wouter Beke. We doen er voor de partij na een verdere kleurloze deelname aan de Vlaamse en eventueel federale regering nog een procentje af, en komen uit op

10,85 procent. Het zal meteen de laatste keer zijn dat die partij voor de verkiezingen een resultaat neerzet met twee cijfers voor de komma.

De communicerende vaten sp.a, Groen en PVDA

We lezen het vaak in de politieke analy- ses door politicologen die les geven aan de universiteit: N-VA en Vlaams Belang zijn communicerende vaten. Dat klopt, maar dan met de nuance dat het expanderen- de communicerende vaten zijn. Wie in het Vlaamse politieke landschap echte communicerende vaten aan het werk wil zien, kijkt beter naar links.

De communistische PVDA behaalde verleden jaar 5,3 procent van de stemmen. In de jongste twee peilingen haalt de partij 8,2 en 7,3 procent, gemiddeld 7,75 procent.

Als we er nog een procent bijdoen, komen we in 2024 aan 8,75 procent. Corona, en de economische gevolgen ervan, is één reden waarom we denken dat de partij het over vier jaar beter zal doen dan een jaar geleden. De andere reden is dat de sp.a ook de komende jaren linkse kiezers zal blijven ontgoochelen. We kunnen ons op dit ogenblik moeilijk een federale regering voorstellen zonder dat de sp.a daarin een rol speelt, en die federale regering zal maatregelen treffen die pijn zullen doen.

Zelfs voor wie de komende maanden zijn werk niet verliest, zullen de slogans van de PVDA steeds aanlokkelijker beginnen te klinken.

Volksjongen Conner

En dan is er nog de figuur van de jonge voorzitter van de sp.a. Hij nam een goede

start, en in tegenstelling tot de vorige voorzitters leek hij zelfs voeling te hebben met zijn basiskiezers. En toen trok hij met dure sneakers naar de koning. Een misstap die nog vergeven kon worden en zelfs min of meer vergeten was, maar toen was er dat trouwfeest van zijn broer op een jacht in Saint-Tropez. Voor de meeste Vlamingen is het al goed als ze hun trouwfeest in het lokale betere “Salons Het Wit Paard” kunnen houden zonder een al te groot gat te slaan in de spaarrekening van ouders en toekomstige schoonouders. Voor de voorzitter van de proletariërs is dat echter iets dat zich afspeelt op een jacht in een dure Franse kuststad, zelfs in volle coronaperi- ode, en met een bekende Vlaming aan de discobar. Ook al hebben alle media hard hun best gedaan om hem zo goed mogelijk in te dekken en vooral geen lastige vragen te stellen, dit zal blijven plakken.

Verleden jaar haalde de sp.a 10,1 procent van de stemmen, maar dat was met John Crombez als voorzitter. Voor de zomer zat de sp.a in de peilingen gemiddeld aan 11,75 procent. We denken dat we mild zijn als we daar maar één procent van aftrekken en de partij netto zelfs op winst zetten voor 2014. Maar zo ongeloofwaardig Conner Rousseau zich in recordtempo wist te maken, zo ongeschikt was John Crombez als voorzitter van een politieke partij, en dat moet toch ook meegerekend worden.

Groen, het eeuwige status quo

Over Groen gaan we kort zijn. Die partij eindigde verleden jaar ook op 10,1 procent, en zit vandaag in de peilingen gemiddeld aan 10,25 procent. Misschien kent mei 2024 wel toevallig een hittegolf en komt daar toch nog een procent bij? Het zou van Groen het enige echte elfje maken in 2024, waardoor het zelfs de derde partij van Vlaanderen wordt. Maar zolang ze niet in een regering geraakt, kan de partij waarschijnlijk blijven rekenen op een trouw kie- zerspubliek.

Zakt Open Vld onder de tien procent?

13,1 procent wist de Open Vld verleden jaar nog te halen. In de peilingen is de partij ondertussen gezakt naar gemiddeld 10,8 procent. In de junipeiling van Ipsos zat de partij trouwens pal op de psychologische drempel van de tien procent. We denken dat de Open Vld in 2024 als eerste van de traditionele partijen onder die drempel zal zakken. Of de partij nu toetreedt tot een federale regering of niet, het maakt niet eens uit. Slaagt de partij erin zich in de federale regering te manoeuvreren, dan zal dat ten koste gaan van een deel van de aanhang.

En slaagt ze daar niet in, waarvoor sommigen in de partij ook pleiten, wacht haar een weinig geloofwaardige rol in de oppositie.

Hoe gaat een partij die meer dan twintig jaar mee aan de macht was kritiek leveren op de lamentabele toestand van het land, zonder in haar eigen voeten te schieten, om over haar verpletterende verantwoor- delijkheid voor de coronacrisis nog maar te zwijgen? We zien trouwens niet in hoe het gestook van Bart Somers in de Vlaamse regering wel kiezers naar de partij zal lok- ken. Het ziet er dus echt niet goed uit voor de liberalen in 2024.

Kan de N-VA de twintig procent vasthouden?

Verleden jaar kleurde net geen kwart van de Vlamingen het bolletje van de N-VA rood in het stemhokje. In de jongste peiling is de partij tot exact 20,0 procent gezakt.

Het lijkt erop dat de partij vastbesloten is om samen met de PS scheep te gaan voor een nieuwe federale regering, maar het blijft koffiedik kijken of dat ook zal lukken en hoe zo’n regering zal uitdraaien voor de Vlaams-nationalisten. Wat we wel weten, is dat de Vlaamse regering onder leiding van diezelfde partij geen goede indruk maakt en er iets drastisch zal moeten gebeuren om de huidige trends te keren.

In het hoofdkwartier van de partij zou men er goed aan doen af en toe eens te herbekijken hoe snel de partij naar on- gekende hoogtes wist te stijgen, om zich vervolgens de vraag te stellen waarom het niet even snel weer bergaf zou kunnen gaan. Misschien de weerzin van voorma- lige CD&V- en Open Vld-kiezers om naar die twee partijen terug te keren? We zouden er maar niet te hard op rekenen. Het is lang niet zeker dat de N-VA in 2024 de twintig procent nog weet vast te houden.

Misschien dat een federale stembusslag in 2023 nog zo’n slecht idee niet is om er bij de kiezer alvast de frustratie uit te halen, zodat enkelen in 2024 kunnen weerkeren naar de N-VA?

Hoe groot kan Vlaams Belang worden?

Het Vlaams Belang kwam van net boven de kiesdrempel in 2014, recht naar de 18,5 procent in 2019. In de peilingen schrijven we nu een kwart van de Vlaamse kiezers, en meer, en de economische gevolgen van de coronacrisis moeten zich nog laten voelen. Maar het Vlaams Belang is vaak een joker in de peilingen. Zoals we in de inleiding schreven: misschien staat de partij in werkelijkheid nog steeds ter plaatse te trappelen of zit ze al boven de dertig procent. Wie zal het zeggen? De lezer mag zelf raden welke partij het best vaart met beelden van vechtende ‘jongeren’ aan de Vlaamse kust.

Republikeinse coalitie, of coalitie van vier

Wat betekent dit voor de vorming van een volgende Vlaamse regering? Dat het ofwel heel eenvoudig zal worden, ofwel heel moeilijk. Het kan eenvoudig worden als N-VA en Vlaams Belang samen aan een meerderheid in zetels raken en ze mekaar ook vinden. Groot zal die meerderheid niet zijn, maar de twee partijen maken duidelijk een goede kans. Is er geen republikeinse meerderheid, of ontbreekt de wil, dan wordt het moeilijk. Zonder het Vlaams Be- lang moeten er vrijwel zeker vier partijen mee in de coalitie, en dat wordt lachen ge- blazen voor de onderhandelingen - en het beleid achteraf. Stel je toch Arizona (N-VA, CD&V, sp.a en Open Vld) maar eens voor, of een combinatie met Groen. De versnip- pering zet zich door, ook in Vlaanderen.

Over de federale coalitievorming, eventueel in 2023 al, hebben we het dan nog niet eens gehad. FILIP VAN LAENEN

De Corona Kroniek

Er was ooit een pandemie. Ook in Vlaanderen. En er was cartoonist Fré. Vol- doende redenen om ongerust te worden, zeker als men een verantwoordelijk- heid draagt in de aanpak van deze situatie. We peilden naar het hoe en het waarom van dit bij momenten bijtend werk.

Waarom dit werk, waarom net nu?

Fré: “U moet weten dat er al enkele werken met corona-gerelateerde cartoons ver- schenen zijn, bij mijn weten twee. Op de flap van het ene staat vermeld dat Marc Van Ranst een fan is en voor het andere schreef hij zelfs het voorwoord. In mijn werk is hij eerder het lijdend voorwerp. (sardonische glimlach) Toen mijn zus Barbara (Pas, nvdr) samen met Chris Janssens haar boek over corona schreef, vroeg ze me voor wat illus- traties te zorgen. Dit zette me aan het denken. Al snel bleek dat ik meer dan genoeg materiaal had om een afzonderlijk boek te vullen. En zo geschiedde dus.”

Wat u bij elkaar tekende contras- teert alvast met een zekere braaf- heid die men in die andere wer- ken aantreft…

Fré: “Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, en dat laatste mag je gerust door tekenen vervangen. Soms ben ik scherp, dat klopt.

Ik heb ook de gewoonte niemand te sparen, ook al moet daar aan toegevoegd worden dat politieke tegenstanders het misschien wat zwaarder te verduren krijgen. (lacht) Dit gezegd zijnde, zijn er natuurlijk bepaalde fatsoensnormen die ik niet overtreed. Maar het is nu eenmaal een feit dat hoge bomen veel wind vangen. Als een Marc Van Ranst, wiens PVDA-sympathieën al lang voor deze pandemie bekend waren, zich met zijn bet- weterige stijl elke dag op het nieuws uitno- digt, dan moet hij er maar tegen kunnen dat ik hem als een welgekomen inspiratiebron gebruik.”

De gelijkenis met bestaand werk van uw cover valt onmiddellijk op…

Fré: “Klopt, het is een parodie op ‘De pa- rabel der blinden’ van Pieter Bruegel de Oude, zij het met Wouter Beke, Maggie De Blok, Sophie Wilmès en Marc Van Ranst in de hoofdrol. De tekst ‘uut vremden landen aen Vlaenderen toegebracht’ is een knip- oog naar het feit dat Amnesty International op een gegeven moment benadrukte dat niet verwezen mocht worden naar de Chi- nese herkomst van het virus. Onzin natuurlijk! Een dergelijke politieke correctheid is

‘gefundenes Fressen’ voor een cartoonist met een goed hart, maar een slecht karakter, zoals dat in dit blad heet.”

PMM.

Fré, “De Corona Kroniek”, Brussel, Uitgeverij Egmont, 2020, 68 blz, ISBN 9789078898566. Te verkrijgen bij uitgeve- rij Egmont (www.uitgeverijegmont.be) of 0472 603 552. Prijs: 10 euro, verzendings- kosten: 2,58 euro.

(6)

DNSRT

Over het wat en hoe van de Dansaert-Vlaming is al veel inkt gevloeid en ook in deze rubriek komt dit apart specimen wel eens aan bod (op weinig flatterende manier, we bekennen). Kan het dan verbazen dat we hartelijk kunnen lachen met de parodieën over dit fenomeen die Sara Leemans, in het dagelijkse leven redactrice voor een tv-productiehuis, met behoorlijk wat bijval schrijft?

Hoeveel straten er in dit land vernoemd zijn naar iemand met de familienaam Dansaert weten we niet. Misschien is dit beperkt tot de twee die we kennen: in Dil- beek en - natuurlijk - in Brussel. En laten we wel wezen, vanuit een cultureel-antro- pologische belangstelling is het uiteraard deze laatste plek die er écht toe doet. Ban- kier en volksvertegenwoordiger was die Antoine Dansaert. Het is een andere dan die naamgenoot uit Dilbeek, voornaam Robert, die gedurende een halve eeuw tot in het midden van de 20ste eeuw organi- sator van de lokale paardenkoersen was.

Gentrificatie

De Dansaertwijk is min of meer geogra- fisch afgebakend gebied dat doorheen de jaren een culturele betekenis kreeg. Een bepaald deel van de bevolking kreeg zelfs een sociologische erkenning, de Dansaert- Vlaming dus. Nog niet zo lang geleden was het een verloederde wijk achter de Brusselse beurs. Leegstand en verkrotting waren er schering en inslag. Dat was de periode toen figuren als Arno en Johan Verminnen er resideerden. Net zoals dich- ter Hendrik Carette, de gewaardeerde

medewerker van dit blad, dat deed tijdens zijn Bohémien-jaren. Maar toen begon de gentrificatie.

Een ‘ander’ publiek begon zijn weg te vinden naar wat toen nog een marginale perimeter was. Het contrast met vandaag kon niet groter zijn. Hippe winkels (nu ja...), heel wat Vlamingen (waaronder een groot deel studenten), zij het met een vaak erg kosmopolitische, artistieke en alterna- tieve instelling, in die mate dat ze als we- reldburger eigenlijk liever niet te veel aan dat - brrr… - V-woord herinnerd worden.

En zeggen dat Franstaligen het steevast over “le quartier Flamand” hebben.

Parodie

De Dansaert-Vlaming bestaat niet, be- weren ze dan zelf, wat natuurlijk lulkoek is.

Er kan eindeloos gediscussieerd worden over de typologie van een identiteit, maar makkelijker is ze concreet op één iemand te plakken. En gelooft u ons vrij: we waren er vorige week en er lopen heus wel tippetjes (M/V/X/…) rond die makkelijk van het predicaat voorzien kunnen worden. Wie wel gelooft in het bestaan ervan, is ene Sara Leemans, zelf nog gedurende

enkele jaren woonachtig in de wijk. Haar Facebook-pagina, waarop ze de draak steekt met die typische bewoner van de wijk (inmiddels is er ook een twitter- en instagram-account aan gekoppeld), bestaat op zich al drie jaar, maar is de jongste tijd nogal ‘trending’, zoals men rond de D-straat zou zeggen.

Kosmopolitisch

Erg vermakelijk zijn haar korte bericht- jes waarin fijntjes deze speciale groep gefileerd wordt. Het gaat over hun be- roepsbezigheden (creatieve jobs zijn bui- tensporig vertegenwoordigd), eetcultuur (veggie), reizen (hoe exotischer, hoe beter), maar ook hun manier om merknamen zonder klinkers te kiezen voor hun initia- tieven, een beetje zoals de titel van dit stuk (en nee, ondergetekende is het niet en heeft meer affiniteiten met ‘uptown’ Brus- sel). Brussel heeft voor hen een ongeziene meerwaarde, dat spreekt. Meertalig, mul- ticultureel, kosmopolitisch, vaak anders dan de eigen vriendenkring die door- gaans erg blank en Nederlandstalig is. Zin om eens hartelijk te lachen? Een bezoek aan de FB-pagina ‘dansaertvlamingen be like’ kan hierbij helpen. Toegang krijg je ook via Twitter (zelfde naam invoeren) of via instagram (‘dansaertvlamingen’, let op: ‘dansaertvlamingenbelike’ is via dit kanaal niet de originele account).

KNIN.

Binnenland 13 AUGUSTUS 2020

6 BRUSSEL

‘Jongeren’ krijgen gratis corona-Rail Pass

Ja, er zijn gelijkenisssen tussen de aanpak door de overheid van de Co- vid-19-pandemie en de rellen in Blankenberge. 1. De overheid was niet voorbereid. 2. De overheid durft het probleem niet bij naam te noemen.

3. Bepaalde experts beginnen nonsens uit te kramen en 4. Niemand weet wat de tweede golf ons gaat brengen.

Op donderdag 23 juli was ik een dagje in Oostende, een combinatie van een zakelijke lunch en een namiddagwandeling op de dijk.

Toen was wandelen op de zeedijk nog toegelaten zonder mondmasker, er was enkel een verplichting in de winkelstraten. Wat me toen direct opviel: de talrijke aanwezigheid op de dijk van grote groepen allochtonen. Heel veel vrouwen met hoofddoekjes, en heel veel

‘gekleurde’ jongeren. In de meeste gevallen Franssprekend.

Een week later waren er de incidenten in het treinstation van Oostende. Enkele treinen konden niet op tijd vertrekken, wat leidde tot getrek en geduw bij de wachtenden, waaronder opnieuw opvallend veel “gekleurde”

jongeren. U kan er de beelden nog eens op nakijken via VTM en VRT. Het zijn allochtone jongeren die over de dranghekken klimmen, agressief andere mensen opzij duwen en de politie uitdagen.

‘Brusselse toeristen’

Er sporen dagelijks honderden allochtonen

baal opgesteld maar nu is het wachten op het parket of er nog een vervolg komt.

Dat waren dan de incidenten die volop de pers haalden. Want wat blijkt? We horen nu dat er al weken zowat dagelijks incidenten plaatsvonden. Met als ‘hoogtepunt’ de massale vechtpartij in Blankenberge. Maar er waren nog een pak kleinere opstootjes in andere kuststeden, met dat verschil dat daar de details niet of nauwelijks naar buiten komen.

Wel duiken er meer en meer filmpjes op van vechtpartijen waarbij telkens ‘getinte jongeren’ betrokken zijn. Die groepen en groepjes ‘jongeren’ veroorzaken niet enkel aan de kust voor problemen. De voorbije week waren er ook incidenten aan de Blaarmeersen van Gent (op dezelfde dag als de vechtpartij in Blankenberge), in het provinciaal domein van Puyenbroeck, in het Willebroekse domein Hazewinkel, de zwemvijver in Houthalen, het gemeentepark van Dilbeek, het strand van Sint-Anneke, …

Maatregelen die het kernprobleem niet oplossen

“Ga niet op vakantie in het buitenland, blijf in het binnenland, daar is het veiliger”, een uitspraak van Marc Van Ranst, die nu behoorlijk lachwekkend overkomt. En ook nu komen onze politiekers met oplossingen: we gaan het aantal treinen richting Kust verminderen. Of, we gaan de dagjestoeristen de toegang ver- bieden. Dat verbod kwam er al direct in Blan- kenberge en Knokke.

Maar die maatregelen komen erop neer dat iedereen, ook de brave mensen, gestraft wordt. De onmiddellijke gelijkenis is er met de pandemie. In de gemeenschap van Ma- rokkanen in Antwerpen, woonachtig in Bor- gerhout en Oud-Deurne, is er een opvallende opflakkering van het coronavirus. Dat is niet toevallig, want ook in Rotterdam en nu ook in Bergen-Op-Zoom is er een stijging merkbaar binnen de Marokkaanse gemeenschap. Re- sultaat in Antwerpen: niet alleen de stad maar heel de provincie Antwerpen krijgt strenge- re maatregelen. Bejaarden in bijvoorbeeld Wuustwezel die even willen wandelen, moeten een mondmasker opzetten, bij 35° warmte, ook als er niemand anders in hun buurt is. Een absurde richtlijn, maar zoals we nu weten, enkel te danken aan een deel van de bevolking dat zich niet houdt aan de coronamaatregelen.

Waterpijp op verplaatsing

We weten nu ondertussen dat de groepen Afrikaanse jeugdbendes die nu opduiken in Oostende, Blankenberge en elders, zich evenmin houden aan de coronavoorschriften zoals het dragen van mondmaskers. Als ze dat al niet doen aan de kust, zouden ze dat dan wel doen

in Brussel? Zou het kunnen dat deze onwilli- gen er de oorzaak van zijn dat ook het aantal besmettingen in Brussel opnieuw aan het stijgen is? Vorige week bracht VTM een reporta- ge over het strand van het Zilvermeer in Mol.

Op de achtergrond zie je beelden van een vijftal ‘jongeren’ liggend aan het strand rond een sisha-waterpijp. Laat dat laatste nu verbo- den zijn in Antwerpen (Borgerokko) omdat het doorgeven van de waterpijp nu niet direct in regel is met de coronamaatregelen. Geen probleem, dan nemen we onze waterpijp toch gewoon mee naar het strand… We herinneren er onze lezers nog even aan dat op 21 maart, een week nadat de coronamaatregelen van kracht werden, er in Borgerhout zo’n 20 jongeren be- trapt werden op een sisha-feestje. Ze lurkten allemaal aan dezelfde waterpijp.

De amokmakers aan de kust behoren echter tot een andere bevolkingsgroep, de Afri- kanen. En die komen niet enkel uit Brussel en omgeving. Burgemeester Lippens van Knok- ke had het over relschoppers uit Antwerpen, Brussel, Luik en Noord-Frankrijk. Daphné Dumery, burgemeester van Blankenberge, erkende in Terzake dat ze te maken krijgen met een nieuw soort publiek. Vorige zater- dag was er sprake van een hele grote groep

“vreemde” dagjestoeristen. De jongeren zorgen voor overlast, drinken alcohol, zetten de muziek keihard, en vooral, ze trekken zich niets aan van de andere badgasten. Dat leidde dan weer tot boze oprispingen van de eigen bevolking en de vaste toeristen. De onvrede neemt toe. Beide burgemeesters maakten ook duidelijk dat het niet over één jeugdben- de gaat, het gaat over meerdere groepen en groepjes die elkaar niet noodzakelijk kennen, maar zich bij incidenten wel gezamenlijk tegen de ordediensten keren.

Agressie

Van waar de ‘jongeren’ ook komen, uit Ant- werpen, Brussel of Luik, ze hebben één ge- meenschappelijke noemer: ze hebben lak aan de overheid, lak aan de politie, lak aan orde en discipline. Ze steken hun middelvinger op naar alles en iedereen, naar het onderwijs, naar het gerecht, naar hun eigen ouders. Alle jongeren die in Blankenberge betrokken waren bij de vechtpartij, waren al bekend bij de politie voor zware feiten, diefstal, geweld, agressie, druggebruik, enz… Eén van de aan- stokers in Blankenberge is een 18-jarige ‘jon- gere’ uit Jette, maar geboren op het Caraïbi- sche Haïti. Op zijn vijftiende had die ‘man’ al achttien strafbare feiten op zijn palmares. Van een ‘kansenparel’ gesproken… Psychologen zullen ons ongetwijfeld komen uitleggen dat de jongen nog last heeft van een post-slaver- nij-trauma…

Criminologen, jeugdwerkers en politiekers stonden opnieuw klaar met hopen verklaringen en oplossingen. We moeten begrip (nog meer) tonen voor de moeilijke situatie van deze jongeren. En het gaat maar over een kleine groep. Er was zelfs een voorstel om de coronamaatregelen te versoepelen, specifiek voor deze jongeren. Kan het nog zotter?

Minder treinen naar de kust laten sporen, zal het probleem niet oplossen, hoogstens zal de druk even afnemen. Iedereen weet dat het probleem fundamenteel diep zit.

En dan zijn er nog de PoCo’s die de schuld bij de Vlamingen leggen. De Vlaming stelt zich racistisch op. Wedden dat UNIA, Kif Kif en Hart boven Hard volgend jaar nog extra geld krijgen om nog maar eens een anti-racisme- campagne te starten om de domme Vlaming toleranter te maken? En de ‘jongeren’? Die krijgen binnen enkele weken een gratis corona-Rail Pass van de NMBS…

Ja, het kan nog zotter…!

KARL VAN CAMP

STEUN

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

SCEPTR

machtig nieuws vanuit de grootsteden, zoals Brussel, richting

kust. Er zijn drie kuststations, met name Knok- ke, Blankenberge en Oostende. Logisch dus dat zich dààr de eerste incidenten voordoen.

Het begon al vorige woensdag in Oostende, toen een groep van een 50-tal mensen voor overlast zorgden. In Het Laatste Nieuws wordt die groep omschreven als ‘Brusselse toeristen’. Kan het nog politiek correcter? Blijkbaar bestond de groep uit meerdere families. Ze zaten te dicht op elkaar op het strand, hielden zich niet aan de voorschriften, maakten lawaai en stelden zich agressief op ten opzichte van andere badgasten. Maar ze gingen nog een stapje verder. Een minderjarig meisje veinsde dat ze aan het verdrinken was. Daarop werden de hulpdiensten verwittigd, politie gemobili- seerd, twee ziekenwagen kwamen ter plaatse, andere zwemzones werden onmiddellijk af- gesloten omdat de redders bijstand moesten verlenen, enz. Het bleek uiteindelijk een mis- plaatste grap te zijn. De ‘Brusselse toeristen’

stonden daarbij de hulpdiensten gewoon uit te lachen en te treiteren. Er werd proces-ver-