• No results found

“Links” en “rechts” samen voor status-quo

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "“Links” en “rechts” samen voor status-quo"

Copied!
16
0
0

Bezig met laden.... (Bekijk nu de volledige tekst)

Hele tekst

(1)

e 1,95

69

ste

jaargang • nummer 50 • woensdag 11 december 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Links” en “rechts” samen voor status-quo

HET GELIJK VAN JEAN-MARIE

DEDECKER 2

BRIEFJE AAN

LE ROI DES BELGES 3

PISA:

HUILEN OVER ONGELIJKHEID 5

ANTWERPEN 1914

EN NOG WAT 4

HUTS SPANT

SINTERKLAAS VOOR ZIJN KAR 6

De sp.a vindt niet één wervend idee

Mark Grammens:

Als we het nu eens over de sp.a hadden?

We verwennen die club van de kleine Tob- back doorgaans niet echt. Daar gaan we nu iets aan doen. Een mens zou verwach- ten dat het bijzonder goed gaat met de Vlaamse socialisten. Ze zitten in alle rege- ringen, al zwalpen ze tussen 10 en 15 pro- cent. Een mens zou zo de campagne van die partij kunnen uitschrijven: ‘stem nut- tig, stem sp.a, waar een stem dubbel telt’.

De sp.a-ministers mogen ook niet klagen over de media-aandacht die ze krijgen. John Crombez wordt voortdurend op het persschild geheven als de koene strijder voor rechtvaar- dige belastinginning. Hij ziet er zelfs nog een toffe pee uit ook, dus dat is een troef. Monica de Coninck zullen we geen De Block noemen, zelfs geen Maggie Light, maar af en toe wekt ze toch de indruk serieus werk te leveren. En aangezien vele kiezers niet verder kijken dat de gewekte indruk, moet haar dat toch een aanzienlijk stemmenpotentieel opleveren. En dan is er de eeuwige Johan vande Lanotte, de man die de elektriciteitsprijzen doet dalen en niet te beroerd is tegen Electrabel in het strijdperk te treden. Yasmine Kerbache mag zich veelvuldig profileren als de anti-De Wever-madam, dus dat biedt ook een hoop kansen. Freya van den Bossche pakt uit met isolatiepremies en, geef het maar toe, staat steviger op de benen als in haar soms wat

gênante beginjaren. Bovendien bakkeleien de andere partijen vooral onder elkaar. CD&V, Open Vld en N-VA vissen in dezelfde grote centrumrechtse vijver en laten de rest van het veld onbeheerd over aan wie er wil insprin- gen. De sp.a moet slechts afrekenen met Groen, niet meer dan een rand in Vlaande- ren, en de PVDA, toch nog altijd een dwerg.

Vlaams Belang wordt in rode kringen om dog- matische redenen als een buitenaards ver- schijnsel beschouwd.

Onfrisse walm

En toch zit het met die sp.a niet lekker.

Ingrid Lieten en, vooral, Pascal Smet zijn ook minister voor die partij, en wat nog erger is, vele kiezers weten dat ook. Met Monica en Yasmine zit de partij in Antwerpen goed, wordt wel eens gezegd. Maar daar zijn ze op het eigen hoofdkwartier dan weer min- der van overtuigd, want ze trekken zowaar Patrick Janssens aan de mouw om weer de kop te trekken. Dat wijst niet op veel geloof in beide dames.

De onverslijtbare Vande Lanotte ziet zijn elektriciteitsbonus elke dag meer wegsmel- ten, wegwaaien eigenlijk, door de Electra- winds-zaak, het zwaar gesubsidieerde bedrijf waar hij een hoofdrol vervulde. Dat lepe Jogan geen formele regels overtrad, lijkt zo goed als zeker. Maar iedereen merkt de onfrisse walm die uit het dossier opstijgt.

Als een partijdenker van het ideologische

blad van de partij dan de week voor het grote congres in de media komt vertellen dat de sp.a stilaan eens echt positief uit de hoek moet komen en de reacties in de eigen partij nog net formeel beleefd blijven voor voorzit- ter Bruno Tobback, dan is er iets mis. De kleine Tobback begon van de weeromstuit zowaar Johan vande Lanotte te vergelijken met Leo- pold II (de twee mensen die het meeste heb- ben gedaan voor Oostende). Dat soort blun- ders hakt er stevig in.

Schuldbekentenis

En dan het congres. Politici mogen geen functies in het bedrijfsleven uitoefenen, dat vond Freya wel een goed idee. Neen, dat moest niet gezien worden als kritiek aan Vande Lanotte. Integendeel, Jogan was dat idee zeer genegen.

‘Dit gaat niet over Johan’, haastte Freya mee te delen, daarmee bewijzend dat ze talent heeft voor stand-upcomedy. De rest van Vlaanderen knipoogde naar elkaar, want zag hierin een zo goed als publieke schuldbe- kentenis van de partaai. De rest van Vlaande- ren stelde zich ook de vraag of zo’n algemeen verbod echt nodig is, alleen maar omdat een sp.a’er zich wat te veel in de donkere stroken van de grijze zone begeeft. Had een sp.a- statutenwijziging dan niet volstaan, met zo’n verbod voor de eigen partijleden? Als er dan toch zo’n verbod moet komen wegens moge- lijke belangenvermenging, dan toch graag een

beetje consequent blijven. Mandaten bij vak- bonden of ziekenfondsen zijn natuurlijk even onaanvaardbaar. Of lidmaatschappen bij druk- kingsgroepen, daar zijn ook vragen bij te stel- len. Maar de sp.a mikt alleen op de bedrijfs- wereld met het voorstel tot ‘beroepsverbod’.

We stellen een compromis voor: alleen een strikt verbod voor bedrijven die expliciet sub- sidies ontvangen.

En wie krijgt het in het hoofd zo’n congres voor een groot deel op te hangen aan het idee gemeenten te laten fusioneren? Iedereen weet dat de lokale gehechtheid in Vlaanderen zeer groot is en dat de fusies van 1976 zelfs nog niet helemaal verteerd zijn. Dat schaalver- groting leidt tot besparingen is een idée fixe, dat al te dikwijls is tegengesproken door de feiten om indruk te maken.

De week voor het congres kregen we al de indruk dat de sp.a in slechte papieren zit. De fratsen tijdens het congres leren dat het ook gewoon zo is. Zelfs CD&V kwam met boeien- der ideeën voor de dag. Bij Open Vld was er toch iets te zeggen, met die Belgische bocht.

Voor of tegen; daarmee staat Gwendolyn Rutten tenminste ergens voor. We hebben gezocht en niet gevonden: dat ene inspire- rende idee waarmee je als sp.a’er de mensen kunt aanspreken.

Het werd dus een fijn weekeinde voor Groen en de PVDA.

OP DE PRAATSTOEL:

40 JAAR KVHV-ANTWERPEN 11

DE KIESDREMPEL LONKT

VOOR PP EN PTB 7

Lees blz. 3

Unesco erkent garnaalvissers te paard als erfgoed

(2)

Actueel

11 december 2013

2

De kern van Wilmots’ opmerkelijke bood- schap bestond uit zes woorden: “Politici, zwijg over de Rode Duivels”. Dat hij dat ook nog mocht meedelen in Le Soir is al even opmer- kelijk als het inhoudelijke van zijn boodschap.

Als één krant onverdeeld agressief tot fanatiek achter “la Belgique” en zijn establishment blijft staan, is het wel Le Soir.

In die samenhang is het eerder grensverleg- gend dan gewoon opmerkelijk dat uitgerekend in die krant de bondscoach de politici verzoekt over de prestaties van de nationale voetbal- ploeg te zwijgen. In plaats van die voor eigen profilering en profijt te recupereren, is het ach- terliggende zij onuitgesproken deel van zijn ver- zoek. Wilmots weet waarover hij het heeft, al dan niet uitgesproken.

Tien jaar geleden verscheen hij immers zelf op het politieke schouwtoneel, als verko- zen senator voor de Franstalige liberale MR.

Wilmots had zich kandidaat gesteld op aandrin- gen van zijn “goede vriend” Louis Michel, de

“onkreukbare” die onlangs en “zonder het zelf te weten” liefst 229 amendementen indiende op de Europese wet die de “privacy” wil afzwak- ken. Al was het hoogst opmerkelijk, geen zinnig mens die het verhaaltje slikte over de “verant- woordelijke” medewerker die, geplaagd door zijn geweten, prompt ontslag nam.

Het moet zijn dat het verhaaltje van Michel aan Wilmots over een politieke carrière ook al ietwat anders oogde dan de realiteit, want amper twee jaar na het opnemen van zijn man- daat liet de huidige bondscoach het traditionele politieke blabla-forum voor wat het was. Het verschil tussen zijn vrijwillig opstappen en dat van sommige parlementairen is dat hij er niet aan dacht een opstapvergoeding te eisen. Meer dan dat, hij weigerde ook nog langer zijn wedde op te strijken. Over “opmerkelijk” gesproken…

Opmerkelijk

De media kleven veelal het label “opmerkelijk” op het leeuwenaandeel uitspraken van politici en prominenten die vooral over henzelf gaan, en van de weeromstuit alles- behalve opmerkelijk zijn. Het was dan ook des te opmerkelijker dat een opmerkelijke uitspraak van bondscoach Marc Wilmots alleen door de krant Het Laatste Nieuws werd weerhouden en uitgebreid aandacht kreeg.

Rechttoe rechtaan

Vertrouwd als hij min of meer is met de nobele doelstellingen van zijn vroegere “colle- ga’s”, verwondert zijn “smeekbede” niet echt.

Hij gaf er zelfs uitleg over op de manier die hem als voetballer, als (kortstondige) politicus en nu als succesvolle voetbalcoach kenmerkt:

rechttoe rechtaan. “Het beste dat politici kun- nen doen is zwijgen over de nationale ploeg en de sfeer er rond, laat staan dat ze er straks voordeel uit proberen te halen. Ik zal hen des- noods duidelijk vragen om zich met hun eigen zaken te bemoeien.

Er zijn ruim voldoende andere dingen waar- mee ze zich kunnen bezig houden!” Op de vraag wat hij dacht over het uitwuiven op Zaventem van de Rode Duivels door Didier Reynders en Charles Michel aan de vooravond van de kapitale wedstrijd in en tegen Kroatië, beviel hij van de niet mis te verstane woor- den dat “er momenten zijn waarop je zelf ook beter zwijgt”.

Heerlijk opmerkelijk, zeg nu zelf! Wilmots had in één moeite ook de pogingen tot recu- peratie door “de kroon” kunnen kapittelen, maar je weet niet of er voor zijn “Duivels” in het verre Brazilië geen klein wonder inzit, waardoor een ontvangst ten paleize door koning Filip en majesteit Mathilde een “must” wordt.

Hoeft men hem van nu tot de verkiezin- gen van 25 mei persoonlijk niet lastig te val- len met vragen over de Rode Duivels als sym- bool van een “springlevend België”, Wilmots onthoudt zich van zachte druk op zijn spelers om hetzelfde te doen. Voor zijn part hebben ze het recht over politiek te praten als ze dat zelf willen.

Zodoende zijn onmisbaar verklaarde ploeg- kapitein Vincent Kompany opmerkelijk naar de mond pratend, bewijst hij al bij al ook maar een mens van vlees en bloed te zijn. Als goede zoon sympathiseert Kompany immers met een Bel- gische staatsvorm naar het PS-model dat zijn pa als partijmilitant voorstaat.

Die wetenswaardigheid, gekoppeld aan zijn opmerkelijke voetbalkwaliteiten en zijn Con- golese roots, vormen de basis van het statuut dat Kompany geniet als “nieuw Belgisch sym- bool”. Zelfs Wilmots hoedt er zich voor daar iets tegenin te brengen.

Ellebogenwerk

Ondertussen ligt de WK-loting achter ons.

De “Duivels” kennen hun tegenstanders en de locaties waar ze strijd zullen leveren. Met- een zal binnen de voetbalbond en in de zes regeringen en in de zeven parlementen die het koninkrijk België “rijk” is, het betere elle- bogenwerk beginnen om deel te worden van de delegaties van “onmisbaren” die de natio- nale voetbaltrots in Brazilië steun gaan bieden, uiteraard op andermans kosten.

Wilmots mag het opmerkelijke aantal excel- lenties en parlementairen van onze modelstaat dan nog zo bezweren dat er genoeg dingen zijn om zich mee bezig te houden, ik kan me niet voorstellen dat wereldverkenners genre Didier Reynders, Kris Peeters, Peter Crembo en andere Elio di Rupo’s het WK niet met hun opmerkelijke aanwezigheid zullen “vereren”.

De aantrekkingskracht van de exotische stran- den van Copacabana nemen ze er wel bij, als tegengewicht voor hun zwaarwegende taak tot bijstand aan het voetbalkruim der natie. Enig minpunt bij het uitzwermen van het politieke kruim van de natie is, dat bij het aftrappen van het WK de verkiezingen pas drie weken achter de rug zullen liggen.

Het is zeer de vraag of dat ook zo zal zijn met de diverse regeringsvormingen. Nu al breng ik begrip op voor de prioriteiten die op dat moment andere prioriteiten zullen verdringen.

D.Mol

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie

info:

nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085

Uit de smalle beursstraat

Het gelijk van Jean-Marie Dedecker

Hij botst op wantrouwen bij het gros van de media, maar toch blijft Jean-Marie Dedecker op Johan vande Lanotte inbeu- ken. Keer op keer benadrukt de LDD-kopman dat er wel dege- lijk sprake is van belangenvermenging en verrijking via Elec- trawinds. Een nuchtere analyse van de feiten geeft hem gelijk.

“Het boek is verschenen. Het boek klopt. Punt.” Die analyse maakte Rik van Cauwelaert - toen nog bij Knack - kort na het ver- schijnen van ‘De Keizer van Oostende’ waarin Johan vande Lanotte (sp.a) scherp onder de loep werd genomen. Tot nu hebben weinig journalisten dat boek gelezen.

Zoals bekend werd een aantal onder hen nog voor de publica- tiedatum op het kabinet van Vande Lanotte ontvangen om er een reeks kritische bemerkingen overhandigd te krijgen. Eén journalist - van De Tijd - kreeg de ‘bezwaren’ aan huis geleverd, door Freya vanden Bossche. Vande Lanotte haalde zijn slag thuis. Het boek werd uiterst kritisch benaderd.

Veel journalisten doen er goed aan het werk eindelijk eens ter hand te nemen. Dan zullen ze merken dat de term belangenver- menging zeker van toepassing is op de vicepremier. Het is eigen- lijk zeer eenvoudig. Je creëert als minister eerst een wettelijk kader waarbij bedrijven uit een bepaalde sector - die van de hernieuw- bare energie - heel diep in de subsidieruif kunnen tasten. Dat deed Electrawinds ook, zonder veel schaamte. De cijfers zijn ondertus- sen bekend: 160 miljoen euro subsidies werden binnengehaald.

Nadat zijn partij naar de oppositie werd verwezen, werd Vande

Lanotte tussen december 2007 en mei 2010 voorzitter van de raad van bestuur. Op dat moment kon het bedrijf aardig geld ver- dienen dankzij onder andere de groenestroomcertificaten, een mechanisme dat dankzij Vande Lanottes partij in het leven werd geroepen. In de periode dat Electrawinds een kwart miljoen euro elektriciteit verkocht, ontving het bijna 2,7 miljoen euro aan groe- nestroomcertificaten.

Samengevat: Vande Lanotte schept een gunstig wettelijk kader, zorgt voor subsidies en gaat daarna het bedrijf voorzitten. Meer nog, hij verdient er geld aan. Dat is belangenvermenging. Het is zoals iemand die minister wordt, alle bloemenkwekers massaal subsi- dies geeft en na zijn politieke carrière verschillende bloemenwin- kels openhoudt die massaal subsidies krijgen. Wim van den Eynde, auteur van ‘De Keizer van Oostende’, publiceerde vorige week een vrije tribune waarin hij wijst op de rol van Vande Lanotte in privébedrijven terwijl hij tegelijk voorzitter van de haven was.

Rechter en partij in economische termen dus: hier kan het blijkbaar.

Nu beweert Vande Lanotte dat hij aan Electrawinds nooit geld verdiend heeft. Er zijn enkel geruchten - weliswaar bevestigd door topondernemers - dat Vande Lanotte dankzij Electrawinds meer- voudig euromiljonair is geworden. Staat dat zwart en wit op papier?

Neen. Maar Jean-Marie Dedecker en zijn hardwerkende collega Ignace Vandewalle hebben via een analyse van de vennootschaps- wetgeving geconcludeerd dat Vande Lanotte als vast vertegenwoor- diger voor Electrawinds in het Belgian Offshore Platform zetelde in de hoedanigheid als aandeelhouder. Volgens de wet kon hij het ook zijn geweest als zaakvoerder, bestuurder of werknemer van Electrawinds. Maar dat was hij toen niet. Dus was Vande Lanotte aandeelhouder. Bovendien toont Dedecker aan dat allerlei geschuif met vennootschap- pen als bedoeling had te cashen bij het lich- ten van de opties.

Dedecker en Vandewalle doen al jaren diepgaand onderzoek naar de bedrijfsac- tiviteiten van Johan vande Lanotte. Hun bevindingen worden regelmatig in de pers gebracht. Op dat ogenblik heeft Vande Lanotte nooit gedreigd om naar de recht- bank te stappen. Hetzelfde trouwens met het boek ‘De Keizer van Oostende’. Het lijkt er sterk op dat dit een poging tot intimidatie is.

Tegelijk maakt Vande Lanotte uit zenuw- achtigheid steeds meer fouten. Het zijn trucs die we van hem gewoon zijn. Zo maakt hij een lijst van publieke en private investerin- gen en subsidies in Electrawinds en toont hij aan dat de private investeringen gro- ter waren. Maar Vande Lanotte speelt vals, want hij telt de Belfius-steun (tot nader order een staatsbank) bij de privé-investeerders.

Ook het verhaal dat alle groene-energie- bedrijven problemen hebben, klopt niet.

Vergelijkbare bedrijven als Ecopower en Eneco doen het wel goed.

De verdediging van de man die gemeen- zaam ‘den Baard’ of ‘Jogan’ wordt genoemd, rammelt aan alle kanten. Deze storm zal hij wellicht opnieuw overleven. Maar binnen zijn partij beseft men meer en meer dat Vande Lanotte eerder een probleem dat een troef aan het worden is.

Angélique VAnderstrAeten

EXIT JOHAN

Partijvoorzitter Bruno Tobback verkon- digde op het sp.a-congres dat voor hem geen regering-Di Rupo II hoeft, maar dat het voor zijn part ook een regering- Crombez I mag zijn.

Het is natuurlijk altijd goed in het leven ambities te hebben, maar met een gedeelde derde plaats in de Vlaamse peilingen is het maar de vraag of de sp.a echt in een positie zit om het federale premierschap op te eisen, of er zelfs nog maar van te dromen.

Interessant is dat Bruno Tobback het had over een regering-Crombez I. Het is noch- tans Johan vande Lanotte die vicepremier is in de federale regering, en het is Johan vande Lanotte die deelnam aan de regeringsonder- handelingen. Als de sp.a dan toch de pre- mier zou mogen leveren, lijkt een regering- Vande Lanotte I een stuk logischer.

Wat Bruno Tobback dus werkelijk zei, waarschijnlijk zonder het zelf goed te besef- fen, is dat voor Johan vande Lanotte stilaan de exit voorbereid wordt.

Blijkbaar heeft de keizer van Oostende zelfs voor de rode kameraden een belang te veel gemengd.

(3)

Actueel 11 december 2013 3

Genadevolle gratieverlener

Mijnheer de nuchtere,

Dat vroeg of laat het kwijtschelden of verminderen van straffen door u - zoals in de Belze grondwet bepaald - zou bekriti- seerd en in vraag gesteld worden in een publiek en politiek debat, stond in de sterren geschreven. Na de heisa rond de koninklijke prerogatieven, de dotaties aan de leden van uw sibbe en recent de mislukte bedelarij van mijnheer uw vader, om toch nog meer sollen te krijgen om de naft van zijn boot en meer van dat soort dingen te (kunnen) betalen, moest dat ervan komen.

Wellicht waart gij geschrokken toen men, vooral in Vlaanderen, groot misbaar maakte over het feit dat gij aan elf verkeersovertre- ders die veroordeeld werden, gratie had ver- leend middels kwijtschelding of verminde- ring van de opgelopen straf. Misschien wist gij zelfs niet eens dat gij die verzoeken hadt ondertekend. In ieder geval was de commo- tie bij alle Vlaamse partijen en een aantal verkeersorganisaties zo groot, dat de minis- ter van Justitie – die in principe de beslis- sing neemt en dan aan u voorlegt - ingreep en zei dat er zeker tot aan de komende ver- kiezingen geen gratieverzoeken meer zul- len beantwoord worden. Premier Di Rupo liet zelfs verstaan dat die regeling uit de grondwet best kan herzien worden in het kader van de komende onderhandelingen, als bepaalde partijen daar vragende partij voor zijn. Al blijft natuurlijk de vraag of de Vlaamse partijen hun been zullen stijf hou- den, want een grondwetswijziging kan enkel aangenomen worden met twee derde van de stemmen. Als alle Franstaligen tegen- stemmen, en zij zijn ertoe in staat, kunnen de Vlamingen het vergeten.

Kan het dan niet dat foute veroordelingen of dwalingen van rechters kunnen rechtge- zet worden? Toch wel, maar dat is een zaak van de wetgevende macht die dat bij wet kan regelen, of van de rechterlijke macht die dat in de rechtbank kan rechtzetten. Zo simpel is dat.

Naast het recht tot gratieverlening, door

velen een middeleeuwse praktijk genoemd, zijn er nog prerogatieven waarvan gij, op grond van de grondwet of het gewoonte- recht, kunt gebruik maken. Denk maar aan het verlenen van adeldom, het verlenen van militaire onderscheidingen, het benoemen van ministers van Staat en het voorzitten van de Kroonraad. En in principe benoemt en ontslaat gij ministers, bekrachtigt gij de wetten en verleent gij graden in het leger.

Hoe ge het ook draait of keert, heel dat gedoe is één grote farce. Want niet gij, maar de ministers nemen al die besluiten, die zij dan pro forma aan u voorleggen om het geheel met wat royale glamour op te fleu- ren. Het wordt tijd dat daar een eind aan gemaakt wordt. Heel dat koninklijke circus dient tot niets en het creëert een apart sfeer- tje, zonder enig realiteitsbesef, dat eerder in sprookjesboeken en koekjesdozenroman- tiek thuishoort.

Als ge ’t mij vraagt – wat ge zeker nooit zult doen, maar ik wil toch een antwoord geven –, mogen onze politici in hun hoge wijsheid heel uw royale santenboetiek opdoeken en vervangen door eigentijdse en vooral democratische regelingen die in niets een spoor van vooringenomenheid, het voortrekken van mensen of andere voor- keursbehandelingen kunnen doen vermoe- den.

Uit alles blijkt duidelijk dat men, alvast aan onze kant van de taalgrens, komaf wil maken met dat soort praktijken en dat zelfs degenen die vinden dat er toch een Bel- gisch koningshuis moet blijven, vaak van oordeel zijn dat uw functie louter protocol- lair moet zijn, inbegrepen de functies van uw sibbeleden.

Voor alle duidelijkheid wil ik nog zeggen dat ik met mijn republikeinse inborst ook aan een democratisch aangestelde pre- sident geen enkel ‘koninklijk’ prerogatief wens toe te kennen. Dat is gewoon uit de tijd.

Briefje aan Le Roi des Belges

Geef eens een geschenk

De feestdagen naderen met rasse schreden en daarmee begint voor veel mensen de jaarlijkse zoektocht naar een geschikt geschenkje. Wij van ‘t Pallieterke willen u daarbij graag helpen. Wenst u iemand een abonnement als geschenk te geven, dan kunt u bij ons terecht voor een aangepaste geschenkbon. U betaalt ons de som van een abonnement (er is keuze: drie maanden, zes maanden of een jaarabonnement) en wij sturen u een mooie geschenkbon op die u kunt afgeven. Zo maakt u iemand niet éénmaal blij, maar maakt u iemand elke week blij. Alle informatie ten kantore.

Telefoonnummer 03/232.14.17 of info@pallieterke.info.

Eén thema dat thans elders veel aan bod komt, en dat bijvoorbeeld de Nederlandse Volkskrant tegenwoordig bijna tot haar spe- cialiteiten kan rekenen, is de toenemende vervaging (in Europa althans) van de begrip- pen “links” en “rechts” en van de scheidslij- nen tussen deze twee politieke geloofsge- meenschappen.

En ook, de vervanging van de links-rechts kloof door de al sinds lang woekerende maar zelden zo duidelijk te voorschijn gekomen kloof tussen de bestuurlijke elite en het volk, de kloof - zo men wil – tussen establish- ment en de rest, of nog, met de woorden van De Volkskrant (29 november), in navol- ging van enkele Britse essayisten, de tegen- stelling tussen zij die willen regeren, wat hun dat ook moge kosten, en zij die een gron- dige politieke verandering willen. De leider van een voorname Londense denktank, prof.

Olaf Cramme, meent (steeds volgens De Volkskrant), dat deze nieuwe, alles overheer- sende scheiding der geesten drie oorzaken heeft: de globalisering ( en het protest daar- tegen), de Europese integratie (idem: en het protest daartegen, het zogenaamde euros- cepticisme), en de uit de pan gerezen over- heidsschulden (met als gevolg: bezuinigin- gen in alle sectoren van het openbaar leven, en het debat daarover).

Menig auteur is van oordeel dat de Euro- pese verkiezingen, die overal in Europa gehouden worden tussen 22 en 25 mei van volgend jaar, in het teken zullen staan van deze vraagstukken, en dat inmiddels in nagenoeg alle landen van de Europese Unie de politieke kloof tussen “links” en ”rechts”

wordt vervangen door een kloof tussen de verzamelde “klassieke” partijen (dus van

“links” zowel als van “rechts”) en de “extre- misten” of “populisten” genoemde tegen- standers van deze “klassieke partijen”.

In Duitsland zouden de linkse partijen (sociaal-democraten, groenen en Die Linke, bestaande uit oud-communisten en linkse socialisten) een “linkse” regering kunnen vormen, maar zij doen dat niet: de bestuurs- klasse binnen de sociaal-democratie geeft de voorkeur aan een coalitie met de chris- ten-democraten, hoe conservatief die ook mogen zijn. In Oostenrijk gebeurt hetzelfde, overigens niet alleen aan de linkerzijde maar ook ter rechterzijde: “gematigd” of “centrum”

links en rechts zoeken elkaar op, ten nadele van mogelijke uitgesproken linkse of rechtse coalities, die de centrum-partijen zouden verplichten samen te werken met hun radi- calere geestesgenoten. In Nederland bestu- ren de “paarse” partijen samen, dus sociaal- democraten en liberalen, hoewel cijfermatig zeker een radicale rechtse coalitie moge- lijk was geweest. En als laatste krijgt nu ook Luxemburg een “paarsgroene” coalitie zoals bij ons ten tijde van Verhofstadt (1999).

Le Monde, die eveneens aandacht schenkt aan dit fenomeen, schreef onlangs (3 okto- ber) dat dit samengaan van de regeringsge- zinde (en Europagezinde) linkerzijde met de eveneens regeringsgezinde en Europa- gezinde rechterzijde, met uitsluiting van zowel radicaal-links als radicaal-rechts, op de duur het functioneren van de democra- tie in gevaar brengt, want dat men een toe- stand schept waarin er nooit meer een een- voudig, doorzichtig rechts of links beleid kan worden gevoerd, en de regering steunt op een onnatuurlijke kleurloosheid. Hoe aan- trekkelijk komt dan niet, aldus Le Monde, een partij als het Front national van Marine Le Pen over, een partij die tenminste een pro- gramma heeft en van wie verwacht mag wor- den dat ze dit programma uitvoert. Tegen- over de globalisering van de economie en tegenover een Europese integratie die blijk- baar alleen maar tot een crisis kan leiden, stelt zo’n partij dan de volksverbondenheid, een nostalgie naar de Heimat (in het Duits in Le Monde).

De verkiezingen naderen

Dat is in Vlaanderen niet anders. Elkeen ziet dat er een al zeer zware aardverschuiving moet plaatsvinden of de verkiezingen van 25 mei 2014 zullen leiden tot een voortzet- ting van de huidige Belgische regeringscoali- tie, zij het niet noodzakelijk opnieuw met Di Rupo als eerste minister (Koen Geens wordt op een enigszins onbehaaglijke wijze zowel door het Hof als door zijn partij, CD&V, in reserve gehouden voor dat ambt), een coa- litie dus van alle niet-radicale partijen teza- men, van rechts zowel als van links, maar consequenter nog dan thans, want de hui- dige Belgische coalitie zou een afspiegeling krijgen in Vlaanderen, waar Open VLD de plaats zou innemen van de N-VA (als het enigszins kan), met steun en zelfs op initia- tief van de leidende kringen van socialisten en christen-democraten.

Ik wil hiermee maar zeggen dat ook in België en speciaal in Vlaanderen, al wordt er geen politiek debat over gevoerd, de kloof tussen “rechts” en “links” in de politieke praktijk van na de verkiezingen zal ophou- den te bestaan en vervangen zal worden door een voor vijf jaar verzekerde kloof tus- sen de establishment-partijen en de radicale oppositie, die thans reeds op Belgisch niveau bestaat maar in 2014 op Vlaams niveau zal worden doorgetrokken. En ook wil ik zeggen dat dit zal beantwoorden aan een algemene Europese tendens van extreem-behoudsge- zinde machtscoalities ten nadele van allen die zondigen door het innemen van radicale standpunten inzake volksnationalisme, glo- balisering en Europese integratie. De esta- blishment-partijen zullen zich steeds meer terugtrekken op hun laatste verdedigingsli- nie, dat is een bondgenootschap tussen alle conservatieve partijen van “rechts” en “links”

op elk bestuurlijk niveau: België, Europa en straks ook Vlaanderen.

En dit zal gebeuren met steun en aanmoe- diging van hun soortgenoten in de andere landen van Europa, want niet slechts de Belgische status-quo staat op het spel maar ook het Europese equivalent ervan.

Hou er de moed maar in

Klinkt dit niet te pessimistisch? Biedt deze analyse weinig perspectief voor partijen die het nastreven van de Vlaamse zelfstandig- heid als eerste doelstelling hebben? Dat hangt ervan af hoe men het bekijkt.

De heren Bourgeois en Muyters mogen nog zo verdienstelijk zijn, hun aanwezigheid in de Vlaamse regering heeft de Vlaams- nationale doelstelling geen stap dichterbij gebracht. Als dus de verenigde conserva- tieve krachten van Hof, Europa, CD&V, sp.a en Open VLD erin slagen om na 25 mei 2014 de N-VA niet slechts buiten de Belgische maar ook buiten de Vlaamse regering te houden, dan heeft dit, van Vlaams-nationaal stand- punt uit gezien, het voordeel van de duide- lijkheid. De N-VA wordt dan verplicht te leven onder een regime van een door alle anderen, op Vlaams Belang na, opgelegd “cordon sani- taire”, al zal men het zo niet noemen.

De partij krijgt hierdoor tijdens de daarop volgende vijf oppositiejaren de kans om te radicaliseren en naar haar primaire doel- stelling toe te leven, en bovenal, om zich- zelf en het Vlaams-nationalisme, duidelij- ker dan thans, binnen de nieuwe politieke context van de tegenstelling tussen status- quo partijen en hervormingsgezinde partijen (ter vervanging van de tegenstelling tussen links en rechts) te profileren als het radicale alternatief voor België, voor de Waals-soci- alistische overheersing, voor een mislukte Europese integratie en voor een globalise- ring die slechts de ellende van de jongste crisis voortbracht.

Zijn er nog die aarzelen?

Mark GraMMens

“Links” en “rechts”

samen voor status-quo

Vlaanderen steekt zodanig veel tijd en energie in het nastreven – of in het bestrij- den – van een zelfstandigheid die voor andere volkeren vanzelfsprekend is dat belangrijke politieke debatten die in de buurlanden worden gevoerd, vrijwel geen aandacht krijgen in onze media.

(4)

Fiasco

Kamerlid Cathy Coudyser van N-VA is in haar wiek geschoten over de voortijdige slui- ting van de prestigieuze tentoonstelling over Rogier van der Weyden in het Museum voor Schone Kunsten in Brussel. Stel u voor, water- insijpeling dreigde de kunstwerken die van- uit de wijde wereld met de grootste zorg en de duurste beveiliging waren overgebracht, te beschadigen. Ze zal daar binnenkort de bevoegde staatssecretaris Courard (PS) over ondervragen.

Zij meent terecht dat de sluiting een kaak- slag is voor de twee wetenschappers die een prestatie van wereldniveau hadden neerge- zet en die nu hun jarenlange arbeid en repu- tatie gecompromitteerd zien. Om nog te zwij- gen over het kostenplaatje aangaande de overbrenging van de kunstwerken uit New York, Boston, Philadelphia, Melbourne, et cetera. Het valt te betwijfelen of musea als het wereldvermaarde Uffizi in Firenze nog snel geneigd zullen zijn stukken uit te lenen aan de Belgische federale musea. Als één van de weinige Kamerleden die zich interesseert in de federale wetenschappelijke en culturele instellingen, stelt zij ook vast dat het beleid van directeur Draguet verstikkend en wei- nig ondernemend is. Wel besteedt die PS- apparatsjik veel tijd – en gemeenschapsgeld – aan flink wat buitenlandse dienstreizen.

Coudyser vraagt een evaluatie van diens beleid, grondige renovaties van de musea die op top- niveau zouden moeten meekunnen en een heldere en autonome beheerstructuur.

Misschien kan ze in die zin overwegen de defederalisering of op zijn minst een bicom- munautair beheer door de Gemeenschappen te bepleiten, zoals het Vlaams Belang al jaren geleden deed?! Zelfs Bert Anciaux zat des- tijds als Vlaams minister van Cultuur op die golflengte.

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

11 december 2013

4

Uitputtingsslag

Vorige week ging men in de commissie Grondwet de laatste rechte lijn in om een reeks grondwetswijzigingen en de bevoegdheids- overdrachten in het kader van de zesde staat- hervorming nog voor het kerstreces door de Kamer te loodsen. De toon was meteen gezet.

De Kamerleden van het Vlaams Belang sta- ken van wal met tal van beschouwingen en kritieken in de algemene bespreking, alsook met bakken vol amendementen bij de ontwer- pen. Aangezien de spreektijd niet beperkt is in de commissies, werd die maximaal benut.

De leden van de meerderheid die aanwezig moesten zijn om geldig te kunnen vergade- ren, hielden zelf geen enkele tussenkomst, maar moesten het VB-spervuur en de lange uiteenzettingen - waarbij geregeld nog werd uitgeweid over secundaire thema’s - lijdzaam ondergaan en dat niet altijd tot hun groot- ste genoegen. Voorzitter Flahaut weet dat dit soort tactieken mogelijk zijn en niet zomaar kunnen afgeblokt worden door het reglement.

Hij liet dan ook, niet altijd met zijn volle goes- ting, betijen, zelfs tot in het holst van de nacht.

Woensdagnacht deed men na een marathon van tien uren de boeken dicht, om iets na half één ’s nachts.

Toch een teken van leven

Tijdens de lange monologen houden de praatbarakkers zich dan maar zo goed en zo kwaad al het kan bezig. Ze versturen mails met hun laptops, bereiden hun gemeenteraads- vergaderingen voor of kijken prentjes of tv.

Het enige geluid dat vanuit PS-hoek te horen was tijdens de ‘besprekingen’, was het geluid van een voetbalwedstrijd toen een Kamer- lid plots op de verkeerde knop drukte en het geluid aanzette. Gelach alom. En een pijnlijke illustratie hoe ernstig de werkzaamheden in de Kamer worden genomen. Ze lijken wel een noodzakelijk kwaad.

Offensief?!

Omdat Flahaut koste wat het kost tot de finish wilde doorgaan de volgende dagen, maar klaarblijkelijk voor vrijdag zelf met een agendaprobleem zat en met zijn ellenbogen aanvoelde dat de VB-vloed nog niet meteen zou stoppen, vroeg hij aan fractievoorzitter Barbara Pas of zij er voor kon zorgen dat vrij- dag Bert Schoofs niet zou spreken, maar later eventueel. Schoofs staat immers bekend voor zijn urenlange monologen en het uitputten van zijn spreektijd tot hij er zelf bijna van neer- valt. Daarnaast waren er toch ook nog tussen- komsten van de N-VA-Kamerleden Dumery en Van Vaerenbergh - en uitzonderlijk ook Ben Weyts -, die telkens bij aanvang van hun uiteenzettingen om onbegrijpelijke redenen haast verontschuldigend beloofden bondig te zijn. De verhouding in spreektijd tussen VB en N-VA kan redelijk geschat worden op 75 pro- cent tegen 25 procent. Vreemd dat een grote

Vlaams-nationale partij met zoveel Kamerle- den en medewerkers niet al haar kanonnen in stelling brengt tegen een staatshervorming die ze niet steunt, maar zich beperkt tot het indie- nen van een handvol amendementen.

Triestige boel

In de commissie Landsverdediging stonden twee voorstellen van resolutie op de agenda, ingediend door de meerderheidspartijen.

Toen de algemene toelichting was gegeven en de amendementen moesten besproken en gestemd worden, bleek echter dat voor de zoveelste keer de meerderheid niet in aan- tal was om geldig te kunnen vergaderen.

Nochtans was minister De Crem op post om mee te debatteren en zijn visie op één en ander te geven. De voorstellen werden dan maar uitgesteld. Triestige boel, als zelfs de meerderheid de moeite niet meer doet om eigen voorstellen te bespreken.

Mandela, de heilige

Bij de lofbetuigingen aan het adres van Man- dela had ik slechts twee bedenkingen: krijgt Pierre Carette ooit een staatsbegrafenis, en wanneer wordt Mandela heilig verklaard?

Het leven van Mandela kun je gemakkelijk in drie verdelen: zijn tijd voor de gevangenis, zijn tijd in de gevangenis, en de periode na zijn vrijlating.

Mandela was in de jaren vijftig het boeg- beeld van de beweging voor gelijke rechten.

Hij kon dat als activist een tiental jaren volhou- den. Nadat hij samen met 156 andere activis- ten werd beschuldigd van hoogverraad, werd hij daarvan in 1961 vrijgesproken. Pas na de schietpartij in 1960 in Sharpeville, overigens een manifestatie georganiseerd door het Pan African Congress (PAC) en niet door het ANC, werd besloten om ondergronds de gewapende strijd op te nemen. Mandela werd bevelhebber van Umkhonto we Sizwe en kreeg onder meer een guerrillaopleiding in Algerije.

In 1963 werd Mandela veroordeeld en mocht gaan brommen op Robbeneiland.

Onbekend

Staat de wereld in rep en roer als Mandela achter de tralies verdwijnt? Helemaal niet. In de westerse wereld wordt hij beschouwd als een bommenlegger en een terrorist. Wordt er “Free Mandela” geroepen tijdens de studentenrevol- tes van mei ’68? Helemaal niet.

De linkse studenten zijn vooral bezig met

“de eigen vrijheid”, het recht op vrije seks, meer studentenrechten, inspraak, Vietnam en Martin Luther King.

De nu hoogbejaarde Nederlander Coen Stork volgde indertijd het proces tegen Mandela. Op internet is zijn verhaal over het proces van toen te lezen: “Belangstelling voor het proces in de pers was er nauwelijks”, vertelt Stork.

“Ik zag een journalist van de New York Times zitten, voor de rest volgden maar weinigen het proces. Om steun voor de zaak te krijgen, heb ik steeds waarheidsgetrouw mijn bevindingen

Uiteindelijk is Mandela - na een lang ziekbed - donderdag in zijn woning overleden. En dat zullen we geweten hebben. De figuur Mandela kwam in ons weekblad reeds uitvoerig aan bod in de artikels “Mandela, een echte of vermeende communist” (13 maart) en “De zwarte pimpernel” (26 juni).

gerapporteerd aan Buitenlandse Zaken en ver- slaggevers.

Ervoor wist Den Haag eigenlijk niet van het bestaan van meneer Mandela, laat staan waar hij voor stond.”

Geen steun

In de nasleep van mei ’68 ontstaan de nieuwe sociale bewegingen, waarbij nogal wat aandacht gaat naar de derde wereld. In heel wat landen in Afrika worden bevrijdings- oorlogen gevoerd.

Om enkel maar de buurlanden van Zuid-Afrika te noemen: Mozambique, Angola, Rhodesië en Namibië. Andere Afrikaanse lan- den hadden hun dekolonisatie nog maar net verteerd (Congo, Algerije, enzovoort). De strijd- bewegingen kregen altijd steun van commu- nistisch Rusland, of van communistisch China.

Niet overal eindigde de “bevrijdingsstrijd”

in vrijheid en vooruitgang. Denk maar aan Zimbabwe waar de leiders van de twee rivali- serende bevrijdingsbewegingen met elkaar in de clinch gingen. Het eindigde in een bloed- bad, waarbij naar schatting 20.000 Ndebele door de aanhangers en het leger van Mugabe vermoord werden.

Ondanks de apartheid werd Zuid-Afrika in de westerse wereld op dat ogenblik beschouwd als het laatste bolwerk tegen het oprukkende communisme. Maar ook in de jaren 70 orga- niseerde alleen extreemlinks hier en daar een bescheiden actie of betoging tegen apartheid.

De enige verdienste die Mandela op dat ogenblik heeft, is dat hij vanuit de gevange- nis de feitelijke leider blijft van het ANC. Zijn vrouw Winnie heeft ook wel iets te zeggen, en mag vooral het uithangbord zijn.

Zij zorgt ervoor dat de naam “Mandela” niet vergeten wordt. De militanten van het ANC krijgen ondertussen training van het Iers Republikeins Leger. Leiders van het ANC dui- ken regelmatig op achter het IJzeren Gordijn.

De concurrent van het ANC, het PAC, in 1960

afgescheurd, krijgt militaire en financiële steun van communistisch China. De aanslagen vol- gen zich snel op. De Zuid-Afrikaanse regering antwoordde met een “war on terror”.

In 1985 start een nieuwe vorm van ter- reur: de halsbandmoorden. Zwarten die voor de overheid werken, worden gelyncht. Ze krijgen een autoband rond de hals. Die auto- band wordt gevuld met benzine en in brand gestoken.

Het slachtoffer kan niet anders dan de hete lucht inademen, terwijl de autoband smelt.

Het is een zeer pijnlijke dood. Officieel dis- tantieerde het ANC zich van de halsband- moorden, maar achter de schermen werd het gebruik aangemoedigd. Zwarte politieagen- ten en zwarte ambtenaren waren de talrijk- ste slachtoffers.

Het resultaat was dat die nog nauwelijks de townships durfden betreden. Zo ontstond een machtsvacuüm en dat was net wat het ANC beoogde.

Val van de Muur

De voorbije dagen kregen we onafgebro- ken een sliert van bewierokingen aan het adres van Mandela. Neem Obama: “Mandela bereikte meer dan men van één man zou kun- nen verwachten. Zijn erfenis is een vrij Zuid- Afrika.” Ik moet dan even slikken, want als er iemand beter zwijgt over mensenrechten, dan is het Obama. Hij houdt nog altijd een groot aantal gevangenen vast op Guantanamo Bay, zonder proces, zonder familiebezoek, zonder vooruitzichten. Ik kan niet elke politieker ver- melden die zichzelf in de kijker wilde zetten.

Het is toch zo gemakkelijk mee te drijven op het succes van een ander, in dit geval Mandela.

O wee diegene die eens een andere klok zou willen laten horen.

Neen, aangepaste Mandelaliederen op de nationale radio, als was er een vaderlandse held van bij ons heengegaan, en ontroe- rende getuigenissen van de onvermijdelijke Herman van Rompuy en de nog onvermijde- lijkere “kenner” Tom Lanoye, die geen super- latieven genoeg kon opdiepen om de Grote te prijzen en te loven.

Merkwaardig toch, die lof van het zwarte nationalisme te horen opborrelen uit de mond van een schrijver die geen gelegenheid voor- bij laat gaan om het Vlaams-nationalisme met de kracht van zijn overtuiging te verketteren, te

verguizen en te banvloeken. Voor Tom en kon- soorten is nationalisme des duivels als het ten onzent wordt bedreven, maar is het des hemels als het om ver-van-mijn-bednationalisme gaat.

Er is nog een rode draad door alle getuige- nissen en loftrompetten: over de terreurda- den van het ANC wordt gezwegen. Mandela wordt vooral geprezen als een groot staats- man omdat hij na zijn vrijlating opriep tot verzoening. Mandela was ongetwijfeld een zeer verstandig man, met een groot politiek inzicht en met een charismatische uitstraling.

Mandela kon echter niet anders dan oproepen tot verzoening.

Hij had gezien wat er gebeurd was in Zimbabwe, en hij besefte dat hij niet langer kon rekenen op de landen van het Oostblok, mocht het tot een gewapend conflict komen. De Ber- lijnse Muur viel op 9 november 1989, Mandela werd vrijgelaten op 11 februari 1990. Maar de gesprekken over zijn vrijlating waren al wel in 1986 in het grootste geheim van start gegaan.

Met zijn oproep tot verzoening vermeed hij een burgeroorlog tussen blank en zwart, maar vooral kon hij een stammenoorlog vermijden die én etnisch (de verschillende stammen), en ideologisch (ANC, PAC, Inkatha) zou geïn- spireerd zijn. Of zijn we al vergeten dat er ook gematigde zwarten waren die niet geloofden in het gewapende verzet en volop meewerk- ten met de blanke regering?

Mandela is na zijn vrijlating uitgegroeid tot een icoon. Tja, waarom eigenlijk? Dertig jaar lang roepen hij en het ANC op tot geweld, er vallen duizenden doden, en dan wordt dat alle- maal vlug onder de mat geveegd.

En zo succesvol was zijn regeerperiode als president nu ook weer niet. Daarover later meer.

Wat Pierre Carette in het verhaal komt doen?

Die man pleegde in de jaren 80 in België met de CCC - Cellules Communistes Combattantes - een veertiental bomaanslagen waarbij twee doden vielen. In vergelijking met de terreur van het ANC was dat een peulschil.

Wie Mandela kritiekloos ophemelt tot held van de natie, die kan niet anders dan pleiten om Carette een Belgische staatsbegrafenis te bezorgen.

Nu is het alleen nog wachten op de heilig- verklaring van Mandela. Zou de procedure al

opgestart zijn? KvC

(5)

Actueel 11 december 2013 5

Om die te bestrijden, roepen ze om structuurhervormingen en om meer geld.

Dat het door socialisten geleide onderwijs in Franstalig België in datzelfde onderzoek niet eens in de buurt komt van Vlaanderen, is voor die analisten niet eens een punt. Som- migen verwarren gelijke kansen al te mak- kelijk met gelijke schoolresultaten. Er zijn nogal wat redenen om die mensen tegen te spreken. PISA (Programme for International Student Assessment) is een internationaal vergelijkend onderzoek, onder auspiciën van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling). Driejaar- lijks worden 15-jarige scholieren in 65 lan- den getoetst op hun kennis en vaardigheid op het gebied van taal, wiskunde en natuur- wetenschappen. De focus lag deze keer op wiskunde. Het onderzoek is grootschalig. In Vlaanderen werden 5.970 scholieren getest op hun prestaties op het vlak van wiskunde, lezen en wetenschappen.

Vlaanderen scoort samen met andere Europese toplanden in alle onderwijsty- pes en zowel bij goede als bij slechte en middelmatige leerlingen een stuk slechter dan bij vorig onderzoek. In de ranking moe- ten die Europese toppers enkele Aziatische landen laten voorgaan: Japan, Zuid-Korea, Singapore en China (Shangai en Hong Kong).

Tot daar het minder goede nieuws.

Anderzijds blijft Vlaanderen in de wereld- top: negende plaats op 65 landen en na Liechtenstein de beste in Europa in wis- kunde, tiende plaats in lezen, achttiende plaats in wetenschappen.

De tijdbom

De socialistische minister van Onder- wijs Pascal Smet (sp.a) ziet in de cijfers het bewijs van de noodzaak van zijn hervor- ming bevestigd, maar hij krijgt niet uitge- legd dat ook Finland, de absolute topper in eerdere PISA-lijsten, zakt in de ranking.

Nochtans heeft ook Finland zijn onderwijs drastisch hervormd en bijvoorbeeld de stu- diekeuze uitgesteld. Een rist progressieve onderwijsverantwoordelijken, pedagogen

en politici delen de mening van Smet. Wat hen het meest lijkt te irriteren, is nog een andere vaststelling: er gaapt een kloof tus- sen autochtone leerlingen en hun leeftijds- genoten van andere afkomst. Die is nergens ter wereld groter. Dat leidt ter linkerzijde tot haastige maatschappelijke conclusies.

Dat taalachterstand een rol speelt, daar kunnen ze niet onderuit. Het prestatiever- schil verkleint met 40 procent wanneer de leerlingen met een buitenlandse herkomst thuis Nederlands spreken. Maar met gemak smeden de progressieven een overmijdelijk pijnlijke gevolg van de hyperimmigratie om tot een beschuldigend gehuil over sociaal- economische ongelijkheid.

“We segregeren onze samenleving en dat is een tikkende tijdbom”, zegt Raymonda Verdyck, topvrouw van het Gemeenschaps- onderwijs (GO). (DM, 4 december 2013).

Haar remedie is simpel: we moeten meer differentiëren en leraars leren werken met sterken en zwakken in plaats van met de gemiddelde leerling.

Het dogma

Ook de Gentse pedagoog Pedro de Bruyc- kere dramt in dezelfde krant door over

“ongelijkheid tussen Vlamingen en migran- ten”. Yves Desmet preekt over een “schaam- tevol dieptepunt” in een onderwijssysteem dat een rem op participatie zou zijn. Enige nuance – al was het maar het besef dat Vlaanderen wel bijzonder veel anderstali- gen moet opvangen – hoef je van hem niet te verwachten. Hij houdt dat potje gedekt met de betwistbare stelling dat Vlamin- gen zich maar moeten aanpassen aan de

“nieuwe demografie” in plaats van “te blijven vasthangen aan een definitief voorbij verle- den”. Veel scherper kan je het multiculturele dogma niet formuleren.

In Le Soir geeft PISA-specialiste Domi- nique Lafontaine van de universiteit van Luik (ULg) nochtans duidelijk aan dat in de (Franstalige) scholen met veel immigran- ten de PISA-scores veel lager zijn dan die in scholen met minder migranten. Dat zou

PISA:

Huilen over ongelijkheid

Presteert het Vlaams onderwijs nu goed of slecht? Uit internationaal onderzoek (PISA) blijkt telkens weer dat Vlaanderen tot de Europese top, zelfs de wereldtop behoort.

Toch focussen velen blijkbaar liever op wat er fout gaat. Ons onderwijs zou kreunen onder ongelijkheid en discriminatie.

overigens één van de verklaringen zijn waarom Franstalige scholen gemiddeld veel zwakker scoren dan scholen in Vlaanderen. Is dit ook een “schaamtevol dieptepunt”? Voor wanneer een ernstig debat over oorzaak en gevolg?

Leraars

Chris Smits, topman van het katholiek secun- dair onderwijs, vindt dat de leraars niet meteen doen wat hij graag wil, want we hebben nood aan “heel sterke leerkrachten, goed gevormd en ook nagevormd”. Klinkt mooi, maar zou die man niet beseffen dat veel leraars de bemoei- enissen en beschuldigingen vanuit de peda- gogenwereld met hun hervormingsdrift meer dan beu zijn?

Moet de bollenwinkel van het onderwijs om de haverklap ondersteboven worden gekeerd?

Moeten de leraars blijven buigen voor de gril- len van “onderwijsdeskundigen”?

Het valt nog te bezien wat er terechtkomt van een mega-onderwijshervorming met een bredere eerste graad met een uitstel van stu- diekeuze, van domeinscholen waarbij de opde- ling aso, tso en bso wordt vervangen door

“arbeidsmarktgerichte of doorstroomgerichte belangstellingsgebieden” of een combinatie van beide. Niet de huidige regering met Smet, maar de volgende Vlaamse regering zal hier- over beslissen. Goed zo.

De N-VA wil geen tabula rasa, maar pijn- punten wegwerken, herhaalde Kris van Dijck in De Standaard. Meer wetenschappen in de lagere school, meer aandacht voor taalken-

nis, meer aandacht in de lerarenopleiding voor kennen in plaats van kunnen, eventueel een ingangsexamen voor wie die studies aanvat, dat soort zaken. “We moeten van die structuur- hervormingen geen heil verwachten. Vlaande- ren staat in Europa op de tweede plaats. Met dat resultaat kan je toch naar huis komen”, stelde hij.

Zeldzame stemmen

Dat we iets achteruitboeren, is geen bijzon- der goed nieuws, maar “minstens even bedroe- vend zijn de reacties op dat nieuws”, stelt Erik Moonen van de Katholieke Hogeschool Limburg in De Morgen. De PISA-resultaten bewijzen in geen geval dat de onderwijshervor- ming die minister Smet voor ogen staat, drin- gend nodig is. De cijfers werden iets slechter terwijl de onderwijsstructuur… gelijk is geble- ven. Er is dus minstens iets anders aan de hand.

Links vooruit?

Tot slot: niet één linkse analist heeft het over de onderwijsscore van Franstalig België.

Franstalig België zakt inderdaad iets minder dan Vlaanderen, maar hinkt nog altijd stevig achterop. De Franse Gemeenschap eindigde 29ste voor wiskunde, 26ste voor leesvaardig- heid en 39ste voor wetenschappen en zit hier- mee onder het OESO-gemiddelde. En dat is al jaren zo, ondanks een meer dan opvallende aanwezigheid van socialistische onderwijsmi- nisters. Vlaanderen kan alvast daar niet terecht om te leren hoe het moet. AnjA Pieters

Onderwijs in Vlaanderen beter dan in België

Laruelle lonkt naar het FAVV

Sabine Laruelle (MR), minister van Kmo’s, Zelfstandigen en Landbouw, maakte in oktober bekend dat ze geen volgende legislatuur als minister wil. Ze wil haar leven omgooien en niet verbitterd eindigen in de politiek. Het meiske is al sinds 2003 lid van verschillende regeringen.

Twee maanden geleden verkondigde ze geen concrete plannen te hebben, wat voor een 48-jarige ambitieuze vrouw nogal eigenaardig klinkt. Ministers die afscheid nemen van de politiek komen meestal wel ergens anders terecht, denk maar aan Inge Vervotte en Yves Leterme. Laruelle blijft minister tot er een nieuwe regering is gevormd, na de verkiezingen, maar ze lonkt nu al naar de positie van directeur-generaal bij het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen. Er is wel een probleem: de huidige baas, Gilbert “Gil”

Houins, is nog maar 63 jaar en mag nog niet op pensioen vertrekken. Sabine Laruelle kent het FAVV goed: het valt onder haar huidige bevoegdheid als minister.

Volgend jaar weet u of onze voorspelling is uitgekomen.

Echo’s uit de Koepelzaal

De ontlasting van Antwerpen

De “ontlasting” van de Antwerpse Ring, een mens kan er zich stilaan iets bij voorstel- len. Voor de zoveelste keer mocht het Vlaams Parlement debatteren over het milieueffecten- rapport (MER) over een nieuwe Scheldeoe- ververbinding. Het te vroeg uitgelekte rapport van de Antea Group zette de Oosterweelver- binding, de favoriet van de Vlaamse regering, bovenaan vijf mogelijke tracés, met de beste doorstroming, en de minste omrijtijd. Het Meccanotracé is de favoriet van de Antwerpse actiegroepen stRaten-generaal en Ademloos.

Die wezen dan ook zonder veel moeite op fou- ten in het slordige rapport en spraken meteen van willekeur. Op het 2.000 bladzijden tellende rapport kwamen en komen nog honderden opmerkingen van tientallen adviesinstanties.

“Zelfs een prijzig studiebureau wordt er horen-

dol van”, aldus Bart Brinckman in De Standaard.

Nog voor de verkiezingen van mei 2014 zou de Vlaamse regering beslissen over de defi- nitieve versie. Kostprijs: 1,3 miljoen euro. Als de Vlaamse bevolking daar maar niet horen- dol van wordt.

Breivik buiten

De Brusselse Beursschouwburg krijgt geen toestemming om in maart 2014 een toneel- stuk over de Noorse massamoordenaar Anders Behring Breivik van het Duitse gezel- schap International Institute of Political Mur- der te laten opvoeren in de gebouwen van het Vlaams Parlement. Dat besliste het vast bureau.

In “Breivik’s Explanation” brengt een actrice de verklaring die Breivik op 17 april 2012 in de rechtbank in Oslo aflegde over de bomaanslag in Oslo en zijn raid op het eiland Utoya, waarbij hij 77 mensen om het leven bracht. “De voor- stelling van het controversiële Duitse gezel- schap is ook onderdeel van een breder pro- gramma over politiek en nationalisme”, meldt Het Laatste Nieuws. Dat de Beursschouwburg bestuurd wordt door radicale flaminganten als radiojournaliste Friedl’ Lesage, ex-direc- teur van Fedasil Bob Pleysier, professor Marc Swyngedouw en Annemie Neyts-Uyttebroeck van Open Vld, zal met die bij toeval gekozen locatie wel niets te maken hebben.

Provocatie

“Pure provocatie”, vond Vlaams Parlements- lid Filip Dewinter (Vlaams Belang), die in juli 2011 had gezegd dat Breivik voor hem de doodstraf verdiende. “Die man is geen gees- tesgenoot, hij is geestesgestoord”, vond toen ook voorzitter Bruno Valkeniers. Wellicht is het Dewinter niet ontgaan dat de locatie - de Beursschouwburg - en de timing (kort voor de

verkiezingen) niet geheel willekeurig werden gekozen. Parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) benadrukt dat het om een beslissing van alle partijen samen gaat. “We hebben niets tegen dit stuk an sich, maar volgens ons hoeft dit niet in een parlement opgevoerd te worden.

Daarnaast is het in maart sperperiode voor de verkiezingen. Op dat moment willen we poli- tieke debatten of controverse liefst mijden”, aldus Peumans.

VRT steunt bijna socialisten

Tal van boegbeelden van de sp.a vulden de affiche van het literair-culturele Festival van de Gelijkheid, een initiatief van de sociaal-cultu- rele vereniging Curieus in de Gentse Vooruit en meteen het voorprogramma van het partij- congres van de socialisten vorig weekend. Dat Festival van de Gelijkheid liep aanvankelijk in

“samenwerking” met de cultuursite Cobra.be van de VRT. Ook VRT-journalisten als Tomas de Soete, Fried’l Lesage en Barbara Rottiers zouden meewerken, al mogen ze geen debat-

ten modereren waar maar één politieke partij aan bod komt.

Gelijk voor de wet

N-VA-parlementslid Wilfried Vandaele wou via een parlementaire vraag vernemen of de openbare omroep dan niet politiek neutraal dient te zijn. De Ketnetband mocht destijds immers ook niet op een N-VA-familiedag optre- den. “Iedereen moet gelijk zijn voor de wet”, vond Vandaele. De VRT gaf toe de zaak “fout ingeschat” te hebben en Cobra.be trok zich terug als partner. Mooi zo.

Vlaams Parlementslid Jan Roegiers (sp.a), voorzitter van Curieus, ontkent dat de VRT van niets wist. “Vanaf de eerste mails ken- den ze ook de namen van de socialistische politici”, aldus Roegiers in De Morgen. Vol- gens de sp.a’er is de tussenkomst van N-VA

“een poging om het sociaal-culturele midden- veld, waar de partij weinig of geen contacten mee heeft, te raken”. Zou die man een beetje gefrustreerd zijn?

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Referenties

GERELATEERDE DOCUMENTEN

Als u binnen vier weken na uw onderzoek of behandeling een vliegreis gaat maken, meld dit dan een paar dagen voor de afspraak bij de secretaresse van de afdeling nucleaire

Als u binnen vier weken na uw onderzoek of behandeling een vliegreis gaat maken, meld dit dan een paar dagen voor de afspraak bij de secretaresse van de afdeling nucleaire

De affiches en aanplakbiljetten betreffende kiespropaganda mogen op de openbare weg enkel aangebracht worden op de door de gemeente Schoten daartoe voor het voeren

Maak een schakeling die het mogelijk maakt om een motor links/rechts te laten draaien?. Maak opnieuw een schakeling die het mogelijk maakt om een motor links/rechts te

 Je mag pas draden aansluiten als je schema klopt (volgens de leerkracht).  Per oefening maak je een schema in Eplan of ...  Je mag enkel testen onder begeleiding van

Nu in de Nederlandse politiek vraagstukken rond economische verdeling steeds meer overvleugeld zijn geraakt door vraagstukken rond immigratie en integratie, misdaad en straf,

Zo nodig zullen wij ons er hard voor maken dat deze kwestie aan het volk wordt voorgelegd in de vorm van een bindend referendum, in de overtuiging dat de Nederlandse burgers zelf

De voorbeelden hoe het (misschien) wel moet zijn er ook, kijk maar naar de VS (Bernie Sanders, hoewel hij het uiteindelijk ook niet haalde, en meer recentelijk Alexandria