LEVEN ZONDER ANGST VOOR DE DOOD GRATIS
Auteur: G. Kind Aantal pagina's: 220 pagina's Verschijningsdatum: 2009-02-20
Uitgever: Have, Ten EAN: 9789025959005
Taal: nl Link:
Download hier
Angst voor de dood
Laat je door niets weerhouden. Ik geloof niet dat je er voor anderen bent. In mijn optiek ben je die ander. Treed die dus liefdevol tegemoet. Ik ben slechts een stukje van de evolutie, volgepropt met de ervaringen van de doden en de levenden. Als er eentje niet was geboren, bestond ik niet in deze vorm. Ik ben een product van de mensen die voor me leefden en de mensen die om me heen hebben geleefd en nog leven. Ik ben dus de ander. Hij motiveert mensen om tot het mooiste in zichzelf door te dringen en raadt aan iedere vorm van gehechtheid te onderzoeken en te toetsen.
Dit boek is een ideale introductie op zijn denken. Ze wilden haar naar een psychiatrische afdeling overbrengen, na een experimentele behandeling met injecties in haar hersenen. Voor mij ging dat tegen de natuur in, ze verdiende een eerzame dood. Eenmaal thuis ging het geleidelijk beter.
Aan de eettafel voerden we lange gesprekken, waarin vooral zij aan het woord was. Ze leek alle onzekerheid, gehechtheid en schaamte af te werpen. Ze gaf een volledig inzicht in zichzelf, haar meest pure wezen. Ze besefte niets meer te verliezen te hebben. Vol aandacht heb ik geluisterd, onze gesprekken werden steeds vrijer, intensiever en filosofischer. Ik was trots en verliefd op haar. Persoonlijke voornaamwoorden begonnen bij mij door elkaar te lopen: ik, jij, hij, zij, gebruikte ik door elkaar. Dat voelde logisch aan. Een deel van Nicole had ik altijd in me gevoeld, door de gesprekken nam dat verder toe. Ik kwam steeds dichterbij, tot het punt dat ik geen verschil meer tussen ons zag. Je bekijkt de wereld deels door haar ogen. Maar bij mij verviel toen mijn eigen perspectief. Dat had ik eerst niet door, ik ben maar een eenvoudige mijnbouwer. Op een gegeven moment was ze moe en moest ik nog een boodschap doen.
Ik legde haar in bed, maar ze ging ook mee. Ik besef dat dit raar klinkt, maar voor mij was dat echt zo. Ik realiseerde me: als ik dat wil, ben ik Nicole. Ben ik nu gek aan het worden, vroeg ik me af. Maar zo voelde het niet, integendeel, het voelde alsof ik bereikt had waar het in relaties om draait: mee kunnen leven door daadwerkelijk te voelen wat de ander voelt. Een gevoel van complete eenheid. Even later drong plots door: als ik één iemand anders kan zijn, kan ik ieder ander zijn. Een opgewonden gevoel maakte zich van me meester, ik stroomde over van energie. Dat was zo mooi dat ik me nauwelijks nog kon voorstellen hoe ik tot dan toe had geleefd.
Vergelijk het met de concentratie als je goed aan het studeren bent: alles om je heen valt weg, je wordt als het ware je studiestof, de tijd verdwijnt.
Ik merkte dat als ik daadwerkelijk aandacht aan een object besteedde en me erin inleefde dat ik dat object werd. Ook dat voelde zo mooi en compleet dat ik niet meer uit die bewustzijnstoestand wilde komen.
Dat dus alles één was. Wat ook zo is natuurlijk, alles is opgebouwd uit atomen. Het mooiste moment moest nog komen. Als ik alles ben en alles is mij, dan telt mijn identiteit niet, dan ben ik eigenlijk helemaal niets. Wat er toen gebeurde was onbeschrijflijk: de tijd, mijn gedachten, al mijn oordelen verdwenen — mijn ego knalde uit elkaar, alles was logisch en transparant voor me. Alles leefde en zou blijven leven door de anderen — je bent de ander, de ander is jou. Het is allemaal eeuwig leven, een keten die zich eindeloos voortzet. Dus Nicole zou nooit doodgaan, want ze zou voortleven in mij, onze kinderen en in iedereen die haar kende. Ik zag het haarscherp, ook hoe ver verwijderd van deze waarheid we plegen te leven. Als je niet luistert, krijg je een tik, als je braaf bent, krijg je een snoepje. Dat vormt je, al dan niet bewust. Je zelfgevoel wordt gestreeld door lof en krijgt een dreun bij kritiek. Dat zijn allebei oordelen. Daarnaast oordeel je zelf voortdurend om vat op het leven te krijgen.
Begrijpelijk, want anders ben je verloren. Al die oordelen leiden tot zo veel informatie in je hoofd dat je niet meer weet waar het vandaan komt. Je puberteit zie ik als de fase waarin je je even tegen die oordelen verzet, maar na een tijdje geef je dat op en weet je niet meer wat je allemaal voor waar en onwaar hebt aangenomen. Al die oordelen samen vormen je cultuur. Wat er met mij gebeurde, tijdens die ervaring van eenheidsbewustzijn zoals ik het later leerde noemen, was dat al die oordelen en aannames in één klap wegvielen.
Ik kwam in een mooie wereld van complete stilte en rust; de hemel in mijn hoofd, zonder oordelen — je bent een met het geheel. Denken is niets anders dan toetsen aan vroegere oordelen — het is in feite roeren in oude shit en daarmee probeer je, sociaal gezien, het vege lijf te redden. Iedere nieuwe informatie toets je aan wat je weet, je oordelen. Die hebben allemaal een tijdscomponent in zich. Toen het denken bij me wegviel, viel ook de tijd weg. Dat voelde ook wel gevaarlijk aan. Het overviel me een keer in de auto, ik moest hem aan de kant zetten, had totaal geen houvast.
Dat was beangstigend. Wanneer je sterft blijft een raadsel. Het kan morgen zijn, volgende week, over tien jaar. Wanneer het ook maar je tijd is.
Op heel veel dingen in het leven hebben we controle, kunnen we onze invloed op hebben.
Sterven is een aspect waar we net als het weer geen invloed, controle over hebben. Weten we wel zeker dat de fysieke dood het einde is?
Feitelijk is het niet aanwijsbaar dat er leven na de dood is. Wie weet kan het toch zo zijn dat ons iets verbazingwekkend staat te wachten. Sterven en zeker na het sterven is het onbekend wat er gebeurd. Dit vinden we als mens lastig te accepteren. Het is onbekend wat er gebeurd, wat maakt dat we het spannend vinden en angstig zijn voor het onbekende. Als mens hebben we angst voor lijden. We zijn bang dat sterven, dood gaan samen gaat met erg veel pijn. Dit maakt dat buiten dat we misschien geen afscheid van het leven willen nemen, hierdoor nog meer opzien tegen het sterven. Vind je het spannend om bij het sterven, doodgaan stil te staan. Zijn de eventuele angsten herkenbaar voor je?
‘De dood hoort bij het leven en is niet iets om bang voor te zijn’
Vonck, in die jaren een workaholic, is bezig met het oprichten van een ict-bedrijf, wanneer de kanker een jaar later naar haar ribben is uitgezaaid.
Maar ze bleef me stimuleren. Bot gezegd: ik werd de projectleider van haar levenseinde. Daarvoor moest ik precies weten hoe zij dacht. Laat je door niets weerhouden. Ik geloof niet dat je er voor anderen bent. In mijn optiek ben je die ander. Treed die dus liefdevol tegemoet. Ik ben slechts een stukje van de evolutie, volgepropt met de ervaringen van de doden en de levenden.
Als er eentje niet was geboren, bestond ik niet in deze vorm. Ik ben een product van de mensen die voor me leefden en de mensen die om me heen hebben geleefd en nog leven. Ik ben dus de ander. Hij motiveert mensen om tot het mooiste in zichzelf door te dringen en raadt aan iedere vorm van gehechtheid te onderzoeken en te toetsen. Dit boek is een ideale introductie op zijn denken. Ze wilden haar naar een psychiatrische afdeling overbrengen, na een experimentele behandeling met injecties in haar hersenen. Voor mij ging dat tegen de natuur in, ze verdiende een eerzame dood. Eenmaal thuis ging het geleidelijk beter. Aan de eettafel voerden we lange gesprekken, waarin vooral zij aan het woord was. Ze leek alle onzekerheid, gehechtheid en schaamte af te werpen. Ze gaf een volledig inzicht in zichzelf, haar meest pure wezen. Ze besefte niets meer te verliezen te hebben. Vol aandacht heb ik geluisterd, onze gesprekken werden steeds vrijer, intensiever en filosofischer.
Ik was trots en verliefd op haar. Persoonlijke voornaamwoorden begonnen bij mij door elkaar te lopen: ik, jij, hij, zij, gebruikte ik door elkaar.
Dat voelde logisch aan. Een deel van Nicole had ik altijd in me gevoeld, door de gesprekken nam dat verder toe. Ik kwam steeds dichterbij, tot het punt dat ik geen verschil meer tussen ons zag. Je bekijkt de wereld deels door haar ogen. Maar bij mij verviel toen mijn eigen perspectief. Dat had ik eerst niet door, ik ben maar een eenvoudige mijnbouwer. Op een gegeven moment was ze moe en moest ik nog een boodschap doen. Ik legde haar in bed, maar ze ging ook mee. Ik besef dat dit raar klinkt, maar voor mij was dat echt zo. Ik realiseerde me: als ik dat wil, ben ik Nicole. Ben ik nu gek aan het worden, vroeg ik me af. Maar zo voelde het niet, integendeel, het voelde alsof ik bereikt had waar het in relaties om draait: mee kunnen leven door daadwerkelijk te voelen wat de ander voelt.
Een gevoel van complete eenheid. Even later drong plots door: als ik één iemand anders kan zijn, kan ik ieder ander zijn. Een opgewonden gevoel maakte zich van me meester, ik stroomde over van energie. Dat was zo mooi dat ik me nauwelijks nog kon voorstellen hoe ik tot dan toe had geleefd. Vergelijk het met de concentratie als je goed aan het studeren bent: alles om je heen valt weg, je wordt als het ware je studiestof, de tijd verdwijnt. Ik merkte dat als ik daadwerkelijk aandacht aan een object besteedde en me erin inleefde dat ik dat object werd. Ook dat voelde zo mooi en compleet dat ik niet meer uit die bewustzijnstoestand wilde komen. Dat dus alles één was. Wat ook zo is natuurlijk, alles is opgebouwd uit atomen. Het mooiste moment moest nog komen. Als ik alles ben en alles is mij, dan telt mijn identiteit niet, dan ben ik eigenlijk helemaal niets. Wat er toen gebeurde was onbeschrijflijk: de tijd, mijn gedachten, al mijn oordelen verdwenen — mijn ego knalde uit elkaar, alles was logisch en transparant voor me.
Alles leefde en zou blijven leven door de anderen — je bent de ander, de ander is jou. Het is allemaal eeuwig leven, een keten die zich eindeloos voortzet. Dus Nicole zou nooit doodgaan, want ze zou voortleven in mij, onze kinderen en in iedereen die haar kende. Ik zag het haarscherp, ook hoe ver verwijderd van deze waarheid we plegen te leven.
Als je niet luistert, krijg je een tik, als je braaf bent, krijg je een snoepje. Dat vormt je, al dan niet bewust. Je zelfgevoel wordt gestreeld door lof en krijgt een dreun bij kritiek. Dat zijn allebei oordelen. Daarnaast oordeel je zelf voortdurend om vat op het leven te krijgen. Begrijpelijk, want anders ben je verloren. Al die oordelen leiden tot zo veel informatie in je hoofd dat je niet meer weet waar het vandaan komt. Je puberteit zie ik als de fase waarin je je even tegen die oordelen verzet, maar na een tijdje geef je dat op en weet je niet meer wat je allemaal voor waar en onwaar hebt aangenomen. Al die oordelen samen vormen je cultuur. Wat er met mij gebeurde, tijdens die ervaring van eenheidsbewustzijn zoals ik het later leerde noemen, was dat al die oordelen en aannames in één klap wegvielen.
Ik kwam in een mooie wereld van complete stilte en rust; de hemel in mijn hoofd, zonder oordelen — je bent een met het geheel. Denken is niets anders dan toetsen aan vroegere oordelen — het is in feite roeren in oude shit en daarmee probeer je, sociaal gezien, het vege lijf te redden. Iedere nieuwe informatie toets je aan wat je weet, je oordelen. Die hebben allemaal een tijdscomponent in zich. Er zijn zoveel dingen in het leven die we naar onze hand kunnen zetten, maar voor de dood telt dat niet. Angsten voor de dood hebben we niet alleen om onszelf wat gaat er met mij gebeuren maar ook om de mensen waar we van houden.
Of denk aan een vader en een moeder die bang zijn dat hun kinderen zonder hen verder moeten leven. Ieder mens is op sommige momenten in het leven wel een keer ergens bang voor. Daar is helemaal niets mis mee, sterker nog het kan ons helpen in bedreigende situaties. Maar wanneer bang zijn doorslaat naar bijvoorbeeld paniekaanvallen hierbij gaan mensen opeens transpireren, krijgen hartkloppingen etc. Mensen kunnen hierdoor beperkt worden in hun doen en laten en dat kan het plezier in het leven behoorlijk in de weg zitten. Voor ieder mens zal het verschillen, maar wanneer iemand voortdurend bezig is met een angst in dit geval angst voor de dood dan is er sprake van problematische angst. U kunt dat zelf eigenlijk het beste bepalen, wanneer u merkt dat angsten een grote rol spelen in uw dagelijks leven dan is het belangrijk dat u er aan gaat werken.
Een natuurlijke reactie bij veel mensen is om het onderwerp dan maar zover mogelijk weg te stoppen.
U wilt er met niemand over praten en u wilt er vooral ook niet mee worden geconfronteerd. Mogelijk gaat dat zelfs zover dat u besluit om geen uitvaarten van anderen te bezoeken. Maar door het onderwerp uit de weg te gaan neemt u de angsten niet weg. Er zijn verschillende tips die u mogelijk kunnen helpen om uw angsten de baas te worden. Allereerst is het belangrijk dat u zich niet schaamt voor uw angsten. Mensen die zeggen dat ze nooit en te nimmer ergens bang voor zijn zijn mogelijk nog vele malen angstiger dan uzelf. Maak het onderwerp bespreekbaar, praat er over met uw geliefde of met anderen om u heen. Praten lucht enorm op en u zult ervaren dat u niet de enige bent met dit probleem. Ga situaties waar u bang voor bent bijvoorbeeld een uitvaart van een dierbare niet uit de weg. Kortom, zorg ervoor dat u de taboes die u zelf heeft over het onderwerp doorbreekt. Het feit dat u dit artikel op Uitvaart.
Er zijn nog meer praktische tips, zo kunt u bijvoorbeeld ontspanningstechnieken oefenen die u kunnen helpen wanneer u angstig bent. Het is ook heel goed om meer te leren over angst en angststoornissen, op die manier krijgt u beter inzicht in uw eigen situatie en ontdekt u hoe dit ontstaat.
Contact met lotgenoten kan ook zeer nuttig zijn. Zorg dat u wanneer angsten uw leven te veel beïnvloeden professionele hulp inschakelt.
Gespecialiseerde hulpverleners kunnen u op weg helpen, de eerste stap naar hulp kunt u krijgen door uw angsten te bespreken met uw huisarts.
Over Uitvaart. Achtergronden Geschiedenis begraven Geschiedenis cremeren Angst voor de dood Sterftecijfers Crematiecijfers.
Gerelateerde links: Overlijden Emotionele aspecten. Beoordeel dit artikel:.
‘Ik wil mensen iets laten ervaren van een leven zonder angst’
Doodgaan, dat is iets voor anderen. Anderen gaan dood, ik niet, dacht Gerard Kind 67 het grootste deel van zijn leven. Het waren ook altijd anderen die stierven: zijn vriendinnetje, toen hij twintig was, zijn zus, twee goede vrienden. Pas na zijn vijftigste begon het te dagen dat hij er ook eens aan zou moeten geloven. Toch duurde het nog jaren voordat Gerard Kind serieus ging onderzoeken wat hij ervan kon verwachten, van de dood. Dat kwam door Wiepke, zijn tweede vrouw, die, toen ze elkaar pas een jaar kenden, borstkanker bleek te hebben. Daar was niets meer aan te doen. Ze zouden nog tweeënhalf jaar samen hebben. Dat maakte het voor hem noodzakelijk te gaan denken over de dood. Wat zou zijn geliefde overkomen, als ze dood ging? Is de dood het ultieme kwaad, is de dood inderdaad om bang van te zijn? Met deze vragen als uitgangspunt
ging Gerard Kind aan de slag.
Socrates, Plato, Seneca, Montaigne, en veel andere filosofen en schrijvers die over de dood hebben gedacht. Hij wilde de dood ontmantelen, ontdoen van beelden die de zaak nog erger maken. Vaak hebben we vage beelden van dat het koud zou zijn, leeg en donker, als we dood zijn.
Vreemd, want als je dat kunt ervaren en denken, dan leef je nog. Dat moet erg zijn, om dood te zijn en toch nog te leven. In uw boek gaat u met literatuur van filosofen, en met kwantumfysica deze angst te lijf. Is het denken wel een geschikt instrument voor zo'n oerdrift als doodsangst? Een ongemotiveerde angst voor de dood kan je levensvreugde behoorlijk aantasten.
Het is voor mij een vorm van hygiëne om het voelen te onderzoeken door eerst naar het denken te gaan. Vanuit een stilstaande poel vol droeve gedachten ben ik gaan onderzoeken. Het antwoord op de vraag of er een persoonlijk voortbestaan is na de dood vind ik eigenlijk niet zo
interessant. Menig wijs man heeft geopperd dat het na de dood wel zo zal zijn als voor onze geboorte. Wie heeft daar last van gehad? Het gaat me vooral om de vraag of er een bestaan na de dood is, die intrigeert me. We weten dat niet zeker. Als het zo is, dan bestaat er in het hiernamaals dus ook angst voor de dood. Dat kan. Kleine tegenvaller. De troost was juist dat het niet erg is om dood te zijn, want dat zou een stabiele situatie zijn waar geen einde aan kon komen.
Krishnamurti zegt dat tegen de weduwe die al vier jaar hevig treurt om het verlies van haar man. Hij zegt: je huilt om jezelf. Zo is dat. Maar door het onderwerp uit de weg te gaan neemt u de angsten niet weg. Er zijn verschillende tips die u mogelijk kunnen helpen om uw angsten de baas te worden. Allereerst is het belangrijk dat u zich niet schaamt voor uw angsten.
Mensen die zeggen dat ze nooit en te nimmer ergens bang voor zijn zijn mogelijk nog vele malen angstiger dan uzelf. Maak het onderwerp bespreekbaar, praat er over met uw geliefde of met anderen om u heen. Praten lucht enorm op en u zult ervaren dat u niet de enige bent met dit probleem. Ga situaties waar u bang voor bent bijvoorbeeld een uitvaart van een dierbare niet uit de weg.
Kortom, zorg ervoor dat u de taboes die u zelf heeft over het onderwerp doorbreekt. Het feit dat u dit artikel op Uitvaart. Er zijn nog meer praktische tips, zo kunt u bijvoorbeeld ontspanningstechnieken oefenen die u kunnen helpen wanneer u angstig bent. Het is ook heel goed om meer te leren over angst en angststoornissen, op die manier krijgt u beter inzicht in uw eigen situatie en ontdekt u hoe dit ontstaat. Contact met
lotgenoten kan ook zeer nuttig zijn. Zorg dat u wanneer angsten uw leven te veel beïnvloeden professionele hulp inschakelt. Gespecialiseerde hulpverleners kunnen u op weg helpen, de eerste stap naar hulp kunt u krijgen door uw angsten te bespreken met uw huisarts.
Over Uitvaart. Achtergronden Geschiedenis begraven Geschiedenis cremeren Angst voor de dood Sterftecijfers Crematiecijfers. Gerelateerde links: Overlijden Emotionele aspecten. Beoordeel dit artikel:. Tweet Print. Komt schijndood nog voor? Toen ik ontwaakte op de hartafdeling en mensen in witte jassen mijn naam hoorde roepen, was mijn eerste gedachte: wat is het jammer dat jullie mij wakker maken, ik heb nog nooit zo lekker geslapen. Ik had het gevoel dat ik helemaal gereset was. Na mijn hartstilstand was mijn angst voor de dood weg en die is ook niet meer teruggekomen. Wat dat betreft was het echt een cadeau. Ik ben steeds beter aan het worden in het accepteren van de dood. Het gaat me echt lukken: dat ik mijn laatste adem uitblaas en daar vrede mee heb.
Ik zie leven en dood nu meer als een natuurlijk verloop: we hebben ruimte op deze door mensen bewoonde aarde waar we allemaal een tijdje zijn.
En het is een groot voorrecht dat ik daar ook mag zijn. Nu ik voel dat ik daarin ga slagen, wordt al het andere relatiever en minder moeilijk. Ik ben altijd wel een actieve en hard werkende dame geweest, maar kan bij problemen nu ook makkelijker achteroverleunen in het besef dat het allemaal goed komt.
Ik weet niet hoe lang ik nog leef, maar ik wil het fijnste uit iedere dag halen en een goed mens zijn. Dat maakt dagelijkse frustraties minder relevant.
Het is net als wanneer je drie weken op vakantie gaat. Dan kun je na twee weken denken: o, we hebben nog maar een week. Maar ook: wauw, we zijn al twee weken op weg. Het heeft er ook aan bijgedragen dat ik het verdriet over het verlies van mijn ouders heb verwerkt. Ik mis ze nog steeds, maar het helpt wel om ook hun overlijden in dat grotere geheel te zien. Om u deze content te kunnen laten zien, hebben wij uw
toestemming nodig om cookies te plaatsen. Open uw cookie-instellingen om te kiezen welke cookies u wilt accepteren. Voor een optimale gebruikservaring van onze site selecteert u "Accepteer alles".
https://static.s123-cdn.com/uploads/4678628/normal_61b7e5df3af97.pdf https://static.s123-cdn-static.com/uploads/4679867/normal_61b7dd74242db.pdf
