PAS-Gebiedsanalyse in het kader van herstelmaatregelen voor BE2200036 Plateau van Caestert met hellingbossen en mergelgrotten

(1)

PAS-GEBIEDSANALYSE in het kader

van herstelmaatregelen voor BE2200036

Plateau van Caestert met hellingbossen en

mergelgrotten

(2)

Auteurs:

Desiré Paelinckx, Rémar Erens, Maud Raman, Kris Vandekerkhove Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek

Het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO) is het Vlaams onderzoeks- en kenniscentrum voor natuur en het duurzame beheer en gebruik ervan. Het INBO verricht onderzoek en levert kennis aan al wie het beleid voorbereidt, uitvoert of erin geïnteresseerd is.

Reviewers:

Tom Verschraegen (ANB)

Vestiging:

INBO Brussel

Havenlaan 88 bus 73, 1000 Brussel. www.inbo.be

e-mail:

desire.paelinckx@inbo.be

Wijze van citeren:

Paelinckx D., Erens R., Raman M., Vandekerkhove K. (2018). PAS-gebiedsanalyse in het kader van herstelmaatregelen voor BE2200036 Plateau van Caestert met hellingbossen en mergelgrotten. Rapporten van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek 2018 (24). Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek, Brussel.

DOI: doi.org/10.21436/inbor.14113962 D/2018/3241/080 2018 (24) ISSN: 1782-9054 Verantwoordelijke uitgever: Maurice Hoffmann Foto cover:

Tiendeberg te Kanne, Riemst (foto Rémar Erens)

Dit onderzoek werd uitgevoerd in opdracht van:

Vlaams minister van Omgeving, Natuur en Landbouw.

Dankwoord:

Met dank aan al de INBO, ANB en VITO-collega’s die hebben bijgedragen aan de totstandkoming van dit rapport.

(3)

www.inbo.be

Plateau van Caestert met hellingbossen en

mergelgrotten

Desiré Paelinckx, Rémar Erens, Maud Raman, Kris Vandekerkhove

Rapporten van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek 2018 (24)

doi.org/10.21436/inbor.14113962

(4)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Pagina 4 van 54 Rapporten van het Instituut voor Natuur‐ en Bosonderzoek 2018 (24) www.inbo.be

(5)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// www.inbo.be Rapporten van het Instituut voor Natuur‐ en Bosonderzoek 2018 (24) Pagina 5 van 54

Leeswijzer

Desiré Paelinckx, Lon Lommaert, Jeroen Bot, Danny Van Den Bossche

Lees eerst deze leeswijzer alvorens dit rapport en de bijhorende tabellen met PAS‐ herstelmaatregelen per habitattype toe te passen. Het is daarenboven ten stelligste aangeraden om voorafgaand ook de Algemene PAS‐herstelstrategie (De Keersmaeker et. al. 2018) door te nemen, en u daarvan op zijn minst de definities van de PAS‐ herstelmaatregelen eigen te maken. Inhoud van deze leeswijzer: ‐ Doel en scope van de PAS‐gebiedsanalyses; ‐ Stikstofdepositie; ‐ Habitattypen en hun doelen onder overschrijding; ‐ Efficiëntie van PAS‐herstelbeheer. ‐ Betekenis van de codes in de PAS‐maatregelentabellen (dus in bijlage 1); Doel en scope van de PAS‐gebiedsanalyses De Vlaamse Regering heeft in uitvoering van de Vogel‐ en Habitatrichtlijn op 23 april 2014, na een uitvoerig afwegings‐, overleg‐ en beslissingsproces, een reeks speciale beschermingszones (SBZ’s) definitief aangewezen, en er de instandhoudingsdoelstellingen (IHD) en prioriteiten voor vastgesteld. Tevens besliste zij toen een programmatische aanpak stikstof te ontwikkelen.

De programmatische aanpak stikstof heeft als doel de stikstofdepositie op de Speciale Beschermingszones (SBZ’s) planmatig terug te dringen, waarbij (nieuwe) economische ontwikkelingen mogelijk moeten blijven, zonder dat de vooropgestelde instandhoudingsdoelstellingen bedreigd of onhaalbaar worden of blijven, waartoe het niveau van de stikstofdepositie op SBZ stelselmatig moet dalen.

Op die wijze wenst Vlaanderen het realiseren van de Europese natuurdoelstellingen in evenwicht te brengen met de mogelijkheden tot verdere economische ontwikkelingen.

De Vlaamse regering heeft daartoe een akkoord bereikt op 23 april 2014. Nieuwe inzichten, data en maatschappelijke overwegingen hebben geleid tot een bijgestelde beslissing op 30 november 20161. In de PAS worden verschillende sporen bewandeld (https://www.natura2000.vlaanderen.be/pas). PAS‐herstelbeheer is slechts één van deze sporen.

Om de PAS in werking te laten treden heeft de Vlaamse Regering ook op 23 april 2014 beslist dat PAS‐gebiedsanalyses m.b.t. het PAS‐herstelbeheer moeten opgemaakt worden tegen begin 2018. De Vlaamse minister van Omgeving, Natuur en Landbouw heeft op 18 mei 2016 opdracht gegeven aan INBO deze PAS‐gebiedsanalyses op te maken.

1

(6)

Het PAS‐herstelbeheer is een onderdeel van de IHD‐maatregelen en ‐beheer en wordt toegepast waar de actuele N‐depositie de kritische depositiewaarde (KDW)2 van een habitatlocatie overschrijdt: is de KDW overschreden en betreft het een maatregel voorzien in de Algemene PAS‐herstelstrategie voor dat habitattype (zie verder) dan betreft het PAS‐ herstelbeheer.

In de Algemene PAS‐herstelstrategie (De Keersmaeker et. al. 2018) wordt beschreven welke maatregelen in aanmerking kunnen komen voor PAS‐herstelbeheer. Het betreft niet alleen maatregelen die de lokale stikstofvoorraad in het systeem verkleinen (bv. plaggen), maar ook alle mogelijke maatregelen die ingrijpen op de complexe verstoringen die stikstofdepositie veroorzaakt. Alle maatregelen zijn wel remediërend t.a.v. een effect dat door N‐depositie kan veroorzaakt worden. Zo bepaalt hydrologisch herstel in sterke mate de beschikbaarheid van nutriënten en de mate van verzuring. Andere PAS‐herstelmaatregelen tegen de effecten van atmosferische stikstofdepositie hebben bij (grond)waterafhankelijke habitats onvoldoende effect als niet eerst de vereiste hydrologie wordt hersteld.

De Algemene PAS‐herstelstrategie (De Keersmaeker et. al. 2018) bevat (1) een beschrijving van de PAS‐herstelmaatregelen en de wijze waarop ze de stikstofdepositie en verzuring milderen, en (2) per habitattype welke PAS‐herstelmaatregelen in aanmerking komen en een globale prioritering daarvan; tevens wordt de effectiviteit van de maatregelen in de onderscheiden habitattypes aangegeven.

In de onderhavige PAS‐gebiedsanalyse3 wordt geëvalueerd of de globale prioriteit opgenomen in de Algemene Herstelstrategie opgaat voor deze SBZ op basis van een gerichte (en daardoor beperkte) landschapsecologische systeemanalyse, en past deze prioritering zo nodig aan. In de PAS‐gebiedsanalyse wordt op niveau van een habitattype per deelzone (zie verder) uitgemaakt welke PAS‐herstelmaatregelen welke prioriteit krijgen en dus van toepassing KUNNEN zijn. Of een maatregel in een bepaald gebied of op een bepaalde habitatvlek aan de orde is, wordt beslist in een beheerplan; zulke beslissing, en het daaraan gekoppelde ruimtelijke en inhoudelijke detail, valt buiten het bestek van de PAS‐ gebiedsanalyse.

De rapporten met de PAS‐gebiedsanalyses worden per Habitatrichtlijngebied (SBZ‐H) opgemaakt. Een SBZ‐H wordt hierbij meestal opgedeeld in verschillende deelzones op basis van vermelde gerichte landschapsecologische analyse. Een deelzone is een vanuit landschapsecologisch oogpunt min of meer homogene zone. Vaak liggen ecohydrologische overwegingen aan de basis. Een deelzone kan een aantal officiële deelgebieden bundelen, maar kan ook een deelgebied opsplitsen. Normaal betreft het relatief grote zones, wat een belangrijke mate van abstractie tot gevolg heeft.

(7)

bijlage 1). Het tekstdeel, met o.a. de landschapsecologische analyse, heeft een ondersteunende en informatieve functie ter argumentatie van de voor de deelzone aangepaste prioriteiten.

De beschikbare literatuur, kennis en data verschilt sterk van gebied tot gebied, en ook in een SBZ‐H kunnen er op dat vlak grote verschillen zijn. Dit geldt zowel voor het landschapsecologisch functioneren als voor informatie over de biotische toestand en het beheer. Zo zijn er niet voor alle gebieden ecohydrologische studies beschikbaar; voor sommige zijn er zelfs geen data over grondwaterpeilen en/of ‐kwaliteit. INBO heeft haar planning van de veldcampagne voor kartering en LSVI‐bepalingen in SBZ‐H prioritair gericht op SBZ‐H met een groot aandeel te oude habitatkarteringen en op gebieden die het minst gekend zijn binnen INBO; deze prioritaire kartering loopt echter nog enkele jaren. Ook voor de statusbeschrijving (zowel biotisch als abiotisch) van de zoete wateren loopt de veldcampagne nog verschillende jaren. Gebiedsgerichte data over beheer zijn niet beschikbaar onder gebundelde vorm; ze zijn meestal hooguit te achterhalen in voor de overheid toegankelijke beheerplannen en monitoringrapporten. Deze slaan vaak enkel op een klein deel van een deelzone of SBZ, zodat daaruit niet altijd generieke conclusies kunnen getrokken worden.

Niet alleen op vlak van data, maar meer algemeen op vlak van expertise blijven er grote verschillen tussen de verschillende SBZ‐H(zones). Dit alles leidt onvermijdelijk tot verschillen in aanpak en diepgang van de rapporten en, in één rapport, tussen de deelzones. Dit is onmogelijk te remediëren in de voorziene tijdspanne. In de maatregelentabellen wordt de bron van de informatie voor de prioritering in termen van ‘terreinkennis’ en/of ‘data’ weergegeven. Het eerste slaat vooral op expertise, integratie van literatuurbeschrijvingen, … , ‘data’ op uitgebreide datasets. In het PAS‐herstelbeheer wordt onderscheid gemaakt tussen maatregelen die ingrijpen op de habitatlocaties zelf, dan wel op de (ruime) omgeving die de kwaliteit van de standplaats van de habitats bepaald (landschapsniveau). Alle uitspraken gelden steeds voor het geheel van habitatvlekken (zelfs al worden die pas in de toekomst gerealiseerd) van het betreffende habitattype in de betreffende SBZ‐H deelzone. Voor een individuele actuele of toekomstige habitatvlek is het mogelijk dat de prioriteit anders moet gesteld worden wegens specifieke lokale omstandigheden. De PAS‐ gebiedsanalyse doet dus uitspraken op het niveau van de gehele deelzone, niet op het niveau van individuele habitatvlekken. Dat laatste detailniveau komt aan bod in het beheerplan.

Er wordt uitgegaan van een voor het gebied optimale toepassing van de PAS‐ herstelmaatregelen, rekening houdend met allerlei andere aspecten zoals impact op, en doelen voor fauna. Wat die optimale toepassing van de maatregelen inhoudt is onderwerp van een beheerplan en valt buiten de PAS‐gebiedsanalyse. Een belangrijke literatuurbron daartoe is Van Uytvanck, J. & G. De Blust (red.) (2012).4

4

(8)

De relatie tot soorten is beperkt tot het aanduiden of een PAS‐herstelmaatregelen al dan niet een impact kan hebben op de aangewezen en tot doel gestelde soorten voor de betreffende SBZ‐H. Daartoe is in het rapport een kruistabel ingevoegd die de lezer verwijst naar de Algemene PAS‐herstelstrategie (De Keersmaeker et. al. 2018), waarin die mogelijke impact bij de betreffende maatregel beschreven wordt. In de tabellen met PAS‐ herstelmaatregelen per habitattype per deelzone kunnen in de rij ‘opmerkingen’ ook aspecten rond soorten vermeld worden, maar dit is zeker niet uitputtend gebeurd. Immers, keuzes ter zake zijn afhankelijk van lokaal gestelde doelen en lokale karakteristieken en mogelijkheden; dat is de opnieuw onderwerp van de beheerplannen. Bij implementatie van PAS‐ herstelmaatregelen in beheerplannen is het wel essentieel dat het voorgestelde PAS‐ herstelbeheer rekening houdt met aanwezige én voor dat SBZ‐H aangewezen en/of tot doel gestelde soorten. PAS‐herstel mag immers het IHD‐beleid in het algemeen, en dat van soorten in het bijzonder, niet hypothekeren. En zelfs al zou dit wel nodig zijn, dan moet dat het gevolg zijn van een weloverwogen beslissing5.

De maatregel ‘herstel functionele verbindingen’ is een PAS‐maatregel opgenomen in de Algemene PAS‐herstelstrategie. De reden daartoe is dat, na het toepassen van andere PAS‐ maatregelen, de kolonisatie door typische soorten kan uitblijven omwille van onvoldoende verbondenheid. Gebiedsgericht, per deelzone, wordt deze maatregel echter niet opgenomen omdat: ‐ het een maatregel is die pas beoordeeld kan worden na overig PAS‐herstel (= dus na het nemen van de overige maatregelen én voldoende tijd opdat deze effect kunnen hebben); ‐ de zinvolheid / haalbaarheid / efficiëntie van verbinden gebiedspecifieke analyses vergt die buiten het bestek van deze PAS‐gebiedsanalyses vallen. Stikstofdepositie

De weergegeven stikstofdepositieschatting is het resultaat van depositiemodelleringen. De stikstofdeposities in Vlaanderen worden berekend met het VLOPS‐model6 op een ruimtelijke resolutie van 1x1 km².

(9)

Habitattypen en hun doelen onder overschrijding We benutten daartoe de stikstofoverschrijdingskaart zoals deze ook in het vergunningenbeleid van toepassing is, en ze ontstaat uit de integratie van: (1) de gemodelleerde stikstofdeposities op basis van VLOPS17, de versie van het VLOPS‐ model in 2017 dat gebruik maakt van emissie‐ en meteogegevens van het jaar 2012; dit is een rasterlaag met resolutie van 1 km²; (2) de vectoriële habitatkaart, uitgave 2016 (De Saeger et al. 2016);

(3) de percelen onder passend natuurbeheer (= de natuurdoelenlaag of evidenties en intenties);

(4) de geschikte uitbreidingslocaties voor Europees beschermde habitats i.f.v. de S‐IHD: de zgn. voorlopige zoekzones ‐ versie 0.2 (ANB, 2015).

Per deelzone wordt op basis van (1) en (2) een cartografisch beeld gegeven van waar, en in welke mate, de KDW van de actueel aanwezige habitats is overschreden. In een tabel per deelzone wordt per habitattype deze KDW‐waarde opgegeven, evenals de totale actuele oppervlakte en de oppervlakte actueel, en volgens de prognoses 2025 en 2030, in overschrijding.

De PAS‐herstelmaatregelen gelden echter niet alleen voor actueel aanwezige habitatvlekken, maar ook voor alle in de toekomst gerealiseerde habitatlocaties. Immers, zoals in bovenstaande § ‘Doel en scope’ gesteld, geldt de voorgestelde prioritering voor alle actuele en toekomstige habitatvlekken samen. Daartoe wordt de informatie van (3) en (4) gebruikt, om te bepalen welke habitattypen aan de maatregelentabellen per deelzone toegevoegd dienen te worden. Voor die habitattypen die actueel in de deelzone niet aanwezig zijn, maar waarvoor er in de deelzone wel natuurdoelen / zoekzones in overschrijding zijn, geldt de globaal gestelde prioritering van PAS‐herstelmaatregelen, zoals opgenomen in de Algemene PAS‐ herstelstrategie (De Keersmaeker et. al. 2018). Daarom wordt in maatregelentabellen (bijlage 1) het habitattype enkel vermeld (met haar KDW en haar indicatie van de efficiëntie van PAS‐ herstelbeheer). Bij de opmaak van beheerplannen, waarbij de locatie, het eventuele habitatsubtype, en de lokale omstandigheden van nieuwe habitatlocaties gekend zijn, kan hiervan afgeweken worden (wat overigens ook geldt voor actueel wel aanwezige habitat zoals reeds gespecificeerd in de § ‘Doel en scope’).

Efficiëntie van PAS‐herstelbeheer

In de tabellen met PAS‐herstelmaatregelen per habitat(sub)type (bijlage 1) wordt een indicatie gegeven van de verwachte efficiëntie van PAS‐herstelbeheer voor elk habitattype, conform de Conceptnota IHD en PAS van de Vlaamse Regering (VR 2016 3011 DOC.0725/1QUINQUIES). De argumentatie voor de differentiatie tussen de habitattypen is opgenomen in de Algemene PAS‐herstelstrategie (De Keersmaeker et al., 2018).

A‐habitat: PAS‐herstelbeheer onvoldoende efficiënt voor duurzaam herstel

(10)

milieudruk is. Stikstofgericht herstelbeheer is veelal ineffectief of slechts tijdelijk effectief omdat:

‐ er aanzienlijke ongewenste neveneffecten optreden van het intensieve PAS‐herstelbeheer op vlak van soortenrijkdom, fauna, ...;

‐ het PAS‐herstelbeheer niet tegelijk de verzurende en vermestende effecten kan aanpakken (bv. bij bossen – intensievere houtoogst voert stikstof af, maar draagt bij tot verzuring), waardoor verdere degradatie onvermijdelijk blijft;

‐ het positieve effect van PAS‐herstelbeheer zeer snel uitgewerkt is bij habitats die in overschrijding blijven.

B‐habitat: PAS‐herstelbeheer voldoende efficiënt voor duurzaam herstel

Het gaat over het algemeen over habitattypes waarvoor stikstofdepositie niet de enige belangrijke milieudruk is. Daarom kan er aanzienlijke vooruitgang in kwaliteit geboekt worden als het PAS‐herstelbeheer zich richt op een verbetering van de globale milieukwaliteit, d.i. met inbegrip van andere milieudrukken dan stikstofdepositie via de lucht.

Deze habitattypen zijn vaak afhankelijk van een goede kwaliteit, kwantiteit en dynamiek van het grondwater. Door hydrologisch herstel kunnen grondwaterkenmerken in een gunstig bereik worden gebracht, zodat de beschikbaarheid van stikstof beperkt wordt, en het bufferende vermogen van de bodem tegen verzuring verhoogt. Omgekeerd geldt dat hydrologisch herstel een belangrijke randvoorwaarde is vooraleer er kwaliteitsverbetering kan optreden in deze (sub)habitattypes.

(11)

Betekenis van de codes in de PAS‐maatregelentabellen in bijlage 1:

0 Niet toe te passen maatregel: deze maatregel is onderdeel van de globale PAS‐ herstelstrategie van de habitat, maar het is niet wenselijk hem lokaal uit te voeren omdat hij daar aanzienlijke ongewenste effecten heeft (bv. voor een aanwezige populatie van een aangewezen of tot doel gestelde soort). Dit wordt gemotiveerd in de tabel.

1 Essentiële maatregelen: deze maatregelen zijn het meest effectief of zijn een randvoorwaarde voor maatregelen van categorie 2 (en 3).

2 Bijkomende maatregel: deze maatregelen zijn vrijwel steeds effectief, maar bijna steeds pas na uitvoering van maatregelen met prioriteit 1.

3 Optionele maatregel: deze maatregel is minder belangrijk om volgende redenen: slechts zeer lokaal toepasbaar, als eenmalige maatregel (quasi) overal reeds uitgevoerd, heeft een experimenteel karakter (dus effect onzeker), ...

Elke afwijking van de Algemene PAS‐herstelstrategie wordt beargumenteerd in de cel ‘motivatie’.

Ook een combinatie van prioriteiten voor eenzelfde maatregel is in de PAS‐gebiedsanalyse mogelijk. De argumentatie in de cel ‘motivatie’ geeft inzicht in de wijze waarop met deze combinatie van prioriteiten in de praktijk kan omgegaan worden.

(12)

1 BESPREKING OP NIVEAU VAN DE VOLLEDIGE SBZ‐H

1.1 SITUERING

Het habitatrichtlijngebied ‘Plateau van Caestert met hellingbossen en mergelgrotten’ is gelegen in de gemeente Riemst, in het zuidoosten van de provincie Limburg. Het habitatrichtlijngebied is 132 ha groot en omvat 12 deelgebieden. In de context van dit rapport worden deze alle gebundeld en samen besproken.

1.2 SAMENVATTENDE LANDSCHAPSECOLOGISCHE

SYSTEEMBESCHRIJVING

Naar Agentschap voor Natuur en Bos (2012)

Het habitatrichtlijngebied ligt in het door een open akkerlandschap gedomineerde Droog Haspengouw. In de SBZ‐H betreft het een kleinschalig bocagelandschap waarin unieke gradiënten, en daardoor verschillende habitat(sub)types en andere vegetaties, op een kleine oppervlakte in mozaïek voorkomen. Het betreft vooral graslandhabitats, met overgangen naar doornstruweel, bos(jes) en kleine landschapselementen. Qua graslanden betreft het een vaak samenhangend complex van schrale hooilanden van de habitatsubtypen 6510_hu, kalkrijke kamgraslanden (habitatsubtype 6510_huk), droge kalkrijke heischrale graslanden (habitatsubtype 6230_hnk), kalkgraslanden (habitatsubtypen 6210_hk en 6210_sk), pionierbegroeiingen op rotsbodem (habitattype 6110) en zgn. kiezelkopgraslanden (habitatsubtype 2330_dw, dwerghaververbond). De kleine, en enkele grotere, bossen behoren nagenoeg alle tot het eiken‐haagbeukenbos (habitattypen 9160) , met in Overbos enkele kleinere vlekken Midden‐Europees kalkminnend beukenbos (habitattype 9150). Die vegetatiekundige samenstelling en grote variatie hangt samen met verschillen in abiotische factoren, zoals de dikte van de leemlagen, specifieke bodemopbouw, de uiteenlopende zuurgraad, de diepe grondwaterstand, het reliëf of het warme (micro)klimaat. Het historische landgebruik en het beheer is een andere bepalende factor. Met name in de graslandcontext zijn er optimaal ontwikkelde voorbeelden te vinden dankzij het eeuwenlang nagenoeg onveranderde gunstige beheer en het nooit of nauwelijks bemesten van die sites (zie § 2.1.2). De aanwezige boshabitats zijn klein en versnipperd, maar vaak zeer goed ontwikkeld (kalkrijke variant van 9160) zowel naar structuur en soortensamenstelling en kennen een zeer lange boscontinuïteit (figuur 2.6).

(13)

Nederlands Zuid‐Limburg) vormt dit Habitatrichtlijngebied een belangrijke schakel in de geografische verbreiding van groeiplaatsen voor kalkminnende planten en daardoor gekenmerkte habitattypen en andere vegetaties. Enkele submediterrane en Centraal‐Europese thermofiele plantensoorten bereiken hier hun noordwestelijke verspreidingsgrens. Ook voor thermofiele fauna (zowel van graslanden als bossen) vormt deze zone een belangrijke corridor voor noord‐zuid migratie.

1.3 OPDELING IN DEELZONES

Een eerste verkenning op basis van de streekindeling volgens de Biologische waarderingskaart wees in de richting van een zuidwestelijke deelzone die deel uitmaakt van ‘Droog Haspengouw’, en een noordoostelijke deelzone B ‘Sint‐Pietersberg (Hermans et al., 1995). Een grondiger analyse leidt tot de conclusie dat zulke opdeling vanuit landschapsecologisch oogpunt minder relevant is:

 De hele SBZ‐G ligt in de ecoregio krijt‐leemgebieden, waarbij een zuidwestelijke versus noordoostelijke opdeling niet ondersteund wordt door de opdeling in ecodistricten (figuur 1.2).

 Die opdeling in ecodistricten volgt deze van de onderliggende tertiair geologische lagen (figuur 1.3), met als belangrijkste verschil een ondergrond van kleihoudende en glauconietrijke zeer fijne zanden versus kalkrijke afzettingen.

(14)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Pagina 14 van 54 Rapporten van het Instituut voor Natuur‐ en Bosonderzoek 2018 (24) www.inbo.be Figuur 1.1 Ligging en naamgeving van de officiële deelgebieden (cijfers) van de SBZ‐H Plateau van

Caestert met hellingbossen en mergelgrotten. Naamgeving deelgebieden zie § 1.3.

(15)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// www.inbo.be Rapporten van het Instituut voor Natuur‐ en Bosonderzoek 2018 (24) Pagina 15 van 54 Figuur 1.3 Ligging t.o.v. de onderliggende tertiair geologische lagen.

(16)

Pagina 16 van 54

1.4 AANGEMELDE EN TOT DOEL GESTELDE SOORTEN VAN DE NATUURDECREET (BIJLAGE II, III EN IV)

WAAROP DE VOORGESTELDE MAATREGELEN MOGELIJK IMPACT HEBBEN.

Tabel 1.1 Voor dit Habitatrichtlijngebied aangewezen en tot doel gestelde soorten, met duiding of de PAS‐herstelmaatregelen erop al dan niet een invloed kunnen hebben (om te weten welke deze invloed is, wordt verwezen naar De Keersmaeker et al., 2018).

Gebied Code Groep GebruikteSoortnaam 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 19 20_1 20_2 20_4 20_5 20_6

Bron (referentie, expert judgement)

BE2200036 Vleermuizen Baardvleermuis x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Bechsteins vleermuis x x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Brandts vleermuis x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Franjestaart x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Gewone dwergvleermuis x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Gewone grootoorvleermuis x x x x Expert Judgement BE2200036 Vleermuizen Grijze grootoorvleermuis x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Grote hoefijzerneus x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Ingekorven vleermuis x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Laatvlieger x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Meervleermuis x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Vale vleermuis x x x x x Expert Judgement

BE2200036 Vleermuizen Watervleermuis x x x x Expert Judgement

(17)

(18)

2 SYSTEEMANALYSE VOOR DE SBZ‐H PLATEAU VAN

CAESTERT MET HELLINGBOSSEN EN MERGELGROTTEN

Zoals beargumenteerd in § 1.3 is er geen opdeling in deelzones.

2.1 UITVOERIGER LANDSCHAPSECOLOGISCHE

SYSTEEMBESCHRIJVING

Samengevat uit Agentschap voor Natuur en Bos (2012), Hermans et al. (1995), Agentschap Onroerend Erfgoed (2017 a, b, c)

2.1.1 Geologie – geomorfologie‐ topografie – hydrografie ‐ bodem

Het tertiaire geologische substraat bestaat tot op grote diepte uit goed doorlatende krijtlagen van het Maastrichtiaan of uit tertiaire zanden van het Tongeriaan (figuur 1.3). De krijtlagen hellen af naar het noorden zodat ze van nature enkel dagzomen in het zuiden van het Haspengouws plateau en dan alleen nog maar waar Maas en Jeker zich diep hebben ingesneden. In de kanaalzone dagzomen ze t.g.v. het graven van het Albertkanaal. De krijtlagen worden plaatselijk bedekt met fijn zand waarover een laag Maasgrind ligt. Dit geheel wordt bedekt door een, op de meest plaatsen dik, laat‐pleistoceen niveo‐eolisch leempakket. De afwisseling van glaciale en interglaciale perioden tijdens het pleistoceen (quartair) had een afwisseling van sedimentatie‐ en erosieperioden tot gevolg. De grindlagen van het hoofdterras van de Maas, die de steile Jekerhellingen en ook de Sint‐Pietersberg bedekken, werden 700.000 tot 500.000 jaar geleden afgezet. De Maas en de Jeker stroomden toen door een brede alluviale vlakte. In een volgende fase veroorzaakten klimatologische en tektonische veranderingen een verticale erosie in het stroomgebied van deze rivieren. Aldus ontstonden ongeveer 300.000 jaar geleden twee valleien, met ertussen het langgerekt plateau van de Sint‐ Pietersberg, dat ruim boven de rivieren uitsteekt.

Tijdens het holoceen werden de lemige oppervlaktelagen plaatselijk geërodeerd en afgezet als colluvium (droge dalen) of als alluvium (vallei van de Jeker). Het colluvium in de depressies heeft een gelijkaardige samenstelling als de hoger liggende bodems, waarvan ze afkomstig zijn. Bovenaan de oost‐west georiënteerde droge dalen en op andere steile hellingen is het leemdek dun of ontbreekt het volledig t.g.v erosie. Hier dagzomen krijtlagen, vaak ontsloten door ondergrondse groeves. De krijtformaties in de ondergrond verklaren de karstverschijnselen zoals dolinen, orgelpijpen, ... aan het oppervlak (BWK‐eenheid kk) . De mergelgroeven situeren zich voornamelijk in Val, Zichen en Zussen; enkele bekende zijn o.a. de Lacroixberg, Roosburg, Koegat, Pitjesberg, In de Coolen. Tertiair zand van de Formatie van Tongeren is terug te vinden in de ‘Zavelkuil’ op het Tiendebergreservaat. De dikte van deze laag bedraagt hier ongeveer 20 meter. In deze ‘Zavelkuil’ werd dit geelkleurige zand (zavel) en grind op kleinschalige wijze gewonnen tot omstreeks 1960.

(19)

Hydrologie

(20)

 De sokkel is de diepst gelegen eenheid in het Brulandkrijtsysteem en is ondieper gelegen in het oosten van Vlaanderen. Het watervoerend karakter door de gesteenten (kalkstenen, dolomieten, schalies, schiefers, …) is variabel en afhankelijk van de spleetporositeit en in de kalkhoudende gesteenten soms van de karstporositeit. Door deze spleet‐ en karstporositeit kunnen zeer grote doorlatendheden bereikt worden.  Het oligoceen aquifersysteem bestaat uit een opeenvolging van al dan niet met elkaar

in contact staande watervoerende lagen, kleiige zanden en zandige kleien, zanden en siltige afzettingen die gescheiden zijn door niet continue kleilagen met een beperkte doorlatendheid. De sedimenten zijn afgezet onder mariene omstandigheden.

 Het krijt aquifersysteem is voornamelijk opgebouwd uit kalkareniet, krijt en glauconiethoudend zand. De watervoerende lagen van het systeem hebben een variabele doorlatendheid van slecht doorlatend tot een doorlatendheid van 180 m/dag.

 De quartaire aquifersystemen vormen de verzameling van alle hydrogeologische watervoerende lagen van quartaire oorsprong. Het is een groepering van onafhankelijke sterk versnipperde en heterogene aquifers van beperkte omvang. De grondwatervoeding ‐ dit is de aanvulling van het grondwater door neerslag of door insijpeling uit aangrenzende lagen‐ ter hoogte van de SBZ (in het oostelijk deel van het

(21)

Brulandkrijtsysteem) komt gemiddeld overeen met het Vlaams gemiddelde van 222 mm/jaar. Op Figuur 2.3 zien we dat de grondwatervoeding naar het oosten toe stijgt. Dit is te wijten aan hogere neerslaghoeveelheden. Ook de lemige textuur en afwezigheid van grote oppervlakten bebouwde en verharde gebieden zorgen voor een relatief grotere grondwatervoeding (VMM 2008).

Op basis van de stijghoogtemetingen, de hydrogeologische opbouw en het DHM (digitaal hoogtemodel) zijn stijghoogtekaarten opgesteld. Een stijghoogtekaart geeft door middel van interpolatie van de losse stijghoogtemetingen een dekkend ruimtelijk beeld van de variatie in stijghoogte. Hieruit kan de richting van de grondwaterstroming afgeleid worden: water stroomt van een hoog potentiaal naar een laag potentiaal. De stijghoogtekaart van het freatisch grondwater (zie Figuur 2.4) geeft de diepte van het grondwater aan in meter onder het maaiveld. In de valleibodems bevindt het grondwater zich meestal in de quartaire aquifersystemen (HCOV 0100). Daar is het grondwater vrij dicht bij het maaiveld gelegen, met stijghoogten van meestal minder dan 2,5 meter onder het maaiveld. In de hoger gelegen gebieden met een sterker reliëf is de onverzadigde zone meestal dikker en staat het grondwater vaak in de eerste of tweede watervoerende laag onder de quartaire afzettingen. Zo kan ter hoogte van de SBZ het grondwater zich in het krijt aquifersysteem (HCOV 1100) bevinden. Op de stijghoogtekaart zien we daar diepten van meer dan 15 meter onder het maaiveld.

De grondwatertafel heeft geen rechtstreekse invloed op de waterhuishouding van de plateau‐ en hellinggronden. Bijgevolg ontbreken in dit SBZ‐H grondwaterafhankelijke vegetaties. De ontwatering van de plateau‐ en hellinggronden gebeurt door insijpeling van het water naar de Figuur 2.3 Grondwatervoeding in de dagzomende delen van de freatische grondwaterlichamen van het

(22)

dieper liggende grondwatertafel. De steile hellingen zijn het droogst (vooral de zuid georiënteerde), aan de voet van de droogdalen vinden we een vochtiger regime. De noordhellingen zijn vooral in de winter vochtiger. Ter hoogte van de SBZ is de grondwaterstroming voornamelijk naar het noordoosten gericht (VMM 2008).

(23)

Ter hoogte van de SBZ is het meest dominante grondwatertype calciumbicarbonaat water (CaHCO3). Het voorkomen van dit type is te verklaren door de directe invloed van neerslag en

de aanwezigheid van voldoende calciumcarbonaatrijke sedimenten. In het onderste deel van het grondwater, onder meer gereduceerde omstandigheden wordt calciumsulfaat water gevormd. Wanneer regenwater door de bodem en de diepere ondergrond percoleert, kan door uitwisselingsreacties de pH van het water dalen. Bufferende stoffen zoals carbonaat en bicarbonaat beperken de pH‐daling. Verzurende processen vinden vooral in de freatische ondiepe zone plaats. Naar de diepte toe wordt dan meestal weer een stijging van de pH waargenomen.

In het Brulandkrijtsysteem wordt de kwaliteit van het grondwater beïnvloed door antropogene vervuilingen en natuurlijke randvoorwaarden. In de freatische grondwaterlichamen wordt de meestal slechte kwaliteit van het grondwater veroorzaakt door landbouw, industrie en verstedelijking (nitraat, pesticiden, …). Vooral het grondwater in de valleigebieden heeft in natuurlijke mate hogere concentraties aan bepaalde stoffen bevat zoals onder andere kalium, ammonium, nikkel en arseen. De elektrische geleidbaarheid in belangrijke mate afhankelijk van de diepte van de watervoerende laag (lichte stijging van waarden met toenemende diepte) (VMM 2008).

In de freatische grondwaterlichamen van de rivierafzettingen is de vervuiling door diffuse bronnen (nitraten) en door lokale bronnen die via de vallei toch over grotere afstanden kunnen getransporteerd worden een potentieel probleem (CIW 2009).

(24)

Hydrografie

Kanne, een plaats die gesitueerd kan worden gelegen tussen de noordelijke deelzones, is gelegen aan de benedenloop van de Jeker, die enkele kilometers verder in de Maas uitmondt. De Jeker is weinig vertakt en heeft een laag debiet. Het Jekerdal, evenals het Albertkanaal, is er diep in het substraat ingesneden, waardoor zeer steile hellingen voorkomen. Tussen de Jekervallei en de Maasvallei is de Sint‐Pietersberg gelegen waarvan het landschappelijk meest gave deel het plateau van Caestert is. De Jekervallei is relatief smal en heeft een asymmetrisch dal met een steile westelijke helling (bv. ter hoogte van het beschermde landschap Tiendeberg, Avergat, Meerland en Muizenberg7) en een zwakkere oostelijke helling (bv. naar het Overbos toe op het plateau van Caestert). De oostelijke helling is doorsneden met enkele droge valleien met colluviale of alluviale sedimenten. De grond op de hellingen is een ‘stenige leemgrond met niet bepaalde profielontwikkeling’ en is moeilijk te bewerken waardoor het meestal onder weiland ligt. Typisch zijn de kom‐ en trechtervormige en in bovenaanzicht cirkelvormige of elliptische wel of niet gesloten depressies. Zij kunnen het gevolg zijn van de oplossing door koolzuurhoudend water van het kalkgesteente en/of van het instorten van gedeelten van ondergrondse mergelgroeven.

Bodem

Het zacht glooiende plateau van de Sint‐Pietersberg bestaat uit leemgronden (plaatselijk met stenig substraat op gering diepte t.g.v. grintbijmenging). De gehele steile oosthelling naar de Maasvallei bestaat uit krijtgrondcomplexen aan de top afgedekt door leemgronden met grintbijmenging. Het warmere microklimaat op de zuidelijk georiënteerde krijthellingen en de continuïteit in het gevoerde beheer liggen aan de basis van de kenmerkende floristische en faunistische rijkdom. Variatie in de dikte van de leemlaag en van het onderliggende substraat (als dit in de invloedssfeer reikt van de vegetatie) zorgen voor belangrijke verschillen in standplaats en voor gradiëntrijke situaties. Zo is er in de top van de hellingen en onderaan in de droogdalen van de Tiendeberg een dikker leempakket. Meer in het midden van de helling dagzoomt het licht zure maasgrind. Lager wordt de laag maasgrind dunner en komt verweerd krijt aan de oppervlakte (Dewyspelaere en Verbeke, 1990). Dit is meteen de verklaring van de variatie aan kalkrijk heischraal grasland (6230_hnk) op de helling, en kalkgrasland (6210) onderaan de helling.

2.1.2 Landschap en vegetatie in historisch perspectief

De oudste aanwijzingen voor menselijke aanwezigheid op het plateau van Caestert dateren uit het Neolithicum (ca. 5600‐2000 voor Chr.), toen een intensieve ontginning van de vruchtbare leemgronden op gang kwam. In de Romeinse tijd kende de streek een sterke economische bloei. Het plateau van Caestert is archeologisch en historisch vooral bekend vanwege de aanwezigheid van een grote hoogteversterking uit de ijzertijd en het begin van de Romeinse periode (ca. 250‐31 voor Chr.), waarvan verschillende indrukwekkende aarden wallen in het landschap zijn bewaard (Agentschap Onroerend Erfgoed 2017d). Van voor de Romeinen tot op heden werd de streek waarschijnlijk vrijwel continu ontgonnen door landbouwers. Het huidige patroon van wegen en dorpen stamt vooral uit de hernieuwde middeleeuwse ontginningen. Ook de Jekervallei is reeds lang bewoond, met al zeer vroege ontginningen op de vruchtbare gronden. Bovenop het plateau overheerst sinds lang een open akkerbouwlandschap. Dit

7

(25)

landschap wordt onderbroken door holle wegen, alleenstaande bomen, bomenrijen en begroeide taluds.

De vele en goed ontwikkelde holle wegen zijn tot stand gekomen door zowel geomorfologische processen als het eeuwenlang gebruik als verbindingsweg dwars op de helling.

De Jekervallei zelf is van oudsher in gebruik als weiland, omzoomd door hagen en bomenrijen (inmiddels vaak populierenrijen). In dit deel van de Jekervallei komt een uitgesproken

cultuurzonatie voor met beemden op de dalbodem, een bewoningsstrook met een hoge

concentratie aan huisweiden en boomgaarden onderaan de helling aan weerskanten van de Jeker en hoger gelegen akkerstroken. De bossen worden vertegenwoordigd door het Overbos op het plateau van Caestert (en vlakbij ook, maar buiten de SBZ‐H op Nederlands grondgebied het ‘Cannerbos’ achter het kasteel van Neerkanne). Op de westelijke steile Jekerhellingen, versneden met hun steile en door droge dalen versneden helling wisselen akkers, een boomgaard, schaarse houtige begroeiingen en bloemrijke graslanden elkaar af.

Sommige mergelgroeves zijn zeer oud en werden reeds in beperkte mate ontgonnen door de Romeinen voor het optrekken van villa’s en openbare gebouwen. Vooral vanaf de 14de eeuw werd de mergelzandsteen systematisch geëxploiteerd voor de bouw van kerken, burchten, woningen en hoeves. Later werd hij nog in bakstenen gebouwen verwerkt in horizontale speklagen, hoekkettingen en lijstwerk. De groeves werden handmatig ontgonnen door zogenaamde blokbrekers. Vaak ontstond een netwerk van ondergrondse galerijen met een oppervlakte van tientallen hectare. De ontginningswijze van groeve Caestert was zo dat de pilaren die zijn blijven staan voldoende groot zijn ten opzichte van de ontgraven gangen. Hiermee is voldoende fysieke stabiliteit van de plafonds gegarandeerd. De mergelzandsteen is echter gevoelig voor verwering en brokkelt dan snel af, zodat het gebruik ervan vanaf het midden van de vorige eeuw verminderde. Sommige van de gangenstelsels werden dan gebruikt voor de champignonteelt, die hier rond de tweede wereldoorlog zijn hoogtepunt kende. De groeve in Caestert kende geen tweede leven als champignonkwekerij, waardoor de oorspronkelijke groeve beter is bewaard. Ook een constant klimaat vermijdt corrosieprocessen. Naast een hoge erfgoedwaarde bieden de wanden en plafonds van de grotten door hun onregelmatige vormen en het aanwezige microklimaat overwinteringsplaatsen (hibernacula) voor vleermuizen. Uitbreiding van de cementindustrie blijft een bedreiging vormen voor zowel het bovengrondse landschap als de ondergrondse groeves (Agentschap Onroerend Erfgoed 2017a,d).

Steile hellingen

(26)

wat op zijn beurt de mestvoorziening ten goede kwam. Ook door de introductie van kunstmest en de import van goedkope katoen en schapenwol (o.a. uit Nieuw‐Zeeland) vanaf de twintigste eeuw werd het oorspronkelijke beheer op het merendeel van deze hellingen niet meer uitgevoerd (Smits et al. 2007). Vervolgens werden deze met bomen beplant of verlaten, waardoor de grasmat op deze hellingen ‘verviltte’ en dichtgroeide met houtige soorten. De minder steile hellingen werden geschikt gemaakt voor de meer intensieve landbouw.

In tegenstelling tot elders bleef in Kanne het oude begrazingsbeheer of restanten ervan nog lang voortbestaan op de schrale hellinggraslanden. Van de vele schaapskuddes bleef één zeker bestaan tot 1949. Tot de Tweede Wereldoorlog lieten de inwoners van het dorp hun vee nog grazen op de hellingen. Hierdoor bleef het grootste deel van de hellingen nog steeds begraasd. In Kanne is die begrazing met koeien, afgezien van één uitzondering, in de jaren tachtig verlaten. Langzaamaan ontstond er een dicht struweel op de verlaten gronden. Zo zijn de steile hellingen van de Tiendeberg één van die zeldzame plaatsen waar het bodemreliëf amper verstoord werd in de voorbije 3000 jaar; ze werden waarschijnlijk nooit geploegd of bemest. Het intensief begrazingsbeheer is dus eeuwenlang vrij constant gebleven. Het intensieve karakter van het aloude landbouwbeheer zorgde niet alleen voor een voedselarm milieu, de sterke begrazingsdruk verhinderde ook de ontwikkeling van bomen en struiken, wat het warme microklimaat nog bevorderde.

Het herstelbeheer dat sinds 1988 met succes wordt gevoerd is in grote mate geënt op het historische beheer. In eerste instantie werd de begrazing weer opgestart, waarbij naast schapen ook geiten werden ingezet om de spontane houtige opslag te onderdrukken. Vervolgens werden verruigde en verstruweelde graslanden opnieuw open gemaakt. Telkens werd het strooisel minutieus verwijderd. Bijkomend kan worden gemaaid om de graslanden te verschralen. In 2003 werd een stootbegrazing met schapen geïntroduceerd, waarbij gebruik wordt gemaakt van een slaap‐ of parkeerweide om nutriënten af te voeren. In 2000 werd een stuk akker bij het Tiendebergreservaat gevoegd. Het akkerbeheer werd voortgezet om de akkerflora te herstellen, maar ook omwille van de akkervogels. Intussen zijn op het plateau verschillende percelen aanwezig waar aan akkerrandbeheer wordt gedaan.

Dit historische beheer ligt, samen met de onderliggende standplaatskenmerken, aan de basis van de aanwezigheid van goed ontwikkelde vormen van de in Vlaanderen uiterst zeldzame

kalkrijke heischrale graslanden (habitattype 6510_hnk), in de streek ook wel krijtheide

genoemd wegens het voorkomen van o.a. stekelbrem en een beetje struikheide. Ondanks het ontbreken van een aantal kensoorten is de soortenrijkdom per vierkante meter in het gebied buitengewoon hoog, ook in Europese context.

(27)

Op de Vlaamse westelijke Jekerhellingen is het grootste deel van de terreinen begroeid met heischrale graslanden. Enkel plaatselijk dagzoomt krijt (onderaan de helling) en komen kiezelkoppen voor.

De standplaatsen van kiezelkopgraslanden (H2330_dw, dwerghaververbond) in Zuid‐Limburg wijken sterk af van deze van andere locaties van dit habitatsubtype in Vlaanderen. De vegetatie wordt gekenmerkt door kortlevende, eenjarige soorten. Tijdens warme zomermaanden verdort de vegetatie door de extreme omstandigheden en kleuren de hellingkoppen bruin. Door het dichtgroeien met struweel en de nefaste invloeden van de aangrenzende intensieve akkers komt dit vegetatietype nog maar weinig en niet optimaal ontwikkeld voor in het onderzoeksgebied.

Kalkrijke heischrale graslanden (H6230_hnk) komen voor op vrij zure (pH 4,5‐7, 0), zwak

gebufferde humeuze zand‐ en grindbodems met een kalkrijke ondergrond. Hierdoor ontstaan overgangssituaties tussen basenrijke en zure standplaatsen. Zowel kalkminnende als kalkmijdende soorten gevoelig voor aluminium komen in elkaars nabijheid voor. De Al/Ca verhouding dient dan ook laag te zijn. De standplaats is matig voedselarm tot matig voedselrijk en matig droog tot droog.

Kalkgraslanden (H6210) komen voor op matig droog tot droge locaties met een goed

gebufferde kalkrijke ondergrond. Kalkminnende soorten kenmerken de vegetatie. Ze komen slechts fragmentair voor in de SBZ.

Het kalkrijk kamgrasland (habitatsubtype 6510_huk) komt onderaan de hellingen voor en is van nature voedselrijker dan kalkgrasland (habitatsubtypen 6210_hk en 6210_sk).

Op de plateauranden is de leem gedeeltelijk weggespoeld waardoor deze agrarisch minder waardevol zijn dan de plateaugronden zelf. Op enkele percelen die in natuurbeheer genomen zijn, verschenen na stopzetting van moderne landbouwtechnieken verschillende zeldzame akkeronkruiden (klein spiegelklokje, blauw walstro, spiesleeuwenbek, korenbloem en kleine wolfsmelk). Dergelijke akkergemeenschappen, hoewel niet vervat in een Natura 2000 habitattype, behoren tot de meest bedreigde ecosystemen.

Bossen

Het Overbos op het plateau van Caestert kent een voorgeschiedenis die duidelijk afwijkt van voorgaande beschrijving. Het is een historisch bos dat tijdens de grote middeleeuwse ontginningsperiode grotendeels gevrijwaard is omdat het tot een privaat domein behoorde. Op de Ferrariskaart was het bos ingetekend als middelhout, rond 1850 werden tijdelijk delen van het bos ontgonnen, en daarna weer bebost. De laatste decennia werden geen bosbouwkundige beheeringrepen in het bos uitgevoerd. Dergelijke eeuwenoude bossen herbergen een kenmerkende onderbegroeiing bestaande uit zogenaamde oude bosplanten. Deze beschikken over een beperkte verspreiding in de ruimte en in de tijd en zijn daardoor zeer kwetsbaar voor habitatverandering. Het Eiken‐haagbeukenbos op hellingen in Zuid‐ Limburg kende een zeer intensief en divers gebruik door de oogst van allerlei vormen van gebruikshout en lokaal zelfs bosbeweiding. Haar verschillende verschijningsvormen en diverse flora wordt mede bepaald door deze gebruikshistorie (Prov. Limburg 2016).

(28)

Er worden overwegend eiken‐haagbeukenbossen aangetroffen (H9160) op kalkhoudende gronden, nagenoeg altijd met een dek van leem. De bodems zijn goed gebufferd door verwerende kalksteen (mergel) in de ondergrond. Op bodems met een dieper leemdek wordt de zuurgraad vooral gebufferd door aan het adsorptiecomplex gebonden calcium en magnesium. Plaatselijk kan door uitspoeling van de bovenlaag een zuurdere bovengrond ontstaan. In het bostype kan afhankelijk van kalkgehalte en dikte van de bodem alsmede de expositie van de standplaats een grote variatie in floristische samenstelling optreden (Prov. Limburg 2016).

(29)

Albertkanaal en taluds

Het Albertkanaal, met de ongeveer 50 meter diepe gegraven doorsnijding door de Cannerberg enerzijds en de doorsteek van Ternaaien anderzijds, is een recent (1930‐34) bijkomend kunstmatig structurerend landschapselement. Hierdoor dagzomen kalklagen met een dikte van ca. 8 meter in Kanne en 12 meter in Klein‐Ternaaien. Deze hellingen zijn deels beplant met allerlei loof‐ of naaldhoutsoorten. Wegens de extreme groeicondities sloegen die aanplantingen vaak niet aan. Een belangrijk deel van de taluds is bedekt met ruige (pionier)vegetaties of grasland, vaak met kalkminnende soorten. Ook voor de aanleg van het kanaal waren kalkminnende soorten in de nabije omgeving aanwezig; ze vonden op de steile taluds een geschikt toevluchtsoord. De graslanden behoren tot de kalkgraslanden (habitattype 6210)8, schrale hooilanden (6510) en droge heischrale graslanden (6230). Aanzienlijke oppervlakten van de taluds bestaan uit steile dagzomende kalksteenwanden en kalksteenplateautjes of uit minder steile hellingen met een kalksteenbodem die plaatselijke licht verweerd is en waarop typische soorten van pionierbegroeiingen op rotsbodem (habitattype 6110) voorkomen (zoals tengere veldmuur, kleine steentijm, … ; Erens et al., in prep.).

Kalkminnende graslanden op rotsbodems (6110) hebben hier een geringe oppervlakte en zijn

te vinden op een zeer voedselarme en basenrijke standplaats (pH > 7,0) waar nauwelijks enige bodemvorming heeft plaatsgevonden. Ze kunnen ’s zomers sterk opwarmen en uitdrogen. Kleinschalige variatie in expositie, hellingshoek, bodemmateriaal en plantengroei kan voor een zeer grote variatie in microklimaat op korte afstand zorgen.

2.2 STIKSTOFDEPOSITIE

(30)

(31)

2.3 ANALYSE VAN DE HABITATTYPES MET KNELPUNTEN EN

OORZAKEN

Naar Agentschap voor Natuur en Bos (2012), De Saeger et al. (2016), Agentschap Onroerend Erfgoed (2017a), (tenzij anders vermeld)

2.3.1 Habitats en hun lokale staat van instandhouding

De SBZ‐H deelgebieden liggen in een grootschalig akkerbouw‐landschap met verspreide woonkernen, in het verleden omgeven door heggenrijke hoogstamboomgaarden. De meeste hoogstamboomgaarden en hun heggen zijn inmiddels verdwenen door een gewijzigd landgebruik.

De zgn. kiezelkopgraslanden (habitatsubtype 2330_dw, dwerghaververbond), zijn qua standplaats (uitgeloogde zure grindrijke bodem op krijtsubstraat) en qua vegetatie uniek in Vlaanderen zodat er ook voor dit habitatsubtype in dit gebied een belangrijke opdracht ligt. Het betreft vegetaties van het dwerghaververbond (2330_dw) op grindsubstraat met onderliggend kalkgesteente en/of bijmenging van kalkrijke leemfracties. Ooit kwamen deze vegetaties meer voor in de streek op schrale grind‐ en zandkoppen en waren het goed ontwikkelde vegetaties met een mix van dwerghaververbond‐soorten, heidesoorten en heischrale graslandsoorten. Door het dichtgroeien met struweel en de nefaste invloeden van de aangrenzende intensieve akkers komen relicten van dit vegetatietype actueel nog maar weinig en in ongunstige toestand voor. In deze SBZ is het gekend van richels op voormalige loopgraven op de Tiendeberg. Verspreid in de SBZ komen op de bovenste delen van sommige hellingen soorten als vroege haver, zilverhaver, zandblauwtje, …. voor (terreinwaarnemingen auteurs), relicten van de vroegere verspreiding van het habitattype.

Het habitattype ‘pionierbegroeiingen op rotsbodem’ (6110) komt in Vlaanderen enkel in dit SBZ voor. De standplaatsen zijn, vanuit ecologisch perspectief, relatief recent ontstaan (kanaaluitgraving). Actueel is het gedocumenteerd voor twee smalle richels op de zuidgeoriënteerde steile kalkhellingen langs het Albertkanaal (deelgebieden Keel – De Muizenberg). Deze open vegetaties, met o.a. de in Vlaanderen zeldzame Kleine steentijm, Ruige scheefkelk en Mantelanjer, worden bedreigd door verbossing/schaduwwerking (terreinwaarnemingen auteurs). Zonder beheer zal dit Europese habitat niet kunnen standhouden, noch zijn typische soorten behouden.

Op de Tiendeberg komen relicten van het habitattype in beperkte mate voor ter hoogte van de grotingangen aan de noordelijk geëxposeerde zijde van het kanaal (terreinwaarnemingen auteurs).

Voor de graslandtypes ‘kalkgrasland' (6210) en het Europees prioritaire ‘kalkrijk heischraal grasland’ (6230_hnk) wordt de SBZ als essentieel bestempeld. Elders in Vlaanderen komen deze niet of nauwelijks voor.

(32)

De kalkrijke heischrale graslanden (6230_hnk) bevinden zich in een goede tot uitstekende staat van instandhouding en ondervinden een positieve trend als gevolg van het gevoerde beheer. Dit neemt niet weg dat ze, door hun eerder lage kritische depositiewaarde ook in dit SBZ onder druk staan. Het effect van vermestende en verzurende depositie op deze vegetaties uit zich in een toenemende dominantie van grassen waarbij laagblijvende rozetvormende of andere kwetsbare kruiden en open plekken teruggedrongen worden. Een specifiek knelpunt doet zich voor waar deze habitats onder de invloed liggen van nabijgelegen akkers: invloed van inwaai / inspoel van meststoffen, en vooral inspoel van voedselrijke leem als de akkers hoger gelegen zijn. Specifiek wordt bodemerosie in deze SBZ onder andere vastgesteld in deelgebied 1 ‐ Roosburg, deelgebied 2 ‐ Tiendeberg en deelgebied 4 ‐ Sint‐Pietersberg (terreinwaarnemingen auteurs).

Voor het graslandtype ‘schrale hooilanden’ (6510) wordt de SBZ als belangrijk bestempeld. Er komen in beperkte oppervlakte goed ontwikkelde voorbeelden van het subtype kalkrijk kamgrasland (6510_huk) voor; de staat van instandhouding is echter vaak ongunstig door de te kleine oppervlakte, verstoorde standplaatsen (ondermeer wegens ligging onderaan de hellingen) en/of omdat het beheer minder optimaal is .

Daarnaast zijn er belangrijke oppervlakten van het subtype glanshavergrasland (6510_hu) aanwezig. Het betreft in dit SBZ overal droge varianten van dit subhabitattype. Het bevindt zich plaatselijk in een lokaal gunstige, maar op SBZ‐niveau in een aangetaste staat van instandhouding.

Ongeveer 22 ha is habitatwaardig bos. Het betreft overwegend eiken‐haagbeukenbossen (9160). De SBZ is essentieel voor de kalkminnende beukenbossen (9150) en belangrijk voor de eiken‐haagbeukenbossen.

Omwille van de kleine oppervlakte (ca. 0.7 ha) en het gebrek aan sleutelsoorten bevinden de kalkminnende beukenbossen zich in een gedeeltelijk aangetaste staat van instandhouding. In dit SBZ zijn ze enkel in het Overbos aanwezig. De beperkte beschikbaarheid van de kalk in de wortelzone van de kruidlaag vergt een specifiek beheer waarbij accumulatie van strooisel en overgroeiing met klimop vermeden wordt zodat de kenmerkende kruidlaag zich kan ontwikkelen.

De eiken‐haagbeukenbossen hebben vaak een goed ontwikkelde kruidlaag. Niets‐doen beheer is de huidige beheervorm in vele van de bossen in dit SBZ‐H. Volgens de LSVI‐ beoordeling (opgenomen in ANB, 2012) verkeert de habitat in deelgebied 4 (met Overbos) voor alle deelaspecten (structuurkenmerken, verstoring en vegetatie) in een gunstige staat van instandhouding. In andere deelgebieden is de habitat in een gedeeltelijk aangetaste toestand omwille van de kleine oppervlakte, onvoldoende (dik) dood hout, onvoldoende sleutelsoorten in de kruidlaag en/of ruderalisering.

Het minimum structuurareaal wordt enkel in deelgebied Caestert nipt bereikt. In de zuidwestelijke deelgebieden zijn de bossen erg gefragmenteerd met veel randinvloeden.

2.3.2 Knelpunten en oorzaken

Versnippering en gebrek aan aangepast beheer

(33)

cultuurlandschap niet evident, waardoor interne robuustheid realiseren vaak een essentiële maatregel zal zijn (zie § 2.4). De meeste habitattypes komen actueel slechts in een zeer kleine oppervlakte voor (namelijk 6110, 6210_hk, 6210_sk, 6510_huk, 6230_hnk en 9150), waardoor ze gevoelig zijn voor lokaal uitsterven van karakteristieke soorten. Daarenboven zijn ze meestal ook versnipperd, wat leidt tot een belangrijke verhoging van randeffecten. Voor zowel flora als fauna vormt de hoge mate van versnippering en isolatie van het leefgebied een belangrijk knelpunt. De dispersiemogelijkheden zijn beperkt. De habitats krijgen ook niet allemaal een voldoende aangepast beheer, waardoor lokaal relicten verder dreigen te verdwijnen door verruiging, verstruweling en verbossing.

Verzuring

Vanwege de buffering vanuit het nabije kalkgesteente lijkt verzuring (verzurende invloed van stikstof door atmosferische stikstofdepositie) niet aan de orde, ook al is de buffercapaciteit in de bodem van heischrale graslanden beduidend minder dan die van kalkgraslanden. In heischrale graslanden is het wel belangrijk dat de aluminium‐beschikbaarheid voldoende laag blijft (zie verder). Deze neemt exponentieel toe onder een pH van 4,5 (Smits et al. 2012). Bij eiken‐haagbeukenbossen is oppervlakkige verzuring van de bovengrond een natuurlijk proces. Bij een verhoogde stikstofdepositie kan de verzuring een meer permanent karakter krijgen. De kalkrijke ondergrond zorgt echter voor voldoende buffering

Vermesting

Volgende oorzaken van een hogere nutriëntenstatus kunnen worden vermeldt: de atmosferische stikstofdepositie, inspoeling van voedingsstoffen (P en N) vanuit de aangrenzende plateaus en verminderde afvoer van voedingsstoffen door de huidige manier van begrazing (24 uur per dag in plaats van opstallen gedurende de nacht). De effecten van vermesting uiten zich meestal in een toenemende biomassaproductie van soorten als Gevinde kortsteel en uitbreiding van algemene soorten, terwijl zeldzame soorten verdwijnen (Smits et al. 2009). Een verhoogde biomassaproductie resulteert in een mindering van variaties in het microklimaat.

De vermestende invloed door middel van stikstofdepositie is een geleidelijk proces waarbij jaarlijks beperkte hoeveelheden stikstof toegevoegd worden aan het systeem. Een deel van de atmosferisch toegevoegde stikstof wordt jaarlijks actief afgevoerd via beheer (maaien en afvoeren en een klein deel via begrazing).

Smits et al. (2009) vonden in kalkrijke heischrale graslanden een mechanisme dat het omzetten van ammonium naar nitraat onderdrukt. Dit is in voedselarme situaties ‐ waar het 6230_hnk van nature wordt aangetroffen ‐ voordelig omdat omzetting van niet‐oplosbaar ammonium in het gemakkelijk uitspoelbare nitraat wordt tegengegaan zodat stikstof in de bodem beter wordt vastgehouden. In een stikstofoverbelaste situatie zou dit mechanisme er echter voor kunnen zorgen dat er een overdosis ammonium in de bodem achterblijft. Dit eenzijdige aanbod van ammonium kan de vestiging en ontwikkeling van kenmerkende soorten negatief beïnvloeden (Smits et al. 2009).