e 1,95
71
stejaargang • nummer 38 • woensdag 16 september 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Asielzoekers minder welkom in Wallonië
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Ter herinnering: in Vlaanderen leeft 58 procent van de Belgische bevolking. Als dat zo is, is er een behoorlijke verschuiving aan de hand. Volgens Le Soir was Vlaanderen vijf jaar geleden nog maar goed voor 42 procent, Brussel voor 33 procent en Wallonië voor 25 procent van de registraties.
Hoe meer asielzoekers, hoe meer kosten.
Homans houdt rekening met 20.160 extra inbur- geringstrajecten in Vlaanderen, aan 4.100 euro per traject, goed voor 83 miljoen euro. Kan je politieke en economische vluchtelingen té gul behandelen? Vlaanderen mag er best aan her- innerd worden dat het - in tegenstelling tot de andere gewesten - al grote inspanningen doet.
Wie realistisch is, weet dat dit op nieuwkomers inwerkt als een trekijzer.
Migranten
Premier Charles Michel (MR) legde begin vorige week de nadruk op het belang van inbur- gering en drong er bij Wallonië en Brussel op aan inburgering net als in Vlaanderen verplicht te maken. De Franstalige regeringen van PS en cdH reageerden zogezegd positief, maar Waals vice- minister-president Maxime Prévot (cdH) wees er toch maar op dat dit geld zal kosten. Met een neus voor communautaire zaken ruik je zo dat dit een handig statement is om nu al duidelijk te maken dat dit geld van het federale niveau (lees:
voor een niet-proportioneel deel van Vlaande- ren) zal moeten komen.
In het onderwijs is het Hilde Crevits die voor extra taalbegeleiding in de kleuterscholen en onthaalklassen voor anderstalige kinderen in basis- en secundair onderwijs moet zorgen.
Wat werk betreft, staat de VDAB voor de uit- daging om behalve voor de vele werkzoekende Vlamingen nu ook werk te zoeken voor nieuw- komers. Een fluitje van een cent, als je som- mige progressieven hoort… Migratie-expert Johan Wets (KU Leuven) en collega Andrea Rea weten uit onderzoek (2000-2010) dat het jaren
duurt vooraleer nog maar de helft van de nieuwkomers een job vindt. Communautair kantje: in Wallonië en Brussel lopen dubbel tot driedubbel zoveel werklozen rond als in Vlaanderen. De druk van nieuwkomers op de Vlaamse arbeidsmarkt en op de Vlaamse werkman wordt een stuk groter.
En huisvesting? Ook dat is geen pro- bleem, vinden ze in diezelfde progressieve kringen. Voor Groen zijn er “genoeg leeg- staande gebouwen”. Van wie die gebouwen zijn, en of leegstand niet kan te maken heb- ben met soms al eens broodnodige reno- vatie, dat is voor die partij even geen punt.
Staan sommige eigenaars niet te springen om te verhuren aan leefloners of migranten, dan is dat racisme zeker? Net zoals de wei- gering van Liesbeth Homans om voorrang te geven aan asielzoekers en om het huisves- tingsprobleem op te lossen met het rond- strooien van huursubsidies. Homans wei-
gert die zomaar te geven, want “dat kost 200 miljoen euro per jaar”. Maar ook hier geldt de communautaire waarheid: hoe meer asiel en migratie in Vlaanderen, hoe groter de druk op de Vlaamse woningenmarkt. En op de Vlaamse werkman.
Er vallen de komende maanden ongetwijfeld nog wat meer asielfacturen op tafel. Maar hoe- veel precies? “De totaalkost is moeilijk te becij- feren”, zei minister van Financiën Annemie Tur- telboom. De instroom is natuurlijk niet exact te schatten, maar wie degelijk bestuurt, tekent toch op tijd scenario’s uit?
Migranten
Over de werkelijke kostprijs van asiel en migratie zijn de reguliere media erg zwijgzaam.
Men leze er maar eens het media-archief van GoPress op na. Sporen van een correcte bena- dering van het asielprobleem door het te plaat- sen in een ruimer kader van migratie zijn er erg zeldzaam.
Theo Francken, bevoegd voor Asiel én Migra- tie, maakte in Het Belang van Limburg vorige zaterdag wel duidelijk hoe verhelderend dat nochtans is: “Asiel is slechts een heel klein deel van de migratie.” In 2014 migreerden 122.000 mensen naar ons land. Studies, werk, maar ook regularisatie en gezinsherenigingen zijn de
belangrijkste motieven van overkomst. Van die 122.000 nieuwkomers waren er 16.000 asiel- zoekers. Dat is 13 procent. Beide cijfers zullen dit jaar fors stijgen. Ook Francken beseft dat men in Wallonië anders naar asiel en migra- tie kijkt dan in de PS-tijd. “Dat komt omdat de mensen daar veel kijken naar TF1 en andere Franse zenders. Die berichten veel objectiever over asiel en migratie.”
Het aantal opvanginitiatieven en humani- taire acties is er niet meteen indrukwekkend.
Spreiding
Francken maakt zich sterk op Europees niveau met aandrang te zullen pleiten voor een billijke spreiding van verplicht op te nemen asielzoekers onder de lidstaten. Zal hij dat met evenveel verve doen als het de komende weken en maanden gaat over een billijke sprei- ding binnen België?
Dat er in Wallonië en Brussel verhoudings- gewijs nog altijd meer migranten zijn, klopt natuurlijk. Vlaanderen (58 procent van de Belgische bevolking) is “maar” goed voor 38 procent van de inwoners met een migratie- achtergrond. Dat is relatief veel minder dan Wallonië (32 procent van de inwoners, 30 pro- cent migranten) en vooral dan Brussel (10 pro- cent van de inwoners, 32 procent migranten).
Maar Vlaanderen valt niets te verwijten. Het heeft zich tegenover hypermigratie en regu- larisaties - die heb je als overheid meer in de hand dan asielzoekers - altijd terughoudender opgesteld dan PS-Wallonië.
In Vlaanderen wonen nu al 1,1 miljoen
“inwoners van vreemde herkomst”. Dat is 17,4 procent. Willen Wallonië (26,9 procent inwo- ners van vreemde herkomst) en Brussel (65,9 procent) alle grenzen weg, dan is dat hun zaak.
Maar dan moet dat ook gelden voor de finan- ciering van die gang van zaken.
Als Francken in Europa “minstens een solida- riteitsbijdrage” vraagt van landen die nu geen of veel minder asielzoekers opvangen, zal hij dat dan ook vragen van Wallonië en Brussel als ook hier bij ons de spreiding van nieuwe asiel- zoekers en migranten niet gelijkmatig verloopt?
Wie dacht dat “maar” de helft van de asielzoekers wordt erkend, moet zijn mening her- zien. “De prognose is nu dat 80 procent van de huidige aanvragen erkend zal worden”, zei Vlaams minister van Inburgering Liesbeth Homans in het Vlaams Parlement. Eens de asielaanvraag is behandeld, verschuiven de problemen naar de gewesten, die moe- ten zorgen voor onderwijs, werk, huisvesting en zorg. Homans verwacht dat 70 procent van de vluchtelingen die worden erkend een woonplaats in Vlaanderen zullen zoeken.
Actueel
16 september 2015
2
Uit de smalle beursstraat
Marc Coucke ergert de PS
Op korte tijd investeert de Vlaamse flamboyante miljonair Marc Coucke in twee Waalse topbedrijven: Pairi Daiza en Mithra.
Dit tot ergernis van de Parti Socialiste, die de Vlaamse intrede in Waalse ondernemingen met argwaan bekijkt. Voor Magnette, Di Rupo en co moet Wallonië immers kunnen aantonen dat het genoeg eigen ‘entrepreneurs’ heeft en niet altijd een beroep moet doen op Vlaamse bedrijfsleiders
Het kwam als een verrassing: Marc Coucke brengt via één van zijn vennootschappen een overnamebod uit op alle beursgenoteerde aan- delen van het Waalse dierenpark Pairi Daiza in Brugelette. Indien hij daarin slaagt, is hij voor een derde eigenaar van de zoo. De rest van de aandelen blijft in handen van oprichter en CEO Eric Domb. Het bedrijf wordt dan van de beurs gehaald. Officieel omdat het park wil investeren in nieuwe activiteiten zoals natuurbehoud. Die brengen financieel minder op. Vraag is of het op termijn niet de bedoeling is het bedrijf te verkopen.
De intrede van Coucke zal bij de Waalse beleidsmakers op tanden- geknars worden onthaald. Pairi Daiza was zeker voor de PS een sym- bool van het nieuwe Wallonië. Toen Elio di Rupo premier was, kreeg hij heel ondernemend Vlaanderen over zich. Antwerpenaar Luc Ber- trand noemde de regering-Di Rupo “marxistisch.” Eric Domb gaf wat tegengas. Hij profileerde zich als centrumlinks bedrijfsleider die vond dat Di Rupo niet eens zo slecht bezig was.
Toen in 2014 twee Chinese panda’s aan Pairi Daiza werden uitge- leend, werden die op Zaventem “onthaald” door Elio di Rupo hem- zelf. Er waren tegelijk spanningen tussen Pairi Daiza en de Zoo van Antwerpen. Bart de Wever reageerde schamper op de Di Rupo-stunt.
De panda’s werden de nieuwe goudhaantjes van Domb. Het aan- tal parkbezoekers steeg tot 1,4 miljoen. De beurskoers piekte naar 60 euro. Voor de PS-kopstukken Elio di Rupo en Paul Magnette het bewijs dat Waalse ondernemers wel degelijk succesvol kunnen zijn, zonder Vlaamse steun. En dan komt net nu die Coucke zich met Pairi Daiza moeien.
Het is dit jaar al de tweede keer dat de Oost-Vlaming in een Waals
topbedrijf investeert. Bij de PS zullen ze zeggen “zijn neus in Waalse zaken steekt”. Marc Coucke investeerde in februari 40 miljoen euro in het Luikse farmabedrijf Mithra, in 1999 opgericht als spin-off van de Luikse universiteit. “Mithra kan de Omega Pharma van Wallonië worden”, zei Coucke.
Het bedrijf is momenteel goed voor een 70-tal rechtstreekse jobs, maar volgens Coucke zal dat snel oplopen richting 200. Topman Fran- çois Fornieri wist van Mithra - gespecialiseerd in voorbehoedsmid- delen voor vrouwen - een Luiks succesbedrijf te maken door hard te werken (hij slaapt vier uur per nacht), maar ook door zijn goede con- tacten met de Luikse PS en met Waals minister van Economie Jean- Claude Marcourt in het bijzonder. Het Waalse succesbedrijf kreeg met Coucke een Vlaamse pottenkijker en dat vinden ze bij de PS niet leuk.
Zeker omdat Coucke iemand is die de controverse niet schuwt. Zo is hij een koele minnaar van een vermogenswinsttaks, want: “Ik kan dat geld beter investeren dan het in de bodemloze put van de Belgische staat te doen verdwijnen.” Horrorpraat voor veel Waalse socialisten.
Vandaar dat ze die rechtse Vlaamse ondernemers ver weg willen.
Twintig tot vijfentwintig jaar gelden was het anders. Ten tijde van Guy “Dieu” Spitaels kreeg Wallonië massaal Europees manna bin- nen. Dat geld werd dan gebruikt om Vlaamse bedrijven naar Wal- lonië te lokken. Er waren immers veel bedrijventerreinen, en met de vele reglementeringen liep het ook veel vlotter dan in Vlaanderen, en dat Europees geld kon ook handig worden aangewend om die nieuwe bedrijven te subsidiëren. West-Vlaamse ondernemers sta- ken de taalgrens over.
Bedrijven als Vandemoortele en Colruyt bouwen productievesti- gingen en verdeelcentra in Wallonië. Maar met eerst Elio di Rupo en dan Paul Magnette werd het geweer dus van schouder veran- derd. Liever eigen Waalse entrepreneurs dan te moeten rekenen op Vlaamse zakenlui. Want die zijn toch te liberaal en hebben zowaar sympathie voor N-VA-voorzitter Bart de Wever. Maar dat beeld van een Waals ondernemerslandschap zonder Vlaamse inmenging, ligt nu aan diggelen.
Angélique VAnderstrAeten
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Tsipras: gegokt en verloren?
Als we de Griekse opiniepeilingen mogen geloven, ziet het er niet zo goed uit voor Alexis Tsipras aanstaande zondag.
Lange tijd stond zijn partij, SYRIZA, in de peilingen zover voorop op de concurren- tie, dat een volstrekte meerderheid in het parlement in het vooruitzicht lag. Sedert hij nieuwe verkiezingen aankondigde, is de voorsprong op Nea Dimokratia echter fors geslonken. Sommige peilingen plaat- sen Nea Dimokratia zelfs op kop. Wat is er gebeurd?
Het Griekse kiesstelsel is een soep, en kan als illustratie dienen van tenminste een deel van de Griekse ziekte. Wie op zoek gaat naar een beschrijving van het kiesstelsel, treft op de internetpagina’s van het Griekse parlement een ronkende tekst aan die het kiesstelsel aanprijst als één van de meest rechtvaardige in heel de wereld. Naar details over hoe je precies uit- rekent hoeveel zetels een partij toebedeeld krijgt, is het echter tevergeefs zoeken. Een eer- ste veeg teken dat er iets niet klopt.
Kiesdrempel
Het Griekse parlement bestaat uit driehon- derd leden. Voor de verkiezingen is het land ingedeeld in 56 kleine kiesdistricten (denk aan arrondissementen), die samen dertien grote kiesdistricten (denk aan provincies) vormen.
De leden van het parlement worden verko- zen volgens de verkiezingsuitslagen in de dis- tricten, behalve twaalf leden die op nationale basis verkozen worden (denk aan de federale kieskring). Echter, om voor de zetelverdeling in aanmerking te komen, moet een partij op nationaal niveau minstens drie procent van de stemmen gehaald hebben. Een partij die lokaal sterk staat doch nationaal geen drie procent weet binnen te halen, krijgt dus geen enkele zetel in het Griekse parlement. Merk op dat de Belgische kiesdrempel omgekeerd werkt: bij ons maakt het niet uit wat je nationaal haalt, en volstaat het om lokaal in een provincie vijf procent te halen om mee te tellen voor de zetelverdeling.
Dubbele apparentering
In de 56 kleine kiesdistricten worden 238 zetels verdeeld volgens het systeem–Hagen- bach-Bischoff, een nogal ingewikkeld mecha- nisme dat niet garandeert dat alle zetels toe-
gewezen kunnen worden, én een theoretische mogelijkheid kent dat er meer zetels verdeeld worden dan er feitelijk beschikbaar zijn.
De zetels die in de kleine districten niet toe- gewezen kunnen worden, worden overgehe- veld naar de grote districten. Via hetzelfde systeem–Hagenbach-Bischoff worden daar de restzetels verdeeld, opnieuw met het gevaar dat niet alle zetels verdeeld geraken. Blijven er inderdaad nog steeds enkele zetels over, dan worden die in een derde ronde op nationaal niveau verdeeld. Het globale effect van dat laat- ste is dat de uiteindelijk verdeling zelden veel afwijkt van een gewone proportionele verde- ling van de zetels op nationaal niveau, maar blijkbaar vinden de Griekse politici dat net iets te eenvoudig gerekend.
Het lokale effect van dit merkwaardige kiesstelsel is dat in sommige districten poli- tici verkozen raken die amper stemmen heb- ben behaald, terwijl veel populairdere colle- ga’s in andere kiesdistricten naar huis worden gestuurd. Klinkt het bekend? Inderdaad, Bel- gië kende tot in 2003 een gelijkaardig mecha- nisme om de zetels te verdelen, de beruchte apparentering, maar die stopte toen wel op provinciaal niveau.
Zetelbonus
De kers op de taart van het Griekse kiesstel- sel is de bonus van vijftig zetels voor de partij die de meeste stemmen haalt. In principe moet die voor stabiele coalities zorgen, omdat het een partij of een coalitie die een nipte meer- derheid in stemmen haalt aan een comforta- bele meerderheid in het parlement helpt. Ech- ter, in de praktijk verlegt het alleen maar de lat om in het parlement aan een (nipte) meerder- heid te raken, en creëert het zelfs een hoogst onstabiel systeem. De lezer kan immers zelf uitrekenen dat het volstaat om 40,4 procent van de stemmen te halen, en de grootste te zijn, om een volstrekte meerderheid in het par- lement te halen. In de praktijk gaan daar zelfs nog een paar procentpunten van af door de partijen die de kiesdrempel niet halen.
Zo kwam het dat SYRIZA op 25 januari slechts 36,3 procent van de stemmen haalde en in het Griekse parlement toch 149 van de 300 zetels kreeg. Dankzij de 13 zetels van coa- litiegenoot ANEL leverde dat 162 zetels op, hoewel de partijen samen slechts 41,3 procent van de stemmen haalden. Vergelijk dat met de 50,4 procent van de parlementaire oppositie (ND, XA, To Potami, KKE en PASOK). De dissi- dentie van ongeveer een vijfde van de parle- mentsleden van SYRIZA was ruimschoots vol- doende om de regering-Tsipras zwaar in de problemen te brengen, en de Grieken in min- der dan een jaar voor de tweede maal naar de stembus te sturen.
De gok van Alexis Tsipras
Wat was nu de gok van Alexis Tsipras, die over enkele dagen verkeerd dreigt uit te lopen?
Eigenlijk heeft hij dubbel gegokt. Ten eerste hoopte hij dat de dissidentie binnen SYRIZA naar verhouding groter was binnen zijn parle- mentaire fractie dan bij zijn kiezers. Vandaag geven de peilingen aan dat ongeveer een vijfde van de oorspronkelijke SYRIZA-kiezers dat vijfde aan dissidente SYRIZA-parlementariërs gevolgd is naar LE. Dat knaagt natuurlijk aan de voorsprong die SYRIZA had op Nea Dimokratia.
Tweede gok was dat zijn persoonlijke popu- lariteit de partij SYRIZA toch op een veilige afstand van Nea Dimokratia zou kunnen hou- den. Ook dat lijkt te mislukken. Nea Dimokra- tia heeft de laatste weken de wind wat in de zeilen, terwijl SYRIZA slabakt. Van een absolute meerderheid voor SYRIZA spreekt niemand meer. Gewoon de grootste partij blijven zal al moeilijk genoeg zijn.
Bovendien tonen de peilingen aan dat coa- litiepartner ANEL onder de kiesdrempel van drie procent zal zakken. Een derde tegenvaller.
Vierde tegenvaller is dat Gouden Dageraad (ChA) stand lijkt te houden. Dat zou wel eens verstrekkende gevolgen kunnen hebben. Want al vallen ze bij SYRIZA nog liever dood dan coa- litiegesprekken te moeten beginnen met de dissidenten van LE, de klassieke communisten van KKE of de aartsvijanden van Nea Dimokra- tia, zonder ANEL kan SYRIZA een meerderheid wel vergeten.
Maar, wat als ook Nea Dimokratia samen met de socialisten van PASOK-DIMAR en de centrumpartij To Potami niet aan een meer- derheid raakt? Gaat Alexis Tsipras de Grieken dan in november nog eens, voor de derde keer dit jaar, naar de stembus sturen? (Het referen- dum meegerekend eigenlijk zelfs al een vierde keer!) Of zal hij dan toch van zijn hart een steen maken, en een ernstig gesprek aanvat- ten met Nea Demokratia? Zondagavond weten
we meer. FvL
Tsipras: alias Zorga de Griek
GeeN MOSkee? DAN eeN AZC
De omwonenden van de voormalige Prins Willem-Alexanderkazerne in Gouda zijn de wanhoop nabij. Na een maandenlange strijd was het hen gelukt de bouw van een mega- moskee op de site van de kazerne af te weren, maar nu komt het stadsbestuur doodleuk ver- tellen dat er een asielcentrum komt voor 500 man, en dat voor minstens tien jaar. Voor de bewoners is het duidelijk: het bestuur heeft wraak willen nemen omwille van het buurt- protest tegen de moskee. De bewoners wil- len nog altijd dat er seniorenflats komen in de kazerne en kondigen aan dat ze ook tegen de komst van het asielcentrum zullen protesteren.
PeuMANS ALS STRuISVOGeL
Toen journalisten begin dit jaar aan Jan Peumans een reactie vroegen op de moord- aanslag op Charlie Hebdo, begon Peumans zijn uiteenzetting met een aanval op de Franse islamcritici Zemmour en Houellebecq, die hij aanhaalde als voorbeelden van onverdraag- zaamheid. Over islam of fundamentalisme gaf hij geen kik. Zijn reactie op het proefbal- lonnetje van Bart de Wever over een apart sociaal statuut voor asielzoekers, was al even onzinnig: “Ik hoor de voorzitter zeggen dat hij wil nadenken over een apart sociaal statuut voor vluchtelingen, wel, dat kán gewoon niet volgens de Conventie van Genève. We gaan die toch niet aan onze laars lappen, zeker?”
Tja, waarom niet? Als conventies of verdra- gen onuitvoerbaar zijn, als ze onvoorziene en ongewenste neveneffecten hebben, of als ze op grote schaal misbruikt worden, dan moet men ze toch herzien of opzeggen? Maar Peu- mans vindt zelfs dat de partijtop van de N-VA nu over de illegalen moet zwijgen.
NeVeNWeRkINGeN VAN De ReGeRINGSDeeLNAMe
Telkens wanneer we denken dat de grens van de waanzin bereikt is, gaat iemand nog een stapje verder. Voor de verkiezingen werd Theo Vrancken soms Vranck Xerox genoemd, omdat hij zo dikwijls oude voorstellen van het Vlaams Belang in nauwelijks herwerkte vorm copieerde. Daarmee profileerde hij zich als een drieste bestrijder van illegalen, en hij harkte daarmee heel wat VB-stemmen binnen.
Maar nu hij staatssecretaris is, stuurt hij twee ambtenaren naar Duitsland om daar islamiti- sche illegalen te gaan vragen alstublieft naar België te komen om asiel aan te vragen. Alsof de duizenden die rechtstreeks
Actueel 16 september 2015 3
Geen blad voor de mond
Mijnheer de professor,
Naar aanleiding van de vluchtelingencri- sis die Europa op diverse terreinen in grote moeilijkheden brengt, mocht gij vorige week op Radio 1 uw zeg eens komen doen. Dat ze daar en elders fameus geschrokken zijn van uw mening ter zake, is nog zacht uitgedrukt.
In uw gekende orakelende stijl naamt gij ongezouten taal in de mond, die onder meer de oren van uw gesprekspartner en collega- filosoof Devisch deden tuiten. In geen tijd ontpopte gij u in dat gesprek als militair en politiek strateeg, waarbij tal van profes- sionelen ter zake schielijk verbleekten en als broekventjes werden weggezet. Als Filip Dewinter nog maar de helft zou gezegd heb- ben van wat gij daar kwaamt debiteren, zou het hek van de dam geweest zijn en zouden alle linkse en andere wolven uit het politiek- correcte bos aan het huilen zijn geslagen.
Het was dan ook niet te verbazen dat in krin- gen van het Vlaams Belang men zijn oren niet geloofde en men begon te zeggen dat gij hun programma aan het voorlezen waart.
Maar gij zijt erin geslaagd de voorbije jaren een imago op te bouwen van flapuit, non-conformist en bijwijlen rechtse linkse.
Dat kwam omdat gij nooit een debat uit de weg gingt, ook niet met uw grootste tegen- stander. Daardoor kwam het dat gij meer dan eens ontdekte dat aan de overkant ook altijd wel een stuk van de waarheid ligt. Uw recente ontmoetingen – waarvan tv-kijkend Vlaanderen mee kon genieten – met bij- voorbeeld aartsbisschop Leonard en de Ant- werpse burgemeester, zijn daar mooie voor- beelden van.
Terug naar Radio 1 van vorige donder- dag. Als militair strateeg meent gij dat IS vol- komen moet verpletterd worden, niet enkel met luchtaanvallen, maar ook met een effi- ciënt leger ter plaatse. Daarmee zit gij op de lijn van generaal Compernol en anderen.
Daarnaast pleit gij, net als Filip Dewinter, voor een akkoord met de Syrische president Assad, onder meer om zijn eigen bevolking niet meer te bombarderen. Meer nog: vol- gens u moet er een akkoord gevonden wor- den met Poetin, bondgenoot van Assad, om
een soort tijdelijke vrede tot stand te bren- gen tussen Assad en de meer democratische bevrijdingstroepen. Pak vast! De linkerzijde zal het graag horen…
En dan – als klap op de vuurpijl – geeft gij nog even mee dat gij het beu zijt telkens weer te moeten horen dat we al die vluchte- lingen hier te onzent nodig hebben. Ik citeer:
“Als we nu 10.000 Syriërs hebben, zullen er misschien wel 500 zijn die heel gepast zijn voor ons bedrijfsleven. Maar al die ande- ren zullen een belasting vormen voor onze sociale zekerheid. (…) Wij hebben 600.000 werklozen hier, en in Brussel is 35 procent van de jongeren werkloos. Ga dan niet ver- tellen dat we die werkkrachten hier nodig hebben; we hebben ze hier. (…) We heb- ben die mensen niet nodig, absoluut niet.”
Bovendien waarschuwt gij voor de familie- hereniging die daaruit zal volgen, en pleit gij voor de tijdelijkheid van de - weliswaar genereuze - opvang én kunt gij het ermee eens zijn dat men voorrang geeft aan de opvang van christelijke vluchtelingen omdat die in groter gevaar zijn dan bijvoorbeeld soennitische moslims. Ja wadde! Dewinter en staatssecretaris Francken zijn ooit voor minder met pek en veren besmeurd en weg- gejaagd…
Maar gij hebt gesproken en Vlaanderen heeft geluisterd. Het was eens een andere stem in dit door emotie en goedmenselijk- heid verstikte debat dat in de verste verte verstoken blijft van structurele voorstel- len om de conflicten in het Midden-Oos- ten ten gronde en oplossend aan te pak- ken. Het is goed dat gij de trommel eens roerde en stokken in het kippenhok gooide om de zwevers weer met de voeten op de grond te krijgen. Want elke politieke oppo- sitie die er anders over denkt, wordt weg- gevaagd en niet gehoord. En krijgt dan nog het verwijt zich niet te laten horen… Onbe- wust hebt gij als een soort go-between nut- tig werk gedaan in een rechtstreekse uit- zending, waardoor gij voluit kondt gaan. Ik betwijfel of een opgenomen gesprek met u over deze aangelegenheden ooit uitgezon- den zou zijn…
Briefje aan Etienne Vermeersch
Islam is geen ras. Dat is eigenlijk vanzelf- sprekend, maar het Bestel spant zich in om daarover maximaal verwarring te zaaien. Stra- tegisch is die bedoeld als stok in het wiel van ernstige islamkritiek. De allereerste regel van de logica is: a = a, “een term behoudt gedurende een volledige redenering dezelfde betekenis”, dus elke redenering over de islam wordt gesaboteerd als men kan doen gelo- ven dat de islamreligie iets anders dan een religie is.
Vaak is die sabotage nodig omdat islamp- leitbezorgers beseffen dat zij nooit een gefo- cust debat over de islam als ideologie kunnen winnen (ik heb het in 26 jaar betrokkenheid bij het islamdebat nog nooit meegemaakt).
Dus proberen zij steeds weer het onderwerp te veranderen, in dit geval door er “racisme”
bij te sleuren. De islamtheologie, het wereld- beeld dat alle islamgelovigen als normatief beschouwen, vergt enige studie. Het is zoveel eenvoudiger mensen naar huidskleur in te delen, zeker als je niet goed kijkt.
Witten en moslims
Emotioneel is deze opzettelijke verwarring vooral zelfvleierij, namelijk de toe-eigening van het morele aureool van echte antiracis- ten als Martin Luther King voor een verwer- pelijke agenda: de verdachtmaking en onder- drukking van godsdienstkritiek. Vandaag is de “race relations industry” tot een machtig instituut uitgebouwd. Ondanks hun armza- lig mensbeeld gelden racisme-“deskundigen”
als de priesterklasse van de nieuwe staats- godsdienst. Zij prediken de erfzonde en bie- den aflaten (“herstelbetalingen”) te koop aan om wat van je welverdiende vagevuur af te trekken, echter zonder dat de verlossing ooit in zicht komt.
Na de dekolonisatie dachten we dat het rasdenken zijn beste tijd gehad had, maar door de groei van het geïnstitutionaliseerde neoracisme belooft het nog een lang leven te krijgen, voortdurend opgepookt door Zwarte Zeurpieten en “Kuifje in Congo”-gekanker.
Het is aanlokkelijk daar je islamverdedigend wagentje aan te hangen.
Het gevolg is dat we om de oren geslagen worden met uitdrukkingen als “anti-moslim- racisme” en “witten en moslims”. (Heden- daagse neoracisten, die zichzelf om het morele aureool vaak nog antiracisten noe- men, spreken van “wit”, want dat is lijfelij- ker en biologischer dan het bredere begrip
“blank”.) Er zijn natuurlijk volop “witte mos- lims”, evenals bruine islamcritici. Bij wijze van voorbeeld van dit door elkaar haspe- len van donker en moslim, schreef De Stan- daard op 4 september 2015: “Oost-Europa is zo islamofoob dat de leiders liefst zo weinig mogelijk asielzoekers opvangen.” (“Waarom is Oost-Europa zo anti-islam? Oost-Europa, waar moslims niet welkom zijn.”)
Over de beladen term “islamofoob” een volgende keer. Nu willen we de aandacht vestigen op het door mekaar halen van het islamdebat met de migratie- en asielkwestie, waarin “racisme” een rol zou kunnen spelen.
Maar daar gaat het uitdrukkelijk niet om: de jezidi’s en vele Syriërs zullen qua uiterlijk niet opvallen in bijvoorbeeld Slovakije, dat zich trouwens bereid verklaard heeft gevluchte
niet-moslims op te nemen. Dezen verschil- len raciaal niet van hun islamitische landge- noten. Het onderscheid is er dus geen van ras, maar van religie. Assyriërs en jezidi’s stellen ook wat tijdelijke integratieproblemen, maar hun volgende generatie zal Europeaan met de Europeanen zijn. Van moslims daarente- gen verwacht men, ook al door de inmiddels zichtbare ervaring in West-Europa, dat zij elk integratiebeleid zullen weigeren.
Waarom is de Hongaarse premier Viktor Orban zo tegen de islam? De Standaard had hem gerust kunnen contacteren: een rege- ringsleider in het midden van de actualiteit is toch wel een interviewtje waard?
Nee, de krant verkiest het woord aan een gelijkgezinde te geven. “Omdat Hongarije een gesloten, blanke samenleving is… De mos- lims, met hun donkere gelaatstrekken, wor- den in de hoek van de Roma gezet”, zegt Endre Sik, onderzoeker bij een Hongaarse denktank. Hij duwt wel zeer plomp de levens- beschouwelijke factor uit de weg om de irre- levante rasfactor naar voren te schuiven.
Nogmaals, er is raciaal geen verschil tussen Syrische christenen en moslims. Maar dat is juist wat de krant wil verdonkeremanen.
Moslimracisme
De eerste islamcritici waren leden van Mohammeds eigen Quraisj-stam, ras- en taal- genoten dus. Alle slachtoffers van Moham- med waren Arabieren of in Arabië wonende Joden, die een verwant dialect spraken en ook op zicht nauwelijks van de Arabieren verschilden.
Er komt een klein beetje racisme voor in de Koran, namelijk waar de verdoemden op de Dag des Oordeels een zwart gezicht krij- gen, de gelukzaligen een blank. Er is wel veel racisme in de moslimgeschiedenis, voorna- melijk de negerslavernij en de hogere prijs die men voor “witten” op de slavenmarkt betaalde. Maar voor het huidige debat is het moslimracisme niet waar het om gaat. Islam is (en geen enkele islamtheoloog zal mij tegenspreken) monotheïsme plus het geloof dat Allah in 610-632 de frasen openbaarde die de Koran vormen.
Het voortouw in de islamkritiek wordt vandaag door ex-moslims genomen, in het Nederlandse taalgebied bv. door de Perzische jurist Afshin Ellian, de Marokkaanse roman- cier Hafid Bouazza en destijds de Somalische politica Ayaan Hirsi Ali. Mijn eigen eerste isla- martikel (maart 1989) ging over de rel rond de roman De Duivelsverzen van de Indiase ex-moslim Salman Rushdie.
De meest stelselmatige islamkritiek vindt men in het boek Why I Am Not a Muslim, van de Pakistaanse ex-moslim Ibn Warraq. “Niet het wahhabisme of de ‘radicale islam’ is het probleem, wel de islam zelf”, zegden recen- telijk Taslima Nasreen uit Bangladesj en Wafa Sultan uit Syrië.
Zeg hetzelfde als Europeaan en je wordt prompt een “racist” genoemd. De aange- haalde Aziaten worden zoveel mogelijk dood- gezwegen, omdat dat scheldwoord bij hen niet overtuigend zou klinken. Maar voor Euro- peanen is het een favoriete techniek om elk islamdebat in de kiem te smoren.
Koenraad elst
Handleiding voor het islamdebat (2)
Islam is geen ras. Dat is eigenlijk vanzelfsprekend, maar het Bestel spant zich in om daarover maximaal verwarring te zaaien. Strategisch is die bedoeld als stok in het wiel van ernstige islamkritiek. De allereerste regel van de logica is: a = a, “een term behoudt gedurende een volledige redenering dezelfde betekenis”, dus elke redene- ring over de islam wordt gesaboteerd als men kan doen geloven dat de islamreligie iets anders dan een religie is.
Wij worden verdrongen
Matthias Storme was één van de weinige intellectuelen die inzake de invasie van illegalen tegen de politiek correcte stroom durfde ingaan: “Wel bedreigt deze crisis de erfenis van de Verlichting”, verklaarde hij in De Tijd. “We slagen er niet in, met deze omvang van migratie, om vluchtelingen met die achtergrond te integreren. Het zal niet lukken op korte termijn, niet op middellange termijn en ik vrees ook niet op lange termijn. Ik raad iedereen aan een plan B te voorzien. Zorg dat je Europa kunt verlaten, want ik geloof niet a priori dat we de proble- men die op ons afkomen, de baas zullen kunnen. Culturen kunnen worden verdrongen. Dat bewijst de geschiedenis. De christenen in het Midden-Oosten zijn verdreven. Wie zegt dat dit hier niet kan gebeuren?” Storme benadrukte dat het niet onvermijdelijk zàl gebeuren, wel dat het kàn gebeuren. Impliciet en misschien onbedoeld, is dat een vlijmscherpe kritiek op het beleid van de huidige West-Europese regeringen, inclusief de Belgische, waarvan zijn eigen partij N-VA deel uitmaakt.
Nieuwsfeit van de week
Wat de islam níét is
De MR van premier Charles Michel wil ook in Franstalig België inburgeringstrajec- ten invoeren. Blijkbaar aarzelen de andere Franstalige partijen om dit pad te volgen. Er zijn wel meer regionale verschillen in de aan- pak van de asielcrisis.
De meeste Vlaamse partijen (N-VA, Open Vld, CD&V en ook de sp.a) pleiten voor een vorm van ‘tijdelijk’ vluchtelingenstatuut.
Theo Francken (N-VA) is voorstander van een erkenning met een beperkt verblijf van
één jaar, daarna eventueel verlengbaar met tweemaal twee jaar als de oorlog in het moe- derland aanhoudt.
Na vijf jaar krijgt men recht op onbeperkt verblijf. “Als het conflict voorbij is, help je hen bij de terugkeer”, zegt sp.a-voorzitter John Crombez. Van een verplichting kan volgens hem geen sprake zijn. “Als het conflict aan- sleept, dan moeten die mensen alsnog een aanvraag kunnen indienen om als vluchte- ling erkend te worden.”
Tijdelijk statuut
Dossier
16 september 2015
4
De Duitse voorganger
Bij Amerikaanse vrienden in East Dorset in Vermont hangt een foto van Skip Soper met Orville Wright. Terwijl haar echtgenoot Dick Soper zijn leven riskeerde als stuurman in de konvooien naar Archangelsk (hij overleefde twee schipbreuken door Duitse torpedo’s), werkte Skip als persoonlijke verpleegster van de bejaarde Orville Wright. Orville stierf in 1948, 77 jaar oud. Hij overleefde zijn vier jaar oudere broer Will zesendertig jaar want die stierf al aan tyfus in 1912. De broers kregen tezamen met hun zus Katharine een bijzon- der verzorgde opvoeding, met de klemtoon op lezen. Geen van de broers zou ooit trou- wen. Toen Katharine dat wel deed, weiger- den ze naar haar bruiloft te komen.
Orville was de meest ondernemende.
Hij begon al tijdens het middelbaar onder- wijs met een drukkerijtje. In 1893 startten de twee broers een fietsenzaak; ze produ- ceerden een eigen succesvolle fiets. Toen Orville een tyfusaanval kreeg, werd hij ver- zorgd door zijn zus en broer. Ter verstrooi- ing las Will hem de avonturen van de Duit- ser Otto Lilienthal voor. Lilienthal was een enthousiast vliegenier die zweefvliegtuigen bouwde. Van een hoogte van ongeveer vijf- tien meter zweefde hij naar de grond. In de hele wereld verschenen artikels en foto’s over hem (in Vlaanderen in De Europeesche Illu- stratie). Het was groot nieuws toen hij ver- ongelukte; een onverwachte windvlaag had hem opgetild en tegen de grond gesmakt.
De broers geraakten in de ban van zijn expe- rimenten en ze waren niet de enigen. Overal in de westerse wereld werd er geprobeerd om te vliegen.
Kitty Hawk
De Wright-broers hadden niet veel geld, waren geen ingenieurs maar ze lazen al wat verscheen. Ze raadpleegden specialisten en ze begonnen in hun vrije tijd een eerste vlieg- tuigje te bouwen van papier en bamboe, met twee vleugels en touwen om te sturen. Na een paar geslaagde tests crashte hun papie- ren vlieger, maar ze voelden dat ze op de goede weg waren. Ze bouwden vervolgens een zweefvliegtuig met een vleugelwijdte van zes meter en een ligplaats voor een piloot. En toen gingen ze op zoek naar een geschikte basis, om het lot van Lilienthal te vermijden.
Ze bestudeerden alle weerverslagen en in 1900 vonden ze Kitty Hawk, een bijna ver- laten eilandje, duizend kilometer verder, dat pal aan de Atlantische Oceaan lag en een zandstrand had om een mislukte landing op te vangen.
En het belangrijkste was een geregelde wind die in het goede seizoen niet harder woei dan vijftig kilometer per uur. Ze trokken met een tentje en een voorraad tomaten, eie- ren en beschuiten naar Kitty Hawk. Met wat geluk werden ze iedere week bevoorraad met koffie en drinkbaar water. Ze bestudeerden wekenlang de vogels; een bezoeker merkte verbaasd op dat ze na een tijdje met hun armen, polsen en gewrichten een perfecte imitatie brachten. Ze bouwden een nieuw zweefvliegtuigje volgens deze principes en na een tijdje kon Will honderd meter zweven.
Dan was het tijd om naar huis en hun fiet- senbedrijf terug te keren, waar ze een wind- tunnel bouwden met behulp van gas, want elektriciteit was er niet. Ze bouwden 38 soor- ten vleugels van ijzerzagen en ze zochten voortdurend naar de oplossing voor een cor- recte vluchtcontrole en het evenwicht in de lucht. Ieder jaar kwamen ze naar Kitty Hawk met een verbeterde versie van hun zwever.
Geregeld eindigde een vlucht met een crash.
Maar na duizend vluchten waren ze zeker dat ze konden opstijgen, draaien en landen. Ze moesten alleen nog een motor vinden.
Succes
De bekende motoren waren allemaal te zwaar. Eén van hun arbeiders bouwde dan maar zelf een motor van 75 kilogram. De broers lieten vervolgens handmatig propel- lers van hout maken. In september 1903 keer- den ze weer naar hun eilandje. Er zat inmid- dels wat spoed in de zaak, want overal waren
anderen ook druk bezig. Toen ze juist op Kitty Hawk waren, belandde hun grootste rivaal met zijn vliegtuig in de Potomac-rivier. De broers sleutelden verwoed verder, want aller- lei hulpstukken braken gemakkelijk. Het weer werd guur en de winter arriveerde, maar ze wisten dat er geen tijd meer was om te wach- ten tot het volgende jaar.
In regen, wind en zelfs sneeuw bleven ze verder experimenteren, tot ze eindelijk zeker waren dat alles juist zat. Op 14 december 1903 probeerde Wilbur op te stijgen. Hij kreeg het vliegtuig niet onder controle. Met een sprongetje was het toestel weer op aarde.
Drie dagen later mocht Orville het proberen.
Hij bleef twaalf seconden in de lucht over een afstand van 37 meter.
De bemanning van een weerstation hield hen heel de tijd in het oog. De broers gaven niet op en bij de vierde poging vloog Will een minuut lang over een afstand van 250 meter.
Orville trok naar het weerstation en meldde triomfantelijk hun succes aan de pers met een telegram.
De reactie was flauw. Hier en daar een ver- melding en ten slotte zelfs een stukje in de New York Times dat er grotendeels naast zat.
Een onverwachte wind liet vervolgens het geparkeerde vliegtuigje over de kop buite- len en de vleugels braken af. De broers haal- den hun schouders op, keerden naar huis en bouwden een nieuw exemplaar. Ze zoch- ten een geschikte weide in de buurt en her- begonnen met hun vluchten. De hele stad kwam kijken, want de broers waren inmid- dels echte piloten die hun primitief toestel uitstekend onder controle hadden.
Patenten en rechtzaken
Will en Orville waren echter ook zakenlui.
Ze boden hun toestel en eventuele verbe- terde modellen aan de Amerikaanse regering aan. Die was niet geïnteresseerd. De Britten kwamen even een kijkje nemen. De Fransen - met hun toekomstige oorlog tegen Duitsland altijd voor ogen - namen vliegen wel ernstig.
Ze hadden honderd jaar tevoren al een eerste luchtballon laten opstijgen, om de manoeu- vres van de vijand te volgen, en ze boden de Wrights een flinke som aan op voorwaarde dat hun vliegtuigjes geen amateurkunstjes toonden maar echt konden vliegen op een zekere hoogte en met voldoende snelheid.
Vliegtuigen werden een zaak van patenten en veel geld.
Een Amerikaanse wapenfabriek sloot een akkoord met de broers en zond Wilbur naar Parijs. Maandenlang werd er onderhandeld met de Fransen, terwijl ondertussen verschei- dene Franse vliegtuigbouwers ook probeer- den hun toestellen in de lucht te krijgen. Wil- bur en Orville bleven er stoïcijns bij, want ze waren overtuigd van de kwaliteit van hun pro- duct. Franse havenarbeiders slaagden erin bij de ontscheping een eerste vliegtuig stuk te krijgen.
Ten slotte arriveerde een nieuw toestel en de demonstratie begon in Le Mans. Wilbur (met witte boord) vloog twee minuten lang en landde op de vierkante meter. Maanden- lang gaf hij vervolgens demonstratievluch- ten voor alle gekroonde hoofden van Europa.
Orville demonstreerde een toestel in de VS, maar een propeller brak af en zijn passa- gier stierf. Na twee jaar keerde ook Wilbur naar huis. Inmiddels bouwden vijftien Franse fabrieken vliegtuigen met Wright-patenten.
Daar eindigde hun pilotenbestaan, op één moment na. Ze vlogen nog één keer in hun thuisstad en voor de eerste keer met Orville als piloot en Will als passagier; iets wat ze altijd hadden vermeden, zodat in het geval van een ongeluk één broer de zaak kon voort- zetten. Vanaf dan werden ze volledig in beslag genomen door de jungle van het zakenbe- staan, met allerlei processen wegens schen- ding van hun patenten, controles van nieuwe vliegtuigen en veel rechtzettingen, omdat sommigen niet geloofden dat zij de eerste succesvolle vliegtuigbouwers waren.
Jan neckers
Orville en Wilbur Wright
Pasgeleden verscheen over de gebroeders Wright, de twee mannen die voor het eerst echt vlogen, een nieuwe schitterende biografie, “The Wright Brothers”, geschre- ven door Pulitzerprijswinnaar David McCullough,.
TOOGPRAAT
Bewegingen in Syrische oorlog
De Syrische burgeroorlog woekert al sinds 2011. Wat begon met vreedzame straatpro- testen voor meer democratie en inspraak eindigde in een grotendeels sektarische bur- geroorlog. Na enkele jaren van een status quo, zijn er nieuwe ontwikkelingen.
Russische aanwezigheid
De eerste trend is de actievere Russische inmenging in het conflict. Deze week ver- schenen berichten in de media dat Rusland gevechtstroepen stuurt naar Syrië. Vooralsnog duidt de bescheiden omvang van die gevechts- troepen erop dat ze dienen om de provincie Latakia in handen van het regime te houden.
Het lijkt ons sterk dat Poetin zou besluiten een grote legermacht te sturen. Rusland zit in te slechte papieren om dat op een lange ter- mijn vol te kunnen houden en de herinnerin- gen van een soortgelijk avontuur in Afghani- stan is men nog lang niet vergeten. Wel zouden de aanwezige Russische militairen mee kun- nen strijden tegen IS. Dit verklaart de oproep van de minister van Buitenlande Zaken Sergei Lavrov om de militaire actie met de VS geza- menlijk te coördineren. Het lijkt ons ook dat de Russen zeer bevreesd zijn dat de NAVO of westerse militaire mogendheden, de vluch- telingencrisis gaan aangrijpen als een excuus om het Assad-regime aan te pakken. Dit ver- klaart het sturen van luchtafweerraketten en een onderzeeër met kernkoppen naar Syrië.
Volstrekt onbruikbaar tegen IS, maar wel een afschrikking tegen het Westen.
Assad onder druk
De tweede trend is dat de situatie voor Assad verslechtert. Twee weken geleden ver- schenen er berichten dat IS tot op enkele kilo- meters van het regeringscentrum in Damascus is genaderd. Ook waren er protesten van Dru- zen die regeringsgebouwen aanvielen omdat een sjeik met anti-Assadsympathieën werd gedood. Er waren protesten in Latakia van ala- wieten tegen de wetteloosheid van het Assad- regime. Deze week heeft het regeringsleger haar laatste olieveld en een belangrijke lucht- machtbasis moeten prijsgeven. Als we ervan uitgaan dat voornoemde berichten waar zijn, moet Assad zich zorgen maken.
Draagvlak militair ingrijpen
De derde trend is dat de vluchtelingencrisis in Europa de geesten rijp maakt om de militaire campagne tegen IS uit te breiden. Hierover lijkt
een westerse eensgezindheid te groeien, maar er is absoluut geen consensus welke vorm dat zal aannemen. Gaan gevechtsvliegtuigen ook IS-doelen in Syrië bombarderen? Het VK en de VS doen dat al, Frankrijk denkt eraan om dat te doen en de andere Europese landen doen het niet. Moeten er grondtroepen gestuurd worden? Indien ja, spreken we dan over een zeer beperkt aantal speciale eenheden, of over een grote expeditiemacht zoals bij de bevrij- ding van Koeweit? Zal dat militair ingrijpen zich ook richten tegen het Assad-regime of niet?
De finale vraag is: wordt met dergelijk ingrij- pen een schending begaan tegen het recht om geweld te gebruiken tegen staten (het jus ad bellum)?
Vluchtelingenprobleem
De laatste evolutie is de verdeeldheid bin- nen Europa die door de huidige vluchtelin- gencrisis wordt veroorzaakt. Over het instel- len van sancties, steun aan de rebellen en de aanpak van Syrië-strijders bestond er een lichte eensgezindheid. Dat geldt niet voor de aanpak van de vluchtelingen uit dit conflict. Hierover wordt de conservatieve premier van Honga- rije, Orban, sterk bekritiseerd, betreffende zijn beleidskeuzes. Hongarije bouwt een grenshek en zal het leger inzetten om zijn zuidgrens te bewaken. Vluchtelingen krijgen slechts een basisbescherming, dat wil zeggen, veiligheid maar geen onmiddellijke uitkering of een soci- ale woning. Die politiek wordt sterk bekriti- seerd door West-Europa.
Orbans beleid wordt zelfs vergeleken met nazipraktijken. Stelt u zich eens voor, een leger dat de landsgrenzen bewaakt, is dat echt een extreemrechtse maatregel of behoort dat tot de kerntaken van elk leger? Bovendien kan men de Hongaren niet verwijten dat zij min- der genereus zijn met sociale steun dan pak- weg België. Wanneer de eigen onderdanen het al niet krijgen of veel minder, waarom zou- den vluchtelingen dan wel meteen aanspraak kunnen maken op de ruimste sociale voor- zieningen? Het onbegrip voor de toestand in Oost-Europa veroorzaakt binnen de EU onno-
dig spanningen. JM
Asiel
Actueel 16 september 2015 5
Winst Catalaanse nationalisten kan spiegel zijn voor N-VA
Als de Catalaanse nationalisten na hun indrukwekkende manifestatie van vorige vrij- dag eind deze maand ook nog eens de verkiezingen winnen, kan dat de N-VA in verle- genheid brengen. De Catalaans-nationalistische partijen van links en rechts trekken op 27 september met een eenheidslijst naar de stembus, op zoek naar een meerderheid in de Catalaanse parlementsverkiezingen. Die verkiezingen worden de facto een volks- raadpleging over een ja of neen aan de Catalaanse onafhankelijkheid, die de nationa- listen over anderhalf jaar (ten laatste maart 2017) beloven uit te roepen.
In Barcelona trokken vorige vrijdag, op hun nationale feestdag (Diada), voor de zoveelste keer een massa Catalanen de straat op om die eis kracht bij te zetten. Volgens de organisa- toren waren het er 2 miljoen (overgenomen door De Tijd), volgens de Catalaanse politie 1,5 miljoen (overgenomen door De Morgen), volgens Reuters honderdduizenden (overge- nomen door De Standaard), volgens Spaans- gezinde bronnen 500.000. Wat maakt het uit.
Op een totale bevolking van 7,5 miljoen Cata- lanen is dat indrukwekkend veel.
De eenheidslijst ‘Junts pel Sí’ (Samen voor Ja) verenigt de centrumrechtse partij van rege- ringsleider Arthur Mas (CDC) en het links- republikeinse ERC. Niet lang geleden schreven we hier dat het op 27 september spannend zou worden. Een peiling van CIS, het officiële Spaanse peilingbureau, gaf de separatistische lijst 38,1 procent van de stemmen (goed voor 60 of 61 zetels) en de linkse nationalisten van CUP zou 5,9 procent halen (8 zetels). Samen dus met de hakken over de sloot en met 44 procent van de stemmen goed voor 68 van de 135 zetels. Volgens een peiling in El Mundo (7 september) zou het ja-kamp dan weer “met gemak de absolute meerderheid halen”.
Het valt af te wachten of dat monsterver- bond na een eventuele overwinning 18 maan- den bestuurlijk stand kan houden. “Ideolo- gisch klopt dit CDC-ERC huwelijk natuurlijk van geen kanten”, stelt VRT-correspondent Sven Tuytens vanuit Spanje. De Diada maakt indruk, de ‘Junts pel Sí’ voert een ijzersterke campagne samen met een al even sterke onaf- hankelijkheidsbeweging.
Knipperlichten
Bij winst wordt er meteen gestart met de opmaak van een Catalaanse grondwet en de uitbouw van een onafhankelijke staat. Maar er branden nog een aantal knipperlichten.
De CDC van Mas kreeg klappen bij de gemeenteraadsverkiezingen van mei. Voor Ada Colau, de nieuw verkozen burgemeester van Barcelona, zijn sociale thema’s belang- rijker dan onafhankelijkheid. Dat geldt ook voor groene en linkse bewegingen buiten de ERC. Ter rechterzijde is ook Ciutadans tegen een unilaterale onafhankelijkheidsverklaring.
Hoe sterk is, blijft of wordt die “Catalaanse”
tegenstand?
Tegenwind komt er ook uit Spanje. De Par- tido Popular van de Spaanse premier Mariano Rajoy joeg in geen tijd een snelle wetswijzi- ging door het Spaanse parlement om politici die hun regio onafhankelijk verklaren, aan te houden en te veroordelen. “Een goede zaak voor de onafhankelijkheidsbeweging”, aldus Tuytens. Dat de Spaanse minister van Defen- sie Morenés vorige week in bedekte termen dreigde met een interventie van het leger als het Catalaanse parlement de onafhanke- lijkheid zou uitroepen, zal Mas en co allicht nog wat extra stemmen opleveren. Ook een politie-inval in het kantoor van de partij van Mas zette kwaad bloed. De politie zocht naar bewijsmateriaal voor smeergeldbetalingen en illegale partijfinanciering.
In De Tijd is Jean van Empten positiever dan Tuytens. “Als er een Catalaanse meer- derheid voor de afscheuring komt, dan zal
Madrid onvermijdelijk moeten onderhande- len. Niet makkelijk, want op 20 december zijn er al Spaanse parlementaire verkiezingen…”
Bart Maddens wijst in De Standaard op nog een probleem voor de Catalaanse nationa- listen: de hallucinante desinteresse van de internationale gemeenschap. “De regerende Partido Popular is zijn franquistische roots duidelijk nog niet helemaal ontgroeid… Rajoy hengelde vorige week met succes naar poli- tieke steun vanuit Berlijn en Londen. Zowel Angela Merkel als David Cameron stak een waarschuwende vinger op richting de Cata- lanen. Het angstzweet begint de Europese machthebbers nu echt wel uit te breken.”
En hier?
Het zou behoorlijk gênant zijn voor de N-VA mocht premier Charles Michel (MR) zich bij de pro-Spaanse steunbetuigingen van Merkel en Cameron aansluiten. “Ondertussen blijft het wachten op een duidelijke pro-Catalaanse steunbetuiging vanwege de N-VA”, besluit Maddens.
Het moet zijn dat Maddens een opiniestuk op Knack.be (19 juli) van Mark Demesmae- ker, Peter Luyckx en Jan van Esbroeck heeft gemist. Luyckx verstuurde vorige week nog een persmededeling. De N-VA wil dat onze parlementen “niet blind zijn voor de Cata- laanse kwestie”.
Op Vlaams niveau zijn er goede contac- ten tussen minister-president Bourgeois en Artur Mas, president van de Catalaanse rege- ring. In maart van dit jaar werd Bourgeois door Mas ontvangen in Barcelona, op juli kwam Mas naar Brussel naar de ambtswoning van Bourgeois. Beiden ondertekenden er toen het nieuwe samenwerkingsprogramma 2015- 2017.
Het is afwachten naar het verkiezingsre- sultaat van 27 september. Wat als de “inde- pendisten” een meerderheid halen? Hoe zal dan de Belgische federale regering met eerste
www.dewijnboeren.be/acties promocode: pallieterke
Zuid-Afrikaanse wijnen (Vonkel Fontein)
Groepsaankoop tot 07/11/2015 Gratis levering op 21/11/2015 bij u thuis
Exclusief voor lezers van ‘t Pallieterke!
minister Charles Michel en minister van Bui- tenlandse Zaken Didier Reynders reageren?
De Catalaanse verkiezingen en wat er volgt, zullen de N-VA ertoe aanzetten even in de spiegel te kijken.
Over een paar weken weten de kiezers van die partij of De Wever met zijn pragmatische keuze voor het confederalisme en met zijn strategisch geduldige aanpak om dat stap- voets dichterbij te brengen, zal aankijken tegen een mogelijk (eerste) bewijs dat een radicalere Catalaanse weg naar onafhanke- lijkheid succesvol kan zijn.
Schotland
De N-VA-voorzitter gaat er allicht van uit dat een meerderheid van de Vlamingen hem in zijn keuze volgt, en iets minder staat te springen voor het snelste jaagpad naar het einddoel.
Een radicale, sympathieke en pluralisti- sche onafhankelijkheidsbeweging van enige allure moet hier nog geboren worden. Deels omdat de N-VA zelf daar (voorlopig?) wei- nig belangstelling voor toont, maar evenzeer omdat sommigen die er wel om roepen hard hun best lijken te doen om de sympathie van de brede bevolking voor die beweging margi- naal te houden.
De Schotse nationalisten hebben hun onaf- hankelijkheidsreferendum verloren, maar staan in het Verenigd Koninkrijk sterker en verder dan ooit. De Catalaanse nationalisten maken een mooie kans om hun verkiezingen te winnen, maar zijn daarna nog niet thuis.
De kans is niet onbestaande dat De Wever vaststelt dat de Catalanen, net zoals de Schot- ten, zullen ondervinden dat - om het einddoel langs de kortste weg te bereiken - er tussen droom en daad al eens praktische bezwaren in de weg staan. Maar stevig op stap naar ver- regaande autonomie, dat zijn de Catalanen en de Schotten wel. De Vlamingen ook?
AnjA Pieters
De Nederlanden Verenigd
Een keurploeg van de slinkende Vlaamse beweging was zaterdag aanwezig op een sym- posium over de eengemaakte Nederlanden (1815-30) in de Albertina-bibliotheek. De orga- nisator was De Nederlanden Verenigd, een vereniging ad hoc geleid door Jan Verleysen, voorzitter van de Marnixring, en met als spreek- buis Johan van Slambrouck, oud-voorzitter van Voorpost.
Germanist Peter Debrabandere hield het genoegzaam bekende pleidooi voor taaleen- heid, tegen het postmoderne pluralisme van tussentalen. Econoom Pieter Vandermoere, voormalig VVB-interimvoorzitter, pleitte voor de economische integratie van Noord en Zuid.
Hij bracht in herinnering dat Willem I hier veel voor gedaan heeft, van de Société Générale tot het kanaal Gent-Terneuzen. In zijn plei- dooi voor een hechtere samenleving stelt hij vast dat discrete beleidsmakers hier al meer bereikt hebben dan algemeen gedacht. Hij noemde ook even de merkwaardige (en echt niet onschuldige) verhindering van normaal spoorverkeer tussen de verschillende Vlaamse en Nederlandse steden, een obstakel voor de integratie dat nu eindelijk eens moet verhol- pen worden.
Een improviserende Thierry Baudet pikte daarop in en betrok het op zijn eigen situatie van noorderling die vaak en graag in het Zuiden komt. In Nederland is de “Groot-Nederlandse
gedachte” een scheldwoord, geconnoteerd met de vooroorlogse NSB. Nederlanders, veel meer nog dan Vlamingen, zijn beschroomd voor alles wat naar natioalisme ruikt. Nochtans vindt Baudet het nationalisme inherent vreed- zaam, tevreden met het eigen grondgebied;
terwijl het imperialisme onverzadigbaar is. De EU volgt het imperiale model: postnationaal en inherent multiculturalistisch. Daarentegen, de rechtsstaat en democratie kunnen alleen bestaan in een natiestaat. Dus: “Wij hebben alle troefkaarten, dat maakt het debat tot een feestje.” Mits het mag plaatsvinden.
Vanslambrouck pleitte tenslotte openlijk voor een hereniging van de Nederlanden, vol- gens hem de enige manier om in de wereld mee te tellen. De Waalse gewesten behoren daar niet toe, maar zij zijn na de boedelschei- ding welkom als goede buren.
De viering van de eenwording in 1815 valt toevallig samen met een doodtij in de Vlaamse strijd, nu de N-VA alle Vlaamse eisen tot min- stens 2019 bevroren heeft. De stemming onder het toch al Nederlandgezinde publiek (die ook elders in Vlaamsgezinde kringen voelbaar is) was er dan ook één van toewending tot het Groot- of het Heel-Nederlandse ideaal, weg van de flamingantische Kleinstaaterei. De splitsing van België wordt dan geen verkleining maar een vergroting.
DK
Op de korrel
• Brussels burgemeester Mayeur vindt dat Theo Francken de vreemdelingen niet humaan genoeg opvangt.
• Tja, als dat wordt gezegd door een humane Vlamingen(op)vanger, zal ’t wel waar zijn zeker?
• Zou die vallende kraan in Mekka de wil van Allah kunnen geweest zijn?
• De Zeverende Dag over het vluchtelingenprobleem met verschillende partijen, maar NIET met de partij die het al bijna dertig jaar heeft zien aankomen…
• De vader van de 3-jarige Aylan bleek zelf een mensensmokkelaar te zijn die het bootje bestuurde dat gekapseisd is…
• En als je dan Karel de Gucht hoort zeggen “Je suis Aylan”, wat denk je dan?…
hvo
Politie-PoliCe
Bij de centrale diensten van de politie blijkt wordt maar 47 procent van de jobs door Nederlandstaligen ingevuld, zo blijkt uit cijfers die Barbara Pas (Vlaams Belang) opvroeg en kreeg van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Die 47 procent, dat is vijf pro- cent lager dan waar de Nederlandstaligen conform de taalkaders recht op hebben (52 procent). Dat betekent dat 226 van de 4553 betrekkingen door Franstaligen worden bezet, zegt Barbara Pas. En die ooit afgesproken taalkaders liggen dan weer bijna acht procent lager dan de optelsom van de Vlaamse en de Vlaams-Brusselse bevolking. “De taalkaders zijn discriminerend zijn voor de Vlamingen, want zij maken nog altijd bijna 60% van de bevolking in dit land uit”, aldus nog Pas. Ze vroeg minister Jambon om dringend maatre- gelen te treffen om die discriminatie van de Vlamingen op korte termijn weg te werken.
Wanneer krijgt die dat voor mekaar?
De OCMW-voorzitter van Maarkedal, Joris Nachtergaele (N-VA), stelde begin deze maand voor asielzoekers nuttige karweitjes te laten opknappen. Opruimen van zwerfvuil, werken bij de Groendienst, meehelpen in een rusthuis...
Vrijwillig, maar toch ‘met lichte dwang’! Oei! Ex-Eurocom- missaris De Gucht sprong daar onmiddellijk op. Zoiets kan volgens hem niet. Hij vindt het een slecht idee.
De Gucht, inmiddels omhooggevallen naar een postje bij Proximus (zeker niet als grondwerker) gruwt van alles waar Theo Francken, staatssecretaris voor Asiel en Migratie en ook al N-VA’er, voorstander van is. ‘Heel wat asielzoekers staan op de wachtlijst om een handje toe te steken in het centrum, waarom dan geen handje helpen bij de gemeente waar ’t cen- trum ligt?’, twitterde die. Francken heeft volgens de ex-Euro- commissaris het uiterlijk van een concentratiekamp-bewaker.
Theo dacht in zijn stoutste dromen waarschijnlijk aan de her- oprichting van de vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen. Wij hebben ze nog weten komen naar hun barakken in Zandvliet.
“Zandvliet, trots der Noorderwinden”, zongen ze in hun liede-
ren. Ze kwamen daar om, met schop en kruiwagen, het Nieuw Buitenschor in te dijken. Dat werd nadien een ongemeen rijk landbouwgebied, waar eerst vlas en koolzaad op gewonnen werd en nadien aardappelen, tarwe en suikerbieten. Die vrij- willigers deden het voor niets. Waarom zouden asielzoekers die erkend worden als politiek vluchteling en die een leefloon krijgen, in ruil geen gemeenschapsdienst doen? Zelfs voorzit- ter Gwendolyn Rutten van Open Vld liet verstaan dat het leef- loon niet zomaar ‘een blanco cheque’ kan zijn. Maar De Gucht, die nog altijd denkt dat hij het voor het zeggen heeft, beslist er anders over. Of niet?
**********
Aan kleuterschool “De Bijtjes” in Antwerpen werd vorige week geprotesteerd door een dertigtal vrouwen van het gekende type. Een schooljuf zou volgens een moeder een vijfjarig jongetje geslagen en opgehangen hebben. De aan- klacht had veel weg van een eerder protest tegen een “geweld- dadige” juf van kleuterschool “De Blokkendoos” op het Kiel.
Ook daar nam een moeder, die eerder in Nederland al voor ophef op een school had gezorgd, het initiatief in het protest.
De klacht van de ouders werd afgewezen, maar zij gingen in beroep. De juf diende op haar beurt een klacht in wegens las- ter en eerroof en eiste een schadevergoeding van 10.000 euro.
De rechtbank moet binnenkort uitspraak doen. In de zaak van
“De Bijtjes” blijkt dat de beschuldigende moeder bijna twee jaar geleden al een personeelslid van een kleuterschool in Bor- gerhout bedreigd heeft.
Zij is dus niet aan haar proefstuk. Ook toen maakte ze amok aan de schoolpoort en dreigde ze naar de politie te stappen.
Dat deed zij uiteindelijk niet. Intussen is ze in de zaak van “De Bijtjes”, door haar advocaat aangemaand te zwijgen. Veelbete- kenend. De betrokken schooljuf krijgt van overal de raad klacht neer te leggen bij de rechtbank. Zelfs de vakbond ACOD raadt haar aan dit te doen. Het moet eindelijk maar eens gedaan zijn met het klakkeloos beschuldigen van schooljuffen die over het algemeen zeer goed werk leveren en die op den duur zodanig moegetergd zijn dat ze er de brui aan geven. Burn-out heet dat tegenwoordig. En de schuldigen, de aanklaagsters en de beroepsbetoogsters van het gekende type aan de schoolpoort
gaan vrijuit? Of niet? Pagadder
Pagaddertoren
En de vrijwillige Arbeidsdienst dan?
Wij willen Willem weer...
Willem I en Brussel, het is geen evidente link. Onterecht, want de stad speelde wel degelijk een belangrijke rol voor de vorst. En omgekeerd. Verschillende gebouwen danken we aan zijn beleid. Enkele voorbeelden.
Een exhaustief overzicht zou ons te ver brengen, maar het mag toch eens benadrukt worden dat verschillende initiatieven genomen werden (worden?) om de 200ste verjaardag van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (VKN) en de persoon Willem I in de kijker te plaatsen.
Zopas nog in de vorm van een naar verluidt erg informatief symposium, georganiseerd door
‘De Nederlanden verenigd’. Het gebeuren vond in Brussel plaats, wat als een extra symbool kan tellen. De link tussen - dixit Geert Vanistendael - de grootste vorst die we ooit hadden en Brussel wordt niet snel spontaan gemaakt, toch is die er op meerdere vlakken. Niet alleen was Brussel samen met Den Haag één van de roterende hoofdsteden van het VKN. Op 21 septem- ber zal het precies twee eeuwen geleden zijn dat net in Brussel Willem I ingezworen werd.
Bovendien bevinden er zich in Brussel wel wat gebouwen die aan Willem I te danken zijn.
Neem de Kruidtuin, vandaag een Franstalig cultureel centrum. Kort na zijn eedaflegging in het Brusselse stadhuis bezocht Willem de plek waar dit gebouw zou worden opgetrokken.
Vlak voor hij van het Zuid-Nederlandse toneel verdween, werd het opgeleverd.
Ander voorbeeld: het Academiënpaleis, toen nog het Paleis van de Prins van Oranje genoemd. Opgetrokken tussen 1823 en 1828 was het de permanente verblijfplaats van kroon- prins Willem (Willem II) en zijn Russische echtgenote. Hij droeg de titel van hertog van Bra- bant en het was in die hoedanigheid dat hij er resideerde. Ook nog na het ‘rampjaar 1830’, zoals het klassieke werk van Gerard Knuvelder getiteld is.
Het kanaal Brussel-Willebroek, dat al sinds de 16de eeuw bestaat, is één van de oudste van Europa, maar Willem verlengde het naar Wallonië. De man die het plan uitwerkte, was A.J. Barthélemy, lid van de Tweede Kamer van de Staten-Generaal en raadgever bij de kroon- prins-regent in Brussel. De bouwwerken werden in 1827 gestart. De laan langs het kanaal heet nog altijd Barthélemylaan.
Misschien wat minder bekend bij het grote publiek, maar beslist een ommetje waard wan- neer men zich in de binnenstad begeeft, is het Groot Godshuis. De gedenkplaat binnen is misleidend: 1835. In werkelijkheid slaat dat jaar op de integratie in het Groot Godshuis van het Pacheco-Instituut. Van dan af werd de volkse benaming van het Godshuis ‘den Pasjekko’.
Het echte bouwjaar staat nog op de achtergevel. Egenis Senibus MDCCCXVI, voor de noodlij- dende ouderen 1826. Ook de huizen rond het Godshuis dateren uit de Hollandse tijd, in wat sommigen ‘de stijl van protestantse tempels’ noemen. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
16 september 2015
6
Demir verlaat Antwerpen
Kamerlid en Antwerps districtsburgemees- ter Zuhal Demir (N-VA, 35 jaar) verhuist naar Genk. De gedreven advocate en nationale poli- tica, in de politiek terechtgekomen via Jan Jam- bon, wil dichter bij haar zorgbehoevende moe- der wonen en zal zich ook in Limburg politiek engageren.
Demir trekt naar eigen zeggen niet om poli- tieke redenen weg uit Antwerpen. Ze blijft Kamerlid en wil voortaan in Limburg politiek meedraaien en zich op termijn ook daar in de lokale politiek engageren. Demir was “bur- gemeester” van het district Antwerpen, met 180.000 het grootste in Antwerpen.
“Bijna elk weekend ben ik in Genk om te hel- pen, soms ook in de week. Altijd van Antwer- pen naar Genk en terug. Dat heeft me doen nadenken. Waarom zou ik niet terug in Genk gaan wonen? Eens Limburger altijd Limburger.
Eens Genkenaar altijd Genkenaar.” Zuhal Demir en Meyrem Almaci (Groen) zijn behalve tegen- standers ook goede vriendinnen, en Almaci kreeg vanuit Brussel regelmatig een lift van Demir in de late avonduren, wanneer er geen treinen meer rijden naar Antwerpen.
“Ik kan haar heel goed volgen. Ik ben zelf ook een familiemens”, reageert Almaci. Of er meer aan de hand is dan familiale zorg is niet dui- delijk. In Gazet van Antwerpen herinnert Lex Molenaar eraan dat Demir na de lokale ver- kiezingen van 2012 om “vage redenen” geen schepen werd in het Antwerpse stadsbestuur.
Molenaar insinueert dat “volgens sommige bronnen binnen haar partij” Liesbeth Homans liever geen tweede leading lady van de N-VA naast zich zag.
“Er zijn Zuhal Demir officieel geen beloften gedaan over haar aanwezigheid op de N-VA- lijsten voor de lokale verkiezingen van 2018”, voegt Molenaar daar gewillig aan toe. Demir wordt als districtsburgemeester van Antwer- pen opgevolgd door haar partijgenoot en dis- trictsschepen Paul Cordy (N-VA) die bij de Uni- versiteit Antwerpen verantwoordelijk is voor de werkstudenten en het afstandsonderwijs.
Cordy is ook bekend als hoofdregisseur van het jaarlijks Vlaams Nationaal Zangfeest. Het Belang van Limburg ging al eens polsen in Genk.
Bij de gewone Turken en Koerden was er weinig commentaar op de komst van het par- lementslid. Hooguit een woord over haar “half- naakt” (sic) opduiken in P-Magazine. Ze is er vooralsnog niet zo bekend. Politieke tegen- standers merkten wel op dat Demir met haar
“harde” en “rechtse” standpunten over werk- loosheid niet zal scoren in de Turks-Koerdi- sche gemeenschap. De N-VA zit in Genk in de oppositie.
Verliest Quick zijn meerderheid?
Niet de komst van tientallen Syriërs naar Kortrijk of de sluiting van Radio 2 in zijn stad baren burgemeester Vincent van Quickenborne kopzorgen, wel de vraag of hij maandagavond nog over een meerderheid zal beschikken.
De eerste nazomerse gemeenteraad belooft alvast een pittige zitting te worden. Niet alleen staan er 24 agendapunten en 11 interpellaties op de rol, ook dienen enkele heikele punten aan bod te komen. Eén heeft betrekking op het gewezen N-VA-gemeenteraadslid Steve Van- neste, altijd hij weer.
Tot nu toe was hij nog steeds voorzitter van de vzw Stedelijke Musea. Hij dient dus vervan- gen te worden en dat moet maandag gebeu- ren. Samen heeft de oppositie negentien stem- men. Steve heeft laten weten dat hij tegen zijn vervanging zal stemmen; maakt twintig. Nu is het wachten op wat schepen Waelkens zal doen. Zij heeft haar weggejaagde partijgenoot steeds gesteund. Als zij of een andere N-VA’er tegenstemt, is de stadscoalitie haar meerder- heid kwijt (in totaal 41 zetels). De stemming hierover is geheim. Niet te verbazen dat Quick dezer dagen op van de zenuwen door de Kort- rijkse straten stapt.
Nieuwe N-VA’ers
In Wellen hebben de ex-N-VA’ers Marc Beer- tens en Mario Vanvoorden een eigen partij opgericht: Gezond en Veilig Wellen (GVW).
De twee onafhankelijke raadsleden trokken in oktober 2013 de deur bij N-VA-Wellen achter zich dicht, na interne strubbelingen met partij- genoten. Zij waren de enige raadsleden voor de partij en zetelden sindsdien als onafhankelij- ken. Omdat, naar eigen zeggen, zij een andere kijk hadden op de politiek. Beertens: “Mario en ik hebben dan ook beslist om onze politieke ambities verder te zetten voor alle Wellenaren onder de vorm van een eigen en lokale par- tij. Wij willen een positief verhaal naar buiten brengen.” Het doet nu reeds de ronde: GVW staat voor Gezond en Veilig Wellen maar, als wij sommige inwoners mogen geloven, ook voor Gek van Wellen. De keuze is aan de Wellenaars.
Exit Radio 2
Gisteren lekte de transformatienota uit waarmee de VRT tegen 2020 zo’n 25 miljoen
euro op jaarbasis wil besparen. Net zoals alle overheidsdiensten en instellingen moet ook de VRT de buikriem aanhalen. Maar de manier waarop doet wel vragen rijzen: de radiohui- zen van Leuven en Gent blijven, die van Has- selt, Kortrijk en Antwerpen sluiten de deuren.
Meteen nadat het nieuws naar buiten kwam, schortte Radio 2 Limburg zijn nieuwsbulletins van 15 en 16 uur op.
“Geen commentaar, wij hebben het nieuws nog maar net vernomen”, verklaarde Roeland Geladé, de programmaverantwoordelijke. Eén ding is zeker: de verslagenheid bij de Limbur- gers is groot. Een medewerker: “Een halfjaar geleden pakte men onze avondprogramma- tie af, maar kregen wij garanties. Nu zet men opnieuw het mes erin.”
Daar gaat ze
Barbara Bonte, Vlaams Parlementslid van Vlaams Belang, heeft vorige week ontslag genomen. De combinatie van moederschap en politica bleek zwaarder dan gedacht. Bar- bara Bonte werd verkozen in 2014, maar was daarvoor al enkele jaren actief als parlemen- tair medewerkster van de Vlaams Belang-frac- tie. Zij wordt opgevolgd door Ortwin Depoor- tere die al eerder federaal parlementslid was en gemeenteraadslid was in Gent.
En hij is terug
Begin juli werd Wim Jorissen, Mechels sche- pen van Economie, door zijn partij N-VA opzij- geschoven en zijn bevoegdheden ontnomen.
Er waren al langer spanningen tussen Wim Jorissen en de Mechelse afdeling van de N-VA.
Jorissen ging echter in beroep bij de natio- nale partijraad en kreeg daar grotendeels gelijk.
Maar een terugkeer naar de plaatselijke poli- tiek zit er niet in. Daarvoor is de breuk met zijn N-VA-kameraden van weleer te groot. Joris- sen blijft nog wel schepen tot eind van dit jaar en wordt dan opgevolgd door CD&V’er Hamid Riffi, zoals vroeger door de coalitiepartners afgesproken.
