Taal is de spiegel van de ziel

Taal is de spiegel van de ziel

Een pleidooi voor een rechte rug en meer liefde voor “kwetsbare” bewoners Rachida Oucheikh (TIWOS) & Rian Peeters (Freelance volkshuisvester)

Stellingen:

1. Door de strakkere regels zijn de kansen op goed wonen voor de allerzwaksten een beetje verbeterd. Onder de vlag van leefbaarheid in buurten dreigen deze kansen weer om zeep te worden gebracht.

2. Kijk voor de beoordeling van buurten vooral naar wat ze kunnen betekenen voor de bewoners en voor de stad.

3. Alles wat aandacht krijgt groeit. Kies niet voor slappe oplossingen zoals minder doelgroep en minder sociaal maar pak keihard door: meer aandacht voor de buurt en liefde voor je bewoners.

Inleiding

De rapporten “Veerkracht in corporatiebezit” over de samenhang tussen wijken met een groot aandeel corporatiewoningen en de achteruitgang van leefbaarheid en veiligheid heeft tot pittige gesprekken geleid. Het beeld dat een toename van het aandeel “kwetsbare” mensen in buurten de oorzaak is van het dreigend ontstaan van getto’s (het is vijf voor twaalf) en de claim dat het vervangen van een deel van de goedkope woningen door dure woningen en daarmee de instroom van kennelijk

“betere” mensen heeft geleid tot leefbare en veilige wijken heeft ons volkshuisvestingshart geraakt.

Als we spreken met bestuurders krijgen we te horen dat wij het niet zien dat er probleemwijken zijn met ondermijning door de georganiseerde criminaliteit waar bewoners een gemakkelijke prooi vormen en waar kinderen grote achterstand hebben en zonder ontbijt op school komen. Als we spreken met collega’s in buurten weten ze precies wat er op welke plek, in welk portiek aan de hand is en handelen wanneer dat nodig is. Er is soms gedoe maar er zijn zeker geen onleefbare of onveilige buurten, zeker niet in Tilburg. Als we spreken met bewoners vinden de meesten dat ze goed wonen.

We hebben gemerkt dat in de toon van het debat is terug te lezen wat de insteek van de deelnemers is, waar hun hart ligt en wat de logica van hun aangedragen oplossingen is. Het onderzoek in opdracht van Aedes wordt bijvoorbeeld gebruikt om de oude positie van woningcorporaties terug te veroveren

en de verhuurdersheffing van de baan te krijgen.¹ Er is echter meer aan de hand en er moet meer gebeuren. Het grootste probleem in de volkshuisvesting is niet de leefbaarheid van buurten maar de beschikbaarheid en de betaalbaarheid van woningen. De meeste oplossingen om leefbaarheidsproblemen tegen te gaan zorgen voor het verergeren van de grootste problemen: ze leiden tot minder en duurdere woningen voor de mensen met de minste mogelijkheden.

Sociale woningbouw: Oplossing of probleem

Sociale woningbouw heeft een dubbele betekenis. Enerzijds als volwaardig segment op de woningmarkt en anderzijds als een sociale voorziening, een vangnet voor mensen die anders nergens meer terecht kunnen. In de discussie over de toekomst wordt gevreesd voor marginalisering van de volkshuisvesting tot het laatste, als een verzamelplaats voor hulpbehoevenden en marginalen:

“mensen met een vlekje”.

In het pleidooi voor een bredere volkshuisvesting wordt gewezen op de functie van de volkshuisvesting als oplossing voor marktfalen waardoor jongeren, politieagenten, onderwijzers en verplegend personeel niet meer aan een woning kunnen komen. De vraag is of dat niet dweilen is met de kraan open in een woningmarkt die aan alle kanten lekt. Er lekken woningen weg die gebruikt worden als airbnb, 2e woning of tijdelijke bewoning. Er lekt kapitaal weg uit het domein van wonen als gevolg van de hoge rendementen voor investeerders, prijsstijgingen die woningeigenaren in hun zak steken en de verhuurdersheffing door de overheid. Veel partijen verdienen goed aan wonen. De woningmarkt is in hoge mate systeemgevoelig en daardoor inefficiënt. Voorbeelden: de voordeurdelers regeling staat het delen van woningen door starters in de weg, de huurtoeslag heeft woningcorporaties in staat gesteld huren voor de laagste inkomens te verhogen, de kooprijzen worden meer bepaald door de leencapaciteit van kopers dan door de bouwkosten of door schaarste.

Gevolg is een groot verschil in woonlasten en perspectief op vermogensopbouw tussen woningeigenaren en huurders.

De vraag is of woningcorporaties tegen dat licht gezien, zich als klapstoeltjes voor de woningmarkt moeten laten gebruiken. De ouderen onder ons herinneren zich nog de tv campagne van Aedes om huren als volwaardige mogelijkheid naast kopen te zetten.

Over bewoners

Termen zoals “kwetsbare mensen”, “mensen met een rugzakje”, “verwarde personen”, “mensen die alleen bezig zijn met overleven”, zijn (onbewust) kwetsend en stigmatiserend. Het zorgt voor een grote kloof tussen hen en ons, de “normale” mensen. Ze worden daarmee weggezet als een groep die

1 Van de zeven oplossingen zijn er vier gericht op het vergroten van de instroom van mensen met een hoger inkomen door betere woningen en hogere huren, twee zijn gericht op het verminderen van de instroom van kwetsbare mensen en één oplossing is gericht op een sociale buurtaanpak.

2 Zie ook het artikel van Julia Cornelissen in VN van 26 augustus 2019 “Sociale woningbouw is een oplossing, geen probleem”.

problemen veroorzaakt in de buurt, als “een casus” in plaats van “normale” mensen die af en toe een probleem hebben waar soms de buren ook wat van merken.

Mensen zijn meer dan een casus, een portemonnee of andere kenmerken. Er zijn verschillende soorten van “kwetsbare mensen” (financieel, mentaal, gezondheid) en met verschil in perspectief (afnemend, toenemend, wisselend)³. We moeten waken voor een spraakgebruik dat zou kunnen leiden tot dehumanisering; het staat het zicht op kwaliteiten en potenties van mensen in de weg.

Mensen die soms even overprikkeld zijn en gefrustreerd omdat ze moeilijk mee kunnen in onze ingewikkelde maatschappij zouden op extra compassie moeten kunnen rekenen. Het spreken over concentratie van kwetsbare mensen als oorzaak van leefbaarheidsproblemen is een vorm van profilering. Profilering van groepen mensen op basis van een enkel kenmerk is maatschappelijk ongewenst zoals recent discussies bij politie en belastingdienst hebben laten zien. Beter is te spreken in termen van draagkracht (de potentie en beperking van bewoners) en draaglast (de aard en zwaarte van de problemen) waarbij elke situatie opnieuw wordt bekeken.⁴

Over wijken

Wanneer wordt gesproken over kwetsbare wijken waar de leefbaarheid onder druk staat en de voorgestelde oplossingen, weerspiegelt de toon van het debat en de woorden die gekozen worden de insteek van de sprekers. Wij zien vier verschillende perspectieven waarmee naar de leefbaarheid in buurten wordt gekeken:

1. het perspectief van bestuurders, de ideologie (wat is het mensbeeld, het ideaalbeeld voor de stad en de maatschappij);

2. het perspectief van de vastgoedeigenaar;

3. het perspectief van de markt, de woningzoekenden (het imago);

4. het perspectief van bewoners in de buurt.

Het veerkracht rapport is gedreven door ideologische opvattingen over wat een goede wijk hoort te zijn: een ongedeelde stad en het ideaal van actief samenleven, de samenredzaamheid. De oplossing wordt gezocht in menging van verschillende inkomensgroepen, niet te grote achterstand ten opzichte van het gemiddelde en de instroom van in hun omgeving sociaal actieve bewoners (geen accountants maar onderwijzers).

Het oogpunt van de vastgoedeigenaar wordt vooral gedreven door rendement en de toekomst van de vastgoedwaarde. De oplossing wordt gezien in investeren in stenen en hogere huren.

Voor de woningmarkt en woningzoekenden is het beeld dat in de stad over een buurt bestaat belangrijk: het imago. De oplossing wordt gezocht in verminderen van aandeel sociale woningen waardoor de wijk opknapt en mensen met hogere inkomens een positieve keus voor de buurt maken.

3 Zie het essay Van doelgroep naar deelgroepen van Wouter Rohde in opdracht van Corpovenista

4 Zie Buurtbewoners in balans van Klaas Mulder.

Vanuit het oogpunt van bewoners hoe zij zelf hun buurt waarderen, wat zij verstaan onder goed wonen. Oplossing waar aan gewerkt wordt is een passende buurt met passende bewoners, verschil maken tussen buurten en het versterken van de eigenheid en de aanwezige kwaliteiten van de buurt.⁵ Het veerkracht onderzoek is verricht in opdracht van de koepel van vastgoedeigenaren en is sterk gestoeld op een ideologische opvatting over ongedeelde stad, samenleven, achterstandswijken en de invloed van wijken op sociale mobiliteit. Wat dat laatste betreft is geen overtuigend wetenschappelijk bewijs.⁶ Wat wel helpt om vooruit te komen is de toegang tot andere netwerken en inspirerende voorbeelden van goede leraren, sporters, muziekmakers, wijkagenten en wijkhuismeesters.

Wat maken we mee

Bijvoorbeeld de Abdijbuurt

De Abdijbuurt was een buurt met slechte scores, het was aandachtswijk. Gesprekken met bewoners over de aanpak en de toekomst leerde dat de meeste mensen er met plezier wonen, vooral omdat je met rust gelaten wordt en in anonimiteit kunt leven. De woningen zijn goedkoop. Met een hoge mutatiegraad van 30% is het een wijk waar je snel terecht kunt als starter als inburgeraar of wanneer je snel ergens terecht moet na een relatiebreuk. Er is regelmatig gedoe tussen buren, meestal als gevolg van alcoholgebruik of bezoek en aan de andere kant kunnen sommige mensen weinig hebben.

Onze leefbaarheidsmedewerkers weten van alle adressen wat er speelt en er is een “achter de voordeur traject” geweest als voorbereiding op groot onderhoud. Van de 208 adressen hebben er 13 extra aandacht van Tiwos als gevolg van veel gedoe, op 17 adressen is intensieve externe begeleiding en er wonen 10 statushouders.

Volgens het veerkrachtonderzoek is het een wijk met meer leefbaarheidsproblemen. Maar hoe erg is dat? Volgens bewoners is de armoedige woonomgeving en de staat van onderhoud van groen het ergste. De meeste hinder wordt ervaren door ouders die hun kinderen met de auto brengen en halen bij een school met een programma voor kinderen met een hoog IQ en door feestvierende Chinese studenten die bij elkaar wonen in een studentenflat en elk half jaar wisselen.

Het zit soms anders dan je denkt.

Onze veronderstelling dat mensen met lage inkomens vaak schulden hebben bleek in het achter de voordeur project niet te kloppen. Veel mensen slagen de erin de eindjes aan elkaar te knopen. Mensen met schulden waren vooral mensen die een grote verandering hadden meegemaakt zoals scheiding, ontslag of ziekte.

Ook mensen die enkel aan “het overleven” lijken te zijn, blijken dromen en opvattingen over goed wonen te hebben.

5 Zie ook “De buurt als jas” en “Gebiedsbranding”

6 Buurteffecten: mythe ontmaskerd, bijdrage van Wenda Doff op Corpovenista bijeenkomst 15-2-2018 over buurteffecten.

De hete aardappel

Max die in een tentje op de parkeerplaats bij het Bastionhotel weg moest, moest maar naar Tiwos,

“die helpen wel”. We kregen het gevoel dat alle bijzondere gevallen naar Tiwos gingen. Soms hoorden we “op die mensen zitten wij niet te wachten, wij houden ons bij onze corebusiness”. Om dat te doorbreken organiseren we een “maatwerk tafel” met gemeente en collega corporaties met het doel om alle bijzondere woonvragen samen op te lossen. Uiteindelijk is iedereen daartoe bereid, maar het gaat niet vanzelf.

De frustrerende regels

Hoe krijgen we de vrouw met uit huis geplaatste kinderen zonder huis en zonder werk gek? “Je krijgt geen uitkering want je hebt geen adres, je krijgt geen woning want je hebt geen kinderen en geen inkomen, je krijgt je kinderen niet terug want je hebt geen woning en geen inkomen.”

Iedereen weet dat het goed gaat in de Abdijbuurt omdat er extra inzet is op gebied van welzijn en ondersteuning. Extra inzet wordt verdeeld op basis van leefbaarheidscijfers. Om deze extra inzet te houden is het nodig om de cijfers zo slecht mogelijk te presenteren. Frustrerend om je succes als een mislukking te moeten presenteren om te zorgen dat het goed blijft gaan.

Voorkomen is beter dan genezen

Bij instellingen was grote aarzeling om mee te doen bij onze achter de voordeur aanpak omdat men vreesde voor te veel extra werk. Onze ervaring is dat de aanwezigheid in de buurt veel ellende kan voorkomen. Veel mensen gaan niet naar het kantoor van het maatschappelijk werk voordat de problemen echt onoplosbaar zijn. De vraag van onze buurtbeheerder: “Loop even mee naar beneden naar Lisette” (de maatschappelijk werkster die een keer in de week in de tot wijkhuiskamer omgebouwde garage aanwezig is), is veel effectiever.

“Die van Tiwos houden van hun bewoners”

Deze opmerking van een van de welzijnswerkers waar we mee samenwerken bezorgt ons nog altijd een warm gevoel. Dat we vaker dan gemiddeld bijzondere en moeilijke gevallen oplossen geeft ons ook een goede naam bij bewoners: “bij Tiwos wordt je echt geholpen als het nodig is”. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we dat niet allemaal zelf doen, we hebben zo onze contacten.

Wat er zou moeten gebeuren

Natuurlijk wonen er in onze wijken klootzakken, zijn er criminele families en netwerken die een bedreiging voor jongeren en de democratie vormen, krijgen jongeren met bepaalde achternamen of uit bepaalde wijken minder kansen op stage of werk, is het vreselijk dat kinderen op de lagere school geen ontbijt hebben gehad. Maar de vraag is of hogere huren en minder sociale woningen dit gaat oplossen?

Natuurlijk is de waardering hoger voor wijken waar verpauperde woningen worden vervangen door glimmende nieuwbouw en waar mensen de keus hebben gehad om een mooie woning te kopen zoals in Jeruzalem. Maar als je het “Lemon” leefbaarheidsonderzoek leest is de belangrijkste frustratie van bewoners in Tilburg de vervuiling en de armoedige uitstraling. Een beetje meer liefde zorg en aandacht doet wonderen. De vraag is nog wel of er dan nog wel aandacht kan zijn voor de bewoners die het echt nodig hebben als de waardering hoger wordt door de toevoeging van hogere inkomens?

Mensen die “gevangen zitten” in corporatiewijken met leefbaarheidsproblemen kunnen kiezen uit 4 mogelijke strategieën: je biezen pakken en verhuizen, gefrustreerd overal klagen, het beste er van maken op kleine schaal of in actie komen en proberen te verbeteren. Wij denken dat het steunen van mensen die er wat van willen maken kan helpen. Het plaatst ons wel voor het dilemma wat te doen wanneer mensen niet meer mee kunnen met veranderingen in de buurt. De brug ophalen voor maatschappelijke verandering is geen perspectief maar wanneer het evenwicht tussen de draagkracht van bewoners en de draaglast van de problemen ernstig is verstoord, moet worden ingegrepen. Op kleine schaal doen we dat door “verantwoord inplaatsen”. Niemand wordt geweigerd maar soms is het niet zo’n goed idee om de nieuwe bewoner de lege woning uit het verdeelsysteem te verhuren maar om een alternatief aan te bieden. We vertrouwen daarbij op het inzicht en het vakmanschap van onze collega’s.

Wij hebben onze ernstige bedenkingen bij de huidige trend om mensen met hogere inkomens in onze buurten voorrang te geven te koste van de allerzwaksten. Er is concurrentie tussen de twee volkshuisvestingsfuncties: die van vangnet en die van aanvullende segment op de woningmarkt. Wij pleiten voor “first things first”. Eerst garanderen dat de vangnet functie op orde is en zorgen voor voldoende en betaalbare woningen Dit kan in de eerste plaats door in de buurten de netwerken voor opvang en begeleiding op orde te brengen en de aanwezigheid te garanderen. In de tweede plaats kunnen projecten voor bijzondere doelgroepen of voor sociale woningen buiten de volkshuisvestingswijken worden ontwikkeld of worden ingekocht. Dat zal ongetwijfeld leiden tot Nimby reacties. Maar wanneer een project als een probleem wordt gepresenteerd wordt het vanzelf een probleem. Als de beschikbaarheid geregeld is en als het dan nog nodig is kunnen maatregelen in de buurt worden overwogen zoals het verminderen van het aantal sociale woningen of te zorgen voor andere instroom.

Ons devies: rug rechthouden in het belang van de Nederlandse volkshuisvestingstraditie.

Literatuur

Cornelissen, Julia (2019) Sociale woningbouw is een oplossing, geen probleem, Vrij Nederland 26 augustus 2019.

Iersel, Johan van, Jeroen Frissen & Kees Leidelmeijer (2018) Veerkracht in het corporatiebezit, kwetsbare bewoners en leefbaarheid, Aedes.

Iersel, Johan van, Jeroen Frissen & Kees Leidelmeijer (2020) Veerkracht in het corporatiebezit, de update: een jaar later twee jaar verder, Aedes.

Kars, Hans & Rian Peeters (2019) Gebiedsbranding, samen werken aan succesvolle wijken, Haagse Hogeschool lectoraat grootstedelijke ontwikkeling, hoofdstuk 2.

Mulder, Klaas (2009) Buurtbewoners in balans, Ministerie van VROM, hoofdstuk 2.

Musterd, Sako, Annelies Teernstra, Wouter van Gent & Thea Dukes (2014), De buurt als jas, Amsterdam University Press, hoofdstuk 3.

Rohde, Wouter (2015) Van doelgroep naar deelgroepen, naar passende arrangementen in de sociale huisvesting, Corpovenista.