To Bie or not to Bie Links en de islam De Boeffers

63s,e jaargang nummer 7 woensdag 13 februari 2008

Imago? Welk imago?

Guy van Interlabor Interim heeft voor de verandering nog maar eens grote plannen.

Als het buitenland niet naar België komt, zal België naar het buitenland gaan. Hij haalt een miljoen euro uit het budget van Vadertje Staat om advertentieruimte te kopen in roem­

ruchte publicaties als The Economist en The Financial Times, en om spotjes uit te zenden op CNN, BBC World, Deutsche Welle en CNBC. Verder zal België worden aangeprezen op diverse financiële webstekken, en de Eerste Interimaris gaat hoogstpersoonlijk inter­

views geven aan een reeks buitenlandse gazetten om de afgrijselijke imagoschade op te vangen die de politieke crisis in dit land heeft teweeggebracht. Daarbij zal opnieuw duch­

tig de loftrompet gestoken worden van de notionele interest, het systeem dat bedrijven belastingaftrek oplevert als ze meer met eigen middelen dan met geleend geld investe­

ren, en dat een van de fiscale pluimen was die de liberalen op hun hoed hebben gestoken onder het bewind van Verhofstadt II.

Net zoals bij zijn fameuze nota over de staatshervorming was een en ander blijkbaar weer niet al best doorgesproken met de coalitiepartners, want roze Di Rupo reageerde alsof hij door een hele bijenzwerm tegelijk gestoken was. De notionele interest is name­

lijk nog meer het troetelkind van Didier Reynders dan van Verhofstadt, en wat van Reyn- ders komt, daar moet de PS niet van weten, want volgend jaar bij de (regionale) verkie­

zingen moet die blauwe mol zonder pardon opnieuw onder de grond worden gestampt.

Grandioze Guy lijkt dus een promotiecampagne te gaan voeren voor en over een maat­

regel die hier voor de nodige ruzie zorgt, een maatregel die overigens niet alleen door de socialisten wordt betwist, maar ook bij andere partijen de wenkbrauwen doet fron­

sen, omdat hij in toenemende mate aan de inkomsten van de overheid vreet in tijden van begrotingsschaarste, en mee verantwoordelijk is voor de jammerklacht dat het federale niveau dringend geld moet gaan krijgen van de deelstaten om het budget in evenwicht te houden. Verhofstadt heeft dan al wel verkondigd dat misbruik van de notionele interest moet worden aangepakt, in de praktijk komt daar voorlopig niet veel van terecht. Kan ook moeilijk met een interim-regering waarbinnen elke samenhang ver zoek is.

Neen, die één miljoen euro, da’s op voorhand weggesmeten geld. Maar ze moeten het bij de PS niet op de liberalen steken. De voorbije week is nog maar eens treffend geïl­

lustreerd hoe door en door rot en corrupt de Parti Socialiste in elkaar blijft zitten. Het vleesgeworden bewijs daarvan heet Mare Uyttendaele, die als trawant van Onkelinx het ene overheidscontract na het andere binnenrijft en absoluut niet te vies was om in een uitgebreide nota nog veel méér te eisen. (Verhofstadt gaat ineens laten onderzoeken of de wet op de overheidsopdrachten kan worden verstevigd (gold niet voor Slangen!).

Eigenlijk zou Grandioze Guy kandidaat-investeerders beter verbieden nog kranten te lezen of nieuwsprogramma’s over België te volgen. Hoeven die ook niet meer te verne­

men dat de Belgische justitie de terroristen van de DHKP-C een veilig toevluchtsoord biedt, of dat de knoeiers van de staatsveiligheid weer eens iemand van die bandieten­

bende voor hun neus laten ontsnappen omdat ze het te druk hebben met het (ver)volgen van het Vlaams Belang.

Komt daar nog bij dat het Belgische politieke wereldje wellicht letterlijk al vechtend over de straatstenen zal rollen op het moment dat die fameuze internationale promotie- toer van start moet gaan. De messen worden volop bovengehaald voor de begrotingsop- maak. De messen worden gewet voor de onderhandelingen over een sociaaleconomisch regeerprogramma. De messen worden geslepen en de geweren geladen voor de verdere gesprekken over de staatshervorming. CD&V-ondervoorzitter Wouter Beke haalt in een interview scherp uit naar Joëlle Milquet en scheert die in één adem over dezelfde kam als ... de N-VA. De Standaard legt in een artikelenreeks het onderlinge wantrouwen tus­

sen de Randstadpartijen genadeloos bloot, en bevestigt wat wij al maandenlang schrijven:

dat de liberalen vanaf 11 juni alle mogelijke kuiperijen hebben uitgehaald om het Vlaams Kartel uit elkaar te spelen en Leterme van het premierschap te houden, alle hypocriete uitspraken van Somers en consorten ten spijt. Anderzijds moet De Standaard ook niet te veel lof worden toegezwaaid: commentator Bart Sturtewagen had het vorige week over de federale kieskring als ‘een ongevaarlijk symbool’. Waarmee die krant mee de weg voorbereidt voor wat de meest verwerpelijke Vlaamse toegeving sinds mensenheugenis dreigt te worden: het totaal vergrendelen en buitenspel zetten van de Vlaamse meer­

derheid en het ondersteunen van de oprukkende verfransing. We kunnen er niet genoeg tegen waarschuwen, en erop wijzen dat het precies Verhofstadt was die van het waan­

idee van een paar ivorentorenprofessoren een politiek programmapunt heeft gemaakt om zichzelf nog lange jaren te kunnen opvolgen.

En dat is in wezen ook de echte inzet van het hele gedoe rond die buitenlandse imago­

campagne, want zeg nu zelf: wat kun je eigenlijk feitelijk met één miljoen euro op interna­

tionaal vlak beginnen? Die hele tamtam heeft voornamelijk een binnenlands doel: bij het Publiek en het bedrijfsleven de indruk wekken dat Guy van Interlabor Interim ver boven het lage politieke gekonkel verheven blijft en veel meer dan de anderen aan de belangen van al zijn onderdanen denkt. Zo iemand zal hard nodig zijn om na 23 maart dit land te redden van de chaos en de ondergang! Na een tijdelijk opnieuw een vast contract!

XÜCCictwftc.

Deze week :

To Bie or not to Bie Links en de islam De Boeffers

FrankVanhecke ziet het zitten Zo is er maar één

2 3 4 5 10

Dobbelstenen en pietjesbak

l€0K€ ZEGT-

tornt D€W<T€R 1

WMNTvüERPfM kam Geeurar

J ^mtzo . J C--- ^mb 1--- ⁹

^J

Fehriye Erdals DHKP/C is volgens de beroepsrechters in Antwerpen geen terroris­

tische organisatie. Uw dienaar vond altijd al dat Erdal er uitzag als een lieve meid. Maar dan eentje met karakter. Vurig, zoals ze met haar vingers het V-teken vormde op de trap­

pen van het gerechtshof. Kwetsbaar toch ook, dat frêle ding met het gedistingeerde brilletje. En ongesluierd, dus duidelijk geïn­

tegreerd. Met dat ene mankementje: ze lief­

hebbert wat in een terroristische bende. Niet dat we zomaar voortgingen op goedkope rod­

dels. U kent ons beter. Neen, we baseerden ons op vonnissen van correctionele rechters in Brugge en een arrest van het Gentse hof van beroep. Allemaal heel ernstige mannen en vrouwen daar.

Alhoewel, het hof van cassatie - nog seri­

euzer instelling - vond wel dat die hun voe­

ten hadden geveegd aan de spelregels en verbrak de uitspraak. Antwerpen mocht de zaak overdoen.

Met het gekende gevolg. Antwerpen deelde wel enkele kleinere straffen uit. Zo zou Erdal bij haar ontsnapping met de tram geen ticket gekocht hebben en zich zodoende schuldig gemaakt aan zwartrijden. Maar geen sprake van terrorisme.

Plezant voor de DHKP/C, want niets staat nu, na enkele jaren onderbreking, het herop­

starten van de populaire dürümavondjes in de weg. Minder plezant voor Johan Delmulle, de federale procureur die in deze zaak per­

soonlijk het openbaar ministerie voor zijn rekening nam. Je kunt als aanklager niet elke keer winnen natuurlijk, maar hier stond wel heel veel prestige op het spel.

Niet zo plezant voor de rechters in Brugge

en in Gent ook. Als we het Antwerpse hof van beroep mogen geloven - en tenzij cassa­

tie weer wordt ingeschakeld zijn we dat ver­

plicht - worden de rechtbanken aan de over­

zijde van ‘t Scheld bevolkt door onbekwame wetsanalfabeten. De speciaal voor de gele­

genheid naar Brugge overgeplaatste Freddy Troch houde zich beter bezig met snelheids­

overtredingen, want voor het betere werk is de man onbekwaam.

Stel u voor dat de DHKP/C eerst in Brus­

sel had moeten terecht staan en cassatie de zaak daarna naar Gent had overgeheveld (zoals het geval was voor het Vlaams Blok).

Zou Erdal dan eerst geen en nu weer wel een terroriste geweest zijn?

Een mens zou er zowaar de indruk bij opdoen dat onze rechtspraak een loterij is.

Wordt de Belgische Dame Justitia best voor­

gesteld met in de ene hand een pietjesbak, in de andere een handvol dobbelstenen en een rode blos op de wangen?

We nemen aan dat alle rechters, aan welke zijde van de Schelde ook actief, dezelfde wet­

ten hanteren. Als we er dan verder van uit­

gaan dat ze allemaal hun best doen en wel degelijk juridisch geschoold hun taak uitvoe­

ren, blijft er maar één besluit over.

Onze wetgever levert klunzig werk af met wetten die door verstandige specialisten pro­

bleemloos de ene keer wit en de andere keer zwart kunnen worden uitgelegd. Leuke recht­

staat.

EENMANSCOLLECTIEF Den BlootenKooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

Vrhfstdt btn!

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

13 februari 2008

2 De dingen dezer dagen

Dit op apegapen liggend apenland

Het mag nu allemaal....?

Luidop laten horen dat men sympathiseert met een “foute” politieke partij, het mag voortaan! Men mag zelfs present zijn op een of andere festiviteit van die par­

tij. Ook dat is geen halsmisdaad meer. Gewoon rechts durven en willen zijn, he mag, het is geen maatschappelijke besmettelijke ziekte meer. Kortom, we mogen zelfs voor ‘t Pallieterke schrijven zonder daarom in de ban van onze moeder de Heilige Politiek Correcte Kerk te worden geslagen. Oef, het heeft lang geduurd, het kostte heel veel rechts zweet en zelfs nog meer tranen, maar we leven ein­

delijk weer in een democratische rechtstaat, waar het individu ook vandaag nog het recht heeft te denken en te zeggen wat hij of zij meent te mogen en te moe­

ten laten weten. Let wel, veel denken en iets doen, is niet meteen hetzelfde.

In de nasleep van een rechtszaak

De krant Het Nieuwsblad was bij mijn weten de enige die zich de vraag heeft gesteld of Antwerpse burgemeester Janssens te ver is gegaan door na het zware vonnis in beroep voor gewezen politiecommissaris Bart Debie in de media verder in te hakken op het gemeenteraadslid van Vlaams Belang. De resultaten logen er niet om. In de krant van woensdag 6 februari kreeg Janssens de wind van voor in twaalf van de veertien gepubliceerde lezersbrieven over die kwestie. In twee andere werd hij gesteund.

Het zal geen toeval zijn dat de titel “In de strijd tegen fascisme kan je niet ver genoeg gaan” (sic) boven de brievenrubriek ont­

leend was aan een van die twee “pro’s”. Het politiek correcte denken en de regimemedia blijven tenslotte onverbrekelijk met elkaar verbonden. En dus was het evenmin toeval dat de burgemeester enerzijds zijn agres­

sieve forum kreeg in Gazet van Antwer­

pen die niet alleen in dit krantje de Gazet van Janssens wordt genoemd, en anderzijds ook mocht uithalen in De Zevende BRT- dag waar dienstbetoon aan de rode kame­

raden al decennialang de eerste prioriteit is.

Ons aller Phara de Aguire dreef het in dat verband en in haar eigen gelijknamige pro­

gramma zelfs zo ver dat ze de advocaat van de slachtoffers had uitgenodigd zijn versie van het verhaal nog eens in geuren en kleu­

ren uit de doeken te komen doen! Zonder mogelijkheid tot repliek van Debie zelf of van diens advocaat, dat spreekt voor zich. Er een eind over heet zoiets.

Hetzelfde deed zich trouwens voor in de eigen Gazet van Janssens, die eveneens en gemakshalve even “vergat" dat de eer­

ste regel van de journalistieke déontologie gebiedt om de klokken van alle betrokken partijen te laten luiden bij het overbrengen en duiden van nieuwsfeiten. Meer nog, nadat Debie klacht had neergelegd tegen het door de publieke opinie - ik verwijs opnieuw naar de lezersbrieven in Het Nieuwsblad - ver­

oordeelde optreden van een burgemeester, kon men in “zijn” gazet en van de hand van zijn eerste lakei Lex Moolenaar lezen dat de klacht van Debie versus Janssens neerkwam op “muggenzifterij" en “detailkritiek”. Het strafste staaltje duiding van dezelfde eer­

ste lakei moest dan nog komen. Stelde hij­

zelf toch letterlijk dat “elke beschuldigde het recht heeft op een faire behandeling en onschuldig is tot het tegendeel wordt bewe­

zen".

Het zal op grond van die vaststelling zijn geweest dat zijn krant niet alleen eerst een forum gaf aan burgemeester Janssens om onder het mom van “hoofd van de politie”

van leer te trekken - of te "laten trekken"

mocht hij zijn “pakkende bijdrage” niet zelf geschreven, maar gedicteerd hebben - tegen een politieke tegenstander, maar het daarna ook bestond om het terugslaan door die tegenstander af te doen als “muggenzifte­

rij” en "detailkritiek”. Bovendien toonde Moolenaar zich in zoiets als een vlaag van onweerstaanbare drang “verbaasd over de onstuimige reacties van Vlaams Belang op een veroordeling die aanleiding zou moeten geven tot sereniteit en zelfonderzoek in een rechtstaat waar je het oordeel aanvaardt van de onafhankelijke rechterlijke macht”. Mooi gezegd, dat wel. Vooral voor wie weet dat die onafhankelijkheid in de zaak-Debie gedragen

werd door twee rechters van rode en een van blauwe signatuur. Van een gelijkaardige vlaag van onweerstaanbare drang om zich verbaasd te tonen over de onstuimige reac­

ties van “zijn burgemeester” had Lex Moole- naar dan blijkbaar geen last toen hij die, voor ze in “zijn gazet” gepubliceerd werden, nog even op schrijffoutjes nalas.

Over de schuld of onschuld van Bart Debie spreek ik me niet uit. Om de heel eenvou­

dige reden dat ik het dossier niet ken. Waar ik me wel over uitspreek is de houding van de media die al te graag, al te nadrukkelijk en al te eenzijdig een vonnis verdedigden op een manier die Jan met de pet én met zijn boe­

renverstand toch wel even in het haar heeft doen krabben. Zoals overigens blijkt uit de reacties in, ere wie ere toekomt, alleen de krant Het Nieuwsblad die zijn kolommen voor die Jan openstelde. Zij het pas enkele dagen na het vonnis en om hem de gelegen­

heid te bieden Patrick Janssens terug te flui­

ten. Die kolommen openstellen had echter al veel eerder gekund. Bijvoorbeeld toen onmiddellijk na de gerechtelijke uitspraak de vraag onder de bevolking leefde - niet dat dit momenteel al anders zou zijn - waarom de allochtone moordenaars van Guido Demoor vandaag vrij rondlopen en een ex-flik vier jaar cel aangesmeerd krijgt voor fysiek en verbaal geweld tegen van een misdrijf ver­

dachte allochtonen tijdens uitvoering van zijn job? Precies geteld één enkele brief met die vraag was in de brievenrubriek van de ver­

zamelde Vlaamse kranten terug te vinden.

Niet toevallig opnieuw in Het Nieuwsblad van zaterdag 2 februari van de hand van ene Alfons Gielis uit Brecht.

Het kost weinig of geen moeite om zich het aantal overuren in te beelden die de redac- tiecensuur van onze “objectief en onafhan­

kelijk” berichtende Vlaamse gazetten heeft moeten kloppen om de stroom lezersbrie- ven rond die hamvraag collectief in de prul­

lenmand te dumpen. Het onrechtstreekse, maar daarom niet minder flagrante bewijs daarvan werd afgeleverd door Het Laatste Nieuws, de grootste krant in de regio. Geen enkel nummer denkbaar zonder een volle­

dige bladzijde lezersbrieven. Over alle moge­

lijke en onmogelijke onderwerpen. Behalve één! Over de affaire-Debie bereikte zowaar niet één lezersbriefje Kobbegem. Noch in postzakken, noch per postduif, noch via de elektronische e-mailversie van zo’n duif. Het bewijst naar mijn gevoel alleen dat enige twij­

fel rond het “rechtvaardige en onafhankelijk gevelde vonnis” in de zaak-”Barbertje moet hangen" eveneens, en zelfs in niet-geringe mate, aanwezig was/is bij het redactionele of andere "hogerhand” dat bevel heeft gegeven tot de prullenmandstrategie. In de hoop dat doodzwijgen hetzelfde is als onbestaande.

D.Mol

Dat is inderdaad “maar” onze uitleg over ' de geruchtmakende uitspraak van het Ant- I werpse hof van beroep in de zaak van de Turkse terroristenbende. Een uitspraak die i meer dan waarschijnlijk niet lang zal over- i leven. Men mag er van uitgaan dat het Ant­

werpse openbare ministerie al meer dan één dringende wenk heeft gekregen om naar cas­

satie te trekken. Met liefst zoveel mogelijk argumenten “tegen” zodat er nadien van het oorspronkelijke arrest niet al te veel meer overschiet. Het is zelfs niet onwaarschijnlijk dat er op cassatie in Brussel nu al een batterij

“deskundigen” aan het werk is om het onge­

lijk van het Antwerpse Hof van Beroep met zoveel woorden vast te leggen. De speel­

tijd rond deze onwaarschijnlijk onverkwik­

kelijke affaire heeft nu lang genoeg geduurd.

Dat gezwam over de rechtstaat, over de eeu­

wigdurende regels die ons strafrecht moeten beheersen, dat is natuurlijk allemaal mooi, maar men moet niet overdrijven. En dus zal Antwerpen ongelijk krijgen, zal een ander hof van beroep later het omgekeerde moe­

ten vertellen van wat de Antwerpse collega’s hebben verteld. Voor zover de betrokke­

nen op dat ogenblik hier nog ergens rond­

dwalen.

Het tegendeel, het overeind laten zonder meer van de Antwerpse uitspraak zou rond­

uit verbazingwekkend zijn. “Zeg nooit nooit", zo stelde Eyskens senior altijd als het over de politiek ging en dat geldt ook nu. Ofwel weten we intussen dat het onwaarschijnlijke gebeurde, dat het Antwerpse arrest over­

eind blijft, ofwel weten we straks dat ons aanvoelen toch weer eens de juiste rich­

ting uitging.

Waarom de ene niet en de andere wel?

We beschikken natuurlijk niet over de woordelijke tekst van de uitspraak, we zijn ook geen deskundige juristen die het alle­

maal zo goed kunnen uitleggen, we halen onze mosterd ook maar uit de kranten en die moeten hun mosterd ook bij anderen halen. Toch lezen ook wij dat de extreem­

linkse DHKP/C-wapenverzamelaars geen terreurgroep, noch een criminele organi­

satie is. Ze hebben met hun collectie pisto­

len en ander wapentuig toch geen aansla­

gen gepleegd. Zij hebben er niet eens mee geschoten. Toegegeven, het op elkaar sta­

pelen van die wapens bij hen thuis, dat was een schoonheidsfoutje en daarvoor wer­

den ze nu ook gestraft. Maar zodanig mild dat ze daarvoor niet eens meer naar de cel moeten. Kan iemand ons intussen eens uit­

leggen wat het verschil is met een of andere nogal woest uitziende club met inderdaad wat “vreemde rechtse emblemen” omhan­

gen en die zich tooien met de uitheemse naam Blood and Honour en die nu en dan ergens op hun manier willen gaan feestvie­

ren? Die verzamelen geen wapens, gebrui­

ken geen wapens, ze gedragen zich alleen anders dan de anderen, ze denken ook dui­

delijk anders dan de anderen.

Het enige wat men die stoute jongens én meisjes van het DHKP/C kan verwijten, was hun sympathie voor echte terreurbenden, die tot vandaag zo vriendelijk waren om bui­

ten de grenzen van dit apenland te blijven.

Men kan over die sympathie van mening ver­

schillen, zo zeggen ze daar in Antwerpen en dat vinden wij ook, maar dat is nu eenmaal de prijs die men betaalt voor de vrijheid van meningsuiting, zoals onze grondwetvaders van 1830 die in de Belgische grondwet van toen neerpenden. “Sympathiseren met ter­

roristen is volgens de Antwerpse juges toe­

gelaten, je mag alleen geen hulp of bijstand leveren aan die terroristen. Dat hebben die brave jongens van het DHKP/C-clubje dus niet gedaan! En dus mogen ze naar huis. Vrij­

gesproken van alle mogelijke zonden. Aldus de wijze Antwerpse rechters. Zoals mijn toenmalige journalistieke BRTN-collega’s

werd ons in die tijd meer dan eens op het hart gedrukt dat het niet aan journalisten was uitspraken van rechtbanken te beoor­

delen, laat staan veroordelen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we vandaag geen woordje uitleg mogen vragen. Zo bijvoor­

beeld, als de DHKP/C-leden het volste recht hebben hun sympathie voor terroristen te betuigen - de vrijheid van meningsuiting, weet je wel -, waarom wordt in dit apenland door dezelfde rechtbanken dan een poli­

tieke partij veroordeeld alleen maar omdat ze een mening heeft en ze die mening pro­

pageert? Kan een van die geleerde uitleggers ons eens duidelijk maken wat het verschil is tussen “een mening hebben en die ook laten horen” en “sympathie hebben voor iets of iemand en dat ook laten blijken”. Onderge­

tekende ziet het verschil niet. Omdat het bij die mening om “mensen” gaat? Die drie door de DHKP/C-terroristen vermoorden waren weliswaar "maar" Turken, maar het waren ook mensen. Of niet soms?

Deuk

De Antwerpse rechters zijn overigens niet erg consequent met zichzelf. Ze stellen dat het hof niet moet oordelen over de denk­

wijze van de beklaagden. Waarom wordt onder meer Erdal toch veroordeeld wegens feiten “die getuigen van een gevaarlijke inge­

steldheid”? Is sympathie hebben voor iets of iemand - wat dus niet strafbaar is - dan niet hetzelfde als een ingesteldheid? Of toch ongeveer? Een woordgebruik dat men eer­

der in een psychiatrisch verslag zou verwach­

ten in plaats van een doorwrochte uitspraak van een Belgische rechtbank die er zo sterk de nadruk op legt dat zij zich alleen met de bewezen feiten moet bezighouden. Merk­

waardig genoeg dezelfde rechtbank die nog niet zolang geleden iemand met een inder­

daad uitgesproken sympathie voor iets ver­

oordeelde, niet alleen voor bewezen fel' ten, maar haar uitspraak vooral steunde op eigenlijk maar één gegeven en dat was de uitgesproken sympathie van de betrokkene voor een bepaald maatschappelijk gedach­

tegoed! Of er tussen die twee uitspraken dan geen tegenstrijdigheid is? Ter herinne­

ring, wij zijn geen vakmensen, alleen maar toeschouwers die tijdens hun juristenople1' ding lang geleden in Gent elke dag opnieuv' ingelepeld kregen dat recht en rechtspraak begint bij wat er letterlijk geschreven staat en niet bij wat men zou willen denken dat er misschien zou moeten staan.

Van de verbale euforie bij het begin van deze bijdrage blijft aan het einde ervan nau­

welijks nog iets over. Integendeel zelfs. °e nasmaak wordt er alleen maar nog meer azijnzuur op omdat ons geloof in de recht­

staat er een flinke deuk bij kreeg. Zeg nu zei • een zelfde hof van beroep en dat is toch niet zomaar een vrederechter ergens te velde, dat binnen de veertien dagen twee puur p0'1 tieke uitspraken doet die manifest haaks op elkaar staan.

Wee ieder van ons, als hij of zij ooit vo°r Belgische rechters moet verschijnen ....omda hij of zij het aandurfde luidop te denken.

MARC Platei-

De dingen dezer dagen

3

Links en de islam

Het artikel “Bericht aan weldenkend links: Waarom wij het hoofddoekenver­

bod verdedigen” van Benno Barnard & Geert van Istendael (De Standaard, 2-2- 2008) is een mijlpaal in het islamdebat. Het breekt twee taboes met de vaststel­

ling dat de islam zélf een probleem vormt, en dat er een historische sympathie bestaat tussen islam en nazisme. Die stellingen zijn niet nieuw, wel is nieuw dat zij hier gepresenteerd worden in een toonaangevende krant door twee letter­

knechten van het Belgische bestel.

In reactie op een petitie tegen het hoofd­

doekenverbod in Vlaamse administraties hadden de auteurs vastgesteld dat “welden­

kend links onze islamitische zusters in de steek liet” en dat “de meeste linkse intel­

lectuelen niets schenen af te weten van de islam". Zo is het maar net.

Het antwoord van prof. Her­

man de Ley (“De blakende onwetend­

heid van Barnard en Van Istendael”, 6-2) illustreert deze moedwillige ondeskundig­

heid, die zich komisch genoeg als superi­

eur presenteert. Hij prijst onder meer Tariq Ramadan aan als bron voor de levende islam, de “progressieve” theoloog die weigert om de steniging te veroordelen. En hij slaagt erin om de dhimma, het islamitische apartheids- beleid tegenover onderdanige christenen en joden, te rechtvaardigen met de absolute gil­

ler: “De islam is de énige die het bestaans­

recht van andere religieuze gemeenschappen theologisch erkend heeft.”

Islam en nazisme

Polemisch zit je altijd goed als je het voor­

werp van je kritiek met het nazisme kan situ­

eren. Barnard en Van Istendael wagen het om dit te doen met de fel bewierookte “gods­

dienst van de vrede”, de islam: “En dan heb­

ben we het moeilijkste van alles nog verzwe­

gen. ‘Islamofascisme’ is geen loze term van extreemrechts of afvallig links. De moderne 'slam is diepgaand door het nazisme gecon­

ditioneerd, onder meer via de Egyptische broederschap. Die beweging heeft zich in de laren dertig rechtstreeks door Mein Kampf aten beïnvloeden en is zelf weer de inspira­

tor geworden van Al Qaeda, Harnas en aan- Verwante gezelligheidsverenigingen.”

Zelf wijs ik al sinds I99I op de nazi-isla-

^'tische connectie, die nu eenmaal een feit ls en veel ruimer dan De Ley bereid is toe te

®.e*en- Maar vandaag vind ik die argumenta- '®lijn een beetje goedkoop. Zij leidt eigen- 'Jk af van de pijnpunten in de islam zelf door et Islamprobleem deels te herleiden tot een externe factor, namelijk de ultieme dood- 0°er|er Hitler. Niet toevallig tracht De Ley , P zijn beurt de auteurs te overtroeven door

et christelijke Europa” van de holocaust te

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Oervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

^erf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

I ^k I

Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

beschuldigen en eraan te herinneren dat ook zionistische organisaties niet vies waren van samenwerking met Hitler. Als je sterk bent, heb je vrienden, dus in hun bloeitijd hadden de nazi's op de meest uiteenlopende plaatsen vrienden. Dat bewegingen op zeker ogenblik gemene zaak maakten met nazi-Duitsland, bewijst over henzelf niet zo heel veel, of dat nu Finland betreft, het VNV, het Vrij-lndia- Leger van Subhash Chandra Bose, de zionis­

tische Irgoen of de Moslim-Broederschap.

Wel veelbetekenend, en natuurlijk door De Ley veronachtzaamd, is dat de nazi’s zelf een erg tegengestelde waardering hadden voor jodendom en islam. Wat zij over het jodendom dachten, is genoegzaam bekend, de grote sympathie van Hitler en vooral Himmler voor de islam wordt echter dood­

gezwegen. Reden voor die sympathie (ook bij hedendaagse neonazi’s) was het strijd­

bare en natalistische karakter van de islam, en de jodenhaat die hij sedert Mohammed zelf gecultiveerd heeft. Omgekeerd was de moslimsympathie jegens de nazi’s niet louter strategisch, maar het resultaat van de her­

kenning van een zielsverwantschap.

Lekenstaat

Natuurlijk hebben Barnard en Van Isten- dael het over de waarde van de lekenstaat, bij voorkeur naar Frans model, die zij tegen de wassende vloed van obscurantisme ver­

dedigen, maar zij willen niet aan de instituti­

onele oppervlakte blijven: “Wat wij en vele andere fatsoenlijke en niet geheel irratio­

nele intellectuelen bedoelen, is dat de dis­

cussie ook over het wezen van de islam moet gaan. Veel linkse vrienden verkiezen een blakende onwetendheid omtrent die gods­

dienst." Immers, “het is absoluut noodzake­

lijk te begrijpen dat onze termen - al onze dierbare civiele vrijheden, waar het neutrali­

teitsbeginsel een structurerend principe van is - betekenisloos zijn binnen de theologische ruimte van de Profeet.”

Dat is geen braaf gedoe van het genre:

“Mohammed bedoelde het goed, maar som­

mige extremisten begrijpen zijn boodschap verkeerd." Het probleem wordt hier niet aan de buitenkant gesitueerd, maar in de kern van de islam zelf. Evenmin is het een ver­

dachtmaking van alle moslims, zoals De Ley het probeert voor te stellen. De woordkun­

stenaars maken terecht en nadrukkelijk het onderscheid tussen de massa van "lauwe"

moslims en de zuivere leer van de islam. Heel gesofistikeerd is hun kritiek op de grond­

slagen van de islam nog niet, ook al wegens ruimtebeperkingen, maar het belangrijkste is dat zij een einde maken aan jaren van islam- vleierij door onze spraakmakende kringen.

In ons land is het tijdperk van de onnozel­

heid tegenover de islam afgesloten.

KoenraadElst

Aan Françoise Desguin Het Dédain van België Michelbeke

Gij Gepommadeerde,

Tijdens de Croocusvakantie hebt gij u onsterfelijk gemaakt in Vlaanderen, zij het onsterfelijk belachelijk. Aldus spraakt gij de intussen wereldberoemde woorden: ‘Aan de balie zijn er zelfs advocaten van wie de vader beenhouwer is. Af en toe tonen ze dat ze geen manieren hebben. Er zitten boeren aan de balie.’ De medewerker van de Juristenkrant wist niet wat hij hoorde toen hij u interviewde naar aanleiding van het feit dat gij 35 jaar lang zelf als advocaat actief zijt in de heerlijkheid van Ouden­

aarde. In die heerlijkheid is volgens uw inzichten langzaam maar zeker een verder­

felijke lagere sociale klasse geïnfiltreerd. ‘In mijn tijd waren het hoofdzakelijk kinderen van advocaten en magistraten, minstens van universitairen. Maar nu!!! Niks tegen beenhouwers, maar enfin...’ Op de foto’s in de gazetten prijkte gij vervolgens aan de zijde van de gewezen eerste burger van dit land, toevallig ook uw halve trouwboek, beter bekend als de baljuw van Michelbeke en omstreken. Aan de kleur te oordelen verft Herman De Croo tegenwoordig zijn haren en zijn baard om er als “jeune pre­

mier” uit te blijven zien. De Croo behoort uiteraard wél tot de juiste sociale distinc­

tie, dat spreekt.

Uw uitspraken moeten qua gehalte nau­

welijks onderdoen voor de historische uit­

haal van Leopold Lippens naar de frigo- boxtoeristen die in het zomerseizoen het mondaine Knokke op stelten komen zetten en daarbij de gemoedsrust van de plaatse­

lijke bourgeoisie verstoren. ‘Het Zoute’ is immers eigendom van zijn Franstalige nota­

belen, niet van Vlaamschsprekende en Hol- landsche lijfeigenen! Diezelfde nostalgie naar de tijd van het cijnskiesrecht en het recht van de eerste nacht spreekt ook uit uw gedachten, naar die heerlijke tijd van Daens toen men nog aan echte lineaire loonmatiging kon doen, en de laten kon laten dansen naar het pijpen van de prela­

ten! Deerniswekkend is derhalve de evolu­

tie van uw beroep: ‘Het is geen democra­

tisering, maar een vulgarisering. Er is een verschil tussen de twee, hé. De relaties aan de balie zijn ruwer geworden, vroeger ging het er meer gepommadeerd aan toe.’

Waarmee gij hoffelijkheid bedoelt, waar­

schijnlijk in de definitie van behorend tot de Hofkringen en ver verheven boven de mentaal gehandicapte sublaag van bakkers, beenhouwers en andere kruideniers.

Op internet wordt intussen in geuren en kleuren uw pedigree uit de doeken

Luytenswaardig afscheid

De nochtans niet zo kleine kerk van Ber- laar (Balder voor de autochtonen) was toch nog te klein om een zitplaats te kun­

nen bieden aan de velen die uit alle hoeken van Vlaanderen en zelfs daarbuiten waren gekomen om op die grijze maandagmiddag afscheid te nemen van de kleur- en klank­

rijke volksnationalist die Walter Luyten is geweest. Het is een hem waardig afscheid geworden. Dat hier een minnaar van Vlaan­

deren en zijn volk werd begraven, werd al meteen onderstreept door de intredelie- deren: Lieve Vrouwe van ons land, Daar is maar één land dat mijn land kan zijn, het heel mooie Lievevrouwelied van Clem de Ridder, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief. Tijdens de omhaling waren dan weer Lied van mijn land en Vlaanderen te horen en tijdens de offergang Vlaanderen, dag en nacht, Vaarwel mijn broeder, Wilt heden nu treden en een Baskisch volkslied. Bij de communie klonk het Liefde gaf u duizend namen.

Aanvankelijk wou Walter Luyten pries­

ter worden, vertelde ons de pastoor, maar na twee jaar Klein Seminarie in Mechelen ontdekte hij dat dit zijn roeping niet was, al had hij een sterk gevoel voor rechtvaar­

digheid en oor en oog voor de kleine men­

sen. Die roeping, zei N-VA-voorzitter Bart de Wever, was voor Walter Luyten het uit­

dragen, in woord en zang, van de Vlaamse boodschap. Hij deed dat grondig en goed onderbouwd, want hij was een man van het

gedaan. Zo leren wij dat gij destijds van­

uit de heerlijkheid van Oudenaarde nog als advocaat zijt opgetreden van de lands­

knechten en boerenzonen die op deskun­

dige manier Oppergaiaan Vandenbosch in elkaar hebben geslagen bij het slachthuis van Anderlecht. Gij hebt toen de rech­

ter zowaar bezworen begrip op te bren­

gen voor het ruwe gedrag van uw lands- volk, want wie begeeft zich nu onder de koebeesten als men geen stevige stok meeneemt, nietwaar. En zo zien wij leven­

dig voor ons hoe de baljuw van Michelbeke en omstreken hoog te paard gezeten zich onder zijne pachters mengt om de tien­

den op te halen en de boerenmeiden wel­

lustig een kopje suikerwater aan te bieden:

‘Ha, den Oskaar, hoe kaat het? Niet teveel last van de kroenen ? Als ge nog ne kroene ziet, steekt hem dan aan uwe riek!’ Met in zijn toon hetzelfde dédain en paternalisme waarmee gij over uw collega’s aan de balie spreekt, typisch voor dat slag van mensen dat in de taal van Molière is opgevoed, in de taal van Molière heeft gestudeerd en zijn kinderen Ariane en Alexander noemt zoals de betere nobiljons. Met de onverho­

len hoop dat zij ooit nog eens tot de échte Hofkringen zullen behoren, want zelfs een Kamervoorzitter heeft in de politiek het eeuwige leven niet, en is gedoemd vroeg of laat een stap terug te doen op de ladder van roem en aanzien. Zoals uw grootva­

der Victor Desguin overkwam, die van “de katholieken” geen burgemeester mocht worden van Antwerpen, en zich achteraf tevreden moest stellen met een straat op het Zuid die naar hem werd genoemd. Een mens zou zich voor minder bekeren tot de logebourgeoisie!

Nochtans, madame Desguin, lijkt gij op de een of andere manier te beseffen dat gij u zelf tot de risée van Vlaanderen hebt gekroond, want gij huilt in een aantal reac­

ties tranen met tuiten dat gij u danig misbe­

grepen voelt. Ge hadt er nog aan toe kun­

nen voegen dat gij alleen maar het tekort aan slagers wilde aanklagen dat deze week door de beenhouwersbond zelf onder de aandacht is gebracht. Dat zou trouwens nog van enig gevoel voor humor hebben getuigd, in plaats van meteen de kanten zakdoek van de eenzame en eerzame kas- teeldame boven te halen. Maar dat ge van ons geen spatje “compassie” moet ver­

wachten, dat hebt ge intussen vermoede­

lijk al wel begrepen. Kakmadam.

XTiCCidSJzc.

onderwijs. Hij deed dat ook met een goed humeur en met humor. Verraad kon hij niet verdragen, ook niet van partijgenoten, en hij had een afkeer van onverbeterlijke renega­

ten. Trouw aan het gegeven woord was voor hem belangrijk en de Goede Zaak was hem heilig. Het meeste respect verdient Walter Luyten evenwel voor zijn onbaatzuchtigheid en zijn waardering voor de onbekende mili­

tant, die in schrille tegenstelling stond tot zijn afkeer voor hoge dames en heren. Zijn drama was evenwel dat hij, naar eigen ver­

klaring aan vrienden in het buitenland, een volk wou bevrijden dat... niet bevrijd wil wor­

den. Walters levensmotto: “Bij alles wat ik doe, kijk ik naar anderen eerst als mens, dan als Vlaming." De burgemeester van “Balder"

belichtte met onverholen sympathie Luytens meer dan veertigjarige inzet in het gemeen­

tebestuur en in het Davidsfonds, waarin hij op zijn zeventiende bestuurslid werd. Indrin­

gende vraag van de burgemeester: “Walter, wie lost uw generatie af?” Goeie vraag.

De twee uur durende uitvaartdienst van deze merkwaardige Uilenspiegel werd beslo­

ten met het Gebed voor het Vaderland en de Vlaamse Leeuw. Als Walter het zelf had mogen regelen, zou daar zeker het Wilhel­

mus bijgekomen zijn. En Yves Leterme zou van hem de betere versie van de Marseillaise hebben kunnen leren: “Tot aan de Somme.

godverdomme, was ‘t hier al van ons!”

HvO

4

Bij de boeffers (1)

Een universitaire eindverhandeling die ik met veel plezier en aandacht op E- thesis heb gelezen is het werkstuk van ene Josephine Yperman. Titel: de Belgen van Arolsen. De dame heeft in het lang en het breed gesproken met Vlaamse beroepsmilitairen die in dat garnizoen gelegerd waren. Het enige zwakke puntje in die verhandeling bestaat erin dat ze denkt dat dienstplichtigen en beroeps wei­

nig contact hadden buiten de gewone diensturen. Dat klopt natuurlijk niet. Iedere dienstplichtige kwam wel eens in de MHK (de supermarkten voor beroepsmili­

tairen) en velen moesten als barman en chauffeur ervoor zorgen dronken offi­

cieren en onderofficieren ‘s nachts veilig thuis te loodsen. En ‘t Pallieterke zou failliet zijn als we alleen maar een drankje zouden aanbieden aan al de lezers die in Duitsland met zachte dwang opgevorderd werden om mee te helpen verhui­

zen of die ‘s avonds of in de weekends moesten babysitten (dikwijls met wat extra verlof beloond door hun dankbare adjudant). Tijd dus voor een mengeling van de bevindingen uit die verhandeling, wat persoonlijke herinneringen en een paar telefoontjes naar mensen die hun halve leven in Duitsland woonden.

DeB(elgische)S(trijdkrachten)D(uitsland) werd jarenlang de 10de provincie genoemd.

Daar was wel enige reden voor. De Brit­

ten hadden een deel van hun bezettingszone aan die andere glorierijke overwinnaar van Duitsland uitbesteed. Tussen Probsteierwald nabij Aken en Arolsen en Kassei aan de grens van de Bondsrepubliek met de DDR legerde ongeveer de helft van het zegevierende Bel­

gische heir. Garnizoenen als Siegen, Soest, Lüdenscheid, enz. zijn namen die nog altijd bij veel van onze lezers buitengewone jeugd­

herinneringen of smartelijke nachtmerries oproepen. In totaal bestonden er 30 garni­

zoenen en de verhoudingen tussen Walen en Vlamingen waren direct duidelijk. De Waalse regimenten lagen het dichtst bij de grens zodat de Waalse boeffers (= beroepsmilitai­

ren voor de lezers die het woord niet ken­

nen) het vlugst en het gemakkelijkst thuis waren. De Vlaamse regimenten lagen zo ver mogelijk in Duitsland en een West-Vlaming deed er aanvankelijk bijna een dag over om naar huis te gaan.

Veel communautaire problemen waren er niet in de BSD. Waar Vlamingen en Walen toch moesten samenwerken, was normaal gezien alleen het Frans zaligmakend al waren er her en der wat tweetalige Waalse officie­

ren die wat Nederlands kenden en dat goed­

gunstig wilden gebruiken. Mijn eigen bataljon (9de Wing Raketten) was Nederlandstalig, maar er waren ook een paar Walen aange­

spoeld. Ik herinner me nog de woede van de meeste Vlaamse onderofficieren omdat ik alleen maar Nederlands wilde spreken. Lezer Rik Claessens (gepensioneerde kolonel) ver­

telde me hoe in de vroege jaren vijftig een Vlaamse officier verondersteld werd Le Soir te lezen (eventueel kon La Libre Belgique ook nog). Een abonnement op De Standaard was toen nog zoiets als landverraad en niet bevorderlijk voor de loopbaan. Eerst in de jaren 70 stond het chique om DS te lezen.

Rik refereerde ook nog aan een nu verge­

ten onrecht dat in de jaren 60 wekelijks in dit blad aangeklaagd werd. Officieren met een universitair diploma in een andere dan de eigen taal werden officieel als tweetalig erkend. Dus volgden de Walen de beruchte cursus Zeerecht (20 blz.) in de faculteit rech­

ten van de nog unitaire ULB-VUB waar de prof nooit te beroerd was om eventueel zijn vragen in het Frans te stellen en daarmee kenden ze officieel Nederlands.

Eilandmentaliteit

In Duitsland hadden de Vlamingen natuur­

lijk één groot voordeel op de Walen: hun eigen taal en de Vlaamse manie om zoveel mogelijk de taal van de tegenpartij te spre­

ken. Het Duits had toch wat verwante klan­

ken en woorden en dus konden de meeste Vlamingen zich verstaanbaar maken; zij het dat bijna alle beroepsmilitairen akkoord gaan om te zeggen dat ze in feite Pfaff-Duits spra­

ken. Na een paar jaar verbeterde die ken­

nis wel een beetje, zeker passief, want tot 1977 was er geen kabelradio of tv en moest iedereen het met de Duitse zenders doen.

De meeste vrouwen spraken beter Duits dan hun mannen die heel de dag in de kazerne doorbrachten terwijl mevrouw wel in Duitse winkels, hospitalen, enz. kwam. In kleine gar- nizoensteden leerden de Duitse handelaars meestal wel een paar essentiële woordjes Nederlands om hun klanten te helpen.

Typisch voor de eilandmentaliteit van de BSD was het onderwijsprogramma in de reusachtige schoolinternaten voor de vele kinderen. Duits werd maar in een paar afde­

lingen aangeleerd en dan nog als derde taal na het Nederlands, het Frans en het Engels.

In vele afdelingen werd zelfs helemaal geen Duits gedoceerd.

Beroepsmilitairen hadden meestal hun eigen wijken. Aanvankelijk was het de

bedoeling dat officieren, onderofficieren en beroepsvrijwilligers netjes gescheiden zou­

den wonen. Dat systeem had zelfs de voor­

keur van iedereen met een lage rang, want niemand was erop gebrand hun officieren te laten meeluisteren naar eventuele ech­

telijke ruzies.

Volgens de normen van de jaren 50 en 60 waren de woningen en appartementen ruim en comfortabel. Ze waren eigendom van de Duitse overheid die ze gebouwd had en ze gratis als vorm van oorlogsschade aan het leger ter beschikking stelde (en ze met ple­

zier in 1995 terugkreeg). Vrijgezellen moes­

ten het echter met een kamer in de kazerne stellen en kregen eerst vanaf I985 ook recht op een appartement in de buitenwereld. De militair moest geen huur betalen, kreeg zelfs gratis verf en behangpapier en had recht op gratis meubilair. Wanneer je dus in de BSD bij één boeffer thuis kwam, wist je meteen hoe de woningen van al de andere beroeps­

militairen eruit zagen. Vooral de interieurs van officierswoningen waren nogal magertjes aangekleed. Onderofficieren bleven dikwijls hun hele loopbaan in hun eenheid en begon­

nen hun nestje aan te kleden, maar officie­

ren “muteerden” geregeld en waren zoals moderne voetballers al bezig met hun vol­

gende transfer terwijl ze nog maar juist gear­

riveerd waren in hun nieuwe garnizoen. Rik Claessens zei me dat hij I8 keer verhuisde in zijn loopbaan. Hij wees me ook op de soe­

pele omgang van ons volk met de regels. Er waren altijd wel uitzonderingen bij de toe­

wijzing van woningen; meubels werden veel geruild en tenslotte vond een kat nog met moeite haar jongen in het hele systeem. Bij het leger werd het strikt hiërarchisch den­

ken ook veel minder en al in de jaren 70 woonden officieren en onderofficieren op veel plaatsen door elkaar. Tenslotte werd het informele formeel: grote woningen gin­

gen niet naar de dragers van de meeste ster­

ren en strepen, maar naar de grootste gezin­

nen.

De supermarkt

De beroepsmilitair had nog een belang­

rijk extraatje: de M(ilitaire)H(oofd)K(anti ne, natuurlijk beter bekend met de Franse afkorting CMC. Dat waren supermarkten, uiteraard theoretisch alleen voor beroeps­

militairen, die letterlijk alles in huis hadden, dranken, alcohol, sigaretten, benzine, char- cuterie, kaas, groenten en fruit, maar even­

goed elektrische toestellen, radio s en tee­

vees, fietsen, enz. In Vlaanderen was er tot een eind in de jaren 60 alleen een supermarkt in Oudergem die je met die MHK’s kon ver­

gelijken, zij het dat je hier wel verkoopbelas- ting (en later btw) op iedere 100 gram ham moest betalen terwijl de beroepsmilitair en zijn familie belastingvrij winkelden. Officieel was het natuurlijk ten strengste verboden al die goederen door te verkopen, maar in de praktijk stonden daar maar weinig rem­

men op. Vooral bij de lagere rangen waren er militairen die er een tweede beroep van maakten om de Duitsers te bevoorraden.

In de vroege jaren 50 stonden vele Duitsers bij wijze van spreken aan te schuiven met hun zilverwerk, schilderijen en zelfs fami- liejuwelen om koffie, sigaretten en eten aan te kopen. Later werd vooral hifi populair.

Eind jaren 60 was het Wirtschafstwunder echter een feit en vele vrouwen van militai­

ren begonnen te klagen dat de MHK te duur werd en dat de versproducten (die dagelijks met koelwagens werden aangevoerd) toch niet konden concurreren met de kwaliteit van de Duitse waren.

Maar al bij al hadden de 11.000 families van de BSD het aardig wat beter dan de meeste

Vlamingen. JanNeckers

De dingen dezer dagen

Tegen de aan de gang zijnde Belgische recuperatie met verwaarlozing van de belofte voor de BHV-splitsing, geruggen­

steund door een belgicistische pers en een slappe Vlaamse overheid, laat het Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ) een krach­

tige stem horen op het 7lste Vlaams-Nati- onaal Zangfeest, dat op zondag 20 april plaatsvindt in het Sportpaleis. Onder het motto “Manifest voor Vlaanderen”, wordt dit Zangfeest een bazuinstoot om de ver­

slapte Vlaamse beweging tot verweer aan te sporen. Wij kunnen de ons tien jaar gele­

den dichter Anton van Wilderode best eren door - hopelijk uit vele duizenden monden - zijn lied “Volk, word staat!”, in de gebie­

dende wijs te zingen.

ANZ-voorzitter Erik Stoffelen en regis­

seur Paul Cordy legden tijdens de voor­

stelling, vorige vrijdag in Kasteel Fruithof in Boechout, de nodige accenten. Cordy beklemtoonde de herdenking van Van Wilde­

rode - in twee samenzangliederen: “Lied van mijn land” als opening en “Volk, word staat!

en in de voordracht van een reeks gedich­

ten door vier jongedames, rode draad van het Zangfeest - en van Emiel Hullebroeck, I30 jaar geleden geboren toondichter van onze populairste volks- en strijdliederen.

Jong bloed is ook de nieuwe presentatrice Goedele van Ruyssevelt. De regisseur eerde ook voorzanger Gust Teugels, coördinator van (volks)dans en beweging, Oscar van Mal- der en Fons de Meulder die de immense rijk­

dom van onze liederschat digitaliseert.

Erik Stoffelen nam geen blad voor de mond en gispte de oneerlijke houding van de neo- belgicistische pers, die ANZ en Zangfeest steeds weer in partijpolitiek (VB-)vaarwater duwt. “Wij scharen ons achter uitgesproken Vlaamse standpunten bij alle partijen, zoals wij de Warande-groep en de Vlaamse hou­

ding van bedrijven en cultuurverenigingen toejuichen. Wij staan niet aan de kant, met name niet bij de veroordeling van de BHV- dienstweigeraars (verkiezingen van I0 juni 2007)”, aldus de jeugdige ANZ-voorzitter.

“Laat me duidelijk zijn,” zei hij, “voor het ANZ is iedereen welkom! Wij sluiten nie­

mand uit, alle Vlamingen zijn welkom, over alle gezindheden heen, alle Vlamingen van alle - en ik benadruk alle - gezindheden.”

Steen verlegd

Het Algemeen Nederlands Zangverbond spreekt duidelijke taal: “In de cultuursec­

tor en amusementswereld is het meer dan ooit bon ton te ageren tegen al wat Vlaams

71ste Zangfeest

“ Manifest voor Vlaanderen!

is. Vanuit de ivoren torens van het Belgische establishment bestijgt “onze” elite geregeld de kansel om een vermanend vingertje op te steken naar de baarlijke duivel die Vlaan­

deren heet...

In ruil voor deze onbaatzuchtige inzet voor het vaderland staan ze graag in de rij voor een koninklijk lintje. Onwezenlijk. Nog nooit was de autonomiegedachte zo levend en niet alleen in de Vlaamse Beweging, maar in alle geledingen van onze samenleving. De jongste maanden werd een steen verlegd in een rivier op aarde (Bram Vermeulen!) en die zal niet terugrollen, alle stuiptrekkingen en demoniseringen ten spijt!”

Duizenden zingende Vlamingen beamen dat op 20 april: “Over de partijgrenzen heen kozen de Vlamingen op 10 juni 2007 mani­

fest voor Vlaanderen. Tot op heden zijn we geen stap verder en dreigen onze politici te bezwijken aan het Stockholrnsyndroom.

Hoog tijd om onze boodschap kracht bij te zetten en massaal onze stem te laten horen.

Waar kan dat beter dan op het Zangfeest?

Dit keer moet het Sportpaleis vollopen, zegt Paul Cordy.

Rijk en jong programma!

Het wordt een jong, fris en veelzijdig Zangfeest! Naast de traditionele -oudere en nieuwere - liederen, zullen de strijdliede­

ren nu, sterker dan in het recente verleden, uit volle borst worden gezongen! Aantrek­

kelijk wordt een “cantus” van studentenlie­

deren op het middenplein. Goed idee, nu de studentenbeweging (KVHV-NSV) in het verweer komt tegen de anti-Vlaamse staat!

Zoals steeds weer veel dans en beweging op het middenplein met verscheidene volks­

dans- en vendeliersgroepen.

Een sterke troef wordt de tweede uitgave van het Kinderzangfeest, dat vorig jaar een groot succes kende en nu beter is omkaderd, op het thema “Toveren". De kinderen wor­

den in een aparte zaal in twee groepen ver­

deeld: zij die willen zingen en zij die willen springen en dansen. Het resultaat wordt, na de studenten, aan het publiek getoond. Kin­

deren kunnen zich nu inschrijven en krijg®0 alle info (o.a. liedteksten) toegestuurd.

Toegangskaarten heb je voor alle prijzen- van 36/34 tot 5 € (kinderen jonger dan 18)- Belangrijk: het programmaboek is nu gratis- Kaarten reserveren, verkooppunten en bus- sen en alle verdere info: ANZ-secretariaat.

Collegelaan 106,2100 Borgerhout (Antwer­

pen), tel. 03-237.93.92; e-post: info@anz.be:

webstek: www.zangfeest.be.

Maten en gewichten

Uitgerekend op dezelfde dag dat ex- commissaris Bart Debie in beroep een veel zwaardere straf kreeg dan in eerste aanleg, konden vijf zware jongens, ook in beroep, een feestje bouwen na een flinke strafver­

mindering.

Ze behoorden tot een bende die zich schuldig had gemaakt aan "niemendalle­

tjes” zoals homejackings en een dertigtal diefstallen met inbraak. In eerste aanleg hadden de lieverdjes tussen een en zeven

jaar cel gekregen naargelang hun betrok­

kenheid. Zes tekenden beroep aan. Een deed dat te laat. Hij kreeg en behield zijn vijf jaar cel. Voor de vijf anderen werd hun verblijf in hotel De houten lepel terugge­

schroefd tot I8 maanden.

Omdat het hof hen niet langer zag a*s leden van een criminele organisatie. Wi£

beweerden daar ook weer de indruk te heb ben dat justitie met verschillende maten en gewichten rekent al naargelang “la tête du cliënt"? Doemdenkers zijn het!

Op de praatstoel

5

Frank Vanhecke: Ons grootste succes?

De onstuitbare doorbraak van de onafhankelijkheidsgedachte!

Wanneer we dit interview afnemen, heeft Frank Vanhecke net aan de pers een verklaring afgelegd over het ‘geval’ Debie, de Antwerpse ex-politiecom- missaris die zopas in beroep veroordeeld werd tot vier jaar gevang, waar­

van één jaar effectief. Bovenop verliest Bart Debie zijn burgerrechten.

Frank Vanhecke briest verontwaardigd: ‘Ik ben echt boos’, begint hij. 'Dit waren drugs­

handelaars. Debie heeft ze hard aangepakt, maar ze hebben minder slaag gekregen dan wij bij de jongste betoging tegen de islamisering in Brussel. De media hebben weer een vette kluif. Ze kunnen nog een tijdje blijven door­

hakken. Debie krijgt nog bijkomend een ver­

oordeling voor het scheppen van een racis­

tische sfeer omwille van een uitspraak die hij niet eens gedaan heeft: ‘We gaan die schapen eens slachten.’

‘t P.: Wat ga je doen als cassatie niet lukt?

F.V.: Bart Debie gaat een onzekere toe­

komst tegemoet. Hij verliest zijn job als par­

lementaire medewerker van het Vlaams Belang, omdat een man zonder burgerrech­

ten niet in openbare dienst mag werken. Het is dezelfde geschiedenis als die van Johan de Mol, de Schaarbeekse politiecommissaris, die ze zijn bijkomende politiepensioen afnamen.

Broodroof. Maar we gaan Bart nooit laten vallen. Filip Dewinter heeft het al gezegd: ‘Ik betaal hem zelfs uit eigen zak als dat moet.

‘Zo denken wij er allemaal over.

‘t P.: Waarom ben je geen kandi- daat-voorzitter meer?

F.V.: Ik ben al twaalf jaar voorzitter. Dat is lang. Ik kon in een automatisme treden en opnieuw mijn kandidatuur stellen. Maar dat is niet goed voor het Vlaams Belang. Dan ben je niet goed bezig. Ik werk in het belang van de partij. Geen verstarring. Beter weggaan als de mensen mij nog niet weg willen, dan wanneer ze mij buiten dragen omdat ze mij beu zijn.

*t P.: Wat denk je van Bruno Valke­

niers die nu zeker je opvolger wordt?

F.V.: Ik ben zeer optimistisch over Bruno.

Hij heeft alles mee: hij is een betrouwbare Vlaams-nationalist, was altijd actief in de Vlaamse beweging. Mooie stijl. Geen provo­

cateur, maar een doorzetter. En bekleedde belangrijke functies in de Antwerpse haven.

Wat weinigen weten: Bruno Valkeniers was een van de eerste leden van het Vlaams Blok en een van de eerste sprekers op een con­

gres in Brussel. Hij is bovendien een strijd­

bare man. Hij is zakelijk, rationeel, gekend in haven- en economische kringen. Bruno moet nieuwe mensen kansen geven en hij gaat dat doen. Er komt een generatie aan die formi­

dabel is. In het Vlaams Belang zit veel talent.

Ook onder de jonge gasten. Dat moet aan bod komen. Zij moeten kansen krijgen. Ik ben er zeker van dat Bruno daarvoor gaat zorgen.

‘t P.: Moet je niet ‘afdekken’ omwille van de zaak-Dedecker

F.V.: Sommigen denken dat ik word opzij­

geschoven omdat Jean-Marie Dedecker niet tot het VB kon toetreden, maar dat is onjuist, 'k zal niet ontkennen dat er meningsverschil­

len over hem waren. Ik vertrouwde de poli­

tieker Dedecker niet. Hij is een liberaal, geen

’laams-nationalist. Wat wilde hij? De eer­

ste plaats op de Senaatslijst van het Vlaams belang, omwille van zijn populariteit. Wij kon­

den hem die niet geven, om onze achterban niet voor het hoofd te stoten. Wat zijn suc- tes betreft: hij kreeg gelijk. Hij haalde een Pak stemmen en kwam op zijn eentje over de Hij toonde aan dat hij iets te betekenen eeft en daar heb ik bewondering voor. Maar anderzijds heeft hij lelijke dingen over ons

*>ezegd, onder meer: ‘Ik ben het beste wapen tegen het Vlaams Belang. Ik ga ze droogleggen, ' ga ze uitroken. En wat schrijft hij al niet over

e Ijzerwake? Dat raakt mij in mijn ziel.

1 P.: Voorzitter van het VB zijn, is at geen hondenstiel?

ba „ ^orzitterzijn betekent altijd bereik- ar zijn, altijd je telefoon opnemen, altijd je

°P zak hebben. Dag en nacht bereikbaar ond esch'kbaar zijn. Voorzitter zijn betekent in ,er meer drie keer per week gaan spreken

gen naar de verSt a^e'e’

bur Hn Waar woon in Brugge, naar Lim- je / 'S km. Heen en terug. Ook word dub Vraagtl door verenigingen en service- Een S’ dat 's minstens een keer per week, ten is dat de zalen meestal vol zit- led ƒn dat niet alleen wanneer ik voor eigen

den optreed.

‘t P.: Wat is uw beste publiek?

F.V. Dat is de trouwe achterban. Ik heb altijd een groot gevoel van dankbaarheid voor die mensen die ondanks de grote moei­

lijkheden en de boycot, toch blijven volhou­

den. Die uit de ziekenkas of de vakbond wer­

den geschrapt omwille van hun lidmaatschap van het Vlaams Belang. Buiten gegooid. Kre­

gen de kans om (zoals in een communistisch regime) de partij te verloochenen en dan lid van de vakbond te blijven. Geen tien hebben dat gedaan. Honderden zijn bij ons gebleven.

Kleine lieden, vaak moediger dan de ‘groten’.

Daar ben ik trots op.

‘t P.r Het blijkt dat jullie ook aan dienstbetoon doen?

F.V.: Succes wordt niet direct in het parle­

ment gemaakt. Je moet dagelijks met de men­

sen bezig zijn. Dat betekent ook aan ‘dienst­

betoon’ doen. Niet in de slechte betekenis die dat begrip heeft gekregen. Men weet uiter­

aard dat wij niets kunnen doen, zoals de ande­

ren. Bijvoorbeeld benoemingen en bevorde­

ringen uitdelen. Bij ons komen mensen die onder de armoedegrens leven, werklozen, en veel zieken. Die mensen praten over de huur­

prijs van sociale woningen, over scheidings- gevallen, over niet terugbetaalde medicijnen en over gebrek aan dit of dat. Wij zijn eigen­

lijk meer sociale raadgevers. Of ‘biechtvaders’

als je wilt. Wij proberen de mensen gerust te stellen, soms ook te troosten.

‘t P.: Wat was het mooiste in uw jaren als voorzitter?

F.V.: Het is de verdienste van de hele par­

tij, van de mandatarissen en vooral van de vele bijna naamloze werkers, maar onder mijn voorzitterschap noteerde het Vlaams Vlok/

Belang de hoogste verkiezingsuitslagen. In de periode van mijn voorzitterschap werden de grootste overwinningen behaald. Van ons eigen volk kregen we op sommige plaatsen 40% van de stemmen, zelfs ook in de arbei- derswereld. Met een gemiddelde van 20 per­

cent van de stemmen in Vlaanderen, heb­

ben we geschiedenis geschreven. Meer nog:

in 2007 hebben we de grootste overwinning van de Vlaamse beweging behaald: de door­

braak van de onafhankelijkheidsgedachte. Die opmars stopt niet. Dit is een scharnierjaar geworden voor de Vlaamse beweging. En op slag waren we bekend tot ver buiten de gren­

zen. Je kon na de verkiezingen van 10 juni geen buitenlands blad openen of de ‘Vlaamse onaf­

hankelijkheid’ blikte je toe.

‘t P.: Hoe zie je de toekomst?

F.V.: Het is zonde dat vlak na 10 juni de dynamiek niet doorgezet werd. Dat was een historisch moment. De brede Vlaamse bewe­

ging had iedereen moeten steunen die het been stijf hield. Om zo te komen tot een auto- nomieverklaring. De onderhandelaars van het Kartel en van de VLD hadden dat kunnen uit­

lokken. Maar ze hebben zes maanden gewacht en zijn dan naar Canossa gegaan. Misschien komen er nog historische momenten, maar dit was mooi. Ik denk dat ze een of andere reden gaan vinden om zonder staatshervor­

ming een regering op de been te brengen.

‘t P.: Wat dan gezongen?

F.V.: Als er geen staatshervorming komt, wat ik hoop, want beter geen staatshervor­

ming dan een slechte, dan gaan we naar de grote crash. De volgende stap is de voor­

bereiding voor de volgende Belgische rege­

ring. Dan moeten de N-VA en Lijst De Dec­

ker weigeren deel te nemen en blij zijn dat ze niet naar de koning moeten om de eed af te leggen. Dan zit het spel helemaal geblok­

keerd. Dan staat een volk dat heel België op z’n schouders heeft, tegenover een volk dat armlastig is, maar dat denkt cultureel en taal­

kundig superieur te zijn tegenover die ‘boer- kes van Vlaanderen’ met hun schabouwelijk

“patois”. Dat zie je ook in de faciliteitenge­

meenten met hun edelliedenburgemeesters die als ware kolonisators denken zich alles te kunnen permitteren en menen boven de wet te staan. Ondankbaar tegenover het rijke Vlaanderen dat hen de hand boven het hoofd houdt.

‘t P.: Wat denk je van een Forza Flandria?

F.V.: Hier bestaat alleen de 'Forza Wallo- nia’. Dat wil zeggen: daar trekken alle par­

tijen aan een zeel als het erop aankomt zich

tegen Vlaanderen te keren. Bij ons bestaat dat niet. De enige Forza Flandria is deze die samenwerkt op gebied van volk, taal en cul­

tuur. Niet politiek. Zeker niet op dit ogenlik.

Zelfs niet onder partijen die je Vlaams-natio- nalistisch of republikeins kan noemen en die voor de onafhankelijkheid zijn. Zij gunnen ons het licht in de ogen niet. Enkele voorbeelden.

Marijke Dillen is eerste ondervoorzitter van het Vlaams Parlement, maar als de voorzit­

ter er niet kan zijn, doen ze gewoon niks, ze vergaderen niet.

De voorzitter kan tijdens de zittingen zelfs niet naar het toilet gaan omdat Dillen dan moet overnemen en dat gunnen ze haar niet.

Nergens ook maar enige vorm van samen­

werking, zelfs niet in gemeenten of distric­

ten waar we met hen een meerderheid kun­

nen vormen. N-VA en LDD zijn er altijd bij om het cordon sanitaire toe te passen, hoe­

wel ze beweren er tegen te zijn.

‘t P.: Is een Forza Flandria nodig voorde volgende verkiezingen?

F.V.: Nee, niet ervoor, wel er na. Want zo de wil er al zou zijn om zo’n Vlaamse macht te vormen, dan zou dat toch niet lukken.

Omwille van de moeilijkheden rond samen­

stelling van een gemeenschappelijke lijst. Of omwille van het cordon. Vlaams Belang, Lijst De Decker en N-VA halen veel meer stem­

men wanneer ze afzonderlijk opkomen. Als we daarna aan één zeel kunnen trekken, kun­

nen de anderen geen kant meer op.

‘t Belzjieksken en de Dood

Vrij’ naar P.N. van Eyck

Vanavond spurt mijn buurman, wit van schrik, mijn woning in: “Buur, buur, één ogenblik!

Daareven, wijl ik voor mijn beeldbuis pit,

ontstelt mij ‘t nieuws: ‘t belzjieksken gaat failliet!

Buurman, komaan en laat ons spoorslags gaan, want gaan wij niet, dan gaat ons land eraan.”

Vannacht, de buurman was al heen gesneld, heb ik, nog licht ontsteld, mijn geld geteld.

“Waarom”, zo dacht ik bij het aardse slijk,

“betaalde ik de fiscus voor een lijk

dat, als het morgen weer rechtop kan staan, toch overmorgen overkop zal gaan?”

Gelukkig, op een teken van zijn hand heeft Guy, het Groot Genie, gered het land, al komt er in de pan voor ‘t Pasen is, voor Bart de Wever vast geen vette vis.

Wellicht schrijft Yves, die later aan de slag mag gaan, geschiedenis als man die ‘t licht heeft uitgedaan...

‘t P.: Wat ga je zelf doen wanneer je geen voorzitter meer bent?

F.V.: Ik ga de coördinatie doen van de externe communicatie van het Vlaams Belang.

En de internetsite elke dag ‘verzorgen'. De hoofdredactie waarnemen als het ware. Die webstek krijgt iedere dag minstens 13.000 bezoekers, soms zelfs tot 80.000. Erg belang­

rijk dat we daar wat meer zorg aan besteden.

Langs die weg wil ik de ijzers heet houden.

De gedachte van de onafhankelijkheid blij­

vend propageren. In de vorige kiescampagne werd daar niet over gesproken. Het ging vol­

gens Verhofstadt en co alleen over economie en werkgelegenheid. En de media maakten er kanseliersverkiezingen van, Leterme tegen Verhofstadt met als dritte im Bunde Vande- lanotte. Het communautaire kwam niet eens aan bod. Daar lagen de mensen niet van wak­

ker zogenaamd. Nu is alles communautair wat de klok slaat. De idee van Vlaamse onafhanke­

lijkheid is niet meer tegen te houden. Ze leeft in alle geledingen van de Vlaamse samenle­

ving: industrie, dokters, juristen, havenbedrij­

ven, chemie en bij het gewone volk. Wij moe­

ten een staat worden. Geen regio in Europa.

Regio’s betekenen politiek niets. Alleen staten tellen mee. Wat betekende bijvoorbeeld Slo­

venië als “regio" binnen de staat Joegoslavië?

Niks. Slovenië is nu een onafhankelijke staat en is momenteel zelfs voorzitter van de Euro­

pese Unie. Dus: Vlaanderen, staat in Europa!

P^allieter

H^ectorvan O^evelen