€ 2,30
74ste jaargang • nummer 36 • donderdag 6 september 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
”
Het was één van de beslissingen van het Zomerakkoord: om werklo- zen sneller aan de slag te krijgen, zouden de uitkeringen in de eerste periode na het jobverlies hoger zijn, waarna de uitkeringen sneller zul- len dalen. Kortom, de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen wordt versterkt. Die werd al onder Elio Di Rupo ingevoerd. Bedoeling was werklozen ertoe aan te zetten sneller naar een job te zoeken. De degressiviteit is een alternatief voor de herhaaldelijke voorstellen van de sociaaleconomisch rechtse partijen als Open Vld en N-VA om, net als in andere landen, de werkloosheidsuit- keringen in de tijd te beperken.
Huilen met de pet op
Alleen rijst met de maatregel van deze zomer een probleem. Het blijft onduidelijk hoe het nieuwe systeem van degressieve uitkeringen eruit zal zien. Vicepremier en minister van Werk Kris Peeters (CD&V) heeft al verklaard dat hij een aantal onder- zoeken zal laten uitvoeren om te zien wat de opties zijn. Wat we nu weten is dat mensen in de eerste zes maan- den van werkloosheid een hogere uitkering zullen ontvangen dan het huidige maximum van 65 procent van het laatste loon, met een pla- fond van 2.619 euro per maand. Na zes maanden werkloosheid gaat de uitkering sneller dalen, zodat men- sen worden aangezet sneller nieuw werk te vinden. Alleen is onduide- lijk wat het maximale percentage straks wordt. Wordt het 80 procent
van het laatste loon? En wat met het plafond? Wordt dat ook bijge- stuurd? De vrees bestaat dat deze hervorming op de lange baan wordt geschoven, zeker wat de versterkte degressiviteit betreft.
Ondertussen is men vooral bij de Waalse vakbonden niet gelukkig.
Men ziet in de nieuwe degressivi- teit een aanval op de Waalse werk- lozen. Ondanks een verbetering van de toestand van de arbeidsmarkt ten zuiden van de taalgrens is het er nog altijd huilen met de pet op. De werkloosheid in Wallonië bedraagt 10 procent, tegenover 4,4 in Vlaan- deren. Vlaanderen telt met veel meer inwoners dan Wallonië amper meer werklozen (206.000 voor Vlaan- deren tegenover 196.000 in Wal- lonië). In Waals-Brabant, de rijkste Waalse provincie, ligt de werkloos- heid op 7,7 procent. Dat is meer dan de Vlaamse provincie met de hoog- ste werkloosheid: Antwerpen met 5,9 procent. Wallonië blijft een regio met een onaanvaardbaar hoge werk- loosheid. Zeker in de oude ‘rust belt’
tussen Luik en Bergen over Charleroi is een systeem van generatiewerk- loosheid of ‘beroepswerklozen’ inge- burgerd.
Transfer van 1,5 miljard per jaar
Jarenlang heeft de PS aan die aloude achterban gezegd dat de uit- keringen voor eeuwig zouden zijn.
Met de verstrengingen van de stel- sels is daar verandering in aan het Vorige zondag verklaarde federaal minister van Middenstand Ducarme (MR) dat het Zomerakkoord van eind juli ook moet leiden tot een verhoging van de laagste werkloosheidsuitkeringen. In Wallo- nië met zijn 196.000 werklozen, 10 procent, zullen ze het graag horen.
komen en dat zorgt voor frustratie.
De liberale MR, die als enige Fransta- lige partij in de federale regering zit, haalt vooral stemmen bij de 62 pro- cent werkende Walen, maar in een verkiezingscampagne moet blijkbaar ook het legioen werklozen worden aangesproken.
En zie, in het zondagse RTL/
TVI-debatprogramma deed fede- raal minister van KMO’s en Midden- stand Denis Ducarme een opvallend voorstel: hij pleitte voor het invoeren van een snellere degressiviteit, maar tegelijk zouden de allerlaagste uit- keringen verhoogd moeten worden.
Momenteel is dat na vier jaar werk- loosheid een forfait van 1.031 euro per maand, onder de armoededrem- pel. Blijkbaar zou daar in de federale regering een akkoord over bestaan.
Het is uiteraard logisch dat een werk- loosheidsuitkering niet onder de armoededrempel valt, maar de vraag is in welke mate dit zal leiden tot een betere activering van de werklo- zen. Het systeem van Waalse structu- rele werkloosheid wordt hiermee in stand gehouden. En dat betekent dat de miljardenstromen voor die uit- keringen van Vlaanderen naar Wal- lonië verankerd blijven. Van de 4,6 miljard transfers in de sociale zeker- heid vindt 30 procent, of 1,5 miljard euro, via de werkloosheidsuitkerin- gen plaats. Dat is meer dan voor de geneeskundige verzorging (1,3 mil- jard euro).
Van de door Vlamingen gedomi- neerde federale regering zou men verwachten dat er maatregelen wor- den genomen om die transfers te doen dalen. Het blijkt ijdele hoop.
Lees het volledige interview met Karine Huts op blz. 11
“Ik erger mij blauw aan krankzinnige prijzen voor kunst”
“Kunst verzamelen is voor ons meer dan een hobby, meer dan wat tijdverdrijf van een kunstminnend echtpaar. Van huis uit heb ik de liefde voor mooie dingen meegekregen.
Wij hebben van zodra het kon het publiek laten meegenie-
ten van onze aankopen. Er zijn plannen om aan de over- zijde van het hoofdkantoor van Katoennatie een depot te orga-
niseren voor de Cobra-kunst.
Twee weten meer dan één, en Cobra is de school die ik volg naast textiel en Zuid-Ameri-
kaanse kunst.“
Eén zo’n daad lijkt ons ruim voldoende, zelfs voor de meest wraakzuch- tige geest, maar moslims denken anders. Die lijsttrekker is geen Marokkaan, Turk, Afghaan of Pakistaan. Het is een “Belgische” bekeerling die Philippe Latteur heet. Hij heeft ook het werkadres van zijn potentiële slachtoffer op Facebook gepubliceerd. Het is onduidelijk of hij daarmee messentrekkende moslims op ideeën wilde brengen, of stenen gooiende moslims. Van de drie reeds bekende lijsttrekkers van de Partij Islam is alleen Talal Magri in Luik een geboren moslim. Latteur in Sint-Lambrechts-Woluwe en Christian Schar- batke in Gent zijn bekeerlingen. Nu bleef het bij dreigementen. Maar in Tur- kije vallen bij elke verkiezingscampagne wel een paar doden. In Pakistan worden altijd wel een paar bomaanslagen gepleegd en een paar kandida- ten vermoord. Die praktijken gaan onvermijdelijk bij ons navolging krijgen.
De politieke partijen die verantwoordelijk zijn voor de massale naturalisaties van moslims en voor het migrantenstemrecht hebben ons opgezadeld met een tikkende tijdbom. Die bom zal het eerst in Brussel ontploffen. Daarna in de andere steden. Ge kunt ze nu al overal horen tikken…
“Als een halalschaap”
We weten al langer dat in de gemeentepolitiek de emoties even hoog kunnen oplaaien als in de nationale en internationale politiek.
Toch moesten we even slikken toen we lazen dat de lijsttrekker van de Partij Islam in Sint-Lambrechts-Woluwe een kandidate van de plaat- selijke afdeling van MR met de dood heeft bedreigd. Hij noemde haar
“une petite salope” en dreigde ermee haar te laten stenigen en haar de keel over te snijden “als een halalschaap”.
Geldstroom voor Waalse
werklozen blijft behouden
Actueel 6 september 2018
2
Uit de smalle beursstraat
De verdwenen bankiers na de financiële crisis
Op 15 september 2008, straks tien jaar geleden, ging de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers failliet. Een gevolg van een ontspoord bancair systeem waarbij de risico’s op wan- betaling van Amerikaanse hypotheekleningen werden gespreid over financiële instellingen in heel de westerse wereld. Daar- door kwamen heel wat banken wereldwijd in zwaar weer terecht.
Bij ons stonden Fortis en Dexia aan de rand van de afgrond.
Fortis had een risicovolle overname van het Nederlandse ABN Amro gedaan, Dexia was geen bank meer, maar een ordinair beleggingsfonds. In de crisissfeer van 2008 weigerden ban- ken elkaar nog langer leningen toe te staan. Zwakke broertjes als Fortis en Dexia konden enkel via een staatstussenkomst gered worden. Fortis werd achteraf verkocht aan het Franse BNP Paribas.
Strips lezen
Verschillende getuigenissen uit die periode leren dat het kapitalistische systeem toen net niet ineenstuikte. Bankiers werden al snel kop van Jut, zeker toen bleek dat ze zichzelf
royale bonussen bleven uitbetalen. Velen onder hen beslo- ten zich discreet terug te trekken. Uit lijfsbehoud bijna. Mau- rice Lippens, voorzitter van Fortis, werd tijdens de crisisver- gaderingen van eind september 2008 bijna fysiek bedreigd door een uitgeputte Jean-Paul Servais, topman van de FSMA, de toezichthouder op de financiële instellingen. Op de aan- deelhoudersvergaderingen gooide men met schoenen naar de Fortis-bestuurders.
Wat is er ondertussen gebeurd met die ex-bankiers? Mau- rice Lippens, het gezicht van de Belgische bankencrisis, werd in mei dit jaar 75 jaar en komt nog amper in de openbaarheid.
De interviews die hij sinds de crisis gaf zijn op de vingers van één hand te tellen. Zelf verklaarde hij dat hij na de crisis in een depressie belandde en niets anders deed dan stripverhalen van Kuifje te lezen.
Er loopt nog een gerechtelijk onderzoek tegen hem, maar dat belet niet dat Lippens ‘in het verborgene’ lange tijd zakelijke activiteiten heeft verricht. Hij bleef tot in 2013 bestuurder bij GBL, de holding van Albert Frère. Oude vrienden laten elkaar niet vallen. Wellicht krijgt Maurice Lippens enkel nog aandacht
in de pers wanneer hij het tijdelijke voor het eeuwige wisselt.
Ook Jean-Paul Votron, de echte CEO van het ter ziele gegane Fortis, kiest voor de discretie. Hij zou zich nog enkel bezighou- den met consultancy-opdrachten.
Overlevers
Zeer opvallend is dat Filip Dierckx nog altijd actief is bij BNP Paribas Fortis, zelfs als lid van het directiecomité. Hij heeft in 2008 zijn vel gered. Nochtans was Dierckx verantwoordelijk voor het zakenbankgedeelte van Fortis, dat de toxische beleg- gingsproducten in de VS heeft gekocht.
Wie eveneens in de bedrijfswereld blijft, is ex-Dexia-baas Axel Miller. Hij ging aan de slag bij het beurshuis Petercam en is nu baas bij autobedrijf D’Ieteren. Ondanks een zwakkere beurskoers is iedereen tevreden over zijn activiteiten. Miller is ook nog bestuurder bij bedrijven als Spadel (van het mineraal- water Spa). Ook zijn vroegere medewerkers Stefaan Decraene en Stéphane Vermeire zijn nog in de banksector actief, bij BNP Paribas Fortis zowaar. Vermeire wordt zelfs genoemd als nieuwe CEO.
Geven we nog mee dat de Fransman Baudouin Prot, die in 2008 Fortis kocht, intussen naar de achtergrond is verdwenen.
De overname van Fortis door BNP Paribas was een meesterzet, maar in 2015 moest hij zich terugtrekken. BNP Paribas moest een Amerikaanse boete van 9 miljard euro betalen omdat het de embargo’s tegenover Iran en Cuba niet had gerespecteerd.
Prot werd daarvoor verantwoordelijk gesteld.
Angélique VAnderstrAeten Exact tien jaar geleden barstte de grootste financiële crisis sinds de Tweede Wereldoorlog los. Een crisis waarin
de bankiers een belangrijke rol speelden, ook hier bij ons. Denk maar aan de ondergang van Fortis en Dexia. Veel bankbonzen die boter op het hoofd hadden, zijn sindsdien ‘in het verborgene’ verdwenen, maar niet iedereen. Een overzicht.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Bouw eens
een brug in Lokeren…
Vlamingen, voorál jonge mensen, die het terecht op hun krachten nemen dat dé Vla- ming vanuit een bepaalde richting steevast wordt weggezet als een onverbeterlijke racist van geboorte, kan ik met handen en voeten, al was het maar voor één keertje, een uit- stap aanbevelen naar de Sint-Annakerk in Lokeren.
Op zondag 16 september a.s. om 12 uur ’s middags (kom iets vroeger als je een stoel- tje wilt vinden) worden daar namelijk brug- gen gebouwd. Bruggen naar een vergrijzende generatie die Arthur de Bruynes ‘kwade jaren’
nog aan de ribben voelt plakken.
Bruggen naar een generatie van dienende dames die naar gore barakken pendelden met
Boek over hechteniskamp
Ja, en dan is er nog dat boek over het hechteniskamp van Lokeren, dat al een hele tijd in voorbereiding is bij uitgeverij Polemos. De uitgave van dat boek heeft onze hoofdredacteur al heel veel kopzor- gen bezorgd. Omwille van allerlei rede- nen kreeg de voorbereiding van het boek te maken met meerdere problemen die tot uitstel leidden. Op zich zou dat geen pro- bleem zijn – er zijn nog boeken waarvan de uitgavedatum opschuift –, maar in dit geval hebben enkele honderden mensen vooraf ingetekend én betaald. En die mensen wor- den – terecht – ongeduldig. Beste mensen, ik sla een grote ‘mea culpa’, of beter nog, een ‘mea maxima culpa’. Maar ik garan- deer u: het boek komt er. En neen, ik ben er niet met het geld vandoor. Zoals het gezegde gaat, “de laatste loodjes wegen het zwaarst”, en dat zullen we geweten
hebben. K.V.C.
pakjes troost voor hun beminden die als paria’s verkommerden. Bruggen tussen een gene- ratie die ‘het’ nog heeft meegemaakt, heeft moéten meemaken, en een jong geslacht dat
‘het’ alleen maar weet van horen zeggen of er helemaal niks van weet, zelfs niet van horen zeggen. Kom die zondag massaal naar die herdenking van wat eens een hechteniskamp van broedertwist en schande is geweest, luis- ter naar de getuigenis van een ‘foute’ burge- meester die goed deed in kwade omstandig- heden, en herdenk met Vlamingen – zowel gelovige als vrijzinnige van álle gezindten – uit alle windstreken al die ‘mensen van ons’
die in die allang gesloopte barakken het daar gedichte en gecomponeerde Gebed voor het Vaderland hebben ingezongen.
Komt in massa en ontmoet jonge en min- der jonge mensen na de dienst in de ruime parochiezaal bij het verorberen van een gra- tis aangeboden Vlaamse boterham met beleg en een kop koffie. Uiteraard wordt er ook wijn, bier en frisdrank aangeboden, maar díé dran- ken zijn wel te betalen, of wat had je gedacht?
Voor ieders meug, dus.
Wie weet welke toffe ontmoeting je daar zal beleven, met Vlamingen die naar Lokeren komen omdat zij terecht van mening zijn dat een overwegend volksverbonden voorgeslacht (uitzonderingen vind je overal en altijd) door het Vlaanderen van de 21ste eeuw door nie- mand onder ons vergeten mag worden. Wij zien en horen mekaar op zondag 16 septem- ber om 12 uur in Lokeren, zonder broeder- twist en schande, omdat wij VOLK willen zijn.
Ja, dáárom!
HeCtorVAn oeVelen
UNIA is het noorden helemaal kwijt
UNIA is op zoek naar een medewerker. Die persoon (m/v/x) moet onder meer chauffeur spelen voor de directie van de instelling. Op de webstek lezen we dat die nieuwe medewer- ker de ‘verplaatsingen van de directie’ zal organiseren. “Je stippelt de reisweg uit en je brengt de leden van de directie naar de gevraagde bestemming.”
UNIA heeft zeker voldoende middelen. In 2017 werd immers 8,1 miljoen euro ‘structurele financieringen’ (overheidssubsidies) aan UNIA toegekend. Ook dit jaar kan de instelling over minstens evenveel miljoenen euro beschikken.
Misschien denkt u nu dat dit een job is voor u? Dat kan, maar UNIA vraagt wel om de ‘nor- men en waarden’ van de instelling te onderschrijven. En dat is niet alles: “Je bent stressbe- stendig en flexibel. Dat betekent dat je vlot verschillende taken in uiteenlopende domeinen uitvoert. En dat je kunt omgaan met onvoorziene omstandigheden (defecten, files, onaan- gekondigde interventies).”
Goed om weten is dat UNIA binnenkort (planning: 2020) verhuist. “Je bent zo nodig in staat om lasten (technisch materiaal, documenten, enz) tussen 8 en 60 kg (!) te tillen, bij bijvoor- beeld verhuizingen en bij het vervoeren of stockeren van goederen. Daarvoor pas je de juiste tiltechniek toe.” Ik ben geen specialist, uiteraard, maar een last van 60 kilogram lijkt ons wel erg veel. Mag dat eigenlijk wel? Mocht u toch zin hebben met Els Keytsman en haar collega’s samen te werken (lees: haar te vervoeren), dan heeft u nog enkele dagen. Solliciteren kan tot 9 september. Er is ook een rijproef voorzien. Of codirecteur Els dan achter u komt zitten,
is nog een punt van discussie. tHierry debels
Duitsland: derde geslacht officieel
De Duitsers hebben als sinds 2013 de mogelijkheid om het geslacht niet meer op te nemen in officiële documenten. In 2017 besliste het Constitutioneel Hof in Duitsland dat het discriminerend was voor een persoon die zonder duidelijk geslacht geboren was, te classificeren onder ‘man’ of ‘vrouw’.
En nu heeft de Verlichting in Duitsland opnieuw een forse stap vooruit gezet: mid- den augustus 2018 besloot de Duitse rege- ring dat men voortaan in het geboorteregister naast ‘mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ ook ‘divers’
kan invullen.
Minister van Justitie Katarina Barley (SPD) toonde zich heel tevreden: “Niet meer dan nor- maal dat we de wet op het personenregister moderniseren.” Of de gewone Duitser hiervan wakker ligt, zal nog moeten blijken.
We moesten eraan denken toen we in de krant lazen dat in Vlaanderen nog steeds mas- saal voor de familienaam van de vader wordt gekozen bij het aangeven van kinderen. We herinneren ons levendig de debatten en de stemming in het Belgische parlement naar aan-
leiding van dat wetsvoorstel. Het leek alsof de Verlichting collectief toesloeg, uitgezonderd die éne partij (samen met moedige enkelingen uit andere partijen), die kritische bemerkingen plaatste en fijntjes opmerkte dat Vlaanderen, en bij uitbreiding België, niet zat te wachten op die overbodige wet.
De nieuwe Duitser?
De bobo’s van de genderproblematiek en de voorstanders van alle mogelijke seksuele identiteiten kunnen best eens stilstaan bij vol- gende overweging. In hun ogen is deze nieuwe wet, waarbij officieel het geslacht ‘divers’ wordt ingevoerd, een forse stap in de richting van een totaal neutrale overheid – die zich niet meer moet bemoeien met uw geslacht –; feit is dat deze ‘waardenneutrale’ overheid steeds min- der mensen aanspreekt.
Migranten minachten de ‘waardenloze’
maatschappij. Veel jonge migranten keren zich af van ‘onze’ West-Europese maatschap- pij, waar niets meer moet en alles kan. Als het maar ‘abnormaal’, ‘afwijkend’, ‘afstotend’ of
‘schokkend’ genoeg is. Zo lijkt het in de ogen van migranten. En voor zo’n maatschappij zou- den die gasten respect en waardering moe- ten opbrengen? In zo’n ‘waardenloze’ en neu- trale maatschappij zouden migranten in groten getale moeten integreren? Afkeer is een zekere voedingsbodem voor méér dan alleen maar afkeer. PietVAn nieuwVliet
SCEPTR
machtig nieuws
STEUN
BE39 7390 1640 4519
(BIC KREDBEBB)
Actueel
6 september 2018 3
Opnieuw aan de start
Dames en heren dapperen,
De voorbije dagen hebben jullie na een lange, warme en hopelijk ook ontspannen vakantie het Vlaamse onderwijs weer op gang getrokken, de een al met meer frisse tegenzin dan de andere. Of, jawel, zelfs met volle goesting. Maar het gesternte waaron- der dat dit jaar gebeurde, is niet om echt heel vrolijk van te worden. Van alle kanten komen immers meer dan duidelijke signalen dat de kwaliteit van ons Vlaamse onderwijs lang niet meer is wat het geweest is. Het kennis- peil in algemene zin is gezakt, de beheersing van het Nederlands is zorgwekkend, wis- kunde, Frans en wetenschappen worden veel minder grondig dan vroeger beheerst, er gaat meer aandacht naar de zwakkere leer- lingen terwijl zij die meer kunnen aan hun lot worden overgelaten (en zich dus gaan vervelen en niets extra’s meer gaan doen), veel jongeren verlaten het onderwijs zonder diploma, de leerkrachten zelf zijn niet meer grondig didactisch geschoold,…
Het is om toch even bij stil te staan, want tot medio de jaren negentig – zeg maar: tot net voor de invoering van de eindtermen - stond het Vlaamse onderwijs aan de abso- lute wereldtop. Men kan zich dan ook afvra- gen hoe het zover dan is kunnen komen…
Dirk Van Damme, gewezen kabinetschef en adviseur van meerdere Vlaamse onder- wijsministers, is nu OESO-topman voor onderwijs en komt na flink wat onderzoeks- werk met sterke uitspraken voor de dag, waaronder deze toch wel bijzonder opvalt:
“Scholen kregen al vanaf 2005 het signaal om de lat niet te hoog te leggen, anders zou een groep leerlingen het niet halen.” Een groep leerlingen… Wat dat ook moge bete- kenen… En hij legt daarvoor een heel stuk van de verantwoordelijkheid bij de inspec- tie, de administratie en de pedagogische begeleidingsdiensten. Alsof zij een onder- huidse samenzwering uitvoerden om de eindtermen zuiver als minimumdoelen te aanzien en alles wat naar méér rook, weg te branden. Het gelijkekansenverhaal van de rode minister Frank Vandenbroucke, weet u nog wel wel?! Van Damme zegt nu dat Vandenbroucke, waarvan hij kabinetschef was, zeer bezorgd was dat zijn gelijkekan- senverhaal zou betekenen dat er werd inge- boet op kwaliteit, terwijl hij herhaaldelijk stelde dat het ene niet ten koste mocht gaan
van het andere. Het heeft niet mogen zijn.
Van Damme ziet dat nu in en klopt zich op de borst. De nivellering werd ingezet en de gelijkschakeling van bovenaf werd massief in de hand gewerkt. De autonomie van de individuele scholen inzake kennisoverdracht, het programmeren van leervakken en de organisatie ervan kwamen onder druk te staan. Denken we maar aan de hetze tegen het Latijn en het Grieks in de ‘sterke scho- len’. Het is dezelfde leugen als het verhaal van de zogenaamde ‘democratisering van het onderwijs’ van decennia geleden. Ieder- een, van welke rang of stand ook, moest toe- gang kunnen krijgen tot het hoger en univer- sitair onderwijs. Dat was op zich een goed uitgangspunt en best maatschappelijk ver- dedigbaar. Maar dat dat ook moest bete- kenen dat iedereen ook moest slagen en een diploma moest krijgen, was er ver over.
En dus sloeg de nivellering toe en werd het gelijkekansenverhaal een verhaal met kwa- lijke gevolgen voor de ganse samenleving.
Voor mij mag om het even wie een diploma proberen halen, maar een diploma beko- men kan maar mits kennis, vaardigheden en hard werken. Een oude onderwijzer zei me onlangs dat hij de examens van net voor de eindtermen – zoals die in 1995 nog moch- ten genoemd worden in het zesde leerjaar – eens zou willen voorleggen aan de zesde- klassers van vandaag. Meteen voorspelde hij erbij dat een flink deel van de leerlingen zelfs de vragen niet meer zouden kunnen lezen, laat staan begrijpen. Ik schat de kans groot dat hij helaas gelijk heeft.
Ik wil met dit alles zeggen dat jul- lie opdracht bijzonder zwaar is geworden omdat de onderwijsbobo’s die nooit jullie mening over iets hebben gevraagd – hoog- verheven en pedant-wijs, zoals ze zichzelf altijd wanen – in ons unieke Vlaamse onder- wijs meer schade hebben aangericht dan velen vermoeden. Ik wens jullie dan ook veel moed, inventiviteit, verbeeldingskracht en een volhardende wil om onze jeugd te blij- ven bezielen en aan te moedigen om hen door kennisoverdracht én honger om altijd maar meer te willen kunnen en te weten, te doen ontdekken dat er méér in hen zit dan op het eerste gezicht lijkt. Dat is onderwijzen. Al de rest is theorie, lulkoek en tijdverlies voor beroepspedagoochelaars in ivoren torens.
Briefje aan de Vlaamse leerkrachten
Peterson komt naar Gent
Mocht de naam Jordan Peterson u weinig zeggen, dan verwijzen we u graag naar onze nummers van 18 januari en 25 januari jl. In die nummers schonken we uitgebreid aandacht aan een initiatief in Nederland: “De Nederlandse Leeuw” organiseerde op 19 januari van dit jaar een colloquium met 2.000 aanwezigen.
Ongezien voor Nederland, en het succes was grotendeels te danken aan de komst en de voordracht van hoofdgast Jordan Peterson. ’t Pallieterke schonk als eerste en enige medium aandacht aan dat evenement in Nederland. Spijtig genoeg ligt het initiatief “De Nederlandse Leeuw” plat doordat de initiatiefnemer, Rutger van den Noort, met andere zaken bezig is.
Nieuwe evenementen zitten er niet onmiddellijk aan te komen.
De Canadees Peterson is professor psychologie aan de universiteit van Toronto. Hij stu- deerde politicologie en psychologie. De man wordt weggehoond door links, dat zijn stand- punten niet kan pruimen. En zo kreeg hij het etiket opgeplakt dat hij de ‘denker’ is van de Alt Rightbeweging. Er werden zelfs pogingen ondernomen om hem te ontslaan aan de uni- versiteit van Toronto, waar hij lesgeeft. Tip: een boek van Peterson is in het Nederlands ver- taald, met als titel “12 regels voor het leven”.
Wederom in primeur kunnen we u melden dat Jordan Peterson op maandag 29 oktober naar Gent afzakt om een voordracht te houden. De dag erna spreekt hij in Amsterdam, in het gekende Delamar-theater, maar de 949 kaartjes voor dat evenement zijn al uitverkocht.
In Gent wordt de voordracht georganiseerd door Pro Flandria en ID. Tickets kosten 45 euro per persoon (studenten 20 euro). Registreren kan via deze webstek: www.jordanpeterson.be
De Marokkaan in mijn container
Ik ben een paar weken afwezig geweest. De reden was mijn verhuis van Dilbeek naar Edegem. Die nam afgelopen maand mijn aandacht meer in beslag dan de politieke actualiteit.
Een van mijn voornaamste bezigheden was het vullen van een afvalcontainer van 15 m2 met de grote hoeveelheden rommel die ik tij- dens de afgelopen 35 jaar heb verzameld. Wij conservatieven zijn nu eenmaal behoudsge- zind, zeker? De hoofdredacteur van dit blad, die ook net een verhuis achter de rug heeft, kan ervan meespreken.
Sluikstorters
Mensen hadden mij verteld dat je op je hoede moet zijn wanneer je een afvalcontai- ner voor je deur laat plaatsen: buurtbewoners zouden er stiekem hun oude meubilair probe- ren op te gooien. Van mij mocht dat eigenlijk wel, maar wel pas nadat ik zeker was dat ik zelf de container niet zou opvullen.
Die zorg bleek achteraf terecht: ik had véél meer rommel dan vermoed. Daaronder dozen vol videocassettes, handleidingen voor elek- trische toestellen die ik al twintig jaar niet meer bezit, pamfletten voor de verkiezingen van 1987 en onvolledige keukenserviezen die ik bijhield als ‘reserve’ voor nieuwere servie- zen die ondertussen zelf allang in de ‘reserve’
waren geraakt.
De tweede dag was het al prijs. Vanuit mijn keukenvenster zag ik iemand bewegen in de container. Ik stapte kordaat naar buiten, klaar om de sluikstorter zijn zaligheid te geven. De man, een Noord-Afrikaan van 50 à 60 jaar, bleek geen stiekeme sluikstorter, maar was bezig om dingen uit de container te halen en er zijn bestelwagen mee vol te laden. Iemand die mijn afval gratis kwam ophalen: daar kon ik moeilijk iets tegen hebben. En zo begon een week van samenwerking met Omar.
Afvalschuimers
Uit mijn jeugd herinner ik mij de verhalen van Sil de strandjutter. Strandjutters waren mensen die langs de kust op zoek gingen naar aangespoelde materialen, om die te verko- pen of zelf te gebruiken. Vandaag bestaat er een modernere vorm van afvalschuimers. Met bestelwagens en kleine vrachtwagens toeren ze door de straten, op zoek naar afval dat ze kunnen doorverkopen. Vooral metaal interes- seert hen.
De man in mijn container was zeer besla- gen in zijn vak. Veel beter dan enig afvalsorte- ringsbedrijf scheidde hij wat kon hergebruikt en doorverkocht worden van het echte afval.
Geen enkel detail ontsnapte aan zijn aandacht.
Elke dag kwam Omar langs om te controleren wat er was bijgekomen. Hij hielp mij en ik hielp hem. Ik zette de dingen die hem konden inte- resseren op de stoep. En hij hielp mij met de rest op de container te laden.
Het drong tot mij door dat Omar eigenlijk zeer nuttig werk verricht. Hij bezorgt zichzelf een leefbaar inkomen. Hij verlost mensen als ik van afval (en verhinderde in casu dat de con- tainer die ik had gehuurd te klein zou blijken).
En hij helpt de samenleving door verspilling en afval te vermijden.
Eerste generatie
Wat hij ermee verdient, wordt nuttig gebruikt. Omar heeft twee zonen. De eerste is verpleegkundige, de andere heeft een diploma in de rechten en is nu in deze richting aan het doctoreren. Allemaal dankzij een hardwer- kende papa die zich niet schaamt om doorheen andermans vuilnis te scharrelen. Neen, ik vind niet dat Marokkanen vuilnissorteerders moe- ten worden. Maar wie hier binnenkomt zonder diploma, geld of vaardigheden, moet bereid zijn om ook de minder prestigieuze jobs te doen. Als hij zich daarmee niet zelf kan opwer- ken, kan hij er tenminste voor zorgen dat zijn kinderen dat wel kunnen.
Uit zijn leeftijd leid ik af dat Omar eerste, hooguit tweede generatie is. Zijn mentaliteit vind je niet terug bij degenen die momenteel onze grenzen overspoelen. Onlangs zag ik de heruitzending van een reportage die de NOS in 1965 gemaakt had over Marokkaanse immi- granten in Utrecht. Je zag het aan hun kleding, hun gedragingen, hun uitlatingen: zij waren naar hier gekomen om te werken en zich aan te passen. Om als ons te worden. Niet omdat wij dat van hen eisten. Omdat het de natuur- lijke gang van zaken is dat nieuwkomers zich aanpassen en zij dat zélf als vanzelfsprekend beschouwden.
De multiculturele ziekte
En toen sloeg het ideologische fanatisme in onze eigen samenleving toe. Toen kwamen de leerling-tovenaars van het multiculturalisme, met hun boodschap dat vreemde culturen een
‘verrijking’ zijn. Dat immigranten zich helemaal niet hoeven aan te passen. Dat hun gastsamen- leving vol verborgen racisme zit en dat elke achterstand die ze ervaren het gevolg is van dat onrecht. Wij werden opgezadeld met een schuldobsessie over racisme (onlangs in al zijn irrationaliteit te bewonderen n.a.v. het incident op Pukkelpop) en zij leerden rancune koeste- ren tegen hun gastsamenleving.
Het resultaat is niet fraai. Omar is het trou- wens met mij eens. Hij vindt dat er ‘trop d’immigrés’ in Brussel gekomen zijn. En dat die zich niet aanpassen en voor veel proble- men zorgen.
Ik heb uit mijn ervaringen met Omar twee dingen onthouden. Dat de ongebreidelde immigratie ook, misschien nog meer, een pro- bleem is voor de eerste gastarbeiders, want zij bewonen dezelfde wijken als de recente avon- turiers en desperado’s. Maar ook dat je er moet zorgen dat de Omars van deze wereld niet het slachtoffer worden van de slechte reputatie van sommigen van hun volksgenoten. Hij en zijn kinderen verdienen beter.
Jurgen Ceder
De stationschef van Aarschot werd vorig jaar door de heroïneverslaafde Jonas V. ach- tervolgd tot in de tunnel onder de sporen. Hij werd zo hard geslagen en geschopt dat hij een tijd werkonbekwaam was. Jonas kreeg achttien maanden cel, maar die moest hij niet uitzitten omdat hij beloofde zich te laten behandelen. Hij kwam die belofte niet na.
Daarna kreeg Jonas nog eens tien maanden met uitstel omdat hij een man had geslagen en bedreigd met een keukenmes. Hij werd ook nog eens veroordeeld wegens winkeldief- stal, slagen en verwondingen en het beroven van een blinde vrouw aan een geldautomaat.
Maar hij moest nog altijd niet naar de gevan- genis, en die misdaden haalden nooit de voor-
pagina’s. Maar toen hij bij een vechtpartij een vijftienjarige jongen op de treinsporen gooide, toen was dat plots groot nieuws. Alle kranten stonden er vol van. Alle tv-zenders toeterden.
Want ditmaal was het slachtoffer niet blank maar zwart.
Dankzij dat huidpigment werd hij een elite- slachtoffer. Dat was plots een racistische daad, en de media vinden dat veel weerzinwekken- der dan het beroven van een blinde vrouw. We vragen ons af welke waardenschaal journalis- ten en redacteurs hanteren… Als er racisme in het spel was, dan kunnen we op basis van de feiten besluiten dat Jonas een antiblanke racist is. Immers, bijna al zijn slachtoffers waren blanken...
ELITESLACHTOFFER
Dossier 6 september 2018
4
Los Alfaques
In 1977 reed ik voor de eerste keer naar Spanje. Een goede progressief zette geen voet in dat land zolang “de bloedhond Franco”
leefde. Niet dat de Spanjaarden daar mee geholpen waren. Integendeel zelfs, want het was de instroom van toeristen die het regime tot concessies dwong.
Maar het belangrijkste was wel dat onder- getekende en andere vooruitstrevenden zich deugdzaam voelden en konden neerkijken op die proleten die jaarlijks naar een Spaanse Costa trokken. Ik logeerde bij kennissen niet ver van Peniscola, dat u kent van een bios- coopfilm, want Charlton Heston en Sophia Loren namen daar de slotscènes van El Cid op.
Bij toeristische uitstappen naar Tortosa, Tarragona en Barcelona reed ik een paar kilometer verder altijd via de N340 door het plaatsje San Carlos de la Rapita. Mijn politieke voelsprieten lieten te wensen over, want ik wist niet dat ik in Catalonië logeerde, en het dorpje heet nu Sant Carles de la Ràpita. Een jaar later keek ik met afgrijzen naar de oor- logsbeelden in camping Los Alfaques twee kilometer ten zuiden van Sant Carles. Nog altijd weten we niet met honderd procent zekerheid wat er gebeurd is, ondanks dikke rapporten.
We weten wel dat op de Vlaamse feest- dag van 1978 een vrachtwagen bij een staats- raffinaderij 24 ton propeen opsloeg; min- stens 4 ton meer dan maximaal toegelaten was van dat kleurloze en reukloze gas dat veel gebruikt wordt in scheikundige toepas- singen. Getuigen herinnerden zich later dat de chauffeur met zijn bazen belde en geld vroeg om de dure parallelle autosnelweg te gebruiken. Dat werd geweigerd. Na 120 kilo- meter gebeurde de ramp. Volgens sommigen was er een lek in de veel te dunne metalen wand van de vrachtwagen en na een explo- sief geluid stopte de chauffeur aan de naast de zee gelegen camping.
Volgens anderen was dat het geluid van een lekke band en vervolgens ramde de vrachtwagen de buitenmuur van de camping.
In ieder geval verscheen een witte wolk uit de vrachtwagen, en nogal wat kampeerders kwamen een kijkje nemen. Door de wind bereikte die wolk ook de discotheek ten noor- den van de camping en botste daar op een vonk die de wolk in een flashback naar de vrachtwagen zond waardoor die ontplofte.
Over een afstand van 300 meter vernietigde een vuurbal van 1.000° Celsius alles in zijn weg: mensen, tenten en caravans.
215 mensen stierven onmiddellijk een vre- selijke dood. De meeste slachtoffers waren Duitsers, maar er waren ook 35 landgenoten bij. Meer dan 400 mensen hadden lichte tot zware brandwonden. En 55 mensen waren zo zwaar verbrand dat ze overleden op weg naar of in de hospitalen, die niet op het onge- luk voorbereid waren. Sommige slachtoffers moesten uren wachten vooraleer ze in een hospitaal terechtkonden, en die zijn nog altijd verminkt. Natuurlijk moesten er verantwoor- delijken gevonden worden.
Zes mensen van de staatsraffinaderij en het vervoersbedrijf kregen na een lang proces gevangenisstraffen van één tot vier jaar. In de praktijk belandden nauwelijks twee mensen voor korte tijd achter tralies. De ramp zond wel een schokgolf door Europa. Eindelijk rea- liseerde men zich welke rijdende bommen door steden en dorpen reden. Overal werd veel nauwer toegekeken op gevaarlijke ladin- gen, werden vrachtwagens versterkt en wer- den veiligheidskleppen geïnstalleerd die in Sant Carles ontbraken.
Slachtoffers kregen in de huidige munt uit- gedrukt ongeveer veertien miljoen euro. Zes maanden later was alles opgeruimd en werd de camping heropend. Vijf jaar geleden pro- beerde Los Alfaques een beroep te doen op het recht op Google vergeten te worden, maar dat mislukte.
Ramstein
Sta me toe dat ik u een tip geef voor uw
zondagavond. Iedere zondag om 23u.30 zendt ZDF ZDF-History uit, want ZDF- Geschichte klinkt te Duits. Telkens is er een interessante historische documentaire te zien, met geregeld wat aandacht voor Duitse vroege geschiedenis waarover wij in dit land bijna nooit iets horen.
Er waren ook al interessante programma’s over politici als Helmut Schmidt en Erich Hon- ecker. Zelfs hun schuinsmarcheerderij kwam ter sprake. Uiteraard moet u er de voortdu- rende afkeerbetuigingen bij nemen als in een programma het Derde Rijk vermeld wordt, want Duitse programmamakers en journa- listen zijn op papier even vurige democraten als hun voorgangers nazi’s waren. “Plus que ça change,…” zeggen ze in de taal die lompe Duitsers graag gebruiken als ze een voet in Vlaanderen zetten.
Maar de uitzending die de vliegtuigramp op de Amerikaanse vliegtuigbasis Ramstein herdacht, was zeer de moeite. Dertig jaar na datum werd de vloer aangeveegd met de vele leugens in het gewichtige verslag indertijd van een speciale commissie parlementairen van de Bondsdag.
De ramp werd veroorzaakt door een piloot van het stuntteam van de Italiaanse lucht- macht. Waarschijnlijk verloor hij het bewust- zijn en raakte twee andere vliegtuigen, waar- bij brandende brokstukken in het publiek terechtkwamen. De balans was zwaar: 70 doden en 1.000 gewonden. De parlementai- ren besloten dat alles uitsluitend de schuld was van die Italiaanse piloot.
De Bondsrepubliek, Italië en de VS betaal- den 21 miljoen mark aan de slachtoffers, uiteraard met een formulier dat verdere scha- deloosstelling uitsloot. Achteraf bleek dat de Italianen de dag tevoren niet hadden mogen oefenen wegens te slecht weer. De dag zelf werd op het laatste moment beslist toch te stunten.
De Amerikaanse generaal die de basis leidde, besliste dat een afstand van 500 meter nodig was tussen de toeschouwers (300.000 aanwezigen) en de banen waarbo- ven gestunt werd. In de praktijk was er geen hek en stonden er toeschouwers tot op 50 meter. Belangrijk en dramatisch was de rol van de Amerikaanse soldaten. Voor Ameri- kanen zijn procedures heilig, en zij reageer- den zoals ze geleerd hadden op te treden in geval van oorlog.
Dat betekende gewonden transporteren weg van het slagveld en ze niet ter plaatse verzorgen. Geblesseerden werden in vracht- wagens en pick-ups geladen en naar hospi- talen gevoerd. Veel soldaten kenden niet de juiste route, verdwaalden en reden soms uren rond met verbrande mensen.
Er bestond geen procedure om hospita- len voor te bereiden op een ramp van die omvang, maar gelukkig vernamen de hospi- talen in de omgeving louter toevallig wat er gebeurd was. Natuurlijk werd ook toen de vraag gesteld wie de politieke verantwoor- delijken waren.
De Duitse defensieminister verdedigde met hand en tand zijn politieke loopbaan, maar moest 18 maanden later toch de hand- schoen in de ring werpen. Het Amerikaanse leger was en is berucht in het buitenland om te allen tijde de rangen te sluiten en sanc- ties te weigeren; dat gebeurt alleen als de publieke opinie in de Verenigde Staten erom vraagt. Niemand op de Amerikaanse basis werd later op het matje geroepen.
Cavalese
Die houding doet denken aan het ongeval twintig jaar geleden veroorzaakt door een Amerikaanse piloot die 20 mensen (onder wie 5 Vlamingen) de dood injoeg toen hij in het Italiaanse Cavalese met zijn laagvliegende jet een kabelbaan doorsneed.
De daders logen over hun cowboystunt en werden ten slotte oneervol ontslagen, maar daar bleef het grotendeels bij. Tien jaar gele- den mislukten ze om die al bij al milde straf te laten opheffen.
Jan neckers
Drie rampen herdacht
Veertig jaar geleden: de vreselijke propeenramp in Catalonië. Dertig jaar geleden: de vliegtuigramp in Duitsland. Twintig jaar geleden: het drama in het Italiaanse Cavalese.
Het land waar
de zon vroeg ondergaat
Lezers die ‘hun’ geschiedenis (nog) kennen, zullen bij het lezen van deze titel spon- taan denken aan die beroemde keizer in wiens reusachtig rijk de zon nooit onderging.
Wie, zoals uw dienstwillige (of moet dat moedwillige zijn?) dienaar, Zuid-Afrika heeft doorkruist in verschillende seizoenen en onder verschillende ‘systemen’, weet dat je er niet moet van dromen om, zelfs in de zuiderse zomer niet, tot elf uur ’s avonds onder een sering, een jakaranda, een amaroela of welke lalala-boom dan ook, van een heer- lijk Kaaps wijntje te nippen.
Rond 19 uur zakt ginder de duisternis over berg en dal en blijft aan de verre einder hoog- stens een donkerrood stipje te bespeuren.
Als verknochte vriend van de vaak en lang beproefde Boeren en hun dappere ‘nooiens van die velde’, kan ik alleen maar vurig hopen dat het onheilsbericht dat in ons lijfblad van 30 oogst in een kadertje stond op bladzijde 13 (ook een symbool?) géén trieste werkelijk- heid wordt.
Waar betaalt de burger een politiemacht voor?
Dat is de indringende vraag die hoe vaker, hoe luider en hoe ‘witter’ op de publieke fora gelezen kan worden door iedereen, behalve door de wakers over de veiligheid van de bur- gers, die door dik en dun verzekerd moet wor- den, ongeacht de kleur van hun ‘vel’, hun trap op de maatschappelijke ladder of de ideolo- gie waaraan zij verkleefd zijn. Wat te denken als ik op sociale fora te lezen krijg dat boer- derijen overrompeld en massaal ‘bezet’ wor- den, terwijl zwarte agenten daar met de armen gekruist of met de handen in de broekzakken naar staan te kijken zonder in te grijpen. De niet zelden gewelddadige (zwarte) bezetters drijven hoorbaar de spot met de koene verze- kering van president Ramaphosa dat onwet- tige grondbezetting onder geen beding door zijn regering geduld zal worden. En inder- dáád, andersdenkenden, al blijf ik volhouden dat die onmenselijke plaasmoorde op een blanke slachting dreigen uit te draaien, zoals ten hemel schreiend gesymboliseerd met die 3.400 witte kruisen langs de snelweg bij Pot- gietersrus, zijn het niet uitsluitend ‘witten’ die in Zuid-Afrika’s ver verlate vlaktes ten prooi val- len aan grijpgraag schorremorrie. Zonder voor- behoud wil ik dat aantonen met een voorval dat mij in het laatste weekeind van augustus ter ore is gekomen. In één adem wil ik daar- mee antwoorden op het oorverdovende stil-
zwijgen waaraan de westerse fatsoensbericht- gevers zich hardnekkig blijven bezondigen, mét zwijgende medeplichtigheid van onze zelfver- klaarde ‘vrienden van Zuid-Afrika’.
Een lap grond voor een peulschil
Met 150 waren ze, de wederrechtelijke grondgrijpers op de plaas van dr. Motodi Mase- rumule nabij Pretoria, waar zij in de gauwte van wat zinkplaten een hokje ineen geflanst had- den waar zij het plaatje ‘office’ (kantoor) op gespijkerd hadden en waar ‘erven’ werden ver- patst voor 500 rand per stuk, ofte een kleine 30 euro. Dankzij bemiddeling van de blanke soli- daristen van Afriforum, daagde op de ‘zwarte’
boerderij een deurwaarder op om de gronddie- ven te verjagen en daarmee uit te voeren wat de president van àlle Zuid-Afrikanen verzuimt.
Het geeft de lezers van het Vlaamse broeder- volk meteen een treffend idee van hoe zo’n plaasaanvalle er in de haast dagelijkse praktijk aan toe gaan, met dat niet onbelangrijke ver- schil dat dr. Maserumule níét met gloeiende strijkijzers of ander ‘gebruikelijk’ marteltuig gefolterd werd.
Opvallend laconiek slot van het persbericht:
“Die polisie kon nie onmiddellik vir kommen- taar bereik word nie.” Niet verstaan? Tekenin- getje nodig? De commentaren van het ‘gewone volk’ kunnen worden samengebald in dezer voege: de bevelvoerder van die polisiestasie verdient een pak rammel voor plichtsverzuim en het is nonsens dat agenten op het einde van de maand een salaris krijgen om hun werk NIET te doen. Tot spijt van wie ’t benijdt, zal ik op dezelfde spijker blijven hameren, tot niet alleen Donald in de States, maar heel de wereld weet dat in het land waar de zon vroeg ondergaat, een nijver boerenvolk dat mij en hopelijk ook u na aan het hart ligt, wordt bedreigd met een voortijdige en wraakroepende ondergang.
Met wereldwijd stilzwijgende medeplichtigen.
Begrepen??!! hvo
DAAR IS CHE’S ERFENIS
Partijen doen weleens meer een beroep op bevriende partijen uit het buitenland om de plaatselijke strijd te ondersteunen. Dat Geert Wilders voorbije zondag naar Antwerpen afzakte om Filip Dewinter een duwtje in de rug te geven, heeft u uitgebreid in het nieuws kunnen vernemen.
Volgende week krijgt de PVDA een ‘vriendin’ over de vloer: Aleida, de dochter van Che Gue- vara. Zij komt op 12 september naar Antwerpen afgezakt om over de ‘revolutie’ te spreken.
Het is al de derde keer dat Aleida Guevara te gast is bij de PVDA. Naast een aantal plaat- selijke voordrachten, zal ze optreden op ManiFiesta, het jaarlijkse partijfeest van de mao- marxisten in Bredene. Aleida Guevara is kinderarts en ze verdedigt de marxistische welda- den met veel passie en vuur.
We zijn benieuwd wat ze gaat vertellen over de rode paradijzen Venezuela en Nicaragua…
Actueel
6 september 2018 5
Cocaïnepolitiek
De Wever heeft een steen in een stinkende kikkerpoel gegooid, door in de Nederlandse Volkskrant te wijzen op de toenemende greep van de cocaïnehandelaars op het maatschappelijke en poli- tieke leven. Eén van de verkiezingsbeloftes van De Wever in de cam- pagne van 2012 was zijn “war on drugs”. Tijdens zijn eerste jaar als burgemeester, in 2013, werd 4.724 kilo cocaïne in beslag genomen door de douane. In 2017 werd 39,5 ton onderschept. Dit jaar is die hoevelheid al ruim overschreden, en we zijn maar begin september.
Begin januari dit jaar werd het
“Stroomplan” aangekondigd. Pas nu, acht maanden later, gaat dat
“Stroomplan” daadwerkelijk van start. Waarom het allemaal zo lang moet duren, dat is de vraag.
Bart de Wever kent het probleem maar al te goed. In september 2016, toen net een lading van 3,4 ton coke was onderschept, kreeg hij op de gemeenteraad een vraag voorge- schoteld van Filip Dewinter: “Welke maatregelen voorziet de burge- meester ter zake?” Het Vlaams Belang, ooit Vlaams Blok, hamert al jaren op de gevaren van drugs.
Trouwens, wie “cocaïne” en “Ant- werpen” googelt, krijgt een hoop artikels over de drugproblematiek in Antwerpen. En daar kom je kranten- titels tegens als: “Antwerpen, coca- inehoofdstad van Europa”. Zeker de helft van alle cocaïne die van- uit Zuid-Amerika wordt verscheept, vindt zijn weg via de haven van Ant- werpen. De ingrepen om die tra- fiek tegen te gaan, hebben in ieder geval weinig indruk gemaakt op de smokkelaars.
Heel veel geld
“De cash wordt ook gebruikt om zich in de gemeenschap in te kopen”, aldus De Wever, “Door gif- ten te verlenen aan moskeevereni- gingen, door onderhandse leningen te verstrekken aan buurtbewoners die niet naar de bank kunnen of wil- len, door mensen te werk te stel- len in winkels die schijnbaar winkels zijn, maar in werkelijkheid criminele doelen dienen, telefoonwinkels, vis- winkels, shishabars. […] De invloed van het geldvolume hou je niet meer tegen. Het blijft niet beperkt tot bepaalde wijken. Dit dringt door in heel de samenleving. Dit gaat door- dringen in de politiek. Ik durf zeg- gen: in Antwerpen staan we op de rand dat men zich ook politieke invloed aan het inkopen is.” Verder zei De Wever dat hij gemeenteraads- leden kent voor wie hij zijn hand niet in het vuur kan steken. “De coke is een gamechanger. Waar we vroe- ger over families spraken die bijver- dienden, die in het theehuis de can-
nabis aan de man brachten, gaat het nu om bedragen die mensen in staat stellen in Marokko vastgoedkoning te worden.”
Nederland
Volgens de Belgische politiedien- sten is minstens 80 procent van de cocaïne die in de Antwerpse haven aankomt voor Nederland bestemd.
Het zijn Nederlandse drugbenden die de inkoop financieren en de dis- tributie verzorgen, lokaal en vooral internationaal. “Men kan niet om de constatering heen dat sinds de jaren zeventig ondernemers in Neder- land stinkend rijk zijn geworden in de drugbusiness. Eerst met canna- bis, dan met synthetische drugs en coke. Jullie probleem is nu ook ons probleem geworden.”
Daarmee ontmaskert De Wever de oude linkse leugen dat de lega- lisering van cannabis de dood- steek zou betekenen voor de han- del in harddrugs. Het tegendeel is gebeurd: het succes van de canna- bishandel heeft een sterke impuls gegeven aan de cocaïnehandel.
Maar De Wever kreeg vooral de volle laag omwille van zijn verkla- ringen over de politieke invloed die de cocaïnemaffia aan het verwerven is. Uit de reacties kan men afleiden dat sommige mensen zich aange- sproken voelen. Kris Peeters rea- geerde woedend op de zinsnede uit het interview waarin De Wever politici viseerde “die hun stem- men rekruteren bij bepaalde bevol- kingsgroepen, in bepaalde wijken, in bepaalde sportclubs”. Hij ver- telde daarbij een anekdote over een vicepremier “die op de Turn- houtsebaan een winkel is binnenge- gaan van iemand die is veroordeeld voor onder meer wapenhandel. En die presteert het daar om te zeg- gen: ‘Het is hier toch helemaal niet slecht, het valt hier veel beter mee dan Bart de Wever beweert’…”. Hij noemde geen namen, maar Peeters voelde zich duidelijk aangesproken.
Ook Jinnih Beels, lijsttrekster van de socialisten, was des duivels:
“Als hij [De Wever] weet heeft van misdrijven, moet hij naar het par-
ket stappen. Nu creëert hij alleen onrust in de samenleving en zijn eigen gemeenteraad.” De prijs voor de meest hypocriete reactie ging dit keer niet naar een tsjeef of een socialist, maar naar groene ayatollah Van Besien, die zei: “De Wever cre- eert een klimaat van angst, maar is vooral een toonbeeld van onmacht.
Antwerpen is uitgegroeid tot coca- inehoofdstad en er ontploffen gra- naten in straten waar kinderen voor- bij fietsen. Als burgemeester moet je niet alleen problemen benoemen, maar ook zorgen voor oplossingen.”
Ah? We wisten niet dat De Wever ook minister van Justitie is geweest en dat hij verantwoordelijk was voor het falen van justitie. Nee, het zijn juist de fanatici van Groen, zoals Van Besien en consorten, die verant- woordelijk zijn voor de legalisering en de banalisering van drugs, voor de uitholling van het strafbeleid, en voor de gedoogde toestroom van massa’s legale en illegale immigran- ten die oververtegenwoordigd zijn in de drughandel, ook bij de “Neder- landse” bendes. We noteerden een opmerkelijke uitspraak van Karel Anthonissen, gewestelijk directeur bij de Bijzondere Belastinginspectie (BBI): “Toen wij in 1999 met het fail- lissement van de Banque Chaabi du Maroc in Borgerhout een kans kre- gen om in die maffia binnen te kij- ken, kwamen de vrienden die het district nu besturen, dat verhinde- ren.” Dat verkondigde hij op Twitter.
Het is onder meer een rechtstreekse verwijzing naar de tussenkomst van PVDA-politica en advocate Zohra Othman, momenteel districtssche- pen in Borgerhout. Ze brak enkele weken geleden met de PVDA.
Besluit
Zoals we enkele weken geleden schreven, gaat men ervan uit dat in Europa gemiddeld 1 procent van de bevolking regelmatig een lijntje cocaïne opsnuift. Als we dat ver- talen naar de Vlaamse bevolking en rekening houden met 4,8 mil- joen kiesgerechtigden, dat gaat het in Vlaanderen over afgerond zo’n 50.000 mensen. Cocaïnegebruik doet zich voor in alle geledingen van de bevolking. Denk niet dat het alleen marginalen en straatjunkies zijn. En het beperkt zich niet tot Ant- werpen. Maar De Wever speelt met vuur wanneer hij verklaart dat coca- inegebruik niet voorkomt bij zijn eigen raadsleden. Daar zouden we geen hand voor in het vuur durven steken… KvC & PB
We vinden dit een schitterend ini- tiatief. De twee vorige edities waren heerlijke zaterdagen, waarbij vele juweeltjes de revue passeerden. Toch ervaarden we telkens een gemis, want het wondermooie ‘Vlaanderen’ (En als ik weg wil zijn, ga ik naar Vlaan- deren…) van Paul van Vliet werd niet gespeeld. Het werd door de program- mamakers niet opgenomen in de pre- selectie. Zonder twijfel gaat het noch- tans over een van de mooiste liedjes over ons die ooit door een Nederlan- der werden gezongen.
We kunnen ons moeilijk voorstellen dat van de twintig Vlaamse en Neder- landse muziekliefhebbers die de lijst samenstelden, niemand dit liedje zou kennen. Vreemd toch dat het schreeu- werige ‘België’ van de Nederlandse groep Het Goede Doel wel in de lijst werd opgenomen, terwijl het parel- tje van Paul van Vliet werd vergeten.
Niet getreurd evenwel. De luis- teraar kan hieraan iets doen. Ieder-
een kan surfen naar de webstek van Radio 1 en daarbij zijn eigen top drie samenstellen. Daarin mogen ook lied- jes worden opgenomen die niet in de preselectie zitten.
Wanneer honderden mensen dit liedje in hun top drie plaatsen, zal men verplicht zijn het op te nemen in de preselectie en kan het zelfs een hoge score krijgen. Wie weet, eindigt het zelfs bovenaan de hitparade. Dat zou een mooi eerbetoon zijn aan Paul van Vliet.
Mogen we onze lezers derhalve vra- gen mee te doen met dit initiatief en het liedje van Van Vliet op te nemen in hun top drie? Het vergt slechts enkele minuutjes. Je kan vele Vlamingen daarmee een groot plezier doen én dit schitterende liedje opnieuw bekend- heid geven.
Surf gauw naar www.radio1.be en spoor uw vrienden en kennissen aan hetzelfde te doen.
BL
De Lage Landenlijst
Radio 1 zendt op zaterdag 22 september opnieuw de “Lage Landen- lijst” uit. Dat is een coproductie van Radio 1 en drie regionale Neder- landse omroepen, waarbij een hele dag uitsluitend Nederlandstalige liedjes gespeeld worden. Dit gebeurt op basis van een hitparade van honderd ‘beste’ liedjes, die door de luisteraars in een bepaalde volg- orde is gegoten.
De faciliteiten hebben de voorbije 56 jaren hun doel als integratiebevor- derende maatregel volledig gemist.
De Franstaligen hebben op hun beurt in die Vlaamse dorpen en gemeen- ten een voortdurende annexatiepoli- tiek gevoerd en zo werd door hen op vele plaatsen de taalwetgeving bru- taal met voeten getreden en werden de faciliteiten misbruikt. M.a.w., de faciliteiten zijn eerder een instrument van en voor de verfransing dan van en voor integratie in Vlaanderen en het verwerven van het Nederlands!
Vandaar dat in december 2017 de stad Ronse met een ruime meerder- heid (CD&V, N-VA, Groen, Open Vld en Vlaams Belang) een motie heeft goedgekeurd met de duidelijke en uit- drukkelijke vraag aan de hogere over- heid om de faciliteiten af te schaffen.
Ronse en gans Vlaanderen wach- ten nog steeds op een even duide- lijk als uitdrukkelijk antwoord. Het is genoeg geweest. Laat het ons voor eens en altijd stellen: afschaffen die (koe)handel!!
Daarom wil de VVB een bescheiden steentje bijdragen om de (schuldige) communautaire stilte te doorbreken via het organiseren van een antifa- ciliteitenmeeting met getuigenissen uit Ronse en uit de Zes, met ook het politieke strijdlied van de Geuzen, met een eresaluut aan de onvermoeibare redactie van het tijdschrift “De Zes” … en dat alles voor het Vlaams karakter van o. a. Ronse en de Zes. Want: faci- liteiten zijn en blijven stommiteiten!
Daarom, steun Ronse en de Zes in de Vlaams-Brabantse Rand en noteer met stip donderdagavond 13 september om 20 uur. Plaats van afspraak: Zaal Christen Volksbond, Zonnestraat 27 in Ronse. Allen daar- heen.
K.v.C.
Alle info via www.vvb.org
Grammens’
werk is nog niet af!
Op zondag 14 oktober a.s. trekken we met zijn allen naar de stembus om nieuwe gemeentebesturen te kiezen. Uiteraard zal dat eveneens het geval zijn aan de taalgrens, aan Vlaanderens achilleshiel: de facilitei- tengemeenten. Toen in 1962 de taalgrens definitief werd vastgelegd, dachten velen in dit land: “De problemen zijn voorbij, want de taalgrens ligt vast. Dus, goede afspraken maken goede vrienden, en een duide- lijke grens zorgt voor goed nabuurschap.” Niets was echter minder waar!
HET KAN OOK ZO
Vorige week verzamelden zo’n 200 Afrikaanse gelukzoekers om in optocht en luid scanderend naar het Spaanse consulaat te wandelen.
De betoging was een aanklacht tegen het racisme en de ‘hogra’ (verne- dering) die ze ondervinden. De politie kwam tussenbeide. De 200 asielzoe- kers werden in bussen geladen en naar andere steden gereden.
Neen, dat gebeurde niet in Brussel of Antwerpen, wel in de Marok- kaanse kuststad Tanger. In die stad stranden maandelijks honderden Sub-Saharamigranten, om van daaruit de overtocht te wagen richting Spaans grondgebied.
De Marokkaanse inwoners van Tanger zijn die Afrikaanse gelukzoe- kers, en de bijhorende overlast, meer dan moe. Met als gevolg dat de Afrikanen allesbehalve “vriendelijk” behandeld worden door de autoch- tone bevolking.
Afscheid van onze hartsvriendin
Een écht onderwijsdebat, graag
Een toevallige ontmoeting afgelopen zater- dag bracht het gesprek op het Nederlandsta- lig onderwijs in het Brussel van de jaren tach- tig. Men kan het zich vandaag moeilijk voor de geest halen, maar de druk was toen erg groot, en de vrees dat het doek zou vallen was reëel.
Er was weliswaar een keerpunt bereikt, alleen werd dat pas achteraf duidelijk.
De sociologische realiteit, aangewakkerd door de Franstalige politieke klasse, gekop- peld aan het ‘liberté du père de famille’-prin- cipe, zonder meer hét vehikel van het FDF, had ervoor gezorgd dat velen die men als Neder- landstalig kon bestempelen hun kinderen in een Franstalige school stopten. Een verstands- keuze vond men. Bij de modale Vlaming is het pragmatisme altijd al groter geweest dan eer- der welk principe.
Groeiend belang van Nederlands
De maatschappij wijzigde echter. Het belang van het Nederlands nam toe, waarna het lucide Franstalige ouders waren die eieren voor hun geld kozen. Uw dienaar is van de generatie die de eerste Franstalige leerlingen in het Neder-
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 6 september 2018
6
Ivonne Julliams is woensdag in rusthuis De Mick op 88-jarige leeftijd overleden. Zij was 23 jaar schepen van de stad Antwerpen, senator, en districtsraadslid. Onze toen- malige hoofdredacteur Jan Nuyts noemde haar steevast “onze hartsvriendin”. Zij kon daar goed mee lachen. Ook met de verhalen over haar pruik, die geregeld in ‘t Pallie- terke verschenen, en die moest gewassen worden op 70 graden.
Yvonne kwam uit de Antwerpse Polder, uit het mooie dorp Oorderen, dat omringd was door dijken die begroeid waren met linde- bomen. Het dorp verdween voor de haven- uitbreiding.
Haar afkomst verborg zij niet. Die hoorde je aan haar dialect. Zo noemde zij haar echt- genoot Florent altijd “Ooze Floran”. Die was afkomstig uit Berendrecht. Een rasechte dok- werker die het tot kraanman bracht. In die functie vergezelde hij Yvonne trouwens op een missie in China. Hij werd dan aangeduid als havenspecialist.
Yvonne leefde in de tijd van wat nu het
“oude socialisme” genoemd wordt. Zij ging erg vrolijk door het leven. Zij was op alle eer- stesteenleggingen, openingen van dit en van dat en op alle proeverijen van wijn en bier.
Dat waren voor haar feesten zonder eind. Zij speelde er opperschenkster, en wie als orga-
nisator niet oplette, was de helft van zijn voor- raad flessen kwijt.
Districtsraadslid Jan Kruyniers, die na haar overlijden “zegsman” speelde voor de kran- ten, weet: “Zij heeft in haar functies nooit veel potten gebroken.” Potten pakken, dat was meer haar ding. “Tournée générale!”, riep ze bij het binnenkomen van een café, niet voor een select groepje, maar voor “haar” mili- tanten. Die verzamelden om de haverklap in de “Chalet”, het socialistische jeugd- en cul- tuurcentrum van de Antwerpse wijk Schoon- broek-Rozemaai, waar zij ging wonen na de afbraak van Oorderen. Daar hing dezer dagen de “echte” socialistische vlag halfstok, die met de rode roos in de hoekige vuist.
Daar bouwde Yvonne haar bescheiden imperium uit. Daar vertrokken in de glorietijd de propvolle autobussen naar de rode polls in Antwerpen. Op die polls was Yvonne de onge-
kroonde koningin. Zij kwam er steeds als eer- ste uit de bus en zou het bijgevolg gemakke- lijk tot burgemeester van Antwerpen hebben gebracht. Maar die hoogste post liet zij over aan wie haar welgevallig was. Niet aan (bij- voorbeeld) haar partijgenoot Wim Geldolf.
De weging van de Vette Os
Wij hebben Yvonne zeer goed gekend. Zij was op alle gansrijdersfeesten in de Polder.
Zij was op de weging van de Vette Os en alles wat er aan plezante dingen omging in het slachthuis, onder meer bij de Dikke Zielen.
Zij was ook op de elfjulivieringen die inge- richt werden door Lode Craeybeckx of door Bob Cools.
Na afloop van de officiële feestelijkheden installeerde Yvonne zich op een bevriend ter- ras, omgeven door mensen van allerlei slag, niet alleen bekenden. Zij organiseerde (een bijzondere gave die zij had) dan haar eigen Guldensporenviering. De Grote Markt galmde van het gezang onder leiding van de wel- gevormde schepen, die steeds meer aan- hang kreeg bij de late feestvierders. Yvonne feestte niet alleen op andermans kap. Zij landse basisonderwijs zag opduiken (vaak
ging het voor hen daarna richting een Frans- talige middelbare school). En niet toevallig waren dat veelal kinderen van hogeropgeleide ouders. Mensen die hun professioneel bestaan opgebouwd hadden zonder noemenswaardige kennis van het Nederlands, maar die tegelijk begrepen dat hun kinderen die luxe niet meer zouden hebben.
Hoe dan ook, we krijgen de indruk dat het vaak erg nijpende leerlingentekort van weleer bij menig Vlaams-Brussels beleidsmaker een heus trauma heeft veroorzaakt. Een beetje zoals hetgeen Duitsers met inflatie hebben…
Nu ja, voor zij die een obsessie voor leerlin- genaantallen ontwikkeld hebben, zijn dit dolle tijden. De vraag is groter dan het aanbod. En de schaarste van weleer, die is uitgegroeid tot heuse overschotten. Alleen zit er meer dan één keerzijde aan dit (numerieke) succesverhaal.
80 procent Franstalig aanbod
Een en ander moet in perspectief geplaatst worden. Voor iets meer dan 80 procent is en blijft het onderwijs in Brussel een Franstalige
aangelegenheid. Daar heeft de boost van het Nederlandstalig aanbod niets aan veranderd.
De belangrijkste ontwikkeling zit hem in de absolute cijfers. Waar de capaciteit aan Frans- talige kant de voorbije twintig jaar met zo’n 15 procent steeg, groeide het aan Vlaamse kant met een derde. Vooral dan in het kleu- ter- en basisonderwijs, waar sprake is van een stijging van zomaar even 50 procent. En dan moet men aan Franstalige (maar ook aan pro- gressieve Vlaamse) kant horen dat ‘Vlaande- ren’ meer inspanningen moet doen.
De samenstelling van het klaslokaal en van de lerarenkamer is in die mate verschillend dat het eerste steeds meer een spiegelbeeld van de Brusselse sociologie geworden is, ter- wijl het tweede als een meer Vlaamse soci- ologie oogt. Het frustreert sommigen dat te weinig Brusselaars, al dan niet alumni van de eigen scholen, hun weg naar het onder- wijs vinden. De realiteit is echter wat ze is. De groep ‘anderstaligen’ (en dit is complexer dan het klinkt) heeft een vergaande weerslag op het onderwijspeil, terwijl het aan de onder- wijzende kant moeilijk blijft om voldoende leerkrachten te vinden én te behouden. In Vlaanderen haakt zo’n 25 procent van de leer- krachten tijdens de eerste vijf jaar af. In Brus- sel ligt dat cijfer hoger. En wie de handdoek
niet in de ring gooit, kiest als het even kan voor een plek dichter bij huis, doorgaans met een andere samenstelling van de klas.
“Fascist”
De pijnpunten zijn gekend. De eerste school- dag verschilt in deze niet van de vorige, maar laten we hopen dat we het komende politieke jaar wat vaker een ander geluid zullen horen dan de traditionele hoerakreet. Men jongleert met termen als sociale mix en diversiteit, ter- wijl de realiteit is dat het kernpubliek voor wie dit onderwijs bestemd is, te vaak uit de boot valt. Toen we een links politicus ooit de stel- ling voor de voeten wierpen dat net voor die mensen een rode loper van absolute voorrang uitgerold moest worden, kregen we het ver- wijt “fascist” naar het hoofd geslingerd. Sinds jaar en dag een, jawel, geuzennaam. Ach, laten we ons daar niet druk om maken. Het brengt ons zelfs op een idee. Misschien is het tijd om
‘Qu’est-ce que le fascisme’ van Maurice Bar- dèche te herlezen. Was ‘rijk worden met talen’
niet dé slogan van het Nederlandstalig onder- wijs in die jaren? We genieten nog elke dag van de vruchten die we van die boom moch- ten plukken. Vandaag stelt zich in het Neder- landstalig onderwijs in de hoofdstad meer een probleem van te veel laaghangend fruit. KNIN.
Een gedegen onderwijsdebat zou over meer moeten gaan dan een ‘succesverhaal’,
‘uitdagingen’ en dergelijke meer. Ook de keerzijde moet belicht worden. Laat dat alvast onze hoop zijn voor het nieuwe politieke jaar: een debat die naam waardig.
nodigde heelder scharen uit op haar particu- liere feesten, bijvoorbeeld op haar gouden en diamanten huwelijksjubileum. Daar zaten zowel waarachtige socialisten (type Bob Cools, Leona Detiège) als Vlaams-nationalis- ten (door haar “vergeten Duitsers” genoemd) en tsjeven aan rijke tafelen
De laatste actieve jaren van Yvonne verlie- pen in haar huis op Rozemaai. Zij was toen enkel nog districtsraadslid en belette dat
“haar” wijk bij Ekeren werd gevoegd. Dat is bij volgende bollekeskermis wél het geval.
De plezante schepen, die ooit propaganda maakte met een karikatuur die haar kortge- rokt toonde als de prinses van Schoonbroek, trok in bij RVT De Mick.
Dat was indertijd een rode burcht. Van daaruit bleef Yvonne in contact met haar ach- terban en bestuurde zij eigenlijk haar ver- trouwde wijk.
Wij denken dat er weinig plechtigheden zullen gehouden worden betreffende haar heengaan. Zij heeft haar lichaam geschon- ken aan de wetenschap, meer bepaald aan de Universiteit Antwerpen. Overigens was zij van mening: “Om mij hoef je niet te treuren.
Liefde moet je geven als je leeft, niet wan- neer je dood bent.”
Vaarwel, hartsvriendin van ‘t Pallieterke.
Pagadder
Heusden-Zolder, een goudmijn
Bruno Buyse, ex-N-VA, ex-schepen en lijst- trekker van die partij in 2013, zit als onafhan- kelijk gemeenteraadslid op de oppositieban- ken in Heusden-Zolder.
De aanhoudende ruzies binnen de lokale N-VA-afdeling scheurden de partij in drie stuk- ken en bracht die naar de oppositiebanken.
Sinds 1 januari 2013 is Mario Borremans (G-O- E-D), voormalig lid van CD&V en N-VA, de bur- gemeester. Buyse fungeert nu als luis in de pels van de meerderheid.
Hij bond de kat de bel aan, en zo kwam iedereen te weten dat negen personeelsle- den van de gemeente 365.000 euro hebben bijverdiend door de renovatie van het ophaal- gebouw op de mijnsite op te volgen. Blijkbaar heeft de gemeente ambtenaren in dienst die bekwaam zijn om de renovatie van historische bouwwerken met de nodige deskundigheid op te volgen. Wat doen die dan onder hun nor- male werkuren?
Leve de provincie
De Limburgse deputatie is goed voor haar kiezers. De helft van de geweigerde bouwver- gunningen in de gemeenten worden door het provinciebestuur in beroep toch goedgekeurd.
Dat blijkt uit een studie van de vergunningsda- tabank. “De burgers zijn mondiger geworden”, zei Inge Moors (CD&V), gedeputeerde van de provincie bevoegd voor Ruimtelijke Ordening.
Als in Limburg bijna 52 procent van de gewei- gerde bouwvergunningen door de deputatie alsnog in beroep wordt goedgekeurd, dan lijkt
dat meer op een klantendienst dan op goed bestuur. We gaan ervan uit dat de politieke kleur van diegenen die in beroep alsnog een vergunning krijgen, volstrekt irrelevant is.
Aanval op de logica
Verleden zaterdag werd met veel tamtam in Brugge ‘t Zand heropend. Dat plein, waar een eeuw geleden nog het vorige station stond, was onbetwistbaar aan vernieuwing toe, omwille van waterinsijpeling naar de onderlig- gende parking. Dat daardoor ook de beroemde fontein met de raadselachtig verdwenen beel- dengroep verplaatst moest worden, is politieke larie. Waar vroeger de niet zo lang geleden aan- gepaste rijwegen lagen, hebben onlogische
‘spitsvondigaards’ een grijs woestijnlandschap neergepoot met hier en daar een oase van rust, die bovengronds voor dagelijks verkeer moei- lijk te bereiken is.
Door onnodige omleidingen krijgen drie straten ineens de volle laag aan fijn (rood?) stof te verwerken, wat wel eens de kop van sp.a-burgemeester Renaat Landuyt zou kun- nen kosten. Wat de voorbije dagen opviel, was de constante aanwezigheid van politieagen- ten die tot vervelens toe het nauwelijks tien meter lang stukje weg voorbehouden aan De Lijn beschermden, en daarmee de twijfelende meute onverbiddelijk de stadsdoolhof injaag- den. Bruggelingen zullen rap doorhebben hoe ze laverend vanaf het station in dubbel zoveel tijd de Smedenstraat kunnen vinden, maar voor anderen zal een aangepast gps-systeem soe- laas moeten brengen.
Reservatiestroken
Sedert de jaren zeventig sleept het dos- sier aan rond het ontsluiten van de Zeebrugse haven via het verbreden en bevaarbaar maken van het Schipdonkkanaal. Of eerder nog via het samenvoegen van Schipdonk- en Leopoldka- naal door het wegnemen van de middenberm.
Zo lang reeds leven ‘oeverbewoners’ op het grondgebied van Damme, Maldegem, Zomer- gem en Eeklo met de vrees dat hun eigendom, gelegen in een zogenaamde reservatiezone, zal onteigend worden. Is er plotseling een onver-
wachte verandering gekomen in die vervelende toestand? Schijnbaar wel.
Joachim Coens, burgemeester van Damme en vooral Zeebrugse havenbaas, heeft zelf aan het Departement Omgeving, onder de bevoegdheid van Vlaams minister Joke Schauwvliege, laten verstaan dat het systeem van reservatiestroken geschrapt mag worden.
Is men na bijna een halve eeuw eindelijk tot het besluit gekomen dat een dergelijk ingrij- pend en duur project niet haalbaar is? Beter laat dan nooit.
Vanaf nu enkel nog nepwapens bij strategische oefeningen van de politie
