€ 2,50
76ste jaargang • nummer 28 • donderdag 16 juli 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Er zullen koppen rollen in de po- litiek.” Deze voorspelling hoorden we bij een topchirurg op rust aan het begin van de coronacrisis. Het onderschatten van de pandemie, het losjes omgaan met de terug- kerende skiërs, de vaudeville rond de mondmaskers, woonzorgcentra die sterfhuizen werden en recent nog de slechte communicatie rond reizen… De politiek maakte tijdens de coronacrisis een slechte beurt.
Dat blijkt ook uit de peilingen. Nor- maal gezien schaart de bevolking zich in zo’n crisisperiode rond de traditionele partijen, maar dat is duidelijk niet het geval. De “elfjes”
- de christendemocraten, liberalen en socialisten - die in Vlaanderen amper 11 procent van de stemmen halen, dreigen weg te zakken in ir- relevantie.
De chaotische aanpak van de co- ronacrisis zou er logischerwijze toe moeten leiden dat een aantal politi- ci de hand in eigen boezem steekt.
En dan is een ontslag onvermijde- lijk. Dat gebeurt niet. Zelfs niet nu een aantal virologen ervoor waar- schuwen dat men niet is voorbereid op een tweede golf. Al dagen blijkt het aantal besmettingen te stijgen.
Men weet dat die stijging zich voor- al in grote steden als Antwerpen en Brussel situeert, maar de opvolging blijf ondermaats. Een nieuwe minis- ter aan het stuur zou moeten leiden tot een betere aanpak van de cri- sis en voor meer schwung zorgen.
Niet zo in België en Vlaanderen. De Vlaamse minister van Welzijn, Wou- ter Beke (CD&V) en federaal minis- ter van Sociale Zaken en Volksge- zondheid Maggie De Block (Open Vld) blijven gewoon op post, alsof er niets aan de hand is. Ondertussen zijn ze wel politiek dood.
Een uitgebluste Wouter Beke
Men dacht dat de chaotische aanpak van de crisis in de woon-
zorgcentra een les was voor Wouter Beke. Het blijkt niet het geval te zijn.
Op een bepaald moment kreeg hij het dossier van de corona-reisbe- stemmingen op zijn bord. Ook daar reageerde hij chaotisch, verwarrend en laat. Binnen de eigen partij groeit de ergernis. Wouter Beke maakt een uitgebluste indruk. Zijn getuigenis voor de ad hoc coronacommissie op 20 juli wordt naar verluidt cru- ciaal. Kan hij dan stand houden?
Indien niet, dan lijkt een ontslag onvermijdelijk. En een pijnlijke af- gang richting gouverneurschap van Limburg? Politiek is het sowieso het einde voor de man die misschien wel een gedegen partij-ideoloog is, maar geen bestuurder en ook al geen meester-tacticus.
In 2014 koos Beke voor een fe- derale regering met de N-VA in de hoop dat de Vlaams-nationalisten zich kapot zouden regeren. Dat luk- te maar gedeeltelijk. De CD&V blijft verder afkalven en dat de N-VA van haar pluimen laat, is haar eigen schuld: men had het onzalige Mar- rakesh-pact te laat zien aankomen.
De over het paard getilde Maggie De Block
Op federaal niveau is er onder- tussen iemand die heimelijk hoopt op een ontslag van Wouter Beke om op die manier zelf buiten schot te blijven. De redenering is: “Als er iemand onder de politici ontslag moet nemen, dan blijf ik misschien overeind.” Anders gezegd: de be- volking heeft haar slachtoffer en de honger is verzadigd.
Dat is de redenering die Maggie De Block hanteert. Het is opvallend dat er in Vlaanderen nog maar am- per gesproken wordt over haar ontslag. Afgezien van het Vlaams Belang eist niemand haar vertrek.
Omdat ze toch politiek dood is?
Omdat er voor haar in een volgende regering geen plaats meer is?
Kan best zijn, maar ondertussen
De ene gedraagt zich steeds arroganter, de ander lijkt te berusten in het eigen lot. Federaal minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) en Vlaams mi- nister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) zijn al een tijd aangeschoten wild. Maar ze blijven op hun post zitten. Als een soort van politieke kadavers.
ondermijnt zij een gedegen aanpak van de crisis die nog altijd niet voor- bij is. Terwijl mondmaskers in de winkels verplicht zijn, blijft ze be- weren dat ze “voor een vals gevoel van veiligheid” zorgen. De Block is in haar contacten met journalisten arrogant. Idem wanneer ze door politici wordt ondervraagd tijdens virtuele commissievergaderingen.
Het scheelt niet veel of ze begint te schelden.
Het bewijs is geleverd dat De Block haar taak niet aankan en over het paard is getild. En dat was ei- genlijk al van in het begin zo, ook toen ze zich onder de regering Di Rupo met het migratiebeleid moest bezighouden. Men is het ondertus- sen vergeten, maar om een regering te kunnen vormen zonder de N-VA moest de PS in 2011 een prijs beta- len. Onder andere via een strenger migratiebeleid. Na de opendeur- politiek van Joëlle Milquet kan De Block met een strengere aanpak en- kel scoren. Bovendien houdt de Vla- ming van de underdog en de arts uit Merchtem had dat imago mee. Maar al snel bleek haar asielbeleid niet zo streng. Op Sociale Zaken liet ze daarna ook geen sterke indruk na.
Akkoord, de groei van de uitgaven in de gezondheidszorg bleef binnen de perken, wat haar door Franstali- gen zwaar wordt aangerekend. Maar er kwamen ook veel signalen van medewerkers die haar onhebbelijk en amateuristisch gedrag niet kon- den pruimen. De bekwame kabinet- schef Pedro Facon vertrok naar de FOD Volksgezondheid. Sindsdien maakt het kabinet van De Block er een zootje van. Zijzelf lijkt te kiezen voor de tactiek van de verschroeide aarde: de politieke loopbaan van De Block is voorbij, maar ze is zo pisnij- dig dat het haar niet kan schelen als alles in chaos vervalt.
Niets in zijn tweet suggereer- de dat. Een buitenlander zou misschien eventjes zo’n vergis- sing maken, tot hij de kruisbeel- den op de koepels zag. Maar in België weet iedereen wel beter.
De basiliek is beroemd. Het is niet het gebouw dat een sym- bool is voor de omvolking van Brussel, Vlaanderen en heel West-Europa, maar de mensen in de straten errond. Maar dat kon de pret niet drukken.
Het Laatste Nieuws schreef dat Sintobin werd onthaald op
“hoongelach met tweet over
‘omvolking’ bij basiliek van
Koekelberg”. Grapjassen stuur- den foto’s rond van andere ker- ken en zelfs van de Broeltorens in Kortrijk, met de spottende vraag “Hoe lang staan die mi- naretten daar al?” O, wat had- den die giechelende pubers toch allemaal veel plezier. En allemaal schreven ze “omvol- king” tussen aanhalingstekens.
Alsof het niet echt was. Terwijl iedereen in onze steden en in onze scholen de omvolking met eigen ogen kan zien. Maar som- migen zijn zo geïndoctrineerd dat ze zelfs hun eigen ogen niet geloven.
Omvolking
Het politieke einde
voor De Block en Beke
Stefaan Sintobin (VB) had in een tweet zijn ongerustheid ge- uit over de omvolking van de wijken rond de basiliek van Koekelberg. Hij had daar als illustratie een foto bijgevoegd van een drukke straat, met de basiliek op de achtergrond.
Dacht hij dat dat een moskee was? Natuurlijk niet.
Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3
“Hoe de kleine man rechts werd”
In de gehele westerse wereld wisselden rechtse en linkse partijen de afgelopen decennia van electoraat. Arbeiders lij-
ken meer en meer rechts te stemmen, terwijl welgestelden veeleer naar links neigen. Een nieuwe breuklijn
tekent zich af, tussen de “overal- mensen” en de “ergensmensen”.
“Dat revoluties het werk zijn van de kleine, onderdrukte man is een wijd- verbreide misvatting. Ook het zware
offensief in de cultuuroorlogen van de jongste weken
is in hoofdzaak een poging van elites om hun radicale minderheidsop-
vattingen op te leggen.”
In de gehele westerse wereld wisselden rechtse en linkse partijen de afgelopen decennia van electoraat. Arbeiders lij-
ken meer en meer rechts te stemmen, terwijl welgestelden veeleer naar links neigen. Een nieuwe breuklijn
tekent zich af, tussen de “overal- mensen” en de “ergensmensen”.
“Dat revoluties het werk zijn van de kleine, onderdrukte man is een wijd- verbreide misvatting. Ook het zware
offensief in de cultuuroorlogen van de jongste weken
is in hoofdzaak een poging van elites om hun radicale minderheidsop-
vattingen op te leggen.”
Actueel 16 JULI 2020
2
Zo wordt op de webstek een stel- ling van Ellen Samyn, parlementslid voor Vlaams Belang, gecontroleerd.
“Gezinnen in kwetsbare groepen hadden het voor Covid-19 al niet gemakkelijk. Voornamelijk kinde- ren in fi nancieel kwetsbare situaties lijden extra onder de coronacrisis.
Nu al groeit een op tien kinderen op in armoede.” Dat stelde Samyn in de Kamercommissie Sociale Zaken van 17 juni.
Na een lange en vooral moeilijke uitleg besluit de ‘fact checker’ dit:
“Meer dan 1 op 10 kinderen in Bel- gië groeit op in armoede. Wanneer we kijken naar de toegang tot nood- zakelijke items, dan leeft 15% van de kinderen tussen 1 en 15 jaar in een toestand van sociale en materi- ele deprivatie.” Mij lijkt het alsof Sa- myn dus meer dan gelijk heeft. De website geeft dat evenwel niet aan.
Misschien meent de opsteller van het bericht wel dat de informatie van Samyn verkeerd is. Quod non.
Migratie
Een ander element op de web- stek. Op 16 februari van dit jaar ver- scheen op de webstek van week- krant De Zondag een interview met Vlaams viceminister-president Bart Somers. Daarin stelt Somers dat liefst 37 procent van de Vlaamse kinderen tussen nul en vijf jaar ‘mi- gratieroots’ heeft. Maar klopt dat cij- fer ook? De controleurs vinden dat de stelling van Somers klopt: “Begin 2016 is 37 procent van de 0- tot 5-ja-
Kent u de webstek Factcheck.Vlaanderen? Neen? U bent niet alleen. Weinigen zijn op de hoogte van deze (deels) door de Vlaamse overheid gefi nancierde webstek. U bent allicht ook niet de enige die kriebels krijgt als het over
‘fact checking’ (het controleren van informatie dus) gaat.
rigen in het Vlaamse Gewest van buitenlandse herkomst. Bij de 6- tot 11-jarigen gaat het om 34 procent en bij de 12- tot 17-jarigen om 30 procent.” Het zijn vooral straffe cij- fers, afgezien van de bevinding dat ze kloppen.
Subsidie
De webstek Factcheck.Vlaande- ren moet wel een link hebben met de Vlaamse overheid. Bevoegd minister Dalle in het parlement:
“Het project Factcheck.Vlaande- ren wordt gecoördineerd door het Vlaamse AI-bedrijf Textgain. Voor de ontwikkelings- en opstartfase ontving het via het Vlaams Journa- listiek Fonds een innovatiesubsidie van 81.437,69 euro.”
Factcheck.Vlaanderen heeft vol- gens Dalle ook een kleine bijdrage ontvangen van de #CoronaVirus- FactsAlliance, een wereldwijd ver- band van factcheck-organisaties onder de vleugels van IFCN, het in- ternationale factcheckers-netwerk.
De fi nanciële middelen daarvoor werden wereldwijd ter beschik- king gesteld door WhatsApp. Dalle:
“Deze fondsen moeten worden aan- gewend om de database van de alli- antie up-to-date te houden.”
Bij de opstart van Factcheck.
Vlaanderen waren Belga en VRT NWS betrokken in de zin dat zij een journalist tijdelijk hebben vrijge- steld om het project mee op te star- ten. Volgens Dalle heeft Factcheck.
Vlaanderen ook enkele eenmalige
giften ontvangen die zullen toelaten om de volgende maanden te blijven functioneren. De fondsen worden volledig aangewend voor de redac- tie. Beheer en onderhoud van de server en de website gebeurt door Textgain.
Eos
Factcheck.Vlaanderen heeft op dit moment volgens Dalle een sa- menwerkingsproject lopen met het wetenschapsblad Eos: studenten van de KU Leuven campus Antwer- pen schrijven factchecks die zowel door Eos als door Factcheck.Vlaan- deren worden gepubliceerd.
Factcheck.Vlaanderen heeft re- cent ook een samenwerking op- gezet met CEBAM (gezondheid en wetenschap): het mag hun artikelen herpubliceren op de site. Dalle: “Op dit moment werkt het project auto- noom verder met een kleine groep van factcheckers en met studenten van KU Leuven campus Antwerpen en de Erasmus Hogeschool.”
Besluit
Voor mij zijn feiten heilig. Een voorbeeld: Congo werd onafhanke- lijk op 30 juni 1960. Dat is een feit.
Maar heel veel zaken zijn minder duidelijk en wat is dan de waarheid en vooral: wie mag dat bepalen?
Een site waarbij ‘de waarheid’ be- paald wordt door studenten? Stu- denten moeten één ding doen en dat is studeren. Het is niet aan hen om ‘de waarheid’ te bepalen.
THIERRY DEBELS
Factcheck.Vlaanderen doorgelicht
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De verschillen in werkzaamheidsgraad tussen Vlaande- ren en Wallonië zijn al jaren groot en blijven nog toene- men, zo leert een studie van uitzendbureau Randstad. Een kloof die niet langer houdbaar is.
De studie “Het verdriet van de Belgische arbeidsmarkt” van uit- zendbureau Randstad is interessan- te, maar weinig opbeurende lectuur.
De editie 2020 is een vervolg op de studie die Randstad-arbeidsmarkt- expert Jan Denys vorig jaar schreef.
Daarin analyseert hij onder andere de recente evolutie van de werk- zaamheidsgraad van de 20-65-ja- rigen. De inzichten van de studie moeten voor enige bescheidenheid zorgen aan Vlaamse kant, waar de arbeidsmarkt nog relatief goed aan het draaien is. Met een werkzaam- heidsgraad van 75 procent voor de coronacrisis scoort Vlaanderen ui- teraard niet slecht. Maar binnen de EU-lidstaten staat het op de 16de plaats van 28 landen. Een midden- moter dus. Het was de ambitie van de regering-Jambon om richting 80 procent te gaan, maar door de co- ronacrisis is deze doelstelling niet meer realistisch. Volgens Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) zou men al blij mogen zijn indien de werkgelegenheid aan het einde van de legislatuur in 2024 op- nieuw 75 procent bedraagt, want ze zal door corona nu en zeker in het najaar een duik nemen.
Problematisch Brussel en Wallonië
De cijfers van België zijn uiter- aard slechter dan de Vlaamse. Met 68,5 procent werkzaamheidsgraad in 2017, die in 2019 steeg naar 70,5 procent, is een positieve evolutie te merken. Maar daarmee staat het in de Europese ranking op een 24ste plaats op 28 landen. Enkel Grieken-
land, Spanje, Italië en Kroatië doen nog slechter.
De oorzaak van de slechte Belgi- sche score is natuurlijk in Wallonië (64,6% werkzaamheidsgraad) en Brussel (61,7%) te zoeken. Het is opletten geblazen om regio’s en landen te vergelijken, maar zij si- tueren zich nu tussen probleemlan- den als Italië en Griekenland, wier werkzaamheidsgraad tussen de 61 en 63,5 procent schommelt.
Wat volgens Jan Denys van Rand- stad vooral verontrustend is, is dat de kloof in de evolutie van de werk- zaamheidsgraad tussen Vlaanderen en Wallonië toeneemt. In Vlaande- ren steeg de werkzaamheidsgraad tussen 2017 en 2019 met 2,5 pro- centpunt. In Wallonië en Brussel met respectievelijk 1,4 en 0,9 procent- punt. Jan Denys is duidelijk: “Binnen België groeien de regio’s verder uit elkaar.” Het zou natuurlijk kunnen dat dit verschil nu met de corona- crisis niet verder uitdiept. Wallonië telt meer overheidspersoneel dan Vlaanderen en die mensen zullen door corona niet snel hun baan ver- liezen. Vlaanderen is ook meer ex- porteconomie en zal dus zwaarder geraakt worden dan Wallonië. Maar van zodra de economie herneemt, is het risico groot dat de kloof op- nieuw toeneemt. Jan Denys, die zeer actief is op sociale media, heeft al herhaaldelijk benadrukt dat dit niet houdbaar is en dat dit zal bijdragen tot het einde van België.
Laaggeschoolden en niet- EU-burgers
In de cijfers van Randstad vallen
twee groepen op. De laaggeschool- den en de zogenaamde niet EU-bur- gers (“de allochtonen” dus). De Bel- gische werkzaamheidsgraad van de laaggeschoolden ligt met 47,4 pro- cent bijna 10 procentpunt onder het Europees gemiddelde. Vlaanderen zit daar met 54 procent ook onder, maar het grote probleem is ook hier Brussel en Wallonië met 41,5 en 40 procent laaggeschoolden aan de slag. De werkzaamheidsgraad voor laaggeschoolden is daar de voor- bije jaren zelfs gedaald.
“De grootste kloof tussen Bel- gië en de EU vinden we historisch terug bij de burgers met vreemde nationaliteit (niet EU). In 2017 was de kloof daar maar liefst 17,7 (resp.
41,6 en 59,3). Twee jaar later is hier- aan jammer genoeg weinig of niets veranderd”, zo leert het onderzoek.
“Merkwaardig zijn in deze de grote verschillen tussen de regio’s. Sinds 2017 steeg werkzaamheidsgraad in Vlaanderen met 6,4 procentpunt (van 44,1 naar 50,5%). Vlaanderen haalt dus een fl ink deel van achter- stand in, maar blijft nog steeds op grote afstand met een verschil van 10,1 procentpunt. In Wallonië stel- len we een daling met 6,2 procent vast en Brussel laat een moeizame stijging zien (0,9%).”
Vaak krijgen Vlamingen het ver- wijt de allochtonen te weinig job- kansen te geven. Over de situatie in Wallonië zwijgt men zedig. Ook wanneer er nu cijfers opduiken over de ondermaatse allochtone tewerk- stelling. Die heeft uiteraard slechts in beperkte mate te maken met dis- criminatie, zoals we recent in deze rubriek nog stelden. Des te meer met een slecht werkende arbeids- markt, een gebrek aan netwerk, ta- lenkennis en opleiding.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Ik blijf bij mijn standpunt van toen: het dragen van een mondmasker heeft niet veel zin. De verplichting om een masker te dragen leidt tot hilarische toestanden. In principe moet je maar mondmaskers dragen wanneer de sociale afstand van 1,5 meter niet kan bekomen worden. En dan zie je mensen alleen in de wagen zitten met een mondmasker op, dan zie je koppels in de natuur wandelen, man en vrouw met mondmas- ker op, terwijl er niemand anders in de buurt te bekennen is. Totaal zin- loos. Ik zie mensen rondlopen met een masker onder hun neus (zinloos), of binnenstebuiten (zinloos) of met een te groot masker (zinloos)… Ik zag een politieagent die midden op een kruispunt stond het verkeer te regelen… met mondmasker. Totaal zinloos. En dan was er nog die spe- ciale zitting van de coronacommissie in het Vlaams Parlement. Vooraan hoogverheven voorzitter Björn Rzoska, mét mondmasker. Alle andere parlementsleden: ook met mondmasker, ook al zitten ze sowieso al 1,5 meter uit elkaar, want het aantal parlementsleden dat aanwezig mag zijn in de Koepelzaal, wordt beperkt. Totaal zinloos dus, die mondmaskers.
Ook in de Koepelzaal aanwezig om te getuigen: de drie bekende viro- logen, alle drie met mondmasker. Ze zaten naast elkaar, met een stoel er- tussen. Als ze het woord namen, spraken ze niet in elkaars richting, maar richting parlementsleden die op minstens 3 of 4 meter afstand zaten. Nut van het mondmasker alhier: nihil.
Oh ja, op de webstek van het UZA staat het volgende te lezen: “Het coronavirus verspreidt zich van mens op mens via kleine druppeltjes die bij hoesten en niezen vrijkomen. Via die druppeltjes komt het virus terecht in de lucht, op voorwerpen en oppervlakken. Wie die druppel- tjes inademt of via de handen in de mond, neus of ogen binnenkrijgt, kan besmet raken met het virus.”
Het virus kan het lichaam dus ook binnendringen via de ogen. Waar- om worden we dan niet verplicht om een bril te
dragen? Of plexi beschermmaskers zoals de hulpverleners doen?
De saga van de mondmaskers is een zoda- nig eigen leven gaan leiden, dat er geen weg meer terug is. Eerst heeft het allemaal geen zin, vandaag wordt de Stasi op u afgestuurd om u te controleren en wordt gedreigd met hoge boetes.
Beste lezer, u kent mijn standpunt. Wil u toch liever een mondmasker dragen? Ik houd u niet tegen. De 1,5 meter regel is echter veel belang- rijker. Kom dus maar niet te dicht in mijn buurt,
met of zonder masker…
In ’t Pallieterke van 14 mei kreeg mijn redactioneel de titel mee “Snaveltjes toe en mondmaskertjes op”. Twee maand geleden kon ik niet vermoeden dat voorbije zon- dag het dragen van mondmaskers in winkels zou ver- plicht worden.
“De hysterie
van het mondmasker”
ECONOMISCHE ZAKEN
Vlaams-Waalse arbeids-
marktkloof blijft groeien
Actueel
16 JULI 2020 3
Unitarist
Mijnheer de ziende blinde,
Als baas van de FOD Volksgezondheid mocht gij in de coronacommissie in het Vlaams Parle- ment, die de aanpak van de crisis in de woon- zorgcentra ‘onderzoekt’ of er wat over palavert, uw gedacht daarover eens komen zeggen. Het moet gezegd dat gij uw rol als federale top- ambtenaar perfect speelde en een toonbeeld waart van de vertolking van ‘his master’s voice’, zijnde uw minister De Block. Ik wil maar zeg- gen dat gij kritiek kwaamt geven op de manier waarop de deelstaten de crisis hadden aange- pakt. Naar eigen zeggen hebt gij u blauw ge- ergerd - ook de kleur van uw minister - aan de
“eindeloze discussies over bevoegdheden en de geldingsdrang van de deelstaten”. Het is waar dat de diverse bestuursniveaus altijd met de beschuldigende vinger naar elkaar wezen om toch maar minstens een deel van de verant- woordelijkheid van zich af te schuiven, maar gij zweegt over het federale niveau, dat minstens even hard in de fout ging. Uiteindelijk vond een kat haar jongen er niet meer in terug, zodat er te langen leste van enige samenwerking of co- ordinatie geen sprake meer was en alles her- leid werd tot een schabouwelijk schouwspel tussen politici.
Alleen uw remedie klopt voor geen meter.
Als federaal ambtenaar pleit gij er in zo’n situ- aties natuurlijk dan ook voor om alles te laten sturen door het federale niveau. Alsof dat al- lemaal beter zou verlopen. Gij verliest daarbij wel uit het oog dat er staatshervormingen zijn geweest die nu eenmaal bevoegdheden heb- ben toebedeeld aan de deelstaten, die daar geld voor krijgen en dus hun eigen beleid moeten uitstippelen. Dat is nu precies de geest van een staatshervorming, hoeveel kritiek ge daar zelfs vanuit diverse hoeken op kunt heb- ben. Dat maakt ge niet ongedaan door zomaar even langs de neus weg te zeggen dat alles beter (weer) op het federale niveau kan geor- ganiseerd worden. “Bij een tweede golf van co- rona in ons land zou er beter maar één piloot in de cockpit zitten”, zo stelt gij. Zo werkt dat niet. Ook uw vergelijking met Duitsland met zijn deelstaten slaat nergens op, want het fede- ralisme aldaar is niet te vergelijken met dat wat daar bij ons voor moet doorgaan.
Ik durf zelfs de redenering omdraaien en zeggen dat men veel duidelijker kan zijn door de volledige bevoegdheid over te dragen aan de gewesten en gemeenschappen, die toch graag - en liefst - vanuit verschillende visies hun eigen ding doen. Het moet u toch bekend zijn dat de inzichten en gevoeligheden inzake
BRIEFJE AAN PEDRO FACON
Vandaag niet meer: onderzoek naar het resultaat van de laatste parlements- verkiezingen wijst uit dat 48 procent van de arbeiders gestemd heeft voor de aartsvijand, de Conservatieve Partij van Boris Johnson, vroeger de toevlucht van nobiljons en rijke burgers, terwijl Labour van die groep nog slechts 33 procent kan bekoren. Bij de Britse elite daarentegen doet de “arbeiderspartij”
het wel goed. Hoewel Johnson een rui- me overwinning behaalde, kon hij op nauwelijks een kwart van de stemmen van de hoogopgeleiden rekenen.
De grote uitwisseling
Deze resultaten zijn des te merk- waardiger in een land dat bekend staat voor zijn rigide klassensysteem. De so- ciale mobiliteit is er zelfs in de 21ste eeuw nog klein, zo wijzen studies uit.
Hoe hebben de twee dominante par- tijen hun sociologisch kiespubliek zo snel en onopgemerkt kunnen uitwis- selen?
Het fenomeen is niet uniek aan het VK.
Ook in de rest van het Westen zijn linkse partijen hun vroegere achterban kwijt- gespeeld en hebben ze die ingewisseld voor de welgestelden. Bij ons wordt Groen (terecht) gezien als de partij van de rijken, zoals Wouter Van Besien zich in een onbewaakt moment liet ontvallen.
De sp.a is de stem van de kleine man al lang kwijtgespeeld aan het VB.
Het vervagen van de oude politieke breuklijn tussen kapitaal een arbeid speelt een belangrijke rol: er bestaat in het Westen nauwelijks nog discus- sie over de sociale en economische grondslagen van de samenleving.
Nieuwe breuklijnen
In de plaats ontstonden nieuwe breuklijnen rond problematieken zoals milieu, immigratie en gelijkheid. De ideologische keuzes die linkse partij- en in deze kwesties hebben gemaakt, waarbij zin voor realiteit wordt opge- offerd aan een opbod van deugdpron- kerij, hebben hen vervreemd van hun basis, die in de praktijk de gevolgen moet dragen van hun wereldvreemd radicalisme. Nergens is dat duidelijker dan inzake immigratie, waar de laagst opgeleiden niet de middelen hebben om zich te onttrekken aan de gevolgen op hun woonwijken.
In landen met proportionele kies- stelsels, zoals het onze, leidde mobi- lisatie rond de nieuwe breuklijnen tot de doorbraak van nieuwe partijen. In Vlaanderen overheersen die al: de drie traditionelen halen er nauwelijks nog een derde van de stemmen.
In landen met een meerderheids- kiesstelsel en een tweepartijendomi- nantie, zoals het VK en de VS, hebben nieuwe partijen het moeilijker om door te breken en vertaalt de nieuwe situa- tie zich gemakkelijker in ideologisch opschuivende partijen (de strekking Johnson-Cummings die het haalt op May) of zelfs regelrech-
te kaping, zoals de overname van de R e p u b l i k e i n -
se partij door Trump (met
steun van de kleine blanke man).
Overal of ergens
In het gehele Westen is de belangrijk- ste breuklijn die geworden tussen de
“overalmensen” en de “ergensmensen”
(de anywheres en de somewheres uit het boek van David Goodhart). De eer- ste groep is welstellend, hoogopgeleid, kosmopolitisch en neigt naar links-li- berale opvattingen, de tweede groep is geworteld en wordt tegenwoordig “so- ciaal conservatief” genoemd.
De eerste groep is kleiner, maar do- minant in de media, de universiteiten en de cultuurwereld. De opvattingen van de tweede groep probeert men zo- veel mogelijk te negeren. Het dossier dat opinies van de twee groepen het duidelijkst van elkaar onderscheidt, is dat van de immigratie. De minderheid is er reeds decennia in geslaagd, dank- zij haar monopoliepositie in de traditi- onele media, de opinies van de meer- derheid inzake immigratie verdacht te maken, te marginaliseren en uit het de- bat te houden.
Het internet en de sociale media heb- ben een einde gemaakt aan dat mono- polie. Dat multinationals, geleid door mensen uit de ideologische bubbel van de overalmensen, de heisa over de dood van George Floyd vandaag ge- bruiken in een poging om de vrijheid van meningsuiting aan banden te leg- gen op sociale media, is een reactie op die evolutie. De vrijheid van het inter- net, die een stem heeft gegeven aan de ergensmensen, stoort hen mateloos.
Bourgeoisie op zoek naar zin
Ik denk dat de cynici, die geldgewin als voornaamste beweegreden van de economische top zien, zich vergissen.
Het gaat wel degelijk over ideologische overtuiging voor de enen, het bezwij- ken onder groepsdruk voor de ande- ren. Moderne CEO’s die obsceen hoge lonen incasseren, zonder verpinken een bedrijf kunnen sluiten en in hun handel in China uiterst inschikkelijk zijn voor alle wensen van de dictatuur, maar zich intussen hevig engageren voor het mi- lieu (“duurzaamheid”), het klimaat of Black Lives Matter, verschillen niet zo- veel van middeleeuwse roofbaronnen die tussen twee plundertochten een kerk bouwden of uitgebreide giften aan religieuze doelen deden. In hun houding schuilt zeker schijnheiligheid, maar spelen ook zelfbedrog en zelfs daadwerkelijk idealisme een rol.
Op de opiniewebstek UnHerd maakt Ed West een andere historische verge- lijking. De hogere blanke middenklas- se die zich nu overgeeft aan politieke correctheid en “The Great Awokening”, die alle sporen van racisme in onze sa- menleving wil uitbannen, doet denken aan de bourgeoisstudenten die in 1968 stenen gooiden naar de arbeiderszo- nen bij de politie en aan de burgerij die in 1789 de Franse Revolutie uitvoerde.
De zoektocht naar een zinvol bestaan voor hen die niet moeten vechten om te overleven, kan leiden tot ideologische avonturen.
Dat revoluties het werk zijn van de kleine, onderdrukte man is een wijd- verbreide misvatting. Ook het zware offensief in de cultuuroorlogen van de jongste weken, in de nasleep van de dood van George Floyd, is in hoofdzaak een poging van elites om hun radicale minderheidsopvattingen op te leggen, een revolte tegen de kleine man die in hun ogen te vrank is geworden op het internet en te opstandig in het kieshok- je.
Linkse rijken,
rechtse arbeiders
Toen eind de 19de eeuw de socialistische Labour-partij in het Verenigd Koninkrijk werd opgericht, richtte die zich expliciet op het groeien- de electoraat van stedelijke arbeiders. De partijnaam laat daar ook geen misverstand over bestaan: het Engelse woord “labour” betekent gewoon “arbeid”. Een eeuw lang zou Labour dan ook het gros van zijn stemmen halen bij de “blue collar workers”.
JURGEN CEDER COLUMNIST May) of zelfs regelrech-
te kaping, zoals de overname van de R e p u b l i k e i n -
se partij door Trump (met
steun van de kleine blanke man).
JURGEN CEDER
de gezondheidszorg - en dat is lang niet het enige beleidsdomein - én de aanpak ervan in het noorden en het zuiden grondig van elkaar verschillen en nooit meer naar elkaar zullen groeien. Integendeel.
Hebt gij ondertussen al gemerkt dat dit land is stilgevallen en er al zo’n 400 dagen geen fe- derale regering meer is, tenzij een schrale res- tregering die geen enkele democratische le- gitimiteit meer kan doorstaan? En gij wilt dan gaan herunitariseren? Komaan, zeg. Dit land is ziek, mijnheer Facon, en al is uw analyse over de versnippering en het bevoegdheidskluwen juist, uw oplossing is dat niet. Raf De Rycke, de bestuursvoorzitter van de Broeders van Liefde die in zijn instellingen de breuklijnen tussen regionale en federale bevoegdheden als geen ander ervaart, heeft heel de problematiek onlangs zeer scherp en juist gesteld: “De ge- zondheidszorg is eigenlijk slechts een onder- deel van een veel grotere discussie. Waar het echt om draait, is de sociale zekerheid: gaan we die splitsen of niet? Het probleem zal niet opgelost raken voor dit beslecht is.” Inder- daad, daar knelt het schoentje. Strompelt dit land met zijn institutionele doolhof voort of wordt er tabula rasa gemaakt, waarbij homo- gene bevoegdheidspakketten de zaken uitkla- ren en afbakenen? Voor mij is de keuze dan snel gemaakt.
Maar natuurlijk is daar meer dan goede wil voor nodig. En dat is het probleem in dit land.
Zolang het transferinfuus blijft lopen waardoor het bijna communistische Wallonië blijft reke- nen op het sacrosancte Belgique à papa - en dus de betalende Vlamingen -, zal er niets gebeuren en zal de door u verwachte janboel na een nieuwe gezondheidscrisis minstens even groot zijn als vorige keer, of nog erger.
Zolang er in dit land acht ministers van Volks- gezondheid op elkaars tenen blijven trappen en mekaar vliegen blijven afvangen, moogt gij nog zoveel pleiten voor herunitarisering of centralisering van bevoegdheden, het zal niks bijbrengen.
Wat we zelf doen, doen we beter. Zo simpel is dat. Tenminste… als er geen bemoeizuchti- ge schoonmoeders meer zijn en men voluit kan gaan, ieder met zijn eigen centen. Misschien is het niet zo dwaas om eens uit uw ivoren toren neer te dalen. Als zelfs Siegfried Bracke op 11 juli bij zijn volle verstand en overtuigder dan ooit zijn leeuwenvlag buiten hing, dan moe- ten we defi nitief die weg op, want dán zijn het alleen nog de ziende
blinden die achterop hinken.
Mateke, de handpop
van Magnette
Niets dan de waarheid?
Vorige week werd de oprichting van de Congo-commissie gestemd en werd het werk- gebied omschreven. Kamervoorzitter en pleit- bezorger Patrick Dewael noemt dat graag de
“Waarheidscommissie”. Maar of de volledige waarheid aan het licht zal komen, lijkt bijzonder twijfelachtig. Zo werden alle amendementen van N-VA om in het onderzoeksgebied ook de rol van de monarchie uit te klaren, vlotjes ver- worpen… Die partij had, bijvoorbeeld, voorge- steld om volgend actiepunt toe te voegen: “…
na te gaan welke vermogens van de monarchie hun herkomst vinden in koloniale exploitatie…”
Weggestemd dus. Blijkbaar moeten er dus toch nog een aantal potjes angstvallig gedekt blijven. Het valt te hopen dat de republikeinse Vlaams-nationalistische partijen van hun rol in de commissie alsnog gebruik zullen maken om de werkelijke rol en de (materiële) voordelen voor de monarchie in de koloniale periode op het voorplan te brengen.
Sollicitatie?
In de commissie Defensie werd er een voor- stel van resolutie van Theo Francken (N-VA) be- sproken, dat mee ondertekend werd door Pe- ter Buysrogge (N-VA), Michael Freilich (N-VA), Hendrik Bogaert (CD&V), Tim Vandenput (Open Vld) en Kattrin Jadin (MR). Er werd een pleidooi in gehouden voor een ‘niet-aflatende steun aan de NAVO’. Steven Creyelman en Annick Pont- hier (VB) vonden dat toch net iets teveel van het goede en vroegen dan ook in een amendement om “niet-aflatende steun” gewoon te vervangen door “steun”, kwestie van toch nog een kriti- sche marge te kunnen behouden. Tijdens een tussenkomst over de resolutie door Creyelman, die vrij meegaand, maar kritisch was, zat Theo Francken herhaaldelijk instemmend te knikken.
Maar daar hield hij plots mee op toen de spre- ker bij wijze van uitsmijter zei dat de tekst zo ophemelend was dat hij er ei zo na een sollicita- tie voor een of andere topfunctie in zou kunnen horen… En toen werd het even heel stil.
Haatspraak
Kamerlid Jessika Soors (Groen) schrijft ge- schiedenis. Deze passionaria heeft de strijd aangebonden tegen ‘extreemrechts’, vooral na haar recent ‘debat’ in Terzake tegen Tom Van Grieken. Nadien kreeg ze op de sociale media heel wat reacties - waarvan sommige niet al te fijnzinnig - over zich heen en daar kan ze als politica echt niet tegen. Ze is het gewoon altijd gelijk te krijgen. Daarom verklaart ze nu in de Kamer de strijd tegen extreemrechts te willen opvoeren door te pleiten voor de aanpassing van artikel 150 van de Grondwet, waardoor ge- schreven ‘haatspraak’ snel door een correctio- nele rechtbank zou kunnen vervolgd worden.
Het komt er dus op neer dat al wie afwijkt van de politiek correcte heilsleer het gaat mogen komen uitleggen voor de rechtbank. Zo onge- veer als in China dus. Maar zover is het nog niet.
Ondertussen vragen wij ons wel af of de haat- berichten met de gefotoshopte foto van Theo Francken in nazi-uniform en met oorlogswapen in de hand, die gelanceerd werd door haar vriendjes van Ecolo, daar dan ook bij hoort.
Want daar hoorden we haar nooit over. Of gaat de ‘haatspraak’ echt maar in één richting, Jessi- ka? Zo niet, dan zal ook haar goedlachse colle- ga Dries Van Langenhove (VB) haar erg dank- baar zijn. Je moet de haatspraak aan zijn adres - en dat van andere VB’ers - op de sociale me- dia eens bekijken. Het zou wel eens kunnen dat ze dan zelf wel eens voor de rechter belandt…
Vreemde ‘coalitie’
Vorige week lag er een rood-groen wets- voorstel voor dat artiesten uit de cultuursector
Actueel 16 JULI 2020
4
makkelijker toegang verleent tot werkloos- heidsuitkeringen dan andere beroepen. N-VA ging bij monde van Björn Anseeuw fors op de rem staan en stelde dat er vandaag al een onge- lijke behandeling ontstaat tussen kunstenaars en andere werklozen. Normaal moet men im- mers 312 dagen hebben gewerkt om aanspraak te kunnen maken op een werkloosheidsuitke- ring, terwijl kunstenaars voortaan de volle pot krijgen na amper twintig dagen werken. Bo- vendien, zei Anseeuw nog, zullen kunstenaars ook nog eens een werkloosheidsuitkering on- beperkt kunnen combineren met inkomen uit arbeid. Dat is inderdaad moeilijk uit te leggen aan de andere werklozen. Hoewel het om een tijdelijke maatregel zou gaan die afloopt op het einde van het jaar, vreest Anseeuw dat door een amendement van de blauwe familie dat verlen- ging voorziet, het hek van de dam is en de kraan nooit meer kan dichtgedraaid worden. Hij kijkt meer uit naar een algemeen en sluitend kun- stenaarsstatuut dat er snel moet komen en waar overigens de meeste fracties het over eens zijn.
N-VA past dan ook voor dergelijke wetjes die het systeem van de sociale zekerheid alleen nog meer kunnen bezwaren en ingewikkeld maken, en die een voorkeursbehandeling voor bepaalde groepen creëren. Naast dat alles vond hij het dan ook vreemd dat ook het VB dit rood-groene voorstel steunde. Vanuit die hoek stelde men enkel nogal droogjes dat men het voorstel steunde omdat het een tijdelijke maat- regel is. N-VA stemde tegen en CD&V onthield zich. VB aan de zijde van paars-groen dus. Er zijn geen zekerheden meer.
Adieu Maggie!
Waar is de tijd dat Maggie De Block door Gwendolyn uit haar hoed werd getoverd en hoge toppen scheerde? De voorkeurstemmen stapelden zich op en de aanvankelijk gezellige en goedlachse huisdokter uit Merchtem werd een politiek fenomeen. Die tijd is echter lang voorbij. De wijze waarop ze pedant, hautain, nonchalant en zelfs scheldend en roepend als minister van Volksgezondheid de coronacrisis aanpakte, werd haar door zeer velen niet in dank afgenomen. Ook de wijze waarop ze de instroom van asielzoekers gedoogde, maakte haar bij velen tot kop van jut. Zowat iedereen is het er ondertussen over eens dat ze in een vol- gende regering zeker geen post meer zal be- kleden. In de wandelgangen is overigens meer dan eens te horen dat men zelfs binnen Open Vld vindt dat het nu wel welletjes is geweest. Ze zou zelfs in eigen rangen ongenietbaar zijn ge- worden. Het kan verkeren.
Anderzijds was deze 11 juli er toch weer eentje zoals alle vorige. Met politieke toe- spraken die probeerden de brug te slaan tussen de Groeningekouter en de uitdagin- gen waarmee we vandaag geconfronteerd worden. Met militanten van N-VA en VB die rondreden om een kleine attentie te bezor- gen aan de Vlamingen die hun vlag hadden uitgehangen. Met de zelfverklaarde vrije geesten die deze dag uitkozen om hun an- ti-identitaire geloofsbelijdenis nog eens te declameren. En onvermijdelijk ook met de discussie over de kleur van de tong en de klauwen van de leeuw.
Wie zijn leeuwenvlag uithangt, maakt al een eerste politiek statement. Maar afhanke- lijk van de kleur van de tong en de klauwen van het beest, plaatst de onverlaat zich ook nog eens in het kamp van de burgerlijken of de revolutionairen, van de fatsoenlijke men- sen of de relschoppers, van de mietjes of de collabo’s... Zouden de Vlamingen de enigen zijn die elkaar classificeren op basis van een subtiel verschil in de vlag die ze uithangen?
Ik heb wat opzoekingswerk verricht en ik kan u geruststellen: we zijn niet de enigen.
Zonder volledigheid te claimen, neem ik u mee op een kleine tocht door Europa en de geschiedenis, waarbij zeer gelijkaardige vlaggen beweerdelijk een verschillende la- ding dekken.
Prinsenvlag
Ik begin mijn tocht in Nederland. Bij de in- name van Den Briel in1572 - het begin van de opstand tegen de Spanjaarden die zou uitmonden in de onafhankelijkheid van de noordelijke provincies - werd een vlag met horizontale banden oranje-wit-blauw ge- bruikt. Om onduidelijke redenen wijzigde al vanaf de 17de eeuw dat oranje steeds va- ker in rood. Je zou vermoeden dat het oranje vooral gebruikt werd door de aanhangers van het huis van Oranje, maar ook tijdens het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden was de nationale vlag rood-wit-blauw.
Een officiële regeling kwam er pas in 1937.
Toen de Nationaal Socialistische Beweging (NSB) van Anton Mussert voorstelde om te- rug te keren naar de originele ‘Prinsenvlag’
met oranje band, werden van de weeromstuit de kleuren van de Nederlandse vlag in een koninklijk besluit als rood-wit-blauw vastge- legd. Vanaf dat moment kreeg de ‘prinsen- vlag’ met oranje band een ‘extreemrecht- se’ en ‘foute’ connotatie. Toen iemand er in 2011 op uitkwam dat er in de kantoren van de PVV-fractie in het Haagse Binnenhof twee
‘prinsenvlaggen’ hingen, veroorzaakte dat een flinke rel.
Een vlag met een gat
De Hongaarse driekleur bestaat historisch uit horizontale banden rood-wit-groen met centraal het koninklijk wapenschild. Toen de communisten na de Tweede Wereldoorlog aan de macht kwamen, werd het wapenschild vervangen door communistische symbolen.
Bij de Hongaarse opstand van 1956 tegen het communistisch regime werden deze symbo-
len gewoon uit de vlag geknipt. De driekleur met in het midden een gat werd het symbool van de anti-communistische Hongaren. Een exemplaar van deze opstandelingenvlag is nog te zien in de gebouwen van de Raad van Europa in Straatsburg, maar ook in Hongarije wordt ze nog wel eens gehesen.
De helm van Skanderbeg
De Albanese vlag bestaat uit een zwarte dubbelkoppige adelaar op een rood veld.
Bij elke regimewissel - en helaas voor de Albanezen waren dat er wel wat - werd de vlag aangepast: boven de adelaar verscheen een witte of een rode ster, of de zogenaamde
‘helm van Skanderbeg’ (ook weer in verschil- lende varianten) en ook het rood van de vlag werd donkerder of lichter. Een kenner van Albanese vlaggen kan een onderscheid ma- ken tussen de varianten van 1913, 1914, 1918, 1920, 1928, 1934, 1939, 1943, 1945 en 1992 en weet met welk regime hij een bepaalde va- riant van de nationale vlag moet associëren.
Senyera en estelada
Gelijkaardige verhalen heb je in Norman- dië (twee of drie liggende leeuwen op de vlag) of Griekenland (de kolonels gebruik- ten een donkerder blauw dan de democra- tische regeringen). Maar ik sluit graag af met een voorbeeld dat veel Vlaams-natio- nalisten zullen kennen: dat van Catalonië.
Ook in Catalonië kent men twee vlaggen:
de ‘senyera’ bestaat uit vier horizontale rode banen op een gele achtergrond. Volgens de legende verwijst de vlag naar de strepen die vier met bloed besmeurde vingers op een gouden schild zouden hebben getrok- ken. Onafhankelijkheidsgezinde Catalanen geven echter de voorkeur aan de ‘estelada’:
een variante van de senyera met links een blauwe driehoek met witte ster. Het ontwerp liet zich inspireren door de vlaggen van Puerto Rico en Cuba, voormalige Spaanse kolonies die hun afhankelijkheid hadden weten te realiseren.
Guldensporenslag
In mijn boek over de Guldensporenslag (nog steeds te koop bij uitgeverij Polemos) besteed ik vijf volle bladzijden aan de sym- boliek van de Vlaamse Leeuw. Vanuit his- torisch perspectief vind ik het dus best wel interessant om te weten hoe een middel- eeuws wapenschild tot een nationale vlag kon uitgroeien. Anderzijds - en u zal me dat hopelijk willen vergeven - vind ik de kleuren van de tong en de klauwen niet meteen de essentie van onze politieke strijd. Mij gaat het om het conflict tussen de Vlaamse democra- tie en de Belgische structuren. Mij gaat het om gemeenschapszin en burgerzin, in plaats van egoïsme en nihilisme. En zelf hang ik al tientallen jaren dezelfde leeuwenvlag uit.
Met gele tong en gele klauwen. Excuses voor de verwarring.
KARIM VAN OVERMEIRE De auteur was 28 jaar parlementslid en is nu eerste schepen in Aalst
Niet enkel vlaggen-
discussies in Vlaanderen
Corona had ook impact op 11 juli, of wat had u gedacht? De viering die in mijn thuisstad Aalst door de plaatselijke VVB-afdeling jaarlijks wordt georganiseerd, was nu vervangen door een reeks YouTube-film- pjes. Ook als stadsbestuur was het even puzzelen om ‘iets’ te doen zon- der de zelf uitgevaardigde coronamaatregelen te overtreden.
UIT DE WETSTRAAT
Citaat van de week > Jos D'Haese (PVDA)
De communistische agitprop Jos D’Haese, die in het Vlaams Parlement zetelt, is er altijd als de kippen bij om de rechterzijde te diaboliseren, met historische vergelijkingen om de oren te slaan en de les te spellen. Als hij zelf lastige vragen krijgt, is hij niet geïnteresseerd en bagatelliseert hij alles. Misschien moet hij toch maar eens Solzjenitsin lezen om zijn catoptrofobie (angst om in een spiegel te kijken) onder controle te krijgen.
We citeren uit De Morgen zonder verdere commentaar.
DM: Uw partij zou voor eens en altijd moeten zeggen dat Mao en Stalin totalitaire massamoordenaars waren die in dezelfde historische lade thuishoren als Adolf Hitler.
JD: “Ik ga die historische balans niet maken.”
DM: Dat staat op de debatfiche.
JD: “Ik ben daar oprecht niet in geïnteresseerd. Ik ben lid van een partij die zich focust op de concrete problemen van de mensen, ik heb geen zin in het zoveelste interview over de twintigste eeuw. Er zijn fouten gemaakt. Dat is duidelijk. Maken we die nu nog? Nee.”
DM: Waarom kunt u niet simpelweg bevestigen dat Mao en Stalin totalitaire massamoor- denaars waren, net zoals Adolf Hitler?
JD: “Zijn dat mensen die fouten hebben gemaakt en grote misdaden hebben begaan?
Zeker. Maar het is niet zo zinnig om die vergelijking met het nazisme te maken.”
“Ik ben daar niet in geïnteresseerd”
Coronavirus blijft slachtoffers maken
Zolang de leeuw kan klauwen…
Actueel
16 JULI 2020 5
Volgende week:
vakantie!
Volgende week ‘vieren’ we de 21ste juli. Voor onze redactieleden is dat enkel aanleiding om een hele dag te klinken op het einde van den Belgiek.
En ook de ‘verbindende’ toespraak van Flupke doet ons nu al spontaan naar de fles grijpen. Gelukkig voor ons staan er altijd wat dozen cava op onze weelderi- ge kantoren.
Maar dit alles heeft zo zijn gevolgen:
onze redactieleden moeten na 21 juli enkele dagen bekomen van de festivitei- ten. Daarom zal u volgende week geen nieuw ’t Pallieterke vinden. Dus, lees goed: op 23 juli is er geen ’t Pallieterke, niet in uw brievenbus en niet bij uw dag- bladhandelaar. Op donderdag 30 juli staan we opnieuw paraat.
KARL VAN CAMP
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 FANKERSTRAAT 7 3500 HASSELT 011 223 253 Eerste vaststelling: er waren in vergelij-
king met vorig jaar meer leeuwenvlaggen in het straatbeeld. Ik baseer me op eigen waarnemingen in eigen gemeente en om- geving, maar ik las het ook op verschillende facebookpagina’s. Het heuglijke fenomeen was vast te stellen van de Vlaamse kust tot in Limburg. In heel het land deelden militan- ten van N-VA en VB nog geschenkjes uit aan die mensen die een vlag hadden uithangen, en ook een vaststelling: ook jonge mensen, jonge gezinnen durven de leeuwenvlag uit- hangen. ‘Durven’ is het juiste woord, want ook een opmerkelijk verschijnsel dit jaar: heel wat Vlaamse Leeuwenvlaggen werden van de ge- vel gerukt. Blijkbaar lopen er in Vlaanderen nog heel wat linkse onverdraagzamen rond…
Nog meer
Wat bleef er van deze ‘vieringen’ hangen?
We vernamen in het nieuws van vrijdag 10 juli, dat er naar jaarlijkse gewoonte een plechtig- heid was aan het Groeningemonument in Kortrijk. Aldaar sprak Jan Jambon voor de genodigden, waarbij hij elk communautair onderwerp uit de weg ging. Dat is zijn goed recht natuurlijk, maar in Kortrijk, op de 11-ju- li-viering en met een hoofdzakelijk Vlaamsge- zind publiek zou men toch iets meer mogen verwachten.
De dag erna lanceerde Jan Jambon in Het Nieuwsblad een opmerkelijk voorstel: “Stel per bevoegdheid in de federale regering een Vlaamse en Franstalige minister aan”.
Dat voorstel is zowat het enige dat bleef hangen bij de media en het groot publiek.
Jambon mocht het voor de camera’s nog een beetje toelichten, maar in feite was het idee dat hij suggereerde al gekelderd nog voor het goed en wel gelanceerd was. Eerlijk gezegd, ik begrijp er ook niets van. Het enige dat ie- dereen onthield van zijn voorstel, was dat hij voorstelt… om het aantal ministers te verdub- belen.
Laten we het aantal
ministers… verdubbelen!
Zo, de Vlaamse feestdag van 11 juli zit er op. Het werd een speciale corona-editie zonder veel toeters en bellen. Wij kozen ervoor om thuis te blijven. Veel hebben we niet gemist.
Draagvlak
Wat bezielde Jan Jambon om zo’n idee te lanceren op 11 juli? Bedoelde hij misschien iets anders, dan kreeg hij het niet goed uitge- legd. Wie in hemelsnaam lanceert zo’n voor- stel in een tijd waar iedereen zucht met onze negen ministers van Volksgezondheid en onze vijf ministers bevoegd voor mondmaskers. En dan komt de Vlaamse minister-president even voorstellen om nog meer ministerposten te creëren. Wie in hemelsnaam is de communi- catie-expert van Jambon om zo’n voorstel te lanceren op de Vlaamse feestdag en in vol- le coronacrisis? De perceptie bij het groot publiek: Vlaams-nationalistisch minister wil aantal ministers verdubbelen. Voortgaande op de talrijke reacties op Facebook en sociale media, kon zijn voorstel op weinig begrip re- kenen bij het groot publiek, maar ook niet bij zijn eigen achterban. Ook N-VA’ers reageer- den met ongeloof op het voorstel van Jambon.
En dat is niet gezond.
Het enige ‘positieve’ aan het Jambon-voor- stel was dat er onmiddellijk een negatieve reactie kwam van Wilmès en de Franstalige politici. Ook al deed Jambon zijn voorstel ver- gezellen met de vriendelijke oproep aan “de Franstalige vrienden om out-of-the-box te denken”. Maar zelfs dat zijn de Franstaligen nog lang niet van plan. De Franstaligen willen niet onderhandelen, en daarmee is de kous af.
Kijk, om de vijf minuten wordt ons voor de voeten gesmeten dat er geen draagvlak is in Vlaanderen voor een verdere regionalisering, laat staan voor een onafhankelijk Vlaanderen.
Kan zijn, maar dan is het de plicht van elke Vlaams-nationalist om ervoor te zorgen dat dat draagvlak groter wordt. En laat nu net het omgekeerde zijn dat Jan Jambon bereikt heeft met zijn voorstel. Als de strategie aan Vlaamse kant eruit bestaat om elke week een proef- ballonnetje op te laten, om dan te zien hoe de Franstaligen reageren, dan zijn we niet goed bezig…
Regering
En dan is er nog de feitelijke regeringsvor- ming die al maanden in het slop zit. Daarbij kwam plots nog een extra heikel onderwerp de gemoederen beroeren. Al enige tijd ligt er een versoepeling van de abortuswet op tafel.
In Wallonïe is er een meederheid om deze wet te stemmen (alle partijen uitgezonderd de cdH), maar in Vlaanderen is er geen meerder- heid. Vlaams Belang, CD&V en N-VA verzetten zich. De boodschap die Bart De Wever het voorbije weekeinde verspreidde, was krach- tig en duidelijk. “Ik kan u zeggen dat als par- tijen op de groene knop drukken voor een wet die ik echt schandelijk vind, dat het dan erg moeilijk is om met diezelfde partijen de vol- gende dag te doen alsof er niks is gebeurd”, aldus Bart De Wever.
Alle aandacht gaat daarbij naar de houding van Open Vld en MR. Dat de liberalen (lees, de vrijzinnigen) voor de versoepeling van de wetgeving zullen stemmen, is de logica zelve.
Daarmee wordt een bom gelegd onder de verdere regeringsvorming. Maar ook in de Vlaamse regering stijgt de spanning tussen N-VA en Open Vld. Niet dat dat iets nieuw is, er zijn daar al langer spanningen tussen die twee partijen. Denk maar aan de strapatsen van Bart Somers die telkenmale tot tandenge- knars leiden bij N-VA. Het is maar één voor- beeld.
Normaliter zou de stemming over het wets- voorstel nu donderdag in de Kamer plaats- vinden, tenzij dat er nog een spitsvondigheid wordt gevonden om de stemming uit te stellen.
Dit blad gaat op woensdag in druk, dus is het onmogelijk om een en ander te voorspellen.
Maar zelfs als er nog uitstel komt tot bijvoor- beeld na de parlementaire vakantie, dan nog komt de abortuskwestie hoe dan ook op een later moment weer op het politieke spelbord.
Stel dat de versoepeling deze donderdag toch gestemd geraakt, dan zit de regerings- vorming nog meer geblokkeerd dan ze al was. Dan lijkt het ons onmogelijk voor Joachim Coens (CD&V), een van de drie koningen die samen met Lachaert (Open Vld) en Bouchez (MR) onderhandelt met de andere partijen, om nog verder te werken met laatstgenoem- den. Een standpunt over abortus is een puur ethische kwestie. Maar in België wordt een ethische kwestie meteen ook een communau- taire kwestie.
En zo zijn voor de zoveelste keer de breuk- lijnen tussen Noord en Zuid nog maar eens verduidelijkt: Vlamingen staan er tegenover Franstaligen, katholieken tegenover vrijzin- nigen, rechts staat er tegenover links. Waar in hemelsnaam is er nog lijm te vinden om dit land bijeen te houden?
Belangenconflict
Het Vlaams Belang heeft ondertussen aan- gekondigd een belangenvermenging in te roepen in het Vlaams parlement. Dat zou deze week al gebeuren. Een belangenconflict kan ingediend worden als het ene parlement (in casu, het Vlaams parlement) zich ernstig be- nadeeld voelt door een voorstel in een ander parlement (in casu, de Kamer). Een goedkeu- ring kan met drie vierde van de stemmen en schort de procedure in het andere parlement - in dit geval de Kamer - voor 60 dagen op.
Met het inroepen van de belangenvermen- ging kan het Vlaams Belang de versoepeling van de abortuswet niet tegenhouden, in het beste geval wordt enkel uitstel bekomen. Maar door het inroepen van de belangenvermen- ging moeten de Vlaamse parlementsleden kleur bekennen. Het wordt dan vooral uitkij- ken naar de houding van de Vlaamse parle- mentsleden van Open Vld. “Schaart Open Vld het zich achter de Vlaamse meerderheid en ineens ook achter haar regeringsmeerder- heid of kiest ze voor Frans- en progressiefdol- le avonturen van de abortuscoalitie?”, vraagt VB-fractieleider Chris Janssens zich af. Vraag is ook hoe de parlementsleden van CD&V en N-VA gaan stemmen want het voorstel komt van het Vlaams Belang, en dan is ook het cor- don sanitaire nooit veraf.
Verkiezingen?
Als alles nog meer geblokkeerd zit dan er- voor, komen er dan toch nieuwe verkiezingen in het najaar? De kans op nieuwe verkiezin- gen is omgekeerd evenredig met de kans op een nieuwe golf van coronabesmettingen. Die tweede golf is van in het begin van de corona- crisis aangekondigd door de virologen, met
“Failed state” veroordeeld
De marxistische en anti-nationalisti- sche vonnissen van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) zijn dikwijls een aanfluiting van het rechtvaardigheidsgevoel en het ge- zond verstand. Ze zijn zelfs dikwijls een karikatuur van de oorspronkelij- ke mensenrechten, zoals die bijvoor- beeld werden vastgelegd in de Uni- versele Verklaring van 1949.
Maar zoals een koe soms een haas vangt, heel uitzonderlijk, per ongeluk, zit er ook eens een logisch vonnis tussen. Of misschien was het niet helemaal per ongeluk, want de zaak was aangespannen door de PVDA/PTB, die in 2014 een hertelling van de stemmen eiste in het arrondissement Charleroi. Hun kandidaat Germain Mugemangango was daar op een haar na niet verkozen. Een haar van slechts 14 stemmen, terwijl er in dat ar- rondissement meer dan 21.000 kiezers blan-
co of ongeldig hadden gestemd. Het pas verkozen Waalse Parlement negeerde ech- ter de vraag en weigerde een hertelling. Dat was volledig in overeenstemming met de Belgische Grondwet, maar het is wel strijdig met het algemeen rechtsprincipe dat men geen rechter mag zijn in eigen zaak. Alle an- dere partijen in het Waals Parlement hadden er immers belang bij dat die betwiste zetel niet naar de oppositie zou gaan.
Het EHRM heeft die procedure dan ook terecht veroordeeld. Niet dat dat iets zal ver- anderen. Het betreffende grondwetsartikel 48 staat niet open voor wijziging en “failed state” België slaagt er niet eens in een fede- rale regering te vormen met een meerder- heid van één zeteltje. Laat staan met een bij- zondere meerderheid die nodig is voor een Grondwetsherziening. Niet dat we ook maar greintje medelijden hebben met de PVDA/
PTB. Met hun totalitaire opvattingen moeten ze niet komen zeuren over democratie.
een mogelijk heropflakkering in september of oktober, in combinatie met de traditionele griep. Persoonlijk denk ik dat de volgende uitbraak er veel vlugger zal komen. Viroloog Erika Vlieghe smeekte in het Vlaams parle- ment (13 juli) om duidelijke richtlijnen, om duidelijk bestuur, om één kapitein op het schip. In haar ogen zag ik de wanhoop van een professioneel die heel goed beseft wat er op ons afkomt, maar die tegelijkertijd moet samenwerken met moedwillige politici in een land met tegengestelde polen.
Dit land in crisis dobbert verder met een regering die nauwelijks functioneert. Tegelij- kertijd komt er een nieuwe coronagolf op ons af, tezamen met een nooit geziene economi- sche crisis. En waar houden de politici mee bezig? Met de versoepeling van de abortus- wet. Krijg dat maar eens uitgelegd aan de man of vrouw in de straat. KARL VAN CAMP
