€ 2,30
73ste jaargang • nummer 52 • donderdag 28 december 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Theo Francken lag deze week nog maar eens onder vuur. De bal ging aan het rol- len toen het “Tahrir Institute for Middle East Policy” melding maakte van geval- len van foltering van Soedanezen die door de staatssecretaris voor Migratie en Asiel waren uitgewezen. Een internationale organisatie die zoiets laat weten: dat klink uiterst geloofwaardig. Toch?
De hoofdzetel van het “Tahrir Institute”
bevindt zich in Washington en sinds november 2016 is er ook een Europese afdeling, geves- tigd in het prestigieuze Residence Palace in de Wetstraat 155 te Brussel, vlakbij het Europees Parlement. Wanneer je dieper gaat kijken, komt de binnenlandse politieke connectie snel aan het licht: de mededeling blijkt afkomstig van Koert Debeuf, de voormalige adviseur van Guy Verhofstadt, nu aan het werk als directeur van het Tahrir Institute Europ. Debeuf is dus niet bepaald een neutrale waarnemer in de Belgi- sche politieke arena.
Een zelfvervullende voorspelling
Hij en zijn instituut zijn dat ook niet inzake de politiek in het Midden-Oosten. Het Tahrir Instituut is een actieve propagandist van de
“Arabische lente”. De islamistische recuperatie van die omwenteling heeft er de leerling-tove- naars niet toe gebracht hun fout toe te geven of hun activiteiten stop te zetten. Overigens, er wordt heel vaag gedaan over wie de financiers zijn van het Tahrir Institute.
Debeuf had ook vooraf geprotesteerd tegen de uitwijzing van de Soedanezen, met precies het gevaar voor foltering als argument. Het mag dan ook bijzonder toevallig heten dat dezelfde Debeuf als eerste en als enige kwam beves- tigen dat zijn eigen voorspelling is uitgeko- men. De Internationale Organisatie voor Migra- tie (die de repatriëringen opvolgt) heeft geen enkele melding van mishandeling binnenge- kregen. Koert wel. Hij had het via via gehoord.
En hij zegt met twee van hen contact te heb- ben gehad via het internet.
Even toevallig zijn de betrokkenen nu ook allemaal onvindbaar. Twee van hen zitten al opnieuw in Libië, ergens, klaar om opnieuw de overtocht te maken en nog een keer hun geluk te beproeven. Ze zijn van het avontuurlijke type, laat ons maar zeggen, en hechten waarschijnlijk evenveel belang aan de waarheid als aan staats- grenzen wanneer die in de weg staan van hun einddoel. Een andere Soedanees zegt onder- gedoken te zijn. Geen van hen werd blijkbaar door het Soedanese regime genoeg geviseerd om gevangengezet te worden.
Schimmige verhalen
Als we al aannemen dat Debeuf mensen kon vinden die voor de rest van wereld ongrijpbaar zijn, weten we nog niet wat we moeten gelo- ven. Spreken ze de waarheid? Spreekt Debeuf de waarheid? Iemand die nog steeds de “Ara- bische lente” toejuicht, geeft de indruk nogal heel licht dingen te geloven die zijn eerdere opinies bevestigen. Slechts één van de betrok- kenen beweert gefolterd te zijn. Bij de anderen wordt vaag melding gemaakt van een “hard- handige aanpak” op de luchthaven.
Francken verwees terecht naar gelijkaar- dige verhalen van Soedanezen die door andere Europese landen waren uitgewezen. Achteraf bleken die volledig verzonnen. Het is vol- doende geweten dat mensensmokkelaars hun klanten onderrichten in de persoonlijke vertel- sels die het minste kans maken om tot uitwij- zing te leiden. Gevaar voor eigen leven of het risico gefolterd te worden doen het goed bij schuldgevoelige westerlingen.
De Soedanese islamstaat
Laat ons duidelijk zijn: het regime van Omar
al-Bashir is wel degelijk uitzonderlijk brutaal, zelfs naar Afrikaanse normen. Soedan is een Arabische, fundamentalistische staat die inspi- ratie vindt in de islam om een genocide te bedrijven op de niet-Arabische, niet-islamiti- sche Zuid-Soedanezen. De islamitische grond- slag van die brutaliteit zal je evenwel niet snel terugvinden in de analyses en aanklachten van Debeuf en consorten.
De uitgewezen Soedanezen zijn echter geen asielzoekers, geen christenen of animisten op zoek naar een schuiloord wegens religieuze of etnische vervolging, maar gewone illega- len. Dit wezenlijke gegeven werd alleen door Sarah Smeyers in het Kamerdebat beklem- toond. Deze illegalen, die in hun thuisland trou- wens evengoed vervolger als vervolgde kun- nen geweest zijn, kwamen niet naar hier om onze bescherming te vragen, maar ontdekten pas hun bedreigde status toen ze het gevaar liepen uitgezet te worden.
Hun eindbestemming is het Verenigd Koninkrijk. Niet omdat ze daar Engels spre- ken of omdat de asielprocedure daar makke- lijker is, zoals sommigen beweren, maar omdat de afwezigheid van een verplichte identiteits- kaart daar tot een bloeiend zwart circuit heeft geleid. De identiteit van de betrokkenen was trouwens ook voor de diensten van Francken onmogelijk te verifiëren, wat het nog miracu- leuzer maakte dat Debeuf dat wel kon, over het internet dan nog.
Gouden tijden voor mensensmokkel
Alles samen blijkt het hele verhaal, dat bijna tot een politieke crisis leidde, flinterdun. Maar wat indien toch zou blijken dat teruggestuurde illegalen een (zelfs maar klein) risico lopen op een hardhandige aanpak? Francken zegt dat alle repatriëringen dan wel echt zullen stop- pen.
Met alle respect voor de staatssecretaris: dat kan niet. Dat zou tot gevolg hebben dat geen
enkele Soedanees ooit nog uit Europa kan uit- gewezen worden. Dat zou zelfs betekenen dat hetzelfde kan gelden voor alle inwoners van staten met een slechte reputatie op het gebied van mensenrechten. Voor mensensmokkelaars breken dan gouden tijden aan.
Er zijn inderdaad gevallen waarin het terug- sturen van illegalen geen evidente oplossing is. Maar die keuze zou niet moeten gemaakt worden indien er een effectieve bewaking van onze grenzen zou bestaan, inclusief een terug- stuurbeleid op de routes van de mensensmok- kel op de Middellandse Zee. Enkel indien de kans op succesvolle grensoverschrijding wordt geminimaliseerd en illegaal verblijf niet meer zal worden beloond, zullen jonge mannen uit Soedan, Irak en Somalië ophouden hun laatste centen te investeren in een lange en gevaar- lijke reis naar Europa om daar een bestaan te leiden van illegaliteit, zwartwerk en misdaad.
De voorstanders van open grenzen, de uit- voerders van grootscheepse regularisaties en alle anderen die jarenlang het aanzuigeffect hebben gecreëerd, dragen een heel grote ver- antwoordelijkheid voor alle drama’s die zich blijven afspelen. Dat deze morele ijdeltuiten zich in het debat rond de Soedanese illegalen nog eens als aanklager durven opstellen, is dan ook bijzonder ergerlijk.
Geen of wel vertrouwen van CD&V Heel even leek Theo Francken in het nauw te zitten. Dat had weinig te maken met zijn uit- zettingsbeslissingen, eerder met zijn stuntelige communicatie over de op hand zijnde repa- triëringen van Soedanezen. Toen Michel aan- kondigde deze voor een maand te schorsen, meldde een wrevelige Francken dat er in janu- ari toch geen voorzien waren. De staatssecre- taris kwam er daarna op uit dat toch één repa- triëring was gepland en liet die snel schrappen, zonder dit aan iemand toe te geven. Geen doodzonde, maar het was naïef te denken dat de oppositie daar niet op uit zou komen.
Theo Francken: opgejaagd wild
Het was trouwens niet alleen de oppositie die Francken te lijf ging. Ook coalitiepartner CD&V liet weten het vertrouwen in Francken op te zeggen. In de goede enerzijds/anderzijds- traditie van die partij, betekende dit dat men het vertrouwen eigenlijk niet écht opzegt. Het was snel duidelijk dat De Wever niet van plan was om Francken te laten vallen.
Dat Wouter Beke vaak verkondigt dat een stilzwijgende meerderheid van de Vlamingen eigenlijk voorstander is van een “humaner”
vluchtelingenbeleid, maakt zijn partij nog niet gek genoeg om die boude bewering tot de inzet van een regeringscrisis en vervroegde ver- kiezingen te maken. Ook de eis van Karel de Gucht, een gepensioneerde man uit Berlare, dat Francken uit zijn ambt moest verwijderd worden, verwekte weinig deining.
Kerst brengt rust
Het was te verwachten dat de N-VA Francken niet zou laten vallen. Zijn imago van man van de harde lijn, zijn intensieve activiteiten in zijn beleidsdomein en zijn praktijk van directe com- municatie met zijn achterban maakten hem tot de populairste politicus van het land. Boven- dien dekt hij de zwakke rechterflank van een partij af die, naast de vechtlust en de wetge- vende initiatieven van Francken, niet al te veel resultaten kan voorleggen. Als de N-VA volgend jaar triomfeert in de gemeenteraadsverkiezin- gen, zal dat in grote mate aan zijn belaagde staatssecretaris liggen.
De kerstvakantie zal voor Francken soelaas brengen. Niets beter dan een parlementair reces om de betrekkelijkheid van alle politieke dramatiek te illustreren. Binnen twee weken gaan we over naar een ander theaterstuk.
Wij van dit blad hopen dat de kerstperiode ook voor u, onze lezers, rust en geluk heeft gebracht, liefst in de warme omgeving van vrienden en familie. De redactie van ’t Pal- lieterke wenst u prettige feesten. Tot in 2018.
Jurgen Ceder
Actueel 28 december 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Vlaamse zakenlui en voetbal:
meer emotie dan geld
Dat Marc Coucke, ex-topman van Omega Pharma, eigenaar van KVO Oostende, een deel van dierenpark Pairi Daiza en zowat heel Durbuy nu ook voetbalploeg Anderlecht binnen- haalt, was een grote verrassing.
Maar Anderlechtvoorzitter Roger vanden Stock koos blijk- baar voor een betrouwbare overnemer met sportieve inte- resse. Lees: geen arrogante geldwolven als Paul Gheysens (Ghelamco) of Wouter Vandenhaute. Zeker Gheysens is als platte betonboer niet geïnteresseerd in voetbal op zich. Hij wil een stadion neerpoten en er veel geld aan verdienen, des- noods opgehoest door de belastingbetaler. Dat was waar hij naartoe wou met het Eurostadion op Parking C in Grimber- gen. Dat project lijkt nu zo goed als dood.
Maar waarom kiest Coucke voor Anderlecht? Het antwoord is: emotie. Coucke wil graag de grootste en de eerste zijn. Hij was tien jaar geleden, toen hij zijn oog had laten vallen op Club Brugge, al bijna de grootste, maar Bart Verhaeghe kaapte de club weg. Coucke nam ontslag uit de vzw Club Brugge en nam dan maar KVO Oostende over. Daar botste hij op enkele
limieten. Die club kan amper uitbreiden. De zee is geen hin- terland vol supporters en op 25 kilometer is er Club Brugge.
KVO bokste boven zijn niveau.
Met het ingedommelde Anderlecht haalt Coucke een mooie trofee binnen en dat streelt zijn ego - net als Club Brugge voor Bart Verhaeghe. En met zo’n grote club kan je trofeeën binnenhalen, en dat is wat mensen als Coucke en Verhaeghe interesseert: winnaar zijn.
Een voetbalploeg kopen is in België meer emotie dan geld verdienen. Coucke zou 70 miljoen euro betalen voor 70 procent van het bedrijf, wat Anderlecht op 100 miljoen euro waardeert. Binnen Europa is dat drie keer niets. Ploe- gen als Real Madrid en Barcelona worden op meer dan 3 mil- jard euro gewaardeerd. Verhaeghe kocht Club Brugge voor 10 tot 15 miljoen.
De man zat financieel al op het droge, maar het is pas als hij een nieuw stadion kan bouwen dat hij bij Brugge langs de kassa passeert: met een nieuw modern complex is een club snel tien keer meer waard. Maar dan moet het stadion
er wel komen. Paul Gheysens van Ghelamco heeft vlakbij de geplande site van het Brugse stadion gronden gekocht om Verhaeghe – een tegenstander van het Eurostadion in Grim- bergen – een hak te zetten. Zolang het Brugse stadion bis er niet is, is een voetbalclub geen financiële hefboom.
Misschien slaagt Coucke erin om van Anderlecht zo’n geld- machine te maken. Anderlecht mag dan meer dan 100 mil- joen euro omzet maken, de winst is met 400.000 euro zeer beperkt. Dat de ploeg niet in de rode cijfers zit, is dan nog vooral te danken aan de verkoop van topspelers.
Coucke zal het anders moeten aanpakken. Met de bouw van een nieuw stadion? Gezien zijn ambities is het zeker de bedoeling. Het goede nieuws is dat zo’n stadion er wellicht niet zal komen op de Parking C-site. Coucke zou in zee kun- nen gaan met Gheysens, maar er is voor hem een interessan- tere piste: een nieuw stadion laten bouwen door zijn Oost- endse zakenpartner Bart Versluys.
Coucke, die Versluys ooit het leven redde na een jetski- ongeval, is voor de helft eigenaar van het vastgoedbedrijf van Versluys. Deze laatste renoveerde al het stadion van Oostende. Door Versluys een nieuw stadion voor Anderlecht laten neerpoten, zou dubbele winst zijn voor Coucke. Hij zou de waarde van RSC Anderlecht snel doen toenemen. En als aandeelhouder bij Versluys kan hij nog eens cashen. Of hoe Coucke zou aantonen dat een voetbalploeg bezitten toch rendabel kan worden.
Angélique VAnderstrAeten Marc Coucke die Anderlecht overneemt, Bart Verhaeghe die eigenaar is van Club Brugge, Roland Duchâtelet die
een tijd Standard Luik in handen had. Zijn voetbalploegen zo’n geldmachines dat zakenlui zich erdoor aangetrok- ken voelen? Eigenlijk niet. Hier ten lande komen er eerder emoties bij kijken dan winstmodellen. Tenzij men erin slaagt een nieuw stadion te bouwen. Dan rinkelt de kassa.
Twee kwesties zijn interessant:
1. Waarom bundelen partijen niet hun krachten om geen versplintering bij het electoraat te veroorzaken?
2. Hoe verontwaardigd zullen NIDA en DENK optreden om iedereen in Nederland én zijn moeder te beschuldigen van discriminatie en racisme, waarbij ze zullen stellen dat integratie van Nederlandse zijde moet komen?
NIDA en DENK
Die versplintering moet wel in het ego van de politicus zitten. Zowel NIDA als DENK richten zich op de kiezer met een islamiti- sche achtergrond. Natuurlijk is elke Neder- lander welkom, maar je moet wel gek zijn als je je stem wilt geven aan mannen die de lange arm van Erdogan vertegenwoordigen en er alles aan doen om de samenleving te splijten. Samenwerken zou in het voordeel van de partijen zijn: de islamitische kiezer hoeft niet te kiezen tussen twee kwaden.
Nu is het voordeel voor de stad: hoe min- der zetels die partijen bekomen, hoe min- der slagkracht ze hebben. Daarbij is het voor DENK een marketingdingetje. Het is een nieuwe partij, een jonge partij, en verkie- zingen zijn altijd goed voor de naambekend- heid. Beide voormannen zijn spreekkanon- nen – voer voor knetterende debatten dus.
PVV alleen
De andere club die niet kan samenwerken, is de PVV. Uit het niets haalde PVV-voor- man Geert Wilders uit naar Leefbaar Rotter- damleider Joost Eerdmans. Terwijl samen- werking voor de hand ligt, besloot zo ook de PVV zelfstandig mee te doen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Gevolg: ver- splintering. Het gevolg daarvan: een veel- voud aan partijen die tezamen moeten pro- beren straks de tweede stad van Nederland te besturen. #HOEDAN ligt op de loer.
De enige troef die Leefbaar nog heeft om de grootste te worden, is de samenwer- king met het Forum voor Democratie, de partij die uit het niets met twee zetels in de Tweede Kamer kwam en sindsdien een kleine 20.000 leden heeft verzameld. Een unicum in tijden waarbij het lidmaatschap bij de ‘grote’ partijen en masse wordt opge- zegd. Het Forum voor Democratie handelt wél strategisch: ze zijn klein en willen het goed doen. Dan ga je niet alleen de verkie- zingen in, maar vorm je een alliantie. Met
Leefbaar Rotterdam in dit geval.
Voordeel: Forum focust zich op het vinden van de juiste mensen in de steden waar ze wel meedoen. En vermijdt daarbij fiasco’s zoals zich bij Wilders’ PVV opnieuw open- baarden: nog geen 24 uur na de presenta- tie van de lijsttrekker, moest de man alweer opzeggen. Niet eens wegens vermeende nazisympathieën, maar googelbare sym- pathieën voor Holocaustontkenner David Irving en lidmaatschappen aan antisemiti- sche bewegingen. Een terecht #HOEDAN ditmaal. Je zou denken dat ze bij de PVV wel een internetverbinding hebben en weten hoe een zoekmachine werkt…
Verontwaardiging
Rest de vraag over de verontwaardiging die zowel NIDA als DENK zullen oproepen over de vermeende discriminatie en het racisme in Nederland en Rotterdam in het bijzon- der. Keer op keer blijft de omarming van het slachtofferschap me verbazen – een lijn die is uitgezet door Dyab Abou Jahjah. Onder het mom van ‘empowerment’ plantte hij giftige zaadjes in het hoofd van kinderen uit migrantengezinnen. Dat ze gediscrimi- neerd worden, dat de Nederlanders racis- ten zijn, en dat ze hun plek in de samenle- ving moeten opeisen. Dat laatste is zeker waar. Je plek in de samenleving opeisen doe je door te voldoen aan de eisen die de samenleving aan je stelt: je spreekt de taal, zorgt dat je je opleidingen voltooit, een baan vindt en belasting gaat betalen. Dat is een proactieve houding. Alleen slachtoffers leu- nen achterover, wijzen naar de ander en wil- len dat het allemaal gebracht wordt. In een land waar de dochter van een migrant uit Marokko voorzitter van de Tweede Kamer kan worden, zal heus wel gediscrimineerd worden – elk mens discrimineert immers, al dan niet bewust. Maar je kunt niet stellen dat het geïnstitutionaliseerd is. Individuen die die valse veronderstelling uitbuiten, puur voor het persoonlijke en egoïstische gewin, heten politici. Komend voorjaar is Rotter- dam hun slagveld. ebru umAr Komend voorjaar zijn er in Nederland gemeenteraadsverkiezingen en alle ogen zijn gericht op Rotterdam. Dit is de stad waar twee partijen die de allochtone kie- zer dienen om de gunst van diezelfde kiezer gaan strijden: NIDA en DENK. Daarte- genover staat de partij waar het om gaat: Leefbaar Rotterdam, kort gezegd de par- tij waar de vermoorde Pim Fortuyn ooit lijsttrekker van was. En nieuwkomer PVV, de partij die landelijk gezien de tweede is, maar niet mocht aanschuiven aan de onderhandelingstafel.
Versplintering
E bru u mar
Antwerpse vzw krijgt subsidie om
radicalisme in Molenbeek te bestrijden
Op 11 juli 2017 werd de vzw WE LOVE BXL in Antwerpen opgericht. Voorzitster van deze nieuwe vzw is Sihame El Kaouakibi. De vereniging heeft tot doel ‘het creëren van online en fysieke platformen om de diversiteit samen te brengen, jongeren te empowe- ren, maatschappelijke en ondernemende projecten te ontwikkelen’. Op het adres van de vzw vinden we nog andere ondernemingen van El Kaouakibi. Zo is er de commerci- ele vennootschap onder firma (vof) A Woman’s View. Sihame El Kaouakibi kennen we ook als initiatiefneemster van “Let’s go Urban”.
Wettig?
De vzw We Love BXL - die een nog niet nader bepaald project in Molenbeek zal uitvoeren – krijgt van de FOD Binnenlandse Zaken al met- een 100.000 euro subsidie. Rachid Madrane, de Waalse minister van Jeugdzorg, is niet tevre- den. Hij trekt de wettigheid van deze vzw, die in juli werd opgericht op bijna hetzelfde moment van de toekenning van de subsidie, zelfs in twij- fel. De vzw zou ook onvoldoende vertrouwd zijn met het Brusselse werkveld, de subsidie ongewoon snel hebben gekregen en toegang hebben tot gegevens van de politie over gera- dicaliseerde jongeren. Volgens bevoegd minis- ter Jambon is er geen probleem. We citeren:
“De regering heeft voor een subsidiëring geko- zen, waardoor ze een financiële bijdrage kan leveren aan een project van algemeen belang – de strijd tegen gewelddadig radicalisme – dat Molenbeek en de genoemde vzw hebben opgezet om tegemoet te komen aan de nood- zaak om te beschikken over een model voor de aanpak van deradicalisering en disengage- ment, waarvan het bedrag door de overheid wordt vastgesteld zonder dat het de exacte tegenwaarde vertegenwoordigt van de gele- verde dienst. De gemeente zal moeten bepa- len welke jongeren dat traject zullen kunnen volgen. Meer zal ik aan de vzw niet meedelen.”
Acteurs
Sihame El Kaouakibi zal volgens het kabi- net van Jambon samenwerken met acteurs uit Molenbeek. De subsidie is een stimulering, klinkt het daar.
“Het is aan El Kaouakibi om de aanvullende subsidies te vinden uit de privésector,” ver- duidelijkte een medewerker van het kabinet van Jambom. Die uitleg is niet van aard om de gemoederen te kalmeren. Integendeel. Het project roept ook vragen op bij gemeenteraads- lid Jamal Ikazban (PS) uit Molenbeek.
“Deradicalisering is een markt geworden.
Waarom een vzw uit Vlaanderen, terwijl er ook genoeg zijn in Brussel?” Parlementslid Gilles vanden Burre (Ecolo-Groen) kan vooral geen vrede nemen met het feit dat de regering niet voor een overheidsopdracht heeft gekozen.
We kunnen niet anders besluiten dan dat de oprichting én subsidiëring van de vzw WE LOVE BXL een vreemd verhaal is. Andere culturele vzw’s moeten eerst bewijzen dat er een dege- lijke werking bestaat, dikke dossiers indienen, enzovoort, maar deze vzw krijgt al onmiddel- lijk veel geld toegestopt.
Over een jaar zullen we ongetwijfeld weten of het geld goed besteed was.
thierry debels
Actueel
28 december 2017 3
Altijd dapper en moedig
Dag Wielemie,
Op deze plaats heb ik de gewoonte om diverse ‘landgenoten’, en politici in het bij- zonder, eens flink de levieten te lezen en de oren te wassen naar aanleiding van caprio- len die zij uithaalden. Vandaag, in de kerst- tijd, waarin het jachtige ritme even stilvalt ten voordele van ingetogenheid, bezinning en verbondenheid met anderen, maak ik daar heel graag een uitzondering op. Ik wil name- lijk mijn dank en waardering uitspreken aan u, topatlete en grote madam. Omdat Vlaan- deren – en ook daarbuiten – u in zijn hart draagt.
“Ik wil niet meer lijden”, liet je dezer dagen optekenen in een Britse gazet. “Het is te zwaar geworden. Ik geef niet gemakkelijk op, maar het is genoeg geweest.” Je voelt aan dat je tijd gekomen is… Hoewel we van je mededeling schrokken, kwam ze toch enigs- zins begrijpelijk over. Uw lichaam heeft het zwaar te verduren en dat al lange tijd. Nu je de pijn op elk moment van de dag voelt en jij daar depressief van wordt, voel je dat het zo niet langer hoeft te duren. Je ben zover gekomen dat je in eer en geweten afscheid neemt van alles en iedereen. Er zijn klaarblij- kelijk krachten waar een mens, en zelfs een
sterk iemand als jij, niet meer tegenop kan.
Nochtans, je hebt gevochten als geen ander.
Je hebt je leven een gigantische meerwaarde gegeven, ondanks de fysieke beperkingen waarmee je dag in dag uit moest leven.
Desondanks werd jij, dankzij een haast bovenmenselijke inzet, tomeloze volharding, dapperheid en moed een topatlete, een para- lympiër van het allerhoogste topniveau. Wij herinneren ons allemaal zeer goed hoe jij, dik een jaar geleden, op de Paralympische Spe- len in Rio ondanks heel wat fysieke ellende op uw allerlaatste wedstrijd de bronzen medaille op de 100 meter rolstoelsprint haalde. Wat een apotheose! Verder denken wij terug aan het goud op de 100 meter en het zilver op de 200 meter in Londen, vier jaar geleden.
En in 2015, op het wereldkampioenschap in Doha (Qatar), pakte je drie gouden medail- les, op de 100, de 200 en de 400 meter. En nog zoveel andere prijzen en trofeeën. Ook een aantal wereldrecords waren stuk voor stuk fenomenaal.
Je hebt zonder twijfel geregeld je bakens verzet, maar ook die van vele anderen. Zij namen immers een voorbeeld aan jou. Uit jouw moedige inzet putten velen die alles bijna hadden opgegeven weer moed om hun
leven met beperkingen een nieuwe impuls te geven. En dat zal je blijven doen, ook als je er niet meer zal zijn. In je autobiografie
‘De andere kant van de medaille’ vertelde je immers je levensverhaal, precies om zoveel mogelijk mensen te inspireren.
We vernemen in de serieuze gazetten dat jij het einde van je leven gepland en gere- geld hebt op jouw manier. We hebben daar respect voor. Je wil ook dat er op jouw wake champagne zal gedronken worden. Je zegt daar ontroerend bij: “De mensen zullen hui- len, maar ik wil ze ook bedanken voor het leven dat ik had en voor het feit dat ik nu gelukkig ben en in vrede.”
Als het ultieme moment daar is, zullen ook wij, zal Vlaanderen en allen daarbuiten die jou een warm hart toedragen, aan jou den- ken met een knipoog van dank en stil verdriet.
Als straks je assen in de oceaan bij Lanzarote terechtkomen, zal je anders dan voorheen bij ons zijn. Maar nooit meer uit ons hart. Je hebt zoveel betekend. Dat wist men niet uit.
Integendeel.
Adieu, vaarwel, Wielemie. Je bent een ster die zal blijven flonkeren. Vlaanderen is trots op jou.
Briefje aan Marieke Vervoort
Het is gebeurd!!
Eén K voor de Vlamingen
Vorige week tekenden het Brussels Gewest en het Parijse Centre Pompidou de overeen- komst voor een nieuw museum voor moderne en hedendaagse kunst in het Citroënge- bouw aan het kanaal. Het mag wat kosten. En de politieke benoemingen zijn begonnen.
In 2011 sloot de vleugel Moderne Kunst van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel (KMSKB) de deuren. Het was een beslissing van de eigengereide KMSKB-direc- teur Michel Draguet, een protegee van de PS, die een storm van kritiek deed losbarsten.
Waarom moest die waardevolle collectie naar de museumkelders? Enkele jaren later kwam het antwoord. In 2014 kondigde Brus- sels minister-president Rudi Vervoort (PS) aan dat onze hoofdstad een eigen Guggenheimmu- seum zou krijgen, met de verzameling van het KMSKB als ruggengraat. De PS is het gewoon haar ding te doen, en met Draguet had ze een bondgenoot om een deelverzameling van het federale museum naar het nieuwe prestige- project van het Brussels Gewest te versassen.
PS-onderonsje
Bovendien is het KMSKB één van de federale wetenschappelijke instellingen. Al de konink- lijke instituten zijn decennialang stiefmoeder- lijk behandeld. Denk maar aan de Planten- tuin in Meise.
Die stond te verdorren, tot hij in 2014 werd overgeheveld naar Vlaanderen en sinds- dien met veel inspanningen weer tot bloei is gebracht. Er rest nog een tiental federale wetenschappelijke instellingen, zoals het KMI, het Rijksarchief, de Koninklijke Bibliotheek en de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschie- denis. Ze vallen onder de bevoegdheid van de staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid.
Het is een postje dat helemaal op het einde van de portefeuilleverdeling terechtkomt bij een minister die veel belangrijkere dingen te doen heeft dan zich met die anachronistische instellingen bezig te houden. In de regering-Di Rupo was dat bij Laurette Onkelinx, PS-minis- ter van Sociale Zaken en Volksgezondheid.
Daarom waren Vervoort en Draguet in 2014 zo zeker van hun stuk. Het nieuw museum zou er komen in 2017.
Maar dat jaar werd de PS uit de federale regering gebonjourd en kwam Wetenschaps- beleid in handen van de N-VA, eerst bij Elke Sleurs en nu bij Zuhal Demir. Sleurs wilde geen federale kunstwerken ter beschikking stellen van het nieuwe Brusselse museum en Demir heeft dat bevestigd. Vervoort zat met een pro- bleem, en er werd ook vanuit andere hoeken op het project geschoten.
Er kwam tegenwind voor de bouw van een nieuw museum terwijl in Brussel zoveel gebou- wen leegstaan. Vervoort droomt van het succes van het Guggenheimmuseum in Bilbao, opper- den anderen, maar hij vergeet dat recentere ini- tiatieven, zoals het Centro Niemeyer in Avilés, op een flop zijn uitgedraaid.
Parijs heeft een prijs
Het Brussels Gewest zette door, al liet het de nieuwbouw vallen, en kocht voor 20,5 mil- joen euro het Citroëngebouw aan het kanaal.
Groen-Ecolo en heel wat kunsthuizen verwe- ten Vervoort dat hij zijn wil doordrukte zon- der overleg met de Brusselse kunstscène. Hij moet zijn eigen grote gelijk loslaten en leren samenwerken, aldus de groenen: “Die 20,5 miljoen kan enkel een goede investering zijn als het een stadsproject wordt voor en door Brusselaars.”
En wat deed de minister-president? Hij ging niet praten met de Brusselaars, maar trok naar Parijs en onderhandelde een contract voor een periode van tien jaar met het Centre Pompidou.
Dat werd vorige week ondertekend. Het Parijse museum zal een deel van de collectie over- brengen naar Brussel en de tijdelijke tentoon- stellingen organiseren. Er is nog veel onduide- lijkheid over het kostenplaatje. De ombouw van de garage naar een museum van moderne en hedendaagse kunst is begroot op 150 mil- joen euro. Hoeveel zal Pompidou daarvan betalen? Dat is nog niet bepaald.
Vervoort kondigde aan dat het jaarlijkse wer- kingsbudget van het museum twee miljoen euro bedraagt en dat een deel daarvan door privépartners zal ingebracht worden. Hoeveel, dat weet Vervoort niet.
Wel duidelijk is dat ook dit project wordt mis- bruikt voor politieke benoemingen. Zowel Ver- voort als minister Didier Gosuin (Défi) hebben hun kabinetschefs naar het kanaalmuseum versast. Enige ervaring in de culturele sector is blijkbaar niet vereist.
Vlaanderen betaalt mee
De opening van het museum, aanvanke- lijk gepland voor 2017, nadien bijgesteld naar 2020, is nu voorzien voor ‘ergens begin 2023’.
Brussel wordt geen bijhuis van het Parijse museum, werd tijdens de contractonderteke- ning ten overvloede herhaald, het wordt geen Centre Pompidou Bruxelles. De naam die nu circuleert, is Kanal-Centre Pompidou. Wat is het verschil? Blijkbaar moeten de Vlamingen zich tevreden stellen met één K in de naam van het museum.
Vlaams minister voor Brussel Sven Gatz ziet er geen graten in. Hij maakt 750.000 euro vrij voor het ‘aanloopprogramma’ van het kanaal- museum en belooft dat werken uit de collec- tie van de Vlaamse Gemeenschap zullen uit- geleend worden aan Kanal-Centre Pompidou.
De N-VA is boos en wil liever geen steun geven aan een Brussels project dat “baadt in een sfeer van schimmige benoemingen en niet-transpa- rante besluitvorming”, om nog te zwijgen van de mist rond de financiering.
Gatz veegt alle bezwaren van tafel met “dat is een zaak van het Brussels Gewest”. Zou hij die centen niet beter investeren in het museum voor hedendaagse kunst met internationale allure dat, zoals Gatz heeft aangekondigd, in Antwerpen zal komen?
MMMV
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Geen woorden
maar daden!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Jean-Marie Dedecker en Bart de Wever hebben zich bij een etentje verzoend. Al sinds 2006 was de verhouding tussen de politiekers behoorlijk bekoeld. In dat jaar moest De Wever zijn vriend Dedecker uit de rangen van de N-VA zwieren, onder druk van de toen- malige kartelpartner, de CD&V.
Jean-Marie Dedecker is gemeenteraadslid in Middelkerke, waar hij met de LDD in de oppositie zit. Hij wil in 2018 de meerderheid van Open Vld en CD&V doorbreken en liefst zelf de burgemeesterssjerp omgorden. Boze tongen beweren dat er al een voorakkoord is met de N-VA van Middelkerke. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 kende de plaatselijke N-VA-afdeling van Middelkerke heel wat problemen, met als gevolg dat de partij maar een magere 2 zetels kon binnenhalen. De plaatselijke N-VA- afdeling staat er ondertussen beter voor en kan hopen op een groter aantal zetels bij de gemeenteraadsverkiezingen op 14 oktober. Al blijft de uitdaging groot: nu hebben N-VA en LDD samen 9 zetels. Om een meerderheid te halen, moeten ze minimum 4 zetels bij- halen (en dan is het nog maar een zeer nipte meerderheid). Het wordt spannend in Mid- delkerke!
Voorjaarsakkoord?
Vorige week waren het – zoals we voorspel- den – lange dagen in het parlement. Dikke wetsontwerpen moesten gekauwd worden en de oppositie nam de tijd om de debatten nog geen klein beetje te rekken. De dossiers waren immers maar enkele dagen tevoren bezorgd.
En heel die toestand leidde vorige woensdag zowaar tot een crisissfeertje in de Wetstraat, toen moest bepaald worden hoe een en ander zou kunnen afgehandeld worden.
Op zeker moment werd de plenaire zitting geschorst om met de Conferentie der Voorzit- ters (van de erkende, grote fracties van meer- derheid en oppositie) overleg te plegen. Maar ook daar geraakte men er niet uit en werd overgegaan tot meerderheidsoverleg in het kantoor van Siegfried Bracke. Na veel gepa- laver en bij hervatting van de werkzaamhe- den bleek dat enkel de hervorming van de vennootschapsbelasting er dit jaar nog komt.
De rest van het Zomerakkoord zal voor na de kerstvakantie en dus voor 2018 zijn. De effec- tentaks van CD&V en het onbelast bijverdie- nen van Open Vld blijven nog een paar weken in de schuif steken. Enkel N-VA haalt dit jaar nog haar slag thuis. Eigen schuld, dikke bult.
Het parlement moet zijn job maar beter en tijdig aanvangen! Het Zomerakkoord wordt dus een soort Voorjaarsakkoord-van-het-vol- gende-jaar…
Met deuren smijten
De schorsing waarvan sprake duurde liefst zes uur; in de wandelgangen kwam men ons in het oor fluisteren dat het er hard tegen onzacht aan toe ging. Na de dreiging van Rudy Demotte (PS), minister-president van de Franse Gemeenschap, om een belangencon- flict in te roepen, het feit dat zelfs de MR in de nacht van dinsdag op woensdag een tweede lezing had gevraagd van de effectentaks én het voornemen van de sp.a om een advies van de Raad van State te vragen bij een amende- ment van Peter Vanvelthoven dat hij aan de vennootschapsbelasting wilde toevoegen, was voldoende koren op de molen om de zenuwen strak te spannen.
Open Vld-fractieleider Patje Dewael zou, getergd door het drammerige gedaas van groene Kristof Calvo, zelfs zijn zelfbeheersing verloren zijn en met deuren zijn gaan smijten.
Ja, ja, ‘overleg’ noemt men dat.
Niet als staatsman
Siegfried Bracke beleeft rare tijden. De ambras in zijn afdeling in Gent straalt natuur- lijk op zijn mandaat als Kamervoorzitter af.
Niemand neemt hem nog ernstig omdat men zeer goed weet dat na 2019 hij niet meer in de voorzitterszetel zal zitten. Hij zal het Paleis der Natie niet als een staatsman verlaten. Hij had het zich in de overwinningsroes van 2014 helemaal anders voorgesteld.
Momenteel wordt hij nog aanzien als de hoogste ambtenaar die alles maar moet zien geregeld te krijgen met de diensten van de Kamer en bij de gratie van de fractievoor-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 28 december 2017
4
zitters van de meerderheid. Sic transit gloria mundi, om het in de taal van zijn partijvoor- zitter te zeggen…
Botsing (1)
Dat de spanningen hoog opliepen vorige week, bleek ook bij de niet al te vriendelijke aanvaring tussen staatssecretaris Theo Franc- ken en premier Michel over de repatriëring van enkele Soedanezen. Nadat commotie was ontstaan vanuit de linkerzijde over de wijze waarop gerepatrieerde Soedanezen thuis worden aangepakt – martelingen en folterin- gen, zegt links –, waren alle ogen op de zoge- naamd hardvochtige en onmenselijke Theo Francken gericht, die de repatriëringen ver- dedigde, maar niettemin oor had voor de kri- tiek en een onderzoek suggereerde. Uiteraard werd de premier over deze zaak aangepakt en die maakte zich ervan af met te zeggen dat hij beslist heeft dat er tot einde januari geen repa- triëringen meer zullen zijn. Wat natuurlijk aan- zien werd als een terechtwijzing aan Franc- ken. “Nonsens,” zei die, “hij moet niet zeggen dat hij beslist heeft dat er geen repatriërin- gen zullen zijn, want er zijn er geen gepland tot eind januari.” Het zat er dik tegen, en het dispuut ging in de Kamer voort tussen Sarah Smeyers van N-VA en de linkerzijde van rood en groen, aangevuld met de onvermijdelijke Nahima Lanjri van CD&V. Kort nadien bleek echter dat er wel degelijk een repatriëring in januari gepland was, maar dat die gelet op de commotie snel was geannuleerd. Francken had dus de premier onjuiste informatie door- gegeven. Theo kon niet anders dan zijn excu- ses aanbieden aan de premier voor zijn bit- sige en toch wel onhandige reactie.
Botsing (2)
De linkse oppositie liet het daar niet bij, voorspelbaar, en zorgde vrijdag voor een onbehaaglijke sfeer in de Kamer, met insi- nuaties, verbaal protest en zelfs obstructie.
Zij hadden bloed geroken en zagen hun kans schoon om eindelijk eens fors in te hakken op Francken en diens beleid dat ze niet kunnen pruimen. Ze eisten dan ook dat de commis- sie Binnenlandse Zaken vrijdag nog bijeen- kwam om Francken tot de orde te roepen. En dat werd toegestaan omdat CD&V hierin nog maar eens een kans zag om af te geven op de N-VA. Francken moest door het stof en gaf toe onhandig te hebben gecommuniceerd, maar dat het enkel zijn bedoeling was om te herha- len dat hij zijn communicatie aanhield omdat
“geruchten in zulke zaken een aanzuigeffect creëren. Ik wou niet het signaal geven dat we geen Soedanezen meer terugsturen”, zei hij.
Al gauw werd bij de N-VA naar de hoogste ver- snelling geschakeld door Kamerlid en partij- voorzitter De Wever, die in alle media die hem aan het woord lieten kwam vertellen achter zijn staatssecretaris te staan en over een ‘hys- terische heksenjacht’ te spreken ten aanzien van iemand die zijn best doet en het puin uit het verleden probeert op te ruimen. Benieuwd of na het kerstreces de vrede zal hersteld zijn.
Dodelijke ernst
Volgens mij is het grootste muzikaal drama van de 20ste eeuw de verdwijning van de operette. In onze tijd staat het goed met het genre te lachen omdat de tekst- boeken wemelen van onwaarschijnlijkste situaties, maar daarmee gaat een schat aan intens mooie en melodieuze muziek verlo- ren. Een buitengewoon voorbeeld is Lehars
“Friederike”.
Het “Singspiel” (zoals Lehar het noemt) dateert uit zijn laatste creatieve periode en wordt in 1928 gecreëerd. Het wordt naar de hel gewenst nog voor iemand één noot heeft gehoord, want het is heiligschennis.
Hoe durft een operettecomponist het aan de grootste Duitse letterenheilige Johann Wolfgang Goethe als zingende tenor op de scène te brengen?
Goethe zou het waarschijnlijk niet erg gevonden hebben, want hij schreef zelf de tekst voor zangspellen, maar hij is geca- noniseerd en Duitse vorsers bestuderen inmiddels ieder versje met dodelijke ernst.
“Faust”, de opera van Charles Gounod naar Goethes bekende tragedie, wordt in Duits- land steevast opgevoerd als “Margarethe”
om het verschil duidelijk te maken tussen het Duitse meesterwerk en de populaire hoempapa van de Fransman.
En nu durft de Hongaarse Wener Lehar de liefdesgeschiedenis van Goethe en domi- neesdochter Friederike Brion op muziek zetten.
Dichtung und Wahrheit
De eerste akte van het zangspel volgt vrij goed de werkelijkheid. In mei 1771 studeert de 24-jarige Goethe rechten in Straatsburg;
dan al Frans, maar iedereen spreekt Duits en studeert in het Latijn.
Bij uitstapjes met een vriend ontmoet hij de familie Brion in het idyllisch dorpje Sessenheim (Goethe schrijft Sesenheim).
Dominee Brion en zijn dochters zijn geen somberaars, maar vrolijke mensen, en Goe- the valt als een blok voor de charmes van de 17-jarige blonde Friederike (Rieckchen).
Voor haar schrijft hij een reeks beroemde gedichten, zoals Das Heidenröslein. In de weekends duikt hij geregeld op in Sessen- heim waar hij weldra als de verloofde van Friederike bekendstaat. In augustus ver- schijnen Friederike en haar familie in de salons van Straatsburg, waar de dichter al een hele reputatie geniet. En hier gaan ope- rette en realiteit uit elkaar.
In Straatsburg valt de naïeve en weinig gesofistikeerde Friederike wat uit de toon.
Goethes liefde koelt danig af, en hij ont- vangt een brief van zijn vader, die lucht had gekregen van de kwalijke verliefdheid van zijn zoon. Goethe gehoorzaamt graag de vaderlijke vermaningen en hij vertrekt op slag, zonder zelfs afscheid te nemen van het meisje. Vanuit Frankfort dankt hij haar af met een brief. Die realiteit is niet besteed aan Lehar, aan zijn librettisten en zeker niet aan het publiek, dat niet duldt dat een held zich zo gedraagt.
Dus komt er in de tweede akte een echte operetteoplossing uit de bus. Goethe krijgt een uitnodiging voor een hoge functie aan het hof van de hertog van Weimar (in werke- lijkheid komt die eerst vier jaar later), maar moet dan wel ongehuwd zijn. Natuurlijk weigert hij, maar zijn vrienden overtuigen Friederike dat ze zich moet opofferen, dus flirt het arme schaap uitbundig met andere mannen en Goethe vertrekt boos.
De derde akte is weer authentiek. Goe- the ontmoet Friederike acht jaar later nog éénmaal in Sessenheim. Ze heeft de aan- zoeken van een andere bekende dichter, Jakob Lenz, geweigerd, want wie eenmaal Goethe bemind heeft, enz. Doek. Tweeën- twintig jaar later schrijft Goethe zijn herin- neringen neer in “Dichtung und Wahrheit”.
Friederike Brion trouwt nooit.
Ze sterft in 1813, eenenzestig jaar oud.
Haar graf wordt een pelgrimsoord voor Goethebewonderaars.
Intellectueel Duitsland verkettert Lehar,
maar bij de wereldcreatie in Berlijn zijn de Duitse kroonprins, de opperbevelhebber van het leger, Albert Einstein en de finan- cier Hugenberg (die vijf jaar later Hitler aan de macht helpt) aanwezig.
De opvoering is een triomf; ook dankzij de buitengewoon muzikale stem van tenor Richard Tauber. Alle aria’s en duetten zijn letterlijk of met een variatie gebaseerd op Goethes werk. Lehar heeft het aangedurfd een eigen melodie te schrijven voor Hei- denröslein dat iedereen in de Schubertver- sie kent.
Lehar moet niet onderdoen, want “Frie- derike” is een meesterwerk van muzikale inventie met melodieën die niets met schla- gers gemeen hebben en die toch dagenlang in het geheugen blijven hangen. De plaat- opname van Goethes belangrijkste aria ver- koopt als zoete broodjes. Ook na de oorlog neemt iedere Duitse of in Duitsland zin- gende tenor “O Mädchen, mein Mächen”
op, en ze falen allemaal eervol vergeleken met Tauber.
Het zangspel begint aan zijn veroverings- tocht. In 1932 draait men ter gelegenheid van de 100ste verjaardag van Goethes over- lijden zelfs een Friederikefilm.
Opvoeringsverbod
En dan valt de bijl. Op 30 januari 1933 marcheert de SA in triomf door Berlijn en onmiddellijk stelt zich het probleem van het in die tijd populairste muziekgenre. De meeste operettecomponisten (Kalman, Fall, Eysler, Abraham, Jessel) zijn Joods en hun werk mag niet langer opgevoerd worden.
Lehar is een “Ariër”, maar zijn librettisten zijn altijd Joden. Dus mogen zijn operettes wel op de scène, maar de naam van de tekst- dichters wordt geschrapt.
Maar “Friederike” is volgens Goebbels een “Goethe-Schändung”. Daarenboven is de belangrijkste librettist Fritz Löhner een bekende zionist en een antinazi. Dat hij ook Lehars populairste aria “Dein ist mein ganzes Herz” schrijft voor “Das Land des Lächelns”, doet niets ter zake. Löhner pakt zelfs Duitse thema’s aan zoals in zijn lied.
“Ich hab mein Herz in Heidelberg verlo- ren”. Verbod “Friederike” op te voeren en daarmee basta. Weg ook een inkomsten- bron voor Lehar. Twee dagen nadat de Duit- sers Oostenrijk in maart 1938 binnenvallen, wordt Löhner gearresteerd.
Hij moet naar Dachau en dan naar Buchenwald. Zijn vrouw en dochters wor- den onteigend. Volgens zijn vrienden hoopt hij dat Lehar, die Hitlers favoriete componist is (meer dan Wagner), tussenbeide komt, maar Lehar doet niets. In 1940 speelt hij wel zijn hele partituur voor bij Goebbels en pleit om het verbod op Friederike op te heffen.
“Nein”, is het antwoord. Lehar zwijgt, want hij is getrouwd met een Joodse en het scheelt geen haar of die wordt tijdens de oorlog gearresteerd. Fritz Löhner is inmiddels naar Auschwitz gezonden, waar de zieke 59-jarige letterlijk doodgeschopt wordt, in december 1942. Hij wist gelukkig niet dat zijn vrouw en twee dochters een paar maanden tevoren naar Minsk werden afgevoerd en vergast werden in een vracht- wagen.
Dat Goebbelsverbod geldt alleen voor het Reich. In Antwerpen voert de opera het werk op tijdens de oorlog, uiteraard zon- der vermelding in het tekstboek van Löhner en een andere Joodse medewerker (op de vlucht in Zwitserland gestorven).
De Antwerpse opera gaat zelfs met het werk op reis in Vlaanderen. Na de oorlog verneemt Lehar het lot van Löhner, en tot zijn dood moet hij spitsroeden lopen omdat hij nooit een goed woord gedaan heeft bij de machtshebbers.
“Friederike” komt weer op de scène, maar er is iets gebroken. De harde realiteit en het cynisme van de nieuwe tijden maken het te moeilijk om nog langer in die operetteop- lossing van de tweede akte te geloven. Maar wat een muziek!
Jan neckers
Friederike
“O Mädchen, mein Mädchen, wie lieb’ ich dich! Wie leuchtet dein Auge, wie liebst du mich!” Die dichtregels uit een aria van Goethe vinden we in Franz Lehars “Friederike”.
Actueel
28 december 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Ritueel
“No taxation without representation” was de slogan waarmee de Amerikaanse Revolu- tie werd ingezet, en tot vandaag is dat in the- orie de grondslag van de parlementaire verte- genwoordiging: het parlement controleert het beleid en met name de centen die de beleid- voerders menen te moeten spenderen. De tijd dat een volksvertegenwoordiging dat ook echt poogde te doen, ligt ver achter ons, maar de rituelen blijven bestaan. Alvorens het welver- diende reces in te treden, mocht het Vlaams Parlement zich begeven aan een traditionele slopende begrotingstweedaagse, met de steeds verrassende uitkomst dat de zittende meerderheid haar rekening goedgekeurd ziet (nog zo’n onwrikbaar democratisch principe).
Het is niet iedereen gegeven om begrotings- specialist te zijn. Begrotingen zijn vaak van een ijselijke techniciteit en gaan over bedra- gen die gewone stervelingen boven de pet gaan. In begrotingsdocumenten treft men bij- voorbeeld de “keuro” aan: kilo (1.000) euro, wat de minimale rekeneenheid is om het wat behapbaar te houden, te vergelijken met de valuta van twee eurocent in het huishoud- boekje van de meest welvarende Vlaming. Het gemiddelde parlementslid moet zich beperken tot het formuleren van enige randopmerkin- gen en vragen binnen het beleidsdomein dat hij of zij in de knusse commissie opvolgt. Het gemiddelde oppositieparlementslid doet het- zelfde en kraakt daarbij de beleidskeuzes af.
De grote wierook- dan wel brandhoutretoriek is dan voor de tenoren in de plenaire.
Voorspelbaar
Een parlement is zeker die naam waardig als men erin slaagt ongeveer éénentwintig van de achtenveertig uren te benutten voor het uit- eenzetten van zeer voorspelbare discoursen.
Ons vermogen tot synthese heeft zijn grenzen;
u zal het ons hopelijk niet kwalijk nemen als we slechts de grote lijn schetsen, die u toch al niet onbekend zal zijn. Van N-VA kan worden vernomen dat we hebben te maken met een heus investeringsbeleid dat met hele miljar- den de toekomst afdwingt, alles zit perfect op koers en de doorgevoerde fiscale hervormin- gen zijn ongezien. Sp.a houdt het bij haar dic- kensiaanse analyse, de armoede wordt niet aangepakt (onder socialistisch bewind ging dat veel beter), er is veel “discriminaatsie” en – vooral – De Lijn gaat naar de dieperik waar- door ongekende klimaatrampen worden afge- roepen. Bij Groen werd een en ander intelli- genter geformuleerd, maar ook daar gejammer over hetzelfde en een soort doemgevoel over een stagnerend beleid dat de toekomst net niet aanpakt. Open Vld zag gouden horizon- ten opdoemen, gaande van inkomen, ener- gie tot integratie en nog veel meer. We zou- den graag achterhalen welke kruidenmengsels men in die partij tot zich neemt. Vlaams Belang zag sluipende islamisering, welvaartsbedrei- gende immigratie en nog steeds aderlatingen naar het zuiden des lands, waarbij de modale Vlaming kan verrekken. Heel wat optimisti- scher geluiden weerklonken bij CD&V: het gaat goed, beste mensen, de economie schiet door het dak en ons Vlaanderen wordt met de dag beter. Nog niet alles is prachtig, want vele uit- dagingen (klimaat en dergelijke aardigheidjes) vragen nog meer ambitie.
Koepelzaalredevoeringen
Tussen de bedrijven door kon plaats voor een internationaal uitstapje worden gevon- den. De aanminnige sp.a-dames Tine Soens, Katia Segers en Güler Turan probeerden er de hele tijd een resolutie over Polen door- heen te jagen. In dat land zouden namelijk de scheiding der machten en de persvrijheid onder druk staan (heel herkenbaar allemaal) en zowaar zijn de “Europese liberale waar- den” er in het gedrang. In het ongelukkige Polen marcheren bovendien racisten, funda- mentalisten en ontelbare andere haatlieden.
Nog erger is dat dat land kennelijk niet over een minister Schauvliege beschikt en zinnens is om bossen te rooien. Al die ellende heeft de EU gealarmeerd, die dergelijke verschrikkingen niet over haar kant kan laten gaan. Genoemde dames zagen graag dat Vlaanderen het voor- touw neemt om het perfide Polen tot de orde te roepen. Karim van Overmeire (N-VA) mocht daarbij opmerken dat er in Spanje ook wat pro- bleempjes met de rechtsstaat zijn. De resolutie werd afgeserveerd, maar al dat laat ons achter met grote onrust over dat akelige Polen.
Puigdemont moet hopen op verstandig Europa
Over de uitslag van de Catalaanse verkiezingen gaan we kort zijn: de voorstanders van onafhankelijkheid werden helemaal niet afgestraft, en behaalden opnieuw een meerderheid, en de Partido Popular van Spaans premier Rajoy werd herleid tot een minipartijtje. De Franse krant Le Figaro sprak van “une victoire incontestable”. Veel Vlaamse media zegden en schreven in Spaanse inkt dat de oppositiepartij Ciudada- nos de grote winnaar was, omdat ze de grootste partij is geworden. Perfect op de lijn van Rajoy. Als intro bij de verslaggeving kan dat tellen.
Mag de kritiek op Rajoy wel rationeel zijn?
Verwijzingen naar Franco en het fascisme zijn niet zo verstandig, en in het politieke debat contraproductief. Interessanter zijn de feiten:
Spanje ís een rechtsstaat, met vrije verkiezin- gen en gescheiden machten, maar de leiders van Spanje schenden fundamentele rech- ten. Een verkozen regionale regering afzet- ten en politieke opposanten opsluiten, dat is beangstigend. “Behalve de christendemo- craten zijn alle democraten verontrust. Stel je maar eens voor dat hetzelfde in Turkije was gebeurd”, zegt de mensenrechtenadvocaat Paul Bekaert in Humo. Wordt het na de ver- kiezingen anders?
Op ramkoers?
De Vlaamse advocaat van Puigdemont ver- wacht dat de Spaanse premier Rajoy en de Catalaanse (ex-)minister-president Puigde- mont op ramkoers blijven. Ter info: Bekaert staat bekend als progressief en links, en noemt zichzelf “geen nationalist, laat staan een Vlaams-nationalist”.
Hebben de verkiezingen iets veranderd?
Spanje vroeg al niet meer om de uitleve- ring van Puigdemont: het aanhoudingsman- daat werd ingetrokken, na de interventie van Bekaert, die de raadkamer vroeg om een denkoefening te maken en de Spaanse fei- ten in de verbeelding in België te laten plaats- vinden. Bekaert vroeg de rechter of hij Bart de Wever en Jan Peumans ook in de gevan- genis zou laten gooien mocht het Catalaanse scenario zich in Vlaanderen/België voordoen.
“Dat zou dus betekenen dat het Belgische gerecht Geert Bourgeois en Jan Peumans in de gevangenis laat gooien nadat Vlaanderen een referendum heeft georganiseerd en een meerderheid voor onafhankelijkheid heeft gestemd. En dan ook nog Ben Weyts, Lies- beth Homans en Bart de Wever.”
Een nieuw lichtpuntje misschien? De Spaanse koning Filip sprak in zijn kerstbood- schap gematigder dan op 3 oktober. Hij nodigde alle Catalaanse partijen uit om in het “zeer diverse” Catalonië te werken aan een herstel van de stabiliteit, de sereniteit en het wederzijds respect en zo een nieuw con- flict proberen te vermijden.
Ondervraagd door het persagentschap Reuters herhaalde Puigdemont dat hij “klaar”
was om terug te keren naar Catalonië. “Dat zou ook goed nieuws zijn voor Spanje”, voegde hij eraan toe. Maar niets wijst erop dat hij bij een mogelijke terugkeer niet met- een zou worden gearresteerd. “Ik ben en ik blijf president, als Spanje ten minste de resul- taten van de verkiezingen respecteert.”
Klein probleem voor Puigdemont: Rajoy wil (voorlopig) geen dialoog. Hij sluit elk gesprek met Puigdemont en de onafhanke- lijkheidspartijen uit: “De enige die de verkie- zingen won, is Inés Arrimadas, de leider van de grootste partij (Cuidadanos)”. Ach zo… Zo
en de Brexit. Het voorbije jaar werd in beide gevallen aan de feitelijke grenzen van Europa gemorreld. “In beide gevallen staat het her- overen van de soevereiniteit centraal.”
Zowel Theresa May als Charles Puigdemont hebben volgens Van Hecke geen plan, en daarom was het na de referenda “hard ont- waken”, omdat Europa inzake binnen- en bui- tengrenzen een “weerbarstig karakter” heeft.
“Het is niet zomaar een club waar je al of niet lid van wordt…” Bovendien hebben alle EU- leden hun zeg over wie toetreedt of wie uit- treedt. Dat is slecht nieuws voor Puigdemont en co (Spaans veto), en May (veto van Ier- land). “Het ziet er sterk naar uit dat de Cata- lanen en de Britten daar in 2018 meer dan ooit aan herinnerd zullen worden.”
Anderzijds weet Van Hecke dat er een keer- zijde is aan dat verhaal. De Britten kunnen de EU uit mekaar spelen. Als Tusk, de voorzitter van de Europese Raad, de Brexit-onderhan- delingen “dramatisch moeilijk” noemt, geldt dat misschien nog meer voor de EU dan voor de Britten.
Ook in de Catalaanse kwestie krijgt de EU het misschien nog erg lastig. De Europese Commissie, niet meteen het meest democra- tische component van de unie, reageert over- spannen en koos erg haastig partij voor Spanje en tégen verandering of aanpassing.
Monster
Het politieke debat zal in 2018 niet alleen gaan over het hertekenen van de grenzen, het zal ook gaan over de grenzen van de macht van de Europese instituties. Slechts twee op de vijf inwoners van EU-landen hebben een positief beeld van de Europese Unie, bleek vorige week uit de Eurobarometer, een opinie- peiling die twee keer per jaar wordt gehouden.
Eén op de vijf heeft een negatief beeld en de rest is neutraal of weet het niet.
Het probleem met Europa is dat de ‘eurofie- len’ almaar meer willen. En niet overweg kun- nen met grenzen en subsidiariteit (laat poli- tieke beslissingen waar dat mogelijk en zinvol is genomen worden op het laagst mogelijke niveau). De Europese bureaucratie dreigt een monster te worden dat zichzelf opeet.
Een evenwichtiger Europese opstelling tegenover de verzuchtingen van de Catala- nen kan een groen licht zijn voor het oplos- sen van de Catalaanse kwestie. Ook de EU kan er wel bij varen.
Terug naar Bekaert: “Het Catalaanse parle- ment moet straks een nieuwe minister-presi- dent voordragen. Als Rajoy en Europa voet bij stuk houden, maken ze een democratische blunder.” Puigdemont moet hopen op een verstandig Europa. Anders zal hij wel héél veel tijd nodig hebben.
AnjA Pieters
Geen vrolijke kerst voor:
Oriol Junqueras, voorzitter van ERC
enJoaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken
57 dagen in een Spaanse gevangenis.
en
Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering
enJordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural
74 dagen in een Spaanse gevangenis
met instemming van Wouter Beke!
Felicitacions!
Op vrijdag 29 december verjaart Carles Puigdemont.
Hij wordt 55 jaar.
Rajoy stuurde alvast een geschenkje.
werkt dus de democratie? Helaas voor hem, zo werkt ze niet. Ciudadanos kan nooit een meerderheid vormen…
Wet
De Spaanse premier baseert zich op het wetboek, Puigdemont op de relativiteit van datzelfde wetboek wanneer een meerder- heid van de (Catalaanse) kiezers dat willen wijzigen. Zijn (grond)wetten er niet om te gepasten tijde gewijzigd te worden? Hoeveel hedendaagse Europese staten zijn niet ont- staan vanuit nieuwe inzichten? In de negen- tiende eeuw, maar ook de voorbije decennia?
Op 23 januari komt het nieuw verkozen Catalaanse parlement samen. De drie par- tijen die voorstander zijn van onafhankelijk- heid (Junts per Catalunya van Puigdemont, de links-republikeinse ERC en de kleine anarchis- tische CUP) zullen er de meerderheid van de zetels bezetten, maar tegen acht van hun ver- kozen parlementsleden loopt een gerechte- lijke procedure. Evenveel lege stoelen dus op 23 januari? Komt er dan een regering van “ver- vangers” uit de tweede linie? Zit er voldoende cement tussen die drie genoemde partijen?
Het is bekend dat het kleine CUP erg radicaal is, terwijl de andere twee bereid zijn om te onderhandelen. Als CUP dat niet aanvaardt, zit ook Puigdemont weer in de problemen.
Europa
Komt er vooraf nog een bemiddelaar die de Catalaanse knoop kan ontwarren? Uit Europa misschien? Ook dat ziet er (voorlopig) niet goed uit.
In De Tijd (26 december) had professor Ste- ven van Hecke (KU Leuven) het over Catalonië
Francken loopt blauwtje met zijn gevang
Dwars door Vlaanderen 28 december 2017
6
De symboliek
van het ritueel slachten
Stel even dat, om te ontsnappen aan die ergerlijke meligheid van de kerstsfeer, de zin u bekruipt gastronomisch iets speciaals te doen. En nee, dan hebben we het niet over een winterse BBQ (hoe nep zou dat zijn bij 10° graden) of het vestigen van een nieuw record oesters openen. Nee, iets echt speciaals. Koopt u ook uw vlees bij de sla- ger? Welnu, waarom niet enkele stappen van de keten teruggaan en zich wagen aan wat gebeurt ter hoogte van de schakel voor de slager – het slachten dus. De Franse acteur Gérard Depardieu verklaarde ooit in een interview dat zelf slachten, iets wat hij ook doet, een unieke band met het dier tot stand brengt. Nu ja, de man gaat er dan ook prat op dagelijks zeven flessen wijn soldaat te maken, wat een weerslag kan hebben op zijn cognitieve vermogen.
Nepmaatregel
Na voor de duizendste keer op de radio Band Aid te moeten aanhoren, is de erger- nis totaal en beslist u er werk van te maken.
Onmiddellijk komen tal van praktische vra- gen op u af. Want hoe pak je spreekwoor- delijk de koe bij de horens? En waar doe je het? Wie het voorrecht heeft in het Brussels Gewest te wonen, kan er alvast een kruis over maken het gebeuren in zijn eigen woning te laten plaatsvinden. Want, hoera, staatsse- cretaris voor Dierenwelzijn Debaets (CD&V) liet weten dat voortaan in de hoofdstad thuis slachten verboden is, strikt en categorisch.
Voor de liefhebbers: het gaat om ‘schapen, geiten, schapen, varkens en alle vormen van gekweekt wild, namelijk de gekweekte loop- vogels (zoals struisvogels, nandoes, emoes, casuarissen,…) en gekweekte landzoogdie- ren andere dan als landbouwhuisdier gehou- den hoefdieren (runderen, inbegrepen buf- fels en bizons, varkens, schapen, geiten en éénhoevigen)’. Soms wordt Brussel met de Ark van Noah verward. Maar wat is de werke- lijke draagwijdte van de maatregel?
Het onverdoofd thuis slachten, merkte N-VA-parlementslid Liesbet Dhaene fijntjes op, was al niet toegelaten. Wat nu veran- dert, is dat ook verdoofd slachten in de eigen badkamer of salon niet meer toegestaan is.
Doelgericht en met IS-eloquentie de nek van een schaap met een kromzwaard doorhak- ken mag op dit moment nog, op voorwaarde dat men het beest eerst een spreekwoorde- lijke stevige klap op de kop verkoopt. In de toekomst zal zelfs een stevige een (even- eens spreekwoordelijke) harde knots niet volstaan om binnen de grenzen van de wet- telijkheid te blijven.
Die beslissing getuigt van gezond ver-
stand, maar toch bezorgt ze ons een wrange nasmaak. Het interessante zit hem in de omstandigheden. Want door die maatre- gel als belangrijker voor te doen dan hij is, wekt Bianca Debaets de stellige indruk dat een grote stap richting een totaalverbod op onverdoofd slachten gezet wordt. Niet dus.
Aanvaarden dat politiek de kunst van het haalbare is, impliceert dat ook dat men zich neerlegt bij de grenzen waartegen men stee- vast botst. En die liggen in de Brusselse soci- ologie duidelijk anders dan in Vlaanderen of Wallonië.
Publieke ruimte innemen
Wat in het Vlaams Gewest, en ook in het Waals Gewest, over afzienbare tijd de norm wordt – een totaal verbod op onverdoofd slachten, thuis of elders – lijkt in Brussel te hoog gegrepen te zijn. De reden laat zich raden. Enkel freaks en Brusselaars van de obediëntie met de halve maan houden zich met dergelijke praktijken bezig, en vooral van de laatste categorie is Brussel rijkelijk voor- zien. De curve van de bevolkingssamenstel- ling loopt erg gelijk met – voor zover die zou bestaan – die die de politieke invloed vis- ualiseert. Niet de Ukkelse bobo, laat staan de Marolien, is een struikelblok. Struikelste- nen zijn de volgelingen van de Profeet, die van hun gekoesterde riten haast theologi- sche thema’s willen maken, wat ze in wezen niet zijn.
Het is vergelijkbaar met de hoofddoeken- en andere discussie. Men laat het debat rond een religieus punt kristalliseren, terwijl de bedoelingen veel profaner zijn. Zich affir- meren als aparte groep, de openbare ruimte visueel innemen, kortom, het uitbouwen van een parallelle samenleving die steeds fre- quenter botst met wat de gangbare norm is, precies met als doel die te doen opschui- ven. Tegen deze achtergrond moet de heisa rond het slachten beoordeeld worden, alleen zou dit pragmatici à la Debaets uit hun com- fortzone rukken. Ondenkbaar. Als de moti- vatie om aan politiek te doen standaard tus- sen bekommernis voor het eigen ego en de res publica schommelt, neigt het evenwicht bij haar heel duidelijk naar het eerste. Derge- lijke lui leggen doorgaans weinig durf aan de dag. Daarvoor zou je eerst al principes moet hebben. Stel je voor. En nee, we waren niet van plan het jaar met politiek correcte terug- houdendheid af te ronden. Misschien moet iemand eens Houllebecqs Soumission onder Debaets kerstboom leggen. De lectuur blik- semt haar misschien uit haar louboutins. Pax hominibus bonae voluntatis.
KNIN.
De Geuzenberg
Terwijl het Vlaams Gewest en nu zelfs het Waals Gewest een verbod op onverdoofd slachten als norm gaan hanteren, hinkt Brussel nog maar eens achterop. Dat is niet eens verwonderlijk in een gebied waar een islamitische bevolking politiek steeds zwaarder doorweegt. Bijgevolg zoekt men heil in het uitvergroten van inhoudsloze beslissingen.
In Zandvliet is Theo Francken vorige week uitleg komen geven over zijn plannen om op het gehucht “Zandvlietse Hoek” een gesloten instelling voor illegale criminelen op te richten. “Het gevang”, zoals het al door de bevolking wordt genoemd, zou er komen tegen 2021 en het zou bestaan uit containers die vanuit Nederland worden aangevoerd.
en onderwaardering door het stadsbestuur.”
De helft van de meerderheid stipte ook aan dat de keuze van de huidige plek een verloo- chening betekent van het Ruimtelijk Struc- tuurplan voor Berendrecht-Zandvliet-Lillo, dat vorig jaar tot stand kwam. Meteen worden ook de toekomstplannen voor het terrein bij de autoweg A12 (zoals recyclagecentrum, par- king voor vrachtwagens en een wegrestaurant met renovatie van de Weeltjeshoeve) van tafel geveegd. Het N-VA-partijbestuur speelt in de zaak een dubbele rol. Het beseft niet dat de Vlaams-nationale lijst bij de volgende bolle- keskermis gewoon gehalveerd wordt. “Geluk- kig komen er nog verplichte inspraakproce- dures en een aanvraag tot bouwvergunning”, troostte Francken. Het laat zich aanzien dat de Zandvlietenaren en andere polderbewo- ners zich niet zullen neerleggen bij de zon- der meer genomen beslissing. Zal het gevang klaar zijn tegen 2021? Een groot vraagteken.
Pagadder De concertzaal van het Vrijetijdscentrum
van Zandvliet was volgelopen met zo’n 135 belangstellenden. Op de drie voorste rijen zaten N-VA-aanhangers en leden van de meer- derheid in de districtsraad.
Francken werd daar helemaal niet geest- driftig ontvangen. Op gegeven ogenblik moest Fons Duchateau, schepen voor Sociale Zaken en OCMW-voorzitter, driftig tussenbeide komen. Hij beschuldigde de aanhangers van de socialisten ervan een “politiek spelletje” te spelen. Zij hadden het voortdurend over het feit dat de staatssecretaris buiten hun weten al begin mei op de plaats delict was geweest.
Enkel N-VA-aanhangers waren vooraf op de hoogte gesteld. Theo Francken had na veel palavers een plek uitgekozen in de Noord-
landpolder van Zandvliet. Volgens de N-VA stoorde dat niemand, want onbewoond. Hoe- wel… Vlakbij de schapenwei waar het con- tainerdorp zou neergepoot worden, ligt een poldergehucht waarvan de inwoners als kop- pigaards gekend zijn. Ook de pers was op dat eerste bezoek officieel niet uitgenodigd.
Op de voorlichtingsvergadering was slechts een beperkt en “geschift” aantal mensen aan- wezig. Er ontstond toen zelfs herrie met een fotograaf die in het bezit is van een officiële perskaart, erkend door het ministerie van Jan Jambon (Minbiza). Hij mocht slechts na veel herrie binnen.
In de zaal heerste een sombere stemming.
Theo legde uit dat het containergevang er hoe dan ook komt. Volgens hem (en een mede-
werker) ligt het niet vlakbij de bewoning (de eerste woning ligt wel op 400 meter), is er geen gevaar voor vluchtende criminelen, want op een totaal van 6 tot 7.000 gevallen waren in het verleden slechts 7 ontsnappingen gebeurd. Zij gingen op de loop toen ze naar het ziekenhuis werden gevoerd. Andere voor- gestelde plekken, zoals de omgeving van de Zandvlietsluis (te weinig ruimte) en de vroe- gere Opel-site (Seveso-gebied), werden afge- wezen. De chemiereus BASF (gelegen op 500 meter van het geplande gevang) is eensklaps geen gevarenzone meer, en de vlakbij gele- gen Nederlandse grens zal kunnen gebruikt worden als veilige “uitlaat”. Anderzijds wordt voor de administratie een nieuw complex gebouwd. Een op een boogscheut gelegen en in verval zijnde polderboerderij zal niet als dusdanig worden gebruikt, hoewel dat een eis was van een N-VA-raadslid. “De inplantings- keuze gebeurde echter zonder enig overleg met het district. Dit geeft blijk van minachting
BOB-controles
Tijdens de kerstdagen wensen de mensen elkaar veel vrolijkheid en solidariteit. Zo ook in Voeren, waar meningsverschillen en gevechten uit het verleden de taalverhoudingen scherp stelden. Dat is allemaal voorbij, maar daarom niet altijd positief, volgens de plaatselijke poli- tie. Tijdens de alcoholacties kon de politie niet één bestuurder betrappen omdat de alcohol- controles heel snel door de sociale media wer- den doorgeven. “Het helpt overtreders om de dans te ontspringen en creëert een gevoel van straffeloosheid”, liet het korps op haar Face- bookpagina weten. Vele Voerenaars keken geamuseerd mee naar de informatie van hun politiekorps.
Geen Nederlands, geen centen
In de gemeenteraad van Denderleeuw slaagde het Vlaams Belang erin de unanieme steun van àlle partijen te krijgen voor de amen- dement bij een reglementswijziging voor de verenigingen aangesloten bij de Culturele Adviesraad en de Sportraad. Vanaf nu zullen alle jeugd-, cultuur- en sportverenigingen het Nederlands als voertaal moeten gebruiken.
Alle documenten en gegevens van de vereni- ging moeten ook beschikbaar zijn in het Neder- lands. Anders komen die verenigingen niet meer in aanmerking voor subsidies. Een argu- ment dat ook bij linksen een gevoelige snaar zal raken… Zo’n taalvoorwaarde zou vanzelf- sprekend moeten zijn. Maar in België moet men soms heel hard aan de kar trekken om iets vanzelfsprekends gedaan te krijgen. Een kleine, maar symbolisch belangrijke overwinning.
Playstation
Kerstmis is een tijd van bezinning en verge- ving, het begin van een nieuw leven. Dat moet de directie van de Hasseltse gevangenis op ideeën gebracht hebben. De bekende jihad- ronselaar Fouad Belkacem en zeven andere gedetineerden die in de Hasseltse gevange-
nis zitten wegens terrorisme, mogen nu met gezelschapsspelletjes en op een Playstation spelen. “Dit groepje zit afgezonderd van alle andere gedetineerden. We wilden hen iets aan- bieden om hun zinnen te verzetten”, aldus één van de gevangenisdirecteuren, Bert Vermeulen.
Voortaan mogen de jihadisten hun zinnen ver- zetten met kaarten en bordspelen genre mens- erger-je-niet en ganzenbord. “Gedetineerden ontspanning bieden hoort bij het gevangenis- regime” legt de directeur uit…
Miss France komt uit Vlaanderen!
Missverkiezingen interesseren ons – en u, naar we hopen – maar matig. Echter, de miss- verkiezingen in Frankrijk van 16 december waren als gelegenheid te mooi om te laten lig- gen. Maëva Coucke, een zeer aangename ver- schijning van 23 lentes, won de wedstrijd. De Franse media grepen onmiddellijk de kans om te verkondigen dat “Miss France een Bretoense is”. Ze is immers geboren in het Bretoense Fou- gères, in het jaar 1994, zo klonk het.
Helaas voor die media, maar enkele wak- kere Bretoenen vonden de familienaam van de winnares niet erg Bretoens klinken en gin- gen op zoek naar de ware wortels van juf- frouw Coucke. Uit het onderzoek bleek dat haar vader Vlaamse wortels heeft, met name in Zuid-Vlaanderen (Frans-Vlaanderen), en de moeder afkomstig was uit de Avesnes-streek.
En zo komt onze Vlaamse identiteit nog eens op een ‘bevallige’ manier in de Franse pers.
