Verhaal van de echte vreugde

Verhaal van de echte vreugde

WEEK 2:

WONDEREN

W

...

Elke week lezen we een nieuw fragment uit het verhaal van de echte vreugde.

”Ook vertelt de bode dat mijn broeders

naar de ongelovigen zijn gegaan en ze allemaal tot het geloof hebben bekeerd.

Ook dat ik zo’n grote genade van God heb gekregen,

dat ik zieken genees en veel wonderen doe.

Ik zeg je dat in dat alles

de echte vreugde niet bestaat.”

B

De bode komt met goed nieuws. Bijzonder nieuws.

Broeders hebben velen tot het geloof gebracht.

Een groot succes. Missie geslaagd.

En stel dat Franciscus, net als Jezus, zieken zou genezen en wonderen doen,

Zou dat niet formidabel zijn voor het broederschap?

Is dit dan geen reden tot vreugde? Toch wel. Zeker.

Vreugde klinkt als de evangelische boodschap weerklank vindt.

Als mensen hun talenten gebruiken voor het welzijn van anderen.

Als het goede doorgegeven wordt.

J a n H u b e r ( U n s p l a s h )

Maar hoe lang duurt de vreugde?

Hoe blijvend is ze?

Hoe afhankelijk is de vreugde van externe factoren?

Is ze van voorbijgaande aard?

Verdwijnt ze als de wind uit een andere richting waait?

Droogt ze op bij tegenslag?

Dan is het niet de échte vreugde waar Franciscus het over heeft.

I

G

Vertellend, met beelden en ervaringen die heel herkenbaar zijn,

gidst Franciscus de broeders – terug – naar de essentie van hun roeping.

De contrasten worden uitvergroot om zijn onderricht te verduidelijken.

( J o e n o m i a s ) M e n n o d e J o n g

( P i x a b a y )

Franciscus wil aan broeder Leo, en aan àlle broeders,

een diepere boodschap meegeven en wijst de weg naar God:

‘Want zoveel als de mens is in de ogen van God, zoveel is hij en niet meer.’ (Wijsheidspreuk 19) In de relatie tot God krijg je je ware identiteit.

Je hoeft het niet buiten jou te zoeken, want

‘Je bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en ik houd zoveel van jou.’ (Jesaja 43,4)

De weg naar God verloopt

via de zelfkennis van de broeders.

Vreugde, enkel gebaseerd op de roem van anderen, is zo vergankelijk, en kwetsbaar.

Men is geneigd om die roem angstvallig

vast te houden of zich er mee te identificeren.

v 2 o s k ( U n s p l a s h )

Maar gelukkig de dienaar die onverstoorbaar blijft zowel bij lof als bij misprijzen.

Gelukkig de minder-e-broeder die bereid is te dienen, vrij van de nood aan bevestiging door anderen.

Dààr wordt echte vreugde duurzaam.

P

als ik een mooi resultaat zie van mijn inzet, als ik meewerk aan het welzijn

van mens en schepping.

Vreugde mag er zijn, heel zeker wel.

Maar hoe snel ben ik niet geneigd

om mij de verdienste zelf toe te eigenen?

Steek ik de pluimen op mijn eigen hoed?

Niets menselijks is mij vreemd.

I a r a C o r r e i a ( U n s p l a s h )

Dat was zo in Franciscus’ tijd

en is ook nu nog de ‘natuur’ van de mens.

Maar hoe snel ben ik dan uit balans

als de uiterlijke omstandigheden veranderen?

En ligt mijn ziel overhoop door wisselende gevoelens?

Waar ligt de bestaansgrond van mijn vreugde?

W

B

B

Luisterend naar het onderricht van Franciscus gaan we, stap voor stap,

de weg van buiten naar binnen

om daar de Gever van alle goed te ontmoeten, Oorsprong en Bestemming.

Duurzame vreugde,

‘échte vreugde’ zoals Franciscus zegt, is geworteld in de manier

waarop ik God ruimte geef.

Zie ik mijn leven in het perspectief van de Gever van alle leven?

Mijn talent als een gave om te delen?

Het resultaat van mijn inzet als genade waarvoor ik dank?

En vind ik vanuit die innerlijke ruimte

de veerkracht om terug naar de wereld te gaan, naar al mijn broeders en zusters?

Dàn wordt echte vreugde duurzaam.