€ 1,95
67
stejaargang • nummer 38 • woensdag 19 september 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Groenen dolen! Maar de magagers ook!
Lees blz. 11
Het gaat goed, Elio 3
Brief aan Manuel Stuyts 3
De bendepuzzel 5
Merkel Rutte achterna? 9
De verliezers in Nederland 7
Dertien dagen Zuid-Afrika 9
Het nepcircus rond de
Rode Duivels 15
Ogen open voor de Europese Unie
De blauwe economie
We hebben zogenaamde Europese weken achter de rug, want naar verluidt is de Europese Unie meermaals door de mazen van het net gekropen.
Het Duitse Grondwettelijk Hof zette het licht op groen voor het Europese noodfonds.
In Nederland werden de verkiezingen gewon- nen door Europagezinde politieke partijen. De aangekondigde stormvloed van EU-kritische krachten bleef uit. De Europese Centrale Bank besliste eerder dat er, ‘zo nodig’, ‘onbeperkt’
staatsbons worden opgekocht van landen die kampen met ernstige financieringsproblemen.
Applaus op alle banken, want we zijn alle- maal voor Europa. ’t Is te zeggen, als de Euro- pese Commissie vindt dat de Belgische rege- ring voor de gemeenteraadsverkiezingen moet beslissen welke begrotingsmaatregelen ze zal nemen, dan negeert die regering dat zonder verpinken. Minister van Financiën Vanackere laat via facebook zowaar weten dat ons dat een stevige boete kan kosten, maar toch laat zijn regering de streefdatum van de Europese Commissie verlopen. Werd ons niet langs alle zijden verteld dat de gemeenteraadsverkiezin- gen geen nationale verkiezingen zijn? Juist, het is dan ook puur toeval dat het cijferwerk bij de weer in moeilijkheden verkerende begroting mooi tot na de stembusslag wordt uitgesteld.
Zoek er vooral niks achter wanneer onze rege- ring haar Europese gebedsmolentje even stil houdt, wanneer dat electoraal beter uitvalt.
Och, politici willen verkiezingen winnen, natuurlijk. Ook in Nederland, waar premier Rutte in de laatste dagen van de campagne alle registers opentrok om aan te tonen dat een eurokritische stem bij hem goed besteed is. Extra geld en geduld voor de Grieken? Geen denken aan, vond de uittredende premier.
Voeg daarbij dat Wilders wat al te driest met- een het hele Europese verhaal wilde opdoe- ken en dat de SP van Emile Roemer haar kriti- sche Europese koers koppelde aan een uiterst links economisch programma en dan krijg je een uitslag die wat al te gemakkelijk vertaald wordt als pro-Europees. Maar de toon was gezet. Rutte, tot de laatste uren voor de verkie- zingen nog verdacht gemaakt als onbetrouw- baar inzake Europese politiek, bleek, eens gewonnen, plots een waarborg voor stabili- teit in het EU-beleid.
In ons land oogt de debatbreedte over die Europese Unie nog een heel stuk droeviger.
Nederland kent al jaren een levendig debat over de vraag of en hoeveel soevereiniteit men wil afstaan en waar het heen moet met die Europese Unie. Bij ons is het op dat punt al kommer en kwel. Naast het Vlaams Belang laat alleen de eenzame en niet toevallig uit Nederland afkomstige Derk-Jan Eppink van wat ooit Lijst Dedecker heette een kritisch geluid horen. Voor de rest praatten politici en media elkaar allemaal na. Ze blijven steeds dezelfde Europese wonderformules herhalen.
De Vlaamse beweging kent een lange tra-
ditie van sympathie voor Europa en bij uit- breiding voor het Europa der Volkeren. Vele flaminganten kunnen de geschiedenis van Baskenland, Catalonië en Schotland tot in detail navertellen. De nog optimistischer geesten promoten Bretagne, Corsica, Val d’Aoste en Sicilië als hoopgevende voorbeel- den. Andere Vlaamsgezinden redeneren vol- gens het ‘de vijand van onze vijand is onze vriend’-principe. Als de Europese Unie de soe- vereiniteit van België leegzuigt, dan klaart die moloch de klus waar wij niet toe komen. In Schotland is die logica springlevend; Brussel wordt daar graag gezien als bondgenoot in de strijd tegen Londen.
De jonge Nederlandse academicus en publicist Thierry Baudet legt in zijn schitte- rend boek ‘Het einde van de natiestaat’ haar- fijn uit dat onze natiestaten fundamenteel in hun voortbestaan worden bedreigd door de evoluties op EU-niveau. Het is begrijpe- lijk dat Vlaamsgezinden dan de neiging heb- ben daarop te reageren met een gemeend ‘wij hebben geen natiestaat en kunnen er dus ook geen verliezen’.
Wijlen professor Lieven van Gerven, voor- zitter van het Davidsfonds toen die vereniging nog wat op de Vlaamse strepen ging staan, waarschuwde de romantische flaminganten die zich zo graag aanschurken bij allerhande nationale minderheden. Hij zag hen opstap- pen in wat hij letterlijk een ‘cortège des misé- rables’ noemde. Zo’n stoet van miserabele
verliezers van de geschiedenis, leek voor die positieve wetenschapper niet het logische gezelschap waaraan een ambitieuze natio- nale beweging zich spiegelt.
De Vlaamsgezinden die op de EU rekenen om België een toontje lager te doen zingen, klinken ook niet erg ambitierijk. Wie gelooft dat Vlaanderen ooit een volwaardige staat kan en zal worden, applaudisseert toch niet wan- neer die soevereiniteit wordt ingeperkt door de EU nog voor we er één moment van heb- ben kunnen genieten.
Thierry Baudet verzorgde op 3 september de H.J. Schoo-lezing in Amsterdam. Die pres- tigieuze jaarlijkse lezing wordt georganiseerd door het weekblad Elsevier en is genoemd naar een gewezen hoofdredacteur van dat blad. Baudet gaf zijn toespraak de prikkelende titel ‘Pro Europa, dus tegen de Europese Unie’.
Baudet is een echte ‘Hollander’, die op een niet-romantische en ongecomplexeerde wijze omgaat met het begrip ‘natie’ en een even scherp als leerrijk oordeel velt over de geva- ren die de Europese Unie met zich meebrengt.
Voorbije weekeinde zat Baudet in de uit- zending Trio op Klara, enkele dagen eer- der op Radio 1. De volgende weken treedt hij op enkele plaatsen op in Vlaanderen.
We mogen hopen dat hij de ogen opent van Vlamingen die vanuit een begrijpelijke ran- cune ten opzichte van België blind blijven voor de ontwikkelingen in
de EU.
9/17: de totale TV-oorlog
Actueel
19 september 2012
2
Uit de smalle beursstraat
De onrechtvaardige vermogensbelasting
De linkerzijde droomt van een Belgische vermogensbelas- ting. Een zeer slecht idee.
Rik Torfs heeft af en toe een moment van intellectuele verlich- ting. In de discussie of er in België een vermogensbelasting moet worden ingevoerd, twitterde hij dat “dit de belasting is die geheven wordt nadat alles al eens belast is”. Dat is inderdaad de essentie van het verhaal. Het gaat om een belasting op een belasting. Waarom is die nodig? Om de rijken op basis van een rechtvaardigheids- en her- verdelingsbeginsel nog meer te laten betalen? Alle andere taksen – btw op luxegoederen, inkomensbelasting, vermogensbelasting… - zijn al in belangrijke mate herverdelend omdat de hogere inkomens meer bijdragen dan de lagere.
Een extra belasting voor de rijkeren in onze samenleving is van- uit economisch oogpunt niet evident. Hoe men het draait of keert, grote vermogens komen in belangrijke mate voort uit hard werken en ondernemen. Door onze hoge algemene belastingdruk van onge- veer 50 procent komt dat vooral de overheid ten goede. We hebben een zeer progressief inkomensbelastingsysteem waarbij iemand met een middenklasseninkomen al snel in de hoogste belastingschaal van 50 procent terechtkomt. Er wordt wel eens lacherig gezegd dat België een vlaktaks van 50 procent heeft. De rijkste tien procent van de Belgische bevolking staat in voor bijna 40 procent van de belas- tingontvangsten. Het systeem is zeer solidair en werkt al in belang- rijke mate herverdelend ten nadele van de rijken en ten voordele van de rest van de bevolking.
De linkerzijde voert aan dat landen als Groot-Brittannië en Frank- rijk wel een vermogensbelasting hebben en vraagt zich af waarom België niet volgt. De realiteit is dat vermogens hier al aanzienlijk worden belast. We denken aan roerende voorheffing, beurstaksen, onroerende voorheffing en het kadastraal inkomen, successierech- ten, enzovoort. België is zeker geen fiscaal paradijs met veel rijken die amper belastingen betalen.
De socialisten vergeten dat het invoeren van een vermogensbelas- ting altijd zal leiden tot een fiscale vlucht naar het buitenland. Kapitaal is nu eenmaal zeer mobiel. Zeker wanneer men naar analogie met Frankrijk belastingschalen van 75 procent voor hoge inkomens zou invoeren. Dat is eigenlijk een inbeslagname van rijkdom. Neen, het huidige Belgische belastingstelsel spijst de staatskas al voldoende.
De redenering van de voorstanders van zo’n vermogensbelasting
is dat de overheid geld nodig heeft. Hier wordt het debat van bij het begin verkeerd gevoerd. Belastingen zijn een noodzaak, maar er zal pas een draagvlak voor bestaan bij de bevolking wanneer die mid- delen goed worden aangewend. In België valt dat serieus te betwij- felen. Er zou beter een debat gevoerd worden over de verlaging van het overheidsbeslag dat met zowat 55 procent nooit geziene hoog- ten heeft bereikt. Economisch onderzoek - de Laffercurve - toont aan dat te hoge belastingen zeer inefficiënt zijn, omdat ze tot ont- wijkgedrag leiden met als gevolg dat de belastinginkomsten zowaar beginnen te dalen.
Daar hebben lui als John Crombez (sp.a), staatssecretaris voor Fraudebestrijding, geen oren naar. Niet alleen zijn ze gewonnen voor een vermogensbelasting, ze creëren bovendien een kader waarbin- nen de fiscale administratie in totale willekeur kan werken om zo miljoenen af te troggelen van ondernemend Vlaanderen. Intimide- rende huiszoekingen van fiscalisten zonder gerechtelijk bevel wor- den mogelijk, nooit gezien in een rechtsstaat. Iedereen is nu een verdachte, waarbij de bewijslast van fiscale fraude wordt omge- keerd. Men moet zelf bewijzen niet aan zwartwerk te doen. De aan- val van Crombez heeft iets klefs: Jean-Marie Dedecker maakte een aantal maanden geleden bekend dat de moeder van Crombez lange tijd als poetshulp in het zwart heeft gewerkt en nu wil Crombez dat zwartwerk aanpakken, zowel bij goedverdienende zelfstandigen als bij mensen met een laag inkomen. De staatssecretaris schreeuwde moord en brand en had het over een inbreuk op het privéleven. Klopt, maar dat verhaal van de Crombez-familie is in de kustgemeenten een publiek geheim.
De kroonprins van de Keizer van Oostende ontwijkt opnieuw de essentie van het debat: waarom is er zwartwerk? In belangrijke mate omdat de lasten op arbeid te hoog zijn. Daarover een discussie voe- ren, is taboe voor de socialisten. Ze willen ze enkel verlagen indien er elders nieuwe lasten worden gezocht. Zelfs de verschrompelende liberalen in de federale regering hebben zich er al bij neergelegd. Bij de begrotingscontrole na 14 oktober moet de regering-Di Rupo drie miljard euro extra vinden. Naar verluidt zouden de liberalen er geen probleem mee hebben één miljard euro nieuwe belastingen te zoe- ken. Het kan geen kwaad dat eens in oude Belgische franken te ver- melden: veertig miljard frank. Via een vermogensbelasting? Bij de PS zijn ze ervan overtuigd dat de Open Vld zelfs dat zal slikken.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Simpele ziel zonder gezond boerenverstand,
bestond de zelfverklaarde “grote bemiddelaar”
in “geschillen en conflicten” het te toeteren dat de Rwandese president Paul Kagame een
“groot leider is”. Het was moeilijk voor top- diplomaat Michel te zeggen dat Kabila even
“groot” uitvalt, of wat kleiner. “Beide leiders hebben hun voordelen en hun kwaliteiten”, aldus de Pontius Pilatus van de Belgische diplo- matie inzake Kongo en Rwanda. En ja, grote leider Kagame is de gangster die openlijk de rebellie in Oost-Kongo steunt, waar moord, verkrachting en foltering dagelijkse kost zijn.
Verbale dwaasheid
Europa en België kunnen herademen. Europees commissaris Louis Michel (65) wil zijn mandaat nog eens vijf jaar verlengen. Tenminste, als het kiesvee hem even onmisbaar acht. De Zondagskrant, die hem voor een interview “kon strikken” zoals dat heet, prees zich de hemel in als architect van een successcenario. Dat “exclusieve” interview was niet opgevallen, mocht Michel niet getekend hebben voor de grootste verbale dwaas- heid van de voorbije dagen.
Kabila is de gangster die, naar zeggen van Michel, even goed als Kagame “streeft naar een vreedzame oplossing, om te vermijden dat het conflict escaleert”.
Afrikakenners noemen de holle, leugenach- tige woordenkramerij van Michel beschamend.
Te vrezen valt dat dit een eufemisme is. Zijn lulkoek laat het begrip “beschamend” ver ach- ter zich. In één moeite kan men de bedenking maken of die man zich ooit afvraagt hoe abso- luut ongeloofwaardig en oerbelachelijk hij zich wel maakt in de ogen van Jan Modaal? Die is er zich al decennia van bewust dat “hogere belan-
gen” aan de basis liggen van de blijvende inte- resse in én de financiële steun aan onze ex- kolonies en hun “leiders”. Destijds schonk de niets en niemand ontziende dictator Bokassa diamanten aan de Franse president Giscard d’Estaing, om de vriendschapsbanden tus- sen de Centraal-Afrikaanse Republiek, “zijn”
land, en Frankrijk te verstevigen. Soms kost het moeite niet door te bomen over een door- denkertje.
Virus
Schoot Michel de hoofdvogel af op de wip van verbale stommiteiten, in zijn “slipstream”
bewogen zich andere slippendragers van het regime. Zoals VRT-coryfee Ivan de Vadder. Na lectuur in de regimepers van commentaren op zijn felicitaties voor de talenkennis van Elio di Rupo, heeft De Vadder zich stellig nog beter gevoeld dan op het moment dat hij op het publieke forum van “De zevende dag” zijn per- soonlijke slijmbalknieval deed voor de premier.
Een journalist met een minimum aan vakken- nis weet dat zoiets kan, maar dan wel alleen in de coulissen, in de privésfeer.
Bovenop zijn gebrek aan minimale vakken- nis, bracht Vaddertje het af zijn felicitaties over te maken in naam van het ganse VRT-perso- neel, sterker nog, het Vlaamse volk.
Bewondering voor en onderdanigheid aan de Belgische francofonie moet te wijten zijn aan een soort virus in (te) veel Vlaamse genen, van generatie tot generatie overdrachtelijk. Ik meen me te herinneren dat Yves Leterme niet de enige Vlaamse perfect tweetalige ex-pre- mier is. Mocht iemand zich herinneren dat in de loop van de voorbije decennia ook maar één francofone stem opging om genoemde premier(s) daarvoor te feliciteren, mag hij/zij het laten weten!
Terwijl De Vadder het “al zoveel betere Nederlands van Di Rupo” prijst, verkies ik me aan te sluiten bij de mening van krantenlezer Johan Cooreman uit Roosdaal: “Voor iemand die al 60 (!) jaar in dit land woont en al enkele decennia een leidinggevende politieke func- tie heeft, is het een pure schande dat hij geen beter Nederlands spreekt!” Of hoe de waar- heid haar rechten opeist!
Visionair
Nog een verbale dwaasheid die toelich- ting verdient, is wat Philippe Collin, notoire bobo van de Belgische voetbalbond, bij elkaar kwekte na de interland van “onze jongens” in Wales. Het is een publiek geheim dat “bepaalde krachten” de huidige generatie talentvolle voetballers gebruiken – misbruiken? – om het
“Belgische samenhorigheidsgevoel” op te pep- pen. Iets minder vriendelijk verwoord: “om de Belgische boel bij elkaar te houden zolang dat nog kan”.
Er werd zelfs een reclamebureau ingehuurd om een “hype” rond de Rode Duivels te creë- ren. Voor de regimemedia is het vanzelfspre- kend dat ze daaraan hun onverdeelde steun verlenen. Sla een krant open, kijk naar het tee- veescherm en het bewijs is daar. De dag dat de
“opleving” van het vaderlandse voetbal geen
“item” is, wordt mijn huiskat een hond.
In die tricolore samenhang beviel de heer Collin van volgende visionaire gedachte, ont- rukt aan zijn glazen bol: “De Rode Duivels moeten een politieke partij oprichten. Hun immense populariteit bewijst dat de ganse natie achter hen staat. Ze zouden tachtig pro- cent van de stemmen halen.”
Afgezien van de totale zotheid van dat opmerkelijke “statement” is de vraag of Col- lin na de puntendeling tegen Kroatië bij zijn
“standpunt” blijft. Collin heeft de leeftijd bereikt waarop bedachtzaam denken, praten en oordelen verondersteld worden het lange rijpen van de geest te schragen.
Uitzonderingen die de natuurlijke volwas- senwording gemist hebben, zijn des te bekla- genswaardiger.
d.Mol
Elio, wannEEr ExcusEs voor DE vlamingEn?
Zondag 2 september zijn in Lokeren weer de Vlamingen herdacht die in het plaat- selijke (afgebroken) hechteniskamp en in talloze andere vaderlandse “pensionaten”
in de naoorlogsjaren vaderlands zijn bij- geschoold en werd hulde gebracht aan de
“pakjesdraagsters” en hun gezinnen die mee van die bijscholing hebben afgezien.
Eén van de aanwezigen noemde de her- denkingsmis stijlvol en ingetogen en was onder de indruk van de “kring van vriend- schap” rond het altaar die werd gevormd door gewezen “pensionarissen” en pakjes- draagsters als “stichtend voorbeeld voor alle politieke leiders van ons volk”.
Zijn stekelige vraag, met verwijzing naar de excuses van Di Rupo in de Mechelse Dos- sinkazerne aan de Joden: “Wanneer excu- ses voor de Vlamingen?”
De Mis werd opgedragen door E.H. Dree de Vries van Vilvoorde Far-West, die in zijn steengoede preek onomwonden de Belgi- sche Kerk kapittelde, die eerst Vlaamse ide- alisten naar het oostfront had gepreekt om ze achteraf laf in de steek te laten.
Moedig en, helaas, wààr. Een andere aan- wezige vertrouwde ons toe: als alle missen van het gehalte van deze waren, ging ik alle dagen naar de kerk!
Prettig om te horen, was de oproep van herdenkingscomitélid Herman Seghers aan de talrijke kerkgangers om zich te abonne- ren op ‘t Pallieterke, “het enige blad dat opkomt voor de Vlaamse belangen” en lid te worden van het Vlaams & Neutraal Zie- kenfonds in plaats van de “vijanden van ons volk te blijven steunen”.
Het ene plezier is ‘t ander waard, zal Her- man gedacht hebben, want dit blad en dat ziekenfonds steunen al jaren de herden- king van Lokeren, die dit jaar bijzonder de nadruk legde op de noodzaak een einde te maken aan de Vlaamse broedertwist en schande waar jeugdleider en dichter Remi Piryns in de “konijnenkoten” van Lokeren zo dwingend toe opgeroepen heeft in zijn
“Gebed voor het vaderland”. De kerkgan- gers van Lokeren hebben zondag het goede voorbeeld gegeven. Nu is ‘t aan de politiek, maar niet dringen a.u.b.!
Actueel 19 september 2012 3
We herinneren ons hoe welgemutst vice- premier Vanackere in juli op reis vertrok: “Aan- vankelijk was er veel scepsis rond deze rege- ring. Maar ondertussen hebben we veel werk verzet: de begroting is onder controle, BHV is gesplitst, er is een aanpassing van de snel- Belg-wet.” Positivisme kan een leugen van jewelste zijn. Het economische gesputter situ- eert zich overal. In Europa en in België. Laten we even een bril opzetten: het situeert zich een heel klein beetje meer in Zuid-Europa, en – dichter bij huis – in Wallonië en Brussel.
Rondom die werkelijkheid situeert zich het politieke schimmenspel.
Geert Bourgeois was duidelijk in Knack: ook Vlaanderen moet een tandje bijsteken als we tegen 2020 tot de top vijf van Europa willen behoren. Sommigen mogen dan al smalend doen over Vlaanderen in Actie (ViA), betref- fende economie en onderwijs scoort Vlaan- deren vandaag echt wel goed. “We doen het in elk geval beter dan het Belgische gemid- delde. Maar jammer genoeg hebben we te weinig eigen statistieken, waardoor Vlaande- ren nog veel te vaak in het Belgische amal- gaam wordt opgenomen.” Mooi, Geert, maar maak dat camouflagespel rond regionale cij- fers, centen en transfers maar wat concreter.
De Vlaming is er tegen bestand.
Begroting
Een begroting in evenwicht blijft in Vlaan- deren best haalbaar, wat ons overigens een kredietscore AA van kredietbeoordelaar Fitch heeft opgeleverd. De spaartegoeden zijn nog toegenomen en als dat spaargeld kan worden gemobiliseerd, bijvoorbeeld voor investerin- gen in scholenbouw en zorgcentra, wordt veel mogelijk. Geldt dat ook voor de andere gewes- ten? Helaas niet. De economische breuklijn
door het eurogebied wordt steeds breder.
Idem voor de breuklijn dwars door België.
Europa probeert solidariteit van de noorde- lijke landen in te ruilen tegen hervormingen in de zuidelijke. Wat in Europa evident is, is dat voor door de PS geleid België niet. Al jaren blijft de kloof tussen noord en zuid in dit land bestaan. Tegenover de Vlaamse transfers staan al decennia alleen onophoudelijke francofone hoera-berichten over een herstel, meer niet.
Vlaanderen had vorig jaar een begrotings- overschot van 126 miljoen euro, Wallonië een tekort van 449 miljoen euro. Europa vraagt een begrotingsevenwicht in 2015. Dat zit er in Wal- lonië blijkbaar niet in. In 2017 zal die regio nog altijd een begrotingstekort hebben. Het wordt boeiend om volgen hoe de federale kronke- laars dat weer zullen oplossen (lees: verstop- pen, goedkeuren, aanvaarden). Houd dat in de gaten: daar wordt op de (Vlaamse) deur geklopt. Hard geklopt, en zacht geklopt.
Groei
De jongste weken lijken economische gege- vens de kloof tussen noord en zuid in dit land alleen maar te bevestigen - nog maar eens.
In de periode 2008-2010 groeide Wallonië even iets sterker dan Vlaanderen, maar veel stelde die heropleving niet voor. De Vlaamse economie groeide in 2011 met 2,1 procent, de Waalse met 1,8 procent, noteerde De Tijd, die de regionale vooruitzichten van het Planbureau kon inkijken. De Vlaamse voor- sprong wordt in 2012 nog groter. Ook voor de komende jaren zijn de vooruitzichten voor Vlaanderen beter dan die voor Wallonië.
Faillissementen
Een andere parameter: het aantal faillis- sementen in Vlaanderen was “nog nooit zo
hoog”. Juist, maar dergelijke alarmberichten worden zelden genuanceerd. Ongeveer “de helft” van het aantal faillissementen (3.356) viel in Vlaanderen. Dat is al bij al niet zo slecht voor een regio waar veel meer bedrijven zijn, die een kleine 60 procent van de inwoners telt en waar een nog veel hoger percentage van de economie zich situeert. Bovendien wordt Vlaanderen harder getroffen dan Wal- lonië, “omdat het veel meer in verbinding staat met de buitenlandse economie”, lichtte Eric van den Broele van het handelsinformatiebu- reau Graydon toe, in De Tijd. “Het aantal fail- liete bedrijven is in verhouding tot het totale aantal bedrijven per gewest in Wallonië wel veel groter.” Dat geldt ook voor het jobverlies.
De voorbije acht maanden gingen bij de fail- liete bedrijven 13.508 banen verloren, waar- van 6.592 jobs in Vlaanderen. Dat is nog altijd minder dan de helft.
Jobs
En de globale werkloosheid? Voor 2017 zakt de Vlaamse werkloosheidsgraad tot 8,3 pro- cent en benadert de werkgelegenheidsgraad 70 procent, een record. Voor Wallonië wordt in 2017 een werkloosheidsgraad voorspeld van… 16 procent en een werkgelegenheids- graad van… 60 procent. De situatie in Brus- sel is nog dramatischer. In 2017 zal nog altijd één op vijf Brusselaars werkloos zijn, terwijl de werkgelegenheidsgraad nog geen 60 pro- cent zal zijn. Voorwaar, de kloof tussen Vlaan- deren en Wallonië krimpt…
Marshall de zoveelste
In Doornik boog de Waalse regering zich nog maar eens over een formidabel herstel- plan voor Wallonië. In 2000 was er al het Con- trat d’Avenir pour la Wallonie, in 2005 het Marshallplan, in 2009 het Plan W, daarna het Marshallplan 2.Vert en nu is er Le Plan Horizon 2022… Tekenen van genezing zijn na al die jaren uitermate miniem. Ze tonen zich vooral in woorden, niet in daden. “Maquillage”, zei Bernard Wesphael (ex-Ecolo, nu voorzitter- stichter van de nieuwe partij Mouvement de Gauche) in L’Echo. De Waalse regering speelt vals, door sommige categorieën werklozen uit de statistieken van werkzoekenden te houden (omdat het geen volledig vergoede werklozen meer zijn; dat geldt ook voor tijdelijk tewerk- gestelden, voor de geschorsten die bij de RVA
verdwijnen om op te duiken in de OCMW-sta- tistieken, voor de jongeren in hun wachtperi- ode, enzovoort.)
De oplossing?
Een oplossing vinden voor Wallonië is niet evident. Niet zolang de PS eerste viool blijft spelen, met zowat het oubolligste socialisme van Europa. Wallonië overleeft voorlopig enkel en alleen omdat de Vlamingen via Belgische kanalen subsidiëren.
Met de recente ontwikkelingen in het poli- tieke landschap voelen de verstandigste socia- listen en Franstaligen aan dat er verandering in de lucht hangt. Ferm tegen hun zin denken ze voorzichtig aan wat hen kan te wachten staan.
“Moeten we bang zijn dat we 15 procent armer zullen worden als het tot een breuk komt?”, schudde wijlen Guy Spitaels een goed jaar geleden aan de boom. Zijn partijgenoot Marcourt werkte volop aan een plan B. Char- les Picqué denkt eraan “de splitsing van België voor te bereiden”. Idem cdH-voorzitter Benoît Lutgen.
Volgens MR-voorzitter Charles Michel voedt de economische toestand in Wallonië het separatisme en het nationalisme. Voor vice- premier Didier Reynders (MR) is “de beste oplossing om een splitsing van het land tegen te gaan een diepgaande sociaaleconomische hervorming”.
Façade of niet? Wallonië is verzekerd van de Vlaamse geldstroom tot 2022, waarna de transfers zouden verdwijnen tegen 2032. Zo heeft Di Rupo het gewild. Zo heeft hij het van de Vlaamse traditionele partijen gekregen in de warrige staatshervorming die nu al blijft steken in de remmen van de Franstaligen.
Veel zal afhangen van de score van de radi- caal Vlaamse partijen in 2014. Die zal goed zijn. Maar goed genoeg? De Wever deinst al eens terug voor het taboe van de solidariteit, dat hem voor de voeten wordt gegooid. Dat is een keuze voor een – helaas trage – evolu- tie. Vlaams Belang roept op tot onderhande- len over de definitieve boedelscheiding (Orde- lijke Opdeling). Onderhandelen met wie? Dat is een keuze voor een – helaas nogal fictieve – revolutie. Zonder een strategisch compromis tussen beide standpunten – en wie gelooft daar nog in? – mogen we de Franstaligen geruststellen. Het gaat goed, Elio!
In het pretpark van Di Rupo werd ons een mooie economische toekomst voor- speld. Het loopt echter even anders. De groei voor 2012 en 2013 werd ferm over- schat. Vermoedelijk wordt dit jaar afgeklokt met een krimp (-0,1 procent van het bbp i.p.v. een groei van 0,5 procent). Volgend jaar verwacht men een bescheiden groei (+0,7 procent i.p.v. +1,3 procent). De premier moet op zoek naar 4,6 miljard euro extra besparingen of belastingen.
Het gaat goed, Elio
Vlaamse postbode
Mijnheer de Grensverlegger
Vorige week vernam de goegemeente dat gij met het nieuwe bedrijf ‘Vlaamse Post’ de markt voor de verspreiding van druksels en op termijn zelfs de reguliere post wilt ver- overen. De Belze toplui van ‘Biepoost’ zul- len graag horen dat gij in hun vijver komt vissen. Gij bedreigt niet minder dan hun monopoliepositie. Bovendien komt gij ver- klaren dat Vlaamse Post een alternatief wil bieden voor zwakkere plekken bij de dienst- verlening bij ‘Biepoost’, zoals de beperking van het gewicht van reclamedrukwerken, wat door de vakbonden was geëist. Om het af te maken, zegt gij vooral te willen focus- sen op Vlaanderen.
Is dit het begin van een eigen post in Vlaanderen? Later wilt gij ook geadres- seerde brievenpost aanbieden. Sommi- gen zwaaiden al meteen in paniek met de wet, die zegt dat in dat geval alle landsde- len bediend moeten worden. Gij kondt met- een lik op stuk geven door al een naam te reserveren voor een Waalse evenknie. Goed gezien. Meteen kunnen we in dit onzalige land een nieuwe slogan lanceren: “Wat we zelf splitsen, doen we beter!”
Qua methodiek bewijst gij met uw tijd mee te zijn. Zo brengt Vlaamse Post alle brievenbussen in kaart, waardoor een com- puter de meest efficiënte routes kan bere- kenen. De postbode vertrekt met de auto naar een regio en start van daar per fiets bedeelrondes in lussen. De gps helpt hem een handje door de brievenbussen aan te wijzen. Alles gebeurt efficiënt en ecolo-
gisch. Via ‘tracking’ kan de klant de leve- ring nauwkeurig opvolgen. Bovendien, uw tarieven lopen gelijk met die van ‘Biepoost’
en werknemers van alle leeftijden en ori- gine zijn welkom. Heel logisch en terecht vraagt gij dat werknemers Nederlands spre- ken én schrijven.
Het valt op dat gij niet alleen een Vlaamse naam, maar ook de Vlaamse kleuren hebt gekozen. Uw postbodes dragen een zeer herkenbare geelzwarte ‘outfit’. Iets wat zelfs voor door en door Vlaamse bedrij- ven - met Vlaamse wortels dus - allang niet meer vanzelfsprekend is. Denk aan KBC en andere bedrijven die hun neus ophalen als het begrip ‘Vlaanderen’ te berde komt, laat staan als iemand naar hun Vlaamse oorsprong durft verwijzen. En die nu dur- ven beweren alleen nog ‘internationaal’ te denken. Zij vergeten wel dat het dankzij het idealisme en vooral de centen van de brave Vlamingen is dat zij nu staan waar zij staan.
Wat gij onderneemt, is gedurfd en dap- per. Gij verlegt grenzen en plaatst Vlaande- ren duidelijker op de kaart. Complexloos.
En dat terwijl de Belgische recuperatie van- uit alle hoeken het minste Vlaamse zelfbe- wustzijn de kop probeert in te drukken. Gij veegt daar met brio uw voeten aan. Mooi zo. Het is één van de redenen waarom gij op onze sympathie kunt rekenen en waarom wij hopen dat Vlaamse Post een groot suc- ces mag worden.
Brief aan Manuel Stuyts
VlamIng wInt InteRlanD
Vlamingen hebben in alle leeftijdscate- gorieën, maar meer nog bij jongeren dan bij ouderen, een betere woordenschat dan Nederlanders. Dat blijkt uit onderzoek van het Amsterdamse filiaal van de internationale groep Pearson Assessment and Information onder ruim 1.500 Nederlandse en Vlaamse respondenten. Geen verrassing voor wie regel- matig de “interlands” Tien voor Taal en Het Groot Dictee der Nederlandse Taal volgt. De Vlamingen wonnen meer en Vlaamse win- naars maakten minder fouten, terwijl er wordt gerekruteerd uit een kleiner taalgebied.
Psycholoog Andress Kooij meent dat het taalonderwijs in België beter is, schrijft Splitsnieuws.nl. Beter dan het taalonderwijs in Vlaanderen zullen ze wel bedoelen.
VeRkaVelIngsVlaams
Minder goed nieuws is de opmars van het verkavelingsvlaams dat een aparte taal lijkt te worden. De sappige dialecten, die hoeven niet te verdwijnen, maar een tussentaal tus- sen algemeen Nederlands en dialect er nog eens bij, dat kunnen we missen. Het bloedloze verkavelingsvlaams, dat een grote Brabantse component bevat, horen wel al volop op tv (Thuis en Familie op kop), maar ook steeds vaker bij leraren in de klas. Voor nieuwkomers die zich willen aanpassen of buitenlanders die Nederlands willen leren, is dat een vervelende zaak. Publicist Mark van de Voorde noemt het nieuwe Vlaams in Knack “enggeestige arro- gantie”. Tot daar kunnen we volgen. Doch min- der waar de gewezen raadgever van Herman van Rompuy, Yves Leterme en van Steven Van- ackere een oneindig vergezochte vergelijking maakt tussen verdedigers van het verkave- lingsvlaams en het Vlaams-nationalisme, dat ook in Antwerpen zijn biotoop heeft.
CHIRo uIt De ouDe Doos
Er was een tijd – wààr is de tijd? – dat de Chiro van jonge mensen Vlaamsgezinden, ja,
zelfs Vlaams-nationalisten maakte. Bij vele oud-leden zindert die goeie ouwe tijd nog na en langs deze veelgelezen weg roepen zij gelijkgezinden op om samen te komen zingen in de Ruiterhal, Gemeentepark Brasschaat, op vrijdag 5 oktober. Om 19 uur worden de zang- lustigen verwelkomd door een chiro-muziek- kapel en dan worden 35 liederen uit de oude doos gezongen. Het is al de vierde keer dat in Brasschaat zo’n zangfestijn plaatsheeft. Vorige keer waren er 500 oud-leden op afgekomen, maar meer mag.
leRaRentekoRt?
Net als in andere takken van de tewerk- stelling zijn er voor wat leraren betreft meer werklozen dan openstaande en niet-inge- vulde betrekkingen. In Vlaanderen en Brus- sel 8.080 in het secundair onderwijs, 1.598 in het lager en 1.377 in het kleuteronderwijs;
samen 11.055 leraren die thuis zitten te wach- ten op een aanbod, want er is een tekort aan 1.500 leerkrachten! De redenen? Te moeilijke verplaatsingen, te veel deeltijds werk, niet altijd gepaste vakken volgens de studies en te weinig mensen die bereid zijn zich te laten
“omscholen”.
RooD Is tRoef
De liberaal Mark Rutte was de grote over- winnaar van de verkiezingen in Nederland.
In Terzake van vorige week donderdag ver- scheen Kathleen Cools in een vlamrood jasje met achter haar op een reuzengroot scherm de juichende socialist Diederik Samson, vol- gens de VRT de charismatische leider van de PvdA, hoewel met nog altijd drie zetels min- der dan de VVD van Rutte. En wie mocht het komen uitleggen bij Kathleen?
De kleine Tobback met passende vlamrode das.Wie donderdag nog niet op de hoogte was van de uitslag van die verkiezingen, kreeg de stellige indruk dat de socialist Samson de grote triomfator was. Waar het hart van vol is, nietwaar?
Dossier
19 september 2012
4
De opkomst
Bij haar beschrijving van de interne afreke- ningen, de intriges, de afkeer tussen journa- listen en de geldverslindende failliete projec- ten, vergeet Mooij nooit de titel van haar boek.
Ondanks vele dwaze plannen en brute samen- zweringen maakten de journalisten wel dege- lijk dagelijks een krant, en geen slechte ook. In een wereld van botsende en grote ego’s bleef één principe heilig: er moet ’s morgens bij de lezer een krant op de mat liggen en daar moe- ten alle conflicten voor wijken. In 1965 schrapte De Volkskrant de ondertitel “katholiek dagblad voor Nederland”. De krant surfte mee op het linkse elan van de jaren zestig en zeventig. De journalisten dachten dat zij een maatschappij- kritische missie hadden. Ze werd het blad van de PvdA, D66 en van de nieuwe jonge en goed opgeleide stedelijke elite. Met een oplage van 250.000 exemplaren deed ze het goed. De krant was twintig jaar lang een voorbeeld van interne democratie. Alle belangrijke beslissin- gen werden genomen in lange plenaire verga- deringen waar iedere journalist stemrecht had.
Maar efficiënt was het natuurlijk niet. Volgens het adagium van de tijd was ieder voorstel van de uitgever of van de hoofdredacteur onaan- vaardbaar. Typisch voor die Volkskrant waren de vele slecht geschreven stukken. Niemand mocht denken dat ie beter was dan een ander en dus vloog er niemand aan de deur. In de loop van de jaren tachtig steeg het aantal werk- nemers in de sociale sector (welzijnswerkers, buurtwerkers, meldpuntmedewerkers, migran- tenknuffelaars, enzovoort) angstwekkend. De Volkskrant werd hun staatsblad. De krant had een officiële hoofdredacteur en een adjunct, die de echte baas van de journalisten was:
de erudiete Jan Blokker, die een prinsheerlijk Nederlands schreef. Onder zijn invloed werd de krant steeds dikker en beter. Begin de jaren tachtig verschenen de eerste katernen zoals
Het Vervolg en Wetenschap&Samenleving.
Ik leerde de krant kennen toen een Neder- landse collega met een zaterdags exemplaar opdaagde. Ik was onmiddellijk verkocht en ondervond niet lang daarna de invloed van Blokker. Eén waarderend stukje over één van mijn programma’s resulteerde binnen de week in een bezoek van twee Nederlandse omroep- bazen en een aankoop. In 1988 had de krant al 300.000 abonnees, 161 journalisten en een begroting van tien miljoen euro. De zaterdag- krant werd op 450.000 exemplaren gedrukt.
De krant pionierde met “Het stijlboek van de Volkskrant”; aanvankelijk alleen een reeks richtlijnen over spelling, taalgebruik, tekststruc- tuur, later ook over brongebruik, enzovoort. De Standaard deed er vijftien jaar langer over iets dergelijks te produceren.
Gouden jaren
De Volkskrant was een onderdeel van een krantenconcern dat ook Het Parool en Trouw bezat; allebei zwaar verlieslatend. Het sprak toen vanzelf dat de winst van De Volkskrant (zo’n vijf miljoen euro per jaar) voor een groot deel werd gebruikt om de putten van de andere kranten te dempen. Geen probleem, want de jaren negentig waren een krantenbonanza. De economie trok aan. De personeelsadvertenties werden almaar talrijker. Meerdere jaren wei- gerde de krant geregeld advertenties: geen ruimte meer. De enige oplossing was het aan- tal katernen talrijker maken zodat er adver- tentiepagina’s bijkwamen. Inhoudelijk was dat geen probleem; de belangstelling van de lezers voor reizen en het goede leven groeide. Daar- enboven verscheen een nieuwe generatie kavi- aarlinkse journalisten (onder wie veel vrou- wen) die gecharmeerd waren van buitenlandse dienstreizen, betere restaurants en designmeu- bilair, en die elkaar graag de keel hadden over- gesneden om een leuke reportage naar zich toe te halen. De krant werd breeddenkender,
was niet langer per definitie anti-Amerikaans en had maar één moreel eikpunt: iedereen met een getinte huid was heilig en het slacht- offer van onbeschaamd kaaskoppenracisme.
Tenslotte ontstonden ook de opiniepagina’s.
Frits Bolkestein publiceerde een bom, toen hij als eerste betoogde dat de westerse waarden superieur zijn en geen voorwerp van onder- handeling mogen worden met mohamme- daans geboefte. Veel “reuring” en natuurlijk wat opzeggingen “wegens racisme”. In 1996 verkocht de krant elke werkdag 360.000 exem- plaren. In het weekend kwamen er daar nog 130.000 bij. De zaterdagkrant telde inmiddels 152 pagina’s. De krant had 225 journalisten.
Maar tezelfdertijd waarschuwden al een paar knipperlichtjes voor minder zonneschijn. De commerciële televisie deed in 1990 zijn intrede en beperkte de reclamebestedingen in kran- ten. Jongeren lazen minder en gebruikten radio en televisie als belangrijkste informatiebron.
Oudere lezers die afhaakten, werden niet door evenveel jongere abonnees vervangen.
Een Vlaamse redder
In 1996 begon De Volkskrant met een eigen webstek. Het internet werd nog niet als een gevaarlijke concurrent beschouwd. Een goed deel van de papieren krant ging dagelijks gratis op het internet. In combinatie met de
“jeugdontlezing” was die gratis toegang een dodelijk gevaarlijke cocktail; temeer omdat de concurrentie tussen de media zo groeide dat primeurs direct op het net werden geslingerd waardoor de behoefte aan een papieren krant kleiner werd.
Bij de redactie begon een tweede ruk naar rechts; “getinte medelanders” waren niet lan- ger volmaakt. Men gaf zelfs toe dat er nogal wat uitkeringsfraudeurs rondliepen. Niet alle lezers gingen akkoord met de koerswijziging.
Ze protesteerden veel en graag. De Volkskrant had daar al in 1999 een mooi antwoord op:
Opkomst, ondergang en wedergeboorte van een krant (1980 – 2010)
Eén hemelshoog verschil tussen Nederland en Vlaanderen is de openheid die instellingen (soms) tonen aan buitenstaanders. De Volkskrant, de grootste Nederlandstalige kwaliteitskrant, schaatste de afgelopen tien jaar langs het ravijn vooraleer ze terug de juiste weg vond. Bij die krant stelden ze hun hele archief (alle interne nota’s en commerciële cijfers) ter beschikking van onderzoek- ster Annet Mooij. Die schreef een prachtig boek (“Dag in dag uit” – Uitgeverij Bezige Bij) dat verplichte lectuur is voor iedereen, ook in Vlaanderen, die bedrukt papier leest of verkoopt.
de ombudsman (op dit ogenblik een vrouw), die klachten onderzocht en geregeld de eigen journalisten op de vingers tikte. Geen gemak- kelijke baan. De meeste journalisten hebben een huid die tien keer dunner is dan die van een politicus. Nog een initiatief dat jaar, om de beginnende bloeding te stoppen, was het zaterdagse kleurenmagazine dat aanvanke- lijk een klinkende mislukking was; de redactie experimenteerde jaren vooraleer ze de juiste mix van columns, illustraties, fotoreportages en lifestyle vond.
Toen verschenen de gratis kranten, die een hap uit de advertentiemarkt namen. De (rela- tieve) ondergang ging bliksemsnel. In tien jaar verloor de krant meer dan 100.000 kopers.
Personeelsadvertenties bleven de grootste bron van inkomsten maar hingen sterk af van de economische conjunctuur. Advertenties voor huizen, kennismaking en reizen verdwe- nen (gedeeltelijk voorgoed) naar gespeciali- seerde webstekken die geen enkele band met de pers hadden. Ja, de webstek van de krant had altijd meer succes, maar kostte meer dan ie opbracht. De krant probeerde het tij te keren met De Dag, een eigen gratis krant; een ramp- zalig project waarbij dertig miljoen euro verlo- ren werd. Toen bleek dat de Britse eigenaars (een investeringsfonds) de krant leegzogen, was de ondergang nabij. De redding kwam uit Vlaanderen. Christian van Thillo en zijn De Persgroep kregen de krant voor een appel en een ei in handen. Van Thillo had vroeger al Het Parool gekocht en er tot verwondering van heel Nederland een winstgevende krant van gemaakt. Hij ging er met de vuile voeten door.
De krant moest overschakelen op tabloidfor- maat. De journalisten waren in meerderheid tegen, maar de angst hun baan te verliezen, was groter dan hun afkeer. Ze aanvaardden de beslissing. Vijfentwintig collega’s mochten onmiddellijk vertrekken. Een nieuwe ambiti- euze hoofdredacteur trok de krant nog meer naar het politieke midden. Van Thillo maakte iedereen duidelijk dat hij zich niet met de inhoud zou moeien, maar de redactie moest op haar beurt niet proberen zich met de uitge- verstaken (innovaties, marketing, druktech- niek) te moeien zoals ze altijd gedaan had. Slik- ken of stikken? Slikken dus! Temeer omdat de Vlaming wel zijn geloof in een papieren krant beleed. De bloeding is gestopt. Sinds twee jaar stijgt de oplage weer. Het zaterdagmagazine is een succes en de sfeer op de redactie is wat
opgeklaard. Jan neckers
Bollekenskermis
“Ons Hilde”
Met die lokroep, want dat is het bij verkie- zingen, wil schepen Hilde Decleer de Brugge- lingen verleiden tot het verlenen van een ver- lengd mandaat op 14 oktober. Van waar die gekke inval? Dat zullen we wellicht nooit ach- terhalen. Waarschijnlijk uit een duim gezogen buiten de eigen provincie, want geen enkele van haar stadsgenoten zal “Ons Hilde” zo aan- spreken, het is steevast “onze Hilde”, en buiten de stad in de rest van West-Vlaanderen eerder
“oeze of uuze Hilde”.
Stroop
Je moet maar de juiste naam weten te kie- zen. In Borgloon, de Limburgse stroopge- meente, komt bij de komende gemeenteraads- verkiezingen een lijst STROOP op. ’t Is niet om mee te lachen: zij hebben de Open Vld als kar- telpartner zelfs over de streep gekregen, of
“met stroop ingewreven”.
Ook het programma is om te genieten.
STROOP wil in de stroopfabriek van Borgloon een plek voor lokale en experimentele cultuur én een ‘Huis voor verenigingen’ onderbrengen.
Raadslid Loes Orij van STROOP: “De stroop- fabriek en de site moeten veel meer zijn dan een aantrekkingspool voor toeristen. Het moet een levendige plaats worden waar jong en oud, allerlei verenigingen, het bestuur en de Lone- naar elkaar ontmoeten.”
Zeg dat STROOP het gezegd heeft...
“Waal” op VB-lijst
Op de twaalfde plaats op de Vlaams Belang- lijst in Diest staat Henri Hart. Hij woont in Diest, maar werd in Wallonië geboren. Ja, en dan? “Ik ben geen Waal”, zegt hij. Zijn vader is Neder- lander. Zijn moeder is een Antwerpse. Hun beroep? Foorreizigers. Zo kwamen ze in Luik terecht, waar Henri het levenslicht zag.
Een vijftal jaren geleden had Henri nog de Nederlandse nationaliteit. Door een huwelijk kreeg hij een Belgische identiteitskaart. Hij is al een tijd bestuurslid van Vlaams Belang in Diest.
Zijn programma: “Betaalbaar wonen in Diest, vooral sociale woningen. Voor onze mensen, niet voor de vreemdelingen, die al veel te veel voordelen krijgen.”
Geweld tegen de politie
Naar aanleiding van de incidenten in Berin- gen, waarbij een agent van de lokale politie drie weken werkonbekwaam werd geslagen, vroeg raadslid Lowie Thielens (VB) meer uitleg. Die kreeg hij niet. De meerderheid gebaarde van krommenaas en verwees hem naar de poli- tieraad.
Lowie vroeg: waarom werd op de politie- raad met geen woord over het incident gerept?
Waarom kreeg men pas twee weken later via de pers kennis ervan? Hij legde een voorstel ter stemming, om prioriteit te maken van de aanpak van agressie tegen agenten, maar ook tegen gemeenschapswachten, brandweerman- nen en ambulanciers. De meerderheid wei- gerde erop in te gaan. Het punt werd zonder enige commentaar afgevoerd van de agenda.
Zijn ze in Beringen voor geweld tegen orde- handhavers? Of mag alleen burgemeester Mondelaers zoiets voorstellen?
Voorrang voor dames
Nieuw Heusden-Zolder (NHZ) heeft als vierde partij een volledige lijst klaar. Tony Beer- ten, die burgemeester wil worden, trekt de lijst.
Op plaats 23 staat Rik Vandewyngaert (76), de broer van wijlen burgemeester Jaak Vandewyn- gaert. Jaak was van 1993 tot 2005 de populaire burgemeester van Heusden-Zolder. Opvallend:
na Tony Beerten komen alle vrouwen eerst op de lijst, gevolgd door de mannen.
Kijk, dat vinden wij nu sympathiek. Voorrang
voor de dames. Dat Sonja Claes, huidig burge- meester, niet op dat idee gekomen is. Zij die anders zo bij de pinken is.
Burgemeester zondaar
Enkele maanden geleden beloofden de Kort- rijkse partijen plechtig niet meer wildweg te plakken. Maar wie heeft er gezondigd? Jawel, burgemeester Stefaan de Clerck. Dat feit werd door Boze Maarten Seynaeve in de gemeen- teraad aangekaart. De burgemeester van de Groeningestad liet verkiezingsborden met zijn kop erop plaatsen op domeinen waar dat for- meel niet toegelaten is, zoals op een stuk grond dat eigendom is van de kerkfabriek, en gesub- sidieerd wordt met overheidsgeld. Met rode wangen bekende Stef schuld. Hij beloofde de borden te zullen verwijderen.
Stemtest (zzzzz)
Wanneer belgicisten stemtesten ontwikke- len (www.iedersstemtelt.be), professor Dave Sinardet is er zo één, ben je beter op je hoede.
Die lui wegen de politici even op hun “soci- ale” weegschaal en maken u wijs bij welke politieke partij uw mening op die thema’s het best aansluit.
“Doe mee met de Sociale Stemtest” is Sinardets nieuwste dada. Het project is een initiatief van de vzw Samenlevingsopbouw.
“Je bent al gauw ‘Vlaams Blokker’ als je vindt dat men niet zonder meer geld moet blijven uitdelen aan wat men in deze test gezinnen in armoede noemt. Het is een zeer tendentieus opgezette enquête”, aldus een commentator op de stek. De vzw “sector Samenlevingsop- bouw”, waarvan het laatste “standpunt” dat op de eigen webstek werd losgelaten bijna twee jaar oud is, werkt samen met “pakken buurt- werkers en opbouwwerkers”. Op de webstek staan dan ook veel portretjes van betaalde medewerkers, weinig realisaties. Goed voor
“nieuws” in alle kranten. Voor het overige is het slaapverwekkende bezigheidstherapie.
Geen Belgische conclusies?
Sommigen trekken overhaast conclusies uit de Nederlandse verkiezingen: radicale partijen scoren niet goed, het centrum wint, wie bereid is verantwoordelijkheid te nemen, wordt beloond…
Je voelt zo de hoop dat de gemeenteraads- verkiezingen in Vlaanderen hetzelfde resultaat gaan opleveren. Met een late klop op de kop van De Wever en Dewinter. Politicoloog Carl Devos (U Gent) waarschuwt voor al te sim- plistische conclusies voor België. “Het is niet zo dat Open Vld en sp.a de verkiezingen hier gaan winnen omdat VVD en PvdA dat deden in Nederland.”
Devos, de jongste tijd niet altijd even hel- der in zijn commentaren, trekt zelf enkele con- clusies. De Nederlandse peilingen gaven de juiste tendensen aan (al was de uiteindelijke uitslag nog meer uitgesproken). De match is niet gespeeld tot de wedstrijd is afgefloten (circa 30 % onbesliste kiezers). Teeveedebat- ten en een goed uitgekiende mediacampagne - van Diederik Samson (PvdA) bijvoorbeeld - spelen een belangrijke rol. De impact van het regeringsbeleid zegt weinig (de regeringspar- tij VVD won, de oppositiepartij PvdA ook). De sterkte van de kopman zegt veel.
Tot daar kunnen we volgen. Maar dat “de slimme kiezer” zou vallen voor “realistische, redelijke en genuanceerde voorstellen”, is dat zo? Voorstellen van wie? Wat is “realistisch en genuanceerd”? Zijn ook de “populistische par- tijen”, waarvan hij zegt dat ze nog niet met- een op hun retour zijn, “realistisch en genuan- ceerd”? Nieuwe Dageraad in Griekenland en het Front National van Marie le Pen in Frankrijk scoorden goed; zijn ook die “winnaars” voor Devos “realistisch en genuanceerd”?
Dossier 19 september 2012 5
Je moet het maar durven, als auteur-journalist in boeken en interviews de naam van de strateeg achter de Bende van Nijvel kond te maken. Guy Bouten doet het.
Hij onthult: die strateeg is de voormalige legermajoor Jean Bougerol. Een nota over Bougerol, die voor het eerst wereldkundig werd gemaakt in P-magazine, doet in elk geval heel wat vragen rijzen.
Waarom Benoît baron de Bonvoisin (bij- genaamd de ‘zwarte baron’ omdat hij in de jaren tachtig extreemrechts zou hebben gefi- nancierd), het stuk lekte naar P-magazine, is altijd onduidelijk gebleven. De nota han- delde namelijk over een oude bekende van de Bonvoisin, al beweerde de baron bij hoog en bij laag niet te weten over wie het ging.
Wat hij wel wist, was dat hier het enigma van de Bende verborgen lag.
Verder dan de bevestiging bij het gerecht dat de nota authentiek was en dat er – vruch- teloos – onderzoek naar was gevoerd, kwam het magazine niet. Officieel nog steeds geen naam, dus, maar wel een hoogst intrigerend confidentieel document, gedateerd dinsdag 21 januari 1986, van de hand van Nicolas de Kerckhove d’Ousselghem, ooit een vertrou- weling van PSC-boegbeeld Paul vanden Boe- ynants en op dat moment kabinetschef van de liberale vicepremier en minister van Justi- tie, wijlen Jean Gol.
“Compleet geschift”
De edelman brengt verslag uit van zijn ont- moeting met administrateur-generaal Albert Raes van de Staatsveiligheid, dezelfde dag of misschien enkele dagen eerder in het befaamde Brusselse restaurant La Maison du Cygne. Daar is het rustig en vooral dis-
Heel wat puzzelstukken bij elkaar
De mysterieuze Mijnheer X. (3)
omdraait vuile karweien op te knappen. Eens getrouwd, wordt hij een fanatiek katholiek.
Zijn militaire carrière. Die begint in Congo. Via Brussel en Charleroi gaat hij naar Duitsland, waar hij een tijd het commando voert over de ESR, de Equipes Spéciales de Renseignements, eenheden van zwaar afge- trainde en niets ontziende elitesoldaten die in burgerkleding opereren en bevelen blin- delings opvolgen. De bendespeurders zullen zich trouwens afvragen of bij de overvallen in 1985 ESR-leden betrokken waren. Gewone gangsters waren het niet. Dat was de opera- tie van commando’s.
Men noemde Bougerol de strateeg, omwille van zijn fijne neus voor oorlogsvoe- ring, voor het uitvoeren van schijnaanvallen en het leggen van valse sporen. Kortom, een techniek die ook de Bende stevig onder de knie had. Bougerol hoorde tot de militairen die vonden dat de ordehandhaving niet hard genoeg kon zijn. Hij was een rabiate anticom- munist, dus ook heel erg pro-Amerikaans.
PIO. In 1974 plaatst minister Vanden Boey- nants (VDB) hem aan het hoofd van de Public Information Office (PIO), een propagandam- achine voor een beroepsleger. De parlemen- taire onderzoekscommissie-Gladio ontdekte meer. Naast de militaire tak was er een bur- gerlijke, die zich onledig hield met activisme, zijnde georganiseerde sabotage van confe- renties, infiltratie en gebruik van verenigin- gen en groepen die geacht werden de stel- lingen van het leger gunstig gezind te zijn: de middenstandsorganisatie CEPIC, maar ook de Confrèrie des Hospitaliers de Notre-Dame d’Aulne, de Ordre Souverain et militaire du Temple de Jérusalem, de Milice de Jésus- Christ. Bougerol was actief lid in die schim- mige tempeliersordes.
De Miller Groep. Naast de antisub- versieve acties van de PIO had het bureau een dekmantel voor inlichtingenrecherche en contra-informatie. In het kader van die opdracht wist majoor Bougerol een heel netwerk uit te bouwen dat door de ingewij- den de ‘Miller-groep’ werd genoemd. Mil- ler, de naam van zijn echtgenote, was de schuilnaam die Bougerol gebruikte voor de columns die hij schreef in La Dernière Heure.
De Miller-groep bestond uit antisubversie- teams: meerdere groepen verspreid over een aantal streken, met name in Henegouwen.
Elke groep bestond uit een chef en een drie- tal leden en kreeg een codenummer toege- wezen, dat zij zouden gebruiken voor onder- linge contacten. Met het vertrek van VDB was Bougerol zijn beschermheer kwijt, maar hij ging door, met privésponsorgeld. In een gesprek met Guy Bouten had Bougerol het onomwonden over de “gewapende actie” van zijn netwerk. “Dit was mijn werk.”
Groepen van drie? Gewapende acties? De Bende?
De vrienden. Op wie kon Bougerol zoal rekenen? Veel volk van extreemrechts: Fran- cis Dossogne, leider van Front de la Jeunesse, en heel wat leden van Westland New Post (zie vorige aflevering): zowaar Paul Latinus, Michel Libert, Bernard Mercier en Marcel Bar- bier, de man die zich ooit liet ontvallen dat een aantal bendefeiten door de WNP wer- den voorbereid. Een goede vriend is leger- commandant Claude Déry, de man die de meeste ballistische onderzoeken deed in het bendeonderzoek en de boel meermaals vro- lijk manipuleerde. Déry is goede maatjes met Madani Bouhouche, meermaals vernoemd in het bendedossier. Eveneens een “kennis”
is Christian Smets van de Staatsveiligheid.
Smets zakt in de jaren tachtig af naar Char- leroi om het Miller-netwerk van Bougerol te infiltreren. Smets’ baas, Albert Raes, weet in zijn gesprek met Nicolas de Kerckhove dus zeer goed welk vlees hij in de kuip heeft.
Smets infiltreerde ook de WNP.
De Libanese connectie. Bougerol was vaak in Libanon, waar hij nauwe contacten had met de extreem pro-Amerikaanse falan- gisten. Hij was erg close met hun leider, de bloeddorstige Bashir Gemayel. Falangisten konden dankzij Bougerol opleidingen krijgen in onze militaire school. Vaak op bezoek bij Bougerol thuis, is de Libanese huurmoorde- naar Maroun El Khoury, genoemd in het ben- dedossier van Temse, waar kogelvrije vesten werden gestolen. De overval op wapenhan- del Dekaize werd al snel gelieerd aan falan- gisten.
De wapenfreak. Meerdere keren hield de bendecel huiszoekingen bij Bougerol. Ze vonden overal wapenbergplaatsen en trof- fen onder meer LR22-kogels aan, exact het kaliber dat door de bende werd gebruikt. In december 2004 doken duikers van het Spe- ciaal Interventie Eskadron van de rijkswacht in Roux in het kanaal, op zoek naar twee riotguns die Bougerol in zijn bezit had en waarover hij maar een heel schimmige uit- leg kon geven.
De foto’s. De ex van Bougerol wist zeker dat hij achter de bende zat. Ze gaf foto’s aan de overleden journalist René Haquin, die ze doorgaf aan Bouten met de woorden: “Opge- let, hij is een extreem gevaarlijk man!” Op de foto’s van de slaapkamer twee riotguns, ver- pakt in een zelfgemaakte tas in bruine skai.
Overal liggen kleren en op het voltapijt lig- gen boeken over geheime militaire opera- ties en inlichtingendiensten. In een hoek ligt een snijbrander. Bouten, in zijn boek: “De riotguns intrigeerden mij. Maar ook de tas in skai kwam me verdacht voor. In de twee zakken die men in de kanaalkom van Ron- quières aantrof, vonden de speurders zelf- gemaakte munitiezakjes in skai. Ook de snij- brander riep bij mij vragen op want met een identiek werktuig had de Bende de ingangs- deur van de Colruyt in Nijvel opengebroken.”
Parallelle netwerken
Het vorige bewijst natuurlijk niets, maar het is op zijn minst intrigerend. En er is meer.
Wanneer het bestaan van het stay-behind- netwerk Gladio aan het daglicht komt en ook bij ons een parlementaire commissie zich in de zaak vastbijt, krijgt die commissie meer- dere getuigenissen over het feit dat Gladio (die bij ons overigens anders heette) werd opgezet door de Office of Police Coordina- tion (OPC), een dienst van de CIA die belast was met het vuile werk en daaraan zijn naam Dirty Trick Department dankte. Agenten wer- den gerekruteerd door Amerikaanse staats- burgers die al dan niet onder een dekmantel in Europa verbleven.
De OPC was een burgerlijke instelling.
De Amerikanen hadden ook een militaire geheime dienst: het Psychological Warfare Center, onder welk de Special Forces vielen.
Die Special Forces dienden voor het voeren van een ‘onconventionele oorlog’, lees, de organisatie en het voeren van guerrillaoor- logen, sabotage en subversie, ‘evasion and escape’, en langdurige commando-operaties.
Ook bij ons werden volgens een getuige men- sen gerekruteerd voor de militaire tak, door iemand van de Shape. Was dat commandant Falla, verbindingsofficier, en een stevige rela- tie van Bougerol?
Dat gegeven intrigeerde de commissie ten zeerste, omwille van de vele linken met de WNP. In 1981 had Paul Latinus meermaals verklaard dat hij en de WNP voor de Ameri- kaanse diensten werkten. Ook zijn handlan- ger Marcel Barbier beweerde voor een inter- nationale organisatie te werken, waarvan hij de naam nooit heeft willen onthullen. De Amerikaanse geheime militaire dienst?
Kennis is macht
Past de Bende in een breder geheel, vanuit de VS gestuurd? Hadden figuren als Jean Gol, Albert Raes en Nicolas de Kerckhove daar weet van? Was de bewuste nébuleuse het Miller-netwerk van Bougerol en zijn handlan- gers van de WNP? Waren de aanslagen van 1985 bedoeld voor het zaaien van terreur, maar was het te gortig geworden? Mocht in het tijdperk van de Koude Oorlog zeker nooit de betrokkenheid van de VS aan het licht komen?
Is het nog steeds ondenkbaar dat de waar- heid aan het licht komt en nog levende per- sonen in opspraak zouden komen door hun omerta? Wat een schandaal zou het geven.
Het verklaart misschien één van de gevleu- gelde en steeds weerkerende uitspraken van voormalig bendespeurder Eddy Vos: “Ik wil niet met theorieën naar assisen trekken, maar met diegenen die de trekker overhaalden.”
Daders dus wel, maar nooit de (volledige) waarheid? Mogelijk is dat wel de levensver- zekering van Bougerol. Kennis is macht.
(REDW) Slot Wat is de slotsom van dertig jaar
onderzoek naar de zogenoemde Bende van Nijvel? Of is het de “Bende van Bel- gië”? Een duivels lastige puzzel. Vele stukjes zijn gekend, maar passen niet allemaal in elkaar. Er ontbreekt een uiterst belangrijk stuk. Wie was het brein? Wie heeft heel de zaak opge- zet. Was het een voormalige legerma- joor? Zat hij als een spin in het web? Of was hij maar een luitenant die werkte in opdracht van andere figuren of orga- nisaties, die liever in het duister wil- den blijven? Wisten hooggeplaatste personen, onder meer van de staats- veiligheid, wie die legermajoor was en wat hij uitspookte? Konden ook zij niet optreden en heel de waarheid aan het licht brengen, omdat er dan nog perso- nen en organisaties in opspraak zou- den komen?
De mysterieuze Mijnheer X zou Jean Bougerol zijn, een voormalige leger- majoor met heel wat dubieuze connec- ties en met heel wat kennis over voor wie hij werkte en waarvoor hij werkte.
Juist die kennis zou zijn levensverze- kering zijn.
Een aantal personen weet perfect wat Bougerol uitvrat, maar ze moeten zwijgen. Ook de bendecommissie heeft nooit het fijne van de zaak kunnen uit- vissen.
creet praten; dat mag wel, want wat ze heb- ben te bespreken, is heel ernstig. Ze hebben het over de ‘nébuleuse’ die de minister zoveel zorgen baart. Nébuleuse, letterlijk nevelvlek, staat voor een geheime organisatie, moge- lijk een criminele.
Geen precisering in de nota, ook geen naam van de persoon die er aan het hoofd van staat en bij wie de stoppen zijn doorge- slagen. Dat weet Gol van de rijkswacht, de militaire inlichtingendienst en van de Franse geheime dienst. Niet dat de persoon niet doet wat hem wordt gevraagd, maar hij gaat gewoon veel te ver. “De realiteit overtreft inderdaad de waarheid”, geeft Raes toe.
Raes maakt zich zorgen, want “die kerel is geschift, onvoorspelbaar, inconsequent, egocentrisch, megalo-mythomaan, en zonder enige twijfel ook nog masochist.”
Megalo-mythomaan is de gevaarlijke cock- tail van iemand met grootheidswaanzin die bovendien een pathologische leugenaar is.
“Omkoopbaarheid en immoraliteit gaan hand in hand met onvoorzichtigheid,” voegt Raes eraan toe. Wat moeten ze met de kerel? Hij blijft staatsgevaarlijk, maar best is toch maar hem te laten zitten waar hij is. Dat is de enige manier om nog wat vat te hebben op de kerel.
Maar waarover kan het gaan? De Bende die kort voordien in november 1985 zijn laatste wapenfeit heeft gepleegd? De CCC? Die werd in december 1985 ontmanteld. De moord op FN-ingenieur Juan Mendez enkele dagen voor de lunch? Weinig waarschijnlijk. En, wie is hij?
Jean Bougerol
Minstens zeven mensen kennen het ant- woord, blijkt uit de handgeschreven notities op de nota: De Kerckhove en Raes natuurlijk, Jean Gol uiteraard, de kabinetschef op Justitie Victor Bricourt, rijkswachtkolonel Luc Closset die als verbindingsofficier was gedetacheerd naar Gol (en later inspecteur-generaal bij de Federale Politie), een zekere A.D. (allicht de latere liberale minister Antoine Duquesne) en de liberale minister van Landsverdediging François-Xavier De Donnéa. Waarom De Don- néa? Omdat de mysterieuze Mijnheer X een militair is, of ex-militair?
Inderdaad. Dat onthulde auteur en ex- journalist Guy Bouten in zijn eerste bende- boek. Hij heeft de naam met veel moeite van Nicolas de Kerckhove weten te ontfutse- len: voormalig majoor Jean Bougerol. Recent bevestigde de edelman dat aan het week- blad Pan-Ubu. De Kerckhove is nog altijd zie- dend dat de nota in handen kwam van twee Vlaamse journalisten. “Dat had nooit mogen gebeuren,” zegt hij.
Dat zal wel, want in de hypothese dat de nota gaat over de Bende en dat Bougerol de strateeg was, dan lopen er hooggeplaatste mensen rond die het mysterie kennen…
en zwijgen. En, zelfs al gaat het niet om de Bende, dan nog zou de waarheid aan het licht mogen komen over wat Bougerol zoal heeft bekokstoofd.
Een beangstigend profiel
Een biografie van de man doet het ergste vrezen. In elk geval vallen heel wat puzzel- stukjes in elkaar. Wie is Bougerol?
De façade. Hij komt uit een armoedig gezin. Vader was psychiatrisch patiënt. Moe- der had een café en prostitueerde zich. Op zijn zestiende wordt hij opgepakt voor vanda- lisme en later in het leger maakt hij het gere- geld bont. Hij komt telkens mooi weg. Wie Bougerol niet kent, vindt het een aimabel man, maar kennissen hebben het over een façade. Ze omschrijven hem als choleriek, agressief, onverdraagzaam, laf, een schuins- marcheerder, een narcist, een machtswel- lusteling en iemand die er de hand niet voor
