e 1,95
69
stejaargang • nummer 31 • woensdag 31 juli 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
De eeuwige
Dexia-leugen 2
Briefje aan
aartsBisschop léonarD 3
een BooDschap van filou i 4 hezBollah op zwarte lijst 8
wallonië:
De repuBlikeinse stilte 7
acht miljarD of meer?
stem De violen! 5
raoul stuyck is niet meer 6
Onze nieuwe opper-
bevelhebber
Het kruipt duidelijk niet in de koude kleren, koning worden. Philippe was na een dag of twee koningschap al drin- gend aan vakantie toe. Hij nam een legervliegtuig zuidwaarts, waar hij gedurende enkele weken met vrouw en kroost de emoties kan verwerken. Het was dan ook hard labeur, het aanvaar- den van het koningschap der Belgen.
De overdracht van de kroon bewees volgens een aantal zeer bevlogen colle- ga’s dat Philippe helemaal klaar is voor zijn opdracht. Onder de titel ‘Vlekkeloze vuur- doop’ schreef de gratis krant Metro dat de nieuwe koning ‘opmerkelijk rustig en vast- beraden voor de dag kwam tijdens de eed- aflegging’. Het Nieuwsblad schreef, met als titel ‘De bevrijde koning’ (en neen, het ging niet over zijn grootvader): ‘Op de langst ver- wachte dag uit zijn leven zagen we alvast Filip met een enthousiasme dat nieuw voor hem is. Hij straalde rust en standvastig- heid uit. En na een lange dag verscheen een opgeluchte Filip op het balkon van het paleis en kuste hij zijn vrouw, zoals we hem dat nooit eerder zagen doen.’ Hij deed dat alles, volgens diezelfde krant, ‘rustig, beheerst en in bijna vlekkeloos Nederlands’.
Het Laatste Nieuws beleefde ook hoog- dagen en noteerde: ‘Prachtige dag: Filip werd gisteren de zevende koning der Bel- gen. Hij legde de eed zonder aarzelen af, verraste meteen met een sterke toespraak en ging foutloos verder. Om de perfecte dag af te maken, verschenen Filip en Mathilde
’s avonds onverwacht op het balkon. Het koppel kuste elkaar en de koning dankte de bevolking.’
Ziedaar de kwaliteiten die een koning blijkbaar moet hebben: een eed zonder aar- zelen kunnen afleggen, dat doen in ‘bijna’
(!) vlekkeloos de taal van de meerderheid van de onderdanen, opgelucht zijn omdat je niet over de rode loper bent gestruikeld, een onverwachte nietszeggende speech van een negental zinnen afleggen en moe- der-de-vrouw een zoentje geven. Lukt dat alles zonder de broek te scheuren of in de neus te peuteren, dan zit alles snor. Meer is niet nodig om te besluiten dat hij wel hele- maal klaar is voor de klus.
Klaar voor de troon
Het Laatste Nieuws koos als citaat van de dag: ‘De vele vooroordelen over kroonprins Filip waren overbodig. Zo bleek toch toen onze nieuwe koning kordaat de eed aflegde als zevende vorst van België; Danny Van- devijvere, Lauwe’. Zeg dat den Danny het gezegd heeft.
De drieënvijftig jaar durende opleiding
‘maak-je-klaar-voor-de-troon’ is bijgevolg niet tevergeefs geweest. Een hele opluch- ting voor ons allen, aangezien die intensieve opleiding met ons geld gefinancierd werd.
Oewat zie ik door het raem? Zes miljoen Vlaem, met veel pognon!
Heel vrij naar de Titanic-affiche door de koningsgezinde conserviteur van het Musée Bels Museum
Vervolg op blz. 3Actueel
31 juli 2013
2
Uit de smalle beursstraat
De eeuwige Dexia-leugen
Om de haverklap komt er een financieel lijk uit de Dexia-kast gevallen. Meer en meer wordt duidelijk dat Dexia het grootste financiële schandaal uit de Belgische geschiedenis is.
Karel de Boeck, topman van restbank Dexia, wimpelt vragen over de verliezen van de financiële instelling af: “Als we al over elke 100 miljoen euro moeten communiceren.” Dat Dexia miljoenen euro’s die het aan de failliete Amerikaanse stad Detroit heeft uitgeleend nooit zal terugzien, is voor de bankier geen probleem. Er zijn immers pro- visies of buffers aangelegd om dat op te lossen. De Boeck legt een nooit geziene nonchalance aan de dag, daarin gevolgd door minis- ter van Financiën Koen Geens, die sussend zegt dat “alles onder con- trole is”. Wel, met Dexia is niets onder controle. Het is een combi- natie van leugens, manipulatie en mismanagement. Hier volgt een overzicht van die leugens en manipulatie.
Eerste onwaarheid: alles is onder controle, zeggen Geens en De Boeck. Fout. Dat Dexia door het faillissement van de autostad Detroit miljoenen euro’s verliest, is eigenlijk slechts het topje van de ijsberg. Als er nog Amerikaanse steden financieel overkop gaan (Chicago wordt genoemd), zullen de Dexia-verliezen verder oplo- pen. De kans dat dit gebeurt is groot, aangezien de bank ook andere Amerikaanse overheden heeft gefinancierd. Naar verluidt zitten zeer veel Amerikaanse overheden in financieel slechte papieren. En dan mogen we niet vergeten dat Dexia aan landen als Spanje en Italië nog altijd allerlei kredieten heeft uitstaan. Wat gaan die waard zijn als de eurocrisis straks opnieuw in alle hevigheid losbarst? Als daar iets misloopt, is het de Belgische belastingbetaler die als garant de verliezen moet ophoesten.
Meteen komen we bij de tweede onwaarheid: ene Yves Leterme verklaarde ooit dat België aan de Dexia-zaak geld zou verdienen.
Toen Dexia aan de rand van de afgrond stond, werden de gezonde delen van de bank genationaliseerd tot Belfius. De gevaarlijke kre- dieten en financiële producten werden bij de restbank Dexia onder- gebracht. Die zogenaamde toxische kredieten zouden worden afge- bouwd, waarbij België garant staat voor verliezen en afboekingen.
Voor wat hoort wat: in ruil voor die waarborgen krijgt de schatkist intresten van Dexia. Maar dat verhaal rammelt aan alle kanten. Die renteopbrengsten verdwijnen in het niets tegenover de verliezen die geboekt worden en die verder zullen oplopen. Elke Belg, elk kind dat
hier geboren wordt, draagt een Dexia-schuld van 600 euro. Het zal nog zeventig jaar duren vooraleer het hele proces van het gezond maken van de restbank afgehandeld is. Elk verlies betekent een extra last voor de ondertussen opnieuw boven de 100 procent van het bbp uitgekomen staatsschuld. Ook dat torst de belastingbetaler.
De derde leugen is dat er geen andere mogelijkheid was dan aan Dexia een overheidsgarantie te geven. Anders zouden de aan- deelhouders en de financiële instellingen die op hun beurt in of via Dexia belegd hebben overkop gaan met een nieuwe financiële crisis zoals in 2008 tot gevolg. Toen bleek dat de ondergang van Lehman Brothers tot een nieuwe Grote Depressie kon leiden.
Bij economen en beleidsmakers is meer en meer een strekking aan het ontstaan die meent dat niet de belastingbetalers moe- ten opdraaien voor de verliezen van de banken, maar de financi- ele instellingen die als tegenpartij voor Dexia gelden en de aandeel- houders zelf. Net als bij de bankencrisis in Cyprus moeten bij Dexia de grote schuldeisers mee in bad worden getrokken – een zoge- noemde bail-in.
Leugen nummer vier: die risicovolle beleggingen in de VS moe- ten in hun tijdskader worden gezien. Iedereen deed het en Dexia was tenslotte de specialist in de financiering van lokale besturen.
Welnu, eigenlijk kon men zeer goed weten dat er met Detroit een groot risico werd genomen. Sinds decennia is de economie in die stad en die regio er hopeloos op achteruitgegaan. Iedereen wist dat.
Detroit als het hart van de auto-industrie, dat is al jaren een lucht- spiegeling. Als een bank toch besluit om aan de overheid in een eco- nomisch onzeker gebied geld te lenen, dan is dat onverantwoord, ja zelfs misdadig. Maar tegenover die risicovolle kredieten en beleg- gingen stonden natuurlijk hoge intresten. Op de raad van bestuur zullen vertegenwoordigers van de aandeelhouders, waaronder het ACW-vehikel Arco, geapplaudisseerd hebben voor zo’n royale deal, die eigenlijk een onaanvaardbaar risico was. Wanneer worden Fran- cine Swiggers, Jan Renders en co (allen van de aardbodem verdwe- nen) hiervoor ter verantwoording geroepen? Idem voor ex-topman Axel Miller. Tot nu heeft één iemand voor het Dexia-drama openlijk zijn excuses aangeboden: Francis Vermeiren, ex-bestuurder van de Gemeentelijke Holding. Het is bitter weinig.
Angélique VAnderstrAeten
Gaius Petronius, Romeinse schrijver en con- sul in de eerste eeuw na Christus, zei het al:
“mundus vult decipi” (de wereld wil bedrogen worden). Hij had gelijk. Schijn- en schertsver- toningen, door een “happy few” georkestreerd, domineren de samenleving. Een land dat drie koninginnen, twee koningen, zes regeringen en zeven parlementen telt, speelt in die samen- hang een absolute hoofdrol. Dat die niet elke dag opnieuw blootstaat aan ongenadige en terechte kritiek vanuit de “vierde macht”, de media, zegt nog meer over de slaafsheid van hen die bij die “vierde macht” de dienst uit- maken, dan over het systeem dat hen in de greep houdt.
Er is voor alles een hiërarchie. In die van onderworpenheid aan wat de kunstmatige constructie België is, en blijft, klom opinie- schrijver Van der Kelen hoger naarmate de Vlaamse bewustwording concretere vormen
aannam. In wat zich de grootste Vlaamse krant noemt, speelde nooit een grotere aanhanger van “la Belgique” dan Van der Kelen de eer- ste viool als opiniemaker. Zijn afkeer voor de V-partijen is even groot als zijn dikwijls blind verlangen naar blijvende verankering met alles wat met het “ancien régime” en zijn aanhang te maken heeft. Zijn krant liet hem als hulde- blijk toe dagen na elkaar een boom op te zet- ten over zichzelf en al de “groten der aarde”
waarmee hij in de Wetstraat, in een “tête-à- tête” bij het genot van een voortreffelijke lunch, van gedachten had mogen wisselen, met dub- bele bladzijden. Aan de eenzijdigheid daarvan heeft hij het te danken dat Bart De Wever hem geen journalist maar een militant van de tradi- tionele partijen noemde.
“Paranthese”
Zo zijn er wel meer. Van der Kelen leidde
Het gelijk van Petronius
“De koning vertrekt, zo ook de journalist.” Dit citaat is van de zichzelf bewierokende Luc van der Kelen. Hij debiteerde het in zijn laatste opiniestuk in Het Laatste Nieuws.
VRT-nieuwsanker Jan Becaus is ook met pensioen. Hij hield het bescheiden. Becaus liet anderen zeggen hoe goed hij wel was. Dat geldt ook voor Albert Second. Media, esta- blishment en royalisten toeterden om ter luidst “zo ne goeie hebben we nog nooit gehad”.
echter mee de dans omdat zijn steevaste anti- Vlaamse houding haaks staat op die van een krant die hij in zijn laatste opiniestuk nog
“Vlaams” noemde. Zijn verering van een rege- ring zonder Vlaamse meerderheid wees daar nooit echt op. Het moet een steek door het hart van een hondstrouwe royale paladijn geweest zijn dat Albert Second bij het vrijgeven van zijn laatste lijstje nieuwe blauwbloedige adel- lijken, verzuimd heeft hem in de selecte club van onsterfelijke uitverkorenen op te nemen.
In zijn ultieme bijdrage tot het opstuwen van modelstaat België in de vaart der volkeren, deed Luc er nochtans alles aan om de vorste- lijke aandacht een laatste keer voluit te trek- ken, in een viervoudige lofzang, goed voor de allesoverheersende conclusie dat Albert II geen goede koning “tout court” was, maar een zéér goede koning.
Waarom? Eén, Albert II heeft zich driekwart van zijn koningschap volkomen buiten de poli- tiek gehouden. Vertel dat alleen al aan Bart De Wever! Twee, hij was minder eigengereid dan zijn broer. Zou het kunnen dat het hem alle- maal veel minder kon schelen? Drie, hij had geen probleem met de federalisering van het land. Als ik me niet vergis, was de federalise- ring er al voor hij koning werd, en vertelt het vormen van de regering-Di Rupo een ander ver- haal. Vier, hij was een vriendelijke en mense- lijke koning, ook al had hij zo zijn probleempjes met familieleden en niet-familieleden. Daar voeg ik niets aan toe, behalve de “paranthese”
die de auteur zelf maakte en vooral dat “men- selijke” naar de voorgrond schuift. Die paran- these luidt als volgt: “Ik zie een kunstenares die haar vermeende (sic) koninklijke afstamming beschouwt als een verkoopsargument in een tentoonstelling van haar werk. Ieder nadeel heb zijn voordeel.” Er zijn momenten dat alleen zwijgen er nog toe doet.
Wieg
Als slot van het laatste huldebetoon aan de koning en zichzelf, zei Luc dat zijn opvolgers klaarstonden, en hun eigen weg zullen gaan. Of dat de gemoedsrust van een gepensioneerde voorvechter van “de goede zaak” zal bevorde- ren, valt te vrezen. Er circuleren niet alleen in Kobbegem geruchten over een ietwat van de zijne verschillende “conceptie” hoe opinie te maken, de eerste tekenen van “kracht van ver- andering” hebben niet lang op zich laten wach- ten. De gedoodverfde opvolger van Luc van der Kelen is Jan Segers. Draagt Segers al niet de oogkleppen van zijn voorganger, dan even- min zijn secondant Peter Verbruggen. In zijn debuutstuk had die het over de hoge Belgische loonkost en het 277 bladzijden tellende rap- port daarover van de werkgroep “concurrentie- vermogen”. Terecht stelde hij dat elke bladzijde dezelfde woorden uitschreeuwt: “doe iets”.
“Maar meer dan wat vage beloften lost de rege- ring Di Rupo niet, wat ze overigens gemeen heeft met de regeringen Dehaene, Verhofstadt, Leterme en Van Rompuy”, aldus een eerste vlaag opiniewind in Het Laatste Nieuws.
Het citaat “deze regering blinkt uit door ongemeen grote draagkracht” amper enkele dagen voordien uit de pen en vooral uit de ver- beelding van Luc van der Kelen gevloeid, werd vakkundig de grond van de barre realiteit inge- boord. Je zou je als gepensioneerde opinieco- ryfee al voor minder in je ontbijt verslikken. Dat zal niet de laatste keer zijn als Segers en co op dat elan blijven plankzeilen op de golven van wat in het door Van Der Kelen zo fel aanbe- den “Belgique” reilt en zeilt. Niettemin wens ik hem nog vele jaren toe als kersvers lid van de gepensioneerdenclub, zelf pecuniair zonne- stelsels ver verwijderd van de door haar mee op te hoesten 993.000 euro voor een monarch wiens grootste verdienste was bij zijn geboorte in de juiste wieg te belanden.
d.Mol
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085 MeT KeNNiS VAN zAKeN
Het zou verbaasd hebben, mocht de afwezigheid van Bart De Wever op de kermis van de Saksen-Coburgs in de regimekran- ten geen verontwaardiging gewekt hebben.
Protestbrieven van royalisten en franskiljons werden breed uitgesmeerd. Bij te zetten in het archief “doet er niet toe”. Laat ons toch het literaire pronkstuk van Eric Merny uit Meise vermelden. “Door afwezig te blijven”, aldus die bevlogen koningsminnaar, “heeft BDW voor iedereen duidelijk gemaakt dat hij geen respect heeft voor de democratie (sic) in dit land.” Eric weet duidelijk niet dat
“democratie” een uit het oude Grieks afge- leid begrip is en “macht van en aan het volk”
betekent. Als één staatsvorm daar compleet haaks op staat, is het wel een monarchie.
Ook dat is uit het oude Grieks afgeleid en betekent “alleen heersen”. Om maar te zeg- gen dat royalist Eric Merny probleemloos zijn wagonnetje aan de trein “met kennis van zaken” heeft aangehaakt.
“SLAppe KOMKOMMeR”
Er zijn uitzonderingen, maar de meeste linkse journalisten in België zijn beate monarchisten. Het is onduidelijk hoe men- sen tegelijk in de Franse Revolutie, Karl Marx en erfelijke dynastieën kunnen gelo- ven, maar het is zo. In psychologische afwij- kingen mag men geen logica verwachten.
De blogger en journalist Tim van der Mens- brugghe, die onlangs in De Morgen enkele opiniestukken over de Gentse feesten mocht schrijven, is misschien een uitzondering. Hij schreef: “Ik moet op tijd zijn om mee vlas- poppen te gooien op de Vlasmarkt. Het is de enige traditie die het waard is gerespec- teerd te worden tijdens de nationale feest- dag. Zeker nu er weer een slappe komkom- mer benoemd is tot staatshoofd.” Voor wie de traditie van de vlaspoppen niet kent: die poppen worden in de menigte gegooid en iedereen probeert er één te grijpen en open te scheuren. Uit traditie? Ja, maar ook omdat er in sommige poppen geld verborgen zit.
Nog een symbolische parallel met de macht van koningschap. Voor de Walen hangt er aan de monarchie veel geld vast. En zelfs linkse journalisten die niets om tradities geven, zijn wel gevoelig voor een adellijke titel. Baron misschien, of zelfs burggraaf.
Actueel 31 juli 2013 3
Fel belaagd
Excellente eminentie,
Gij hebt het niet gemakkelijk in de Kerk van onze contreien. Het is genoegzaam bekend dat gij recht in de leer zijt en niet terugschrikt om die leer ongezouten, zij het soms een tikkeltje onhandig, te ver- kondigen. Maar dat is uw plicht als her- der in een Kerk die leegloopt en waarin de progressieven zowel naar inhoud als naar vorm verwoestend werk hebben geleverd.
Van al hun vernieuwingen en theologische inzichten van na het concilie van vijftig jaar geleden, is niets overgebleven. Die heb- ben geen verf gepakt. Meer nog: er is geen nieuwe, wervende of wervelende dyna- miek uit ontstaan. De progressieven heb- ben de boel verlamd en de mensen weg- gejaagd. Het resultaat laat zich goed zien in de eertijds deugdelijk-katholieke scho- len, waar het begrip God quasi verdwenen is en waar de band met de sacramenten compleet onbestaande is geworden.
Men kan in deze tijd gerust twaalf jaar op een katholieke school doorbrengen zonder ooit maar een moment van een eucharistieviering, laat staan van een Hei- lig Misoffer, gehoord te hebben. De kerkge- meenschap in Vlaanderen is er één zonder jeugd. De vorige generatie bisschoppen, die mak heeft toegezien en verontrustende signalen bang ontvluchtte, draagt een his- torische verantwoordelijkheid.
Wat zien wij nochtans dezer dagen? In Brazilië troepen honderdduizenden jonge- ren uit alle hoeken van de wereld samen om de katholieke wereldjongerenda- gen enthousiast te beleven, eendrachtig geschaard rond de nieuwe paus, een bij- zonder man. Paus Franciscus is net als gij recht in de leer, maar hij heeft ook een broodnoodzakelijke sociale boodschap voor de mensheid, die hij gestalte geeft door zijn eenvoud en zijn zorg voor hen die het in deze wereld met weinig moeten stellen. Die jongeren – waaronder gelukkig ook Vlaamse – houden van de Kerk en zijn leider, die in het betweterige noordwesten van het oude Avondland met een scheef oog bekeken worden door een progres- sieve intelligentsia die nog maar schaars in getal is maar helaas in de resterende kerk- en onderwijsstructuren nog altijd sleutel- posities inneemt.
Het is geweten dat gij opgetogen waart toen de stad en de wereld vernamen wie de nieuwe paus werd. Gij zaagt daarin een teken van hoop op een betere wereld, maar
ook van een uitgezuiverde Kerk. Waarop wacht gij nog om alle beschikbare ‘troe- pen’ – het voetvolk van God – in het gelid te brengen en een dynamiek te doen ont- wikkelen die een rechtstreekse afstraling is van wat de Argentijnse paus voorheeft met de mensheid en de Kerk?!
Zoals de paus in Rome moeizaam, maar gedurfd, de stallen van het Vaticaanse machtsapparaat aan het uitkuisen is, zoudt gij in onze gewesten misschien eens het- zelfde kunnen doen.
In Nederland is men reeds terug op het goede pad. Na vele donkere postconci- liaire jaren herpakt de Kerk zich en weet zij opnieuw doch bescheiden jongeren aan te spreken en hen te betrekken in ‘de vreugde van de Heer’. Ook het algemene katholieke leven met een verzorgde litur- gie en een herstel van oude gebruiken veert weer langzaam op, gedragen door een moderne maar zuivere boodschap van rotsvast geloof en dienstbaarheid jegens de medemens.
Nu de burgers onzeker worden over de toekomst en de bedreigingen van een steeds explosiever wordende wereld, van internationale spanningen en de overspoe- ling van het Westen door een archaïsche, dominante godsdienst uit het oosten, is het tijd om aan de noodrem te trekken, de mouwen op te stropen en de hand aan de ploeg te slaan om Gods overwoekerde akker opnieuw te cultiveren.
De boodschap van de wereldjongeren- dagen en het onmetelijke enthousiasme van zoveel jongeren dat ervan uitgaat, zou toch ook jongeren uit de Lage Landen moeten kunnen aanspreken? Moeten wij daarom de klok terugdraaien?
Geenszins. Maar met het goede uit het verleden is beslist een nieuwe toekomst op te bouwen. De jongeren zijn immers niet de laatsten van gisteren, maar de eersten van morgen!
Ik weet, mijnheer de aartsbisschop, dat gij niet alles alleen kunt doen, maar het staat als een paal boven water dat een inspirerende vonk genoeg is om vele men- sen (terug) op de been te brengen. Eigen- lijk zitten velen daar op te wachten. Ga anders zelf eens naar de grote baas in Rome, om wat ideeën op te doen!
Wij wensen u de naarstigheid bij de grote kuis. En laat de zageventen en bet- weterige querulanten resoluut achter u.
Brief aan aartsbisschop
André-Joseph Léonard
Mooi dat belastinggeld goed besteed wordt.
De verwachtingen in de nieuwe vorst moeten heel laag gespannen geweest zijn, als zo’n strak geregistreerde kroning al op applaus wordt ontvangen.
Tussen de euforie door klonken toch ook realistische stemmen. In datzelfde Het Laat- ste Nieuws schreef Peter Verbruggen: ‘Even in royale roes. Wat nu?’ ‘Een echte test was het natuurlijk niet’, vond Steven Samyn toch ook, in De Morgen.
Onverschilligheid
Koning Philippe wilde met zijn troonrede een boodschap uitzenden: ‘Laten we samen ons land een nieuw enthousiasme geven.’
Al wie heel erg of een beetje koningsgezind is, trok wel degelijk geestdriftig naar Brus- sel, maar een lokale correspondent van Het Laatste Nieuws schreef: ‘De troonsbestijging van koning Filip en koningin Mathilde weekte geen grootse volksfeesten los in onze regio.
Zeldzame grote schermen zoals in de MEC in Mechelen trokken weinig kijklustigen, en ook op de traditionele 21 juli-happenings bleven de grote massa’s uit.’ Lex Molenaar schreef in Gazet van Antwerpen volgende vaststelling:
‘Ondanks alle geleverde inspanningen is het niet gelukt om in de grote Vlaamse steden enig enthousiasme te genereren rond de troonop- volging. De Antwerpenaars genoten op een terras van het mooie weer en de Nederlandse toeristen verbaasden zich over zo’n gebrek aan vaderlandsliefde. Het codewoord was onver- schilligheid.’
Vervolg van blz. 1
Onze nieuwe opperbevelhebber
Opmerkelijk was dat bij de kroning geen enkel buitenlands staatshoofd aanwezig was.
Waarom organiseerde het Hof op 21 juli als het ware een privéfeestje? Te weinig tijd tussen de aankondiging van het ontslag van Albert II en de opvolging, lazen we hier en daar. Flauwekul, natuurlijk. Bij een overlijden is er amper een week tijd om alles te regelen en toch zitten bij begrafenissen de tribunes van staatshoofden altijd afgeladen vol. Zat de schrik in Laken echt zo diep, dat ze geen buitenlandse gasten durf- den inviteren? Het blijft een opmerkelijk feit.
Alleen protocollair?
Vooral in Franstalig België vinden ze al dat gedoe over een protocollaire monarchie maar niks en vooral overbodig, want de koning ‘heeft toch geen macht’. De koning heeft wel dege- lijk macht. Hij is de facto opperbevelhebber – de hoogste in bevel! – van het Belgische leger.
Hij heeft de leiding van de buitenlandse betrek- kingen (artikel 167 GW). Hij verheft mensen in de adelstand (art. 11 GW), verleent de graden in het leger (art. 107), enzovoort. We sommen niet alle artikels uit de grondwet op waarin de koning opduikt.
Deze voorbeelden mogen volstaan om vast te stellen dat er – voor zover we een koning behouden – nog heel wat moet geschrapt wor- den in de grondwet vooraleer hij echt protocol- lair kan genoemd worden en het inderdaad zal volstaan dat hij niet over een rode loper strui- kelt om te kunnen spreken van een geschikte vorst.
Vraag het aan de jonge moeders en je weet het: de verfransing van Vlaams-Bra- bant gaat in een razend tempo. Senator Bart Laeremans (Vlaams Belang) waar- schuwt al langer voor de felle ontneder- landsing van de Vlaamse Rand rond Brus- sel. Een rapport van Kind en Gezin geeft hem gelijk.
Het percentage Nederlandstalige moeders van boorlingen is in Halle-Vilvoorde sinds 2004 gezakt van 58,2 naar 51,5 procent. Het per- centage Franstalige moeders steeg naar 27,9 procent, en het aantal anderstalige van 9 naar circa 20 procent. Verfransing en verbrusseling, een sprookje?
Kind en Gezin publiceert die taalinfo al sinds 2004, maar de jongste drie jaar werd geen informatie meer gegeven. Een recent rapport geeft nu de cijfers voor 2010, 2011 en 2012.
Laeremans vergeleek die met de cijfers sinds 2004.
De rapporten bundelen onder meer infor- matie over de taal van de moeder van pasge- borenen. Ze zijn een krachtige en onverdachte bron om die taalontwikkeling te meten. Hier- onder bij de gemeenten het percentage regi- straties van boorlingen met een Nederlandsta- lige moeder van 2004 en van 2012.
Nederlands komt onder druk
De toestand in de faciliteitengemeenten was al dramatisch en is nog verslechterd, maar ook in Sint-Pieters-Leeuw (van 41 gedaald naar 31 procent), Vilvoorde (van 44 naar 30 procent), Machelen (van 38 naar 28 procent) en Zaven- tem (van 37 naar 28 procent). Alleen in Hoei- laart is er enige verbetering merkbaar.
Zakten onder de 50 procent: Asse (van 62 naar 44 procent), Dilbeek (van 54 naar 42 pro- cent) en Grimbergen (van 58 naar 47 procent).
Wanneer zal dat het geval zijn voor Halle (nog maar 64 procent), Liedekerke (van 82 naar 66 procent) en Meise (van 75 naar 60 procent)?
De verbrusseling wordt ook voelbaar in gemeenten als Affligem (van 94 naar 79 pro- cent), Gooik (van 87 naar 82 procent), Kapelle- op-den-Bos (van 90 naar 85 procent), Lennik (van 82 naar 75 procent) en Londerzeel (van 92 naar 87 procent).
De ontnederlandsing is alleen omgekeerd in Herne, Steenokkerzeel en Zemst.
“De situatie in Halle-Vilvoorde wordt bijzon- der kritiek”, aldus Laeremans. Als de Vlaamse partijen dit probleem willen aanpakken, moe- ten ze een fors en doordacht woonbeleid voe- ren om de Nederlandstalige jongeren aan te moedigen om in hun eigen gemeente te blij- ven wonen én om nieuwe Nederlandstalige inwijkelingen aan te trekken.”
AnjA Pieters
Wallonië telt slechts 33 procent van de Belgische bevolking, maar is goed voor helft van alle leefloontrekkers in dit land.
Eén van de vele transfers in dit land. Ben Weyts ontving van staatssecretaris voor Armoedebestrijding Maggie de Block (Open Vld) onlangs bijzonder interessante cijfers over die materie.
Weyts vergeleek 2012 met 2008. Wij gaan nog verder terug in de tijd.
Een leefloon (vroeger bestaansminimum) wordt uitgekeerd aan wie om één of andere reden geen werkloosheids- of invaliditeitsuit- kering meer krijgt.
In 1999 waren er (afgerond) 51.000 leef- loners in Vlaanderen, 67.000 in Wallonië en 25.000 in Brussel. Als indicatie over de sociaal- economische kloof in dit land was dat toen al een duidelijk signaal.
In 2008 was de situatie voor Vlaanderen ver- beterd (41.000), voor Wallonië quasi ongewij- zigd gebleven (66.000) en fors verslechterd in Brussel (37.000).
In 2012 is het aantal leefloners ook licht toe- genomen in Vlaanderen (46.700 of + 3 pro- cent), en heel fors blijven stijgen in Brussel (42.600 of +14 procent) en Wallonië (78.000 of +19 procent).
Samengevat: van 1999 tot 2012 is het aan- tal leefloners in Vlaanderen gedaald met 9 pro- cent, in Wallonië gestegen met 17 procent, en in Brussel zelfs met 73 procent...
Een gevolg van de migratie, maar ook van het hanteren van andere criteria.Twee taboes?
Wallonië doet het werkelijk goed
Duur
De federale overheid gaf in 2012 zo’n 659 miljoen euro uit aan “rechthebbenden op maatschappelijke integratie”, 421 miljoen aan
“rechthebbenden op maatschappelijke hulp”, 389 miljoen aan Fedasil en 55 miljoen aan het grootstedenbeleid. Een pak geld. Daarbij mogen al een aantal vragen worden gesteld, zeker vanuit de regio die de leefloonkost bui- tenmaats mee betaalt.
Bijvoorbeeld: als Wallonië inderdaad aan de beterhand is, zoals sommigen zo graag bewe- ren, waarom blijkt dat dan niet uit de tabel- len van De Block (zoals dat overigens nauwe- lijks blijkt uit cijfers over uitkeringsgerechtigde werklozen)?
En hoe valt het te verklaren dat de toename van het aantal leefloners in alle Waalse provin- cies groter is dan in alle Vlaamse provincies?
“Vlaanderen heeft ook fors geleden onder de jongste economische crisis, en dat heeft amper of niet geleid tot meer leeflonen”, zegt Weyts terecht.
Waarom verdoezelt de POD Maatschappe- lijke integratie in haar rapporten de “regionale”
cijfers in een land waar het zwaartepunt van het bestuur nu bij de regio’s zou liggen?
En mag het gezegd dat de “verarming” een bijna evident gevolg is van de opendeurpolitiek van de jongste federale regeringen? Een kwart van de leefloontrekkers zijn buitenlanders.
Ben Weyts vindt dat de Waalse regering in elk geval dringend extra moet inzetten op het activeren van deze mensen. Hij heeft daar gelijk in, maar dat is een kanttekening bij de gevolgen, niet bij de oorzaken. AnjA Pieters
Opgeruimd
Na de evenementen van 21 juli ging men in de Kamer de dag nadien al over tot de orde van de dag. Heel de boel werd opgeruimd.
In de plenaire vergaderzaal werd het podium vertimmerd. De troon werd weer in de kel- der gezet, onder een grote doek. Wellicht voor flink wat jaren. Er werden na enkele dagen ver- klaarbare afwezigheid zelfs opnieuw Vlaams Belangers waargenomen, die in de fractieloka- len hun dagtaak kwamen uitoefenen. De bloe- men heeft men nog wat laten verwelken, tot uiteindelijk niets nog herinnerde aan de glo- rieuze Belze historische momenten waarbij Philippe le Difficile de zweer is komen doen voor de natie.
Laatste loodjes
De allerlaatste commissie van het politieke werkjaar had plaats op 23 juli. De leden van de commissie-Infrastructuur, -Verkeer en -Over- heidsbedrijven hadden flink wat vragen klaar voor vicepremier Johan Vande Lanotte. Er wer- den maar liefst twaalf vragen door de ijve- rige en technisch bijzonder goed onderlegde N-VA’er Peter Dedecker gesteld, de man die nationaal bekend werd door zijn strijd tegen de ACW-bonzen en Dexia. Daarnaast nog drie van VB’er Tanguy Veys, één vraag van Sabine Lahaye-Batteu van Open Vld en één van Kristof
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
31 juli 2013
4
Waterschoot van CD&V. Omdat Vandela drin- gend weg moest en het vooropgestelde werk- schema al ruim overschreden werd, werden twee vragen van Dedecker en één vraag van Veys uitgesteld tot in september. In sommige commissies krijgen ze er echt niet genoeg van!
Zuivering
Hiermee verdwijnt uw Wetstraat-watcher even uit de kolommen van ‘t Pallieterke. Wij moeten van zoveel maanden staatsgevaar- lijk spionnenwerk in de wandelgangen van de praatbarak bekomen en ontluizen. U kent dat spreekwoord, van de hond en zijn vlooien. Een purificatie nu en dan is nodig, zelfs voor jour- nalisten van uw geliefd weekblad. Eens alles is gezuiverd en zodra we weer vol nieuwe ener- gie zitten, zijn we er weer. Eens roddelaar, altijd roddelaar!
Rekken?
Nu iedereen het land uit is, zelfs de nieuwe vorst, werd in de Kamer op 21 juli in alle stilte een reeks wetsvoorstellen ingediend in het kader van de zesde staatshervorming. Een andere reeks werd in de Senaat ingediend. Na bespreking in beide Kamers, wordt de boel nog eens omgewisseld, want volgens de hui- dige regeling moet dat werk dubbel gedaan worden. Het ziet ernaar uit dat in septem-
ber het staatshervormingscircus op gang zal getrokken worden. Flahaut zou van plan zijn de bevoegde commissie-Grondwet – die hij overigens voorzit – vervroegd bijeen te roepen.
Maar naar verluidt zou er in de rangen van de meerderheidspartijen niet veel animo zijn om de zomervakantie in te korten.
Voorlopig is het koffiedik kijken, maar dat de boel voor januari rond zal zijn, lijkt een zeker- heid. Het valt af te wachten met welke ver- snelling en met welke intensiteit de opposi- tiepartijen N-VA en VB de koe bij de horens gaan vatten. Zij hebben in het verleden wel eens meer blijk gegeven van de kunst van het rekken.
Applaus voor VB!
Daags voordat hij zijn collega’s van de meer- derheid en hun Justitiehervorming op de korrel nam en het Vlaamse onafhankelijkheidsstre- ven kracht bijzette, hadden de paleisdweilen Bert Schoofs van het Vlaams Belang zowaar met een applaus bedacht, in de commissie- Justitie. Daar lag het wetsontwerp ter bespre- king dat het Rode Kruis toelaat in oorlogstijd uit te pakken met een nieuw symbool: het
“Rode Kristal”. Vooral in islamitische landen is het Rode Kruis, en zelfs de Rode Halve Maan, doelwit van aanslagen. Vandaar de keuze voor een religieus meer neutraal symbool. Schoofs,
ooit nog lesgever aan Rode Kruisvrijwilligers – Internationaal Humanitair Recht, de Conven- ties van Genève en de principes van het Rode Kruis –, maakte van zijn spreektijd in de com- missie gebruik om in de plaats van minister Tur- telboom en haar medewerkster te antwoorden op alle vragen die door de Kamerleden werden gesteld. Een VB’er die lesgeeft over principes als menslievendheid, neutraliteit, onpartijdig- heid, enzovoort, dat had niemand verwacht!
Na zijn betoog oogstte hij lof en applaus op de banken van CD&V, N-VA en Open Vld, tot stomme verbazing bij links en de Franstaligen.
Voor hen leek de Apocalyps heel erg nabij.
WIJ willen u eerst danken voor uw doorvoeld medeleven bij ONZE inauguratie. Weinig wan- klanken, tenzij het onbetamelijke gedrag van Jan Becaus.
WIJ doen ONS best om spontaan en met zoveel mogelijk verkeerde klemtonen een kar- tonnetje af te lezen en eindigen met “laat ONS fier zijn van ONS mooie land”.
Maakt dat pedant regentje Nederlands- Engels ervan: “laat ons fier zijn OP ons mooie land” en suggereert daarmee dat WIJ zelfs geen eenvoudig zinnetje in keurig Nederlands kun- nen schrijven. Doen WIJ eens ons best om de Vlaamse burgers op hun gemak te stellen, met een lel van een gallicisme, zodat de Vlamingen verder onbezorgd schurftnederlands kunnen spreken met hun “interesseren aan”, “appe- len aan 1 euro per kilo” en “wetten stemmen”
zoals de grote leider het altijd zegt, en dan begrijpt die Becaus ONZE subtiliteit niet eens.
De week voor ONZE bestijging had hij al in alle kranten verteld hoe Maman gevraagd had hem Nederlandse les te geven. Verscheen hij toch wel met de lesvoorbereidingen uit zijn schooltijd. De pedant had niet begrepen dat Maman een late zij het platonische hormo- nale opstoot had gekregen en eens gewoon wat wilde praten met een op het eerste gezicht gedistingeerde heer.
Hoe weten WIJ dat dit een platonische vraag was? Omdat Maman haar zwarte pruik waar- mee ze indertijd in de Brusselse hotels ver- scheen om er – hoe zal ik het stellen? – te
“relaxen”, in de schuif liet.
Ja, Maman was er me eentje, en zeker Albert de Mun, fotograaf bij Paris Match, kan daar smeuïge dingen over vertellen. Hij droeg met ere de naam “Albert Bis”.
WIJ hopen dat die pruik definitief afgedankt is. Zeker zijn WIJ niet want misschien haalt Maman ze nog eens tevoorschijn om anoniem inkopen te doen, nu ze tijd heeft en het met een overlevingspensioen moet redden. Moest u ze herkennen, gebaar dan van krommen aars want Maman heeft natuurlijk haar reputatie niet mee.
Ze was indertijd de enige Europese vorstin die altijd en overal afdong; op haar jurken, op juwelen enz. Maar ze is van Calabrië en daar hebben ze nog niet gehoord van de bordjes
“Prezzi fissi” waarmee ze in Noord-Italië toeris- ten aan het verstand brengen dat er niet gemar- chandeerd wordt.
Maman is trouwens genetisch benadeeld.
Als kleindochter van Laura Mosselman heeft ze niet alleen Vlaamse voorouders maar is ze ook een schakel in de visbedrijven waarmee ONZE familie gelieerd is. De tweede vrouw van opa was toch ook een kleindochter van een Oost- endse visverkoopster.
Oom Bo zei altijd dat ze geen gebenedijd woord Nederlands wilde spreken behalve als ze boos werd want dan krijste ze “muuletrek- ker”, “zakzeiker” en “stienkoart”.
Overigens houden WIJ eraan (nog een gal- licisme om jullie gerust te stellen) te verkla- ren dat Maman wel een tijdje haar best heeft gedaan om wat Nederlands te leren... in Spa.
Ze liet wel een steekje vallen bij ONZE opvoeding maar als grootmoeder is ze een echte “nonna”.
Toen de kindjes van Stridje en Laurent Bis (u begrijpt dat gezien we het lot van opa geen Duitse namen als Lorenz gebruiken) ouder werden, spraken ze altijd Nederlands om haar voor het lapje te houden. Maman deed haar
Een boodschap van Filou I
Lieve lezers van ’t Pallieterke
ONZE CVP-adviseur Sooi van Daele heeft ONS aangereikt dat WIJ ONS tot de vol- heid der burgers moeten wenden; dus “enerzijds” PS’ers en “anderzijds” zelfs Vlaams- nationalisten. Hij zei ONS ook dat maar één informatiekanaal die categorie bereikt:
’t Pallieterke. Dit is volgens Sooi het staatsblad van het Vlaams-nationalisme, zoals “der Siegfried” in 2006 in Ter Zake stelde, toen hij de grote leider van een toenmalig dwerg- partijtje kapittelde omdat Mark Demesmaeker in dit blad had gesuggereerd dat er in de bedreigde Vlaamse gemeenten misschien eens met het Vlaams Belang moest gepraat worden. Gelukkig voor ONS, het land en de grote leider is dat niet gebeurd. De leider vond ’t Pallieterke toen maar niets, maar vorige week kreeg hij toch een volle bladzijde plus kleurenfoto, dus kunnen WIJ voor niets minder gaan.
best met haar beperkte middelen. Helaas, ze waren te beperkt.
Bij ONS zullen die kinderstreken niet pakken want daar zijn WIJ te slim voor. Onze voortref- felijke dienaar Hugo de Ridder stelt het keu- rig vorige week in het bijna failliete Humo:
“Zijn persoonlijkheid is gevormd in de Mili- taire School.
Onderschat die opleiding niet: ze is fysiek en intellectueel erg zwaar.” Dat is andere koek dan wat ONZE jaargenoten Roger van Craen en Luc Castelein vertellen: “Als hij er eens was, nam hij erg weinig nota’s. Hij was altijd aan het dag- dromen en een paar keer is hij ook letterlijk in slaap gevallen.
Voor een student die geen examens moet
BERKENKRUISJE
Vraag een gratis proefnummer aan:
epost:
berkenkruisje.smf@telenet.be
‘averechts tijdschrift’
opvolger van
Berkenkruis en Dietsland-Europa afleggen, is het moeilijk om geconcentreerd te
blijven. Je voelde goed aan dat hij daar alleen was omdat het moest. Hij had enkel belang- stelling voor auto’s en motoren.
Op een dag heeft een leerling ‘leve de repu- bliek’ in zijn richting geroepen, maar die heeft dadelijk de school moeten verlaten.” Jaloezie, jaloezie, beste lezers.
Ook Mathilde is niet van de domsten. Ze betreurde wel dat ONZE schoonvader Patrick d’Udekem niet aanwezig kon zijn op ONZE kroning want ze heeft hem inmiddels verge- ven dat hij haar bijna met een karwats in het huwelijk joeg zodat WIJ “de gelukkigste dag van ONS leven meemaakten toen zij haar jawoord gaf”. Schoonvader was de charme zelf, zeker in zijn betrekkingen met de onder hem gestel- den voor wie het een eer was met hem zaken te doen.
Toch vragen WIJ ons tijdens onze charismati- sche sessies soms af of het de Goede God niet behaagd heeft hem iets vroeger te roepen om te verhinderen dat WIJ ooit last zouden krij- gen met de processen die hij verloor wegens gesjoemel over al dan niet afgesproken prijzen, wegens iconensmokkel uit Roemenië die hij
door onwetende chauffeurs naar het Westen liet rijden, of wegens de kleine vergoeding die hij indertijd vroeg om politieke relaties aan te spreken die in ruil zorgden voor een vrijstelling van militaire dienst. Noblesse oblige, nietwaar?
Genoeg gekletst; dit briefje is vooral een aansporing om jullie, lieve lezers, op te roe- pen ONS te verwelkomen bij ONZE “Blijde In- tredes”; één van de mooiste tradities van ONS mooie land. Jullie weten allemaal dat ONZE betbetovergrootvader een charmeur was die de kroonprinses van het Verenigd Koninkrijk in zijn bed kreeg maar die door haar vroegtij- dig overlijden genoegen moest nemen met een troon in Brussel.
Hij verteerde nooit goed dat de De Lignes, De Mérodes, De Croÿs (geen kleine d voor die lui) op hem en vandaag nog altijd op ONS neer- kijken als parvenu’s.
Hij heeft dus zijn nazaten namen gegeven van grote Nederlandse vorsten als Philippe en Baudouin. Zo zijn WIJ toch een beetje van jul- lie. En omdat die graven en hertogen hun Blijde Intrede deden, doen WIJ dat ook. WIJ kijken vooral uit naar Antwerpen waar WIJ eertijds zo’n verfijnde meubeltjes vonden die we door toedoen van de grote leider moesten terug- geven.
We willen dus Plantijn-Moretus en Mayer van den Bergh bezoeken en hopen er een en ander naar onze gading te vinden. Eén pro- bleem is gelukkig al opgelost door goed over- leg: de burgemeesterssjerp. De grote leider mag die bovenste rode band tijdens ONS bezoek niet omvouwen zodat hij alleen met geel en zwart rondloopt.
Hij gaat er wel mee akkoord het zwart weg te plooien want daar heeft zijn familie geen te beste herinneringen aan. Hij zal ONS dus ont- vangen met een rood-gele sjerp, wat zeer pas- send is, gezien dit de kleuren zijn van de KV Mechelen.
Overigens is het een goede gewoonte van ONZE familie om bij iedere gelegenheid ook een mediabedrijf te bezoeken. Omdat Gazet van Antwerpen inmiddels de rol van de ter ziele gegane Volksgazet als partijdagblad heeft overgenomen, raadt Sooi van Daele ons aan het enige onafhankelijke weekblad in Antwer- pen te bezoeken.
Daar kunnen WIJ ons vergewissen van de aankleding der spreekwoordelijke weelderige kantoren en kennis maken met ONZE meer ervaren zij het minder geklede collega.
WIJ zullen met plezier even poseren voor de talentrijke tekenaars die al zoveel mooie illu- straties over ONS gemaakt hebben.
Mathilde kan dan eventjes haar plannen voor een vakantiehuisje laten nakijken door de enige hoofdredacteur die ook verstand van architectuur heeft en WIJ zelf laten ons voor- lichten door Jan Neckers die ONS in vijf minu- ten zal onderhouden over de vierhonderd jaar dat dit land een confederatie was zodat er geen communautaire heibel bestond.
UW FILOU I
Dossier 31 juli 2013 5
We hebben er in dit blad eerder al naar verwezen: de N-VA heeft met “Vlaanderen betaalt de Belgische factuur”
een interessante en verzorgde brochure over de transfers gepubliceerd. In de aanloop naar de verkiezingen van 2014 kan een assertieve kritiek op de aanslepende en weinig efficiënte transfers een trekijzer zijn.
Als de cijferaars van AK-VSZ, N-VA, Vlaams Belang, VIVES waar mogelijk nu even de violen willen stemmen, zal hun sig- naal nog sterker worden. Ze hoeven hun verschil in metho- diek, cijfers en interpretatie daarom niet te verdoezelen, ze moeten het uitleggen.
Het dossier van de N-VA is samengesteld door de N-VA-stu- diedienst en werd voorgesteld door Jan Jambon en Matthias Diependaele, respectievelijk fractievoorzitters van de N-VA in de Kamer en het Vlaams Parlement. Niet toevallig allebei gepokt en gemazeld binnen de radicale Vlaamse Beweging.
Daarin was de aandacht voor de geldstromen nooit ver weg.
De denktank binnen de Vlaamse Beweging die de geldstro- men het best opvolgt en in kaart brengt, is het Actiecomité Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ, °1995). Gui Celen is er de voorzitter van, prof. Eric Ponette de sterkhouder. Celen is neurochirurg en voormalig algemeen voorzitter van Marnix- ring, prof. Ponette was voorzitter van tal van Vlaamse vereni- gingen (Leuvense profs, Verbond der Academici, het Vlaams Geneeskundigenverbond, het OVV…).
Het initiatief waarmee de transfers dan weer het best in het politieke debat werden gezet, was de publicatie van het Mani- fest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa van de denk- groep “In de Warande” (2005).
Jambon en Diependaele zitten in het kernbestuur van het AK-VSZ. Jambon was ook lid van In de Warande.
Recent (2008) is daar in het wetenschappelijke veld het
Acht miljard of meer? Stem de violen!
Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving, VIVES, bij- gekomen. VIVES is als onderzoekscentrum wetenschappe- lijk en juridisch geïntegreerd binnen de Faculteit Economie en Bedrijfswetenschappen van de KU Leuven. De groep werkt autonoom, maar wordt - tot grote ergernis van radicaal-links (en belgicistisch) Vlaanderen - mee gefinancierd door de vzw Pro Vives, een vereniging geleid door Remi Vermeiren. Veel leden maakten ook deel uit van de Denkgroep “In de Warande”.
De media
AK-VSZ, maar ook VIVES kun je bezwaarlijk “gegeerd” noe- men in de media. Het AK-VSZ wordt in de hele Mediargus-data- bank 36 keer vermeld, dubbels inbegrepen. De laatste vermel- ding dateert van september 2009. Pro Vives wordt amper elf keer vermeld, VIVES haalde 90 keer de pers. Ter vergelijking:
de N-VA en VB worden in de Vlaamse kranten circa 120.000 keer vermeld.
Dat verschil is in grote mate evident. Academische studies en
De federale staat België heeft een budget van om en bij de 100 miljard euro (cijfers 2010). Het betaalde hiervan via doorstorting 40 miljard aan de deelstaten (gewesten en gemeenschappen), 20 miljard aan de sociale zeker- heid en 2,5 miljard aan Europa om zo 37,5 miljard over te houden voor eigen beleid. Daarvan mag je nog eens 12 miljard aftrekken voor intresten op de staatsschuld. Rest er nog 25,5 miljard.
Eén: de geldstroom via de sociale zekerheid (T1).
De sociale zekerheid is veruit het grootste transferkanaal.
Werkgevers en werknemers vullen de pot van de Sociale Zekerheid. Totaalbudget in 2010: 65 miljard euro, bestemd voor werkloosheidsuitkeringen, gezondheidszorg (RIZIV), pensioenen en kinderbijslagen. 60 procent Vlamingen genereren 65 procent van de inkomsten van de sociale zekerheid (A) en krijgen slechts 57 procent van de uitga- ven terug (B). In geld uitgedrukt steeg het bedrag volgens de N-VA van 4,2 in 2005 naar 4,8 miljard euro in 2010.
Twee: de transfers die verlopen via de federale over- heid zelf (T2). De federale overheid betaalt zo’n negen mil- jard pensioenen van de ambtenaren, en drie miljard soci- ale voorzieningen in geld (uitkeringen personen met een handicap, leeflonen…). Hogere en dus duurdere ambte- narenposten werden vroeger verdeeld volgens een voor Vlaanderen nadelige 50/50 verdeelsleutel (N-F). Een scheeftrekking zit er ook in de sociale bijstand: Wallonië en Brussel tellen meer leefloners, gehandicapten, inko- mensgarantietrekkers, enzovoort. In geld uitgedrukt steeg die transfer volgens de N-VA van 1,1 miljard in 2005 naar 1,3 miljard in 2010.
Drie: de geldstroom via de financiering van gewesten en gemeenschappen (T3). De bijzondere financieringswet (dat ingewikkelde “monstertje” van de Belgische politiek) regelt hoeveel geld er vanuit de federale staat vloeit naar de gewesten en de gemeenschappen. Dat was in 2010 circa 40 miljard. De wet zorgt voor een aantal “bijsturin- gen”… Zo is er de solidariteitsbijdrage vanuit de gewes- ten die het beter doen (altijd Vlaanderen, soms Brussel) naar achterblijvende gewest of gewesten (altijd Wallo- nië, soms Brussel). Zo is er ook een extraatje voor “hoofd- stad” Brussel. Die mechanismen zorgen volgens de N-VA voor een relatief constante geldstroom vanuit Vlaanderen, die steeg van 1,7 miljard in 2005 naar 1,8 miljard in 2010 en volgens de N-VA na de bijsturing door de regering-Di Rupo de komende jaren nog fors zal toenemen, vooral ten voordele van Brussel (“Het groeiende Brusselse infuus”).
Totaal voor deze drie kanalen: circa 8 miljard euro of 3.000 euro per werkende Vlaming.
Vier: de geldstroom via de intrest op de Belgische schuld (T4). De federale overheid (België) geeft de jong- ste decennia regelmatig meer uit dan ze binnenkrijgt via belastingen. Ze moe(s)t daarvoor lenen en zware intresten of rente op de staatsschuld meesleuren. Die schuld werd vooral door en voor Wallonië opgebouwd, en terugbetaald in de jaren dat er een overschot is (via een Vlaams surplus).
In jaren met een federaal tekort (negatief primair saldo) worden er geen schulden afbetaald, en wordt de transfer uitgesteld. Vandaar dat de transfer via dit vierde kanaal rare bokkensprongen maakt (volgens VIVES tien miljard in 2007, zes miljard in 2008, en… nul euro in 2009). Ook in het Warandemanifest en bij het Vlaams Belang (“Genoeg gemolken, geef ons geld terug!) wordt die transfer mee- gerekend. De N-VA doet dat niet.
Reken je dit vierde kanaal mee, dan komt je aan circa 16 miljard euro.
technische dossiers, zoals die over de transfers, zijn geen voed- sel voor de modale krantenlezer. Drukkingsgroepen als AK-VSZ leven in de schaduw van de goed bestafte studiediensten van de nationalistische partijen, die deels hun taak hebben over- genomen. AK-VSZ heeft nog een rol te spelen, informatief rich- ting de Vlaamse Beweging, en als drukkingsgroep om politici en parlementsleden van liefst zoveel mogelijk Vlaamse par- tijen inzake economische dossiers (sociale zekerheid, trans- fers) bij de les te houden. De academici van VIVES zullen hope- lijk nog enige tijd voort timmeren aan de wetenschappelijke onderbouw van dezelfde materie. Uiteindelijk zijn het vooral de politici die het debat moeten voeren. Zij kunnen de geld- stromen op de politieke agenda plaatsen. Dat inzake de wer- kelijke omvang van de transfers ook AK-VSZ, VIVES en enkele particuliere specialisten in hun cijferwerk een ongelijke metho- diek gebruiken en tot flink afwijkende cijfers komen, verzwakt de politieke kracht van dit dossier.
Het zou goed zijn dat al die spelers niet al te veel energie ste- ken in onderling gekrakeel over deze materie. Verstop de ver- schillen niet, probeer ze waar mogelijk weg te werken, maar vooral: leg ze uit in verstaanbare taal. Over de essentie zijn jul- lie het namelijk eens: ze bestaan, ze zijn hoog, ze doven niet uit en ze blijken niet efficiënt.
Di Rupo: 7 miljard
Veel meer dan academische cijferreeksen spreekt tot de ver- beelding wat Di Rupo over de geldstroom naar Wallonië zei, die ene keer dat hij zelf de transfercijfers op tafel gooide om zijn woelige, syndicale achterban in het gareel te houden. Dat gebeurde in januari 2012, toen Di Rupo in Mons militanten van de CGSP bezwoer op te houden met hun protesten tegen zijn regering.
De militanten dreigden met nog meer sociale actie omdat de PS te veel had toegegeven in de regeringsonderhandelin- gen die Di Rupo enkele weken voordien had afgerond. “Het is schandalig te denken dat de PS te veel toegaf”, aldus de pre- mier. Zijn hoofdargument om hen te overtuigen, wekt vandaag nog verbazing: “De 60 procent Vlamingen in dit land zijn voor 7 miljard euro per jaar “solidair” met de 3,2 miljoen Walen, en dit onder meer via sociale zekerheid en de gezondheidszorg.
Dat bedrag hadden de Walen nooit meer gehad indien het tot een breuk met de Vlamingen was gekomen.”
De recente Vlaamse cijferreeksen over transfers zijn voor Di Rupo voorlopig geen probleem. Hij verkoopt ze in Vlaanderen
als “solidariteit” en in Wallonië met de insteek “niet te veel kabaal, we krijgen hun centen”!
Kritiek
Het werk van VIVES is keurig. Dat van Jambon en Diepen- daele evenzeer. Toch enkele vragen.
De transfers in absolute cijfers mogen dan al toenemen, in verhouding tot het bruto binnenlands product dalen ze licht- jes. Verzwakt hun dossier als dit wordt toegegeven?
De N-VA kaart de transfers aan, maar is bereid tot blijvende solidariteit, als die maar transparant en eenvoudiger wordt, en
“responsabiliseert”… “Een solidariteit die geen vissen geeft, maar die leert vissen”, aldus De Wever in een nawoord. Mis- schien wel een mooie beeldspraak, maar hoe doe je dat con- creet? En hoe denkt hij de Walen en Brusselaars te kunnen overtuigen van de noodzaak om (sneller en ingrijpender) te hervormen? Zolang die van de Vlamingen boter én vis krijgen, zal er vermoedelijk weinig veranderen. Mogen we aannemen dat de N-VA zich in 2014 assertiever opstelt?
Opmerkingen kwamen er ook van Herman Deweerdt. De man was lange tijd zowat de cijferexpert van het AK-VSZ en volgt het dossier van de sociale zekerheid en de transfers als weinig anderen. De N-VA-studie mist een bijlage met cij- fermateriaal dat kan worden geverifieerd. Altijd interessant voor wie – zoals hij - het debat ten gronde wil voeren. Ze is over bepaalde cijfers niet altijd transparant, en bevat volgens Deweerdt ook enkele technische fouten. Uitpraten, mannen!
Deweerdt heeft nog meer kritiek op VIVES. De “maximalis- tische” versie (T4: de intresten op schulden mee in rekening nemen), die ook Vlaams Belang al jaren hanteert, noemt hij
“onzinnig”. Laat ons toegeven dat dit vierde transfertenkanaal erg ingewikkeld en volatiel is, en de oefening kan worden her- bekeken. Uitpraten, mannen!
De transfers stromen in dit land al tientallen jaren in dezelfde richting. Of het nu gaat over 8 miljard (minimalistische inter- pretatie N-VA, transfers via schuld buiten beeld) of om een jaarlijkse transfer van 16 miljard (maximalistische interpratie van Warandegroep, Vlaams Belang en nu ook Vives, transfers via schuld inbegrepen), beide interpretaties hebben hun bete- kenis. Beide verhalen blijven overeind, mits ze helder worden geduid, zodat de modale Vlaming nog kan volgen. Ze dragen dezelfde hoofdboodschap uit: altijd is Vlaanderen de pineut, de transfers zijn groot, blijven maar aanslepen, en hebben geen waarneembaar resultaat.
Misschien moeten we – zoals Deweerdt besluit – eindelijk maar eens “ophouden met vis te geven. Ook in het belang van hen die moeten leren vissen, ook in Vlaanderen”.
Hautain
Zolang sp.a en ACW (dus ook CD&V) elke transferstudie in de media ontwijken en die op een hautaine manier in de stijl van Hugo Camps afdoen als “demagogisch geblèr van De Wever c.s.”, gaan ze regelrecht in tegen het aanvoelen van veel Vla- mingen dat het stilaan welletjes is geweest.
Het kunstmatige hoerasfeertje van de voorbije weken zal na de vakantie vlug omslaan als blijkt hoe efficiënt de “oplossin- gen” van Di Rupo’s regering van water en vuur wel zijn. Zijn alle regionale begrotingen straks werkelijk in evenwicht?
Is het laatste woord over Zijne Majesteit de Koning gezegd?
Is iedereen het er nu mee eens dat nog maar eens meer centen naar Brussel gaan? Zijn de tegenstellingen over het eenheids- statuut arbeiders en bedienden opgelost? Na de vakantie zal al gauw blijken dat het debat over zo ongeveer elk sociaaleco- nomisch thema weer verzandt in wat Bart Sturtewagen noemt
“een tot razernij leidende slakkengang” (De Standaard). Of het nu gaat over de wet op concurrentiekracht, over werken tot 70 jaar, over een korter moederverblijf in de kraamafde- ling, telkens zal blijken dat elke sociaaleconomische tegenstel- ling ook een communautaire tegenstelling genereert. België is het land waarin alleen nog het dwaallicht van Di Rupo brandt.
AnjA Pieters
Euh, transfers… wat bedoel je?
De transfers zijn het verschil tussen wat inwoners van België bijdragen aan de federale pot (via personenbelasting, sociale bijdragen, btw, accijnzen en vennootschapsbelasting) en wat ze daaruit terugkrijgen via sociale zekerheid (T1), via de fede- rale overheidsuitgaven (T2), via dotaties voor gewesten en gemeenschappen (bijzondere Financieringswet)(T3) en – sommi- gen houden er rekening mee, anderen niet - via de intrestlast op overheidsschuld (T4). Een inwoner van het Vlaams Gewest betaalt veel meer dan hij terugkrijgt. Hoeveel meer? Alleen hierover gaat de discussie. De geldstroom verloopt al sinds men- senheugenis richting Wallonië, sinds een kleine twintig jaar ook richting Brussel. Die geldstroom is niet mis, blijkt uit studies die werden uitgevoerd door de KU Leuven (2,8 miljard euro in 1975, 4,2 miljard in 1985), KBC (5,4 miljard in 2003), de Vlaamse administratie Abafim (6,6 miljard in 2003), het Steunpunt fiscaliteit en begroting (4,8 miljard in 2005), de Nationale Bank (5,8 miljard in 2008), het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid AK-VSZ (4,7 miljard in 2007), VIVES van de KU Leuven (5,7 miljard in 2010), de N-VA studiedienst (7,9 miljard in 2010). Buitenbeentjes in de rij zijn het Warandemanifest (10,4 miljard in 2005) en de recentste VIVES-studie (16 miljard in 2007), die in hun berekening ook transfers uit intrestlasten (T4) opnamen.
Critici
In Vlaanderen is de wetenschappelijke kritiek op de hierboven genoemde studies van de transfers relatief beperkt, maar de al bij al schaarse critici (Rudy Aernoudt, André Decoster, Koen Schoors), kunnen in de media en bij een groot deel van de politici van de traditionele partijen rekenen op veel meer aandacht dan de studies zelf. Een uitgebreide professionele lobby schiet dan aan het werk om de transfers – net zoals de meeste Franstaligen dat doen – te minimaliseren als een soort “evi- dente solidariteit”. So what?, redeneren ze. En wat met die Franstaligen? Ook die hebben zich aan het cijferen gezet. Het meest bekend zijn de cijfers van enkele professoren van Namen (Lannoy, Mulquin en Mignolet), die via een andere methodiek (pri- mair saldo van de gewesten of het overschot of tekort zonder rekening te houden met rentelast op de schuld) in 2011 bere- kenden dat de Walen bij een boedelscheiding miljarden minder zouden krijgen. Krimpend op de golven van de crisis zou dat bedrag schommelen van 1,78 miljard in een topjaar (2006) tot 6,2 miljard in een crisisjaar (2010). De Vlamingen zouden mil- jarden meer kunnen uitgeven, van 5,4 miljard in 2006 tot 5,3 miljard in 2010. “In Wallonië geven de overheden 15 procent boven hun capaciteit”, vatte Guy Tegenbos dat in De Standaard samen. Prof. Pestieau (universiteit van Luik) beweerde in 2007 dat ruim 20 procent van de sociale uitkeringen in Wallonië betaald worden met transfers uit Vlaanderen (dit betekent ruim 4 miljard voor Wallonië). Prof. Pagano (universiteit Mons) beweert dat de totale noord-zuidtransfers 6 miljard bedragen, waarvan 4 miljard in de S.Z.
