DE WITTE MUUR
Opgedragen aan Jan Schoonhoven (1914 – 1994 )
lezer jij bent NU
hier en ik ben altijd
ergens anders
en tussen ons in staat AL tijd
deze witte muur
oneindig in alle denkrichtingen loopt hij door
de tijd
in de ruimte
tussen ons gevoel en de wereld en elkaar
en iedereen staat aan zijn eigen kant
van de witte muur
die de schijn van de werkelijkheid weerkaatst
maar niemand weet HET want we worden allemaal verblind door de lichtheid van ons leven
en zien
niet de witte muur zelf
en we denken dat als we onze blik richten
naar buiten we
voorbij ons zelf kunnen zien tot in één wereld die realiteit is
voor iedereen
waar we contact kunnen maken met elkaar
en de waarheid is te ontdekken
maar we zijn alleen
bezig met het veroveren van een standpunt
van waaruit we alles kunnen
overzien en begrijpen NIET
dat het zichtbare slechts oplicht in de schijn van ons eigen lichte bestaan dat wordt
gebroken door de onzichtbare witte muur
en in eindeloze vervormingen wordt weerspiegeld en teruggeslingerd op lichtgolven van tijd
en dat daarom alles constant lijkt
te veranderen alles is beweging maar wij blijven
onbereikbaar want zelfs
onze gedeelde ervaring
van deze relativiteit schept geen eenheid
als mensen
delen we één wereld maar we bewegen allemaal
in onze eigen werkelijkheid ieder mens ziet alles in
zijn eigen licht en bekijkt alle dingen
van alle kanten
maar kan nooit alle kanten van alle dingen tegelijker- tijd zien
en als we één ding goed bekijken dan verandert het licht
alle andere dingen
zoals wij ze zien bestaan de dingen
dat moment al niet meer
diep in ons hart voelen we
dat er iets niet klopt want we denken
zeker te weten dat we zijn maar we zien
alleen het worden
en vergaan het lijkt alsof
wij de wereld zien maar het
zien
is een deel van ons zelf en wij zijn
een deel van de wereld
het zien kan niet zichzelf overzien en zonder dat inzicht blijven we blind voor de ware werkelijkheid
wat we zien
is echt maar niet meer dan een heel klein deel van de waarheid
die ondeelbaar is
in de onbegrensde beweging verdelen we
de werkelijkheid met onze stoffige ogen in ruimte en tijd
en wat wij zien zijn alleen de levenloze denkbeelden
die we in onze geest hebben uitgehakt maar die in niets lijken
op de werkelijke dingen
in de vormenloze werkelijkheid die eeuwig in beweging zijn en in elkaar opgaan en uit elkaar ontstaan net als wij
maar wij zien HET niet
we kunnen alleen de werkelijkheid zien zoals het in waarheid is als we kunnen zien hoe alle anderen de werkelijkheid zien we kunnen alleen de waarheid inzien als we werkelijk kunnen kijken met de ogen van iedereen we kunnen alleen
waarlijk onszelf zijn als we werkelijk iedereen zijn
de waarheid is werkelijk EENvoudig maar zo
heeft het allemaal geen zin want we zien
elkaar niet eens
zoals we werkelijk zijn en de enige
waarheid die ons verbind is
de witte muur
die tussen ons in bestaat
en zo een onzichtbare grens vormt tussen het individu en het universum tussen de subjectieve actualiteit en de objectieve realiteit tussen wat we willen
en wat ons overkomt tussen de eenzaamheid
van het altijd verdwijnende nooit terugkerende moment en de eenheid
van de eeuwig vernieuwde eindeloze beweging tussen ons
en elkaar
en ieder individu wordt ingesloten
door de witte muur
die alles uitsluit wat het niet kan bevatten
en die zich doelloos doorkronkelt langs de rand van ons bewust zijn en zo een onzichtbaar doolhof vormt
waarin we steeds verder dwalen niets kan ons hier
echt
raken en we raken elkaar en ons
zelf steeds meer kwijt
onze wegen lopen steeds verder uit één
en raken steeds meer
verward op weg naar het einde
zijn we allemaal op zoek
naar waar we moeten beginnen om bij de waarheid uit te komen
maar ons begin is al lang uit zicht
en het einde blijft duister want ieder van ons wordt langzaam
blind in zijn eigen licht en je probeert alles
te begrijpen en in je op te nemen
om dichter bij de waarheid te komen
en achter je visie hopen de
door je eigen licht gebroken fragmenten van de werkelijkheid zich op
tot je vol ledig opgesloten zit in je zelf
zonder uizicht op de wereld voorbij
de brokstukken van je eigen leven en dan bestaat je hele wereld
alleen nog maar in je hoofd
perfect onaantastbaar afgesloten door de witte muur
voor nieuwe dingen andere mensen
en je hart en dan ben je
dood
maar zo ver is het
nog niet
en ook al ben je alleen ik zal altijd bij je
zijn maar het Eenige
dat ik kan doen is
de witte muur zichtbaar maken
in de vorm van dit papier ik zal jou laten zien
wat de witte muur inhoudt wat waar is
en dan kun je zelf zien wat jouw plaats is
in de werkelijkheid
tussen hoe je kijkt en wat je ziet door dit gedicht
kun je zien hoe je het leven
en de wereld kunt lezen
maar dat kan je
alleen als je echt leest
wat er staat
dus STOP met zoeken
naar aanwijzingen voor
verborgen uitvluchten naar andere werelden blijf niet
dwalen tussen de regels maar aanvaard dat
de poëzie van het leven zinloos is
en richt je volledig op de woorden
laat de woorden je zintuigen
vormen
en lees
de werkelijkheid begrijp dit papier
met beide handen aan
voel het papier en voel de woorden raak het aan en laat het je raken maak de woorden tastbaar en geef het papier diepte
dan zal je licht vallen en ontstaan
op de witte muur schaduwen
tussen de woorden in je geest
waarin de schijn verdwijnt
en in die schemering zal de waarheid te voorschijn komen
je ogen zullen veranderen verwerkelijken
verwezenlijken
en één worden met je handen dan zal je werkelijk kunnen doorzien
dat de verlichtende witheid van dit papier
deze leegte tot in de oneindigheid leidt tot niets
tot je bevrijd zal zijn van de verbeelding
zuiver je zintuigen en zie
dat het wit
het onmetelijke nulpunt
waarin al het oude aan de vernietiging wordt gewijd en ruimte wordt gevormd in jou en in de wereld voor de tijd van het nieuwe
het zwart
de ontelbare eenheid
van de beweging in de werkelijkheid van alle individuele dingen
die ontstaan en vergaan uit zichzelf
voortbrengt en zichtbaar maakt
zie
dat alleen de lichte witheid van het universele de diepe zwarte kiemen van het individuele kan bevatten
zie
de zwarte letters op het witte papier zie
dat zich op dit onmenselijke papier menselijke woorden vormen zie
door de gaten die ik heb gewoord in de witte muur
in jezelf de waarheid van ons noodlot
dat we mens zijn
in een onmenselijke werkelijkheid die één is
in beweging
tijdloos zonder vorm en de witte muur
geeft in dat universele ritme van de chaos
alleen de menselijke maat
aan: ruimte en tijd maken vormen
mogelijk voor de inhoud
die wij willen zien en voelen en begrijpen
de witte muur verdeelt het niets
in materie en verbindt alles in de eenheid van het Zijn
de witte muur creëert
een buitenwereld
waardoor we inhoud kunnen geven aan onze eigen werkelijkheid
het zijn de begrenzingen die betekenis geven aan ons eenzame
verdeelde bestaan en de eenheid
van de Beweging het is de uiterlijke wereld
die de innerlijke wereld mogelijk maakt
maar absoluut
ook andersom zonder dit witte papier
konden deze zwarte letters niet bestaan en zou je geen betekenis kunnen geven aan deze woorden
maar zonder betekenis
zouden deze woorden niet gevormd kunnen worden en zouden er geen letters verschijnen op het papier dan zou er alleen het lege witte
niets zijn
de witte muur bestaat doordat wij – mensen – zijn en wij bestaan
doordat we kijken
naar de werkelijkheid en zo ons zelf vorm geven
aan de inhoud van ons kijken naar het zijn de witte muur is
onze menselijkheid en onze menselijkheid is onze perceptie
van de werkelijkheid die wij ook zijn
ieders werkelijkheid is een deel van de volledige Eenheid en daarbuiten is Niets er is geen uitgangspunt
van waaraf je het geheel kunt overzien
het middelpunt van de werkelijkheid is overal en de omtrek is nergens
en wij zijn beide wij allemaal dus zoek niet meer
naar een weg uit het doolhof van de witte muur naar een waarheid
buiten deze werkelijkheid buiten jezelf
maar ervaar de hierheid
van dit moment van dit gedicht en neem de stap
naar binnen
raak de witte muur en laat je raken
dan zal je werkelijk kunnen zien en voelen
dat de witte muur zelf verandert in een nieuwe weg
de witte middenweg
die alle tegenstellingen met elkaar verbindt
zonder uitgangspunt en zonder doel beweeg je
op deze weg en wordt helemaal
stil
dan zal je niet meer dwalen op zoek naar en door alsmaar door
de werkelijkheid
maar dan zal de werkelijkheid waarlijk naar jou
toe komen dichter
bij dan je ooit bij jezelf bent geweest de witte middenweg
zal je verbonden maken met alle visies
op de werkelijkheden zoals alle anderen die voor zich zien
dan zal je het uitzicht van iedereen hebben en het inzicht
van het zuivere Individu
dan zal je in de werkelijkheid zijn zoals de werkelijkheid in jou en in iedereen is
door dit witte papier
kan ik je de zwarte letters geven om woorden mee te vormen
waar je zelf betekenis aan kan geven
woorden waarmee je nieuwe zintuigen kan vormen zodat je met verschillende handen
en onzichtbare ogen
de constant veranderende werkelijkheid kan lezen en bevatten
aanvaard
de onuitsprekelijke zwarte woorden in de witte stilte van het papier en begin
weer helemaal
opnieuw richt je op
in de lichtheid van het leven
en beschrijf
de witte muur
met je schaduw met je bestaan met je hier nu zijn helemaal
open
met je eigen woorden in je eigen ogen in jezelf
de witte middenweg dan zal je zien
waarlijk zien dat leven
werkelijk eenvoudig is en helemaal vanzelf gaat beweging zonder reden en zonder doel
als een gedicht zonder zin waar je
alleen nog
zelf betekenis aan moet geven ons leven is één
universeel zinloos gedicht
en daarvan ben je zelf
de lezer en de
dichter
