”
€ 2,30
74ste jaargang • nummer 34 • donderdag 23 augustus 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De Vlaamse regering kondigde vorige maand met veel poeha een monsterakkoord aan. We hebben hier al meermaals gewezen op de zwakke inhoud van dat akkoord. Het gaat om een paternoster aan groene maatregelen die rechtstreeks uit het programma van Groen geplukt zijn. Bovendien blijkt de concrete uitvoering ervan geen lachertje te zijn. Minister van Energie en vice- minister-president Bart Tommelein (Open Vld) moest door het stof krui- pen toen bleek dat het verbod op het plaatsen van stookolieketens een federale bevoegdheid was.
Binnen de Vlaamse regering lopen sommigen op de toppen van hun tenen. Minister-president Geert Bourgeois (N-VA) reageerde op Twitter kribbig toen Wim van de Vel- den van De Tijd kritiek had op het Vlaamse akkoord. Van Van de Vel- den is bekend dat hij één van de wei- nige journalisten is die geen viscerale afkeer van de N-VA heeft. Dat zal pijn gedaan hebben aan het Brusselse Martelarenplein.
Nu, wie aan politiek doet, moet leren omgaan met kritiek. Anders zoekt men beter een andere stiel, zoals VB’er Dominiek Lootens ooit terecht zei tegen zijn socialistische collega Jef van Damme toen die tij- dens een speech de pedalen ver- loor en Lootens begon uit te schel- den. Meestal reageren politici en zeker ministers gepikeerd omdat ze weten dat ze slecht bezig zijn.
Of toch minder goed bezig zijn dan gehoopt. En dat geldt zeker voor de Vlaamse regering. Die kan niet echt een indrukwekkend palmares voor- leggen. Ja, de begroting is ongeveer in evenwicht, maar dat is vooral te danken aan de goede conjunctuur.
De Vlaamse regering noemt zich
een investeringsregering, en met 500 miljoen euro voor onderzoek en ontwikkeling, welzijn en onder- wijs klopt dat. Maar in haar laatste rapport stelt de Sociaaleconomische Raad van Vlaanderen (SERV) dat het de regering aan een visie op lange termijn ontbreekt en dat er nood is aan een ‘meer gestructureerde aan- pak van het Vlaamse investerings- beleid’.
Wat met de CD&V-ministers?
Het is ook zo dat de regering-Bour- geois bij de Vlaamse bevolking geen onuitwisbare indruk heeft nagelaten.
Dat heeft te maken met de relatief zwakke ministers in de regering. Zo zwak dat in 2019 een aantal wellicht zal worden afgeserveerd. Los van de mogelijke coalities. We gaan voor de gemakkelijkheid even ervan uit dat dezelfde partijen (N-VA, Open Vld en CD&V) ook in 2019 tot de Vlaamse regering toetreden. Dan zal er wel- licht geen plaats meer zijn voor Joke Schauvliege. Haar gestuntel rond het bosbeleid en haar aanpak van het dossier van het statiegeld tonen aan dat ze een zwakke figuur is. Ze was de voorbije jaren aangeschoten wild maar bleef op post. Dat siert haar, maar haar zwakke palmares speelt tegen haar, net als haar achtergrond binnen de CD&V. Schauvliege wordt vaak gelinkt aan de Boerenbond- stand. In een partij die steeds meer naar links opschuift, is dat geen voor- deel.
Jo Vandeurzen zou als minister van Welzijn wel op post kunnen blij- ven. Hij moet tenslotte de belangen van de christelijke zuil in de gezond- heidszorg behartigen. Ook Hilde Cre- vits lijkt voor CD&V een certitude.
Als minister van Onderwijs stond ze De kans is groot dat enkele leden van de Vlaamse regering in 2019 hun ministerpost verliezen. Niet zozeer omwille van een gewijzigde coalitie, wel omdat ze een slecht rapport hebben voorgelegd. Of omdat hun populariteit bij de kiezer getaand is. We hebben het vooral over de onzichtbare Liesbeth Homans (N-VA), keizer-koster Ben Weyts (N-VA) en brokkenpiloot Joke Schauvliege (CD&V).
op de bres om de Guimardstraat te verdedigen, één van de architecten van de nivellering van ons onder- wijs. De linkse Crevits was er op haar plaats. Het zou natuurlijk kun- nen dat ze naar de federale rege- ring of het partijvoorzitterschap verschuift. Dat is een piste die de ronde doet bij de christendemocra- ten: Kris Peeters weggepromoveerd naar het Europees Parlement, Wou- ter Beke federaal minister en Crevits partijvoorzitter. Dat wordt trouwens kwaad kersen eten met de dame uit Torhout. Terwijl het linkserige gedoe van Kris Peeters slechts een pose was, is Crevits een zuiver product van het postconciliaire links-katho- lieke Vlaanderen.
‘Zondag Bendag’
En hoe zit het met de N-VA-minis- ters? Liesbeth Homans is in geen vel- den of wegen meer te bekennen.
Zij kreeg met onder andere Binnen- lands Bestuur een superdeparte- ment, maar maakte niet veel klaar.
Als ze in 2019 nog minister is, dan is het enkel en alleen omwille van haar oude vriendschap met De Wever. Philippe Muyters periode in de Vlaamse regering is wel defini- tief voorbij. Hij was op Werk wellicht nog minder zichtbaar dan Homans.
Vlaams minister van Werk betekent vooral het besturen van de VDAB.
Bij de Vlaamse arbeidsbemiddelings- dienst gebeurt niet veel nu topman Fons Leroy aan het uitbollen is rich- ting pensioen.
Wie we wel vaak zien, is Ben Weyts. ‘Zondag Bendag’ wordt wel eens gezegd als de man uit het Pajot- tenland het journaal haalt met één of ander voorstel rond veiligheid op de wegen, of dierenbescherming. Ben Weyts krijgt goede punten omdat hij niet bij de pakken bleef zitten, maar hij heeft zich de voorbije jaren te veel geprofileerd als regelneef. En keizer- kosters, daar hebben de Vlamingen een hekel aan. Sommige maatrege- len, zoals het verbod op kweken van
‘foie gras’-eenden, zijn absurd. Men
“Het is een illusie te denken dat de faciliteiten kunnen afgeschaft worden”
Graag stellen we u Walter Vansteenkiste voor, burgemeester van de Vlaamse facili- teitengemeente Wemmel, ten noorden van
Brussel. Walter werd verkozen op de lijst
‘Wemmel’, de eenheidslijst van de Vlaamse partijen in 2012. Zelf behoort hij tot geen enkele partij, maar niettemin werd hij lijst- trekker. Zijn ploeg behaalde 41 procent van de stemmen en 12 zetels op 25. Verrassend genoeg slaagde hij erin een deel van de Franstaligen in zijn kamp te krijgen en de sjerp te veroveren.
Vlaamse ministers op de wip in 2019
Lees het volledige interview met Walter Vansteenkiste op bladzijde 11
zal die producten gewoon uit Frank- rijk importeren. Vraag is of die regel- neverij Weyts geen stemmen zal kos- ten. Zijn resultaat op de Vlaamse lijst in Vlaams-Brabant zal worden afge- zet tegenover die van Theo Francken op de federale lijst. De winnaar is nu al bekend.
Weyts was van bij het begin van de N-VA een trouwe partijsoldaat.
Dat kan zijn redding zijn en een tic- ket verzekeren voor de volgende Vlaamse regering. Al staan een paar parlementsleden klaar om naar het Martelarenplein door te stoten. Zoals N-VA-fractieleider Mathias Diepen- daele, een West-Vlaming. En Axel Ronse. En ook vicevoorzitter Sander Loones, al wordt die meer genoemd voor een federale functie. Veel zal afhangen van de voorkeurstemmen.
Dat is een gouden regel in elke partij.
En wat doet minister-president Geert Bourgeois, ondertussen 67 jaar? In 2019 wordt hij 68. Gaat hij voort- doen tot zijn 73ste? Weinig aanne- melijk.
Open Vld’ers
kloppen aan de deur
Ook is het uitkijken naar het resul- taat van Open Vld’er Bart Tommelein.
De Oostendenaar is een allemans- vriend. Alleen, misschien is hij tegen de verkiezingen van 2019 al burge- meester van Oostende. Aan de kust heeft hij de sleutels in handen. Een coalitie tegen Vande Lanotte als het kan. In het andere geval wordt het gewoon een paarse coalitie. Met vier jaar de Keizer van Oostende als bur- gemeester, en dan twee jaar Tomme- lein? Het kan.
De viceminister-president weet ook dat andere Open Vld’ers aan de deur van de Vlaamse regering klop- pen. Nitwit Jean-Jacques de Gucht wil zijn achternaam kapitaliseren.
Idem met Mathias de Clercq, als die geen burgemeester van Gent wordt.
De Open Vld in de Vlaamse regering dreigt dan wel een zeer links zootje te worden.
Actueel 23 augustus 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Het gelijk en ongelijk van Salvini
Nergens maar dan ook nergens werd het getoond op de Vlaamse nieuwszenders: op de staatsbegrafenis voor de slacht- offers van de ingestorte snelwegbrug in Genua werd minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini van de Lega op applaus onthaald. Men moet op het videokanaal YouTube slechts Sal- vini-Genova-applaus intikken en men vindt de video’s. De poli- ticus is enorm populair omdat hij zijn mening vrij en onbe- vangen uit. Een mening die dicht bij de waarheid staat. Maar vorige week ging Salvini uit de bocht door de Europese Com- missie verantwoordelijk te stellen voor de slechte staat van de bruggen en wegen in Italië. Volgens de topman van de Lega is dat het gevolg van het jarenlange besparingsbeleid dat door Europa wordt opgelegd. Hoe kan men dan nog voor een dege- lijke infrastructuur zorgen?
Maffia
Dat verhaal klopt niet. Het is in elk geval een stuk genuan- ceerder. Als Zuid-Europees land krijgt Italië al jaren miljarden- steun voor infrastructuurwerken. Als een brug uit de jaren zes- tig onderhevig aan betonrot niet hersteld of vervangen wordt, dan is dat in eerste instantie de verantwoordelijkheid van de
nationale regering, niet van Europa. De Italiaanse regeringen hebben zelf boter op het hoofd. Al dient te worden gezegd dat de Lega als regeringspartij niet verantwoordelijk kan worden gesteld voor die bestuurlijke chaos. Evenmin voor het feit dat miljarden overheidsgeld voor infrastructuurwerken worden afgeroomd om de maffia te financieren. Het is een publiek geheim dat allerlei overheidsopdrachten de voorbije decen- nia werden toegekend aan nepfirma’s van de maffia. Waarbij de beste bedrijven de contracten voor de bouw van een weg of een brug niet krijgen, en vervolgens Italië als investerings- land links laten liggen. De maffia zuigt geld weg uit de econo- mie. Volgens sommige studies 6 procent van het bbp. Dat ver- klaart waarom het derde land van de eurozone nu al jaren ter plaatse blijft trappelen, met een stilgevallen productiviteit en een stagnerende welvaart van de bevolking.
De situatie in Italië is maar voor een deel het gevolg van het nationale beleid. Ook Europa heeft boter op het hoofd. Meer bepaald door het ambigue begrotingsbeleid dat de Europese Commissie al jaren voert. Het was in het verleden zeer streng voor de Zuid-Europese landen, terecht, maar Duitsland en Frankrijk mochten twintig jaar geleden de begrotingsregels lus-
tig aan de laars lappen. Bovendien werd ten aanzien van lan- den als Italië tegelijk warm en koud geblazen. En daarom is de verontwaardiging van Matteo Salvini terecht en juist.
Staatsschuld
De Europese architecten van de muntunie vertrokken bij het Verdrag van Maastricht uit 1991, dat de Europese Munt- unie moest invoeren, van het principe dat een land wel dege- lijk een begrotingstekort mocht hebben van 3 procent als daar- tegenover 3 procent overheidsinvesteringen – onder meer in het wegennet - stonden. Een tekort voor lopende uitgaven zoals pensioenen zou echter niet aanvaard worden. Veel lan- den volgden die regel niet, maar werden daar niet voor bestraft.
Na de financiële crisis van 2008 en de Grote Recessie van 2009 wou de Europese Commissie dat plots wel doen. Pro- bleem was dat veel regeringen toen de boodschap kregen te moeten besparen terwijl ze eigenlijk extra wilden uitgeven en investeren om ervoor te zorgden dat de Grote Depressie geen Grote Recessie werd.
Vanuit Brussel kwamen tegenstrijdige boodschappen.
Bovendien werd de ene overheid op het matje geroepen omdat die bepaalde investeringen buiten de begroting hield – om de rekeningen op te smukken -, terwijl een andere regering dat wel mocht doen. Landen als Italië met een hoge staatsschuld (130 procent van het bbp tegenover 100 procent voor België) wisten niet meer waar ze het hadden. In die zin heeft Salvini met zijn kritiek op Europa wel gelijk. Angélique VAnderstrAeten Het drama van de ingestorte brug in Genua is het gevolg van een te streng EU-begrotingsbeleid dat investerin-
gen in belangrijke infrastructuurwerken onmogelijk maakt, stelde de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Salvini. Klopt niet, want Italië krijgt als Zuid-Europees land al jaren miljardensteun voor zo’n investeringen. Ander- zijds, het Europese toezicht op de nationale begrotingen heeft de voorbije jaren tot absurde situaties geleid. En daarin heeft Salvini wel gelijk.
Objectieve media? Het blijft een streven…
In Vlaanderen en Nederland kennen we dit verschijnsel maar al te goed: als het over atoomenergie, beleid rond duurzame energie en milieubescherming gaat, komt voor de media automatisch de groene partij in beeld. Haar vertegenwoordigers krijgen dan uitgebreid tijd en ruimte om hun mening te ventileren. Want Groen wordt nu eenmaal als ecologische partij een bijzonder hoge competentie toegemeten als het over ecolo- gische thema’s gaat.
Maar terwijl West-Europa – al gedu- rende jaren – geconfronteerd wordt met een asieltsunami, moet men vaststellen dat in nieuwsberichten op radio, televisie en in de
‘mainstream’ kranten weinig of geen partijen aan bod komen die zich op het migratiethema hebben gefocust.
Ook in Duitsland, dat hierin weinig verschilt met Vlaanderen. Maar, de stelling werd intus- sen met veel cijfermateriaal onderbouwd. De AfD – Alternative für Deutschland, de grootste oppositiepartij – zou men kunnen beschou- wen als een verzameling experten over het migratiethema. Haar opmerkelijke electorale opmars en haar expertise zou voldoende moe- ten zijn voor een prominente plaats in de dage- lijkse nieuwsuitzendingen. Niet zo in Duitsland.
Enkele cijfers…
Men heeft de dagelijkse nieuwsuitzendin- gen van 20 uur van de ARD van 25 septem- ber 2017 tot en met 30 juni 2018 met elkaar vergeleken. En die tien maanden geven een eenduidig beeld: de oppositiepartij die de meeste zendtijd kreeg, was … Die Grünen!
De Tagesschau-correspondente Claudia Roth en haar collega’s hielden 154 keer een micro- foon onder de neus van een of andere groene politicus of politica. Verwonderlijk? Ja, want de groene fractie is de kleinste politieke fractie in het Duitse parlement.
Dat het bij de ARD in haar nieuwsuitzen- dingen vooral om subjectieve politieke voor- keuren gaat, blijkt ook uit het feit dat de exu- berante persaandacht voor de groene fractie gevolgd wordt door een tweede plaats voor de (zeer linkse) partij Die Linke. De partij mocht in de 297 onderzochte nieuwsuitzendingen liefst 102 maal optreden.
Op plaats drie komt de liberale FDP, die nochtans de tweede oppositiepartij is. De libe- ralen mochten 90 keer hun mening kwijt. De AfD, die dus de grootste coalitiepartij in de Bondsdag is, mocht slechts 88 keer aan bod komen – wat nog altijd beter is dan de positie van het Vlaams Belang in de Belgische media, hoor ik u denken!
Duits publiek
Het Duitse publiek is op dat vlak minder ver- gevingsgezind dan het Vlaamse, zo blijkt. De AfD-fractievoorzitter in Hamburg, Alexander Wolf, had het bijvoorbeeld over een “schan- dalig en onaanvaardbaar fenomeen”. Maar bij het publiek groeit de ontevredenheid, omdat de nationale en andere televisiezenders geld
krijgen om hun opdracht, het politieke gebeu- ren in Duitsland op een ‘faire manier’ weer te geven, na te komen. Maar dat gebeurt dus dui- delijk niet. Want als bij een centrumlinkse rege- ring overwegend linkse politici, en groene poli- tici als oppositie, aan het woord komen, lijkt
‘men’ de opdracht niet al te ernstig te nemen.
Die linkse vlieger lijkt steeds minder op te gaan.
Merkwaardig toch: tot net voor de massale intrede van de AfD in het parlement bestond de regel dat de grootste oppositiepartij het recht had commentaar te leveren bij het poli- tieke gebeuren.
Nu AfD in het parlement zit en er de groot- ste oppositiepartij is geworden, wordt de regel gewoonweg niet meer toegepast. Het kan toch niet, leest men her en der, dat “goedbetaalde journalisten, die ogenschijnlijk een voorkeur hebben voor de Grünen en voor Die Linke, het opiniebeeld van de oppositie op deze manier verengen en vervalsen”. En dat met het geld van de belastingbetaler.
Niet alleen ARD
Niet alleen de dagelijkse nieuwsuitzendin- gen van de ARD zijn in dat bedje ziek, de poli- tieke talkshows van ARD, ZDF en NDR ver- tonen hetzelfde vertekende beeld. Ook daar zoekt men meestal tevergeefs naar een ver- tegenwoordiger van de AfD. Over de interne meningsverschillen binnen de Union (CDU/
CSU) over de vluchtelingenproblematiek – toch hét kernthema van AfD! – mochten groene politici in 3 van de 4 uitzendingen hun ei komen leggen, en ook eenmaal de liberalen.
AfD: geen enkele keer. De argumentatie van de ARD: AfD heeft in dit thema “niets wezen- lijks bij te dragen”.
Bij NDR hetzelfde beeld. Daar is de verhou- ding tussen de interventies van de Grünen en AfD in de maand mei gemeten. De verhouding bedraagt 21 tegen 10.
Objectiviteit blijft ook in Duitsland een nobel streven. Maar de pers zal er zelf dringend werk van moeten maken. De geloofwaardigheid van de vierde macht is gekelderd, en meer en meer mensen richten zich op de sociale media. De
‘mainstream’ kranten en weekbladen verlie- zen steeds meer lezers: Die Welt in het tweede kwartaal van 2018 ten opzichte van het tweede kwartaal van 2017 min 4 procent, Berliner Zei- tung min 6 procent, Der Spiegel min 8 pro- cent en Stern min 11,5 procent. Ook Bild ver- loor nogal wat lezers, maar ‘zou’ zich aan het herpakken zijn…
PietVAn nieuwVliet
Leiderschap bij socialisten en gnoes
Bij de meeste kuddedieren is er een duidelijke leider, een alfadier, zoals de biologen het noemen. Alleen bij de gnoes niet. Op een webstek over exotische reizen lazen we: “Behalve de relatie tussen moeder en jong, heeft een gnoe geen familiebanden. Een kudde kent ook geen hiërarchie of sociale structuren, maar is een willekeurig bij elkaar levende groep indivi- duen. De kudde heeft geen behoefte aan een leider. Mocht een leeuw of krokodil een domi- nant beest te pakken krijgen, dan zal de rest dat nauwelijks opmerken.” Waarom dachten we bij het lezen van die tekst onmiddellijk aan de leiderloze kudde Vlaamse socialisten? Akkoord, John Crombez is nog steeds voorzitter van de sp.a. De oppergnoe. Theoretisch toch. Hij heeft zeker veel geleden in die functie, maar hij heeft nooit echt geleid. Zou Crombez het woord ‘lei- derschap’ wel kunnen schrijven zonder een spellingscorrector te gebruiken? Zou hij na noeste studie – met tijd en boterhammen, zoals het oude Vlaamse spreekwoord zegt – misschien ooit enig inzicht krijgen in de inhoud van het begrip ‘leiderschap’?
Hij zal tussen de vervalste e-mailtjes door toch ooit wel eens een paar echte leiders op tv gezien hebben, bijvoorbeeld in Hongarije, Oostenrijk en de Verenigde Staten, of in oude documentaires over Reagan, Thatcher, of De Gaulle, al waren dat natuurlijk geen socialisten.
Klaarblijkelijk gelooft hij zelf niet erg in zijn leiderscapaciteiten in een crisistoestand, want in een vraaggesprek met De Morgen legde hij een opmerkelijke verklaring af: “Als het slecht zou gaan in de steden, dan stopt het voor mij.” In De Tijd lazen we daarover een hoopgevend commentaartje: “Als Crombez na de gemeenteraadsverkiezingen al opstapt, zou de sp.a ont- hoofd naar de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van mei volgend jaar gaan.” Heer- lijk, toch? We zouden er bijna van gaan likkebaarden, zoals een leeuw die een malse gnoe in het oog krijgt. Zou iemand in de socialistische kudde zijn verdwijning betreuren? Zou iemand zelfs opmerken dat hij verdwenen was, zoals bij de gnoes? En als ze het toch opmerken, wat zal dan hun reactie zijn? Wanhoop? Massale manifestaties om zijn terugkeer af te smeken, zoals na het ontslag van Nasser in 1967? Of een diepe zucht van verlichting? Een balsem op de wonde van de socialistische nederlaag?
BELG WIL FRANSEN VERMOORDEN
Het Nieuwsblad pakte uit met een schokkende titel: “Belg roept plots: ‘We gaan jullie allemaal vermoorden!’.” Hij stond in een lange rij passagiers die op de luchthaven van Hyères, nabij Tou- lon, aanschoven om op een vliegtuig naar Antwerpen te stappen. Die ‘Belg’ werd prompt gear- resteerd. Een geval van zonneslag? Een trauma door de lange wachttijden op de luchthavens?
Het werd pas helemaal duidelijk toen bleek dat die Belg eigenlijk had geroepen: ‘Wij gaan jul- lie allemaal vermoorden, jullie Fransen! Allahu Akbar!” Om dat te ontdekken, moest men wel heel het artikel lezen. Hoopten ze bij Het Nieuwsblad misschien dat het midden in de tekst min- der zou opvallen? De man bleek geen wapens of explosieven bij zich te hebben. Daardoor bleef zijn aanval van ‘furor islamiticus’ zonder ernstige gevolgen. Al goed dat dat “Allahu Akbar!” toch werd vermeld, anders had men nog kunnen denken dat die ‘Belg’ onder invloed van “De Leeuw van Vlaanderen” van Conscience een bloedige haat tegen de Fransen en de leliaards had ont- wikkeld. En het zou weer onze schuld zijn geweest.
Actueel
23 augustus 2018 3
Hopend op de oogst…
Vlaamse vrienden,
Zondag trekken jullie weer vanuit alle hoe- ken van Vlaanderen naar Steenstrate om op een grasvlakte van de oude frontstreek bij het monument van de gesneuvelde gebroe- ders Van Raemdonck een jarenlange traditie voort te zetten. Die traditie bestaat erin een
‘stand van zaken’ op te maken aangaande Vlaanderens positie in België en de wereld, en te zien wat er nog te doen en te gebeu- ren staat. Maar zoals het er vandaag de dag naar uitziet, blijft het perspectief somber en is het nog steeds ‘klagen en bedelen bij de poort’…
Ook al hebben wij een eigen Vlaamse regering en tal van instellingen, en zijn er al heel wat bevoegdheden overgeheveld naar Vlaanderen, toch blijft het een onvolledig verhaal, een onvoltooide symfonie. België – en ook het Europa van de eurocraten - blijft als een bemoeizuchtige schoonmoeder niet alleen meekijken over onze schouders, ook onze hand wordt vastgehouden. Onze bewegingsvrijheid blijft beperkt. De Belgi- sche staatshervormingen geven ons nog lang niet de zelfstandigheid die we nodig hebben om ons daadwerkelijk te ontplooien als een democratische en vrije natie die zich- zelf bestuurt zoals wij, Vlamingen, het zelf willen. De boodschap van de Fronters en de Activisten, van Vlaamsgezinden allerhande, blijft dan ook nog altijd brandend actueel.
Het is onmiskenbaar dat de commu- nautaire stilte en leegte alleen maar Bel- gië versterken en dat de miljardentransfers ongehinderd van Vlaanderen naar Wallo- nië blijven vloeien. In Brussel blijft men een loopje nemen met de taalwetgeving en de toestand in de Vlaamse Rand- en faciliteiten- gemeenten blijft troosteloos negatief voor Vlaanderen. De roep naar Vlaamse onaf- hankelijkheid of zelfs nog maar confedera- lisme is minder luid geworden en zelfs de culturele elites dwepen met tricolore archa- ismen en een niet-verkozen staatshoofd. Zij kiezen voor een oikofobe ‘weg met ons’-men- taliteit om toch maar politiek correct te zijn en de heersende kaste niet voor de borst te stoten, teneinde hun subsidiëring veilig te stellen. Waar is de tijd dat de culturele spits van Vlaanderen onbeschroomd Vlaams was
en zelfs een vleugje revolutionair elan uit- straalde?!
De strijd voor échte en complexloze Vlaamse onafhankelijkheid moet dus aan- gewakkerd en onverminderd verder gevoerd worden. Niet tegen iets of iemand, maar wel voor onszelf om nadien met open vizier en met uitgestoken hand te kunnen samenwer- ken met onze buren van dichtbij en veraf.
Natuurlijk vormen politieke partijen vaak de voorhoede van politieke dromen en na te streven idealen. En vaak verschillen zij qua strategieën of inzichten. Men kan dan twee dingen doen: elkaar de kop inslaan, of pro- beren – in eenheid en verscheidenheid - de krachten te bundelen om te doen wat moet gedaan worden.
Ik weet het, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar ‘heilige’ plekken aan de IJzer, waar Vlaams bloed van alle gezindten heeft gevloeid, moeten oorden van bezin- ning en ‘godsvrede’ zijn. Als daar de nood- zakelijke wil om samen Vlaanderen beter en zelfstandiger te maken, ontbreekt, dan zal het nergens meer zijn.
De boodschap van de organisatoren is duidelijk: “Volk, word staat. In de felle gebie- dende wijs. Omdat het niet anders meer kan.” Ik ben van mening dat alle pogingen om iets met België voor Vlaanderen te doen, inderdaad op niets zijn uitgelopen. De goede wil is er nooit geweest, en als puntje bij paal- tje kwam, dan trokken zelfs de meest gema- tigde Franstaligen hun staart in om uitein- delijk zichzelf te beschermen in de Belgische buffer. Grendels en grondwettelijke hinder- nissen, dubbele en bijzondere meerderhe- den, pariteit en belangenconflicten waren en zijn nog steeds hun bescherming tegen de wil van een logische democratische meer- derheid. Houd dus de vinger aan de Vlaamse pols in Steenstrate. En zing met overtuiging en goede wil het ‘Gebed voor het Vaderland’.
Bundel alle goede krachten - van welke obe- diëntie ook - tegen onze échte vijanden: zij die alles in het werk stellen om te verhin- deren dat Vlaanderen zijn eigen weg gaat.
Ik hoop dat gij met velen zijt, en dat vooral nieuwe generaties de fakkel mee overne- men. Want er is nog veel te doen. Tot zondag!
Briefje aan de IJzerwakers
In Kruibeke-Temse is de politie (in overleg met de burgemeester) gestopt met het ‘actief’
zoeken naar transmigranten die langs de E17 stiekem in vrachtwagens proberen te kruipen.
Korpschef Wim Pieteraerens windt er geen doekjes om: “De Dienst Vreemdelingenza- ken laat ze bijna allemaal (bijna 100 procent) onmiddellijk vrij… met een briefje waarop staat dat ze het land moeten verlaten, maar de dag nadien staan ze opnieuw voor onze neus.”
Enkel nog uitrukken voor transmigran- ten als burgers incidenten melden, dat is de nieuwe richtlijn van Pieteraerens. Gemiddeld vijf tot twintig transmigranten werden in de cellen vastgehouden, met alle overlast vandien (bewaken, ondervragen, identificatie, eten en drinken, sanitaire voorzieningen, enz.), in die mate dat het basispolitiewerk (bv. snel uitruk- ken bij inbraak) in het gedrang kwam. “Op dit moment is het dweilen met de kraan open”, zegt ook de burgemeester van Kruibeke, Jos Stassen (Groen).
N-VA
Bij de N-VA zijn ten minste drie ministers bij het debat betrokken. Vaak een verhaal van wil- len, maar niet kunnen.
Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) snapt de frustraties, maar wijst erop dat bij veel controles smokkelbendes simpelweg voor andere routes kiezen. Naar een andere politiezone, nemen we aan. Volgens De Morgen zegt Jan Jambon ook dat er “niet genoeg” trans- migranten zijn om een administratief afhande- lingscentrum op te richten om de politie te ont- lasten. En daarbij komt nog dat een groot deel van de betrokkenen niet repatrieerbaar is, en in dat geval mogen ze ook niet worden opge- sloten. Bijkomende aanwervingen bij de politie dan maar? “Het is moeilijk om voldoende kan- didaten te vinden.”
Ook Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) heeft met het probleem te maken. Hij is bevoegd voor de (veiligheids) infrastructuur (hekken, camera’s…) rond de autostradeparkings. Zijn er voldoende en zijn ze efficiënt? Het Agentschap Wegen en Verkeer zou onderzoeken wat nog meer kan gebeuren.
Ten slotte is er ook nog de rol van staats- secretaris Theo Francken, maar daarover ver- der meer.
Vlaams Belang
Vlaams Belang eist, veel meer dan N-VA, “een echte verschuiving op vlak van immigratie”. Zo stelt toch Tom van Grieken. Dat lijkt een breed perspectief te zijn, maar ook Van Grieken fixeert zich in deze op illegalen.
Vlaams Belang neemt vooral staatssecreta- ris Francken in het vizier. “Er is absoluut geen sprake van een kordater terugkeerbeleid. De cijfers spreken hem tegen. Van de 45.601 uit- wijzingsbevelen die in 2017 werden afgele- verd, werden er amper 8.536 uitgevoerd, goed voor zegge en schrijve 18,7 procent. In 2018 is de situatie er duidelijk niet op verbeterd”, aldus Barbara Pas. Van haar weten we dat ze de problematiek graag objectiveert, met cijfers waar het kan. Dat is bevorderlijk voor een goed
debat, maar er is één probleem: de radio- en tv- zenders en de kranten hebben geen interesse voor het VB-verhaal.
Wellicht heeft Van Grieken gelijk: “Deze rege- ring doet niet wat de burgers willen. Of eerder:
ze doet een beetje alsof. Terwijl de zwijgende meerderheid volgens diverse bevragingen géén massamigratie wil…”
Franken en Bogaert
Er was het voorbije weekend nog een tweede blikvanger in het migratiedebat. Alle kranten meldden dat ook CD&V’er Hendrik Bogaert (Torhout) de situatie met transmigran- ten problematisch vindt. Vooral dan in ‘zijn’
West-Vlaanderen.
Bogaert stelde voor om transmigranten die geen asiel willen aanvragen op te sluiten, om hen vervolgens terug te sturen. Francken wil de opvangcapaciteit uitbreiden naar 700 plaatsen, maar Bogaert gaat meteen voor 1.000 plaatsen.
Op Twitter reageerde Francken meteen.
“Terugsturen, dat kan niet als de landen van herkomst ze niet opnieuw willen opnemen…”, klonk het zakelijk. Of pittiger: “Als ik dat doe, naar Soedan, bijvoorbeeld, dan stuurt uw voor- zitter aan op mijn ontslag.”
Ook dat wordt wellicht een kort zomerin- cident. Francken hangt aan de ketting van de regering, die in het masterplan pas tegen 2021 zo’n 1.150 plaatsen zegt te zullen creëren.
En Bogaert? Die mag dan zeggen dat zijn voorzitter Wouter Beke zich nog nooit heeft uitgesproken tegen voldoende capaciteit voor de gesloten centra, zowel CD&V als Open Vld gaven aan bij de afspraken te willen blijven.
“Hendrik drukt niet altijd het partijstandpunt uit, zo kennen we hem”, reageerde zijn CD&V- collega Els van Hoof scherp op Radio 1. De par- tijwoordvoerder van CD&V beklemtoonde dat de nadruk van de partij op de vrijwillige terug- keer ligt.
Verkiezingen
Kruibeke en Jabbeke, tweemaal zomer- nieuws van voorbijgaande aard? Of toch niet?
“De boodschap dat er overlast is en dat de politie het niet meer bijhoudt weerklinkt”, aldus Barbara Debusschere in De Morgen. Het ziet ernaar uit dat (trans)migratie een verkiezings- thema wordt bij de gemeenteraadsverkiezin- gen van oktober en de algemene federale en Vlaamse verkiezingen van 2019.
Is de aandacht voor de transmigranten (nadrukkelijk in beeld met het Maximiliaan- park, of op onze wegen en grote parkings en in onze dorpen) geen al te strakke focus op een detail van de migratieproblematiek? Uiteinde- lijk gaat het hier afgerond om hooguit enkele honderden mensen, die bovendien willen door- reizen naar een ander land.
Op maatschappelijk vlak zijn de andere vor- men van migratie (volgmigratie, gezinshereni- ging, asielzoekers, legale en illegale, tijdelijke en definitieve instroom van nieuwkomers) veel ingrijpender. Dan spreken we over vele tiendui- zenden mensen per jaar.
Dat is een ander verhaal, niet zozeer over overlast, maar over het draagvlak dat een samenleving daarvoor heeft of wil hebben. Hier belanden we snel bij het financiële plaatje van druk op de hele sociale zekerheid, kinderbijsla- gen en pensioenen, werkloosheid, leeflonen, onderwijs, huisvesting, enz.
Valt dit te beheersen? Dat debat wordt te veel gevoerd in een sfeer van polemiek en overdrij- vingen. Het politiek correcte zwijgen, negeren of ontkennen van die maatschappelijke kost bepaalt het beeld in de ‘mainstream-media’.
De krachten die dat sturen maken een opval- lende vergissing: de burger is geen idioot, en zijn stemgedrag, van Kruibeke tot zowat heel Europa, zorgt voor verschuivingen in de poli- tieke krachtsverhoudingen.
Welke partij meer op die ‘zwijgende meer- derheid’ zal kunnen rekenen, zullen we al zien
in oktober. AnjA Pieters
Transmigranten, slechts één aspect van een ruimere migratiepolitiek
Van Kruibeke tot Jabbeke:
dweilen met de kraan open
Nog acht weken slapen en we kunnen uitvlooien of ook het migratiedebat de stem van de Vlaming bepaalt. Het gaat ‘maar’ om gemeenteraadsverkiezingen, maar het komt in onze media – ook die van links – dagelijks aan bod. Het voorbije weekend ging het vooral over de transmigranten. Een algemeen debat over migratie zou interessan- ter zijn. Dat is pas dweilen met de kraan open.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Mini-Mao Peter Mertens
van de PVDA wil met de
strijdbijl in de hand de
N-VA uit het stadhuis van
Antwerpen verjagen.
Dossier 23 augustus 2018
4
Arte en niet de VRT
De producenten hadden er geld tegenaan gegooid. De beste Chinese wetenschapshis- torici alsook een paar westerse coryfeeën kregen het woord. Wat het meest opviel, waren de mooie historische reconstructies met Chinese en westerse acteurs. De voer- taal in die scènes was het Mandarijn, ook voor de westerlingen. Bij de tweede docu- mentaire ging ik even wat rechter zitten, want de held van dat programma was Ferdinand Verbiest, “a Flemish Jesuit” zoals hij correct genoemd werd.
Dat was vloeken, want dit was het soort documentaire dat ik een generatie gele- den (o.a. over de Vlaamse jezuïet Pieter- Jan de Smet) zelf bij de VRT produceerde.
Toen kwam cultuurbarbaar en zwansbaron De Graeve aan de top, en die oordeelde dat Vlaanderen geen historische programma’s nodig had over Karel V, Pieter van Gent, de Boerenkrijg, enzovoort, en hij schrapte de voorstellen van de programmamakers. Het geld van de Vlaamse belastingbetaler wordt sindsdien besteed aan het VRT-reisbureau dat de B(anale)V(laming) een extra vakantie bezorgt, en aan de fantasten die leugenach- tige pulp als het journaal en sciencefiction als Terzake produceren.
Ricci en Schall
Verbiest is de derde belangrijke naam van een jezuïetendynastie die gedurende hon- derden jaren probeerde het Rijk van het Mid- den te bekeren.
Haar belangrijkste wapen was westerse wetenschap, die op sommige punten supe- rieur was aan de Chinese en die dus ook de meerwaarde van het katholicisme bewees.
Verbiests eerste voorganger was de Italiaan Matteo Ricci. Dankzij een uitstekende kennis van de Chinese talen en veel bravoure ver- bleef hij lang in China, tot hij na twintig jaar eindelijk in Peking mocht wonen.
Ricci wist hoeveel belang de Chinezen hechtten aan een correcte kalender, aan de juiste handeling op het juiste moment.
De keizer had immers een mandaat van de hemel en een gebed voor een goede oogst op een verkeerd moment kon een misoogst veroorzaken. Vooral de correcte voorspelling van eclipsen van zon en maan was politiek belangrijk, want bij een onverwacht hemel- verschijnsel wachtte de heersende dynastie niet veel goeds.
Astronomie was daarom een staatszaak en astronomen waren ambtenaren die voortdu- rend de hemel afspeurden en nota’s namen.
Ricci schonk de keizer een goed werkende westerse klok, maar hij was een wiskundige en geen astronoom en vroeg hulp aan Rome.
Hij was jezuïet genoeg om te begrijpen dat bekeringen een werk van lange adem waren en aanpassingen eisten: kostuums dragen zoals de Chinese intellectuele elite, respect voor het confucianisme en de voorouderver- ering hebben, en Chinese gewoonten niet afdoen als afgoderij.
Ricci stierf vooraleer de Keulse jezuïet en astronoom Adam Schall von Bell verscheen.
Die won een competitie met de officiële astronomiedienst en kreeg tot ontsteltenis van veel bureaucraten de leiding. Hij was nog niet lang in dienst toen China veroverd werd door de Mantsjoes, een krijgersvolk ten noordoosten van China (nu een onderdeel van de Republiek) dat de Mingdynastie liqui- deerde.
De Mantsjoes verplichtten alle Chinese mannen hun haar in een staart te dragen zodat iedereen het verschil zag tussen de heersers en hun onderdanen (al bleven de meeste generaals en ministers Han-Chine- zen). Schall mocht zijn bureau blijven lei- den, maar werd nog meer gehaat. Hij was nu een buitenlander in opdracht van een bui- tenlandse dynastie (die het tot 1911 volhield) en hij nam graag christelijke intellectuelen in dienst.
Hij vroeg assistentie en in 1660 kwam de in 1623 in Pittem geboren Ferdinand Ver- biest, een jezuïet die wetenschappelijk nog een trapje hoger stond dan Schall. Inmid- dels voerde een Chinese mohammedaan
al jaren een campagne met pamfletten en schotschriften tegen Schall, die hij beschul- digde de goede Chinese wetenschap te ver- vangen door westerse nonsens (onjuist) om zieltjes voor het gehate christendom te win- nen (wel juist).
Van gevangene tot mandarijn
Bij een paleisrevolutie na het overlijden van de jonge Mantsjoekeizer die op Schall steunde, viel de bijl zelfs letterlijk. De jezuïe- ten die in verscheidene Chinese steden mis- sies hadden, moesten vertrekken en mochten nog alleen in Canton en Macau verblijven. In Peking liep de situatie helemaal uit de hand.
De missionarissen in de hoofdstad werden gearresteerd en mishandeld. Gedurende een jaar voerde de nieuwe Chinese overheid een proces tegen hen.
Schall was zo ziek dat uit de procesnotulen blijkt dat vooral Verbiest het woord voerde.
Het vonnis was keihard: de dood door wur- ging, later omgezet door levend in stukken gehakt worden. Een meteoor die onverwacht insloeg, leidde tot uitstel van executie. De Peking-jezuïeten werden naar hun missie gevoerd waar ze jarenlang geen voet moch- ten buitenzetten. Vijf christelijke ambtenaren eindigden wel op het schavot.
De mohammedaanse Chinees kreeg nu de leiding van het observatorium en de astro- nomische dienst, en hij veegde de kalender die Schall geïntroduceerd had van tafel. Alles veranderde nog maar eens met een nieuwe en jonge keizer. Die vertrouwde die moham- medaan niet, herinnerde zich Verbiest en zijn collega’s en liet de nieuwe Chinese kalen- der controleren, want de Chinese elite keek ernaar uit omdat de kalender op minstens een miljoen exemplaren werd gedrukt en nageleefd.
Verbiest zei dat het ontwerp vol fouten zat.
De Mantsjoe stond weer een competitie toe tussen de Vlaming en de Chinees.
Verbiest won, want de westerse kennis was geavanceerder. De Vlaamse jezuïet kon een beroep doen op de recente introductie in Europa van logaritmen die een correcte bere- kening van enorme hoeveelheden informatie vergemakkelijkten.
Verbiest kreeg op zijn beurt de leiding van de dienst. Zijn voorganger werd ter dood veroordeeld, maar mocht zijn leven in bal- lingschap beëindigen. Verbiest bouwde een instrumentarium uit voor het observatorium in Peking waar zijn instrumenten nog altijd te bekijken zijn. Verbiest werd de leraar meet- kunde van de keizer, en hij ontwierp zelfs kanonnen in dienst van de heerser.
Hij tekende ook een wereldkaart; uiteraard met China in het midden en het was de eer- ste kaart die de Chinezen toonde dat er een Amerikaans continent was. In tegenstelling tot Schall kreeg Verbiest wel een hoge rang in de administratie, maar ook hij merkte dat het niet makkelijk was het christendom ingang te laten vinden.
Hij stierf in 1688 en was de enige wester- ling in de Chinese geschiedenis die ooit een postume Chinese naam kreeg, een gebruik waarbij vooral leden van de keizerlijke fami- lie na hun dood nog alleen met die naam aan- geduid worden. De Vlaming Verbiest werd opgevolgd door de Namenaar Antoine Tho- mas.
Die kreeg van de keizer de toestemming dat christelijke missionarissen overal in het land mochten preken. Toen verscheen in China een vertegenwoordiger van het Vati- caan die onmiddellijk eiste dat de jezuïeten- tolerantie tegenover Chinese godsdienstige tradities verdween.
Chinezen konden alleen maar christenen worden als ze al hun oude rites afzwoeren.
Tweehonderd jaar prediking hadden onge- veer 200.000 bekeringen opgeleverd, maar met die roomse scherpslijperij verdween de kans definitief om het christendom op grote schaal te verspreiden.
Jan neckers
Ferdinand Verbiest
Een paar weken geleden werden op Arte twee historische documentaires getoond over China en het belang dat Chinezen indertijd hechtten, en vandaag nog altijd hech- ten, aan een correcte tijdsbepaling.
Europese kampioenschappen en binnenlandse politiek
Van 4 tot 12 augustus hadden in Glasgow en Berlijn Europese kampioenshappen plaats, waarbij België 19 medailles behaalde; 14 van die 19 medailles werden behaald door Vla- mingen. De commentaren varieerden van euforisch tot sterk relativerend: Nederland bij- voorbeeld behaalde 43 medailles.
Topsport heeft een plaats in het sportland- schap maar het sportbeleid moet niet afge- rekend worden op het aantal medailles bij internationale competities, wel op de sportpar- ticipatie van de staatsburgers. Uit vele studies blijkt trouwens dat succesvolle topsporters slechts een tijdelijke invloed hebben op een stijgend aantal beoefenaars van een bepaalde sport. De geldelijke verdienste blijft belang- rijk bij de keuze van een sporttak. Voetballers in 2de provinciale die per wedstrijd 400 euro en spelers uit 1e amateurvoetbal die maande- lijks 2.500 euro ontvangen, bepalen de grote voorkeur voor voetbal. Topturn(st)ers trainen 30 uur per week en krijgen daar nauwelijks een vergoeding voor.
Topsport
Zoals theater- en filmmakers, muzikanten en literatoren gesteund worden in hun stre- ven naar een hoog niveau, zo besteedt Vlaan- deren jaarlijks 25.000.000 euro aan topsport.
Dan moet er ook een degelijke controle zijn op het gebruik van overheidsgeld door de fede- ratie. Daarom heeft bijvoorbeeld de Vlaamse Atletiekliga (VAL) vorig jaar van Sport Vlaande- ren (het vroegere Bloso) terecht een afkeuring gekregen voor het gevoerde beleid. Datzelfde Sport Vlaanderen kreeg vorige week echter zelf kritiek, omdat het de lat veel te hoog legt bij de ondersteuning van jonge beloftevolle atleten en te veel investeert in reeds succesvolle spor- ters. Daarnaast blijft het onbegrijpelijk dat de Vlaamse overheid de wielerprofploeg “Sport- Vlaanderen-Baloise” blijft financieren met een jaarlijkse loon- en werkingskost die geraamd wordt op 1,8 miljoen euro. Fons Leroy, soci- alist en afgevaardigd bestuurder van VDAB, heeft zijn hobby met succes laten betalen door de overheid.
Politiek
Sport recupereren voor politieke doeleinden is fout, uiteraard, behalve als het gebeurt door de politiek correcten (poco’s). Zo schreef Frank van Laeken in De Standaard van maandag 13 augustus: “Gouden Thiam, Senegalese vader, gouden Sacoor, Portugees-Indiase vader, en zilveren Bashir Abdi, Somalische vluchteling, gaven tevens een welgekomen duwtje in de rug van de multiculturele gedachte.” We zien de bonafide partijen deze geniale redenering
nog gebruiken in de verkiezingscampagnes.
VRT-Sporza-journalist David Naert schreef in zijn commentaar over deze Europese kampi- oenschappen op de overheidszender Sporza:
“Ik ben geen voorstander van de regionalise- ring en versnippering van de middelen en het dupliceren van structuren: dat staat een effi- ciënt sportbeleid helaas in de weg.” Die man is geboren in 1969 en heeft de gerealiseerde culturele autonomie, waaronder sport valt, niet meegemaakt en kent ze blijkbaar niet. Meer dan 90 procent van de Vlaamse bestuurders van sportfederaties verwelkomde in 1977 deze splitsing (met hetzelfde enthousiasme waar- mee later de splitsing van onderwijs werd ver- welkomd): gedaan met de paritaire samenstel- ling van nationale ploegen, gedaan met vooral Franstalige bestuursdelegaties naar het bui- tenland, gedaan met overheveling van Vlaams belastinggeld voor sport naar Franstalig België, enz. Eindelijk kon Vlaanderen een eigen beleid voeren zonder veel compensaties voor het zui- den. Vlaanderen was de Franstaligen meer dan tien jaar vooruit in de dopingbestrijding (bijvoorbeeld met prof. Michiel Debackere) en de kaderopleiding (Armand Lams) werd in Europa met respect nagevolgd. “Sportiva”
(damessport) en “Sport voor Allen” werden paradepaardjes van het nieuwe en Vlaamse sportbeleid. Het sportbeleid in Wallonië hinkt nu nog ver achterop inzake middelen en sport- infrastructuur. De Borlées zijn er niet geraakt door de Franstalige atletiekfederatie, maar door vader Borlée, die voor zijn zonen sponsors zocht en hen in de VS liet trainen omdat hij van de Franstalige atletiekliga geen of nauwelijks steun kreeg. En Thiam is een uniek sporttalent.
Maar, ze kon deze winter niet deelnemen aan de Europese indooratletiekkampioenschappen omdat zij zich niet kon voorbereiden … omdat er in Wallonië geen indooratletiekhal is.
Het herfederaliseren van de sport zou het einde van het jarenlang gevoerde sportbeleid in Vlaanderen worden. Onze minister van Sport zwijgt in alle talen over de onzin die David Naert op de staatszender uitkraamde: ook hier dus communautaire achteruitgang! Hij gaf wel aan Sport Vlaanderen de opdracht om, in de aanloop naar de verkiezingen, hem liefst weke- lijks in de media te brengen met een realisatie als sportminister. Penanti
“Die seuns van Bird Island”
Verhaal niet af?
Het laatste woord is nog niet gezegd inzake het vermeende pedofilieschandaal vermeld in het recent verschenen boek “Die seuns van Bird Island” (zie ‘t Pallieterke vorige week). Drie ministers uit de tijd van de Botharegering zouden erbij betrokken zijn geweest. Amper twee weken na het verschijnen van het boek werd een der auteurs, oud-politieman Mark Minnie, in het huis van een vriend dood aangetroffen. Op de plaats van het gebeuren werd een zelfmoord- brief aangetroffen. Op dit ogenblik wordt de dood van die man ernstig onderzocht. Inmid- dels verklaarde het Vryheidsfront Plus dat niemand boven de wet staat en dat men de derde (nog enige levende) minister die in dat boek beschuldigd wordt, bij de zaak moet betrekken.
J.v.a.
Actueel
23 augustus 2018 5
Oost West, Oost best
In Roemenië is er een gigantische popula- tie Romazigeuners, maar toch lijken de Roe- menen en de Hongaren er weinig last van te hebben. Daar waar Roma zich in België maar al te vaak bezighouden met het stelen en kraken van andermans eigendom, pro- beren hun Roemeense tegenhangers vaak op een eerlijke manier de kost te verdienen.
Oost-Europeanen zijn dan ook vele malen weerbaarder dan West-Europeanen. Toen ik twee maanden geleden in Gent zag hoe drie Romakinderen een studente aanvielen, riep ik streng en kordaat naar de Roma dat ze het weerloze meisje met rust moesten laten. In plaats van me te bedanken of haar belagers een les te leren, werd de studente in kwestie kwaad op mij. “Dat zijn wel maar kinderen, hé”, zei ze boos tegen me. De Roma trokken het zich niet aan, en gingen meteen op zoek naar hun volgende slachtoffer.
Op het Tusvanyos-festival, waar ik werd uitgenodigd door de Hongaarse premier, Vik- tor Orbán, werden we als West-Europeanen vaak aangeklampt. Op een rustig terrasje, vlakbij de rivier Olt, werden we getrakteerd door een groep nieuwsgierige Hongaren. Na enkele pinten brak er in de drankgelegen- heid een wedstrijd optrekken uit. Één na één probeerden S&V’ers en Hongaren zich zoveel mogelijk op te trekken aan een van de balken van het houten dak. Doe je dit in het Wes- ten, dan krijg je boze blikken en zure feminis- tes die columns schrijven in De Morgen over
Deze zomer ondernam ik voor de tweede keer een lange reis doorheen Oost-Europa.
Met intellectuele bagage die wat zwaarder woog dan bij de eerste trip die ik jaren geleden ondernam, trachtte ik de gelijkenissen en verschillen tussen Oost en West te distilleren uit elke ervaring die ik opdeed. Het besluit is simpel, we verschillen meer dan op het eerste zicht zou lijken, en wij West-Europeanen zouden vaker op leerbe- zoek moeten gaan naar het weerbare Oosten.
“toxic masculinity”, maar in Oost-Europa kre- gen we applaus. Het aanmoedigen van der- gelijk mannelijk en fysiek vertoon is in ons land bijna ondenkbaar geworden. Vlamin- gen die werken aan hun fysieke kracht of een gevechtssport beoefenen worden door de makke meute meteen weggezet als “mar- ginalen”. In Oost-Europa reserveert men der- gelijke stigma’s voor mensen die hun fysiek verwaarlozen, en het resultaat van die weer- bare “mindset” is overal zichtbaar in het straatbeeld.
Niet alles is rozengeur en maneschijn in het oostelijke deel van ons prachtige conti- nent. Hoewel de moeilijke tijden onder het communisme van Nicolae Ceausescu daar gezorgd hebben voor sterke generaties, zijn ook de negatieve gevolgen van dat systeem nog lang niet weggewerkt. Of je nu aan de toog een pintje bestelt of in het plaatse- lijke station aan het loket een treinticket probeert te bemachtigen, overal is duide- lijk hoezeer het communisme de arbeids- vreugde en werklust tot vandaag blijft aan- tasten. Het verschil met de efficiëntie en de productiviteit van West-Europa is op dat vlak nog zeer groot.
Ik spreek voor de 10-koppige Schild&
Vrienden-delegatie als ik zeg dat we deson- danks meer dan eens hebben gedacht “Oost West, Oost best”. En toch is er hoop. Uit onderzoek blijkt dat 76 procent van de Euro- peanen een Oost-Europees migratiebeleid verkiezen. Nu Italië en Oostenrijk het succes tonen van het Oost-Europese recept in West- Europa, voelen andere politici de druk verho- gen en kunnen we in de toekomst misschien wel weer zeggen “Oost West, Europa best”.
Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er stu-
dentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur.
Hij is oprichter van de identitaire jongerenbeweging Schild & Vrienden. In het nummer van 12 oktober 2017 kon u een uitgebreid interview met hem lezen in ’t Pallieterke. Dries zal elke maand een
column voor dit blad verzorgen.
Pukkelpop en racisme
Krijgt u ook een nare smaak in de mond bij de overdadige aandacht die het “racisti- sche” incident tijdens Pukkelpop oproept? Onze nationale tv-zenders stuurden onmid- dellijk cameraploegen de baan op, naar de wei van Pukkelpop en het gerechtsgebouw in Tongeren, waar het parket een onderzoek begonnen is.
De versie van de twee zwarte (Rwandese) zussen die zogezegd werden lastiggevallen, werd eenzijdig als enige waarheid gebracht.
Er is echter ook een ander verhaal.
De twee dames in kwestie wilden op de eerste rij staan bij het optreden van de zwarte artiest Kendrick Lamar en wrongen zich door het publiek. Dat viel niet bij iedereen in goede aarde en niet iedereen liet hen even gemak- kelijk door. Zelfs de security merkte de opdrin- gerigheid van de dames op en kwam even tus- senbeide.
Thuisgekomen twittert de zwarte juffrouw over “racisme”, en dat wordt opgepikt door de Franstalige pers. Een van de zussen, een
“artieste”, wordt geadviseerd door haar pr- kantoor. Op dat ogenblik heeft ze nog geen klacht ingediend bij de politie. Al is ze, zoge- zegd, geslagen en geschopt en aan de haren getrokken… En klinken er racistische liedjes (al spreekt en begrijpt dat “slachtoffer” geen woord Nederlands, ze snapt wel dat het racis- tische gezangen zijn).
In Het Laatste Nieuws lazen we deze titel:
“Unia ontvangt melding van racistische koor- zangen op Pukkelpop”. Wie het filmpje van het
incident bekijkt, ziet drie, maximum vier jon- gemannen iets zingen, eerder brallen. “Koor- zangen” in groep of groepen is het zeker niet.
Een marginaal incident wordt zo opgeblazen tot het grootste mediafeit van het weekeinde.
Er is een keerzijde aan de medaille: de zwarte juffrouw in kwestie twitterde in 2014:
“This movie makes me hate white people even more.” In andere tweets noemt ze blanke men- sen “uncultured and uneducated”.
Dat mag blijkbaar allemaal. Dat is geen racisme. Ondertussen is de heksenjacht op de “zingende” blanke jongens begonnen. Op VTM nieuws werd snel een groepje jongens getoond op de camping van Pukkelpop, die hun tent hadden gedrapeerd met een Vlaamse leeuwenvlag. Eén zonder rode klauwen, wist de VTM-nieuwslezer te melden. Dus van de radicale vleugel! Of er een verband was tus- sen die leeuwenvlag en het incident ’s avonds, dat kon niet bewezen worden. Dat is ook niet belangrijk. Zolang kan geïnsinueerd worden dat alles wat Vlaams is ook racistisch is, zijn de Franstalige en Nederlandstalige media er als de kippen bij.
Karlvan Camp
Kraainem en Linkebeek
In de Vlaamse faciliteitengemeente Kraainem is het afgelopen met de Vlaamse een- heidslijst Open. Lange tijd was VLD-Kamerlid Luk van Biesen de sterkhouder van die ploeg, maar die pakte zijn biezen en verhuisde naar Zemst. De overblijvende raadsle- den voelden zich blijkbaar niet sterk genoeg voor een nieuwe editie en keken richting Franstaligen. Daar bood zich een interessante opportuniteit aan.
In het francofone kamp is het al jaren open oorlog tussen de groep rond cdH-burgemees- ter Dorothée Cardon de Lichtbuer en die rond de fanatieke FDF’ster Véronique Caprasse, die de steun heeft van MR.
Caprasse heeft de voorbije jaren alles onder- nomen om Cardon het leven zuur te maken, zodat zij niet meer wou meewerken aan een Franstalige eenheidslijst.
Samen met Ecolo en een deel van ‘Open’
heeft cdH nu een Lijst van de Burgemeester gevormd. De enige dwingende voorwaarde was dat VLD en CD&V afstand zouden nemen van hun N-VA-collega Joost Vanfleteren, die sinds 2012 mee in de gemeenteraad zit. En op die eis gingen ze maar al te graag in. De 54-jarige jurist Vanfleteren weigert evenwel de handdoek in de ring te werpen. Hij komt op met een aparte N-VA-lijst. Hij krijgt daar- bij de steun van onze oud-medewerker Marc Platel en zijn echtgenote Ria, die mee op de gemeente- en OCMW-lijst zullen staan. Wel- licht zal Vanfleteren zijn zetel kunnen behou- den, ook al zal zijn lijst ver van volledig zijn.
Daarnaast komt de tweetalige lijst Kraainem Unie opnieuw op, die vorige keer vier zetels behaalde.
We gaan naar een ongemeen boeiende ver- kiezing in Kraainem, want de kans is reëel dat de meest radicale francofone politici van Kraai-
nem, die van MR en Défi (het vroegere FDF), in de oppositie terechtkomen.
Activ
In Linkebeek doet zich een vergelijkbare situatie voor als in Kraainem. Zoals we eerder schreven, kampt MR-burgemeester Damien Thiéry met een opmerkelijke dissidentie. Liefst dertien van zijn twintig mandatarissen uit gemeente en OCMW liepen over naar de lijst van schepen Yves Ghequière. Dat wordt dus een spannende broederstrijd. Zowel figuur- lijk als letterlijk, want de dissidente lijst krijgt de steun van Damiens oudere broer Philippe Thiéry.
De twee verkozenen van de Vlaamse een- heidslijst Prolink, oud-burgemeester Erik de Bruycker en Rik Otten, hebben onderhandeld met Ghequière voor samenwerking, maar die laatste wilde geen Vlamingen op zijn lijst. De Bruycker en Otten hebben daarop jammer genoeg besloten de handdoek in de ring te werpen. Maar er komt wel een derde, twee- talige lijst op, onder de naam Activ. Die wordt getrokken door de handelaarster Mitra de Kem- peneer en krijgt de steun van enkele leden van Prolink. Als deze lijst succes heeft, dan komt De Kempeneer misschien op de wip te zitten, pal tussen de francofone ruziemakers. Laten
we het hopen. Bl
Voedselagentschap wel erg soepel tijdens Offerfeest
Via via kregen we een nota van het Federaal Voedselagentschap (FAVV) aan de gou- verneurs van de Algemene Directie Crisiscentrum van de FOD Binnenlandse Zaken van eind juli. “Als bijlage vindt u een instructie van het FAVV betreffende het gemeenschap- pelijk transport van particuliere schapenkarkassen vanuit een slachthuis naar verdeel- plaatsen naar aanleiding van het offerfeest.”
Soepelheid
Teneinde een ordentelijk verloop van het Offerfeest na te streven, hebben een aantal provinciale overheden aan het FAVV gevraagd om tijdens de duur ervan een “zekere vorm van soepelheid” aan de dag te leggen voor het slachten van schapen in slachthuizen.
Die “soepelheid” slaat vooral op de wettelijk voorziene temperatuur van het geslachte dier bij het verlaten van het slachthuis. “De parti- culier doet zijn reguliere individuele aangifte, brengt zijn schaap naar het slachthuis en komt achteraf het betrokken karkas afhalen in het slachthuis. Hier kan tijdens het offerfeest aan- vaard worden dat dergelijke karkassen niet tot de wettelijk voorziene temperatuur van < 7°C gekoeld zijn”, lezen we in het document.
Concreet
Het FAVV laat dus toe dat tijdens het Offer- feest gezondigd wordt tegen de wettelijke regels. Het FAVV wil ook de mogelijkheid over- wegen om te voorzien dat een ‘groothandelaar’
bij een slachthuis een collectieve aangifte kan doen van meerdere schapen voor particuliere slachting in één keer. Ook dat is uitzonderlijk.
Het is opvallend dat het Voedselagentschap – onder druk? – toestaat om af te wijken van de wettelijke regels tijdens het Offerfeest. De redenering is wellicht dat geen enkele mos- lim in orde is met de wetgeving betreffende de koeling, en dat een afwijking dus ooglui- kend toegestaan wordt. Dat is een gevaarlijke evolutie.
Thierry DeBels
POST
Deze week kreeg het Palestijnse post- bedrijf zo’n 10,5 ton achtergebleven post, niet gesorteerd. Sommige brieven en pak- jes dateren van 2010. De post werd in Jor- danië tegengehouden op last van Israël, om de Palestijnen in de Gazastrook en de Wes- telijke Jordaanoever een beetje te kunnen pesten. Pas na lange onderhandelingen (sic) werd die post nu “vrijgegeven” door Israël.
Neen, het heeft niets te maken met bpost.
Al kennen ze daar ook iets van “achterge- houden” post. Een bepaald weekblad, dat we niet bij naam noemen, weet daar alles van.
Boertige Bevernaars en Doel is kop van Jut
“Kleine wonderlijke wereldstad”
‘Repetitio est mater sapientia’, de herha- ling is de moeder van de wijsheid. Vaak cor- rect, toch zijn er bepaalde vaststellingen die ondanks hun pertinentie net door herhaling gaan vervelen. Neem nu het zuivere feit dat Brussel, en dan hebben we het over de 19 gemeenten, het gewestelijk niveau laten we even buiten beschouwing, wel erg veel (poli- tieke) mandatarissen telt. Een tijdje geleden bleek uit een onderzoek van de VUB en ULB, overigens besteld door minister-president Vervoort, niet door een of andere criticaster van de Brusselse politieke microkosmos, dat het er meer had dan Parijs en Berlijn samen.
En wat meer is: naarmate de bevolking toe- neemt, stijgt het aantal gemeenteraadsleden.
Waar het er vandaag 685 zijn, worden het er na dit jaar 693 en volgens prognoses zal in 2025 de kaap van de 700 overschreden wor- den.
Rik Torfs
Nu kan men hameren op de kop van dat politieke waterhoofd, maar aan derge- lijk populisme bezondigen we ons niet. Wil
men het overheidsapparaat ontvetten, dan kan men maar beter zijn pijlen richten op de omvang en vooral het functioneren van het ambtenarenkorps. Meer dan de budgettaire repercussies, ergeren wij ons aan de kwali- teit van het bestuur. Die is bedroevend slecht, ook daar mag men best de vergelijking maken met Parijs, Berlijn en andere (hoofd)steden.
Ondanks al die verkozenen des volks. Het was voormalig KUL-rector Rik Torfs die in een van zijn ontelbare columns een tijdje gele- den fijntjes opmerkte dat de voorbije twintig jaar zowat elke Europese hoofdstad er aan- zienlijk op is vooruitgegaan, behalve Brus- sel dan. Maar terug naar die honderden man- datarissen.
Pravda
Nu en dan wordt aan Vlaamse kant geop- perd dat dit aantal best naar omlaag kan (aan Franstalige kant leeft dit niet), maar dan volgt meteen een tegenargument. Zet men het mes erin, dan zal vooral het aandeel Neder- landstalige raadsleden in de klappen delen.
Zuiver cijfermatig kan op 11 procent van de
gemeentelijke verkozenen in Brussel het label
‘Nederlandstalig’ geplakt worden. Meer dan het demografische gewicht van de Vlaamse Gemeenschap in de hoofdstad. Een vermin- dering van het aantal mandaten zou dit cijfer behoorlijk onder de 10 procentgrens druk- ken, klinkt het. Om niet te zeggen dat het Nederlandstalig gewicht op het lokale niveau gewoonweg gedecimeerd zou worden. Na und?
Akkoord, het heeft wat weg van vloeken in de kerk, maar gaat men door de focus op dit aantal niet aan de essentie voorbij? Te vaak is men in Brussel gefixeerd op kwantitatieve metingen. Hoe meer Nederlandstalige manda- tarissen, hoe beter. Dezelfde denktrant wordt rond het Nederlandstalig onderwijs gevolgd.
Hoe meer, hoe beter. Dat dit voor een kwali- tatief zootje zorgt, waarbij de Nederlandsta- lige kinderen – hét kernpubliek – in een ver- domhoekje wordt gedrumd, nee, daar zwijgt men over.
In BRUZZ, de Pravda van het Vlaams-Brus- sels establishment, werd men er enkele weken geleden haast euforisch van. Geniet u even mee? “Nederlandstaligen en Fransta- ligen leven niet meer op voet van oorlog in deze kleine wonderlijke wereldstad. Er is een pacificatie gekomen (…).” Akkoord, zo erkent men, met figuren als Olivier Maingain (Défi) loopt nog wel eens wat fout, maar “toch is
er op gemeentelijk vlak vooruitgang merk- baar. Enkele maanden voor de verkiezingen kunnen we vaststellen dat de Nederlandstali- gen prima plaatsen toebedeeld krijgen op de Franstalige kieslijsten. (…) Als alles loopt zoals voorzien, worden de verkiezingen van 2018 geheid een bon cru voor de Vlamingen.” Per- soonlijk hebben we het meer voor een grand cru, maar soit.
Politieke relevantie?
De realiteit is dat die mooie plaatsen verkre- gen worden bij gratie van de Franstaligen. En wie ervoor in aanmerking wil komen, kan maar beter zwijgen over vervelende thema’s. De contouren van de politiek correcte consensus liggen vast. Enkel daarbinnen is bewegings- ruimte voor zij die een voldoende graad van omerta in acht kunnen en willen nemen. Doen we nu wat we precies BRUZZ & co voor de voe- ten werpen? Breken we niet alles af? Beslist niet. Er zijn wel degelijk voorbeelden van plaat- selijke mandatarissen, zeker als ze schepen worden, die ergens op wegen en het verschil maken in enkele dossiers. Maar, heel vaak is het soortelijk gewicht klein. De politieke rele- vantie van die bijna tachtig raadsleden (sche- penen erbij geteld) tot de juiste proporties her- leiden, zou al een grote stap zijn. Ook al past dat niet in het hoerageroep over deze “kleine wonderlijke wereldstad” dat systematisch de wereld wordt ingestuurd. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 23 augustus 2018
6
Sorry, boeren, maar in Beveren hebben de bestuurders zich weer eens boertig gedragen. Bruno Stevenheydens (vroeger Vlaams Belang en N-VA, nu Beveren 2020) vroeg einde mei op de gemeenteraad om geen erfgoedgraven op het kerkhof van Doel (deelgemeente van Beveren) te verwijderen.
Op dat ogenblik stonden op bedoeld kerk- hof een aantal aankondigingen tot opruiming van graven van méér dan 70 en 80 jaar oud.
Het betrof oude graven in art-decostijl die de charme uitmaakten van de begraafplaats. Er was geen enkele noodzaak om die te laten verdwijnen. In een van de gevallen ging het zelfs om een historisch graf, dat van oud-strij- der in de Eerste Wereldoorlog Theofiel Jozef de Munck, die begin september 1944 om het leven kwam ten gevolge van Duits oorlogs- geweld. “Dat uitgerekend op een moment dat overal in Vlaanderen bijzondere aandacht is voor oorlogsgraven, in Beveren, het graf van een oud-soldaat en oorlogsslachtoffer dreigde opgeruimd te worden, valt moeilijk te begrijpen. Maar hetgeen na mijn oproep op de gemeenteraad van eind mei is gebeurd, is echt hallucinant”, zegt Bruno Stevenhey- dens. “Tijdens de gemeenteraad van 28 mei antwoordde burgemeester Van de Vijver (let- terlijk genotuleerd in het verslag) “dat er nog niets concreet gepland is wat betreft de oprui-
ming; en dat er door het college nog geen enkele opdracht voor Doel werd gegeven”.
“Dat was een leugen”, zegt Bruno. “In werkelijkheid had het college daags voor- dien beslist om het graf op te ruimen. En in tegenstelling tot wat de burgemeester aan de gemeenteraad meedeelde, heeft het gemeentebestuur in de weken na de raad, het graf ook effectief laten verwijderen.”
Bij een bezoek aan Doel stelde Stevenhey- dens vast dat het graf verdwenen was. Hij vraagt zich in een persmededeling af of er in Beveren wel een funerair erfgoedbeleid is.
Of is Doel, nu het dorp en de polders gered zijn door de actie van Jan Creve en consor- ten (Doel 2020) en met de steun van minis- ter Ben Weyts, voor Beveren al dood en … begraven? Leggen de Beverse potentaten, die voor een stuk iets in de pap van de Antwerpse haven te brokken hebben, zich niet neer bij die toestand? Koelen zij hun woede op het graf van een oud-strijder die beter verdient?
Pagadder Op basis van de toegekende plaatsen gaat men ervan uit dat de stembusslag van 14
oktober behoorlijk wat Nederlandstaligen in de Brusselse gemeenteraden zal opleve- ren. Mogelijk, maar moet men zich niet eens ernstig vragen stellen over hun politieke relevantie? Dat dit niet gebeurt, is illustratief voor de Brusselse ziekte: zich blindsta- ren op het kwantitatieve zonder aandacht voor kwaliteit en diepgang.
Culturele verrijking (1)
Vorige zaterdag kwamen twee vrouwen van Afrikaanse origine een spullenwinkel in Kortrijk binnen om een televisietoestel te kopen. De vrouwen hadden echter niet voldoende geld bij om het toestel te kopen, en de zaakvoerster weigerde het toestel mee te geven. Dat was niet naar de zin van die Afrikaanse vrouwen, die in discussie gingen met de zaakvoerster.
Plotseling kwam een groepje van een tiental mannen van Afrikaanse herkomst ter plaatse, om de twee vrouwen te steunen. Ze begon- nen amok te maken en vielen de zaakvoerster daarbij fysiek aan.
De vrouw werd zwaar toegetakeld en moest naar het ziekenhuis worden gevoerd. Vervol- gens begonnen de mannen de winkel over- hoop te halen en spullen te vernielen. “De mannen gooiden met vazen en vernielden ook andere spullen in onze winkel”, vertelt Patrick, de echtgenoot van de zaakvoerster. Patrick is het beu: “We moeten toch geen schrik hebben in onze eigen winkel? Het is al de zoveelste keer dat wij hier problemen hebben met vreemde- lingen. We voelen ons echt niet meer veilig in onze stad.” De politie kwam ter plaatse, en één Afrikaanse man werd gearresteerd. De rest van de groep was toen al weggevlucht.
Culturele verrijking (2)
Ook in het Oost-Vlaamse Wetteren zorgen transitmigranten voor veel overlast. Tiental- len illegalen verbleven er in een bos naast de snelwegparking langs de E40. De illegalen ver- lieten een tijdje geleden het bos, maar lie- ten een enorme afvalberg achter. Dat was het sein voor de Vlaams Belang afdeling Wette- ren om de handen uit de mouwen te steken en de verlaten “jungle” op te ruimen. Tussen tonnen afval werden ook handtassen terugge- vonden en enkele smartphones van verschil- lende merken. De kans dat die handtassen en
smartphones gestolen goed waren, is vrij reëel.
De VB-leden meldden dit aan de plaatselijke politie, maar die stuurde enkel de spreekwoor- delijke kat.
Culturele verrijking (3)
Zaventem kent u natuurlijk van de interna- tionale luchthaven, maar Zaventem is ook een gemeente in de Rand van Brussel.
Na klachten van enkele inwoners, werden op een drietal pleinen (ook in de deelgemeenten Sterrebeek en Sint-Stevens-Woluwe) controles uitgevoerd bij een aantal “hangjongeren”. Die zorgen zowel overdag als ’s avonds voor over- last in de buurt. En ze zorgen voor een onvei- ligheidsgevoel. Dat gevoel is niet ten onrechte, bleek. De politie controleerde 30 “jongeren”, en daarvan waren er al 25 gekend bij de poli- tie. We zijn goed bezig…
LiraKebab
Kebabzaak Ali Baba in Beringen steunt de oproep van de Turks president Erdogan. “We lanceren een steunactie ‘LiraKebab’”, zegt Osman Hamarat, een van de zaakvoerders.
“Klanten die dat wensen kunnen deze week hun kebab betalen met lira’s in plaats van met euro’s. Wij doen dit om de vallende Turkse munt mee een boost te geven.”
En zegt hij: “We geloven in de Turkse munt, het zal in de toekomst één van de belangrijk- ste munteenheden worden. En Turkije is een prachtig land. Wie Turkse roots heeft reist er zelfs meerdere malen per jaar heen. Dan is het toch de normaalste zaak dat we Turkije ook steunen in moeilijke tijden.”
Als Turkije zo’n paradijs is, waarom wonen dan zoveel Turken in het buitenland? Of is het racistisch om zulke ideeën te opperen?
Hasselt krijgt tram- en bustunnel
Het Agentschap Wegen en Verkeer en De Lijn gaan een tunnel voor openbaar vervoer aan-
leggen onder het kruispunt van de Grote Ring (R71 Gouverneur Verwilghensingel) met de Universiteitslaan (N702) in Hasselt. De tram- en bustunnel maakt deel uit van het Spartacus- project en zal door de nieuwe sneltram worden gebruikt. Op 20 augustus starten de voorberei- dende werken. De Vlaamse overheid investeert 9,6 miljoen euro om een vlottere doorstroming van het openbaar vervoer mogelijk te maken.
De tunnel wordt in eerste instantie gebruikt door lijnbussen en later door de Spartacus- trams”, zegt Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA). Was dat niet een onbetaalbaar project van de socialisten?
De hongerigen spijzen
‘De vreemdelingen herbergen’ is een van de zeven werken van barmhartigheid waar- mee pastoor Fernand Marechal van de Sint- Donaaskerk van Zeebrugge zijn hemel pro- beert te verdienen. Het wordt hem door velen niet in dank afgenomen, want door transmi- granten aan te trekken laat hij het probleem, dat stilaan gans de kuststreek teistert, alleen maar aangroeien. Met als gevolg: inbraken in gebouwen en auto’s, mensen worden aange- vallen en bestolen, achterlating van afval… Een
onhoudbare toestand, vooral omdat de dienst- doende politie, ook ‘de gevangenen verlossen’, nog altijd moet toepassen.
De Vlaamse actiegroep Voorpost kwam onlangs naar Zeebrugge afgezakt om te pro- testeren in een onaangekondigde betoging, vreedzaam volgens de politie. De pastoor is het daar niet mee eens: “Er werd informatie voor de vluchtelingen verwijderd en vervan- gen door eigen aanplakbrieven.”
Een kusteiland, of niet?
Om onze Vlaamse kust tegen superstor- men te beschermen, werkt men een plan uit van verhoogde stranden, bescherming van de havens, aanvulling van duinengordels, en der- gelijke. Het aanleggen van een kunstmatig eiland op één kilometer voor Knokke-Heist zou meerdere voordelen kunnen bieden, namelijk naast die bescherming ook een soort binnen- scheepvaart toelaten tussen Zeebrugge en Ant- werpen, mogelijkheden bieden voor toerisme en mossel- en oesterkweek. Dromen van der- gelijke projecten, dat mag, maar dan moet men rekening houden met burgemeester Leopold Lippens. Want als die het been stijf houdt...
Dat mocht reeds menig minister ondervinden!
