€ 2,30
74ste jaargang • nummer 38 • donderdag 20 september 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
”
“Er zijn in België al genoeg ver- mogenstaksen. Waarom zouden er nog moeten bijkomen?”. Dat zei CD&V’er Kris Peeters in een aantal interviews in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2014.
Toen het regeerakkoord van de rege- ring-Michel in 2014 werd afgesloten, bleek dat er wel een beurs- en spe- culatietaks kwam, net als een ver- hoging van de roerende voorheffing.
Maar dat was een compensatie voor de lagere belastingen op arbeid. Een centrumrechtse regering zou alvast geen algemene vermogenswinstbe- lasting invoeren. Maar zie, de inkt van het akkoord was nog niet droog of Kris Peeters pleitte al voor een meerwaardebelasting op aandelen.
Achterbakse en hypocriete CD&V
Typisch voor de christendemocra- ten: wanneer zij in de regering zitten, worden regeerakkoorden en afspra- ken voortdurend in vraag gesteld.
Eerlijk gezegd, bij de PS is dat anders.
Het is bijna onmogelijk om met de Franstalige socialisten een deftig beleid te voeren, maar ze zullen nooit terugkomen op gemaakte afspraken.
In de tijd dat Elio Di Rupo (PS) pre- mier was, werd de inschakelings- uitkering voor schoolverlaters (het vroegere wachtgeld) beperkt in de tijd. Een probleem voor veel Waalse beroepswerklozen die nog geen dag gewerkt hadden. Toch heeft Di Rupo die maatregel loyaal uitgevoerd.
Met de CD&V is het van de eerste dag hommeles. Achterbaksheid en hypocrisie zijn normale praktijken.
Johan van Overtveldt (N-VA), nog maar een dag minister van Finan- ciën, vroeg aan zijn voorganger Koen Geens of het klopte dat de dag erop een vergadering van de ministers van Financiën was voorzien in Luxem-
burg. “Ik weet van niets”, zei Geens.
Een telefoontje naar de administratie Financiën leerde dat er 1. wel dege- lijk een vergadering gepland was en 2. dat Geens ervan op de hoogte was. Sabotage vanaf de eerste dag Zweedse coalitie dus.
En sabotage was ook het handels- merk van Kris Peeters. Bij de top van de CD&V blijft men het ontkennen, maar de christendemocraat had in de regering de opdracht om de N-VA zo weinig mogelijk te laten scoren.
Bart de Wever is dat niet vergeten.
Vandaar dat hij in de Antwerpse campagne de ‘passant uit Puurs’
voortdurend belachelijk maakt. De term passant komt trouwens niet van de burgemeester, wel van zijn partij- genoot André Gantman. Al meer dan een jaar maakt men zich in de koe- kenstad vrolijk over de komst van de provinciaal uit Puurs. Een provin- ciaal die de politieke zeden van de havenstad niet kent, merkte Vlaams Belanger Gerolf Annemans geamu- seerd op in het VRT-programma ‘De Afspraak op Vrijdag’.
Veel sabotagedaden, geen resultaten
De sabotage van Kris Peeters kende één constante, met daar- aan gekoppeld een aantal ad hoc- ondermijningen van het regerings- werk. Een overzicht om aan te tonen dat de man niets maar dan ook niets gerealiseerd heeft.
De constante is het pleidooi voor meer of nieuwe vermogensbelastin- gen. Bij elke begrotingsronde kwam Kris Peeters daarmee op de prop- pen. Dat heeft veel politiek kapitaal gekost en veel energie uit de nor- male werking van de regering-Michel gehaald. In de herfst van 2016 leek het zelfs even dat de regering zou vallen omdat Kris Peeters de meer- De steken van N-VA-voorzitter en Antwerps burgemeester De Wever richting CD&V’er Kris Peeters werken die laatste danig op de zenuwen.
De lacherige opmerkingen over de “passant” en “transmigrant” hou- den maar niet op. Peeters reageert hierop als een Calimero en pleit voor een inhoudelijk debat. Het verbaast sommigen dat De Wever zo hard op hem blijft inhakken, maar dat is niet verwonderlijk. De N-VA kan eindelijk wraak nemen voor vier jaar sabotagewerk door de CD&V- vicepremier in de federale regering.
waardebelasting op aandelen wou invoeren als compensatie voor een verlaging van de vennootschapsbe- lasting. Uiteindelijk kwam de lagere vennootschapsbelasting er. Met als compensatie een effectentaks die een lege doos was. Peeters moest in het zand bijten, maar had ruzie met de N-VA’ers en de Open Vld’ers in de regering.
Een andere sabotagedaad die we bijna vergeten zijn: Peeters’ steun aan de acties op sociale media om te protesteren tegen de militairen op straat en dat ten tijde van de ter- reurdreiging. Zelden vertoond door een lid van de federale regering. Een minister steunt dus de beslissing om militairen bewakingsopdrach- ten te laten uitvoeren op publieke plaatsen, maar verzet er zich tege- lijk tegen. Door te willen aantonen dat alles peis en vree was en in Ant- werpen voor een beulingkraam te poseren, kreeg Peeters de boeme- rang vol in het gezicht. Plots dook zelfs zijn echtgenote op, zelfs voor de meeste CD&V’ers tot dan een nobele onbekende.
Verder heeft de passant uit Puurs in het Arco-dossier de hakken in het zand gezet, met als gevolg dat één van de belangrijke opdrachten van de regering, de beursgang van Bel- fius, naar de Griekse kalender is ver- wezen.
En als minister van Werk heeft Peeters elke hervorming - goedkoop nachtwerk voor e-commercebedrij- ven, strenger brugpensioen… - van het arbeidsmarktbeleid uitgehold, door alles door te schuiven naar de sociale partners. Daar zeggen de vak- bonden njet, dus blijft zowat alles bij het oude.
Dat de begroting volgend jaar wel- licht richting een tekort van 8 miljard, of 1,8 procent van het bbp, fietst, heeft te maken met de weigering van opnieuw Kris Peeters om verder te besparen op de uitgaven.
Kortom, met de CD&V-vicepre- mier in de regering had de N-VA geen oppositie nodig. Nu volgt de wraak, tijdens de Antwerpse campagne.
Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 2
“We staan mishandeling van kinderen, meisjes
en vrouwen toe”
Onze Nederlandse columniste van Turkse afkomst Ebru Umar windt zich in haar column danig op over hoe wij als westerlingen vrouwenonderdrukking toestaan.
“Als wij niet in opstand komen en dit gedrag verbieden, moeten we niet vreemd opkijken als onze vrijheid, zonder dat we het in de gaten hadden, verdwenen blijkt te zijn.”
WE BLIJVEN ROEIEN
Drie illegalen, mannen zonder papieren, pleegden voorbije weekend een diefstal met geweld in het Brusselse. Ze sloegen een man neer en gingen ervan door met zijn portefeuille. Even later probeerden ze de smartphone van een jonge vrouw af te pakken. De drie mannen wer- den opgepakt, verhoord en… één dag later vrijgelaten. Twee van die drie mannen stonden nochtans bekend voor gelijkaardige feiten. De drie mannen, twee Algerijnen en een Tunesiër, kregen het bevel het grond- gebied te verlaten. Maar het papier met het dwangbevel vond de poli- tie terug … op de stoep voor het commissariaat. Weggesmeten. En zo lopen drie illegalen rond op zoek naar een volgend slachtoffer.
EN MAAR BLIJVEN ROEIEN
In Nederland werd een 36-jarige Iraanse man veroordeeld omdat hij meisjes had betast in het Haagse Hofbad. De man maakte er een sport van meisjes te betasten, ook onder hun zwemkleding. Bij de poli- tie verklaarde de uit Iran afkomstige illegaal Farhad K. dat hij de meis- jes inderdaad had ‘aangeraakt’ omdat hij daar een ‘drang’ toe had. De rechtbank achtte in ieder geval bewezen dat de man zes minderjarige meisjes ontuchtig had betast, waaronder een kind van 9 jaar. “De ont- kennende houding van de verdachte toont een gebrek aan inzicht in de ernst van zijn handelen’’, aldus de rechtbank. Hij kreeg acht maan- den, waarvan twee voorwaardelijk. Die man mag van geluk spreken:
in Iran was hij er niet zo goedkoop vanaf gekomen.
‘Waarom Bart de Wever zo
gepikeerd is op Kris Peeters’
Actueel 20 september 2018
2
Uit de smalle beursstraat
De taxshift, een Leuvense prof en fake news
Men zou het bijna vergeten omdat de leden van de federale regering de voorbije maanden vooral ruzie maakten, maar de beleidsploeg onder Charles Michel (MR) heeft met de taxshift deze legislatuur wel een belangrijke hervorming doorgevoerd.
Even het geheugen opfrissen: aangezien arbeid in België als een toxisch goed wordt belast, werd besloten om de loonkos- ten te verlagen. Zo werden de sociale bijdragen op de lonen gekort van 32 naar 25 procent. Verder werd een hervorming van de personenbelasting doorgevoerd zodat de werkenden minder belastingen moeten betalen. De belastingvrije som (dat deel van het loon waarop men geen belasting moet betalen) wordt opgetrokken en de belastingschijf van 30 procent ver- dwijnt. Om die minderinkomsten voor de belastingen te com- penseren, werden een paar taksen verhoogd of ingevoerd. Zo werd de btw op elektriciteit opnieuw verhoogd van 6 naar 21 procent en werden een aantal beleggingstaksen ingevoerd.
Ook ging de roerende voorheffing omhoog.
Jobcreatie niet niks
Bedoeling van die maatregelen was om de bedrijven meer financiële ademruimte te geven en dat is gelukt. De voorbije jaren zijn er vooral banen bijgekomen. Meer dan 210.000 deze
legislatuur. Een studie van Leuvense economen onder lei- ding van André Decoster plaatst die cijfers echter in perspec- tief. Hun studie is eigenlijk zeer kritisch voor de taxshift. Veel van de banen die erbij komen, zijn te danken aan de gunstige economische conjunctuur. De taxshift zelf zou op termijn voor
‘amper’ 66.000 tot 92.000 extra jobs zorgen. Een wat vreemde redenering. Niet tevreden zijn met bijna 100.000 extra banen dankzij een beleidsmaatregel? Dan vergeten de economen naar het verleden te kijken. De banen komen er vooral bij in de privésector. De voorbije tien jaar werden in verhouding minder banen gecreëerd, en dan nog vaak bij de overheid.
Decoster en co ergeren zich ook aan het feit dat de taxshift geen belastingverschuiving is, maar een belastingverlaging. De opbrengsten van de taksen, die de lagere lasten op arbeid moe- ten compenseren, vallen tegen. Met als besluit dat de creatie van nieuwe banen veel geld kost: 80.000 euro per job. Nog een vreemde redenering. Men geeft de indruk dat het om gesubsi- dieerde arbeid gaat, terwijl dat niet het geval is.
Het onderzoek stelt ook dat de niet-werkenden er niet op vooruit gaan. Nogal wiedes. De taxshift moet werken aantrek- kelijker maken. Ter linkerzijde werd de studie gehanteerd om aan te tonen dat “de taxshift de armen armer maakt”. Uit de
studie blijkt echter dat de werkgelegenheid fors toeneemt en dat vooral werkenden met lage inkomens (decielen 1 tot 5) er het meest op vooruitgaan.
Linkse agenda
Dat is nog niet alles. De Leuvense economen hanteren een aantal parameters die langs geen kanten kloppen met de rea- liteit. André Decoster baseert zich op een theoretische taxshift met algemene verlagingen van de sociale bijdragen en perso- nenbelasting gecompenseerd door lineaire of algemene btw- verhogingen met 4 procent. In realiteit bestaat de echte taxshift uit belastingverlagingen waarvan de laagste lonen het meest profiteren. Bovendien gebeurt de financiering niet via een line- aire btw-verhoging, laat staan van 4 procent. De simulaties van André Decoster zijn gebaseerd op ‘fake news’.
En dat is niet verwonderlijk. Deze Leuvense econoom heeft een eigen linkse agenda. In het verleden was hij eerst adviseur van CD&V, maar daarna vooral van Groen. Dat mag, natuur- lijk, maar in studies en interviews laat Decoster zijn ideologi- sche voorkeur dermate naar voor komen dat we nog moeilijk kunnen spreken van onafhankelijk academisch werk. Zo was Decoster betrokken bij het schrijven van de nieuwe financie- ringswet (onderdeel van de zesde staatshervorming). Een financieringswet die het consumptiefederalisme in stand houdt en de fiscale autonomie van de deelstaten amper doet toe- nemen. Iemand die daar kritiek op heeft, krijgt van Decoster direct banbliksems. Angélique VAnderstrAeten Vorige week was er heisa over een studie van Leuvense economen over de impact van de taxshift, het parade-
paardje van de regering-Michel. Die zou in het beste geval ‘slechts’ 92.000 extra jobs opleveren. En die taxshift zou ook een platte belastingverlaging zijn die veel geld kost. Alleen, die economen hanteren in hun studie enkele para- meters - zoals een stijging van de btw - die in werkelijkheid niet eens bestaan.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Er zijn nog steeds (westerse) mannen die niet begrijpen wat er zo erg is aan het dragen van een hoofddoek, of waarom gescheiden zwemmen van jongens en meis- jes een probleem zou zijn. Op Twitter legde een (ex?) moslima het uit.
Democratische staatsgreep
E bru u mar
Haar was als kind nooit gevraagd of ze die hoofddoek wilde dragen, het werd haar gewoon opgedragen. Als ze de hoofddoek afzette op school - stiekem - was ze altijd bang dat iemand erachter zou komen en er repercussies zouden volgen. Geweldda- dige repercussies. De mentale mishande- ling van vrouwen binnen het geloof, en de islam in het bijzonder, is niet zichtbaar. De dwang, de druk en de dreiging zijn gedurig aanwezig. Ze moet de mannen in de familie gehoorzamen, en zij niet alleen. Alle vrou- wen. Moeders, zussen, tantes en oma’s: alle- maal moeten ze verantwoording afleggen aan de mannen. Dat wordt niet gevraagd, dat wordt verwacht. Eigen initiatief en ont- wikkeling van de eigen persoonlijkheid wor- den niet getolereerd. Het is gehoorzamen of geweld verdragen.
Slaven met een baarmoeder
Hoe pijnlijk ook, het is heerlijk dit uit de mond van een moslima te horen, of zoals dat op Twitter gaat, te lezen. Misschien wel nog heftiger. Het tolereren van de hoofddoek in onze westerse samenleving is niets anders dan het toestaan van vrouwenmishandeling en onderdrukking. Van wie kunnen die vrou- wen dan nog steun verwachten, als wij onze handen van hen aftrekken? Als wij meegaan in de idioterie en leugens van de ‘vrije keus’?
Wat voor vrije keus heeft een kind? Wat voor vrije keus heeft een jonge vrouw die ver- baal bedreigd wordt, en die vaak genoeg gezien heeft dat fysieke mishandeling niet geschuwd wordt?
Daarbij komt dan nog dat als wij onze vrij- heid niet bewaken en verdedigen, zij meer ruimte van ons innemen. Met als uiteinde- lijk gevolg dat wij inbinden en toegeven, in plaats van dat zij zich conformeren en aan- passen. Het begint met vragen als ‘wat is er erg aan het dragen van een hoofddoek?’ en het eindigt in een samenleving waarin vrou- wen geen stem, geen rol en geen andere betekenis hebben dan die van slaaf met een baarmoeder. Natuurlijk zal het zo’n vaart niet lopen. Het gebeurt ook niet van de ene op de andere dag. We zijn kikkers die gekookt wor- den, en hoe dat plaatsvindt, laat de Ameri- kaanse serie “The Handmaid’s Tale” prachtig zien. Het gaat erom hoe in een hedendaagse samenleving een democratische staatsgreep heeft plaatsgevonden waarbij vrouwen gere- duceerd worden tot wandelende baarmoe- ders, met als enige taak baren en verzorgen.
Ontluisterend om te zien, niet alleen van- wege de gereduceerde positie van vrouwen, die onder meer rituele verkrachtingen moe- ten ondergaan, maar ook omdat een regi- meverandering sluipenderwijs plaatsvindt.
Opstaan of ondergaan
Opstanden worden met geweld neer- geslagen, terroristische aanslagen worden gefaket met als gevolg dat militair ingrij- pen vanzelfsprekend wordt, mediabedrij- ven komen onder staatstoezicht en zorgen voor propaganda… En voor je het weet, ont- staat op democratische wijze een dictatuur.
Kijkend naar “The Handmaid’s Tale”, zag ik parallellen met de ontwikkelingen in Turkije:
de opstanden bij het Gezi-plein, het hard- handige optreden van de politie, het ontei- genen van mediabedrijven en de fake staats- greep met daaraan gekoppeld de staat van beleg die de president extra bevoegdheden verschaft. Veel verschil is er niet met de serie, die naar het gelijknamige boek van Margaret Atwood is ontwikkeld. Het is niet alleen de fictie van het boek of de serie, het gebeurt in het echte leven, pal voor onze ogen. Waar in de serie iedereen de andere kant op kijkt en voor zichzelf goedpraat dat vrouwen syste- matisch verkracht worden, kijken we in onze wereld keurig de andere kant op als vrou- wen systematisch mishandeld worden. Niet alleen mannen, óók vrouwen. Vrouwen pra- ten elkaar aan dat die hoofddoek vrijwillig is.
Westerse vrouwen tolereren ‘de eigen keuze’
en mannen snappen niet wat er zo erg is aan het dragen van een hoofddoek.
We staan mishandeling van kinderen, meisjes en vrouwen toe. We staan toe dat zij zich niet persoonlijk mogen ontwikkelen, dat zij zich gedragen naar de eisen van hun bewakers: mannen. Het aanvaarden hier- van is pure angst. Dezelfde angst die meis- jes en vrouwen voelen. Als wij echter niet in opstand komen en dit gedrag verbieden, moeten we niet vreemd opkijken als onze vrijheid, zonder dat we het in de gaten heb- ben, wegkwijnt, tot die verdwenen blijkt te
zijn. ebru umAr
Helft jongeren vreest Derde Wereldoorlog
Eind augustus blokletterde Het Laatste Nieuws bovenstaande titel, naar aanleiding van een grote enquête die het onderzoeksbureau Ivox in opdracht van Het Laatste Nieuws en VTMNIEUWS afnam bij ruim 1.300 jongeren tussen 16 en 24 jaar.
De bevraging leert dat bijna de helft van de ondervraagden (45 procent) schrik heeft dat een Derde Wereldoorlog zal uitbreken. Ruim een derde geeft toe dat de aanslagen van de voorbije jaren angst inboezemen. En zes op de tien verwacht dat die de volgende jaren zul- len toenemen. Ook op straat voelen jongeren zich niet altijd veilig. Meer dan de helft geeft toe geregeld over de schouder te kijken wan- neer ze ’s avonds over straat lopen, om te zien of niemand hen volgt. Bij jonge vrouwen is dat zelfs 66 procent.
Hoeft het dan te verbazen dat jongeren op Facebook schrijven dat “de strijd zal komen”
en dat voorbereiding op die strijd nodig is. Die- zelfde jongeren durven dan wel eens pose- ren met nepwapens of zelfs echte. Ik verwijs naar de groep “Schild & Vrienden”, van de beruchte en omstreden Pano-uitzending. Ik ervaar bovendien een algemeen cultuurpessi- misme bij mijn rechtse vrienden, oud en jong.
Mensen zijn het beu enkel het riedeltje te moe- ten aanhoren van de weldaden van de multi- cul. Net zoals in de Verenigde Staten wordt met de vinger gewezen naar de media, waar de meerderheid van de journalisten zelfs niet snapt dat hun boodschap o zo belerend over- komt. Ter rechterzijde beseft men dat alles in handen is gevallen van de progressieve lobby, van onderwijs tot media. U moet niet meer denken, er wordt voor u gedacht. Neem de Vlaamse Jeugdraad.
Daar werden de leden van Schild & Vrien- den buitengegooid, zonder veel boe of bah.
Dat wil zeggen: de vier zijn lid van Jong N-VA, en drie hadden banden met Schild & Vrien- den. Dan zou je denken, die vierde mag blijven, maar neen hoor, ook hij moest vertrekken. Voor rechtse mensen is geen plaats in de Vlaamse Jeugdraad, ook al werden de vier afgevaar- digden democratisch verkozen. Die Vlaamse Jeugdraad is de officiële adviesraad voor de Vlaamse regering. De baas daar is Geert Bour- geois. Hij en de N-VA lieten begaan. Wat een kracht van verandering! Maar ja, officieel kan de partij niet anders dan zich te distantiëren van Schild & Vrienden, ook al is daar intern al reactie op gekomen: de N-VA volgt te gedwee de linkse media, zo wordt geopperd.
Klacht
Trouwens, u moet opletten. Herinner u de cartoon van de vrouw die in een directiever- gadering zegt: “Er is te veel seksisme op deze werkvloer. Ik wil hier serieus genomen wor- den”, en op een volgende tekening wordt de vrouw op tafel “genomen” door een van de
mannen. Die cartoon is gemaakt door ene Marty Matthys, kunstenaar-cartoonist uit Damme. Die is nu verontwaardigd omdat zijn cartoon “gebruikt” werd in de Facebookpagina van Schild & Vrienden. “Ik was verontwaar- digd”, zei Matthys maandag op Radio 1. “Die cartoon heb ik gemaakt om seksisme aan te kaarten. Maar de context is alles. Als je hem dropt in een groep waar racisme en seksisme als regel gelden, lijkt het dat die zo bedoeld is.”
Dus, beste mensen, zeg niet zomaar car- toon tegen een cartoon van Matthys. Je moet de juiste context kennen, zo niet heb je er niets van begrepen. En delen op het internet is uit den boze, want dan wordt die cartoon mis- bruikt. Snappe wie snappen kan.
Ondertussen heeft de gepensioneerde ere- magistraat Henri Heimans een klacht inge- diend tegen Schild & Vrienden. Hij is geen betrokken partij, maar toch dient hij op basis van de antiracismewet een klacht in … ”omdat zijn ouders in een concentratiekamp gezeten hebben”. Heimans is jurist en kan door deze klacht het gerechtelijk dossier en het onder- zoek van het parket van nabij volgen.
Dries van Langenhove, stichter en eindbaas van Schild & Vrienden, blijft geschorst als stu- dent van de UGent en als verkozen lid van de raad van bestuur. Aanstaande maandag gaat het nieuwe academiejaar van start. De advo- caat van Van Langenhove heeft de universiteit gedagvaard, maar het is afwachten wanneer die zaak gaat voorkomen. Voor Dries betekent het een gevecht van David tegen Goliath. Hij moet opboksen tegen de Loge, de vakbonden, de media, de linkse studenten en de welden- kende goegemeente. Voor Dries is de Derde Wereldoorlog al begonnen.
KArlVAn CAmp
Actueel
20 september 2018 3
Ontroerend democraat
Mijnheer de bevrager,
Gij zijt de jongste tijd met serieuze dingen bezig, zo laat gij uit- schijnen. En toch lijkt maar weinig te lukken. Een begroting die maar niet op orde geraakt, forse begrotingstekorten, een nieuwe wet op de woonstbetreding die in de afvalbak belandt, illegalen die wor- den vrijgelaten om andere illegalen – transmigranten – op te slui- ten, een immigratievloed die onhoudbaar wordt, de ARCO-deal die nog maar eens wordt uitgesteld, messentrekkerij door verwarde mensen, onthutsende memes van een stelletje belhamels die tot inquisitoire toestanden leiden, de politie die maar niet op een ver- antwoorde getalsterkte geraakt, de taalwetgeving die blijvend met voeten wordt getreden door de Franstaligen, een linkerzijde die iedereen die niet aan haar kant staat verkettert en verdacht maakt en uitscheldt voor fascisten en nazi’s, de Europese Unie die nog geen klein beetje davert op haar ondemocratische grondvesten… We kun- nen blijven opsommen.
In weerwil van al die kommer en kwel springt uw bezorgdheid over een beslissing over een keuze voor de zomer- of de wintertijd in het oog. Ik ben dan ook zeer verheugd dat gij de zaken waar de bevolking echt van wakker ligt ferm en doortastend aanpakt. Gij wilt er zelfs over gaan samenzitten met Nederland en Luxemburg, want “het zou absurd zijn als we allemaal een andere keuze maken”.
Aangezien de Europese Commissie wil dat vanaf volgend jaar de omschakeling tussen de zomer- en de wintertijd afgeschaft wordt, laat zij het in een zeldzame bevlieging van democratische keuze- vrijheid aan de lidstaten over tot welke tijdzone ze willen behoren.
Keuzevrijheid in de EU? Het bestaat. Maar lang niet over alles, zoals blijkt uit het immigratiedossier in het algemeen en de vluchtelin- genproblematiek in het bijzonder. Riskeer daar maar eens – zoals Hongarije – buiten de lijntjes te kleuren! Dan is verbanning uw deel.
Uw regering wil de tijdsomschakeling afschaffen, dus moet een
keuze gemaakt worden. Gij gaat niet alleen met uw vele deelrege- ringen samenzitten, gij wilt ook een Benelux-keuze. Ik raak ei zo na ontroerd door uw zin voor betrokkenheid van zovelen, en nauwelijks bekomen, gaat gij nog een stap verder, want gij wilt zelfs de mening van de bevolking vragen. Ik kom niet meer bij…
De mening van de bevolking vragen! Dat we dat in dit onzalige land nog mogen meemaken. Hoewel het referendum grondwette- lijk niet voorzien is, peinst gij u suf hoe dat kan aangepakt worden.
Een internetbevraging zou tot de mogelijkheden behoren. Maar de Nederlanders moet ge daarover geen raad gaan vragen, want zij hebben nog maar net op initiatief van de linksliberalen van D66 en gesteund door uw partijvrienden van de VVD de volksraadpleging afgeschaft, omdat volksraadplegingen niet altijd de gewenste resul- taten opleverden.Hoe dan ook ben ik te vinden voor het bevragen van de bevolking, maar dan niet alleen over de zomer- en de win- tertijd. Ik durf voorstellen uw ‘waarde landgenoten’ ook eens te vra- gen wat zij denken over de blijvende toestroom van vreemdelingen.
Over de intolerantie van een mannengodsdienst die hier steeds ste- viger voet aan de grond krijgt. Of over de aanpak van verwarde men- sen die anderen aanvallen met messen en explosieven. Of de hoge belastingdruk. Of de verhoogde pensioenleeftijd. Of over het EU-lid- maatschap. Of over de politieke correctheid. Of de UNIA-gedachte- politie. Of over uw regering. Of nog zoveel.
Ik ben van mening dat gij dat niet gaat aandurven, omdat gij weet dat gij zonder enige twijfel op uw snufferd gaat belanden. Gij hebt ons al genoeg voor de zot en niet voor vol gehouden. Het is beter dat gij ophoudt met van die goedkope fantasietjes te lanceren. Draai mensen geen rad voor de ogen! Wees consequent. Maar dat is wel- licht te veel gevraagd.
Briefje aan Charles Michel
De zot Fabre
Het is even geleden dat ik nog iets geschreven heb over Jan Fabre, niet meteen mijn dikste vriend. Integendeel, ik ben allergisch voor zijn capriolen. Al jaren geleden schreef ik dat de man zo zot is als een achterdeur. En nog dit: ik ben er trots op dat ik nog nooit naar een van zijn ‘toneelstukken’ ben gaan kijken.
Dat laatste bekennen brengt me wel in een lastig parket. Hoe kun je een oordeel vellen over de ‘toneelvoorstellingen’ van Fabre als je geen enkele voorstelling gezien hebt.
Ik heb de voorbije dagen op internet gesurft op zoek naar de achtergrond van Fabres oeu- vre. Wat blijkt: Jan Fabre is al van jongs af een moeilijk persoon. Hij is vijf jaar oud als zijn ouders hem slaappillen geven, kwestie van hem wat kalmer te krijgen. Vader Fabre werkt bij de Plantsoendienst van de stad Antwer- pen. Op zijn webstek lezen we: “Jan Fabre is a graduate of the Municipal Institute of Decora- tive Arts and The Royal Academy of Fine Arts”.
Dat klinkt indrukwekkend, maar de realiteit oogt iets minder “groots”. Jan Fabre deed zijn middelbaar in de Antwerpse beroepsschool
“het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten” op het Eilandje in Antwerpen.
Hij studeerde af als gediplomeerd etalagist.
Daarna trok hij naar de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in de Mutsaertstraat in Antwerpen om er Beeldende Kunsten te gaan volgen. Ik heb nergens kunnen achterhalen of hij daar ook is afgestudeerd.
Klasbak
Fabre noemt zichzelf een ‘performer’, lie- ver dan kunstenaar, regisseur of wat dan ook.
Maar bovenal: hij is een klasbak inzake public relations. Geen kunstenaar in België die zich zo in de kijker kan plaatsen. Liefst met con- troversiële stukken die zowel voor- als tegen- standers kennen.
Vogelspinnen laten rondkruipen in een decor met scheermesjes, je moet er maar opkomen.
Menigeen tikt dan met een wijsvinger tegen het voorhoofd, maar onze artiest krijgt alles uitgelegd. Als kunstenaar heeft Fabre heel veel te danken aan wijlen Jan Hoet. De zuilen van de toegangspoort van de Gentse univer- siteit met sneetjes gerookte hesp bekleden?
Het was Jan Hoet die met dat artistieke idee afkwam. Bovendien raakte Fabre geen sneetje hesp aan. Dat werk liet hij over aan studenten van het Sint-Lukasinstituut. Voor het inpakken van de zuilen was 630 kilo Parmahesp nodig.
Al die pakjes vlees kostten zo’n 25.000 euro, de werkuren van de studenten en de huur van de stellingen niet inbegrepen. En uiteraard even-
min inbegrepen het ereloon voor de kunste- naar. Absurde kunst mag iets kosten, zeker als de gemeenschap ervoor betaalt. Het was diezelfde Jan Hoet die Fabre in contact bracht met koningin Paola. Het was Hoet die met het idee aanzette om het plafond van “De Spiegel- zaal” te bekleden met de groene dekschildjes van juweelkevers. Jan Fabre was al van in zijn jeugdjaren fanatiek bezig met insecten en spin- nen, vandaar.
De keizer van het toneel
Fabre noemt zichzelf een multidisciplinair kunstenaar. Vrij vertaald: zijn toneelwerken zijn echte kunstwerken, en zijn beeldhouw- werken vormen toneelstukjes op zich. Er zit altijd een ingewikkeld verhaal aan vast, want Fabre kan daar altijd een ongelooflijk verhaal aan koppelen. Moest die man op de Vogelen- markt een stand hebben, hij zou het onmiddel- lijk tot “Keizer van de Vogelenmarkt” schoppen.
Hij ziet zich zeker als de keizer van de kunst. En hij heeft altijd gelijk.
Fabre is naast “performer” ook een gewiekst zakenman. In 1997 richtte hij een bvba op, Angelos. Daar worden al zijn artistieke acti- viteiten in ondergebracht, voornamelijk zijn beeldende kunsten en literaire werken. Hij begon twintig jaar geleden met een kapitaal van 18.600 euro, en vandaag heeft die bvba een vermogen van (afgerond) 3,9 miljoen euro.
Fabre is de enige aandeelhouder, en hij is van in het begin zaakvoerder van de vennootschap.
Zijn toneelactiviteiten zijn dan weer onder- gebracht in de vzw Troubleyn, genoemd naar zijn moeder, Helena Troubleyn. Die vzw werd in 2004 opgericht. In de raad van bestuur zit een opmerkelijk persoon: Ben Appel, vandaag de dag “directeur HR / legal & public affairs” bij Medialaan (de holding boven VTM, en onder- deel van De Persgroep).
Dit terzijde. Sinds 2007 is het toneelgezel- schap Troubleyn/JanFabre gevestigd in de Pas- torijstraat in Antwerpen, in een pand dat de vzw van de stad Antwerpen in erfpacht gekre- gen heeft. In 2002 maakte de Vlaamse regering 1,23 miljoen euro vrij voor de verbouwing van het pand, want toen was al beslist dat Jan Fabre er zijn intrek zou nemen. Daar wordt gerepe- teerd, en is zijn atelier gevestigd. Kortom, het is een “laboratorium” waar de grenzen wor- den opgezocht, een vrijplaats. Het menselijk lichaam en seks zijn wezenlijke onderdelen in het werk van Fabre. Geen toneelstuk of er moe- ten blote dansers en danseressen in voorko- men. En die moeten op de scene allerlei han- delingen uitvoeren. Dat gaat van masturberen en urineren tot het smijten met ingewanden, en suggestieve verkrachtingen. Samengevat: ’t is allemaal heel psychedelisch.
Leve de subsidies
Die experimentele kunstvorm (sic) kost
natuurlijk geld, en de vzw Troubleyn/JanFa- bre rekent daarbij op gulle subsidies van de Vlaamse overheid (dankzij uw belastinggeld).
Wat lezen we nochtans in het verslag van de erkenningscommissie, die moet oordelen over de subsidieaanvragen? We citeren: “De The- atercommissie is overtuigd van de artistieke kwaliteiten van Troubleyn/Jan Fabre en heeft vertrouwen in de voorliggende plannen, maar stelt een duidelijke discrepantie vast tussen de financiële middelen waarover een gezelschap als Troubleyn beschikt en vele andere (jongere) structurele gezelschappen. Rekening houdend met de huidige moeilijke budgettaire situatie en met alle elementen in het artistieke advies, adviseert de Theatercommissie om de organi- satie te subsidiëren, maar met een verlaging van het huidige subsidiebedrag.”
In een ander verslag staat, samengevat, te lezen: “In feite verdient het toneelgezelschap Troubleyn/JanFabre minder subsidies, maar omdat het Jan Fabre is, kunnen we niet anders dan subsidiëren”. Op dat vlak is Jan Fabre onge- naakbaar. Zo ontsnapte hij in 2016 aan een structurele ingreep van minister Sven Gatz. Het theatergezelschap van Fabre ontvangt elk jaar zo’n 927.000 euro aan subsidies. Dat is veel geld. In het jaar 2010 waren er 106 voorstel- lingen, waarvan zo’n 60 procent in het buiten- land. In totaal gingen 23.159 mensen kijken.
Omgerekend gingen dat jaar (afgerond) 9.270 Vlamingen naar een voorstelling van Fabre kij- ken, of gemiddeld 220 kijkers per voorstel- ling. Wow! Van een publiekstrekker gesproken.
Niettemin zit de vzw in slechte papieren.
Het eigen vermogen staat onder nul, en in het boekjaar 2017 werd een schuld genoteerd van meer dan 200.000 euro.
Katten
In 2012 kwam Jan Fabre in het nieuws toen hij, in het kader van een film, op de trappen van het Antwerpse stadhuis met enkele katten begon te smijten. Twee katjes geraakten daar- bij gewond. De publieke verontwaardiging was groot. En de fantasie van Fabre sloeg opnieuw op hol. Naar eigen zeggen kreeg hij 20.000 haatmails (wat totaal gefantaseerd is door de man). Erger nog: enkele weken later werd hij
‘s morgensvroeg, joggend in Park Spoor Noord, aangevallen door zeven mannen met knuppels.
Zogezegd, want hij kon gaan lopen, en hij liep zo snel dat geen enkele van die zeven mannen hem kon inhalen. Niet slecht voor een ketting- roker. Fabre kwam zonder blutsen uit het inci- dent. Hij weigerde klacht neer te leggen bij de politie. Maar hij voelde zich bedreigd, vooral door het succes van de N-VA, dat net daarvoor de burgemeesterssjerp veroverd had. Fabre is immers allergisch voor alles wat Vlaams is of naar Vlaanderen ruikt.
De achtervolgingswaanzin van Fabre bereikte een hoogtepunt: hij dook gedurende enkele dagen onder. Niet voor het eerst, trou- wens. Ook ten tijde van Zwarte Zondag zag hij overal ‘fascisten’ die hem wilden vermoor- den. Fabre ziet spoken en haalt daarmee de pers, terwijl elke journalist heel goed weet dat Fabre aangevallen noch belaagd werd door rechtse jongens. Helemaal niet. Maar niemand van onze journalisten durft Fabre van weder- woord dienen. Fabre manipuleert, blaft en duldt geen kritiek. Niet van journalisten, niet van collega-theatermakers, niet van danseres- sen en dansers.
Doctor Fabre
O ja, de film die in het Antwerpse stadhuis werd opgenomen heet “Doctor Fabre will cure you” en gaat over zijn carrière. U ziet hem bij- voorbeeld op de pui staan van het stadhuis waar hij stukken van een varkenskop (oren, ogen, neus) naar beneden smijt, onder het her- haaldelijk roepen van “Doctor Fabre will cure you”. Fabre speelde alle rollen zelf, verkleed als Arabier met een vogel op zijn schouder, als Ske- letman gehuld in een uit rauw vlees genaaide jas, als een hitsige hond, als een geharnaste ridder te paard met zowaar een leeuwenvlag in de hand, als Fred Astaire (op de trappen van het stadhuis en katten smijtend) en als
… Fabre.
De film werd enkel in het alternatieve cir- cuit getoond. Hoeveel volk er is komen kij- ken? Geen flauw idee. Wie het allemaal betaald heeft? Heb ik niet kunnen achterhalen.
Of het Jan Fabre allemaal worst zal wezen, dat weten we evenmin. Hij brengt zoveel mogelijk tijd door in zijn kasteel in Brakel, de gemeente van onze vriend De Croo. Fabre zou daar heel graag een ‘Dansatelier’ in onder bren- gen. Wat daarmee bedoeld wordt, weten we sinds verleden week. Karlvan Camp
Dossier 20 september 2018
4
Onafhankelijkheid in de schoot geworpen tijdens RTC
In januari 1960 begint de R(onde)T(afel) C(onferentie) in Brussel over de toekomst van de kolonie met Belgische en Congolese politici. De Congolezen hebben één vooraf- gaande eis: Lumumba vrij, want die zit na rel- len in Stanleystad nog in een cel. De eis wordt prompt ingewilligd en Lumumba maakt een triomfantelijke intocht in Brussel.
Dan beginnen de onderhandelingen, en de Congolezen vallen van hun stoel. De mach- tige kolonisator gaat onmiddellijk door de knieën. Dat denken zij toch. In werkelijkheid heeft het establishment – de koning, de rege- ring en grote financiële en industriële groe- pen – al beslist hen officieel de teugels in handen te geven en in Congo via leger, admi- nistratie en grote maatschappijen verder te besturen. De discussie gaat direct over de onafhankelijkheidsdatum: 15 juni willen de Congolezen, 15 juli zegt de nieuwe minis- ter van Koloniën Gust de Schrijver, die zich bewust politiek zelfmoordt met dit vergiftigd dossier. Het wordt 30 juni.
De Congolese politici ruiken geld, luxeau- to’s, hoge ambten en veel vriendendiensten, en ze hebben er voorlopig geen probleem mee dat Belgische militairen, ambtenaren en bedrijfsleiders de lakens blijven uitdelen.
Achteraf verwijten sommige Congolezen de kolonisator dat die onafhankelijkheid veel te vlug is toegekend. Een overgangsperiode van vijf jaar zou beter geweest zijn. Nonsens!
Welke Congolees zou met de onafhankelijk- heid voor ogen de bevelen van een blanke schoonmoeder nog langer aanvaard en uit- gevoerd hebben? Britse en Franse kolonies die na 1960 onafhankelijk worden, sukkelen even erg als Congo, geteisterd door armoede, corruptie en geweld.
Tweede RTC
De Congolezen gaan ermee akkoord dat de instellingen van de kolonie een blauw- druk worden van die in het moederland: een tweekamerstelsel in een unitaire staat. Vooral Lumumba is een unitarist, omdat zijn Tetela- volk over heel Congo verspreid leeft. In 1984 vraag ik tijdens een vlucht uit Londen aan Gust de Schrijver waarom nooit aan een fede- rale structuur gedacht werd.
Laconiek antwoordt hij dat in 1960 het woord federaal in eigen land nog taboe was, laat staan dat de politici dit stelsel aan Congo hadden opgelegd. Na de RTC vliegen de Congolezen in zeven haasten terug naar huis om verkiezingstournees te houden. Later is er nog een tweede RTC, over de econo- mie, maar daarin zijn de Congolese toppers niet geïnteresseerd. Hun vertegenwoordigers (Mobutu is de man van Lumumba) snappen nauwelijks iets van het gebruikte jargon, maar ze voelen wel aan dat de financiële en indu- striële machten hen proberen te rollen. Tot een echt akkoord komt het niet.
Stokken in de wielen
Tijdens de verkiezingscampagnes beloven de Congolese politici alles aan de uitsluitend mannelijke kiezers. De oren van journalisten tuiten als ze met hun kennis van het Tsjiluba, Swahili of Lingala de ophitsende toespra- ken vergelijken met de gematigde verhalen in het Frans.
Lumumba is daar sterk in. De uitslag van de verkiezingen wordt niet met gejuich ont- haald in Brussel. 26 partijen (en sommige zijn al een kartel) halen een zetel in de Kamer.
Lumumba raapt met zijn unitaire nationalis- tische partij overal stemmen, zij het zeer wei- nig in de provincies Leopoldstad en Katanga.
Maar met zijn 33 zetels op 137 haalt hij er 20 meer dan de linkse tweede partij. De partijen die nauw willen samenwerken met de kolo- nisator hebben weinig succes. Brussel heeft inmiddels ter plaatse twee extra ministers aangesteld. Raymond Scheyven (een Frans- talige christendemocraat) moet waken over de economische belangen van de grote maat- schappijen. In Leopoldstad probeert Walter
Ganshof – een komediant die in de latere Schaarbeekse lokettenkwestie het FDF niets in de weg zal leggen - een regering op de been te brengen. Ganshof lust een natio- nalist als Lumumba niet. Hij minacht, zoals de meeste van zijn tijdgenoten, die in zijn ogen omhooggevallen Congolezen. Hij pro- beert Lumumba stokken in de wielen te ste- ken. Die wordt met de dag bozer en anti- Belgischer, want hij vermoedt terecht dat het Brusselse establishment een marionet zoekt, of bij gebrek daaraan een minder strijd- vaardig iemand. Ganshof verkiest Kasa Vubu, die zijn afkeer voor de kolonisator beter ver- bergt. Echter, Kasa Vubu slaagt er niet in een regering te vormen. Feitelijk wil Lumumba een regime à la De Gaulle, waarbij de eerste minister de bevelen van de president uitvoert.
De autoritaire Lumumba ziet zichzelf natuurlijk als de grote baas, maar ten slotte moet hij een compromis sluiten: Kasa Vubu wordt staatshoofd, maar als eerste minis- ter wordt Lumumba de politieke baas, want met veel beloftes en postjes slaagt hij er wel in een parlementaire meerderheid te krijgen.
Boudewijn en Lumumba:
allebei van a tot z gelogen
Dan is het tijd voor de onafhankelijkheids- viering op 30 juni. Boudewijn haalt in zijn toe- spraak alle koloniale clichés boven en vergeet uitdrukkelijk de Congolezen te bedanken dat ze heel de tijd hun eigen kolonisatie betaald hebben en la bourgeoisie francophone nog rijker hebben gemaakt dan ze al was. Kasa Vubu murmelt wat terug en dan geeft de nieuwe Kamervoorzitter (lid van Lumumba’s partij) onvoorzien het woord aan zijn poli- tieke baas. Later zegt men dat de linkse Waal Jean van Lierde de toespraak van Lumumba heeft geschreven, alsof die daar zelf niet toe in staat was. De gezwollen toon wijst wel degelijk naar de Congolees als auteur.
Lumumba’s woorden zijn niet voor de gas- ten bestemd maar voor de Congolezen in heel het land, voor zover die het via vertaling begrijpen. “Strijders van de vrijheid” begint hij zijn toespraak en vervolgt met “dat we die strijd met tranen, vuur en bloed gestre- den hebben”. Dat is van a tot z gelogen. De onafhankelijkheid is in de Congolese schoot geworpen.
Vervolgens fileert hij de koloniale situaties met zijn “slachtpartijen, cellen”, “spot, bele- digingen die we ’s ochtends, ’s middags en ‘s avonds moesten ondergaan”, “met lonen die veel te laag waren om te kunnen eten” (De levensstandaard van de Congolezen bedraagt vandaag 1/4de van die in 1960). Zijn toe- spraak is een even grote karikatuur van de werkelijkheid als die van een woedende Bou- dewijn die op slag wil vertrekken.
Vier dagen rust
Vanaf de 1ste juli kan de regering aan het werk. Lumumba doet dat op zijn Afrikaans.
Hij ontvangt iedereen die tot bij hem geraakt en spreekt van de ochtend tot de avond zowel met zijn ministers als met gewone Congo- lezen. Hij besteedt zijn tijd aan staatszaken en aan minuscule details. Vier volle dagen regeert Lumumba zonder problemen, maar de 5de juli slaat de vlam in de pan. Bijna twee jaar lang is het leger in de weer geweest met etnische conflicten te ontzenuwen, het gezag te handhaven, en zwarte politici die te veel noten op hun zang hadden bij de kraag te grijpen.
En nu rijden die heren hen hoogmoedig voorbij, terwijl de onnozele Belgische opper- bevelhebber van de Weermacht op een bord schrijft “na de onafhankelijkheid = voor de onafhankelijkheid”. De muiterijen beginnen met vernederingen van Belgische officieren en verkrachtingen van hun vrouwen en dij- nen vlug uit naar het hele leger. Kop van Jut is Lumumba; een parvenu in de ogen van de soldaten die zelfs geen kruimels krijgen. De jacht op Lumumba begint. (Vervolg en slot volgende week.)
Jan neckers
Lumumba: dappere praatjes- maker en autocraat (2)
Wat als Lumumba niet vermoord was? Dan was hij misschien de zoveelste Afri- kaanse autocraat wiens naam met afkeer wordt uitgesproken.
Moeder van de manipulatie?
Sociale wetenschappers hebben de neiging simpele dingen moeilijk uit te leggen en er dan nog eens een speciaal taaltje bij te gebruiken. Kwestie van de dingen moeilijker te maken dan ze zijn. Taal- en mediawetenschapster Elisabeth Wehling is daarop geen uitzondering. Haar sleutelbegrip heet “framing”. Interessant is dat ze hiermee veel ver- klaart over taalmanipulatie en propaganda.
“Framing” zou je best kunnen vertalen door
“waardenkader”. De stelling van Elisabeth Weh- ling luidt: “Welk woord u ook hoort, steeds wordt in uw hoofd een ‘frame’ geactiveerd, een waardenkader actief gemaakt.” Met andere woorden, de wijze waarop over een bepaald thema wordt gepraat en welk taalbeeld daarbij wordt gebruikt, zal bepalend zijn voor bepaalde associaties en instellingen. Wat voor de enen
“gierigheid” is, zal voor de anderen “spaar- zaamheid” zijn. Voor de enen is het “verspil- zucht” terwijl anderen het beschrijven als “vrij- gevigheid”.
Docente aan
de Berkeley-universiteit
Met deze “framing”-theorie houdt de in 1981 in Hamburg geboren Wehling zich al een tien- tal jaren bezig aan de Amerikaanse univer- siteit van Berkeley. Ze publiceerde meerdere werken, waaronder het Duitse boekje “Politi- sches Framing”. Ze draagt een linkse bril, wat onontbeerlijk is om aan de Berkeley-universi- teit overeind te blijven. Zo is het duidelijk dat in de “framing” van mevrouw Wehling het alleen maar verfoeide rechtsen zijn, zoals Trump en de AfD, die vanuit hun “framing”, vanuit hun
“waardenkader”, stigmatiseren.
Mevrouw Wehling is erin geslaagd ettelijke begrippen en stellingen in de zogenaamde
‘mainstream-media’ te krijgen, in de propa- gandazenders van de linkse ‘newspeak’ zeg maar. Zo mag men het volgens haar niet meer hebben over “vluchtelingenstroom”, maar over
“vluchtbeweging”. Ook “vluchteling” mag niet meer; dat moet “gevluchte mens” worden.
Ook linkse manipulatie gebeurt vanuit “framing”
Taalkundige Wehling heeft het niet helemaal verkeerd voor, natuurlijk. Zo zegt ze correct:
“Geen enkel woord kan buiten ‘waardenka- ders’ worden bedacht, gesproken en verwerkt.”
Inderdaad! Want ook de zogenaamde Gutmen- schen misbruiken taalkundige verklaringska- ders om debatten naar hun hand te zetten en te manipuleren. En zij in de eerste plaats! Want of men het nu over ‘refugees’, ‘vluchtelingen’ of
‘gevluchte mensen’ heeft, als men de waarheid dienstig wil maken aan de onvoorwaardelijke opname van illegale inwijkelingen, dan kan men dat niet anders noemen dan manipulatie!
De angel in die theorie? Als de realiteit uit het ‘frame’ valt, dan verdampt het manipula- tie-effect. Waarschijnlijk moet daar de oorzaak worden gezocht waarom ‘progressief links’
alles doet om het debat en het waardenka- der in handen proberen te houden, terwijl we net merken dat de realiteit – de aanzwellende migratie naar Europa, met alle negatieve effec- ten van dien – steeds verder van dat linkse
“waardenkader” af staat. Links verliest de con- trole op de werkelijkheid – letterlijk dus!
Conclusie: houd vooral Elisabeth Wehling goed in het oog. Misschien probeert de linkse pro-multicul-lobby in Vlaanderen of België deze professor nog op te voeren.
Pietvan nieuwvliet
Herdenking Lokeren weer schot in de roos
En wéér was de Sint-Annakerk bomvol gelopen met Vlamingen uit alle windstreken, die de volksgenoten willen blijven herdenken die in de ‘kwade jaren’ (Arthur de Bruyne - E. de V. van ‘t Pallieterke) 1944-’50 getroffen zijn door een even zinloze als waanzin- nige staats- en straatrepressie. In de annalen van HEKALO, trouw gesteund door ons eigen weekblad, door het voluit Vlaamsgezinde Vlaams & Neutraal Ziekenfonds en een rist andere weldoeners met het goede hart op de recht(s)e plaats, mag 16 september 2018 gerust als ‘historisch’ vereeuwigd worden.
Historisch, al was het maar wegens de kort- ste preek uit de tientallen herdenkingsmis- sen die voor het reeds lang opgeruimde straf- kamp zijn opgedragen. Heeft die goeie radicaal Vlaamse pater Wim, op 12 maart 2018 overle- den en zondag sereen herdacht, zich omge- keerd in zijn graf? Bah neen, hij zal wel gemon- keld hebben: “Zo kan het ook.” Juist, zo kan het ook, als ze maar niet vergeten worden, die gewezen gekerkerden van wie er nog twee in levenden lijve aangetreden kwamen voor het altaar om, samen met de grote groep ‘pakskes- dragers’, een kring van vriendschap te vormen
als voorbeeld van eenheid voor de politici in Vlaanderen-ons-vaderland.
Wie erbij was, sommigen zelfs voor de eer- ste keer in hun niet meer zo prille bestaan, zal met mij willen getuigen dat het weer hartver- warmend was, ook al omdat het VNJ een jeug- dige en frisse stempel op de warme herden- king heeft gedrukt. Niet meer zo jeugdig, maar altijd even fris, deden de mensen van Voorpost zich andermaal gunstig opmerken door hun erg gewaardeerde hand- en spandiensten en dat mag wel eens met de nodige nadruk geschre-
ven worden. hvo
Actueel
20 september 2018 5
Zuur & Zoet
Vooral extreemlinkse en islamitische haatpredikers
Wie de Mainstream Media (MSM) al een tijd volgt, zou tot de foute conclusie kun- nen komen dat vanuit extreemrechts een enorm gevaar uitgaat. Die conclusie is uiteraard fout. “De dreiging die uitgaat van de extreemrechtse ideologie werd en wordt door het OCAD (Orgaan voor de Coördinatie van de Analyse van de Dreiging) op dit moment (11 september 2018) als laag ingeschat.”
Dat vertelde vicepremier Jambon in de Kamer. Het aantal haatpropagandisten in de gegevensbank van het OCAD bedraagt op dit ogenblik 90 personen: 15 buitenlandse predikers, 16 haatpredikers van extreem- links, 7 haatpredikers van extreemrechts en ongeveer 40 van andere, voornamelijk isla- mitische aard.
Haatpropagandisten?
Haatpropagandisten in de (gemeenschap- pelijke) gegevensbank opnemen is wettelijk geregeld door het koninklijk besluit (KB) van 23 april 2018. Jambon: “De bedoeling daar- van is om informatie te kruisen zodat een gemeenschappelijke opvolging en aanpak mogelijk worden.” De definitie van haatpro- pagandist verwijst naar het koninklijk besluit van 23 april 2018. In de wet op de gemeen- schappelijke gegevensbank is de wettelijke
‘scope’ zeer duidelijk geformuleerd: extre- misme dat kan leiden tot terrorisme, zon- der verwijzing naar de aard van het feno-
meen, weze het religieus, ideologisch of iets anders. De mogelijke opname van een entiteit in de gegevensbank gebeurt volgens Jambon op voorstel van een basisdienst – de Veiligheid van de Staat, de ADIV, de poli- tie of het OCAD – die daartoe een inlichtin- genfiche aanmaakt. Of betrokken entiteit wel of niet als haatpropagandist opgeno- men wordt, gebeurt na een evaluatie door het OCAD, na overleg en in samenspraak met de diensten. Het OCAD neemt de finale beslissing.
Conclusie
Lezers van dit weekblad laten zich uiter- aard niets wijsmaken. De dreiging die van extreemrechts uitgaat (doorgaans eigen- lijk gewoon rechts) is minimaal in België.
De echte dreiging komt nog steeds vanuit islami(s)tische hoek. Dat wordt zeer duide- lijk aangetoond door de vele haatpropagan- disten in België die door de Veiligheidsdien- sten gevolgd worden. Thierry Debels
ZACHTJES NAAR DE UITGANG?
In ’t Pallieterke nummer 28 van deze jaar- gang citeerden we enkele uitspraken van Ömer Demircioglu, de Turk die voor N-VA in de Gentse gemeenteraad zit. Bijvoorbeeld:
“N-VA Gent moet niet zo dicht aanleunen tegen het vieze populistische rechts” en “Het chagrijn van N-VA over alles wat Turks of moslim is, moet stoppen […] Als Engels of zelfs een dode taal als Latijn wordt onder- wezen, is er geen enkel probleem. Waarom dan wel met Turks?” Tevens sprak Ömer zich uit tegen een algemeen hoofddoekenver- bod. Natuurlijk is dat allemaal niet zo erg als poseren met Grijze Wolven, of de Armeense genocide ontkennen, maar we hadden niet verwacht dat N-VA hem opnieuw op de lijst zou zetten.
Hij staat er echter weer op, zij het slechts op plaats 24. Nu heeft N-VA acht zitjes in de Gentse gemeenteraad. Zijn kansen zijn dus, om het heel voorzichtig te zeggen, eer- der klein.
COLLATERAL DAMAGE
De “Totaler Krieg” van het Gentse stads- bestuur tegen automobilisten veroorzaakt evenveel “collateral damage” als een tapijt- bombardement met B-52’s. “Na meer dan 26 jaar in het prachtige huis aan het Lau- rentplein te Gent, komt er een einde aan het Gentse verhaal. Met zeer veel pijn in het hart verhuizen we eind september. De keuzes die het Gentse stadsbestuur gemaakt heeft de laatste jaren, zorgen ervoor dat het Gentse centrum niet meer leefbaar is voor een klein- handelaar. We voelen ons gewoon wegge- pest. We doen ons uiterste best om begin december op onze nieuwe locatie, met een frisse wind, en in een splinternieuw pand, van start te gaan in Sint-Martens-Latem.”
Met die woorden kondigde het audiobedrijf Bang & Olufsen de sluiting aan van de ves- tiging in het centrum van Gent. Een andere bekende audiozaak, Stevens Hifi, vlucht ook weg uit Gent. Op de webstek staat zij een nieuwe winkel bouwen met parking - let op dat detail! -, ook in Sint-Martens-Latem.
Ja, de grondprijzen zijn daar verschrikkelijk hoog, maar dat is allemaal minder erg dan de “Totaler Krieg” van het Gentse stadsbe- stuur tegen automobilisten te moeten onder- gaan. De eigenaars van die handelszaken halen scherp uit naar het circulatieplan en naar het “overdreven strenge boetebeleid”
van de Gentse parkeerwachters en politiepa- trouilles. In Gent worden regels en reglemen- ten alleen ruim geïnterpreteerd voor zigeu- ners, illegalen en moslims.
Voor kleinhandelaars en chauffeurs geldt alleen de letter van de wet. Zij worden beboet, gesaboteerd, en van het kastje naar de muur gestuurd in een stratenlabyrint zon- der wegwijzers. Tot zij het opgeven en Gent de rug toekeren.
KEUZE TE OVER
De Antwerpse kiezer kan op 14 oktober kiezen uit dertien partijen. Naast de gekende zeven “klassieke” partijen, zijn er zes nieuw- komers: van ludieke narrenpartijen tot en met de partij van Abou Jahjah.
Zijn partij Be.One krijgt concurrentie van de partij Democratisch-Solidair Appèl (D-SA) dat voorstellen lanceert rond “diversiteit”
en “participatie”. Dat laatste thema staat ook vooraan bij de partij “Burgerlijst”. Bij D-SA zien we uitsluitend jonge kandidaten van allochtone afkomst en die waren voor- heen actief bij Groen en sp.a. De bij jonge- ren populaire Rachid Abourig, beter bekend onder de naam Bear Grills van Antwaarpe, duwt de lijst. De Burgerlijst heeft een hoog geitenwollensokkengehalte, maar de D-SA is een partij van en voor allochtonen, en een rechtstreekse concurrent voor Abou Jahjah die opkomt voor radicale gelijkheid.
Vraag is, zullen die partijtjes veel stemmen kunnen afsnoepen van gevestigde linkse partijen als sp.a, Groen en PVDA?
SCEPTR
machtig nieuws
STEUN
BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)
Waarom steeds Pakistanen?
Aandachtige lezers van dit weekblad weten dat het verband tussen etnische achter- grond en criminaliteit bijzonder delicaat ligt. Delicaat, omdat het ontkennen van der- gelijke band ongeveer het credo is van de overtuigde multiculturalist – ongeacht of die van socialistische, liberale of christendemocratische huize is.
In zowat alle West-Europese landen geldt daarom de omerta-regel om vreemdelingen niet te stigmatiseren, en om vooral het credo van de heerlijke Nieuwe Wereld niet onderuit te halen, wordt elk onderzoek naar het ver- band tussen etnische afkomst en criminaliteit gewoon verboden. Taboe, in een maatschap- pij die zegt àlle taboes te verbieden. Toch zou
het kunnen dat ditmaal een opening wordt gemaakt … door de Engelse minister van Bin- nenlandse Zaken, Sajid Javid. Hij heeft een studie besteld die moet onderzoeken waarom daders van zogenaamde seksuele ‘grooming- gangs’ zo dikwijls van Pakistaanse afkomst zijn.
Volgens de krant ‘The Independent’ verklaarde Sajid Javid dat de omstreden stap “de bijzon- dere eigenschappen” van de daders wil analy- seren om ernstige gevallen zoals in Rotherham, Rochdale, Telford, en nu ook in het Noord- Engelse Hundersfield, waar een groep pedofie- len jarenlang jonge meisjes systematisch sek- sueel misbruikt heeft, te verhinderen.
Sajid Javid, die van Pakistaanse afkomst is, wil het thema “direct en rechtstreeks aanpak- ken”, omdat de regering van de strijd tegen sek- suele uitbuiting van kinderen “de hoogste pri- oriteit” heeft gemaakt. “Als er bewijzen zijn, die aantonen dat er culturele factoren zijn die bepaalde vormen van crimineel gedrag veroor- zaken, zijn we vastbesloten deze te bestrijden”, verklaarde de in Rochdale geboren politicus.
Nu is het wachten op de rest van de wereld, tot die hun multiculturele oogkleppen laten vallen en eindelijk eens in actie schieten. Of is de veiligheid van de burgers soms maar een tweede-, derde- of tienderangsprobleem?
PieTvan nieuwvlieT
Arabische landen:
geen migratie, tenzij…
Hier en daar wordt wel eens de idee geopperd dat de grote migratiestro- men ten gevolge van de ‘Arabische Lente’ best zouden worden opgevan- gen in de nabijgelegen staten in het Midden-Oosten.
Zo namen Jordanië en Libanon nogal wat Syrische vluchtelingen op in vluch- telingenkampen. Waar migranten echter totaal géén plaats kregen aangeboden, zijn de rijke Arabische oliestaten. Geen migratiestromen naar Saoedi-Arabië (hoe- wel er ruimte is én er middelen zijn), de V.A.E., Qatar en die andere kleinere staten.
Enkele weken geleden werd Ahmed Aboel Gheit, voorzitter van de belang- rijke Arabische Liga (Jami ah ad-Duwal al-
‘Arabiyah) door de Chinese televisie geïn- terviewd. Onder andere werd de vraag gesteld waarom de Arabische landen geen islamitische of andere migranten opvan- gen. Ahmed Abdoel Gheit stelde dat Arabi- sche landen geen ‘destination country’ zijn of willen zijn, “hoewel we zeer open zijn”.
Aanpassen of verhuizen
Waarom ze dan geen ‘land van bestem- ming’ zijn, wil de Chinese journalist weten.
“Omdat we geen uitzondering maken. Als mensen over de grens komen, bestaat de eerste fase erin dat ze een document tekenen, dat hen verplicht alle rechten en regels van onze landen te volgen. Dat betekent dat bij inbreuk op dit akkoord, ze veroordeeld worden – met een versnelde procedure – tot dezelfde straffen, waaraan de lokale bevolking wordt onderworpen (wat in bepaalde gevallen dus kan gaan tot de doodstraf). Ze worden ook terug- gestuurd naar hun landen van herkomst, eens de straf uitgezeten.”
En dat is niet alles: “We maken ook een akkoord op waarbij de financiële steun die ze voor hun integratie in onze landen krijgen, integraal moet worden terugbe- taald binnen de twee jaar, zo niet worden alle goederen aangeslagen en worden ze onmiddellijk het land uitgezet.”
Wederkerigheid
“Ik kende de lokale gebruiken niet of verstond ze niet.” Dit soort argumenten van daders van allerlei crimineel gedrag wordt dus niet als verschoningsgrond aan- vaard in de Arabische landen (Saoedi-Ara- bië, Bahrein, V.A.E., Koeweit, Oman en Qatar). Hij of zij wordt geacht de lokale cultuur te kennen en erkent die te ken- nen door het ondertekenen van de docu- menten.
Op de Chinese opmerking dat dit over- komt als een hard migratiebeleid en dat het veel soepeler kan, zie West-Europa, antwoordde Ahmed Abdoel Gheit als volgt: “Dit is zeker niet te hard. Als ik een schuilplaats zou zoeken en hulp zou vra- gen in een ander land, zou ik het als een absolute plicht beschouwen te gehoorza- men aan de letter van de wetten van het ontvangstland. In het ander geval zouden ze mij onmiddellijk mogen uitwijzen.”
En: “West-Europa zal ooit wel eens wak- ker worden, en de toestand zien zoals ze werkelijk is. De leiders van West-Europa zouden beter eens naar Doha in Qatar worden gestuurd of naar Saoedi-Arabië en daar asiel aanvragen, zodat ze aan den lijve ondervinden hoe het eigenlijk zou moeten gaan. Daar zouden ze wel uit hun dromen ontwaken.”
Besluit? Wederkerigheid is een zeer algemeen verspreid rechtsbeginsel, zowel in de Europese rechtssystemen als in bui- ten-Europese rechtsstelsels. Misschien kan men dit rechtsbeginsel eens proberen toe te passen op migratie en asielbeleid?
PieTvan nieuwvlieT
