De Belgische transferunieN-VA-minister Philippe Muyters heeft stoere taal gesproken. Als

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

De Belgische transferunie

N-VA-minister Philippe Muyters heeft stoere taal gesproken. Als de federale regering Vlaanderen zou vragen opnieuw een financiële inspanning te doen, om de nationale huishouding op orde te houden, zal zijn antwoord klaar en duidelijk neen zijn. Hij richt zijn pij- len op Brussel en Wallonië. In tegenstelling tot Vlaanderen kunnen die gewesten dit jaar niet mikken op een begroting in evenwicht, omdat ze sinds 2009 (eigenlijk al veel langer) de tering niet naar de nering hebben gezet. Maar formateur Di Rupo wil dat Vlaande- ren nog eens 2,8 miljard euro bespaart, bovenop de 2 miljard van de voorbije twee jaar. Dat kan niet volgens Muyters, noch volgens redelijke beginselen, noch volgens het Vlaams regeerakkoord. “Als de coalitiepartners in de Vlaamse regering dit anders zien, dan zullen ze me moeten buiten dragen.” Waarvan akte.

Hoeveel weegt Philippe Muyters? Niet zo heel zwaar, meent de Waalse minister van Begroting, André Antoine. “Iedereen moet meewerken, het is onze burgerlijke plicht.” Want Europa kent maar één begroting, en zal volgens de PS’er geen onderscheid maken tussen de Vlaamse, Waalse of Duitstalige gemeenschapsbegroting.

Antoine rekent Brussel voor het gemak al bij Wallonië. Dat zal uiteraard geen toeval zijn, want de nota-Di Rupo is er volledig op gericht Brussel in te lijven. Bovendien laat hij niet na eraan toe te voegen: “We zijn bereid tot een inspanning, maar we zijn niet naïef.

De heropleving van de economie in Wallonië mag in geen geval in gevaar komen.” Versta: de Vlamingen zùllen betalen, en ze zullen méér betalen dan de Franstaligen. Het transferdenken is ondanks vier jaar communautaire onderhandelingen helemaal niet afgezwakt.

We grijpen even terug naar de VIVES-studie (Vlaamse economen) van april dit jaar, over de transfers tussen de Belgische gewesten uit intrestlasten op de federale overheidsschuld. Die transfers alleen al zijn goed voor 5 miljard euro van de totale geldstroom van noord naar zuid. In de nota-Di Rupo wordt daar uiteraard met geen woord over gerept, en we zijn zo vrij ervan uit te gaan dat het de sp.a, de Open Vld en CD&V worst zal wezen dat de transfers uit intrestlasten gewoon blijven voortbestaan. Daarnaast zijn er de overdrach- ten in de sociale zekerheid, via de federale begroting buiten de sociale zekerheid, en via de Bijzondere Financieringswet. Verandert er daar misschien iets?

Neem de sociale zekerheid. Bijvoorbeeld arbeidsmarktbeleid en werkloosheidsuitkeringen. Van de 10 miljard euro die het RVA-bud- get bevat, zou amper 0,5 miljard euro worden overgeheveld naar

de deelgebieden. Dat levert geen fundamentele veranderingen op.

Vergeet niet dat het geld uit de federale pot blijft komen, en dat de gemeenschappen of gewesten enkel dienen als doorgeefluik. Dan:

de gezondheidszorg. Bij veel politieke spelers heeft zich de man- tra vastgezet dat er in de ziekteverzekering geen transfers meer zijn sinds de uitgaven in die sector grondig zijn “geobjectiveerd”.

Het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid heeft met die redenering al meer dan eens de vloer aangeveegd, en daar komt nog bij dat de bevoegdheden die Di Rupo wil overhevelen in de gezondheidszorg, tot een enorme versnippering dreigen te leiden, die een eigen Vlaams én efficiënt beleid zogoed als onmogelijk maken. De kinderbijslag zou worden geregionaliseerd, en in plaats van naar de gemeenschappen naar de gewesten gaan. Brussel zal er zijn voordeel mee doen!

De financieringswet die Di Rupi voorstelt, biedt heel weinig autonomie en werkt weinig responsabiliserend. De gewesten zouden open afcentiemen kunnen heffen op de federale tarieven, maar ze moeten binnen een beperkt kader blijven. In de financiering van de gewesten is het nieuwe “solidariteitsmechanisme” in de toekomst nog voordeliger voor Wallonië en Brussel dan het huidige systeem.

In de financiering van de gemeenschappen gaat Vlaanderen ten opzichte van het Lambermontakkoord er op achteruit. Tegen 2030 zou het verlies op jaarbasis 600 miljoen euro bedragen. Is het nog nodig te herhalen dat Brussel vanaf het eerste moment met meer dan 600 miljoen euro extra per jaar wordt bedacht?

We kunnen nog even doorgaan, maar het zal voor iedereen duidelijk zijn dat er beter geen staatshervorming komt dan een staatshervorming op basis van wat de voorzitter van de PS - een onwaardige formateur - op papier heeft laten zetten. Blijkbaar was de studie- dienst van de PS zo moe van het ineendraaien van scenario’s, dat ondanks de dringende noodzaak om een nieuwe regering te vormen de koning op speciaal verzoek voor vakantie heeft gezorgd.

Di Rupo toont niet bepaald veel haast daar verandering in te brengen. Midden augustus langzaam terug op gang trekken, eerst nog met verkennende gesprekken, bovendien, en intussen CD&V verder murw maken om overstag te gaan. Daarna zal de transferunie via de grondwet verder worden gebetonneerd. Dat is alvast de bedoeling van de Franstaligen, en als dat niet lukt, hebben ze hun plan B in de schuif liggen: niet alleen Brussel annexeren, maar zoveel mogelijk van Vlaams-Brabant erbij.

Deze week :

• The Brussels Journal:

een gelegenheid tot zelfkritiek 3

• Briefje aan… Herman van Rompuy 3

• Beke / di Rupo: zoek de zeven verschillen

(deel 2)

4 • In gesprek met Derek Turner 5

• Brussel loslaten? 6

• Turkse revolutie 8

Plankzeil als de bliksem naar

www.pallieterke.info

66

^ste

jaargang • nummer 32 • woensdag 10 augustus 2011 1,90 euro

Domme onzin

Zeg veel over Beke, maar niet dat het geen vooruit- ziende man zou zijn. “Ik heb een jaar geleden inderdaad een vakantie vastgelegd in de tweede en derde week van augustus”, vertelt hij aan De Standaard. Tussen alle politieke besognes door denkt kloeke Wouter toch al ruim een jaar op voorhand aan het boeken van zijn uitstapje.

Emile de Girardin wordt door som- migen beschouwd als de vader van de journalistiek; we halen zijn gevleugelde woorden graag en instemmend aan:

“Gouverner, c’est prévoir.” Ziezo. Zeg dat wij het gezegd hebben: Beke is een staatsman.

Tgv-station

Gelogeerd dichtbij een tgv-station, kan hij in geen tijd in Brussel zijn als dat moet, verweert hij zich. Waarom moet een politicus zich verweren voor zijn vakantieplanning? Omdat die van Beke net een weekje afwijkt van de konink- lijke opdracht. Op 22 juli decreteerde onze vorst aan alle politici: “Gaat en ontspan u de volgende drie weken. Ik heb gezegd.”

Beke maakt er vier van. Midden augustus, vond Albert, moeten ze weer aan tafel. Dat zal nu de week van 22 augustus worden. Tijd zat, blijkbaar, want wie zit er te wachten op een regering?

“Maar de informateur heeft me laten weten dat hij me pas op 22 augustus verwacht”, kermt Beke amechtig, want het nieuwsje over zijn verlengde afwe- zigheid, komt natuurlijk heel slecht over. Volgens Beke ligt het aan Di Rupo, die eerst nog een week de liberalen wil opwarmen. En onze pers brengt dat verhaal in alle ernst. De liberalen kwa- men ‘pas’ later aan boord en kregen

‘nog’ niet de kans zich helemaal in te werken in ‘alle’ dossiers.

Horen en lezen we alles klaar en duidelijk?

Voor wie het niet meer in het geheu- gen heeft: Didier Reynders werd informateur op 2 februari, zegge en schrijve ruim zes maanden geleden. Sedertdien doen de liberalen helemaal mee. Een half jaar volstaat niet om mee te zijn.

Schrijft De Standaard bloedserieus:

“Vooral de liberalen hebben nog wat catching up voor de boeg.”

Vervolg op blz. 2

(2)

De dingen dezer dagen 2

10 augustus 2011

Uit de smalle beursstraat

Een ongelooflijk herstelvermogen

De komende weken zal met bezorgdheid gekeken worden naar de evolutie van de wereldeconomie. Meer en meer waarnemers zien een aantal indicatoren die wijzen op een dreigende recessie. Die komt er wanneer na twee opeenvolgende kwartalen een negatieve groei wordt opgemeten.

De economische alarmlichten beginnen inderdaad te branden, vooral in de Ver- enigde Staten, tot nader order nog altijd de grootste economie ter wereld. De Ame- rikaanse aankoopverantwoordelijken van bedrijven worden pessimistisch, bedrijven investeren minder snel, de consumptie neemt af… op een moment dat de Amerikaanse regering besloten heeft zwaar te besparen als compensatie voor een hoger schulden- plafond. Het zou best kunnen dat die besparingen de Amerikaanse bevolking ervan weerhouden geld uit te geven, wat de economie structureel in de problemen brengt.

Dan is de recessie in de VS een feit. En als de VS een verkoudheid heeft, raakt de rest van de wereld snel besmet. Europa, waar aan de zuidkant amper nog economische groei valt op te tekenen, is het volgende slachtoffer. Neem daar nog bij dat de vraag naar Chinese producten zal afnemen en ook Azië doet een economische kou op. Dan zal de Aziatische vraag naar kwaliteitsvolle producten uit Europa, vooral Duitsland, ook dalen. Slecht nieuws voor onze oosterbuur, en voor onze Vlaamse economie. Neder- land, Vlaanderen, Wallonië en Luxemburg vormen als leverancier aan onze oosterburen economisch de 17de tot 20ste deelstaat van Duitsland. Een kwakkelende export daar betekent een zware recessie bij ons. Vraag is hoe we dan uit de negatieve spiraal geraken. Meer overheidsgeld uitgeven om de economie te stimuleren, is geen optie.

Veel landen torsen een zware schuldenlast. Iedereen zit klem. Een “catch 22”?

Toch niet. De geschiedenis leert dat twee westerse landen de economie altijd op sleeptouw hebben genomen en zelf zeer zware economische problemen steevast hebben overwonnen.

De VS is het eerste land. Amerika is onder andere dankzij de oorlogsproductie vanaf 1941 uit de Grote Depressie geraakt. Men vergeet vaak dat de VS toen zowat het 20ste leger ter wereld hadden, reden waarom Adolf Hitler weinig rekening hield met het Amerikaanse vermogen een belangrijke rol te spelen in de oorlog. Maar dankzij een efficiënte oorlogseconomie werd het land zeer snel een grootmacht. Na 11 september 2001 en de financiële crisis van 2008 dacht iedereen dat een nieuwe Depressie een feit was, maar de VS worstelden zich er door, onder andere door een gericht herstel- beleid van de Amerikaanse Centrale Bank.

Ook nu moeten we rekenen op het sterke herstelvermogen van de Amerikaanse economie. De Amerikaanse economie is zeer ondernemingsgericht en innovatief. Dat kan de groei weer aanjagen. Waarom zit er geen nieuwe technologische revolutie aan te komen, zoals internet 15 jaar geleden? Wanneer technologische (r)evoluties en de daaraan gekoppelde productiviteitsverhogingen optreden, wordt het mogelijk belastingverhogingen door te voeren zonder de groei te fnuiken.

Vandaag zijn belastingverhogingen taboe, maar op een bepaald moment zal men toch voor bepaalde fiscale maatregelen moeten kiezen om de schulden binnen de perken te houden. In Amerika is daar zeker marge voor. De belastingdruk van 30 procent (15 % federaal en 15 % regionaal) kan omhoog. Bijna de helft van de Amerikaanse bevolking betaalt geen inkomstenbelasting. De marge voor extra fiscale heffingen is een voordeel dat landen als België, met een belastingdruk dicht bij 50 procent, niet hebben. Wan- neer de VS opnieuw groeien, dankzij innovatie en een schuldenafbouw door gerichte belastingverhogingen, wordt het weerom de sterke motor van de economie. Het verleden leert dat de VS deze moeilijke periode zal doorstaan.

Hetzelfde geldt voor die andere grote motor van de westerse economie: Duitsland.

Het parcours dat onze oosterburen de voorbije eeuw hebben doorgemaakt, is zo mogelijk nog indrukwekkender dan het Amerikaanse. Na WO I overleefde het hyperinflatie.

Na WO II wist het via een liberaal economisch beleid uit te groeien tot de motor van de Europese economie. De integratie van Oost-Duitsland in 1990 was problematisch, maar 20 jaar later is Duitsland opnieuw de gezondste economie van Europa. Een nieuwe recessie zal de moderne versie van het Duitse Wirtschaftswunder niet klein krijgen.

A^ngélique VAnderstrAeten

Mijmeren bij een PS-staat in wording

Tot wat arrogantie leiden kan, kon de burger zien toen Bellens (verplicht) op het scherm verscheen, om uitleg over de kwar- taalcijfers van Belgacom te geven, en over het in verdenking stellen van zijn persoon voor corruptie. Zijn schaamteloze “wie doet me wat”-houding tegenover de verzamelde pers was walgelijk.

De arrogantie droop eraf. Zijn houding werd niet verklaard door onwankelbaar zelf- vertrouwen, op basis van bewezen onschuld, wel door een besef van onwankelbare steun uit bepaalde politieke hoek in goede en vooral slechte dagen.

Idem voor Koekelberg, dat andere schandaal. Geen Jan Modaal die wijs raakt uit het welles-nietesspelletje opgevoerd door de Raad van State rond de schorsingen van Koekelberg. Stap als “normale” burger naar die Raad, en als het meezit, hoef je slechts twee jaar te wachten op een uitspraak. Niet Koekelberg, die stapt naar de Raad zoals u naar de warme bakker. Langer dan drie dagen duurt zijn wachttijd niet voor hij gelijk krijgt. Waarna hij zich, godbetert, opnieuw

Ge kunt u, bij de krantenkoppen over twee “heren”, blauw ergeren, of er groen om lachen. Voor een gezonde nachtrust best het laatste. Didier Bellens, topman van Belgacom, en Fernand Koekelberg, ex-baas van politie, kregen hun mate- loze arrogantie niet mee in de wieg. Die werd bijgeleverd als toetje op een poli- tieke topbenoeming.

kan kandidaatstellen voor de functie van commissaris-generaal! Ja, dat kan, in weer- wil van een grondwet die orakelt dat iedere Belg gelijk is aan de andere.

Tentakels

De media hebben de “affaires” waarin beide “heren” tot aan hun nek zitten, in het lang en het breed uit de doeken gedaan. Er werd “in de marge” verwezen naar de politieke partij die voor de loopbaan van Bel- lens én die van Koekelberg gezorgd heeft en blijft zorgen.

In Het Laatste Nieuws liet opinieschrij- ver Jan Segers weten dat ze “allebei hun top- functie mede te danken hadden aan de steun van de PS”. Voor de geloofwaardigheid had hij het woord “mede” kunnen weglaten, of, beter, vervangen door “uitsluitend”. Maar in de Vlaamse media is het al een hele prestatie als iemand een kat een halve kat durft noe- men. Terwijl de regeringsonderhandelingen stilliggen voor een Hoffelijk uitgevaardigde

“verdiende vakantie”, heeft de schandaal- tandem Koekelberg-Bellens nog eens over-

vloedig gedemonstreerd wie de enige, echte baas is in dit onland. Wat die heren zich even schaamteloos als arrogant kunnen veroorlo- ven, onder de beschermende tentakels van de PS, is zonder meer stuitend.

In die samenhang is de rol van een coalitie binnen een federale regering van “lopende zaken” lachwekkend.

Toen Koekelberg de eerste keer geschorst werd voor een eerste schandaal – althans, het eerste dat het licht zag - werd door minister Turtelboom, die hem geschorst had, prompt een tot dan onbestaande top- functie gecreëerd.

Onder druk van… Juist! Dat heerschap Bellens lachend op zijn troon mag blijven zitten en miljoenen binnenrijven, is niet voor zijn onaardse kwaliteiten als CEO, maar omdat de PS het eist. Dat de regering volgens de media “een opvallend afwachtende houding aannam” en niet eens aan een spoedbe- raad dacht, zegt alles.

Betaalmiddel

De PS leidt de regeringsonderhandelingen en is goed op weg Vlaanderen in te lijven in een staat “naar haar hand”. Uitsluitend als levend betaalmiddel. De Vlaamse politieke keuteraars, ruziemakers onder elkaar, zullen dat niet beletten.

Mocht u zich afvragen hoe een beleid onder rood Franstalig juk officieel zal ogen, gelden de “avonturen” van het duo Bellens en Koekelberg als hartig voorsmaakje en exponent achter andere PS-schandalen uit een niet eens ver verleden.

Beweren dat alleen “onze” Vlaamse poli-

tici voor dergelijk scenario verantwoordelijk zijn, is fout. De ontwikkelingen in de regeringsonderhandelingen, bijvoorbeeld, leiden tot de vraag of het PS-hoofdkwartier nu in Bergen of in Laken is opgetrokken.

Terwijl men er niet naast kan kijken dat, hand in hand met de Franstalige politici, ook de verk(n)ochte media front vormen tegen al wat Vlaams is.

Dat ligt in Vlaanderen anders. Hier voeren de media strijd om beter dan “de concurren- tie” alle niet-traditionele Vlaamse partijen af te branden. In dezelfde moeite maken de traditionele partijen dankbaar misbruik van dat soort “voorzetten”.

Zoals Tobback junior in het eerste het beste interview, als gedoodverfde voorzitter van de Vlaamse kaviaarsocialisten.

De brave (?) ziel, een “aardje naar zijn vaartje”, noemde de enige Vlaamse politicus een “charlatan”, die de verkiezingen won en nadien zijn kiesbeloften weigerde in te rui- len voor een winstgevend postje. Geen mens bezuiden de taalgrens zou het in zijn hoofd halen dergelijk koosnaampje richting kame- raad Elio af te vuren.

Als Bruno, zoon van Lowie, zich veroor- looft in Bart de Wever een charlatan te zien, wat ziet hij dan in door zijn PS-geestesgeno- ten benoemde en in permanente bescherming genomen creaturen als Bellens en Koe- kelberg?

Wat ziet hij dan a fortiori in de PS-bon- zen? Zijn partijtje huppelt als schoothondje de PS achterna, in de hoop in een PS-staat machtskruimels te mogen meepikken.

d.M^ol

Twitter

Wie niet op vakantie ging, was Yves Leterme. Die bleef op de winkel letten. Wel- licht uit pure jaloezie, roept hij Kamer en Senaat op vroeger uit reces terug te komen, want de economische toestand verdraagt geen weifelen meer. Toch wilde Yves zich tussendoor ook wel eens ontspannen. Je kan niet godganse dagen bezig zijn met gei- ten. Wat is er prettiger dan af en toe stoom aflaten via een twitter?

Op 6 augustus liep om 13:20 uur een twitter van Leterme binnen bij zijn volgers, met de toch wel opzienbarende inhoud: “Gebruik vh woord “denktank” moet gereglemen- teerd. Spontane gedachte na lezen domme onzin van VdCloot.” Als de weerlicht ver- dween het tekstje weer, maar het kwaad was geschied. Duizenden ‘retweets’ (onze verontschuldigingen voor de leken; dat is zo’n berichtje dat wordt doorgestuurd) zorgden in de kortste tijd voor een recordversprei- ding van dit staaltje van politieke diplomatie.

Yvan van de Cloot is hoofdeconoom van het Itinera Institute, naar eigen zeggen een

“denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming”. In De Mor- gen schreef die op 6 augustus een opiniestuk, waar hij behoorlijk fors uithaalt. We laten u meegenieten: “… aanmodderen met halfbak- ken oplossingen die niemand overtuigen (…) Ondertussen zijn zelfs economen die over- tuigde voorstanders zijn van het europroject moedeloos geworden van zoveel politieke incompetentie en schatten ze voor het eerst de kans op het barsten van de eurozone als een realistische mogelijkheid in. (…) Ter-

Domme onzin

wijl de vraag wordt gesteld of het te verant- woorden is dat toppolitici op vakantie ver- trekken wanneer het huis in brand staat, kan als boutade de wedervraag gesteld worden of het wenselijk is of ze wel allemaal terug- komen uit vakantie.”

Stokebrand?

Hij zegt onder meer te denken aan politici die Griekenland lieten toetreden tot de eurozone, hoewel ze weet hadden van gefoe- fel met de cijfers. Of aan “leiders die tijdens goede economische jaren nog lustiger met overheidsmanna zwaaiden in plaats van de kans te nemen om de overheidsschulden danig te reduceren.” Of aan degenen die hier te lande al twintig jaar doof zijn voor de nood aan grote hervormingen.

Van de Cloot staat niet bekend als een stokebrand of een losgeslagen provocateur.

Maar hij ziet natuurlijk wat hij ziet en drukte de vinger wat dieper in de wonde. Reac- tie van onze eerste minister via een publiek kanaal: “domme onzin”.

Dat politici een jaar knutselen om een regering op poten te zetten en dan niet verder komen dan een akkoord om te gaan pra- ten, hoeft niet te betekenen dat ze slecht werk leveren. Staan er fundamentele dingen op het spel, dan horen ze vasthoudend te zijn. Een hoofdrolspeler die nog een week extra vakantie uittrekt terwijl de hele economische wereld in paniek is geslagen, is onbegrijpelijk en een zeer ongelukkig sig- naal, maar geen ramp. Die week zal het niet maken. Maar als een premier een portie stevige en moeilijk tegen te spreken kritiek afdoet als “domme onzin”, dan hebben we echt een dieptepunt bereikt. J.K.

Vervolg van blz. 2

(3)

3 De dingen dezer dagen

The Brussels Journal

Een gelegenheid tot zelfkritiek

Natuurlijk is het niet de bedoeling, de gedwongen valse bekentenis van niet-begane misdaden weer in te voeren, zoals onze tegenstanders graag zouden zien. Wel gel- dig blijft het onderliggende beginsel, namelijk dat het voor de betrokkene en zijn gemeenschap het beste is als hij van een begane fout afstand neemt door zelf te verduidelijken wat er precies fout aan was. Niets is doeltreffen- der om medestanders mee over de streep te trekken en afscheid te doen nemen van de foute lijn. In plaats van hem uit te schakelen, maakt men hem tot bondgenoot in de “rec- tificatiebeweging”.

Fjordman

Ach zo, is er hier dan sprake van een

“foute lijn” die “gerectificeerd” moet worden? Natuurlijk zijn de verschaffers van juiste historische kennis over de islam (zoals Ibn Warraq, Ali Sina, Robert Spencer en andere

“inspiratiebronnen van Breivik”) niet verantwoordelijk voor de praktische besluiten die een onevenwichtige uit zijn kennismaking met dat probleemdossier trekt. Het wereld- wijd bekendmaken van de ontluisterende feiten inzake de islam is, net als het Zwart- boek van het Communisme, een onverdeeld goede bijdrage aan het welzijn der mens- heid. Toch moeten we altijd tot zelfkritiek bereid zijn.

Zelfs wanneer de vijand zijn laagheid en valsheid demonstreert door onze weten- schappelijk gefundeerde woorden verantwoordelijk te stellen voor andermans rede- loze misdaden, moeten we ons er niet toe beperken op de logische ongeldigheid van zijn insinuaties te wijzen.

We moeten ons integendeel afvragen of we, door doen of laten, geen fouten gemaakt hebben in de door de vijand bedoelde of in andere zin.

Laat ons liever ingaan op de vraag wat islamcritici beter hadden kunnen doen, en in de toekomst beter moeten doen. In welke mate, bijvoorbeeld, maken wij werk van het met de lippen beleden beginsel dat “de islam het probleem is, eerder dan de moslims”?

Cruciaal punt daarin betreft het oproepen tot geweld. Terecht zegt de door Brei- vik zo bewonderde Peder Jensen - alias “Fjor- dman” - dat hij nooit zulke oproep gedaan heeft, en dat Breivik uitdrukkelijk het con- trast maakt tussen hemzelf en de volgens hem te softe islamcritici, die nog in een democratisch debat geloven (inbegrepen Fjordman en politici als Wilders en Dewin- ter). Daarop antwoorden Fjordmans critici dat hij het beleid van de heersende klasse met enig retorisch geweld een “oorlog tegen de Europese bevolking” genoemd heeft en toch zich op een nakende “burgeroorlog”

met de moslims voorbereidde: niet echt een

“oproep” maar wel “klimaatschepping”.

Zoals ik het begrepen heb, wou hij waar- schuwen tégen zo’n burgeroorlog, die zeer zeker tot de mogelijkheden behoort (zie Joe- goslavië), en oproepen om die te vermijden.

Alleen vernam de lezer onvoldoende over hóé dat kan bereikt worden.

Wij hadden meer moeten nadenken en schrijven over de oplossing voor het islam- probleem dat wij zo uitvoerig gedocumen- teerd hebben. Ten eerste geeft dat meer perspectief, meer hoop, aan degenen die door de opmars van de islam in hun omge- ving moedeloos of, zoals Breivik, wraakzuch- tig worden. Ten tweede had dat alle twijfel weggenomen over de keuze van de middelen om dat politieke doel te bereiken.

Velen nemen aanstoot aan het (alweer vijf jaar oude) “Geef ons wapens” van Paul Belien. Dat was een echte miskleun, geba- seerd op onjuiste informatie en met een taal- gebruik dat zich uitstekend tot overinterpre- tatie leende. Paul heeft die tekst nadien wel van de webstek gehaald, maar dit was nu precies een soort fout die alleen met een openbare zelfkritiek ongedaan gemaakt kon worden. Nu is ze hem blijven achtervolgen, eerst in de onbelangrijke scheldpartijen van het knusse Vlaamse multicultuurdebat, en ver- volgens buiten alle proportie getild door de zaak-Breivik. Volgende keer beter.

Bomb Iran

Anderzijds zijn er mensen die oprecht menen dat het niet zonder geweld zal kunnen, maar dan “regulier” geweld. Amerika- nen komen van Mars, dus gaf Daniel Pipes, een gematigd islamcriticus die gelooft dat “de radicale islam het probleem en de gematigde islam de oplossing is”, aan president Obama de raad Iran te bombarderen. (“How to save the Obama presidency: bomb Iran”, Middle East Forum, 2 Feb 2010) Voor zulk standpunt hoef je zelfs geen islamcriticus te zijn, eerder het tegendeel. George W. Bush heeft vaak de islam geprezen, bv. “Islam is een vreedzame godsdienst die anderen eerbiedigt”, maar hij heeft wel vele duizenden moslims doodgebombardeerd. Het is niet islamkritiek die tot geweld tegen moslims leidt; zelfs bij Breivik niet.

Omgekeerd blijken gewapende offensie- ven tegen de islamwereld vanuit het standpunt van de grondige islamkritiek sterk con- traproductief te zijn. Wat de NAVO (met daarin het islamvriendelijke, multicultu- rele België) vandaag in Libië uitricht, gelijkt trouwens heel sterk op Breiviks schietpar- tij: vanuit een positie van overmacht mensen neermaaien die tegen je eigen vuurkracht kansloos zijn. Het maakt de westerse waarden niet populairder, noch bij moslims, noch bij andere niet-westerlingen.

Maar wie de strijd tegen het islamitisch imperialisme niet als gewelddadig opvat, had dit veel uitdrukkelijker moeten zeggen.

Neem een voorbeeld aan de Iraniër Ali Sina in zijn standpunt over de Noorse massa- moord op zijn webstek faithfreedom.org: “In mijn 13 jaar van activiteit tegen de islam heb ik nooit geweld bepleit. Steeds weer heb ik gesteld dat we tegen de onwetendheid strij- den. Onwetendheid kan je afbreken met kennis, leugens vernietigen met de waarheid, de duisternis overwinnen met licht. We heffen geen zwaard tegen de duisternis, we ontste- ken een licht.”

Nochtans hoort Ali Sina thuis in het rijtje islamcritici wier naam in Breiviks manifest opduikt, en die “dus” de moordenaar “geïn- spireerd” hebben.

Het is bijgevolg niet zeker dat duidelijk- heid over onze doelstelling een verschil zou maken voor zulke vertroebelde geest, en nog minder voor de Europese linkerzijde die door haar kwade trouw moedwillig blind is voor al wat niet in haar demonisering van islamkritiek past. Wij als pennenridders moeten ons belang niet overschatten: het gedrag van mensen wordt maar zeer gedeel- telijk bepaald door wat zij lezen, en zelfs dat lezen zij slechts door de bril van hun erva- ring en vooroordelen.

Maar toch: voor zover onze invloed reikt, hebben wij een verantwoordelijkheid en kunnen wij ons geen onnauwkeurigheid ver- oorloven. K^OENRAAD E^LST In zijn beruchte manifest raadt Anders Behring Breivik eventuele mede- standers aan om winnaars te imiteren. Weg met rechtse verliezers als Hit- ler en Mussolini, bestudeer liever voorzitter Mao. Nou, die raad neem ik al ter harte van toen de Noorse terrorist nog moest geboren worden. Zoals trouwe lezers weten, vind ik op de vreemdste plaatsen nog nuttige toepassingen voor de staat- en krijgskundige inzichten van de Grote Roerganger. Vandaag trek- ken we lering niet uit zijn woorden maar uit één van de praktijken die hij inge- steld heeft. Onder ex-linksen wordt er hartelijk om gelachen, maar eigenlijk was het nog zo’n slecht idee niet: de openbare zelfkritiek.

DOODSBEDREIGINGEN

Kent u de Albenese rapper Suli G? Nooit van gehoord zegt u. Plankzeil even naar youtube en luister even naar het lied dat deze man “zingt” (rapt), in geen al te goed Nederlands. Hier volgt een stukje tekst:

“vlaams belang fuck you voor de duidlyk- heid, // ik zeg dit ui myn hart en heb geen spijt // meneer de winter binnen kort gaan we jou kop AFSNIJDE// met Allah Wukbar erbij En Rond je leiders.”

In het zelfde lied heeft Suli G overigens nog andere stichtende boodschappen: “Wij

buitenlanders pakken heel België over.”,

“Ons mentaliteeit blijft hard en agrressiev.”,

“Ik heb schijt aan de overheeid.”, “Mid- delvingers omhoog voor popo (= politie).”,

“Wij zorgen dat ze elke dag werk krijgen, rellen maken en criminaliteit stijgen.”. Flup Dewinter kon er niet mee lachen en heeft klacht ingediend. Oh ja, de videoclip is het resultaat van een sociaal-artistiek project van de vzw Klein Verhaal, een vzw die door de Vlaamse overheid ondersteund wordt.

Zo weet u meteen waar ons en uw belas- tingsgeld naar toe gaat.

Aan Herman van Rompuy Geen reden tot eurofie

Brussel

Mijnheer Euro,

Wij richten dit briefje tot u zonder enig leedvermaak, want het gaat bijzonder slecht met de gezondheid van de euro, en dat belangt ons allen aan. Dat belet niet dat we u onmiddellijk gaan confronteren met enkele zinnen uit uw persverklaring op het einde van de Europese Top op 21 juli jongstleden. Ter herinnering van de lezer: die Top was bedoeld om een nieuw hulpplan te lanceren voor Griekenland en op die manier rentestijgingen in Spanje en Italië te voorkomen. In dat verband stelde gij: “Wij hebben een solide firewall opgericht en voor betere brandweerapparatuur gezorgd.” Uw slotconclusie luidde: “Als Europese leiders verklaren “alles te doen om de eurozone te redden”, dan betekent dat heel eenvoudig: wij menen het.”

Applaus van de aanwezige Europese leiders, schijnwerpers uit, en iedereen op vakantie naar exotische oorden. De dag nadien al, begon het renteniveau in Spanje en Italië opnieuw op te lopen, en de twee daaropvolgende weken ging het van kwaad naar erger. Economisten, analisten en in hun kielzog de gespecialiseerde pers hadden er nochtans onmiddellijk op gewezen dat de omvang van het Europese Nood- fonds veel te klein bleef om de problemen echt een halt toe te roepen. Maar in het Europese Huis gaf aanvankelijk niemand thuis. Als voorzitter van de Europese Raad voelde gij u uiteindelijk genoodzaakt toch commentaar te leveren, gelardeerd met optimistische groeiscenario’s (De Tijd, 30 juli). Wij citeren alweer letterlijk uw con- clusie: “Tot slot moet in gedachten gehou- den worden dat dit geen crisis van de euro is. In de nasleep van de financiële crisis van 2008 worden alle ontwikkelde landen geconfronteerd met een grotere overheidsschuld.”

Ja zeg, met zo’n kanjer van een gemeen- plaats veranderen de geldwolven van deze wereld terstond in tedere lammetjes!

Quod non, dus, de boel ging van kwaad naar erger, en de gebruikelijke kakofonie onder de Europese Hoofden barste plots weer los. Europees Commissaris voor Monetaire Zaken Olli Rehn: “De markten hebben niet gereageerd zoals de Europese leiders dat hadden gehoopt. Maar de fina- lisering van de reddingsplannen voor de

eurozone is een kwestie van weken.” De voorzitter van de Europese Commissie, Barroso, wil niet zo lang wachten: “Het Europese Noodfonds moet heel snel worden uitgebreid, en drie of vier keer meer middelen krijgen.” Het kabinet van Euro- pees Commissaris voor de Interne Markt Michael Barnier daarentegen: “Er ligt geen reddingsplan op tafel voor Spanje, Italië of Cyprus. Die landen moeten zelf hun problemen oplossen.” En meer van dat heen- en-weergedoe.

Alle speculanten en hefboomfondsen wisten meteen waar ze aan toe waren: een vrijbrief om de eurozone verder uit elkaar te spelen, ook omdat er meer en meer sig- nalen begonnen te komen dat Duitsland niet van plan was zich tot in het oneindige te engageren voor een steeds uitzichtlo- zere zaak.

De europatiënt, die al op intensieve zorgen lag, kreeg vorige zaterdag een nieuwe mep van een buitenmaatse voorhamer: een ratingverlaging van de Amerikaanse overheidsschuld. Geen fraaie vooruitzichten.

De media hebben u onlangs tot “Mister Euro” gebombardeerd. Het is ver van duidelijk of iemand met die titel blij kan zijn.

Het maakt u als het ware verantwoordelijk (en aansprakelijk) voor alles wat er verder met de eenheidsmunt gebeurt, terwijl gij onvoldoende macht hebt om die een- heid ook af te dwingen. Geachte heer Van Rompuy, wij zouden op dit ogenblik niet graag in uw

schoenen staan.

Brief aan ...

Van Rompuy wordt het gezicht van de euro.

(4)

De dingen dezer dagen 4

Vorige week belichtten we de nota’s Beke en Di Rupo met betrekking tot BHV. Zoals Vlaams Belang-senator Bart Lae- remans in een uitgebreide studie vaststelde, zijn de verschillen tussen beide nota’s uiterst klein en vinden we in de Beke- versie weinig opbeurends voor de Vlaamse zaak.

De Brussel-onderdelen zijn evenmin om over naar huis te schrijven, noch in de ene, noch in de andere nota. Schrijven we er niet over naar huis, dan toch in ’t Pallieterke.

Beke / di Rupo: zoek de 7 verschillen (deel 2)

Constitutieve autonomie

Met die vakterm wordt bedoeld dat de werking en de samenstelling van parlement en regering een eigen bevoegdheid vormt. Beke en Di Rupo willen Brussel en de Duitstalige gemeenschap dat geschenk aanbieden.

In Vlaanderen en Wallonië moeten wijzigin- gen op dat vlak gebeuren met een tweeder- demeerderheid van de uitgebrachte stemmen.

Beke voorziet voor Brussel twee mogelijkheden. Een vereiste meerderheid in beide taal- groepen of een regeling waarbij de goedkeu- ring van een derde van de Vlaamse verkozenen volstaat. Di Rupo behoudt uiteraard slechts te laatste optie. Beke wil het verbod op tweeta- lige lijsten voor de gewestverkiezingen behouden. Di Rupo schrapt die.

Ook Beke zondigt met zijn werkstuk nadrukkelijk tegen de Octopusnota van de Vlaamse regering, nochtans het officiële uit- gangspunt van zijn partij. Octopus ziet Brus- sel in een bijzonder statuut, ondergeschikt aan dat van de twee grote deelstaten. Maar Beke

helt nu over naar de gelijkwaardigheid van de drie gewesten.

Beke en Di Rupo roepen een nieuwe instel- ling in het leven, de “metropolitane gemeenschap” bij Beke, “grootstedelijke gemeenschap” bij Di Rupo. Die omvat ‘bijna 35 gemeenten’, bevoegd voor mobiliteit, tewerk- stelling en ruimtelijke ordening. Di Rupo wil eveneens dat gemeenten kunnen toetreden op eigen initiatief.

Daarmee krijgen het Brusselse en het Waalse gewest bevoegdheden buiten hun grondgebied, in het Vlaamse gewest. Dat is een zware principiële keuze tegen de huidige gewestelijke afbakening van de deelstaten.

Hier wordt duidelijk een stap gezet naar de uitbreiding van het Brusselse gewest.

Een bijzondere wet verplicht overleg tussen de gewesten voor mobiliteit naar en rond Brussel. Op- en afritten van de Brusselse Ring kunnen slechts worden gewijzigd na akkoord van de drie gewestregeringen. Eén en ander komt in een vergrendelde wet. Weer een inbreuk op een exclusieve Vlaamse bevoegd-

Over natiegevoel en solidariteit

Waarom houdt de Vlaming zijn beurs dicht voor Somalië?

In Somalië woedt een burgeroorlog,- een postkoloniale etterbuil die chronisch is opengebarsten, al een halve eeuw. De Britse kolonie werd in 1960 onafhankelijk, waarna het leger onder leiding van generaal Siad Barre de macht greep. Die Afrikaanse Pol Pot wou de kersverse natie een cocktail in de strot rammen van marxis- tisch socialisme en islam. In één moeite wou hij het Ethiopische Ogaden-gebied annexeren. Daarop brak de hel uit. Somalië raakte in een uitzichtloos conflict met de buur ver- wikkeld. Intern werd het land steeds meer verscheurd door krijgsheren en vooral de Unie van Islamitische Rechtbanken, een fana- tieke moslimorganisatie die vandaag het gros van de internationale voedselhulp tegen- houdt (of in beslag neemt).

Sindsdien heeft het land nooit meer iets gehad dat op een centraal bestuur geleek.

De grootmachten gingen zich bemoeien:

China, de Sovjet-Unie, Egypte, maar vooral de Verenigde Staten, die sinds Bush sr. door- hadden dat er onder het dorre woestijnzand enorme olievoorraden verscholen zitten.

De Ethiopische interventies, zogezegd om Al Qaeda-terroristen op te ruimen, moeten vooral in dat licht bekeken worden. Ethiopië is een trouwe bondgenoot van de VS. Ethi- opië is zo arm als de straat, maar dat belet niet dat het de grootste troepenmacht van de regio op de been houdt. Er zijn naar ver- luidt geheime afspraken om twee derden van Somaliës olievelden te reserveren voor de Amerikaanse oliemagnaten Conoco-Philips, Amoco, en Chevron.

It ’s all about oil, stupid. Aan de droogte

kan niemand iets doen, maar de militaire en bestuurkundige chaos is internationaal geconditioneerd.

Terloops hebben perverse economische effecten ervoor gezorgd dat buiten- lands voedsel onbetaalbaar werd, waardoor de internationale hulp maar traag op gang komt. De Zwitser Jean Ziegler, van 2000 tot 2008 speciale VN-rapporteur voor het recht op voedsel, deed dat haarfijn uit de doeken. Hij had dit jaar de openingstoe- spraak moeten geven op de prestigieuze

Salzburger Festspiele. Maar de organisatie stak daar een stokje voor. Ziegler vermoedt dat de sponsors Nestlé en Crédit Suisse inzage van zijn tekst hadden gekregen en hun veto stelden.

België-Nederland: 1-10

De verboden speech van Ziegler, die uiteindelijk op het internet circuleerde, zou het sjieke festivalpubliek, nippend van een glas champ, niet echt aangenaam in de oren geklonken hebben. Gedetailleerd beschrijft hij hoe een lichaam aftakelt door de hon- ger: eerst worden de suiker- en vetreserves opgebruikt, dan gaat het immuunsysteem onderuit; diarree en infecties veroorzaken verschrikkelijke pijnen; ten slotte begeven de spieren het en volgt de dood.

Nog genanter wordt het, wanneer hij de voedselcrisis in verband brengt met de finan- ciële markten en de grootspeculatie die de prijs van graan, rijst en maïs tot record- hoogtes opdreef. Voedsel wordt wereld- wijd onbetaalbaar, niet omdat er te weinig is, maar omdat speculanten het letterlijk stockeren om er woekerwinsten uit te slaan.

Dat belet niet dat gewone mensen wél in

hun zak schieten om het leed te lenigen. Ik heb de cijfers bekeken van de inzamelresul- taten in België en Nederland.

De verschillen zijn indrukwekkend, en ontkrachten voorgoed het cliché van de gierige Hollander. Voor Nederland staat de teller van de Somalië-inzameling al op 16,9 miljoen euro, België komt aan nog geen tiende. Het is geen alleenstaand geval: na de Aziatische tsunami in 2004 was de verhou- ding Nederland/België 208 tegen 38 miljoen euro, na de overstromingen in Pakistan 27,5 tegen een armzalige 4 miljoen euro. Het zijn Belgische cijfers, maar vermits we rijker zijn dan de Walen én met meer, zullen we die magere balans maar voor onze rekening nemen: de Vlaming is gierig, zuur en leeft nog altijd onder de parochietoren. Misschien hebben ze ons te veel met het woord “solidariteit” om de oren geslagen om België te redden, en misschien hebben we al te veel ontwikkelingshulp aan Wallonië weggeven, zonder dat het zo mocht heten. Het kan zijn, maar dat is geen excuus om onverschillig te worden. We zijn niet fier genoeg op ons- zelf, en daardoor ook niet genereus genoeg voor de medemens aan de andere kant van de aardbol. Natiegevoel en humaniteit, dat gaat (vreemd genoeg) samen. We hebben noch het één, noch het ander.

Het is in Somalië eindelijk pijpenstelen beginnen regenen. Veel te laat, de oogs- ten zijn er toch aan. Nu krijgen ze de daaraan verbonden ziekten op hun dak: malaria en tyfus. Maar de Vlamingen houden hun beurzen gesloten; ze laten zich liever plui- men door de banken. Het is nochtans niet te laat om de Groot-Nederlandse gedachte eens in de praktijk te brengen en een voorbeeld te nemen aan onze Noorderburen.

Alleen jammer dat, onder druk van Oxfam, in 2005 een donatie van het Vlaams Belang op 12-12 werd geweigerd. Ook dat is Vlaan- deren op zijn kleinst.

A^nnick V^erbAuwen Het zijn hallucinante beelden waar een mens van verstijft: tienduizenden

mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht voor de hongerdood, en krijgsge- weld.

Afgebleekte skeletten van dode runderen waar nog gauw wat aan gepeuzeld is. Kinderen worden langs de weg achtergelaten wegens te zwak. De Hoorn van Afrika kent één van de droogste periodes in 60 jaar. Somalië, Ethiopië en Kenia hebben het zwaar te verduren.

heid. Zowel Beke als Di Rupo voorzien extra middelen voor het Brusselse gewest. De cijfers verschillen. Als Di Rupo 461 miljoen extra voorziet, gaat het over het betere nat- tevingerwerk.

Versoepelde taalwetgeving

De taalwetgeving in Brussel wordt stevig versoepeld, ook door Beke. Voor de gewestelijke diensten blijft het beginsel behouden van tweetaligheid voor de diensten, niet van het personeel, hoewel Vlaanderen vragende partij is om dat aan te passen.

Voor het plaatselijke niveau wordt het prin- cipe van de tweetaligheid van het personeel verlaten ten voordele van de tweetaligheid van de dienst. Eentaligen kunnen dus in dienst genomen worden. In de praktijk was dat al het geval, door de zogenaamde taalhoffelijkheids- regeling. Die wordt nu wettelijke regel. Vak- en werklieden vallen in de toekomst dan nog buiten de taalkaders en de taalexamens worden aanzienlijk versoepeld.

Bart Laeremans schrijft vlijmscherp dat de beide nota’s in de praktijk neerkomen op de invoering van Wallo-Brux. Hij gaat weliswaar ver in zijn beoordeling, maar dat de Vlamin- gen er in Brussel behoorlijk op achteruit gaan - ook in de nota van de CD&V-voorzitter, we benadrukken het - staat buiten kijf. De evolutie richting volwaardige drieledigheid wordt voortgezet.

Beke drong aan dat Di Rupo zijn teksten zou aanpassen aan Bekes eigen werk, maar in de praktijk blijkt het verschil erg klein.

Hoe CD&V dat allemaal kan rijmen met de uitgangspunten van de Vlaamse regering, is onduidelijk. Voor Kris Peeters dreigt een bijzonder gênante situatie.

Beke beweert dat N-VA akkoord ging met zijn nota. Bart de Wever ontkent dat in alle toonaarden. Zonder N-VA aan de federale onderhandelingstafel komt de Vlaamse regering in een bijzonder lastig parket, zelfs als Di Rupo akkoord gaat Bekes huiswerk over te

nemen. k^Vc

“Leuke” BeLgen!

Lezer Stef van Lier vertelde ons zijn bele- venissen in Donostia, aankomst van een Baskische wielerklassieker: “Met vijf vlag- gers van Vlaanderen Vlagt trokken we naar Donostia in San Sebastian. Bij aankomst op ons werkterrein kregen we na het gebruike- lijk uitdelen van zwaaivlaggetjes aan de kin- deren vijf stoere mannen in ’t vizier die ons uitmaakten voor extremisten. Toen één van ons dat probeerde te weerleggen, greep een Engels sprekende Belg (!) vijf zwaaivlagge- tjes vast, brak ze in drie en kieperde ze in de vuilbak. Tegen de laatste wegvluchtende

“positieveling” konden wij nog juist zeggen dat wij altijd de officiële vlag van Vlaanderen bij hebben. De onthutsheid op de gezichten van de toeschouwers was enorm, wat ons de kans gaf in het Engels en in het Frans hen uit te leggen dat het maar om extremistische gebelgden ging.”

ZiekenfOndsen

De Vlaams-nationalistische oppositie ont- hulde vorige week dat de Belgische zieken- fondsen onterecht ziekte- en invaliditeits- uitkeringen terugvorderen. Eén en ander is flagrant in strijd met het handvest van de sociaal verzekerde. Parlementaire vragen stellen is één zaak, maar er bestaat een effi- ciëntere manier om de unitaire ziekenfond- sen te straffen: lid worden van het Vlaams

& Neutraal Ziekenfonds. Daarmee split- sen we zélf de sociale zekerheid. Alle info op www.vnz.be of op het gratis nummer 0800/179.75.

PauLi naar knack

Walter Pauli, journalist bij De Morgen, gaat vanaf september aan de slag bij Knack.

De redactie van het weekblad kondigde zijn komst aan als “één van de beste pennen in de Vlaamse journalistiek”. Dat de man schrijven kan, staat buiten kijf. Maar tege- lijk is Pauli vuurrood, en de linkervleugel is met mensen als Joël de Ceulaer al niet echt ondervertegenwoordigd. Het ziet ernaar uit dat Rik van Cauwelaert, die als commen- taarschrijver een hele evolutie doormaakte, aardig zal moeten opboksen tegen de linkse jongens en meisjes op de Knack-redactie.

(5)

De dingen dezer dagen

5 Komkommer en kwel

‘t Is zomer en vakantie en komkommertijd en menig journalist zit zonder inspiratie.

Hij speurt nerveus naar enig meldenswaardig feit, maar vindt er geen, tot huizenhoge alterratie.

Politici zijn weg en leeg is ‘t parlement.

In warmer oorden zijn de slaven van de natie, ver weg van ‘t vaderland, gaan zitten op hun krent, naar eigen zeggen welverdiend als kompensatie.

En niemand trekt zich ‘t lot aan van die schrijvelaar die over Nessie emmert bij gebrek aan beters en nagelkluivend met de handen in het haar naar ‘t keren uitkijkt van Leterme en Kris Peeters.

Dat zij hem smeerden met hun hele praatbarak

kan Vlaanderens schrijversbent alleen maar diep betreuren.

Gelukkig, om het grauwe perslandschap te kleuren, ontsnapten er alweer drie gangsters uit de bak.

Alweer wat nieuws, noteert de schrijvelaar verblijd

“Laat Yves en Kris en Co dus nog maar lekker bruinen of op sandalen rustig struinen door de duinen.

Intussen kleuren gangsters mijn komkommertijd”...

Hectorvan oevelen

Van onze hofdichter

In gesprek met Derek Turner

Britse kijk op

het uiteenvallende België

Derek Turner is hoofdredacteur van het Britse conservatieve kwartaal- blad The Quarterly Review (www.quarterly-review.org). Het blad werd in 1809 opgericht om de conservatieve beweging hernieuwde armslag te geven. De QR groeide uit tot een zeer invloedrijk medium, ging in 1967 helaas ter ziele, maar werd in 2007 heropgericht. Derek Turner geraakte betrokken bij de Vlaamse zaak door zijn eindredactie van de pas versche- nen Engelse versie van het “O2-boek” van Gerolf Annemans en Steven Utsi.

We praatten met hem over zijn medium en het ontsporende Belgenland.

Pallieterke: De QR vormde oorspron- kelijk een conservatief tegengewicht voor het blad van de Whigs. Wat was de directe aanleiding voor de heroprichting?

D.T.: Sir Richard Body, een voormalig conservatief MP, verzocht mij dat jaar de eindredactie van de hernieuwde QR op mij te nemen.Ik ben vertrouwd met de Engelse literatuur en wist hoe bepalendhet blad op dat vlak is geweest.” De QR heeft bijvoorbeeld de loopbaan van Jane Austen gelan- ceerd. Het was voor mij een bijzonder aan- trekkelijke uitdaging dit stukje vergane glorie na 40 jaar nieuw leven in te blazen. Het zat me al geruime tijd dwars dat de conservatieven zich te weinig op het culturele speelveld waagden. De conservatieve partij was te veel bezig met het winnen van verkiezingen, zonder echt te weten wat ze met de verworven macht moest aanvangen. Dat ging ten koste van de grondbeginselen. Politiek speelt zich af in een culturele context die wordt bepaald door levensbeschouwelijke, historische en artistieke waarden, eerder dan partijpubli- caties. De huidige QR wil, net als zijn voor- ganger uit 1809,de conservatieve beweging culturele diepgang geven.

Pal.: In de Angelsaksische wereld zijn er nogal wat conservatieve bladen in omloop. De QR wil niet het zoveelste journal zijn. Hoe maken jullie het ver- schil?

D.T.: In het VK zijn er niet zoveel conservatieve bladen. Naast de Daily Telegraph en Daily Mail, die op een geheel ander niveau werkzaam zijn, rest ons The Spectator, Standpoint en The Salisbury Review. Anders dan deze bladen hollen wij niet zomaar de neoconservatieven achterna, maar uiten geregeld kritiek op het Amerikaanse en Britse buitenlandbeleid met zijn onnodige militaire interventies, de massa-immigratie, de politieke correctheid en de “mensenrech- tenindustrie”. We hebben tevens oog voor ecologische en wetenschappelijke thema’s en stellen onze Europese culturele erfenis graag centraal. We liggen er zeker niet wak- ker van, of een nummer nu te rechts of te links zou zijn. Zowel een vraaggesprek met een Japanse communist als een artikel van de aartsbisschop van Canterbury kan in de QR een plaats krijgen. Aan partijpolitiek, waarbij men zich gedwongen voelt een hoop voorgekouwde politieke inzichten te verde- digen, doen wij niet mee. Tenslotte probe- ren we een eerlijke kijk te bieden op sociale problemen zonder in defaitisme te verval- len. Het is een oud zeer binnen de conservatieve beweging om klagerig te berusten in de soms trieste realiteit. De QR daarentegen wil begeesteren.

Pal.: Heeft de QR nog enige invloed op het partijpolitieke gebeuren in het VK, zoals dat in de 19de eeuw het geval was?

D.T.: Helaas is onze invloed niet meer zo groot als weleer, hoewel we nu en dan ver- meld worden in andere media en in politieke kringen. Het was sowieso niet onze bedoeling een massamedium te worden. We willen op langere termijn een beperkt, hoger opge- leid publiek, dat echt het verschil kan maken op het politieke en maatschappelijke speelveld, aan ons binden.

Pal.: Onlangs behaalde in Schotland de SNP de absolute meerderheid. Zij zijn voorstander van een onafhankelijkheids- referendum, hoewel er geen meerderheid zou zijn voor een secessie van Engeland.

Hoe ziet u dit evolueren?

D.T.: Voor zover ik weet, zou er enkel op de Western Isles een nipte meerderheid pro onafhankelijkheid zijn. De Schot- ten hebben eigenlijk enkel uit protest op de SNP gestemd. Los van de traditioneel nationalistische retoriek en bepaalde historische ressentimenten, beseffen de meeste Schotten dat ze financieel welvaren bij hun

nauwe banden met Engeland. De recente problemen met de euro hebben de Schot- ten doen inzien dat een breuk met de pond sterling geen goed idee is. Schotse onafhankelijkheid zal ongetwijfeld tot een dergelijke breuk leiden. Schotland hangt ook op andere vlakken sterk af van Engeland. Denk maar aan de aanwezigheid van de Royal Navy en de Royal Air Force, die voor talloze lokale jobs zorgen. Alex Salmond (de Schotse eerste minister nvdr.) beseft dit terdege en wijst een referendum af. Stel dat het alsnog tot een volksraadpleging komt en de voorstanders van Schotse onafhankelijkheid verlie- zen. Een nederlaag zal de SNP nauwelijks te boven komen, net zoals het de separa- tisten in Quebec verging. Ik ben nochtans benieuwd naar de reactie van Westminster moesten de Schotten zich voor onafhankelijkheid uitspreken. De meeste conservatieve MP’s zullen uit sentimentele redenen tegen- stemmen. Labour zal zich ertegen verzetten, omdat de partij anders in het noorden een belangrijk machtsbastion verliest.

Pal.: Voorstanders van Vlaamse onaf- hankelijkheid kunnen dus maar beter voorzichtig zijn met dergelijke referenda.

Laten we het over België hebben. In Europa en gans de wereld kijkt men met verbazing naar wat zich bij ons momen- teel voltrekt. België is totaal onbestuur- baar geworden en dreigt zelfs uit elkaar te vallen. Hoe kijkt men, naar uw aan- voelen, in Britse beleidskringen daarte- genaan?

D.T.: De Britten zijn gekend voor hun eilandmentaliteit. Het buitenland interes- seert hen maar matig. Over België wordt bij ons veel te weinig gediscussieerd. Onge- twijfeld beschouwen sommige euroscepti- sche Tories de Belgische impasse als exem- plarisch voor het falende EU-model, en in die hoedanigheid ook als een veelbeteke- nende voorbode.

Pal.: Houdt een onafhankelijk Vlaan- deren voordelen in voor het VK?

D.T.: De Britse eurosceptici zullen de Vlaamse onafhankelijkheid zeker toejuichen.

Zij willen in de eerste plaats af van de EU en het uiteenvallen van België kan dat mogelijks bespoedigen. Bovendien zal het VK er steeds baat bij hebben dat een dynamische, traditioneel anglofiele handelspartner staatkundig onafhankelijk wordt.

Pal.: Er zijn misschien ook nadelen aan verbonden?

D.T.: Het VK heeft de ganse geschiedenis elke verstoring van het machtsevenwicht op het Europese vasteland met argwaan gade- geslagen. Dit heeft vroeger tot verschei- dene interventies geleid die er steeds op gericht waren het politieke status quo te herstellen. Denk maar aan ons engagement in de oorlogen tegen continentale megalo- manen zoals Napoleon en Hitler. De split- sing van België vandaag is natuurlijk van een

geheel andere orde. Deze kwestie zal zonder twijfel op een vreedzame wijze geregeld worden. Alle betrokken partijen beschik- ken over volwassen politieke structuren en behoren tot dezelfde bondgenootschappen.

De voornaamste bekommernis blijft echter de opstelling van de EU.

Pal.: Denkt u dat Londen, wanneer het echt erop aankomt, de kant van Vlaande- ren zal kiezen, of zal Londen zich neer- leggen bij de oekazes van de EU?

D.T.: Veel zal afhangen van de omstan- digheden waarin de opdeling zich voltrekt.

Waarschijnlijk zal Westminster vooreerst de kat uit de boom kijken. Of het nu Labour is of de conservatieven die in de regering zitten, ze staan steeds tegenover een euros- ceptisch electoraat en sterke, anti-Europese media. Ook Londen zal vanuit Brussel onder diplomatieke druk worden gezet, maar ik kan mij niet inbeelden dat onze regering verder zal komen dan oppervlakkig commentaar.

Denk maar aan de rel die destijds ontstond toen Jörg Haider toetrad tot de Oosten- rijkse regering. De toenmalige Labour-regering hield zich afzijdig en wachtte gewoon tot de storm ging liggen. Ik denk dat de Britse regering bij het uiteenvallen van België een gelijkaardige houding zal aannemen.

Pal.: Is er inzake de Belgische kwestie een verschil tussen de visie van Labour en die van de Tories? Een vooraanstaande Vlaams socialist zei ooit dat een onaf- hankelijk Vlaanderen een Beieren aan de Noordzee zou zijn, een behoudsgezind bolwerk zeg maar. Zoiets klinkt elke con- servatief als muziek in de oren.

D.T.: De houding van Labour en Tories zal zeker verschillen. Vlaamse onafhankelijkheid druist principieel in tegen het progres- sisme dat de natiestaat als voorbijgestreefd afschildert. Labour zal het des te moeilijker hebben met het ontstaan van een nieuwe staat wanneer die een intrinsiek behoudsgezind karakter heeft. Ze zullen tevens vrezen voor de stabiliteit van de EU. België is niet zomaar een staat in faling, maar heeft in die hoedanigheid een grote symbolische waarde.

De ondergang van België zal het gehele EU- model, dat nogal makkelijk ervan uitgaat dat naties zonder meer vreedzaam met elkaar

kunnen samenleven, op losse schroeven zetten. Vele Britse conservatieven daarentegen zullen zich kunnen vinden in een onafhanke- lijke Vlaamse staat, omdat deze enerzijds links Europa een slag toebrengt, alsook de fundamenten van de EU ondermijnt.

Pal.: In het laatste nummer van de QR noemt u de monarchie een “relevant anchronisme”. Met België zal allicht een zoveelste Europese dynastie verdampen.

Zou dat geen domper zijn voor vele prin- cipiële Britse royalisten?

D.T.: Ik neem aan dat een handvol romanti- sche royalisten de teloorgang van een zoveelste Europese dynastie wel zal betreuren. Er zijn trouwens nauwe familiale banden tussen de Belgische en de Engelse koningshuizen (in 1917 veranderde George V de naam Sak- sen-Coburg-Gotha in Windsor, nvdr.). Maar zelfs de meest verbeten nostalgici zullen zich er allicht bij neerleggen dat de naties van België over hun eigen toekomst beslissen.

Er is immers een wezenlijk verschil tussen de Belgische en de Britse monarchieën. De Engelse monarchie is een natuurlijk gegroeid instituut dat teruggaat tot de middeleeu- wen. Haar voortzetting is een wezensken- merk van de Engelse identiteit. Historische figuren als Hendrik VIII, koningin Elisabeth I en koningin Victoria drukken nog steeds hun stempel op het hedendaagse beeld van ons land. Hendrik VIII gaf het Engelse volk een eigen nationale kerk. Elisabeth I verzin- nebeeldt onder meer de expansie van het Britse koloniale rijk. Onder het lange bewind van Victoria bereikte het VK het toppunt van zijn macht. Britse conservatieven en patriot- ten dragen hun koningshuis een warm hart toe vanwege de herinnering aan glorierijke tijden. Zelfs de Welshmen, de Ieren en de Schotten erkennen Windsor vandaag als hun koningshuis. In België is dit even anders. Daar werd niet zo heel lang geleden een monarchie van bovenaf opgelegd aan twee volkeren die door het lot van de geschiedenis werden verenigd. Bovendien maakte het Belgische koningshuis de fout zich eenzijdig achter één van de twee gemeenschappen te scharen.

In het VK is de monarchie een instituut dat de unie versterkt; het Belgische koningshuis daarentegen bewerkstelligt voor zijn land net het tegenovergestelde. t^om

ALS EUROPA “gESTOORD” IS Betweterig “Europa” liet weten door het in België uitgevaardigde verbod op het dra- gen van een boerka “gestoord” te zijn. Vol- gens de Europese mensenrechtencommissaris Thomas Hammarberg uit Zweden isoleert en stigmatiseert dat verbod de vrouw, in plaats van haar te bevrijden. Het kan aan ons liggen, maar wij hebben in onze aangeboren naïveteit altijd de indruk gehad van het omgekeerde:

dat het in moslimlanden verplichte omzwach- telen van hun lichaam vrouwen stigmatiseert en isoleert, om niet over onderdrukken te spreken. Als die redenering verkeerd is, bieden we bij deze aan deze superintelligente com- missaris onze oprechte verontschuldigingen aan. Hopelijk wil hij die aanvaarden; kwestie van onze nachtrust niet te hypothekeren.

BOERKA IN MAASMEcHELEN?

In het koopcentrum Maasmechelen Village werd vorige week een vrouw in boerka opge- merkt. Enkele klanten stelden dit niet erg op prijs. Een boerka is sinds enkele weken wet- telijk verboden. De politie van Maasmeche- len kreeg een melding en enkele agenten werden ter plekke gezonden. Commissaris Van den Rul: “De vrouw was zich van geen kwaad bewust, zij was een toeriste uit Qatar.

Zij maakte helemaal geen bezwaar haar sluier, op verzoek van de politie, af te nemen.

Er werd geen pv opgesteld, zij deed dit niet om te provoceren.” Waarschijnlijk moest die vrouw in Alden Biezen zijn, voor de Arabische paardenshow. Als gezellin van een Arabische prins of sjeik kan je wel eens uitkijken naar goedkope merkkledij, nietwaar?