ViA: een (z)wervend projectZe zullen het weer niet graag horen, de partijen van het cordon, maar wij vonden

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Op 14 oktober 2012 zijn er gemeen- teraadsverkiezingen. Dat betekent niet dat we met zijn allen pas die dag weer eens naar het stemhokje mogen. Dat kan eerder al. In juni van dit jaar bijvoorbeeld. Maar daar wil ik het niet over hebben. In de poli- tiek, zegt men, is een jaar een eeu- wigheid. Negentien maanden moet dan een supereeuwigheid zijn. Van- daar mijn bewondering voor partij- bonzen die nu al bekommerd uitkij- ken naar de “uitdagingen” die zo’n verre toekomst in zich draagt. En dienvolgens nu al maatregelen tref- fen om daar het hoofd aan te kun- nen bieden. Uiteraard in dienst van

“de mensen”.

Gazet van Antwerpen

Een redactie wordt

“versterkt ”

In dat heilbrengende licht heeft het vanuit het Hasselt van Steve Gratis gediri- geerde beleid van Gazet van Antwerpen het opportuun geacht, haar stadsredac- tie “te versterken” met de nieuwe kracht Rudy Collier. Of die kracht de reputa- tie van die krant als “de gazet van Jans- sens” verder in de verf moet zetten “naar de toekomst toe”, is de bekende retori- sche vraag die zichzelf beantwoordt, volgens de gebruikelijke verfoeilijke doem- denkers dan. Want de enige waarheid is dat, als Collier een contract van twee jaar ondertekende, dat niks te maken heeft met de verkiezingscampagne van, bijvoorbeeld, een burgemeester, en alles met het waaien van de bekende frisse wind in redactionele lokalen.

Die wind is meer dan nodig, gezien de alsmaar verder de dieperik induikende oplagecijfers. Er was een tijd dat die het dubbele en meer waren van de huidige.

Maar dat waren dan ook de jaren van de

“rechtse pravda” van Linkeroever, zoals

“progressieve” krachten “Gazet van Ant- werpen” toen schamper en hooghartig definieerden. Sinds de krant via een in Hasselt gemanipuleerde rode bocht van 180 graden geleidelijk uitgroeide tot een krant van de kameraden, ging het met de oplage bergaf, min of meer evenredig aan dat van de partij van dezelfde kameraden.

Lees verder op blz 4

ViA: een (z)wervend project

Ze zullen het weer niet graag horen, de partijen van het cordon, maar wij vonden vorige week in het Vlaams Parlement de karakterisering van het VIA-project door Filip Dewinter bijzonder treffend: ‘VIA staat eigenlijk voor Via Dolorosa, de lijdensweg van de minister-president’. De woordspe- ling weet kort en krachtig de ambiguïteit van “Vlaanderen In Actie” te vatten. Het is aan de ene kant uitgegroeid tot een breed amalgaam van doelstellingen en projecten waarbij het overzicht meer en meer verlo- ren gaat. Anderzijds hoopt Kris Peeters er nog altijd zijn persoonlijke stempel mee op Vlaanderen te kunnen drukken, en dat ook politiek te verzilveren. En vermits in en rond de Wetstraat de een de ander het licht in de ogen niet gunt, wordt er gretig op het hele VIA-gedoe ingehakt wanneer de gelegenheid zich aandient.

Zeker als de voorzitter van het Vlaams Parlement - wiens partij deel uitmaakt van Peeters II - nog eens voor extra munitie zorgt door een erg laatdunkende uitspraak over het “zwakke VIA-merk”. Met zo’n vrienden heb je geen vijanden meer nodig, en de N-VA zou er goed aan doen Peumans voor eens en voor goed op te sluiten in de Limburgse mergelgrotten, als ze haar geloof- waardigheid binnenkort niet verder bescha- digd wil zien.

Nu is Kris Peeters natuurlijk niet de eerste om met een poging tot strategische visie voor Vlaanderen op de proppen te komen.

Luc Van den Brande had in de jaren ‘90 zijn

“Vlaanderen 2002”, opgebouwd rond het thema van Vlaamse natievorming en identiteit. Toen door een gril van de geschiedenis de liberalen na de dioxineverkiezin- gen aan de macht kwamen, was het eerste dat Patrick Dewael deed het kielhalen van Van den Brande en zijn al te vlaamsbewuste inzichten.

Dewael scheidde de “Kleurennota” af, een doorzichtige poging om afstand te nemen van de zwartgele franjes van zijn voorgan- ger. Dat mondde uit in een aantal kramp- achtige discussiefora over het binnenleiden van Vlaanderen in de 21e eeuw, en stierf alras een stille dood toen Dewael naar het federale niveau verkaste en het lichtgewicht Somers tot Vlaams minister-president werd gebombardeerd. Niet voor lang trouwens, want in 2004 nam Leterme over. Die begon met het uitwerken van zijn eigen “Business- plan” voor Vlaanderen, wat gaandeweg tot

“Vlaanderen In Actie” werd omgedoopt.

Toen Leterme in 2007 naar het hoogste federale ambt postuleerde, erfde Kris Pee- ters het VIA-concept en stond voor de uit- daging om er meer dynamiek aan te geven, wat toen niet - en nu nog niet - het sterke punt van de boekhouder uit Ieper was.

Peeters formuleerde de ambitie om in 2020 bij de top vijf van de Europese regio’s te horen. Daar hoorde onder meer de ontwik- keling bij van Vlaanderen als logistieke draaischijf, van slimme energienetwerken, en van doorgedreven innovatie in de gezondheids- zorg, dat allemaal gekoppeld aan het nodige internationale lobbywerk. Maar niet alleen de andere partijen, ook het hele zogeheten middenveld van vakbonden, ziekenfondsen, welzijnsorganisaties en cultuurplatformen eisten en verkregen inspraak. Samen met de lange termijnhorizon zorgde dat voor vaagheid en wolligheid. De afzonderlijke kabinetten wensten zich niet vast te pin- nen op doelstellingen die zich uitstrekten over meerdere ambtstermijnen, en de tal- rijke ateliers en werkgroepen met Vlaamse

“captains of society” konden daar weinig aan veranderen. In 2009 werd uiteindelijk een hoogdravend “Pact voor Vlaanderen 2020” ondertekend waar alle maatschap- pelijke strekkingen zich in konden herken-

nen, en dat bijgevolg voor een logge aanpak garant stond. In het regeerakkoord Pee- ters II (2009) werd dat pact uitgesmeerd over 20 doelstellingen en bijna 200 deelpro- jecten, waarvan er een deel mondjesmaat worden gerealiseerd, maar waarvan er nog veel meer voorlopig in goede bedoelingen blijven steken. Guy Tegenbos heeft in De Standaard nog eens mooi de “zeven na te streven doorbraken” van VIA op een rijtje gezet: de Vlaming moet een lerend wezen worden, Vlaanderen moet ondernemender worden, innovatiever, en een groen stadsge- west dat een slimme logistieke draaischijf is, maar ook een warme samenleving met een slagkrachtige overheid.

Dat verdient zowaar een vergelijking met de vroegere aanpak van Lionel Van- denberghe, die op de IJzerbedevaart meestal ook dertig thema’s in zijn toespraak ver- werkte, en uiteindelijk tot het hoogstper- soonlijke inzicht kwam dat hij die het best kon verwezenlijken door de bedevaart ondergeschikt te maken aan zijn eigen politieke agenda. Hetzelfde is er met VIA aan de hand, alleen proberen er honderd Van- denberghes de ploeg in hun richting te stu- ren, en gunnen ze boer Peeters de vruch- ten van de oogst liever niet, tenzij met hun eigen verpakking eromheen.

Nu goed, we moeten nu ook weer niet naïef doen over de hogere politiek, maar dan moet de Vlaamse regering ons ook niet op de mouw spelden dat “de cohesie en gedre- venheid om aan VIA te werken groter is dan ooit”. Onze voornaamste conclusie na het parlementaire debat van vorige week was in elk geval dat de kritiek op de overspelige Lieten verschoven was naar het in vraag stellen van Peeters en de CD&V. Wat dan weer meer op een Via Colorosa lijkt: de eigen kleuren eerst!

Deze week :

• Ceci n’est pas un fusil 2

• Bibberende banken 2

• Brief aan Koekelberg 3

• Zangfeest 5

• De paaldanseressen van A 6

• Hubert Pierlot 7

• Nederland: De asielindustrie 7

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

66

^ste

jaargang • nummer 9 • woensdag 2 maart 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

2 maart 2011

Abonnement

Bibberende banken

Uit de smalle beursstraat

Nog niet alle jaarresultaten voor 2010 zijn bekendgemaakt, maar nu is al duidelijk dat de Belgische of half-Belgische grootbanken van het kaliber KBC, Dexia of BNP Paribas Fortis samen miljardenwinsten hebben geboekt. Tijd om de champagnekur- ken te laten knallen?

Niet echt, want tweeënhalf jaar na de bankencrisis en de Grote Recessie doemen opnieuw financiële onweerswolken op. Zeker voor de Europese banken.

Het ziet er immers naar uit dat Ierland en vooral Griekenland ondanks de massale Europese steun er niet in zullen slagen hun opgebouwde schulden af te betalen. Die twee landen zitten eigenlijk klem. Ze kunnen gedurende jaren een stringent besparingsbe- leid voeren om hun schulden weg te werken, maar daarmee fnuiken ze het economisch herstel. Gezinnen zullen minder consumeren, bedrijven zullen minder investeren. Dus wordt er onvoldoende groei en welvaart gecreëerd om de schulden terug te betalen.

Een schuldherschikking behoort meer en meer tot de mogelijkheden. Dat betekent dat een deel van de schulden van Griekenland over een zeer lange periode zal worden terugbetaald. Of, dat een deel van die schulden wordt kwijtgescholden.

Dat is echt wel slecht nieuws voor de Europese banken die aan die landen de voorbije jaren massaal geld hebben uitgeleend. Het is paradoxaal. Na de financiële crisis zijn banken en andere financiële instellingen veel voorzichtiger geworden. In plaats van te investeren in aandelen of andere moeilijke financiële producten kozen de banken voor zekerheid. Ze belegden hun geld in overheidsobligaties of staatsbons. Maar door de financiële crisis hebben veel landen de geldkraan moeten opendraaien en rees de vraag of ze wel in staat zouden zijn om al die aangegane schulden terug te betalen. Voor Griekenland en Ierland is volgens veel economen het antwoord op die vraag zeer eenvoudig: neen. Dat betekent dat de banken een deel van hun leningen aan die landen veel later of maar voor een deel zullen terugzien. Waardoor een nieuwe bankencrisis dreigt, want de balansen van die banken komen onder druk.

Als we de cijfers van de Bank voor Internationale Betalingen bekijken, zien we dat Europese banken massaal geld hebben uitgeleend aan Ierland en Griekenland. In totaal heeft Griekenland bij de Europese banken h20 miljard aan schulden openstaan. Voor Ierland loopt dat op tot h345 miljard. Belgische banken hebben h23 miljard uitgeleend aan Ierse banken en h1,8 miljard aan de Griekse. Ook andere risicolanden zoals Por- tugal (h4 miljard), Spanje (h16 miljard) en Italië (h22 miljard) staan bij Belgische banken in het krijt. Vooral Dexia (h8,5 miljard) en KBC (h7,2 miljard) hebben massaal geld uitgeleend aan die risicolanden. Indien één of meer van die eurolanden niet langer aan hun verplichtingen kunnen voldoen, dreigt een nieuwe bankencrisis. Want Dexia en KBC zullen hun balansen moeten bijstellen en de vraag rijst wie die banken op termijn nog geld zal willen lenen. Dreigt er opnieuw een Fortis-scenario?

Volgens de zogenaamde stresstests van de Europese banken is er geen vuiltje aan de lucht. Die tests gingen in juli 2010 na of de financiële instellingen gezond genoeg waren.

Was dat niet het geval dan moesten ze geherkapitaliseerd worden. Toen bleek het met de Europese banken zeker nog mee te vallen. Slechts 7 van in totaal 91 onderzochte banken moesten in totaal voor h3,5 miljard nieuw kapitaal aantrekken; vijf kleine Spaanse spaarkassen, een Duitse en een Griekse bank. Dus ging men er toen vanuit dat banken een voldoende kapitaalbuffer hadden om een eurocrisis en een gedeeltelijke afwaar- dering van staatsobligaties te doorstaan.

Maar twee maanden later moest de Ierse Anglo Irish Bank, nochtans veilig door de stresstest gekomen, door de Ierse overheid gered worden. Dat wijst erop dat veel banken niet zo gezond zijn als velen denken. Volgens insiders was de stresstest vooral een publiciteitscampagne om de financiële markten gerust te stellen.

Eigenlijk is het zeer eenvoudig: als er zich een nieuwe eurocrisis voordoet, kunnen de banken de pessimistische scenario’s moeilijk overleven. Als een land als Grieken- land daadwerkelijk failliet gaat, dan zullen de banken die schuldeiser zijn van de Grie- ken niet alleen extra kapitaal moeten aantrekken om die schok op te vangen. Bij een faillissement van een land zullen ook de bedrijfsobligaties in handen van buitenlandse banken in waarde dalen omdat bedrijven in een economie op apegapen sneller in de problemen komen. Ook die verliezen moeten de Europese banken dan goedmaken.

Maar dat kan na de redding van 2008 niet meer met geld van de overheid gebeuren. In de hoofdkwartieren van de grootbanken wacht men angstig af wat de komende weken en maanden zullen geven.

A^ngélique VAnderstrAeten

Het was weer een feest, het Zangfeest. Een feest overigens met een niet mis te verstane politieke boodschap.

We waren er bij. En wat wij ervan vonden, vindt u verder in dit nummer.

Wij herhalen trouwens ons aanbod.

Voor de periode van 1 maart tot eind juni betaalt u slechts 25 euro in plaats van 34,20 euro. Wil je meer weten over dit kenningsmakingsaanbod, bel dan naar 03-232 14 17, en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.

PS, vakbond, Waals gewest, FN: één humanitaire strijd

Ceci n’est pas un fusil

Nu het regime-Kadhafi op zijn laat- ste benen loopt, putten alle welden- kende bewindvoerders zich uit in verklaringen hoe “geschift” en “kiere- wiet” ze hem altijd wel hebben gevon- den. Toch stond de deur altijd open voor deze roerganger van het “Islami- tisch Socialisme” met terroristische sympathieën. Even een terugblik.

Zoals u weet, draait alles in de moderne industriële economie rond olie. Voor olie draaien bewindvoerders, ook van “democratische” naties, hun kont in alle richtingen.

Voor olie worden ook dictaturen gedoogd en islamitische theocratieën gesteund, inclusief het afhakken van handen en het stenigen van overspelige vrouwen. Met Saudi-Arabië als absolute marktleider: goed voor 7,9 miljoen vaten ruwe olie per dag. Onze beste vriend.

Libië doet het wat bescheidener, met 1,7 miljoen vaten, maar de geschatte reserves onder de grond schijnen enorm te zijn. Wat meer is: zowat de complete Libische oliepro- ductie is voor de Europese markt bestemd.

Via Sicilië loopt ook een gaspijp van het land van Kadhafi naar Italië. Het was dus kwestie om de liefde niet te laten bekoelen.

Men zal zich herinneren dat Louis Michel, in 2000 minister van Buitenlandse Zaken, het skieën in Oostenrijk “unmoralisch” vond toen de rechtse FPÖ daar in de regering trad, maar tegelijk met een tiran als Kadafi altijd goede maatjes bleef. Ach ja, Louis Michel vindt Leopold II, notoir afhakker van handen in Belgisch-Congo, ook “een held”, dus daarin is hij dan weer wel consequent.

Al in 2004 besliste de EU het embargo op de wapenexport naar Libië - van kracht sinds de Lockerbie-aanslag in 1988 - op te heffen:

het signaal voor grossiers in schiettuig om zich spoorslags naar de tent van kolonel Kad- hafi te begeven, al werd er voorheen onder de toonbank al een en ander gefikst.

Midden 2008 haalde Fabrique National de Herstal, 100 % eigendom van het Waalse gewest, onder leiding van de Franse directeur Philippe Tenson bij de woestijnprins haar eerste contract binnen. Klein pro- bleempje: er moest nog een exportvergun- ning bij dat Waals gewest geregeld worden,

Demotte - ontslagnemend na de Waalse verkiezingen - zijn handtekening niet mócht zetten, ontstaat er enige verwarring. Maar de minister-president legt het arrest stoïcijns naast zich neer en laat ook de tweede humanitaire lading de deur uitgaan.

Ondertussen konden we op het tv- nieuws uitgebreid zien waar dat humanitaire doel voor staat: afslachting van eigen volk. Experts nemen aan dat ook de afge- dankte wapens niet op de schroothoop zullen belanden, maar hun weg zullen vinden naar afnemers van tweedehands materi- aal zoals Congo, waar een andere corrupte dictator, Laurent Desiré Kabila, ongestoord het goede weer maakt. Met Belgische hulp.

En een boezemvriend van dezelfde Louis Michel, die ondertussen ook zoontje Char- les de baan heeft opgestuurd.

Moraal van het verhaal? Er bestaan natuurlijk geen “humanitaire wapens”, er bestaan hoogstens gewapende humanitaire missies, en sinds Ruanda en Srebrenica weten we wat die waard zijn. Voor de rest moet Demotte niet komen janken over “contractbreuk”.

De hypocrisie van links Wallonië, met zijn geleuter over vrede en solidariteit, scheert hoge toppen.

Politiek-correcte woordenschat

Nu weet ik wel dat er ook een Vlaamse wapenindustrie bestaat, en ook die moet bij mij niet afkomen met humanitair gesmoezel:

weg die handel, omsmeden tot ploegen. Toch doet de manier waarop Demotte, FN en compagnie de zaak afhandelden, nog andere belletjes rinkelen. Er is uiteraard de complete normvervaging op gebied van bestuurs- cultuur, die van Wallonië een feitelijke één- partijstaat maakt, corrupt tot in het merg, en nogal griezelig gelijkend op de regimes van Kadhafi en consorten. Nog een reden om de boel snel te splitsen.

Er is ook de onhebbelijke gewoonte van francofoon België zelfs de uitspraken van het hoogste rechtscollege in dit land te omzei- len, waar heel de BHV-soap mee begonnen is. Iets moet deze mensen het idee geven dat ze boven de wet staan, en ze komen er nog mee weg ook.

Ten slotte moet ook het talent onder-

conform de Belgische wapenwet uit 1991.

Zo gaat dat in die branche: eerst verkopen, dan lobbyen voor de juiste stempels. Ver- schillende experts wezen toenmalig minister-president Rudy Demotte erop dat die wapens, voor zover Kadhafi er geen oor- logje mee zou gaan spelen, vrijwel zeker hun weg zouden vinden naar het internationale zwarte circuit, o.m. richting Soedan. Een vaststelling die vlak voor de Waalse verkiezingen niet zo goed uitkwam, want de dui- ven van Ecolo lagen op vinkenslag.

Adviescommissie

Demotte deed vervolgens wat politici altijd doen als ze tussen twee vuren zitten:

een adviescommissie oprichten. Onder leiding van ene Philippe Suinen, PS-apparatsjik eersteklas. Tegelijk speelde FN zijn troef- kaart uit - de werkgelegenheid - en vond onmiddellijk een bondgenoot bij de socialis- tische vakbond FGTB, die hiervoor zelfs een grote betoging organiseerde in Luik. Geen twijfel aan, heel dat scenario was uitgedok- terd op het PS-hoofdkwartier.

De fameuze commissie gaf uiteindelijk een positief advies, mits het ging om “des armes, expressément destinées à une mission de protection de convois humanitaire à destina- tion du Darfour”. Meer dan die ezelsbrug had Demotte niet nodig om de licenties te tekenen. Midden juni 2009 ging de eerste lading richting Tripoli.

Wanneer de Raad van State in november 2009 het contract opschort, o.m. omdat die

streept worden, dat zich steeds weer in de Belgische politiek manifesteert, om met verbale kunstgrepen het onmogelijke mogelijk te maken, in de beste surrealistische tradi- tie. Zoals de term “armes humanitaires”. In de roman “1984” van George Orwell wordt deze taal “newspeak” genoemd: de politiek- correcte woordenschat van een totalitair regime, die probleemloos alle tegenstellin- gen overbrugt en elke discussie overbodig maakt. De leugen als systeem. Het is dankzij die newspeak dat de DDR zich een “democratische republiek” mocht noemen, zonder dat iemand zich daar vragen bij stelde.

We kunnen zo nog een paar franco-Belgi- sche bedenksels aanhalen: de “parité démo- cratique belge” bijvoorbeeld, die de Vlamingen hun meerderheid in het Belgische huishou- den definitief ontnam. Of, ook in naam van de democratie: het “cordon sanitaire” waar- mee een regime zijn critici voor eeuwig van politieke deelname uitsluit. Of de “liberté du père de famille”, waarmee het FDF de ver- fransing een ethische grondslag probeerde te geven, in naam van, godbetert, “les droits de l’homme”. Met als absoluut model “Ceci n’est pas une pipe”, van de Waalse surrealist René Magritte, hangt België zowat aaneen van paradoxen en verbale valstrikken, die dikwijls opwalmen uit het spreekwoorde- lijke compromis belge.

“J’en ai marre”, zou ik zo zeggen. Geluk- kig is niet alles dubbelzinnig in de taal van Molière.

A^nnick V^erbAuwen

(3)

3 De dingen dezer dagen

2 maart 2011

Aan Moammar al-Koekelberg Haremhouder

Brussel

Gij Commissaris-Kalief,

Brief aan ...

Zoals uw collega-kolonel Kadhafi vorige week niet de minste bereidheid toonde om te wijken voor het gepeupel, hebt gij aller- minst de intentie afstand te doen van de macht en van uw met lintjes en medaillons behangen narrenpak van opperste belze politiechef. En wilt ge eens wat weten?

Wij kunnen u daarin volgen. Want waar- lijk laakbaar is de manier waarop gij eens te meer te kijk wordt gezet. Via een ano- nieme brief zowaar, en dan nog bij het fameuze comité P, dat geacht wordt de politie te controleren maar nog nooit ten gronde zijn nut of bestaansrecht bewezen heeft. Eén van uw madammen wordt in die brief ervan beschuldigd nogal losjes om te springen met het geld van de gemeenschap, en in één ruk door wordt gij mee door het slijk gesleurd omdat ge in Qatar zijt gaan postuleren voor de post van vicevoorzit- ter van Interpol.

Spijtig genoeg hebt ge het niet gehaald, want dan waren wij eindelijk af geweest van een paljas eersteklas, maar de waarheid heeft haar rechten en daarom publice- ren wij zelf een anoniem herderlijk schrij- ven dat de hele affaire in een ander daglicht probeert te plaatsen. Ons goed hart haalt eens te meer de overhand!

Om te beginnen: vermits België en het wingewest Brussel één groot bordeel zijn, begrijpen wij allang niet meer de opwinding die zich telkens weer meester maakt van een bepaald soort pers zodra mevrouw Ricour en mevrouw Savonet ter sprake komen. Gij hebt nooit onder stoelen of banken gestoken - laat staan onder canapés - dat gij heel goed weet wat uw beide advi- seuses kunnen en wat ze niet kunnen. Wat is er dan zo vreemd aan dat uw boezem- dames al enkele weken voor de fameuze Interpolconferentie naar Qatar trokken om de bedoeïenen daar duidelijk te maken dat hun pasja weldra persoonlijk naar de woestijnstaat zou afzakken en dat het hem om meer te doen was dan enkel een water- pijp? Wij herinneren de lezer graag eraan dat onder kundig toezicht van advocaat Marc Onkelinx, pardon, Uyttendaele, al lang geleden een einde werd gemaakt aan de tuchtprocedure die in 2007 tegen u was

opgestart omdat bepaalde individuen van mening waren dat beide dames helemaal niet konden wat ze eigenlijk zouden moeten kunnen. Meer bepaald dat Ricour enkel uitblonk door het feit dat ze uw meest intieme gedachten kon lezen en raden, en dat Savonet mee op de benoemingstrein was gesprongen omdat ze dreigde anders eens een stevig boekje open te doen over de praktijken die zich voordeden in uw kantoor. Dat is dus allemaal larie en ape- kool gebleken, bij oekaze van de PS die het best leutig vindt een politiechef in haar rangen te tellen waar ze blindelings op kan rekenen. (Ook Kadhafi wist zich trouwens vooral te handhaven door de steun van bepaalde stammen. Een voorafbeelding van wat u uiteindelijk te wachten staat?)

Dan is er dat hele gedoe over dure koffers of trolleys van het merk Delvaux, terwijl een kleffe woordvoerder van een of andere politievakbond de mening venti- leerde dat gij evengoed met goedkope producten van Samsonite op lobbyreis had kunnen gaan. En over de uitgebreide delegatie die gij uiteindelijk meetroonde naar Qatar om u beter voor te doen dan gij waart.

Nogal wiedes, zeggen wij, een beetje kalief heeft nu eenmaal een beetje hofhou- ding nodig. En dat de belastingbetaler daarvoor opdraait? Precies alsof die voor niets anders opdraait in dit land met zes parle- menten en zeventien regeringen. Er is wel nog de nodige onduidelijkheid of die dure koffers als relatiegeschenk hebben dienst- gedaan dan wel of ze nu ‘vrij ter beschik- king staan op het commissariaat-generaal voor alle personeelsleden’, zoals gij ver- klaart. Er zijn ook nog stevig wat vraag- tekens over aankoopbonnen allerhande van mevrouw Ricour, maar wij vertrou- wen erop dat het kabinet-Onkelinx, pardon, -Uyttendaele, wederom klaarheid zal scheppen in de duisternis. Vooruit, Fer- nand, zet alle zeilen bij en giet nog eens wat extra olie op het vuur! Moet zonder meer kunnen voor een overbelichte des- poot.

Verwarring alom

Het Vlaamse Parlement wordt wel eens een parochieraad genoemd. Het bleek vorige week dan wel de raad van een ple- zante parochie, met de fractieleider van de partij van Dedecker, die niet meer zo heet, in de hoofdrol.

Lode Vereeck was een tijdlang interim- voorzitter van Lijst Dedecker, mocht de naamsverandering doorvoeren en werd dan weer vervangen door Jean-Marie Dedecker als partijkopman. Nu kan Vereeck opnieuw volop fractieleider in het Vlaams Parlement spelen, het enige parlement waar LDD nog zoiets als een fractie heeft. Eppink zit alleen in het Europees Parlement en Dedecker zelf deelt dat droevige lot in de Kamer.

Stand-upcomedy

De geboren Antwerpenaar Vereeck doceert in het dagelijks leven economie aan de Universiteit Hasselt en week, wellicht daarom, uit naar Limburg. Sedert 2009 zetelt hij in het Vlaams Parlement en mag zonder meer een aanwinst voor de politiek genoemd worden. Hij paart inhoud aan stijl, en oogst respect bij vriend en vijand. Vorige week bleek hij ook een uitstekende stand-upcome- dian in het parlementair debat over VIA en de gelekte mail van Ingrid Lieten. Zijn uitste- kend opgebouwde toespraak ging naar een algemeen gesmaakt hoogtepunt toen hij het vermoeden uitsprak dat Siegfried Bracke de e-post had gelekt, omdat die wellicht nog in de mailinglijst van de sp.a zit, weliswaar onder een andere naam. Lieten trok bij het begin van Vereecks ironische speech een gezicht als een betonblok, maar zelfs zij kon op het einde haar lach niet meer intomen.

Ook Kris Peeters bleek over onvermoede humoristische talenten te beschikken; het slachtoffer van dienst was... dezelfde Lode Vereeck. Peeters noemde Lijst Dedecker, waarop van de banken ‘LDD’ klonk. “Juist, u bent van naam veranderd, maar ik ben dat nog niet echt gewoon”, repliceerde de minister-president en liet dan volgen: “U hebt geen sterk merk.” Dat was nu net waar het in dat debat over ging, dat VIA geen sterk merk was. Spits nummertje van de Vlaamse eerste minister. We moeten dat Vlaams Par- lement meer gaan volgen.

Peeters’ interview voor De Morgen in de weekeindkrant was dan weer minder grappig, maar des te interessanter. “De zestien heeft niets te bevelen”, maakte De Morgen van een scherpe uitspraak van hem de kop van het stuk. Peeters laat zich niet van z’n Vlaamse koers brengen, mochten we nog eens nadrukkelijk vernemen. “De PS hakt in op CD&V in de hoop dat we onze Vlaamse koers laten varen en in een regering stap- pen zonder de N-VA. En zonder staatsher-

vorming. Sorry, maar dat zal niet lukken.

We hebben bij de verkiezing van 2010 een ongelooflijke pandoering gekregen. Als we onze Vlaamse lijn niet aanhouden, kunnen we de boeken sluiten.” Een boodschap die niet alleen voor de buitenwereld bedoeld was, maar ook voor de eigen winkel, en bijvoorbeeld iemand als Rik Torfs op z’n plaats wilde zetten.

Liberaal offensief

Koppel die boodschap aan het libe- rale weekeindoffensief en je merkt hoe er gewrongen en geduwd wordt. Matthias De Clercq kreeg twee bladzijden in De Mor- gen om met scherp te schieten naar N-VA en naar de neiging in zijn eigen partij om te veel mee te denken met de N-VA. “Matthias Wie?”, vraagt u als u de politiek niet op de voet volgt. Matthias De Clercq, kleinzoon van Willy en poulain van Guy Verhofstadt, mocht de Kamerlijst van Open Vld trekken in Oost-Vlaanderen. Het andere won- derkind, Jean-Jacques De Gucht kreeg die rol voor het Vlaamse Parlement. Na zijn verkiezing als Kamerlid vernamen we nog amper iets van De Clercq (en evenmin van De Gucht jr.). Maar hij stak voorbije weekeinde zijn kop dus nog eens door het venster en slaagde erin twee krantenpagina’s te vullen om zijn afkeer voor N-VA te ventileren, zonder inhoudelijk ook maar iets te zeggen met enige diepgang. Ditzelfde weekeinde in De Standaard: twee bladzijden van Karel De Gucht, waarin die met scherp schiet naar...

de N-VA. Toeval bestaat natuurlijk niet. Bin- nen Open Vld is er duidelijk hommeles, want deze twee heren willen N-VA er gewoon uit, net op het moment dat hun partij dankzij de N-VA weer uit de politieke margina- liteit werd gehaald. Dat laatste tot grote vreugde van Alexander De Croo. Wordt hier een rekening vereffend door het oude VLD-triumviraat (De Gucht en Verhofstadt via glamourboy De Clercq) tegen de clan De Croo?

Mét N-VA, zegt Peeters, tegen een aantal CD&V’ers in. Zònder N-VA, zeggen De Clercq en De Gucht tegen de partijleiding in.

Als het er zo al aan toe gaat in de publieke krantenkolommen, dan zouden we eens interne vergaderingen van die partijen willen meemaken.

Voor wie het niet zou weten. Er heerst verwarring alom, ook binnen de partijen.

Wie is klaar om een regering te vormen?

Reynders geraakt intussen geen stap verder dan wat gespin rond de vraag wie aan de echte gesprekken zal mogen deelnemen. Bij de Vlaamse partijen weten ze het ook niet, hebben we dit weekeinde geleerd.

J.K.

Echo’s uit de koepelzaal

Parlementsvoorzitter

•

Ooit wel eens een debat bijgewoond met een partijdige moderator? Zo eentje die met gekrulde tenen zit te wachten tot hij er ook iets tussen kan gooien? Wij stellen voor dat voortaan een ‘peumannetje’ te noemen! Zou de voorzitter van zijn partij hem asjeblief eens tot de orde wil roepen in deze? Is dat de parlementscultuur van (het misschien ooit wel onafhankelijk) Vlaanderen? Heel fraai hoor! Het gaat er immers niet om of Peu- mans gelijk heeft met zijn beweringen in dat

‘Standaard’-interview.

Laten we daar niet flauw over doen: onge- twijfeld klopt wat hij zegt. Alleen was het niet aan hem om dat te zeggen! En het wordt wel helemaal grappig als hij stelt: ‘Andere

ministers zouden Peeters (het wellukken van

‘Vlaanderen In Actie’) niet gunnen uit afgunst of jaloezie, VIA is het stokpaardje van Pee- ters’. Dus ook de N-VA’ers Bourgeois en Muy- ters niet, meneer Peumans? Hoe groot is die cohesie eigenlijk nog in die Vlaamse rege- ring?

Oppositie technisch werkloos

•

Het was dan ook nogal logisch dat de oppositie hiervan zou proberen kipkap te maken tijdens de plenaire zitting van woens- dag. Na een fel gesmaakt komisch num- mer van LDD-fractieleider Vereeck, was het vooral VB-kopman Dewinter die nagels met koppen sloeg: ‘Met zo’n viceminister-presi- dent en zo’n parlementsvoorzitter heeft de Vlaamse regering geen oppositie meer nodig’.

En hij kreeg de lachers helemaal op zijn hand met de stelling dat ‘Lieten zo lang mogelijk vicepremier moet blijven, omdat even lang de ongeloofwaardigheid van de Vlaamse rege- ring zal voortduren’.

Maar persoonlijk vonden wij zijn mooi- ste dat ‘deze regering Lieten beter zou de- lieten’!

Minister-president Peeters vond dat zijn coalitie nog wel heel stevig was en dat zal blijven aantonen door zijn beslissingen. Wij wensen hem daarbij heel veel succes! Of is dat te cynisch?

Groen! gooit handdoek

•

En dan zijn er ook nog oppositiepartijen die hun specifieke rol vergeten te spelen! Op dinsdag kondigde Groen!-fractieleider Wat-

teeuw (die als spreker zo saai is als de weers- verwachtingen voor de Noordpool) nog een motie van wantrouwen aan voor volgende week maar die is ondertussen – ‘na lang beraad’ - afgeblazen!

De uitleg daarvoor is weer zo wollig als de ecologisten dat maar zijn kunnen: het debat is uitgeput en nog doorduwen zou getuigen van ‘overdreven hardnekkigheid’. Inderdaad, daar kun je onze Vlaamse (nou, ja) groen- tjes niet echt van verdenken. Anders word je toch ook geen minister van Staat in en van een dergelijk apenland!

VRT-manieren

•

Ondertussen maakte Carl Decaluwé (CD&V) zich in de commissie Media dik over Radio 1 die spotjes maakt en foto’s publi- ceert met ene Koen Fillet die zijn baard laat groeien totdat er een regering is. Daarmee nemen hij en Radio 1 een politiek standpunt

in, volgens Decaluwé (en iedereen die nog wat logica in zijn botten heeft). Wim Wie- nen (VB) trad deze kritiek dan ook helemaal bij. En Decaluwé weet maar al te goed waar het varken luizen heeft: ‘De voorbije vijftien jaar is in het parlement zelden of nooit over de inhoud van programma’s gediscussieerd.

Ik stel vast dat dit de laatste weken en maan- den wel gebeurt.

Dat is niet de schuld van de parlements- leden: de VRT is de grenzen aan het aftas- ten. Ik vind dat daar paal en perk moet wor- den aan gesteld.’ Hij waarschuwde daarom de VRT dat hij vroeg of laat in de proble- men zal komen als de omroep zo voortdoet.

Wat ons betreft, kunnen die problemen niet vroeg genoeg komen! Het verschijnsel Fillet en Radio 1 hebben ondertussen geërgerd laten weten dat ze volharden in de boos- heid… Uiteraard! Voor wanneer de daad bij het woord, meneer Decaluwé?

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

2 maart 2011

Roddels uit de Wetstraat

redacties bij Concentra en groen-links geori- enteerd. Hij wordt bijgestaan door Peter Goris, “nieuwsmanager” bij Gazet van Ant- werpen en, o toeval, overgekomen van De Morgen. Datzelfde “toeval” geldt ook voor

“chef stadsreportage” Wim Daeninck, al voor de tweede keer in dienst van de gazet na een mislukt interludium bij de VTM. Als zoon van zijn vader die bij Volksgazet zijn linkse sporen verdiende, is Wim zelf notoir lid van sp.a. Daeninck junior is dan ook de geknipte partner voor Rudy Collier om de stadsberichtgeving in de aangegeven richting te stuwen. Senior schrijver Lex Moolenaar kan dienst doen als sluitstuk op een aldus gevormd links triumviraat. Het bestuur van de stad Antwerpen is al ruim tachtig jaar hoofdzakelijk in handen van de “partaai”.

Met Bart De Wever in beeld voor de burge- meesterssjerp wordt het geen sinecure om aan dat mandaat nog eens zes jaar te breien.

Vandaar dat aan al dat in de loop der jaren verzamelde grof links geschut bij de gazet van Janssens, alsnog het gereputeerde wapen Collier werd toegevoegd. Op hoop van rode zege in oktober van volgend jaar. Het is maar dat De Wever het zou weten. D.M^ol

AQUA-VITAE Zuid-Afrikaanse Wijnen

Van Genechten

!"#$%&'(()$%)**%+,-*+

.../++!"#$%&01&2"3&4")5 /67896:;8<;//

**!"#$%&'()*+,&-$+-+.)/0++1**

2&&)*-3-&4&$&5&$*-3-*6(")-'&$"&*&$

===;>?#@&*A)#B**3$"=#C3"3;D"

AQUA-VITAE

Zuid-Afrikaanse Wijnen

Van Genechten

!"#$%&'(()$%)**%+,-*

.../++!"#$%&01&2"3&4")5 /67896:;8<;//

7&8195-!"#$/09&.

:8++*)*&-5++$%+'-4;%;-5++$%<

5++$%+'-=>-5++0*-3-5++$%+'-?@-5&"

!"##!$%&$##'&()*!+(*,$-(.,(' 2&&)*-3-&4&$&5&$*-3-*6(")-'&$"&*&$

===;>?#@&*A)#B**3$"=#C3"3;D"

Een redactie wordt “versterkt”

Vervolg van blz 1

Grof geschut

Met de aanwerving van Rudy Collier tot na de gemeentelijke verkiezingen 2012 - maar dat is toeval - wordt het lijstje linkse krachten steeds indrukwekkender bij de krant die in vergane glorietijden de slogan

“Vlaams, christelijk en sociaal” in het vaandel voerde. In de Raad van Bestuur van Concen- tra troont Willy Lenaerts, houder van hoog- rode “roots”. Directeur bij datzelfde Con- centra is Ernest Bujok, “dauphin” van Willy Claes en bij uitbreiding ook van Steve Ste- vaert. Als sp.a’er in hart en nieren werd hij na een pedofiliezaak waarin Nestje bij gebrek aan bewijzen werd vrijgesproken, door de

“partaai” afgevoerd naar Concentra.

De al hoger genoemde Luc Rademakers, vandaag omhooggevallen in een andere, zij het vage topfunctie van het bedrijf, werd in Antwerpen als hoofdredacteur opgevolgd door Pascal Kerkhove, ex-sportjournalist bij ex-krant Het Volk. Dat is bekend. Minder bekend is dat hij zijn loopbaan begon bij... De Morgen. En het door die krant verdedigde gedachtegoed uiteraard trouw is gebleven.

Er is ook Werner Smeuninx, directeur

Trage snelbelgwet

•

In de commissie Justitie van vorige dinsdag werd het Theo Francken van N-VA allemaal wat te veel. Het wetsvoorstel tot her- ziening van de snelbelgwet stond er zoals gewoonlijk aan de agenda. Indienster Carina van Cauter (Open Vld) was de voorbije twee weken echter rijkelijk laat gearriveerd en deze keer stuurde ze gewoon haar kat en liet zich vervangen door haar blauwe collega Sabine Lahaye-Batteu. Hierop haalde Theo Francken ongemeen hard uit: “Van Cauter cumuleert veel te veel: een gemeenteraads- mandaat”, zo riep hij (wat onjuist is), “een advocatenpraktijk en - als hoofdbezigheid? - een parlementair mandaat.”

De frustratie van Theo Francken is begrij- pelijk, doch stilaan begint hij wellicht in te zien dat het hele zaakje rond de snelbelgwet een maat voor niets wordt. De MR blijft reeds enkele weken zo goed als afwezig, net zoals de sp.a, en de PS stuurt soms Özen Özlem... ter vervanging van Rachid Madrane, die op zijn beurt al een vervanger is voor fractiebaas Thierry Giet. De CD&V is wel steeds aanwezig in de persoon van Nahima Lanjri, doch deze formatie steunt nu eens de N-VA en dan weer de PS wanneer het op amenderingen en besprekingen aankomt.

De werkgroep die men achter de coulis- sen heeft samengeroepen om het Vlaams Belang buiten de discussie te houden, blijkt ook al een maat voor niets. Echte overeen- stemming kan niet worden gevonden, over wat dan ook. En als er uiteindelijk ooit over een tekst zal worden gestemd, zal dit één van

de grootste gedrochten zijn die in de parlementaire geschiedenis is tot stand gekomen.

We leven mee met Theo Francken en de N-VA, die zich nog zo inschikkelijk toonden om destijds het Open Vld-wetsvoorstel van Carina van Cauter als uitgangspunt voor de bespreking te nemen. Jawel! Té goedgelovig allicht... En ook wat onervaren.

Schelden in het Frans

•

In de werkgroep ‘Taal(on)evenwichten in het leger, gaat het van kwaad naar erger.

Zoals we al enkele keren meldden, wor- stelen enkele gehaaide Franstaligen met de geschiedenis die zij een vervalsing noemen als de jarenlange discriminatie van Vlamingen in herinnering wordt gebracht. Afgelopen week kwam ene Emmanuel Jacob van het ACMP - een soort militaire vakorganisatie - spreken over de taaltoestanden in het leger vandaag. Hij zei dat de recente verklaringen van generaal Gennart (die zichzelf opvallend aan MR-FDF linkt) over de vermeende discriminatie van Franstaligen aan de leger- top ertoe hebben geleid dat er een oneigen- lijk debat is ontstaan dat er voorheen nooit was. En toen begon hij staaltjes voor te lezen van het schabouwelijke Nederlandse taalge- bruik van Franstalige militairen aan zijn adres.

Damien Thiery, Francofone FDF-burgemeester van Linkebeek, geraakte daarop aan de kook, begon te tempeesten en schreeuwde tegen de spreker of hij een lid van het Vlaams Belang was. Dit was er heel ver over, al stond er nog net geen schuim op zijn bek. De man bleef echter waardig en kalm, zoals het een keurige militair past. De MR heeft ondertussen wel ontdekt in de eigen voeten te hebben geschoten door de oprichting van deze werkgroep te vragen. Om in te gaan tegen de historische waarheden die telkens weer aan het licht komen, laten ze dus hun pitbulls los om te provoceren.

Streep door de rekening

•

Dat een aantal praatbarakkers graag op reis gaat op kosten van de goegemeente, is alom geweten. Ze laten zich deze schnabbels graag welgevallen en nemen het er onder- weg dik van, vaak met meer luxe en comfort dan wanneer ze privé een uitstapje doen. Zo keken er flink wat van hen uit naar een uit- nodiging van het hoofdkwartier van Micro- soft in Seattle. Microsoft heeft er immers heel wat voor over om de concurrentie van Apple voor te blijven. Het reisje, a rato van zo’n slordige 2.500 euro per persoon, met

alles erop en eraan, zou royaal betaald worden door de mannen van Bill Gates. Gerolf Annemans van het Vlaams Belang vroeg zich af of zo’n reis wel kon aanvaard worden, want dat is toch een vorm van cadeau aan politici, meende hij. Hij opperde in de Con- ferentie van de Voorzitters in de Kamer dat zo’n uitstapjes wel eens in strijd zouden kunnen zijn met de wetgeving aangaande het aan- vaarden van giften door politici.

Grote paniek, want daar had niemand aan gedacht. Praatbarakbaas Flahaut liet onmiddellijk de juridische diensten van de Kamer een nota opstellen om klaar te zien in de zaak. Die nota was vernietigend en leverde als slotsom op: thuisblijven! Het lijdt geen twijfel dat Gerolf Annemans er weer een pak parlementaire vrienden heeft gewonnen...

Totaler Krieg

•

Dat aartsdiaken Dirk van der Maelen en minister van Kanonnen en Buskruit Pieter de Crem al een tijdje niet meer door dezelfde deur konden, was langer geweten. Talloze keren kruisten zij de degens in de commissie Landsverdediging waarbij Pieter Dirkie telkens weer herinnerde aan zijn kort geheu- gen, bijvoorbeeld als het over de militaire inzet in Afghanistan ging. Vorige donder- dag botsten zij frontaal in volle Kamer. Het bezoekje van De Crem aan een wapenbeurs in Aboe Dhabi was voor Van der Maelen

‘gefundenes Fressen’ om De Crem nog maar eens onder de neus te wrijven dat hij veel te graag op reis gaat. Een zoveelste snoep- reisje, zei hij, en ‘een flagrant foute politieke inschatting’ omwille van de onrust in het Midden-Oosten.

De Crem beukte terug en zei dat Van der Maelen en zijn kleuterpartij zich altijd behoorlijk schijnheilig gedragen, omdat zij in de Kamer altijd de pacifist komen uithangen terwijl zij op het Vlaamse niveau geen problemen lijken te hebben met de vergunnin- gen voor de uitvoer van militaire technolo- gie. En de nekslag kreeg Dirk helemaal toen de minister zei dat hij het niet zou hebben over de grote delegaties van de Socialisti- sche Internationale die zo vaak vertrokken zijn naar de nu gevallen dictators uit de Ara- bische wereld. Van der Maelen pruttelde nog wat, maar zijn rood bobijntje was af en hij keek nog triestiger dan gewoonlijk.

Nog meer hypocrisie

•

Maar liefst tien sprekers hadden zich inge- schreven om te komen schruwelen dat de mensenrechten en democratische rechten van de Libiërs fors geschonden worden.

Maatregelen tegen het regime zijn volgens de sprekers dan ook aan de orde. Het was weer zo’n opgeklopt hoogtepunt van de schijnhei- lige Belze democratie. Opvallend was dat in het rijtje sprekers ook Herman de Croo dikke krokodillentranen kwam plengen. Zij verhaal was immers onvolledig. Want hij ver- gat te vertellen dat de paarse regering, in de personen van de Europese superdemocra- ten Verhofstadt en Lowie Michel, op 27 april 2004 Kadhafi met alle honneurs heeft ontvangen in Brussel - en tegenbetogers uit het zicht van Kadhafi lieten houden - en dat hij- zelf een dag later de tentbewoner uit Libië in hoogsteigen persoon en als Kamervoorzit- ter heeft ontvangen in de praatbarak. Meer nog: hij heeft het ereboek van de hoge gas- ten mogen tekenen. Ter gelegenheid van dat bezoek destijds meldde Amnesty Internatio- nal dat in Libië nog steeds politieke gevange- nen worden gefolterd en geëxecuteerd. Ver- hofstadt, Michel en De Croo hadden er toen geen oren naar. Het was business as usual.

Maar gaan skiën in Oostenrijk? Ho maar!

Statistiek

•

Onze wekelijkse cijfers: er waren drie stemmingen. Het hoogste aantal aanwezi- gen was 121 van de 150 praatbarakkers, 8 minder dan vorige week. Met andere woorden: 29 leden waren er niet, of 19 %. Bij de diverse verontschuldigden telden we 12 leden, waarvan er 9 zich met een of ander mandaat ergens in Europa bevonden. Dat wil zeggen, dat 17 leden het zelfs niet nodig vinden zich te verontschuldigen...

Gulden Sinjoren verdienden weer sporen

Zij oogstten bekendheid in de Vlaamse Beweging, vooral de Antwerpse, door hun talrijk meegevierde Guldensporenfees- ten op het Antwerpse Conscienceplein, maar ook hun gulden nevenaktiviteiten mogen er zijn. Ik heb het dan over de Zuid-Afrika-avond van vorige zaterdag, die een week van tevoren al helemaal vol- geboekt was.

Lieve van den Berghe en een grote ploeg medewerkers hadden gezorgd voor dat typisch Zuid-Afrikaans gerecht dat de Boeren aan de Kaap van de Maleiers heb- ben afgekeken: bobotie.

Baie lekker, zouden de Afrikaners zeg- gen en het publiek dat, ruw geschat, voor minstens 80 procent bestond uit lezers van een bepaald weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karak- ter, vond dat ook.

Voor gastspreekster Rita De Bont, die twintig jaar in het Kaapse “Boland” heeft gewoond, was het een gedroomd publiek om in de haar toegemeten tijdsspanne van slechts een half uur heel de geschiede- nis van Zuid-Afrika, van Jan van Riebeeck in 1652 tot president Zuma in 2011, uit de doeken te doen.

Er zaten “politiek niet-korrekte” trekjes aan haar verhaal, maar uw dienaar, die 25 keer door Zuid-Afrika gereisd heeft, had daar niks op aan te merken: de san en de khoi die ginder de oorspronkelijke bewoners waren, de zwarten die pas hon- derd jaar nà de blanken vanuit Centraal-

Afrika waren gemigreerd, de omgekeerde discriminatie onder het ANC, de plakkers- kampen van arme blanken, de duizen- den “plaasmoorde” waar het Westen over zwijgt... Met haar verzoek aan het fede- rale parlement om die moorden bij Zuma aan te klagen en te veroordelen, stond zij helemaal alleen.

Ook van de andere Vlaams-Nationa- listen kreeg ik geen steun, zei Rita. Zij kreeg zaterdag wél steun van de heer Adams, een kleurling uit Wellington, die ginds in het onderwijs staat en speciaal naar Vlaanderen was afgereisd om in Ant- werpen het Zangfeest te kunnen bijwo- nen om te leren hoe een volk zijn liede- renschat moet koesteren.

Zijn bedoeling is aan de Kaap, meer bepaald in zijn Boland, ook zo’n Zang- feest uit de grond te stampen, al zal dat natuurlijk van een iets bescheidener omvang zijn dan dat weergaloze hoog- feest van het ANZ.

En toen was het aan de eeuwige student Francis van den Eynde en zijn

“orkest”, Jan Janssens, om de rest van de geslaagde avond te vullen met uitslui- tend Afrikaanse liederen en als uitsmijter het mooie “Ken jy die land waar die boe- revolk woon”.

Een ideale voorbereiding op het grote Zangfeest. En het moet gezegd: er werd zéér goed gezongen en iedereen hoopte

“voor morgen hetzelfde”.

^hvo KNieval vaN Sharia

In de woon- en zorgcentra van het OCMW in Mechelen droegen tot nu toe zo’n vijf- tien bejaardenverzorgsters en schoonmaak- sters een hoofddoek. Nu er nieuwe arbeids- kledij moest worden aangekocht, besloot de directie ook uniforme hoofddoeken aan te bieden. “Een tijdje geleden droeg een van onze werkneemsters een hoofddoek. Een collega vroeg zich af of zoiets in onze sec- tor kon. Om een polemiek te vermijden, heb- ben we beslist om in de nieuwe arbeidskle- dij ook een hoofddoek te voorzien”, zei de

directeur van zo’n zorgcentrum. De voorzit- ter van het OCMW stelde dat de hoofddoe- ken niet enkel voor moslimvrouwen bedoeld zijn. “De hoofddoeken kunnen bijvoorbeeld ook worden gebruikt door werknemers die pas chemotherapie hebben ondergaan. Met de uniforme hoofddoeken vermijden we dat de ene een lange hoofddoek tot op de hals draagt en de andere een kortere. Onze werk- nemers moeten zich neutraal opstellen.” Zou die voorzitter zelf niet aanvoelen hoe hypo- criet zo’n verklaring is? Het is de zoveelste gecamoufleerde knieval voor de islam.

(5)

De dingen dezer dagen

2 maart 2011

5 Waalse vrienden laten we eindelijk scheiden

Het gaat goed met het Vlaams Nationaal zangfeest ook al was het al de 74ste editie. Het is niet oud en versleten. De Lotto Arena zat afgeladen vol. En oude bekenden kwamen terug. Zo was er dit jaar opnieuw een drumband van de Chiro, naast de oude waarden KSA en VNJ. Fijn, hoe meer zielen, hoe meer vreugd en ze brachten een verrassend frisse klank mee. Dat er veel oude bekenden waren, was al duidelijk bij het binnenkomen. Wie sprak ook alweer over familiefeesten?

Daar was het al over de koppen lopen, tussen de traditionele standjes van alles en nog wat uit de Vlaamse beweging, folders, kaartjes, boekjes... We zaten nog niet neer en onze zakken puilden toch al uit.

En wat bleek? Die Lotto Arena was zo goed als uitverkocht. De vrienden van de pers die graag legen stoelen filmen waren eraan voor de moeite. En dat geeft toch een serieus effect zo vijfduizend kelen. We zongen met het Gebed voor het Vaderland nog maar de eerste noten of het haar op onze armen stond al recht. Een perfecte brassband als begeleiding, die koperblazers die het allemaal een nog plechtiger klank geven en dan vijfduizend mannen, vrouwen en kinderen die zingen. En dan wordt het kopjes kijken. Wie zit er allemaal op die hoofdtri- bune? Een hele delegatie Vlaams Belang-par- lementsleden zat samen, in blok zoals ze dat vroeger zeiden. N-VA zat wat verspreid, zo leek het, Ben Weyts gezien, ook Bart de Wever. Ook de pers had hem dan plots ontdekt. Eerst één fotograaf en dan nog een cameraman... Die perslui, dat is zoals wes- pen, als een de suiker heeft gevonden, volgt de rest snel. Boudewijn Bouckaert hield de LDD-vane hoog. Groot met een weelderige haardos, wat is het fijn als politicus herken- baar te zijn. Oei, bijna waren we de CD&V- delegatie vergeten. Michel Dooms, Mia De Schamphelaere en Ward Kennes waren ook aanwezig. En omdat we dat zeker zouden vermelden, hadden ze onze redactie daarvan al vrijdags van op de hoogte gebracht. Mia, Michel, Ward, ‘t is gelukt, we hebben jullie gezien en het ook gemeld.

Aldi

Op Anton Aldi zit geen sleet. Hij mag zich dan af en toe eens beklagen dat zijn tek- sten zo ver op voorhand moeten klaar zijn, geen probleem. De inhoudelijke toon werd direct gezet: “Zijn we dan extremisten als we hier beweren dat het volstrekt zinloos is om nog langer en tegen beter weten in, eindeloos te blijven negotiëren en marchan- deren met tegenstanders die er enkel op uit zijn om de Belgische ‘status quo’ te allen prijze te ‘consolideren’ en ‘vast-te-betonne- ren’ en zodoende tot in der eeuwigheid op de rug van Vlaanderen te blijven vegeteren!”

waarna nog een sneer naar de monarchie en nog eens de eis tot onafhankelijkheid. Er is er op het moment in de Vlaamse beweging geen ander die het zo mooi en gebald kan formu- leren als Anton Aldi.

Tussentijdse conclusie, we waren nog geen tien minuten ver of ‘België Barst’ klonk al in de Lotto Arena. Ik had de indruk dat het er bij sommigen echt eens dringend af moest.

Een mens zou van minder!

Zingen

Maar we zijn natuurlijk gekomen om te zingen. Mogen we u, lieve lezeres, beste lezer, aanraden aan uw conditie te werken alvorens naar de Lotto Arena af te zakken?

Niet voor de trappen, wel voor het tempo waarop sommige liederen gezongen werden. Het moet niet te traag, maar geef ons, gelegenheidskwelers a.u.b. ook eens de tijd om af en toe adem te halen. Een wonder dat er geen afgevoerd zijn met ademtekort.

Maar beter wat te rap dan te traag. De keuze van de liederen was weer tiptop, een fijne mix van klassiekers en hier en daar eens iets onbekends, ouder en traditioneel werk samen met hedendaagse nummers en zing- bare kleinkunst. We kregen waar voor ons geld en konden ‘rijp gezongen’ naar huis. Het zangfeest moet zo ongeveer de enige orga- nisatie zijn waarbij de medewerkers zo luid- keels staan mee te zingen vanop hun post.

Altijd weer een fijn zicht.

Phaedra

Componisten of artiesten worden wel eens gehuldigd, eerder zelden valt die eer te beurt aan een platenlabel. Maar het ANZ zette Phaedra dik in de bloemen. En laten we eerlijk zijn: verdiend. Onder de noemer

‘In Flanders Fields’ wil de platenmaatschappij zoveel mogelijk werk van Vlaamse componisten uitbrengen op cd. Er liggen veel Vlaamse componisten ‘in Flanders Fields’ begraven, hun werk is vaak vergeten, of ook begraven hoewel het nog altijd de moeite van het beluisteren waard is. De traditionele platen- labels halen er hun neus voor op wegens:

niet populair genoeg. Maar de muziek is vaak heel mooi en kwaliteitsvol. Sinds 1992 heeft Phaedra al 67 cd’s op de markt gebracht, met daarop werk van 122 Vlaamse componisten.

Omdat ze geen prijs krijgen van de Vlaamse gemeenschap of de culturele sector, doet het ANZ dat, en terecht. Het ANZ neemt zo het voortouw als Vlaamse culturele ver- eniging die wel kiest voor Vlaamse cultuur en identiteit. Een verademing in de culturele wereld vandaag. Kan Peumans geen sub- sidie regelen?

Gembada

Met een nieuwe dansgroep is het ANZ ook weer een stapje verder gegaan in de verjonging. Moesten we de choreografie van tien jaar geleden en die van de editie van 2011 eens vergelijken, we zouden nogal verbaasd opkijken. Het is goed dat het kan.

Er waait een frisse wind door de regie van het ANZ. De reactie van het publiek toonde ook aan dat de tijd er rijp voor was. De dansnummers op snelle hedendaagse ritmi- sche muziek sloegen aan. Er was een dans op een (ik denk) vermixte versie van Rood van Marco Borsato. Hedendaagse Neder- landstalige populaire cultuur, waarom zou dat niet kunnen? En wat later werd gedanst op En Dans van Clouseau. Mooie bewer- king, jammer dat de klank van het kinderkoor compleet de mist in ging. Het leek of de kin- derstemmetjes letterlijk door de brassband werden weggeblazen. Maar de ideeën erach- ter, daar zijn we blij mee. Culturele vereni- gingen moeten altijd weer op zoek naar een manier om het erfgoed op een aangepaste manier vandaag door te geven. Dat is wat het ANZ met het zangfeest doet: verjongen zonder dat het storend is voor de ouderen.

Jong

Dat het zangfeest de juiste keuzes maakt, blijkt ook uit het publiek: (zo goed als) uitverkocht huis, meer en meer jonge mensen en een groeiend aantal kinderen in het kin- derzangfeest. Ook die oude kinderliedjes behoren tot onze cultuur en meer en meer worden ze ook weer gezongen. De kinderen kennen naast K3 en Samson en Gert heus ook “de poppenstoet” of “ik zag twee beren”, want ook dat wordt door de een of de ander wel eens op cd gezet. Laat de kinderen dus ook eens zingen.

VNJ

Er is al een paar jaar geen groot stuk door de gezamenlijke muziekkapellen. Gewoon omdat het VNJ en de Thebaasne trompet- ten van de KSA nog als enige overbleven.

Fijn dus dat er nu weer een stukje muziek- kapel in het zangfeest mocht. Eerst de Chiro.

Die speelden zowaar ‘Enola Gay’ van OMD.

Knap en fris, fijn te zien dat jonge mensen

de muziekkapeltraditie nieuw leven kunnen inblazen. Het VNJ blijft bij de traditionele kapel. Maar ook zij hadden zich extra inge- spannen met een gedurfde en moeilijke choreografie. Knap voor jonge mensen die niet eens elke week samen oefenen. Een sterk nummer dat de aanzet vormde van een ver- jaardagsviering. Het VNJ bestaat dit jaar 50 jaar en kreeg van het ANZ een open doekje om dat te vieren. Met alle aanwezige VNJ’ers in een kring rond een kampvuur zongen ze enkele kampvuurliedjes (ohé kameraad, vro- lijke vrienden), gevolgd door een ‘lang zullen ze leven’. Al hadden we de indruk dat dat laatste niet tot de officiële regie behoorde.

Los

Ook de presentatie was anders dit jaar.

Goedele van Ruysevelt hanteert een veel los- sere stijl dan wat we tot nu toe gewoon zijn.

Ze lijkt geen vaste tekst te hebben, maar pre- senteert het geheel wat losser. Het zangfeest wordt zo wat minder plechtig. Dat bleek ook uit de voorstelling van de medewerkers op het einde. Een fijn initiatief, het lijkt zo meer het einde van een show, een optreden, een tv-programma. Het lijkt meer op wat we allemaal kennen. Het kwam me vertrouwd over. Goed dus.

Meer van dat

Het ANZ kan met een gerust hart aan een volgende editie beginnen. Ze zitten op een goed spoor. Fijn te zien dat één van de kroon- juwelen van de Vlaamse beweging erin slaagt zich te vernieuwen zonder de traditie over boord te gooien. Een goed rapport. Doe zo verder, wij zullen er volgend jaar bij de feest- editie, het 75ste zangfeest zeker zijn en we brengen de kinderen mee! Gelieve trouwens niet allemaal te komen, de Lotto Arena zat nu al vol. Of nu een vol sportpaleis? PFS

In de kijker

Het is altijd bang afwachten wat de ver- schillende tv-zenders aan berichtgeving bren- gen.Het VTM-nieuws vond de aankomst van Samual Ghilain weliswaar belangrijker om mee te starten, maar dat hoeft geen ver- wondering te wekken. Ze volgen de lotge- vallen van dit geadopteerd zoontje van een Belgisch homokoppel al een paar dagen.

Op zaterdag was het een “aaitem” van superbelang, op zondag eveneens.

Maar, uiteindelijk kwam er dan toch een kort verslag van het Zangfeest. Nog korter was het verslag van het VRT-jour- naal, exact 31 seconden. Te kort om ook maar iets zinnigs te weten te komen, maar we zagen wel een enthousiaste Gust Teu- gels uit volle borst meezingen. Toe hij nog optrad, kwam hij zelden in beeld, nu hij in het publiek zit, wordt hij gefilmd.

De reden voor dit ultra kort verslag van de VRT? Simpel! De VRT-ploeg die erop- uit gestuurd was om een verslag te maken, kwam pas aan na de toespraak van de ANZ-voorzitter. Oh ja,er was ook een Tv-

ploeg van Koppen. We zijn benieuwd wat die ons nog gaan brengen...

Op het ATV-nieuws moest nieuwsanker Ellen Wauters zich even verslikken bij de tekst die ze van haar autocue moest aflezen (moei- lijk, hè): “In de Lotto Arena vond het 74ste Vlaams Nationalistisch Zangfeest plaats”.

Nu ja, alle journaals brachten vooral het feit in beeld dat Bart de Wever ook aanwezig was.

“Het Zangfeest is een evenement waarop de meest rabiate flaminganten samenkomen”, aldus de website van Gazet van Antwerpen.

De Wever zelf kreeg meermaals de vraag voorgeschoteld of zijn aanwezigheid de Frans- taligen niet zou storen. “Neen, zei Bart, ik kom hier al veertig jaar, en ik zing die liedjes graag, en zal dus blijven komen.”.

Grappig was de berichtgeving op de website van RTL, daar wordt Erik Stoffelen omschre- ven als: “le président de l’Alliance générale de la chanson néerlandaise.” Nu niet naast uw schoenen beginnen lopen, hé, beste Erik.

Op de websites van RTBf en Lesoir vonden we niets terug. Gelukkig maar, want als we op die hun berichtgeving moeten verdergaan...

De toespraak

Erik Stoffelen de voorzitter van het ANZ was kort en goed. Het was inhoudelijk een van de betere toespraken die we op een Zangfeest hoorden. Hij begon met een verwijzing naar het debat tussen Vlaams-nationalisten en enkele cultuur- bonzen: “Het ANZ, een pluralistische ver- eniging die onze Vlaamse cultuur koestert en die de Vlaamse identiteit niet bestem- pelt als verwerpelijk. Wat een contrast met de cultuurpausen in de KVS, die elk Vlaams identiteitsbesef verfoeien en blijven spuwen in de Vlaamse hand die hen rijkelijk subsidieert.”

Daarna had Erik Stoffelen het over het motto van het Zangfeest: Onze toekomst in eigen handen. Nog maar net het motto uitgesproken of een toeschouwer schreeuwde ‘revolutie’, maar het publiek liep niet schreeuwend naar buiten richting Groenplaats of een ander plein.

Drie opties

Volgens de ANZ-voorzitter zijn er drie opties op de toekomst. Ten eerste een confederale staat. Binnen die optie is “een zeer verregaande confederale staatsher- vorming, de Copernicaanse ommekeer, nog het enige aanvaardbare.” En dat is, voor alle duidelijkheid, niet wat in de nota Vande Lanotte staat. En Stoffelen voegde eraan toe: “Onze toekomst in eigen handen betekent minimaal dat de deelstaten zwaar aan belang winnen, dat diezelfde deelstaten eindelijk geresponsabiliseerd worden en, beste voorzitter van onze vrienden van VOKA, dat ook de RVA gesplitst moet worden. Als u voorzitter wil blijven van een Vlaamse werkgeversor- ganisatie, dan dient u de Vlaamse belangen te verdedigen.” Duidelijker kon niet.

Optie twee is volgens het ANZ verkiezingen: “Liever geen akkoord dan een slecht akkoord! En dan moet toch eerder vroeg dan laat de stekker uit deze uitzicht- loze onderhandelingen worden getrokken.

Nieuwe verkiezingen hoeven ons niet af te schrikken! Natuurlijk is dat geen doel op zich, maar als men er niet uit geraakt, is dat een laatste redmiddel in een democratie. Regimes die bang zijn van democratische verkiezingen, worden nu eindelijk omver geworpen in het Midden-Oosten.”

Waarna Stoffelen de vrees uitsprak dat er alles aan gedaan wordt om een klassieke tripartiet op de been te brengen. Waarna een oproep volgde tot de CD&V om de Vlaamse koers te blijven volgen.

Nr. 3 de goeie

Optie drie is diegene waar naar ons gevoel de meeste zangfeesters achter stonden: Vlaamse én Waalse onafhankelijkheid. “Vlaamse onafhankelijkheid is absoluut geen makkelijke piste en lost zeker niet alle problemen in een mum van tijd op. Maar het Belgisch immobilisme biedt geen enkele toekomst meer.

Daarom moeten de Vlaamse en Waalse ministers-presidenten, Kris Peeters en Rudi Demotte, gesprekken aanknopen over een boedelscheiding!”

Daarop ging Stoffelen in op de vraag hoe zo’n onafhankelijk Vlaanderen er moest uitzien: democratisch, zonder grendels en alarmbellen en een republiek. Vlaanderen moet een rechtstaat zijn, waar de wet de wet is en de grondwet geen vodje papier.

Vlaanderen kan een bevoorrechte rela- tie met Nederland aangaan en een streep kunnen trekken onder het oorlogsver- leden. En een Vlaamse staat zal een soli- daire staat zijn. “De Vlaamse Beweging is dat trouwens altijd geweest en is dat nog. Wij zijn liever solidair met de kleine Vlaming in de Rand dan met de hautaine Brusselse bourgeoisie die het vertikt om Nederlands te leren. Wij zijn solidair met de Brusselse Vlamingen die blijven kampen met Nederlandsonkundige dokters en verplegers.” en Stoffelen voegde er fijn- tjes aan toe “Wij zijn liever solidair met volkeren in nood, waar ook ter wereld, dan met een buurvolk waarvan de politieke leiders elke vorm van responsabili- sering afwijzen.”

Stoffelen sloot af met, in de Vlaamse beweging mythische woorden: “Als de Franstaligen NON blijven zeggen op elke Vlaamse verzuchting, dan dienen we onze toekomst definitief in eigen handen te nemen en herhalen we vandaag, na 255 dagen van Belgisch immobilisme, luider dan ooit: Waalse vrienden, laten we nu eindelijk scheiden!”