Het Koninklijk CircusGoed, wij geven toe dat wij in onze vorige editie heel even de dadendrang van het piep-

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Koninklijk Circus

Goed, wij geven toe dat wij in onze vorige editie heel even de dadendrang van het piep- kuiken De Croo onderschat hebben en dat de collaboralen wel degelijk een vreemde logica hebben gehanteerd: om van B/HV af te geraken, moet je de regering doen vallen over B/HV. Maar voor de rest is onze analyse alleen maar bevestigd. De VLD handelde uiter- aard niet omwille van de Vlaamse belangen, maar uit puur en plat electoralisme. Al die stoerdoenerij over ‘we gaan vanmiddag nog stemmen over de wetsvoorstellen’ was flau- wekul, want De Croo en co hadden natuurlijk ingecalculeerd dat de Franstaligen dan aan de alarmbel zouden gaan hangen en dat er van die stemming niets in huis zou komen. De

“meestertacticus” (aldus de Olympische slijmbal Van der Kelen in Het Laatste Nieuws) gaf dat trouwens ruiterlijk toe in het tv-programma Phara. En hij haalde vervolgens uit naar de 800.000 stemmen van Leterme, een teken aan de wand dat de liberalen bij hun manoeuvre vooral gedreven werden door wraakzucht en de vrees tijdens het Europese voorzitterschap zes maanden lang geconfronteerd te worden met een premier en andere CD(&V)’ers die erop los twitteren, exhibitietoernooien organiseren met Clijsters en Henin, en postzegels voorstellen voor de 65e verjaardag van Eddy Merckx. Alsof er in dit land in een crisisperiode inderdaad niets anders te regelen valt. En daarop haalde de eigen profileringsdrang van de blauwen de overhand, want B/HV zelf is het minste van hun zor- gen. Trouwens, als er nieuwe verkiezingen van komen en het parlement wordt ontbonden, dan vervallen de huidige wetsvoorstellen over de splitsing en kan de VLD veel gemakke- lijker opnieuw tot collaboratie overgaan. Het paleis deed wat er van le palais kon worden verwacht: het normale verloop van de democratie zoveel mogelijk saboteren. De plenaire vergaderingen van Kamer en Senaat werden bij oekaze van vorst en grootmaarschalk tot nader order uitgesteld. De grootste dwarsligger van allemaal kreeg daarna de functie van

“bemiddelaar” toebedeeld. Het hele circuit “Pro Belgica” schoot uiteraard mee in actie:

doemscenario’s deden meteen de ronde alsof de vulkaan van Koekelberg op uitbarsten stond. Als we de paniekzaaiers van het VBO mogen geloven, dan trekken rond deze tijd alle investeerders zich uit België terug en stort onze welvaart binnen enkele dagen als een kaartenhuisje in elkaar. De vakbonden hebben hun loopgraven verder uitgediept en extra mijnenvelden rond hun hoofdkwartieren aangelegd. En Janneke Renders van het ACW maakte van zijn afscheidsviering meteen een begrafenisstoet: een crisis over B/HV leidt ertoe dat het armoedepeil in dit land het niveau van Zimbabwe bereikt.

Laten we - ondanks het gevaar voor speculaties - een aantal ontwikkelingen afwegen die zich deze week kunnen voordoen. Er kan verder uitstel komen, al achten we dat min- der waarschijnlijk, maar men weet maar nooit. Zo niet zijn er twee andere mogelijkhe- den. Ofwel blijft het water tussen de “onderhandelaars” te diep, houdt De Croo zich aan zijn nieuwe deadline en blokkeert de hele boel met ongrondwettelijke verkiezingen als gevolg. België kan dan meteen de complete boedelscheiding voorbereiden. Dat is het ideale scenario, al zullen de liberalen ongetwijfeld in paniek slaan als ze geconfronteerd worden met een dergelijk gevolg van hun daden. Vandaar dat wij ervan uitgaan dat alles en ieder- een zal worden ingezet om alsnog tot een gedrocht van een akkoord te komen, waarbij de VLD zijn gezicht zou kunnen redden door te stellen dat zij de ruimte voor “een door- braak” hebben geschapen.

Voor de Franstaligen zullen de voorstellen van Dehaene daarbij het minimum minimorum zijn. In dat geval ontstaat er een situatie die nog erger is dan de huidige, want de Franstalige partijen zullen dan volgens de codex Dehaene kunnen gaan apparenteren (lijstverbindin- gen creëren) in heel Vlaams-Brabant, waardoor de verfransing in één ruk verviervoudigd wordt en als een olievlek uitdeint tot ver voorbij Leuven. Dat is wat de CD(&V) ons wil aandoen om die charlatan van een Leterme in de 16 te houden, en bovendien zouden de zes faciliteitengemeenten in de Rand een semi-Brussel-statuut krijgen en aan de Vlaamse voogdij worden onttrokken. Bovendien krijgen de Brusselse baronnen dan extra miljoe- nen om de taalwetgeving verder uit te hollen en alles wat nog Vlaams is in Brussel ver- der de duvel aan te doen. Dat alles in ruil voor de belachelijke borrelnoten van “de eerste fase” en een aantal grondwetsartikelen die voor herziening vatbaar zullen worden ver- klaard. En de dreiging van samenvallende verkiezingen erbovenop.

Als CD(&V) en VLD het zover durven laten komen - en ze durven het, alleen godbe- tert de Franstaligen kunnen hen tegenhouden! - dan zit bovendien de Vlaamse regering met een levensgroot probleem, want het Vlaamse regeerakkoord gaat uit van de integri- teit van het Vlaamse grondgebied, en de deelnemende partijen hebben gezworen dat te zullen eerbiedigen. Dan zal Leterme op de meest achterbakse manier Kris Peeters de gif- beker doen leegdrinken, en hem wellicht dwingen de N-VA in te ruilen voor de VLD. Ten- zij Peeters alsnog de eer aan zichzelf houdt, maar ook de “Burgemeester van Vlaanderen”

houdt van de macht en het is ver van zeker dat hij afstand zou nemen van de dwaasheden van Thyssen, Dehaene en Vanackere, en van het schoftengedrag van de Ieperse geiten- boer. Deze week is dus van uitzonderlijk belang voor de toekomst van Vlaanderen en we hopen dat de patstelling het haalt van een “oplossing” die nog veel erger zou zijn dan des- tijds de toegevingen van het Egmontpact. In het andere geval moeten alle krachten wor- den ingezet om tot een zo grondig mogelijke sabotage van het

instituut België over te gaan.

Flamingant putdeksel

De Standaard viel in de prijzen. Of beter, huistekenaar Ruben L. Oppenheimer won de Solidarity Award van Press Cartoon Bel- gium voor een sportprent van de buste van Voltaire mét hoofddoek en daaronder: “Ik ben het volslagen oneens met wat u draagt, maar zal tot de dood toe uw recht verdedi- gen het te dragen.”

Dit belangwekkende feit was u ontgaan?

Een vijftiental wakkere lezers van De Stan- daard niet. Zij reageerden op de webstek van de krant op het wereldschokkende nieuws.

Wat meteen aangeeft hoe groot het maat- schappelijke belang van een en ander mag genoemd worden. De provider van de web- stek van DS kon het stroompje van reacties, naar we vernamen, nog net aan.

Had Oppenheimer op meer weerklank gerekend? “Op het forum kwamen een aan- tal heftige reacties van lezers”, staat ‘s ande- rendaags op de webstek van DS. Opperhei- mer voelde zich op de lange tenen getrapt, want schreef een antwoord, wellicht ten- einde zichzelf nog een bijkomend “moment de gloire” te gunnen.

Terecht. Weliswaar kreeg Oppenheimer steun van een vijftal lezers, maar die tien anderen mogen met reden beschouwd wor- den als pure gevaren voor de grote waarden van onze westerse beschaving.

We brengen hieronder enkele citaten, maar waarschuwen fijnbesnaarde lezers en minderjarigen voor wat volgt.

Iemand uit Oostakker vindt de cartoon

“stom en niet grappig”. Jawel, in Oostakker schuwt men de grote woorden niet. “Een statement van de linkse kerk”, gaat een lezer uit Brugge volledig door het lint, daar- bij alle normen van fatsoen aan de laarzen lappend.

“Een domme cartoon, maar wel typisch voor de cultuur van De Standaard”, lezen we verder. Inwoners van Kessel-Lo zijn hier- mee gewaarschuwd. Onder hen gaat een Tor- quemada schuil.

“Rechten OK. Voor wanneer de plich- ten?”, meent iemand uit Weerde, wellicht een gewezen nazi-beul. “Prijs voor het beste politiek correcte tekenwerk zal al heel wat dichter bij de waarheid liggen!”, is dan weer het naar beerputten ruikende oordeel van een Destelbergenaar aan wie eeuwen van beschaving totaal zijn voorbijgegaan.

Dat Oppenheimer het niet over de boerka durft hebben, dat hij niet het lef heeft vrij- heid van meningsuiting te vragen voor nega- tionisten... Och, we willen ons klavier niet lan- ger besmeuren met de vuiligheid die over de arme Oppenheimer werd uitgestrooid.

Wie blijft onbewogen, bij het lezen van deze regelrechte uitingen van verbale ter- reur? Dat Oppenheimer niet verkoos onder te duiken, maar manmoedig in het verweer ging middels een verantwoording, brengt hem in poleposition voor de volgende Arkprijs van het Vrije Woord.

Geniet vooral van de fijnzinnigheid van zijn inleidende frase: “Zozo, welk flamin- gante putdeksel heb ik nu weer gelicht?” Dat geen van de reageerders ook maar op enige manier blijk gaf van een Vlaamse reflex, mag inderdaad niet verblinden. Mensen die zich te buiten gaan aan schofterigheden als aan- gehaald, moeten wel flaminganten zijn, want kent u een andere mensensoort, dat zich hier schuldig aan zou maken? Stel je even voor in welke hel we terechtkomen als BHV zou worden gesplitst.

EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Blauwe testosteronbommen 2

• Vilvoorde 4

• Brusselcongres 5

• Van Hamme-Mille tot Geldenaken 7

• Het is niet meer om te lachen 10

• Nekka-Nacht 12

• Staten gaan failliet 14

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Genoeg!

65

jaargang • nummer 17 • woensdag 28 april 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Klokkenluider vulkaanas

Het lijdt weinig of geen twijfel dat ik de enige niet zal zijn, die de onweerstaanbare drang voelt de “missie” van een delegatie vol- ijverige federale parlementariërs onder lei- ding van de eerste burger van Het Edel Land, Patrick Dewael, naar het andere eind van de wereld vanuit die invalshoek te bekijken. Het is mogelijk dat voor volksvertegenwoordi- gers die, zoals bekend, vierentwintig uren per etmaal in de bres staan om “eenieders belan- gen” te verdedigen en te vrijwaren, het begrip

“paasvakantie” een dode letter is. Ook als ze in het parlementaire jargon het camoufle- rende label “reces” opgekleefd krijgt. Maar laat me, de profilerings- en scoringsdrift van verkozenenen des volks in gedachten hou- dend, toch toe een lichte vorm van verba- zing te uiten over het feit dat zowel de pre- cieze getalsterkte van de “missie” als de door haar beoogde doeleinden in enerzijds Zuid- Korea en anderzijds in Vietnam, vooraf com- pleet onaangekondigd waren gebleven in de media. En dus ook onbesproken.

Wel was het zo dat enkele dagen eerder de premier zich ook al naar Zuid-Korea had gespoed om daar, zoals wél officieel gemeld en verspreid, de vriendschapsbanden met de eigen modelstaat te gaan verstevigen. Voor zover dat nog kon. En ik wil dus de laatste zijn om a priori uit te sluiten dat de parlemen- taire missie min of meer dezelfde route heeft gevolgd om zich ter plekke, en in alle discre- tie, te gaan vergewissen of er zich niet links of rechts nog een kreukje in genoemde ban- den bevond. Wat als mogelijke opdracht nog klein bier is, vergeleken met die andere gepro- grammeerde klus op een uiteraard overvolle missieagenda voor delegatieleider Dewael, om ergens onderweg een nieuwe koffiebar te openen.

Hoe dan ook werd de “missie” pas nieuws - zij het steeds even discreet - toen de IJs- landse vulkaan het parlementaire gezelschap even genadeloos aan de grond hield als hon- derdduizenden andere, zij het “gewone”, ster- velingen. Dat heb je met vulkanen. Ze halen gewoon de flanken van hun krater op voor elk hiërarchisch gedoe. De delegatie Kamer- leden was op de terugweg van haar “missie”

in Ho Chi Minh Stad opgestegen om via Bang- kok naar Frankfurt te vliegen en vandaar naar Brussel. Om, moe maar uiteraard tevreden, de zware dagtaak met onmiddellijke ingang te kunnen hervatten.

Maar Bangkok werd een even onverwacht als tijdelijk eindpunt. Een toestand die Patrick Dewael, eerste burger van Het Edel Land, als

“surrealistisch” bestempelde in functie van de grootse strijd die het politieke wereldje op het B/HV-platform ging voeren. En waarop de in Bangkok neergestreken fractieleiders van de diverse partijen uit zowel landelijk noord als zuid, vreesden alleen maar te zullen kunnen toekijken. Nagelbijtend en zich hoogst onge- makkelijk voelend, dat spreekt vanzelf. Hoe de missiegangers - benaming die voor een goed begrip niet te verwarren is met vakan- tiegangers - uiteindelijk opnieuw de geliefde vaderlandse bodem bereikten, is een verhaal op zich. Dat laat ik verder ongemoeid. Het volstaat te weten dat u hebt kunnen bijdragen tot het dekken van ook dat kostenplaatje.

Kliklijn

Nu ik het onderwerp “kosten” in boven- staande samenhang toch aanboorde, lijkt het me een weliswaar kleine, maar niet-onver- dienstelijke stap om het even over de “kliklijn

voor verspilling van belastinggeld” te hebben.

Toen de Belgofonen in de regering-Leterme Deux het immigratie- en asielbeleid opeisten en ook kregen, moest er een nieuw minis- terpostje gevonden worden voor Annemie Turtelboom. Plaatsruimend voor haar werd Guido de Padt, in de regering-Leterme Un minister van Binnenlandse Zaken, kind van stoelendans en rekening. Hoewel dat laatste vatbaar is voor interpretatie. Want Guido werd gul “gecompenseerd” door de oprich- ting van het postje “regeringscommissaris voor een efficiënte overheid”.

Daarover werd in negen maanden beval- lingstijd niets meer gehoord. Tot de “commis- saris” die dezelfde riante wedde van 206.000 euro opstrijkt als een staatssecretaris, een goede week geleden beviel van de oprich- ting van een kliklijn waarop ambtenaren gelijk welke verkwisting van belastinggeld door de overheid kunnen aanklagen. Wat iets anders is dan mogen, maar op een subtiel verschil meer of minder wil ik me niet blind blijven staren.

Wie nader wil kennismaken met de eerste grote realisatie van regeringscommissaris De Padt kan plankzeilen naar www.verspilling.

be. Naar verluidt was de eerste klant op de webstek niveaans Kamerlid Ben Weyts. Die pleitte voor het afschaffen van... de functie van De Padt zelf. Omdat één, zijn benoeming onwettelijk was, twee, zijn wedde (te) riant, en drie, die van zijn liefst 15 medewerkers dus overbodig. Verder had Weyts nog een probleem met het door De Padt cumuleren van zijn postje met een schepenambt plus het OCMW-voorzitterschap in Geraardsbergen.

Er zullen nu eenmaal altijd exemplaren over- blijven van de trieste mensensoort die het licht in de ogen van anderen niet gunnen.

De webstek-De Padt kon na een eerste week tipwerving op grote bijval bogen. Een greep uit de eerste tiptrommel: schaf de ver- lichting langs de autowegen af; verklein de wit- marges op briefpapier van 2,5 naar 1 centime- ter; gebruik blanco briefpapier in plaats van papier met logo in kleur en laat roltrappen nooit non-stop draaien. Laat het duidelijk zijn dat alle tips, vanzelfsprekend uitgezonderd de eerste van een verzuurd Kamerlid, grondig op hun haalbaarheid getest zullen worden, ook al weet niemand hoe of wanneer. En dat is niet al het goede nieuws, ontloken aan het brein van de regeringscommissaris en zijn mede- werkers. Die zullen ook niet nalaten de theo- rie aan de praktijk te toetsen. En dus geregeld telefonisch naar overheidsdiensten toetsen om te zien of iemand daar na 15.30 uur nog de hoorn opneemt, zoals voorgeschreven.

Dat de controleur van dienst om negen uur

‘s avonds dan nog altijd doende kan zijn met het beluisteren van het muziekje van de dag, omdat “al onze medewerkers momenteel in gesprek zijn”, wordt meegenomen in het pak- ket “aan het vak verbonden risico’s”.

Tot dusver is op de webstek nog geen enkel spoor van verkwistingtips terug te vinden rond en over buitenlandse missies van excel- lenties, parlementairen en/of andere gezags- dragers en notabelen des lands, overal en altijd in permanente dienst van “de mensen”.

Maar geen paniek, want wat niet is, kan altijd nog komen. Zeker als regeringscommissaris De Padt nog een tijdje het pad mag bewan- delen dat hij na negen maanden van zware inspanningen met verve heeft uitgestippeld.

D.Mol

Als het niet zo moeilijk was de eigennaam Eyjafjallajokull uit te spreken zonder het risico je tong in een knoop te draaien, dan zou de naam van de IJslandse vul- kaan in zijn onuitspreekbaarheid erkenning moeten krijgen als anonieme klok- kenluider nummer één. Want het kan niet ontkend dat een uitbarsting van een voordien volkomen onbekend vulkaantje hoogst merkwaardige zaken aan het licht kan brengen, die onder “normale omstandigheden” datzelfde licht denke- lijk nooit zouden zien.

Vallende ster

De nieuwe ster aan het blauwe firma- ment, Alexander de Croo, zoontje van... viel als een vallende ster in ‘De Klas van Frieda’

op één. De voorzitter der open Voddenbalen liet zich tijdens de quiz bijstaan door Marijn de Valck, alias Balthazar Boma uit FC De Kampioenen. Zij kregen de Guldensporen- slag voorgeschoteld. Niks moeilijk eigenlijk.

Zij moesten alleen een ontbrekend woord invullen. Kinderspel eigenlijk. Dat ging zo:

“Wat een slag. Met echte kerels zoals Pie-

ter De Coninck en die beenhouwer X.” Jan Breydel natuurlijk, maar Alexander kon er maar niet op komen. Hij dacht aan zijn maatje en riep triomfantelijk “Boma?”

Ook de Vlaamse Leeuw is voor Alexander een vreemd beest. “Al dreigen zij zijn vrij- heid, met kluisters en X.”, was de opdracht.

Geschreeuw, roepen u en ik zonder aar- zelen. Voor De Croo jr. waren het “zwaar- den”.

En deze Alexander zou B/HV moeten gaan splitsen?!

De blauwe versnelling

Alexander de Croo drukte op een spectaculaire wijze zijn stempel op de poli- tieke gebeurtenissen van de voorbije week. Manmoedig trok hij zijn partij uit de regering, omdat... Ja, waarom eigenlijk? Om Vlaanderen te dienen? Niet dus, want we hebben De Croo nooit horen zeggen dat de voorstellen van Dehaene niet te pruimen zijn. Een plotse opstoot van flamingantisme zou ook weinig geloofwaar- dig zijn vanuit die blauwe hoek.

Electoralisme dan? Speelt zeker mee, want de volgende maanden zullen er voor de VLD alleen maar pijnlijker op worden. Dat de regering-Leterme nummer ... - nummer hoe- veel eigenlijk? - nu plots aan regeren toe zou komen, is zeer onwaarschijnlijk, maar het zullen wel niet-VLD’ers zijn die de hon- neurs waarnemen bij het Europees voorzit- terschap. Naar verkiezingen trekken zon- der inhoudelijke verwezenlijkingen en steeds minder zichtbaar voor het publiek, het lijkt een nachtmerrie. Toch kan de verklaring niet alleen daar gezocht worden, want als er toch naar de stembus moet worden getrokken, gaat de campagne over B/HV en de commu- nautaire stilstand. Daar wint de VLD geen verkiezingen mee.

Reken er dus zeker ook maar de daden- drang van De Croo bij. Aangevuurd door als door een horzel gestoken Van Quicken- borne.

Jongens onder elkaar, de ene pas gekata- pulteerd naar de top van de landelijke poli- tiek, de andere die eindelijk wil laten zien dat hij wél een hoofdrol speelt. Vergeet de psy- chologie niet bij politieke gebeurtenissen.

Minister Q is altijd al hyperkinetisch geweest, gedreven door een ontembare dadendrang, maar steeds in de hoek gedrumd door de oude VLD-garde als een kwajongen die je best uit de buurt houdt als er echt beslissin- gen moeten worden genomen.

Die Van Quickenborne haakte zijn karre- tje aan de locomotief van Alexander de Croo en slaagde erin het partijestablishment een neus te zetten. Probeert u zich ook maar een beetje in te leven in de euforische roes waarin Q zich sedert enkele maanden bevindt. Hij staat nu mee aan het roer. Weliswaar aan het roer van de partij, die een stuk blauwer kleurt. Maar ver van het roer van een rege- ring die alsmaar kleurlozer oogt. Jonge libe- rale testosteronbommen doen voor minder

‘gekke’ dingen. De hele kliek van Wetstraat- anciens stond erbij, keek ernaar en schudde het hoofd. Kijk alleen maar naar de lichaams- taal van Marianne Thyssen, die De Croo nog amper een blik waardig acht.

Troebel

De toekomst is troebeler dan ooit. Moge- lijk valt alles nog in de plooi, lees: wordt er in de buurt van de voorstellen van Dehaene een akkoord gevonden. Maar misschien beseft Alexander de Croo dat zijn prestige dan onder nul zakt en hij nog maar moei- lijk de stempel ‘onverantwoorde brokken- piloot die harder schreeuwt dan handelt’

zal kwijtraken. Het valt niet uit te sluiten dat De Croo en Quick zichzelf die vernede- ring liever besparen en gewoon hard door- gaan op de gekozen weg. We herhalen, niet uit Vlaamsgezindheid, maar uit profilerings- drang. Alexander de Croo heeft niet alleen geen schrik voor een frisse oppositiekuur, wellicht verkiest hij die zelfs.

Dat alles neemt niet weg dat het VLD- maneuver vanuit Vlaams oogpunt niet per definitie als een staaltje van tactisch ver- nuft moet worden beschouwd. Nu wordt de indruk gewekt dat de VLD de crisis heeft ver- oorzaakt, terwijl de Franstalige partijen juist aandringen op redelijkheid, verantwoorde- lijkheidszin en gezond verstand. Als De Croo in de regering was gebleven, maar de goed- keuring bij stemming over het Vlaamse split- singsvoorstel had helpen doordrukken, dan lag de bal in het Franstalige kamp. Ofwel zou- den ze de meerderheidsstemming slikken en was B/HV fatsoenlijk gesplitst. Ofwel trok- ken zij de stekker uit het stopcontact en mochten zij voortkaarten met de zwarte- piet in handen.

Vermoorde onschuld

De Croo bewees de Franstalige par- tijen een grote dienst. Ofwel komt er een akkoord dat alle positieve gevolgen van de splitsing van B/HV via omkaderende beslis- singen tenietdoet. En dan staan we veel ver- der van huis, want dan komt er een nieuwe wettelijke regeling die niet indruist tegen de grondwet en toch de Franstalige voorrech- ten in Vlaams-Brabant waarborgt. Ofwel valt de regering en dan kunnen de Fransta- ligen, met de air van vermoorde onschuld, met een extra greep uit de grote obstructie- doos een wetswijziging blokkeren tot aan de verkiezingen. En dan komt B/HV op de tafel bij nieuwe regeringsonderhandelingen, die volgende keer zullen gevoerd worden door een CD(&V) dat genezen is van elke Vlaamse reflex en een tweede geografische Vlaamse partij die de stabiliteit der instellingen veel belangrijker vindt dan de Vlaamse agenda.

In beide gevallen betalen wij de prijs en eindigt de hele B/HV-saga in een glorieloze nederlaag. Niet alleen zal het resultaat meer dan ontgoochelen, er zal ook bewezen zijn dat Vlaanderen als het erop aankomt, mach- teloos blijft in de Belgische constructie. Mis- schien maakt de kiezer er dan toch nog een Vlaamse overwinning van door de B-partijen in het stemhokje stevig af te straffen. Want de kruik van de Belgische vaudeville gaat zo lang te water tot ze... barst. J. K.

Aan Albert de Tweede L’état, c’est moi

Laken

Gij Overspelige,

Samen met ons en andere lezers zult gij wel hebben vastgesteld dat De Standaard/L’

Etendard vorige vrijdag een kanjer van een drukfout op de voorpagina had. Er stond namelijk te lezen: ‘Albert heeft vier dagen’, terwijl het uiteraard ‘Albert BEEFT vier dagen’ moest zijn. Maar goed, Peter Van- dermeersch had het ongetwijfeld veel te druk met het troosten van Béatrice Del- vaux om zich ook nog eens met de nauwge- zetheid van zijn krant bezig te houden. Wat overigens wel meer gebeurt. Het Belang van Limburg had de zaken correcter inge- schat en kopte: ‘Koning wil geen verkiezin- gen’. En dat sloot naadloos aan bij het feit dat gij als een Oosterse despoot de voor- zitters van Kamers en Senaat hadt verbo- den om donderdagmiddag hun halfrond nog bij elkaar te roepen om over de wets- voorstellen ter splitsing van Brussel-Halle- Vilvoorde te beraadslagen. En te stemmen.

En we weten wat het resultaat van die stemming zou hebben opgeleverd (had ze kunnen plaatsvinden): uw rijk en uw dynas- tie zouden gedaverd hebben op hun grond- vesten, en dat mag natuurlijk niet, want de monarchie staat boven de democratie en mag door de kiezers en hun verkozenen niet in haar hemd worden gezet.

Heimelijk stellen wij ons volgende sma- kelijke scène voor. Weldra moet gij afrei- zen naar de Kongostroom om aan de zijde van Kabila 50 jaar dipenda te herdenken.

Weliswaar is Lumumba niet meer van de partij om u tijdens de officiële toespraken aan de slavernij onder een van uw voor- vaderen te herinneren, maar ongetwijfeld zou ook die snaakse Kabila Junior het niet kunnen nalaten u luidop te vragen waarom er zoveel te doen is over stammentwisten in Oost-Kongo, terwijl het in België niet veel beter gesteld is! Om er dan aan toe te voegen: ‘Sire, ik hou van uw volk en uw land, maar u hebt geen leiders.’ En daar zoudt gij dan staan, in een wit tropenuni- form waarvan de vouwen al zijn wegge- smolten door de hitte, en gij zoudt enkel kunnen mompelen: ‘Ik houd mijn antwoord aan u voorlopig in beraad.’ Waarop heel Kinshasa uitbarst in een bulderende scha- terlach, want ook al hebben ze daar geen regering die naam waardig, bij ons zijn we absoluut niet beter af. Hier bepaalt de min- derheid wat de meerderheid mag doen, en als de minderheid het voor één keer niet kan halen, dan snelt gij haar wel te hulp.

Het sarcasme van Kabila zou voorwaar nog niet eens misplaatst zijn ook.

Anderzijds heeft afgelopen vrijdag ook aartsbisschop Léonard het niet onder stoelen of banken gestoken. ‘De katholieke Kerk wil duidelijk aangeven dat er in deze

kwestie geen middenweg bestaat, en dat deze bladzijde wordt omgedraaid.’ Wel- iswaar was de context lichtjes afwijkend van B/HV, maar de woordkeuze strekt ten voorbeeld, en ge zoudt heel wat beter dié navolgen in plaats van samen met de gei- tenboerse Grote Woordbreker en met de Belgofonen de grondwet de nek om te wringen. Anders dreigt ook uw insti- tuut binnenkort in heel nauwe schoen- tjes terecht te komen en kunt ge weldra politiek asiel aanvragen in Griekenland.

Ze hebben daar dringend een paar mil- jard euro nodig, die gij met klem ontkent te bezitten, maar die in geval van nood wel boven water zullen komen voor het opsmukken van de Acropolis.

Maar voorlopig kunt ge u nog even ver- bazen over het klootjesvolk dat de Vla- mingen eigenlijk zijn. Alexander de Croo hangt voor de camera’s eerst de stoere uit, maar vertelt een paar uur later bij Phara honderduit over zijn colloque singulier ten paleize en voegt er meteen aan toe dat hij ineens toch nog tot praten bereid is.

Leterme en de CD(&V) steken om ter verst hun broek af om hun portefeuilles te behouden, een nieuwe Olympische dis- cipline waarin de Knechtfederalisten bij- zonderlijk uitmunten. En zowat de hele Vlaamse sociaal-economische elite begint te papegaaien over de crisis en het Euro- pese voorzitterschap, terwijl alle poco’s van de Vlaamse media nogmaals hun dédain uitspreken over de kwestie B/HV. Vorige week hebben wij naar Gezelle gegrepen om het gekwetter van Leterme aan de kaak te stellen, deze week doen wij een beroep op het cynisme van Paul van Ostaijen die in ‘Bezette stad’ bijna honderd jaar gele- den het profetische ‘Goed nieuws’ neer- pende.

Goed nieuws van het front kwam een gans bataljon Feld- grauen

de koning alleen in de loopgraaf Vlucht hij? een koning vlucht niet (dat is zeer juist)

Samson neemt hij ezelskinnebak Slaat 1/2 bataljon neer

en de andere 50 % op de vlucht Dan maakt hij het kinnebak zuiver van het Bochebloed

het was een bataljon uit SAKSEN- COBURG-GOTHA

Vervang de Bochen door Vlamen, en er is nog toekomst voor de dynastie!

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Een nieuw elan voor Europa?

Bedoeling was dat “internationaal gere- nommeerde gastsprekers hun overtuiging komen toelichten dat Europa niet verloren is en dat weer nieuw leven kan vloeien uit Europa’s oude bronnen”. We hebben die sprekers heel bekwaam een aantal pro- bleempunten horen ontleden, maar we heb- ben hen nauwelijks een uitweg horen uitte- kenen. De focus was dus op diagnose, niet op remediëring. De officiële aankondiging gaf ook nergens een idee van waar en hoe dat nieuw leven uit oude bronnen kan gepuurd worden. Ze ging vooral over wat er ver- keerd loopt:

“Pro Flandria, het netwerk van Vlaamse academici en ondernemers, is diep bekom- merd om de neerwaartse spiraal waarin onze westerse beschaving zich momenteel bevindt en om de negatieve gevolgen ervan.

Allerlei factoren hebben ertoe bijgedragen dat onze identiteit, onze normen en waarden geleidelijk zijn gerelativeerd, vervaagd en in vraag gesteld. Dit heeft geleid tot maatschap- pelijke desintegratie, sluipende volksverhui- zingen, radeloosheid en cynisme van de bur- ger, onmacht en decadentie van de politiek.

Het ergste is nog dat velen, zowel in de elites als in de massa, dit alles onafwendbaar ach- ten en haast fatalistisch ondergaan.”

Bijvoorbeeld, de leidende Britse conserva- tieve wijsgeer Roger Scruton toonde in zijn pleidooi tegen het EU-federalisme aan dat dit geen houdbare grondslag heeft en dat de bestaande natiestaten veel beter beantwoor- den aan de identiteitsbeleving van de Euro- pese volkeren. Goed, daarmee weten we dat Guy Verhofstadts demonisering van de nati- onale identiteiten onzin is, zoals onze lezers al aanvoelden. Maar volstaat dat inzicht om

“een nieuw élan voor Europa” te scheppen?

Is Scrutons these voldoende om een nieuwe impuls te doen uitgaan van de natiestaten?

Of nog, volstaat Gerard Bodifées pleidooi tegen de uitwissing van het christendom uit de Europese identiteit, bv. in de EU-ont- werpgrondwet, om dat christendom een nieuwe impuls te geven? Welke van deze lezingen heeft welk effect dan ook gehad op het door Bodifée als opener vastgestelde feit dat Europa er in de grote wereldpolitiek gewoon niet meer aan te pas komt? De diag- nose van Europese futiliteit en desoriëntatie volstaat natuurlijk niet om een nieuw elan te doen ontbranden.

Uiteraard is er een schreeuwende nood aan een nauwkeurig begrip van de uitdagin-

gen waar wij voor staan. Frits Bolkestein hield nog eens een opsomming van veront- rustende incidenten rond de islam. Goed, maar we zouden inmiddels zo ver moeten zijn dat de discussies niet meer over het islamprobleem gaan, want dat is stilaan vol- doende doorgelicht, maar louter nog over de juiste strategie om dat probleem te neutrali- seren. Er is een enorm gat in de markt voor wie probleemanalyses in een uitgetekend en doeltreffend beleidsprogramma weet om te zetten.

Nog is Europa niet verloren

Anderzijds was het uitgangspunt van het symposium wellicht onnodig alarmistisch. De afwezigheid van aanwijsbare oplossingen is soms het gevolg van de afwezigheid van een echt probleem.

Neem nu die “radeloosheid en cynisme van de burger, onmacht en decadentie van de politiek”: die herken ik zeker in de Bel- gische context, maar ik heb niet de indruk dat het op Europees niveau zo erg gesteld is, toch niet meer dan in andere decennia bin- nen mensenheugenis. Ik sta sceptisch tegen- over het democratische gehalte van het par- lementaire systeem, maar in de buurlanden is dat systeem toch al een stuk democratischer dan hier. Dat een parlementsvoorzitter na een wenk van de monarch de normale wer- king van het parlement stillegt, zoals Patrick Dewael vorige donderdag presteerde, is in Nederland of het VK gewoon onvoorstel- baar.

Een aantal kenmerkende problemen van dit tijdsgewricht worden op Europese schaal wel degelijk aangepakt, alleen in België niet.

Dit geldt met name voor de immigratie- en asielproblematiek. Ik denk niet dat de Denen dat pijnpunt “fatalistisch ondergaan”. Een aantal buurlanden heeft gaandeweg voor een waakzaam en realistisch beleid gekozen, ook zonder machtsdeelname van immigratiekriti- sche partijen. De Nederlandse PvdA-leider Job Cohen, die door Geert Wilders wordt uitgekreten voor een schoolvoorbeeld van het noodlottige beleid van “pappen en nat- houden”, tekende als staatssecretaris voor Justitie in de Paarse regering in 1999 voor een asielwet die veel beperkender was dan in België denkbaar is. Europa is nog niet verlo- ren, het is specifiek voor België dat hoogno- dige beleidsmaatregelen gesaboteerd wor- den, zodat rien ne va plus.

K^oenraad e^lst Het symposium “Een nieuw élan voor Europa” (Brussel-Leuven, 16-17 april) van Pro Flandria was geslaagd. Redelijk veel volk, met benevens oud-KUL-rec- tor Roger Dillemans ook politici van CD&V, LDD, N-VA en VB, luisterde naar lezingen van internationaal niveau, in een wakkere en waardige sfeer. Ons com- pliment dus voor de organisatoren, dr. Gui Celen en dr. Pol Herman. Maar aan lofzangen hebben we voorts niet veel, dus laat ons op een tekortkoming wijzen.

Niet dat iets fout gedaan zou zijn, wel ontbrak er iets.

Echo’s uit de Koepelzaal

Dat is dan het groene hout!

•

Voor de simpele lieden (waartoe onze abonnees uiteraard niet behoren, maar aan wie geeft iemand dit exemplaar misschien wel niet door?!) die in hun argeloosheid zou- den willen rekenen op Vlaamse overtuiging van de Open Collaboralen, er even aan her- inneren dat hun kweekvijvertje (geheten Jong Vld) vindt dat de overheid in het Engels moet kunnen communiceren met burgers en bedrijven!

Ja, u leest het goed. ‘Helaas’ is dat nu nog door de taalwet verboden... Argumenten:

concurrentieel voordeel voor de Vlaming, makkelijker toegang tot beleidsdocumen- ten, klantvriendelijkheid.

Dit is maar één van de resoluties die die minkukels stemden met het oog op het ide- ologisch congres (sic) van de blauwselaars dat midden juni plaatsvindt!

Tegengestelde visies

•

In de bevoegde commissie van de Vlaem- sche Parochieraad is vorige dinsdag behoor- lijk heftig gediscussieerd over de informele afspraken die een paar burgemeesters in de Vlaamse Rand (al jarenlang) maken met bouwpromotoren (cfr. de ondertus- sen terecht beruchte Panorama-uitzending daarover). Het werd een dovemansgesprek met aan de ene kant Marino Keulen en Eric van Rompuy (soms ‘flamingants rabiques de service’) en anderzijds de N-VA’ers Mark Demesmaeker en Willy Segers. Zij vonden het ongehoord dat de burgemeesters gecul- pabiliseerd werden en juist alle steun verdie- nen tegen de druk van de verfransing, die gelijk staat aan sociale onrechtvaardigheid!

Zij vonden het derhalve zeer legitiem dat daar vanuit de gemeentebesturen een dam tegen opgeworpen wordt.

De burgerlijke kijk

•

Minister Geert Bourgeois, bevoegd voor Binnenlands Bestuur en de Vlaamse Rand, bood zijn partijgenoten ruggensteun: ‘De ontnederlandsing van de rand is een urgente problematiek en het beleid daarrond maakt deel uit van het regeerakkoord. Ik steun dan ook het beleid van de gemeenten die (daar) maatregelen (tegen) nemen.’ Hij benadrukte verder dat het ging om vrijwillige afspraken en dat er geen sprake is van welke verplich- ting ook. Tot nu ontving hij trouwens hier-

over nog geen enkele klacht (bedankt ‘Pano- rama’, bedankt BRT!) maar als die komt, zal zijn administratie die alvast grondig onder- zoeken.

Muurvast

•

Een dossier dat Mark Demesmaeker ook nauw aan het hart ligt, is dat van de overdracht van de Plantentuin van Meise van het federale naar het Vlaamse niveau (zoals bepaald door de Lambermontakkoor- den van... 2001). De samenwerkingsakkoor- den daarover met de regering van de Franse Gemeenschap zijn nog steeds niet onderte- kend, tot spijt van minister-president Pee- ters, die zelfs letterlijk stelde: ‘Los van het feit dat er zaken afgerond zijn, is er blijkbaar geen wil om dat dossier op te lossen’! Vol- gens Demesmaeker ligt het dossier momen- teel in de schuif van minister van Institutio- nele Hervormingen Didier Reynders. Zoals men weet heeft die momenteel een paar andere zaken aan het hoofd en komt hij hier misschien wel weer bij uit als er straks nog wat pasmunt voor één of ander moet wor- den gevonden. Vlamingen betalen immers

graag alles wat zij ‘krijgen’ van de Zuid-Bel- gen minstens een keer of zes...

Het regeerakkoord en niets

• dan het regeerakkoord!

Uiteraard kwam ook B/HV aan bod in de plenaire zitting van woensdag. Omdat Kris Peeters (nog) niet wilde reageren op de voorstellen-Dehaene die in de media opdoken, werden door Joris van Hauthem, Filip Dewinter (beide VB) en Bart de Wever (voorzitter N-VA) de puntjes nog eens even op de i gezet. Verheugend is alleszins dat zowel De Wever als Peeters uitdrukke- lijk stelden dat als er een akkoord komt, dat afgetoetst zal worden aan het Vlaams regeerakkoord. ‘Het regeerakkoord is het uitgangspunt’, zei Peeters. En daarin staat dat Vlaanderen ‘geen enkel initiatief zal dul- den dat ertoe leidt dat het grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wordt uitgebreid, of dat de Franse Gemeenschap bevoegdheden krijgt in Vlaanderen.’ Klare taal, niet? Hoe komt het dan dat niet weini- gen met een bang hart afwachten wat er de komende dagen gaat gebeuren?

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Vilvoorde 22 april: Genoeg!

“Dit is de beste betoging die ik in vele jaren heb meegemaakt!” zei mij een volksvertegenwoordiger die, ook al gezien zijn leeftijd, gerust als ervaringsdes- kundige beschouwd mag worden. De man verwoordde daarmee zeer goed de indruk die na afloop de duizenden bezielde die de Werkgroep B-HV op amper zes dagen tijd had weten te mobiliseren om de klungelaars van de Wetstraat de duidelijke waarschuwing te laten zien en horen: “Genoeg gepraat, genoeg uitge- steld, genoeg beloofd, genoeg verfranst - Stem splitsing BHV NU!”

Allemaal goed en wel, maar ze zouden misschien toch best dat afschuwelijk gallicisme achterwege kunnen laten en roepen “Keur de beslissing goed. Nu!”

Maar ja, dat bekt niet zo lekker, zeker?

Koppen tellen

De (V)RT had 1.500 tot 2.000 betogers geteld en de (V)TM, nochtans “thuis” in Vil- voorde, gewaagde van “meer dan 1.000”. Na ruggespraak met de politie, deelde werk- groepvoorzitter Guido Moons trots het getal 3.500 tot 4.000 mee. Zelfs als wij het op het laagste van die twee getallen houden, mag dat een onverhoopt succes genoemd worden en “de Wetstraat” kan de opkomst voor die in allerijl op het getouw gezette spoedbetoging maar best niet minimalise- ren want, waarschuwde Guido Moons, er komen nog betogingen.

Mag het ietsje creatiever?

“Geef vooral op een creatieve en ludieke manier gestalte aan uw protest”, was het advies op de strooibriefjes die tot de beto- ging opriepen. Dàt onderdeel van de oproep moet het gros van de betogers ontgaan zijn, want in de uitgegalmde leuzen was niks origi- neels te ontwaren. De aloude kreten “Voor

‘t belzjiekske? Nikske! Voor Vlaanderen?

Alles!” en “België barst!” waren op deze eerste dag van de regimecrisis volkomen op hun plaats, maar dat van die linkse ratten die hun matten moeten rollen, had toch geen ene moer met deze betoging en de Vlaams- Brabantse problematiek te maken. De kre- ten “Islamieten parasieten” klonken al hele- maal als een tang op een varken, als we die gewaagde woordspeling hier mogen gebrui- ken. Zouden organisatoren van toekomstige Vlaamse betogingen niet een aantal “kreu- ners” kunnen opleiden om de betogers met wat meer creatieve speelsheid te verrijken?

Vlaanderen eerst

Minstens zo belangrijk als het verrassend grote aantal betogers die op eigen kosten (5 euro voor de bus) en velen na een acht- urenwerkdag, de prille lentekou kwamen trotseren, was de eenheid-in-verscheiden- heid van de Vlaamse beweging om een con- creet doel te bereiken: de wettelijk gevor- derde splitsing van kieskring en gerechtelijk arrondissement BHV. Jong en oud, radicaal en “pragmatisch”, partijpolitiek Vlaams en partijongebonden Vlaams, ze liepen alle- maal broeder- en zusterlijk verenigd achter die heldere hartenkreet: GENOEG! VVB (uiteraard), OVV, KVHV, NSV, VNJ, TAK, Voorpost, ANZ, IJzerwake, 15 Vlaamse

“randburgemeesters” en andere gemeen-

temandatarissen, Vlaams & Neutraal Zie- kenfonds, LDD, N-VA, Vlaams Belang en - niet te vergeten - het Vlaams Kruis voor in geval van nood. Allemaal Vlaams-natio- nalisten, zoals door de (V)RT bij herhaling gemeld? Neen. Allemaal “verontwaardigde en verontruste Vlaamse burgers”, zoals op de strooibriefjes stond.

In een zakdoek op het plein

Voor de nodige creativiteit en speelsheid op het podium zorgden de vlotte artiesten van Zakdoek, die “thuis” speelden. Daar in het Vilvoorde van “den dikke”, wisten zij probleemloos de massa te doen samenzin- gen van “Boven Gent rijst”, Kempenland, Lalala, Die mooie molen en het Zeemans- lied tot “Ik mis je elke dag een beetje meer”.

Tussendoor werd herhaaldelijk opgeroepen dichter naar het podium te drummen, omdat het plein anders te klein was om die “1000”

van (V)TM erop te krijgen.

Wij, uniek volk

Was de VLD, die toch de Grote Bedrie- ger Leterme naar de koning had gejaagd, er dan niet bij in Vilvoorde? Toch wel, en wel in de persoon van Lenniks burgemees- ter Willy de Waele. Hij noemde de val van de regering een eerste stap naar het her- stel van de democratie in dit land. Die eer- ste stap moet gevolgd worden door: het intrekken van de voor Vlaanderen discrimi- nerende grendelgrondwet, het komaf maken met de inmenging van het ene gewest in de bevoegdheden van de andere gemeenschap, de politieke neutralisering van het Brussels hoofdstedelijk gewest en het opdoeken van de rampzalige belangenconflicten, bijzon- dere meerderheden en andere alarmbel- len. Zei de burgervader, die flink op dreef was en door het publiek nog werd opge- zweept: “De Vlamingen zijn het enige volk ter wereld dat afstand gedaan heeft van zijn numerieke meerderheid om de voorrechten van de Franstaligen te waarborgen en het terugschroeven ervan, zonder hun instem- ming, mogelijk te maken.”

Arm of vrij Vlaanderen?

Al die ongecontroleerde en oncontroleer- bare financiële transfers verarmen Vlaande- ren, waardoor het niet meer over de finan- ciële middelen beschikt om Vlaanderen te besturen en daar zijn de lokale besturen de

eerste slachtoffers van, striemde De Waele en hij kreeg instemmend applaus. Door de uitvoering van het arrest van het Grond- wettelijk Hof van 2003 te verhinderen, zet- ten de Franstaligen de rechtsstaat zelf op de helling. De splitsing van kieskring en gerech- telijk arrondissement heeft géén commu- nautair aspect, zoals te pas en te onpas ver- kondigd, maar iets dat de rechtsstaat veel dieper raakt: het respect voor de grondwet als hoogste gezag in de rechtsstaat en waar- borg voor bescherming van de meest fun- damentele rechten. Als federaal België de grenzen, de homogeniteit en de integriteit van de taalgebieden niet meer kan waarbor- gen, biedt het voor Vlaanderen geen enkele meerwaarde meer! Daarop barstte een luid en lang applaus los en een massaal “België barst!” Waarop Willy de Waele kurkdroog:

“België IS gebarsten. Er is enkel nog een notaris nodig om de boedelscheiding te rege- len.” En als laatste oproep aan de betogers:

“Blijf gaan voor en geloven in een vrij Vlaan- deren!”

NU! NU! NU!

Ook Guido Moons’ gedreven toespraak mocht op herhaalde bijval rekenen. “Ik heb die toespraak vier keer moeten herschrij- ven”, begon hij, maar uiteindelijk hield hij zich toch maar bij zijn eerste versie, “want ik weet het allemaal niet meer”. “Deze morgen dachten wij nog dat wij op de VLD konden rekenen om de splitsing vandaag in de ple- naire Kamer te stemmen”, week hij van zijn geschreven tekst af, “maar na het bezoek van Dewael (gejouw op het plein) aan de koning, beleven we weer België op z’n smalst: op bevel van Laken laat Dewael niet stemmen.

Ondanks nijdig geroep van blauwe Van Bie- sen in de voorste rijen, dat dit niet waar is, bleef Guido Moons bij zijn heftige kritiek. Hij kwam zelfs nog bitsiger uit de hoek: “Laken, gij hebt twee jachten en een helikopter. Ga in vrede.” (Gejuich.) Als hij verwijst naar de betoging van zes jaar geleden in Halle voor de BHV-splitsing zonder prijs, klinkt het in massa zoals toen: “NU! NU! NU!”

Mag het ietsje beleefder?

Hoe hartverwarmend en succesvol deze betoging ook was, af en toe een schoon- heidsfoutje is blijkbaar moeilijk te vermijden.

In zijn rede verwees Guido Moons naar zijn werk als leraar in het buitengewoon secun- dair onderwijs in Gent, waar hij dagelijks te maken heeft met tieners en adolescenten van over de hele wereld: Marokkanen, Tur- ken, Koerden, Polen, Albanezen... Werd daar toen vanuit de achterste gelederen op het plein toch wel “awoert” geroepen, zeker!

Guido liet zich niet van de wijs brengen, maar vroeg heel scherp om “een beetje beleefd- heid, asjeblief”. Wij waren blijkbaar niet de enigen die overvallen werden door een zweem van plaatsvervangende schaamte.

Wij betalen het zelf

Waar de spreker met zijn aanloop over zijn onderwijstaak naartoe wilde, is dit: zij (die jonge inwijkelingen in zijn klas) willen zich integreren door Nederlands te leren, maar een Francofone kliek in Vlaams-Bra- bant vertikt dat en maakt misbruik van het faciliteitensysteem. “Wanneer u mij vraagt naar wie mijn sympathie en solidariteit gaat: naar de allochtone leerling, die wel- iswaar met een sterk Gents accent Neder- lands spreekt, of naar mijnheer baron van Hoobrouck-d’Asper uit Wezembeek en zijn collega’s Damien Thiery van Linkebeek en Arnold d’Oreye de Lantremagne van Kraai- nem die manifest de taalwetten naast zich neerleggen en negeren, dan is mijn keuze vlug gemaakt. En dat heeft ook te maken met Brussel-Halle-Vilvoorde en daarom zwijgen we niet!” Luid applaus. De Franse gemeenschap heeft zich niet te moeien met de Vlaamse voogdij. Moons vindt het al erg genoeg dat Vlaanderen zijn eigen verfransing betaalt. Uniek volk, inderdaad.

Er komen er nog

De voorzitter van de BHV-werkgroep wil de duidelijk sterk gemotiveerde marcheer- ders niet verhelen dat er nog een beroep op hen zal worden gedaan om acie te voeren en te betogen: “Wees waakzaam, om het eens in bijbelse termen te zeggen en onthou de schone Gentse leuze: nie pleujen! Onze dag komt!” Met een storm van applaus en het zingen van onze Vlaamse Leeuw in twee strofen, liep de bewogen actiedag van de actieve Vlaamse beweging ten einde.

^hvo

Vreemd sfeertje

•

Donderdagvoormiddag wist niemand waaraan en waaraf in het Paleis der Natie.

Hoe zat het met de ‘doodlijn’ voor de onder- handelaars en wat zouden de blauwe col- laboralen gaan doen? Het beloofde alvast spannend te worden en daarom trokken zowat alle praatbarakkers naar Brussel. Op zo’n hoogdagen is er altijd wel wat te bele- ven en wie weet kan men eens in het beeld van één of andere camera lopen. Veel back- benchers hopen zo aan hun achterban thuis te kunnen tonen dat zij erbij waren op de grote momenten van de Belze geschiedenis.

Het is aandoenlijk hoe sommige fluweelzit- ters toertjes doen door de wandelgangen met dat ene doel voor ogen, liefst met een pak dossiers onder een arm.

De boel valt stil

•

Terwijl de meeste fracties aan het verga- deren waren met het oog op de klassieke namiddagzitting, sijpelde het bericht door dat snottebel De Croo er de stekker had uitgetrokken en dat de geitenboer uit Ieper zich al op weg naar het paleis aan het bege- ven was. De media streken als meeuwen op een stort neer, in tal van kantoren werden de televisies aangezet en de praatbarakkers von- den elkaar in de wandelgangen en in de kof- fiekamer. Al snel zou duidelijk worden dat er

helemaal niet zou vergaderd worden en dat niet alleen de regering, maar ook de Kamer en de Senaat op hun gat zaten. Journalisten sprokkelden nieuws en de immer opgejutte Boze Bart Laeremans kon het niet laten in tal van micro’s ongevraagd en spontaan te gaan mee spreken om zijn revolutionaire gedach- ten aan de wereld kond te doen.

Regimemedia

•

Voor de journalistieke koelies van bijvoor- beeld de(V)RT en(V)TM zijn dat topdagen.

Zij doen er alles aan om zoveel mogelijk poli- tiekers voor hun lens te krijgen. Soms gaan zij daarin erg ver en schuwen zij enige bruta- liteit niet. Duracell-konijn Linda de Win is als mediafeeks niet te temmen. Ongevraagd en als een duiveltje uit een doosje overvalt zij de politiekers en duwt zij haar praatpeer onder hun neus. En dan schakelen zij bovendien nog een aantal commentatoren in - bij deze gele- genheid Vandermeersch van De Standaard die dus verzusterd is met de Belgofone haat- krant Le Soir, en de socialistische RUG-prof De Vos - om hun licht op de gebeurtenissen te laten schijnen en daarvan rechtstreeks verslag te doen aan de goegemeente. Hieruit blijkt telkens weer dat zij als ‘vierde macht’

het spel meespelen door zich minachtend uit te laten over de oppositie - de V-partijen dus - en ‘constructief’ mee te denken met de meerderheid - de B-partijen dus. Laat Peter

Vandermeersch doen en hij wordt zelf pre- mier en redder des vaderlands.

Boerkes

•

Ge moet er volgende donderdag, als het circus weer zijn deuren opent en Linda de Win Vlaamse parlementariërs bij zich roept, eens op letten. De meeste van die Vlaamse parlementariërs steken hun handen in hun broekzakken, of tenminste één. Zelfs Patrick Brillantine Dewael, toch de eerste burger van dit land, staat in de lens te kijken en tegen een praatpeer te praten, met een hand in de broekzak. Schoon zicht! Precies boerkes van den buiten die eens naar de grote stad komen. Tip voor onze lezers: Bruno Valke- niers en Jan Jambon houden hun handen uit hun broekzakken. Heren!

Blauwe verwarring

•

Toen bleek dat de beslissing van de Open Voddenbalen niet echt in volle eensgezind- heid was genomen, omdat Gieken Vanhen- gel - de schooier van Evere - zich koste wat het kost aan zijn ministerportefeuille wil

blijven vastklampen, werd er jacht gemaakt op blauwselblauwe collaboralen voor tekst en uitleg. Fractieleidster Hildeke Vautmans werd gestrikt, maar struikelde over haar eigen woorden en ook Vanhengel zelf wrong zich als een volleerde slangenmens in alle bochten. Het was duidelijk dat er met de communicatie in de VLD iets mis was. De vroegere fractieleider Bartje Tommelein, nu Vlaams Parlementslid en gemeenschapsse- nator, wrong zich door het gewoel om hier en daar de meubels te redden. En de aan- stoker van alles bleef veilig uit beeld: minis- ter Q. Het liet de anderen de kastanjes uit het vuur halen.

Acties

•

De Vlaams-nationale partijen grepen de gelegenheid aan om waar het kon lucht te geven aan hun blijdschap dat de Grote Bedrieger Leterme nog maar eens naar de koning moest, om te gaan zeggen dat hij het weer niet kon. De niveanen troepten samen voor de praatbarak,

Lees verder blz. 14

‘t Pallieterke BRILJANT

5

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”

17. Elf juli

Voor ‘t Pallieterke is een Guldenspo- renviering geen Vlaamse kermis, maar “in de eerste plaats nog altijd een aangelegen- heid van het volk. Van het volk alleen. En zolang Vlaanderen in het Belgiekske zich- zelf niet kan zijn, is elk compromis op een dag die de kordaatste zou moeten zijn uit de kalender, lachwekkend en wanneer men er dieper op ingaat, weinig moreel. De dag van 11 juli kan alleen maar zin hebben als hij een protestkreet inhoudt tegen het offici- ele Belgiekske en een spoorslag betekent om het verguld unitarisme te verguizen.

Begrijpt ge nu waarom ik van oordeel ben dat de guldensporenvieringen uitsluitend initiatieven kunnen en mogen zijn van onze eigen Vlaamse organisaties waarbij alles en iedereen die publiek verdoken, onbe- wust of berekend, het officieel unitaire Bel- giekske vertegenwoordigen, NIET op hun plaats zijn. Ofwel is de betekenis van die sporenviering verkeerd, ofwel de zin van hun aanwezigheid. Eén van beide”. Elf juli kan en mag niks anders zijn dan de strijd- dag van het oppositionele Vlaanderen. Ja, een dag van revolutie.

Revolutie? Integendeel, de Sporen- herdenkingen worden al jaren geënterd door de instellingen die ze zouden moe- ten bestrijden. De staat die de Gulden- sporen liefst definitief tot geschiedenis had willen zien stollen, maar die wens niet in vervulling zag gaan, heeft er dan maar een staatsnationale feestdag van gemaakt, om te remmen en te controleren. De staat gedoogt dat de Vlamingen met officiële toestemming zich herinneren “hoe machtig en fier ze eeuwen geleden waren”. Eeuwen geleden..., maar wat met het nu?

Wij leven niet op een eiland, meent Jan Nuyts anno 1993. Iedereen mag met ons meevieren, maarrr: “Wat echter vandaag de dag her en der ter gelegenheid van de Vlaamse Nationale Feestdag wordt verpakt als ‘multicultuur’, bovendien nog voorzien van het etiket der ‘verdraagzaamheid’, is niks meer dan een schaamteloze kari- katuur en een brok uitdagende huiche- larij.” Als voorbeelden worden Brussel genoemd en het Antwerpse “volksfeest”

met zijn “gore” kenmerken: “Het lawaai dat er werd geproduceerd kan zelfs met de grootste toegevendheid niet worden aangezien als een eerbetoon aan om het even welke cultuur.” De grootste provo- cateur van dat jaar 1993, nochtans, wordt genoemd de Guldensporenredenaar in Kortrijk: “Wilfried Martens, de man die zijn talenten heeft verkocht voor ietwat meer dan dertig zilverlingen, de rene- gaat die de allerlaatste van zijn Vlaamse jeugdidealen resoluut aan de wilgen heeft

gehangen, de paladijn van de belgitude en de lakei van Laken die keer op keer de Vlaamse belangen heeft verkwanseld en versjacherd, de man die aan mekaar hangt met compromissen, combines en koehan- dels, met onderhandse koopjes, verzwe- gen afspraken, halve waarheden en hele leugens.”

Ooit porde dit blad zijn lezers ertoe aan Guldensporen te gaan vieren in Brussel, op de Grote Markt. Het had een sterke sym- boolwaarde dat op onze Nationale Feest- dag die Grote Markt vol stond met over- tuigde Vlamingen, die daar samen kwamen zingen en getuigenis afleggen van hun Vla- ming-zijn, omsloten door die prachtige historische gebouwen. Tot ook daar de verwatering toesloeg waartegen ‘t Pallie- terke bij herhaling een vermanende vin- ger opstak. Toppunt: de incidentrijke pro- vocatie van het Guldensporencomité in 1992 met Willem Vermanderes “bange blanke man”.

Schreef ene hvo: “Wie vorige zaterdag op Brussels Grote Markt rondliep, waande zich in volle nachtmerrie. Dit kan niet, pro- beerde hij zichzelf wijs te maken. Vlaamse Guldensporenvierders die mekaar uit- schelden en aftroeven: waanzin! En tòch kon het. Er vloeide bloed op ‘onze’ Grote Markt.” Een gewezen VU-senator die Vlaams Blokkers uitscheldt voor fascisten en naar hen de Hitlergroet brengt... “Wij dachten dat we in de Vlaamse Beweging al alles hadden meegemaakt, maar het kan blijkbaar nog altijd waanzinniger.”

De provocatie ontketent niet alleen een stortvloed lezersbrieven aan ‘t Pallieterke, maar brengt ook “andersdenkenden” op ideeën. In het VU-weekblad “Wij” en een brief van een gewezen DF-stafmedewer- ker aan De Standaard wordt het Davids- fonds tot een openbare afkeuring van het Vlaams Blok aangepord. Ook Lionel Van- denberghe wordt aangemaand in naam van de “godsvrede” (sic) op de IJzerbedevaart,

“ondubbelzinnige taal te laten klinken over het ‘antidemocratisch, onverdraagzaam en haat verspreidend Vlaams Blok’”. ‘t Pallie- terke daarop: “Evenmin als de niet-par- tijpolitieke Vlaamse Beweging zich de les moet laten lezen door het Vlaams Blok, moet ze zich de les laten lezen tégen het Vlaams Blok. Het is niet de roeping van het Davidsfonds als kiesdraver op te tre- den voor een partij, die door eigen schuld op de rand van de afgrond is terechtgeko- men en de verbeelding mist om op eigen kracht de dieperik te ontlopen.”

HvO (^{wOrdtvervOlgd})

Vergeten vedette

Enkele opmerkzame lezers vroegen zich af waarom ik bij de vedettenploeg van Jan Nuyts geen melding heb gemaakt van Hilde van Gael, die in die dagen gold als een auto- riteit betreffende film. Hilde wist àlles over film en dus mocht zij daar van Jan Nuyts jarenlang haar licht over laten schijnen.

Hilde van Gael deed dat trouwens ook voor de toenmalige Gazet van Antwer- pen.

VVB laat Brussel niet vallen!

Als het kan.

We winnen elke discussie en elk debat over Vlaamse onafhankelijkheid. Maar, in het nauw gedreven hebben de belgicisten nog één ultieme troef, de vraag: wat doe je met Brussel?

En dan zoekt de verdediger van de Vlaamse onafhankelijkheid de toiletten op om nooit meer terug te keren naar het debat.

Zo verwoordde Peter De Roover, con- gresvoorzitter, de inzet van het Brusselcon- gres van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), vorige zaterdag in aula Q van de VUB. Vol- gens De Roover wil de VVB met het congres, 15 jaar na het vorige over Brussel, de vlucht vooruit nemen en een standpunt bepalen voorbij het strijdbare flamingantisme om een bredere kring te overtuigen van de nood- zaak en het realistische scenario van Vlaamse onafhankelijkheid. “Een stap op weg naar de 51ste Vlaming”, zoals dat in VVB kringen wordt gezegd.

Daarna was het woord aan de leden en ze hebben het woord ook genomen! Eer alles gezegd en goedgekeurd was, waren we toch al drie uur verder. Want het was verre van een applauscongres. Soms was het hard tegen onzacht. De talrijk opgekomen Brus- selaars lieten hun stad niet zomaar ‘kanker- gezwel” noemen. Wie het wou, mocht bij elk punt één keer tussenkomen en kreeg één minuut om te zeggen wat hij/zij te zeg- gen had. Maar zoals dat gaat, erg strikt was de voorzitter nooit en enkelen namen de gelegenheid te baat om alles drie keer te zeggen. Maar goed, meestal waren de inter- venties echt inhoudelijk, er was plaats voor echte discussie, op het scherpst van de snee, en zo hoort het ook.

En wat bleek? Zelfs na de hardste woor- den volgde de meerderheid van de aanwezi- gen (zo’n 170 leden waren ingeschreven) de voorstellen van de congrescommissie.

Maar wat staat er nu in de congrestekst?

Er zijn 5 resoluties. Even samenvatten. Te beginnen bij resolutie 1: De onafhankelijk- heid van Vlaanderen is dringend en prio- ritair. Met Vlaanderen worden ook de 19 gemeenten van Brussel meegeteld. Vlaan- deren moet zijn onafhankelijkheid uitroe- pen voor dat hele grondgebied. Tot hier niets nieuws, Vlaanderen eist Brussel op als Vlaams grondgebied.

Wel een nuancering in resolutie 2: Vlaan- deren moet ook de stap zetten naar onaf- hankelijkheid als het niet absoluut zeker is

dat Brussel erbij is. Of zoals waarnemend voorzitter Vandermoere zei op de nieuw- jaarsreceptie: met Brussel als het kan, zon- der Brussel als het moet. Zo wil de VVB vermijden dat het onafhankelijkheidsstreven gegijzeld wordt door Brussel, en gespeculeer over Brussel. Vergelijkingen met Ierland en Noord-Ierland waren nooit ver weg.

Daarmee leek het belangrijkste gezegd.

Maar toch, resolutie 3 stelt dat Brussel de hoofdstad van Vlaanderen is en dat wie in Brussel kiest voor de Franse taal toch een volwaardige burger van het onafhankelijke Vlaanderen is. Verder wordt gepleit voor een tweetalig statuut voor Brussel 19 en een eigen structuur voor de Franstaligen zodat ze zelf een aantal bevoegdheden (onderwijs, cultuur en welzijn) kunnen uitoefenen. Wel- iswaar onder gezag van de Vlaamse over- heid.

Tot daar de toekomstvisie. Maar de VVB herhaalt ook een oproep van het congres van 15 jaar geleden aan de Vlaamse overheid:

Vlaanderen moet zich duidelijk zichtbaar in Brussel engageren en een “kwalitatieve dienstverlening aanbieden die nadrukkelijk en herkenbaar Vlaams is”. Ten slotte werd er nog een resolutie bijgevoegd: als Vlaande- ren onafhankelijk wordt en Brussel doet niet mee, dan moeten de inwoners van Brussel de kans krijgen het Vlaamse staatsburger- schap aan te nemen.

Al bij al een evenwichtig resultaat voor een heet hangijzer in de Vlaamse beweging.

De VVB is erin geslaagd een congres over Brussel te organiseren zonder dat een deel van het publiek kwaad wegloopt of zonder een splitsing van de vereniging. We zullen zien of en hoe de Vlaamse beweging volgt.

Of de politiek volgt, is ook nog af te wachten.

Van elke V-partij was er iemand: Bart Lae- remans (VB), Jan Jambon (N-VA) en Wou- ter Verhaeghe (LDD). De VVB heeft haar standpunt nu bepaald, maar het laatste over Vlaanderen en Brussel is hiermee zeker niet gezegd.

MvH

Na de aswolk de onweerswolk EEn spEllEtjE als EEn andEr

In de door de progressieven weggelachen tijd van toen speelden kinderen spelletjes.

Dat doen ze nu nog. Bij de Chiro bijvoor- beeld. De spelletjes zijn dezelfde gebleven, zeggen de opvoeders. Alleen de nomencla- tuur is veranderd. De spelletjes heten van- daag niet langer “verstoppertje” of “Antoi- nette wie heeft den bal?”. In de plaats zijn

“de verkrachte zakdoek”, “Jack The Rip- per”, “Puzzel seks spel” of “seksmijnen- veld” gekomen.

En vermits alles altijd nog beter kan, is er

ook een spelletje dat “opengereten vagina”

heet. Of vulgariserend uitgedrukt “droge foef”, want niet iedereen is van dezelfde hoog sociale komaf. Ook dat is een spelletje als een ander, waarvan de naam aangepast is voor kinderen van hun tijd door volwas- senen van hun tijd. Het is maar dat u weet waar we naartoe gaan, voor zover we met zijn allen, behalve de “verzuurden”, al niet

“gearriveerd” zijn. Het is ook maar dat u weet waar u uw kinderen naartoe stuurt.

alExandEr, zoon van...

In de Zeverende Dag zei regeringskelde- raar Alexander De Croo: “Dehaene heeft een kader geschept.” En wij die dachten dat Jean-Luc alleen maar poen schepte.