€ 2,20
73ste jaargang • nummer 1 • donderdag 5 januari 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De oprisping van Marc Leemans (ACV), Patrick Develtere (beweging.net) en Luc van Gorp (CM) en co is niet nieuw, want het voor- stel van de liberale ministers De Block en Bor- sus om de financiering van de sociale zeker- heid bij elke begrotingscontrole te evalueren en eventueel bij te sturen, dateert al van 28 oktober.
De inhoud verrast evenmin: responsabili- sering - Wetstratees voor het simpele gege- ven dat de overheid het groeiende gat in de sociale zekerheid niet meer zonder meer wil dichtrijden - wordt meteen “sluipende onder- financiering”, “hardheid” tegenover uitkerings- gerechtigden.
En de oplossing is zo mogelijk nog minder origineel: meer fiscale rechtvaardigheid. Lees:
meer belastingen opleggen aan bedrijven en sommige particulieren. Daarmee stellen ze zich even rigide op als de liberale partijen N-VA en Open Vld, voor wie elke sociale correctie van de fiscaliteit er een te veel is. Tot wanhoop van CD&V die als partij van het midden wel uitgaat van nemen en geven en een verlaging van de vennootschapsbelasting blijft koppelen aan een vorm van vermogensbelasting.
Kiezer
Maar hoever kan CD&V gaan om Michel toch een compromis te gunnen? De partij zit met een probleem: haar linkse achterban – het veelkoppige apparaat van de partij - is electo- raal naar Groen gevlucht en stelt zich veel link- ser op dan de traditionele CD&V-kiezer.
Die ziet ook wel in zijn dichte omgeving dat sociale fraude en het oneigenlijk gebruik van uitkeringen en vergoedingen niet te ontken- nen vallen. Die voelt ook wel dat elke nuance ontbreekt in het populistische dogma ‘haal het geld waar het zit, bij de rijken’. Die weet ook dat de combinatie van veroudering én immi- gratie problematisch is: onbespreekbaar voor het hele progressieve apparaat. Wie zal dat betalen? Ah ja, die rijken hé… Was het maar zo eenvoudig.
De verstandige politici van CD&V weten ook wel dat veel Vlaamse kiezers het onophoudelijk geblaat over aanslagen op de kinderbijslag, de vreselijke werkloosheidsgraad (die er in Vlaan- deren geen is), de ongelijkheid in het onder- wijs en het magische M-decreet, De Blocks strengheid in de gezondheidszorg, OCMW’s in financiële nood, over een tekort aan sociale woningen, over fileleed, over de culturele dis- criminatie erg ongenuanceerd vinden.
Nuance
Het valt te vrezen dat links voor de rest van dit jonge jaar en ook het jaar daarna zal blij- ven huilen van ellende, hierbij compleet voor- bijgaand aan de realiteit dat middelen om soci- ale welvaart op te krikken beperkt zijn, zeker met de deuren open. Het valt echter te vrezen dat economisch rechts zal blijven ontkennen dat bij het grabbelen naar de middelen om welvaart te creëren ook de lasten “met meer nuance” mogen worden verdeeld.
“Bedrijven werken aan exit uit België”, schreef De Tijd opvallend haastig. Johan van Overtveldt twitterde gretig mee. Altijd priori- tair toegeven aan de honger van sommigen die
“zaken doen” (lastenverlaging) is decadent.
Ach, natuurlijk, er zijn nog apenlanden waar nul belastingen op het bord staat geprikt. We dachten als bij toeval aan Knokke. En met De Tijd mee aan Monaco, waar de genieters graag fiscaal samenkruipen, op een appartementje waarvan de deur nooit opengaat… Dreigen dat met een beetje aanspraak op vermogenswin- sten “de bedrijven dit land verlaten”, is zieke- lijk. Wie daaraan toegeeft, jaagt finaal de eco- nomie naar landen waar sukkelaars voor een appel en een ei werken.
Tussen de uitersten van (economisch) links en rechts leggen N-VA (lagere vennootschaps- belastingen) en CD&V (fiscale rechtvaardig- heid via meerwaardebelasting) hun politieke eieren. Concurrenten, maar ook bondgenoten van mekaar. Al lijkt de N-VA in sommige com- municatie hard haar best te doen om rechtsaf
in te slaan. Wat moeten we vinden van de blin- kende voluntaristische grafiekjes van de par- tij? Van de wierook van Peter de Roover boven 55.000 “extra” jobs... de komende jaren. Eerst zien, en dan geloven, zeker in Brussel en Wal- lonië. Is het niet wijzer toe te geven dat we maar wat meesurfen met een iets roziger glo- bale economische wind?
De leukste grafische truc zat in de grafiek die een spectaculaire daling van het overheidsbe- slag onder 50 procent moest illustreren. Van 50,2 in 2018 zakt die toch wel naar 49,8 in 2019 zeker… Terecht weggelachen.
Het heet bij de N-VA dat onze koopkracht zal gaan stijgen? Zo zou blijken uit de ver- wachte evolutie van… de consumptie. Appe- len en peren, terwijl we bij moeder thuis een andere rekening zien. Hebben we gemiddeld 100 euro meer nettoloon per maand? Mensen met een job misschien, maar werklozen, zie- ken, gepensioneerden, alleenstaanden, halfti- mers, et cetera?
Mayonaise
Vinden de politici van deze regering een uit- weg uit het kluwen van economische en soci- ale problemen? We zijn benieuwd. Het zal een verhaal zijn van geven en nemen. Op alle fron- ten. Theo Francken timmert aan de weg. In Het Laatste Nieuws geeft de mogelijke nieuwe voorzitter aan zijn liberale partijgenoten alvast een voorzet: “Op sociaal-economisch vlak ben ik zelf ook niet zo rechts…”
Terecht maakt hij zich in Het Laatste Nieuws boos over het “morele superioriteitsgevoel van links”. “Ik ben rechts. En dan? Ben ik daarom een slechte mens? Ben ik een slechtere mens omdat ik criminele illegalen eindelijk op het vliegtuig zet? Ben ik een slechtere mens omdat ik elke vorm van asielfraude fervent bestrijd?”
Helder was zijn verhaaltje over een oud Frans- talig madammeke in Brussel: “Vous savez, l’intégration, c’est comme la mayonnaise. Als ge daar telkens een lepeltje olie bijvoegt en continu blijft roeren, dan komt dat goed. Maar als ge daar ineens een halve fles in kapt, dan
pakt ze niet meer, uw mayonaise.” Inderdaad, dat is er boenk op.
In 2015 vroegen 44.760 mensen asiel aan, in 2016 (tot december) 17.131. In 2015 werd 52,7 procent van de aanvragen erkend; in 2016 54,8 procent. Franckens verhaal is dus ook op dat vlak een verhaal van het midden. En dat maakt hem populair. Alleen had hij naast en misschien zelfs eerder dan “de socialisten” ook Groen en het hele fanatieke apparaat van de chris- telijke arbeidersbeweging mogen vermelden.
Het morele superioriteitsgevoel zit vooral daar.
Besluit
In 2017 zal verder worden gewikt en gewo- gen. De eerstvolgende peiling (vermoedelijk door VTM, in januari) zal aantonen welke opties het meest succesvol zijn. De “superieure den- kers” van het progressieve wereldje zullen wel- licht weer ontgoocheld zijn. Omdat ze dom- weg al weken ‘mediatiek’ hun best doen om ook de PVDA boven de kiesdrempel te duwen.
Goed nieuws voor sp.a en Groen? Geenszins.
Maar ook omdat ook radicaal-rechts in veel lan- den kiest voor een socialer programma. “Ook Vlaams Belang bepleit een ‘zachtere’ sociale politiek”, merkt Marc Reynebeau op in De Stan- daard.
In geen enkele democratie haalde radicaal- rechts ooit een meerderheid van de stemmen.
Dat zal in 2017 ook in de circa vijftien parle- mentaire en presidentsverkiezingen in Europa niet gebeuren. Maar radicaal-rechts zal mee- spelen op de schaakborden: in regeringen, als steun aan een minderheidsregering of onrecht- streeks in de agendasetting van het publieke debat en de partijlijn van de concurrenten.
Wie op beide vlakken (sociaaleconomisch en maatschappelijk) een “verstandige” posi- tie inneemt, kan daar uiteindelijk de vruchten van plukken. Niet alleen Vlaams Belang, ook N-VA en CD&V zullen daar dit jaar wel eens over nadenken. Want wie op één van beide thema’s fout inzet, zet zich-
zelf in de wind.
Onze sociale zekerheid wordt bedreigd. Dat is toch de aanhef van de nieuwjaarsbrief van de linkse voormannen in een opiniestuk in De Standaard. Ze zijn zo voorspelbaar, die elf heren (en twee madammen): haal het geld bij de rijken. Helaas gaat het om een soort simplistisch verbond dat gefrustreerd vaststelt dat de kiezer in zijn politieke keu- zes een stuk realistischer is en dat de komende jaren ook wellicht zal blijven. Tenmin- ste, als N-VA en CD&V er met het kopje bij blijven. Links heeft niet altijd ongelijk. Onder- tussen werkt premier Michel naar een compromis binnen zijn ploeg over de fiscaliteit.
Tussen radicaler links en
rechts ligt de waarheid
Actueel 5 januari 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Twee risico’s voor de wereldeconomie
De stille terugkeer van de ongezonde inflatie in Europa en China dat zich op een handelsoorlog voorbereidt, dat zijn de twee grote risico’s voor de wereldeconomie in 2017.
Jarenlang hebben de centrale banken geprobeerd de infla- tie aan te zwengelen. Ze hebben de rente verlaagd en geld in de economie gepompt. Maar de inflatie bleef laag. Op het eerste gezicht is dat leuk, want dat betekent dat producten en diensten niet duurder worden. Maar een gezonde economie heeft een beetje inflatie nodig. Het is het smeermiddel van de economie. Als de prijzen licht stijgen, zullen de mensen vlug- ger consumeren omdat ze op nieuwe prijsstijgingen anticipe- ren. En een beetje inflatie is gezond voor het bedrijfsklimaat.
Ondernemingen die het goed doen, kunnen hun producten duurder verkopen. Slecht presterende bedrijven worden uit de markt geprijsd. Een economie zonder inflatie is een economie die stilstaat. En zie: de inflatie begint in verschillende regio’s in de wereld opnieuw toe te nemen. In de VS daalt de officiële werkloosheid tot 4,6 procent. Bedrijven hebben het moeilij- ker om goede mensen te vinden en dus stijgen de lonen. De vraag, de consumptie, neemt toe, wat leidt tot inflatie. De VS zouden dit jaar een inflatie kennen van 2 procent. Dat is een normaal percentage. De prijsstijgingen in Amerika zijn ook het gevolg van een gezonde economische evolutie.
In Europa is dat anders. Volgens de Europese Centrale Bank (ECB) zal de inflatie in de eurozone stijgen naar 1 procent, al is een grotere toename evenmin uitgesloten. Op zich is dat een goede zaak maar niet als we de oorzaken van de Europese inflatie bekijken. De prijsstijgingen op het oude continent zijn niet het gevolg van een gezonde economische activiteit, wel van steeds duurder wordende grondstoffen. Vorig jaar steeg de olieprijs met 21 procent. En vele grondstoffen zullen nog duurder worden nu de dollar (de munt waarin olie wordt ver- kocht) in waarde stijgt. Voor Europa gaat het om geïmpor- teerde ongezonde inflatie. Gevolg daarvan is dat de rentevoe- ten zullen stijgen - de klassieke reactie van een centrale bank op een stijgende levensduurte - maar dat die hogere rentevoe- ten geen goed nieuws zijn voor het stabiliseren van een eco- nomie. De EU-landen torsen zware schulden. Bij een stijgende rente zullen die rentelasten op de schuld stijgen zodat rege- ringen minder geld hebben voor ander beleid. Misschien zul- len ze zelfs de belastingen moeten verhogen om de begrotin- gen sluitend te krijgen. Meteen zal dat de economische groei fnuiken; het kan zelfs tot een recessie leiden.
Ook in de VS zullen de rentevoeten stijgen, onder andere ten gevolge van de gezonde inflatie. Voor de Amerikanen hoeft dat geen probleem te zijn, maar dat is het wel voor groeilanden in Azië die massaal dollars hebben geleend. Die zullen die nu
aan een hogere rentevoet moeten terugbetalen. Dat kan de lokale economieën in een recessie storten.
Over Azië gesproken: daar situeert zich het andere risico voor de wereldeconomie. De relaties tussen de VS en China zullen er in 2017 niet op verbeteren. Iedereen staart zich in de nasleep van het Obamatijdperk blind op de spanningen tussen Rusland en de VS. Op termijn zullen het vooral de relaties tus- sen China en de VS zijn die naar of onder het vriespunt dalen.
Met de nodige economische gevolgen. Spanningen met Rus- land (1,8 procent van de wereldeconomie) vallen economisch gezien nog mee. Met China (15 procent van de wereldecono- mie versus 24 procent voor de VS) is dat anders. Donald Trump is gewonnen voor een voorzichtig protectionistisch beleid ten opzichte van Peking. Hij wil vermijden dat spotgoedkope pro- ducten uit China de VS overspoelen. Hogere douanetarieven zitten eraan te komen. Maar China zou daar wel eens op kun- nen reageren met een echte handelsoorlog waarbij handels- barrières voor niet-Chinese producten worden opgeworpen en de Chinezen hun eigen producten op overschot (onder meer staal) massaal aan bradeerprijzen dumpen op de Euro- pese markt. Wat dan weer de Europese industriële bedrijven in gevaar kan brengen en tot sluitingen en extra werkloos- heid kan leiden.
Angélique VAnderstrAeten
EU wil klimaat redden - maar doet dat amateuristisch
Als de Europese Rekenkamer een verslag publiceert, dan lezen we dat, zeker als het over het klimaat gaat. Het ‘speciaal verslag’ nr. 31/2016 (‘Minimaal elke vijfde euro uit de EU-begroting aan klimaatactie besteden: er wordt ambitieus aan gewerkt, maar het risico dat het doel niet wordt gehaald, blijft groot’) werd in november van dit jaar gepu- bliceerd.
Als ‘antwoord’ op klimaatverandering en de daarmee gepaard gaande aanzienlijke investe- ringsbehoeften heeft de Europese Unie toe- gezegd ten minste 20 procent van haar begro- ting voor 2014-2020 - dat wil zeggen één op de vijf euro’s - te besteden aan klimaatgerela- teerde actie. ‘Deze doelstelling maakt deel uit van het leiderschap van de EU op het gebied van klimaatactie’, stelt de Rekenkamer. Nu ja, leiderschap?
Juiste besteding en/of politieke keuze
De hamvraag die economen zich altijd stel- len (ik behoor tot dat vreemde ras) is of de euro die uitgegeven wordt wel aan het best mogelijke doel wordt gespendeerd. Dat is uiteraard ook hier zo. Een euro die naar ‘kli- maatgerelateerde actie’ gaat, kan bijvoorbeeld niet naar onderzoek en ontwikkeling in de informaticasector of naar armoedebestrijding in Europa gaan. En het gaat om erg veel geld.
De Rekenkamer: ‘Volgens onze schattingen komt het streefdoel (in 2020) overeen met een toezegging van ongeveer 212 miljard euro.’
Volgens de Rekenkamer was het streefdoel van “ten minste 20 procent” van de EU-uitga- ven een politieke keuze. Dat is een belangrijke opmerking. Er is dus geen wetenschappelijke ondersteuning voor die 20 procent. Bovendien vergeten we dat het na 2020 niet gedaan is met de monsterfinanciering voor het klimaat.
In 2030 moet er volgens de EU een vermin- dering van de broeikasgasemissies zijn van ten minste 40 procent (ten opzichte van het
niveau van 1990). Het aandeel van hernieuw- bare energie in het energieverbruik moet in 2030 ten minste 27 procent bedragen. Tot slot is er ‘het indicatief streefdoel’ om de energie- efficiëntie met minstens 27 procent te verbe- teren vergeleken met de prognoses van toe- komstig energieverbruik. In 2050 beoogt de EU zelfs haar broeikasgasemissies met een per- centage tussen 80 en 95 procent verlaagd te hebben ten opzichte van 1990 in alle belang- rijkste sectoren.
Klimaatactie ‘mainstreamen’
De Commissie besloot om klimaatactie te
“mainstreamen”. Dat is een duur woord en betekent gewoon de klimaatactie te integre- ren in alle beleidsterreinen, waaronder ver- schillende EU-financieringsinstrumenten. Dit omvatte ook het vaststellen van het streef- doel om één op vijf euro’s binnen het meerjarig financieel kader 2014-2020 van de EU te beste- den aan klimaatgerelateerde actie. Dit bete- kent dat geen speciaal financieringsinstrument wordt opgezet, maar dat de doelstellingen in verband met de klimaatverandering moeten worden bereikt door de daarmee samenhan- gende kwesties te integreren in beleidster- reinen en in de bijbehorende middelen uit de EU-begroting. Dit kan worden bereikt door meer uit te geven aan bestaande klimaatge- relateerde programma’s, bestaande program- ma’s aan te passen of nieuwe programma’s en elementen te creëren, zoals selectiecriteria die meer gericht zijn op onderwerpen in samen- hang met klimaatverandering.
Nattevingerwerk en amateurisme
Voor een programma dat over ruim 200 mil- jard euro gaat, zou je verwachten dat de EU het erg professioneel aanpakt. Maar dat valt dik tegen. Zo werd het ‘conservativiteitsbegin- sel’, dat door de Wereldbank is ontwikkeld om overschattingen bij klimaatfinanciering te ver- mijden NIET in acht genomen. De Rekenkamer:
‘Deze nalatigheid leidde tot overschattingen van de aan klimaatactie toegekende bedragen.’
De Rekenkamer constateerde ook tekortko- mingen in de rapportageregelingen. In tegen- stelling tot andere internationale systemen ver- strekt het traceringssysteem van de Europese Unie GEEN informatie over de bedragen die zijn besteed aan de mitigatie van en aanpassing aan klimaatverandering. Ter info: bij mitigatie wordt getracht de oorzaken van klimaatveran- dering aan te pakken door broeikasgasemissies terug te dringen of te beperken, hoofdzakelijk door het energieverbruik te verminderen, de energie-efficiëntie te verbeteren en het aan- deel van hernieuwbare energie te vergroten.
De Commissie heeft in het jaarlijks activitei- tenverslag van 2015 ronduit erkend dat zij niet met zekerheid kon beoordelen of zij op koers lag om het percentage van 20 procent voor de periode 2014-2020 van het meerjarig financi- eel kader in zijn geheel te halen. De Commissie beoordeelde de vooruitgang in de richting van het streefdoel van 20 procent in de tussentijdse evaluatie van het meerjarig financieel kader die op 14 september 2016 werd gepubliceerd. Zij schatte dat 18,9 procent van de EU-begroting aan klimaatactie zou worden besteed.
De Rekenkamer is veel kritischer: ‘Wij con- stateerden dat de cijfers voor 2014 en 2015 grotendeels waren gebaseerd op schattingen.
Dit was met name het geval bij de Europese structuur- en investeringsfondsen.’ Kortom,
amateurisme troef bij de aanpak van de (echte of vermeende) klimaatverandering.
Kritische Rekenkamer
Op belangrijke terreinen, zoals het Europees Sociaal Fonds, landbouw, en plattelandsont- wikkeling en visserij, is het voornamelijk “busi- ness as usual”: er is geen sprake van een aan- zienlijke verschuiving van deze middelen naar klimaatactie. De Rekenkamer is dan ook kri- tisch over het gevoerde beleid van de Commis- sie in deze belangrijke domeinen.
De aanpak van de Commissie om het niveau van de financiering voor klimaatactie te beoordelen, is gericht op het vaststellen van geplande uitgaven. De Rekenkamer: ‘Plan- nen monden echter niet noodzakelijkerwijs uit in daadwerkelijke uitgaven en deze aanpak levert geen uitgebreide informatie op over de bereikte resultaten.’
Daarnaast komen bij deze traceringsme- thode de financiële effecten van de EU-uitga- ven aan klimaatactie via financiële instrumen- ten niet volledig tot uitdrukking en evenmin wordt er onderscheid gemaakt tussen finan- ciering voor mitigatie- en aanpassingsmaat- regelen.
Besluit
Om de doelstellingen inzake klimaat in 2020 te halen, geeft de Europese Unie ruim 200 mil- jard euro uit. Je moet de vraag stellen of dat geld goed besteed is (wellicht niet). Maar zelfs als je weet dat die euro’s beter naar een ander doel waren gegaan (armoedebestrijding, of onderzoek en ontwikkeling) dan wil je graag weten wat het effect is en wil je vooral graag correcte cijfers krijgen.
Zelfs dat is niet mogelijk. Europa wil het kli- maat ‘redden’, maar doet zelfs dat amateu- ristisch.
thierry debels
Lenen wordt weer duurder
Nooit eerder scoorden onze ‘eigen’ arties- ten zo goed: de helft van de Vlaamse muziek- markt werd in 2016 ingevuld door albums van lokale artiesten. K3 schreef voor het eerst sinds 2010 het best verkochte album in Vlaanderen op zijn naam, maar het grote nieuws zit elders:
48 van de 100 best verkochte albums waren van Belgische (Vlaamse) makelij, schrijft Peter Vantyghem in De Standaard.
In de top tien van Ultratop, die muziekver- koop en downloads registreert, staan behalve twee albums van K3, ook platen van Clouseau, Tourist LeMC en Bazart. Zowat alle Vlaamse platen die dit jaar een beetje aandacht trok- ken staan in de top 100. Vorig jaar stonden er 38 lokale titels in de top 100, in de afgelopen tien jaar rond de 40 procent. Frankrijk, Duits- land en Groot-Brittannië hebben een lokaal repertoire dat rond de 60 procent draait, medi- terrane landen als Spanje en Griekenland sco- ren nog hoger.
In Japan is het lokaal repertoire zelfs goed
voor zowat 85 procent. Dat geldt ook voor de singles. Het belang van een sterk lokaal reper- toire is zowel economisch als cultureel (meer inkomsten, meer investeringen in live circuit).
“Muziek maakt deel uit van de culturele iden- titeit van een volk.
De overheid moet daarom de productie en de export van lokale muziek fiscaal ondersteu- nen”, vindt Olivier Maeterlinck van de Belgi- sche Muziekvereniging BEA. De situatie in de verkoop van singles is iets minder goed, maar ook van minder belang. De lokaliteit is één zaak, de taal is er een andere. Van de hon- derd best verkochte liedjes in 2016, waren er bij ons amper vijf Nederlandstalig.
Van de honderd best verkochte albums, waren dat er 22. In de Franstalige gemeen- schap in België is de singlesmarkt nog heel wat lokaler gekleurd (18 singles in de top-100, 63 procent Franstalige albums op 100). Brus- sel en Wallonië behoren echter tot de Franse markt.
Vlaamse muziek en identiteit
Actueel
5 januari 2017 3
Vrank en vrij
Beste non-conformisten,
Neen, het is niet gebruikelijk dat ik mij tot u richt. Meestal pak ik op deze plaats een onverlaat aan die zich weer eens van zijn domste, onnozelste of slechtste kant heeft laten zien. Maar bij het jaareinde besloop mij de wil en de goesting om ook eens seri- euze mensen aan te spreken. U dus. Ten- slotte hebben wij elke week ‘contact’ met elkaar en komen wij goed overeen, vooral in onze gedachten.
Velen van u zijn sinds jaren trouwe lezers en in niet weinig Vlaamsgezinde families word ik, uw weekblad, al enkele genera- ties na elkaar gelezen. Ik ben een deel van u en uw familie geworden en zelfs een bron van humor, scherts en relativering van het politieke leven in Vlaanderen en ver daar- buiten. ‘Wat niet lachend kan gezegd wor- den, is de waarheid niet!’ is mijn oude slo- gan waarmee ik met een kwinkslag, maar ook wel eens met bijtende satire de din- gen bij de naam noem of bepaalde figuren in hun hemd zet. Betrokkenen kunnen er niet altijd mee lachen, maar dat is hun pro- bleem… Zo zijn er vele politici die zeggen mij niet te kennen of mij niet te lezen, terwijl zij heel vaak stiekem een nummerke op de kop (laten) tikken om al dan niet opgelucht te ademen nadien. Ook de politiek correc- ten vlooien mij helemaal uit en ergeren zich blauw omdat ik nooit een blad voor de mond neem en recht(s) voor de raap mijn mening zeg. Want ja, ik bekijk de zaken complexloos en vrijmoedig langs de rechterkant en ik kom daar openlijk voor uit. Ik voel helemaal niet de aandrang om te gaan aanschurken tegen de haast uniforme klassieke en veelal poli- tiek correcte media.
Vlaamsgezinde en uitgesproken Vlaams- nationalistische lezers weten dat ik in de klassieke journalistieke wereld een vreemde eend in de bijt ben, omdat ik zowat de enige stem ben die ijvert voor een onafhankelijk Vlaanderen. Ik sta dan ook aan de kant van
allen die daar op een of andere manier voor op de bres staan, onder of achter partijvaan- dels of die van actiegroepen of cultuuror- ganisaties. Aan al die polsen voel ik hoe de strijd voor Vlaanderen gevoerd wordt en tegelijk probeer ik hen te inspireren om dat rechtlijnig, doordacht, democratisch en onverminderd voort te doen. Trap ik daarbij al eens op zere tenen in ‘onze rangen’? Zeker wel, zij het nooit kwaadwillig of denigrerend.
Aanzie het maar als een noodsignaal bijwij- len. Heb ik desniettegenstaande veel vrien- den in het strijdende Vlaanderen? Gelukkig maar! De voorbije twee jaar hebben jullie zo mijn zeventigste verjaardag van harte mee- gevierd. Ik kreeg er zoveel zuurstof door dat ik zowaar aan een tweede leven ben begon- nen, met veel energie en nog meer vastbera- denheid. De legendarische ‘weelderige kan- toren’ bruisen van dynamiek, inventiviteit en creatieve ideeën. Zopas lanceerden we in die zin nog ‘Sceptr’ als nieuwe eigentijdse loot aan onze nieuwsgaring en als modern medium om op de digitale sneltrein van de nieuwsverspreiding niet te ontbreken.
Onze stem mag niet gesmoord worden.
Wij, dwarsliggers, politiek niet correcten, lachers met het koningshuis en aanverwante rariteiten, non-conformisten, ‘incivieken’ en Vlaamse dromers en durvers moeten op post blijven om het Belgische regime, de oude politieke krokodillen, de politiek correcte cul- turo’s en andere subsidieontvangers, en de omhooggevallen ‘gestelde (en ongestelde) lichamen’ een spiegel voor te houden om hen te tonen hoe onnozel en kleinburger- lijk zij vaak zijn.
Met u aan mijn zijde lukt dat, ik ben daar gerust in. Ik wil u daarom, trouwe lezer, dan ook hartelijk danken voor die geweldige steun, gisteren, vandaag en morgen. Ik wens u een strijdbaar jaar toe voor de goede zaak, en een goede gezondheid om dat vol te kun- nen houden!
Briefje aan mijn lezers
Het woord “post-truth” wordt eigenlijk alleen gebruikt in de politieke sfeer. “Postfei- telijke politiek” is politiek die wordt gevoerd op basis van gevoelens en politieke over- tuiging en waarbij de waarheid een twee- derangsrol vervult. Lang voor de Engelsta- lige commentatoren over “post-truth politics”
begonnen te praten, hadden hun Vlaamse collega’s het al over de “politiek van de onder- buik”, een laatdunkende verwijzing naar poli- tieke bezorgdheden die afweken van wat zij als fatsoenlijk of aanvaardbaar achtten.
Een traumatisch jaar
2016 was een traumatisch jaar voor het politieke bestel. Voorheen waren de rechtse
“populisten” weliswaar een bron van kop- zorgen, maar op het einde van elke politieke krachtmeting bleef alles toch weer zoals het was. Rechts bleef de eeuwige uitdager, met geen enkele titel op zijn naam.
Vorig jaar werd alles anders. De brutale schok van de Brexit werd enkele maanden later gevolgd door de verkiezing van Trump.
Ongeloof maakte plaats voor verbijstering en ten slotte voor onzekerheid. Vandaag pro- beert de journalistieke kaste zich weer van de grond op te tillen. Ze klopt het stof van haar kleren en zoekt naar een nieuw zelfvertrou- wen. In het verwerkingsproces helpt het dan jezelf wijs te maken dat die vreselijke gebeur- tenissen het resultaat zijn van vuile trucjes van de vijand. Daar past dan mooi de theo- rie van het “postfeitelijke” in, het verhaal dat rechts zijn successen enkel te danken kan hebben aan leugens.
Vals nieuws en propaganda
Laat ons vooraf duidelijk zijn: degenen die de grote hoeveelheid “vals nieuws” op de sociale media aanklagen, hebben wel degelijk een punt. Ook mij valt het op hoeveel mani- fest foute nieuwsberichten worden geloofd en gedeeld op sociale media. Die komen trouwens niet enkel uit rechtse hoek.
Het is ook waar dat het internet een actie- terrein is voor Russische propaganda-acti- viteiten, via webstekken die geleid worden vanuit het Kremlin of via mensen die betaald worden om internetfora en sociale media te overspoelen met Poetingezinde commenta- ren (zogenaamde “trollenfabriekjes”). Deze Russische propaganda heeft inderdaad de neiging in te spelen op de problemen die het gevolg zijn van de multiculturele samen- leving.
Maar als de klassieke journalisten zichzelf proberen te vertellen dat nepberichten, leu- gens of Russische propaganda het electorale succes van rechts verklaren, wachten hen nog vele ontgoochelingen. Valse nieuwsbe- richten op Facebook of andere sociale media zijn het onvermijdelijke gevolg van de speci- fieke en ongeregelde debatomstandigheden op zulke media. Maar zij zijn enkel de uitwas- sen van een fundamentele politieke omwen- teling die in het geheel een stuk realistischer in beschouwing is dan de politiek correcte verhalen van journalisten. Wat de echte poli- tieke leugens betreft, zal rechts nog heel veel inspanningen moeten doen voor het ooit in dezelfde gewichtsklasse als links kan boksen, in het bijzonder inzake leugens over de mul- ticulturele samenleving.
Dat alles mag geen excuus zijn voor rechts om niet aan zelfkritiek te doen. De werkelijk- heid is meer dan rijk genoeg aan feiten die het failliet van het beleid van de vorige poli- tieke generatie aantonen. Er zijn echt geen domme en doorzichtige overdrijvingen nodig, die uiteindelijk enkel munitie leveren aan degenen die terechte politieke kritiek pogen in diskrediet te brengen. Het wordt ook drin- gend tijd om meer afstand te nemen van de alomtegenwoordige Russische staatspropa- ganda. Die is geen vriend van de waarheid, en al evenmin van het Westen.
De postfeitelijke media
Liesbeth van Impe (hoofdredactrice van
Het Nieuwsblad) schreef op oudjaar: “Popu- listen als Trump staan voor een totaal andere verhouding tot de waarheid.” Het is ironisch dat onze journalistiek Trump tot synoniem heeft gemaakt van een politiek stijl die de waarheid geweld aan doet. Want de Vlaamse berichtgeving over die Amerikaanse verkie- zingen mag net een toonbeeld heten van een journalistieke stijl die geen enkele waarheids- betrachting meer had. Verslaggevers gedroe- gen zich ongegeneerd als supporters van het democratische kamp. Trump werd neergezet als een verachtelijk idioot, terwijl Clinton en Obama bedolven werden onder kritiekloze lofredes. Feiten waren ondergeschikt aan het politieke discours, in een onversneden vorm van “postfeitelijke” journalistiek.
Decennialang hebben deze media “postfei- telijk” nieuws gebracht, waarin alles wat niet in het eigen ideologische plaatje past werd weggefilterd of kapotgeduid. En nu gaan degenen die de waarheid op systematische wijze hebben verdonkeremaand zich zorgen maken over de incidentele nepberichten op sociale media? Het is trouwens niet dat ze, ondanks de timide pogingen tot zelfonder- zoek na de beschamende tekortkoming bij de massale aanrandingen Keulen, hun leven hebben gebeterd. De berichtgeving over de asielcrisis, bijvoorbeeld, was ook vorig jaar een schrijnend voorbeeld van eenzijdigheid.
Niets bracht de kwalen van onze media zo aan het licht als de zaak-Van Biesen, hoe onbelangrijk dat incident voor het overige ook was. Niemand wist wat hij had gezegd, maar hij werd door de pers onmiddellijk uit- gespuwd.
En toen duidelijk werd dat hij niet had gezegd wat hem oorspronkelijk werd toe- gedicht, volgde enkel stilte. Kitir (allochtoon, vrouwelijk en links) had net iets te veel het ideale profiel van een moderne heldin om ontmaskerd te worden als iemand die van een leugen had geprofiteerd om zich poli- tiek te profileren.
In zijn kerstessay in De Standaard, identi- ficeert hoofdredacteur Karel Verhoeven de hoofdzonden van politiek debat op sociale media als emotie, engagement en minach- ting voor de waarheid. Waren dat niet pre- cies de drie kenmerken van de berichtgeving over de zaak-Van Biesen?
De verloren geloofwaardigheid
Het klopt dat de sociale media een goede voedingsbodem zijn voor complottheorieën, propaganda die zich vermomt als nieuws en valse berichten met grote verspreiding. Maar de klassieke media hebben te veel geloof- waardigheid verloren om daar nog tegen in te gaan. Ook politici als Trump hebben immuni- teit verworven voor mediakritiek. Meer zelfs, negatieve berichtgeving wordt door zijn aan- hangers gezien als een keurmerk.
Als de media ooit hun geloofwaardigheid willen terugwinnen, zullen ze toch een paar nieuwe inzichten moeten opdoen. Want zelfs in hun analyse van de rol van leugens in de hedendaagse politiek blijkt dat ze nog niet veel bijgeleerd hebben. Hou op met de balo- rige kiezers of geëngageerde socialemediage- bruikers af te schilderen als naïevelingen of onredelijke idioten. Wat deze mensen scheidt van de journalisten is niet een andere waar- heid, maar andere waarden.
Zolang de journalistieke kaste zich niet kan bevrijden uit de gevangenis van politieke cor- rectheid en de ideologische consensus onder intellectuelen van vorige eeuw, zal ze steeds irrelevanter worden. Jammer, eigenlijk, want ik denk dat referentiepunten, bakens van redelijkheid en waarheid, wel degelijk nodig blijven. Maar zolang de redacties het als hun heilige taak zien om leugens te bestrijden, niet omdat het leugens zijn maar enkel omdat het rechtse leugens zijn, zullen de klassieke media gezag blijven verliezen.
Jurgen Ceder
De postfeitelijke wereld der journalisten
De Oxford Dictionary heeft “Post-Truth” tot hét woord van 2016 verkozen. In Duits- land gebeurde hetzelfde met de vertaling “postfaktisch”. In het Nederlands wordt dat dan “postfeitelijk.” U zult het begrip nog vaak zien opduiken in 2017, want het fun- geert als de nieuwe verdedigingslijn die de traditionele media hebben opgebouwd tegen het aantasten van hun rol als politieke scheidsrechter. De uitdagers in de soci- ale media en de politiek zijn in hun ogen “postfeitelijk” van aard. Een intellectuele manier om te zeggen: zij liegen, wij zeggen de waarheid.
De keizer van Oostende
Dossier 5 januari 2017
4
Wit en zwart
De geschiedenis van het magazine is beschreven in de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging. Ik beperk me tot de inhoud van die 18 boekjes en doe dat met de blik van de historicus in 2017; daarenbo- ven die van iemand uit een “witte familie”
(vader erkend verzetsman, grootvader neer- geschoten in Duitsland bij een aanval op een trein). Niet dat ik nooit “zwarten” gekend heb. Buurman Frans was één van de peters van VNV-volksvertegenwoordiger Ward Her- mans, die al voor de oorlog geld uit Duits- land ontving. Frans boette en stopte mij toen ik 17 was ’t Pallieterke toe; een levenslange verslaving. Bij de overbuurvrouw kwam gere- geld Lode over de vloer; een oostfrontvete- raan die in de gevangenis zat toen zijn jonge vrouw stierf. Lode was de vriend van iemand die ik mijn hele leven kende van horen zeg- gen: Jan de Meulder. Hij was de broer van Julia, de beste vriendin van mijn moeder. De Meulder was luitenant en werd in krijgsge- vangenschap lid van de Luitenant De Win- dekring. Hij was een van de stichters van De Vlaamse Wacht, werd er majoor en stafchef.
Volgens Jan Vincx (die ik verscheidene keren ontmoette en die 8 delen “Vlaanderen in uni- form” schreef) sneuvelde Sturmbannführer De Meulder in 1945 aan de Oder. Louter toe- vallig was mijn beste vriend in het Atheneum zijn neef en via hem leerde ik de kinderen De Meulder kennen. Zijn dochter werd geboren op 3 september 1944. Hij kon haar één keer in zijn armen nemen, gaf vrouw Eulalie een kus en vluchtte.
Stijlvol…
Over naar Periodiek Contact, dat verscheen met het later bekende berkenkruis op de omslag. Eerste vaststelling: ieder nummer is een dun (24 pagina’s) boekje dat 10 frank (de prijs van een pakje sigaretten) kost. Zoals bij veel (ex)collaboratietijdschriften merk je onmiddellijk de invloed van de Duitse publi- caties en van een icoon als Van Severen. Het magazine is sober en toch stijlvol vormgege- ven, met een duidelijk lettertype en geschre- ven in voor die tijd behoorlijk Nederlands. Het contrast is groot vergeleken met de romme- lige stijlloze blaadjes van veel Vlaamse ver- enigingen uit die tijd. Tweede vaststelling:
verantwoordelijk uitgever is Toon van Over- straeten die al op zijn 17de naar het oost- front trok.
Er doen nogal wat verhalen over hem de ronde, maar ik heb hem uitsluitend als onder- voorzitter van de raad van beheer van de omroep gekend. Hij was de voorzitter van de jury die over mij moest oordelen om de gel- delijke graad van dienstchef te krijgen. Op zeker ogenblik zei ik iets dat hem niet hele- maal beviel en hij antwoordde met: “Hoor je de trompetten niet en zie je de vaandels niet wapperen ter ere van de dictator?” De andere juryleden stikten haast toen ik droog- weg antwoordde: “Ja, daar hebt u ervaring mee.” Hij stuurde me bij zijn afscheid wel een dichtbundel om me te danken voor de meest Vlaamsgezinde televisieprogramma’s.
Ik heb toen enigszins bitter teruggeschreven dat ik nooit iets van die appreciatie gemerkt had toen hij moest stemmen over een bevor- dering, want ik was geen lid van de Volksunie (of een andere partij).
… en gematigd
Opvallend is de brave en gematigde toon van de artikels in die jaargang 1953.
Er wordt haast niet over de repressie en de kwalijke gevolgen daarvan voor de oostfron- ters gesproken. Het beruchte 123sexies dat zoveel gezinnen ruïneerde, wordt niet ver- meld. Alleen tussen de lijnen lees je met veel moeite wat oproepen voor steun aan “onze verminkten en noodlijdenden”, maar echte acties of bijeenkomsten worden niet vermeld.
Vermoedelijk ligt de hand van het gerecht nog zo zwaar op de oostfronters - die voor een groot deel hun rechten nog niet terug hebben - dat alles een beetje in het duister gebeurt.
Een Walter Ganshof, auditeur-generaal en organisator van de repressie, vermeldt onbe- vreesd de adressen en telefoonnummers van zijn woning en buitenverblijf (Lammeke Zoet) in de Who is Who van 1958. Er staan artikels in over zware gevechten en over krijgsgevan- genschap bij Amerikanen en Russen (maar niets over de eigen gevangenissen). Nergens wordt de lof van de oorlog gezongen, inte- gendeel. Een opvallende rubriek is het por- tret van een gesneuvelde in de Heldenhulde.
Hoe jong zijn de meesten. “Hij bloosde nog als hij een meisje zag”, staat er één keer. Ver- scheidene keren wordt er hulde gebracht aan gesneuvelde broers; een verschrikking voor de ouders.
Bij ene Willem Daelman lees ik dat nie- mand zijn geboortedatum kende, want “hij stond totaal vereenzaamd in het burgerle- ven”. En toch was de man een Dinaso-mili- tant en bijna al de geportretteerden zijn jeug- dige overtuigde nationaalsocialisten. We hebben het broddelwerk van historica Aline Sax niet nodig om dat uit die biografietjes af te leiden. Idealisten waren het ook, want ze konden veel meer gevaarloos verdienen als Zivilfahnders; de lui die in opdracht van de Feldgendarmerie onderduikers voor de gehate tewerkstelling in Duitsland opspoor- den. En dan is er nog de rubriek Sociale Zaken en Zoekdienst.
Negen jaar na de oorlog probeert men te weten te komen wat er gebeurd is, waar de kameraad gevallen of verdwenen is. Ik herin- ner me hoe ik als kleine jongen, aan de hand van mijn moeder, onderaan de Sint-Rom- boutstoren “de Moe” ontmoette, de moeder van Jan en Julia de Meulder: “Och, Jeanne, gij weet tenminste wat er met uw vader gebeurd is, maar ik weet nog altijd niet zeker of onze Jan dood of levend is.” Al bij al staat er nau- welijks één onvertogen woord in het maga- zine.
Van Overstraeten gaat maar eenmaal uit de bocht, wanneer ie in een boekbespre- king meldt “alhoewel het cijfer van 6.000.000 Joodse slachtoffers in het domein der wei- nig kieskeurige propaganda thuishoort, moet de misdaad niet afgemeten worden aan het getal.” Daar zal ie later, toen het historisch onderzoek zich meer en meer op de Shoah concentreerde, wel anders over gedacht heb- ben.
Andere toon
In de jaargang 1954 verandert de toon.
Van Overstraeten, die pleit voor een ver- zoening met de echte verzetslui (Jan Vincx zei me dat hij dat in Herentals in de prak- tijk bracht), is inmiddels vervangen door ene J. Holsters; pseudoniem van de Mechelaar Bert de Ruyter die trouwens ook oproept het verzet te respecteren. Omgekeerd is de liefde waarschijnlijk veel kleiner. De angst voor de repressie is inmiddels wat geweken.
Tien jaar na de bevrijding begint in novem- ber een rubriek met Juridische Raadgevingen over de repressiewetgeving. Dan durft men het aan een klacht te formuleren over het ministerie van Sociale Voorzorg dat de aan- vraag van een verminkte weigert te behan- delen omdat hij oostfronter was. Geregeld verschijnen er oproepen hulp te bieden aan kameraden die een been, of beide benen, lie- ten amputeren en die een behoefte hebben aan een wagentje.
Inmiddels zijn er al twintig gewestelijke verenigingen die geregeld vergaderen en een klassiek Vlaams middel gebruiken om geld in te zamelen, zoals “onze Sint-Maartensvrien- den hebben het aangedurfd een bal in te rich- ten in de zaal Wontergem”. Ook de oproepen voor werk voor mensen die de gevangenis verlaten hebben, die gehandicapt zijn of die het beu zijn met allerlei spullen te leuren, worden talrijker. En tenslotte ontdek je dat naast duizenden Duitsers in de Sovjet-Unie nog altijd Vlamingen krijgsgevangenen zijn voor wie op Kerstmis gebeden wordt.
Jan neckers
Een oostfronterstijdschrift:
Periodiek Contact
Een vriend-verzamelaar vindt een paar weken geleden de tweede en een deel van de derde jaargang van dit oostfronterstijdschrift op een rommelmarkt en laat het me lezen (en teruggeven).
Het moorden gaat voort in Zuid-Afrika
Omdat onze (?) zo goed ingelichte (?) media er met geen woord over reppen, denkt de lezer misschien dat er eindelijk een einde is gekomen aan die vreselijke “plaasmoorde”
in Zuid-Afrika. Wie, zoals ik, een tijd met zijn neus op de alledaagse werkelijkheid wordt gedrukt, moet ervaren dat die barbarij “gewoon” voortgaat. De ANC-regering van de steeds meer in opspraak gebrachte Jacob Zuma mag dan met de mond verkondigen dat zij van de boerderijmoorden een prioriteit heeft gemaakt, metterdaad is er niets veranderd.
De twee eerste weken van mijn verblijf in Zuid-Afrika waren er al vier (gekende) “plaas- aanvalle” gepleegd. Een van die vier, in het Oost-Transvaalse Ermelo, toont bijzonder dra- matisch aan hoe moeilijk - om niet te zeg- gen onmogelijk – het in deze zo hooggepre- zen “regenboognatie” voor blanken is om in harmonie met de zwarten samen te leven.
Beschikte de vijftig jaar geleden vermoorde dr. Hendrik Verwoerd, die pleitte voor afzon- derlijke ontwikkeling (zie onze Praatstoel van 8 december jl.), dan toch over profetische gaven? Zijn zoon Hendrik jr. is in elk geval een overtuigde en zeer gemotiveerde voorstander van “zelfwerkzaamheid” van zowel boeren als andere Afrikaners, om niet afhankelijk hoe- ven te zijn van zwarte arbeid. Dat het kan, ziet hij overtuigend in de praktijk gebracht in Ora- nia, dat ik binnen een paar weken ga bezoe- ken. De boerin die in Ermelo het leven liet, had haar zwarte “plaaswerker” alleen op de boer- derij achtergelaten en toen zij eens kwam kij- ken hoe het met hem ging, werd zij ter plekke doodgeschoten.
Feest van de vrede
En toen werd het Kerstmis, het feest voor vrede op aarde, maar niet voor een aantal boe- ren in Zuid-Afrika. Op kerstdag, iets na vier uur in de ochtend, toen boer Thys Grobler (81!) zijn koeien wou gaan melken, werd hij door drie zwarten overvallen. Hij wist nog zijn huis in te vluchten, maar toen werd het pas een echte nachtmerrie. De bejaarde boer en zijn vrouw werden aangerand. Hun dochter werd in de schouder en net boven haar hart in de zij geschoten. Hun kleinzoon, die daar met zijn moeder op vakantie was, kreeg een kogel in het gezicht en een tweede in zijn mond.
De jongen van 24 had gezwollen hersenen, kapotte tanden en een zwaargehavende tong.
Hij kon nog met moeite ademhalen.
De Transvaalse Landbouw Unie (TLU), die alarm had geslagen, vreesde voor zijn leven, te meer daar hij was opgenomen in een staats- hospitaal. Die vrees leek niet ongegrond, want twee dagen na de schietpartij was de operatie die zijn leven moest redden, nog steeds niet uitgevoerd. Een van de kogels was dwars door zijn hoofd gegaan, maar de andere kogel was nog niet verwijderd. “Ze lijken daar te wachten tot hij doodgaat”, liet de woordvoerder van de TLU zich cynisch ontvallen. Van Chris van Zyl, assistent-hoofdbestuurder van de TLU, mocht het gewone volk (ook in Zuid-Afrika is er van de stroomlijnpers geen belangstelling voor zo’n “faits divers”) vernemen dat er van juli tot november 2016 al minstens 141 boerderij-over- vallen waren gepleegd, waarvan 18 met dode- lijke afloop. Zorgwekkend “nevenverschijnsel”:
de aanhangers van “Kill the Boers!”, onder wie veel zwarten uit buurlanden, vergiftigen ook het vee van de boeren en maken steeds meer gebruik van moderne technologie om bijvoor- beeld bewakingscamera’s te vernielen.
Liever privaat dan staat
De staatshospitalen staan in een slecht dag- licht. Kwaliteit en zorg beneden peil, vernam ik van mijn Afrikanervrienden. Zij zullen het wel weten, maar het alternatief, een “privaat” zie- kenhuis, is voor gewone mensen onbetaalbaar en zeker als zij, zoals boer Grobler, geen ziekte- verzekering hebben afgesloten. Een ziektever- zekering is hier niet verplicht en die is ook erg duur. De TLU startte onmiddellijk een fondsen- werving om kleinzoon Joe naar een privézie- kenhuis te kunnen laten overbrengen. De soli- dariteit was hartverwarmend: op één dag tijd stroomde er, tot vanuit Namibië toe, 300.000 rand (20.520 euro) toe!
Veel, maar nog veel te weinig. Om in het ziekenhuis dat de TLU op het oog had opge- nomen te kunnen worden, moest eerst een deposito van... 750.000 rand worden afgedokt.
Omdat de ingezamelde som verre van toerei- kend bleef, is Joe dan maar gebleven waar hij was en hebben de dokters, na vier dagen, dan toch maar besloten de kogel te verwijderen. En kijk, zowel de patiënt als de chirurgen waren tevreden. Eind goed, al goed, zou een mens dan denken, maar...
Komt er dan nooit een eind aan?
Wat de overvallers betreft, hoewel de over- vallen boer, wiens familieleden zwaar getrau- matiseerd waren, een van de schurken met zekerheid had herkend, terwijl zijn twee hand- langers de benen hadden genomen en ook de revolver van de boerin, had de politie, vier dagen na de moordpoging, nog geen enkele aanhouding verricht. Reactie van een Afrika- ner op de TLU-oproep: “Waarom betaalt de regering de ziekenhuiskosten van de slachtof- fers niet? Wij betalen toch meer dan genoeg belastingen!” Andere reactie: “Omdat de rege- ring die aanranding van boeren en hun fami- lie aanmoedigt.”
De boeren van Zuid-Afrika zijn volgens de volksverbonden acteur en populaire - ja, popu- listische - zanger Steve Hofmeyr, de statistisch meest vermoorde bevolkingsgroep op aarde (130 moorden per 100.000 inwoners). “Om de vijf dagen wordt er in dit land een boer vermoord”, zei Steve. Mocht ik geneigd zijn geweest aan zijn statistiek te twijfelen, de fei- ten namen die twijfel weg. Terwijl ik de laat- ste regels van dit artikel tikte, liep ten huize Verwoerd het nieuws binnen dat alweer twee bejaarde mensen waren vermoord, een in Kroonstad (Vrystaat) en een in een residenti- ele wijk van Pretoria.
De Afrikaners voelen zich hoe langer hoe meer door de overheid in de steek gelaten.
Voor de westerse kwaliteitspers lijkt dat alle- maal niet de minste nieuwswaarde te hebben.
Daarom stuur ik het naar ’t Pallieterke, met har- telijke groet uit Zuid-Afrika, waar eindelijk een
“lekkere” regen is gevallen.
Hectorvan oevelen Hector van Oevelen verblijft gedurende enkele maanden in Zuid-Afrika, zijn tweede thuis. Van ginder ver brengt hij sporadisch verslag van de plaatselijke toestanden. We verwachten Hector pas in februari terug in ‘ons’ land.
Ondertussen in Instanboel
Actueel
5 januari 2017 5
Hoe links rechts voedert, tot het zelf marginaal wordt
Ach ja, 2017 moet beter, op alle vlakken. Een jaar zonder aanslagen, na een gitzwart 2016. Een jaar van “solidariteit en warmte”? Zelfs koningen en prinsen mogen dromen.
Een jaar van “redelijkheid in het debat”, hoorden we ergens. Als die redelijkheid ook van links moet komen, ziet het er niet goed uit. Voor links…
We staan aan de vooravond van een span- nend 2017, met verkiezingen in Frankrijk, Nederland, en misschien ook in Italië, waar premier Matteo Renzi heeft gegokt en verlo- ren. Met politiek gekwakkel in Spanje, waar de conservatieve Mariano Rajoy een minder- heidsregering vormde.
Waar zullen we in 2017 landen met de Brexit, met Trump, met Poetin, met de Turken en de Chinezen, met de kreunende EU, met de migratie en de opstand tegen de open gren- zen, ook in Centraal-Europa, zelfs in Scandi- navië? Wie het weet mag rechtop gaan staan.
De economen kletsen erop los, politicologen herhalen zichzelf, de analyses van journalis- ten van de bedreigde mainstreammedia en de gelijkgezinde beau monde uit de cultuur- wereld sterven in hun overdrijvingen.
Voorop in de rij der radelozen: de econo- men. De Tijd liet een aantal experten staren in een glazen bol. Helaas, die specialisten (waar- onder Geert Noels) leken mordicus te willen bewijzen dat ze het zelf helemaal niet meer weten. Zo groot was de tegenspraak.
Van de driftig voorspelde economische hor- ror na de Brexit is vooralsnog weinig te mer- ken. Trump een fiasco? Of een vlam onder de aandelenmarkt? Voor veel beleggers lijkt het een uitgemaakte zaak dat Amerikaanse bedrij- ven er wel bij zullen varen. Ook de dollar is enorm gestegen. Zelfs na de terreur in Berlijn gingen de aandelen de hoogte in.
Laten de Amerikanen van Trump de vrijhan- del en de NAVO schieten of net niet? Wordt het uiteenvallen van de eurozone realiteit (“een donkergrijze zwaan”)? Of loopt het allemaal niet zo’n vaart? Een tabula rasa wordt het wel- licht niet, een aanpassing wel.
Hetzelfde geldt voor de politiek. Zeilen populistische partijen “met een stevige zes beaufort angst in de zeilen richting verkie- zingen”, zoals Yves Lambrix het plastisch omschrijft in Het Belang van Limburg? De kan- sen van Wilders, Le Pen en Petry zijn miniem.
Dat ze een meerderheid zouden halen, is even onwaarschijnlijk als een machtsverwerving van het Vlaams Belang na de succesrijkste ver- kiezingen van 2004. Maar ze zullen wel aan het wiel van de geschiedenis draaien. Dat is iets anders. Links zal dat niet tegenhouden, omdat het tactisch blundert.
Politicologen
De linkse politicologen weten niet van welk hout pijlen maken. De analyses van Carl Devos waarschuwen tegen de polarisering, maar hij vergeet dat links vooral eens in eigen boezem moet kijken. Kritiek op de “hoogst manipula- tieve sociale media” klinkt hol als men niet inziet dat veel burgers woest zijn op de even manipulatieve analyses van links in de regu- liere pers (de mainstreammedia)
Het geleuter over relatief kleine tekorten op de begrotingen wordt erg eentonig. Het ren- tespook staat echt níét voor de deur. Wouter Beke zette de plussen van de regering nog eens op een rijtje: “We hebben de midden- klasse kunnen versterken en de armoede is niet gestegen...”. We zijn goed bezig met ter- reurbestrijding, onderwijshervorming, uit- bouw van een Vlaamse sociale bescherming, het versterken van de economie, lagere las- ten voor bedrijven en jobcreatie (+100.000 jobs), hogere leeflonen (+6 procent), taxshift, et cetera. Heeft Beke ongelijk? Hoe machte- loos is het monotone gekwaak van socialis-
ten en groenen?
Over fiscale meningsverschillen moet “een oplossing” worden gevonden, zegt Beke. Die zal er wel komen, als de N-VA niet gek is en beseft met wie de partij zaken kan doen.
Ook de analyse van Devos, en verzameld links met hem, over de migratie- en terreurcri- sis (“We slagen er veel slechter dan elders in om al aanwezige allochtonen op de arbeids- markt te integreren”) is er een zonder moed.
Ze gaat compleet voorbij aan de evidentie dat megamigratie sociale lasten met zich mee- brengt. En aan het gevoel van heel veel bur- gers dat die megamigratie wel degelijk een bedreiging kan zijn voor onze identiteit, tradi- ties, waarden en normen. Net zoals het gedoe over roetpieten, boerkini’s en kerststallen. Met dat alles jaagt links de burger naar rechts.
Eigen schuld, dikke bult.
Compromis
Wat in de binnenlandse politiek waarschijn- lijk is, zal wellicht ook op Europees vlak gebeu- ren. Links kakelt zich kapot in progressieve dromen. Rechts zit op rozen. Radicaal rechts zal niet winnen, wel scoren. De draaideu- ren voor de migratie worden nu al wat meer gesloten. Merkel wil meer uitgeprocedeerde asielzoekers zoals Amri het land uitzetten.
De Europese buitengrenzen zullen beter wor- den gecontroleerd. Nieuwkomers zullen beter worden gescreend en opgevolgd.
Merkels naïviteit leidde tot de komst van 890.000 asielzoekers in 2015 en 210.000 in 2016 (tot oktober). Ook Derk Jan Eppink (conservatieve denktank London Policy Cen- ter) schrijft in De Morgen (22 dec.) dat de magie van ‘Mutti’ stilaan wegzakt. “Immigra- tie - vooral uit niet-westerse culturen - is een enorme drijver van politieke onrust… Cultuur is wat een natie bindt… De vele verkiezingen volgend jaar gaan niet zozeer over economie
JAmbon En politiEZonEs
Er is heel wat onvrede over de verdeling van de federale politiedotaties (°2002). Molen- beek krijgt ook na de aanslagen in verhouding minder federale dotaties dan het residenti- ele Ukkel en veel minder dan faciliteitenge- meente Voeren. Ook met demografische wijzi- gingen (meer inwoners) wordt geen rekening gehouden. “Wij vragen al jaren een hervor- ming van de verdeelsleutel”, zegt Johan Berck- mans, hoofdcommissaris van de politiezone Brussel West, maar noch Joëlle Milquet (cdH) noch haar opvolger Jan Jambon deden er iets aan. Het budget staat vast. Als de ene zone extra geld krijgt, moet een andere dus inleve- ren, en zoiets veranderen is delicaat. Kamer- lid Franky Demon (CD&V) acht het in bud- gettair krappe tijden niet realistisch om de federale dotatie voor politiezones te verho- gen. “Maar binnen het systeem van de geslo- ten portefeuille moeten we wel de criteria her- zien”. Merkwaardig dat ook de N-VA, in vorige regeerperiodes felle voorstander van een her- ziening omdat die nadelig was voor Vlaande- ren, nu zwijgt.
ConfEdErAlE VErA
Geen taalpolitiek denken, geen halt aan de transfers, maar een goed bestuur en effi- ciënt beleid zijn de nobele gedachten ach- ter een confederaal België, schrijft Vera Kicken (politicologe uit de Westhoek, sinds kort N-VA Izenberge) op knack.be. Ze is Neder- landse, maar woont sinds 2002 in Vlaanderen en focust in Knack op de onwerkbare staats- structuur en onwerkbare politieke verhoudin- gen in dit land. Volgens haar is het bij de N-VA na het opstappen van de kamerleden Vuye en Wouters “officieel” stil, maar blijft de par- tij trouw aan haar toekomstvisie, de confe- deratie België. Dat mag blijken uit interven- ties van Peter De Roover die in de pers wees op de kostprijs van dit België, uit acties van Vlaams minister Ben Weyts rond de Brusselse geluidsnormen (belangenconflict), uit analy- ses ook van de Waalse essayist Jules Gheude die de Walen waarschuwde dat een schei- ding onvermijdelijk wordt. Vijftig jaar federa- listisch gewriemel is voor haar genoeg, reso- luut kiezen voor een confederaal België de enige uitweg uit de dagelijkse institutionele miserie. Een confederatie is een samenwer-
kingsverband tussen soevereine staten. Hierin maakt bestuurlijke versnippering plaats voor homogene bevoegdheidspakketten. Defen- sie, asiel en terrorismebestrijding worden in onderling overleg en ongedwongen overge- dragen aan het confederale niveau. “In onze 6 regeringen, 54 ministeriële mandaten, 7 parlementen en 671 parlementaire manda- ten - en bijhorende kosten - kan bijgevolg gesnoeid worden… België blijft bestaan en zoals ook Brussel door Vlaanderen en Wallo- nië samen bestuurd. Met 6,5 miljoen inwoners laat Vlaanderen qua inwonersaantal twaalf lidstaten van de EU achter zich. Zelfs Wallonië met 3,6 miljoen inwoners zou niet de kleinste lidstaat worden”. Volgens Kicken is de Vlaming niet gekant tegen een confederaal België, hij is gekant tegen het eeuwige en aanslepende communautaire debat. De Vlaming heeft een grondige hekel aan staatshervormingen zon- der finaliteit en aan halfslachtige keuzes. “Hij wil ook het handelsmerk België en zijn stad Brussel niet kwijt. Gelukkig hoeft dat niet”.
Kicken zegt behartenswaardige dingen, maar taalpolitiek en transfers zijn wel degelijk ook nobele gedachten. Is er een reden om die opzij te schuiven, dan horen we dat graag. Elk argument is welkom in de politieke strijd die verre van gestreden is. Mede door het uitstel- gedrag van de partij waar ze voor staat. Mis- schien moet Kicken eens onderzoeken of regi- onale en internationale samenwerking een slim alternatief kan zijn voor het mordicus in stand houden van dit gespleten land, ook als het gaat over “defensie, asiel en terrorismebe- strijding”… De politicologe heeft hopelijk nog meer ideeën in petto dan haar terechte scrip- tie over bestuurlijke efficiëntie.
VlAAmsE EmigrAtiE
Vorig jaar emigreerden 7.205 Belgen tus- sen 18 en 30 jaar. In vergelijking met tien jaar geleden is dat een verhoging van bijna dertig procent (27). Dat blijkt uit cijfers van de Alge- mene Directie voor Statistiek. In Vlaanderen
kozen maar liefst 44 procent meer jongeren dan in 2006 voor een buitenlands avontuur, tegenover 13 procent in Wallonië en 9 pro- cent in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
“Het is volledig ingeburgerd”, stelt Jos Ver- heyden van Epos, de overkoepelende orga- nisatie die alle Erasmusopleidingen in goede banen leidt. In het buitenland gaan studeren is de normaalste zaak van de wereld gewor- den. Onder meer Geert Noels en Pascale Pae- pen waarschuwden al voor een brain drain.
Paepen merkte overigens op dat veel buiten- landers de omgekeerde beweging maken en dat heel wat Belgen “verrijkt” terugkeren na hun buitenlands avontuur. Vanzelfsprekend is er niets mis met studenten die aan buiten- landse universiteiten gaan (bij)studeren. Maar spaar ons van het gedoe van de Erasmusstu- denten die op de kosten van de gemeenschap een jaar gaan flirten met de geneugten van het leven. Velen worden er nauwelijks rijker aan kennis, hun ouders en de belastingbeta- ler wel armer aan centen. Wanneer worden die gigantische mislukkingen eens gebundeld in een of andere studie?
AntwErpE monstErCoAlitiE komt ErAAn?
Op de site Newsmonkey schoot Bart De Wever met scherp naar de Vlaamse com- munisten van de PVDA. Een partijtje dat erin slaagt onder de kiesdrempel te gedijen en moet toezien hoe de Waalse kameraden stil- aan De Rupo op de zenuwen werken. De Wever noemde de PVDA dan ook “het restaf- val van de 20ste eeuw en was terecht kritisch over de twee maten en gewichten van politici en media. “Ter linkerzijde mag men blijkbaar met aanhangers van Stalin in bed”… Als De Wever hard uit de hoek komt, is dat nooit vrij- blijvend. Kort gezegd: hij ruikt de giste van een progressieve frontforming tegen hem in Ant- werpen (sp.a, Groen, de PVDA, macontente CD&V’ers…). En ook Kris Peeters is op komst, volgens De Wever “niet te beroerd om zich bij de draak aan te sluiten om hem tussen zes planken buiten te dragen.’ Zover zijn we nog niet. Binnen CD&V (Pieter De Crem) is er weer- stand en Crombez vindt samenwerking met communisten niet evident. Anderen, zoals de huisideoloog van de sp.a Carl Devos zien dat wel zitten. Absoluut geen probleem, zo zei hij in De Ochtend.
maar over cultuur”, aldus Eppink. Als Mer- kel bijstuurt, zal radicaal rechts in Duitsland - zoals elders in Europa - wel scoren, maar niet winnen.
Merkwaardig is dat links absoluut flink mee- werkt aan die tendens zolang het zelf geen genuanceerd debat toelaat en zweert bij het eigen grote gelijk.
Hugo Camps bijvoorbeeld (De Morgen, 22 dec.) is niet eens onterecht woest over de manier waarop radicaal rechts over de schreef gaat (tweet plus foto Merkel met bloed aan de handen…), maar “schurftige gedachten”
en “smeerlapperij” zijn absoluut geen mono- polie van radicaal rechts. Wie ook radicaal rechts geen plaats geeft in een democratie, voedt rechts.
Timothy Garton Ash (Houdt het centrum van Europa stand, De Standaard, 22 dec.) is niet eens onterecht woest over de “dit zijn Merkels doden” van AfD-politicus Marcus Pret- zell, maar zijn pleidooi om met onder meer online ‘contra-retoriek’ via Facebook, Goo- gle en Twitter de verrechtsing van “de uiter- lijke zweren Trump, Le Pen en Wilders” tegen te gaan, is bijna angstaanjagend dom. Zoiets doet denken aan Erdogan…
Ook Karel Verhoeven van De Standaard heeft kritiek op de populistische communi- catie via de sociale media. De gewone main- streammedia, waartoe zijn De Standaard natuurlijk behoort, “verliezen hun grip op de opinievorming”. Eigen schuld, dikke bult, nog- maals… Het artikel is geschreven tegen Theo Francken die vindt dat de klassieke media soms te weinig diepgang hebben en achter- grond en duiding geven. Zowat elk informa- tieprogramma op de openbare omroep wordt door links gerund. Helaas voor Verhoeven, is het de kiezer die de waarheid bepaalt, niet zijn redactie of die van de VRT.
AnjA Pieters
