Iedereen aan het werk

61 ste jaargang nummer 33 woensdag 16 augustus 2006 1,55 euro

Iedereen aan het werk

Heeft Freddy Van Gaever met zijn uitspraken over de werkloosheidsuitkeringen een bok geschoten of een kemel?

Na vier maanden geen uitkering meer voor werklozen, want anders zijn ze te lui om te helpen donderen, daar kwam zijn redenering op neer. Het hoofdkwartier van het Vlaams Belang vlamde zo snel als mogelijk een persmededeling de wereld in dat het standpunt van Van Gaever niét het standpunt was van de partij. Voorwaar, El Lider Maximo heeft in Cuba zijn troepen beter in de hand.

En intussen maar zagen dat het VB een door en door gecentraliseerde/autoritaire/

fascistische organisatie is.

Wat niet wegneemt dat ze op het Madouplein wel eens mogen nadenken over de standpunten die sommige van hun leden innemen.

Dat Freddy van Gaever zonder veel, plichtplegingen en zonder rekening te houden met het partijprogramma op eigen houtje gaat wieden in de sociale uitkeringen, is opmer­

kelijk, maar eigenlijk ook weer niet.

Want Freddy van Gaever heeft zijn eigen gedacht (altijd gehad) en is niet gewoon dat voor zich alleen te houden (en dat wisten ze ook toen ze hem binnenhaalden).

Aan de andere kant is Freddy van Gaever zeker niet de eerste die grote vragen stelt bij het bestaande Belgische systeem van werkloosheidsuitkeringen die quasi onbeperkt zijn in de tijd. En dat als enige lidstaat van de Europese Unie. Anderen zijn hem voorge­

gaan. We denken aan Unizo, de organisatie van zelfstandige ondernemers. Aan VOKA, de bundeling van het Vlaams Economisch Verbond en van de Kamers van Koophandel.

Aan de VLD, die bij monde van Bart Somers de kat van de onbeperkte werkloosheids­

uitkeringen de bel aanbond.

We gaan het niet hebben over de details van hun plannen. We stellen alleen maar vast dat er in Vlaanderen een tendens groeit om zulke uitkeringen inderdaad niet meer als automatisch en eeuwigdurend te beschouwen.

Ook over de precieze bedragen en de verschillende formules gaan we niet uitwei­

den. Wie daar meer over wil weten, kan perfect terecht op de websteks der vakbon­

den. Of de webstek van de RVA. Daar vindt de geïnteresseerde lezer immers alle beno­

digde informatie.

Hoe rapper, hoe liever

Vlaanderen moet zelf volledig bevoegd worden voor het werkgelegenheidsbeleid.

Op Fons Borginon van de VLD na is zowat iedereen het daarover eens. De SP.a heeft daar zelfs een geloofspunt van gemaakt. Voor zover wij weten staan CD&V, N-VA en Vlaams Belang mee achter die eis.

De vraag is evenwel wat dat nu precies inhoudt, een eigen werkgelegenheidsbeleid.

Of met andere woorden: hoe ver gaat dat gaan? Zullen we het arbeidsrecht (federale materie) gaan regionaliseren?

Zullen de deelstaten/deelgebieden een eigen loonpolitiek kunnen volgen? (De hui­

dige wetgeving voorziet een nationale loonnorm!) Gaan we de RVA opsplitsen? Gaan we Vlaanderen alle, maar dan ook alle instrumenten geven om de eigen arbeidsmarkt zo goed als mogelijk te beheersen?

Bij de SP.a hebben Vande Lanotte en Vandenbroucke al gepleit voor een verregaande hervorming. Zij het dat Vande Lanotte onmiddellijk liet verstaan dat er nog jarenlang een vast bedrag aan miljardeneuro’s naar het zuiden van het land zou transfereren.

Kwestie van solidariteit, weet u wel.

Maar de SP.a ligt in strijd met de socialistische vakbond. Of met de vakbonden tout court. Die willen niet weten van meer regionalisering van het werkgelegenheidsbe­

leid. Het is derhalve in de gelederen van de SP.a absoluut nog niet duidelijk waar naar

toe en hoe ver men wil gaan. u , , „ . ., ,

Er bestaan geen steekkaarten met duidelijke antwoorden. De realo s als Vanden­

broucke en Vande Lanotte zijn bezig met het terrein af te tasten. Ze weten nog niet hoeveel ruimte de “fundi’s” uit eigen rangen en vooral van vakbondszijde hen zullen 8 Het zogeheten ideologische congres van de SP.a na de gemeenteraadsverkiezingen

zou daarover meer duidelijkheid moeten brengen. .

Beste lezer, lieve lezeres, u kent ons standpunt. Hoe meer, hoe sneller, hoe liever.

Wat ons betreft, zo gauw mogelijk de beuk erin.

Maar laten we de evolutie nauwgezet volgen. R ■

Eens te meer- zoveel mogelijk druk zetten op CD&V en N-VA. Verder. Fons Borgi­

non en de VLD ongenadig onder vuur nemen. De SP.a op de hielen zitten Dci socia is- ten laten zich wellicht weinig aan ons gelegen, maar elke druppel 'nspanmng e r

Sommigen zullen zeggen: dat had allemaal allang in orde moeten zijn, gelet op de fameuze resoluties van het Vlaams Parlement in 1999. Ja ja. maar ze moeten nog alt.jd

" Dat men8oepOder?jzerwake en de Ijzerbedevaart de Vlaamse en federale excellenties

daar maar eens duchtig aan herinnert! £ yfaO.

LEOKC Z&xT...

I AiSRESSrE ^ïa )

A

i oF M Pf

I MumcuL...

a

... Ziï-H

'ëLOOT&HT

'.O

5

Voor mensen met een goed hart

en een slecht karakter...

woaot- ISO£

^,aadh£'0

à

Xc Q_o

<V g c

<

o o cra

<D

^0

<

Deze week :

• Hugo Schiltz, hij was iemand 2

• De pronk van het Nerderlands 5

•Vlaamse boeken, mijnheer??? 7

• Een laattijdige herinnering 9

• Steenkool komt terug 14

De windhaan

In pak of in stijl

Het fenomeen is niet onbekend voor wie thuis tieners heeft rondlopen of een echt­

genote die de juistheid van de geboorteda­

tum op haar identiteitskaart betwist. Ze ver­

dwijnen in de badkamer en komen er uren later weer uit, het haar in alle richtingen ste­

kend, gescheurde broek rond de heupen en gebleekt t-truitje rond (het bovenste deel van) de romp. Kortom, ze komen uit de bad- maker in een toestand waar je er zelf binnen gaat. Na een dag klussen bij de buurman die zijn huis renoveert bijvoorbeeld.

Renoveren? Dat zal het zijn. In de bad­

kamer moeten al jaren enkele loshangende tegels weggehaald worden. Ze willen je ver­

rassen en zijn aan de klus begonnen. Ver­

klaart zowel de toestand waarin ze buiten kwamen als de tijd die ze er doorbrachten.

Je gaat kijken en vindt alleen een hoop voch­

tige handdoeken op elkaar gesmeten (als het over de tieners gaat) of keurig over het rek gehangen (omdat je vrouw zich soms toch haar leeftijd herinnert). De tegels hangen er nog. Het mysterie geraakt niet opgelost.

Wie meent wanorde en onverschilligheid voor het eigen voorkomen te bespeuren in de verschijningsvorm van het nageslacht, dwaalt. Voor vader volstaat een kwartier, douchen en scheren inbegrepen, om zich klaar te maken. (Akkoord, zijn kledij lag al uitgestald, in de volgorde waarin de onderde­

len moeten worden aangetrokken.) Dochter­

lief doet er anderhalf uur over. Als ze gehaast is. Wie besteedt dan aandacht aan het uiter­

lijk? ■ ...</

De Morgen brengt klaarheid. Kostuum en das zijn niet langer de norm op kan-

toor” luidt het opschrift. Daaronder, voor de gehaaste lezer, een stukje met enkele tips. "In tegenstelling tot de eenduidigheid van een maatpak zijn er bij casual ware heel wat valkuilen te trotseren.’’ We willen de belangstellende lezer behulpzaam zijn en nemen enkele ‘dresscodes’ hier over. Strijk geen jeans. Of beter: strijk niks. Wie tijd heeft om de perfecte jeans te zoeken, is een loser. Goedkoop is sjiek. Verzorg de wanorde.

Warrig haar is aantrekkelijk, maar het vraagt tijd om het juist verkeerd te leggen. Beha- bandjes mogen gezien worden, maar niet van die doorschijnende plastic-ophoudertjes die meteen in het oog springen. En nog wat van die regeltjes.

Moraal van het verhaal. Het vraagt veel meer tijd om uitgekiend slordig voor de dag te komen dan ‘keurig’ in het maatpak. Die schijnbare kledijonverschilligheid verbergt bloed, zweet en tranen. De progressieve ves­

timentaire revolutie heeft alles van elke pro­

gressieve revolutie. Ze gooit de oude normen overboord om er even strikte regels voor in de plaats te brengen. Owee, wie er van afwijkt.

Door een das te dragen bijvoorbeeld.

Hoon en uitsluiting is diens deel.

Van het oorspronkelijke doel, aanklagen dat mensen op hun uiterlijk worden beoor­

deeld, blijft geen spaander heel. Omdat het des mensen is en dus immuun voor progres­

sieve betweterij.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

Over Salvatore en Kim

2

Een kwestie van “cultuur”

Twee wekengeleden stelde ikhierdat alleen een soort tsunamiregistratie het gezichtvanhet fel omstreden vreemdelin­

genstemrecht konredden. Amper één week voor de "deadline” hadden zich immers amper 5,5 procent van de door de linkse kerk beoogde “doelgroep”gemeld omdes­

gevallend op 8 oktober van hun “recht” gebruik te maken.Ik zeg desgevallend,omdat niet metzekerheid gezegdkan worden dat al degeregistreerden zich diedag ook in het stemlokaal zullenmelden. Het blijft voor de inons apenland wonende engemotiveerde niet-EU-burgers een rechtom te gaanstem­

men, geen plicht.

Er heeftzich teelfder ure geenéchteregi- stratietsunamivoorgedaan. De eerlijkheid gebiedt wel tezeggen dat in de ultieme week waarinregistratie mogelijk bleef, het percen­ tage gegadigden op slag zogoedals verdub­

belde. Hetliepvan 5,5plotsklapsoptot10 procent. Nog altijd geen resultaat om over naar huis te schrijven enin de eindbalansvan de verkiezingen zo goed alsvan nul engener­

leiwaarde.Maarmogelijk waseen“tsunami”

er welgekomen mochten er op eenof ander ministerieel departement een paarmiljoen euro zijn“vrij gemaakt” om een soortement

“aanmoedigingspremie" in het leven teroe­

pen voor wie zichalsnognaar het registratie­ bureau wilde reppen. Misschien hebben som­

migenonder hen erweleven aan gedacht, maar uiteindelijk iser geen enkele progres­ sieve excellentie geweest diemet dat "con­ structief ideetje” opde proppen isdurven komen.

Hoe dan ook blijft destijging vanvijfnaar tien procent geregistreerde niet-EU-burgers binnen het tijdsbestek van eenlutteleweek een opgemerkt fenomeen. Zodanig opge­ merktzelfs datheren der in Vlaanderen wenkbrauwen werdengefronst. Want wat bleek?Naargelang de “deadline” van 31 juli naderbijkwam, groeide ook het aantal pakjes inschrijvingen die werden binnengebracht.

Ook her en der in Vlaanderen.Bij de parket­

tenvan eerste aanleg, die controle op de gel­ digheid van de aanvragenmoesten uitvoeren, helde het wenkbrauwengefrons al snelover naar een vorm van achterdocht.Niet onte­

recht, zoals snel duidelijk werd. Het parket van Dendermonde bond de kat de belaan.

Want aandehand van deinschrijvingen van het laatste uurwas indegemeente Zeleeen enorme opstoot van burgerzin onder niet- EU-ingezetenen vastgesteld.

Nagenoeg veertig procent van daar wonende énstemgerechtigdemedeburgers had erzichingeschreven, terwijl hetgemid­ delde in destreek omenbij de twaalf pro­

cent zweefde.Het sterkste was nog dat tach­ tig van de vierennegentigrechthebbenden in Zele zichde laatste dagen hadden gemeld.

Ofliever laten melden via de pakjesdrager van dienstdiezowaareen schepen bleekte zijn. En neen, dat wasgeen “beleidsman”

van linksesignatuur, wel een ampersander diehet pakketjehadafgeleverdbij de dienst

bevolking. Een nadere administratievecon­

trole drongzich open hetwasal dadelijk bingo.In twee vande eerste van watnader­

bij bekeken dossiers kwam bij een bezoekje vande politieaanhet licht dat er geen kan- didaat-kiezers woondenophetopgegeven adres. Enigspeurwerk leverdewel het juiste thuisadres opvan dezelfde kandidaat-kie- zers, maarbij bevraging vielen die uitde lucht en beweerdenhelemaal geen*aanvraag te hebben ondertekend, laat staaningevuld.

Ofomgekeerd.

Nadie eerstetwee fraudedossiers kwa­

men er in Zele nogzestienandereboven water.Tot dusver. Want vooreen dertigtal andereinschrijvingen bleef het nog “ondui­ delijk” of er al dan niet fraude werd gepleegd.

De betrokken schepen, Johan Anthuenis, waste zijn handen in de onschuld. Naar eigen zeggen was hemhet pakketje overhandigd

“tijdens zijn zitdag voor de lokale Turkse moskeevereniging”. Het voor dieoverhan­

digingverantwoordelijke gedreveneerste- communiezieltje bleek de secretaris van genoemde moskeevereniging te zijn geweest.

Meer bepaald deheer Okay Ozel,niet toe­

vallig zelfkandidaat nummertien op de lokale ampersandse modellijst.

Deman was zich uiteraard van geen kwaad bewust. Hetwas allemaal eenkwestie van

“cultuur”. Hij had immers campagne gevoerd in de moskee. Hij had daar ook “papieren gelegd"en waszelfs “bij demensen aan huis geweest”.Maar in“zijn cultuur”kon het al eens gebeuren dat eenman voor zijn vrouw tekende of dat iemand voor een familielid tekende in de overtuiging dat “die dat wel goedzouvinden”.So what?

In de cultuurdie wij kennen staat dat soort

“ingrepen"bekend alsvalsheid ingeschrifte.

Maar mogelijk is de integratie vande heer Ozelnog niet dermate volledig dat hijzich daarvan al bewustis. Mochtsecretaris Okay Ozel op 8 oktober verkozen worden en het tot gemeenteraadslid of zelfs schepen schop­

pen, dan lijkt mede kansniet denkbeeldig dat het in deloopvan de zes jaren van zijn mandaat in het multiculturele Zele op eenof andere manierwel eens tot een botsing van culturen zou kunnen komen.

Het zal, alle gekheid op een stokje,nau­

welijks verwondering wekken dat de regim- emedianietal te gretighebben “ingepikt" op de Zelensetoestanden.

Enige opflakkerende journalistieke gedre­

venheid in zomersekomkommertijdenzou nochtans toelaten om na tetrekken ofdie gemeente een alleenstaand geval is. De moge­

lijkheiddat dit niet noodzakelijk zohoeftte zijn, lijkt immers lichtjes onderstreept te wordendoordie toch welopgemerkte ver­

dubbelingvan hetaantal registraties in Vlaan­ deren binnen éénendezelfde week. Maar dat zal, aande mediarespons opde praktij­ ken in Zele te oordelen, wel een ongepast achterdochtige opmerking vanuit compleet verzuurdehoek zijnzeker?

D.Mol

Ik heb de goede strijd gestreden

Dat haddenwe zelden of nooit gezien.

Zo’n groot aantal mensen opeen begrafenis.

Meer dan duizend familieleden, vrienden en kennissen waren afgelopenwoensdag aanwe­

zig op de uitvaart vanCarlosvan Louwe. De grote Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinen kerk van Koksijdezat afgeladen vol. Alle zitplaat­

sen waren ingenomen en nog moesteneen paar honderd rouwenden de eucharistievie­

ring al staande bij wonen. Nog een half uur vooraleer de plechtigheid plaatsvond, ston­

den de rouwenden in een lange rij buiten aan teschuivenomte familie te begroeten. De politie regelde intussenhet verkeer.

De dienst - door Carlos zelf tot in de punt­ jes voorbereid- begon meteen kwartier vertraging. Demis wasdooren door Vlaams.

Ze stondin het teken van "Myn schildt ende betrouwen syt Ghy o God mijne Heer”. Een scalavan Vlaamse liederen werd opgêvoerd.

De leeuwenvlagtooide delijkkist. Andere verenigingsvlaggen -waarvan Carlos lid was - waren in de kerk opgehangen.

Vertegenwoordigers van drie partijen (Vlaams Belang, N-VA en CD&V) waren present. Vooral de N-VA (incluis voorzitter Bart de Wever) was met een sterke delega­

tie aanwezig. Naasthonderdengewone rou­

wenden was haasteenieder uithet culturele Vlaamse verenigingslevenaanwezig.

Inzijn homilieverwees de priester (een

Ditop apegapen liggend apenland

TT — -

patervan de abdij van Westvleteren) naar Carlosals een "man vanvrede”. Ook zijn engagement en ontgoocheling (een “blij­ vende wonde”) omtrent deIjzerbedevaart bleven niet onvermeld. De offergang duurde ruimveertigminuten. Hetbidprentje bevat eengedichtje vanzijn geliefdeFelix Timmer­

mans waaruitwe het volgende vers cite­ ren:

En donker zingt mijn bloed

Ik zeillangs regenbogen Godsstilte tegemoet.

JAP

_______ _________ ■_____-—" ~

Hugo Schiltz, hij was iemand

Belgisch minister van staatHugo Schiltz weigerde een Belgische staatsbegrafenis.

Zo een Belgische eerbetuiging afwijzen is niet vanzelfsprekend: toen ookhij minister van staat mocht worden, stuurdedeeer­

ste Volksunievoorzitter,de charismatische flamingant Frans van der Eisteen dankbrief naardeBelgischekoning.Bij zijn overlijden zorgden de spelregels rond een staatsbe­ grafenis voor een onsmakelijke ruzie tus­ sen de familie en de minister van Defensie.

Men mag aannemendat Schiltz een heruit­

zending van die vaudevillewou voorkomen en dus voor hem geenstaatsbegrafenis.Of was hijaltevreden met die nuttelozetitel?

Volgens de overledene wasdat immers een afgedwongen erkenningdoor het Belgische systeem van het Vlaamse nationalisme zoals Schiltz dat een rijk gevuldleven lang invulde.

Tot zijnlaatste dag zal HugoSchiltz latenzien dat hijiemandwas.

Ik weet het:lezersvan dit blad zijn niet meteen de grootstefans van de overle­ den Volksuniepoliticus. Zij hadden enheb­

ben redenen om zich aandemante erge­ ren. Hijwilde het Vlaamse nationalismein de Belgische salons brengen, wat voor hen een niet teslikken gruwelwas. Hij versleet sommigenonder hen voor wandluizen, wat geen troetelnaampje was voor een genera­

tie die steen voorsteen departij opbouwde waarop hij zijnVlaamse en Belgischecar­

rière kon maken. Hij sloot koopjes met het Franstalige België omVlaanderen dichter bij

“zijn”federalisme te brengen.Hijwas geen beroepsbetoger en slogans waren nietaan hembesteed. Hij liet zichals Belgische excel­

lentie van Vlaams-nationale origine kennen dooreen onwaarschijnlijkidiote“Leve Bel­

gië” kreet.

Kortom, voldoende argumenten omzeker in ditblad het daarbij te houden. Maar Hugo Schiltz wilde iemand blijven en kon dus niet weten van ophouden. “De kranten staan dagelijksvol historischeuitspraken”, zo rea­ geerde hijooit, “de kerkhoven liggen vol historischefiguren.” Een gezonde relative­

ring,die hij spijtig genoegnietop zichzelf toepaste, “de staatsman” eindigde meteen paarhonderd schamelevoorkeurstemmen in een sfeer van weinig hartverheffende“situ­

aties”.

Zijn keuze

Tochmoeten zijn tegenstanders durven erkennen datSchiltz koos voor wattoen nog de partij van het“zwarteVlaamsecra­

puul” was. Voor wie die macht nastreeft, was dat niet de meest rechte weg naar die macht, hij lietzich nochtans niet kopen door hen die hem daags nadienal die macht kon­ den bezorgen.Zoals Wilfried Martens wel deed:die sprak namens de Vlaamse jeugd opde Ijzerbedevaart, eiste - naarverluidt -wapens omde Vlaamse gemeentenrond Brusselte verdedigen en smeet met Vlaamse eieren naar het Franse Expopaviljoen, maar liet zich intussen in stilteopkopen door dé partijdie in ditapenlandtoen nog dé macht vertegenwoordigdeZe werden beideBel­ gisch minister van staat, Schiltz zonder Bel­ gischestaatsbegrafenis,Martensalslid van B Plus, de kaartersclub van de allerlaatste Bel­

gische Mohikanen.

Diezelfde opposanten moetenook aan­ vaardendat Schiltz tothet uiterste gewerkt heeft aan een nieuw, weliswaar Belgisch staatsmodel met daarin een eigen plaats voor“zijn”Vlaanderen: het federalisme dat toen ook de keuze van zijn partij was. Van­ daag hadhijdat doel wellicht veel scher­ pergesteld: als nog altijd actieve politicus ondertekende hij het Warandemanifest niet, maarhij stond erzeker niet afkerig tegenover zoalsalweer die toch zo Vlaamse Wilfried Martens.Dat zijn Egmontpact een foute inschattingwas, dat zijn derde gewest Brussel een miskleun werd,kon ookhij toen niet weten. Zij het schoorvoetend en zeer

discreet gafhij naar verluidt vandaag tochtoe dat zijnmodel inderdaad geen succesnum­ mer was.Wilfried Martens zalziende blind enhorende doof blijven tot zijn laatste snik, hij wil duidelijk niet beseffen dat zijnonzin­ delijk belgicisme haaks staat op zijn jeugdig Vlaams imago van weleer.

Diezelfden die Schiltzoverdedood heen een kwaad hart blijven toedragen, moeten toegeven dat hijer minstens voor zorgde datde Belgischegrondwet vandaag begint met de vaststelling dat dit land een fede­

raal land is. Een schrale tro’ost? Ongetwij­

feld, het isbij woordengebleven.Alleen, als Schiltz zijnpartijwaarvoor federalismehet levensdoel was, niethad gebruikt zoals hij het gedaan heeft, was zelfsdatnieuwe arti­ kelI van de Belgischegrondwet vandaag nog altijd geen feit. Zodoende dwonghij Wilfried Martensendiens Belgisch-Vlaamse partij om ook grondwettelijk teerkennendat dit land niet meerdat van l830was.

Omdat ook ik toen geloofde in de moge­ lijke historische ommekeervan het Sint- Michielsakkoord datvooral onderzijnimpuls inhet begin van de jaren negentig tot stand kwam, schreef ik er zelfseen vulgariserend boek over onder de titel “Andere Belgen - Het nieuwe België”.Een boek datSchiltz met veelverve en interessemee boven de doop­ vonthield.

Vandaag benikéén van de ondertekenaars vanhet Warandemanifest: geloven in toch nog eennieuw Belgisch samenlevingsmodel is inderdaadeen illusie!

Vlaanderen Morgen

Altijd weer diezelfde tegenstanders van de spraakmakendeAntwerpsepoliticus kunnen ook nietontkennen dathij zichniet beroerd voeldeom over datnieuweVlaanderenhet publieke debat aan te durven. Hij schreef openover zijn visie op dat nieuwe Vlaande­

ren. Dat hijook naar morgendurfde kijken, bewees hij lang geleden metzijn vandaag ten onrechte vergeten tijdschrift “Vlaande­

ren Morgen”. Voor die andere “Vlaming”

en zijn mislukt unionistischfederalisme zal dat iniedergeval een Vlaanderenbinnen B Plus zijn.

En nog eens diezelfde anti-Schiltzers moe­ tenwetendat hij dedefinitieve teloorgang vanzijn Volksunie zeker niet wilde. In die laatste triestige maanden vol wederzijds onbegrip binnen datalsmaar kleine groepje datde VU-top hadmoeten zijn, probeerde hij met overtuiging - dat was alvast mijn indruk naenkele jaren in het sanhedrin van de partij geluisterd te hebben - de steeds maar nieuwe scherven opnieuw te lijmen.

Tot hij moest vaststellen dat zijnhulp niet meer welkom was, deman uitIzegemzou het zelf wel oplossen.

En dus maakte ook Schiltz zijn (onge­

lukkige) keuze endie was meerdan waar­

schijnlijk niet pro ons Bertje, maar contra de West-Vlaamse kandidaat-minister, toen nog maarzijn opvolger aan hethoofd vande restjes VUdienog rondzwalpten.

Hetwas nog in de aloude Volderstraat aan hetBrusselse Zuid dat ik mijn eerste jour­

nalistiekgesprek met de toen al betwiste kersverse Volksunie-voorzitter voerde, het laatstewasvoor dé Limburgse krant toen hij zeventig werd, geen enkele keer liet hij ook maar een schijn van onvertogen woor horen over mijnjournalistenwerk. Gezeg wordt nochtans dathij het mij kwalijknam dat ik degrootsheidvan zijn Egmontpact niet wilde beseffen.

Hij had zijn politieke opdracht, ik mijn journalistenwerk.

Hugo Schiltz was iemand. Hij had zijn soms zeer kleine kanten, maar hijis en blij'1 een intrigerend iemand.

Ofmen datnu graaghoortof niet,zo he ikhem enkeledecennialang leren kennenén menselijk waarderen. MarcPlatel

Even rekenen

InTurnhout vertrok op donderdag 13 juli deallerlaatste nachttrein vande Diocesane Bedevaartvan Antwerpen naarOnze-Lieve-Vrouw van Lourdes.

De huur vandeze nachttrein, met de noodzakelijkeligplaatsenvoor de zieken, kost 99.000 euro enisniet meer betaalbaar. Hiermee komt eeneinde aan een traditie die al sinds 1883 standhield. De zieken hopen op een mirakel van hun hemelmoeder om de nachttrein volgend jaar opnieuwte laten rijden.

Hiervoor is zelfs geen mirakel nodig! Met de 11.000.000.000 euro (II mil­

jard) transfergeld kan Vlaanderen jaarlijks 11 l.l 11 dergelijke treinen laten rijden. Dat zijn er 304 per dag, of 13 per uur. Of nog: elke 4,6 minuten zou een slaaptrein kunnen vertrekken!!!

De dingen dezer dagen

3

Leve België!

Hugo Schiltz was een groot staatsman, en ik maak zijn woorden tot de mijne: “Leve België!"

Zo, de slagzin hebben we, nu nog de bete­

kenis. Onder “België" zou ik alvast niet het federale België van Sint-Hugo verstaan, maar het unitaire België. Veel efficiënter: minder parlementen, ministers, bevoegdheidscon­

flicten en grendelsabotage. En democrati­

scher: de unitaire meerderheid beslist, punt uit, ook als die meerderheid toevallig uit Vlamingen en de minderheid uit Franstali- gen bestaat.

De strategie van Lode Claes om in een unitair België de macht te veroveren had van­

daag veel betere slaagkansen dan ooit tevo­

ren. Het internationale belang van de Franse taal is verschrompeld en het Vlaams econo­

misch overwicht blijft maar toenemen, alle wensdromen van het tegendeel ten spijt.

Dat unitaire België biedt dus perspectieven op een staat die de Vlaamse meerderheid naar eigen goeddunken kan inrichten. Alleen jammer dat het niet meer bestaat, want de vooruitziende Walen hadden tijdig maatre­

gelen genomen.

Maar zelfs het huidige België, spilziek en vierkantdraaiend, is nog te verkiezen boven de omvorming van de taalgrens tot staats­

grens. Met mijn hart zou ik zeggen: leve Bel­

gië, want het is mijn geboorteland en ik mag de Walen wel. Maar wat nu volgt is niet uit het hart, het zijn gewoon gevolgtrekkingen uit het Vlaams-nationale uitgangspunt: er bestaat een Vlaamse natie die recht heeft op een eigen staat. Die staat zou België kun­

nen zijn.

Om te beginnen, is er een rechtse rak­

ker in de zaal? Voor hem hebben we alvast enkele redenen in de mouw om aan (zoniet van) België te houden. Aan Waalse kant is rechts de felste voorstander van het rijk der Germaanse Coburgs. De klassieke par­

tijen melken België nog uit zolang het kan, maar bereiden zich mentaal voor op het rat­

tachement bij Frankrijk. Daarentegen zijn de rechtse tot extreemrechtse partijtjes oprecht gehecht aan België. Zij zien Frankrijk reddeloos in handen van Arabieren en Afri­

kanen vallen, en Vlaanderen met zijn rechtse meerderheid als een bolwerk tegen een al te verregaande Ueberfremdung. Mocht het in Brussel ooit tot een post-Belgisch referen­

dum over aansluiting bij Vlaanderen dan wel bij la Wallonie rattachée komen, dan zullen vele Franstajigen om die reden voor Vlaan­

deren kiezen.

“ Verloren” gebieden

Nog een argument uit die kringen is de organische vergroeiing van Wallonië met Vlaanderen tijdens eeuwen van staatkun­

dige eenheid onder Albrecht & Isabella of Maria-Theresia. De Zuid-Nederlandse stam heeft heel wat takken over de taalgrens. Eén derde van de Walen zijn verfranste Vlamin­

gen: Spitaels, Van Cauwenberghe, Onkelinx e.v.a. Voor hen geldt de VB-oproep: redeve­

nir Flamand", maar dat heeft alleen kans bin­

nen een gemeenschappelijk staatsverband. Ik weet niet of het VB het racisme aanhangt, de rechter en de verdediging schijnen daar­

over van mening te verschillen, maar als het racistisch is, dan kan het beter België omhel­

zen. Een racist hecht minder aan taal dan aan afstamming, dus dat la Onkelinx ver­

franst is, is geen reden om haar tot buiten­

lander te maken.

Linkse flaminganten zullen in het zog van Schiltz gevoelig zijn voor de volgende over­

wegingen. De koude economische logica van de natievijandige Nieuwe Wereldorde zou natuurlijk een breekpunt maken van de Vlaamse transfers naar het bodemloze vat van het PS-profitariaat, maar het warme natiegevoel dicteert ons een andere logica.

Kijk eens wat Vlaanderen aan duurzaams zou verliezen in ruil voor een besparing op ver­

gankelijke transfereuro’s.

Nationale bewegingen hebben doorgaans

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

(^ Vlaams* Neutraal Ziekenfonds

oofözetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - rvwwvnz.be

irredentistische eisen, d.w.z. teruggave van verloren gebieden. De linkse Basken en Bre­

toenen zweren bij de historische grenzen van Euskal Herria resp. Breizh, inbegrepen gebieden die verspaanst of verfranst zijn.

Men moet daar niet te gek in doen, maar het gemak waarmee de huidige Vlaamse sepa­

ratisten de hele (recent en onvolledig) ver­

franste dorpengordel ten zuiden van de offi­

ciële taalgrens afstoten, is wel het andere uiterste. Net nu die een sterke Vlaamse inwijking kent, zou een normale nationale beweging zijn minstens gedeeltelijke herver- nederlandsing ambiëren, maar die kans gaat bij splitsing verloren.

Brussel

Frans Crols pleit ervoor om Brussel los te laten, hopend dat het zelf voor wederaanslui- ting zal kiezen, maar zonder de keuze voor Vlaamse onafhankelijkheid daarvan afhanke­

lijk te maken. Zijn argumenten zijn redelijk, maar zo verliest Vlaanderen wel een enorm stuk van zijn patrimonium. Het wordt absurd om Brussel als Vlaamse regeringszetel te behouden zodra een internationale grens Brussel van Vlaanderen scheidt.

De beste kans om Brussel zelfs in geval van Belgische boedelscheiding voor Vlaan­

deren te behouden, ligt volgens strategen in het toespelen van de separatistische zwarte­

piet aan de Franstaligen. Dat is heel gemak­

kelijk (behalve voor de sullen in de Vlaamse elite), namelijk door de onverkorte toepas­

sing van de bestaande Belgische taalwetten te eisen en daar niet op toe te geven. Dan blazen de verontwaardigde Franstalige poli­

tici de boel op.

In dat geval blijven wij België en trekken zij eruit. België behoudt zijn hoofdstad, zijn ambassades, enz., maar verleent genereus de vrijheid aan zijn Waalse provincies. Wel zou­

den de Coburgs weigeren om van dat België nog koning te zijn, maar dat maakt dan mooi ruimte voor wat onze vrienden van Meer­

voud de “Dietse Democratische Republiek”

noemen. Aldus dan de ondertitel, maar de naam van de Vlaamse staat blijft gewoon België, lekker historisch geworteld, beter dan die slordige nieuwlichterij die “Vlaan­

deren" zegt waar ze delen van Vlaanderen, Brabant en Limburg bedoelt. Na de schei­

ding kunnen de Vlamingen in hun eigen staat juichen: “Leve België!” En voor de genereus met faciliteiten bedeelde Franstalige Brus­

selaars wordt het la même chose, namelijk:

“Vive l’état belgo-flamand!”

KoenraadElst

Het motto van de Ijzerwake van volgende zondag mag vreemd klinken: Godsvrede als hefboom naar onafhankelijkheid. Voor een buitenstaander zelfs absurd. Maar voor iedereen die een beetje ingeburgerd is in de Vlaamse beweging en de geschiedenis kent, is dat zo klaar als een klontje. Godsvrede is nl. de derde tak van de drievoudige oproep van de Fronters: Zelfbestuur, Nooit meer oor­

log, Godsvrede. Zelfbestuur en Nooit meer oorlog zijn zo klaar als een klontje, hoewel kan gediscussieerd worden wat men eigen­

lijk en feitelijk onder "zelfbestuur" verstaat.

Op de Ijzerwake wordt dit zelfbestuur ver­

taald als de onafhankelijke Vlaamse staat.

Er is een lange weg afgelegd: van de uni­

taire Belgische staat (une et indivisible), naar het onwerkbare "unionistische federalisme van Wilfried Martens naar de confedera- tiegedachte (behorende tot het partijpro­

gramma van de CD&V en VLD) naar de onafhankelijke Vlaamse staat (in Europa, voegt de N-VA daar aan toe). De onafhanke­

lijkheid van Vlaanderen is een idee dat stilaan vaste grond begint te krijgen. Begin decem­

ber 2005 bleek naar aanleiding van de heisa rond het Warande-manifest een kleine meer­

derheid gewonnen voor de Vlaamse onaf­

hankelijkheid.

Maar hoe daartoe geraken? Dankzij de Godsvredegedachte. Indien alle Vlamingen, ongeacht hun levensbeschouwelijke of partij­

politieke overtuiging, samenwerken voor het realiseren van de onafhankelijke Vlaamse staat, komt ze er ook. Men zal moeten toege­

ven dat die samenwerking nog ver te zoeken is. Volgende zondag zal daarom de oproep opnieuw werklinken: de Vlaamse staatsvor­

ming kan enkel slagen als alle Vlaamse poli­

tici de belangen van Vlaanderen laten voor­

Aanjean-Luc Dehaene

Overkomst dringend gewenst Vilvoorde

Gij Brabantse Dikhuid,

Het schijnt dat gij tegenwoordig een wapenvrije wereld wilt. Of toch tenmin­

ste: een kernwapenvrije wereld. Beetje vreemd, want we hebben van uw kant geen protest gehoord toen men in de jaren 80 nieuw “speelgoed" in Kleine- Brogel opsloeg. Wellicht waart ge toen met andere dingen bezig, zoals het zo snel mogelijk buitenwippen van Wilfried Mar- tens uit de Wetstraat I6.

Uiteraard waart ge afgelopen week niet ter plaatse toen de nodige bomspotters naar Peer waren afgezakt. Want gij gebruikt graag mooie woorden, maar fysieke deel­

name aan acties is aan u niet besteed. Daar dient het gewone voetvolk voor.

Toch moet ge eens ernstig overwe­

gen - met de verkiezingen in zicht - of ge die afstand wel kunt volhouden. Ge moet een beetje meer naar buiten treden, en uw gewicht, excuseer uw gezicht aan de mensen laten zien. En waarom, met al uw humanitaire bekommernissen zakt ge dan niet af naar de driehoek Deurne-Mortsel- Borsbeek?

Van bomspotting naar boomspotting. 't Is maar één letter meer. Maar de actievoer­

ders bij Fort III in Borsbeek zouden maar al te blij zijn met uw aanwezigheid.

Wij zien de weidse taferelen zo voor ons. Om de vleermuizenpopulatie te hel­

pen en te redden kruipt gij een boom in en installeert u daar met een hangmat uit lichtgewapend beton. Wie zal u durven weghalen? Die van de politie, die eerst zichzelf behelpen en daarna ook wel eens denken aan het algemeen belang?

Met uw inzet en zwaarwichtigheid zoudt gij in de bossen rond de vlieghaven van Deurne een wereld van verschil kunnen betekenen. Ge klimt omhoog en bindt u vast aan een bedreigde boom. Ge bouwt

gaan op de partijbelangen en de persoon­

lijke carrière. Vlaamse politici hebben niet het recht om zich van vijand te vergissen.

Die vijand is de Belgische staat, het onding van 1830.

Storten voor prins Laurent

Als het goed is zeggen we het ook. En dus niks dan lof voor het ludieke initiatief van

"jong N-VA, dat zojuist een rekening geopend heeft waar de mondige burger geld kan op storten ter aanvulling van de jaarlijkse dota­

tie van twaalf miljoen oude befkes van prins Laurent. En waarmee hij niet rond komt om in het levensonderhoud van zichzelf en zijn sibbe te voorzien. Mocht het muntstuk van de halve eurocent bestaan, we zouden niet aarzelen om in onze weelderige kantoren een omhaling te organiseren en het aldus geoog­

ste bedrag door te storten bij die ene euro die de rekening nu al spijst. Al even ludiek was het aanbellen van jong N-VA aan de villa van Laurent in Tervuren. Om hem een voed­

er een knusse boomhut annex hangmat bij.

Zodanig knus dat geen enkele agent u naar beneden zou durven halen. Want wie zou zijn leven riskeren om een blauwzwarte voetbalhooligan met beide voeten terug op de aarde te zetten?

Jean-Luc, mis deze roeping niet. Bewijs aan het ACW dat ze u terecht decennia­

lang met alle mogelijke middelen hebben gesteund. Red de vleermuizen! Hou het broeikaseffect tegen! Kijk vanuit uw boom­

hut naar het groeien van kruidnagel en kweeperen! Stop de opwarming van de aarde! Laat u niet kisten in de bovenste rit­

sen. Bevestig het standpunt: wie het breed heeft, ook graag breed overleeft!

De biotoop van Borsbeek is uniek. Ner­

gens ter wereld zitten er zoveel zageman­

nen en -vrouwen zich op te winden over een mogelijke uitbreiding van het vlieg­

veld van Deurne. Zij zijn bereid zich voor de wielen te gooien van de kleinste een­

dekker die opstijgt. Maar ze hebben tot nu toe onvoldoende - althans wat hen betreft - de media gehaald. Met uw bijdrage kun­

nen ze dat goed maken. En als ge toch uit een boom naar beneden zoudt worden gepeppersprayd, laat u dan niet kennen.

Gebaar tegenover de rest van het gepeu­

pel van krommenhaas. Zeg hen dat ge een zwaar ei aan het uitbroeden waart om in oktober het FDF uit de gemeenteraad van Vilvoorde te houden. Dat zou u meer sie­

ren dan om het even welke medaille voor het vrijwaren van de staat.

En nu we u toch aan het lijntje aan het houden zijn: kijk niet achterom maar ga omhoog. Klink u vast. En laat die van Deurne en van Borsbeek u maar aftake­

len. Het levert in elk geval mooie beelden op voor uw verkiezingscampagne. God zij

XliCfiictcxfec.

selmand en een exemplaar van "Vacature"

aan te bieden. Maar de adellijke verschop­

peling was er niet. Op reis naar het heet. Op kosten van het OCMW allicht.

Snel en efficiënt

Een internationaal onderzoek heeft aan het licht gebracht dat wegens te laat betaalde facturen, de Belze federale overheid vorig jaar 2,3 miljoen euro aan verwijlinteresten heeft moeten betalen. De Vlaamse regering deed nog beter. Die kwam een bedrag van 3,9 miljoen voor hetzelfde verzuimend "detail”.

Samen zijn beide regeringen dus goed voor 6,1 miljoen euro. Als staaltje van "snel en efficiënt regeren" mag het er wezen. Wat gij Guy? En Yves? Wat er allemaal gedaan zou kunnen worden met die 6 miljoen die nu over de balk worden gegooid, behalve bijvoorbeeld de dotatie van prins Laurent opkrikken? Het zijn alleen doemdenkers en verzuurden die zich met soortgelijke stomme vragen bezig houden, zeker weten.

4

De dingen dezer dagen

Waterloo

(feitelijk Eigenbrakel) en dan?

Vorige week moest ik even in Eigenbrakel zijn. Ik kwam er de eerste keer meer dan 50 jaar geleden; schoolreis natuurlijk. Heel schoolgaand Vlaanderen had toen een vast patroon bij die reizen; Tongeren en Ambi- orix, Lier en de Zimmertoren, Villers-la- ViIIe, de graven van Karei en Maria van Bour- gondië en Brugge, en natuurlijk Waterloo.

Op die manier kregen een paar generaties een spiegel van het eigen verleden. Niet dat we ons niet bewust waren van dat verle­

den, want we speelden in de ruïnes van de gebombardeerde woningen. Onze grootou­

ders leefden nog en dus waren de verhalen over de Belle Epoque en de eerste wereld­

oorlog legio. Kinderen werden veronder­

steld te zwijgen en te luisteren in plaats van hun schouders op te halen en seniele zakken die niet chatten of sms’en te negeren.

Maar terug naar Waterloo. We reisden nog niet om te brallen, te zuipen of te chil- len. Onze onderwijzers zeiden dat we Fran­

sen waren geweest bij een overwinning van Bonaparte, een toen algemeen aanvaarde stelling. Inmiddels amuseren serieuze histo­

rici zich met virtuele geschiedenis. Het is niet omdat iets gebeurd is dat het ook zo moest gebeuren. Dus als Bonaparte had gewonnen?

Wel, veel verschil had het niet gemaakt.

Men stapt na de Russische catastrofe van 1812 onmiddellijk over naar de abdicatie van de Corsicaanse roverhoofdman twee jaar later. Zo vlug en rechtlijnig ging het alle­

maal niet voor de tijdgenoten. Ook de Rus­

sische overwinnaars hadden vreselijk gele­

den. De rest van Europa was veel te bang om in opstand te komen tot de vernederde Pruisen zich bij de Russen aansloten. Bona­

parte versloeg de Pruisisch-Russische legers twee keer in mei 1813, maar vertikte het om een compromisvrede te sluiten. In Frankrijk kwam het her en der tot incidenten met oor­

logsmoede burgers. Pruisen en Russen leg­

den zich niet neer bij hun nederlaag en kre­

gen de steun van de Zweedse kroonprins en opperbevelhebber, ooit jean-Baptiste Berna- dotte, ex Franse sergeant en maarschalk en getrouwd met Desirée Clary, Bonapartes eerste verloofde. En tenslotte voegde ook keizer Frans van Oostenrijk (laatste heer van de Nederlanden) zich bij de vijanden van schoonzoon Bonaparte.

Volkerenslag

In september 1813 profiteerden de geal­

lieerden van hun enorme meerderheid en versloegen de Franse keizer bij Leipzig. In de door Frankrijk bezette gebieden begon het overal te gisten en de meeste Franse garni­

zoenen verlieten hun vestingen en trokken naar huis om hun hachje te redden. De gealli­

eerden wisten een ogenblik ook niet hoe het verder moest. Ze waren zelf uitgeput. Een groot deel van hun rijkdom was door Bona­

parte geplunderd. De menselijke misère was immens. Ze deinsden er voor terug Frank­

rijk binnen te vallen en kwamen tenslotte in Frankfurt met een vredesvoorstel.

Frankrijk moest zich terugtrekken bin­

nen zijn natuurlijke grenzen en dan was er vrede. Bonaparte mocht de Zuidelijke Nederlanden, Noord-Brabant en Neder- lands-Limburg behouden en zijn legers aan de Rijn legeren. Bonaparte was woedend, want dit voorstel kostte hem zijn koninkrijk in (Noord-)ltalië en het ingelijfde Holland.

Toen hij na een maand toch wou praten was het te laat. De Pruisen dachten terecht dat hij de vrede zou misbruiken om op krachten te komen in afwachting van nieuwe agressie.

De Britten, die de oorlog grotendeels finan­

cierden, voelden inmiddels meer voor een hereniging van de Nederlanden waardoor Antwerpen uit Franse klauwen bleef.

En dus begon de invasie: Pruisen, Russen, Oostenrijkers in het Noorden en Wellington en een Brits leger in het Zuiden van Frank­

rijk. Bonaparte werd terug de geniale jonge generaal die geallieerd leger na leger ver­

sloeg, maar die nooit genoeg manschappen had om zijn vijanden te vernietigen. Overal in Frankrijk doken dienstplichtigen onder of deserteerden soldaten die genoeg hadden van de slachtingen. De geallieerden waren trouwens zo slim om te beklemtonen dat ze alleen tegen Bonaparte vochten en niet tegen de Fransen (die wel degelijk geprofi­

teerd hadden van de rooftochten).

Maar weer sloeg de oorlogsmoeheid toe.

In februari I8I4 lanceerden de geallieerden een nieuw vredesvoorstel. Bonaparte mocht

keizer blijven, maar Frankrijk moest nu bin­

nen de prerevolutionaire grenzen weerke­

ren, dus weg Zuidelijke Nederlanden. De Franse keizer misbruikte de besprekingen om zich te versterken en in een slotoffen- sief drongen zijn tegenstrevers hem zo terug dat zijn eigen maarschalken hem in de steek lieten en hij wel gedwongen was troonsaf­

stand te doen.

Eindelijk verslagen

Elf maanden hield hij zich koest in zijn nieuwe rijk op het piepkleine Elba, maar dan ontsnapte hij en landde in de Provence “En we waren zo gerust," zei een burgemeester hem. Een paar dagen na zijn landing was zijn avontuur al voorbij zonder dat hij het wist De geallieerden die in Wenen congresseer- den, verklaarden hem vogelvrij en zwoeren met te rusten vooraleer hij dood of levend was uitgeschakeld. Bonaparte had echter het voordeel dat het grootste deel van zijn vroe­

ger leger door de Bourbons op halve soldij was gezet en vele officieren voelden wel iets voor nieuwe strooptochten. En vele rijke burgers die ooit geprofiteerd hadden van de verkoop van kerkelijke en adellijke goe­

deren, waren bang voor de restauratie. Bon­

aparte trok tenslotte in triomf Parijs binnen en moest daar knarsetandend een grondwet aanvaarden die hem tot een soort constitu- loneel keizer maakte. Hij vertelde later dat hij alleen op een eerste militaire overwin­

ning wachtte om zijn nieuw parlement uit elkaar te jagen.

Hij beloofde de geallieerden dat hij de grenzen zou respecteren, maar die kenden te goed de aard van het beestje. Bonaparte trok onmiddellijk met een deel van het leger naar het noorden. Hij liet bewust de pro­

blemen achter zich, want in grote delen van Frankrijk was het onrustig en erkende men zijn regime niet en weer regende het deser­

ties. Hij wist dat hij maar één piepkleine kans had; de geallieerden één voor één verslaan, hopen dat ze er genoeg van kregen en dan de binnenlandse vijanden aanpakken.

Op I6 juni I8I5 versloeg hij voor de zoveelste keer de Pruis Blücher die hem ook voor de zoveelste keer met het groot­

ste deel van zijn leger door de handen glipte.

Twee dagen later botsten de Fransen op het Brits-Nederlandse leger van Wellington dat bijzonder goed opgesteld stond op de hoog­

ten van Mont Saint-Jean in Eigenbrakel. Bon­

aparte slaagde er niet in de Britten uit hun mXte |agen en toen rond 17 uur 100.000 Pruisen van Blucher verschenen was het pleit definitief beslecht. Bonaparte abdiceerde, vluchtte voor de wraakzuchtige Pruisen en gaf zich over aan de Britten die hem naar Sint-Helena verbanden in plaats van hem standrechtelijk te fusilleren zoals hi) verdiend had.

Het Lam Gods

va^«n7at Z0Uden de Sevo|gen geweest zijn Vnnr i Franse overwinning op de Britten?

Vooral meer doden en ellende, maar aan ae uitkomst moet men niet twijfelen. Wel­

lington was een meester van de geslaagde terugtocht en zou zijn leger rond Antwer­

pen gehergroepeerd hebben. Blücher zou opnieuw en opnieuw aangevallen hebben, misschien weer nederlaag na nederlaag gele­

den hebben, maar hij had geen gebrek aan manschappen, want de Duitsers stroom­

den toe om wraak te nemen voor de Franse bezetting. (Sommige Duitse steden betaal­

den nog in 1910 de schulden af die ze tijdens de Franse rooftochten gemaakt hadden.) En inmiddels waren een paar honderdduizend Oostenrijkers en Russen op weg om Bon­

aparte uit de weg te ruimen. Kortom, een herhaling van 1814 waarbij de Corsicaan de veldslagen won en bij gebrek aan nieuwe sol­

daten de oorlog verloor.

Die honderd dagen waanzin hadden gevolgen. Frankrijk moest her en der gebied afstaan dat al een hele tijd Frans was (o a Bouillon en omgeving) en deze keer moes-

‘e" de geroofde kunstschatten (o.a. Het Lam Gods) die in 1814 nog Frans bleven, naar de oorspronkelijke eigenaars weerkeren.

Jan Neckers

N B.: In mijn stukje over de atoombom jonden twee fouten. Frank en niet Fran is de naam van de auteur van ’Downfall’ en Roo- sevelt stierf op 12 en niet op 20 april want dat was de verjaardag van Hitler.

Gedapo in actie

Paul Belien kreeg vorige woensdag, 9 augustus 2006, opnieuw - voor de derde keer - de politie aan zijn deur. De reden?

Iemand in Gent had een klacht tegen zijn webstek brusselsjournal.com ingediend op een officieel “meldingspunt” - cyberhate.be - van het beruchte Centrum van Gedapo- chef Jozef de Witte. Paul Belien mocht niet weten wie zijn aanklager was. Dat kan de politie ook niet meedelen, tenzij de aankla­

ger zijn uitdrukkelijke toestemming daartoe geeft. Eender welke pipo, die denkt ergens

‘racisme’ ontdekt te hebben, kan dus zijn beklag doen op cyberhate.be en als zijn klacht gegrond bevonden wordt, moet het gerecht in actie treden.

Zo ver zijn we dus gekomen in het model- land van de “liberaal” Guy Verhofstadt, de eigenlijke baas van Jozef de Witte. Op basis van een anonieme klacht kan eender wie aan­

geklaagd worden. Aan welk soort van regi­

mes doet u dit denken?

Paul Belien is bij ons weten de enige jour­

nalist die zo druk geviseerd wordt. Het lijkt erop dat “men” zijn webstek van het net wil halen en hem de mond snoeren. Wie Paul Belien zijn steun wil betuigen, kan dat doen op http://www.brusselsjournal.com

Nog een bevoorrechte

Paul Belien is trouwens niet de enige blog- ger die een klacht aan zijn been heeft. Ook Luc van Balberghe geniet van de uitzonder­

lijke eer in de kartonnen doos van Gedapo- chef Jozef de Witte te zitten. Reden? Zijn artikel na het “busincident” in Antwerpen, op zijn blog - www.vrijvanzegel.net - gepu­

bliceerd. Een of andere pipo vond dat racis­

tisch en zodoende, maar het parket heeft voorlopig nog geen “klop op de deur” gege­

ven bij hem.

Koen, de drakendoder

Bevangen door het antifascistische vuur verzocht de Boechoutse spiritist Koen T’Sijen Patrick Dewael en Laurette Onkelinx het con­

cert dat Blood and Honour of> 12 augustus zou inrichten met alle middelen te verhinde­

ren en er tegelijkertijd ervoor te zorgen dat verenigingen zoals Blood and Honour zou­

den worden verboden. Er was echter een pro­

bleem: Koen T’Sijen wist net zo min als Patrick Dewael en Laurette Onkelinx waar dit concert zou plaatsvinden. Geweten was alleen dat het ergens in of rond Antwerpen, de provincie Ant­

werpen of misschien zelfs “over ‘t water” zou doorgaan (tenzij natuurlijk de staatsveiligheid al van alles op de hoogte was).

De mannen van Blood and Honour (Bloed en Eer) behoren niet tot onze vriendenkring.

Zij vereren nog altijd Adolf Hitler als hun Führer en beschouwen zich als de verdedi­

gers van het Arische ras. Nou jongens, als Hitler, Goebbels, Himmler, Goering, Streicher en tutti quonti moeten doorgaan als typische exemplaren van het Arische ras...

Maar dat is het punt niet. Het punt is dat de democraat Koen T’Sijen een concert wil ver­

Luc van Balberghe laat weten dat hij wel ergens hoopt op een veroordeling, want dat zou de aanleiding kunnen zijn om het beruchte Centrum op te doeken. "Want waarvoor wordt tegen mij een klacht inge­

diend?”, vraagt hij.

"Ik heb niemand met een ijzeren staaf doodgeslagen, ik heb niemand een mes tus­

sen de ribben gestoken om een mp3-speler te stelen, ik heb geen buspassagier doodge­

schopt, ik heb niet geroofd, niet gemoord, niet verkracht, geen kinderen betast... Nee, mijn “misdaad” was veel en veel erger, ik heb een mening geuit.”

Dat verdient inderdaad de ergste straf!

Daarmee vergeleken zijn de bovengenoemde misdaden slechts akkefietjes. Maar zijt ge niet van dat gedacht, geef dan Luc van Bal­

berghe uw steun. Het gaat tenslotte om uw en onze vrijheid.

De onheilige drievuldigheid

Hoe komt het dat het Centrum zo gebeten is op Paul Belien en Luc van Balberghe? Het moge duidelijk zijn dat dit niet zomaar klach­

ten in het wilde weg zijn. “Men” speelt ten eerste op de man - hen verdacht en zwart maken en hen met een afgrijselijk racistisch brandmerk bedenken - en ten tweede, hun webstekken doen verdwijnen. Daar schuilt een systeem achter en Jurgen Verstrepen heeft dat op zijn webstek - www.jurgenve- strepen.be - haarfijn uit de doeken gedaan, hoe dat in zijn werk gaat. Ga naar Jurgens webstek, ga naar 13 juli en daar krijgt ge van naaldje tot draadje uitgelegd hoe het door het ABVV gesponsorde Blokwatch, De Mor­

gen van Van Thillo en het Centrum van De Witte en Verhofstadt handjeklap spelen om iemand “aan te pakken" en monddood te maken.

bieden en in één adem ook Blood and Honour.

Waarom, als wij vragen mogen? Als commu­

nisten, trotskisten, maoïsten, “linkse” soci­

alisten, ja zelfs links-liberalen hun vrije zeg mogen hebben en mogen organiseren wat zij willen, waarom dan Blood and Honour niet.

Als T’Sijen de democraat is die hij beweert te zijn, moet hij consequent zijn en Dewael en Onkelinx verzoeken ook bovengenoemde socialisten - van bloed- tot rozenrood - te muilbanden. Of is een internationaal-socia- listische dictatuur beter dan een nationaal- socialistische?

Taboe

Op zondag 6 augustus 2006 hadden in Overmere de Waterfeesten aan het Donk- meer plaats. Vroeger heette die trouwens

‘‘Waterfeesten van Vlaanderen", maar dat was waarschijnlijk te kneuterig. De Vlaamse Leeuw, nochtans de officiële vlag van Vlaan­

deren, is ook nergens te bespeuren. Waar­

schijnlijk wordt het beest te gevaarlijk geacht.

De N-VA van Berlare waartoe Overmere behoort, heeft daar terecht op geprotesteerd, maar het heeft kennelijk niks uitgehaald.

De dingen dezer dagen

Ons Nederlands:

de pronk van alle landen

In een vorige bijdrage (‘t Pallieterke, nr. I4, 5 april ‘06) kondigden we publica­

ties aan die de groei en de bloei van ons Nederlands en de Nederlanden in de kij­

ker willen zetten. Met haar jaarboek “De Nederlanden extra muros” voldoet de Vereniging/Stichting Zannekin (Paddevijverstraat 2, 8900 leper, tel. 057 20 4I 94) hieraan ten volle. We nemen als leidraad het recentste jaarboek, nr. 27 van 2005. Het telt 208 bladzijden en kost 25 euro.

5

De inhoudstafel van het jaarboek toont aan dat onze Nederlanden en de er gegroeide taal veel verder reiken dan meestal blijkt uit de Belgische aardrijkskunde en geschiede­

nis. Via een eerste bijdrage over Sophie van Thüringen uit de dertiende eeuw verneem je meer over de Brabantse machtsuitbrei­

ding over de huidige staatse grenzen heen, waardoor ons Nederlands in allerlei dialec­

ten een belangrijk taalkundig en economisch kerngebied zal krijgen.

Dat de huidige grens pas van veel latere datum is, blijkt ook toen de Vlamingen na 1302 Henegouwen en Zeeland binnenvielen en de stad Zierikzee belaagden. In de bijdra­

gen van Jan van Tongeren en Huib Uil merk je dat het hier ging om een internationale zeeslag op de Gouwe, het brede water toen tussen de eilanden Schouwen, Dreischor en Duiveland. Inderdaad, schrijft Huib Uil als gewezen gemeentearchivaris van Schou- wen-Duiveland: “De Guldensporenslag was niet de enige Vlaamse overwinning. Gent schaarde zich drie dagen na de slag aan de zijde van de graaf. Een Franse vloot, die naar het Zwin voer, werd uiteengeslagen. Andere steden in het zuidelijke deel van Vlaanderen gaven zich gewonnen. De Fransen vermeden een nieuwe aanval.

De geestdrift van de Vlamingen leidde tot een zekere overmoed. Zij vielen Hene­

gouwen binnen. De belangrijkste operatie werd echter in noordelijke richting onder­

nomen. Nu de geschillen met Frankrijk in het voordeel van de graaf van Vlaanderen waren beslist, restte nog het probleem over Zee­

land. Gwijde van Namen, zoon van Gwijde van Dampierre, zag als vertegenwoordiger van de gevangen Vlaamse graaf gelegenheid zich een eigen graafschap te verwerven.

Gesteund door zijn oudere broer Jan van Namen zeilde op 23 april 1303 onder klok­

gelui een grote Vlaamse vloot de haven van Sluis uit. Tot de manschappen behoorden ook Zeeuwse ballingen, die hun kansen wil­

den beproeven hun verloren bezit terug te krijgen. Maar ondanks de botsing bleef Zee­

land in belangrijke mate op Vlaanderen geori­

ënteerd. De contacten op vooral econo­

misch gebied hebben dit gestimuleerd. Het waren Vlaamse bouwmeesters die hun talen­

ten konden laten zien, in de grote gebou­

wen van Middelburg en Zierikzee Daarnaast bleven er vele contacten op cultureel ter­

rein, die ervoor zorgden dat zowel Zeeland als Vlaanderen in veel opzichten affiniteit met elkaar hielden. De historische banden geven ons heden ten dage nieuwe inspira tie die in het belang is van Vlaanderen en Nederland.”

Gouden Eeuw

De Vereniging Zannekin schetst hier dui­

delijk hoe de Nederlanden naar mekaar toe zijn gegroeid. Zo beschrijft Dick Worte uit Leiden de Nederlanden van Rijsel tot Amsterdam als een welvarend land in het begin van de Gouden Eeuw. Als taalkundige schetst hij ook de sociaallinguistische situ­

atie met de langzaam groeiende eenheids­

taal Nederlands, als voertaal - niet van het latere Nederland - maar wel van de Neder­

landen als algemeen gekende en aanvaarde naam van de Lage Landen. Hij wijst erop dat een “zelfbewust volk bezig was zich te ont­

wikkelen op wetenschappelijk en artistiek gebied. Humanistische onderwijzers, lera­

ren en wetenschappers, drukkers en re e- rijkers leverden belangrijke bijdragen aan de emancipatie van de Nederlandse taal. Zij maakten een eind aan de hegemonie van het Latijn, dat vanaf de middeleeuwen de lingua franca was als taal van wetenschap, religie en cultuur. De basis voor de ontwikkeling van de volkstaal, die in Italië begon, werd hier in het Zuiden gelegd.

De boekdrukkunst had tot gevolg dat steeds meer mensen in aanraking kwamen met gedrukte Nederlandse teksten. Dat waren dikwijls teksten die uit een ander gebied afkomstig waren, waar een ander soort Nederlands werd gebruikt. De Bra­

banders kregen Hollandse teksten onder

ogen en Vlaamse teksten kwamen terecht in Holland of in Utrecht. De boekdrukkunst had nu eenmaal tot gevolg dat er van een tekst meerdere exemplaren konden wor­

den gemaakt. De behoefte aan standaardi­

sering van de taal werd vooral gevoeld door de drukkers. Zo droeg de drukker met com­

merciële motieven in belangrijke mate bij aan de standaardisering van het Nederlands.

• Vooral in Antwerpen waren talloze nijvere drukkers actief, denkt u maar aan de druk­

kerij van Plantijn.”

In die groei van onze taal naar een alge­

meen aanvaarde voertaal kwam er ook wed­

ijver op gang met het buitenland, “vooral met Frankrijk". Zo ontstond het “stre­

ven naar taalzuivering, dat onder meer inhield dat vreemde woorden, vooral uit het Frans en het Italiaans, in mindere mate die uit het Hoogduits, zouden moeten wor­

den vervangen door zuivere Nederlandse woorden. Allereerst denk ik aan Jan van Mussem, “residerende te Wormhoutin West- Vlaenderen”, een geschoold rederijker, die in I553 zijn Rhetorica, die edele Const van wel- segghen uitgaf met een Vocabularius van som­

mige vreemde wtlantsche termen oft woorden, een praktische handleiding over het gebruik van het juiste woord. Hij trad op tegen het overdadig en verkeerd gebruiken van wat hij vond niet-Nederlandse, dus van Franse of Latijnse woorden.

Het in I554 verschenen Cruyde Boeck van de Mechelaar Rembert Dodoens toonde aan dat het Nederlands zeer geschikt was als taal van wetenschap. In zijn voetspoor moet natuurlijk ook de Bruggeling Simon Stevin worden genoemd. In zijn Vonde Beghinselen der Weegconst, dat in I586 verscheen, voor­

zag hij het Nederlands van nieuwe door hem bedachte wiskundige termen, zoals driehoek, middellijn, wortel, aftrekken, enz.” Stevins naam wordt door hedendaagse leerkrach­

ten wiskunde vaak met een Franse tong­

val uitgesproken. Gebrek aan taalgevoel of -respect?

Ook de humanisten werkten aan ons Nederlands als wetenschappelijke taal. Zo vertaalde de Brusselaar Cornelius van Gis- tele werken van Ovidius, Vergilius, Terentius en Horatius in het Nederlands. In dezelfde Deriode werken velen aan spellingsregels en woordenboeken. Cornelis Kiliaan uit Duf­

fel brengt al in I599 een etymologisch en dialectgeografisch woordenboek uit. Dick Wortel wijst ook op de bloeiende Vlaamse rederijkerskamers die uitgroeiden tot debatclubs waar de maatschappelijke pro­

blemen werden besproken. De leden van de kamers waren uiteraard begaan met lec­

tuur en bestudeerden de bijbel. De nieuwe ideeën van Calvijn werden in hun bijeen­

komsten besproken. Op die wijze kwamen die ideeën terecht in hun Spelen van Smne die werden opgevoerd op de markten en

beeldenstorm in1566 van Steenvoo^e naar

“leper en Gent” en verder naar het noorde _ Nochtans zijn de «ormers^d.eujd Ge^

voorbijgelopen om na he

eerst in Antwerpen te stormen. Pas ater er een terugkeerbewegmg naar Gent.

De volgende decennia ontstaa de godsdienstoorlogen de; vlucht. naar het Noorden. Antwerpen telde in 1566 g veer 100.000 inwoners, laat na de val in

IS89 slechts 42.000 inwoners. Het Noor- itoVJrdN.ngz.merhand rijk en «dv.rend dankzij de gevluchte handelaars, kunstenaa , rederijkers, architecten, onderwijzers, lera­

ren professoren (van Leiden tot ^aneker) textielarbeiders... Tot 4% van de bevolking was uit het Zuiden afkomstig! Vandaar wordt de titel van Wortels bijdrage veelzeggend

"een Hollander is ook maar een Vlaming , die

"maar" wordt echter ten onrechte gebruikt door een hedendaagse Hollanden Die zou toch moeten beseffen dat we onze literaire Gouden Eeuw in het Noorden danken

16 augustus 2006

een Zuid-Nederlands vluchtelingenkind, Joost van den Vondel. Laten we daarom even terugkeren naar onze Zuidelijkste Nederlan­

den, ooit geannexeerd door Frankrijk.

Huisnamen

Cyriel Moeyaert brengt in het jaarboek de tekst van de molenschatting in 1680 van de Markeet Meulen in Noord-Berkijn bij Hazebroek. Noord-Berkijn (voor de Fransen Vieux-Berquin) was in 1680 helemaal Neder­

landstalig. De tekst van de molenschatting bevestigt dat ten overvloede. In de tweede helft van de negentiende eeuw liep ten tijde van priester Jules Lemire, volksvertegen­

woordiger en burgemeester van Hazebroek, de taalgrens in zijn geboortedorp Noord- Berkijn door de parochiekerk heen: "zood­

anig dat ze al den rechteren kant van de kerke Vlaamsch, al den slinksen kant Fran- sch spreken"; hoewel Lemire als kind niet in onze taal werd opgevoed, eiste hij als volks­

vertegenwoordiger in het Franse parlement tot drie keer toe onderwijs van het Neder­

lands in het Noorderdepartement.

Deze molenschatting wijst op de zuivere taalrijkdom van Zuid-Vlaanderen. Ze bevat ook nog Middelnederlandse woorden met een spelling die naar de Middelnederlandse uitspraak verwijst. Onze taal blijft ook van­

daag verder leven in Frans-Vlaanderen. Aal­

moezenier Antoon Lowyck brengt postuum verslag uit over de inhuldiging van de reeks van 64 tot 72 Vlaamse huisnamen op geel­

zwarte borden.

Die borden illustreren de geschiedenis van de huizen en hun aangelanden. Het kapel­

hof in Hardevoorde bij Kassei heeft een merkwaardige O.L.-Vrouwe-van-Troost- kapel met al in 1780 een Nederlandstalig opschrift. Zuster Marie Joos beschreef na 53 jaar bekeringswerk in China in 1947 haar herinneringen aan de kapel van haar voor­

ouders: “De kapel van de hofstede werd door een beschikking van de Voorzienigheid in 1780 gebouwd, korte tijd voor de Franse Omwenteling

Dankuwel, Nel!

"Heer Hugo” Schiltz was inderdaad een schitterende geest met een ontzagwek­

kende dossierkennis dankzij een verba­

zende werkkracht. Wij hebben in dit blad nooit het tegendeel beweerd. Of hij zo'n ver­

draagzame Vlaams-nationalist was, zoals de "serieuze” media eenstemmig juichten?

Hij, de uitvinder van de “wandluizen" die zijn partij in de beginjaren mee groot hadden gemaakt? Hij, de sinjoor die zich na "zwarte zondag” schaamde Antwerpenaar te zijn?

Hij, die wél 100.000 oude befkes overhad voor een zieltogende De Morgen, maar in datzelfde jaar een aalmoes van 5.000 BEF

"besteedde" aan de Ijzerbedevaart? Ver­

draagzaam was hij wél voor de capriolen van de VU-Jongeren, blijkens de pakkende getui­

genis van Nelly Maes, aan wie onze harte­

lijke dank voor haar reclame voor ons blad op de radio. Nelly, onverbeterlijk, loofde de ver­

draagzaamheid van Hugo Schiltz tegenover de beruchte Vietnambetoging, waarin zij en...

Hugo Coveliers betoogden voor de Vietkong en zich daarbij niet schroomden de foto van August Borms te misbruiken. "Hugo Schiltz steunde ons daarin”, pochte Nelly, "tegen de Pallieterkens in.” Meer moet dat niet zijn.

uitbrak. Onze voorouders bouwden (in de tijd van de Franse revolutie) een dubbele muur aan de zijde van de grote weg. Zij zetten een schoor­

steen op het dak en zo zag de kapel eruit als een huisje. Onze grootouders ontvingen (onbe- edigde) priesters bij hen thuis en verkleedden ze als hoveniers. Die lazen de mis in de kleine kapel (achteraan door de muur van het voorste deel gescheiden). "Grand maman’ bracht de priesters naar België. Soms zei men tegen haar: ‘Is 't zo dat je gaat wandelen mevrouw?' (suggererend dat ze ging wandelen met een andere man). Zij antwoordde: ‘Ben ik niet vrij te gaan wandelen met wie ik wil?’ Een knecht vertrok veel vroe­

ger en kwam dan terug met ‘grand maman’. (Zo viel niet op dat ze een priester naar het vrije Zuid-Nederland gesmokkeld had). In geval van bezoek (door de Sansculotten) trokken de pries­

ters zich terug."

Wie de Westhoek over de Schreve bezoekt, vindt al ruim vijfhonderd Vlaamse huisnamen die het Nederlandse karakter van de streek beklemtonen. Soms voeren som­

mige tegenstanders, Fransen die hun oor­

sprong, hun “roots" om het met een mode­

woord te zeggen, niet kennen, er soms een kleine taalstrijd over. Sommigen stelen dan de naamborden. Nochtans gaan alle huis­

namen terug op de oude kadasterkaarten en de Vlaamse geschiedenis van de huizen in de streek.

Onwetendheid en onbegrip zijn vaak het gevolg van een taal- en geschiedenisverloo- chenend onderwijs in Frankrijk. Een voor­

beeld: toen de Franse televisie een repor­

tage bracht over opgravingswerken in Rijsel bij het middeleeuwse kasteel van de graven van Vlaanderen, vertelde een Rijselse dame doodleuk dat zo'n opgravingswerken toch schitterend zijn om de geschiedenis van ...

Frankrijk te leren kennen.

Daarom vinden we het nodig om elke bouwsteen van de grootsheid van ons Nederlands en onze Nederlanden regelma­

tig onder uw aandacht te brengen.

Goewaert

De hoed van ‘t Fanfarke

Eind 1988 werd in het Alpheusdal Hugo Schiltz gevierd voor "25 jaar Vlaamse Bewe­

ging” (zeg maar een kwarteeuw Volksunie).

De Keurvorstelijke Filharmonie ‘t Fanfarke mocht toen de viering besluiten, vooral omdat zijn Hoofdman, onze "kolderaar" L.H. Cot- vooghel geweigerd had samen met Wan­

nes van de Velde op het podium te ver­

schijnen. Cotvooghel had toen een lied in ‘t Frans gemaakt, eigenlijk op de eerste plaats bedoeld om de "entourage" van het feestvar­

ken te treiteren. Het refrein luidde: "Hugo, que viens tu faire, Hugo, dans cette galère (bis).”Tot slot werd de vierling verzocht mee op het podium te komen en de Vlaamse Leeuw in te zetten. De grote staatsman deed dat minstens drie tonen te hoog. Als beloning mocht hij, zónder "entourage” in het lokaal een Fanfarkeshoed komen afhalen. De leden werd op het hart gedrukt dat zij die avond met geen woord over politiek mochten pra­

ten. Heer Hugo miste zijn entree niét door vrankweg te vertellen dat hij de enige van het aanwezige gezelschop was die zijn car­

rière was begonnen als trommeljongen bij het NSJV. Het werd een gezellige avond, zo zonder politiek.