AFSCHEID VAN MIJN MOEDER GRATIS
Auteur: Noelle Chätelet Aantal pagina's: 122 pagina's Verschijningsdatum: 9999-01-01
Uitgever: Singel Uitgevers EAN: 9789044506594
Taal: nl Link:
Download hier
Gedicht overlijden moeder
Voor mij niet, ik tril mee omdat er binnenin mij allemaal gevoelens zitten die met afscheid te maken hebben. Afscheid van mijn eerste partner, mijn vader, een aantal vriendinnen en nu in ook het afscheid van mijn moeder. Wat te doen bij overlijden? Overlijden melden, wie moet u bellen?
Diensten Diensten Cremeren of begraven? Vorige Volgende.
Het jaar waarin ik afscheid nam van mijn moeder. Het jaar waarin ik afscheid nam van mijn moeder Zo aan het einde van het jaar wil ik er niet omheen, de terugblik op…in dit geval, het jaar waarin mijn moeder overleed, wij als kinderen wees werden en het ouderlijk huis nu definitief niet meer bestaat… Het jaar waarin ik me ineens besef dat afscheid nemen wél bestaat. To see what your friends thought of this book, please sign up.
To ask other readers questions about Afscheid van mijn moeder , please sign up. Be the first to ask a question about Afscheid van mijn moeder.
Lists with This Book. This book is not yet featured on Listopia. Add this book to your favorite list ». Community Reviews. Showing Average rating 3. Rating details. More filters. Sort order. Start your review of Afscheid van mijn moeder. Anne rated it did not like it Apr 14, Hanane Bouddahab rated it did not like it Nov 11, Catarina rated it did not like it Mar 12, Elton Pumo rated it did not like it Nov 18, Catherine rated it liked it Mar 14, Susie marked it as to-read Apr 14, Marnia rated it it was amazing Jul 23, Aug 05, Delphine Chotteau rated it it was amazing · review of another edition. Steph Ramon added it Aug 09, Sarah rated it liked it Jul 01, Olivierco rated it liked it Sep 05, Claude rated it liked it Sep 07, Hugompf rated it it was ok Jan 15, Sandra rated it really liked it Apr 07, The Reading Bibliophile marked it as to-read Apr 15, Tom Soluble added it May 08, Maja rated it it was ok Jun 24, Rania Bouker added it Jun 29, Li La rated it liked it Jul 09, Anthony marked it as to- read Jul 30, Julia marked it as to-read Oct 09, Odile rated it really liked it Mar 03, Apr 06, Amandine rated it really liked it · review of another edition.
Merci j'ai eu du mal à me mettre dans la lecture de ce livre… Je ne sais pourquoi car c'est un livre hors du commun, très intéressant. Lisa marked it as to-read Apr 11, Henrilefoll added it Jun 26, Oriane rated it liked it Sep 01, Lire added it May 18, Sabie rated it liked it Oct 23, Stephanie rated it really liked it Nov 04, Juliette marked it as to-read Nov 06, Dominique Baert marked it as to-read Nov 09, Coralie rated it really liked it Nov 19, Fanny Gauthier rated it really liked it Jan 09, There are no discussion topics on this book yet.
Afscheid van mijn moeder
Succeed, schreeuwen ze me toe. Ik weet dat ze er staan. Ik ben eraan gewend. Toch gaat er geen dag voorbij zonder dat ik erop let. Dan schrik ik weer even hard als de eerste keer dat ik ze zag. Oudejaar was hard. Het laatste jaar met jou erin afsluiten. Een nieuw jaar beginnen zonder dat jij er deel van uitmaakt. We maakten pudding met koekjes en ik dacht aan jou. Imagine stond op 1 in de klassiekers en ik dacht aan jou. Ik weende bijna de hele dag. Ik dacht aan je en begon te huilen. Mijn kindjes huilden en ik begon te huilen. Ik voelde me godverlaten eenzaam in het huisje vol mensen. Slapen lukte niet. Elke keer dat in mijn ogen sloot, werd er een kind wakker.
Eén van mij welteverstaan. Dan maar gaan wandelen en het uithuilen. Na slapen the next best thing. Ik werd overvallen door de kracht van mijn eigen tranen. Ze stroomden en bleven maar komen. Tussen de velden zong ik bij gebrek aan koptelefoon zelf de liedjes van je begrafenis. Ik keerde pas terug naar het huisje vol mensen wanneer ik dacht dat de tranen op waren. Mijn eerste verjaardag zonder jou was hard. Je zit zo diep in mijn hart dat ik zelf jouw berichtjes kan verzinnen. Op je rouwprentje schreven we dat we je elke dag zouden vinden, in onszelf en in elkaar, en zo is het. Ik geloof niet dat je nog ergens bent. Niet in de hemel bij je moeder. Niet gereïncarneerd als poes. Niet zwevend als ondode op de wereld. Behalve in ons. Daar ben je, elk moment van de dag. Straks zijn we twee jaar verder.
Straks is Thomas exact even oud als Martha was toen je plots niet meer kon spreken en even later plots maar een halve schedel meer had. En nog later een heel groot litteken, waarvan we hoopten, tegen beter weten in, dat het op een dag de enige herinnering zou blijven aan wat je
doorgemaakt had. Een rouwproces is hard werken. Vallen, opstaan en blijven doorgaan. Je krijgt er weinig tijd voor. Je doet het terwijl je aardappelen schilt, een kindje eten geeft, naar je werk wandelt.
Het is onzichtbaar. Wanneer ik aan Mehdi probeer uit te leggen hoe vaak op een dag ik aan jou denk, schrikt hij. Vaak besef ik het zelf niet eens, hoe veel energie jou missen me eigenlijk kost. Totdat ik me in het midden van de dag op de zetel leg en als een blok in een diepe, diepe slaap val.
Mama, ik mis je, elke dag, elk moment van elke dag. Maar mama, ik vind je ook, in mijn broer en in mijn zus en in mezelf, elke dag.
Een feest was het niet echt. Ik vraag me af of het ooit nog een feest wordt. Kerstavond vond ik het moeilijkst. Was het de drukte of het contrast met vorig jaar, ik weet het niet. Ze heeft niet gegeten van het hoofdgerecht en is erna in haar zetel in slaap gevallen. Ze kon niet bij de hapjes en we waren allemaal zo druk doende met cadeautjes en kinderen dat we ook vergaten om haar de hapjes door te geven.
Ik vroeg me af of het ooit nog een feest zal worden. Nu is het , onze eerste kerstmis zonder mama. Maar vaker met een blik vol medelijden dan vorig jaar. Kerst zal vanaf nu altijd een beetje triestig zijn. Maar ik wil mijn kindjes hun zorgeloze kerst niet ontnemen, dus neem ik me voor om er tóch een feest van te maken. Ik kan de kerstavonden en oudejaarsavonden van mijn jeugd nog voelen en zien. Ze verliepen altijd volgens hetzelfde stramien. Vooral aan de vooravond heb ik warme herinneringen. Vóórdat we nonkels en tantes zagen toekomen met wasmanden vol cadeaus. Ik dekte samen met mama de tafel terwijl we naar één of andere top zoveel allertijden luisterden op één of andere radiozender.
We zongen heel hard mee met sommige liedjes, en werden stil van andere. Aan mama hoefde ik niet uit te leggen aan wie ik dacht wanneer ik stil werd bij bepaalde liedjes. Ook dat ben ik voor altijd kwijt: de enige persoon die mijn verdriet zonder woorden verstaat. Als kind ging ik soms naar de middernachtmis met papa. We waren geen kerkgangers, maar die middernachtmis, dat was toch iets speciaals. Maar vaker zag ik de rest van de familie naar de middernachtmis vertrekken en bleef ik lekker binnen bij mama om te genieten van de warmte en de teruggekeerde rust.
Mama ging nooit mee naar de middernachtmis. Die mop heeft ze ook duizend keer verteld, en duizend keer vond ze hem zelf hilarisch. Om middernacht op Kerst gingen we samen het stenen kiendje Jezus uit de doos halen en in de kerststal zetten. Elk jaar opnieuw bleef de kribbe in het kerststalletje leeg tot middernacht op 25 december. Want dan pas werd het kiendje Jezus geboren. Ook als volwassene bleven we kerstavond met mama vieren. Daar vond ik belangrijk.
Achteraf is het gemakkelijk om te zeggen, maar het is alsof ik een voorgevoel had. Op kerstavond wilde mijn mama al haar kindjes bij haar. Ik heb haar dat nooit willen afpakken, en ben daar nu blij om. In schreef ik dit. Het was de eerste kerstmis met mijn dochter. Het was de laatste kerstmis met mijn gezonde moeder, maar dat wist ik toen nog niet. Dit is het beeld dat me bijblijft van die laatste feestelijke Kerstavond met mama. Het slaat zolang het kan.
Het is vandaag 1 november. Het is exact drie maanden geleden dat we mama begraven hebben. Een beter moment om dit droevige verhaal te vertellen komt er misschien niet. Het was een tijd die zo onwerkelijk was dat ik hem wel moest bewaren. Anders zou ik het misschien zelf niet meer geloven. Dit is mijn verhaal van mijn moeder haar laatste week. Het is een waargebeurd verhaal. Het is alleen mijn verhaal. Mijn broer, zus, vader en alle andere mensen om mama heen zouden een ander verhaal vertellen. Ik sta op en weet: dit is de eerste dag van de laatste week. Deze week zal ze sterven. Lang genoeg na de verjaardag van Lore. Na het verlof van de huisarts en voor het verlof van de LEIF-arts. Want zo banaal kan sterven zijn. Tot op het laatste moment zal ik blijven hopen dat het niet doorgaat.
Tot op het laatste moment zal ik mezelf corrigeren en denken: en wat dan? Er is geen alternatief. Vandaag blijf ik thuis. Ik zou eigenlijk moeten: de was, opruimen, valiezen uitpakken, kleren in kasten leggen, orde in de chaos scheppen. Maar ik ga in bad, met mijn dochter die al anderhalf jaar niet meer in bad wil. Samen spelen we met de piratenboot. Ze vindt het geweldig en ik geniet ervan. Een gestolen momentje met mijn dochter. Ik ga me dit langer herinneren dan een ordelijk huis. Dat was net de reden dat we vandaag niet naar Zuienkerke gingen. Ik spring uit bad en we komen nog op tijd. Het gaat over de liefde. En plots, onaangekondigd, de stem van Tom Lanoye. Het citaat dat al weken door mijn hoofd blijft spoken en dat ik woord voor woord mee kan opzeggen. Nooit heb ik haar, naar mijn gevoel, meer verknochtheid en respect bewezen dan toen we haar eindelijk toelieten te gaan.
Een mens staat maar bij één persoon echt in het krijt. Ik heb die lei toen schoongewreven. Misschien kan liefde maar één ding echt. Uit liefde doden. Van alle mooie dingen die gezegd zijn over de liefde van een kind voor zijn moeder. Van alles wat Lanoye over zijn moeder geschreven heeft in dat dikke boek van hem. Het gaat door merg en been. En dan zit je daar, in de file ter hoogte van Sint-Denijs-Westrem, te huilen achter je stuur. De wereld staat oorverdovend stil. Julie staat op het terras oliebollen te bakken. Reuzels voor mama. Dat wilde ze nog doen voor haar. We eten ons rond. Als iedereen klaar is, zijn er nog oliebollen over. Mama dringt aan. Ik geef nog altijd borstvoeding. Mijn maag is een bodemloze put. Ik staar ernaar maar kan slechts met heel veel moeite een stukje aanleggen. Ik vraag of ze het nog steeds zeker weet.
Ik begin te wenen en zij ook. Dat er geen alternatief is. Dat weten we allebei. Dat maakt het niet minder verdrietig. Frietjes, oliebollen, een kilo truffels, een kilo neuzen, elke dag een doosje mignonetjes en een half pak chocola. Het galgenmaal. Na een lange autorit, met een beetje file en een accident dat vlak voor mij gebeurd moet zijn, kom ik thuis. Terwijl ik parkeer, komt Mehdi naar buiten met Martha op de arm. Zo mooi om te zien en om te horen. Mijn kindjes, ze zijn veel werk maar ze maken zo veel goed.
Martha en ik rapen de nootjes op die prematuur van de notelaar in de tuin van mijn ouders zijn gevallen. Ik leg haar uit dat we ze nog niet kunnen opeten, dat het eerst herfst moet worden en dat we dan heel veel nootjes gaan rapen. Spelenderwijs afscheid nemen. Haar haren. Ze droeg haar grijzende haren met zoveel trots. Ze vond dat ze mooi grijs werd en ging er prat op dat ze haar haar niet kleurde. Elke dag valt me op dat ze nooit de kans heeft gekregen om hélemaal grijs te worden. Ze is te jong om te sterven. De afgelopen weken heb ik altijd over en weer gereden. Nu ga ik naar Zuienkerke voor onbepaalde tijd. Ik sluit de voordeur thuis achter me en weet: de volgende keer dat ik thuiskom, is mama er niet meer.
Iedereen hoopt nog een beetje dat ze van gedacht zal veranderen. Maar ik denk dat ik mama te goed ken. Als ze aan tafel zegt dat ze te genoeg heeft, heeft ze echt genoeg. Zo vastberaden is ze. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het nu anders zal zijn. Ergens hoop ik erop.
Maar dan gaat deze hel maandag gewoon door. Vandaag heeft ze definitief afscheid genomen van haar zus en van de buurvrouw. Dat deed haar heel veel pijn. Ze huilt. De buik vol van het afscheid nemen. We gaan wandelen in Knokke. In de auto passeren we aan de vuurtoren waar we vroeger naar het vuurwerk gingen kijken. Helemaal ingeduffeld, op autodekens op het strand. Als puber vergeet je dat. En dan word je zelf mama en probeer je je kinderen een leuke kindertijd te geven. En plots herinner je je weer dat je ouders dat ook voor jou hebben gedaan. Ik ben blij dat ik haar kan doen glimlachen op de dag dat ze haar zus voor het laatst gezien heeft. Ze haalt een nieuwe. Eentje van maar stukjes. Nu is het zeker dat ze niet meer van gedacht zal veranderen. Ik zeg het haar. Ze lacht. Rare sfeer. Allemaal volwassenen onder stress. Eén die gaat sterven, drie die hun moeder gaan verliezen, één zijn vrouw, drie mensen die geen weg weten met het verdriet van hun partners. En ook: de kinderen die als sponsjes mijn stress opslorpen.
Ze worden lastiger naarmate ik meer gespannen ben. Ik word kwaad op hen en mijn vader wordt kwaad op mij omdat ik kwaad ben op hen. Het is tijd om ze weg te brengen. Morgen mogen ze naar bomma. We maken nog een wandeling: mama, papa en ik met Thomas in de draagdoek. We wandelen naar het kapelletje langs het nieuwe fietspad. Ik vraag aan mama of ze misschien toch begint te geloven nu. Ik weet wat ze zal
antwoorden. Mijn vader vraagt of ze gelooft dat er een hemel is. Ze knikt van ja. Ik ga ook wandelen met één van mijn beste vriendinnen die op bevallen staat. Het contrast kan niet groter zijn. Zij vol van nieuw leven. Ik vol van afscheid nemen. Ik trek me eraan op. Iets moois om naar uit te kijken. Zo onwerkelijk. Knuffelen en weten dat dit overmorgen niet meer kan. Denken aan zondagavond en er buikpijn van krijgen. Ze zijn weg, mijn kindjes zijn weg. Mama zal hen niet meer zien. De volgende keer dat ik hen zie, zal mama er niet meer zijn.
Dit was het op één na droevigste moment van mijn leven. Het droevigste komt er morgen. Martha die vrolijk babbelend nog een kusje en een knuffel aan oma geeft. Thomas slapend in de maxi cosi gezet. Alle volwassenen die naar elkaar kijken en beseffen hoe verschrikkelijk gruwelijk triestig dit moment is, en die kindjes nietsvermoedend. Niet te bevatten gewoon. Mama begint natuurlijk te huilen en ik huil mee. Ze zal haar twee kleinkinderen niet meer terugzien. Martha, op wie ze zo dol was en Thomas, haar enige kleinzoon. Gisterenavond stak ze twee vingers in de lucht.
Bijna blij, maar toch ook niet, dat het nog maar twee dagen moet duren. Deze pijn, dit verdriet. Morgen is het zover. Zo onwezenlijk. Droevig, triestig, verdrietig, wreed, hard, misselijkmakend, afgrijselijk. Er zijn duizenden woorden en toch voldoet geen enkel woord om weer te geven wat ik voel. We zijn hier nu bijna allemaal.
Mama slaapt in haar zetel. Papa ligt in de lange zetel. Mattias, Natasja, Julie en An zitten in de veranda. Ik zit in de living te schrijven als gek.
Schrijven, schrijven, schrijven. Het is mijn manier om ermee om te gaan. De laatste wandeling. We zijn vanavond nog met zijn allen gaan wandelen.
Het was een triestige processie door Zuienkerke dorp. We praatten. Mama zat er maar bij, in haar rolstoel. Ze is al heel lang afwezig.
Op sterven na dood. Het laatste avondmaal. We maken vol-au-vent. Ik vraag aan mama hoeveel boter ik moet gebruiken en weet dat het de laatste keer is dat ik dat kan doen. Julie wast voor de laatste keer haar haar. Ik heb haar net bedankt voor alles. Ze klopt op haar hart. Haar hart dat morgen deze tijd al gestopt zal zijn met kloppen. Ze zegt ja. Ik weet dat het de laatste keer is dat ik haar kan knuffelen. Toch ben ik moe en wil ik gaan slapen.
Ga slapen, vertrek, confronteer me niet langer met dit verdriet. Ik vraag haar wat ze morgen gaat doen, ze wijst naar haar puzzel. Ze haalt haar schouders op. Mijn spieren doen pijn van de stress. Ik kan het niet bevatten. Dat het morgen deze tijd al voorbij zal zijn. Ik word wakker uit een diepe kinderloze slaap. Heel even stel ik me voor dat ik naar beneden zal gaan en dat mama al druk in de weer is met haar keukenkasten opruimen, of werken aan haar bureau.
Maar dan weet ik dat het niet zo is. Aan deze realiteit valt niet te ontsnappen. Mijn maag doet pijn. Al mijn spieren ook. Vandaag is mama haar sterfdag. Ik begin te huilen. Mehdi wordt wakker van mijn gesnik. Hij vraagt niet wat er is en neemt me gewoon vast. Ook dat doet me voelen: het is echt, het gaat echt gebeuren, vandaag. Mijn verdriet is groter dan mij. Het drukt me neer. Ik probeer het me voor te stellen, hoe het zal zijn. Als straks de dokters de oprit komen opgereden, als straks mama heel langzaam naar haar kamer stapt en wij ook. Als ze op het bed gaat liggen om nooit meer op te staan. Als ze de laatste keer haar ogen sluit, als wat later de begrafenisondernemer komt om haar te halen. Het lukt me niet. Ik stel me het voor, maar geloof het niet. De zachte dood. Haar puzzel is af. Julie zegt dat ze dat belachelijk vindt. Ik zeg dat ze straks tot in de eeuwigheid mag slapen.
Ze troost me met haar blik. Straks moet ik het alleen doen. In een laatste stuiptrekking om het onnoemelijke uit te stellen vraag ik of ze nog cola wil. Ik vind het belachelijk van mezelf. Ze staat op. Zo vastberaden. Ze neemt afscheid van de schoonkinderen en knuffelt ons nog een laatste keer. Te kort, maar dat zou het altijd zijn.
En dan stapt ze naar haar kamer. Ze gaat liggen op haar bed. Julie helpt nog om haar schoenen uit te doen. We zitten samen op haar bed terwijl ze in slaap valt. En niet meer wakker wordt. De LEIF-arts voelt haar pols en knikt zachtjes om ons te laten weten: het is voorbij. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moest vertellen. Persoonlijker dan dit wordt het niet. Als je mijn verhaal gelezen hebt en niet zeker weet of je hier wel of niet op moet reageren, weet dan dat elke reactie welkom is. Ook drie maand na het overlijden van mama doet elk bemoedigend woord nog deugd.
Reageer je liever niet en plein public, dan kan je ook hier een persoonlijke reactie achterlaten.
De zon komt elke dag op en gaat elke dag onder en jij moet daar helemaal niets voor doen. Gewoon jezelf zijn, dat is al goed genoeg. Ik neem het van haar aan. Ze is haar ouders jong verloren, maar veel erger nog, in één klap twee kinderen. Alsof dat haar verdriet minder groot maakt. Ze weet als geen ander wat verdriet is, hoe je toch nog de kracht kan vinden om verder te leven en ze kent mij van voor ik me van mezelf bewust werd. Alsof ik godverdomme mijn knie pijn gedaan. Nee, ik was net mijn beste vriendinnetje verloren, dat als een soort van zus voor me was. En ik moest flink zijn van dat mens. Hoe jong ik ook was 11 , ik was al wijs genoeg om te weten hoe dwaas het was om zoiets te zeggen tegen iemand met verdriet.
Ik ben het nooit vergeten. Ik heb het haar ook nooit vergeven. Natuurlijk mocht ik wel huilen. Ik moest huilen! Maar uiteindelijk wisten wij natuurlijk niet hoe het echt voelt om steeds minder grip op je omgeving te hebben. In een korte tijd raakte ze zo verward dat zelfs haar huis waar ze 20 jaar woonde niet meer als veilige voelde. De zorg voor haar thuis was voor mijn vader niet meer te doen.
Een opname in het verpleeghuis was uiteindelijk onvermijdelijk. Wat een moeilijke en verdrietige beslissing was dat. In het verpleeghuis werd ze met veel zorg en liefde omringd. Ze was in goede handen, maar men kon niet voorkomen dat ze hard achteruitging. Het praten werd lastiger en steeds vaker wist ze niet precies wie we waren. Ik voelde dat ze steeds verder van me weg dreef. Er waren geen woorden meer maar enkel het vasthouden van haar, waardoor ze mij aan haar zij voelde.
En dat gaf rust en geborgenheid. In de laatste dagen toen mijn zus en ik bij haar gingen waken voelde ik dat we gedragen werden door een grotere kracht. De klok werd stilgezet. Mijn moeder bepaalde het tempo en wij, de familie, volgden. We zorgden voor een rustige, serene omgeving en beperkten het bezoek. Er werd gelachen en gehuild. De laatste woorden van dankbaarheid werden gefluisterd en we gaven haar toestemming om te gaan. Het stervensproces kon zich rustig voltrekken. Het klopte gewoon. Wij als gezin zaten aan haar bed toen ze haar laatste adem uitblies.
Het was mooi, intens, bijzonder, verdrietig, mysterieus en waardevol. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik ook die laatste dagen van haar leven bij haar kon zijn.
Wil je meer informatie over hoe je kan zorgen voor een naaste die dementie heeft? Lees dan ook mijn blog: 5 waardevolle tips voor zorg bij dementie. Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Mijn naam, e-mail en site bewaren in deze browser voor de volgende keer wanneer ik een reactie plaats. Afscheid van mijn moeder — met dementie. Alzheimer Totdat ze bij de geriater zat. Inleveren van vrijheid Al snel ondervonden we de gevolgen van meneer Alzheimer.
Afscheid van mijn moeder – met dementie
Dankbaarheid, rust, mildheid, ruimte, geduld, geven en geluk zijn woorden die in me opkomen als ik mezelf afvraag hoe ik me voel. Dankbaarheid , voor zoveel mensen om me heen waarvan ik hou, mijn man en twee zonen in het bijzonder…. Ruimte , ik ervaar binnen mezelf, mijn gezin en mijn mooie vak echt de ruimte om mezelf te kunnen zijn, hoe waardevol is dat? Geduld , het hoeft allemaal niet vandaag, de lat mag wat lager zo af en toe en dan nog is het goed…. Tot slot geven en geluk , onlosmakelijk verbonden met elkaar en door te geven, ook als die ander dat juist helemaal niet doet of kan, ontstaat er een zeldzame vorm van geluk die voor mij enorm helend kan zijn. Voor mij niet, ik tril mee omdat er binnenin mij allemaal gevoelens zitten die met afscheid te maken hebben. Afscheid van mijn eerste partner, mijn vader, een aantal vriendinnen en nu in ook het
afscheid van mijn moeder.
Wat te doen bij overlijden? Schrijf een review. Boek omdraaien. Auteur: Noelle Chätelet Noelle Chätelet. Uitgever: Singel Uitgevers.
Samenvatting Noëlle heeft een sterke band met haar moeder. Ze bellen elkaar elke dag. Maar dan deelt haar moeder haar in augustus mee dat ze wil sterven, en wel op 17 oktober.
Noëlle heeft drie maanden de tijd om afscheid te nemen van haar moeder. Maar hoe doe je dat? Hoe bereid je je voor op een aangekondigde dood? Op een prachtige, intieme en heldere manier vertelt Noëlle Châtelet over de weg die ze met haar moeder aflegt naar het laatste moment.
Vertaling Vertaald door M. Kaas M. Overige kenmerken Gewicht g Verpakking breedte mm Verpakking hoogte 20 mm Verpakking lengte mm.
Toon meer Toon minder. Reviews Schrijf een review. Kies je bindwijze. Alleen tweedehands. In winkelwagen Op verlanglijstje.
Stop the Insanity - Running the Home, Family and Life with Efficiency : Mom Gifts Complete Guided Jo La Familia de La Playa
The Lisa Book : The Simpsons Library of Wisdom
