€ 2,30
74ste jaargang • nummer 31 • donderdag 2 augustus 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Leo Neels: “Vlaamse journalisten maken het zichzelf té gemakkelijk” Lees blz. 11
Nadat Alexander de Croo vorig weekend in La Libre Belgique een lans brak voor een fede- rale kieskring, zouden wij hier opnieuw het verhaal kunnen brengen van de Open Vld als
‘waardige’ opvolger van de PVV in de betekenis van Pest voor Vlaanderen. Of zouden wij een paar burgermanifesten van Guy Verhofstadt van onder het stof kunnen halen - waarin Ver- hofstadt pleit voor verregaande federalisering en het net niet uitkleden van België. Of we kun- nen een boom opzetten over de Open Vld die belgicistischer dan ooit is geworden.
Maar deze analyse is gemeenzaam bekend.
Het pleidooi voor een federale kieskring is blijk- baar een manier om zich bij de media sympa- thiek te maken in de komkommertijd. En dat helpt omdat het gros van de journalisten his- torische analfabeten zijn. Ze weten bijvoor- beeld niet dat een federale kieskring lange tijd een nachtmerrie was voor … de Franstaligen.
In 1979, bij de eerste rechtstreekse Europese verkiezingen, was de angst groot dat de ook in Wallonië populaire Leo Tindemans veel stem- men zou halen. De Franstaligen hebben een federale kieskring ook gezien als een manier om de Vlaamse meerderheid in België te laten gelden. Want wie federale kieskring zegt, zegt één man één stem. Terwijl nu een Vlaming veel meer stemmen nodig heeft om een Kamerzetel te veroveren dan een Franstalige. En dan heb- ben we het nog niet over het doortrekken van de neo-unitaire logica waarbij belangencon- flicten, alarmbelprocedures, paritaire regerin- gen en dubbele meerderheden worden afge- schaft. De Franstaligen zullen het graag horen.
Sympathieke leegheid
Maar zelfs nu de Rode Duivels-hype is uit- gedoofd, vindt een aantal politici het nog altijd nodig om het artificiële België-gevoel op te poken. Want er is niet alleen Alexander de Croo. Er is ook Groen-vedette Kristof Calvo, die recent pleitte voor het verminderen van het aantal parlementen waarbij enkel een fede- raal parlement overblijft. Dat dit er bij de media ingaat als zoete koek, is stuitend. Kent men dan niets meer van de Belgische geschiedenis? Al valt van het jonge geweld dat de redacties van kranten en tijdschriften bevolkt - webstekken en bedrukt papier - niet veel te verwachten.
Het aantal taalfouten (de dt-fouten voorop) dat daar opduikt, is niet meer bij te houden.
Kortom, domme journalisten zorgen ervoor dat politici zonder wederwoord hun sympathieke leegheid (“wij zijn toch allemaal Belgen”, “dit land is al te klein”) kunnen tentoonspreiden.
Zo is er nog geen enkele zelfverklaarde waar- nemer geweest die via de klassieke media kon vaststellen dat een federale kieskring zelfs niet bestaat in federale staten met een sterk nati- onaal gevoel zoals Duitsland en de Verenigde Staten.
Concurrenten voor de regeringen van 2019
Het voorstel van Alexander de Croo mag dan van de pot gerukt zijn, het heeft een partijpoli- tieke betekenis. Niet dat de man uit Brakel hier-
mee wil bevestigen dat de Open Vld neobelgi- cistisch is, want dat weet iedereen onderhand.
Waar het hier over gaat, is dat De Croo jr zich binnen de partij wat meer wil profile- ren met het oog op de parlementsverkiezin- gen van 2019. Hij probeert relevant te blijven.
Want het lijkt erop dat De Croo in deze regering niet echt goed in zijn vel zit. En vooral: weinig zichtbaar is. Hij is wel vicepremier, maar komt enkel bij belangrijke onderhandelingen in het nieuws, zoals die rond de begroting. Maar met de vreemde combinatie van Ontwikkelingssa- menwerking, Telecommunicatie en Overheids- bedrijven valt voor een liberaal minder eer te halen dan op het departement Pensioenen.
Niet verwonderlijk dat De Croo een relatief beperkt bevoegdhedenpakket kreeg. Binnen de federale regering is de Open Vld de kleinste partij en bij de formatiegesprekken van 2014 was het voor de Vlaamse liberalen vooral zaak haar goudhaantje Maggie de Block op Soci- ale Zaken te krijgen, wat lukte. Maar daarna bleven er eigenlijk enkel kleine of iets grotere kruimels over.
Voor 2019 ziet het er - gezien de peilingen - niet veel beter uit. Het wordt drummen bij de liberalen die een ministerpost willen. En De Croo vreest opnieuw een paar minder interes- sante departementen te krijgen, al heeft hij zich in telecom met de opening voor een vierde operator wel kunnen profileren.
Als de Open Vld zoals nu in de federale rege- ring twee ministers en een staatssecretaris mag leveren, zal er hard gevochten worden om die plaatsen. Je zou ervan uit kunnen gaan dat De Block en De Croo zekerheden zijn. En staatssecretaris Philippe de Backer lonkt weer naar het Europees Parlement. Dus komt er enkel een post van staatssecretaris vrij.
Geen goed nieuws voor Open Vld’ers met federale ambities. We denken aan Kamerlid Egbert Lachaert, die ervan droomt minister van Werk te worden. Maar ook aan Jean-Jacques de Gucht. Een nietsnut, maar dankzij zijn achter- naam heeft hij wel degelijk invloed in de partij.
Veel zal ervan afhangen wie van de kopstukken van de partij na de gemeenteraadsverkiezingen de sjerp behoudt of verovert. Vincent van Quic- kenborne (Open Vld) heeft al laten weten dat hij in Kortrijk wil blijven. Al profileert hij zich de laatste tijd meer en meer op federale the- ma’s zoals de pensioenen. Als Bart Tomme- lein burgemeester van Oostende wordt, komt er een plaats vrij in de Vlaamse regering. Dat zorgt voor wat ademruimte bij de ambitieuze liberalen. Maar wat als Mathias de Clercq geen burgemeester van Gent wordt? Dan zal hij een federale ministerpost eisen of een superdepar- tement in de Vlaamse regering, is bij de Open Vld te horen. In dat geval worden de plaatsen inderdaad duur verkocht. En zal in de ‘blauwe provincie’ Oost-Vlaanderen zeker iemand ont- goocheld zijn, want het is niet haalbaar dat die provincie het gros van de liberale excellenties van 2019 levert.
De komkommertijd is voor sommige politici blijkbaar het geschikte moment om bele- gen politieke voorstellen uit de mottenballen te halen. Zoals het pleidooi van federaal vicepremier Alexander de Croo (Open Vld) om een federale kieskring in te voeren. Het is een beetje zielig als een politicus op zo’n manier in de aandacht moet komen. Maar De Croo jr. vecht voor de eigen politieke relevantie. Als straks een paar blauwe kandidaat- burgemeesters naast de sjerp grijpen, dan hopen ze op een Vlaamse of federale minis- terpost. En bij een kleine partij als de Open Vld wordt dat dringen.
De Croo probeert relevant te blijven
Een croissant eten:
racistisch en dus te verbieden?!
Vol verbazing werden aan de ontbijttafel op mijn vakantieadres in ‘la France pro- fonde’ de wenkbrauwen gefronst, toen ik aan de Franse gastvrouw vertelde dat het verse croissantje dat ik tot mij ging nemen van oorsprong niet Frans, maar Oosten- rijks is. Het leek wel een donderslag bij heldere hemel, die daarna haast instortte.
Uiteraard was ik enige uitleg verschuldigd, om haar weer bij haar positieven te brengen.
Een overgeleverd verhaal
Er is een oude overlevering die het hard- nekkige verhaal vertelt van het Beleg van Wenen in 1683. De stad werd belegerd en bedreigd door de Ottomanen, zeg maar de islamitische Turken. Om de stad ongezien binnen te geraken, hadden de belegeraars het plan opgevat een tunnel te graven met het doel zich onder de stadsmuren door een weg te banen. Op een nacht was het dan zover en begaven zij zich massaal in de tunnel richting de oude stadskern. In de vroege ochtend zouden ze dan verrassend als mollen uit de grond komen en de stad onverhoeds innemen. Het verhaal wil dat die tunnel uitkwam in de buurt van een bak- kerij. En wie waren in vroeger dagen altijd vroeg op om aan de slag te gaan? Natuur- lijk, de bakkers. Toen zij ‘s morgens voor dag en dauw bij de aanvang van hun taak de tot aan de tanden bewapende Turken uit de grond zagen komen, werd onmiddellijk alarm geslagen. Weense soldaten en bur- gers stroomden massaal toe om de inslui- pers terug te slaan. Geheel verrast werden die teruggedreven en ook verslagen.
De stad Wenen triomfeerde.
Een vreugdebroodje
Omdat de bakkers door hun alertheid aan de basis van die overwinning lagen, beslo- ten zij een speciaal broodje te bakken. Hier- bij namen ze een klassiek recht plat broodje dat ze in de vorm van een wassende halve maan oprolden, waarmee ze spottend ver- wezen naar de halve maan in de vlag van de Turken. De naam was afgeleid van het werk-
woord ‘wassen’, langzaam groeien of groter worden, zoals de maan. In het Frans: croître.
En vandaar: croissant.
Pas jaren later werd het broodje in Frank- rijk bekend. Ook volgens de overlevering was het Marie-Antionette, de echtgenote van Lodewijk XVI, en de dochter van keizer Frans I Stefanus van het Heilig Roomse Rijk en keizerin Maria Theresia van Oostenrijk, die zo’n honderd jaar later de ‘viennoiseries’
mee naar Frankrijk bracht.
Langzaam geraakte de croissant in Frank- rijk ingeburgerd als ontbijtbrood, en nog later werd het ook ver daarbuiten bekend en gesmaakt.
Wat nu in politiek correcte tijden?
Een overwinning op de Turken... En dat na 335 jaar nog altijd herdenken door spot- tend de halve maan als broodje te blijven bakken... Alle bakkers maken ze dagelijks...
Zowat alle mensen eten graag croissants...
Kan onze politiek correcte samenleving dat nog wel aan? Is dat niet het zuiverste racisme? Is dat niet beledigend voor de isla- mitische medemens, en voor de grote Turkse leider in het bijzonder? Waarom heeft Els Keytsman van Unia zich hierin nog niet ver- slikt? En waarom is het eten van croissants nog niet verboden in het oikofobe Westen?
Waar wachten Kristof Calvo, Meyrem Almaci en Wouter de Vriendt op om ons op deze beschamende schande te wijzen?
Wezenlijke vragen waarop dringend ant- woorden moeten gegeven worden, om het
‘weg met ons’ in het multiculturele walhalla nog beter gestalte te geven. KvdP
Actueel 2 augustus 2018
2
Uit de smalle beursstraat
De absurde rekensom van de arbeidsdeal
Met de arbeidsdeal, één van de pijlers van het Zomerakkoord 2018, rekent de regering-Michel zich rijk. Dankzij een aantal hervormingen van het arbeidsmarktbeleid hoopt de regering dat de duizenden openstaande vacatures sneller ingevuld zul- len raken. Ze hoopt in 2019 daardoor op 12.500 nieuwe jobs.
Dat zou de schatkist 505,4 miljoen euro opbrengen. Per job is dat 40.432 euro. Bij die cijfers moeten we heel wat vraag- tekens plaatsen.
Om te beginnen is er de tamelijk precieze voorspelling dat de extra banen - dankzij minder uitkeringen en meer belas- tingen - meer dan 500 miljoen euro gaan opbrengen. Hoe kan men dat berekenen wanneer nu blijkt dat de arbeidsdeal niet tot in detail is afgesproken? Een aantal maatregelen zijn dui- delijk, zoals de beslissing van de regering om de uitkering van een werkloze niet meer te doen dalen - de degressiviteit - wan- neer hij/zij een opleiding volgt.
Ook de beslissing om het brugpensioen (nu SWT of stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag) in 2019 pas vanaf 59 jaar toe te kennen en niet meer 56 jaar zoals nu, is duidelijk en concreet. Maar wat te denken van de beslissing om de werk- loosheidsuitkeringen sneller degressief te maken of sneller te doen dalen wanneer men langer werkloos is. Nu al bestaat er een systeem dat de werkloosheidsuitkering daalt in de tijd
waarbij iemand na vier jaar een uitkering heeft die op een for- faitair minimum uitkomt. Nu wil men die uitkering aan het begin van de periode van werkloosheid verhogen (nu is dat 65 procent van het laagste loon) en sneller doen dalen. Alleen, het is niet duidelijk wat dat nieuwe percentage zal zijn, of wat het plafond voor de berekening van de uitkering (vandaag zo’n 2.600 euro bruto) is. Ook blijft het gissen naar de manier waarop de uitkering daalt. Is het al na zes maanden? Of vroe- ger? Minister van Werk Kris Peeters (CD&V) wil dat concreet uitwerken tegen november. Dan rijst de vraag: hoe kan men dan nu al de opbrengst van de maatregel berekenen?
Vraagtekens
Daarmee komen we bij het tweede heikele punt. Hoe weet men dat de arbeidsdeal 12.500 banen zal opleveren? Het kun- nen er evengoed 20.000 maar ook amper 5.000 zijn. De rege- ring baseert zich op vroegere rapporten, maar de geschiede- nis leert dat men met die voorspellingen zeer voorzichtig moet zijn. Feit is wel dat de arbeidsmarkt de wind in de zeilen heeft.
Voor de komende twee jaar verwacht de Nationale Bank netto 55.000 extra banen. Dat is minder dan de 106.000 van de peri- ode 2017-2018, maar we kunnen ervan uitgaan dat dankzij de arbeidsdeal wel degelijk extra vacatures worden ingevuld.
Alleen is de opbrengst daarvan - meer dan 40.000 euro per baan per jaar of een kleine 3.000 per maand - fel overschat. Op het eerste gezicht lijkt dat bedrag logisch. Er wordt een werk- loosheidsuitkering van 1.500 euro uitgespaard. En wie een vacature invult, betaalt voortaan 1.800 euro per maand sociale bijdragen en bedrijfsvoorheffing. Te optimistisch, zeggen meer- dere economen. Dat zou immers betekenen dat iedereen die dankzij de arbeidsdeal een job vindt daarvoor werkloos was.
Terwijl er ook veel vacatures worden ingevuld door jon- geren die daarvoor geen uitkering kregen. Bovendien blijkt uit de berekeningen dat diegenen die hun dopgeld verliezen bijna allemaal aan het maximum van de werkloosheidsuitke- ring zouden zitten. Dat is de uitkering in de eerste zes maan- den na het jobverlies.
Dat is weinig realistisch. Ook de opbrengst aan sociale bij- dragen en bedrijfsvoorheffing is overdreven. Het zou beteke- nen dat de nieuw ingevulde vacatures allemaal goedbetaalde banen zijn met een inkomen van 3.500 euro bruto, wat boven het gemiddelde is. Terwijl de cijfers van de VDAB aantonen dat de helft van de openstaande vacatures over laaggeschoolde en dus minderbetaalde banen gaan. Kortom, de regering-Michel is veel te optimistisch. De berekeningen zijn absurd. Eigen- lijk klopt de rekening enkel als dankzij de arbeidsdeal dubbel zoveel jobs worden gecreëerd. De ballon van de arbeidsdeal is nu al doorprikt.
Angélique VAnderstrAeten De arbeidsdeal om meer mensen aan de slag te helpen, moet de staatskas meer dan 500 miljoen euro opbren-
gen dankzij de 12.500 nieuwe banen die zo worden gecreëerd. Een absurde rekensom van de federale regering.
Radicaliseringsgolf in gevangenis
De Commissie van Toezicht (CVT) te Dendermonde is een forum waar vrijwilligers met diverse competenties elkaar minstens maandelijks ontmoeten. Daarnaast is telkens een van de leden de ‘maandcommissaris’ (MC) die de aanvragen behandelt en minstens weke- lijks langsgaat. Elke Belgische gevangenis (er zijn er dertig) heeft een Commissie van Toezicht. Elke burger kan in principe van een commissie deel uitmaken.
De leden in deze commissie bundelen de algemene kennis en expertise uit hun dage- lijks professioneel domein in het belang van de gedetineerden en de goede werking van de plaatselijke gevangenis. Samen pogen zij een vinger aan de pols te houden, het dage- lijkse reilen en zeilen te volgen, met het oog op een menswaardige bejegening van de gede- tineerden.
Oud
De gevangenis van Dendermonde werd in 1863 geopend en is daarmee één van de oudere gevangenissen in België. Sinds de ope- ning doet de gevangenis van Dendermonde dienst als arrest- en strafhuis.
Gedetineerden zijn ondergebracht in twee verschillende regimes. Het algemeen regime is van toepassing op de gedetineerden die in vleugel A, B en C verblijven. Zij verlaten enkel de cel om deel te nemen aan gemeenschap- pelijke activiteiten. Een specifiek regime is van toepassing voor de afdeling beperkte deten- tie. Binnen die afdeling kunnen gedetineerden vrij bewegen. Het cellencomplex is bovendien voorzien voor gedetineerden in voorarrest.
Algemene radicaliseringsgolf
In het verslag over 2017 van de CVT lezen we dat Dendermonde geen afdeling voor (islami- tische) geradicaliseerden heeft (terwijl dat in Hasselt en Brugge wel het geval is). Uitzonder- lijk wordt iemand in Dendermonde geplaatst
‘omdat Dendermonde een rustige gevangenis is’. Wel hadden ze daar in de eerste helft van 2017 volgens de CVT ‘een algemene radicalise- ringsgolf: plots waren er overal baarden, waren er meer incidenten met korans en gebedsmat- jes, enz.’. Die vaststellingen werden aangekaart tijdens de vergaderingen van de CVT. Directie- lid Dhaenens is in de loop van 2017 gevraagd om in de centrale diensten te Brussel te gaan werken specifiek met betrekking tot radicali- sering (de-radex).
Het rapport van de CVT is zorgwekkend.
Geradicaliseerde veroordeelden worden in de gevangenis van Dendermonde opgesloten waarbij ze andere ‘rustige’ gevangenen aan- zetten tot radicalisering. Het is in elk geval een rapport dat eens grondig gelezen moet wor- den op het kabinet van minister Geens.
thierry debels
Waar zit de saboteur van Doel 4?
Komende zondag “vieren” we een belangrijke verjaardag. Dan is het exact vier jaar geleden dat een snoodaard de kerncentrale van Doel 4 platlegde. En die snood- aard - of meerdere snoodaards - is tot op heden nog steeds niet gevonden. We zijn vier jaar verder.
Officieel is het gerechtelijk onderzoek al in december 2016 afgerond, maar Engie Elec- trabel heeft in 2017 bijkomend onderzoek gevraagd aan de onderzoeksrechter. Zo wil men vermijden dat het gerechtelijk onder- zoek te snel geseponeerd wordt. Of het alle- maal veel uitmaakt, weten we niet, want sindsdien zijn er geen nieuwe feiten te mel- den. Wel zijn we alweer twaalf maanden ver- der. De dader (of daders) loopt (lopen) nog op vrije voeten rond.
De verschillende onderzoekers zijn het over één zaak eens: de dader was goed voor- bereid, en hij wist welke technische gevol- gen zijn sabotagedaad zou hebben. En de
man moet stressbestendig zijn, niet alleen om de sabotage uit te voeren, maar ook om de politionele verhoren nadien te doorstaan.
De man was zeer goed op de hoogte van de beveiligingsprocedures en wist waar de camera’s hingen. De man moet lef gehad hebben, dat is zeker!
In feite zit het onderzoek op een dood spoor. De wetenschap dat een saboteur een kerncentrale binnen kon geraken, er zijn ding kon doen, en dan ongezien kon ontsnappen, is angstaanjagend. Maar vooral, dat hij al vier jaar uit handen van het gerecht weet te blij- ven, is onbegrijpelijk.
KArlVAn CAmp
VOORLOPIG NOG LUDIEK
De illegalen in Zeebrugge blijven voor onrust zorgen. Enkele inwoners van Zeebrugge hebben op een ludieke manier geprotesteerd tegen de overlast en de diefstallen die samen- hangen met de aanwezigheid van de transmi- granten die daar rondhangen, en die tussen het agressieve bedelen en stelen door een tukje doen in parken en plantsoenen. “Als de transmigranten zomaar in parken of op straat mogen slapen, dan mogen wij dat ook”, zei initiatiefnemer James Deetens. Daarom trok een kleine groep mensen naar het Sint- Donaaspark om daar te overnachten.
Met het perfect voorspelbare gevolg dat zij door de politie werden aangemaand het park te verlaten “omdat het verboden was om te overnachten in het park”. Dat verbod geldt natuurlijk alleen voor gewone mensen.
Het illegale Herrenvolk is uiteraard verhe- ven boven alle wetten en reglementen. Hoe ludiek en vreedzaam de actie ook was, het was meteen een waarschuwing. Eén van de actievoerder verklaarde: “Het is onze bedoe- ling om een signaal te geven dat het absurd is als grote groepen op straat liggen te slapen.
We moeten nú ingrijpen voor de situatie hele- maal escaleert en het heft wél in eigen handen wordt genomen.”
Het is duidelijk dat er in Zeebrugge iets broeit. Er heerst grote ontevredenheid over het uitblijven van politieacties tegen de ille- galen. En over het gedrag van de plaatselijke pastoor, Fernand Maréchal. In 2016 organi-
seerde hij in het zaaltje naast zijn pastorie met Caritas International en Dokters van de Wereld een infopunt waar illegalen medisch en juridisch advies kunnen krijgen. In zijn tuin werden douchecabines geplaatst. Iedereen die daar tegen protesteert, noemt hij “nazi’s”.
Uit pure naastenliefde, allicht. Zou pastoor Fernand weten wat twee jaar geleden met zijn collega-priester Jacques Hamel is gebeurd?
Actueel
2 augustus 2018 3
Zonder verrassingen
Mijnheer de kostopwarmer,
In volle zomer, wanneer de hardwerkende burger onder een smorende hitte tijdens zijn vakantie wat rust zoekt om de batterijen op te laden voor een nieuw werkjaar, pakken de Vlaamse en federale regeringen waartoe uw partij hoort, uit met voorstellen en beslissin- gen die men liever niet neemt in het gewoel als iedereen op scherp staat. Het is een sluwe truc, waarbij wel eens wordt vergeten dat de boemerang nadien wel eens weerkeert.
Enfin, tussen al die regeringsfratsen door voelde gij het klaarblijkelijk ook nog eens kriebelen om een stok in het hoederhok te smijten. Gij bracht in de hier en daar ver- zengende hitte wat opgewarmde kost aan door een oud voorstel van Patrick Dewael, uw fractievoorzitter in de Kamer en echte voorzitter van uw partij, over een federale kieskring in het Belgische zwerk te slinge- ren. Het invoeren van een federale kieskring, waarbij een deel van de parlementsleden in het hele land kan worden verkozen, is vol- gens hem de oplossing van een ‘democra- tisch deficit’, want, zo stelt hij, momenteel zijn de federale verkiezingen de optelsom van twee regionale verkiezingen. Een fede- rale kieskring waarbij men dus in het ganse land voor pakweg Di Rupo of Michel of De Wever of Laurette Onkelinkx kan stemmen, is volgens hem ‘het dak op de federale staat’.
Gij komt daar dus nu opnieuw mee aandra- gen... Want, zegt gij vorige week in de seri- euze gazetten, federale kandidaten moeten zich richten tot alle Belgen en niet alleen tot hun eigen kieskring.
Gij en velen in uw partij staan bekend als neo-belgicisten en jullie verknochtheid aan de monarchie en ‘la Belgique à papa’ is niet weg te branden. Uw pleidooi voor de herfe- deralisering van een aantal al gedefedera- liseerde zaken, zoals buitenlandse handel, is daar een symptoom van. Ik weet het wel, 2019 komt dichterbij en her en der klinken Vlaams-nationale stemmen om toch maar naar een nieuwe staatshervorming uit te kij- ken, liefst in de context van wat zij ‘confede- ralisme’ noemen; maar wat nog lang geen separatisme is, waar dan weer nog hardere Vlaams-nationalisten voor pleiten. Maar toch
zijt gij daar als de dood voor, want gij stelt om iedereen bang te maken dat confede- ralisme alleen maar permanent conflicten creëert. En dus draait gij de knop weer om richting België. Gij zoudt echter beter moe- ten weten, want als in functie van echt con- federalisme artikel 35 van de door u geado- reerde Belgische grondwet (eindelijk) zou ingevuld worden, dan zou exact kunnen bepaald worden wat Vlamingen en Frans- taligen - zelfs onder een Belgische para- plu of parasol - nog samen willen doen en wat niet. Waarop alvast een aantal sluime- rende en geregeld weer opduikende con- flicten alvast zouden verdwijnen. Maar gij wilt dat niet horen of zien, want gij wilt “een land dat functioneert, waar men aan oplos- singen werkt in plaats van altijd te duwen naar problemen.” En zo stelt gij het op een perverse en perfide manier voor dat men- sen die zelfs op een democratische en wel- doordachte manier pleiten voor een confe- deralisme of zelfs een ordelijke opdeling van het land, alleen maar op verder conflict en escalatie van meningsverschillen uit zijn. Ik vind dat een beschamende gedachtengang.
Gij weet toch, Alexander, dat in geen enkel bestaand federaal land ooit een nationale kieskring ingevoerd is. Mocht dat alleen in België gebeuren, dan zou dat ons doen terugkeren naar het unitaire België dat nie- mand meer wil, behoudens enkele fossie- len zoals er nog enkele in - bijvoorbeeld - de familie De Croo en de familie Open Vld rondlopen. Bovendien gaat zo’n beweging in tegen elke historische logica.
Ik volg u dus geenszins; maar dat zal u niet verbazen. Ik ben ervan overtuigd dat als wij betere democratieën willen maken van Vlaanderen en Wallonië, wij hen beter alle sleutels tot zelfstandigheid en zelfs onafhankelijkheid in handen moeten geven.
Twee goede buren kunnen vaak beter in alle vrijheid met elkaar samenwerken en elkaar begrijpen dan wanneer zij alles moeten delen en over elk detail heel moeilijke afspraken dienen te maken, die nooit volledig tot ieders voldoening zijn. Zodoende... die federale kieskring... laat maar zitten!
Briefje aan Alexander De Croo
Geen alternatieve versie
Om alle gebeurtenissen van 11 september 2001 in New York op een samenhangende wijze te beschrijven en te verklaren, is een omstandige en complexe uitleg nodig. Die vindt men, meestal samengevat, terug in de officiële rapporten, de verklaringen van leidende politici en de verslaggeving van de media. Die gebruiken niet allemaal pre- cies dezelfde bewoordingen en leggen niet dezelfde accenten, maar niemand twijfelt aan de grote lijnen: 3.000 mensen stierven doordat islamitische terroristen van Al Qaida lijnvliegtuigen in de WTC-torens boorden.
Die versie geniet ook in alle gekende feiten een massieve steun.
Samenzweringtheoretici wijzen die ver- sie af. Ze focussen vooral op de “gaten” die ze in het verhaal menen te ontwaren. Zo is één van de meest gehoorde (maar weerleg- bare) argumenten tegen de officiële versie de bewering dat de WTC-torens zijn inge- stort op een manier die onmogelijk het gevolg kan zijn van de inslagimpact van een vliegtuig. Men leidt daaruit af dat verborgen krachten de torens moedwillig tot ontplof- fing hebben gebracht. Maar verder gaat het verhaal niet: er wordt geen omvattende en samenhangende uitleg gegeven over wie die verborgen krachten precies zijn, waarom ze het hebben gedaan en hoe ze het heb- ben gedaan.
Dat er nooit een volwaardige, concurre- rende versie voor de officiële versie opduikt, heeft natuurlijk te maken met de afwezig- heid van ondersteunende feiten. En wan- neer de samenzweringstheoreticus het toch probeert, blijkt de alternatieve versie nog honderd keer kwetsbaarder te zijn voor het soort “gaten” die hij zelf in de officiële versie dacht te zien: anomalieën en tegenstrijdig- heden waarvoor geen verklaring kan gevon- den worden.
Toen de Russische propaganda twijfel pro- beerde te zaaien bij de betrokkenheid van Assad bij de laatste gifgasaanval in Syrië, werden niet minder dan drie alternatieve versies door elkaar gebruikt: dat er helemaal geen doden waren gevallen, dat de rebellen zelf een gifgasaanval hadden geënsceneerd en dat de doden het gevolg waren van ver- stikking in een stofwolk. Uiteraard sluiten die drie versies elkaar uit. Twijfel zaaien is dan ook de bedoeling, niet het aanbieden van een geloofwaardig alternatief.
Een foutieve en tegenstrijdige kijk op de politiek
In de meeste samenzweringsliteratuur worden de echte daders meestal gezocht in de sfeer van de politiek en de staat. De men- sen die achter de schermen aan de touw- tjes trekken zijn dan leidende figuren uit de politiek en agentschappen van de staat (CIA, FBI, NSA…). Of iets tussen de twee in. Zo wordt regelmatig verwezen naar een vage en mysterieuze entiteit die “Deep State” wordt genoemd en die als passe-partout fungeert wanneer de complotdenker geconfronteerd wordt met een moeilijk te verklaren gebeur- tenis (zoals de opvallende ommekeer van Trump inzake interventies in Syrië).
Degenen die in politieke complotten gelo- ven zijn kritische burgers. Het is meestal niet moeilijk hen te overtuigen dat de regerende politici en hun lakeien onbekwaam, laf en kortzichtig zijn, zeker wat binnenlandse poli- tiek betreft. Maar wanneer dezelfde mensen complotten menen te ontwaren, ontstaat plots een beeld van politici als sluwe, effi- ciënte en stoutmoedige organisatoren, die bovendien behept zijn met een duidelijke visie op de beste manier om op lange termijn een bepaalde politieke doelstelling te reali- seren en die erin slagen in alle discretie een grote groep uitvoerders te rekruteren om
hun plannen feilloos ten uitvoer te brengen.
Mijn ervaring met de politiek en politici heeft mij geleerd dat het eerste beeld van onze leiders, als ijdele klungelaars en aan- modderaars, uiteraard niet veralgemeend mag worden, maar wel de realiteit veel beter benadert dan het tweede. Politiek is in de praktijk veel meer “Yes Prime Minister” dan
“House of Cards”.
Ik heb zelden een politicus gekend die ik - zelfs in mijn wildste verbeelding - in staat zou achten om 3.000 van zijn medeburgers te vermoorden om een vaag politiek doel te bereiken. Dat zouden George Bush jr. en zijn regering volgens de complotdenkers noch- tans hebben gedaan. Zelfs Hitler gebruikte een paar terdoodveroordeelden om de
“Poolse aanval” op Gleiwitz op te zetten.
En ik heb al helemaal geen enkele politi- cus gekend die bekwaam zou zijn om een dergelijk complot feilloos voor te bereiden en uit te voeren. Staatsdiensten, geleid door politici, kunnen niet eens de treinen op tijd laten rijden. Grote, perfide en foutloos uit- gevoerde complotten zijn het voorrecht van geniale booswichten uit James Bondfilms.
Een onmogelijk uitgebreid geheim
“Als drie mensen een geheim willen bewaren, moeten er minstens twee van de drie dood zijn”, schreef Benjamin Fran- klin. De meeste complotten veronderstellen vele uitvoerders en medeplichtigen. In het geval van 9/11 zouden honderden mensen, op verschillende niveaus, betrokken moe- ten geweest zijn. Niet alleen zouden die daders en mededaders gewetenloze moor- denaars moeten zijn die geen graten zien in het doden van 3.000 mannen, vrouwen en kinderen van hun eigen volk, ze zouden dat geheim ook in het graf moeten meenemen.
Het is niet dat er geen lekken zijn. Via Wikileaks kwamen duizenden geheime documenten in omloop. “Klokkenluiders”
als Chelsea Manning en Edward Snowden deden hun best om alles wat ze wisten over de operaties van de Amerikaanse geheime diensten in de openbaarheid te brengen.
Nergens kwam iets naar boven dat er zou kunnen op wijzen dat de officiële versie van 9/11 onjuist zou zijn. Ook de pers – in het samenzweringsdenken nochtans vaak gezien als medeplichtig – blijkt in de prak- tijk niets liever te doen dan ”geheimen” van de overheid naar buiten te brengen. Wood- ward en Bernstein, de journalisten die het Watergate-schandaal uitbrachten, zijn nog steeds rolmodellen voor alle onderzoeks- journalisten. De onthullingen van Assange, Manning en Snowden, die eigenlijk weinig nieuwe informatie bevatten, werden einde- loos uitgesmeerd als sensationeel nieuws.
Ook bij ons kregen we onlangs goede voorbeelden van bovenmatige belustheid op politieke “onthullingen”, toen onze pers een hoop ophefmakende onzin schreef over het gevechtsvliegtuigendossier en de uitwij- zing van Soedanese illegalen.
Moeten we dan vertrouwen op de pers om de waarheid in gevoelige politieke kwes- ties naar buiten te brengen? Vanzelfspre- kend niet. In vele van mijn vorige bijdra- gen heb ik het tegenovergestelde betoogd.
Maar de selectiviteit van de pers is van ide- ologische aard. In bepaalde dossiers (zoals inzake immigratie, vluchtelingen, de gevol- gen van de multiculturele samenleving) kan deze vertekening zo ver gaan dat ze in haar resultaten inderdaad op een samenzwering lijkt. Het gaat echter over de instinctieve dis- cipline van een mierennest, niet over een bewust en centraal geleid complot.
Die ideologische bekrompenheid van pers en politiek richt trouwens veel meer schade aan dan enig bewust complot zou kunnen.
Jurgen Ceder
Het samenzweringsdenken (deel 2)
In mijn vorige bijdrage wees ik op de vele factoren die complottheorieën zo aan- trekkelijk maken. Helaas zijn er een aantal fundamentele redenen waarom die ver- klaringen zelden of nooit kloppen. De onderstaande argumenten gelden in de eerste plaats voor het schoolvoorbeeld van alle complottheorieën: het idee dat niet Osama Bin Laden en zijn kornuiten de WTC-torens hebben vernietigd, maar dat geheime krachten aan de top van de Amerikaanse politiek die aanslag hebben opgezet. Muta- tis mutandis gelden de beschouwingen voor de meeste samenzweringstheorieën.
Beeld van de week
Carles Puigdemont is terug in Brussel om de Catalaanse
strijd voort te zetten
Dossier 2 augustus 2018
4
Communistisch geweld
Collaborateurs van de Duitsers kregen steevast het verwijt dat de rotheid van het nazisme al ver voor de oorlog te merken was. Aspirant-communistische collabo’s, die gelukkig voor hen nooit de kans kregen hun land te verraden, werden daar nooit op aan- gesproken.
Toch hadden ze tientallen jaren de moge- lijkheid de ware aard van die ideologie te erkennen. Ik herinner me nog als kind de beelden in het bioscoopjournaal toen de Sov- jettanks de Berlijnse arbeidersopstand neer- sloegen in 1953. Drie jaar later hetzelfde sce- nario in Hongarije en ik moest dagelijks van mijn moeder één kilo broodsuiker kopen, want de derde wereldoorlog kwam eraan.
Een paar communisten als Bert van Hoorick en Aloïs Gerlo gooiden toen hun extreem- linkse kap over de haag.
In 1961 zag iedereen op de televisie de bouw van de Berlijnse Muur tijdens een weekend in de augustusvakantie. In China en Vietnam werden inmiddels miljoenen men- sen naar kampen gestuurd of vermoord, maar daar hoorden we niets over in de media. Maar tijdens de Praagse Lente van 1968 toonde het communisme weer eens zijn ware gelaat in Europa.
Staatsgreep en zijn gevolgen
Tsjechoslowakije had weinig geleden onder de oorlog. De Tsjechen toonden zich voorbeeldige collaborateurs en niet alleen omdat na de moord op SS-leider Heydrich het Boheemse dorp Lidice was uitgeroeid om alle verzet in de kiem te smoren. De uit Londen teruggekeerde Tsjechische politicus Benesj profiteerde van de komst van de Sovjettroe- pen in het grootste deel van het land om de rekening met de Duitsers te vereffenen die talrijker waren dan de Slovaken.
Drie miljoen mensen (bijna allemaal bejaarden, vrouwen en kinderen) werden op mensonterende manier uit de gebieden geschopt waar hun voorouders al honder- den jaren woonden. Ongeveer 350.000 onder hen overleefden de etnische zuiveringen en moordpartijen niet. Benesj vond zichzelf heel slim en dacht dat hij een compromis kon sluiten met Stalin en de plaatselijke com- munisten waarbij een min of meer demo- cratisch staatsbestel kon blijven bestaan. Hij aanvaardde de nationalisering van een groot deel van de industrie en nam communisten op in de nieuwe regering, op belangrijke vei- ligheidsministeries.
De communisten haalden zelfs 30 procent van de stemmen in de vrije verkiezingen van 1946. Ze profiteerden van hun posities in het leger en de politie om democratische tegen- standers uit te schakelen, desnoods met geweld. De aard van het beestje werd duide- lijk en de steun voor de communisten brok- kelde snel af. Nieuwe verkiezingen zouden een nederlaag voor extreemlinks betekenen.
Staatsgreep
Een communistische staatsgreep in 1948 lijfde het land definitief bij het Oostblok in en het kreeg de bekende communistische recep- ten te slikken: centrale planeconomie met al zijn kwalen, persvrijheid afgeschaft, alle organisaties onder de knoet en een gehate geheime politie.
In theorie bezaten Tsjechië en Slowakije autonomie maar in de praktijk was het een Tsjechische staat waarin Praag bepaalde wat de Slowaakse partijkameraden en autoritei- ten zonder morren moesten uitvoeren. In de partij zelf vochten de haaien elkaar de tent uit. De secretaris-generaal en zijn mede- standers werden zelfs na een schijnproces opgehangen. Het viel op dat bijna alle geëxe- cuteerden Joden waren. Het gevolg van het communisme lag voor de hand. Een stag- nerend en achteruitboerend land (zeker na de verdrijving van de hooggeschoolde Duit- sers) en veel heimwee naar de vooroorlogse situatie en zelfs naar de tijd van het Oosten- rijks-Hongaarse Keizerrijk toen Praag, Bratis-
lava (Presburg), Brno (Brünn) en Karlovi vary (Karlsbad) levendige economische en cultu- rele centra waren. Als u iets meer wil weten over de verstikkende dictatuur, beveel ik u de reeks Jonas Fink aan. Het is een meesterwerk van de Italiaanse scenarist en striptekenaar Vittorio Giardino.
“Onze Sasha”
Natuurlijk wisten Tsjechen en Slovaken wat aan de andere kant van het IJzeren Gordijn letterlijk en figuurlijk te koop was en de ver- bittering over hun armoede en onvrijheid groeide. Zelfs de Sovjetbazen zagen de stag- natie (ook in Polen begon het te gisten) en ze grepen in. Een nieuw gezicht moest het land weer uit de modder trekken.
Hun keus viel op een communistische stroman in wie ze vertrouwen hadden: de Slowaak Alexander Dubcek. “Onze Sasha”
had als kind negen jaar in de Sovjet-Unie gewoond en steeg na de oorlog voortdurend in de communistische hiërarchie. Tijdens nog eens vijf jaar studie in Moskou bewees hij zijn orthodoxie en hij sprak veel beter Russisch dan zijn partijgenoten. Hij werd de 1ste secre- taris van de Slowaakse partij en hij stond toe dat allerlei vieringen van historische gebeur- tenissen in Slowakije mogelijk werden. In de partij pleitte hij in Praag voor een tikkeltje meer echte autonomie.
Dubcek liet ook meer kritiek in de plaatse- lijke pers toe en zijn politiek lijkt een beetje op de glasnost van Gorbatsjov. Natuurlijk dacht geen haar op Dubceks hoofd eraan het monopolie op de machtsuitoefening van de partij aan te tasten. Feitelijk liet hij maar een briesje toe maar in de verstarde Tsjechoslo- waakse situatie leek het alsof een frisse wind waaide.
Brezjnev
Eind 1967 vond hij een bondgenoot in de belangrijkste Tsjechische economist Ota Sik.
Die had een hele reeks ideeën om het eco- nomisch leven weer aan te zwengelen. Het land dat ooit de economische motor van het verdwenen keizerrijk was, had inmiddels de laagste groeicijfers van het hele Oostblok.
Het programma van Sik was een mengeling van Gorbatsjovs latere perestrojka en het Joe- goslavisch arbeidersmedebeheer. Sik wilde dat de centrale planning tot op het niveau van ieder bedrijfje of zelfs winkeltje vervan- gen werd door een algemene planning met veel meer vrijheid voor de ondernemingen en zelfs een beetje privékapitaal. Winkels moes- ten wel grotendeels in de handen van zelf- standigen komen.
Hij propageerde geen echte vrijemarkteco- nomie en aan het politieke monopolie van de partij mocht ook niet getornd worden. Sik kreeg het nihil obstat van de partijleiding in Praag, die echter tezelfdertijd liet doorsche- meren dat de apparatsjiks in de ministeries en de bedrijven zich niet veel moesten aan- trekken van die plannen. De nomenclatura saboteerde de plannen van Sik, en het enige succes was dat er voortaan in Praag ook wat privétaxi’s rondreden.
Dubcek en Sik oordeelden dat het zo niet verder kon en begonnen een offensief in de partij om de oude garde tot hervormingen te dwingen of anders uit te schakelen. Die heren zagen het onweer aankomen en deden een beroep op hun hoogste baas: secretaris- generaal Leonid Brezjnev van de Communis- tische Partij van de Sovjet-Unie en de facto leider van het Oostblok. De Rus verscheen in december 1967 in Praag en werd met veel egards ontvangen. Hij sprak met de leden van het Centraal Comité (het hoogste partij- bestuur) en ontdekte tot zijn verrassing dat er veel meer steun voor hervormingen was dan hij dacht.
Hij maakte korte metten met de oude bazen en “suggereerde” “onze Sasha” als nieuwe partijleider. De suggestie werd direct opgepikt en in januari 1968 werd Dubcek de partijleider van het hele land. De korte Praagse Lente begon.
Jan neckers
Praagse Lente wordt Praagse Winter (1)
Vijftig jaar geleden stopte de Praagse Lente abrupt toen de troepen van vijf com- munistische staten de “Socialistische Republiek Tsjechoslowakije” binnenvielen om ze weer in de communistische schaapsstal voeren.
Kwart kinderen Vlaamse
Rand naar Franstalige school
Vlaams Parlementslid Willy Segers van N-VA bracht maandag cijfers naar buiten over het aantal leerlingen uit de Vlaamse Rand dat schoolloopt in het Franstalig onderwijs in Brussel of Wallonië. Dat bleken er vorig schooljaar maar liefst 17.368 te zijn, op een totaal van 64.292 leerlingen tussen 6 en 18 jaar. Dat is 27 procent. Dit hoge percentage verrast niet omdat hierin ook de cijfers van de faciliteitengemeenten zitten. In die zes gemeenten volgen tussen 40 en 60 procent van de leerlingen onderwijs in een school van de Franse Gemeenschap. In die cijfers zitten niet eens de leerlingen vervat die in de faciliteitengemeenten zelf les volgen in het Frans, want die scholen worden ingericht door de Vlaamse Gemeenschap.
Willy Segers, die burgemeester van Dilbeek is, ziet in deze cijfers een alarmerende toe- name (in sommige gemeenten tot 10 procent in drie jaar), maar dit wordt genuanceerd door minister van Onderwijs Crevits. Die stelde dat er in absolute cijfers inderdaad een stijging is, maar in procenten zou er sprake zijn van een lichte afname.
Hoe dan ook blijven de cijfers indrukwek- kend. Echt verontrustend is dat ook in een aan- tal gemeenten zonder faciliteiten een groot percentage kinderen les volgt in het Fransta- lig onderwijs. In Beersel en Machelen gaat het om 28 en 29 procent, in Zaventem en Sint-Pie- ters-Leeuw zitten we al op 31 en 32 procent.
Dat betekent dat één op drie gezinnen in die gemeenten geen enkele moeite doet zich te integreren, noch wil werken aan een meerta- lige toekomst voor de eigen kinderen.
Investeringen
Om die reden pleit Segers ervoor dat Vlaan- deren extra inspanningen doet voor scholen- bouw in de Vlaamse Rand. De anderstaligen zouden op die manier nog meer gestimuleerd worden om hun kinderen naar het Neder- landstalig onderwijs te sturen. Op zich is dit juist, maar de situatie is wel wat complexer.
Vooreerst is er de vrije schoolkeuze en kan je niemand verbieden om zijn kinderen in een ander gewest naar school te sturen, of naar een school met een andere taal. Bovendien is de situatie reeds zeer problematisch in de Vlaamse Rand. In heel wat scholen in de ver-
stedelijkte gebieden rond Brussel is er al een overwicht aan anderstalige leerlingen, waar- door de kwaliteit van het onderwijs en de ken- nis van het Nederlands onvermijdelijk achter- uitgaan. Steeds meer Nederlandstalige ouders trekken om die reden hun kinderen uit die scholen terug, zodat de situatie nog verergert.
Vlaanderen zou in de eerste plaats moeten werken aan een veel betere omkadering voor deze scholen, zodat er taalbadklassen kunnen ingericht worden voor kinderen die thuis geen Nederlands spreken.
Vandaag bestaat enkel zo’n systeem voor kinderen die rechtstreeks instromen vanuit het buitenland (de OKAN-klassen), maar dat is absoluut onvoldoende. Men zou taaltesten moeten afnemen van alle kinderen die zich aanmelden voor het eerste leerjaar. Wie onvol- doende Nederlands kan, zou een aantal maan- den of desnoods een heel schooljaar apart moeten genomen worden voor intensief taal- onderwijs. Enkel op die manier kan men het niveau opnieuw optrekken en maakt men die scholen weer aantrekkelijk. Dit is de eerste noodzakelijke stap, vooraleer men denkt aan bijkomende scholen en vooraleer men nog meer anderstalige kinderen wil aanzuigen. Dat vraagt dus heel wat extra middelen en man- kracht. Een investering die absoluut zal ren- deren. Wanneer zal Vlaanderen bereid zijn die noodzakelijke investering te doen? Wanneer zal de Vlaamse regering echt voorrang willen geven aan de Vlaamse Rand?
BL
Boksclub van Erdogan
De Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer (CSU), heeft de rock- bende ‘Osmanen Germania BC’ verboden. De ‘Osmanen Germania’ staat officieel als boksclub geregistreerd – vandaar het letterwoord BC in hun naam – en telt momen- teel 16 afdelingen of ‘chapters’ in gans Duitsland. De club wordt nochtans tot de zogenaamde straatbendes gerekend, zoals er nog enkele bestaan in de sfeer van motorclubs en andere.
De leden zijn bijna uitsluitend mensen uit de Turkse gemeenschap in Duitsland. Daar- enboven – zoals we al in ’t Pallieterke schre- ven – gaat de boksclub door als een vereni- ging met “zeer nauwe banden met de AKP van de Turkse staatspresident Recep Tayyip Erdogan”. Ze kunnen gerust worden bestem- peld als de stoottroepen van de Turkse staat in Duitsland.
“Konden”, moeten we eigenlijk schrijven.
Want de Duitse minister nam de beslissing op
basis van het feit dat in de doelstellingen van die bende op verschillende vlakken inbreu- ken werden vastgesteld op het Duitse straf- recht, en dat er van de vereniging “een zwaar- wegende bedreiging uitging voor individuele rechten en voor het algemeen belang”. Zo zegt Seehofer in zijn verantwoording: “Wie de rechtsstaat afwijst, moet bij ons op geen edelmoedigheid rekenen.”
Benieuwd of hierop reactie komt uit Ankara…
Actueel
2 augustus 2018 5
Volgend Europees Parlement zal er helemaal anders uitzien (2/2)
In het eerste deel (in nr. 28) van deze vooruitblik op het volgende Europees Parle- ment hadden we het over de interne strubbelingen bij de gestaag krimpende Euro- pese Volkspartij, de malaise bij de imploderende sociaal-democraten, de spectaculaire groei van ALDE dat tegelijkertijd bedreigd wordt door een splitsing, en de openlijke ruzie bij het extreemlinkse EUL/NGL. Maar hoe zit het met de vier andere kleintjes in dat Europees Parlement?
Door het verdwijnen van het Britse Labour verliezen de sociaal-democraten van S&D maar liefst twintig zetels. Dat is een enorme klap voor die groep, en dan zeker psychologisch, maar niet zo groot dat de crisis existentieel wordt. Dat ligt anders voor de Europese Conservatieven en Hervormers (ECH), die door het vertrek van de Britse Conservatieven meer dan een kwart van hun zetels verliezen.
Maar het kan nog erger. Europa van Vrijheid en Directe Democratie (EVDD), waartoe UKIP behoort, verliest bijna de helft van haar zetels.
En verloor, tot overmaat van ramp, begin deze maand de Zweden-Democraten aan … precies, de ECH.
Is er leven na de Brexit voor ECH?
De ECH, de groep rond de Britse Conserva- tieven waartoe ook de N-VA behoort, beschikt vandaag in het Europees Parlement over 74 zetels. Pardon, 76 zetels dus, met de twee van de Zweden-Democraten erbij. Daar gaan er door het vertrek van de Britse Conservatie- ven echter al meteen 21 af.
Als we de peilingen mogen geloven, zullen daar door het verlies van de andere partijen van de ECH nog eens tien af kunnen gaan, al wordt dat verlies voorlopig wat getemperd door de Zweedse nieuwkomers, die als gevolg van de immigratieproblemen in Zweden sterk in de lift zitten. Als we de recentste peilingen uit Zweden mogen geloven, zou de partij haar aantal zitjes uitbreiden van twee naar vijf.
De ECH komt daarmee voorlopig uit op ongeveer 53 zetels, ruim voldoende om na de volgende verkiezingen voort te kunnen doen als een groep in het Europees Parle- ment. Bovendien is het mogelijk dat door het uiteenvallen van de EVDD nog partijen aan- sluiting bij de ECH zullen willen zoeken.
En ook uit de EVP en zelfs ALDE zouden zich na de Europese verkiezingen kandidaat-ECH- leden kunnen aandienen. Maar niet ieder-
een in de ECH zit te wachten op voormalige EVDD-leden. Sommige van die partijen sle- pen immers een “verleden” met zich mee, en de Zweden-Democraten zijn daar één voor- beeld van.
In het bijzonder bij de N-VA (vier zetels) werd gemopperd over de toetreding van de Zweden-Democraten. Er doen zelfs geruch- ten de ronde dat de N-VA als reactie wel eens aansluiting zou kunnen zoeken bij … de EVP.
EVDD op sterven na dood
Het Europa van Vrijheid en Directe Demo- cratie bestaat in de praktijk uit het Britse UKIP en de Italiaanse Vijfsterrenbeweging, aange- vuld met een aantal kleine partijtjes van tel- kens één of twee vertegenwoordigers. Om een groep in het Europees Parlement te kun- nen vormen, dient men vertegenwoordigers uit minstens zeven EU-landen te tellen. Met het vertrek van de Zweden-Democraten heeft EVDD vandaag vertegenwoordigers uit precies zeven landen. Na de verkiezingen van 2019 zullen de Britse vertegenwoordigers daar niet meer bij zijn, en de Vijfsterrenbeweging lonkt nu al naar ALDE, en naar de nieuwe groep rond Emmanuel Macron.
Enkele van de overige partijtjes zijn hele- maal niet zeker dat ze midden volgend jaar nog een verkozene in het Europees Parlement zullen hebben. Blijft nog over: Alternative für Deutschland, dat oorspronkelijk met zeven verkozenen bij ECH zat, daar buitengesmeten werd, en officieel eigenlijk nog maar één ver- tegenwoordiger meer in het Europees Parle- ment heeft die dus lid is van EVDD.
Volgens de laatste peilingen zou de partij volgend jaar 14 vertegenwoordigers naar het Europees Parlement mogen sturen, maar wie durft aan zo’n partij zijn lot te verbinden? Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de Zwe- den-Democraten nu al eieren voor hun geld kozen, en veilig onderdak zochten bij de ECH.
Piraten bij de Groenen en de nationalisten
Wie de Vlaamse media halvelings volgt, zou al snel kunnen denken dat in het Europees Parlement ook zoiets als een groene fractie bestaat die daar sterk vertegenwoordigd is en veel in de pap te brokken heeft. Daar klopt weinig of niets van. De “groene” groep met 51 vertegenwoordigers in het Europees Par- lement bestaat eigenlijk uit 38 vertegenwoor- digers van de Europese Groene Partij (waar- toe Groen en Ecolo behoren), aangevuld met zeven nationalisten van de Europese Vrije Alli- antie (EVA), één Piraat uit Duitsland (Piraten- partij), en nog enkele onafhankelijken. Er is een tijd geweest dat ook EVA-lid N-VA in die groep zetelde, maar vandaag komen de EVA- leden in de groep van Groenen/EVA uit Schot- land, Wales, Catalonië, Baskenland, Galicië en Valencia.
Naast de twee Schotten van de SNP, en één Welshman van Plaid Cymru, telt de groep ook drie vertegenwoordigers van de Green Party of England and Wales. Dat betekent dat na de Brexit alvast 6 van de 51 huidige leden uit het Europees Parlement zullen verdwijnen. Maar de groep verliest nog meer pluimen, en dan vooral aan groene zijde. Volgens de recent- ste peilingen zouden de Groenen/EVA zak- ken tot ongeveer 34 vertegenwoordigers. Dat zijn er voor de hele groep dus minder dan de 35 vertegenwoordigers die de groenen van- daag leveren, zonder de drie Britse groenen mee te tellen.
Hoeveel van die 34 vertegenwoordigers zul- len uit de nationalistische EVA-stal komen? Dat is hoogst onzeker. Misschien opnieuw een kop- pel Catalanen, en nog een Bask of een Galici- aan? Wat wel een zekerheid lijkt te zijn, is de intrede van een stuk of drie Tsjechisch Piraten, ter vervanging van de ene Duitse Piraat. U ziet het, Groen/EVA krimpt, en wordt nog meer dan vandaag een allegaartje van partijtjes die hoe langer hoe minder met elkaar gemeen hebben.
Europa van Naties en Vrijheid groeit
De laatste “echte” groep in het Europees Parlement – de Non-Inscrits zijn eigenlijk een technische fractie gaande van het Hongaarse
Jobbik tot de Griekse communisten van KKE die nergens anders terechtkonden – is Europa van Naties en Vrijheid (ENV). Tot de groep behoren onder meer Vlaams Belang, PVV en Rassemblement National, net als de FPÖ en de Italiaanse Lega. Nogal wat van die partijen zijn tegenwoordig stevige groeiers in de pei- lingen, en volgens de laatste prognoses zal de groep uitgroeien van 36 vertegenwoordigers tot vlotjes meer dan vijftig.
Let wel, de Lega telt vandaag slechts vijf ver- tegenwoordigers in het Europees Parlement, maar zou volgens de peilingen maar liefst ver- viervoudigen, indien niet meer. Het zwaarte- punt van ENV zou daarmee wel eens stevig zuidwaarts kunnen verschuiven. Je weet maar nooit of dat voor problemen kan zorgen. Of de Lega die winst echt zal kunnen verzilveren in mei? Afwachten. Tweede probleempunt: de financiën. Een Franse rechter beval onlangs de inbeslagname van twee miljoen euro van Ras- semblement National (voorheen Front Natio- nal) omwille van een mogelijk geval van onei- genlijk gebruik van middelen in het Europees Parlement. Het RN zou door het Europees Par- lement betaalde medewerkers gebruikt heb- ben voor nationale doeleinden, en dat mag natuurlijk niet. Het betekent een fikse aderla- ting voor het RN, in zoverre zelfs dat Marine Le Pen beweert dat het RN op die manier failliet dreigt te gaan. Bovendien vond een Italiaanse rechter inspiratie in het Franse voorbeeld, en beval een onderzoek naar het gebruik van de Europese werkingsmiddelen van de Lega. Het dispuut over het half miljoen euro dat ENV zou moeten terugbetalen omdat de boekhouding rond een aantal etentjes, flessen champagne en kerstcadeautjes niet helemaal klopte, lijkt plots slechts een peulenschil te zijn.
En dan is het afwachten wat Mischaël Modrikamen allemaal uit zijn hoed zal tove- ren in opdracht van zijn Amerikaanse baas Steve Bannon. Als hij op één of andere manier aan de haal zou gaan met Lega, tegelijker- tijd Vlaams Belang – en dus ook PVV en RN – in “de grijze zone” zet, en bovendien loenst naar ECH-lid N-VA en EVP-lid Fidesz, kan het alweer over en uit zijn voor de ENV-fractie, net nu ze electoraal wat wind in de zeilen leek te hebben.
Filipvan laenen
Sindsdien is Spanje de populairste bestem- ming geworden voor de bootmigranten. Vorige vrijdag kwamen er 888 migranten aan land, en zaterdag waren dat er 334 die met 17 boot- jes de overtocht hadden gemaakt. Op zondag werden nog eens ongeveer 200 migranten van twintig rubberbootjes gehaald.
Ceuta en Melilla
Opgeteld geeft dat zo’n 1.400 migranten die Spaans grondgebied hebben bereikt, op drie dagen tijd. De week eerder waren er dat 1.600.
De Spaanse havenstad Algeciras, vlak naast
Allen naar Spanje
Begin juni kwam een nieuwe socialistische regering aan het bewind in Spanje onder leiding van Pedro Sanchez. Die regeringswijziging bracht ook een verandering mee in het beleid ten overstaan van vluchtelingen. De grenzen werden meteen opengezet. Het schip Aquarius, dat 600 vluchtelingen had opgepikt en niet mocht aanmeren in Malta en Italië, kon wel doorvaren naar Spanje.
Gibraltar, kreunt onder de aanwas. Tussen 1 januari en 30 juli kwamen zo’n 23.000 migran- ten toe in Spanje. Dat is een pak meer dan in Italië met 18.000 en Griekenland met 15.000 migranten. Niet alle migranten maken gebruik van bootjes. Spanje heeft twee exclaves op het Afrikaanse continent, omzoomd door Marok- kaans grondgebied: Ceuta nabij de Straat van Gibraltar, en meer oostelijk, naar Algerije op, Melilla. Beide steden zijn Spaans grondgebied en wie er kan binnen geraken, heeft de weg vrij naar het Europese vasteland. De steden zijn dan ook omheind met een zes meter hoog
hekken met bovenaan prikkeldraad. Op 6 juni bestormden zo’n 400 asielzoekers de grens met Ceuta. Toen geraakten slechts enkelingen binnen. Maar vorige donderdag bestormden nogmaals zo’n 700 migranten de grens met Ceuta. Die actie was goed gecoördineerd en was de meest gewelddadige tot hiertoe. De politie spreekt van “ongewoon geweld” tegen de agenten. Ze klommen over het prikkeldraad en belaagden de toegesnelde politie met zelf- gemaakte vlammenwerpers, stokken, speren en … ongebluste kalk. Meer dan 20 politiemen- sen geraakten gewond.
Ongeveer 600 migranten geraakten aan de
“goede” kant en liepen direct door naar het immigratiecentrum om daar asiel aan te vragen.
Dat centrum zit nu al overvol. 132 migranten moesten verzorgd worden, o.a. voor verwon- dingen opgelopen door prikkeldraad. De zwarte migranten zijn afkomstig uit Ivoorkust, Gambia, Mali, Burkina Faso, Guinee, Nigeria, Ghana, enz.
Ze trekken via Mauritanië naar Marokko. Rond Ceuta ligt een bosrijk en heuvelachtig gebied.
Daar komen ze bijeen; ze leven weken of maan- den in tenten of grotten, tot hun aantal groot genoeg is om gezamenlijk het prikkeldraad te bestormen. Vorige maand zei de nieuwe Spaanse minister van Binnenlandse Zaken dat hij “alles in het werk zal stellen” om het prik- keldraad van de grenshekken rond de Spaanse exclaves van Ceuta en Melilla te verwijderen.
De linkse Spaanse regering wil zo, naar eigen zeggen, het aantal verwondingen dat migranten oplopen verminderen. Anderzijds heeft Marokko nu aan Spanje materiële hulp gevraagd. Marokko heeft een lange lijst over- handigd met benodigd materiaal, zoals heli- kopters, jeeps, radardetectiesystemen, came- rasystemen en relbestrijdingsvoertuigen, ter waarde van 60 miljoen euro. Spanje heeft de lijst aan de Europese Unie doorgegeven in de hoop dat die voor de kosten zal opdraaien.
Zo zijn de socialisten.
Karlvan Camp
ZEG NIET TE GAUW…
Heuglijk nieuws vernamen we uit Marokko: daar hebben voor het eerst 299 vrouwen de toelatingstest tot adoul (nota- ris) afgelegd. Het beroep adoul, waarbij een persoon de bevoegdheid heeft om huwelijken en andere rechtshandelingen te voltrekken, kon voorheen alleen door mannen uitgeoefend worden.
Koning Mohammed VI van Marokko kon- digde in januari het besluit aan om de posi- tie van adoul te openen voor vrouwelijke kandidaten. Hiermee werd dit beroep voor het eerst in de geschiedenis geopend voor vrouwen.
De Marokkaanse regering zet zich in voor de “bevordering van vrouwenrech- ten, de strijd tegen alle vormen van discri- minatie en de versterking van hun positie naast mannen”.
Het koninklijk besluit staat ook toe dat Marokkaanse vrouwen in het hele land verschillende taken uitvoeren in overeen- stemming met de islamitische wet (sharia), zoals het documenteren van getuigenver- klaringen bij rechtbanken en het behan- delen van successierechten en onroerend- goedtransacties.
Regeringsleider Saad Eddine El Othmani verklaarde tijdens de ministerraad dat gelijkheid tussen mannen en vrouwen op economisch, sociaal en politiek niveau een nationale zaak is geworden. Mooi zo, zou- den we zeggen. Alleen komt Marokko daar- mee in het vizier van de moslimfundamen- talisten, die niet zullen kunnen lachen met de gelijkheid tussen mannen en vrouwen.
Er zijn de voorbije jaren al enkele IS-cellen ontmanteld, maar dat kon niet beletten dat enkele terreuraanslagen werden gepleegd, o.a. in Casablanca en Marrakesh. De laat- ste aanslag dateert al van 2011.
