€ 2,50
76ste jaargang • nummer 22 • donderdag 4 juni 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Een onderzoekscommissie is niet het ideale instrument. Er hangt een sfeertje van zondebok aan, dat is niet het moment.” Dat verklaarde Willem-Frederik Schiltz, fractielei- der van Open Vld in het Vlaams Par- lement aan Villa Politica. Een par- lementaire onderzoekscommissie naar de aanpak van de coronacrisis in de Vlaamse woonzorgcentra wil hij niet. Een ad-hoccommissie moet volgens hem een heksenjacht ver- mijden en op een efficiënte manier nagaan wat er verkeerd liep. Daarin werd hij gevolgd door verschillen- de andere fracties.
Vader Hugo Schiltz kreeg het op deze bladzijden jarenlang hard te verduren, maar of hij het ooit zo bont gemaakt heeft als zijn zoon valt te betwijfelen. Het betoog van Schiltz junior komt op weinig anders neer dan een ordinaire doofpotoperatie.
En het njet voor een Vlaamse onder- zoekscommissie is een voorafname op het blokkeren van een groot federaal parlementair onderzoek zoals na de zaak-Dutroux. Zoals ad- vocaat Fernand Keuleneer terecht stelde op Twitter: als men zo’n on- derzoekscommissie niet wil, “dan ligt de bal bij het parket en de on- derzoeksrechters. Zelf gewild.”
Linkse Vld-sabotage vanuit het Vlaams Parlement
Wat is er in de Wetstraat eigen- lijk aan de hand? Hoe kan men zo’n doofpotoperatie goedpraten? Het antwoord valt niet ver te zoeken.
Een aantal politici weet dat hun carrière door het geknoei tijdens de coronacrisis voorbij is. Ze kie- zen blijkbaar voor de tactiek van de verschroeide aarde, waarbij ze zo veel mogelijk mensen in de ei- gen ondergang willen meeslepen.
Tegelijk voeden ze de antipolitiek.
Federaal minister van Volksgezond- heid Maggie De Block (Open Vld) speelt hierin een prominente rol.
Haar flaters zijn amper bij te hou- den. Net nog raakte bekend dat een aantal experts sterke pleitbe- zorgers waren voor het gebruik van mondmaskers. In maart al. Er werd niets gedaan met het advies van de gezondheidswetenschappers. In de Pano-reportage op de VRT over het slechte management van de crisis aan het begin ervan, waarbij vakan-
tiegangers uit Noord-Italië amper of niet getest werden, zit De Block er ongeïnteresseerd bij. Empathie of schuldgevoel? Nul komma nul.
De Block, behorende tot de lin- kerflank van de liberalen, kan re- kenen op de steun van een de facto groen-liberale fractie in het Vlaams Parlement. Zij zijn de eerste dam die moet opgeworpen worden te- gen een diepgaand onderzoek.
Dat brengt natuurlijk de nieuwe partijvoorzitter Egbert Lachaert in een moeilijk parket. Hij wil met een schone lei beginnen, maar kan dat wel met topministers die alles weg- lachen? De Block werd nog eens geholpen door Lachaerts voorgan- ger Gwendolyn Rutten. Deze laatste stelde dat de dramatische aanpak van de crisis in de Vlaamse woon- zorgcentra een gevolg was van…
de federalisering. Want het beleid op federaal niveau is volgens haar zoveel beter. Blijkbaar heeft de bur- gemeester van Aarschot dan wel een aantal zaken gemist, zoals de dramatische persconferenties en de schimmige deals rond de levering van mondmaskers.
Het lijkt erop dat de clan rond De Block en Rutten de beginfase van het voorzitterschap van Lachaert zo veel mogelijk willen saboteren.
Betekent dit straks het einde van de partij? Dan is dat maar zo.
Ieder voor zich bij CD&V
Bij de CD&V is het ondertussen ieder voor zich. Joachim Coens lijkt wat naar de achtergrond verscho- ven. Wouter Beke eveneens, goed beseffend dat hij met de aanpak van de crisis een slechte beurt maakte.
Hij weet dat de rekening vroeg of laat zal worden gepresenteerd. Ie- mand die wel in een opgaande cur- ve zit, is Hilde Crevits. De Vlaamse minister van Werk en Economie kon scoren met de aankondiging van het Vlaamse relanceplan dat de solvabi- liteit van het Vlaamse bedrijfsweef- sel moet versterken. Vlaanderen kan zich hier profileren, terwijl men op federaal niveau steeds moeilij- ker tot eensgezindheid komt.
Als we over een federale CD&V-excellentie spreken, dan komt minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem in beeld. Hij had zich net teruggetrokken in het
Nu de coronapandemie maar een smeulend vuurtje meer is, is de tijd gekomen om de po- litieke fouten van de voorbije maanden tegen het licht te houden. Eenvoudig wordt dat niet.
Een deel van de politieke klasse is al in een kramp geschoten. Men minimaliseert het mal- governo van de crisis en kiest voor de tactiek van de verschroeide aarde. Voor Maggie De Block, Pieter De Crem en Wouter Beke nadert het einde van de politieke carrière, maar blijk- baar willen ze zoveel mogelijk anderen in hun ondergang meetrekken.
‘Cremlin’ in Aalter of daar lonkte opnieuw de Wetstraat. De Crem hoopte te scoren als supersheriff, maar dat draaide anders uit. Zijn malgoverno op Binnenlandse Zaken zullen hem en zijn partij zwaar wor- den aangerekend. Over het straat- geweld in de Brusselse wijken en de agressie tegen de politie komt De Crem niet verder dan te drei- gen met ‘nultolerantie’. Dit overtuigt niet als we het afzetten tegen het relativerende discours van Vlaams minister van Jeugd Benjamin Dalle.
Dit sneeuwvlokje haalde vorig jaar ocharme 2.044 voorkeurstemmen en werd vanuit Brussel niet eens verkozen voor het Vlaams Parle- ment.
De Crem schoot vorig weekeinde nog een grote kemel door te ver- klaren dat iedereen familie mocht bezoeken in een buurland. Alleen, je mag als land misschien wel de grenzen naar Frankrijk openzetten, maar als de Fransen het ook zelf niet doen, heeft dat weinig zin. Vele Walen konden niet naar hun fami- lie over de grens. De Crem, anders niet van het scherm te branden, was plots spoorloos.
Dat zal hij wellicht ook zijn wan- neer men hem wil confronteren met de willekeur van verschillende po- litiekorpsen tijdens de coronacrisis.
De Morgen bracht begin deze week een aantal ontluisterende verhalen van de de facto politiestaat tijdens de lockdown. Ouders van kinderen die in de voortuin ‘winkeltje’ speel- den, kregen een boete wegens ‘ga- rageverkoop’. Aan supermarkten in Leuven werden boetes uitgedeeld aan mensen die niet uit de stad kwamen. In het Limburgse Vlijtin- gen stond een automobilist met een kennis te praten. Hij was onderweg om sigaretten te kopen, maar het tankstation was dicht. Sigaretten zijn geen voedsel en roken is niet es- sentieel, oordeelde een agent. 250 euro boete. Burgemeesters en gou- verneurs houden de boot af als ze over deze willekeur worden onder- vraagd. Pieter De Crem eveneens, terwijl een zichzelf respecterend politicus na zo’n debacle ontslag zou moeten nemen.
Deze week scoorde Francken weer zeer goed door op Twitter een overzichtsfoto te tonen van duizenden ‘antiracistische’ ma- nifestanten die als haringen in een ton opeengepakt stonden op een plein in Amsterdam, niet eens op anderhalve centimeter van elkaar. Franckens commen- taar daarbij was vernietigend:
“Als Groen een grote stad be- stuurt, dan krijg je dit.”
Amsterdam wordt inderdaad bestuurd door de GroenLinkse burgemeester Femke Halsema.
Corona? Besmettingen? Alle
rapporten over massa-evene- menten die superverspreiders van het virus zijn geweest? De GroenLinkse burgemeester ne- geerde dat allemaal. Ze liet de manifestatie gewoon doorgaan, zelfs toen bleek dat er veel meer manifestanten samen- stroomden dan de organisato- ren hadden aangekondigd. Ze ging ook zelf een kijkje nemen.
Zonder mondmasker. Als het toverwoord ‘antiracisme’ weer- klinkt, worden de linksen en de Groenen helemáál gevaarlijke gekken.
De Groene Gekken
Tactiek van verschroeide aarde
Vorige week kreeg Theo Francken al de volle laag van de Chinezen omdat hij het had aangedurfd een onafhankelijk onderzoek te ei- sen naar de oorzaken van de corona-epidemie. Aangevallen worden door zulke vijanden is natuurlijk een aanbeveling. Als we dat verge- lijken met de kruiperige houding van vele andere politici tegenover China...
Lees het volledige interview met Hans Vandamme (AlfaVision) op blz. 11
“Vlaamse voortrekkers van nieuwe
museumtechnologie”
Historium en AlfaVision gebruikten de rust die het coronavirus hen noodgedwongen schonk om verder te werken aan nieuwe museumtechnologie. Kunstmatige
Intelligentie, hologrammen, virtual reality (VR) en augmented reality (AR) zijn de ingrediënten.
AlfaVision is het bedrijf van Hans Vandamme, burgerlijk ingenieur fotonica. Zijn zakelijke partner en echtgenote
is Els De Rooy, econome van de UGent. Een gesprek.
Actueel 4 JUNI 2020
2
De minister stelt voor om de naar schatting 600.000 illegale migran- ten op het Italiaans grondgebied verblijfspapieren te geven. Twee derden van hen zou dan op een le- gale manier in de landbouw kunnen werken, waar men dringend wil oogsten. In de Senaat had Bellano- va vooral kritiek op degenen die haar voorstel afwezen: “Wat u ille- gale migranten noemt, zijn mensen, mannen en vrouwen, arbeiders, die u niet eens wenst te zien”, wierp ze haar politieke tegenstanders voor de voeten. Bellanova sloeg zich op de borst dat zij de eerste in Europa was geweest, die zich voor legale corridors voor goederen en perso- nen had uitgesproken in deze coro- natijden.
Slecht signaal
Het voorstel van de minister van Landbouw zorgde eerst en vooral voor onrust in de eigen regering.
De Vijfsterrenbeweging - M5S, de linkspopulisten van Di Maio - wijst het voorstel strikt af, waarop Bella- nova met ontslag dreigde. Waarop natuurlijk de vroegere minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini van de Lega, van zich liet horen. Het
De Italiaanse minister van Landbouw, Teresa Bellanova (verkozen PD en nu Italia Viva) heeft de kritiek op haar voorstel om honderdduizenden illegale migranten te le- galiseren, van de hand gewezen. Haar voorstel ligt “in het verlengde van beschaving en veiligheid en wil uitbuiting en criminaliteit tegengaan”, aldus de minister in de Se- naatsvergadering in de Italiaanse hoofdstad Rome.
is “bijzonder alarmerend” dat hier- over zelfs al wordt gediscussieerd in de Italiaanse regering, zei hij. Hij is vierkant tegen dergelijke “mas- sale massa-amnestie, omdat dit een bijzonder slecht signaal betekent voor degenen die zich altijd strikt aan de regels hebben gehouden”, waarschuwde Salvini. Zijn collega’s van Fratelli d’Italia zijn intussen met
een petitie tegen het wetsontwerp gestart.
In Italië is momenteel een coali- tie aan de macht van sociaaldemo- craten (PD of Partito Democratico) en linkspopulisten van M5S, met de steun van drie kleinere linkse partij- en. In tegenstelling tot sommige an- dere landen konden de regerings- partijen hun electorale basis door de coronacrisis niet versterken, zo blijkt uit peilingen. De Lega zou op 28 procent van de stemmen kunnen rekenen, PD op 20 procent, M5S op 17 procent en de rechtse Fratelli d’Italia op 15 procent. In Italië is de strijd niet gestreden.
PIET VAN NIEUWVLIET
Linkse Italiaanse regering wil massa illegalen legaliseren
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De maatregelen om de economische schok van de corona- crisis op te vangen volgen elkaar op. Dat is een goede zaak, maar er is ook een keerzijde. De vrees voor een zware economische depressie is zo groot dat chaotische, gevaarlijke en nefaste relanceplannen het licht op groen kunnen krijgen. Zoals dat van PS-voorzitter Paul Magnet- te.
Nu het duidelijk is dat het econo- misch herstel er niet snel zal komen, moeten de economische steunmaat- regelen verlengd worden. In som- mige gevallen tot het einde van de zomer, in andere gevallen tot het einde van het jaar. Het ziet er im- mers naar uit dat de economische groei eerder een W- of vierkants- wortel-patroon zal vertonen, dan een V-herstel met een snelle terug- keer naar de situatie van voor de coronapandemie.
Overheid als beschermen- de stolp
Gevolg is dat het uitstel van be- taling van leningen voor gezinnen en bedrijven tot het einde van het jaar wordt verlengd. Die kredieten moeten nog altijd worden terugbe- taald, maar dat zal later gebeuren.
Daarnaast lijkt het erop dat er ook een uitbreiding van de garanties op nieuwe bedrijfskredieten komt. De huidige regeling was te beperkt. Tij- delijke werkloosheid en hinderpre- mies worden doorgetrokken voor bedrijven, zelfstandigen en werk- nemers die het nodig hebben. In de evenementensector desnoods tot het einde van het jaar. Als het goed is, zeggen we het ook: de overheid fungeert nu als een soort van stolp boven de zwaar geteisterde econo- mie.Maar daar passen direct drie be- denkingen bij. Ten eerste moet die stolp vroeg of laat worden wegge- haald, zodat de economie op een bepaald moment opnieuw normaal kan functioneren. Anders worden bedrijven die het al voor de cri-
sis moeilijk hadden, artificieel in stand gehouden. Daarom zou het een goede zaak zijn om de komen- de maanden steunmaatregelen aan bedrijven te laten afhangen van hun omzet van voor de crisis. Wie toen een beter zakencijfer draaide, zou recht moeten hebben op een stevi- gere schokdemper. Ten tweede is het voor landen die hun rekeningen op orde hebben veel gemakkelijker om de nodige steunmaatregelen toe te kennen. Dan hebben we het over de onterecht verguisde ‘vrekkige vier’ als Oostenrijk, Zweden, Dene- marken en Nederland. En voeg er Duitsland ook maar bij. België zeker niet, Vlaanderen misschien.
Ten derde is de keuze voor een expansief neokeynesiaans beleid voor sommigen het alibi om alle registers te openen. En te komen met gevaarlijke en nefaste relan- ceplannen, zoals PS-voorzitter Paul Magnette. Die denkt aan een relan- ceplan van 30 tot 50 miljard euro.
Dat zou dan bovenop de 40 miljard euro komen van het geplande be- grotingstekort. Dat is gigantisch.
Het plan van Magnette
Vorig weekeinde schreef de PS-gelieerde krant Le Soir een dos- sier over het relancebeleid. En ze kon een concreet voorstel van Paul Magnette inkijken. Daaruit blijkt dat het relanceplan eigenlijk 37,5 miljard zou omvatten. En dan be- gint de onduidelijkheid, om niet van chaos te spreken. Blijkt nu dat een deel van dat bedrag al onderdeel uitmaakt van het huidige beleid om de crisis aan te pakken. 10,19 mil- jard euro van het relanceplan zijn de
steunmaatregelen die al bij het be- gin van de crisis werden toegekend.
12 miljard euro heeft betrekking op de verlenging van de huidige maat- regelen. 9,4 miljard euro zijn secto- rale ondersteuningen zoals lagere BTW voor de horeca. Ook dat is niet nieuw. Hetzelfde geldt voor de 1,5 miljard euro om de solvabiliteit van de bedrijven te versterken.
Blijft over: 4,5 miljard euro om de binnenlandse vraag of de consump- tie te stimuleren. Dat laatste PS-voor- stel lijkt verteerbaar voor iedereen.
Toch is dit luik niet zonder gevaar.
Het herstel van een open economie als de Belgische - en dat geldt nog meer voor de Vlaamse - kan niet enkel steunen op de binnenlandse vraag. Er moet ook gewerkt worden aan het versterken van de concur- rentiekracht van de bedrijven en het behouden van de exportpositie.
Dat kan door investeringen aan de aanbodkant, zoals beleid dat inno- vatie ondersteunt.
De financiële injectie die de koop- kracht versterkt is legitiem voor de laagste inkomens, want de mensen die werken in de zwaar geplaag- de horeca en het toerisme hebben vaak een laag loon. De vraag is hoe groot die injectie moet zijn. Magnet- te heeft het over 1.000 euro bruto extra voor wie minder dan 2.300 euro bruto per maand verdient. Dat bedrag zou dan verder dalen tot ie- mand met een brutoloon van 4.980 euro. Wie meer verdient, krijgt niets extra’s. Wat zal men echter met dat geld doen? De lagere inkomens zullen meer consumeren, maar een deel van dat geld zal onder ande- re door e-commerce-bestellingen naar het buitenland verdwijnen. De hogere inkomens zullen dat extra- tje sparen voor moeilijke tijden. De vraag is dan ook of die stimulering van de binnenlandse vraag haar doel niet voorbij zal schieten.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Hij had namelijk opgegeven dat hij een stage volgt in Cordoba.
Waar zitten nu onze kwaliteitskranten die nalaten om even verder te snuffelen? Wie gaf toelating voor de verplaatsing? Bij welke instantie of firma ging of gaat hij stage doen? Wanneer zou hij terugkeren?
Joachim woont en werkt namelijk in Zuid-Afrika, Kaapstad, al is ook daar weinig over geweten. Hij zou daar ‘consultant’ zijn in het bedrijf New Southern Energy, een firma die grote projecten realiseert met zonnepanelen. Op de webstek van VOKA kan je een document vinden met de titel “Certificate proving the need to cross the border.” Dat formulier dient ingevuld en bezorgd aan de Federale Overheidsdienst Werkgelegenheid, Arbeid en Soci- aal Overleg. De bevoegde minister is Nathalie Muylle (CD&V).
Het betreffende document heeft het echter over Belgische werk- nemers die een noodzakelijke verplaatsing moeten maken naar het buitenland. En dan rijst de vraag: welk statuut heeft Joachim?
We mogen toch veronderstellen dat hij in Kaapstad gedomicili- eerd is? Is hij zelfstandig ‘consultant’, met vestiging in la Belgique of met vestiging in Kaapstad?
Wat belet ons om het officieel afgestempelde document waar- mee Joachim de grens kon oversteken, openbaar te maken? Want het staat als een paal boven water dat hij niet naar Cordoba is gereisd voor een stage. De kans is dus reëel dat hij het docu- ment niet helemaal naar waarheid heeft ingevuld. En zo kon hij via Zaventem naar Frankfurt vliegen, en zo verder naar Madrid.
En dan is er nog het bericht dat hij pas ginder, in Cordoba, tijdens het adellijke lockdownfeestje besmet is geworden. Dat is larie en apekool, want onze vriend-met-trui MVR zegt al maanden dat de incubatietijd van Covid-19 minstens een week bedraagt. Of geldt dat nu ineens niet voor koninklijk bloed? Hij was met an- dere woorden al positief in de periode dat hij in Brussel verbleef
bij zijn ouders. Vraag is hoe dikwijls hij op bezoek ging bij zijn grootouders. En zijn die laatsten ondertussen op hun beurt al
getest?
De Spaanse overheid is een indrin- gend onderzoek gestart. Maar voor pre- mier Wilmès is het nu al “Case closed,”
zoals ze maandag voor alle tv-came- ra’s verkondigde. Ondertussen zitten er nog honderden Belgen vast in Spanje op hun appartementje of in hun mobilhome, wachtend op een toelating om naar het va- derland te mogen terugkeren. Tja, niet elke
Belg is gelijk voor de wet.
Zowat alle Spanjaarden zijn boos op ‘goede Belg’ prins Joachim. Dat laatstgenoemde aanwezig was op een lock- downfeestje is natuurlijk niet te rechtvaardigen. Maar waar blijkbaar niemand in de Belgische media over struikelt, is de wijze waarop Joachim naar Spanje vloog.
“Case closed”
ECONOMISCHE ZAKEN
Een gevaarlijk relanceplan
Teresa Bellanova (Foto Twitter)
Actueel
4 JUNI 2020 3
Niet boven de wet
Mijnheer de corona-overtreder,
Een Spaanse krant bracht enkele dagen ge- leden uit dat “een lid van de Belgische konink- lijke familie” een lockdownfeestje had bijge- woond in de stad Córdoba én dat die persoon nadien positief werd getest op het coronavirus.
Het zal wellicht iets meer geweest zijn dan de rustige barbecue-met-8-personen (of was het nu een zwembadfeestje-met-11-personen?) waarop het onstuimige Vlaamse Kamerlid Dries Van Langenhove werd onderschept door de politie, en wat hem een fikse boete oplever- de. Iets meer, inderdaad, want “El Confidential”
- nomen est omen - wist te zeggen dat het om een feestje voor de “aristocratie” ging met mo- gelijk 27 aanwezigen, al is dat laatste nog niet helemaal zeker. Gij zoudt immers 27 namen hebben doorgegeven aan de ‘contactspeur- ders’, wat nog niet wil zeggen dat die er ook allemaal waren. Mogelijk zijn daar ook mensen bij die gij daarvoor ontmoette. Maar kom, dat is minder belangrijk, want het feit dat de lokale regering aan de lokale autoriteiten gevraagd heeft een onderzoek te openen en dat alle aan- wezigen ondertussen in quarantaine zitten, zegt voldoende dat het aristocratenfeestje ‘erover’
was. Het was het koningshuis zelf dat bevestig- de dat gij de persoon in kwestie waart. Excuses of een spijtbetuiging of voortschrijdend inzicht bij de domheid van uw gedrag konden we uit het eerste bericht niet vernemen.
Het eerste wat opvalt, is dat het bericht hier ten onzent nauwelijks een rimpeling op het wa- ter veroorzaakt, terwijl de politieke opponen- ten van uw generatiegenoot Dries de sociale media overspoelden met hun afgrijzen, tirades, beledigingen en zelfs scheldpartijen. Klaar- blijkelijk bestaan er tegenover een regelover- tredend lid van de koninklijke familie andere standaarden.
Wat ook nog opviel, was dat gij niet al een hele tijd in het hermetisch afgesloten Spanje verbleeft, een land dat een bijzonder hoge tol heeft betaald in de coronacrisis en maar moei- zaam uit het dal klimt. Pas op zondag 24 mei vloogt gij vanuit Brussel naar Madrid, om dan meteen door te reizen naar Córdoba, waar gij naar verluidt een lief hebt zitten. Daar is na- tuurlijk op zich niks mis mee, versta mij niet verkeerd. Omwille van een stage die gij aldaar zoudt moeten lopen in een bedrijf, kondt gij gebruik maken van de mogelijkheid om ons land te verlaten, want dat wordt gecatalogeerd onder “essentiële verplaatsingen”. En stiekem een feestje meepikken kon er klaarblijkelijk ook bij. Maar ook al passeert een en ander hier zonder veel heisa, in Spanje kan men met uw strapatsen niet lachen. Om te beginnen hieldt gij u al niet aan de regel om bij uw aankomst voor 14 dagen in quarantaine te gaan. Gij naamt meteen de trein naar Andalusië. En na het feestje vertoonde gij corona-symptomen.
De Spanjaarden vinden het dan ook allemaal erg onverantwoord wat gij deedt, want gij kondt door uw losse houding al zeker een dertigtal mensen hebben besmet, en dit terwijl men in dat land alle moeite van de wereld doet om mensen af te zonderen en goed in het oog te houden. En duizenden doden te begraven.
Niet alleen de media, maar ook tal van ge-
BRIEFJE AAN JOACHIM VAN BELGIË
Het meest merkwaardige was dat de gro- teske beschuldiging zo gemakkelijk werd geloofd door het bestel. Théo kreeg per- soonlijk bezoek van president Hollande, ontving geschenken en blijken van steun van topvoetballers en artiesten en was, als vermeend slachtoffer van racisme, het voor- naamste gespreksonderwerp bij de toe- spraken op de uitreiking van de Césars, de Franse filmprijzen. Uiteraard werd zijn ver- sie van het verhaal gretig afgenomen door de pers, ook bij ons.
Het verhaal telt
Even opvallend was dat niemand ver- der nog geïnteresseerd was wanneer later onderzoek de ware toedracht aan het licht bracht. Videobeelden en getuigenissen toonden aan dat arme Théo zich verzet had tegen de arrestatie van een drugdealer, dat zijn broek afviel tijdens de schermutselin- gen en hij per ongeluk geraakt werd door een matrak bij pogingen om hem in be- dwang te houden.
Théo veranderde trouwens later zelf zijn versie. Van racisme of seksueel getint ge- weld was geen sprake. Er loopt nog steeds formeel een procedure tegen de politiea- gent, maar het is waarschijnlijk dat het par- ket de vervolging zal laten vallen.
De media willen een sterk verhaal. En er zijn weinig verhalen sterker dan het ra- cistisch geweld van een onverdraagzame samenleving tegen onschuldige leden van een etnische minderheid. Feiten, omstan- digheden, nuances, twijfels die dat dat ver- haal kunnen afzwakken of zelfs onderuit- halen, worden liefst genegeerd. Daarmee draagt de pers zelf bij aan de golven van irrationeel protest die ontaarden in geweld, vandalisme en plundering.
De zaak George Floyd
Wat zich nu afspeelt in de Verenigde Sta- ten tart opnieuw alle redelijkheid. De ver- nielingen en het geweld van het massale straatprotest naar aanleiding van de dood van George Floyd hebben al tot de inzet van de Nationale Garde geleid. Nochtans is er geen aanwijzing dat Derek Chauvin, de politieagent die ervan beschuldigd wordt de dood van de zwarte man te hebben ver- oorzaakt, racistische motieven zou hebben gehad.
De manier waarop de agent Floyd in be- dwang hield was absoluut ontoelaatbaar, maar het staat zelfs niet vast dat deze actie tot de dood heeft geleid: een onderzoek in opdracht van de familie zegt dat Floyd verstikt is, maar een lijkschouwing in op- dracht van het gerecht wijst op hartfalen als doodsoorzaak. Volgens het officiële rapport zijn vooraf bestaande hartproblemen in combinatie met de politiebehandeling (ook een andere houdgreep had fataal kunnen zijn) en mogelijke intoxicatie George Floyd fataal geworden. In tegenstelling tot wat in sommige kranten wordt beweerd, had hij zich wel degelijk verzet tegen de arrestatie (wegens gebruik van vervalste cheques).
Het gedrag van de agent is ook niet symptomatisch voor blank racisme in de politiekorpsen van de
Verenigde staten (waarin zwarte
Amerikanen trou- wens overver- tegenwoordigd
zijn). In de berichtgeving wordt er vaak de nadruk op ge-
legd dat
zwarten vaker het slachtoffer van politie- geweld zijn. Dat klopt, maar dan moet je er de reden bijvertellen: zwarten zijn ook vaker betrokken bij misdrijven. Er is geen enkele studie die het tegendeel beweert. Er zijn wel studies die uitwijzen dat blanke po- litieagenten zich niet meer schuldig maken aan geweld tegen zwarten dan hun zwarte collega’s.
Geen excuus voor vernielzucht
Als je wil protesteren tegen de brutale manier waarop sommige politieagenten verdachten behandelen, dan is de dood van Floyd George een zeer terechte aanleiding.
Maar protest tegen racisme is in dit geval gebaseerd op pure speculatie. En wie zich te buiten wil gaan aan vernieling en geweld- pleging tegen onschuldigen, heeft al hele- maal geen goed excuus, simpelweg omdat daar nooit een goed excuus voor is.
Perscommentatoren en beleidsmensen zouden dan ook moeten ophouden plun- deringen (vaak van bezittingen van andere zwarten) te behandelen als een begrijpelij- ke vorm van protest, maar daarvoor is het schuldcomplex van de bange blanke man te groot. Dat ziet blank racisme, ook waar er geen is, en terechte antiblanke woede, ook waar eigenlijk onredelijkheid en blinde afkeer regeren. Hoe meer de blanke mens zichzelf in beschuldiging stelt, hoe meer an- deren trouwens gesterkt zullen zijn dat ook te doen. Die vicieuze cirkel moet gestopt worden.
Want het is absoluut zeker dat feiten als dit nog vaak gaan gebeuren. Maatschappe- lijke groepen die oververtegenwoordigd zijn in de misdaadcijfers lopen nu eenmaal een groter gevaar om in gewelddadige con- frontaties met de politie betrokken te raken.
Dat is bij ons bijvoorbeeld ook het geval met Noord-Afrikanen. Wat is het alternatief?
Dat politiemensen wegkijken? We hebben in het Verenigd Koninkrijk gezien waar dat toe leidt: in verschillende Britse steden kon- den Pakistaanse “grooming gangs” honder- den minderjarige, meestal autochtone meis- jes prostitueren. Alle onderzoeken wezen uit dat de politie wegkeek uit angst van racisme beschuldigd te worden.
Vorige maand toonde Benjamin Dalle nog eens hoe het niet moet. Dalle had langs de ene kant wel een obligate veroordeling van de relschoppers in Anderlecht uitge- sproken, inclusief van hun geweld tegen de politie, maar kon langs de andere kant niet nalaten een resem verzachtende omstan- digheden aan te halen: armoede, frustratie, woede, weinig perspectief, oneerlijke kan- sen, vergeten door de samenleving,...
Drie regels
Ik wil beleidsmensen en perscommen- tatoren dan ook drie vuistregels meegeven voor hun communicatie over interraciale incidenten.
1. Ga er niet automatisch vanuit dat racis- me het motief is, gewoon omdat de dader blank is en het slachtoffer niet. En als je dat toch niet kan nalaten, hanteer dat vermoe- den dan ook consequent bij geweld in de omgekeerde richting. Het resultaat zal je verbazen.
2. Wees moedig en correct genoeg om alle feiten weer te geven, ook wanneer die niet passen in het gewenste ideologische narratief. Zorg dat we die niet elke keer zelf moeten gaan zoeken op het internet.
3. Protesteren mag altijd, zelfs als het on- genoegen onterecht is. Plunderen en vanda- liseren kunnen nooit. Hou op met rechtvaar- diging te zoeken voor het toebrengen van schade en lichamelijke letsels tegen perso- nen die niets met de kwestie te maken heb- ben. Zo niet, moedig je dit soort gedrag aan.
Drie regels
voor de omgang met raciale incidenten
Herinnert u zich de zaak Théo nog? Begin 2017 beweerde een zwarte jongeman seksueel mishandeld te zijn geweest door een Franse po- litieagent. Bij een politie-interventie zou de agent de broek van Théo hebben uitgerukt en hem met een matrak anaal hebben verkracht, onder het uiten van racistische beledigingen. De beschuldiging kreeg een zodanige weerklank dat er wekenlang betogingen, rellen en plun- deringen waren in verschillende Franse steden.
JURGEN CEDER COLUMNIST
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 FANKERSTRAAT 7 3500 HASSELT 011 223 253
zagsdragers zijn dan ook niet te spreken over uw gedrag en spreken zonder verpinken over onverantwoordelijkheid. Sommigen eisen zelfs een onderzoek tot op het bot zodat niemand zijn straf ontloopt. Boetes kunnen oplopen tot 10.000 euro. Naar verluidt is de politie onder- tussen met zo’n onderzoek bezig.
De samenleving verwacht niet geheel on- terecht dat haar leidende klasse - of wat daar- voor moet doorgaan - en zeker de familie van het officiële staatshoofd - zelfs al gaat het in uw geval maar om de tiende plaats als troonsop- volger - zich voorbeeldig gedraagt. Helaas is dat al decennia een pijnpunt in het Belgische koningshuis, waar er altijd wel koninklijke of prinselijke al dan niet gênante fratsen te note- ren vallen. In Spanje verwachtte men dan ook excuses en een nederige schuldbekentenis. En in België zou dat ook wel wenselijk zijn, meen- den velen. Als de corona-overtreders Dries Van Langenhove en Gwendolyn Rutten en nog anderen dat kunnen, dan moet u dat zeker ook wel lukken. Niet met een kurkdroge medede- ling van het paleis, maar persoonlijk en op- recht de natie in de ogen kijkend. In een twee- de bericht enkele dagen later is dat gelukkig ook gebeurd. En wellicht zult gij daar nog goed mee wegkomen ook.
Voor zeer velen waart gij tot voor kort een nobele onbekende uit de sibbe van Astrid en Lorenz. Vandaag zijt gij dat niet meer en zal
“Corona in Córdoba” een opvallend hoofdstuk in uw ooit te schrijven biografie blijven.
Hopelijk zijn de coronasymptomen licht van aard en herstelt gij snel. Maar denk voortaan toch maar twee keer na alvorens dingen te doen die eigenlijk niet door de beugel kunnen.
Ook de adel en andere nobiljons staan niet bo- ven de wet. Dat zullen ze u alvast in Spanje wel eens even inpeperen.
Voorspelling
Vorige donderdag werd het duidelijk dat onze voorspelling uitgekomen was: Vincent Van Quickenborne werd de nieuwe fractievoor- zitter van de Open Vld-fractie. Het stond in de sterren geschreven dat de donkerblauwe clan zijn macht in de Kamer zou versterken. Want al lijkt nu alles peis en vree na de verkiezing van Egbert Lachaert als nationale voorzitter, niets is wat het lijkt. In de wandelgangen komt ons immers ter ore dat de machtsstrijd intern nog volop woedt en dat de clans er alles aan zul- len doen om in de nieuwe machtsverhoudingen hun posities te handhaven, Bart Tommelein in het bijzonder. En zoals we ook al zeiden zal Pa- trick Dewael, boegbeeld van het oude partij-es- tablishment en van de links-liberale vleugel, met de glimlach zijn concullega’s aanpakken.
Donderdag was het al zover: “Ik geef het woord aan de nieuwe fractieleider van Open Vld, mijn- heer Van Quickenborne. Mag ik u feliciteren met uw aanduiding in een van de mooiste func- ties in dit halfrond?” Dat Q maar de oude wijs- heid in het achterhoofd houdt: “Timeo Danaos et dona ferentes.” (Ik vrees de Grieken, ook als ze geschenken brengen.)
Kikker
Kristof Calvo was weer aanwezig en dat zullen ze geweten hebben… Vanzelfsprekend juichte hij het EU-plan van Merkel en Macron toe om 750 miljard te pompen om uit het coronaslop te geraken en waarvan België slechts 5,48 miljard zou ontvangen, veel minder dan andere, minder getroffen lidstaten. Hij greep dat aan om alle eurocritici - van heel gematigd tot vrij radicaal - de mantel uit te vegen en hen te ‘ontmenselij- ken’. Hij deed dat door aan Wilmès te zeggen dat haar regering maar 38 zetels in de Kamer vertegenwoordigt, terwijl de “coalitie van de solidariteit, de menselijkheid en de federalis- ten, van zij die van Europa houden” er ruim 100 haalt. Professor Hendrik Vuye vatte de houding van het groene ettertje meesterlijk samen: “Er was eens een groene kikker die even groot als een os wou zijn... “Kijk, kijk! ‘k Word net zo groot als jij! De os sloeg met zijn staart en stond zich te verbazen. De kikker rekte zich, begon zich op te blazen (Jean de La Fontaine).” En wat nog be- denkelijker is, is dat dat dus de nieuwe stijl is die we overigens uit al meerdere groene mon- den hoorden: wie kritisch is, verlaat de mense- lijkheid. Demoniseren noemt men dat.
Profileringsdrang
We vernemen dat de Kamerfractie van het Vlaams Belang naarstig aan het werk is om een
‘blunderboek’ samen te stellen dat een beeld moet schetsen van wat er allemaal is misgelo- pen in de coronacrisis en wie daarvoor verant- woordelijk is. Die fractie vroeg overigens als eerste om daartoe een parlementaire onder- zoekscommissie op te richten. Een idee waar nu ook de groenen bij monde van voorzitster Almaci mee afkomen, weliswaar - begrijpe wie kan - nadat ze de oprichting van zo’n commis- sie in het Vlaams parlement (waar ze zelf in zetelt) niét goedkeurden, maar zij daar een ad hoc-commissie (zonder echte onderzoeksbe- voegdheden op het niveau van een onderzoeks- rechter) wél steunden. Waarom? Eenvoudig. Zij mogen de voorzitter van die praatbarakcom- missie leveren… Of anders gezegd: profile- ringsdrang boven degelijk onderzoek naar de duizenden overlijdens in woonzorgcentra en de saga van de mondmaskers. Het is voorspelbaar dat een echte onderzoekscommissie er in de Kamer ook wel niet zal komen…
Handen af van China
Kamerleden Annick Ponthier en Ellen Sa- myn (VB) dienden een voorstel van resolutie in waarin de regering wordt opgeroepen steun te verlenen aan meerdere internationale ver-
Actueel 4 JUNI 2020
4
zoeken om de rol van China in de uitbraak van het Covid-19-virus te onderzoeken. Een aantal landen stellen zich immers vragen naar de ver- antwoordelijkheid die het communistische re- gime draagt in heel deze zaak, en meer bepaald aangaande de uitbraak van het coronavirus en de informatieverstrekking daarrond. Wellicht kan zo’n onderzoek alle speculaties, hypothe- ses en al dan niet wilde theorieën in de juiste context plaatsen. Maar veel doet uitschijnen dat men in het Westen de grote rode dictatuur waarmee men steeds meer lucratieve zaken doet niet voor de voeten wil lopen, laat staan ter verantwoording wil roepen. Zo ook in de Ka- mer, waar de vraag naar urgente behandeling van het voorstel van resolutie zonder pardon werd verworpen door ‘de coalitie van de men- selijkheid’. En even later onderging een motie van aanbeveling over hetzelfde onderwerp van Ponthier hetzelfde lot. Merkwaardig was wel dat naast N-VA ook de communisten van de PVDA mee tegen de verwerping stemden…
De Block ziet niks
Tussen al de kommer en kwel trok Christoph D’Haese van N-VA nog eens een klassiek blik Belgique-België open ten aanzien van Maggie De Block die - men zou het coronagewijs haast vergeten - ook nog minister van Asiel en Mi- gratie is… Hij had namelijk vastgesteld in een statistiek van de Raad voor Vreemdelingenbe- twistingen dat Franstalige rechters negen keer zo snel het statuut van vluchteling toekennen.
D’Haese tegen De Block: “Anders geformu- leerd, Vlaamse rechters zijn negen keer stren- ger, wellicht ook negen keer rechtvaardiger, op het vlak van asielrecht.” Hij vroeg zich dan ook af of het niet nodig is dat de jurisprudentie in de praktijk dient geharmoniseerd te worden om een betere eenheid van onafhankelijke rechtsspraak te bekomen in dit land. Voor De Block is er geen vuiltje aan de lucht en ver- loopt alles onafhankelijk en correct. Bovendien ontweek ze de kern van de vraag van D’Haese, want ze gaf geen zinnige verklaring voor het verschil in behandeling in de beide taalrollen.
D’Haese waarschuwde haar daarop dat ze “aan het schoppen is tegen de achillespees van de rechtsstaat” en hij kondigde dan ook aan met zijn partij een voorstel in te dienen om de ob- jectivering van de rechters bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen transparanter te maken en tot efficiëntere rechtsbedeling te ko- men. Mooi zo, maar ook hier vrezen we dat het voorstel door de ‘coalitie van de menselijkheid’
zal neergesabeld worden.
Hannah Arendt en Mechelen
De keuze voor Hannah Arendt als naam voor het instituut is niet toevallig.
Hannah Arendt (1906-1975) was een Duits-Joodse politieke filosofe die Na- zi-Duitsland ontvluchtte. Hannah Arendt werd vooral bekend door haar werk
“The Origins of Totalitarism” (1951), waarin zij het kwaad van de nazi’s als het radicale kwaad omschrijft. In 1961 werd ze als jonge journaliste naar Jeru- zalem gestuurd om het gecontesteerde proces tegen de ontvoerde organisa- tor van de Holocaust Adolf Eichmann te verslaan. Dit zou resulteren in een omstreden boek “Eichmann in Jeruza- lem” (1963), een mijlpaal in de sociale wetenschappen. Arendt geloofde sterk in de kracht van de democratie en de vrijheid. Veel minder bekend is dat de Joodse filosofe ook harde kritiek lever- de op ‘het slachtofferisme’ van de toen- malige bevrijdingsbewegingen uit ‘de Derde Wereld’ en het progressief femi- nisme. Op dat vlak was ze haar tijd ver vooruit.
De keuze voor Mechelen is al even- min toevallig. De stad ligt tussen Ant- werpen en Brussel. Bovendien is Bart Somers er burgemeester. Volgens Christophe Busch heeft Mechelen over burgerschap, diversiteit en stedelijk- heid reeds een bijzonder parcours af- gelegd. Somers herinnert er ons om de haverklap aan dat Mechelen - als het over diversiteit gaat - bestuurlijk aan de wereldtop staat.
Zijn progressief burgerschap is ge- stoeld op openheid, empathie… en subsidies en dure projecten die rijkelijk worden rondgestrooid en ingeplant. De vraag is of zijn beleid zich ook vertaalt in positieve cijfers qua tewerkstelling, een van de belangrijkste indicatoren voor een geslaagde integratie.
Dramatische cijfers
Bart Somers heeft gelijk dat een deel van de allochtonen de weg vindt naar het hoger onderwijs en de arbeids- markt. Maar toch blijft een significant deel van de allochtonen werkloos en laaggeschoold. In Mechelen is dat niet anders. De tewerkstellingsgraad van de niet-EU-burgers - goed voor 21 procent van de totale Mechelse bevolking - be- draagt 54 procent. Dat is ruim 20 pro- cent onder de gemiddelde tewerkstel- lingsgraad op het niveau van het Vlaams Gewest. De werkloosheid bij niet-EU- burgers ligt tot viermaal hoger dan het Vlaams gemiddelde en ruim 2 procent hoger dan de gemiddelde tewerkstel- lingsgraad van niet-EU-burgers op het niveau van het Vlaams Gewest.
Het aantal niet-EU-burgers dat leeft in een gezin met een lage werkintensiteit loopt op tot 23 procent, meer dan drie keer zoveel dan het Vlaamse gemiddel- de. Het aantal niet-EU-burgers dat van de sociale bijstand leeft, ligt bijna twee keer zo hoog als het Vlaamse gemiddel- de voor dezelfde bevolkingsgroep. Het aantal niet-EU-burgers dat in Mechelen kansarm geboren wordt, bedraagt 68,7 procent (u leest het goed), meer dan 15 procent hoger dan het Vlaams gemid- delde voor dezelfde burgers. Ontnuch- terend! De participatiegraad van de niet-EU-burger ligt inderdaad wel wat hoger, maar niet erg veel.
Gebakken lucht
De cijfers zijn verontrustend omdat ze zelfs na zware inspanningen van de Vlaamse overheid niet significant da- len. Integendeel. Burgemeester Somers heeft zijn mond vol over de diversiteit
in de samenleving, maar als het over de participatie op de arbeidsmarkt gaat, zijn de cijfers in Mechelen slechter dan het Vlaams gemiddelde. Zou het niet interessanter zijn om in Mechelen daarover eens een studiecentrum op te richten?
De beste integratie verloopt nog al- tijd via een goed diploma en een job met groeikansen. Waar wacht burge- meester Bart Somers op om daar werk van te maken? Zorgen voor duurzame tewerkstelling is nog iets anders dan gebakken lucht verkopen over partici- patie en burgerschap.
‘Identiteit’
Zijn visie over integratie zorgt binnen de Vlaamse regering voor spanningen.
Als minister van Inburgering en Gelij- ke Kansen pleit hij voor ‘sociale inte- gratie’, zoals dit beschreven staat in het Vlaams regeerakkoord van 2009 met Kris Peeters. Inburgering wordt gezien als “een balans tussen het respect voor de eigen identiteit en een erkenning van de samenleving waarin men terecht is gekomen en leeft”. De verschillende gemeenschappen moeten naar elkaar toegroeien.
Je zal Bart Somers nooit het woord
‘identiteit’ in de mond horen nemen.
Nochtans vormt identiteit een hoek- steen van het Vlaamse regeerakkoord van 2019, waarin wordt gesproken over
“de verdere ontwikkeling van de iden- titeit”. “Om het identiteitsbesef van de jongere generatie te bevorderen, stel- len we… een Vlaamse canon op… die onze leerlingen op school en de nieuw- komers in onze inburgeringscursus moeten kennen.”
Vormt Somers het links-liberale Paard van Troje binnen de Vlaamse re- gering? De vraag is hoelang hij deze spreidstand nog kan volhouden zonder frontaal in botsing met de N-VA te ko- men. In november 2019 schoffeerde hij reeds de Vlaams-nationale partij omdat ze volgens hem bij een poging tot rege- ringsvorming “hun verantwoordelijk- heid weigeren op te nemen en steevast van de onderhandelingstafel weglo- pen”. Het is wachten op de volgende confrontatie.
Sterke natiestaat
Deze week liet Somers in De Afspraak nog eens een glimp van zijn ware ge- laat zien. Zo veroordeelde hij wel de rellen in Anderlecht en vond hij dat de relschoppers hard moeten worden aan- gepakt, maar anderzijds pleitte hij voor meer begrip, empathie, burgerschap, dialoog… Wanneer werd gewezen op de negatieve effecten van de toene- mende diversiteit en de spanningen met de autochtonen, had hij het over
“verzuring” en “negativiteit”. “Partijen die deze tendens polariseren” zijn ui- teraard “racistisch”. De vraag is of hij daarmee enkel het Vlaams Belang be- doelt.
In Frankrijk - waar steeds meer men- sen de vele excessen van de multicultu- rele samenleving inzien - pleit de jonge Parijse politieke wetenschapper David Djaïz voor het herstel van een sterke, sturende natiestaat. In een interview in Knack liet hij volgende uitspraak optekenen: “Natiestaten zijn de voor- bije decennia een paar keer doodver- klaard, maar ik voorzie juist een mooie toekomst voor de natiestaat. Want al- leen natiestaten kunnen de groeiende verdeeldheid in de samenleving… het hoofd bieden.” De nagel op de kop.
JULIEN BORREMANS
De schijngestalten van Bart Somers
In Mechelen werd vorige week het Hannah Arendt Instituut voorge- steld, “een kennisplatform en vormingscentrum voor diversiteit, ste- delijkheid en burgerschap. Het gaat om een initiatief van de Vrije Uni- versiteit Brussel (VUB) en de Universiteit Antwerpen (UA), dat de steun krijgt van de stad Mechelen en Vlaams minister van Inburgering Bart Somers (Open Vld)”. Christophe Busch, die een half jaar geleden de Dossinkazerne met slaande deuren verliet, neemt de leiding van het instituut op zich.
UIT DE WETSTRAAT
Horeca kan eindelijk deuren
weer openen
Actueel
4 JUNI 2020 5
VLAAMS PARLEMENT
Hakblok of doofpot?
Uit het coronageharrewar zijn we nog niet, zoals bijvoorbeeld kon blijken uit de opval- lend vele actuavraagjes waarvan in de titel het woordje “chaos” prijkte. Toch blikt men stil- aan vooruit naar de afwikkeling van de hele zaak. Het valt niemand kwalijk te nemen dat voor dergelijke ongeziene crisis geen kant en klare aanpak voorhanden was, maar het kan evenmin worden ontkend dat een aantal dingen op zijn minst knullig zijn behandeld.
Op het Vlaamse niveau kunnen grote vraag- tekens worden geplaatst bij met name de ge- beurtenissen in de woonzorgcentra.
In wat sterk leek op een één-tweetje tussen de meerderheid en Björn Rzoska (Groen) zou men een bijzondere (of ad-hoc-) commissie op poten zetten die uitgebreid en haarfijn de coronazaak moet gaan ontleden. Bedoeling is om in december met besluiten te komen en in januari een superdebat over de zaak te hou- den. Het commissievoorzitterschap wordt in de bekwame handen van Rzoska gelegd.
Dit alles was niet naar de zin van Vlaams Belang en PVDA, die elk op hun geheel eigen wijze meer zagen in een onderzoekscom- missie, want dat is een ding met gerechtelij- ke bevoegdheden dat veel indringender en dwingender te werk kan gaan. Hierop barstte de hel los, waarbij de “ultra”-clubjes het ver- wijt kregen het hakblok te willen bezigen en de adepten van de ad-hoccommissie de ver- dachtmaking kregen toegeslingerd een en ander in de doofpot te willen duwen.
Giftig
Het bitse gevecht dat ontstond ging van gif- tige uitvallen tot technische vernuftigheden.
We proberen het kluwen te overzien. Meer- derheid plus Groen en sp.a (hoewel die laat- ste niet van harte, want nog wat schipperend met de PVDA) gingen over tot de instelling van een ad-hoccommissie die bijzonder uit- voerig zou werken. Indien nodig zou de mo- gelijkheid tot onderzoekscommissie echter
niet helemaal worden uitgesloten. VB wilde meteen een harde onderzoekscommissie over de woonzorgcentra en wat andere ele- menten. PVDA wilde een nog hardere onder- zoekscommissie, maar dan alleen over de woonzorgcentra. Dat verschafte de commu- nisten meteen een ‘elegante’ uitweg om de VB-motie niet te ondersteunen (stel je voor), wat het VB omgekeerd net wél deed (vermoe- delijk om PVDA te pesten).
Qua giftige uitvallen werd de kroon ge- spannen door Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) die zijn gebruikelijke bezadigdheid kennelijk kwijt was en het had over “populis- tische vuilspuiterij” en het VB er van betichtte een “inquisitie” te willen gaan voeren. Later zou hij van Filip Dewinter (VB) een les parle- mentaire geschiedenis over onderzoekscom- missies ontvangen, wat hem echter niet zeer overtuigde.
Ernstig
Meer gematigde geluiden van Wilfried Vandaele (N-VA), die alleen maar voordelen zag in een breedwerkende commissie (een onderzoekscommissie kon later altijd nog) die dan tot resultaten zou kunnen komen waaruit men lering zou kunnen trekken en waardoor men in de toekomst beter tegen catastrofes zou zijn gewapend. Björn Rzos- ka huldigde een soortgelijk standpunt en beloofde trouwens als commissievoorzitter uiterst gewetensvol te zullen optreden, wat door vriend noch vijand te betwijfelen is. Wel wierp Dewinter hem nog voor de voeten dat hij een iets te groene agenda in de nieuwge- boren commissie probeerde binnen te smok- kelen. Vanzelfsprekend ontkend door Rzoska, die zich wel degelijk om de prioriteiten wilde bekommeren. Geen sprake dus van het “de vis willen verdrinken” (een lelijk gallicisme dat meermaals werd gebezigd), maar wel van ernstig werk dat mogelijk al zijn vruchten zou kunnen afwerpen mocht er onverhoopt een tweede golf van het virus op ons afkomen. Het laatste woord is nog niet gezegd.
Permanente discussie
tussen noord en zuid neemt nog toe
Deze week normaliseert het onderwijs. Ten dele. Wallonië had het liever anders gezien. En veel ‘schone mensen’ van progressief Vlaanderen ook. In Het Laatste Nieuws (28 mei) had Jan Segers het over de hetze tegen minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA), die het felst was toen hij - voor zijn beurt gesproken – zei dat hij kleuterscholen en basisscholen na dit Pinksterenweekeinde weer zou openen.
Ondertussen kent iedereen van ons Ca- roline Désir. Of zijn we te optimistisch?
Deze dame is minister van Onderwijs van de Franse Gemeenschap (PS). Zij was het die via de Waalse pers dicteerde dat Weyts, noch de Vlaamse pedagogen, experts en mensen uit het onderwijsveld over de schoolpolitiek mogen beslissen. De Nati- onale Veiligheidsraad moet dat doen. “Het beheer van de crisis moet federaal zijn.”
Ook minister-president Pierre-Yves Jeholet (MR) van de Franse Gemeenschap – kent u toch, of zijn we te optimistisch? - zei iets ge-
lijkaardigs.
Vlaanderen voelde zich gesterkt door het ministeriële besluit van 15 mei waarin staat dat “vanaf 18 mei 2020 de lessen en acti- viteiten hervat ‘mogen’ worden in het ba- sisonderwijs en het secundair onderwijs”.
Mensen van De Standaard leken zich met Wallonië mee te ergeren aan “het beeld van een Vlaanderen dat klauwend de dans leidt, en de rest op achtervolgen zet” (26 mei).
Compromis
Er kwam een zoveelste compromis uit
de bus. De opening van de lagere scholen werd nog uitgesteld naar vrijdag 5 juni, zo werd beslist in het Overlegcomité tussen de regeringen van dit land. “Waarom doet Weyts niet gewoon zijn zin?... Je hoorde die oppositie stiekem hopen dat hij teruggeflo- ten zou worden. Symbolisch is het een tik op de vingers. Als een eigenwijze Vlaamse kleuter werd hij door de Franstalige juf- fen aan de oren getrokken - stoute Ben!”, schrijft Segers.
Dat Vlaanderen zich andermaal een Franstalige correctie moest laten welgeval- len, dat “smaakt wrang”, aldus nog Segers.
“Inzake onderwijs hoort elke gemeenschap zelf te beslissen wat ze doet, zeker nu het virus onder controle is.”
In het Franstalig onderwijs gingen sowie- so1) minder scholen open,
2) komen er ook minder leerlingen opdagen dan in Vlaanderen 3) werd niet aan pre-teaching gedaan 4) en wordt er geen nieuwe leerstof
meer onderwezen.
En dat voor een regio die al achterop hinkt. “Mocht corona in de herfst weer op- flakkeren: het Vlaamse onderwijs moet zijn eigen gang gaan”, besloot Segers.
Achterstand
Schisma’s tussen noord en zuid in dit land zijn de regel. Goede compromissen zijn uit- zonderlijk en zorgen vooral voor ellendig tijdverlies. “Maanden zonder school kosten de Vlaamse leerlingen naar schatting al bij- na vijf ‘PISA-punten’ van de veertig die ze verondersteld zijn te halen in een school- jaar” (PISA is het Oeso-onderzoek bij 15-ja- rigen voor drie domeinen: wiskunde, lees- vaardigheid en natuurwetenschappen, red).
Waalse kinderen - die geen pre-tea- ching krijgen - verliezen zelfs al meer dan tien punten in die Oeso-classificatie. “Deze leerachterstand wordt nog heel moeilijk op te halen”, zegt onderwijseconoom Kristof De Witte (KULeuven, Het Laatste Nieuws, 28 mei). En we weten al uit ons eerder on- derzoek dat 75 procent van de Franstalige 15-jarigen uit een kansarm milieu minstens één schooljaar bleef zitten, tegenover 10 procent in de welgestelde milieus.
Aan Franstalige werd pre-teaching door onderwijsminister Désir (PS) afgeraden,
“om de sociale ongelijkheid niet in de hand te werken”. Dus: geen nieuwe leerstof en ook geen examens meer. Zomerschool en/
of deliberaties na 30 juni? Of dat de kortste weg is naar méér sociale ongelijkheid?
‘It’s the economy’
Een andere communautaire breuklijn die de jongste week duidelijk was, heeft veel te maken met de economie. Geert Noels en Peter De Keyzer (Trends en Knack, 28 mei) gaven mee dat België in het clubje Europese probleemlanden dreigt terecht te komen. “Vlaanderen loopt te veel aan het handje van het federale niveau. Alle exper- tise zit federaal. Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) zit naast premier Sophie Wilmès (MR) ‘te luisteren’, maar de grote kaalslag in de economie zal in Vlaanderen gebeuren”, waarschuwt Noels. Hier zitten de kmo’s die getroffen worden en de fac- tuur zal in belangrijke mate door Vlaande- ren worden betaald. “Vlaanderen had het heft in eigen handen kunnen nemen”, stelt Noels. Alle landen rollen een succesvolle exit-strategie uit. Als wij dat niet doen, loopt de Vlaamse economie – goed voor 80 pro- cent van de export – zware schade op. Lan- den als Nederland, Duitsland en de Scan- dinavische landen hebben het virus onder controle en openden al eerder hun grenzen.
Bron van ergernis van veel Vlaamse eco- nomen is ene PS-voorzitter Paul Magnette.
Die legde bij de superkern een relanceplan op tafel. Eerst 50, dan toch maar 37,5 miljard euro. Maar. De maatregelen moeten onder meer de horeca, ziekenhuizen, cultuur en koopkracht dienen. Magnette mikt onder meer op de verlenging van het stelsel van tijdelijke werkloosheid tot het einde van het jaar. In De Afspraak op vrijdag noemde econoom Paul De Grauwe het relanceplan van Magnette alvast “surrealistisch”. “Dat is misschien om aan politiek te doen, maar het is geen serieuze economische analyse”, zo klonk het.
Andere dossiers
Ook in Europa is er verdeeldheid over de aanpak van de gevolgen van de crisis.
Landen die hun economie goed aanstuur- den en beheerden zijn niet van plan om zomaar honderden miljarden te pompen in vooral enkele zuidelijke landen die dat veel minder deden. Naargelang de progressi- viteit van de commentator worden ze de
“zuinige”, de “spaarzame” of de “vrekkige”
landen genoemd (Oostenrijk, Nederland, Denemarken en Zweden). Natuurlijk willen ze ook wel een herstelfonds steunen, maar ze ijveren voor leningen in plaats van sub- sidies.
Vlaanderen hoort ook bij dat clubje. Met dien verstande dat hier in de Belgische context maar weinig te geven valt. Budget- tair werden hier geen reserves of buffers aangelegd. Daarbij komt nog eens dat dit gespleten land intern al kampt met het be- staan van een intern ‘herstelfonds’. Eentje dat onder de vorm van transfers al meer dan een halve eeuw aansleept en in hoofde van de Franstaligen een eeuwig karakter lijkt te moeten krijgen. De francofone ge- westen zijn en blijven op de sukkel. Vlaan- deren moet maar blijven de gaten dichtrij- den.
Geert Noels vergeleek corona-obligaties als solidariteit met het zuiden van Europa met een “eeuwige volmacht op je krediet- kaart”. Vlaamse transfers naar Wallonië zijn dat ook. Ondertussen is duidelijk dat het oorspronkelijke uitgangspunt (Italië en Spanje het hardst getroffen door corona) al lang niet zo eenduidig meer is. Groot-Brit- tannië en België vormen mee de top-drie van de coronadoden.
Enzovoort
We kunnen zo nog een tijdje doorrijden op het treintje van de hopeloze gesple- tenheid van het land. Ook mondmaskers verdelen Vlamingen en Walen. Terwijl in Vlaanderen 6 procent van de mensen over- al het mondmasker draagt, is dat bij Frans- taligen 25 procent. Daarnaast vinden bijna zes op de tien Franstaligen het niet kun- nen dat mensen tijdens het winkelen geen mondmasker dragen, wat in Vlaanderen maar een kwart is (bron: Het Nieuwsblad).
Dat eeuwige Belgische compromissen- gedoe speelde zich ook af rond de twee- deverblijvers. Ook hierin was de politieke druk vanuit Vlaanderen erg hoog. ’t Zeetje ligt waar het ligt.
Idem voor de zomerkampen. Ook daar wou Vlaanderen het snelst gaan. Vlaams minister van Jeugd Benjamin Dalle (CD&V) stelde in De Zondag van vorig weekend dat bij een mogelijke corona-bis de (Vlaamse) scholen niet meer zullen gesloten worden.
Ook het debat over de versnipperde gezondheidszorg brandde aan in de com- munautaire pan. Een overtuigende illustra- tie kwam van de Landsbond van Onafhanke- lijke Ziekenfondsen. “De gezondheidszorg is eigenlijk slechts een onderdeel van een veel grotere discussie. Waar het echt om draait, is de sociale zekerheid: gaan we die splitsen of niet? Het probleem zal niet opgelost raken voor dit beslecht is”, aldus Xavier Brenez van de Landsbond in Het Nieuwsblad.
Joachim Coens en Wouter Beke pleitten in een verduidelijkend opiniestuk in De Standaard (28 mei) voor een gezins- en ge- zondheidsbeleid dat volledig bij de deel- staten ligt, want “zorg moet zo dicht moge- lijk bij de mensen staan en we kunnen de tandpasta niet terug in de tube te duwen, en negeren dat er belangrijke verschillen in visie zijn tussen de deelstaten”.
Voeg dat samen met de signalen dat Open Vld er toch wel wat anders (lees min- der paars) zal gaan uitzien dan in de tijd dat Rutten de blauwe vlag in handen had, en het vermoeden is erg groot dat Vlaan- deren stilaan dan toch een vuistje aan het maken is. “Het efficiënte, unitaire België is een sprookje.
Open Vld delft haar eigen graf door te flirten met het belgicisme”, schrijven tien oud-voorzitters van het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) in De Standaard (27 mei). Als signaal kan dat tellen.
ANJA PIETERS
Dé racistische moord
Het voorval leek haast een Godsgeschenk in de strijd tegen ‘uiterst rechts’. Daar had je dan die enge racist die zich vergreep aan een al- lochtoon modelgezin. Het plaatje was perfect voor het doel dat moest gediend worden, en zoals bij zowat elke mythe is perceptie belangrij- ker dan de feiten. Kijken we naar dit laatste, dan verkrijgen we een genuanceerd beeld. Terug naar het jaar 2002.
Het zegt veel over de moraliteit van een persoon wanneer die een menselijk drama - in deze een moord - misbruikt voor politieke doeleinden. We maakten ons de bedenking bij het lezen van het interview met Kenza Isnasni in het recentste nummer van BRUZZ (daar zijn we weer…). De bedenking, voor alle duidelijkheid, draait niet rond de dame, vandaag bijna op de leeftijd gekomen die haar ouders hadden toen in 2002 het nood- lot toesloeg. Daarvoor hebben we te veel eerbied voor haar lijden. Maar vele anderen hebben wel boter op het hoofd.
De aanslag
Het gezin, vader, moeder en drie kinde- ren, woonde in de Vanderlindenstraat in Schaarbeek. Tot een bejaarde schutter (79) hun appartement binnendrong en beide ou- ders doodschoot (de twee zoontjes worden levensgevaarlijk gewond, maar overleven de schietpartij). Vervolgens stak hij het gebouw in brand en trok zich terug in zijn apparte- ment op de bovenste verdieping om in de straat te schieten. Vrij snel wordt hij zelf door een politiekogel geveld (en niet door de rook bevangen, zoals BRUZZ schrijft). De ‘ra- cistische moord van Schaarbeek’ is een feit.
Want zie, die schutter was ‘uiterst-rechts’, een grote fan van Johan Demol (toenmalig VB-coryfee). Kortom een onversneden ra- cist die het leven ontneemt aan - dat spreekt - een gezin met een terecht onberispelijke reputatie.
De recuperatie
De politieke recuperatie, met een begra- fenisplechtigheid in het Josafatpark, was enorm. Kwestie van die unieke gelegenheid (spreekwoordelijk) niet te laten schieten. Dit moest hét statement tegen racisme en vooral politiek gesproken tegen uiterst rechts wor- den, en dat werd het ook.
De politieagenten ter plekke, talrijker dan men op zo’n ingetogen plechtigheid zou kun- nen verwachten, waren er niet om een even- tuele fascistische charge af te slaan. Punt is dat een aantal directe familieleden van de overledene van een bijzonder penitentiair verlof genoten om aanwezig te kunnen zijn (stevige drugsdelicten, naar verluidt). Na af- loop werden ze onmiddellijk terug naar hun verblijfplaats intra muros begeleid. Honi soit qui mal y pense, schande voor wie er kwaad van denkt.
De feiten
Dergelijke verhalen zijn nooit zwart/wit, ook niet aan de kant van de dader. Die was trouwens een voormalig verzetsstrijder. (In een oude RTBF-reportage ziet men hem ver- klaren dat “tijdens de oorlog de Duitsers ten- minste gentlemen waren”. Het betekent iets anders dan wanneer dat uit de mond van een wrokkige collaborateur zou komen.) Sinds vlak na de tweede wereldoorlog woonde hij, Hendrik Vyt genaamd, in die wijk. Met net deze buren had hij een moeilijke relatie, ook al was hij niet het asociale chagrijnige ventje zoals hij in de voornamelijk Franstalige pers afgeschilderd werd.
De moeilijke band met het gezin Isnasni was in belangrijke mate een gevolg van pes- terijen die de oude man door hun toedoen onderging. Vyt werd namelijk onder druk gezet om te verhuizen, want er bleek iemand van het ‘eigen volk’ geïnteresseerd te zijn in zijn appartement. Vuilniszakken opensnij- den, lijm in zijn slot spuiten, enzovoort, enzo- verder. Gedurende jaren werd hij er op ge- trakteerd. Maar wat zijn stoppen uiteindelijk deed doorslaan, was het vergiftigen van zijn hond. Ze waren onafscheidelijk. Er zijn van die omstandigheden die toch een ander licht werpen op wat in de katholieke traditie het vijfde gebod is.
Het volharden
Normaal vindt elk jaar een bloemlegging plaats, maar niet deze keer (corona!). Er is het initiatief, genomen voor een ‘wijkbe-
Binnenland 4 JUNI 2020
6
woonster’, om een deel van de Vanderlinden- straat in Ahmed-Habiba-straat om te dopen, de twee voornamen van het koppel. Uiter- aard goedgekeurd door het voltallig college.
Het zorgt trouwens voor een vervrouwelij- king van de straatnamen, argumenteert ze erbovenop. Ook wij supporteren met enthou- siasme voor dit laatste argument, ook al zal dit de familie Isnasni en co wellicht worst wezen. De buurtbewoonster, iemand die wel eens opduikt in het erg linkse segment van de geëngageerde burgerlijke samenleving, draagt een naam die doet vermoeden dat ze om historisch begrijpelijke redenen een grote gevoeligheid voor racisme heeft. Maar op het feit dat het hedendaags antisemitisme voornamelijk geïmporteerd wordt uit de is- lamitische wereld, rust een groot taboe. Het weze zo.
En... de bio-boerderij
Voor dochter Kenza draait het allemaal nog rond racisme, lezen we. Politiek, maatschap- pelijk, institutioneel, noem maar op. Zelf zit ze geblokkeerd in Marokko, want “ze verdeelt haar tijd tussen Laken en Marrakesh, waar ze met haar man in de heuvels van de Atlas een bio-boerderij uitbaat en waar yogacur- sussen worden gegeven” (we citeren). Mooi toch, die groene toets? Zou ze geen carrière bij Ecolo ambiëren? En nu we er even bij stil staan… Bio? Die familiale traditie van onder- nemerschap in verdovende middelen? Nee, kan niet. Nogmaals: ‘Honi soit qui mal y pen-
se.’ KNIN.
BRUSSEL
Nederlandstalig onderwijs in Brussel even goed?
Inzake het Nederlandstalige onderwijs in Brussel wordt Piet Vander- mot beschouwd als de autoriteit bij uitstek. Hij is nu zeventig en hij gaat binnenkort met pensioen. Bij zijn afscheid legde hij heel zelfvol- daan enkele ronkende verklaringen af over de fenomenale kwaliteit van het onderwijs in Brussel.
Zo beweert hij in alle ernst dat de kwa- liteit van het onderwijs in Brussel even
“goed” is als dat in Vlaanderen. Hij be- doelde waarschijnlijk dat het Brusselse onderwijs op hetzelfde niveau staat als het Vlaamse. Maar niemand zal dat in ernst
“goed” noemen. Maar stáát het onderwijs in Brussel echt op hetzelfde niveau als in Vlaanderen? Vandermot geeft zelf toe dat er bijvoorbeeld veel minder leerlingen uit Brusselse scholen doorstromen naar de universiteit. Dat is een duidelijk, objec- tief en meetbaar criterium dat op een re- eel probleem wijst. Maar Vandermot vindt dat niet zo belangrijk.
Goed in hun vel?
Het is volgens hem veel belangrijker dan men uit elk kind kan halen wat erin zit. Een waarheid als een koe, en voor de Brusselse scholen komt het bijzonder goed uit dat het een onmeetbaar criteri- um is. Je kunt het nergens objectief toet- sen, meten of tellen. En bovendien, zegt Vandermot met een brede glimlach, het is al even belangrijk dat kinderen zich
“thuis voelen op school” en dat ze zich daar “goed in hun vel voelen”. Allebei
ook onmeetbare en subjectieve criteria.
En ze zijn naast de kwestie.
Scholen zijn er niet om kinderen “zich goed in thuis te laten voelen” of “goed in hun vel”. Daarvoor heb je verjaardags- feestjes en speeltuintjes. Scholen zijn er om kinderen en jongeren kennis en vaar- digheden bij te brengen. Om hen te leren lezen, schrijven en rekenen. En later talen, geschiedenis, wiskunde en fysica bij te brengen. Dat vereist allemaal hard werk, veel inzet en concentratie, huiswerk en saaie herhalingsoefeningen, en de mees- te kinderen houden daar niet van. Ze voe- len zich daarbij niet zo goed in hun vel. Ze zouden liever spelen of televisie kijken, en dat is ook normaal. Maar zonder al dat saaie werk zullen ze nooit iets bereiken…
Vreemd dat een ‘onderwijsspecialist’
dat niet weet. Of zou hij die onzin verko- pen om het falen van het Brusselse onder- wijsmodel te verbergen onder een sluier van mooie praatjes? En tussen haakjes:
als dat onderwijs in Brussel zo schitterend is, waarom vluchten de leerkrachten daar dan bij bosjes uit weg? Zij voelen zich daar duidelijk niet zo goed thuis en niet zo goed in hun vel.
Over cava en Klauw
Onze linkse vriend-viroloog, de Marc, zal het natuurlijk in alle toonaar- den ontkennen, maar er bestaat wel degelijk een zeer goed middel tegen Covid-19.
Inderdaad, ons zelf gebrouwen Vlaams bier ‘Klauw’ is het beste én enige middel tegen Covid-19 dat er vandaag op de markt is. Beter dan ‘de javel’ van Donald Trump, zouden we zelfs durven stellen. Het bewijs:
nog geen enkele lezer van ’t Pallieterke die Klauw besteld had, heeft me gemeld dat hij is overleden aan Covid-19.
Is onze Klauw eerder een preventief mid- del, dan is onze Catalaanse cava het beste vaccin, al raden we af om dat intraveneus tot u te nemen. Lang geleden is Coca-Cola ook begonnen als medicament, waarom zou
dat dan niet lukken met onze Klauw of cava?
Hoe dan ook: een glaasje troost kan in deze tijden wonderen verrichten en is aan te ra- den boven het bijwonen van barbecues met te veel vrienden.
Bij ons kunt u terecht voor meer dan één bubbel: Klauw (bier) kost 40 euro per doos (6 flessen van 75 cl) en cava 60 euro per doos (6 flessen van 75 cl) of 110 euro voor twee dozen (12 flessen). Per bestelling vragen we een extra 7 euro voor de levering. Bestellen kan via www.klauw.net ofwel telefonisch via 03 232 14 17. KARL VAN CAMP
Citaat van de week > Zuhal Demir (N-VA)
Conner Rousseau zei vorige week dat we niet blind mogen zijn voor de druk die jon- ge meisjes geregeld ervaren om een hoofddoek te dragen. In die zin lanceerde hij het idee om jongeren vanaf 16 jaar zelf te laten kiezen en voor die tijd het verplicht dragen van een hoofdoek te verbieden. In zijn eigen partij kreeg hij er meteen kritiek op.
Het was Zuhal Demir (N-VA en Vlaams minister) niet ontgaan en op Twitter schreef ze het volgende: “Rousseau onder vuur in eigen kringen. Hij moet volgens sommigen nog leren dat je alleen ‘progressief’ kan zijn als je de religieuze onderdrukking van meisjes tolereert en faciliteert. Ik hoop dat hij het nooit leert.” Demir - zelf met een allochtone achtergrond - weet natuurlijk als geen ander waarover zij praat. Wijzelf versterken de redenering nog door bijvoorbeeld het probleem van de religieuze ver- minkingen bij meisjes (besnijdenissen om religieuze redenen) hierbij te vernoemen.
Waarom ook hier niet mee wachten tot jongeren de ‘gave des onderscheids’ en dus de rijpheid tot vrije keuzes bereiken? In de hoop natuurlijk dat het er dan nooit meer van komt.
